Εδώ και πολλές δεκαετίες, κάθε Σεπτέμβρη τέτοιες μέρες, η κωμόπολη του Μελιγαλά Μεσσηνίας γίνεται το επίκεντρο ακροδεξιών, φασιστικών συναθροίσεων στις οποίες τιμούνται τα… «θύματα των κομμουνιστοσυμμοριτών». Το ακροδεξιό πολιτικό «πανηγύρι» στο Μελιγαλά κρατάει χρόνια. Από το 1953, με την ανοχή και στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος, ξεκίνησε στην περιοχή η τέλεση ετήσιων «εκδηλώσεων μνήμης». Η Χούντα αναβάθμισε το γεγονός προσθέτοντας επισημότητα στις φασιστοσυνάξεις του Μελιγαλά- το 1967 παραβρέθηκε ο αρχιπραξικοπηματίας Παττακός, ενώ την επόμενη χρονιά ήταν η σειρά του «αντιβασιλέα» Ζωιτάκη.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, βουλευτές και στελέχη της ΝΔ, που πολιτεύονταν στην ευρύτερη περιοχή, δεν έχαναν ευκαιρία να παραστούν στις αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις της Πηγάδας. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Αντώνη Σαμαρά που έσπευδε το 1982, ως νέος βουλευτής της ΝΔ και πνευματικό τέκνο του Ευ. Αβέρωφ, να τιμήσει τα «τους σφαγιασθέντες από τους εαμοκομμουνιστές».
Την τελευταία δεκαετία πρωταγωνιστικό ρόλο στις εκδηλώσεις έχουν οι υπόδικοι εγκληματίες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής που μαζεύονται στο Μελιγαλά να τιμήσουν τους πολιτικούς τους προγόνους με συνθήματα τύπου «Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες»!...Παράλληλα με τις φασιστοσυνάξεις του Μελιγαλά ξεδιπλώνεται, εδώ και πολλά χρόνια, μια προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων της εποχής εκείνης. Η προσπάθεια αυτή δεν περιορίζεται ασφαλώς μονάχα στον χοντροειδή, λυσσασμένο αντικομμουνισμό του χρυσαυγίτικου εσμού. Βασικό ρόλο στη χυδαία παραποίηση της ιστορίας παίζει η σοβαροφανής αστική ιστοριογραφία του λεγόμενου «νέου κύματος» που εκπροσωπούν καθηγητές όπως οι περίφημοι κ.κ. Μαραντζίδης και Καλύβας.
Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται: α) Να συκοφαντηθούν οι αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και ευρύτερα το ΚΚΕ και η ταξική πάλη, β) Να αθωωθεί στην συνείδηση του λαού το αστικό πολιτικό σύστημα και οι επιλογές της εγχώριας πλουτοκρατίας και γ) Να παρουσιαστούν τα Τάγματα Ασφαλείας και οι λοιπές εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες δήθεν ως πατριωτικές οργανώσεις.
Με βάση τα παραπάνω, οι αναθεωρητές της Ιστορίας επιχειρούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο αναφορικά με τα γεγονότα του Μελιγαλά. Για να το πετύχουν αυτό δε διστάζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να παρουσιάσουν τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας ως… άμυνα και αντίσταση πληθυσμών και οργανώσεων απέναντι στην υποτιθέμενη βία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ! Σε ένα όργιο παραχάραξης της Ιστορίας γράφει, λόγου χάρη, ο καθ. Στάθης Καλύβας: «Η εκστρατεία δολοφονίας αμάχων που διεξήγαγε το ΕΑΜ το χειμώνα του 1943-44 δεν περιορίστηκε στην Αργολίδα. Ένα παρόμοιο κύμα δολοφονιών σάρωσε ολόκληρη την Πελοπόννησο, ενδεχομένως και ολόκληρη τη χώρα» [1]. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πολυσυζητημένος βρετανός ιστορικός Mark Mazower, ο οποίος δικαιολογεί τις θηριωδίες των Γερμανών Ναζί και των ταγματασφαλιτών ως αποτέλεσμα της… ΕΑΜικής βίας! Να τι γράφει: «η Αριστερά με τις συστηματικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων της, πυροδότησε τα αντίποινα των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας» [2].
Τα Τάγματα Ασφαλείας, που συγκροτήθηκαν στα τέλη του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση του Ι.Ράλλη, ήταν γέννημα της αστικής τάξης και εντάχθηκαν στους αστικούς σχεδιασμούς για την μεταπολεμική εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα. Σκοπός τους ήταν να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή των Γερμανών όταν αυτοί θα αποχωρούσαν, ώστε να απασχολήσουν και να φθείρουν τον ΕΛΑΣ μέχρι την έλευση των «συμμαχικών» βρετανικών δυνάμεων.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη «ήτο απαραιτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά, δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθονίων σκοπών του κομμουνισμού» [3]. Το ρόλο των Ταγμάτων Ασφαλείας ομολογεί και ο αρχηγός της βρετανικής αποστολής ταγματάρχης Κρις Γκουντχάουζ γράφοντας: «Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος». Το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, από τους δωσίλογους Ράλληδες μέχρι τους «αντιστασιακούς» του Καϊρου Γεώργιο Παπανδρέου και Σοφ. Βενιζέλο, υπήρξε συνυπεύθυνο για τα εγκλήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Δρώντας στο πλευρό των κατοχικών δυνάμεων, οι ταγματασφαλίτες έπαιρναν μέρος σε μάχες μαζί με τους Ναζί, συμμετείχαν σε μπλόκα (Καλογρέζα, Κοκκινιά κλπ.), βασάνιζαν, κρεμούσαν και εκτελούσαν πατριώτες, έκαιγαν, βίαζαν, λεηλατούσαν. Συμμετείχαν σε απάνθρωπες θηριωδίες όπως αυτές στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Χορτιάτη.
Τα γεγονότα του Μελιγαλά έλαβαν χώρα το Σεπτέμβρη του 1944. Οι Γερμανοί είχαν ήδη αποχωρήσει από την Πελοπόννησο. Ωστόσο, οι οδηγίες της λεγόμενης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» και των Βρετανών προς τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ έως ότου φτάσουν οι πρώτες βρετανικές δυνάμεις. Εντωμεταξύ, λίγους μήνες πριν, ομάδες ταγματασφαλιτών στη Μεσσηνία επιδίδονταν σε όργια βίας και τρομοκρατίας, σκοτώνοντας αντιστασιακούς και λεηλατώντας ολόκληρα χωριά (Εφημ. «ΕλεύθερηΜεσσηνία», 21/6/1944).
Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ στις 8/9/1944, ένα τμήμα ταγματασφαλιτών με επικεφαλής τον κατοχικό νομάρχη Μεσσηνίας Δ.Περρωτή κατάφερε να διαφύγει προς το Μελιγαλά. Στο δρόμο προς το Μελιγαλά, οι συνεργάτες των Ναζί δολοφόνησαν 34 άτομα (30 εκ των οποίων ήταν άμαχοι). Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αν και θα μπορούσαν εύκολα, χωρίς καμία προειδοποίηση να κατατροπώσουν τους περίπου 1000 εγκλωβισμένους στο Μελιγαλά ταγματασφαλίτες, ζήτησαν την παράδοση των Ταγμάτων Ασφαλείας ώστε να λήξουν οι συγκρούσεις. Ακολουθώντας τις οδηγίες των βρετανών και της κυβέρνησης του Καϊρου, οι Ταγματασφαλίτες αρνήθηκαν να παραδοθούν. Έπειτα από τριήμερη, σκληρή μάχη στην περιοχή του Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ βγήκε θριαμβευτής.
Στα γεγονότα εκείνα αναφέρεται εκτενώς ο Στάθης Κανναβός, γιατρός και έπαρχος διοικητικού προσωπικού της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) την εποχή εκείνη [4]:
«11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ’ όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών. Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού. Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό. Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες. Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης. Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό. Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ’ αυτιά σου και ν’ απαντάς με μία. Μονάχα που διαθέτει κανόνι! Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ’ απομεινάρια κάποιου ναυαγίου. Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ’ έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω – κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!
14 Σεπτέμβρη. Μια εγγλέζικη αποστολή έρχεται καταϊδρωμένη και ζητάει να περάσει στις γραμμές της εθνοπροδοσίας. Θα έπειθε λέει, τους αλήτες να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση. Οταν το παράλλο πρωινό, αιχμάλωτοι πια του ΕΛΑΣ, οι διπλοπουλημένοι αυτοί στους ξένους επιδρομείς “εθνικόφρονες” ρωτήθηκαν γιατί έστω και την τελευταία στιγμή δε δέχτηκαν να σταματήσουν την αιματοχυσία, η απάντησή τους ήταν και πάλι αυτή του αναίσθητου, επαγγελματία προδότη.
– Οι Εγγλέζοι μας πίεσαν να συνεχίσουμε…
Για το Μεσσηνιακό λαό για μια ακόμη τώρα φορά ενισχύονταν οι ανησυχίες του για το αύριο, ενώ οι ταγματαλήτες με τις ευλογίες τώρα γερμανών, εγγλέζων, της κυβέρνησης συνέχιζαν με πιο πολλή λύσσα, και αναισθησία το αιματοκύλισμα του λαού. Ο ΕΛΑΣ έχασε όσα σε καμιά μάχη του με τους Γερμανούς, κάπου 200 διαλεχτά παλικάρια. Οι ταγματαλήτες ως την τελευταία στιγμή, έβγαλαν από το Μπεζεστένι ομήρους τους και τους εκτελούσαν.
