Βίοι 21 αιμοσταγών «αγίων»

  Πηγή:  "Πάρε-Δώσε" 11/04/2009   

Η κοινή λογική λέει, πως άγιος είναι κάποιος, ο οποίος τουλάχιστον διακατέχονταν από ηθικές αξίες, αγάπη για τον συνάνθρωπο και καλοσύνη. Καθώς φαίνεται όμως, η κοινή λογική δεν συμβαδίζει πάντοτε με τα κριτήρια της ηγεσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι περισσότεροι άγιοι κρίθηκαν από την ελεγχόμενη από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όχι με βάση τον ενάρετο βίο τους, αλλά με την συνεισφορά τους στην άνοδό της στην εξουσία και στην τελική επικράτηση, διατήρηση και ενίσχυση του Χριστιανισμού.
Το ότι πολλοί απ' αυτούς, ποδοπάτησαν σχεδόν και τις 10 Εντολές, με τον έναν ή άλλον τρόπο, είναι ψιλά γράμματα...

Τώρα, το πώς η σημερινή Εκκλησία, εξακολουθεί να τιμά, όσους αποδεδειγμένα (ακόμα και γι' αυτήν) έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα αθώων και μη, ή κάθε άλλο παρά υπόδειγμα ηθικής ήταν, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα...«αγιοσύνης», με την επιφύλαξη να εμπλουτιστεί μελλοντικά και με άλλα «μπουμπούκια».

Μέγας Θεοδόσιος (17 Ιανουαρίου)
Ήταν φανατικός "χριστιανός", αυτοαποκαλούμενος (όπως όλοι οι από άλλους αποκαλούμενοι σήμερα  "Βυζαντινοί") Ρωμαίος, αυτοκράτορας, ισπανικής καταγωγής. Βαφτίστηκε το 380 στη Θεσσαλονίκη από τον επίσκοπο Αχόλιο. Αναμείχθηκε ενεργά στα διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα. Κάλεσε τη Β' Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, καταδίωξε με "χριστιανική" αγριότητα τους  "ειδωλολάτρες" και τους "αιρετικούς", δήμευσε τις περιουσίες τους, σταμάτησε τους Ολυμπιακούς αγώνες και ως επίσημη θρησκεία επέβαλε το χριστιανισμό. Το 390 στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφάχτηκαν με διαταγή του 7.000 άνθρωποι (κατ' άλλους 15.000), ανεξάρτητα από την ηλικία τους, γιατί είχαν στασιάσει κι είχαν σκοτώσει τον Γότθο στρατιωτικό διοικητή της Θεσσαλονίκης, Βουθέριχο. Γι' αυτή τη θηριωδία, ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος «τιμώρησε» το Θεοδόσιο για λίγους μήνες με την απαγόρευση να πάει στη Θεία Ευχαριστία.

Άγιος Αθανάσιος (18 Ιανουαρίου)
Ο βίος του αγίου Αθανασίου ακολουθεί την πεπατημένη γραμμή της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει, ότι όσο πιο φανατικός, μισαλλόδοξος, αιμοβόρος και βίαιος είναι κάποιος ιερέας ή πιστός της, τότε αγιοποιείται. Αρκεί βέβαια να υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τα εξουσιαστικά συμφέροντα της Εκκλησίας. Ο Άγιος και Μέγας Αθανάσιος εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου κάθε έτους μαζί με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον εγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Υπατίας.

Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία τριάντα τριών περίπου ετών ο Αθανάσιος ανέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ήταν μικρόσωμος και φιλάσθενος, αλλά τρομερά δραστήριος και πανούργος. Σύμφωνα με όλους τους υποστηρικτές του, αλλά και τους μη, μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Απ΄ την Αλεξάνδρεια ο Αθανάσιος εκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ετών.

Η εκλογή του στο αξίωμα του πατριάρχη έγινε με τον πλέον σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού απ΄ τους πενήντα τέσσερις εκλέκτορες αρχιμανδρίτες τον χειροτόνησαν μόνον οι επτά, που παρεμπιπτόντως ήταν και επίορκοι. Πιστοί του Αθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και δολοφονίες εναντίον όσων αμφισβητούσαν τον ποιμένα τους. Η δράση του αγίου επικεντρώθηκε κυρίως εναντίον των Αρειανιστών και των Μελιτιανών χριστιανών.

Το 335 μ.Χ. είχαν συσσωρευτεί πολλές κατηγορίες εναντίον του πατριάρχη Αθανασίου. Οι κύριες ήταν: Για υπερβολική φορολογία, που είχε επιβάλλει στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, για βίαιες ενέργειες αυτού και των πιστών του εναντίον πολλών εκ των εχθρών του ακόμα και μέσα σε εκκλησίες, για την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς αντιπάλους τού αυτοκράτορα και για την παρεμπόδιση της αποστολής σιταριού απ΄ το λιμάνι της πόλης, που κατευθυνόταν προς τους φτωχούς.

Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν στην καθαίρεσή του απ΄ τον ίδιο τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, με έγγραφο που έστειλε στην σύνοδο της Τύρου. Όμως, ο Αθανάσιος παραποίησε το έγγραφο αυτό δύο φορές, αναδημοσιεύοντας την επιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, που έλεγαν δήθεν, ότι ο Αθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οι κατηγορίες για βία και επιθέσεις πλήθαιναν, όπως ότι διέταξε τον ιερέα Μακάριο να επιτεθεί εναντίον του Αρειανιστή ιερέα Ισχύρα, ότι ο ίδιος ο Αθανάσιος είχε δολοφονήσει τον επίσκοπο Αρσένιο κι ότι ο άγιος είχε διαφθείρει κάποια γυναίκα.

Ο Αθανάσιος στα γραπτά του επιτίθεται κατά πάντων μη ορθοδόξων και ειδικά κατά των Ελλήνων: «Ουκούν ει μήτε άνθρωπος απλώς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις εστίν ο Σωτήρ, αλλά και την παρά ποιηταίς υπόνοιαν και δαιμόνων φαντασίαν και Ελλήνων σοφίαν τη εαυτού θειότητι κατήργησε και επεσκίασε» (Άγιος Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ.48, παρ. 9). Επίθετα και φράσεις εναντίον των Ελλήνων εξακοντίζονται σε όλα τα έργα του όπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεύτες», «δουλοπρεπείς», «άθεοι», «πρέπει να εξοντωθούν», «θα καούν στην Κόλαση», «αποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: «…εξιλεούσθαι ους Έλληνες καλούσιν αποτροπαίους δαίμονας» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1).

Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής (28 Ιανουαρίου)
Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την κοντινή πολίχνη (την Πορφυριώνη) κάποιοι ευφυείς και τότε πολέμιοι του θρησκευτικού σκοταδισμού έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα να του προσφέρει προκλητικά τα θέλγητρά της. Ο Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και η συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε εγκατέλειψε το επάγγελμά της και έζησε με συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.

Ύστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον ασκητή τη θυγατέρα του που έπασχε από νόσο βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε και ελευθέρωσε το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγες μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά ο πατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος, «ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από την επιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.

Σε πανικό απόγνωσης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει μέσα ο ίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοπος μαθαίνει τα συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τον βρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται με συντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα. Θα μείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση αυταπάρνησης ως την τελευτή του.
Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος έχει «πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούν της φύσεως οι όροι. Κλήρος και λαός βγαίνουν στην έρημο και φτάνουν στον τάφο όπου είναι κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθεί και η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την αγιότητα του μετανοημένου...

Τρεις ιεράρχες - Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός (30 Ιανουαρίου)
Οι τρεις Ιεράρχες, τιμούνται από την ελληνική Εκκλησία διότι διέσωσαν τα ελληνικά γράμματα. Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει, είναι, από ποιους τα διέσωσαν και πώς; Αφού η ελληνική γλώσσα ήταν, τότε, η επίσημη γλώσσα του γνωστού κόσμου!

Πώς όμως υπερασπίστηκαν τον ελληνισμό όταν ο Μέγας Βασίλειος γράφει στο έργο του «εις τον Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον»:
«Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν».

Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει στην ομιλία του εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν:
«Αν κοιτάξεις στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας (των Ελλήνων φιλοσόφων!), όλα δε είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον, και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλίκιαν... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους... Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους».

Τόση ήταν η αγάπη τους προς τους Έλληνες και την Ελλάδα που ο Χρυσόστομος συμβουλεύει τους χριστιανούς στον λόγο του «Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα»:
«Κανένας δεν πρέπει να δίνει στα παιδιά του ονόματα των Ελλήνων προγόνων του, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά να δίνει τα ονόματα των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης».

Είναι όμως και ο Γρηγόριος Νανζιαζηνός:
«Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου Ελληνικά χείλη, να μην αγγίξουν τα χέρια μου Ελληνικά χέρια και ούτε Ελληνικά τραγούδια να ΜΟΛΥΝΟΥΝ τα αυτιά και την γλώσσα μου».

Μέγας Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη (21 Μαΐου)
Οι «διευκολύνσεις» και η προνομιακή μεταχείριση που προσφέρθηκαν στην Εκκλησία από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, ήταν αρκετά για να κάνει άγιο κάποιον, που θεωρείται υπεύθυνος ή ηθικός αυτουργός, για τις δολοφονίες του 17χρονου γιου του, του 12χρονου ανηψιού του, της συζύγου του, του πεθερού του, των δυο γαμπρών του και του κουνιάδου του. Επειδή κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, όπως λέει μια λαϊκή παροιμία, η Εκκλησία φρόντισε να «αγιοποιήσει» και να «τιμήσει» (επίσης στις 21 Μαΐου) και την μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη (ηθικός συναυτουργός στην δολοφονία της νύφης της), η οποία ως φαίνεται, ασκούσε το αρχαιότερο επάγγελμα στο πανδοχείο του πατέρα της, μέχρι την στιγμή που γνώρισε τον πατέρα του Μέγα Κωνσταντίνου, Κωνστάντιο και έγινε αρχικά μια απ' τις παλλακίδες του, εώς ότου την νυμφευθεί. Ένας άλλος άγιος μάλιστα, ο άγιος Αμβρόσιος είχε αναφέρει χαρακτηριστικά, πως «ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά». Ο Άγγελος Βλάχος στις αναμνήσεις του ως πρόξενου στα Ιεροσόλυμα («Μια φορά κι ένα καιρό»-εκδ.Εστία) γράφει: «Όταν διαβάζει κανείς το χρονικό (απόκρυφο υποθέτω) της ανακαλύψεως του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, φρικιά με τα απάνθρωπα βασανιστήρια που μεταχειρίστηκε η Αγία για να αναγκάσει τρεις Εβραίους να της αποκαλύψουν το μέρος όπου είχαν κρύψει το Τίμιο Ξύλο. Τρεις μέρες τους βασάνιζε κάνοντας το χριστιανικό της χρέος και, αν θυμούμαι καλά, τους θανάτωσε όταν της είπαν την αλήθεια, όχι βέβαια για να τους απαλλάξει ευσπλαχνικά από την ζωή, αφού τους είχε σπάσει τα κόκαλα και τους είχε παντοιοτρόπως τσουρουφλίσει, αλλά για να τους τιμωρήσει».

Άγιος Νικηφόρος (2 Ιουνίου)
Νικηφόρος ο Α΄ ήταν πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης (806-815). Ο άγιος απαίτησε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Α΄(811-813) να επιβάλλει την θανατική ποινή στους Παυλικιανούς, που αναγκάστηκαν να περάσουν τα σύνορα και να ζητήσουν άσυλο στον εμίρη της Μελιτινής. Ο Νικηφόρος υπέστη αργότερα με την σειρά του την κρατική βία. Φανατικός εικονολάτρης, εκθρονίστηκε και πέθανε εξόριστος. Το αίμα που χύθηκε άδικα εξ αιτίας του ήταν τόσο πολύ, που η Εκκλησία τον γιορτάζει δυο φορές, στις 13 Μαρτίου η Καθολική και στις 2 Ιουνίου η Ορθόδοξη.

Προφήτης Ελισαίος (14 Ιουνίου)
«καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ· καὶ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε. καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκτοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέῤῥηξαν ἀπ᾿ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας» (Βασιλειών Δ’ [Βασιλέων Β’] 2: 23-24).
Τί μας λέει το κείμενο; Μερικά παιδιά κορόιδευαν τον Ελισαίο για την φαλάκρα του, κι αυτός ο πράος και ενάρετος άνθρωπος, τα καταράστηκε στο όνομα τού Θεού. Η κατάρα του ως φαίνεται εισακούσθηκε από τον «φιλέσπλαχνο» Θεό, κι ευθύς αμέσως έκαναν την εμφάνισή τους δυο αρκούδες, οι οποίες κατασπάραξαν 42 παιδιά. Ασχέτως αν αυτό το περιστατικό ηθικής αυτουργίας σε παιδοκτονία ανήκει στην σφαίρα τής φαντασίας, η Εκκλησία λαμβάνοντας υπόψιν την Παλαιά Διαθήκη, απ' όπου πληροφορούμαστε και το «γεγονός», προφανώς θεώρησε αυτό «συμβάν» αρκετά ασήμαντο για να λερώσει το ήθος του Ελισαίου.

Άγιος Κύριλλος (9 Ιουνίου και 18 Ιανουαρίου)
Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας υπήρξε επίσκοπος Αλεξανδρείας μεταξύ των ετών 412 και 444, όταν διαδέχθηκε τον αποβιώσαντα Θεόφιλο. Αμέσως ο Κύριλλος άρχισε έναν αγώνα για την «καθαρότητα της πίστης», εκδιώκοντας από την πόλη όλους τους μη ορθόδοξους χριστιανούς. Φυσικά αυτός ο διωγμός έλαβε χώρα και για την επέκταση της θρησκευτικής του δικαιοδοσίας στις υποθέσεις της κρατικής διοίκησης. Την εποχή εκείνη, στην Αλεξάνδρεια ζούσε και η περίφημη Υπατία η Αλεξανδρινή, ονομαστή φιλόσοφος και επιστήμων, που αρνήθηκε να ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Προκειμένου λοιπόν να την κατηγορήσει και να την αποξενώσει από τον απλό λαό, ο Κύριλλος την κατηγόρησε ότι ασκούσε μαύρη μαγεία! Η κατηγορία της μαγείας άλλωστε για εκείνη την εποχή ήταν κύριο όπλο της χριστιανικής ελίτ κάθε φορά που επεδίωκε φυσική και ηθική εξόντωση κάποιου αντιπάλου της. Ο Κύριλλος έβλεπε στην Υπατία μια συνεχή απειλή για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης.
Την σαρακοστή του 415, ενώ η Υπατία επέστρεφε στην κατοικία της, μετά από τον συνηθισμένο περίπατό της στην πόλη, μια ομάδα χριστιανών (Παραβαλάνοι: ομάδα νεαρών που λειτουργούσαν ως στρατιωτικό σώμα του Πατριάρχη) αφού έκαψαν το σπίτι της, την έσυραν στην εκκλησία Καισάρειον, όπου ξέσχισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα. Έπειτα, αφού έσυραν τα κομμάτια της σε ολόκληρη την πόλη, τα κάψανε στην πυρά έξω από την Αλεξάνδρεια, στην θέση Κίναρον.
Ο Κύριλλος, τουλάχιστον ηθικά, ήταν η αιτία του τραγικού της θανάτου, καθώς δημιούργησε το κλίμα που επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Παρά κάθε επόμενη προσπάθεια να τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το μόνο "ελαφρυντικό" που μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το ότι, τυφλωμένος από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως μάγισσα εκπρόσωπο του Κακού.

