Ιστορική αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία του παλαιστινιακού ζητήματος

Παλαιστίνη, ο δύσκολος δρόμος... (Ιστορική αναδρομή, 1917 - 2001)     (Από το Left.gr)Left.gr)

d6e0c71ca3722c71ddd73a242718257f_xl.jpg

Παλαιστίνη, ο δύσκολος δρόμος

από ειδική συντακτική επιτροπή

Σύγχρονη Ιστορία

Οι Οθωμανοί - Τετρακόσια χρόνια κυριαρχίας
* Το 1917, Άραβες της Παλαιστίνης καθώς και άλλοι Άραβες εξεγείρονται κατά των Οθωμανών και ενώνουν τις δυνάμεις τους με την Αντάντ (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αντάντ είχε υποσχεθεί πλήρη ανεξαρτησία για όλους τους Άραβες με τη λήξη του πολέμου.
* Η υπόσχεση αυτή αθετήθηκε, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, μέσω των αντιπροσώπων τους, Σπάικς και Πικό (1916), έκαναν μυστικές συνομιλίες προκειμένου να μοιραστούν μεταξύ τους τα αραβικά εδάφη που αναμενόταν να ελευθερωθούν από τους Οθωμανούς.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ - Η απαρχή της τραγωδίας
* Στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, γνωστοποιεί την λεγόμενη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία δίνει στην Παλαιστίνη μια εθνική εστία στους Εβραίους.
Η ίδρυση μιας εβραϊκής εθνικής εστίας αποτελούσε το στόχο του Σιωνισμού από την Πρώτη Σιωνιστική Συνδιάσκεψη που συνήλθε στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897 υπό την προεδρία του Θέοντορ Χέρτζελ.
Η Παλαιστίνη περιέρχεται υπό καθεστώς Βρετανικής Εντολής (Mandate) με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος του ΟΗΕ).

Η Βρετανική Εντολή - Ο εβραϊκός εποικισμός
* Ο εβραϊκός εποικισμός στην Παλαιστίνη συνεχίστηκε μετά τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και αυξήθηκε δραματικά κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
* Το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε για να πειστούν οι Εβραίοι να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη

Παλαιστίνη - Μια ατέλειωτη επανάσταση
* Ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης πήρε τα όπλα κατά της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Πραγματοποίησε σειρά εξεγέρσεων μέχρι να τερματιστεί η Βρετανική Εντολή το 1948
* Οι εξεγέρσεις αυτές κατεστάλησαν αλύπητα και καταπνίχθηκαν από τους Βρετανούς, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνονταν οι σιωνιστικές οργανώσεις με την παροχή όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Το Παλαιστινιακό πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη
* Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την απόφαση αρ. 181 που καλούσε για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, το ένα αραβικό και το άλλο εβραϊκό.

Οι βιαιοπραγίες του 1948
* Πριν από τις 15 Μαΐου 1948, σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες είχαν ξεκινήσει μια σειρά άγριων επιθέσεων ενάντια σε άμαχους Παλαιστίνιους Άραβες πολίτες. Οι τρομοκρατικές αυτές ομάδες είχαν προηγουμένως εκπαιδευτεί, εξοπλιστεί και υποστηριχθεί από τις αρχές της Βρετανικής Εντολής. Κατέλαβαν ένα μεγάλο αριθμό πόλεων και χωριών από όπου εκδίωξαν τους κατοίκους
* Η εξάπλωση του πανικού με σφαγές όπως αυτές στο Ντέιρ Γιασίν και το Κάφερ Κάσεμ υποχρέωσε τους Παλαιστίνιους Άραβες να αναζητήσουν καταφύγιο.

Ο πόλεμος του 1948 - Τα αποτελέσματα
* Στις 15 Μαΐου 1948, ο Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ στα εδάφη που κατασχέθηκαν. Το νέο κράτος βασίστηκε:
-Στο δικαίωμα κάθε εβραίου όπου γης να εγκατασταθεί εκεί, απολαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα.
-Στην αφαίρεση κάθε πολιτικού δικαιώματος από τους αρχικούς Παλαιστινίους κατοίκους
-Στην καθολική απαγόρευση επιστροφής για εκείνους που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους
-Στην αποκοπή των Παλαιστινίων που παρέμειναν εντός του νέου κράτους από εκείνους που υποχρεώθηκαν στην εξορία
* Ύστερα από τη διακήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισήλθαν στην Παλαιστίνη για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων

(σύγκριση των συνόρων σύμφωνα με το Σχέδιο Διχοτόμησης του 1947, και της γραμμής ανακωχής του 1949. Με σομόν και καφέ χρώμα, οι περιοχές που κατέλαβε το Ισραήλ ενώ δεν προβλεπόταν να του αποδοθούν με το αρχικό Σχέδιο  Πηγή: wikipedia)

Ο πόλεμος είχε τα εξής αποτελέσματα
1. Τον διαμελισμό της Παλαιστίνης σε τρία τμήματα:
α. Το 78% της εδαφικής έκτασης της Παλαιστίνης που κατέχεται από το Ισραήλ, δηλαδή 20.673 τ.χλμ.
β. Τη Δυτική Όχθη - η οποία προσαρτήθηκε στην Ιορδανία - δηλαδή 5.295 τ.χλμ. ή το 20,5% της χώρας
γ. Τη Λωρίδα της Γάζας - υπό αιγυπτιακή διοίκηση - δηλαδή 354 τ.χλμ. ή 1,5% της χώρας
2. 750.000 Παλαιστίνιοι Άραβες ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους και κατέφυγαν, κυρίως, σε άθλιους καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και τον Λίβανο.

Η παλαιστινιακή οντότητα διεκδικεί τα δικαιώματά της - Η αρχή του τέλους της αφάνειας
* Στις 28 Μαΐου 1964, η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνική Συνδιάσκεψη συνέρχεται στην Ιερουσαλήμ. Εξαγγέλλεται η δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και συντάσσεται η Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα.
* Η PLO διαμορφώθηκε ως οργάνωση που συσπειρώνει όλες τις διάφορες Παλαιστινιακές φράξιες και αντιστασιακές ομάδες.
* Η PLO έχει κατακτήσει κεντρικό ρόλο στην κινητοποίηση των Παλαιστινίων καθώς και της διεθνούς αλληλεγγύης. Ο ρόλος αυτός πραγματώνεται με δύο τρόπους:
-Τον ένοπλο αγώνα, με στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ
-Την πολιτική μάχη για τη στήριξη της Παλαιστινιακής υπόθεσης και για τη διεθνή κοινή γνώμη
* Τον Οκτώβριο του 1974, η PLO αναγνωρίζεται από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (απόφαση αρ. 3210) ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού και κερδίζει θέση παρατηρητή στον ΟΗΕ.
* Πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες και στοχαστές της PLO έχουν δολοφονηθεί από τους σιωνιστές στην Ευρώπη, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και άλλες χώρες
* Στη διάρκεια του αγώνα, η PLO έχει υποχρεωθεί να μεταφέρει τη βάση από όπου λειτουργεί και το στρατηγείο της από τη μια χώρα στην άλλη, συγκεκριμένα από την Ιορδανία στον Λίβανο και στην Τυνησία.

Οι Παλαιστίνιοι παίρνουν τα όπλα
* Το 1964 ιδρύεται ο Παλαιστινιακός Εθνικός Στρατός - μια παλαιστινιακή στρατιωτική πρωτοπορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης
* Η δημιουργία του Παλαιστινιακού Εθνικού Στρατού θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα την ιστορία του Παλαιστινιακού κινήματος. Η παλαιστινιακή πολιτική οντότητα αποκτά τα γερά θεμέλια μιας στρατιωτικής δύναμης
* Το έτος 1965 σηματοδοτεί μια αποφασιστική καμπή στην πορεία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι μαχητές της Παλαιστινιακής αντίστασης (οι Φενταγίν) αρχίζουν να χτυπούν στόχους στα κατεχόμενα εδάφη

Η επίθεση του Ιουνίου 1967
* Στις 5 Ιουνίου 1967, το Ισραήλ ξεκίνησε έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια σε κάθε ένα από τα τρία αραβικά κράτη με τα οποία συνορεύει: την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία
* Τα αποτελέσματα του πολέμου ήταν τα εξής:
- Η Δυτική Όχθη, η Λωρίδα της Γάζας, τα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά πέφτουν στα χέρια των σιωνιστικών δυνάμεων
- 410.000 επιπλέον Παλαιστίνιοι πρόσφυγες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και να καταφύγουν στην Ανατολική Όχθη
- Όσοι ζούσαν στα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά υπέφεραν την ίδια μοίρα
- Στις 22 Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πέρασε την απόφαση αρ. 242 που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κατέλαβε κατά τον πόλεμο του Ιουνίου

Ο εβραϊκός εποικισμός συνεχίζεται
* Ως αποτέλεσμα των σιωνιστικών πιέσεων, Εβραίοι πολίτες διαφόρων χωρών ανά τον κόσμο συνέχιζαν να μεταναστεύουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη μετά το 1948. Ο πληθυσμός του Ισραήλ φτάνει στα 2.434.800 (1968).