15 Σεπτέμβρη. Λίγο μετά το ηλιοβάρεμα, οι δολοφόνοι του Μελιγαλά, σηκώνουν από παντού λευκές σημαίες. Πετούν στα φυλάκια τα άτιμα όπλα τους και μπουλούκια – μπουλούκια, τρέχουν να κλειστούν στο Μπεζεστένι. Λίγες στιγμές πριν την παράδοσή τους, στις ανατολικές παρυφές της κωμόπολης είχε φτάσει χωρίς να προλάβει να πάρει μέρος στη μάχη το 11ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ μαζί με το θρυλικό καπετάνιο του Λαϊκού μας στρατού – τον Αρη Βελουχιώτη. Ο πόνος, η οργή και το αίσθημα της πιο άγριας εκδίκησης των χιλιάδων μαυροφορεμένων από τα γύρω χωριά που πλημμύρισαν την κωμόπολη ήταν ολόκληρο βουνό. Και μ’ όλα αυτά, ο πατριωτισμός και η ανθρωπιά του εθνικολαϊκού μας κινήματος δεν υστέρησε. Από την πρώτη ημέρα με τη βοήθεια του ΕΛΑΣ διώχτηκαν στα χωριά τους εκατοντάδες ανοργάνωτοι, που περιφέρονταν στην πόλη, λεηλατούσαν και προκαλούσαν ανεύθυνα. Από τις πρώτες στιγμές οι κατά τόπους οργανώσεις ξεκαθάρισαν από το Μπεζεστένι πάνω ίσως κι από χίλιους γερμανοντυμένους που υποτίθονταν ότι δε βαρύνονταν μ’ εγκλήματα και τους έστειλαν στα σπίτια τους. Από την ίδια ημέρα το Λαϊκό Συμβούλιο Αυτοδιοίκησης συνέρχονταν και με εισήγηση του υποφαινόμενου αποφάσιζε την οργάνωση συσσιτίου για τις οικογένειες των ταγματαλητών!
Και μέσα σ’ ένα τέτοιο αιμοσταγές περιβάλλον το ανθρώπινο πρόσωπο του Λαϊκού μας αγώνα, εύρισκε και πάλι την αντοχή του να εκδηλωθεί.
16 Σεπτέμβρη. Ενα μετά το άλλο τα 3 Συντάγματα του Λαϊκού Στρατού αποσύρονται από το Μελιγαλά και προχωρούν από την απάνω Τριφυλία, την Ιθώμη, την Εύα, τη Βουφράδα, σ’ ένα μέτωπο που πιάνει όλο το μάκρος του Νομού. Ολες οι δυνάμεις θα συγκλίνουν στους Γαργαλιάνους, τη μεγάλη αντάρτισσα πόλη του Μωρηά, με τους 600 αντάρτες της και τους χιλιάδες κυνηγημένους της. Εδώ έχει φωλιάσει ο αρχιδολοφόνος Στούπαςκαι με τις ορδές του συνεχίζει και μετά την αποχώρηση των Γερμανών τις επιδρομές και τη σφαγή στα χωριά της Κάτω Τριφυλίας και της Πυλίας.
Στη σύρραξή του αυτή με τα τελευταία υπολείμματα της εθνοπροδοσίας, ο ΕΛΑΣ πληρώνει και πάλι μ’ ακριβές απώλειες. Οι δολοφόνοι του Στούπα, ηττημένοι, σκορπίζονται στις σταφίδες και στην πορεία τους προς την Πύλο αιματοκύλησαν την περιοχή, σκοτώνοντας άνανδρα, κάθε χωριάτη που δούλευε ανύποπτος στα χτήματά του. Ο αρχιπροδότης Στούπας κλείνεται στο Κάστρο της Πύλου να γλιτώσει. Μα κάποτε αποκάνει από την αντιλαϊκή λύσσα του και αυτοκτονεί.
Ετσι, στις 20 Σεπτέμβρη η Μεσσηνία είναι λεύτερη. Ο ηρωικός καπετάνιος του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρης Βελουχιώτης προχωρεί σ’ όλο το μάκρος, από Πύλο – Μεσσήνη, Αρκαδικά σύνορα, αποχαιρετάει το λαό και με τα 3 Συντάγματα του ΕΛΑΣ τραβάει για το κέντρο του Μωρηά.
Εκεί, στα τέλη του Σεπτέμβρη, έφτανε στην Καλαμάτα και ο αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» κ. Παναγ. Κανελλόπουλος. Από την πρώτη κι όλας στιγμή φάνηκε ότι μοναδική έγνοια και αγωνία της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν το πώς θα περιμαζέψει, θα διατηρήσει οπλισμένους και θα μεταφέρει στην Αθήνα τους ταγματαλήτες, για τη νέα αιματοχυσία που ετοίμαζε με τους Αγγλους πάτρωνές της.
Λαϊκές επιτροπές από όλα τα στρώματα ανεβοκατεβαίνουν κάθε μέρα στο ξενοδοχείο που στάθμευε ο Αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, χωρίς να παίρνουν έστω μια αόριστη απάντηση για τα προβλήματα ζωής ή θανάτου, που τους πίεζαν. Κι ήταν πάλι και τότε η πρωτοβουλία και πίεση των λαϊκών οργανώσεων, που έδινε μια άμεση και σωστική λύση σε πολλά αδιέξοδα. Με την υπογραφή του κ. Κανελλόπουλου του Διοικητ. Αντιπροσώπου Επαρχίας Καλαμάτας και του υποφαινόμενου σαν Διοικητικού αντιπροσώπου της Επαρχίας Μεσσήνης, εκδίδονταν για το Νομό και κυκλοφορούσαν ειδικά χαρτονομίσματα, εγγυημένα από το κράτος που θα δημιουργούνταν. Μ’ αυτά πληρώθηκαν χιλιάδες υπάλληλοι που ένα δυο μήνες έμειναν απλήρωτοι και νηστικοί. Μ’ αυτά άνοιξε και κινήθηκε η αγορά κι ο λαός ένιωσε ξανά ότι μπορεί μόνος του να κουμαντάρει κάθε πλευρά της ζωής του».
Το τιμωρό χέρι του λαού
Ο θρίαμβος του ΕΛΑΣ απέναντι στους συνεργάτες των κατακτητών και η απελευθέρωση της περιοχής ξεσήκωσε το λαό της Μεσσηνίας που ζητούσε πλέον εκδίκηση για τα εγκλήματα των Ταγματασφαλιτών.
Ομάδες οργισμένων πολιτών, άνθρωποι που είχαν δει τους δικούς τους να βασανίζονται και να εκτελούνται από τους Ναζί και τα Τάγματα Ασφαλείας, πήραν το νόμο στα χέρια τους. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρίστος Καμαρινός: «Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους, βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: “Προσοχή Νάρκες!”» [5].
Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι σοβαροφανείς ιστορικοί του «νέου κύματος», τα φερέφωνα του αντικομμουνισμού και τα πολιτικά «εγγόνια» των ταγματασφαλιτών, τα γεγονότα του Μελιγαλά δεν ήταν ούτε τυφλή πράξη εκδίκησης εκ μέρους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ούτε ασφαλώς δείγμα «κόκκινης τρομοκρατίας». Ήταν μια μάχη με ταξικά χαρακτηριστικά, στο πλαίσιο του πολέμου, μεταξύ των δυνάμεων της λεύτερης Ελλάδας και των μαντρόσκυλων της αστικής τάξης.
Με δυό λόγια, στο Μελιγαλά, οι φονιάδες, οι βιαστές, οι συνεργάτες των κατακτητών, οι Ταγματασφαλίτες και Ταγματαλήτες, οι προδότες του λαού, πληρώθηκαν όπως ακριβώς τους άξιζε. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Σημειώσεις:
[1] Mark Mazower, Μετά τον πόλεμο. Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943-1960, σελ.166, εκδ. Αλεξάνδρεια. [2] Ό.π., σελ. 171. [3] Γ. Ράλλης, Ο Ιωάννης Δ.Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, σελ.59, Αθήναι, 1947. [4] Το χρονικό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» (τεύχος 21, 1979). Αναδημοσίευση από το “Ριζοσπάστη”, 11 Σεπτέμβρη 2005.
* Το άρθρο είχε πρωτοδημοσιευθεί στο «Ατέχνως» στις 9 Σεπτέμβρη 2016.
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Ο Αλέξανδρος Σημαιοφορίδης, σήμερα απόστρατος συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού, υπήρξε ο επικεφαλής του κλιμακίου της ελληνικής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ΚΥΠ στην Κερύνεια !!!
"ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΣΩΒΡΑΚΟ ΦΟΡΟΥΣΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ !!!
ΑΝ ΗΘΕΛΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΑΝ ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ!!!"
"Οι προετοιμασίες για την εισβολή, άρχισαν από τον Απρίλιο του 1974. Κορυφώθηκαν δε τον Ιούλιο, με την μεταφορά των αποβατικών δυνάμεων, στην περιοχή της Μερσίνας.
Μια προετοιμασία, που χρειαζόταν χρόνο για να ολοκληρωθεί.
Οι προετοιμασίες του τουρκικού στρατού, γίνονται αμέσως γνωστές στο κλιμάκιο της Ελληνικής ΚΥΠ Κερύνειας, όταν αυτές εξελίσσονταν. Στις 17 Ιουλίου ημέρα Τετάρτη, το δίκτυο της Ελληνικής ΚΥΠ, είχε όλες τις πληροφορίες για την εισβολή.
Όπως αναφέρει σχετικά ο Σημαιοφορίδης, «οι πληροφορίες αυτές, δεν επιδέχονταν καμία αμφισβήτηση, ή διάψευση.
Σαν να ήμασταν μέτοχοι των εντολών των Τούρκων διοικητών».
«Τρεις μέρες κουβαλάγανε πυρομαχικά όλων των διαμετρημάτων, τόνους ολόκληρους, στον χώρο συγκέντρωσης για την απόβαση».
Την Παρασκευή 19 Ιουλίου, στις 17:00 το απόγευμα, το τουρκικό ΓΕΣ, ανάβει το πράσινο φως για την εισβολή.