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα (Κυριακή της Ορθοδοξίας)
Η Θεοδώρα η Β' (που δεν πρέπει να συγχέεται με την ομώνυμη πόρνη του Ιππόδρομου και αγία αυτοκράτειρα φόνισσα Θεοδώρα Α΄ σύζυγο αγίου φονιά Ιουστινιανού), χήρα του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεόφιλου, παραβίασε τους όρκους που έδωσε στην επιθανάτια κλίνη του άντρα της και αναστήλωσε με τη βοήθεια του στρατού τα ξύλινα είδωλα. Το θεάρεστο έργο της δεν τελειώνει εδώ.
Κατά διαταγήν της επίσης, εξοντώθηκαν πάνω από εκατό χιλιάδες Παυλικιανοί. «Τους μεν ξύλω ανήρτων, τους δε ξίφει παρεδίδουν, τους δε τω τη θαλάσσει βυθώ». 
Στο τέλος της ζωής της κλείστηκε από τον σφετεριστή αδελφό της Βάρδα, επίτροπο του ανίκανου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, σε μοναστήρι. Η αγία ατύχησε όχι μόνον ως σύζυγος αλλά και ως μητέρα αφού ο γιος της έντυνε τον γελωτοποιό του «αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας» και οργάνωνε μουσικοχορευτικές παρωδίες της θείας λειτουργίας στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος μεταμφιεσμένος σε μητροπολίτη. Ο Γεώργιος Κεδρηνός διηγείται το πάθημα της ξυλολάτρισσας αγίας που έπεσε να προσκυνήσει τον τζουτζέ νομίζοντας πως είναι ο πατριάρχης, ζητώντας την ευλογία του την οποία και έλαβε με την μορφή ...εκφυσήματος των εντέρων (πορδή) υπό τα χάχανα των αυλικών.
Η αγία αγαπούσε τον άντρα της παρ’ όλο που τον πρόδωσε, γι’ αυτό και έπεισε τον άγιο Μεθόδιο Α΄ (αυτή τον διόρισε πατριάρχη, ενώ ο άντρας της τον είχε εξορίσει) να εξαιρέσει τον μακαρίτη από τον αφορισμό των εικονομάχων, με το ψεματάκι, πως την ώρα που η Παναγιότις του πήγαινε να απαγγείλει το όνομά του διαβάζοντας το αφοριστήριο που ακουμπούσε στην Αγία Τράπεζα, αυτό έσβηνε...
Λείψανο της Θεοδώρας εκτίθεται σε προσκύνηση στην Κέρκυρα, νησί που προστατεύει εξ αδιαιρέτου με τον Άγιο Σπυρίδωνα και η μνήμη της εορτάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (24 Ιουνίου)
Ο Αθανάσιος Πάριος (1722-1813), ήταν συντηρητικός μοναχός και δάσκαλος στη Χίο. Ο Πάριος (πραγματικό όνομα Αθανάσιος Τούλιος, το οποίο αντικατέστησε αρχικά με το ψευδώνυμο «Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς» και αργότερα κατέληξε στο «καλλιτεχνικό» ψευδώνυμο «Πάριος»), οποίος κήρυττε πάνω απ’ όλα την άρνηση κάθε αντίστασης στον κατακτητή και έδινε θεολογικό υπόβαθρο στη γνωστή ρήση «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Το πρώτο του σχετικό πόνημα ήταν ένας λίβελος κατά του Ρήγα Φεραίου («Ο Νέος Ραψάκης») που έμεινε ανέκδοτο, ενώ σε άλλο βιβλίο που κυκλοφόρησε σε τρεις διαδοχικές εκδόσεις (1798, 1800, 1805) ολοκλήρωσε την πολεμική του κατά του Διαφωτισμού, από τη σκοπιά της ορθόδοξης θεολογίας («Απολογία Χριστιανική»). Εκεί υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι «ούτε γεννώνται ούτε είναι ελεύθεροι» στην κοινωνία, ενώ θεωρούσε ότι η κοσμική ελευθερία είναι απαράδεκτη, εφόσον αναγκαία προϋπόθεσή της είναι η αθεΐα. Μάλιστα εκφράζει τη λύπη του επειδή «ο νόμος της χάριτος δεν συγχωρεί θάνατον την σήμερον» σε όσους κήρυτταν την «πολυθρύλητον και πολυτάραχον ελευθερίαν των δημοκρατικών» και σε όσους «εις τάς σημαίας υψηλά επιγράφουσιν ελευθερία, ισότης […] προς στασιασμούς και δημεγερσίας κατά των κρειττόνων».
Ωστόσο, τον παρηγορούσε η δυνατότητα ότι «ημπορεί […] η ποινή να γίνηται εις τα μιαρά εκείνων συγγράμματα, ήτοι να κατακρίνωνται, να στηλιτεύωνται και να καίωνται». Φυσικά, ο Αθανάσιος ο Πάριος, σε ανταμοιβή των αντεθνικών του ιδεών κι ως ένας από τους πιο μαχητικούς εκφραστές του «Αντιδιαφωτισμού», από το 1995 έχει ανακηρυχτεί «άγιος» της Ορθόδοξης Εκκλησίας με απόφαση του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αγία Όλγα (11 Ιουλίου)
Η Αγία Όλγα είναι η πρώτη αγία προερχόμενη από τους Ρως, τους προγόνους των σημερινών Ρώσων και Ουκρανών. Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε το 945 από τους Δρεβλιανούς κατά τη συλλογή φόρου υποτέλειας, με αποτέλεσμα ο θρόνος να περάσει στο μικρό γιο τους Σβιάτοσλαβ που ήταν ακόμη βρέφος. Έτσι η Όλγα ανέλαβε χρέη επιτρόπου μέχρι την ενηλικίωσή του, ασκώντας για σχεδόν δύο δεκαετίες την πραγματική εξουσία στο κράτους. Πρώτο μέλημά της ήταν να λάβει εκδίκηση για το χαμό του άνδρα της, πράγμα που έπραξε με μεγάλη αγριότητα. Όπως λέγεται, κατέσφαξε πολλούς Δρεβλιανούς και έκλεισε άλλους ζωντανούς μέσα σε πλοία, τα οποία κατόπιν βύθισε. Άλλοι εκτελέσθηκαν στην πυρά, ενώ τέλος μαρτυράται η εξής χαρακτηριστική ιστορία: Ενώ πολιορκούσε μια πόλη, υποσχέθηκε να αποχωρήσει εάν κάθε σπίτι τής χάριζε από ένα οικόσιτο περιστέρι για εξευμενισμό. Οι πολιορκημένοι την πίστεψαν και της παρέδωσαν τα δώρα, αλλά καθώς αποχωρούσε η Όλγα έβαλε φωτιά στα πόδια των περιστεριών. Αυτά τρομαγμένα γύρισαν ενστικτωδώς στις εστίες τους, βάζοντας φωτιά στις ξύλινες στέγες των σπιτιών.
  Έτσι κάηκε ολόκληρη η πόλη. Για τις προσπάθειές της να διαδώσει το χριστιανισμό στην επικράτεια των Ρως ανακηρύχθηκε αγία και ισαπόστολος από την ορθόδοξη εκκλησία το 1587.

Άγιος Βλαδίμηρος (15 Ιουλίου)
Ο Βλαδίμηρος Α' ο Μέγας, ήταν εγγονός της Αγίας Όλγας. Δολοφόνησε τον μεγαλύτερο αδελφό του, Γιαροπόλκ και έγινε μεγάλος Δούκας των Ρως. Θέλοντας συμμαχία με την Κωνσταντινούπολη, κυρίευσε την Βυζαντινή Χερσώνα και διαπραγματεύτηκε την επιστροφή της, με τον όρο να του δοθεί ως σύζυγος η αδελφή του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου του Β΄, πράγμα που έγινε. Δεν είναι πάντως ιστορικά εξακριβωμένο εάν χώρισε τις δεκάδες συζύγους που είχε πριν βαπτισθεί χριστιανός και παντρευθεί την Άννα.
Το 988, βαπτίστηκε Χριστιανός και καθιέρωσε την Ορθοδοξία επίσημη κρατική θρησκεία, θεμελιώνοντας πάνω της την σκληρότατη φεουδαρχική εξουσία.
Έτσι ο ρωσικός λαός βαπτίστηκε βίαια κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Οι παγανιστές υποδέχτηκαν εχθρικά την καινούργια πίστη που επιβλήθηκε δια της βίας, γι αυτό και ο εκχριστιανισμός διήρκεσε πολύ, έχοντας να αντιμετωπίσει και τον ξεσηκωμό εξαθλιωμένων αγροτών. Με την προτροπή της Εκκλησίας, ο άγιος θέσπισε την θανατική ποινή για τους εξεγερμένους που ονομάστηκαν «ληστές».
Ο Βλαδίμηρος πέθανε στο Μπερέστοβο (πόλη κοντά στο Κίεβο) το 1015 καθ' οδόν προς το Νόβγκοροντ, όπου πήγαινε για να τιμωρήσει το γιο του (και τοπικό πρίγκιπα) Γιάροσλαβ, επειδή ο τελευταίος αρνήθηκε να του αποδώσει φόρους. Ο Βλαδίμηρος ανακηρύχθηκε άγιος τόσο από την Ορθόδοξη όσο και από την Καθολική Εκκλησία για τον εκχριστιανισμό του λαού του...

Ιουστινιανός και Θεοδώρα (2 Αυγούστου)
Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ανακηρύχθηκε άγιος επί πατριαρχίας του Ιωάννη του Θ΄και στην ελλαδική Εκκλησία η μνήμη του γιορτάζεται διακριτικά μαζί με αυτήν της συμβίας του στις 2 Αυγούστου. Με τη χάρη του αγίου, ξεπεράστηκε το τυπικό κώλυμα πως έσφαξε 35.000 πολίτες στον Ιππόδρομο, για να αντιμετωπίσει την «Στάση του Νίκα» καθ’ υπόδειξιν της αγίας Θεοδώρας, που την ώρα που ο άντρας της ετοιμαζόταν να το σκάσει δήλωσε πως θέλει να ταφεί φορώντας την πορφύρα, δηλαδή να πεθάνει ως βασίλισσα.
Η Θεοδώρα ήταν μια πόρνη που έκανε στον Ιππόδρομο νούμερα με πάπιες που έτρωγαν καλαμπόκι από το αιδοίο της και εξελίχθηκε από ερωμένη του βασιλιά σε βασίλισσα, αφού προηγουμένως ως μαιτρέσα ενός διοικητή αφρικανικής επαρχίας, σχετίστηκε με τους πατριάρχες Τιμόθεο Γ΄Αλεξανδρείας και Σεβήρο Αντιοχείας, οι οποίοι την επηρέασαν υπέρ του μονοφυσιτισμού. Ήταν μια αγράμματη γυναίκα με πολλά απωθημένα, που η εξουσία τη μέθυσε τόσο, που δεν δίστασε για να την κρατήσει να βουτήξει τα χέρια της στο αίμα 30.000 λαού.

Αγία Ειρήνη η Αθηναία (9 Αυγούστου)

Η Ειρήνη η Αθηναία υπήρξε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου από το έτος 797 έως το 802. Η Ειρήνη διαδέχθηκε τον, Τούρκο (από μητέρα) άνδρα της εικονομάχο Λέοντα Δ΄ τον Χάζαρο, ως κηδεμών του 12ετούς γιου τους, Κωνσταντίνου ΣΤ'. Εικονόφιλη από πεποίθηση, ήταν αντίθετη με την εικονομαχική πολιτική. Ωστόσο απέφυγε να έλθει σε ανοιχτή σύγκρουση με την εικονομαχική ηγεσία του στρατού μέχρι την ισχυροποίηση της και την επάνδρωση των κυριότερων δημόσιων αξιωμάτων με εικονόφιλους. Οι εικονομάχοι κατάφεραν να φέρουν στον θρόνο τον γιο της (που ήταν κι αυτός εικονομάχος) ο οποίος αργότερα αποκατέστησε την μητέρα του, Αυτή όμως κατάφερε τελικά να του επιβληθεί και όταν ο γιος της στασίασε διέταξε την τύφλωσή του στο πορφυρό δωμάτιο όπου τον είχε γεννήσει. Η πράξη έγινε με τόση βιαιότητα όπως αναφέρει ο χρονογράφος Θεοφάνης, που παρά λίγο το θύμα να πεθάνει. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης επαίνεσε την «πανάγαθη ηγεμονίδα, με τόσο αγνό πνεύμα, με την αληθινά αγία ψυχή», που τα έργα της «λάμπουν σαν άστρα», αφού έτσι «και οι ίδιοι οι αυτοκράτορες θα διδαχτούν να μην παραβιάζουν τους νόμους του Θεού».
Η Ειρήνη πήρε τον ανδρικό τίτλο «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων».
Αν και 9η Αυγούστου, ημέρα του θανάτου της, είναι αφιερωμένη στην μνήμη της, εν τούτοις, όλως περιέργως, οι σύγχρονες εκκλησιαστικές αναφορές σ' αυτήν, μπορεί να πει κανείς ότι είναι από δυσεύρετες εώς εξαφανισμένες...

Γεννάδιος Σχολάριος (25 Αυγούστου και 20 Νοεμβρίου)

Είναι ο άνθρωπος, που όταν τον ρώτησαν τρία χρόνια προ της Πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως αν είναι Έλληνας, απάντησε «Γνωρίζετε την απάντησή μου. Είμαι χριστιανός». Είναι αυτός, που σε επιστολή του έγραφε: «Αυτούς λοιπόν τους δυσεβείς και αλάστορας (επικατάρατους, κακούργους) Έλληνες, μάλλον δε τους αναιδείς αποστάτες, με φωτιά και σίδερο και νερό (πνιγμό) και με όποιον άλλο τρόπο μπορείτε, να τους βγάλετε από την παρούσα ζωή, εάν πράγματι εσείς είσαστε μέλη της Χριστιανικής αλήθειας εκτός εάν φροντίζεται για την σωτηρία αυτών». 
Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, που είπε το αξεπέραστο «Καλύτερα φέσι τουρκικό, παρά τιάρα παπική»...
Παλιός δικαστής με το όνομα Γεώργιος Σχολάριος, έκαιγε βιβλία εθνικών φιλοσόφων και έδινε διαστροφικές συμβουλές βασανιστηρίων: «… τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής … ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». 
Στις 29 Μαΐου του 1453 ο Μωάμεθ ο Β΄ μπήκε νικητής στην Κωνσταντινούπολη και ανέβηκε στον πάλαι ποτέ ένδοξο θρόνο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του ΙΒ΄ Παλαιολόγου, που έπεσε πολεμώντας στα τείχη της Πόλης. Μαζί με τον τελευταίο αυτοκράτορα είχε καταρρεύσει και η ύστατη ελπίδα των Βυζαντινών να σώσουν την άλλοτε περήφανη και φημισμένη βασιλεύουσα. Μετά την τριήμερη λεηλασία και τις σφαγές του πληθυσμού ο σουλτάνος Μωάμεθ, ο οποίος δεν ήθελε να παραλάβει μόνο ερείπια, επενέβη με πρόθεση να αποκαταστήσει κάποια μορφή τάξης στην Πόλη και να ξαναδώσει στην καθημερινή ζωή τους όποιους ρυθμούς θα μπορούσε πλέον να έχει. Ένα από τα πρώτα του μελήματα προκειμένου να πείσει τους Χριστιανούς ότι δεν κινδύνευαν πλέον και ότι έπρεπε να υπακούσουν πρόθυμα την νέα τάξη που επέφερε η εξουσία του στην Πόλη ήταν να προβεί σε εκλογή και ενθρόνιση νέου Πατριάρχου μια και ο θρόνος χήρευε κατά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Τον νέο πατριάρχη που θα αναγνώριζε την ούτως ή άλλως δεδομένη εξουσία του, τον βρήκε στο πρόσωπο του μοναχού και καθηγητού Γεωργίου Γενναδίου Σχολαρίου, διακηρυγμένου εχθρού του τραγικού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΒ΄.
  Ο Σχολάριος με την πτώση της Πόλης περιέργως βρέθηκε ασφαλής στην Ανδριανούπολή, στην αυλή ενός πασά ο οποίος τον εκτιμούσε ιδιαιτέρως.
Με εντολή του σουλτάνου μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο με το όνομα Γεννάδιος ο Β΄. Παρά το ότι έχαιρε της ιδιαιτέρας εκτίμησης του Μωάμεθ, από τον οποίον δέχθηκε τη ράβδο και την κρατική αναγνώριση, η πατριαρχία του δεν διήρκεσε επί μακρόν. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης στους «απίστους» είχε συγκλονίσει τρομερά τους επιβιώσαντες της καταστροφής Χριστιανούς και σίγουρα η δική του στάση έναντι του κατακτητού δεν ήταν αυτή που θα του έδινε την ιδιότητα του «Εθνάρχου» στα μάτια τους.

Λωτ (9 Οκτωβρίου)
Ο γνωστός βιβλικός Λωτ, ανηψιός του «γενάρχη» Αβραάμ. Και οι δυο τιμούνται απ' την Εκκλησία ως «Δίκαιοι». Το γεγονός ότι ο Λωτ διατηρούσε αιμομικτική σχέση με τις δυο του κόρες, με τις οποίες μάλιστα τεκνοποίησε, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια: « Ανέβη δε ο Λώτ από Σηγώρ και κατώκησεν εν τω όρει και μετ’ αυτού αι δύο θυγατέρες αυτού, διότι εφοβήθη να κατοίκηση εν Σηγώρ και κατοίκησεν εν σπηλαίω, αυτός και αι δύο θυγατέρες αυτού. [...] Και είπεν η πρεσβυτέρα προς την νεωτέρα… ελθέ ας ποτίσωμεν τον πατέρα ημών οίνον κι ας κοιμηθώμεν μετ’ αυτού. [...] Επότισαν λοιπόν και την νύκτα εκείνη τον πατέρα εαυτών οίνον, και σηκωθείσα η νεωτέρα εκοιμήθη μετ’ αυτοΰ και εκείνος δεν ενόησεν ούτε πότε πλαγίασεν αυτή και πότε εσηκώθη. Και συνέλαβαν αι δύο θυγατέρες τού Λώτ εκ του πατρός αυτών» (Γένεσις ΙΘ’ 30, ΙΘ’ 32, ΙΘ’ 35-36).
Το ότι είχε προσπαθήσει προηγουμένως να τις «προσφέρει» για να προστατεύσει τους αγγέλους που τον επισκέφτηκαν απ' τους Σοδομίτες και τις άγριες ερωτικές διαθέσεις τους, που είχαν περικυκλώσει το σπίτι του, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται «πταίσμα» μπρος στην αιμομιξία: «Έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα, να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω και κάμετε εις αυτάς όπως φανή εις εσάς αρεστόν» (Γένεσις ΙΘ’ 8).
Κατά τ' άλλα, υποτίθεται ότι οι Σοδομίτες (απόγονοι Κρητών Μινωιτών, άρα "μη περιούσιος λαός")  ήταν οι...ανήθικοι της ιστορίας...

Άγιος Αρτέμιος (20 Οκτωβρίου)
Θα γίνει μια αναφορά στον Αρτέμιο, όχι γιατί έκανε κάτι κακό (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις), αλλά για να καταδειχθεί το γελοίον του πράγματος (όπου «γελοίον»=αγιοποιήσεις και «προστασίες»). Οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν τον Άγιο Αρτέμιο, λόγω του ότι είναι ο «προστάτης» της Ελληνικής Αστυνομίας. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι είναι «προστάτης» και (κρατηθείτε!) των...όρχεων!!! Ναι, σωστά διαβάσατε. Ο Αρτέμιος είχε ειδικότητα στη θαυματουργή θεραπεία νόσων που αφορούσαν τα «δίδυμα»!
Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτου:
«Άξιον δε είναι να προσθέσωμεν εδώ και μερικών θαυ­μάτων τού αγίου διήγησιν άνθρωπος τις έχων τα δίδυμά του πολλά εξογκωμένα από το σπάσημον, έπηγεν εις τόν ναόν του αγίου Αρτεμίου κλαίων και ζητών την ιατρείαν. Εκείτετο λοιπόν ο ασθενής εις το μέσον του ναού επάνω είς στρώμα, και ολίγον υπνώσας, βλέπει τόν άγιον Άρτέμιον εις τόν ύπνον του λέγοντα αύτο, δείξον μου το πάθος σου, ό δε έδει­ξε τόν τόπον, όπου είχε τό πάθος. Τότε ό άγιος κύφας (έσκυψε) και πιάσας επιτήδεια μέ τάς δύο του χείρας τό σπάσιμον τών διδύμων του, έσφιγξεν αυτά όσον έδύνατο, ό δέ ασθενής πονήσας μεγάλως και φωνάξας τό, ούαί μοι, έξύπνησε και εύρε τόν ε­αυτόν του υγιή δοξάζων τόν θεόν και τόν άγιον».

Άγιος Δημήτριος (26 Οκτωβρίου)
Δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης. Η αγιογραφία του τα λέει όλα. Εμφανίζεται να σκοτώνει άνθρωπο. Άξιος ο «μισθός» του από την Εκκλησία και το φωτοστέφανο που του φορά, πόσο μάλλον όταν αυτός που σκοτώνει, «ομοιάζει» και με Εθνικό. Αν και δεν χρειάζεται βέβαια μια αγιογραφία, για να καταλάβει κάποιος, πως ο Ρωμαίος Δημήτριος, σαν στρατιωτικός, είναι βέβαιο ότι είχε βάψει τα χέρια του και το σπαθί του με αίμα. Αξίζει φυσικά να επισημανθεί, ότι ο Άγιος Δημήτριος αναφέρεται με το συνοδευτικό «Μυροβλύτης», επειδή ο τάφος του ευωδιάζει. Το ότι το «άγιο μύρο» δεν εκλύεται από τον τάφο του Αγίου Δημητρίου, αλλά ρέει τεχνηέντως μέσω αγωγού στο μνήμα του, είναι φυσικά μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια...
Παρ' όλα αυτά, φαίνεται ότι για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Δημήτριος θεωρήθηκε καταλληλότερος ως έμβλημα, ακόμα κι από τον Αριστοτέλη, του οποίου το όνομα φέρει. Ελλάς το μεγαλείο σου...

Όσιος Νίκων ο «Μετανοείτε» (26 Νοεμβρίου)
Ο Αρμένιος προσηλυτιστής Νίκων, ο αποκαλούμενος «Μετανοείτε», θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για την κατασφαγή άνω των 200.000 αρνούμενων τον χριστιανισμό Κρητών και 40-50 χιλιάδων Αράβων το 961 στην Κρήτη όταν την κατέλαβε ο Νικηφόρος Φωκάς.
 Και στην συνέχεια, αφού δολοφόνησε τον χριστιανό επίσκοπο Λακεδαίμονος ως "ανεκτικό προς τους ειδωλολάτρες", ήταν ο δολοφόνος των εν «Λακεδαιμονία» επιμενόντων στην αρχαία θρησκεία Ελλήνων και τωνΙουδαίων και παγανιστών Σλάβων των πεδινών οικισμών της περιοχής (των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε μία προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί).
Ο Αρμένιος προσηλυτιστής, θανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους, αφού προηγουμένως, όπως φαίνεται από την λεγομένη «Διαθήκη» του, με αφορμή μια από τις πολλές επιδημίες («θανατικά») της εποχής, παρακίνησε από τις Αμύκλες τους αλλοεθνείς χριστιανούς της περιοχής (ο ίδιος ο βιογράφος του ομολογεί στον «Βίο» του ότι επρόκειτο περί «των της Λακεδαίμονος εποίκων», 130 α 25) να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους και να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής:

 «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγει, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» («Διαθήκη Νίκωνος», όπως δημοσιεύθηκε στο «Νέο Ελληνομνήμονα», τεύχος 3.1906, με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν»). Στην ίδια στην πάλαι ποτέ «κατείδωλον» Σπάρτη, έχτισε αμέσως μετά από όλα αυτά εκκλησία του «Σωτήρος Χριστού» πάνω στο ιερό λόφο του ιστορικού Ναού της Θεάς Χαλκιοίκου Αθηνάς, αφού προηγουμένως πέθανε («συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα ιερά (ή χρησιμοποιώντας τα συντρίμμια τους ως δομικά υλικά, όπως λ.χ. στις εκκλησίες των Γερονθών). Ο Νίκων σήμερα είναι πολιούχος της Σπάρτης...

Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου)
Ως γνωστόν, ο Ηρόστρατος έβαλε φωτιά στον ναό τής Αρτέμιδος στην Έφεσσο, για να μείνει το όνομά του στην...ιστορία. Ο άγιος Νικόλαος, δεν χρειάστηκε να κινηθεί με βάση τέτοια «ταπεινά» ελατήρια. Του αρκούσε η πεποίθηση ότι μέσα στους ελληνικούς ναούς και τα περίτεχνα αγάλματα κατοικούσαν...δαιμόνια.
Το «κοινωνικό έργο» τού Νικόλαου, τής κατεδαφίσεως αυτών των λαμπρών μνημείων (τα απομεινάρια των οποίων θαυμάζει η υφήλιος σήμερα)  απεικονίστηκε ακόμη και σε αγιογραφίες με τον Νικόλαο να συντρίβει τα «είδωλα», ενώ δεν λείπουν και τα χριστιανικά λαϊκά αναγνώσματα τύπου «κόμικ», που εμφανίζει τον «φιλέλληνα» άγιο να κατεδαφίζει τον ναό της Αρτέμιδος!
 Το χριστιανικό αυτό «έργο», φροντίζει να τιμά η ελληνική Εκκλησία, ψάλλοντας κατά την 6η Δεκεμβρίου
«Χαίρε, ο εκτεφρώσας τους βωμούς των ειδώλων»...

Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος: "Χριστιανός";... Και μάλιστα, "Άγιος";

Όταν με ρωτούν την γνώμη μου για τον "άγιο" συνονόματό μου αυτοκράτορα, απλά λέω καθαρά και ξάστερα, χωρίς ήξεις αφήξεις, όπως θα έπρεπε να πράττουν και όλοι οι πραγματικοί χριστιανοί, αυτά:
Ως αυτοκράτορας ο εν λόγω εμμονικά και αδίστακτα φίλαρχος και φιλόδοξος Ιλλυριός, όπως είναι πασίγνωστο,για να γίνει "ελέω θεού" μονοκράτορας, μετέτρεψε το σταυρικό σύμβολο του "εάν τις σε ραπίσει εν τη μια παρειά στρέψον αυτώ και την άλλη" σε ..."εν τούτω νίκα"-σε "σφάζε τους αντιπάλους μου" δηλαδή, ως σημαία των στρατιωτών του!!!
Λιγότερο γνωστό, φροντίζουν να μας το κρύβουν οι διάγοντες βίο άκρως αντίθετο από του Ιησού σύγχρονοι φαρισαίοι, αλλά αναγράφεται σε κάθε ιστορικό κείμενο γιαυτόν, είναι ότι δολοφόνησε τον γιο του Κρύσπο και την γυναίκα του Φαύστα και το δίχρονο ανηψάκι του!!!... (βλ πχ και http://www.mixanitouxronou.gr/megas-konstantinos-o-ematiro…/)
Ε... ως "άγιος" που ανακηρύχθηκε μετά θάνατον επειδή χρησιμοποίησε τον χριστιανισμό και διόρισε φερέφωνά του-θεομπαίχτες ως εκκλησιαστική μα και κοσμική ηγεσία αυτοκρατορικών σκοπιμοτήτων διαστρεβλώνοντας απόλυτα τα προτάγματα του Ιησού, αυτοί οι διορισμένοι από αυτόν χειρότεροι των παλιών φαρισαίων ιεράρχες, με πρόσχημα προς απορούντες το ότι τάχα ....μετανόησε ο (οπαδός άλλωστε του ανατολικού θεού Μίθρα ως τον θάνατό του) Κων/νος και ...βαφτίστηκε όταν πέθαινε και έτσι...άγιασε!
Έτσι, οι νέοι φαρισαίοι και θεομπαίχτες(πιο αδίστακτοι και μισαλλόδοξοι ακόμα και από εκείνους που κατάγγελνε δριμύτατα ο Ιησούς) μετέτρεψαν οι πανάθλιοι και το "ευκολώτερον εστί κάμηλος τριμαλιάς δι οπής βελόνης εισελθείν ή πλούσιος εν τη βασιλεία των ουρανών" σε ...πρώτη θέση παραδείσου ως και ..."αγιασμό" πάμπλουτων ως και αιμοσταγών πάμπλουτων αυτοκρατόρων.
Για να άγεται και να φέρεται κατά πως θέλουν το θεωρούμενο ως λοβοτομημένο από τέτοιους "ποιμένες ψυχών" και τα επί γης πονηρά αφεντικά τους "ποίμνιο"...