Ο πόλεμος του 1973
* Στις 6 Οκτώβρη, η Συρία και η Αίγυπτος εμπλέκονται σε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Παρά τις αρχικές απώλειες, οι Ισραηλινοί, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, διατήρησαν σχεδόν όλα τα εδάφη που είχαν καταλάβει κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967

Καμπ Ντέιβιντ 1979
* Η Αίγυπτος επί προεδρίας Άνουαρ Ελ-Σαντάτ υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας αναγνώρισης και το Σινά επιστρέφεται στην Αίγυπτο υπό όρους

1982 - Εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο (1)
* Το Ισραήλ εισέβαλε στα εδάφη του Λιβάνου και προχώρησε μέχρι τη Βηρυτό στις 6 Ιουνίου 1982, σε μια προσπάθεια να φέρει στην εξουσία ένα καθεστώς με επικεφαλής σύμμαχο προς το Ισραήλ πολιτοφυλακή και να θέσει τέρμα στην παρουσία της PLO στον Λίβανο. Η εισβολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα τα εξής:
- Την εκδίωξη των μαχητών της Παλαιστινιακής αντίστασης εκτός των συνόρων του Λιβάνου όπως επίσης και την καταστροφή της υποδομής της PLO, η οποία έδρευε στον Λίβανο μετά τη μεταφορά της από την Ιορδανία το 1970.
- Τον θάνατο 17.500 περίπου Λιβανέζων και Παλαιστινίων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απλοί πολίτες
- Την καταστροφή της οικονομικής ζωής και της υποδομής του Λιβάνου
- Το Ισραήλ διατήρησε μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου η οποία κάλυπτε 3.450 τ.χλμ. Η περιοχή αυτή πρόσφατα επιστράφηκε στον Λίβανο μετά την επιτυχία των επιχειρήσεων της λιβανικής αντίστασης. Συγκεκριμένα, αυτό κατέστη εφικτό χάρη στους πολεμιστές της Χεζμπολάχ που κατάφεραν να εξωθήσουν τις ισραηλινές δυνάμεις εκτός της κατεχόμενης ζώνης

1982 - Εισβολή των Ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο (2)
* Οι σφαγές στη Σάμπρα και Σατίλα: Ο τότε Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Αριέλ Σαρόν, κατηγορήθηκε από την ειδική δικαστική επιτροπή του Ισραήλ (Kahana Commission) ως προσωπικά υπεύθυνος για το ότι διευκόλυνε τις πολιτοφυλακές οι οποίες προέβησαν σε σφαγές στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Το έγκλημα απαρίθμησε 2.750 θύματα

1987 - Η πρώτη Ιντιφάντα
* Το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ξεκίνησαν την Ιντιφάντα (λαϊκή εξέγερση) ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή
* Η συνεχείς κατασχέσεις γης και η εγκατάσταση εποίκων στην καρδιά των κατεχόμενων όπως επίσης και η συστηματική και αδιάκοπη καταπίεση αποτέλεσαν τις κυριότερες αιτίες αυτής της εξέγερσης

1991 - Η ειρηνευτική συνδιάσκεψη της Μαδρίτης
* Οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση από κοινού οργάνωσαν μια διεθνή συνδιάσκεψη ειρήνης στη Μαδρίτη για να δοθεί τέλος διά της διπλωματικής οδού στην αραβο-ισραηλινή διαμάχη με βάση τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
* Κάλεσαν τους συνέδρους να ακολουθήσουν δύο παράλληλες διαδικασίες στις διαπραγματεύσεις: μία διμερή διαδικασία που περιλάμβανε ειδικές συζητήσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και σε κάθε Αραβικό κράτος χωριστά και μία πολυμερή διαδικασία, όπου θα συμμετείχαν διάφορες αντιπροσωπείες οι οποίες θα συζητούσαν θέματα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή
* Η συνδιάσκεψη περιελάμβανε αντιπροσωπείες από το Ισραήλ, τη Συρία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και μία κοινή ιορδανο-παλαιστινιακή αντιπροσωπεία, καθώς επίσης και παρατηρητές από άλλες χώρες και οργανισμούς

1993 - Η Συμφωνία του Όσλο
* Οι διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή εδαφών έναντι της ειρήνης έλαβαν χώρα στο Όσλο της Νορβηγίας ανάμεσα στην PLO και το Ισραήλ. Η συμφωνία περιελάμβανε:
- Αυτονομία για ορισμένες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης . Προέβλεπε επίσης σταδιακή απόσυρση των Ισραηλινών δυνάμεων η οποία θα οδηγούσε τελικά στην ολοκληρωτική αποχώρησή τους από τις περιοχές αυτές
- Ίδρυση προσωρινής Παλαιστινιακής Αρχής Αυτοδιοίκησης για μια μεταβατική περίοδο που δεν μπορούσε να υπερβεί την 5ετία και θα οδηγούσε σε μια μόνιμη λύση στη βάση των αποφάσεων 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας
- Θέματα σχετικά με τη νομιμότητα και την αναγνώριση της εγκατάστασης των Ισραηλινών εποίκων, την Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και τα σύνορα αναβάλλονταν και περνούσαν στην αφάνεια μέχρι να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το Οριστικό Καθεστώς οι οποίες ορίστηκαν για 5 χρόνια αργότερα. Ταυτόχρονα προβλεπόταν Η αυτοτέλεια και η διατήρηση του καθεστώτος της Δυτικής Όχθης και της Γάζας κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου.

Μετά τη Συμφωνία του Όσλο
* Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο, ιδρύεται η Παλαιστινιακή Αρχή. Το Γενάρη του 1996, ο Γιάσερ Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής από τον παλαιστινιακό λαό, καθώς και ένα εθνικό νομοθετικό σώμα 88 αντιπροσώπων. Ορισμένοι από τους ηγέτες της PLO επέστρεψαν στις πόλεις της Δυτικής Όχθης και της Γάζας που παραδόθηκαν στους Παλαιστίνιους
* Η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να κατασκευάζει έργα υποδομής και ανάπτυξης με τη χρηματοδότηση ορισμένων αραβικών χωρών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων
* Επτά χρόνια μετά το Όσλο, το Ισραήλ έχει διατηρήσει τη διπλή στρατιωτική και πολιτική κατοχή πάνω στο 83% της Δυτικής Όχθης και περίπου στο ένα τέταρτο της Λωρίδας της Γάζας. Η ανατολική Ιερουσαλήμ παραμένει υπό ισραηλινό έλεγχο. Ένα διευρυνόμενο ισραηλινό οδικό δίκτυο διασχίζει από κάθε πλευρά τις κατεχόμενες περιοχές και ισραηλινά μπλόκα σταματούν την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων. Αυξήθηκε η οικοδόμηση νέων οικισμών από εποίκους και η ασφάλεια των 403.249 αυτών Ισραηλινών εποίκων συνεχίζει να έχει προτεραιότητα σε σχέση με την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής περίπου τριών εκατομμυρίων Παλαιστινίων

Ερευνητική Πρόταση του Καμπ Ντέιβιντ - Ιούλιος 2000 (1)
* Οι Παλαιστίνιοι, στην προσπάθειά τους να διαπραγματευτούν με το Ισραήλ προκειμένου να εφαρμοστεί η συμφωνία του Όσλο, συμμετείχαν σε πολλές συνομιλίες όπως αυτές του Γουέι Ρίβερ, Τάμπα και Σαρμ Ελ Σέιχ. Η πιο γνωστή από όλες έγινε στο Καμπ Ντέιβιντ. Εκεί προτάθηκαν τα ακόλουθα (βασισμένα στις διαθέσιμες πηγές) τα οποία και δεν έγιναν αποδεκτά από την παλαιστινιακή πλευρά:
- Το Ισραήλ προτείνει να χωριστεί η παλαιστινιακή περιοχή σε τέσσερα ξεχωριστά καντόνια ολοκληρωτικά περικυκλωμένα και γι αυτό και ελεγχόμενα από το Ισραήλ. Το Ισραήλ επίσης επιδίωξε μια ανταλλαγή εδαφών 9% προς 1% (προς όφελος του Ισραήλ). Επιδίωξε επιπλέον τον έλεγχο ενός πρόσθετου ποσοστού της τάξης του 10% στην όχθη του Ιορδάνη ποταμού υπό τη μορφή leasing μακράς διαρκείας.
- Οι Παλαιστίνιοι θα έλεγχαν μερικές απομακρυσμένες αραβικές γειτονιές στο ανατολικό μισό της Ιερουσαλήμ και τις μουσουλμανικές και χριστιανικές περιοχές της παλιάς πόλης, ενώ το Ισραήλ θα είχε την επικυριαρχία του Χαράμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά) και του μεγαλύτερου μέρους της Ιερουσαλήμ
- Όσον αφορά στο θέμα των προσφύγων (που είναι και η καρδιά του προβλήματος) τίποτα συγκεκριμένο δεν προσδιορίστηκε. Η πρόταση όριζε την επιστροφή μερικών χιλιάδων ατόμων τη στιγμή που εκατομμύρια προσφύγων περιμένουν ακόμα να ασκήσουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σύμφωνα με την απόφαση 194 του ΟΗΕ
- Το Ισραήλ θα διατηρούσε τον πλήρη έλεγχο πάνω στη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ των Παλαιστινιακών περιοχών καθώς και από και προς το εξωτερικό

28 Σεπτεμβρίου 2000 - Η δεύτερη Ιντιφάντα (1)
* Η συνεχής άρνηση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα μετακίνησης, την πρόσβαση σε πηγές ύδατος και την οικονομική ανεξαρτησία, καθώς και η άρνηση του Ισραήλ να εφαρμόσει οποιαδήποτε απόφαση που συμφωνήθηκε στο Όσλο, αλλά και μετά από αυτό, άσκησαν μεγάλη πίεση στον παλαιστινιακό λαό
* Η πίεση αυτή κατέληξε σε μια δεύτερη Ιντιφάντα που πυροδοτήθηκε από την προληπτική επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο κτιριακό συγκρότημα του τεμένους Χάραμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά).
* Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, διάφοροι απεσταλμένοι των ΗΠΑ (Μίτσελ, Τένετ και Ζίνι) επισκέφτηκαν την περιοχή σε μια προσπάθεια να επαναφέρουν τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι προσπάθειες αυτές επικεντρώθηκαν στην ικανοποίηση των αναγκών ασφαλείας του Ισραήλ αντί να απευθύνονται στις ανάγκες και των δύο πλευρών για την επίτευξη μιας στέρεης συμφωνίας με τον τερματισμό της κατοχής

2000 - Η δεύτερη Ιντιφάντα (2)
* Στις 29 Μαρτίου 2002, το Ισραήλ απάντησε με πόλεμο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, στην προσπάθεια να συντρίψει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή. Οι επιθέσεις τύπου καμικάζι που πραγματοποιούσαν Παλαιστίνιοι που βρίσκονταν σε απόγνωση χρησιμοποιήθηκαν από το Ισραήλ για να παρουσιάσουν τους Παλαιστίνιους μαχητές ως τρομοκράτες, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η επιθετική και αδίστακτη εκστρατεία τους. Αυτός ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα:
- Την εκ νέου κατοχή όλων των πόλεων της Δυτικής Όχθης που είχαν επιστραφεί στους Παλαιστίνιους βάση παλαιότερων συμφωνιών
- Την καταστροφή των θεσμών της Παλαιστινιακής Αρχής και των δυνάμεων ασφαλείας
- Την καταστροφή της υποδομής στις πόλεις και στα χωριά της Δυτικής Όχθης
- Το άγριο σφυροκόπημα της υποδομής της αντίστασης, τις δολοφονίες των ηγετών της καθώς και τη φυλάκιση χιλιάδων ανθρώπων
- Τις βάναυσα ενορχηστρωμένες σφαγές ενάντια σε πολίτες με την ψυχρά οργανωμένη βία όπως στην περίπτωση του καταυλισμού της Τζενίν

Οι αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις
* Από τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ δίνουν την πλήρη υποστήριξή τους στο Ισραήλ σε όλα τα πεδία. Το γεγονός αυτό αποδίδεται:
- Στο ότι οι ΗΠΑ βλέπουν το Ισραήλ ως προπύργιο για τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή
- Στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι πάνω στην πολιτική των ΗΠΑ
* Η υποστήριξη αυτή παίρνει διάφορες μορφές:
- Οικονομική βοήθεια: Η άμεση βοήθεια που παρέχουν οι ΗΠΑ προς το Ισραήλ ανέρχεται στα 3 δις.δολάρια ετησίως ($ 1,8 δις σε στρατιωτική βοήθεια και $ 1,2 δις σε οικονομική βοήθεια)
- Στρατιωτική στήριξη: Οι ΗΠΑ διαρκώς παρέχουν στο Ισραήλ την πιο εξελιγμένη πολεμική τεχνολογία ώστε να διατηρηθεί η στρατιωτική του υπεροχή έναντι των αραβικών χωρών
- Πολιτική στήριξη: Οι ΗΠΑ έχουν δώσει την πλήρη στήριξή τους προς τις πολιτικές του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και έχουν κάνει χρήση του δικαιώματος βέτο που διαθέτουν για να μπλοκάρουν αποφάσεις υπέρ των Παλαιστινίων στα Ηνωμένα Έθνη (πράγμα που έχει συμβεί 38 φορές από το 1972 έως το 2001)

Στοιχεία σχετικά με τον εποικισμό στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα

* Αριθμός και γεωγραφική εξάπλωση των εποικιστικών οικισμών
ΠΡΙΝ
-Υπάρχουν 190 εποικιστικοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ) και 19 στη Λωρίδα της Γάζας
-Το Ισραήλ ελέγχει μια περιοχή 106 τ.χλμ. (2% του εδάφους) της Δυτικής Όχθης για εποικισμό και για στρατιωτικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Οι Παλαιστίνιοι κατέχουν μια δομημένη περιοχή 283 τ.χλμ. (5,3% του εδάφους της Δυτικής Όχθης). Όλα τα υπόλοιπα εδάφη, συμπεριλαμβανομένων και όλων των συνοριακών περιοχών, βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας
-Υπάρχουν 403.249 έποικοι στη Δυτική Όχθη, 211.788 από αυτούς κατοικούν στην Ιερουσαλήμ
-Περίπου 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι κατοικούν σε 360 τ.χλμ. γης στη Γάζα, με αποτέλεσμα να αποτελεί την πλέον πυκνοκατοικημένη περιοχή στον κόσμο. Την ίδια στιγμή 5.000 Ισραηλινοί έποικοι καταλαμβάνουν το 30% του εδάφους
* Η επέκταση του εποικισμού
-Οι ισραηλινές κατοικίες στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα (εκτός της ανατολικής Ιερουσαλήμ) αυξήθηκαν κατά 52% από την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο και μετά, ενώ ο αριθμός των εποίκων συμπεριλαμβανομένων και αυτών της ανατολικής Ιερουσαλήμ υπερδιπλασιάστηκε κατά την ίδια περίοδο
* Παρακαμπτήριοι δρόμοι

ΜΕΤΑ
-Οι παρακαμπτήριοι δρόμοι που συνδέουν τους οικισμούς των εποίκων μεταξύ τους και με το Ισραήλ διαχωρίζουν τις Παλαιστινιακές περιοχές μεταξύ τους και τις περικυκλώνουν με δρόμους υπό ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο
-Οι δρόμοι αυτοί εμποδίζουν την επέκταση και την ανάπτυξη των παλαιστινιακών πόλεων και χωριών όπως επίσης εμποδίζουν και την παλαιστινιακή εδαφική γειτνίαση
-Το εκτενές αυτό οδικό δίκτυο, όπως έχει διαμορφωθεί, υπονομεύει την ανάπτυξη της οικονομίας της Παλαιστίνης περιορίζοντας τις μετακινήσεις και την ομαλή ροή του εμπορίου ή των εργαζομένων από τη μια περιοχή στην άλλη
* Εποικισμός και φυσικοί πόροι
-Οι εγκαταστάσεις των εποίκων περιορίζουν την πρόσβαση των Παλαιστινίων σε φυσικούς πόρους όπως είναι το νερό και η καλλιεργήσιμη γη
-Στους Παλαιστίνιους επιτρέπεται η κατανάλωση μέχρι 58 κυβ. μ. νερού το χρόνο ανά άτομο, ενώ οι Ισραηλινοί καταναλώνουν 333 κυβ.μ. το χρόνο ανά άτομο