Το σήμα με τη διαταγή για έναρξη της εισβολής, οι συνομιλίες των Τούρκων αξιωματικών και η αναφορά τους για την δύναμη του αποβατικού στόλου, υποκλέπτονται και προωθούνται αμέσως στους επιτελείς του ΓΕΣ στην Αθήνα.
Η Αικατερίνη Στατηρά, Φυσικός και Αντιπρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Ιωαννίνων, με άρθρο της στον Ηπειρωτικό Αγώνα, σναλύει εξανττλητικά τα κίνητρα για τον “θρίαμβο” των αιολικών πάρκων, τις επιτπώσεις τους στο περιβάλλον, αλλά και τις πραγματικές εναλλακτικές στην παραγωγή ενέργειας…
Γεγονότα και αριθμοί
Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και πληροφόρηση
Μετά από δεκαετίες κλιματικής αλλαγής και ανησυχίας για την φύση και τον πλανήτη βρισκόμαστε στην πραγματικότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ΑΠΕ και ιδίως -στην πραγματικότητα- των ανεμογεννητριών. Οι περισσότεροι από εμάς στο μυαλό μας έχουμε αυτά που θα θέλαμε να εκπληρώνουν οι ανεμογεννήτριες ως προς την απειλή της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και αυτά που προβάλλουν τα ΜΜΕ, όπως διαφημίσεις εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας, διαφημίσεις της ΕΛΕΤΑΕΝ (ελληνική επιστημονική ένωση αιολικής ενέργειας), εκπομπές αφιερωμένες στις ΑΠΕ, αρθρογραφία υπαλλήλων κατασκευαστικών εταιρειών εγκατάστασης ΑΠΕ. Οι εικόνες είναι ειδυλλιακές, λοφάκια και αγροί με ανεμογεννήτριες οι οποίες βαφτίζονται αιολικά πάρκα και πίσω ηλιοβασιλέματα, και επίσης πληροφορούμαστε ότι οι ΑΠΕ εγκαθίστανται σε υποβαθμισμένες περιοχές με έμφαση στο ότι είναι φιλικές προς το περιβάλλον. Η όποια ενημέρωση έχουμε προέρχεται από το πρόγραμμα του πράσινου ταμείου για προώθηση των αιολικών πάση θυσία και αναστροφή του αρνητικού κλίματος. Επίσης το πράσινο ταμείο χρηματοδοτεί την πρωτοβουλία για προώθηση των ΑΠΕ “Συγκλίσεις”, πρόεδρος της οποίας είναι η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη.
Καιρός να αναρωτηθούμε αν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΒΑΠΕ ή ΑΠΕ) είναι φιλικές προς το περιβάλλον, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα… Στον πλανήτη είναι μεγάλη κουβέντα το εάν θα αντιμετωπίσουμε έτσι την υπερθέρμανση και την αλληλένδετη καταστροφή της φύσης. Όμως μπορούμε και πρέπει να μάθουμε για τις εγχώριες ΑΠΕ. Γιατί τόσος κόσμος δεν πιστεύει σε αυτή την “πράσινη ενέργεια”;
Τι υπάρχει πίσω από τις ΑΠΕ;
Ας εστιάσουμε στην κατάσταση στην χώρα μας όπου παίζεται το θέατρο της παράλογης καταστροφής της φύσης πίσω από τις πλάτες του κόσμου.
Κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει δεσμευτεί να μειώσει τους ρύπους σταδιακά αντικαθιστώντας την χρήση ορυκτών καυσίμων με ΑΠΕ και καταλήγοντας στην πιθανώς αποκλειστική χρήση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μέχρι το 2050.
Ελλάδα και ΑΠΕ: Ο εθνικός στόχος εγκατεστημένης ισχύος από ανανεώσιμες πηγές για την κάλυψη εγχώριων αναγκών ενέργειας είναι μέχρι το 2030 να παράγουν 7,05 GW.
Πόσο έχουμε πλησιάσει τον στόχο μας;
Το Υπουργείο Περιβάλλοντος χρηματοδότησε έρευνα των Πανεπιστημίων Ιωαννίνων και Κρήτης με επικεφαλής την Βασιλική Κατή (Βασιλική Κατή, Καθημερινή). Η βάση δεδομένων είχε ληφθεί από την ρυθμιστική αρχή ενέργειας ΡΑΕ (αδειοδοτεί τα ΑΠΕ) σε σχέση με εγκατεστημένες, αδειοδοτημένες, υποβληθείσες προς έγκριση επενδύσεις αιολικών. Χρονολογία έρευνας Μάρτιος 2020. Τα στοιχεία που παρατίθενται ίσχυαν για πριν έναν χρόνο.
3/2020: Ο στόχος είχε επιτευχθεί κατά 44% με 260 σε λειτουργία ΑΣΠΗΕ (ανεμογεννήτριες- αιολικές φάρμες – wind farms) συνολικής ισχύος 3,12 GW. Αν προσθέσουμε τις ΑΣΠΗΕ για τις οποίες είχαν εκδοθεί άδειες εγκατάστασης ή βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο άδειας παραγωγής, συν όλες οι ΑΣΠΗΕ που επρόκειτο να ξεκινήσουν το επόμενο διάστημα, τότε η συνολική ισχύς έφτανε στα 8,83 GW άρα ο εθνικός στόχος υπερκαλύπτετο κατά 125%.
Η εικόνα ήταν πως “εάν λειτουργήσουν όλα τα επενδυτικά σχέδια που βρίσκονται στον χάρτη της ΡΑΕ -3/2020- ως προς τις χερσαίες ΑΣΠΗΕ η εγκατεστημένη ισχύς της χώρας θα είναι 43.756 MW, ξεπερνώντας τον εθνικό στόχο κατά 6 φορές”!
Αυτά πριν έναν χρόνο. Τότε μόλις είχαν πάρει μυρουδιά οι εταιρείες το πανηγύρι των επιδοτήσεων. Από τότε οι αιτήσεις εγκατάστασης ΑΣΠΗΕ στην ΡΑΕ πέφτουν βροχή. Το λόμπι των εταιρειών ασκεί συνεχείς πιέσεις για εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών. Γιατί;
Οι επιδοτήσεις από την ΕΕ για τις επενδύσεις σε ΑΣΠΗΕ είναι ιδιαίτερα ελκυστικές και με υπερτιμολογήσεις μεγαλώνει το κέρδος (στην συνέχεια θα πούμε γιατί τις επιδοτεί η ΕΕ).
Τα οικόπεδα εγκατάστασης είναι δωρεάν (βουνά, νησιά, δημόσια γη που δεν ανήκει στους ξένους και ντόπιους επιχειρηματίες αλλά στον ελληνικό λαό).
Με τη αύξηση της τιμής του ρεύματος και το ειδικό τέλος για ΑΠΕ χρηματοδοτούνται σημαντικά και από την φορολογία μας (το ταμείο ανάκαμψης προορίζει 30% αποκλειστικά για ΒΑΠΕ).
Μόνον τον Δεκέμβριο 2020 υπήρξαν 1544 εγκεκριμένες αιτήσεις για αιολικά συνολικής ισχύος 34.48 GW, πέντε φορές πάνω από τον εθνικό μας στόχο 2030 σύμφωνα με την ΡΑΕ. (energy press 3/6/21).
Η έρευνα του Μαρτίου 2020 συνεχίζει ότι αν εγκριθούν όλες οι ΑΣΠΗΕ θα υπάρχουν περίπου 5.515 MW ανεμογεννήτριες σε περιοχές Natura 2000 με περίπου το 80% των βουνών παραχωρημενα στις εταιρείες (Γαιοπληροφοριακος χάρτης της ΡΑΕ). Από τον Δεκέμβριο 2021 γίνεται μάχη μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων ποιος θα πάρει ποιο βουνό για ανεμογεννήτριες, για κάποια υπάρχουν διπλές αιτήσεις, τα βουνά μας και τα νησιά μας δεν φτάνουν (energy press 3/6/21).
3/20: Αν εγκρίνονταν μόνον οι ΑΣΠΗΕ εκτός δικτύου Natura ο στόχος θα καλύπτετο κατά τρεις φορές.
Πόσο ”καθαρή” ενέργεια είναι; Είναι μια πηγή ενέργειας πράσινη όταν ξεπατώνει τα δάση;
Το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο 2020 καταργεί την προστασία της φύσης. Τι σημαίνει αυτό; Ποιος ωφελείται;
Σε καμία χώρα δεν έχουν εκχωρηθεί τα βουνά, οι τόποι φυσικού κάλλους, οι περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές, οι βιότοποι, οι ιστορικής σημασίας τόποι, οι αρχαιολογικοί τόποι, το ευρωπαϊκό δίκτυο Natura σε εταιρείες ανεμογεννητριών, υδροηλεκτρικών, φωτοβολταϊκών.
Σε καμία χώρα τα δάση και οι αναδασωτέες εκτάσεις από φωτιές δεν χαρίζονται στην κατ’ όνομα “πράσινη ανάπτυξη” (ναι, οι αναδασωτέες εκτάσεις δεν προστατεύονται πια, μπορούν να δίνονται για επενδύσεις ΑΠΕ σύμφωνα με πρόσφατο προεδρικό διάταγμα). Σε καμία πολιτεία συνειδητοποιημένων πολιτών δεν αίρεται η προστασία της φύσης, δεν παρακάμπτεται και ακυρώνεται η δημοκρατία του Συντάγματος χάριν κατ’ επίφαση της πράσινης ενέργειας. Να μπορεί η εταιρεία να δείξει ένα προστατευόμενο τόπο και κανένας νόμος, κανένα δίκιο να μην μπορεί να την εμποδίσει να ανοσιουργήσει, να βιάσει την φύση, καλυπτόμενη από το νομοσχέδιο Χατζηδάκη.
Πάντα οι εταιρείες διαχειρίζονταν την ενέργεια, και το αληθές είναι ότι η πρακτική των ΑΠΕ στα βουνά και περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές ξεκίνησε από προηγούμενες κυβερνήσεις, όμως τώρα ασύδοτα διαχειρίζονται την χώρα, από βουνά σε νησιά, για τα υπερκέρδη που τα ΑΠΕ τους αποφέρουν.