Κώστας Σ. Ντουντουλάκης, συντ/χος δάσκαλος

Μπουτάρης, "Δημοκρατικό Τόξο", Κεμάλ και Χίτλερ...

...Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, αυτονόητο είναι ότι σέβεται την ιστορία του. Εννοείται επίσης πως οι εκλεγμένοι ηγήτορές του είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, οφείλουν να σέβονται αυτά που σέβεται ο λαός που τους εκλέγει. Εάν δεν σέβονται αυτά που ο λαός σέβεται, έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν για τον εαυτό τους την ασέβεια, αλλά δεν μπορεί να κατέχουν δημόσια αξιώματα.

Αν υπήρχε κράτος σοβαρό κι όχι το κράτος του Τσίπρα και του Γαβρόγλου, ο κ.Μπουτάρης θα έπρεπε να έχει καθαιρεθεί από το αξίωμά του.

Ένας ανθρωπος που δηλώνει για τον Κεμάλ και τις σφαγές των Ποντίων: «I don’t give a shit if he killed Greeks or not or whatever», δηλαδή «Χέστηκα αν (ο Κεμάλ) σκότωσε Έλληνες ή όχι ή οτιδήποτε», αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει ούτε μία δεκάρα.

Και επειδή ο ασεβής αυτός μιλάει με τόσο δέος και τόσους γλυκασμούς για τον Μουσταφά Κεμάλ, θα του θυμίσουμε την άποψη που είχε ο Χίτλερ για τον σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ, όπως προκύπτει μέσα από το έργο του Κεμαλιστή δημοσιογράφου και συγγραφέα Φαλίχ Ρίφκι Ατάϋ (Falih Rifki Atay) στο βιβλίο του Cankaya. Γράφει λοιπόν αυτός, ότι ως μέλος μιας τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά του γενέθλια. Εκείνος απευθυνόμενος προς αυτούς ανέφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό του «…ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [δηλαδή ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του».(1)

1. Stefan Ihrig. «Ατατούρκ και Ναζί, δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού», εκδ. Παπαδόπουλος, 2016.

(Από δημοσίευμα του Δημήτρη Καζάκη στις 23/5/2018)

Θυμάρι, συστατικά, χρήσεις του, ετυμολογία και θυμαρόμελο.

Το θυμάρι είναι αυτοφυές θαμνώδες φυτό.
Αντέχει στα ξηροθερμικά κλίματα και φύεται σε όλη την Ελλάδα Τα φύλα του έχουν έντονα αρωματική καυτερή γεύση και χρησιμοποιούνται στην μαγειρική. Ανήκει στην κατηγορία των αρωματικών φυτών.
Στην Κρήτη συναντούμε δύο είδη θυμαριού: Το θυμάρι με τα μοβ λουλούδια και το θυμάρι με τα λευκά λουλούδια. Και τα δύο ανθίζουν από τις αρχές Ιουνίου στα χαμηλά και καθώς περνά το καλοκαίρι προχωράει η ανθοφορία του προς τα μέρη που έχουν μεγαλύτερο υψόμετρο. Μπορούμε να δούμε ανθισμένα θυμάρια σε σημεία με μεγάλο υψόμετρο ακόμα και τον μήνα Σεπτέμβριο.
1.Συλλογή
Συλλέγουμε το θυμάρι, δύο φορές το χρόνο, τον Ιούνιο και Σεπτέμβριο-Οκτώβριο. Συλλέγουμε κυρίως τις ανθισμένες κορυφές, νωρίς το πρωί και αποξηραίνουμε σε ματσάκια, σε δροσερό μέρος, μακριά από τον ήλιο, σε θερμοκρασία κάτω από 35 βαθμούς Κελσίου. Για μαγειρική χρήση, καλό είναι να κρατάμε μόνο τα πράσινα φυλλαράκια και τα ανθάκια του και αφού τα θρυμματίσουμε, να τα φυλάμε σε καθαρά βαζάκια, αεροστεγώς κλεισμένα.

2.Συστατικά
Περιέχει πάνω από 1% πτητικό έλαιο (περιέχει θυμόλη, καρβακρόλη,κυμόλη, λιναλόλη, βορνεόλη), πικρά στοιχεία, τανίνη, φλαβονοειδή και τριτερπενοειδή.

3.Ιστορία και παράδοση
Η λέξη Θύμος, που είναι η επιστημονική ονομασία του θυμαριού προέρχεται από το αρχαιοελληνικό θύω = θυσιάζω, ετυμολογία που δικαιολογεί την παρουσία του θυμαριού, στο κάψιμο θυμιαμάτων στους βωμούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για να τονώνουν την εγκεφαλική λειτουργία, μαζί με μέλι και ξίδι. Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο τους για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. Ο Πλίνιος το 77μ.χ συνιστούσε κομπρέσες από θυμάρι και ξίδι, για την αντιμετώπιση των πονοκεφάλων. Επίσης, το χρησιμοποιούσε κατά των δηγμάτων των φιδιών και των τσιμπημάτων των εντόμων. Ο Μέγας Αλέξανδρος το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του κατά των φθειρών. Τον 16ο αιώνα, οι γυναίκες πρόσφεραν στους αγαπημένους τους, σούπα με τριμμένο θυμάρι και μπύρα ως αφροδισιακό. Την ίδια εποχή, χρησιμοποιούσαν το θυμάρι κατά της μελαγχολίας, γεμίζοντας τα μαξιλάρια του ασθενή, με θρυμματισμένο θυμάρι.

4.Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις
-To θυμάρι χρησιμοποιείται κατά της ουλίτιδας(τρίβουμε με αυτό τα ούλα), της τερηδόνας και της οδοντικής πλάκας
-γαργάρες με αφέψημα θυμαριού έχουν καλά αποτελέσματα κατά του πονόλαιμου και του έντονου βήχα. Προκαλεί απόχρεμψη και μειώνει τους περιττούς σπασμούς
-μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον κοκίτη και το άσθμα
-σκοτώνει τα μικρόβια. Η θυμόλη και βορνεόλη που περιέχει του προσδίδουν ιδιαίτερες αντισηπτικές και αντιβακτηριακές ιδιότητες
-το ρόφημα βοηθά την εντερική λειτουργία και καταπραϋνει τα φουσκώματα
-καταπολεμά την ατονία και το άγχος, την ψυχική και σωματική εξάντληση, την κατάθλιψη και την απάθεια
-χρησιμοποιώντας το στο μπάνιο, ανακουφίζει τους ασθενείς με ρευματισμούς
-σαν κατάπλασμα καταπραϋνει από τον κνησμό
-στα μικρά παιδιά χορηγείται για την καταπολέμηση των σκωλήκων
-γενικά χρησιμοποιείται σαν τονωτικό και δυναμωτικό του οργανισμού
-αντισπασμωδικό και μαλακτικό του στομάχου
-χρησιμοποιείται εξωτερικά σαν λοσιόν για μολυσμένα τραύματα
-βοηθά στις αναπνευστικές και πεπτικές λοιμώξεις
-βοηθά στην αντιμετώπιση της διάρροιας και στο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, τη γνωστή κολίτιδα
-έχει καλά αποτελέσματα στη λαρυγγίτιδα, φαρυγγίτιδα και αμυγδαλίτιδα
-για τις βαθιά εγκατεστημένες λοιμώξεις των πνευμόνων

5.Διατροφή
-μαζί με ρίγανη και μαντζουράνα αρωματίζει σούπες και σάλτσες
-ταιριάζει πολύ στις ψητές μελιτζάνες και τις πιπεριές φούρνου
-πολλοί το θεωρούν ιδανικό μπαχαρικό, ακόμη και για το ψάρι

6.Τρόπος παρασκευής
Έγχυμα: ρίξτε 2 κουταλάκια του γλυκού ξηρό βότανο σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και αφήστε το για 10 λεπτά. Πίνετε το ρόφημα αυτό, τρεις φορές την ημέρα.

Βάμμα: 2-4 ml βάμματος, τρεις φορές την ημέρα.

Αιθέριο έλαιο: 1-5 σταγόνες μέσα στη μπανιέρα με χλιαρό νερό, κάνουμε ένα πολύ καλό ιαματικό μπάνιο, εάν υποφέρουμε από ρευματισμούς ή αρθρίτιδες.

Λέγεται επίσης, ότι 1 σταγόνα αιθέριου ελαίου πάνω στο πονεμένο δόντι, κατευνάζει τον πόνο.

Λέγεται ότι τα άτομα που υποφέρουν από αϋπνίες, κοιμούνται ευχάριστα αν βάλουν ένα βλαστάρι θυμαριού κάτω από το μαξιλάρι τους.

7.Μελισσοκομία:
Τα λουλούδια του θυμαριού έχουν χρώμα μοβ ή λευκό. Το θυμάρι δίνει πολύ μέλι και ελάχιστη γύρη. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μελώσει το θυμάρι όπως λένε οι παλιοί μελισσοκόμοι πρέπει να επικρατούν θερμοκρασίες από 25 έως και 32 βαθμούς C

Το θυμαρίσιο μέλι έχει βαθύ χρυσαφί χρώμα και υπέροχο άρωμα. Στην Κρήτη και Κυκλάδες επικρατεί ξηροθερμικό κλίμα και σύμφωνα με τους ειδικούς αυτή είναι η αιτία που το κρητικό και κυκλαδίτικο θυμαρίσιο μέλι είναι τόσο αρωματικό. Όσο πιο ξηροθερμικό είναι το κλίμα μιας περιοχής τόσο πιο αρωματικό είναι το μέλι που παράγεται σε αυτή. Το κρητικό και κυκλαδίτικο θυμαρίσιο μέλι (μιλάμε για γνήσιο, αυτό που αμέσως ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο μέλι στην εξαιρεική και αρωματική του γεύση, γιατί στο εμπόριο γίνονται πολλά δυστυχώς...) λόγω του ξηροθερμικού κλίματος έχει λιγότερη υγρασία από μέλια άλλων περιοχών της ίδιας κατηγορίας και ίσως να είναι αυτή η αιτία που το κάνει να έχει αυτό το υπέροχο άρωμα.

Το θυμαρίσιο μέλι είναι το ποιο γνωστό και το ποιο εμπορεύσιμο μέλι στην αγορά.
Πριν ξεκινήσει η ανθοφορία του θυμαριού, οι μελισσοκόμοι κάνουν όλες τις απαραίτητες ενέργειες, ούτως ώστε τα Μελίσσια τους, να έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό εργατικού πληθυσμού, προκειμένου να εκμεταλλευτούν την ανθοφορία αυτή.

Τα θυμάρια ωφελούνται από τις χειμερινές και ανοιξιάτικες βροχές. Παρατηρείται ότι τα θυμάρια που έχουν πλούσια βλάστηση στο τέλος της Άνοιξης έχουν πλούσια ανθοφορία και καλύτερη νεκταροέκριση το καλοκαίρι.
Τέλος οι καλοκαιρινές βροχές αναστέλλουν την νεκταροέκριση του θυμαριού, καθώς επίσης και οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες επιταχύνουν την ανθοφορία του, και φυσικά τα αποτελέσματα είναι αρνητικά.

*Σημ: Δυστυχώς το θυμάρι δεν φυτρώνει σε όλη την Ελλάδα, Στην ηπειρωτική Ελλάδα υπάρχει μια νοητή γραμμή στο ύψος της Λαμίας και λίγο βορειότερα που από κει και πάνω δεν γνωρίζουν καν τι είναι θυμάρι!!!

Μοναδική εξαίρεση ίσως οι περιοχές της δυτικής Ελλάδας όπου το θυμάρι ανεβαίνει λίγο βορειότερα. Δεν είναι τυχαίο που οι βορειοελαδίτες καταναλωτές δεν προτιμούν το θυμαρίσιο μέλι. Απλά δεν το δοκίμασαν ποτέ και δεν ξέρουν τι χάνουν...

Τα πιο θεραπευτικά είδη μελιού:

1.Το θυμαρίσιο

Ο Γάλλος καθηγητής Μπερνάρ Ντεκότ, μετά τον έλεγχο εκατοντάδων ειδών μελιού από ολόκληρο τον κόσμο, ανέδειξε πρώτο και με διαφορά το θυμαρίσιο μέλι, το οποίο περιέχει θυμόλη, μια φαινόλη με αναγνωρισμένες αντισηπτικές ιδιότητες. Οι έρευνές του έδειξαν ότι εξασφαλίζει την επούλωση πληγών και εγκαυμάτων δύο φορές πιο γρήγορα απ΄ ό,τι η ειδική γάζα.

2.Το μέλι μανούκα

Το μέλι μανούκα προέρχεται από τα δέντρα Leptospermum scoparium της Νέας Ζηλανδίας και είναι έως και 100 φορές πλουσιότερο από τα υπόλοιπα είδη μελιού σε μεθυλγλυοξάλη, μια ουσία που δρα δραστικά κατά του πονόλαιμου, της γαστρεντερίτιδας, της τερηδόνας, των μυκητιάσεων αλλά και των εντερόκοκκων και σταφυλόκοκκων.

Αυτά για μερικούς (δυστυχώς και κάποιους "ειδικούς") που πασχίζουν για ευνόητους ιδιοτελείς λόγους να υποβαθμίζουν το θυμαρόμελο αποκρύπτοντας τέτοια ακράδαντα πραγματικά επιστημονικά στοιχεία ξένων ερευνητών. Κατά την "λογική" τους λοιπόν, και για όλες τους (δεκάδες, ας ψάξει κανείς στο διαδίκτυο) θεραπευτικές καταπραϋντικές κλπ χρήσεις που έχει το θυμάρι ως αφέψημα, βάμμα κλπ, θα πρέπει να γίνει υποκατάσταση των πολύτιμων συστατικών του θυμαριού από τα νεροζούμια βοτάνων ή ...από απεκκρίσεις εντόμων-μελιτώματα με γελοία πρόφαση πως αυτά έχουν περισσότερο (όσο και οι φακές το πολύ ως ημερήσια πρόσληψη...) σίδηρο ή άλλα ιχνοστοιχεία που υπάρχουν άφθονα στις περισσότερες τροφές και φρούτα!!! Η θυμόλη και οι άλλες πραγματικά πολύτιμες και δυσεύρετες ουσίες που ανιχνεύουν εκστασιαζόμενοι σοβαροί ερευνητές (βλ και παλιότερη ενημέρωση στο θυμάρι και στο θυμαρόμελο ενώ δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο μέλι, σε καμιά σχεδόν τροφή ή φρούτο, αποσιωπώνται απαράδεκτα και θεωρούνται ...άνευ σημασίας μπροστά σε ιχνοστοιχεία (και μόνο!) άλλων μελιών, τα οποία δεν μπαίνουν οι προπαγανδιστές τους σε κόπο φυσικά να μας πουν αν είναι περισσότερα ως πρόσληψη σε μια κουταλιά σούπας μελιτώματος (τόση το πολύ τρώει συνήθως ένας καταναλωτής μελιού) από όσα σε μια μερίδα κρέας ή φακές ή πεντέξι σύκα, σταφύλια, μια χούφτα ξηρούς καρπούς κλπ...

Τέλος, να  εδώ, μια ακόμα έντιμη  παρουσίαση για το θυμαρόμελο από το κατ΄εξοχήν έγκυρο και σοβαρό περιοδικό των μελισσοκόμων.
 (Πηγή : "Μελισσοκομικό Βήμα")

Ο "βασιλιάς" των ελληνικών μελιών και σίγουρα ένα και από τα καλύτερα μέλια στον κόσμο, παράγεται από έναν ταπεινό φρυγανοειδή θάμνο που με τίποτα δεν τραβάει το μάτι ώσπου να γεμίσει μαβιά άνθη. Ωστόσο το άρωμα του συμμετέχει στην μυρωδιά του ελληνικού καλοκαιριού και το χρώμα του δίνει χρώμα στο ξερό καλοκαιρινό τοπίο. Μιλάμε φυσικά για το θυμάρι από το οποίο παράγεται το 10% της ετήσιας σοδειάς μελιού...
...Το θυμαρίσιο μέλι είναι περιζήτητο και ακριβό όχι μόνο για την υπέροχη γεύση και το αρωμά του αλλά και επειδή δεν μπορεί να παραχθεί σε μεγάλη ποσότητα. Το ελληνικό θυμαρίσιο μέλι  ξεχωρίζει  από τα άλλα της μεσογείου. Μας το δήλωσαν αυτό οι Γάλλοι, Ισπανοί και Ιταλοί μελισοκόμοι που δοκίμασαν το θυμαρόμελο στο περίπτερο της Ο.Μ.Σ.Ε στο Μονπελιέ και το επαίνεσαν με την ψυχή τους.

Με χρώμα κεχριμπαρένιο που φτάνει να κοκκινίζει σαν του κονιάκ , δυνατό ιξώδες, μοναδικό άρωμα και έντονη γεύση που αφήνει ένα χαρακτηριστικό κάψιμο στο λαιμό είναι ίσως το πιο εύκολα αναγνωρίσιμο μέλι. Στις πιο μονοανθικές του εκδόσεις αργεί να κρυσταλλώσει συγκριτικά με τα άλλα ανθόμελα (6-18 μήνες).

Όσο μοναδικά είναι τα οργανοληπτικά του χαρακτηριστικά εξίσου μοναδικές είναι και οι βιολογικές του ιδιότητες. Στην εξαιρετική της εργασία με τίτλο "Μελέτη χημικών συστατικών - Βιολογικές δράσεις Ελληνικών θυμαρίσιων μελιών" , η Δρ.Ιωάννα Χήνου αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Φαρμακευτικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών , τις περιγράφει ως εξής:

Τα ελληνικά θυμαρίσια μέλια με υψηλά % ποσοστά από γυρεόκοκκους  Thymus sp. (μεγαλύτερα από 50%, είναι τα μόνα ελληνικά μέλια που περιέχουν μια τριόλη (χημικό όνομα E-4(1.2.4- Trihydroxy-2.6.6.-trimethycyclohexyl)- but-3-en-2-one). Η τριόλη αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χημικός δείκτης  - αποτύπωμα , για την διάκριση-ταυτοποίηση των μελιών αυτών. Η έρευνα της κ.Χήνου έδειξε ότι η παραπάνω ουσία δεν προκύπτει από το φυτό (από αποικοδόμηση καροτενοειδών του) αλλά από χημική μετατροπή καροτενοειδών κατά την διάρκεια ή μετά την μεταφορά στην κυψέλη από τις μέλισσες .

Μελετήθηκαν επίσης τα πτητικά συστατικά των ελληνικών θυμαρίσιων μελιών . Μεταξύ αυτών ανιχνεύθηκαν παράγωγα του 3,4,5 trimethoxybenzoate, που μέχρι σήμερα είχαν αναφερθεί μόνο σε δείγματα μελιού Μανούκα της Αυστραλίας (Leptospermumscoparium) ,  ενώ ιδιαίτερα αξιοσημίωτη ήταν η παρουσία και απομόνωση - ταυτοποίηση της ουσίας  3-hydroxy-4-phenyl-2-butanone, ενός φυσικού προϊόντος με εξαίσια οσμή, που δεν έχει ανιχνευθεί ποτέ μέχρι σήμερα , σε κανένα είδος μελιού και σε κανένα φυτό της Ελληνικής χλωρίδας. Είχε όμως προηγούμενα αναφερθεί ως συστατικό των αιθέριων ελαίων των υποτροπικών φυτών Mimusops elengi L. από την Μαλαισία και Wisteria floribunda από την Ιαπωνία.

Όλα τα δείγματα θυμαρίσιων μελιών εμφάνισαν μέση έως ισχυρή αντιμικροβιακή δράση έναντι πρότυπων Gram (+) βακτηριακών στελεχών S. aureus, S.epidermidis, E.coli, P.aeruginosa, K.pneumomiae, E.cloaceae των βακτηρίων της στοματικής κοιλότητας S.viridians και S.mutans και των περισσοτέρων από 17 κλινικά ανθεκτικά βακτηριακά στελέχη, καθώς και των ανθρωποπαθογόνων C.albicans, C.tropicalis και C.Glabrata.
Τα θυμαρίσια μέλια με μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε τριόλη , άρα και μεγαλύτερη αναλογία γυρεοκόκκων θυμαριού, είχαν και ισχυρότερη αντιμικροβιακή δράση.

Ενώ η αντιοξειδωτική  δράση του θυμαρίσιου μελιού δεν φαίνεται να είναι μεγάλη, φαίνεται όμως να έχει χημειοπροστατευτική δράση έναντι του καρκίνου του μαστού , προστάτη και ενδομητρίου.

Παραδοσιακά το θυμαρίσιο μέλι χρησιμοποιείται σε λοιμώξεις του αναπνευστικού , ως τονωτικό του οργανισμού, για την καλύτερη πέψη και λύση των σπασμών του στομάχου  του εντέρου. Σε πληγές ως αντισηπτικό και επουλωτικό, έχει χρησιμοποιηθεί και από τον Δρ Ντεσκότ επί 25 χρόνια , στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λιμόζ.

Θα μπορούσε το ελληνικό θυμαρίσιο μέλι να έχει τη διεθνή προβολή και θεραπευτική κατοχύρωση που έχει το μέλι Μάνουκα;
Πιστεύουμε ότι σίγουρα μπορεί, εφόσον συνδυαστούν οι έρευνες των επιστημόνων με τις σωστές κινήσεις προώθησης εκ μέρους του μελισσοκομικού κλάδου και εφόσον όλοι όσοι το παράγουν τηρούν πολύ πιστά την ορθή μελισσοκομική πρακτική.

Πανούσης: Δεν υπάρχουν καλοί εβραίοι/ Panousis: There are no good Jews

Posted by Abravanel, the Blog στο 23/06/2009

Ελληνικά (english translation follows)

Εβραίοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι κακή σας μέρα, κακό ψόφο να ‘χετε. Η Γάζα να σας τυλίξει σαν σάβανο. Μούμιες να γίνετε ταριχευμένες και να θαφτείτε στα έγκατα των πυραμίδων που φτιάχνετε από τα λεφτά που μαζεύετε. Από αρχαιοτάτων χρόνων, όχι και πολύ να μην το παρακάνουμε, επι Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οπου εδραιώθηκε το δίκαιο που πατούν οι σεμνοί και ταπεινοί ελβετόψυχοι επιτρέπεται δια νόμου στους εβραίους της εποχής να κάνουν μόνο τρία επαγγέλματα: να είναι σαράφηδες στο δρόμο, να είναι κλόουν και ηθοποιοί στο δρόμο και να μαζεύουν τα σκουπίδια στους δρόμους. Οτι ακριβώς κάνουν και σήμερα… Και εξηγούμαι: ελέγχουν οι εβραίοι όλες τις τράπεζες της αμερικανικής αυτοκρατορίας ελέγχουν όλο το Σόου Μπιζ που είναι σε επιδέξια εβραϊκά χέρια και συνεχίζουν ακάθεκτοι να μαζεύουν όλα του κόσμου τα σκουπίδια έχοντας στην ιδιοκτησία τους τα μουσεία. Τοκογλύφοι, τσιρκολάνοι και σκουπιδιάρηδες μια ζωή, αλλά τα τελευταία χρόνια εξασκούν κι άλλο ένα επικερδές επάγγελμα: Αυτό του επαγγελματία δολοφόνου των παιδιών και γυναικών με μαντίλες. Εχουν κατσικωθεί οι εβραίοι μετά τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, σ’ενα μικρό μέρος της στην αρχή αλλά χρόνο με το χρόνο ο Σιωνιστικός μεταστατικός καρκίνος καταβροχθίζει τα πάντα γύρω του και τρέφεται με βομβαρδισμένες σάρκες μικρών παιδιών.

Δε χρειάζεται σε -ονι να τελειώνει, εβραίοι γουρούνια δολοφόνοι.

Καταδικάζουμε την βία από όπου και αν προέρχεται, ε; αυτοί οι συνασπισμένοι πασοκομασωνοι της αριστεράς και της γωνίας μας έχουν αλαλιάσει. Ιδια είναι η βια του πιτσιρικά με την σφενδόνα και του πρεζοναύτη με το μπαζούκας, ίδια είναι η βία των τραπεζών που ξεκληρίζουν οικογένειες που αρπάζουν τα σπίτια με την βία του παιδιού με την μολότωφ που καίει ένα υποκατάστημα ασφαλισμένο ίδια έιναι η βία με τα 26 αυτοσχέδια πυραυλάκια της χαμάς με το πυρηνικό οπλοστάσιο του ισραήλ το Ισραήλ που κάνει λαγό τον Ομπάμα χριστουγεννιάτικα μέχρι να βγάλει ο μαυρούλης την στολή του γκολγ να φορέσει την πανοπλία και να βάλει φωτιά στα περσικά τα χαλιά τα ιπτάμενα

σε λιγο δεν θα φαίνεται χαζή η ερώτηση της ξανθιάς: ιραν η ιράκ. θα ισοπεδωθούν και τα δυο με τεράστιες τρύπες για να παίζουν γκολφ οι ναζί σιωνιστές

Δε χρειάζεται σε -ονι να τελειώνει, εβραίοι γουρούνια δολοφόνοι.

Εβραίοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι. Εγώ θα το λέω κι ας ενοχλούνται οι Δωσίλογοι της Αριστεράς και οι κωλόγριες του Πολιτικού Ορθολογισμού ότι υπάρχουν και καλοί Εβραίοι, υπάρχουν και καλοί αστυνομικοί κι ότι δεν είναι σωστό να τους βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους. Καλή μου κυρία,όταν έχω τον μπάτσο απέναντι και με ψεκάζει με ληγμένο εβραϊκό χυμό – Jewish juice που λέμε – θα ρωτίξω τι ζώδιο είναι και να μου δείξει την φτωχή φορολογική του δήλωση, πριν του εκσφενδονίσω την αμυντική μου μπουκάλα;

Τελειώνουν και οι παλαιστίνιοι σιγά σιγά στην γάζα αλλά ότι και να κάνουνε οι αμερικανοεβραίοι μιλιταριστές είναι καταδικασμένοι γιατί οι εβραϊκές οικογένειες κάνουν 1 με δυο παιδιά ενώ οι μουσουλμάνοι οκτώ με δώδεκα.
Ναζίσιωνιστές θα πεθάνουν αγάμητοι «γελια» φιδάκια

Τζίμυ Πανούσης – Δούρειος Ηχος της 5/1/2009

Φιλισταίοι: Οι ξεχασμένοι Έλληνες

Η προέλευση της ονομασίας της Παλαιστίνης είναι πολύ παλαιά, στην πραγματικότητα είναι πάνω από τριών χιλιάδων χρόνων.

Το όνομα Παλαιστίνη προέρχεται από τους Φιλισταίους που είναι ελληνικό φύλο με καταγωγή από τους Αχαιούς από τη Μικρά Ασία και τα νησιά του αιγαίου πελάγους. Έφθασαν στη νότια ακτή της Παλαιστίνης σε διάφορα κύματα.

Μια ομάδα έφθασε στις αρχές της ιστορικής περιόδου και εγκαταστάθηκε στη Γάζα. Μια άλλη ομάδα, προήλθε από την Κρήτη αφού είχε πρώτα απωθηθεί από τον Ράμσι ΙΙΙ το 1194 π.Χ. από μια απόπειρα εισβολής που είχαν κάνει στην Αίγυπτο. Αυτή η ομάδα των Κρητών κατέλαβε τη νότια παράκτια περιοχή, όπου ίδρυσαν πέντε πόλεις στην παράκτια πεδιάδα.

Οι Φιλισταίοι ίδρυσαν αυτές τις πέντε πόλεις, και κάθε μια κυβερνιόταν από ένα βασιλιά όπως ήταν η συνήθεια των πόλεων κρατών στον ελληνικό κόσμο.Αυτές οι πόλεις ονομάστηκαν ΝκάΘ (η Πατρίδα του Γολιάθ), Αστόθ, Έκρον, Γάζα, και Ασκάλον.

Η γη των Φιλισταίων ονομαζόταν από τους Εβραίους «νεγέβ των Χερεθί», φράση η οποία σημαίνει «νότος των Κρητών» ακριβώς λόγω της κυρίαρχης παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή.

Σύμφωνα με τις λίγες επιγραφές που έχουν μείνει, κατά το 630 π.Χ. οι Φιλισταίοι είχαν χάσει την Ελληνική τους γλώσσα και μιλούσαν Αραμαϊκά. Όμως με την ελληνιστική περίοδο, η Ελληνική παρουσία και γλώσσα επανεμφανίζονται στην Παλαιστίνη. Η ελληνιστική περίοδος διάρκεσε στην Παλαιστίνη κατά την περίοδο 332-63 π.χ.

Η επαρχία της Γαλιλαίας, όπως και οι γειτονικές επαρχίες της Δεκαπόλεως και της Περαίας, ήταν κατά την εποχή εκείνη πλήρως εξελληνισμένες. Οι εξελληνισμένες πόλεις της Γαλιλαίας και ευρύτερα της Παλαιστίνης παρέμεναν ακμάζουσες και κατά την εποχή του Χριστού.

