Το δικό μου αφιέρωμα στην "γιορτή της γυναίκας"...
Ας μην ξεχνάμε πως η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε για τις μαρτυρικές εκείνες εργάτριες κάπου κάποτε* και κατ΄επέκταση σε όλες τις απλές εργαζόμενες γυναίκες των λαών της γης και όχι για τις αφεντικίνες τους και τις γυναίκες καθεστωτικά στελέχη που αλλοιώνουν μαζί με άνδρες αφεντικά και ΜΜΕ το νόημα (και) αυτής της μέρας...
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ: “Γυναίκα”
Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις
για τον ξεσκλαβωμό σου δε σε φτάνει
να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις
το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι
στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε
το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,
Συνήθεια, Κέρδος, Πρόληψη. Και σκάψε,
και του παλιού καιρού τα παραμύθια,
κι ας ειν’ όμορφα, μια για πάντα θάψε.
Α! τα μεστά καμαρωτά σου στήθια
βραχνάς τα πνίγει, πνίχ’ τον, πολεμίστρα
για την Αγάπη και για την Αλήθεια.
Πάντα μαζί σου κι η Ομορφιά η μεθύστρα!
για τον ξεσκλαβωμό σου δε σε φτάνει
να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις
το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι
στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε
το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,
Συνήθεια, Κέρδος, Πρόληψη. Και σκάψε,
και του παλιού καιρού τα παραμύθια,
κι ας ειν’ όμορφα, μια για πάντα θάψε.
Α! τα μεστά καμαρωτά σου στήθια
βραχνάς τα πνίγει, πνίχ’ τον, πολεμίστρα
για την Αγάπη και για την Αλήθεια.
Πάντα μαζί σου κι η Ομορφιά η μεθύστρα!
(Κ. Παλαμάς, τ. 5, Γκοβόστης)
*Το 1857 στις 8 Μαρτίου, έγινε διαδήλωση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, χιλιάδες εργάτριες των εργοστασίων υφαντουργίας απαίτησαν κλείσιμο των φρικτών κατέργων εργασίας, διακοπή της εμπορίας παιδιών και δικαίωμα ψήφου. Αντιμετωπίστηκε με άγρια αστυνομική βία.
Οι μετέπειτα συγκεντρώσεις αντιμετωπίστηκαν ξανά με βιαιότητα, όμως η επονομαζόμενη «Εξέγερση των 20.000» ήταν μία νίκη.
Την αρχή έκαναν εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν κάτω των 20 ετών.
Οι μετέπειτα συγκεντρώσεις αντιμετωπίστηκαν ξανά με βιαιότητα, όμως η επονομαζόμενη «Εξέγερση των 20.000» ήταν μία νίκη.
Την αρχή έκαναν εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν κάτω των 20 ετών.
22 Νοεμβρίου 1909. Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες τοπικών απεργιών και τα σωματεία των εργατών καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον των αγώνων τους με αφορμή την απεργία στο εργοστάσιο της Triangle Shirtwaist Company.
Τότε η Κλάρα Λέμλικ, τόλμησε να πεί: «Είμαι εργάτρια, μια από όλες αυτές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες. Κουράστηκα να ακούω τους ομιλητές να μιλούν με γενικότητες. Εδώ ήρθαμε να αποφασίσουμε αν θα κατέβουμε σε απεργία ή όχι. Εγώ προτείνω να κατέβουμε σε γενική απεργία. Τώρα!».
Οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία κράτησαν έως τις αρχές Φεβρουαρίου του 1910 και κατέληξαν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων με όλες τις εταιρείες, εκτός όμως της Triangle Shirtwaist Company.
Τότε η Κλάρα Λέμλικ, τόλμησε να πεί: «Είμαι εργάτρια, μια από όλες αυτές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες. Κουράστηκα να ακούω τους ομιλητές να μιλούν με γενικότητες. Εδώ ήρθαμε να αποφασίσουμε αν θα κατέβουμε σε απεργία ή όχι. Εγώ προτείνω να κατέβουμε σε γενική απεργία. Τώρα!».
Οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία κράτησαν έως τις αρχές Φεβρουαρίου του 1910 και κατέληξαν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων με όλες τις εταιρείες, εκτός όμως της Triangle Shirtwaist Company.
Η ΑΛΗΤΗΡΙΑ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΏΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ
«Απεργείτε κατά του Θεού και τη Φύσης, που πρωταρχικός τους Νόμος είναι ο Άνδρας να κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Απεργείτε ενάντια στο Θεό», έλεγε ένας δικαστής στη δίκη συνδικαλιστριών εκείνες τις μέρες!
«Απεργείτε κατά του Θεού και τη Φύσης, που πρωταρχικός τους Νόμος είναι ο Άνδρας να κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Απεργείτε ενάντια στο Θεό», έλεγε ένας δικαστής στη δίκη συνδικαλιστριών εκείνες τις μέρες!
Η ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΠΥΡΠΌΛΗΣΗ 146 ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΩΝ 13-25 ΕΤΩΝ!
Ένα χρόνο αργότερα, ενώ ήταν μία απεργία στα σκαριά, άγνωστοι κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου και έβαλαν φωτιά. Μέσα, ήταν 146 παγιδευμένες εργάτριες που βρήκαν τραγικό θάνατο.
-Ήταν κορίτσια ηλικίας από 13 ως 25 ετών, μετανάστριες στην αμερικανική «Γη της Επαγγελίας».
Θέλετε να ακούσετε ποια ήταν «ποινή» των εργοδοτών;
Ένας από αυτούς τιμωρήθηκε με πρόστιμο 20 δολαρίων, ενώ στις οικογένειες των θυμάτων δόθηκε αποζημίωση 75 δολαρίων για κάθε θάνατο...
Ένα χρόνο αργότερα, ενώ ήταν μία απεργία στα σκαριά, άγνωστοι κλείδωσαν τις πόρτες του εργοστασίου και έβαλαν φωτιά. Μέσα, ήταν 146 παγιδευμένες εργάτριες που βρήκαν τραγικό θάνατο.
-Ήταν κορίτσια ηλικίας από 13 ως 25 ετών, μετανάστριες στην αμερικανική «Γη της Επαγγελίας».
Θέλετε να ακούσετε ποια ήταν «ποινή» των εργοδοτών;
Ένας από αυτούς τιμωρήθηκε με πρόστιμο 20 δολαρίων, ενώ στις οικογένειες των θυμάτων δόθηκε αποζημίωση 75 δολαρίων για κάθε θάνατο...
Γυναικεία κινήματα και στην Ευρώπη
Η «σπίθα» του γυναικείου εργατικού κινήματος δεν περιορίστηκε στις ΗΠΑ.
Το 1911 θεσπίζεται για πρώτη φορά επίσημα η Διεθνής Ημέρα για τη Γυναίκα (19 Μαρτίου) σε Αυστρία, Δανία, Γερμανία και Ελβετία.
Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους απαιτώντας δικαίωμα ψήφου και εκλογής σε δημόσια αξιώματα για τις γυναίκες, καθώς και το δικαίωμα της εργασίας, της εκπαίδευσης και του τέλους στις ενδοεργασιακές φυλετικές διακρίσεις.
Το 1911 θεσπίζεται για πρώτη φορά επίσημα η Διεθνής Ημέρα για τη Γυναίκα (19 Μαρτίου) σε Αυστρία, Δανία, Γερμανία και Ελβετία.
Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους απαιτώντας δικαίωμα ψήφου και εκλογής σε δημόσια αξιώματα για τις γυναίκες, καθώς και το δικαίωμα της εργασίας, της εκπαίδευσης και του τέλους στις ενδοεργασιακές φυλετικές διακρίσεις.
-Αλλη μία Διεθνή Ημέρα για τη Γυναίκα βάφεται με αίμα κατά την διάρκεια Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Ρωσίδες βγήκαν στους δρόμους τιμώντας κι εκείνες το κίνημα για ισότητα και ελευθερία. Ήταν η τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου του 1913.