Επιπλέον οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν καμία ενημέρωση και ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι στα βουνά της μνήμης των νεανικών τους χρόνων εγκαθιστούν ανεμογεννήτριες και τα κελαρυστά νερά των χωριών τους κλείνονται σε μπετά υδροηλεκτρικών και πηγαίνουν στις εταιρείες. Και όταν αντιδρούνε ανακαλύπτουν ότι το κράτος κωφεύει (στο Νυμφαίο στον Αετό απέκρυψαν από σελίδα της ΡΑΕ αιολικό ΑΠΕ, κατά παράβαση της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Οι κάτοικοι έτρεξαν όταν άκουσαν τις μπουλντόζες να ισοπεδώνουν το δάσος. Στην δημόσια διαβούλευση για τις ανεμογεννήτριες στο ακρωτήρι Μαλέα οι οποίες θα εκτείνονται σε 25 χλμ απέκρυψαν τα σχόλια του κοινού). Πού ζούμε;
Το διακύβευμα είναι η ίδια η ελληνική φύση, ορεινή και νησιωτική. Εδώ βάση ανεμογεννήτριας στα Άγραφα, παντοτινό αποτύπωμα μιας εποχής παράλογων, ακραίων επιδοτήσεων μιας μέτρια ενεργειακά επένδυσης. Είναι μεγάλη ατυχία που η προστασία της μοναδικής ελληνικής φύσης δεν θεωρείται πατριωτισμός.
Πού να εγκαθίστανται οι ΑΠΕ;
Αν κάνουμε την παραδοχή ότι οι ΑΠΕ είναι η κατ’ ανάγκη λύση για την κλιματική αλλαγή τότε η χωροθέτησή τους είναι για κάθε χώρα και πόσο μάλλον για το πετράδι που λέγεται Ελλάδα ένα σοβαρό και ευαίσθητο ζήτημα. Η επιστημονική έρευνα ( Κατή) προτείνει να εγκαθίστανται σε υποβαθμισμένα, κοντά σε οδικά δίκτυα μέρη. Σε λόφους κάτω από 800 μέτρα είναι η τάση στην Ευρώπη με ελάχιστες εξαιρέσεις. Στην Ευρώπη δεν καταστρέφουν τα βουνά τους γιατί τα εκτιμούν και πεζοπορούν σε αυτά. Η φύση είναι η ποιότητα της ζωής τους. Διαφημίζουν βουνά, τουριστικές περιοχές ως ελεύθερες από ανεμογεννήτριες.
Η χώρα μας είναι μοναδική σε βουνά, νησιά, πολυσχιδή φύση, βιοποικιλότητα. Κι όμως εμείς ακόμα και τα νησιά μας έχουμε δώσει στις εταιρείες για ανεμογεννήτριες.
Οι ΜΠΕ -μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων- τι ρόλο παίζουν; Είναι επιστημονικά εμπεριστατωμένες; Συντάσσονται από αντικειμενικούς ανθρώπους που γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου και τις λαμβάνουν υπόψη; Κάθε άλλο. Συντάσσονται από ανθρώπους (γραφεία) που πληρώνονται από τον επενδυτή.
Σημειωτέον, πρόσφατα ο νόμος για τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων τροποποιήθηκε έτσι ώστε να μην εμποδίζει ή να παρακωλύει την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Οι ΜΠΕ, οι οποίες ήταν γελοίες και διάτρητες καθότι αποσοβούσαν σημαντικές περιβαλλοντικές παραμέτρους και μόνον για επιπτώσεις δεν έλεγαν, κάποιες δε ήταν copypaste, ήταν εύκολος στόχος ενστάσεων τοπικών κοινωνιών, συλλόγων, περιβαλλοντικών εταιρειών – όχι ΜΚΟ- και άλλων φορέων – όταν βέβαια δεν ήταν πολύ αργά-. Η τροποποίηση του νόμου παρακάμπτει την υποχρέωση των εταιρειών για ΜΠΕ ορίζοντας ότι για αιολικά κάτω των 10 mw δεν χρειάζονται, οπότε οι εταιρείες τα “κομματιάζουν” και είναι ελεύθερες να εγκαταστήσουν όσες θέλουν πχ 10 επί 9.9 mw.
Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων: Πώς ξεπερνιέται αυτός ο “σκόπελος” για τις ΑΠΕ
Οι Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων δεν είναι απαραίτητες όχι μόνον στην κατάτμηση του αιολικού έργου σε μικρά αιολικά κάτω των 10 MW, παραθυράκι που δίνει το πράσινο φως σε κάθε αίτηση στην ΡΑΕ για ανεμογεννήτριες.
Οπότε σαλαμοποιούν έργα πολλών δεκάδων MW και εγκρίνονται από την ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) άσχετα από το εάν πρόκειται για περιοχή μονάκριβης βιοποικιλότητας.
Ένα κι ένα κάνουν δύο και η δεύτερη λύση στο σχετικό εμπόδιο των ΜΠΕ είναι το κάψιμο.
Ανεμογεννήτριες: πράσινες ή γκρι;
Φιλικές προς το περιβάλλον πηγές ενέργειας;
Οι αιολικές φάρμες είναι βιομηχανικές περιοχές και μάλιστα θεωρούνται βαριά βιομηχανία. Οι ΑΠΕ είναι ΒΑΠΕ.
Γιατί; Εγκαθίστανται γιγάντιες ανεμογεννήτριες συνολικού ύψους, ρότορας και φτερωτές, 150- 220 μέτρων. Για να εγκατασταθούν διανοίγονται δρόμοι ικανοί να επιτρέπουν την διέλευση των τμημάτων τους (>40 Μ) πολλών χιλιομέτρων, μεγάλου φάρδους και λόγω κλίσης των βουνών οι εγκάρσιες διατομές είναι πολλών μέτρων. Οι πλαγιές, οι ρεματιές αποσαθρώνονται, χάνουν την βλάστηση τους, τις νερομάνες τους, το ανάγλυφο τους και γεμίζουν μπάζα εκσκαφών. Τα δάση ξεριζώνονται. Οι κορυφογραμμές ισοπεδώνονται, ανοίγονται σε βάθος τεράστια γήπεδα για τις βάσεις των ανεμογεννητριών, ρίχνονται εκατοντάδες τόνοι μπετόν. Το βουνό τσιμεντώνεται, η φύση- ζωή σφραγίζεται.
Η ορνιθοπανίδα, οι νυχτερίδες και ουσιαστικά τα αποδημητικά και τα αρπακτικά, ακόμη και αυτά τα ελάχιστα που έχουν απομείνει στις ζώνες ειδικής προστασίας ΖΕΠ, θυσιάζεται στον βωμό – στις φτερωτές- των ΑΠΕ.
Έρευνα επιτροπής μελέτης της Τράπεζας Ελλάδος για την κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις της καταλήγει σε κάτι πολύ σοβαρό. Οι ανεμογεννήτριες επηρεάζουν το υδατικό δυναμικό μιας περιοχής από την γέννηση της βροχόπτωσης μέχρι τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα. Το μικροκλίμα αλλάζει γιατί οι φτερωτές των ανεμογεννητριών διώχνουν την υγρασία οπότε μειώνεται ο υετός και η χιονόπτωση ( επιπτώσεις των ανεμογεννητριών στον υδροφόρο ορίζοντα, chronos). Η Πίνδος, ο δικός μας Αμαζόνιος σιγά σιγά θα πάψει να ξεδιψάει την Ελλάδα. Τα νησιά, χάνοντας το αγιάζι, θα στεγνώνουν.
Το βουνό θα έχει χάσει το δάσος του, τις πηγές του, τις φυσικές υδρορροές του, τα λουλούδια και τα βότανα του, τα σποράκια που περιμένουν να φυτρώσουν, τα πουλιά του, τα αγρίμια του.
Οι ανεμογεννήτριες έχουν μέση ζωή 20 χρόνια. Όλα τα έργα υποδομής, οι οδοποιίες, έργα ηλεκτρικής διασύνδεσης, διαμορφώσεις γηπέδων θα έχουν κοστίσει σημαντικά λεφτά τα οποία κανένας δεν μας τα χάρισε, θα έχουν μείνει εκεί για πάντα έχοντας φιμώσει και μολύνει την γη με τις πια άχρηστες ανεμογεννήτριες και με άλλες τεχνολογίες να περιμένουν εφαρμογή.
Όμως ο αντίκτυπος τους στην φύση είναι μη αναστρέψιμος. Η φύση μέχρι τώρα ήταν ο Θεός μας από τον οποίον παίρναμε επιβίωση και ζωή. Η φύση ανέστησε και ανασταίνει τον άνθρωπο μέχρι τώρα. Είναι η άυλη κληρονομιά που αφήνει η κάθε γενιά στα παιδιά της πέρα από την μνήμη του ανθρώπου και η κληρονομιά που μας άφησαν οι παππούδες μας.
Θα καταστρέψουμε τη φύση για να τη σώσουμε;
Κλιματική αλλαγή, υπερθέρμανση του πλανήτη…
Η κλιματική αλλαγή οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Τα φυτά λόγω της διαπνοής, δηλαδή του ότι την ημέρα παράγουν οξυγόνο, απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα και φιλτράρουν την ατμόσφαιρα είναι εξισορροπιστές του καιρού, αναστολείς της κλιματικής αλλαγής και οι μόνοι σύμμαχοι μας. Και το πιο γυμνό βουνό είναι γεμάτο βλάστηση και νερά, γεμάτο ζωή, βότανα, λουλούδια θα βγούνε στην ώρα τους, στις φαινομενικά βραχώδεις πλαγιές θα απλωθούν σεντόνια λουλούδια όλων των ειδών και χρωμάτων και θα μοσχομυρίσει η γη. Άλλωστε από εκεί δεν παίρνουμε τα βοτάνια μας και τα φάρμακα μας;
Θα κάνουμε ένα κακό και θα πάρουμε καλό; Αυτό μας διδάσκει η εποχή μας που είναι η απαρχή των πανδημιών; Με το δικαίωμα του κέρδους των επενδυτών να ρημάξουμε την φύση; Μήπως οι αρχαίοι μας πρόγονοι θα το έλεγαν ύβρη;
Για την πραγματικότητα της γης – της φύσης – των μελλοντικών γενεών που θέλουμε να σώσουμε υπάρχουν και άλλα σημαντικά δεδομένα που οφείλουμε να γνωρίζουμε.
Απεξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες και τον λιγνίτη…
Στην Ελλάδα πραγματοποιείται βίαιη απολιγνιτοποίηση, με χρόνο μετάβασης στα ΑΠΕ μέχρι το 2030, ενώ στην Γερμανία το 2038 και στην Πολωνία 2050 και σε όλη την Ευρώπη πολύ μετά από τον δικό μας στόχο. Και γεννάται το πρώτο ερώτημα. Είναι ικανές οι ΑΠΕ να υποστηρίξουν την χώρα σε ηλεκτρική ενέργεια;
Η πραγματική παραγόμενη ισχύς είναι το 0.3% της ονομαστικής τους ισχύος. Οι ανεμογεννήτριες είναι ασταθής και μεταπτωτικη μορφή ενέργειας η οποία δεν αποθηκεύεται ( η αποθήκευση είναι εξαιρετικά δαπανηρή και καταστροφική για το περιβάλλον ). Έτσι οι σταθμοί ορυκτών καυσίμων αναλαμβάνουν να παράξουν ενέργεια. Τα χιλιάδες MW αιολικής ενέργειας που σχεδιάζονται να διεισδύσουν στο σύστημα πρέπει να υποστηρίζονται από αντίστοιχα ΜW ενέργειας εργοστασίων άνθρακα, λιγνίτη, φυσικού αερίου.
Στην Μεγάλη Βρετανία χρειάζονται 14.000 ανεμογεννήτριες για να παραχθεί το 4.4% της ενέργειας. Στην Γερμανία και Δανία μείωσαν τις επιδοτήσεις για ανεμογεννήτριες οπότε έπαψαν να είναι ελκυστικές για τις εταιρείες οι οποίες ψάχνουν καινούργιο έδαφος με καλύτερους όρους εγκατάστασης ΑΠΕ.
Η Γερμανία επιταχύνει την εγκατάσταση του αγωγού φυσικού αερίου Nord stream και εγκαινιάζει καινούργιο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο λιγνίτη. ( Άκης Τσελέντης)
Το δεύτερο ερώτημα: γιατί τόση βιασύνη ενώ υπάρχει χρονικό περιθώριο για μια βαθμιαία μετάβαση δίχως προχειρότητες, αλλά ειλικρινείς μελέτες που προστατεύουν την χώρα μας για το διακύβευμα όλων των γενεών, την φύση όπως μας την έδωσε ο πλανήτης μας;
Το τρίτο ερώτημα: Η Ευρώπη, ο εταίρος μας, γιατί δεν επεμβαίνει;
Εδώ η απάντηση είναι: Η Ευρώπη μας χρηματοδοτεί αλλά όχι… δωρεάν… θα παίρνουν σχεδόν το 80% της παραγόμενης ενέργειας από ΑΠΕ και έτσι μειώνουν το δικό τους αποτύπωμα (ρύπους)! Οι ΑΠΕ εδώ και καιρό εγκαθίστανται για ενέργεια εκτός Ελλάδας. Η Ελλάδα μεταμορφώνεται από χώρα μοναδικού κάλλους στην μπαταρία της Ευρώπης.
Το τέταρτο: Λογικά θα πρέπει να σταματήσουν οι εξορύξεις υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου). Αυτό συμβαίνει; Όχι. Η Repsol και η Energean Oil and Gas αναλαμβάνουν δραστηριότητες εξορύξεων στην Ήπειρο. Κλείνουμε τα λιγνιτωρυχεία και συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα ορυκτά καύσιμα;
Μας λένε ότι η αιολική ενέργεια είναι ανεξάντλητη όμως οι πρώτες ύλες για τις ανεμογεννήτριες αρχίζουν να στερεύουν, με το πρώτο κράτος εξορύξεων την Κίνα να μας πληροφορεί ότι αρχίζουν να σπανίζουν οι σπάνιες γαίες.
Μας λένε ότι θα αποκτήσουμε ενεργειακή ανεξαρτησία, όμως θα εξαρτόμαστε από τις χώρες των πρώτων υλών τους, τις χώρες που τις κατασκευάζουν και τις χώρες που μας τις επιδότησαν. Επιπλέον θα εξαρτόμαστε από το εκ των έξω φυσικό αέριο.
Ακόμη ένα επιπλέον, η οικονομία και οι πολίτες θα εξαρτώνται από εταιρείες και όχι από κρατικά λιγνιτωρυχεία.
Μας λένε ότι θα τις αποσύρουν και θα τις ανακυκλώσουν και θα αποκαταστήσουν την καταστροφή. Όμως η απόσυρση είναι τόσο κοστοβόρα ώστε ούτε η Αμερική δεν την πραγματοποιεί . Όσο για την αποκατάσταση του εδάφους… από τα τσιμέντα, τα μπετά, τα στοιχεία λειτουργίας των ανεμογεννητριών, τα υπέργεια και υπόγεια καλώδια, την κατακρεούργηση της φύσης.. .ας γελάσουμε …ελληνικά… Είκοσι με είκοσι πέντε χρόνια θα ζήσουν όσες δεν καταστραφούν από τον καιρό, ύστερα αντί για βουνά θα έχουμε νεκροταφεία ανεμογεννητριών να μας θυμίζουν την αφέλεια μας και την απραξία μας.
Εν τω μεταξύ θα έχουν εξευρεθεί νέοι τρόποι εκμετάλλευσης της ενέργειας τους οποίους θα μας υποχρεώσουν να εφαρμόσουμε ενώ οι ανεμογεννήτριες θα είναι παρωχημένες ως μη αποδοτικές, μη πράσινες, μη οικονομικές. Όμως θα έχουμε ρημάξει την Ελλάδα μας τελεσίδικα. Στους απογόνους μας δεν θα αφήσουμε νησιά και βουνά αλλά τσιμεντένια γη.
Μας λένε πως δημιουργούνται θέσεις εργασίας κατά την λειτουργία των ΒΑΠΕ όμως τα ΒΑΠΕ δεν χρειάζονται κανέναν κατά την λειτουργία τους. Στο μεγαλύτερο ΒΑΠΕ στην Δανία απασχολούνται τρεις υπάλληλοι.
Μας λένε πως είναι φτηνή ηλεκτρική ενέργεια όμως γιατί εκτός από την υψηλή τιμή ηλεκτρικού ρεύματος πληρώνουμε και το ειδικό τέλος για ΑΠΕ ΕΤΜΕΑΡ;
Μας λέει ο υπουργός περιβάλλοντος πως οι ανεμογεννήτριες θα μπούνε στις κορυφογραμμές που είναι γυμνές από βλάστηση, όμως δεν γνωρίζει ο υπουργός περιβάλλοντος ότι πρώτον σε όλα τα βουνά στα 1500- 1700 μέτρα αρχίζει η υποαλπική ζώνη και δεύτερον ότι σε αυτή την υποαλπική ζώνη δίχως δένδρα σχηματίζεται ο καιρός, εκεί πάνω σχηματίζονται τα νερά, εκεί πάνω ζει άπειρη χλωρίδα και πανίδα, εκεί πάνω ξεκινάει η ζωή του βουνού και αναπόφευκτα η δική μας. Μας λέει ότι θα τις βάλουν σε κορυφές που δεν φαίνονται. Μα η αισθητική του θέματος έρχεται πολύ πίσω από την πραγματικότητα: τα βουνά, η βιοποικιλότητα είναι η ίδια η ζωή, είναι το οξυγόνο, το νερό, είναι ο πλανήτης, είναι αυτό που θέλουμε να σώσουμε!
Ανθρωπογενείς απειλές για τον πλανήτη μας….
Ο κεντρικός πολιτικός στόχος της ευρωπαϊκής Ένωσης, του παγκόσμιου ταμείου για την φύση, της διεθνούς Ένωσης προστασίας της φύσης, του ΟΗΕ είναι η μη αύξηση της ” τεχνητής” γης, της κατάτμησης της γης με δρόμους, τεχνητές επιφάνειες, ανθρώπινες επεμβάσεις, αλλαγές χρήσης γης. Η Ελλάδα κατατάσσεται στις πρώτες θέσεις αύξησης των δρόμων και των ανθρωπίνων διαβρώσεων.
Εξ ίσου πολύτιμος στόχος είναι η διατήρηση της βιοποικιλότητας. Ως προς την ανθρωπογενή αλλοτρίωση και προστασία της φύσης και βιοποικιλότητας τα ελληνικά δεδομένα περιγράφουν ένα ζοφερό μέλλον.
Μόνον η φύση κινδυνεύει από τα ΒΑΠΕ;
Πέρα από την φύση πλήττονται παραγωγικές δραστηριότητες όπως η μελισσοκομία, η κτηνοτροφία, η καλλιέργεια της γης, η συλλογή μανιταριών και βοτάνων, ο τουρισμός, ο εναλλακτικός τουρισμός, ο ήπιος ορεινός τουρισμός, ουσιαστικές παραγωγές και εξαγωγές μας.
Και τα αντισταθμιστικά οφέλη;
Αν κρίνω από το ότι όλο και περισσότεροι δήμοι, βέβαια είναι κι αυτοί που τους έχουν προσεταιριστεί, δεν δέχονται την εγκατάσταση ΑΠΕ στα βουνά τους και στα νησιά τους τότε έχουν καταλάβει ότι η καταστροφή δεν αντισταθμίζεται.
Πώς θα συνταιριάξουμε την πρόοδο με την σωτηρία του πλανήτη;
Από πού θα παίρνουμε την ενέργεια μας;
Θα μπορούσα να προτείνω λύσεις ρεαλιστικές. Όπως…
Επιδοτούμενα οικιακά φωτοβολταϊκά.
Σημαντικά κίνητρα για βιοκλιματικές κατασκευές.
ΒΑΠΕ που δεν θα νεκρώνουν την φύση, σε υποβαθμισμένες περιοχές μετά από σοβαρές ΜΠΈ
Νέες τεχνολογίες για τα εργοστάσια λιγνίτη που θα μειώσουν σημαντικά τους ρύπους και θα είναι εγχώρια παραγωγή ενέργειας.
Έλεγχος πηγών ατμοσφαιρικής ρύπανσης σε επίπεδο χώρας καθώς και σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποχρέωση σε εταιρείες πχ ναυτιλιακές, μεταφορών, εργοστάσια να εφαρμόσουν τεχνολογίες για την μείωση των ρύπων.
Ενθάρρυνση από κάθε κυβέρνηση αναπτυγμένων χωρών για αλλαγή συνηθειών στην κατανάλωση και στην διατροφή.
Η προστασία του περιβάλλοντος πρόσχημα και πίσω η διαμόρφωση νέων πεδίων επενδυτικής δραστηριότητας για ξένους και εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους.
Ας σηκωθούμε… να απαιτήσουμε…
Επαναφορά της διά του Συντάγματος προστασίας της φύσης. Natura 2000, Ramsar, UNESCO, ΖΕΠ, βιότοποι, ευαίσθητα οικοσυστήματα κτλ. Το πράσινο, η αδιατάρακτη φύση και η βιοποικιλότητα υπεράνω των εργολάβων των ΑΠΕ και του κέδρους.
Και κάτι που δεν έχει συμφέρον να το πει κανένας… γιατί έρχεται ενάντια στα κέρδη και την κατανάλωση…
Μια νομοτέλεια του πλανήτη είναι ανακύκλωση και οικονομία. Ας παραδειγματιστούμε από τον πλανήτη μας αν θέλουμε να είμαστε ένα μέρος του, ειδάλλως ο πλανήτης είναι ο ξενιστής μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο νεοφιλελευθερισμός φέρνει την εκμετάλλευση των αδύναμων και η πιο αδύναμη από όλους, στο έλεος μας, είναι η φύση.
Ας σταθούμε πλάι της! Και πλάι στα μελλοντικά παιδιά και εγγόνια μας! Αυτά μας έδωσαν τον κόσμο για να τους τον δώσουμε πίσω αλώβητο, όσο πιο όμορφο μπορούμε.
Στατηρά Αικατερίνη
Φυσικός, Αντιπρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Ιωαννίνων
Τελικώς, οι κρατούντες διέβησαν τον Ρουβίκωνα όπως ήταν αναμενόμενο πως θα πράξουν
Ήταν αναμενόμενο -ήδη έναν χρόνο πριν- πως εδώ θα καταλήγαμε, αλλά τότε όλα αυτά εξορίζονταν από το δημόσιο λόγο στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας. Φαίνεται πως η ανθρωπότητα, όταν παίρνει έναν δρόμο, δεν ξεφεύγει από αυτόν, εάν δεν τον περπατήσει μέχρι το τέλος. Ας είναι κι έτσι· το τέλος δεν είναι τόσο μακρυά.
Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα του τί να κάνουμε και πώς να αντισταθούμε – το μόνο σοβαρό ερώτημα αυτή τη στιγμή. Θεωρητικά η απάντηση είναι απλή: Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν – και είναι πολλοί – να μην το κάνουν, αψηφώντας τους κρατικούς εκβιασμούς.
Στην πράξη, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Δεν είναι απλό το να βρίσκεται κάποιος υπό καθεστώς διωγμού και απαγορεύσεων, ειδικά όταν εκβιάζεται με την ίδια του την προοπτική επιβίωσης.
Και όμως, δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πέρα από την ολοκληρωτική άρνηση ή την ολοκληρωτική αποδοχή· όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί οι κρατούντες φροντίζουν με κάθε αποφασιστικότητα να κλείσουν κάθε δίοδο διαφυγής. Ο καθένας πλέον – τουλάχιστον απ’ όσους καταλαβαίνουν τί συμβαίνει – θα τριφτεί ανάμεσα στο μεγάλο «ναι» και στο μεγάλο «όχι». Και το «ναι» και το «όχι» θα έχουν σοβαρές συνέπειες, προσωπικές και κοινωνικές. Είναι θέμα επιλογής και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεκαθαρίσουμε το τί σημαίνει η κάθε επιλογή.
Γιατί το ζήτημα δεν βρίσκεται στην διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Αυτή είναι η διάκριση που πριμοδοτούν οι κρατούντες, επειδή έτσι τους βολεύει. Ο οποιοσδήποτε επενδύει στη διάκριση ή τη σύγκρουση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων αυτή τη στιγμή, μέσω ιταμών προκλήσεων και χαρακτηρισμών, παίζει το παιχνίδι του κράτους.
Το κεντρικό ερώτημα είναι σε τί είδους κόσμο επιθυμεί να ζει ο καθένας: έναν κόσμο ολοκληρωτισμού σαν αυτόν που προδιέγραψαν με σαφήνεια ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ, ή έναν κόσμο που τουλάχιστον θα δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους ανθρώπους να παλεύουν για κάτι καλύτερο; Φυσικά, αυτό υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων: όλοι στον ίδιο κόσμο θα ζήσουν. Η μόνη πραγματική διάκριση – που είναι κάθετη και απόλυτη – βρίσκεται ανάμεσα στους εγκάθετους και σφογκοκωλάριους του νέου καθεστώτος και σε όσους θέλουν να διατηρήσουν τα θεμελιώδη και φυσικά στοιχεία της ανθρώπινης αυτονομίας και αξιοπρέπειας που ο «νέος» κόσμος θέλει να εξαφανίσει. Δεν πρόκειται για έναν «νέο» κόσμο. Είναι απλώς η πιο ακραία εκδοχή του παλιού. Το αυθεντικά «νέο» δεν το έχουμε δει ακόμα.
Ίσως είναι από τις λίγες ιστορικές στιγμές που το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα κριθεί περισσότερο από την ατομική στάση και επιλογή του καθενός, παρά από τις κοινωνικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Δεν εννοούμε πως αυτές δεν είναι απαραίτητες. Εννοούμε ότι δεν είναι αυτές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν ίσως να το κρίνουν εάν ήταν μαζικές, εκτός του πολιτικού ελέγχου και επίμονες, αλλά φαίνεται πως δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από ατομικές επιλογές που εκτείνονται σε μεγάλη κλίμακα και αν το σκεφτούμε καλύτερα είναι λογικό: εφόσον η εξουσία σήμερα, μέσω της τεχνολογίας, έχει τη δυνατότητα και την επιδίωξη να ελέγχει ξεχωριστά και εξατομικευμένα τον καθένα, πέρα από το όποιο κοινωνικό ή οικονομικό πλαίσιο βρίσκεται αυτός, οι προσωπικές επιλογές στο επίπεδο της κοινής καθημερινότητας αποκτούν τεράστια σημασία.
Αυτό που λέμε είναι ότι εάν το 85% και πλέον του πληθυσμού υιοθετήσει και αρχίσει να χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τα λεγόμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τότε δεν θα έχει καμία σημασία εάν διαδηλώνει καθημερινά με οποιεσδήποτε διαθέσεις.Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Εάν κάποιος εμβολιαστεί ενώ δεν το θέλει, ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Ίσα ίσα, είναι προτιμότερο για τους εξουσιαστές να επιβάλλουν τον παραλογισμό τους σε όσους δεν τον αποδέχονται και θεωρούν μεγαλύτερη επιτυχία να εξαναγκάσουν σε εμβολιασμό όσους δεν το θέλουν. Αυτό είναι απόδειξη της πραγματικής ισχύος, της επιβολής και της εξουσίας και στον «νέο» κόσμο.
Η κυριαρχία πρέπει να κατοικοεδρεύει πέρα από κάθε ιδέα (πόσο μάλλον πράξη) αμφισβήτησης – ακόμη και αμφιβολίας. Γι’ αυτό θεωρείται έγκλημα το να αμφιβάλλει κανείς για τους «ειδικούς», είναι αντίστοιχη «ασέβεια», σαν να αμφιβάλλει για τους ιερείς κάποιου ζηλόφθονου θεού.
Αντίθετα, εάν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει τώρα, δεν παρασυρθεί στους εμβολιασμούς – πάντα εφόσον δεν το θέλει – χάνεται η δυνατότητα να μετασχηματιστεί όλη η κοινωνία κατά τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί. Για να το αιτιολογήσουμε αυτό θα πρέπει να πούμε (εκ νέου και εν συντομία) το τί ακριβώς θέλει να κάνει η διεθνής ελίτ.