Οι πιο σημαντικές αποφάσεις του ΟΗΕ σχετικά με την Παλαιστίνη

* Απόφαση ΟΗΕ 181 (Νοέμβρης 1947): Σχέδιο Διχοτόμησης της Παλαιστίνης ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους, όπως αυτό, εγκρίθηκε από την 128η σύσκεψη, 29 Νοεμβρίου 1947

* Απόφαση ΟΗΕ 194 (Δεκέμβρης 1948): Αναγνωρίζει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων τη συντομότερη εφικτή ημερομηνία και προσδιορίζει αποζημίωση σε όσους αποφάσισαν να μην επιστρέψουν

* Απόφαση ΟΗΕ 242 (Νοέμβρης 1967): Καλεί τις ισραηλινές δυνάμεις να αποσυρθούν από τις περιοχές που κατέλαβαν στον πόλεμο του 1967

* Απόφαση ΟΗΕ 338 (Οκτώβρης 1973): Καλεί τις δύο πλευρές να εφαρμόσουν πλήρως τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας (242/1967)

* Απόφαση ΟΗΕ 465 (Μάης 1980): Αναφέρεται στο ότι η συνεχιζόμενη και επίμονη πρακτική εποικισμού που ακολουθεί το Ισραήλ είναι παράνομη και αποτελεί κατάφορη παράβαση της Τετάρτης Συνθήκης της Γενεύης

* Απόφαση ΟΗΕ 1397 (Μάρτης 2002): Επιβεβαιώνει ένα όραμα μιας περιοχής όπου δύο κράτη, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη συνυπάρχουν μέσα σε ασφαλή και οργανωμένα σύνορα

* Σειρά αποφάσεων οι οποίες καταδικάζουν τις Ισραηλινές ενέργειες καλούν το Ισραήλ να αποχωρήσει, να σταματήσει τις επιθέσεις, να σταματήσει τις απελάσεις κ.ά. (106, 111, 127, 162, 171, 228, 237, 248, 250, 251, 256, 259, 262, 265, 267, 270, 271.) και ο κατάλογος συνεχίζεται.

- See more at: http://left.gr/news/mia-syntomi-istoriki-anadromi-sti-syghroni-istoria-toy-palaistiniakoy-zitimatos#sthash.Gc6wmmJ1.dpuf

ΑΣΤΑΝΑ, πρωτεύουσα του Καζακστάν: Μία... μασονική ...

ΤΟ ΠΙΘΑΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ: ΑΣΤΑΝΑ, πρωτεύουσα του Καζακστάν: Μία... μασονική ...: Η Αστάνα είναι η πρώτη πρωτεύουσα, που χτίστηκε τον 21ο αιώνα και μας δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα για το πού οδεύει ο κόσμος. Δεν είν...

 275  0  4 Google +1

Σαλής Χελιδονάκης: Η συγκλονιστική ιστορία παράδειγμα για όλους μας!

Η ζωή του μοιάζει σαν παραμύθι: Γνωστός με το ελληνικό όνομα Χελιδόνης, ή Χελιδονάκης κατα το εκρηκτικότερο, προφανώς επειδή η ψυχή του ήταν λευκή σαν πουλιού και η εμφάνισης του μαύρη σαν του χελιδονιού.Ο Σαλής ήταν μια από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες της πόλης των Χανίων τον περασμένο αιώνα.

Ήταν απόγονος μαύρων εργατών ή χαλικούτηδων από την εποχή της Αιγυπτιοκρατίας στην Κρήτη, καταγόμενος από το Σουδάν ο οποίος δε θέλησε να εγκαταλείψει τα Χανιά κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 και έτσι παρέμεινε στην πόλη, όπου έγινε ευρέως γνωστός για την εργατικότητα, την εγκαρδιότητα και την καλοψυχία του.Εργαζόταν από μικρό παιδί στη μπλε βάρκα του προέδρου των βαρκάρηδων των Χανίων Σταύρου Τσιριγωτάκη και χάρη στη δύναμη και την ταχύτητα του νεαρού μουσουλμάνου, πάντα η βάρκα του Τσιριγωτάκη ήταν πρώτη στο ξεφόρτωμα επιβατών και αποσκευών, καθώς εκείνη την εποχή το λιμάνι των Χανίων ήταν αβαθές και ακατάλληλο για τον ελλιμενισμό πλοίων. Τις αποσκευές τις ξεφόρτωναν σε μαούνες μέχρι την ακτή και τους επιβάτες οι βάρκες, ανταγωνιζόμενες για την μεγαλύτερη ταχύτητα και καλύτερη εξυπηρέτηση.

Ο Σαλής ήταν πολύ δυνατός και γρήγορος και έτσι πάντα η βάρκα που κουμάνταρε ήταν πρώτη και έτσι κατέληξε να κάνει το βαρκάρη για πάρα πολλά χρόνια και ταυτόχρονα έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και συμπαθητικές φυσιογνωμίες των Χανίων.

Το πόσο αγαπούσε την Ελλάδα και τα Χανιά, αποδεικνύεται από την άρνησή του να αποχωρήσει το 1922 από την Κρήτη μαζί με τους άλλους μουσουλμάνους κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, παίρνοντας μάλιστα και την αγγλική υπηκοότητα για να μπορέσει να παραμείνει στην Ελλάδα, κάτι το οποίο του δημιούργησε προβλήματα κατά τη γερμανική κατοχή.

Μαζί με την Αμπλά, άλλη μια καλόκαρδη μουσουλμάνα ήταν από τους καλύτερους και πιο όμορφους χαρακτήρες των Χανίων, πάντα χαμογελαστοί, γενναιόδωροι και έτοιμοι να βοηθήσουν τους ανήμπορους και άπορους συνάνθρώπους τους.
Κάθε φορά που πληρωνόταν ετοίμαζε τσάντες με τρόφιμα και τα έστελνε σε φτωχές πολύτεκνες οικογένειες ανώνυμα. Κάποτε που κέρδισε τον πρώτο λαχνό του λαχείου δεν κράτησε ούτε δεκάρα για τον εαυτό του. Αντίθετα προίκισε 2 ορφανές κοπέλες.
Όταν ξανάκέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου, πάλι μοίρασε το ποσό που κέρισε σε 2 νεαρές γυναίκες που ήθελαν να παντρευτούν για να φτιάξουν την προίκα τους. Πάλι ανώνυμα.
Όταν όμως ο Σαλής γέρασε και έχασε τη δύναμή του, σταμάτησε να δουλεύει στη βάρκα, αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι του στο Κούμ Καπί για να μπορέσει να επιβιώσει.

Σημειωτέον ότι επί Αραβοκρατίας στην Κρήτη στην παραλιακή συνοικία των Χανίων Κούμ Καπί, κατοικούσαν οι Άραβες και μαύροι χαμάληδες των Χανίων οι Χαλικούτηδες.
Πολλοί Χανιώτες βλέποντας ότι ο Σαλής έμεινε στη ψάθα κινητοποιήθηκαν για να του ανταποδώσουν τα όσα καλά είχε κάνει γι αυτούς τόσα χρόνια.
Αρχικά χάρη στις ενέργειες του τυπογράφου, συγγραφέα και ποιητή Γεώργιου Γεωρβασάκη, έγινε Έλληνας πολίτης έστω και αργά παίρνοντας μια μικρή σύνταξη από το ΙΚΑ.
Ακόμα και τότε όμως ο Σαλής αποδεικνύοντας τη φιλευτσπλαχνία και μεγαλοψυχία του χάριζε μεγάλο μέρος της σύνταξής του σε ανθρώπους που πίστευε ότι τη χρειάζονταν περισσότερο.Πέθανε στις 29 Φεβρουαρίου 1967 στο δωμάτιό του επί της οδού Θεοτοκοπούλου την ώρα που κοιμόταν.

Όταν πέθανε υπήρχε πρόβλημα για τον τόπο ταφής του, αφού λόγω του μουσουλμανικού θρησκεύματος δε μπορούσε να ταφεί σε χριστιανικό νεκροταφείο. Αρχικά τον είχαν θάψει σε ένα χωράφι στην παλιά τούρκικη συνοικία Μερτζαλίκια, αλλά λόγω του ότι ήταν πολύ αγαπητός στους Χανιώτες, ετάφη στο χριστιανικό κοιμητήριο του Αγίου Λουκά στην οδό Αναπαύσεως με δικά τους έξοδα. Σήμερα είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά στα Χανιά και πάνω στη μαρμάρινη πλάκα είναι γραμμένοι οι στίχοι του ποιητή και φίλου του Γεώργιου Γεωρβασάκη λέγοντας:

Από τον τάφο του Σαλή.

Ας ήσουν μαύρος
Ας μην ήσουν χριστιανός
Ας ήταν μαύρη η μορφή σου
Μ’ από το χιόνι πιο λευκή ήτανε η ψυχή σου.

Πολύ πρόσφατα μαθαίνοντας για την ιστορία του Σαλή επισκέφτηκα τον τάφο του στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά, δίπλα από τους Ρώσους πεσόντες στην Κρήτη κατά τους απελευθερωτικούς αγώνες. Δημοσιεύω φωτογραφίες από τον τάφο του Σαλή με τα λόγια του Γεωρβασάκη όσο και ένα βίντεο που εξηγεί αναλυτικά το ποιος ήταν ο Σαλής Χελιδωνάκης.

• Το βίντεο από τη ζωή του Σαλή.

• Και ένα ντοκιμαντέρ από το οπτικοακουστικό αρχείο της ΕΡΤ για το Σαλή.

Η σειρά «Σαν Παραμύθι», στο επεισόδιο με τίτλο «Ο Σαλής», μας παρουσιάζει τη ιστορία ενός σχεδόν μυθιστορηματικού προσώπου που συνδέθηκε άρρηκτα με την πόλη των Χανίων. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Σαλής Χελιδονάκης, όπως τον ονόμασαν οι Χανιώτες. Ένας νεαρός μουσουλμάνος που δούλευε ως βαρκάρης στο λιμάνι της πόλης, ένας μαύρος που ξεχώριζε μέσα από το πλήθος όχι για το χρώμα του δέρματος του αλλά για την καλοσύνη της ψυχής του. Πασίγνωστος για την ευσπλαχνία του ήταν αγαπητός σε κάθε ένα κάτοικο του νησιού. Για τον πρωταγωνιστή του επεισοδίου μιλούν ο τραγουδοποιός, Λουδοβίκος των Ανωγείων αλλά και η Αργυρώ Κολιακουδάκη, ο Θανάσης Ζαβιανέλης-Αιβαλιώτης, ο Κωνσταντίνος Κολιακουδάκης και ο Κωνσταντίνος  Χαβρές, όλοι κάτοικοι της πόλης που γνώριζαν τον Σαλή. Το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Κρήτης ανεβάζει μια παράσταση με θέμα της τον ίδιο τον Σαλή με τίτλο «Σαλής, ο μαύρος βαρκάρης». Στη κάμερα της εκπομπής μιλούν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Κρήτης, Μιχάλης Αεράκης και ο ηθοποιός που υποδύεται τον Σαλή, Ναντέρ Αχμέτ.

Πηγή : http://www.kar.org.gr/

- See more at: http://www.tokaravani.gr/2013/03/salis-o-mavros-varkaris-o-mousoulmanos-tou-limaniou-ton-chanion/#sthash.WwnPa35d.dpuf

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Η "Πανευρώπη": Ξαναξεστραβωνόμαστε με την βοήθεια του Θεόδοτου… ...

ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ: Ξανα ξεστραβωνόμαστε με την βοήθεια του Θεόδοτου… ...: Αφού ο καλός μας φίλος θεώρησε σκόπιμο να προχωρήσει σε επαναλήψεις, κλίκ ΕΔΩ , και επειδή όλο αυτό σχετίζεται με όλη την συνωμοσία του...

Eπιστροφή στη φύση: Το Φραγκόσυκο , μια νέα και αποδοτική καλλιέργεια

Eπιστροφή στη φύση: Το Φραγκόσυκο , μια νέα και αποδοτική καλλιέργεια: Γενικά Το επιστημονικό όνομα της φραγκοσυκιάς είναι Opuntia ficus- indica . Ανήκει στην οικογένεια των Cactaceae και είναι ένας πολ...

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ!

*Σημ. Αντίλογου:Ούτε αποδεχόμαστε άκριτα, ούτε απορρίπτουμε ως Αντίλογος Χανίων τα παρατιθέμενα σε αυτό το δημοσίευμα στοιχεία... Επιβάλλεται σοβαρή έρευνα, η οποία όμως, πολύ περίεργο... ουδέποτε έγινε, από καμιά πολιτική δύναμη ούτε από ιστορικούς πλην Βεργίδη (πέθανε ξαφνικά με πολύ περίεργο τρόπο, ενώ έβγαζε σειρά βιβλίων που ανατρέπαν πολλές κατασκευασμένες απόψεις...) και Αθανασίου Στριγά, ανώτατου πολιτικού υπαλλήλου του ΝΑΤΟ και προσωπικού φίλου του τότε γρ/τέα του Αλεξάντερ Χαίηγκ που μεταξύ πολλών άλλων αποκαλύψεων και εγγράφων ακόμα, λέει τα ίδια με τον θεωρηθέντα κάπως ..."γραφικό" και ύπουλα αποσιωπηθέντα Διακογιάννη! (βλ. 2τομο βιβλίο Αθ. Στριγά: "Παγκόσμιοι Εντολοδότες")

Δημοσιεύθηκε: 17/11/2013 16:44

 Makelaris

Comments: 19

Iστορικές αλήθειες που αμφισβητήθηκαν αλλά ελήφθησαν υπόψιν και σε εισαγγελικά πορίσματα της εποχής για το ποιοι αιματοκύλισαν το Πολυτεχνείο. Το παιχνίδι κατά τις πηγές που παραβάλλονται, ήταν στημένο και προκαθορισμένο για το αιματοκύλισμα. Και ανεξαρτήτως για τις όποιες ενστάσεις που πιθανόν να προβληθούν, τα παρατιθέμενα γεγονότα είναι πολλάκις αναφερόμενα και ποτέ δεν

ακολούθησαν διαψεύσεις.

Διαβάστε το πρώτο απόσπασμα:

“Στην εποχή του διαδικτύου και όχι των εκδοτών – συνεργατών της χούντας και μετά της δημοκρατίας, καμμία αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Η συγκλονιστική μαρτυρία του γιατρού για τη νύχτα εκείνη, τα λέει όλα.

Κάπως έτσι, μετά από χρόνια, θα ανοίξουν τα στόματα και για τον Δεκέμβρη του 2008, που έφερε τη νέα χούντα, το νέο ξεπούλημα της πατρίδας από τον άλλο “Γιώργο”. Τον νεώτερο.

“Μαρτυρία: «Από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών τα θύματα του Πολυτεχνείου»”Μιλώντας στο Pheme.gr ο κ. Χαρώνης προβαίνει σε μια μεγάλη αποκάλυψη. Όπως αναφέρει στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, το ’73, έδρασαν ελεύθεροι σκοπευτές, οι οποίοι χτυπούσαν από ψηλά στο ψαχνό.

«Τα πρώτα θύματα και οι πιο βαριά τραυματίες είχαν βληθεί από ψηλά. Πιθανώς από μπαλκόνια και ταράτσες παρακείμενων πολυκατοικιών», επισημαίνει ο κ. Χαρώνης.

Στο συμπέρασμα αυτό έχει καταλήξει ο γιατρός, έπειτα από «πλήρη μελέτη τροχιάς», όπως

αναφέρει, την οποία διενήργησε.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των ερευνών που πραγματοποίησε, «οι πρώτοι και βαριά τραυματίες είχαν βληθεί από πάνω προς τα κάτω».

Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, οι ελεύθεροι σκοπευτές χτύπησαν πισώπλατα, όπως αναφέρει. «Είδα θύματα που εβλήθησαν στην πλάτη, πλάτη προς καρδιά και σπονδυλική στήλη».

Ο τότε Διευθυντής της Γ’ Χειρουργικής Κλινικής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου, ο οποίος βρέθηκε για 36 συνεχείς ώρες στο χειρουργικό τραπέζι, είναι πεπεισμένος ότι «οι ελεύθεροι σκοπευτές ήθελαν να αιματοκυλίσουν την Αθήνα».

Όπως αναφέρει ο κ. Χαρώνης «σημάδευαν για σκοτωμό, και το ερώτημα μου, βεβαίως είναι ένα: Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ήταν Έλληνες; Εύχομαι και ελπίζω να μην ήταν Έλληνες, αλλά πράκτορες ξένης δύναμης που ήθελε να αιματοκυλίσει την Αθήνα, να την μετατρέψει σε σφαγείο για να δικαιολογήσει την μετέπειτα δράση του Ιωαννίδη».

Παρ’ ότι έχουν περάσει 39 χρόνια από τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, ο κ. Χαρώνης θυμάται με λεπτομέρειες τα θλιβερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο χώρο του νοσοκομείου, όπου της άφιξης εκατοντάδων τραυματιών ακολούθησε η βίαιη επέμβαση αστυνομικών, στρατιωτικών των ΕΑΤ-ΕΣΑ, και πρακτόρων της χούντας στο χώρο του νοσοκομείου.

«Γινόταν το σώσε. Για να προφυλάξουμε τους τραυματίες, τους αλλάζαμε τα ονόματα για να μην μπορούν να τους βρουν», σημειώνει ο κ. Χαρώνης. «Βεβαίως η ενέργεια μας αυτή αργότερα τους δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα, γιατί ενώ ήθελαν να καταθέσουν τα χαρτιά τους για τη χορήγηση μιας συνταξούλας, δεν μπορούσαν να βρουν τα ονόματά τους»!

Θέτουμε υπόψιν του κ. Χαρώνη, την αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου από την πλευρά της Χρυσής Αυγής.

Δείχνει να απορεί και να θυμώνει. «Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν;», επαναλαμβάνει με απορία. «Ας έρθουν σε μένα να τους εξηγήσω, να τους πω για τα δυο παιδιά που ξεψύχησαν στα χέρια μου, τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο ένας, νεαρός, είχε δεχθεί σφαίρα στην κάτω κοίλη φλέβα και ο άλλος είχε βληθεί στο κρανίο»!

Και το δεύτερο που λέει πολλά:

ΟΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973.

“Τη νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο ισραηλινός στρατηγός Μωσέ Νταγιάν έφθασε στην Αθήνα.

Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη , του γιατρού Αλαζράκη .

Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος : «η ώρα έφθασε . Όλα είναι έτοιμα».

Την επομένη 15 Νοεμβρίου , το γιώτ «Απόλλων» , ιδιοκτησίας της εταιρίας ΟΤC , η οποία τότε ήταν ιδιοκτησίας της CIA , έφθασε στον Πειραιά .

Το γιώτ πριν τη μετατροπή του , ήταν μονάδα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού .

Ήταν εξοπλισμένο με πανίσχυρο ασύρματο , τέλεια εργαστήρια και αναρίθμητους φακέλους .

Είκοσι κομάντος συμπλήρωναν το ειδικό πλήρωμα του σκάφους .

Από τον Πειραιά έπλευσε προς τα ανοιχτά του Σουνίου , όπου και περίμενε ανενόχλητο.

Στο μεταξύ έκαναν τις ανάλογες επαφές τους , κυρίως με το στρατηγό Νταγιάν

, ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Έλληνες πολίτες για την υπόθεση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

Η κύρια επαφή Νταγιάν , εκτός από τον Ιωαννίδη – Αραπάκη -Μπονάνο , ήταν με τον Γιάγκο Πεσματζόγλου ,ο οποίος τότε ήταν μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ για την Ελλάδα.

Είχε αναλάβει το πολιτικό σκέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Ήταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των επί κεφαλής των φοιτητών ,του Στρατηγού Νταγιάν και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Ο Πεσματζόγλου είχε άμεση επαφή , κυρίως με τρία πρόσωπα , από τους φοιτητές της εξέγερσης :Η μία είναι σήμερα {1993} αρχηγός αριστερού κόμματος και οι άλλοι δυο στελέχη και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με την ελπίδα και την ευχή , πως θα βγουν και θα καταγγείλουν δημόσια τα γεγονότα εκείνης της νύχτας από την πλευρά τους όπως εκείνοι τα έζησαν , υπόσχομαι , αν δεν μιλήσουν οι ίδιοι , να δημοσιεύσω στο επόμενο βιβλίο μου τα ονόματα τους …;.

Τα χαράματα της 16 Νοεμβρίου , έφθασαν χίλιοι κομάντος από τις Βρυξέλλες , με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του πολυτεχνείου.

Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του ελληνικού στη γεωγραφική υπηρεσία Στρατού στο πεδίο του Άρεως .

Τους μοιράστηκαν Ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές και περίμεναν διαταγή να επέμβουν.

Εκτός από όπλα , είχαν στην κατοχή τους ασύρματο , συγχρονισμένο με εκείνον του γιωτ «Απόλλων» , απ΄ όπου και περίμεναν την διαταγή για επέμβαση …;..

Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών , ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ , αλλά και έμπιστος της τριμερούς Επιτροπής .

Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου , οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχθηκαν από τον υποστράτηγο Χουήβερ , να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές ..

Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιωτ, διατάχθηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά , να καταλάβουν το σπίτι του Γεωργίου Παπαδόπουλου , να κόψουν τα τηλεφωνά του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο.

Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή για να αποχωρίσουν.

Όταν νύχτωσε οι κομάντος έφθασαν στην ακτή και από εκεί με στρατιωτικά τζιπ κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Οι άλλοι έφυγαν «κατά ομάδες» από τη Γεωγραφική Υπηρεσία ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΟΛΙΣΤΗΚΑΝ στο πεδίο του Άρεως .

Αργότερα , όταν το τανκ έσπασε την πόρτα του πολυτεχνείου , οι κομάντος βρίσκονταν ήδη μέσα.

Στις εφιαλτικές στιγμές που ακολούθησαν , οι Νατοϊκοί κομάντος χτυπούσαν αδιάκριτα.

Σκότωσαν , έσφαξαν έσπασαν ωμοπλάτες και όταν πια ο «εχθρός» είχε νικηθεί ένα στρατιωτικό σφύριγμα του επικεφαλής τους επανέφερε στην τάξη.

Ανασυντάχθηκαν , και όπως είχαν έρθει , έφυγαν αθόρυβα.

Σε μια ώρα απογειώνονταν από τη βάση του Ελληνικού , με προορισμό τις Βρυξέλλες .

Χίλια δολάρια μπόνους πήρε ο καθένας , για εκείνη τη βραδιά …;

Το ίδιο έγινε και με τους είκοσι .

Διατάχθηκαν να επιστρέψουν στο γιωτ .

Ξημερώματα στις 18 Νοεμβρίου 1973 , το γιωτ «Απόλλων» έπλεε ανοιχτά , με προορισμό τη Βαρκελώνη ..

Ο Στρατηγός Νταγιάν αφού ενέκρινε τον κατάλογο των νέων Υπουργών , τακτοποίησε και άλλες μικρές λεπτομέρειες , και αναχώρησε αθόρυβα για το Ισραήλ, όπως είχε έρθει …;..”

Από βιβλίο του δημοσιογράφου Διακογιάννη

Υπατία. Ο τελευταίος φάρος της αρχαίας επιστήμης...

keritisriver: Υπατία. Ο τελευταίος φάρος της αρχαίας επιστήμης, ...: Όταν ξεκινήσαμε να γράφομε το παρόν άρθρο, βρεθήκαμε μπροστά στο δίλλημα του τίτλου. Η μονολεκτική αναφορά στο όνομα της Υπατίας, που τ...

Ηλίας Σπαντιδάκης: Ο Ρεθεμνιώτης ήρωας του εργατικού κινήματος του 1914 στις ΗΠΑ

Louis Tikas ή Λίο ο Κρητικός. Ηλίας Σπαντιδάκης από το Ρέθυμνο: ο Έλληνας που τα έβαλε με τους Ροκφέλλερς!

Του Θεολόγου Αλεξανδράτου

Κατά κόσμον Ηλίας Σπαντιδάκης, γεννημένος στα Λουτρά Ρεθύμνου και μετανάστης στην Αμερική στις αρχές του 1900.
Οι Ροκφέλερ ήταν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα η ισχυρότερη οικογένεια της Αμερικής και ίσως ολόκληρου του κόσμου.

 Εβραίος με καταγωγή από τη Γερμανία, ο πρόγονός τους Γιόχαν Πέτερ Ροκφέλερ μετανάστευσε στον (τότε) νέο κόσμο το 1723 και δεν το μετάνιωσε.
Η οικογένειά τους έκανε αμύθητη περιουσία με το πετρέλαιο και ακόμη και σήμερα έχουν τεράστια έσοδα από εκατοντάδες επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Όπως είπαμε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα οι Ροκφέλερ ήταν κράτος εν κράτει στις ΗΠΑ.
Ο λόγος τους ήταν πιο ισχυρός από τον αντίστοιχο του προέδρου και το δίκιο τους (όπως το έβλεπαν αυτοί ως τέτοιο) νόμος. Κανείς δεν τολμούσε να τους πάει κόντρα, πολλώ δε μάλλον να τους αντισταθεί.

Μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο τους ο Λούης Τίκας.
Κατά κόσμον Ηλίας Σπαντιδάκης, γεννημένος στα Λουτρά Ρεθύμνου και μετανάστης στην Αμερική στις αρχές του 1900.
Ο Τίκας ζούσε στο Ντένβερ και το 1910, όταν και έκανε τα χαρτιά του για να πάρει την αμερικάνικη υπηκοότητα, ήταν συνιδιοκτήτης καφενείου.
Απέναντι από το μαγαζί του ήταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου και έγινε σύντομα μέλος τους. Αυτό μάλιστα δεν του επέτρεψε να γίνει αστυνομικός αφού θεωρήθηκε «ταραχοποιό» στοιχείο.