Οι Ρωσίδες βγήκαν στους δρόμους τιμώντας κι εκείνες το κίνημα για ισότητα και ελευθερία. Ήταν η τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου του 1913.
Οι ημερομηνίες άλλαζαν ανάλογα με τον τρόπο μέτρησης του χρόνου ανά τον κόσμο και τις εκδηλώσεις μνήμης για τους γυναικείους αγώνες.
Η ΕΣΣΔ ήταν όμως εκείνη που εγκαθίδρυσε την 8η Μαρτίου ως την επίσημη ημέρα «εορτασμού» των αγώνων πρωτοπόρων εργατριών.
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1917 (σσ. σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο – 8 Μαρτίου κατά το Γρηγοριανό) ξεσπά στην Αγία Πετρούπολη της τσαρικής ακόμα Ρωσίας, η απεργία για «ψωμί και ειρήνη», ως απάντηση στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης κι εργασίας, και στα δύο εκατομμύρια Ρώσων νεκρών του Α΄Παγκ. Πολέμου.
Διαρκεί για τέσσερις ημέρες ώσπου τελικά ο Τσάρος Νικόλαος Β' παρέχει στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Σύντομα όμως οι μαζικές απεργίες τις περιόδου οδήγησαν στην «Φεβρουαριανή Επανάσταση», την πρώτη φάση της «Ρωσικής Επανάστασης» και της οριστικής πτώσης του Τσάρου.
-Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση η μεγάλη επαναστάτρια και διανοούμενη Αλεξάντρα Κολοντάι πείθει τον Λένιν να επισημοποιήσει τη «γιορτή» στη Σοβιετική Ένωση, η οποία μέχρι το 1965 είχε χαρακτήρα εργατικό.
-Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση η μεγάλη επαναστάτρια και διανοούμενη Αλεξάντρα Κολοντάι πείθει τον Λένιν να επισημοποιήσει τη «γιορτή» στη Σοβιετική Ένωση, η οποία μέχρι το 1965 είχε χαρακτήρα εργατικό.
Η άνοδος του (σε μεγάλο βαθμό αποπροσανατολιστικού, υποδαυλιζόμενου από καθεστωτικά κέντρα, ελεγχόμενου από αστές καμιά σχέση έχουσες με το εργατικ/ο κίνημα) "φεμινιστικού κινήματος" της δεκαετίας του 1960 προσπάθησε να δώσει άλλη διάσταση στον επίσημο εορτασμό της 8ης Μαρτίου...
-Η μέρα αυτή είναι αργία σε αρκετές χώρες ενώ το 1975 ο ΟΗΕ αποφάσισε να την τιμά κι εκείνος «επίσημα».
-Η μέρα αυτή είναι αργία σε αρκετές χώρες ενώ το 1975 ο ΟΗΕ αποφάσισε να την τιμά κι εκείνος «επίσημα».
Δύο χρόνια μετά, η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού έδωσε το δικαίωμα σε κάθε χώρα-μέλος να τιμά τη μνήμη των γυναικών που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους, όποια μέρα εκείνη το επιθυμεί ανάλογα με τις ιστορικές της μνήμες.
Ημέρα μνήμης λοιπόν η σημερινή. Οχι εορτής!
Με την ελπίδα πως κάποια ημέρα, οι γυναίκες θα αντιμετωπιστούν σε κάθε γωνιά της γής, όπως αξίζει σε μία σύζυγο και εργαζόμενη μητέρα.
Αυτές είναι οι ηρωίδες κι αγωνίστριες γυναίκες που (θα έπρεπε να) τιμάμε...
Με την ελπίδα πως κάποια ημέρα, οι γυναίκες θα αντιμετωπιστούν σε κάθε γωνιά της γής, όπως αξίζει σε μία σύζυγο και εργαζόμενη μητέρα.
Αυτές είναι οι ηρωίδες κι αγωνίστριες γυναίκες που (θα έπρεπε να) τιμάμε...
Σαν τέτοια όμως σεβίρουν τα πρότυπα "απελευθερωμένης" γυναίκας τα συστημικά μέσα: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου