Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021
Έθνος και Τάξη - Εθνικό και Ταξικό (Η ταξική πάλη για το έθνος και η σύγχρονη μαζική μετανάστευση)
Η ταξική πάλη είναι ο αγώνας για την εθνική κυριαρχία, για το ποια κοινωνική τάξη θα είναι η άρχουσα και κυρίαρχη τάξη του έθνους. Η κοινωνική ( προλεταριακή ) επανάσταση είναι κατεξοχήν μια εθνική επανάσταση που με την νίκη της επιβάλει διά της ισχύος την θέληση της εκμεταλευόμενης πλειονότητας του έθνους στην εκμεταλευτική και καταπιεστική μειοψηφία.
«Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μιας και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο ως έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης»
Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς : «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» Διαλεχτά Έργα, σελ. 40-41
«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.
Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.
Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή;
Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».
Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ»
Άπαντα, τομ. 49, σελ. 329
Η επαναστατική σημασία της πάλης ενάντια στη μετανάστευση βρίσκεται πρωταρχικά στην απομόνωση της δικής μας αρχουσας τάξης από την δυνατότητα χρήσης εφεδρειών, με την πιο γενική εννοια που μπορεί να εχει αυπό.
Γιατί με την σύγχρονη ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση δεν εξασφαλίζονται μόνο τα απαραίτητα πλεονάσματα δυνητικά προσφερόμενης εργατικής δύναμης - εργασίας που χρειάζονται οι αρχουσες τάξεις για να διαμορφώνουν κατά το δοκούν τα μεροκάματα και τους μισθούς, αλλά επιπλέον δημιουργούνται ισχυροί εμφανείς αλλά και αδιαφανείς δεσμοί συμφερόντων και συνεπώς και αλληλεγγύης μεταξύ των παγκοσμιοποιητικών τμημάτων των αρχουσών τάξεων που συμμετέχουν από κοινού στο σύγχρονο παγκόσμιο διακρατικό "δημοκρατικό"
"αντί"- ρατσιστικό δουλεμπόριο έτσι που καθιστούν την ισχύ της καθεμιάς αντεπαναστατική εφεδρεία όλων των άλλων. Η πολιτική ταξική σύγκρουση με την αστική πολιτική της μαζικής μετανάστευσης τόσο από το εσωτερικό μιάς χώρας όσο και από το εξωτερικό δυσχεραίνει την προσπάθεια των αρχουσών τάξεων να εξάγουν και να απαλλάσονται από την εν δυνάμει και προοπτικά επαναστατική κοινωνική δυσαρέσκεια και περιορίζει τις δυνατότητές τους να αποπροσανατολίζουν και διεξάγουν την ταξική πάλη εκτός του εθνικού πεδίου διεκδίκησης της εξουσίας, αποδυναμώνοντας και αποκόπτοντας το ντόπιο προλεταριάτο από τις άμεσα διαθέσιμες εφεδρείες του.
«Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά, το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ' όλα, με τη δική του αστική τάξη».
Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς : «Μανιφέστο
του Κομμουνιστικού Κόμματος»
Διαλεχτά Έργα, σελ. 33
Όσο η ταξική αντίθεση μέσα στα εθνικά πλαίσιο μεταμορφώνεται σε γενική αντίθεση ανάμεσα στο έθνος και στο κράτος της άρχουσας τάξης, τόσο περισσότερο ανοίγει ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης και διευκολύνεται το έργο της. Αυτό, με επικρατούσες τις κλασσικές καπιταλιστικές συνθήκες οπως διαμορφώνονταν πριν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ηταν σχετικά δύσκολο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και ευκολότερο στις εξαρτημένες, όπου οι τοπικές άρχουσες τάξεις γίνονταν και γίνονται οργανικό εξάρτημα του ιμπεριαλισμού, για την εκμετάλλευση των ίδιων των εθνών τους. Στη σύγχρονη εποχή του άεθνου πολυεθνικού - υπερεθνικού κεφαλαίου, που αποικιοποιεί ακόμα και τον πρώην αποικιοκρατικό χώρο, μέχρι και στις πιο αναπτυγμένες χώρες, το έργο της κοινωνικής επανάστασης καθίσταται ευκολότερο. Γι’ αυτό η αντίσταση ενάντια στην αποεθνοποιητική μαζική μετανάστευση γίνεται καθοριστικός παράγοντας συσπείρωσης του έθνους ενάντια στις άρχουσες τάξεις.