«Πιστοποιητικά εμβολιασμού»
Αυτό που κάνει η κοινωνικοποίηση των «υγειονομικών πάσων» είναι η δημιουργία ενός απέραντου στρατοπέδου συγκέντρωσης με τρόφιμους τους πάντες. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που μπορεί να διοικηθεί όπως μια στρατιωτική βάση υψίστης ασφαλείας. Σε μια τέτοια βάση, τα επίπεδα πρόσβασης στους χώρους της ελέγχονται ηλεκτρονικά σε διάφορα σημεία ελέγχου (access points), είτε με κωδικούς είτε με βιομετρικά στοιχεία. Ελέγχεται και καταγράφεται ποιός έχει πρόσβαση σε ποιόν χώρο, πότε και για πόσο χρονικό διάστημα. Οι ανώτεροι στην ιεραρχία έχουν διευρυμένες δυνατότητες πρόσβασης οπουδήποτε. Στην περίπτωσή μας, τα σημεία ελέγχου είναι όλοι οι δημόσιοι χώροι της καθημερινότητας: εμπορικά καταστήματα, χώροι εργασίας, κέντρα διασκέδασης, πρακτικά οτιδήποτε. Όπως σε μια στρατιωτική βάση δεν μπορεί να μπαίνει ο οποιοσδήποτε, ούτε να κινείται «μη προβλεπόμενα» (αποτελεί ένα είδος προνομίου) έτσι και στο κοινωνικοποιημένο στρατόπεδο συγκέντρωσης κανείς δεν μπορεί να κινηθεί και να κάνει οτιδήποτε χωρίς πιστοποίηση και καταγραφή. Η πιστοποίηση (το ψηφιακό «υγειονομικό πάσο») ορίζει κατ’ αρχάς τη δυνατότητα χρήσης των κοινωνικών υποδομών όχι ως φυσικό δικαίωμα, αλλά ως προνόμιο που αποδίδεται ή αφαιρείται από το σύστημα εξουσίας. Προνόμιο το οποίο υφίσταται μόνο για τους απόλυτα πειθήνιους.
Γιατί ο εμβολιασμένος θεωρείται από τους κρατούντες απόλυτα πειθήνιος, ώστε να έχει αυτό το προνόμιο; Εάν το έκανε αυτοβούλως, τότε επιβεβαιώνεται η ισχύς της προπαγάνδας επάνω του, άρα είναι πειθήνιος. Εάν εξαναγκάστηκε να το κάνει ενώ δεν ήθελε, τότε επιβεβαιώνεται η ισχύς της βίας και η αδυναμία του να της αντιταχθεί, άρα πάλι καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Και στις δύο περιπτώσεις ο «προνομιούχος» επιβεβαιώνει κάτι πολύ θεμελιώδες: ότι το ίδιο το σώμα του δεν του ανήκει, ότι δεν το ορίζει ο ίδιος. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν αιχμάλωτο, έναν φυλακισμένο, έναν τρόφιμο πραγματικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπου οι δεσμοφύλακες κρατούν στα χέρια τους όλα τα κλειδιά και τα μοιράζουν σε όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, για όσο θέλουν.
Εφόσον «χωνέψουν» οι «προνομιούχοι» ένα τέτοιο σύστημα, το επόμενο λογικό βήμα θα είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος κοινωνικής βαθμολόγησης (social point system), όπως αυτό που έχει δοκιμαστεί και εφαρμόζεται ήδη σε αρκετές πόλεις της Κίνας. Ένα σύστημα παρακολούθησης και επιβράβευσης ή τιμωρίας της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθενός ξεχωριστά. Ο καθένας θα ξεκινά με ένα σύνολο ψηφιακών «πόντων», συνδεδεμένων με το «υγειονομικό πάσο» ή κάποια μετεξέλιξή του. Από εκεί και πέρα, κάθε κίνησή σου θα καταγράφεται και θα αξιολογείται αναλόγως: εκφράζεσαι κατά της κυβέρνησης στα κοινωνικά δίκτυα; Χάνεις πόντους. Εκφράζεσαι υπέρ της; Κερδίζεις πόντους. Διαδηλώνεις «παράνομα»; Χάνεις πόντους. Οδηγείς επικίνδυνα; Χάνεις πόντους. Κάνεις φιλανθρωπίες; Κερδίζεις πόντους. Διασπείρεις «φήμες» στο διαδίκτυο; Χάνεις πόντους. Έχεις «φίλο» στο facebook με χαμηλή βαθμολογία; Χάνεις κι εσύ πόντους. Και ούτω καθεξής, το τί επιβραβεύεται και το τί τιμωρείται προφανώς θα ορίζεται και θα προσαρμόζεται κατά το δοκούν. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα προωθημένο και πλήρως ενισχυμένο ιδιώνυμο.
Απώλεια βαθμολογίας μπορεί να μεταφράζεται σε απώλεια διπλώματος οδήγησης, μη πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, αποκλεισμό από μέσα μαζικής μεταφοράς, μη πρόσβαση σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αποκλεισμό από χώρους εργασίας, αδυναμία δανειοληψίας, μέχρι και δημόσια διαπόμπευση με εμφάνιση της φωτογραφίας του «κακού μαθητή» στην τηλεόραση και το internet με τις σχετικές πληροφορίες.
Ιδρυματοποίηση δηλαδή της κοινωνίας μέσω της αξιοποίησης της ψηφιοποίησής της. Όποιος θέλει να ζήσει σε έναν τέτοιον κόσμο, του τον χαρίζουμε. Το δυστύχημα όμως είναι πως δεν θα ζήσει μόνον αυτός, αλλά όλοι μας.
«Συνομωσιολογίες»
Τα παραπάνω δεν είναι δικές μας επινοήσεις. Συμβαίνουν ήδη στην Κίνα.
(Σημ. Αντίλογου: Εδώ διαφωνούμε για την επιδερμική και επηρεασμένη από την δυτική προπαγάνδα εξέταση του ρόλου της σημερινής Κίνας στην σημερινή αναμέτρηση παγκοσμιοποιητικού είτε σιωνιστοαμερικανικού οικονομικού, πολιτικού, πολιτισμικού ιμπεριαλισμού αφενός και αμυνομένων ισχυρών εθνοκεντρικών δυνάμεων, Κίνας και Ρωσίας κυρίως αφετέρου.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη και νηφάλιας πολύπλευρης προσέγγισης συζήτηση... )
Παγκοσμιοποίηση, εκτός των άλλων σημαίνει και σταδιακή σύγκλιση των διαφόρων συστημάτων διακυβέρνησης ανά τον πλανήτη σε μια σύνθεση, η οποία θα επιβάλλεται οριζόντια ανεξαρτήτως από το ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο της κάθε περιοχής. Είναι προφανές πως η Δύση σε σχέση με την Κίνα βρίσκεται αρκετά «πίσω» (βέβαια και η Δύση έχει ένα ιστορικό παρελθόν που βρίθει από ολοκληρωτισμούς), αλλά φιλοδοξεί να καλύψει σε πολύ σύντομο χρόνο αυτήν την απόσταση.
Η κίνηση του Γάλλου προέδρου Μακρόν, να ανακοινώσει την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών ένα εικοσιτετράωρο πριν την «ημέρα της Βαστίλλης», που εορτάζεται στη Γαλλία την 14η Ιουλίου, εμπεριείχε έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό. Ουσιαστικά εγκαινίασε μια «αντεπανάσταση» απέναντι στα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, η οποία κατέχει μία ιδιαίτερα εμβληματική θέση στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο (μαζί με την Αμερικάνικη Επανάσταση). Ο Μακρόν υποδήλωσε, έτσι, πως πηγαίνουμε προς ένα καθεστώς που θα μοιάζει περισσότερο με αυτό που υπήρχε πριν τη Γαλλική Επανάσταση: το καθεστώς των μοναρχιών, των φεουδαρχών και των δουλοπάροικων που τους ανήκαν. Χαρακτηριστικό εκείνου του κόσμου ήταν η ιδιοκτησία της γης και των ανθρώπων που ζούσαν σ’ αυτήν, η συντριπτική φτώχεια των πολλών και ο ξεχωριστός πλούτος των ελάχιστων.
Aυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πως για την διεθνή ελίτ (πλέον) όλος ο πλανήτης αποτελεί ένα φέουδο, πάνω στο οποίο, μέσω των «υγειονομικών» πολιτικών και των πολιτικών περί της «κλιματικής αλλαγής», εγκαθιδρύουν κληρονομικού τύπου ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Και όσο για το άτομο, αυτό δεν έχει ούτε καν την ιδιοκτησία του σώματός του, εφόσον μέσω των εμβολιασμών και αυτή μεταφέρεται στην διεθνή ελίτ. Και μάλιστα «του αξίζει» να μην την έχει, εφόσον ως άνθρωπος υποτίθεται ότι «φταίει» τόσο για την «κλιματική αλλαγή», όσο και για το ότι δεν τελειώνει η «υγειονομική» κρίση, εφόσον δεν ακούει τους «ειδικούς». Είμαστε εκ των προτέρων ένοχοι, άρα μας αξίζει η φυλακή.
Το ότι οι παραπάνω θέσεις κρίνονται από αρκετούς ως «συνωμοσιολογικές» δεν εδράζεται σε κάποια ανάλυση της πραγματικότητας. Περισσότερο εδράζεται στην ψευδαίσθηση του – ας πούμε – «καθημερινού» ανθρώπου ότι κάποιος που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο έχει εφάμιλλη νοοτροπία με κάποιον που θέλει να ανοίξει ένα κομμωτήριο για να βγάλει τα προς το ζην. Ότι κάποιοι επίδοξοι κτίστες αυτοκρατοριών βρίσκονται σ’ εκείνη τη θέση, επειδή σκέφτονται όπως ο μπακάλης της γειτονιάς. Αυτό κι αν είναι συνωμοσιολογία. Στην πραγματικότητα η περιφρόνησή τους για τον «καθημερινό» άνθρωπο είναι πλήρης, καθώς δεν του αναγνωρίζουν καμιά Αρετή (και για πολλούς έχουν δίκιο, αλλιώς πού θα έβρισκαν τόσα «χρήσιμα» εργαλεία;). Γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα στο σχετικοποιημένο επίπεδό της είναι εύπλαστη, οπότε «τίποτε δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται» – και εν μέρει (μόνο) έχουν δίκιο.
