Απίστευτο! Κυκλοφόρησαν «πολιτικά ορθή» μεταφορά του δυστοπικού “Fahrenheit 451”, στο οποίο ο συγγραφέας είχε προβλέψει την τυραννία της πολιτικής ορθότητας!
Μετά από την γνωριμία του με τον άλλοτε καθηγητή λογοτεχνίας Φάμπερ και μια ομάδα «αντιδραστικών» που αποστηθίζουν τα βιβλία για να μην ξεχαστούν ποτέ, αντιλαμβάνεται τη σημασία των βιβλίων και στρέφεται κατά των συνεργατών του. Αποφασίζει να πάει "κόντρα στο ρεύμα"...
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1953. Πολλοί θεωρούν ότι επηρεάστηκε από το κλίμα του μακαρθισμού, του αντικομουνισμού και της λογοκρισίας και άλλοι θυμήθηκαν τους ναζί που έκαιγαν βιβλία. Συνεπώς, οι απανταχού liberal/αριστεροί έσπευσαν να θεωρήσουν ότι ο συγγραφέας και το έργο του ανήκουν στον δικό τους κόσμο και ότι καταγγέλλει «φασιστικές» πρακτικές κλπ. Είναι γνωστή η μέθοδος αυτή όλων των «προοδευτικών»/αριστερών που στο θέμα του πολιτισμού, της τέχνης και του πνεύματος, παίζοντας χωρίς αντίπαλο, χρησιμοποιούν το οποιοδήποτε έργο, διαστρέφοντάς το, ώστε να διαιωνισθεί ο μύθος ότι είναι «θύματα καταπίεσης», ότι υπάρχει ο κίνδυνος του «φασισμού» και να εξυπηρετηθεί γενικότερα η ατζέντα τους. Κορυφαίο παράδειγμα το «1984» του Όργουελ, που ελάχιστοι ξέρουν ότι το κράτος του Μεγάλου Αδελφού που περιγράφει ο Άγγλος συγγραφέας και οι αναφορές του περί «εγκλημάτων σκέψης» και «αστυνομίας της σκέψης» είναι εμπνευσμένες από το σταλινικό μοντέλο.
(Σημ.Αντίλογου: Αλλά τελικά αποδείχτηκε απόλυτο μπούμεραγκ, αφού περιγράφει ακριβώς την σημερινή καπιταλιστική νέα τάξη και το δόγμα του "πολιτικά ορθού"!)
Ο Bradbury από πολιτικής πλευράς όχι μόνο δεν ήταν liberal, αλλά ήταν σαφώς «συντηρητικών» απόψεων. Θαύμαζε τον Ρήγκαν και απεχθανόταν τον Κλίντον, επαινούσε τον Charlton Heston, πρόεδρο της NRA, μιλούσε την γλώσσα των ανθρώπων του TeaParty όταν καλούσε για μία «νέα αμερικανική επανάσταση» και ήθελε τον Mel Gibson για πρωταγωνιστή στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του, αλλά εκείνος τότε είχε μπλεξίματα με την Oksana...
«Στο μυθιστόρημά του υπάρχει η big government, οι άνθρωποι παίρνουν με μεγάλη ευκολία χάπια, φτάνοντας και στην αυτοκτονία, οι γυναίκες ψηφίζουν με βάση το ποιος είναι όμορφος και παραιτούνται από τις ευθύνες της μητρότητας πετώντας τα παιδιά τους μπροστά στις τηλεοράσεις. Η κουλτούρα της εύκολης και υπερβολικής χρήσης φαρμάκων, της αυτοκτονίας, της άμβλωσης, της παραμέλησης των παιδιών και της παθητικότητας. Σας θυμίζει κάτι;» ρωτάει με νόημα το The American Conservative.
Λέει ο διοικητής Beatty:
Μεταξύ 1947 και 1948, ο Bradbury έγραψε τη σύντομη ιστορία «Bright Phoenix» (που δημοσιεύτηκε πολλά χρόνια αργότερα, στο τεύχος Μαΐου του 1963 του περιοδικού Fantasy & Science Fiction) για έναν βιβλιοθηκάριο που είναι αντιμέτωπος με έναν υπεύθυνο λογοκρισίας – καύσης βιβλίων, με το όνομα Jonathan Barnes.
