«Κατίν»: Η πλα­στο­γρα­φία της Ιστο­ρί­ας

«Κατίν»: Η πλα­στο­γρα­φία της Ιστο­ρί­ας στην υπη­ρε­σία του αντι­κομ­μου­νι­σμού

ΑΠΟ ΟΙ­ΚΟ­ΔΟ­ΜΟΣ ΣΤΟ ΜΑΡ 9, 2016ΙΣΤΟ­ΡΙΑ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* //

Ο Τσόρ­τσιλ είχε πει κά­πο­τε πως ένα ψέμα έχει ήδη γυ­ρί­σει το μισό πλα­νή­τη προ­τού η αλή­θεια προ­λά­βει να βάλει το πα­ντε­λό­νι της. Όταν δε το ψέμα είναι με­γά­λο, χο­ντροει­δές και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο- κατά την προ­σφι­λή θε­ω­ρία του Γκέ­μπελς- τότε ο λαός ανα­πό­φευ­κτα θα το πι­στέ­ψει. Ένα τέ­τοιο με­γά­λο, χο­ντροει­δές και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο εδώ και πε­ρισ­σό­τε­ρο απο μισό αιώνα ψέμα που οι (δε­ξιοί και αρι­στε­ροί) δη­μο­σιο­λό­γοι-απο­λο­γη­τές του ιμπε­ρια­λι­σμού ανε­μί­ζουν ως αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πα­ντιέ­ρα είναι η πε­ρί­φη­μη «Σφαγή του Κατίν».

Τι συ­νέ­βη λοι­πόν στο Κατίν; Τα γε­γο­νό­τα, σύμ­φω­να με την εκ­δο­χή των Ναζί, της πο­λω­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής «ιστο­ριο­γρα­φί­ας», έχουν συ­νο­πτι­κά ως εξής:

Στις 13 Απρί­λη 1943, δύο σχε­δόν μήνες μετά την πα­νω­λε­θρία των Ναζί στο Στά­λιν­γκραντ, ο ρα­διο­φω­νι­κός σταθ­μός της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στο Βε­ρο­λί­νο ανα­κοί­νω­σε πως η Βέρ­μα­χτ «ανα­κά­λυ­ψε» έναν μα­ζι­κό τάφο 3.000 πο­λω­νών αξιω­μα­τι­κών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμο­λένσκ. Αρ­γό­τε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της «Μαύ­ρης βί­βλου του Κομ­μου­νι­σμού» (ενός αντι­κομ­μου­νι­στι­κού λί­βε­λου με ακα­δη­μαϊ­κό πε­ρι­τύ­λιγ­μα), ο αριθ­μός των θυ­μά­των απο­δεί­χθη­κε αρ­κε­τά με­γα­λύ­τε­ρος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένο­χος του εγκλή­μα­τος; Μα, φυ­σι­κά, οι «εβραιο­μπο­σελ­βί­κοι», η Σο­βιε­τι­κή Ένωση και ο Στά­λιν.

Σύμ­φω­να με την εκ­δο­χή των Ναζί, την οποία έσπευ­σε να υιο­θε­τή­σει αμέ­σως η τότε εξό­ρι­στη πο­λω­νι­κή ηγε­σία του στρα­τη­γού Σι­κόρ­σκι, το έγκλη­μα το είχαν δια­πρά­ξει οι σο­βιε­τι­κοί. Η Σο­βιε­τι­κή Ένωση αντέ­δρα­σε στις κα­τη­γο­ρί­ες, κά­νο­ντας λόγο για να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Το 1946 η Μόσχα, δια του εκ­προ­σώ­που της στις Δίκες της Νυ­ρεμ­βέρ­γης, του νο­μι­κού Ρόμαν Ρου­ντέν­κο, ζή­τη­σε να συ­μπε­ρι­λη­φθεί στο δι­κα­στή­ριο η υπό­θε­ση του «Κατίν», κα­θό­τι επρό­κει­το ου­σια­στι­κά για έγκλη­μα πο­λέ­μου. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Βρε­τα­νία αρ­νή­θη­καν την σο­βιε­τι­κή πρό­τα­ση.

Η «υπό­θε­ση Κατίν» ξα­να­ήρ­θε (τυ­χαία άραγε;) στο προ­σκή­νιο στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, όταν η αντε­πα­νά­στα­ση των Γκορ­μπα­τσόφ-Γιέλ­τσιν πραγ­μα­το­ποιού­σε την τε­λι­κή της επί­θε­ση στα ερεί­πια της ΕΣΣΔ. Σύμ­φω­να με «άκρως απόρ­ρη­τα» έγ­γρα­φα που η κυ­βέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν είχε «ανα­κα­λύ­ψει» στα σο­βιε­τι­κά αρ­χεία, δεν υπήρ­χε καμία αμ­φι­βο­λία: τα ανώ­τα­τα κα­θο­δη­γη­τι­κά όρ­γα­να του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος είχαν δια­τά­ξει την σφαγή στο Κατίν. Στις 16 Οκτώ­βρη 1992, σε συ­νε­δρί­α­ση του Συ­νταγ­μα­τι­κού Δι­κα­στη­ρί­ου της Ρω­σι­κής Ομο­σπον­δί­ας όπου δι­κά­ζο­νταν (ως ορ­γά­νω­ση αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή) το ΚΚΣΕ, οι εκ­πρό­σω­ποι του Γιέλ­τσιν, Μα­κά­ροφ και Σα­χράι, πα­ρου­σί­α­ζαν τα «φρε­σκο­ε­ντο­πι­σμέ­να» έγ­γρα­φα. Σε αυτά, σύμ­φω­να με τη ρω­σι­κή κυ­βέρ­νη­ση, πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν: α) Μια τε­τρα­σέ­λι­δη πρό­τα­ση του Λαϊ­κού Επι­τρό­που για τις Εσω­τε­ρι­κές Υπο­θέ­σεις Λ.Μπέ­ρια, με ημε­ρο­μη­νία “Μάρ­της 1940”, όπου ει­ση­γού­νταν στο ΠΓ του ΚΚ(μπ) την εκτέ­λε­ση 25.700 πο­λω­νών αιχ­μα­λώ­των, β) Από­σπα­σμα από τα πρα­κτι­κά της 13ης Συ­νό­δου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), με ημε­ρο­μη­νία 5 Μαρ­τί­ου 1940, όπου εγκρί­νο­νταν η πρό­τα­ση Μπέ­ρια, γ) Επι­στο­λή του επι­κε­φα­λής της KGB Σε­πέ­λιν προς το Ν.Χρου­στσόφ, με ημε­ρο­μη­νία 3 Μαρ­τί­ου 1959, με θέμα την κα­τα­στρο­φή των πα­ρα­πά­νω εγ­γρά­φων.

Αντί­γρα­φα των πα­ρα­πά­νω «ντο­κου­μέ­ντων» είχαν μά­λι­στα πα­ρα­δω­θεί τότε, μετά βαϊων και κλά­δων, από τον ίδιο το Γιέλ­τσιν στον πο­λω­νό ομό­λο­γο του – και πρω­τερ­γά­τη της αντε­πα­νά­στα­σης στην Πο­λω­νία- Λεχ Βα­λέ­σα. Κάπως έτσι- και με τη βούλα πλέον του επί­ση­μου αστι­κού ρω­σι­κού κρά­τους- δι­καιώ­νο­νταν η χι­τλε­ρι­κή εκ­δο­χή της υπό­θε­σης Κατίν. Ένοχη η Σο­βιε­τι­κή Ένωση, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα και ασφα­λώς ο Στά­λιν. Την ίδια στάση με την ηγε­σία Γιέλ­τσιν κρατά μέχρι σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση Πού­τιν, ανα­πα­ρά­γο­ντας την θε­ω­ρία της σο­βιε­τι­κής ενο­χής για την σφαγή του Κατίν.

Η να­ζι­στι­κή εκ­δο­χή της «υπό­θε­σης Κατίν»- η ίδια δη­λα­δή εκ­δο­χή που απο­δέ­χε­ται το σύ­νο­λο της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας- θα μπο­ρού­σε πράγ­μα­τι να είναι ένα πολύ πει­στι­κό σε­νά­ριο. Έχει, άλ­λω­στε, όλα εκεί­να τα στοι­χεία της αλη­θο­φά­νειας που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν μια κα­λο­στη­μέ­νη, κα­λο­σκη­νο­θε­τη­μέ­νη προ­πα­γάν­δα. Δυ­στυ­χώς, όμως, για τους εμπνευ­στές της εν λόγω προ­πα­γάν­δας και τους κα­λο­θε­λη­τές που επί τόσες δε­κα­ε­τί­ες την ανα­πα­ρά­γουν, η αλή­θεια βγαί­νει κά­πο­τε στο φως, όσους τό­νους λάσπη κι’ αν ρί­ξεις επάνω της, όσο βαθιά κι’ αν τη θά­ψεις.

Και εξη­γού­μα­στε:

1ον: Σύμ­φω­να με τους Ναζί η δο­λο­φο­νία των πο­λω­νών δια­πρά­χθη­κε πριν τον κα­λο­καί­ρι (Ιού­νης) του 1941 (η επί­ση­μη εκ­δο­χή κάνει λόγο για Απρί­λη-Μάη 1940), πρω­τού δη­λα­δή ξε­κι­νή­σει η χι­τλε­ρι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στην ΕΣΣΔ. Κατά την εκτα­φή των πτω­μά­των, ωστό­σο, βρέ­θη­καν έγ­γρα­φα που φέ­ρουν ημε­ρο­μη­νία «20 Οκτω­βρί­ου 1941». Φυ­σι­κά, τον Οκτώ­βρη του 1941 δεν υπήρ­χαν σο­βιε­τι­κοί στην πε­ριο­χή του Κατίν, καθώς η πε­ριο­χή είχει από καιρό κα­τα­λη­φθεί απ’ τα να­ζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα.