Παρ’ όλα αυτά θα αποτύχουν. Τρέμουν να μην διατρηθεί η προπαγάνδα τους (η οποία δοκιμάζεται από ισχυρά χτυπήματα τελευταία), γι’ αυτό γίνονται πλέον τόσο χυδαίοι, αλλά και τόσο βιαστικοί καταφεύγοντας όλο και περισσότερο στον καταναγκασμό. Δεν υπάρχει όμως ιστορικό παράδειγμα εξουσίας που να μακροημέρευσε στηριζόμενη αποκλειστικά στο ψεύδος και τη βία. Χρειάζονταν και τα «καρότα», αλλά αυτά πλέον τους έχουν τελειώσει. Βασίζονται όλο και περισσότερο σε μια εικονική πραγματικότητα και τη χαύνωση που μπορεί να παρέχει η τεχνολογία, αλλά αυτά δεν επαρκούν για να υπάρξει ένα πραγματικά στέρεο οικοδόμημα στο διηνεκές. Αυτά επαρκούσαν την εποχή που υπήρχαν τα «καρότα». Οπότε, η καταφυγή τους στο «μαστίγιο» είναι μονόδρομος.
Μπορεί κάποιος να νομίζει πως, αν τα πράγματα χειροτερέψουν, θα μπορέσει τότε να αντισταθεί, ενώ τώρα δεν μπορεί. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, καθώς τώρα κρίνονται όλα. Με τον εκβιαστικό και εξαναγκαστικό εμβολιασμό, αυτό που γίνεται είναι η διάτρηση του σκληρού πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης. Άπαξ και πετύχει αυτή η διάτρηση, τα υπόλοιπα που μέλλονται να έρθουν θα γίνουν ευκολότερα. Οι ίδιοι εκβιασμοί θα υπάρξουν και για οτιδήποτε άλλο στο μέλλον, οπότε όποιος υποκύψει τώρα δεν θα μπορεί παρά να υποκύπτει διαρκώς. Η εμπειρία δείχνει πως σπάνια συμβαίνει το αντίθετο και μακάρι να διαψευστούμε.
Ιώβεια υπομονή και επιμονή
Νομίζουμε ότι γίνεται σαφές για ποιό λόγο δίνεται τέτοια έμφαση και προσήλωση στους εμβολιασμούς. Δεν είναι υγειονομικό το ζήτημα και οφείλουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη συζήτηση. Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά πάνω σ’ αυτό και όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα, είναι ίσως αργά γι’ αυτόν. Το πραγματικό υγειονομικό ζήτημα είναι ήσσονος κλίμακας και θα μπορούσε να είχε επιλυθεί με πολλούς και απλούστερους άλλους τρόπους, χωρίς υστερίες και δίχως να υπάρχει η «ανάγκη» των ολοκληρωτικών μέτρων που ζούμε. Εάν, όμως «πρέπει» όλη η κοινωνία να συρθεί σε έναν νέο τρόπο λειτουργίας, τον οποίον είναι φυσικό και λογικό να μην επιθυμεί, τότε θα πρέπει να εξαπατηθεί και να εκβιαστεί χωρίς έλεος. Και αυτό θα συμβεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, πριν προλάβει να το κατανοήσει· πριν προλάβει να καταλάβει τί γίνεται και γιατί, να βρεθεί αλυσοδεμένη σε μια φυλακή – και μάλιστα αυτοβούλως.
Αυτή είναι και η βασική αδυναμία του σχεδιασμού τους. Βιάζονται πολύ γιατί δεν έχουν χρόνο. Αυτό που πιθανόν να χρειαζόταν δεκαετίες για να επιτευχθεί εάν συνεχιζόταν το δέλεαρ της τεχνητής ευμάρειας, θέλουν να το επιτύχουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια μόνο με το μαστίγιο και χωρίς κάποιο «εύγευστο καρότο». Το είπε και ο θεωρητικός της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» Klaus Schwab: Η πανδημία αντιπροσωπεύει ένα σπάνιο, αλλά στενό παράθυρο ευκαιρίας, για να προβληματιστούμε, να επαναπροσδιορίσουμε και να επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας. Το «παράθυρο ευκαιρίας» σιγά σιγά κλείνει. Μέχρι περίπου τα μέσα του 2022 (σύμφωνα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάιντεν) θέλουν να έχουν τελειώσει με τους εμβολιασμούς, για να μπορέσουν να πάνε και «παρακάτω».
Εννοούμε να έχουν τελειώσει με την ευρεία κοινωνικοποίηση των πιστοποιητικών εμβολιασμού. Γιατί, οι ίδιοι οι εμβολιασμοί δεν θέλουν να τελειώσουν ποτέ, αλλά να θεσμοθετηθούν στο διηνεκές: Μία ή δύο φορές το χρόνο θα πρέπει να πηγαίνουμε για «αναβάθμιση λογισμικού» – και ποιός θα μας ρωτήσει, εφόσον αποδεχτούμε ότι το σώμα μας δεν μας ανήκει πια; Ο θόρυβος που γίνεται με τις αέναες μεταλλάξεις εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Οι δηλώσεις του Fauchi για την ανάπτυξη mRNA και DNA εμβολίων για μια σειρά 20 διαφορετικών οικογενειών ιών ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη πανδημία, σαν να είναι «προδιαγεγραμμένο» πως θα υπάρξει, εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όποιος διακατέχεται από τη νοοτροπία «ας γίνει να τελειώνουμε» απατάται.
Τίποτε δεν θα τελειώσει έτσι· τουναντίον, τότε μόλις αρχίζει – και θα το καταλάβει στον τρίτο, τέταρτο, ή ένατο εμβολιασμό.
Αυτός ο χρονισμός συμφωνεί με τον χρονικό ορίζοντα των νέων μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, δηλαδή μέχρι τις 31 Μαρτίου 2022. Μέχρι τότε το κράτος με το «ειδικό» του βάρος θα πρέπει να έχει συμπαρασύρει το 85% και πλέον του πληθυσμού στους εμβολιασμούς. Είναι λογικό, εάν τους απομείνει ένα 5 – 10%, που δεν θα υποκύψει, δεν θα έχουν πρόβλημα να προχωρήσουν ακάθεκτοι στον σχεδιασμό τους κατατάσσοντάς τους στους «παρίες» που θα πεταχτούν δακτυλοδεικτούμενοι στο περιθώριο για να τρομοκρατούνται και οι υπόλοιποι. Με τη μισή σχεδόν κοινωνία όμως είτε επιφυλακτική είτε απέναντί τους δεν μπορούν να πάνε παρακάτω. Δεν μπορούν να προχωρήσουν σε ένα σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης. Ακόμη παραπέρα, δεν μπορούν να ανασχεδιάσουν το τραπεζικό σύστημα όπως θέλουν, γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει τον ασφυκτικότερο έλεγχο του πληθυσμού.
Πολλοί πόλεμοι κρίθηκαν εξαιτίας της ακύρωσης του χρονισμού, δηλαδή εξαιτίας καθυστερήσεων. Αφήστε τους, λοιπόν, να ξεδιπλώσουν όλον τον ολοκληρωτισμό τους. Αρκεί να παραμείνουμε αταλάντευτοι στη θέση μας για όσο διάστημα χρειαστεί. Το άλογο θα θέλει να τραβήξει την άμαξα, αλλά αυτή δεν θα κινείται από τη θέση της. Όχι γιατί εκεί που βρίσκεται ήδη είναι καλά, αλλά γιατί εάν είναι να κινηθεί, καλύτερα να μην πάει στον γκρεμό.
Αφήστε τους να εμπλακούν στο κοινωνικό χάος που θα δημιουργήσουν και που νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν.
Οι ανοιχτές εκδηλώσεις (συγκεντρώσεις, συζητήσεις, συναυλίες) είναι απαραίτητες, αλλά μπορεί να μην είναι πάντα τόσο απλό να ευοδωθούν: εάν δουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τα πράγματα διαφορετικά, θα ανακοινώσουν νέα στρατιωτικά μέτρα («κλειδώματα») τα οποία φυσικά θα χρεώσουν στους ανεμβολίαστους.
Η προσωπική επιλογή όμως – που είναι και το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή – μπορεί να είναι πέρα από το οποιοδήποτε lockdown και το γνωρίζουν.
Δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο. Αυτός είναι ο Παγκόσμιος Πόλεμος της δικής μας γενιάς και είναι πρωτίστως πόλεμος του μυαλού παρά των όπλων. Είναι δική μας υπόθεση να τον τελειώσουμε, ώστε να μην περάσει στους επόμενους. Εάν πιστεύετε ότι είναι ανέφικτο, θα βοηθούσε το να μην χάνετε ποτέ από την οπτική σας το απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που πάει να δημιουργηθεί.
Τότε δεν θα φοβάστε τίποτε, γιατί τίποτε δεν είναι περισσότερο τρομακτικό από αυτό.
Πριν τον Κολοκοτρώνη ο μέντοράς του Ζαχαριάς (1759-1805) και πριν από αυτόν ο πατέρας του Κωνσταντής (1745-1780) επιχείρησαν να απελευθερώσουν την Ελλάδα, δημιουργώντας πανελλήνιο δίκτυο οπλαρχηγών και ερχόμενοι σε επαφή με ευρωπαϊκά κράτη.
Τα Τάγματα Ασφαλείας, που συγκροτήθηκαν στα τέλη του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση του Ι.Ράλλη, ήταν γέννημα της αστικής τάξης και εντάχθηκαν στους αστικούς σχεδιασμούς για την μεταπολεμική εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα. Σκοπός τους ήταν να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή των Γερμανών όταν αυτοί θα αποχωρούσαν, ώστε να απασχολήσουν και να φθείρουν τον ΕΛΑΣ μέχρι την έλευση των «συμμαχικών» βρετανικών δυνάμεων.«11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ’ όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών. Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού. Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό. Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες. Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης. Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό. Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ’ αυτιά σου και ν’ απαντάς με μία. Μονάχα που διαθέτει κανόνι! Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ’ απομεινάρια κάποιου ναυαγίου. Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ’ έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω – κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