Ο Bradbury έγραψε πολλά σύντομα δοκίμια για την κουλτούρα και τις τέχνες, προσελκύοντας την προσοχή των κριτικών στον τομέα αυτό, αλλά χρησιμοποίησε τη μυθιστοριογραφία για να διερευνήσει και να επικρίνει την κουλτούρα και την κοινωνία του. Ο Bradbury παρατήρησε, για παράδειγμα, ότι το Fahrenheit 451 αγγίζει το θέμα της αλλοτρίωσης των ανθρώπων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης:
Λέει ο ίδιος: Γράφοντας το σύντομο μυθιστόρημα Fahrenheit 451 σκέφτηκα ότι περιγράφω έναν κόσμο που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τέσσερις ή πέντε δεκαετίες από τώρα. Αλλά μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, στο Beverly Hills μια νύχτα, πέρασαν από δίπλα μου ένας άντρας και η γυναίκα του μαζί με τον σκύλο τους. Στάθηκα και τους κοίταζα έκπληκτος. Η γυναίκα κρατούσε στο ένα χέρι ένα μικροσκοπικό ραδιοφωνάκι, με την κεραία να τρέμει. Από αυτό ξεπηδούσαν μικροσκοπικά καλώδια που έφταναν σε ένα κομψό κώνο που ήταν συνδεδεμένος στο δεξί της αυτί. Να’ την λοιπόν, χωρίς να δίνει σημασία στον άντρα της και το σκύλο, να ακούει ανέμους και ψίθυρους και κραυγές από σαπουνόπερες, περπατώντας κοιμισμένη, κρατώντας έναν σύζυγο που ίσως ούτε αυτός ήταν εκεί. Αυτό δεν ήταν μυθοπλασία».
Σε ένα δοκίμιο του 1982, έγραψε: "Οι άνθρωποι μου ζητούν να προβλέψω το μέλλον, όταν το μόνο που θέλω να κάνω είναι να το αποφύγω".
Από την άποψη της τεχνολογίας, ο Sam Weller σημειώνει ότι ο Bradbury "προέβλεψε τα πάντα, από τις τηλεοράσεις επίπεδης οθόνης έως τα ακουστικά και τις τραπεζικές μηχανές 24 ωρών".
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία και που ουδείς τόλμησε να τονίσει από το έργο του Bradbury, είναι ότι ο ίδιος είχε δηλώσει ότι το μυθιστόρημα λειτουργεί ως κριτική της ανάπτυξης της πολιτικής ορθότητας που τότε είχε δειλά - δειλά κάνει την εμφάνισή της:
Σε ερώτηση που του έγινε το 1994, για το «πώς αντέχει η ιστορία του Fahrenheit 451 το 1994» απάντησε ως εξής:
«Σήμερα έχει μεγαλύτερη δύναμη επειδή τώρα έχουμε πολιτική ορθότητα. Η πολιτική ορθότητα είναι ο πραγματικός εχθρός σήμερα. Οι ομάδες των μαύρων θέλουν να ελέγξουν τη σκέψη μας και απαγορεύεται να πείτε ορισμένα πράγματα. Οι ομάδες των ομοφυλόφιλων δεν θέλουν να τους επικρίνετε. Εδώ έχουμε έλεγχο σκέψης και έλεγχο της ελευθερίας τουλόγου» (“The black groups want to control our thinking and you can’t say certain things. The homosexual groups don’t want you to criticize them. It’s thought control and freedom of speech control”).
Εκπληκτική μοιάζει η «προφητεία» του αυτή σήμερα. Περιττό κάθε άλλο σχόλιο.
Και τώρα το απίστευτο.
Αυτά τα οποία πρόβλεψε και προειδοποίησε ο συγγραφέας πήραν σάρκα και οστά. Και η πολιτική ορθότητα πήρε την εκδίκησή της. Τόσο αθόρυβα και τόσο κυνικά.