2ον: Η ια­τρο­δι­κα­στι­κή έκ­θε­ση της υπο­τι­θέ­με­να «διε­θνούς επι­τρο­πής» που συ­νέ­στη­σε το γερ­μα­νι­κό υπουρ­γείο προ­πα­γάν­δας για να διε­ρευ­νή­σει την υπό­θε­ση κα­τέ­λη­ξε στο εξής συ­μπέ­ρα­σμα: ως χρό­νος ταφής των πτω­μά­των προσ­δοιο­ρί­ζο­νταν ημε­ρο­μη­νία κατά πολύ με­τα­γε­νέ­στε­ρη αυτής που ισχυ­ρί­ζο­νταν η να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Σύμ­φω­να με επι­στή­μο­νες (Χά­γιεκ, Μαρ­κόφ) που με­τεί­χαν στην ια­τρο­δι­κα­στι­κή με­λέ­τη ο χρό­νος ταφής των πτω­μά­των προσ­δοιο­ρί­ζο­νταν με­τα­ξύ τέ­λους του ’41 και αρχών του 1942. Δη­λα­δή, κατά την πε­ρί­ο­δο που την πε­ριο­χή κα­τεί­χαν οι Ναζί. (Έκ­θε­ση Νι­κο­λάϊ Μπουρ­ντέν­κο, Report of Burdenko Special Commission, 1944).

3ον: Σύμ­φω­να με έρευ­νες εμπει­ρο­γνω­μό­νων ια­τρο­δι­κα­στών που το 1943 συμ­με­τεί­χαν στην επι­τρο­πή του γερ­μα­νού κα­θη­γη­τή Δρ. Γκέρ­χαρντ Μπουτς (G.​Buhtz) ο χρό­νος της δο­λο­φο­νί­ας των θυ­μά­των το­πο­θε­τεί­ται στο φθι­νό­πω­ρο του 1941 – πολύ αρ­γό­τε­ρα δη­λα­δή από την ημε­ρο­μη­νία που ισχυ­ρί­ζο­νταν οι Ναζί και σί­γου­ρα σε μια πε­ρί­ο­δο που η πε­ριο­χή είχε κα­τα­λη­φθεί από γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα.

4ον: Στο υλικό που βρέ­θη­κε στον ομα­δι­κό τάφο πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν κά­λυ­κες από σφαί­ρες των 9mm, των 7,65mm και 6,35mm, ενώ ένας αριθ­μός πτω­μά­των είχαν δε­μέ­να τα χέρια με σπά­γκο. Τα στοι­χεία αυτά είναι εξό­χως ση­μα­ντι­κά εάν λά­βου­με υπ’ όψη ότι α) Σφαί­ρες των 9 και 7,65 χι­λιο­στών εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο δεν είχε στην κα­το­χή του ο σο­βιε­τι­κός στρα­τός, αλλά τα να­ζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα, β) ότι η συ­ντο­μο­γρα­φία “Geko” που ήταν χα­ραγ­μέ­νη πάνω σε κά­λυ­κες πα­ρέ­πε­μπε στο γερ­μα­νι­κό ερ­γο­στά­σιο πα­ρα­γω­γής σφαι­ρών ονό­μα­τι “Genshovik”, γ) ο σπά­γκος με τον οποίο τα πτώ­μα­τα ήταν δε­μέ­να δεν πα­ρά­γο­νταν στην ΕΣΣΔ αλλά στη Γερ­μα­νία.

5ον: Τα απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα του- εμπνευ­στή της να­ζι­στι­κής προ­βο­κά­τσιας-  Γκέ­μπελς είναι, αν μη τι άλλο, απο­κα­λυ­πτι­κά.

Γρά­φει στο ημε­ρο­λό­γιο του ο υπουρ­γός προ­πα­γάν­δας των Ναζί: «Εδωσα οδη­γί­ες να γίνει η ευ­ρύ­τε­ρη δυ­να­τή εκ­με­τάλ­λευ­ση αυτού του προ­πα­γαν­δι­στι­κού υλι­κού. Θα μπο­ρέ­σου­με να επι­ζή­σου­με με αυτό για μια – δυο βδο­μά­δες» (14/4/1943). Σε άλλο δε ση­μείο του ίδιου ημε­ρο­λο­γί­ου ση­μειώ­νει: «Δυ­στυ­χώς στους τά­φους του Κατίν βρέ­θη­καν γερ­μα­νι­κές σφαί­ρες… Είναι απα­ραί­τη­το αυτή η πλη­ρο­φο­ρία να πα­ρα­μεί­νει άκρως απόρ­ρη­τη. Αν ποτέ ερ­χό­ταν εν γνώ­σει του εχθρού, η όλη υπό­θε­ση του Κατίν θα κα­τέρ­ρεε» (8/5/1943).

Σε έγ­γρα­φο που πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στα αρ­χεία του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ για τις σχέ­σεις ΗΠΑ-ΟΗΕ υπάρ­χει άλλη μια ομο­λο­γία του γερ­μα­νού υπουρ­γού: «Υπο­λο­γί­ζου­με το εν­δε­χό­με­νο να πάμε την αντι­σο­βιε­τι­κή κα­μπά­νια πολύ μα­κριά, αλλά αι­σθα­νό­μα­στε ότι δεν πρέ­πει να χά­σου­με την ευ­και­ρία να αξιο­ποι­ή­σου­με τη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση (του ΟΗΕ) για έναν τόσο πο­λύ­τι­μο προ­πα­γαν­δι­στι­κό σκοπό. Μπο­ρού­με να ανα­δεί­ξου­με τη σφαγή στο Κατίν…» (US Department of State- Foreign Relations of the United States, 1952-1954, Vol.3).

6ον: Όπως ση­μειώ­σα­με πα­ρα­πά­νω, δια του εκ­προ­σώ­που της στις δίκες της Νυ­ρεμ­βέρ­γης, το 1946, η Σο­βιε­τι­κή Ένωση ζή­τη­σε να συ­μπε­ρι­λη­φθεί σε αυτές η υπό­θε­ση του Κατίν. Και το ερώ­τη­μα που προ­βά­λει είναι απλού­στα­το: Εφό­σον ήταν πράγ­μα­τι ένοχη για το έγκλη­μα στο Κατίν, γιατί να ζη­τή­σει κάτι τέ­τοιο η σο­βιε­τι­κή ηγε­σία; Και ένα επι­πρό­σθε­το ερώ­τη­μα: Γιατί οι ΗΠΑ και η Βρε­τα­νία ου­σια­στι­κά μπλό­κα­ραν την πε­ραι­τέ­ρω εκ­δί­κα­ση της υπό­θε­σης, αρ­νού­με­νες να στη­ρί­ξουν την σο­βιε­τι­κή πρό­τα­ση;

Πλα­στές σφρα­γί­δες, υπο­γρα­φές και πάσης φύ­σε­ως υλικό στην υπη­ρε­σία της πα­ρα­χά­ρα­ξης από την κυ­βέρ­νη­ση Μπ.Γιέλ­τσιν.

7ον: Το κα­κο­στη­μέ­νο θέ­α­τρο με τα δήθεν «άκρως απόρ­ρη­τα» έγ­γρα­φα που η κυ­βέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν- ω εκ θαύ­μα­τος- «ανα­κά­λυ­ψε» μετά την πτώση της ΕΣΣΔ είναι μια υπό­θε­ση που «μπά­ζει» από πα­ντού. Και αυτό διότι, πάνω στη βια­σύ­νη τους να πλα­στο­γρα­φή­σουν σο­βιε­τι­κά έγ­γρα­φα, οι πραι­τω­ρια­νοί του Γιέλ­τσιν υπέ­πε­σαν σε εξό­φθαλ­μα λάθη. Για πα­ρά­δειγ­μα:

α) το υπο­τι­θέ­με­νο έγ­γρα­φο-από­φα­ση της 13ης Συ­νό­δου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), που εξου­σιο­δο­τού­σε τον Λ.Μπέ­ρια να προ­βεί στη μα­ζι­κή εκτέ­λε­ση, φέρει τις «υπο­γρα­φές» των Στά­λιν, Μι­κο­γιάν, Μο­λό­τωφ, Βο­ρο­σί­λοφ, Κα­γκά­νο­βιτς και Κα­λί­νιν. Η… λε­πτο­μέ­ρεια που ξέ­φυ­γε της προ­σο­χής των πλα­στο­γρά­φων ήταν ότι οι δύο τε­λευ­ταί­οι (Κα­γκά­νο­βιτς, Κα­λί­νιν) δεν με­τεί­χαν στη 13η Σύ­νο­δο του ΠΓ, το Μάρτη του 1940. Παρ’ όλα αυτά οι «υπο­γρα­φές» τους υπήρ­χαν φαρ­διές-πλα­τιές στο «απόρ­ρη­το» έγ­γρα­φο.

β) το υπο­τι­θέ­με­νο έγ­γρα­φο-πρό­τα­ση (με αρ­χεια­κό αριθ­μό 794/Β) του Μπέ­ρια προς το ΠΓ του ΚΚ(μπ) έφερε την ημε­ρο­μη­νία «Μάρ­της 1940». Ωστό­σο, στα πρα­κτι­κά των εξερ­χο­μέ­νων εγ­γρά­φων της NKVD (Λαϊκό Κο­μι­σα­ριά­το Εσω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων) που ηγού­νταν ο Μπέ­ρια το αρ­χείο 794/Β βρέ­θη­κε κα­τα­χω­ρη­μέ­νο με ημε­ρο­μη­νία 29 Φε­βρουα­ρί­ου 1940. Η λε­πτο­μέ­ρεια αυτή προ­φα­νώς ξέ­φυ­γε της προ­σο­χής των πλα­στο­γρά­φων οι οποί­οι ανέ­γρα­ψαν στο κα­τα­σκευα­σμέ­νο έγ­γρα­φο «Μάρ­της 1940».