Έτσι λοιπόν έγινε ανθρακωρύχος. Σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη, ο Ρεθυμνιώτης πίστευε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι του αφεντικού. Είχε την εύνοια όλων των Ελλήνων που ζούσαν στην περιοχή του Κολοράντο αφού μιλούσε καλύτερα αγγλικά από όλους και τους εξυπηρετούσε στις περισσότερες συναλλαγές τους.

Το 1912 είχε αναδειχθεί σε σημαντικό συνδικαλιστικό στέλεχος της Ένωσης Ανθρακωρύχων Αμερικής και πρωτοστάτησε στη μεγάλη απεργία που κράτησε 14 μήνες.

Είχε κερδίσει τα «γαλόνια» του νωρίτερα, στις συμπλοκή του Λαφαγιέτ. Ο Τίκας και άλλοι 36 Έλληνες ανθρακωρύχοι συνεπλάκησαν με απεργοσπάστες και τσιράκια του Ροκφέλερ (στον οποίο ανήκαν τα ορυχεία) και παρότι τραυματίστηκε από σφαίρα, διέφυγε από την πίσω πόρτα ενός χαμόσπιτου.

Ο Τίκας ήταν ήρωας ανάμεσα στους εργάτες που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση στα μεροκάματα.
Για τους Έλληνες εργάτες της περιοχής, υπεύθυνος ήταν κάποιος Λεωνίδας Σκλήρης, «εργατοπατέρας» σε συνεργασία αγαστή με τα αφεντικά. Οι Έλληνες είχαν το χαμηλότερο μεροκάματα (1,75 δολάρια την ημέρα) και από τους 350 που δούλευαν στα ορυχεία οι 13 είχαν πεθάνει σε δυστυχήματα. Ο Τίκας πρωτοστάτησε στον ξεσηκωμό τους και μάλιστα γύρισε και στα άλλα ορυχεία ώστε να καταγράψει τις συνθήκες που δούλευαν οι ανθρακωρύχοι και να συγκεντρώσει στατιστικά στοιχεία για τους τραυματισμούς και τους θανάτους. Σύντομα έγινε θρύλος ανάμεσα στους συναδέλφους του με το προσωνύμιο «Λούης ο Έλληνας». Αυτό όμως τον έβαλε στο μάτι του Τζον Ροκφέλερ και των ντόπιων υποτακτικών του.

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1913 ξεκίνησε η μεγάλη απεργία των 13.000 ανθρακωρύχων στην πόλη Λάντλοου με κύρια αιτήματα:
◆ Να ψωνίζουν από όποιο κατάστημα προτιμούσαν οι ίδιοι.
◆ Να πηγαίνουν σε όποιον γιατρό επιθυμούσαν και όχι στους γιατρούς της εταιρίας.
◆ Να αναγνωριστεί το συνδικάτο τους.
◆ Να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία.
◆ Να εφαρμοστούν αυστηρά οι νόμοι της Πολιτείας του Κολοράντο όσον αφορά στην ασφάλεια των ορυχείων, να καταργηθεί το script, όπως και το σύστημα φρουρών της εταιρείας που έκανε τους εργατικούς καταυλισμούς να μη διαφέρουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η εταιρεία τους έκανε έξωση από τα σπίτια τους αλλά οι απεργοί έστησαν καταυλισμό έξω από τα ορυχεία ώστε να μην μπορούν να μπουν να δουλέψουν οι απεργοσπάστες. Συχνά γίνονταν βίαιες συγκρούσεις με τους μπράβους του Ροκφέλερ και την αστυνομία ενώ κλήθηκε και η εθνοφρουρά. Μάλιστα μετά από αίτημα του Ροκφέλερ, άντρες του ντύθηκαν με στολές της εθνοφρουράς ώστε να πλησιάσουν πιο εύκολα τους απεργούς. Στις 20 Απριλίου του 1914, σαν σήμερα, οι εργάτες κοιμόντουσαν αφού την προηγούμενη είχαν γιορτάσει το Πάσχα. Ήταν η ιδανική ευκαιρία να επιτεθούν οι δυνάμεις του Ροκφέλερ.

Οι πιστολάδες της εταιρίας απαίτησαν από τον Λούη Τίκα να τους παραδώσει δύο Ιταλούς συνδικαλιστές. Ο Τίκας ζήτησε ένταλμα σύλληψης αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε και ο Τίκας αρνήθηκε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.

Λίγο αργότερα έπεσε η πρώτη βολή και αφού μερικοί από τους απεργούς ήταν οπλισμένοι ακολούθησε μάχη χαρακωμάτων ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά έτρεξαν να σωθούν στους γύρω λόφους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, πάνω από σαράντα άτομα σκοτώθηκαν από τις σφαίρες των πληρωμένων φονιάδων. Το επεισόδιο, που αποτελεί αμαύρη σελίδα στην ιστορία των ΗΠΑ, ονομάστηκε «σφαγή του Λάντλοου».

Ο Τίκας ζήτησε να δει τον επικεφαλής της εθνοφρουράς, λοχαγό Καρλ Λίντερφελντ κρατώντας λευκή σημαία.
Οι δυο τους συναντήθηκαν στο λόφο και μίλησαν για λίγο. Έπειτα οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο αξιωματούχος χτύπησε με πρωτοφανή αγριότητα τον Τίκα στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Η καραμπίνα έσπασε στα δύο όπως και το κρανίο του Τίκα.
Οι εθνοφρουροί βάλθηκαν να πυροβολούν το άψυχο σώμα. Ευθύς αμέσως εισέβαλαν στον καταυλισμό, ρίχνοντας αδιακρίτως εναντίον οτιδήποτε κουνιόταν. Έδιωξαν τους απεργούς, σκότωσαν 18 άτομα, 10 εκ των οποίων ήταν παιδιά από τριών μηνών ως 11 ετών, και έκαψαν τις σκηνές τους.
Όταν οι απεργοί ξαναμπήκαν μερικές ημέρες αργότερα στον καταυλισμό βρήκαν το πτώμα του Τίκα. Η κηδεία του έγινε στις 27 Απριλίου και τη νεκρώσιμη πομπή ακολούθησαν χιλιάδες εργάτες.

Λούης Τίκας (Louis Tikas)
Σας θυμίζει τίποτα το όνομα Λούης Τίκας (Louis Tikas); Αν όχι, μήπως το όνομα Ηλίας Σπαντιδάκης; Προφανώς όχι. Η νεότερη ελληνική ιστορία δεν καταδέχεται ν’ ασχοληθεί με «ρετάλια» που ηγήθηκαν λούστρων και ανθρακωρύχων. Προτιμά στρατηγούς ή πρωθυπουργούς κι ας μην διέθεταν αυτοί ούτε μια σπίθα από τη φλόγα που έκαιγε στην ψυχή απλών ανθρώπων σαν τον Λούη.


Ο Λούης Τίκας ήταν Έλληνας μετανάστης στις Ηνωμένες Πολιτείες, γεννημένος στο Ρέθυμνο, φοιτητής του πανεπιστημίου Αθηνών, που στα είκοσι του χρόνια έφυγε από την Ελλάδα λόγω φτώχειας. Ξεκίνησε ως ηγέτης των λούστρων στο Ντένβερ, ενώ στα 28 του χρόνια, ηγήθηκε μιας πολύμηνης απεργίας που έγινε στα μεγαλύτερα ανθρακωρυχεία των ΗΠΑ στο Λάντλο, τα οποία ήταν ιδιοκτησία του πασίγνωστου πολυεκατομμυριούχου Τζόν Ροκφέλερ.

Ακριβώς πριν 97 χρόνια, στις 20 Απριλίου 1913 ο Τίκας έπεσε νεκρός με σπασμένο το κρανίο και με οκτώ σφαίρες στο κορμί του. Ο θρυλικός ηγέτης των απεργών, γνωστός ως Louis the Greek ή Lio the Cretan, είχε καλέσει τον αρχηγό της πολιτοφυλακής λοχαγό Karl Linterfeld, να συναντηθούν στην κορυφή ενός γειτονικού λόφου για να διαπραγματευτούν, όταν διαπίστωσε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας ήταν έτοιμες να επιτεθούν κατά των απεργών που κρατούσαν για επτά ολόκληρους μήνες τα ορυχεία κλειστά.

Όλοι οι απεργοί είδαν τον λοχαγό να σηκώνει την καραμπίνα του και να τη σπάει στο κεφάλι του Τίκα που κρατούσε λευκή σημαία, ενώ οι πολιτοφύλακες άρχισαν να τον πυροβολούν. 