Αν και οι πόλεις ευρίσκονταν υπό Ρωμαϊκή διοίκηση, το ελληνικό στοιχείο εξακολουθούσε να είναι κυρίαρχο και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν ελληνικής καταγωγής και οι Φιλισταίοι που μετονομάστηκαν Παλαιστίνιοι, είχαν ξανά εξελληνιστεί.

Με την κάθοδο του χριστιανισμού, οι Έλληνες της Παλαιστίνης, αλλά και οι Παλαιστίνιοι, όπως και οι κάτοικοι της Συρίας, της Ιορδανίας, και του Λιβάνου, έγιναν χριστιανοί.

Όταν διαιρέθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Παλαιστίνη, όπως και όλες οι άλλες χώρες της περιοχής, έγιναν μέρος του Βυζαντίου. Κατά συνέπεια, οι Παλαιστίνιοι αλλά και μεγάλο μέρος των κατοίκων της Συρίας, του Λιβάνου, και της Ιορδάνιας έγιναν Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί.

Με την εμφάνιση του Ισλάμ, και τις επιδρομές των Αράβων από την έρημο της Αραβίας, το Βυζάντιο έχασε αυτές τις περιοχές στους μουσουλμάνους Άραβες. Οι Άραβες επέβαλαν τη θρησκεία τους και τη γλώσσα τους στις χώρες που κατέκτησαν. Έτσι μαζί με τη μουσουλμανική θρησκεία, η περιοχή αυτή υιοθέτησε και την αραβική γλώσσα, και σε πολύ μικρό διάστημα ο πληθυσμός αραβοποιήθηκε.

Όμως όχι όλοι οι κάτοικοι της Παλαιστίνης και των γύρω χωρών έγιναν μουσουλμάνοι. Αρκετοί παρέμειναν Ορθόδοξοι χριστιανοί, αν και έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούν μόνο αραβικά. Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, αυτοί όλοι οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί, ονομάστηκαν Ρωμιοί Ορθόδοξοι (Rum Orthodox) από τους Τούρκους, όπως το ίδιο και οι Έλληνες.

Από τότε οι αραβόφωνοι κάτοικοι της Παλαιστίνης αλλά και όλης της Μέσης Ανατολής, αποκαλούνται και αυτοαποκαλούνται Rum Orthodox, δηλ. Ρωμιοί Ορθόδοξοι και όχι μόνο ως Άραβες. Σίγουρα «Ρωμιοί» δεν είναι μόνο οι Ελλαδίτες κι οι Ελληνοκύπριοι. Οι αραβόφωνοι Rum Orthodox, είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες Βυζαντινοί στη Μέση Ανατολή.

Ο Σιωνισμός και ο ρόλος του στην παγκόσμια ιστορία
(Από τον "Λόγιο Ερμή" 7/12/2014)

Το άρθρο που ακολουθεί επιχειρεί να δώσει μια αναλυτική και ψύχραιμη εικόνα για το αμφιλεγόμενο θέμα του Σιωνισμού και τον ρόλο που αυτός διαδραμάτισε στην παγκόσμια ιστορία μέχρι σήμερα βασισμένο σε ιστορικά ντοκουμέντα και βιβλία.

Τι είναι ο Σιωνισμός

Ο Σιωνισμός –ή εβραϊκός εθνικισμός– είναι ένα σύγχρονο πολιτικό κίνημα. Ο βασικός πυρήνας της ιδεολογίας του είναι ότι όλοι οι Εβραίοι αποτελούν ένα έθνος, και όχι απλά μια θρησκεία ή εθνική κοινότητα και επιπλέον ότι η μόνη λύση στον αντί-σημιτισμό είναι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων Εβραίων στην Παλαιστίνη και η δημιουργία κράτους σ’ αυτή.

Η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση δημιουργήθηκε από τον Θεόδωρο Χερτζλ στα 1897 διακηρύσσοντας ότι ο βασικός σκοπός του Σιωνισμού ήταν η εγκαθίδρυση “ενός έθνους που θα αποτελέσει το σπίτι των Εβραίων και θα διασφαλίζεται υπό καθεστώς Δικαίου”.

Ο Σιωνισμός εκμεταλλεύτηκε τη συσχέτιση της εβραϊκής θρησκείας με την πόλη της Ιερουσαλήμ και τη γη του Ισραήλ (Ερέτζ Ισραήλ). Όμως οι πολιτικές του σιωνισμού ήταν επηρεασμένες και από εθνικιστικές ιδεολογίες και αντίστοιχες αποικιοκρατικές, εμποτισμένες με το ευρωπαϊκό αίτημα για επέκταση και εγκατάστασή του και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ο Σιωνισμός βρήκε απήχηση μεταξύ των Εβραίων και υποστηρίχθηκε από πολλούς Δυτικούς ως συνέπεια των δολοφονικών διώξεων κατά των Εβραίων (γνωστά ως πογκρόμ) στη Ρωσική Αυτοκρατορία, στα τέλη του 19ου αι. και στις αρχές του 20ού. Επιπλέον η γενοκτονία των Ναζί (ολοκαύτωμα) έναντι των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, που πιστεύεται ότι είχε σαν αποτέλεσμα την εξόντωση πάνω από έξι εκατομμυρίων Εβραίων (σημ. Αντίλογου: Ο αριθμός αυτός είναι αυθαίρετος, αρχικά μιλούσαν  για 300 ως 600.000, μετά το 1947 σκόπιμα υπερδιογκωμένος για γεωπολιτική εκμετάλλευση από τους σιωνιστές όπως καταγγέλλουν και πολλοί Εβραίοι αντισιωνιστές ιστορικοί συγγραφείς και αφορά  σε σύνολο εξακριβωμένων 50 εκατομμυρίων νεκρών του πολέμου στην Ευρώπη οι μισοί των οποίων στην ΕΣΣΔ κι άλλων  50 από την "ξεχασμένη" σε όλα τα βιβλία ιστορίας εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα) συνηγόρησε στην εδραίωση της διεθνούς υποστήριξης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτους.

Αν και πολλοί Εβραίοι έγιναν σιωνιστές από τις αρχές του 20ού αι., μέχρι την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και τη διαμόρφωση της “τελικής λύσης” –που σκόπευε να εξαλείψει τον εβραϊσμό– η πλειοψηφία των Εβραίων δεν είχαν γίνει ακόμη σιωνιστές. 

Οι περισσότεροι ορθόδοξοι Εβραίοι ήταν μάλιστα αντί-σιωνιστές. Πίστευαν πως μόνο ο θεός θα συνένωνε πάλι τους Εβραίους στη γη της επαγγελίας και θεωρούσαν πως ο Σιωνισμός ήταν μια παραβίαση της θέλησης του Θεού. Κάποιοι Εβραίοι της διασποράς, περιλαμβανομένων και αυτών στις Η.Π.Α., αντιτίθενται στον Σιωνισμό θεωρώντας πως κινδύνευαν τα δικαιώματά τους στις χώρες που ζούσαν, εφόσον οι Εβραίοι θα αναγνωρίζονταν ως ξεχωριστή κρατική οντότητα.

Όμως οι τερατωδίες του ολοκαυτώματος μείωσαν κατά πολύ την αντίδραση των Εβραίων και την αντιπάθεια στον σιωνισμό, ενώ μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότεροι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο υποστήριξαν το σιωνιστικό κίνημα και το αίτημά του για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.

Παρότι οι ορθόδοξοι Εβραίοι συνέχιζαν να αντιτίθενται στη δημιουργία του εβραϊκού κράτους για πολλές δεκαετίες ακόμα, ωστόσο υποστήριζαν τη μαζική εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη ως ένα μέσο για την προστασία και την ενίσχυση της κοινότητας. Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, οι περισσότεροι από αυτούς που προηγουμένως αντιδρούσαν στον σιωνισμό αποδέχτηκαν τελικά την άποψη ότι η (σημ. Αντίλογου: ελέω ΗΠΑ και άφθονων υπερσύγχρονων πολεμικών μέσων) ολοκληρωτική νίκη του Ισραήλ ήταν σημάδι της ...θεϊκής υποστήριξης! 

Οι περιοχές που κατελήφθησαν το 1967, ειδικά η Δυτική Όχθη, είχαν ιδιαίτερη σημασία για τους θρησκευόμενους εβραίους γιατί αποτελούσαν τον πυρήνα της Βιβλικής γης του Ισραήλ (Ιουδαία και Σαμάρεια). Κατά συνέπεια, η νίκη του Ισραήλ το 1967 ενίσχυσε μια πλέον θρησκευτική εκδοχή του Σιωνισμού. Μερικά από τα υπαρκτά πολιτικά κόμματα που αντιπροσώπευαν τους Ορθοδόξους Εβραίους αποδέχτηκαν τον θρησκευτικό εθνικισμό, ενώ ιδρύθηκαν καινούργια κόμματα και κινήματα για να προωθήσουν τον μόνιμο έλεγχο και την επέκταση των εβραϊκών εγκαταστάσεων στη Δυτική όχθη και στη Γάζα. 

Στην Διακήρυξη του Balfour μάλιστα θα δείτε ότι ο πρωθυπουργός της υπόδουλης στους τοκογλύφους Μεγάλης Βρετανίας απαντάει στον Λόρδο Rothschild θετικά για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, παρόλο που το απαγορεύει η εβραϊκή θρησκεία.

Στην τελευταία φράση του ο Πρωθυπουργός-υπηρέτρια των Rothschild γράφει:

...θα σας ήμουν ευγνώμων αν γνωστοποιούσατε την παρούσα διακήρυξη στην σιωνιστική ομοσπονδία ...

 

Η αδιαφορία των Σιωνιστών στις εκκλήσεις για την διάσωση των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα!

Το ακόλουθο μήνυμα, που αναφέρεται στους βομβαρδισμούς των στρατοπέδων συγκέντρωσης και σιδηροδρόμων, ήταν ένα από τα εκθέματα στην δικαστική υπόθεση λίβελου του Kasztner, που εκδικάστηκε στο Ισραήλ στην δεκαετία του 50. Είχε σταλεί από τον Ραββίνο Michael B. Weissmandel, οργανωτή των δραστηριοτήτων διάσωσης που λειτουργούσαν μέσα στο προδοτικό κράτος των Ναζί, την Σλοβακία.

Παρέχει σκανδαλιστικές και συνταρακτικές αποδείξεις για το πώς η Σιωνιστική ηγεσία αδιαφορούσε για τα αυξανόμενα τεκμήρια μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττονταν εναντίον των Εβραίων της Ευρώπης.

Ακολουθεί το πρωτότυπο γράμμα του Ραββίνου Weissmandl:

15η Μαΐου, 1944 – Μέσα από μια σπηλιά κοντά στην πόλη Λούμπλιν, Πολωνία. 

Ειρήνη και Χαιρετισμούς. 

Σας στέλνουμε αυτό το ειδικό μήνυμα για να σας πληροφορήσουμε πως χθες, οι Γερμανοί άρχισαν την απέλαση των Εβραίων από την Ουγγαρία. Είναι η αρχή της απέλασης όλων των Ούγγρων Εβραίων. 

Κάθε μέρα, αρπάζονται δώδεκα χιλιάδες ψυχές. Τέσσερις απελάσεις, που η κάθε μία απαρτίζεται από σαράντα-πέντε τέτοια φορτία τραίνου, καθημερινά δρομολογούνται από την Ουγγαρία. Εντός είκοσι-έξι ημερών, ολόκληρη η περιοχή εκείνη θα έχει απελαθεί. Οι απελαθέντες καταλήγουν στο Άουσβιτς, για να θανατωθούν με αέριο κυανίου. Ένας μεγάλος αριθμός φθάνουν στον προορισμό νεκροί. Οι Γερμανοί επιτρέπουν σε μερικούς από τους πιο γερούς να ζήσουν, και τους σφραγίζουν, καίγοντας έναν αριθμό πάνω στο χέρι τους και καίγοντας το αστέρι του Δαυίδ πάνω στο στήθος τους. 

Οι περισσότεροι από αυτούς τους προνομιούχους πεθαίνουν μέσα σε ένα μήνα. Άλλοι παίρνουν την θέση τους. Όσοι πηγαίνουν απ’ ευθείας από το τραίνο στους θαλάμους αερίου, δεν σφραγίζονται. Αφανίζονται τελείως, μέσα στους φούρνους, και δεν αφήνουν κανένα ίχνος πίσω τους. Αυτοί αποτελούν το 95% της κάθε μεταφοράς. 

Τα νεκρά κορμιά αποτεφρώνονται σε ειδικά κατασκευασμένους φούρνους. Κάθε φούρνος αποτεφρώνει 12 σώματα ανά ώρα. Τον Φεβρουάριο, έκαιγαν 36 τέτοιοι φούρνοι. 

Μάθαμε πως κατασκευάστηκαν περισσότεροι. 

Από πληροφορίες που έφτασαν σε μας από κάποιους αυτόπτες μάρτυρες, μάθαμε πως τον Φεβρουάριο υπήρχαν τέσσερα κτίρια «απορριμμάτων». Μαθαίνουμε πως έχουν χτιστεί και άλλα έκτοτε. 

Αρχικά, οι Γερμανοί σκότωναν και έκαιγαν τους Εβραίους στο Δάσος του Birkenwald, κοντά στο Άουσβιτς. Τώρα οι σκοτωμοί και το κάψιμο γίνονται μέσα στα κτίρια που είναι σημειωμένα πάνω στον συνημμένο χάρτη. 

Τον Δεκέμβριο, οι Γερμανοί κατασκεύασαν ειδικά τραίνα για να μεταφέρουν τους Εβραίους της Ουγγαρίας στον τόπο της εξόντωσής τους. Το σχέδιο του Άουσβιτς είναι το εξής, από χθες μέχρι το τέλος: δώδεκα χιλιάδες Εβραίοι – άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ηλικιωμένοι άνδρες, βρέφη υγιή και ασθενή - θα θανατώνονται καθημερινά με ασφυξία, και τα οστά και η τέφρα τους θα χρησιμοποιείται για να λιπαίνονται τα Γερμανικά χωράφια. 

Και εσείς – τα αδέρφια μας στην Παλαιστίνη, σε όλες τις χώρες της ελευθερίας, και εσείς, οι λειτουργοί ολόκληρου του βασιλείου – πώς μπορείτε να σιωπάτε μπροστά σε αυτό το μεγάλο φονικό; Σιωπάτε, ενώ χιλιάδες επί χιλιάδων- που τώρα πλησιάζουν τα έξι εκατομμύρια- Εβραίων έχουν δολοφονηθεί. Και παραμένετε σιωπώντες, παρ’ ότι δεκάδες χιλιάδες συνεχίζουν να δολοφονούνται και περιμένουν να δολοφονηθούν; Οι κατεστραμμένες καρδιές τους φωνάζουν να τους βοηθήσετε, καθώς θρηνούν την σκληροκαρδία σας. Κτηνώδεις είστε, και δολοφόνοι επίσης είστε, εξ αιτίας της εν ψυχρώ σιωπής μέσα από την οποία τα παρακολουθείτε όλα. Επειδή κάθεστε με τα χέρια σταυρωμένα χωρίς να κάνετε τίποτε, ενώ θα μπορούσατε να σταματήσετε ή να καθυστερήσετε την δολοφονία Εβραίων αυτή τη στιγμή. 

Εν ονόματι του αίματος των χιλιάδων επί χιλιάδων που έχουν δολοφονηθεί, σας ικετεύουμε, σας εκλιπαρούμε, υψώνουμε τις φωνές μας και απαιτούμε να ενεργήσετε – να κάνετε κάτι τώρα – άμεσα! Πρέπει οι Λειτουργοί των Βασιλειών και όλων των Κρατών να υψώσουν μια δυνατή και διαπεραστική φωνή, που να φτάσει στα αυτιά του Γερμανικού λαού, στα αυτιά του Ουγγρικού λαού. Ας φωνάξουν μια προειδοποίηση προς τους Γερμανούς δολοφόνους. Ας προκηρύξουν ότι γνωρίζουν όλα όσα έχουν γίνει στο παρελθόν, και εκείνο που συνεχίζει να γίνεται. Και ο ίδιος ο Πάπας θα πρέπει να ενώσει την φωνή του στην γενική αυτή κατακραυγή εναντίον των Γερμανών δολοφόνων. 

Ας ακουστεί αυτή η κραυγή σε όλα τα ραδιόφωνα και ας διαβαστεί σε όλες τις εφημερίδες, πως, αν δεν σταματήσουν αμέσως τις απελάσεις των Εβραίων της Ουγγαρίας, τότε η Γερμανία θα εξοριστεί για πάντα από τον πολιτισμό. 

Ζητούμε τα κρεματόρια στο Άουσβιτς να βομβαρδιστούν από αέρος. Είναι εξόχως ορατά, όπως φαίνεται και στον εσώκλειστο χάρτη. Ένας τέτοιος βομβαρδισμός θα αναχαιτίσει την εργασία των Γερμανών δολοφόνων. Και κάτι πιο σημαντικό – να βομβαρδίσουν επίμονα όλους τους δρόμους που οδηγούν από την Ανατολική Ουγγαρία προς την Πολωνία και να βομβαρδίσουν επίμονα όλες τις γέφυρες στα περίχωρα του Καρπατάρους. Αφήστε ό,τι άλλο κάνετε, για να το διεκπεραιώσετε αυτό. Να θυμάστε, πως η κάθε μέρα απραξίας σας σκοτώνει δώδεκα χιλιάδες ψυχές. 

Εσείς, τα αδέλφια μας, τα τέκνα του Ισραήλ, είστε παράφρονες; Δεν γνωρίζετε για την Κόλαση που είναι τριγύρω μας; Για ποιους φυλάτε τα χρήματά σας; Πώς γίνεται, και όλες οι εκκλήσεις μας σας αγγίζουν λιγότερο και από το κλαψούρισμα ενός ζητιάνου που στέκεται στην πόρτα σας; Δολοφόνοι! Τρελλοί! Ποιος κάνει θυσίες; Εσείς, που ρίχνετε λίγα κέρματα από τα ασφαλή σας σπίτια; Ή εμείς, που δίνουμε το αίμα μας, μέσα από τα βάθη της Κόλασης; 

Μονάχα ένα πράγμα θα μπορούσε να ειπωθεί προς εξιλέωσή σας – πως δεν γνωρίζατε την αλήθεια. Αυτό είναι πιθανό. Ο κακούργος κάνει την δουλειά του τόσο έξυπνα, που μόνο λίγοι μαντεύουν την αλήθεια. Εμείς όμως σας έχουμε πει την αλήθεια κάμποσες φορές. Είναι δυνατόν, να πιστεύετε τους δολοφόνους μας περισσότερο από ότι πιστεύετε εμάς; Είθε ο Θεός να σας ανοίξει τα μάτια και να σας δώσει καρδιά, για να διασώσετε αυτές τις τελευταίες ώρες τους υπόλοιπους. 

Το πιο σημαντικό είναι αυτό που σας γράφω για τον βομβαρδισμό των κρεματορίων του Άουσβιτς και των γεφυρών που οδηγούν σ’ αυτά. Ένας τέτοιος βομβαρδισμός μπορεί να αναχαιτίσει ζωτικά το ολέθριο έργο των σφαγέων μας. Και ο Θεός, που κρατά ζωντανό το τελευταίο υπόλειμμα του Ισραήλ, θα δείξει το έλεός Του, για το οποίο προσεύχομαι. Προσεύχομαι, καθώς γράφω μέσα από την θάλασσα των δακρύων του λαού του Ισραήλ. Περιμένουμε την βοήθεια του Θεού. 

Ένας από την Αγορά, που είναι μάρτυρας των συμφορών του λαού του.»

Στοιχείο δικογραφίας: (Rabbi Michael Dov Weissmandel, Exhibit of the Defence, no. 36, State Attorney v. M. Grunwald, District Court, Jerusalem, CC124/53)

Μετά από τον πόλεμο, ο Ραββίνος Weissmandel κατέθεσε την αγανάκτησή του μέσα στο έργο "The Holocaust Victims Accuse" (=Τα Θύματα του Ολοκαυτώματος Κατηγορούν) - ένα βιβλίο γραμμένο από τον Ραββίνο Moshe Shonfeld (Neturei Karta, USA, New York, 1977):

"Γιατί δεν αποπειράθηκαν, από τον τόπο τους τον ελεύθερο, να διεισδύσουν προς εμάς και να μας στείλουν κάποιον μυστικό αγγελιοφόρο; Το ερώτημα αυτό γίνεται ακόμα πιο βαρυσήμαντο, όταν διαπιστώνουμε πως οι κυβερνήσεις της Τσεχοσλοβακίας και της Πολωνίας –που ήταν μέσα σε ελεύθερες περιοχές- έστελναν μυστικούς αγγελιοφόρους καθημερινά στον πιστό λαό τους, στις κατεχόμενες περιοχές. Έτσι, η έκπληξή μας μεγαλώνει. Γιατί οι μεγάλοι οργανωτές του Εβραϊσμού δεν χρησιμοποιούν εκείνους τους αγγελιοφόρους, αν δεν έχουν άλλο τρόπο; Και γιατί, κατά την διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, από τότε που αναπτύξαμε αυτή την μέθοδο, εκείνοι που ήσαν στις ελεύθερες περιοχές δεν προσπάθησαν ούτε μία φορά να στείλουν αγγελιοφόρους σε μας, αλλά αντίθετα, ΕΜΕΙΣ έπρεπε να τους στέλνουμε και να πληρώνουμε για αυτούς. Και πόσους τους είχαμε στείλει εμείς, οι οποίοι απλώς επέστρεφαν με άδεια χέρια, επειδή εκείνοι, πέρα, δεν διέθεταν χρόνο να μας πουν το γιατί..

Απαντώντας σ’ αυτό, ο Ραββίνος Shonfeld παραθέτει τα λόγια του Σιωνιστή ηγέτη Yitzhak Greenbaum, ο οποίος, μετά τον πόλεμο, δήλωσε:

«Όταν με ρωτούσαν, δεν μπορούσατε να δώσετε χρήματα από το ταμείο United Jewish Appeal (=Έρανος Ενωμένων Εβραίων), τους έλεγα «ΟΧΙ!» Και πάλι λέω «ΟΧΙ!» .… πρέπει κανείς να αντιστέκεται σ’ αυτό το κύμα που σπρώχνει τις Σιωνιστικές δραστηριότητες σε δευτερεύουσα μοίρα.»

Κατά την διάρκεια της δικαστικής υπόθεσης Kasztner, ο Menachem Bader του Εβραϊκού Πρακτορείου ρωτήθηκε:

«Είχατε λάβει αυτή την επιστολή του Ραββίνου Weissmandel;». Εκείνος απάντησε: «Τέτοιες επιστολές έφταναν σε μας καθημερινά.»

Αυτή όμως δεν ήταν μια απλή επιστολή. Ήταν από ένα Ραββίνο που ήταν αυτόπτης μάρτυρας του ολοκαυτώματος. Σημειώστε, πως ο Ραββίνος Weissmandel ζητούσε να βομβαρδιστούν τα κρεματόρια του Άουσβιτς από αέρος. Πως τους επισήμανε ότι αυτά ήσαν εξόχως ορατά – σαφώς δίνοντας πληροφορίες που ήλπιζε ότι θα προωθηθούν, για να βοηθήσουν τα Συμμαχικά αεροπορικά πληρώματα να βομβαρδίσουν τα φονικά αυτά στρατόπεδα.

Ο Ραββίνος Weissmandel είχε επίσης εσωκλείσει και ένα χάρτη των στρατοπέδων αυτών. Ο Ραββίνος Weissmandel ήξερε πως ένας τέτοιος βομβαρδισμός θα καθυστερούσε το έργο των Ναζί, και γι’ αυτό ζήτησε συγκεκριμένα από τους Συμμάχους να «βομβαρδίσουν επίμονα» όλους τους δρόμους που οδηγούσαν από την Ανατολική Ουγγαρία στην Πολωνία, καθώς και τις γέφυρες στα περίχωρα του Καρπατάρους.

Υπέδειξε στην Σιωνιστική ηγεσία να «αφήσουν ό,τι άλλο κάνουν, και να διεκπεραιώσουν αυτό…. Θυμηθείτε, πως μία μέρα απραξίας σας σκοτώνει δώδεκα χιλιάδες ψυχές». Το έκαναν αυτό; Οι συντριπτικές αποδείξεις φανερώνουν πως οι Σιωνιστές αδιαφόρησαν για αυτή την έκκληση αλλά και για τις άλλες εκκλήσεις για να σώσουν την πλειοψηφία των Εβραίων στην Ευρώπη από το Ολοκαύτωμα.

Αντ’ αυτού, ασχολήθηκαν με την πολιτική της οικοδόμησης του Σιωνιστικού ονείρου – την δημιουργία ενός Εβραϊκού κράτους μέσα στην Παλαιστίνη.

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται ως υπερβολική αγωνία και δικαιολογημένο παράπονο ενός ανθρώπου που κινδυνεύει, και ότι υπήρξε απλώς ολιγωρία ή μη συνειδητή αδιαφορία για τις ζωές όλων αυτών των ανθρώπων, εκ μέρους των αρχηγών του Σιωνισμού, τότε διαβάστε και το κείμενο που ακολουθεί, όπου προβάλλει με συγκλονιστική ωμότητα ο πραγματικός λόγος που ο Σιωνισμός έκλεινε τα αυτιά του στις εκκλήσεις για βοήθεια...

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι μια αυτολεξί μετάφραση της επιστολής που έλαβε η Επιτροπή Διάσωσης Εβραίων (Jewish Rescue Committee) στην Τσεχοσλοβακία, από τα Διοικητικά Γραφεία του Σιωνιστικού «Εβραϊκού» Πρακτορείου στην Ελβετία.

Η επιστολή αυτή είναι η απάντηση του Πρακτορείου στην έκκληση για βοήθεια που είχε υποβάλλει η Επιτροπή Διάσωσης Εβραίων, συνοδευμένη μάλιστα από αποδεικτικά τεκμήρια για την τύχη των εκατομμυρίων Εβραίων στην κατακτημένη από τους Ναζί Ευρώπη:

«Σας γράφουμε, για να σας υπενθυμίσουμε τον μοναδικό παράγοντα που δεν πρέπει να σας διαφεύγει, δηλαδή: πως τελικά οι Σύμμαχοι θα κερδίσουν τον πόλεμο. Μετά από την νίκη τους, τα εδαφικά σύνορα θα ξανα-προσδιορισθούν, όπως έγινε μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε, θα είναι πλέον ανοιχτός ο δρόμος για τους σκοπούς μας. 

Προς το παρόν, με τον πόλεμο να πλησιάζει προς το τέλος του, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε να αλλάξουμε το Eretz Yisroel (=παραδοσιακό-Βιβλικό Ισραήλ) σε Medinat Yisrael (=εκσυγχρονισμένο Ισραήλ) και πολλά βήματα έχουν ήδη γίνει προς την κατεύθυνση αυτή. Συνεπώς, οφείλουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας στις εκκλήσεις και τις κραυγές που εκπέμπονται από την Ανατολική Ευρώπη.

Θυμηθείτε αυτό: όλοι οι σύμμαχοι έχουν υποστεί απώλειες, οπότε, αν και εμείς δεν προσφέρουμε ανθρώπινες θυσίες, πώς θα κατακτήσουμε το δικαίωμα να καθόμαστε στην τράπεζα συσκέψεων όταν τα εδαφικά σύνορα θα ξανα-προσδιορίζονται; 

Για τον ίδιο λόγο, αποτελεί απερισκεψία και θράσος να διαπραγματευόμαστε το χρήμα ή τις προμήθειες ως ανταλλάγματα για Εβραϊκές ζωές. Πώς τολμούμε να ζητήσουμε από τις συμμαχικές δυνάμεις να παζαρέψουν χρήματα για ζωές, ενώ οι ίδιοι ήδη υφίστανται βαριές απώλειες καθημερινά;   

Έτσι, σε ό,τι αφορά τις μάζες, εμείς λέμε «RAK B'DAM TIHJE LANU HAAREZ» (=Το Eretz Yisroel –παραδοσιακό Ισραήλ- θα είναι δικό μας, μόνο αν πληρώσουμε με αίμα), αλλά, σε ό,τι αφορά τον στενό κύκλο μας, λέμε: «ATEM TAJLU». Ο αγγελιοφόρος που φέρει αυτήν την επιστολή θα σας εφοδιάσει με χρήματα προς τον σκοπό αυτό.»

. 

Μόλις εξοικειώθηκα με το περίεργο αυτό γραπτό, άρχισα να τρέμω, συνειδητοποιώντας το νόημα της φράσης «RAK B'DAM TIHJE LANU HAAREZ». Όμως, πέρασαν πολλές εβδομάδες και συνέχιζε να με μπερδεύει το νόημα της φράσης «ATEM TAJLU». Μέχρι που μια μέρα, μου ήρθε σαν κεραμίδα.

Το «ATEM TAJLU» σήμαινε «ΕΣΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ», καθ’ ότι την λέξη "tiyul" (οδοιπορία) την χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι κατ’ ευφημισμό, σαν κώδικα που σήμαινε «διαφυγή».

Άρα, αυτό που εννοούσαν ήταν: «Εσείς οι δεκαπέντε – είκοσι του κόμματος, να διαφύγετε από την Τσεχοσλοβακία και να σώσετε τα τομάρια σας. Το τίμημα του «Eretz Yisroel» είναι το αίμα των ανδρών και γυναικών, των πολιών σοφών και των βρεφών – ΟΧΙ όμως το δικό σας αίμα! Ας μην χαλάσουμε αυτό το σχέδιο, δίνοντας στον Άξονα την δυνατότητα να σώσει Εβραϊκές ζωές. Όμως για σας, σύντροφοι, σας εσωκλείω τα μεταφορικά για την διαφυγή σας.»

Τι εφιάλτης! Ο Σιωνιστής πράκτορας «διπλωμάτης» έρχεται στην Τσεχοσλοβακία και μας λέει: «Είναι πολύ κρίσιμη αυτή η ώρα. Αλλά συγκριτικά, δεν είναι καθόλου κρίσιμη για όλους εσάς τους παγιδευμένους Εβραίους, αφού υπάρχει μια κατάσταση ανάγκης πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων, ήτοι, το BINYAN HA-ARETZ (=το έπαθλο που λέγεται Medinat Yisrael – το εκσυγχρονισμένο Ισραήλ). Χύστε το αίμα σας με χαρά, μιας και το αίμα σας είναι φθηνό. Χάρη στο αίμα σας, η Γη (του Ισραήλ) θα είναι δική μας!

Τελικώς υπάρχει Σιωνιστική Συνωμοσία;

Ένας από τους λόγους που μας ώθησαν στην σύνταξη αυτού του άρθρου ήταν η ανάγκη να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που τίθεται όλο και πιο επιτακτικά τον τελευταίο καιρό και στη χώρα μας: στην ενισχυόμενη πεποίθηση πως βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία, η οποία καθοδηγεί υποχθόνια τη “νέα τάξη”, οικονομική και πολιτική, που κυβερνάει τον πλανήτη μας.

Και όσο η κατεστημένη σκέψη θα αρνείται να υποβάλει σε οποιαδήποτε σοβαρή κριτική το κράτος του Ισραήλ και το σιωνιστικό λόμπι, τόσο περισσότερο θα ενισχύεται, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα, η πεποίθηση για την αυθεντικότητα μιας τέτοιας συνωμοσίας, όπως ήδη συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου μεγάλο μέρος των Αφροαμερικανών και ιδιαίτερα οι Black Muslims και ο Λούϊς Φάραχαν είναι ένθερμοι οπαδοί της θεωρίας της συνωμοσίας, για να μην αναφερθούμε στις μουσουλμανικές χώρες.

Ωστόσο το σιωνιστικό φαινόμενο και ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να χρειαστεί να προσφύγουμε στη “θεωρία της συνωμοσίας”. Οι Εβραίοι δείχνουν πράγματι μια μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους, έχουν ιδιαίτερη και αυξημένη συμμετοχή στις τραπεζιτικές και χρηματιστικές δραστηριότητες, όπως επίσης και στη διανόηση και τα ΜΜΕ.

Σε ό,τι αφορά την υπεραντιπροσώπευσή τους στον τραπεζιτικό και χρηματιστικό τομέα, είναι απολύτως "λογική", διότι οι Εβραίοι καθώς αποκλείονταν για εκατοντάδες χρόνια από παραγωγικές δραστηριότητες στράφηκαν ήδη από την ύστερη αρχαιότητα στο επάγγελμα του σαράφη, του τραπεζίτη, του αργυραμοιβού, του εμπόρου πολυτίμων λίθων.

Ως προς την ενισχυμένη αίσθηση της κοινότητας τα πράγματα είναι εξ’ ίσου απλά. Το εβραϊκό έθνος, μετά τη “βαβυλώνια αιχμαλωσία” και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, μεταβλήθηκε σε ένα “έθνος χωρίς πατρίδα”, οπότε το βασικό στοιχείο της συνοχής του γίνεται η θρησκεία. Ο εβραϊκός λαός είναι ο μοναδικός λαός του οποίου η ιστορία είναι ταυτισμένη με την θρησκεία του. Ζώντας ανάμεσα σε ξένους λαούς, διατήρησε την ταυτότητά του μέσα από την ισχυρή κοινοτική του αίσθηση. (σημ. Αντίλογου: όλα αυτά είναι μια  μεγάλη ιστορική συζήτηση, πολλά δεν ευσταθούν, αλλά εδώ δεν είναι το κύριο ζήτημα).

Οι Εβραίοι άντεξαν διώξεις και “εξόδους”, μόνο και μόνο γιατί διέπονταν από αυτή τη φοβερή συνοχή. Κατά συνέπεια όχι μόνο συνέχισαν να δείχνουν αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά καλλιέργησαν στον ύψιστο βαθμό την τεχνική της “απόκρυψης” και της συνωμοτικής τακτικής. Οι ντονμέδες στην Τουρκία (Εβραίοι που έγιναν τυπικά μουσουλμάνοι, διατηρώντας την εβραϊκή τους ταυτότητα) και οι μαράνοι στην Ιβηρική χερσόνησο είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα αυτής της αντοχής μέσα από την απόκρυψη (οι κρυπτοχριστιανοί της σημερινής Τουρκίας είναι ένα άλλο παράδειγμα σε χριστιανικούς πληθυσμούς). 

Γι’ αυτό και θα συμμετέχουν σε υψηλά ποσοστά σε όλων των ειδών τις συνωμοτικές και επαναστατικές εταιρείες, είτε του φιλελευθερισμού (μασωνισμός), είτε του σοσιαλισμού (επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις). Αυτή η ενισχυμένη συμμετοχή επέτρεψε στους αντισημίτες, ιδιαίτερα τους Γερμανούς ακροδεξιούς, να παρουσιάζουν τον φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό ως τις δύο όψεις της “παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας”. 

Το γεγονός δε ότι, μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν 2 εκατομμύρια Εβραίοι ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση και 4,5 στην Αμερική, δηλαδή στο σοσιαλιστικό και το φιλελεύθερο κέντρο αντίστοιχα, αποτελούσε για τους Ναζί και την απόδειξη της συνωμοτικής τους θεωρίας.

Όσο για το μεγάλο ειδικό βάρος τους μεταξύ των διανοουμένων, των ακαδημαϊκών, των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών, τις ρίζες του φαινομένου θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στη σχέση των Εβραίων με τη γνώση. 

Κατ’ αρχάς, η διατήρηση της εθνικής-θρησκευτικής ταυτότητας προϋπέθετε τη γνώση των κειμένων της Τορά και του Ταλμούδ. Κατά συνέπεια ο αναλφαβητισμός ήταν πολύ μικρότερος στους Εβραίους απ’ ό,τι σε όλους τους άλλους λαούς, τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα και μετά. (Θα είναι οι πρώτοι που θα φτιάξουν τυπογραφείο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία). Αν σε αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη τουλάχιστον στοιχειωδών γνώσεων για ένα λαό εμπόρων, καθώς και τον αποκλεισμό τους από πολλές παραγωγικές απασχολήσεις, που τους έστρεφε προς τα ελεύθερα επαγγέλματα, θα κατανοήσουμε το βάρος και τη σημασία της εκπαίδευσης γι’ αυτούς. Η κοινωνική άνοδος μέσω της γνώσης ήταν η δεύτερη μεγάλη λεωφόρος –παράλληλα με το χρήμα– για τους Εβραίους.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αντισημιτισμός θα υποχωρήσει σε εκτεταμένη κλίμακα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, σαν συνέπεια του Ολοκαυτώματος και της ήττας των Ναζί. Το κράτος του Ισραήλ θα ιδρυθεί, “εξαγοράζοντας” σε μεγάλο βαθμό τις τύψεις των δυτικών, ενώ στην Αμερική θα συγκεντρωθεί το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων δεδομένου ό,τι στην Ευρώπη εξοντώθηκαν. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων θα είναι ταχύτατη. 

Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν, σχεδόν σε όλες τις χώρες, δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες της εβραϊκής κοινότητας: Μία που ανήκε στα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα, λίγο-πολύ ενσωματωμένη στο κυρίαρχο σύστημα και μια άλλη, μικροαστική και προλεταριακή, που υφίστατο τη μεγαλύτερη πίεση του αντισημιτισμού. Η πρώτη ομάδα συγκροτούσε φιλελεύθερες εταιρείες και οργανώσεις, η δεύτερη συμμετείχε στα σοσιαλιστικά κόμματα, εξέδιδε έντυπα και προμήθευε τους περισσότερους μετανάστες για τη Σιών.

Μετά τον πόλεμο, ιδιαίτερα μετά το 1960 και την άρση κάθε διάκρισης και προκατάληψης σε βάρος τους, οι Εβραίοι θα ανέβουν ταχύτατα την κοινωνική κλίμακα (μια αντίστοιχη άνοδο αλλά πολύ πιο περιορισμένη θα πραγματοποιήσουν και οι Ελληνοαμερικανοί) και θα τείνουν να συγκροτήσουν μια ενιαία κοινωνική ομάδα μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων. Παράλληλα, η εθνική τους εστία, το Ισραήλ, θα γίνει ο σημαντικότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Η πατροπαράδοτη αλληλεγγύη θα μεταβληθεί σε ένα πανίσχυρο λόμπι! Ένα λόμπι το οποίο θα ενισχύει την άνοδο των Εβραίων στις ΗΠΑ (και δευτερευόντως στη Γαλλία και την Αγγλία) και τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων σε όλους τους τομείς των επιχειρήσεων και ιδιαιτέρως της πολιτικής και πνευματικής ζωής. 

Και αυτός ο έλεγχος θα θεωρείται αναγκαίος για δύο λόγους:

Α. Για να μη ξαναβρεθούν ποτέ οι Εβραίοι σε μια θέση παρόμοια με εκείνη που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και

Β. Για να μπορούν κινητοποιηθούν αποτελεσματικά στην υπεράσπιση του κράτους του Ισραήλ.

Η υποτιθέμενη “σιωνιστική συνωμοσία” δεν είναι συνωμοσία γιατί οι ηγετικές ομάδες του σιωνισμού, που κυριάρχησε μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων, δεν κρύβουν τους στόχους τους, ούτε δρουν με καλυμμένο πρόσωπο. Διαθέτουν ισχυρότατες οργανώσεις, κινητοποιούνται ανοιχτά για την υπεράσπιση του Ισραήλ και της “νέας τάξης πραγμάτων” την οποία θεωρούν προϋπόθεση για την επιβίωση του Ισραήλ, και διεκδικούν αλαζονικά την κυριαρχία τους.

Ωστόσο αυτή η μεταβολή τους σε μια οιονεί άρχουσα τάξη-έθνος, στα πλαίσια της νέας τάξης, αναγεννά τα παλαιά σύνδρομα σ’ έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών και ομάδων. Ο Τρίτος Κόσμος, σχεδόν στο σύνολό του, στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και των σιωνιστών υποστηρικτών του. 

Χαρακτηριστική υπήρξε η καταδίκη του Ισραήλ και του σιωνισμού ως ρατσιστικών το Καλοκαίρι του 2001 από τη διάσκεψη της Unesco. Στις ίδιες τις δυτικές χώρες, η μεταβολή της εβραϊκής κοινότητας σε τμήμα της άρχουσας τάξης και των ελίτ, και η αλαζονική διεκδίκηση αυτού του ρόλου, στρέφει εναντίον της ένα αυξανόμενο κομμάτι των φτωχών στρωμάτων και των διανοούμενων από άλλες κοινότητες και ομάδες που βρίσκουν “κλειστή την πόρτα” της ανόδου γι’ αυτούς. Αφροαμερικάνοι, λατίνοι, μουσουλμάνοι, κλπ., ομάδες που πριν 30 ή 40 χρόνια βρισκόταν στο ίδιο στρατόπεδο με τους Εβραίους στην διεκδίκηση των κοινών δικαιωμάτων, τώρα περνούν σταδιακά σε μια συνολική απόρριψη του σιωνισμού, που συχνά μεταφράζεται και στην υιοθέτηση της άποψης της “σιωνιστικής συνωμοσίας”. Και δεδομένου ότι το εβραϊκό προοδευτικό στρατόπεδο, που απορρίπτει τον σιωνισμό, αποτελώντας ένα φράγμα σε κάθε πρωτόγονο αντισημιτισμό, έχει αποδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια, ο σιωνισμός με τη λογική του, της με κάθε τρόπο ανόδου και ενίσχυσης του Ισραήλ, κινδυνεύει να τροφοδοτήσει και πάλι τον λαϊκό αντισημιτισμό του παρελθόντος.

Πράγματι, όπως τόσο εύστοχα επισημαίνει ο Ισραήλ Σαχάκ, οι διώξεις κατά των Εβραίων, μέχρι τους ναζί, συχνά μπορούσαν να χρησιμοποιούν τον “λαϊκό αντισημιτισμό”, που τροφοδοτούνταν από το γεγονός ότι οι Εβραίοι ήταν προσκολλημένοι στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις για την επιβίωσή τους, στην Ισπανία και την Πολωνία με τους ευγενείς, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τους Τούρκους, κλπ. και χρησιμοποιούνταν από αυτούς για την εκμετάλλευση των αγροτικών πληθυσμών, για την είσπραξη των φόρων, κ.λπ. 

Έτσι το μίσος των εγχώριων πληθυσμών στρεφόταν κατά των Εβραίων, τους οποίους περιοδικά οι άρχουσες τάξεις παρέδιδαν ως εξιλαστήρια θύματα για την εκτόνωση των λαϊκών εξεγέρσεων. 

Σήμερα, η προσκόλληση του σιωνισμού στη νέα τάξη των ΗΠΑ δεν κινδυνεύει να τους μετατρέψει πάλι σε εξιλαστήριο θύμα μιας παγκόσμιας λαϊκής αγανάκτησης; Οι σιωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν την αντίληψη της σιωνιστικής συνωμοσίας. Αυτό υποστηρίζουν οι Εβραίοι αντισιωνιστές που προσπαθούν, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσουν την προοδευτική εβραϊκή παράδοση, αποτρέποντάς μας ταυτόχρονα από την υιοθέτηση μιας αστυνομικής αντίληψης της ιστορίας.

Επιμέλεια: www.logiosermis.net

Πηγές:
1. Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο Middle East Report, Άρδην τ. 33 - 34 - Μετάφραση: Νίκος Ντάσιος

2. Πηγή: http://www.jewsnotzionists.org/pleasignored.html
3. Απόσπασμα επιστολής από το MIN HAMETZAR (σελ. 92) του Ραββίνου Michael Dov Weissmandl ZT"L, Κοσμήτορος του Ιδρύματος Nitra Yeshiva
4. Πηγή: http://www.ardin.gr/node/2702 (Από το βιβλίο "Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού") Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς

https://youtu.be/kpEbjxfr_nw