γ) τη με­γα­λύ­τε­ρη, ωστό­σο, γκάφα, οι πλα­στο­γρά­φοι του Γιέλ­τσιν την έκα­ναν στο έγ­γρα­φο που υπο­τί­θε­ται πως έστει­λε το Μάρτη του 1959 προς τον Χρου­στσόφ ο επι­κε­φα­λής της KGB Σε­πέ­λιν ζη­τώ­ντας του να κα­τα­στρέ­ψει τα πα­ρα­πά­νω έγ­γρα­φα. Πέραν του γε­γο­νό­τος ότι λεί­πει η σφρα­γί­δα του ΚΚΣΕ και ο απα­ραί­τη­τος για τέ­τοια έγ­γρα­φα αριθ­μός πρω­το­κόλ­λου, γί­νε­ται ανα­φο­ρά στην «από­φα­ση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Μικρή λε­πτο­μέ­ρεια: το 1940, όταν και υπο­τί­θε­ται πως πάρ­θη­κε η από­φα­ση για τη σφαγή στο Κατίν, δεν υπήρ­χε ΚΚΣΕαλλά ο πρό­γο­νος του, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα των μπολ­σε­βί­κων (ΚΚ-μπ). Την ονο­μα­σία ΚΚΣΕ (Ρώσ: Kommunisticheskaya Partiya Sovetskogo Soyuza) την πήρε μετά το 19ο Συ­νέ­δριο, το 1952.

Τα «απόρ­ρη­τα έγ­γρα­φα», λοι­πόν, της ομά­δας Γιέλ­τσιν πε­ριεί­χαν τόσο τρα­γι­κές πα­ρα­τυ­πί­ες, εξό­φθαλ­μα λάθη και γκά­φες που δεν τα δέ­χθη­κε (ως σο­βα­ρά ντο­κου­μέ­ντα) ούτε το Συ­νταγ­μα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της Ρω­σι­κής Ομο­σπον­δί­ας. Σε κάθε δε πε­ρί­πτω­ση, τόσο στο δι­κα­στή­ριο όσο και στην πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, η Μόσχα πα­ρου­σί­α­σε πιστά «αντί­γρα­φα» των υπο­τι­θέ­με­νων «απόρ­ρη­των εγ­γρά­φων». Τα αυ­θε­ντι­κά δεν πα­ρου­σιά­στη­καν ποτέ μέχρι σή­με­ρα – προ­φα­νώς γιατί δεν υπήρ­ξαν ποτέ.

8ον) Για να ενι­σχύ­σουν την συ­κο­φα­ντι­κή τους εκ­στρα­τεία ενά­ντια στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση, οι Ναζί και οι σύμ­μα­χοι τους «ανά­στη­σαν» νε­κρούς, «ανα­κά­λυ­ψαν» ζω­ντα­νούς, κα­τα­σκευά­ζο­ντας έτσι ιστο­ρί­ες για το δήθεν «σο­βιε­τι­κό έγκλη­μα» στο Κατίν. Για πα­ρά­δειγ­μα, δύο υπο­τι­θέ­με­νοι «νε­κροί» του Κατίν (Μπε­ζά­νεκ, Μπο­τού­σκα­για), των οποί­ων απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα εκ­δό­θη­καν στην Πο­λω­νία, απο­δεί­χθη­κε ότι και ζω­ντα­νοί ήταν και καμία σχέση με την υπό­θε­ση Κατίν δεν είχαν. Σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις, οι έρευ­νες των Ναζί «ανα­κά­λυ­πταν» νε­κρούς με ολό­κλη­ρο τον… απα­ραί­τη­το εξο­πλι­σμό: στο­λές, έγ­γρα­φα, ταυ­τό­τη­τες, ιδιό­χει­ρες επι­στο­λές, φω­το­γρα­φί­ες κλπ. Με ότι, δη­λα­δή, χρειά­ζο­νταν για να ταυ­το­ποι­η­θούν και να βρε­θούν τα ανα­γκαία ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία ενά­ντια στους σο­βιε­τι­κούς.

Πως γί­νε­ται, όμως, μια μα­ζι­κή εκτέ­λε­ση που- σύμ­φω­να με τη χι­τλε­ρι­κή εκ­δο­χή- έγινε μυ­στι­κά απ’ τους σο­βιε­τι­κούς (και άρα έπρε­πε να πα­ρα­μεί­νει μυ­στι­κή) να πα­ρά­γει τόσα πολλά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, τα οποία- τυ­χαία άραγε;- βρί­σκο­νταν στα χέρια των Ναζί; Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στην ίδια την προ­σπά­θεια των Ναζί να κα­τα­σκευά­σουν προ­πα­γαν­δι­στι­κό υλικό και ντο­κου­μέ­ντα ανα­γνώ­ρι­σης για τα πτώ­μα­τα της μα­ζι­κής εκτέ­λε­σης που οι ίδιοι σχε­δί­α­σαν και εκτέ­λε­σαν.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι άλ­λω­στε το δη­μο­σί­ευ­μα των  New York Times, στις 29 Ιούνη 1945. Το δη­μο­σιεύ­μα της εφη­με­ρί­δας, σε αντα­πό­κρι­ση από την Στοκ­χόλ­μη, έγρα­φε:

«Η ιστο­ρία των μα­ζι­κών τάφων στο Κατίν, που δη­μιούρ­γη­σε πα­γκό­σμια αί­σθη­ση δύο χρό­νια πριν, ήταν κα­τα­σκευα­σμέ­νη προ­πα­γάν­δα απ’ τους Γκέ­μπελς και Ρί­μπε­ντροπ για να δη­μιουρ­γή­σουν ρίγμα στις σχέ­σεις Ρω­σί­ας-δυ­τι­κών συμ­μά­χων ανα­φέ­ρει το ρε­πορ­τάζ. Ένας κο­ντι­νός συ­νερ­γά­της του Χίμ­λερ, ο αρ­χη­γός τα­ξιαρ­χί­ας των SS Σέ­λεν­μπεργκ, ανα­κοι­νώ­θη­κε πως έδωσε αυτήν την πλη­ρο­φο­ρία κατά τη διάρ­κεια κα­τά­θε­σης στις συμ­μα­χι­κές δυ­νά­μεις στη Γερ­μα­νία την πε­ρα­σμέ­νη Τρίτη. Ο Σέ­λεν­μπεργκ φέ­ρε­ται να είπε πως 12.000 πτώ­μα­τα συλ­λέ­κτη­καν από γερ­μα­νι­κά στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης και τα έντυ­σαν με πα­ρα­δο­σια­κές πο­λω­νι­κές στρα­τιω­τι­κές στο­λές ώστε να φαί­νο­νται ως πο­λω­νοί αξιω­μα­τι­κοί. Απόψε μια άλλη πλη­ρο­φο­ρία εστά­λη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιό­χαν­σεν- πρό­σφα­τα επα­να­πα­τρι­σμέ­νος έγκλει­στος του γερ­μα­νι­κού στρα­το­πέ­δου  Sachsenhausen- ανα­φέ­ρει μια εν­δια­φέ­ρου­σα πλη­ρο­φο­ρία για τη γερ­μα­νι­κή πα­ρα­γω­γή ψεύ­τι­κων εγ­γρά­φων που προ­ο­ρί­ζο­νταν για τα πτώ­μα­τα των μα­ζι­κών τάφων του Κατίν.

Σύμ­φω­να με τον Γιό­χαν­σεν, σε ένα ει­δι­κό τμήμα του στρα­το­πέ­δου συ­γκέ­ντρω­σης που ήταν εντε­λώς απο­μο­νω­μέ­νο και σκλη­ρά φυ­λασ­σό­με­νο από άντρες των SS, πε­ρί­που 40 με 60 εβραί­οι έγκλει­στοι κα­τα­σκεύ­α­ζαν τα ντο­κου­μέ­ντα. Για το σκοπό αυτό τους πα­ρεί­χαν τα κα­λύ­τε­ρα ερ­γα­λεία ώστε να γίνει όσο το δυ­να­τόν κα­λύ­τε­ρη δου­λειά. Έφτια­χναν δια­βα­τή­ρια, γράμ­μα­τα, κλπ, ακόμη και πορ­το­φό­λια. Πριν το τέλος του πο­λέ­μου και την συν­θη­κο­λό­γη­ση της Γερ­μα­νί­ας, όλα τα ερ­γα­λεία, τα μη­χα­νή­μα­τα και το υπάρ­χον υλικό κα­τα­τρά­φη­καν και οι εβραί­οι που ερ­γά­στη­καν γι’ αυτά εξο­ντώ­θη­καν ώστε να μη γίνει γνω­στό το μυ­στι­κό» (New York Times, “Katyn graves story declared grim fraud”, 29 Ιούνη 1945, σελ.2).

Ο ηγέ­της της κα­πι­τα­λι­στι­κής Ρω­σί­ας Βλ.Πού­τιν απο­τί­ει φόρο τιμής στους νε­κρούς της «σο­βιε­τι­κής θη­ριω­δί­ας» στο Κατίν. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός συ­νε­χί­ζε­ται…

Θα μπο­ρού­σαν κι’ άλλα πολλά να ει­πω­θούν για την κα­τα­σκευα­σμέ­νη να­ζι­στι­κή προ­βο­κά­τσια του Κατίν. Θα μπο­ρού­σα­με, φερ’ ει­πείν, να προ­σθέ­σου­με την γρα­πτά εκ­πε­φρα­σμέ­νη (το 1944) άποψη του αμε­ρι­κα­νού πρέ­σβη στη Μόσχα, Άβε­ρελ Χά­ρι­μαν, σύμ­φω­να με την οποία «σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η σφαγή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε από τους Γερ­μα­νούς». Το ζη­τού­με­νο βρί­σκε­ται αλλού.

Βρί­σκε­ται στο βια­σμό της ίδιας της ιστο­ρί­ας από τους πα­ρα­χα­ρά­κτες της. Με σκοπό να αμαυ­ρω­θεί, να απα­ξιω­θεί στις συ­νει­δή­σεις των λαών το πρώτο ερ­γα­τι­κό κρά­τος στον κόσμο, η ΕΣΣΔ και μέσω αυτής ο σο­σια­λι­σμός-κομ­μου­νι­σμός. Σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, οι δυ­νά­μεις του ιμπε­ρια­λι­σμού, συ­νε­πι­κου­ρού­με­νες από την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία, επι­χει­ρούν να κά­νουν το άσπρο μαύρο, να πλα­στο­γρα­φή­σουν, να πα­ρα­χα­ρά­ξουν, να αλ­λοιώ­σουν την ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η «Σφαγή του Κατίν» απο­τέ­λε­σε και απο­τε­λεί ένα από τα αγα­πη­μέ­να θέ­μα­τα των απα­ντα­χού αντι­κομ­μου­νι­στών, τόσο στο εξω­τε­ρι­κό όσο και στην Ελ­λά­δα.

Μόνο που, όλοι αυτοί, λο­γα­ριά­ζουν χωρίς τους ξε­νο­δό­χους: την αλή­θεια και τη μνήμη των λαών.

* υποψ. δι­δά­κτωρ πο­λι­τι­κών επι­στη­μών και ιστο­ρί­ας.

Ο Καζαντζάκης για τον Στάλιν

(Κείμενο  Γιάννη Φρονιμάκη)

Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης, στην “Αναφορά στο Γκρέκο”, σελίδα 482
"Μια μέρα οι εργάτες που ξεφόρτωναν τα βαγόνια στην Τιφλίδα κήρυξαν απεργία. Ρίχτηκε η αστυνομία απάνω τους, έπιασε μια πενηνταριά, τους αράδιασε σ' ένα χωράφι, παρατάχτηκαν κι οι στρατιώτες του τσάρου, και καθένας κρατούσε κι ένα κνούτο, γαρνιρισμένο με καρφιά.
Ένας ένας εργάτης γύμνωνε το απανωκόρμι του, περνούσε μπροστά από τον παραταγμένο στρατό, κι ο κάθε στρατιώτης του κατάφερνε με όλη του τη δύναμη το κνούτο. Το αίμα τινάζουνταν, αβάσταχτος ο πόνος, πολλοί δεν μπόρεσαν να περάσουν όλη την παράταξη, λιποθυμούσαν, μερικοί έπεφταν κάτω νεκροί.
'Ηρθε η σειρά του αρχηγού της αργατιάς. Πέταξε την μπλούζα του, γύμνωσε τον κορμό του και, πριν ν' αρχίσει το μαρτύριο, έσκυψε στη γης, έκοψε ένα τρυφερό χορταράκι και το πέρασε ανάμεσα στα δόντια του. Κι ύστερα πήρε να διαβαίνει αργά, αλύγιστος, μπροστά από τον κάθε στρατιώτη. Έπεφτε απάνω του λυσσασμένο το κνούτο, πηδούσε το αίμα από τις πληγές, μα κρατούσε αυτός το στόμα του κλειστό, δεν έβγαζε άχνα. Πεισμάτωσαν οι στρατιώτες, βάλθηκαν να τον ξεκάμουν, τον χτυπούσαν δυο και τρεις φορές ο καθένας, αυτός άχνα. Πέρασε όλη την παράταξη, αλύγιστος, αγόγγυστος, κι όταν έφτασε στον τελευταίο στρατιώτη έβγαλε ανάμεσα από τα δόντια του το χορταράκι και του το 'δωκε. 

“Πάρε αυτό", τού 'πε, "να με θυμάσαι... Κοίτα το, ούτε που το δάγκασα. Με λένε Στάλιν”..."

Πέθανε σαν σήμερα πριν 66 χρόνια 

Πρίν 6 χρόνια επίσης πέθανε ο Ούγκο Τσάβες, ο λαϊκός ηγέτης που έβγαλε τον λαό του από την πείνα και την αγραμματοσύνη .Αυτός που πήρε πίσω από τους Αμερικανούς τα πετρέλαια τα εργοστάσια και την αγροτική γη και τα έδωσε πίσω στον λαό. Για αυτό τώρα έχουν λυσσάξει και μας έχουν φλομώσει στα ψέματα 

Φωτογραφία: Ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι σε νεότερη ηλικία, ως "Κόμπα"- ηρωικός ηγέτης επαναστατών επί Τσάρου,  μετέπειτα γνωστός "Στάλιν" (Ατσαλένιος)

 

Μόσχα. Ημερα της κηδειας του Στάλιν!
Προσπαθώ  να θυμηθώ αν υπαρχει καποιος αρχηγος κρατους που να εστειλε το παιδι του στην πρωτη γραμμη του πολεμου, μα και όταν πιάστηκε αιχμάλωτο,  να δολοφονηθει γιατι ο πατερας του,ο Σταλιν,δεν τον ανταλλαξε,με αλλον αιχμαλωτο ανωτερο σε ιεραρχια απο τον γιο του!! Οταν πεθανε μονο τα ρουχα του ειχε και τα βιβλια του...

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ 8ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΑΛΛΟΙΏΝΟΥΝ

Το δικό μου αφιέρωμα στην "γιορτή της γυναίκας"...

Ας μην ξεχνάμε πως η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε για τις μαρτυρικές εκείνες εργάτριες κάπου κάποτε* και κατ΄επέκταση σε όλες τις απλές εργαζόμενες γυναίκες των λαών της γης και όχι για τις αφεντικίνες τους και τις γυναίκες καθεστωτικά στελέχη που αλλοιώνουν μαζί με άνδρες αφεντικά και ΜΜΕ το νόημα (και) αυτής της μέρας...

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ: “Γυναίκα”

Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις
για τον ξεσκλαβωμό σου δε σε φτάνει
να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις
το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι
στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε
το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,
Συνήθεια, Κέρδος, Πρόληψη. Και σκάψε,
και του παλιού καιρού τα παραμύθια,
κι ας ειν’ όμορφα, μια για πάντα θάψε.
Α! τα μεστά καμαρωτά σου στήθια
βραχνάς τα πνίγει, πνίχ’ τον, πολεμίστρα
για την Αγάπη και για την Αλήθεια.
Πάντα μαζί σου κι η Ομορφιά η μεθύστρα!

(Κ. Παλαμάς, τ. 5, Γκοβόστης)

*Το 1857 στις 8 Μαρτίου, έγινε διαδήλωση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, χιλιάδες εργάτριες των εργοστασίων υφαντουργίας απαίτησαν κλείσιμο των φρικτών κατέργων εργασίας, διακοπή της εμπορίας παιδιών και δικαίωμα ψήφου. Αντιμετωπίστηκε με άγρια αστυνομική βία.
Οι μετέπειτα συγκεντρώσεις αντιμετωπίστηκαν ξανά με βιαιότητα, όμως η επονομαζόμενη «Εξέγερση των 20.000» ήταν μία νίκη.
Την αρχή έκαναν εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν κάτω των 20 ετών.

22 Νοεμβρίου 1909. Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες τοπικών απεργιών και τα σωματεία των εργατών καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον των αγώνων τους με αφορμή την απεργία στο εργοστάσιο της Triangle Shirtwaist Company.
Τότε η Κλάρα Λέμλικ, τόλμησε να πεί: «Είμαι εργάτρια, μια από όλες αυτές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες. Κουράστηκα να ακούω τους ομιλητές να μιλούν με γενικότητες. Εδώ ήρθαμε να αποφασίσουμε αν θα κατέβουμε σε απεργία ή όχι. Εγώ προτείνω να κατέβουμε σε γενική απεργία. Τώρα!».
Οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία κράτησαν έως τις αρχές Φεβρουαρίου του 1910 και κατέληξαν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων με όλες τις εταιρείες, εκτός όμως της Triangle Shirtwaist Company.

Η ΑΛΗΤΗΡΙΑ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΏΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ
«Απεργείτε κατά του Θεού και τη Φύσης, που πρωταρχικός τους Νόμος είναι ο Άνδρας να κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Απεργείτε ενάντια στο Θεό», έλεγε ένας δικαστής στη δίκη συνδικαλιστριών εκείνες τις μέρες!

Η ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΠΥΡΠΌΛΗΣΗ 146 ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΩΝ 13-25 ΕΤΩΝ!
Ένα χρόνο αργότερα, ενώ ήταν μία απεργία στα σκαριά, άγνωστοι κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου και έβαλαν φωτιά. Μέσα, ήταν 146 παγιδευμένες εργάτριες που βρήκαν τραγικό θάνατο.
-Ήταν κορίτσια ηλικίας από 13 ως 25 ετών, μετανάστριες στην αμερικανική «Γη της Επαγγελίας».
Θέλετε να ακούσετε ποια ήταν «ποινή» των εργοδοτών;
Ένας από αυτούς τιμωρήθηκε με πρόστιμο 20 δολαρίων, ενώ στις οικογένειες των θυμάτων δόθηκε αποζημίωση 75 δολαρίων για κάθε θάνατο...

Γυναικεία κινήματα και στην Ευρώπη

Η «σπίθα» του γυναικείου εργατικού κινήματος δεν περιορίστηκε στις ΗΠΑ.
Το 1911 θεσπίζεται για πρώτη φορά επίσημα η Διεθνής Ημέρα για τη Γυναίκα (19 Μαρτίου) σε Αυστρία, Δανία, Γερμανία και Ελβετία.
Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους απαιτώντας δικαίωμα ψήφου και εκλογής σε δημόσια αξιώματα για τις γυναίκες, καθώς και το δικαίωμα της εργασίας, της εκπαίδευσης και του τέλους στις ενδοεργασιακές φυλετικές διακρίσεις.

-Αλλη μία Διεθνή Ημέρα για τη Γυναίκα βάφεται με αίμα κατά την διάρκεια Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Ρωσίδες βγήκαν στους δρόμους τιμώντας κι εκείνες το κίνημα για ισότητα και ελευθερία. Ήταν η τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου του 1913.

Οι ημερομηνίες άλλαζαν ανάλογα με τον τρόπο μέτρησης του χρόνου ανά τον κόσμο και τις εκδηλώσεις μνήμης για τους γυναικείους αγώνες.

Η ΕΣΣΔ ήταν όμως εκείνη που εγκαθίδρυσε την 8η Μαρτίου ως την επίσημη ημέρα «εορτασμού» των αγώνων πρωτοπόρων εργατριών. 

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1917 (σσ. σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο – 8 Μαρτίου κατά το Γρηγοριανό) ξεσπά στην Αγία Πετρούπολη της τσαρικής ακόμα Ρωσίας, η απεργία για «ψωμί και ειρήνη», ως απάντηση στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης κι εργασίας, και στα δύο εκατομμύρια Ρώσων νεκρών του Α΄Παγκ. Πολέμου.

Διαρκεί για τέσσερις ημέρες ώσπου τελικά ο Τσάρος Νικόλαος Β' παρέχει στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Σύντομα όμως οι μαζικές απεργίες τις περιόδου οδήγησαν στην «Φεβρουαριανή Επανάσταση», την πρώτη φάση της «Ρωσικής Επανάστασης» και της οριστικής πτώσης του Τσάρου.
-Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση η μεγάλη επαναστάτρια και διανοούμενη Αλεξάντρα Κολοντάι πείθει τον Λένιν να επισημοποιήσει τη «γιορτή» στη Σοβιετική Ένωση, η οποία μέχρι το 1965 είχε χαρακτήρα εργατικό.

Η άνοδος του (σε μεγάλο βαθμό αποπροσανατολιστικού, υποδαυλιζόμενου από καθεστωτικά κέντρα, ελεγχόμενου από αστές καμιά σχέση έχουσες με το εργατικ/ο κίνημα) "φεμινιστικού κινήματος" της δεκαετίας του 1960 προσπάθησε να δώσει άλλη διάσταση στον επίσημο εορτασμό της 8ης Μαρτίου...
-Η μέρα αυτή είναι αργία σε αρκετές χώρες ενώ το 1975 ο ΟΗΕ αποφάσισε να την τιμά κι εκείνος «επίσημα».

Δύο χρόνια μετά, η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού έδωσε το δικαίωμα σε κάθε χώρα-μέλος να τιμά τη μνήμη των γυναικών που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους, όποια μέρα εκείνη το επιθυμεί ανάλογα με τις ιστορικές της μνήμες.

Ημέρα μνήμης λοιπόν η σημερινή. Οχι εορτής!
Με την ελπίδα πως κάποια ημέρα, οι γυναίκες θα αντιμετωπιστούν σε κάθε γωνιά της γής, όπως αξίζει σε μία σύζυγο και εργαζόμενη μητέρα.

  Αυτές είναι οι ηρωίδες κι αγωνίστριες γυναίκες που (θα έπρεπε να) τιμάμε... 

Σαν τέτοια όμως σεβίρουν τα πρότυπα  "απελευθερωμένης" γυναίκας τα συστημικά μέσα:  

                       Σύνταξη- επιμέλεια κειμένου: Κώστας Ντουντουλάκης

                                  

Η καταστροφή από τον αββά Φουρμόν όσων αρχαίων μνημείων είχαν απομείνει στην Σπάρτη

Αββας Φουρμόν   ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΙΚΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ 18Ο ΑΙΩΝΑ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ.      
Τα ερείπια του Θεάτρου της Σπάρτης, όπου ο
Φουρμόν κατέστρεψε πλήθος επιγραφών.

Ο Γάλλος αββάς Fourmont, μέγας καταστροφέας κλασικών αρχαιοτήτων, γεννήθηκε το έτος 1690 και ήταν αδελφός του ανατολιστή Etienne Fourmont. Διδάχθηκε την Ελληνική, Εβραϊκή και Συριακή γλώσσα και το έτος 1720 χειροτονήθηκε κληρικός και εν συνεχεία έγινε καθηγητής της Συριακής στο Γαλλικό Κολλέγιο (College de France) και διερμηνεύς στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Βοήθησε τον αδελφό του στις σινολογικές μελέτες του και το 1724 κατάφερε ν’ ανακηρυχθεί μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών. 

Όπως εξιστορεί ο Κυριάκος Σιμόπουλος, στις αρχές του 1729, ο Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ως απεσταλμένος του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ, και εφοδιάσθηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ του Γ, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε εντός της επικρατείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με αυτό το φιρμάνι στο χέρι, ο  Γάλλος ιερωμένος κατέστη κυριολεκτικά ασύδοτος και επί δύο περίπου έτη διήλθε την κυρίως Ελλάδα, όχι μελετώντας αλλ’ αντιθέτως καταστρέφοντας συστηματικά σπάνιες αρχαιότητες. 
  
Στις 8 Φεβρουαρίου έφυγε μέσω Μυτιλήνης και Χίου για την Αθήνα, όπου αφίχθη στις 12 Απριλίου και έμεινε περίπου πέντε μήνες, καταγράφοντας αμέτρητες επιγραφές με τη βοήθεια των Οθωμανών και εκκλησιαστικών αρχόντων, πληρώνοντας 3 παράδες για κάθε ενεπίγραφο μάρμαρο που του έφερναν. Έπειτα μετέβη στην Πελοπόννησο, η οποία ωστόσο εμαστίζετο την εποχή εκείνη από επιδημία πανώλης με χιλιάδες θύματα. Αφού «ερεύνησε» και ξεσήκωσε ό,τι μπορούσε από την Κορινθία (700 επιγραφές), την Αργολίδα (Ερμιόνη, όπου βρήκε 40 επιγραφές, Άργος, Λέρνη, Μυκήνες, Τίρυνθα, Μιδέα), την Αρκαδία (Μαντίνεια) και την Αχαΐα, κατέληξε στη Μεσσηνία. Προηγουμένως είχε περάσει από τη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου που τάχα διέθετε σημαντική βιβλιοθήκη. Αυτό που βρήκε ήταν μόνο αθλιότητα και παντελής αμορφωσιά: «…Μου είχαν πεί ότι η βιβλιοθήκη του Μ. Σπηλαίου ήταν η μεγαλύτερη σ’όλη την Ελλάδα. Φαμφαρονισμοί. Υπήρχαν μόνον 130 τόμοι, μισοκατεστραμμένοι από την υγρασία σε σημείο που δεν διαβάζονταν. Η δυσωδία από το σάπισμα του χαρτιού σου έφερνε λιποθυμία» (επιστολή στον Καρδινάλιο de Fleury, 17 Φεβρουαρίου 1730) 

Από κάποιο μοναστήρι της Ιθώμης γράφει επίσης τον ίδιο μήνα: «οι μοναχοί ζουν ανέτως, αλλά οι συγγραφείς δυστυχούν. Τους καίνε, τους ακρωτηριάζουν, τους ανασκολοπίζουν, τους μαχαιρώνουν. Είδα βιβλία σάπια μέσα σε υγρές τρύπες βράχων και το μόνο που επέτυχα ν’ αποσπάσω ήταν μερικά άμορφα ράκη. Άλλα βρίσκονται σε υπόγεια, μουχλιασμένα και με ολότελα σβησμένα τα γράμματά τους..» 

Από την Καλαμάτα, όπου έφτασε τον Φεβρουάριο του 1730, έγραψε ένα γράμμα προς τους προκρίτους της γειτονικής Ζαρνάτας της Μάνης, ζητώντας τους την άδεια να επισκεφθεί τη χώρα τους επειδή ήταν αυτοδιοικούμενη και δεν ίσχυε εκεί το σουλτανικό φιρμάνι. Μία εβδομάδα αργότερα, έχοντας ήδη λάβει την άδεια, έφθασε με συνοδεία ένστολων εντοπίων στη Ζαρνάτα, αλλά δεν προχώρησε στα ενδότερα της Μάνης, γιατί κατά τα γραφόμενά του «οι κάτοικοι της μέσα Μάνης ευρίσκονται διαρκώς εις πόλεμον, πότε με τους Τούρκους πότε αναμεταξύ των, οι παπάδες, οι μοναχοί και οι Επίσκοποι ακόμη περιφέρονται ένοπλοι και οι γυναίκες της Μάνης φέρουν πιστόλες. Οι Μανιάτες είναι λαός άγριος, αλλά έχει αγάπη προς την ελευθερίαν και μόνος του πόθος είναι η απόκτησις ωραίων όπλων». 

Φοβισμένος ο χριστιανός κληρικός από τα ήθη των Μανιατών, επέστρεψε μέσω Καλαμάτας και Μεγαλοπόλεως στο Μυστρά με απωθημένο πλέον το να καταστρέψει από την Αρχαία Σπάρτη ο,τιδήποτε δεν μπορούσε να μετακινηθεί και να σταλεί στη Γαλλία. Αμέριμνοι οι δημογέροντες του τόπου τον υπεδέχθησαν φιλικά και του παρείχαν διευκολύνσεις, καθώς ξήλωνε από τα μεσαιωνικά τείχη μερικά εντοιχισμένα ενεπίγραφα σπαρτιατικά βάθρα και αργότερα είκοσι ακόμη επιγραφές. Το συνεργείο του Γάλλου αββά ήταν πολυπληθέστατο, περίπου 60 εργάτες. Επί 53 συνεχείς ημέρες, σάρωσε σχεδόν τα πάντα στο Μυστρά, τη Σπάρτη και τις Αμύκλες. Κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας μανιωδώς, απεκάλυψε περίπου 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε και μετά άφησε έκθετες ή κατέστρεψε, καθώς και διάφορα άλλα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα, τα οποία εφόρτωσε σε πλοία και έστειλε στην Γαλλία. 
  
Στην ίδια τη Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του μοχθηρού Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα και βαρβαρότητα, όπως φαίνεται μέσα από επιστολή του τού Απριλίου 1730 προς τον φίλο του Φρενέ: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα εκθεμελίωσα όλα… από τη μεγάλη αυτή πολιτεία δεν απέμεινε πλέον λίθος επί λίθου. Εδώ και πάνω από ένα μήνα, συνεργεία μου από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο γδούπος από το γκρέμισμα των τειχών, η πτώση των ογκολίθων έως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόμη. Τούρκοι, Εβραίοι και Γραικοί, έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες μακριά, αλλά το μόνο που βλέπουν είναι διάσπαρτα χιλιάδες ενεπίγραφα μάρμαρα… 
  
…Μιαν ημέρα, ο ανεψιός μου που επιστατούσε στις εργασίες, ανεκάλυψε μία δωδεκάδα μάρμαρα, εκπληκτικά, γεμάτα επιγραφές. Έστειλε αμέσως να με πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόμο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή, έτσι σε λίγο έφθασε στη Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγμή, μόνον 4 πύργοι των τειχών απομένουν όρθιοι… Για να είμαι ειλικρινής, εκπλήσσομαι κι εγώ με αυτή την εκστρατεία που ανέλαβα, από όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει κανείς δεν έχει σκεφθεί έως σήμερα να εκθεμελιώσει ολόκληρες πολιτείες… 

…Προτίθεμαι να μην αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν γνωρίζω κύριε και αγαπητέ φίλε εάν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από το να έχει τη δυνατότητα να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ν’ ανακαλύψεις τα ονόματα των Εφόρων, των Γυμνασιαρχών, των Αγορανόμων, των φιλοσόφων, των ιατρών, των ποιητών, των ρητόρων, ονόματα  διασήμων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τη Ρήτρα του Λυκούργου. Οι Αμύκλες επίσης, ήσαν πολύ εγγύς για να τις αφήσω. Έστειλα και εκεί εργάτες και ισοπέδωσαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνος. 
 