Ο ηγέτης των εργατών πέθανε ακαριαία.


Οι απεργοί δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. Η πολιτοφυλακή μαζί με μεθυσμένους μπράβους της εταιρείας Colorando Fuel and Iron Company και μισθοφόρους τού περιβόητου πρακτορείου ιδιωτικών αστυνομικών Boldwin Felds που είχε μισθώσει ο Ροκφέλερ, έπεσαν πάνω τους. 

Πάνω από 69 απεργοί σκοτώθηκαν, 10 απ’ αυτούς ήταν γυναίκες και παιδιά των οικογενειών τους, τριπλάσιοι τραυματίστηκαν, 400 συνελήφθησαν και 332 παραπέμφθηκαν για φόνο. 

Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο τώνν ΗΠΑ γνωμοδότησε ότι η εθνοφρουρά ήταν σε νόμιμη άμυνα καθώς τής επετέθησαν με δολοφονική διάθεση οι απεργοί, χωρίς ποτέ να εξηγήσει πως συνέβη να έχουν τόσα θύματα οι «επιτιθέμενοι», ενώ οι «αμυνόμενοι» να μην έχουν ούτε έναν τραυματία. 

Μετά τον σάλο για τη σφαγή, σε μια παρωδία δίκης παραπέμφθηκαν 22 πολιτοφύλακες που αθωώθηκαν όλοι, ενώ ο δολοφόνος του Τίκα τιμωρήθηκε με πειθαρχική επίπληξη.


Τα αιτήματα των απεργών ήταν 10% αύξηση στο μεροκάματο που ήταν 2,12 δολάρια, να ψωνίζουν από όποιο κατάστημα ήθελαν και όχι μόνο από τα μαγαζιά της εταιρείας, να έχουν δικό τους γιατρό και να αναγνωριστεί το συνδικάτο τους. Επίσης να μην πληρώνουν αυτοί από την τσέπη τους τα ακονιστικά των εργαλείων τους (!), να μην αγοράζουν αυτοί τον δυναμίτη που χρησιμοποιούσαν για την εξόρυξη (!) και να μην πληρώνουν υποχρεωτικά τον παπά των ορυχείων (!!!), καθώς όλα αυτά τούς κρατούσαν μονίμως χρεωμένους στην εταιρεία κι ας δούλευαν 12 ώρες ημερησίως. Ο Ροκφέλερ προτίμησε να παραμείνουν κλειστά τα ορυχεία του για επτά ολόκληρους μήνες και στη συνέχεια να σκοτώσει τόσους ανθρώπους, παρά να υποχωρήσει έστω και σε ένα από τα αιτήματα. Σε όλη του τη ζωή δεν δέχτηκε να συζητήσει ποτέ με απεργό.


Ο Λούης Τίκας ξεχάστηκε γρήγορα. Ο τάφος του βρίσκεται στο Λάντλοου που σήμερα είναι πόλη-φάντασμα αφού τα ορυχεία εξαντλήθηκαν. 

Αντιθέτως, η εικόνα που συγκράτησαν οι Αμερικανοί από τον Τζόν Ροκφέλερ, ήταν η ζηλευτή φιγούρα ενός πάμπλουτου ψηλού καλοστεκούμενου γέροντα που φορούσε πάντα παντελόνι τού γκόλφ. Όπως έδειχναν τα προπαγανδιστικά πλάνα τού πρώιμου κινηματογράφου και τών επικαίρων, είχε πάντα τις τσέπες του γεμάτες ψιλά. Κάθε φορά που τον πλησίαζε ένα παιδάκι, τού έδινε πέντε σεντς για να πάρει καραμέλες κι όταν έβρισκε μπροστά του κάποιον φτωχό, του άδειαζε τα λεφτά στη χούφτα για να αγοράσει φαγητό. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν ένας "πολύ καλός άνθρωπος"…

Τζον Ντέιβινσον Ροκφέλερ

Ο Τζον Ντέιβινσον Ροκφέλερ (1839-1937) ήταν αμερικανός βιομήχανος, ένας απο τους ισχυρότερους & πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο
Γεννήθηκε στο Ρίτσφορντ της Νέας Υόρκης και η οικογένεια του ήταν γερμανοεβραϊκής καταγωγής. Αρχικά εργάστηκε ως λογιστής σε μικρές επιχειρήσεις. Το 1863 ίδρυσε το πρώτο διυλιστήριο πετρελαίου στο Κλίβελαντ και το 1870 ίδρυσε την Στάνταρντ Όιλ Κόμπανυ (Standard Oil Company). Σταδιακά η εταιρία του απέκτησε τον έλεγχο όλων των διυλιστηρίων του Πιτσμπουργκ, της Νέας Φιλαδέλφειας και της Βαλτιμόρης, έχοντας στα ταμεία της σε ρευστό περισσότερα από 40 εκατομμύρια δολάρια. Παράλληλα δραστηροποιήθηκε και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς όπως τις μεταφορές, την σιδηρουργία κ.α.
Μέχρι το 1882 είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα απο τα ισχυρότερα τράστ του κόσμου. Οι μέτοχοι όμως ξεκίνησαν δικαστική διαμάχη, και αφού κέρδισαν με δικαστικές αποφάσεις του 1882 και 1887, τον ανάγκασαν να διαλύσει την Standard Oil. Γρήγορα όμως κατάφερε να προσαρμοστεί στους αντιμονοπωλιακούς νόμους και να διατηρήσει στο ακέραιο την περιουσία του. Η άνοδος στην προεδρία των Η.Π.Α. του Θεόδωρου Ρούζβελτ συνέβαλλε αποφασιστικά στο τέλος της αυτοκρατορίας του. Ύστερα απο πολύχρονες δικαστικές διαμάχες το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε τον Μάϊο του 1911 την διάλυση της εταιρείας σε μικρότερες, οι οποίες θα έπρεπε να λειτουργούν ανεξάρτητα και ανταγωνιστικά η μία προς την άλλη.
Το 1913 αποσύρθηκε απο τις επιχειρήσεις του και ίδρυσε, με αρχικό κεφάλαιο 500 εκατομμύρια δολλάρια, το ίδρυμα Ροκφέλερ (Rockfeller Foundation) με σκοπό «την προαγωγή της ευημερίας της ανθρωπότητας στον κόσμο». Είχε προηγουμένως, το 1901, ιδρύσει το Ινστιτούτο Ροκφέλερ για ιατρικές έρευνες, προφανώς επηρεασμένος απο την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε, την αλωπεκία. Επίσης είχε ιδρύσει το 1880 το κολλέγιο Σπέλμαν στην Ατλάντα ενώ ήταν μεγάλος χορηγός του πανεπιστήμιου του Σικάγο. Σήμερα το ίδρυμα Ροκφέλερ είναι ένα απο τα πλουσιότερα στον κόσμο με περιουσία άνω των 2 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο Ροκφέλερ κατα τη διάρκεια της ζωής του δέχτηκε πολλές κριτικές[4] για τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του. Όπως αποδείχτηκε αργότερα μέσω της εταιρείας του είχε εξαγοράσει πολλούς δικαστές και πολιτικούς ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον κατηγορούσαν για υπερβολικά σκληρή μεταχείριση προς τους χιλιάδες εργαζομένους του. Η μεγαλύτερη πολέμιος του ήταν η δημοσιογράφος Ιντα Τάρμπελ, η οποία κατάφερε με μια σειρά άρθρων να αποκαλύψει το μέχρι τοτε κρυφό πρόσωπο του. Ο Τζον Ροκφέλερ δεν απάντησε ποτέ στις κατηγορίες της, απλώς φρόντιζε πάντα να λέει: «Αν πατήσω πάνω σε αυτό το σκουλήκι, θα τραβήξω απλώς την προσοχή του. Αν το αγνοήσω, θα εξαφανιστεί»
Ο Ροκφέλερ απέφευγε σε όλη του τη ζωή τις δημόσιες εμφανίσεις, έχοντας ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω απο το πρόσωπο του. Γενικά μπορεί να χαρακτηριστε ως τσιγκούνης, αντικοινωνικός και μυστικοπαθής παρ'ολα αυτά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το επιχειρηματικό του δαιμόνιο.
Απεβίωσε στις 23 Μαΐου του 1937 στο Όρμοντ Μπήτς της Φλώριντα. Ήταν παντρεμένος με την Λόρα Σελέστια Σπέλμαν και είχε πέντε παιδιά απο τα οποία κυρίως διακρίθηκε ο Τζον Ντέιβινσον τζούνιορ. 

Ο μετέπειτα κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης & αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. Νέλσον Άντριτς Ροκφέλερ ήταν εγγονός του...