Φανταστείτε τη χαρά μου, η οποία θα ήταν βεβαίως μεγαλύτερη αν είχα λίγο περισσότερο χρόνο ν’ αφιερώσω, διότι υπάρχουν ακόμη η Μαντινεία, η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και, κυρίως, η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις φέρω και αυτές άνω κάτω, από τα θεμέλια έως την κορυφή. Έχω όλη τη δύναμη να το πράξω, κι επιπλέον απέκτησα μια οξυδέρκεια σε αυτού του είδους τη δράση. Δεν ομοιάζω με εκείνους που τρέχουν από πόλη σε πόλη απλώς για να ιδούν, εγώ επιδιώκω να παίρνω όλα τα  χρήσιμα πράγματα». 
  
Δύο εβδομάδες μετά την πιο πάνω επιστολή, στις 20 Απριλίου του 1730, ο μοχθηρός κληρικός, σε επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, αποδίδει τις ακρότητες και τους βανδαλισμούς του σε επιθυμία εκδικήσεως για την κακή τάχα συμπεριφορά των Μανιατών απέναντί του: «Επέρασα από έναν φοβερό τόπο, την περιβόητη Μάνη, που κατοικείται από έναν αιμοβόρο λαό. Είμαι πολύ ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτε το αξιόλογο, τίποτε για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω και για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόϊ, έρριξα τη θλίψη μου επάνω στην Αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτε από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την κατέσκαψα, την εκθεμελίωσα, δεν της άφησα λίθο επί λίθου. 
  
Και γιατί, θα ερωτήσει η εξοχότης σας, επέπεσα με τόση μανία επάνω σε αυτή την αρχαία πόλη, ώστε να την κάνω αγνώριστη, υποχρεώνοντάς τη να πληρώσει τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω, ότι ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαυτία κάτω από τα χώμα της πολλούς θησαυρούς, πράγμα που δεν μπορούσα να συγχωρέσω. Έως σήμερα κανείς ταξιδιώτης δεν ετόλμησε να τους αγγίξει, ακόμη και οι Βενετοί, παρά το ότι υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους εσεβάσθησαν. Εγώ έκρινα πως δεν έπρεπε να θρέφω ανάλογο σεβασμό και την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα, πράγμα που προεκάλεσε τον θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Γραικοί εθύμωσαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ικανοποιημένος, διότι απέκτησα από αυτό το ταξίδι μου πράγματα ικανά να θαμπώσουν όλους τους σοφούς. 
  
Ποιος θα επίστευε ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν ν’ ανακαλυφθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λυσάνδρου, αυτών των ενδόξων βασιλέων της Σπάρτης; Ποιός θα επίστευε πως θ’ ανεκάλυπτα, ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους Εφόρους, τους ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, παντελώς άγνωστες, έως τουλάχιστον την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα; 
  
«Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία, φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σε αυτό και έδωσα τέτοια πλήγματα που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις κατέσκαψα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις ανακαλύψουν». 
  
Σε άλλη επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον Ιταλό ιεραπόστολο Ντομένικο Ντε Λα Ρόκα που υπηρετούσε στη Γαλλική Πρεσβεία της Πόλης, γράφει: «δεν άφησα λίθο επί λίθου. Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραλήρημα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεμο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα». 
  
Αποκαλυπτική για το βαθύ χριστιανικό μίσος που έθρεφε ο Γάλλος ιερωμένος κατά της «κατειδώλου» Σπάρτης και για τα μέσα που χρησιμοποίησε στο καταστροφικό του έργο, είναι και η επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Φλερύ, στην οποία του αναγγέλλει ότι πήγε μεν στη Λακωνία σε αναζήτηση παλαιών χειρογράφων, πλην όμως «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και τη μανία του πολέμου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους… 
  
…Εκτόνωσα λοιπόν το θυμό μου στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέμμα μου έπεσε επάνω στα κτίσματα που κατά την γνώμη μου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράμματα. Ήσαν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες μετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είμαι εδώ ο μοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιμή του έθνους μου, θα σήμαινε πως είμαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά μου και να εκπληρώσω τις διαταγές μου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότης σας, για καλή υπηρεσία των Γραμμάτων. 
  
Γι’ αυτό, εμίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα εκ θεμελίων τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σημείο που να μην απομείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασμιώτατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος, εγώ όμως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο πνεύμα των ανθρώπων, ακόμη και των πιο μακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόμων και των γυμνασίαρχων. Η καλή μου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόμα και διάσημες γυναίκες, άγνωστες έως τώρα. Οι επιγραφές αυτές μας πληροφορούν ποιοί αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοί ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοί από αλαζονεία χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα… Η ευσέβειά μου, σεβασμιώτατε, έφτασε στο σημείο να μην αφήσω σε ησυχία ούτε την τέφρα των βασιλιάδων τους. Εσκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησιλάου, εισήλθα στον τάφο του Λυσάνδρου και ανεκάλυψα τον τάφο του Ορέστου». 
  
Είναι πολύ πιθανόν εκείνη η ανεξήγητη μανία του Γάλλου ιερωμένου να αφανίσει τη Σπάρτη να είχε ως αίτίο της την ενημέρωσή του ότι στην περιοχή είχαν φθάσει και άλλοι ξένοι  τυχοδιώκτες και αρχαιοκάπηλοι που ίσως επωφελούντο από τα ευρήματά του. Σε μία επιστολή του προς τον φίλο του Μπινό, αναφέρει την παρουσία στη Λακωνία ενός Άγγλου αρχαιοκάπηλου επ’ ονόματι  Morrison, τον οποίο και περιγράφει ως «μέθυσο, βάρβαρο και αγροίκο» που έγινε έξαλλος όταν έμαθε ότι ο ιερωμένος τον είχε προλάβει. Ο Fourmont πάντως είχε την πλήρη προστασία των Τούρκων, αλλά και διαφόρων ισχυρών Ρωμιών «παραγόντων», όπως ο ιατρός του Μυστρά Ηλίας Δόξας, άνθρωπος της Εκκλησίας και φανατικός τουρκολάτρης και ο Μητροπολίτης Παρθένιος, ο οποίος, εξ ονόματος όλων των προκρίτων, απηύθυνε  στον καταστροφέα της Αρχαίας Σπάρτης επαινετική επιστολή που, μεταξύ άλλων κολακειών, τον προσφωνεί «θειότατο» και «τρισμέγιστο» άνδρα. 
  
Το τρομερό όργιο του αφανισμού των αρχαιοτήτων της Σπάρτης από τον Fourmont, έγινε ωστόσο γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάμενοί του έσπευσαν οργισμένοι να τον ανακαλέσουν τον Απρίλιο του 1730. Επιστρέψας ο βάνδαλος στη Γαλλία, εδέχθη δριμύτατες επιθέσεις από τους πνευματικούς κύκλους για το όργιο των καταστροφών, οι δε κριτικοί τον ετιμώρησαν με κάτι πολύ χειρότερο. Μη υπαρχόντων πλέον των πρωτοτύπων, η γνησιότητα του επιγραφικού καταγραφικού έργου του, που περιελάμβανε περίπου 2.600 επιγραφές, αμφισβητήθηκε εκ θεμελίων. Πολλοί εξέφρασαν την άποψη ότι ο Fourmont με την καταστροφή των επιγραφών είχε σκοπό να ανακατέψει πλαστές και γνήσιες χωρίς να αφήσει ίχνη. Η συλλογή του έπεσε σε πλήρη απαξία και τα χειρόγραφά του, τα ημερολόγια και οι επιγραφές κατετέθησαν αδόξως στα αρχεία της Βασιλικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων. 
  
Ο απόηχος των αγρίων καταστροφών του Fourmont στη Λακωνία υπήρξε τόσο αρνητικός που, όταν το 1801 ο Άγγλος περιηγητής Ντοντγουέλ προσεπάθησε να ερευνήσει για τη δράση του Γάλλου καταστροφέως με συγκέντρωση υλικού και αφηγήσεων, συνάντησε μία τρομερή δυσπιστία στον απλό λαό: «Ενώ αντέγραφα μερικές επιγραφές, βλέπω τον Μανουσάκη, έναν εντόπιο εργάτη, ν’ αναποδογυρίζει τα μάρμαρα και να τα κρύβει κάτω από τους θάμνους. Όταν τον ερώτησα τι σημαίνουν αυτά, μου εξήγησε ότι ήθελε να προφυλάξει τις επιγραφές, γιατί πριν πολλά χρόνια ένας Γάλλος μυλόρδος που ήλθε στη Σπάρτη, αφού ξεσήκωσε πολλές επιγραφές εξαφάνιζε με καλέμι τα γράμματά τους. Και πραγματικά μου έδειξε μεγάλες μαρμάρινες πλάκες από τις οποίες είχαν πελεκηθεί με βάρβαρο τρόπο οι επιγραφές». 
  
Βλάσης Γ. Ρασσιάς   

Το πρώτο επίσημα ρατσιστικό κράτος, μετά τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλε...

Επιτροπή ΟΗΕ: «Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στη Γάζα από το Ισραήλ

Επιτροπή ΟΗΕ: «Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στη Γάζα από το Ισραήλ: Στη Λωρίδα της Γάζας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του Παλαιστινιακού λαού έχουν διαπραχθεί «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά ...

Η ατιμία του βλάκα-ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΥ

Τα άνθη της βλακείας δεν είναι μόνο οι εμφανείς ανοησίες, γκάφες, λάθη και αρλούμπες, αυτά είναι η ορατή και αναμενόμενη πλευρά· τα σοβαρά, όπως συμβαίνει πάντα, είναι τα κρυφά, τα ύπουλα και δηλητηριώδη. 
Η ατιμία του βλάκα είναι δεδομένη- πίσω από τη μνησικακία, την κακοήθεια, τον φθόνο, τη συκοφαντία, τη ρουφιανιά, την εμπάθεια, τη χυδαιότητα, τη χολή, την κολακεία, τη δουλικότητα, την έπαρση, τη μικροπρέπεια κρύβεται πάντα ένα μεγάλο κουσούρι· αν δεν είναι κάτι εμφανές σωματικό ή ψυχικό, τότε πρόκειται ασφαλώς για την ηλιθιότητα που μετέρχεται τα μόνα μέσα που διαθέτει.Αν γυρίσουμε το μέσα έξω του παλιάνθρωπου, κατά πάσα πιθανότητα θα βρούμε κρυμμένο έναν άξεστο ηλίθιο· η παρατήρηση του Λεμπέση έχει προηγηθεί: «η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προϊόν των βλακών». Γι’ αυτό, όταν λένε «να φοβάσαι τον βλάκα άνθρωπο» δεν εννοούν μόνο τις ανοησίες του, που δεν είναι πάντα για φόβο, αλλά επειδή είναι τόσο μοχθηρός και ιδιοτελής που μπορεί «να σου κάψει το σπίτι για να τηγανίσει δυο αβγά».
Μόνο ακίνητος γλιτώνεις απ’ τα φίδια. Είναι γνωστό ότι τη φήμη και την επιτυχία ακολουθεί η συκοφαντία- έτοιμοι είναι οι άλλοι, στημένη την έχουν να ρίξουν το δηλητήριο, να πάρουν το κεφάλι που ξεχώρισε, να αφήσουν αισχρά υπονοούμενα- «η ανθρώπινη φύση μισεί καθετί που υπερέχει» (Θουκυδίδης). Για το φθονερό ζωντόβολο η συκοφαντία είναι ακατανίκητη έξη- προσφέρει μια αυταπάτη μεγάλης ανακούφισης, καθώς του δίνει την ψευδαίσθηση ότι έτσι εξισώνεται με αυτόν που βρίζει: «ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός» (Κίρκεγκορ). Κατά κανόνα οι βλάκες και οι ελλειμματικοί λυσσάνε και βγάζουν αφρούς ιδίως γι’ αυτό που τραβάνε προσωπικό ζόρι, που τρώει τα δικά τους σωθικά: ο πολιτικός θάβει τον πολιτικό, ο συγγραφέας κακολογεί τον συγγραφέα, ο πρώην εραστής τον νυν και οι εξ επαγγέλματος παντογνώστες δημοσιογράφοι δεν αφήνουν κανέναν ακουσκουσούρευτο. Πίσω από κάθε δηλητηριώδη επίθεση και αισχρό υπονοούμενο κραυγάζει το πληγωμένο εγώ του ανεπαρκούς ηλίθιου: «Μπορώ να συγχωρήσω τα πάντα, εκτός από το να είσαι αυτό που είσαι – εκτός από το να μην είμαι αυτό που είσαι εσύ» (Σέλερ)

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΗΘΙΚΉ ΜΠΟΧΑ, ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΌΣ, ΓΥΡΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΊΚΗ ΓΙΑ "ΑΣΕΛΓΕΙΑ ΣΕ ΑΝΩ ΤΩΝ 15 ΕΤΩΝ ΑΝΉΛΙΚΕΣ"

Η άποψή μου, όπως περίπου, νομίζω, και κάθε άλλου χωρίς κομματικές παρωπίδες συμπολίτη:

1.Αισχρός, τιμωρήθηκε κατά τον νόμο άλλωστε, μα και τέλειωσε πολιτικά νομίζω, ο πολιτευτής της ΝΔ- κι ας ήταν όχι 12χρονες που θεωρεί ο νόμος παιδιά, αλλά 16χρονες ή 17χρονες οι εκδιδόμενες με τις οποίες συνευρέθη προ ετών αυτός στην Μολδαβία….

2.Καθόλου λιγότερο αισχροί, ως σύνολο όχι ένας δυο μόνο, οι κυβερνώντες που, με ηθική αυτουργία των εντολέων τους ΕΕ/τραπεζιτών/ΔΝΤ/ΗΠΑ κλπ, όπως και οι προκάτοχοί τους, αφού εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό εμφανιζόμενοι σαν μνημονιοσχίστες και αφού επιπλέον έκαναν το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ναι σε κάθε λογής ξεπούλημα και νέα μνημόνια, ασελγούν βάναυσα πολιτικά, οικονομικά, εργασιακά, φορολογικά, εκμαυλιστικά, εκφοβιστικά, εκβιαστικά, εξαθλιωτικά και εθνοαποδομητικά, κατ΄εξακολούθηση επί σειρά ετών σε βάρος εκατομυρίων ανηλίκων κι ενηλίκων συμπολιτών μας.
Ειδεχθείς ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ εγκληματίες αυτοί που εκχώρησαν όλη την δημόσια περιουσία στους τοκογλύφους για 99 χρόνια!!!…
Και αποτρόπαια αισχροί και κοινωνικά εγκληματούντες όλοι τους μαζί, ΣΥΡΙΖΑ.ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, και πολιτικές τσόντες τους, όταν από κοινού, κατ΄επιταγή της σάπιας ελίτ των πλανηταρχών επέβαλαν πραξικοπηματικά όχι μόνο γάμους ομοφυλοφίλων μα και ΥΙΟΘΕΣΙΑ αθώων κι ανύποπτων, φυσιολογικών ΠΑΙΔΙΩΝ από τραβεστί!!! Νηπίων φυσικά πάμφτωχων, ορφανών, σε ηλικία παντελούς αδυναμίας έκφρασης γνώμης και επιλογής σεξουαλικού προτύπου-"γονέα"!...
Υιοθεσίας (μη γελιόμαστε κι εδώ) από εύπορους μόνο κατά τις απαιτήσεις του νόμου, όλα μόνο για πλούσιους...)
Κι όλα αυτά, όπως τα πάντα, παρά την πασίγνωστη ριζική αντίθεση της ουδέποτε ερωτηθείσας λαϊκής πλειοψηφίας
γι αυτά ή για μέγιστα εθνικά ζητήματα όπως η πραξικοπηματική ένταξη των Σκοπίων (μα και της Ελλάδας...) στο εγκληματικό ΝΑΤΟ και την οικονομική όψη του, την ΕΕ.

-Όσον αφορά την "επιεική από τους δικαστές" (όχι τάχα λόγω της ανέγγιχτης και από τους νυν κυβερνώντες σχετικής νομοθεσίας) ποινή :
Αφού λοιπόν η ισχύουσα (με ευθύνη και της νυν κυβ/σης) νομοθεσία δεν προβλέπει ίδιες ποινές για την νομική περίπτωση της "κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής" με τις πολύ βαρύτερες προβλεπόμενες ποινές "εις βάρος ανηλίκων κάτω των 13 ετών", αφού δηλαδή δεν διώκει ουσιαστικά σαν παιδεραστία όταν υπάρχει "εκούσια, επ΄αμοιβή" συνεύρεση με άτομα άνω των 15 ετών, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό:
Θα αλλάξει αυτή την νομοθεσία ο ΣΥΡΙΖΑ έστω τώρα λοιπόν, αφού βγάζει λάβρος τόσες ανακοινώσεις για δήθεν χαριστική ποινή;...
Γιατί άραγε, αν αυτό θεωρούν νομικά σωστό οι πάμπολλοι βαρύγδουποι νομικοί του, δεν το είχε βάλει ποτέ στον κυβερνητικό του σχεδιασμό;
Μήπως απλά τσιρίζει για να κερδίσει ψηφαλάκια τώρα;…
Γιατί γράφω παραπάνω για απαράδεκτη και χοντροειδέστατη πολιτικάντικη προπαγάνδα αν δεν υπάρξει κυβερνητική ευαισθησία αλλαγής του σχετικού νόμου; ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, αντίθετα με την παραπληροφόρηση που επιχειρούν τα κέντρα κυβερνητικής προπαγάνδας, ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΣΧΎΟΝΤΟΣ ΝΟΜΟΥ!!!
Όλες σχεδόν οι εφημερίδες το έγραψαν, όλοι οι δικηγόροι το ξέρουν, πως επιβλήθηκε η ΜΕΓΙΣΤΗ ποινή που προβλέπει ο νόμος για το συγκεκριμένο αδίκημα, με ό,τι συνέπειες μπορεί να δημιουργεί αυτό για την ύπαρξη και δράση κυκλωμάτων trafficking…

Κώστας Σ. Ντουντουλάκης

Άνεμος Αντίστασης: «Πίσω μου είναι οι οδοντόπαστες που το CNN λέει ότ...

Άνεμος Αντίστασης: «Πίσω μου είναι οι οδοντόπαστες που το CNN λέει ότ...: Ο δημοσιογράφος Μαξ Μπλούμενθαλ επισκέφθηκε το Καράκας στη Βενεζουέλα και με σειρά βίντεο αποδεικνύει ότι τα προϊόντα που τα δυτικά ΜΜΕ...

Γιάννης Ραχιώτης, δικηγόρος: Τι κρύβει η «έκρηξη» ΜΚΟ και η μαζική στρατολόγηση επιστημόνων

Από

 Μιχάλης Σιάχος

 -

4 Απρίλιος, 2017

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς φύλλο 353 - 1/4/2017  Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο

Με αφορμή την πρόσφατη παραίτησή του από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία συνοδεύτηκε από ένα κείμενο καταγγελίας για μετατροπή της σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ), συνδεδεμένη, μάλιστα, με τις «δραστηριότητες» του Σόρος, ο γνωστός δικηγόρος Γιάννης Ραχιώτης μίλησε στον Δρόμο για την ιστορία, τη δομή και τις εμφανείς και «αφανείς» στοχεύσεις των ΜΚΟ.
Κατά τον Γιάννη Ραχιώτη, «στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια εξαπλώνονται ταχύτατα τα δίκτυα των μεγάλων δυτικών ΜΚΟ», ενώ οι «ειδικότεροι πολιτικοί στόχοι της μαζικής στρατολόγησης επιστημόνων και της διάχυσης εκατομμυρίων», όπως χαρακτηριστικά τονίζει, «δεν γίνονται αμέσως εμφανείς».

Αν σας ζητούσε κάποιος να του ορίσετε τι είναι οι περίφημες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τι θα του απαντούσατε;

Σαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ορίζονται ομάδες ιδιωτών οργανωμένες σε σωματειακή, εταιρική ή και άτυπη μορφή, που έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εργολαβική διεκπεραίωση «προγραμμάτων», δηλαδή, πολιτικών με χρηματοδότηση τρίτων, συνήθως κάποιας κυβέρνησης, διεθνούς οργανισμού ή μεγάλης εταιρείας. Αυτό είναι που τις διαφοροποιεί αφενός από τα συνήθη σωματεία που επιδιώκουν ένα κοινωνικό σκοπό, στηριγμένα στη δράση των μελών τους και αφετέρου από τις εταιρείες που επιδιώκουν κέρδος από δική τους οικονομική δραστηριότητα. 
Συνήθως έχουν ελάχιστα μέλη, η διοίκηση είναι στο παρασκήνιο και δεν επιδιώκουν κέρδος, αλλά υλοποίηση πολιτικής. Μπορεί να απασχολούν εκατοντάδες ή χιλιάδες εργαζόμενους και να εκτελούν προγράμματα μεγάλης πολιτικής σημασίας με προϋπολογισμούς εκατομμυρίων που καταβάλλονται από τον χρηματοδότη.

Οργανώθηκαν πρώτα στις ΗΠΑ, ήδη από τα τέλη της 10ετίας του ’40 και στη συνέχεια εμφανίστηκαν και στις υπόλοιπες μεγάλες δυτικές χώρες. 
Μέχρι σήμερα παραμένουν αποκλειστικά δυτικό ανεπίσημο εργαλείο άσκησης πολιτικής. Σχεδόν όλες συνδέονται – οικονομικά ή πολιτικά – με κυβερνήσεις ή θεσμούς της Δύσης. Εννοείται ότι υπάρχουν και κάποιες μικρές ΜΚΟ που σκοπός τους είναι ο βιοπορισμός των ιδρυτών τους ή η πραγματική υλοποίηση ενός κοινωφελούς σκοπού, αλλά αυτές είναι λίγες και η πολιτική τους σημασία αμελητέα.

Υπάρχουν και σωματεία ή οργανώσεις που ξεκίνησαν με άλλο στόχο και σκοπό και στην πορεία έγιναν ΜΚΟ;

Σε αρκετές χώρες, εκτός από τις οργανώσεις που ιδρύθηκαν ως ΜΚΟ, υπήρξαν και άλλες που μετατράπηκαν σε ΜΚΟ. Πρόκειται συνήθως για σωματεία που ενώ ιδρύθηκαν για την επιδίωξη, με τη δράση των μελών τους, κάποιου κοινωνικού σκοπού, άρχισαν να αναλαμβάνουν εργολαβικά ή να κατασκευάζουν οι ίδιες πολιτικά «επιλέξιμα προγράμματα» για χρηματοδότηση, από κάποια κυβέρνηση ή υπερεθνικό (δυτικό πάντα) οργανισμό…

Μπορεί να πει κανείς ότι σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ);

Δυστυχώς, τέτοια είναι και η περίπτωση της ΕΕΔΑ, ενός σωματείου που ιδρύθηκε πριν περίπου 80 χρόνια και από τη διοίκησή του πέρασαν αρκετοί φιλελεύθεροι – δημοκρατικοί ακαδημαϊκοί και νομικοί, που εξέφραζαν θέσεις υπέρ του αστικού εκσυγχρονισμού και της κατοχύρωσης ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ως μειοψηφία πάντα, τις τελευταίες δεκαετίες, εκλέχθηκαν κατά καιρούς στη διοίκησή της κάποιες ριζοσπαστικές φωνές.

Εσείς πότε εμπλακήκατε με την ΕΕΔΑ και πότε διαπιστώσατε ότι άρχισαν να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά και οι στόχοι της;

Εκλέχθηκα αναπληρωματικό μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου το 2008, αλλά αποστασιοποιήθηκα γρήγορα και φυσικά δεν έθεσα ξανά υποψηφιότητα, όταν είδα ότι η πλειοψηφία της διοίκησης άρχιζε από τότε να προσανατολίζεται στην ανάληψη χρηματοδοτούμενων «προγραμμάτων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της κυβέρνησης, συγκροτώντας τον ανάλογο μηχανισμό για τη διεκπεραίωσή τους. Στα επόμενα χρόνια η ανάληψη προγραμμάτων και εν γένει χρηματοδοτούμενων από τρίτους ενεργειών έγινε σημαντικό μέρος της δραστηριότητάς της και, φυσικά, προσαρμόστηκε η πολιτική της σε θέματα και κατευθύνσεις που δεν έθιγαν τους χρηματοδότες ή δεν έρχονταν σε αντίθεση με τους πολιτικούς στόχους των προγραμμάτων για τα οποία πληρωνόταν. Για να το πω με ένα (πραγματικό) παράδειγμα, όταν η Ένωση χρηματοδοτείται από το δίκτυο οργανώσεων του Σόρος, δεν γίνεται ταυτόχρονα να περιμένει κανείς να καταδικάσει τα πογκρόμ κατά των αριστερών, των ρωσόφωνων και των εθνικών μειονοτήτων που διεξάγει το φιλοναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας το οποίο υποστηρίζεται ανοιχτά από τον Σόρος.
Αυτός ήταν ο λόγος που με υποχρέωσε να αποχωρήσω ακόμη και από απλό μέλος της ΕΕΔΑ: Διάβασα στις ανακοινώσεις της, στο site της, ότι άρχισε να παίρνει χρηματοδοτήσεις ακόμη και από το δίκτυο του περιβόητου Σόρος, είτε απευθείας από την κεντρική οργάνωση το «Open SocietyFoundation– OSF», είτε από τη θυγατρική του στην Ελλάδα το «Solidarity now-Αλληλεγγύη».

Το OSF του Σόρος τι ακριβώς κάνει, τι προωθεί και πώς;

Είναι γνωστό ότι το OSF και οι θυγατρικές του, δραστηριοποιούνται εδώ και περίπου 25 χρόνια στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, πλην της Ρωσίας, από την οποία εκδιώχθηκαν πριν λίγα χρόνια. Στόχος τους είναι η διαπαιδαγώγηση, κυρίως της μορφωμένης νεολαίας, στις σύγχρονες «δυτικές αξίες», δηλαδή, στο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση και προπαντός η υπονόμευση και ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης ή θεσμού δεν υποτάσσεται πλήρως σε αυτές τις «αξίες». Με απλά λόγια, δεν υπακούει χωρίς επιφυλάξεις στον τοπικό πρέσβη των ΗΠΑ. Η δράση του ήταν απροκάλυπτη στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, στο ουκρανικό πραξικόπημα του 2014 και πρόσφατα στις προσπάθειες αποσταθεροποίησης της κατάστασης στη FYROM. Στην τελευταία, οι παρεμβάσεις του για την ανατροπή της κυβέρνησης και τη χειραγώγηση του αλβανικής καταγωγής πληθυσμού, έχουν προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις που έφτασαν μέχρι τη δημιουργία, από διανοούμενους και δημοσιογράφους, κίνησης με επωνυμία «STOP OPERATIONSOROS–SOS». Ουσιαστικά, πρόκειται για την πολιτική των ΗΠΑ ελάχιστα καλυμμένη με το ανεπίσημο περιτύλιγμα του OSF.

Στην Ελλάδα, πάντως, μόλις τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε σοβαρά με τις ΜΚΟ…

Στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια εξαπλώνονται ταχύτατα τα δίκτυα των μεγάλων δυτικών ΜΚΟ. Εγκαθιστούν θυγατρικά σχήματα τα οποία στη συνέχεια ιδρύουν άλλες ΜΚΟ με διάφορους προσχηματικούς σκοπούς ή αναλαμβάνουν τον έλεγχο υφιστάμενων ΜΚΟ ή σωματείων, μέσω χρηματοδότησης προγραμμάτων ή θέσεων εργασίας. Έτσι δημιούργησαν ένα δίκτυο εκατοντάδων ΜΚΟ με χιλιάδες εργαζόμενους, όλοι με ολιγόμηνες ανανεόμενες συμβάσεις, ώστε να τους κρατούν διαρκώς εξαρτημένους και πειθαρχημένους, στη μεγάλη πλειοψηφία τους με υψηλή μόρφωση και πολύγλωσσους. Το αντικείμενο της εργασιακής τους απασχόλησης είναι κατά κύριο λόγο προσχηματικό και δεν φαίνεται να ενδιαφέρει πραγματικά τους χρηματοδότες: κάποιου είδους «καταγραφή», «συνηγορία», νομική «υποστήριξη», «strategic litigation» και άλλα ανάλογα συμπαθή μεν, ασαφή δε.

Δηλαδή, μιλάμε για μια ιδιότυπη στρατολόγηση ανθρώπων και δη υψηλού επιπέδου για την υπηρέτηση συγκεκριμένων στόχων;

Όπως συνέβη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που βίωσαν παλαιότερα ανάλογη «έκρηξη» ΜΚΟ, οι ειδικότεροι πολιτικοί στόχοι αυτής της μαζικής στρατολόγησης επιστημόνων και της διάχυσης εκατομμυρίων δεν γίνονται αμέσως εμφανείς. Η στήριξη της πολιτικής της Ε.Ε. για το προσφυγικό, που αφορά πλέον λιγότερους από 50.000 πρόσφυγες, δεν είναι επαρκής εξήγηση γι’ αυτό το πράγματι τεράστιο δίκτυο ΜΚΟ που στήνεται μπροστά στα μάτια μας. 
Βέβαια, η οικονομική εξάρτηση και η διαπαιδαγώγηση χιλιάδων νεαρών επιστημόνων στις αξίες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης είναι σημαντική από μόνη της, αλλά μάλλον πρέπει να περιμένουμε ότι θα δούμε περισσότερα.

Μέλι: Το Νέκταρ των Θεών & το «Βουλγάρικο» μέλι

Μέλι: Το Νέκταρ των Θεών & το «Βουλγάρικο» μέλι: Πολλές φορές ο σύγχρονος καταναλωτής αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ένα εισαγόμενο μέλι στα ράφια των αλυσίδων λιανικής να πωλείται σε πολύ φτηνές τιμές (3 περίπου Ευρώ το μισό κιλό) όταν ένα αντίστ…