« .... τόσο το παράδειγμα όλης της προοδευμένης και πολιτισμένης ανθρωπότητας, και το παράδειγμα των Βαλκανίων, όσο και το παράδειγμα της Ασίας, αποδείχνουν, αντίθετα απ' ό,τι λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ότι η θέση του Κάουτσκι είναι απόλυτα σωστή: το εθνικό κράτος είναι κανόνας και "νόρμα" του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε ν' αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η "αυτοδιάθεση των εθνών" δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικο-οικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους».
Λένιν: «Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών»,
σελ. 48-49
Η ορθή επαναστατική πολιτική, καθόσον ωριμάζουν οι συνθήκες συνίσταται στο να πάρεις τον απλό λαό μαζί σου με τις θέσεις σου, που τον αγγίζουν και σιγά αλλά σταθερά να τον αφυπνίσεις καθολικά. Συνάρμοσε το εθνικό και το ταξικό πολιτικά, φροντίζοντας να ρίχνεις την τσξική βαρύτητα αυτής της σύγκλισης προς το μέρος σου στον μέγιστο βαθμό που το επιτρέπουν οι αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες. Έτσι ανοίγεις δρόμο για την εργατική εξουσία, για να αναδειχτεί η εργατική τάξη σε ηγεμονική δύναμη της ( εθνικής ) κοινωνίας. Παράλληλα, βοηθάς την εργατική τάξη να αυτό-οργανωθεί και συσπειρώνεις γύρω της το έθνος.Το Κόμμα είναι η καθοδηγητική κοινωνική δύναμη που ακριβώς γι αυτό εργάζεται και αυτό ακριβώς επιδιώκει ενεργά να επιτευχθεί. Το κόμμα είναι το καθοδηγητικό επιτελείο της κοινωνικής επανάστασης.
Μόνο αφού πάρεις την εξουσία μπορείς να περάσεις έμπρακτα σε ολοκληρωμένη διεθνιστική πολιτική, που σημαίνει να εκπαιδεύσεις στελέχη για την δημιουργία και ανάπτυξη Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αλλα εθνικά κράτη και εθνη και να βοηθήσεις στο επαναστατικό έργο τους.
Οταν το έθνος θεωρεί ότι απειλείται πολιτικά από την παρουσία σου θα σε πολεμήσει. Ακριβώς αυτό θα συμβεί με την συνειδητοποίηση του έθνους για την απειλή ενάντια στην ύπαρξή του από το Καπιταλιστικό σύστημα. Πρωταρχικό πολιτικο - ιδεοσλογικό καθήκον λοιπόν είναι να δώσουμε στο εθνος να καταλάβει οττι η αυτοτελής υπαρξή απειλείται αναπόδραστα απο τον Ιμπεριαλιστικό Καπιταλισμό και η μόνη διέξοδος από αυτήν την απειλή είναι η αλλαγή πορείας προς τον σοσιαλισμό που δεν μπορεί να βρίσκει την εναρξή της παρά μόνο στον κοινωνικό αγώνα που κατευθύνεται προς την νικηφόρα διεξαγωγή της κοινωνικής επανάστασης. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές σήμερα είναι να πείσουν με την πολίτικη τους έμπρακτα το έθνος ότι η μόνη πραγματική απειλή για την εθνική ύπαρξη είναι η κεφαλαιοκρατική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση - παγκοσμιομοίωση και πως η μονή εγγύηση για την προστασία της εθνικής ζωής και πολιτισμού είναι ο κομμουνισμός καθώς σε συνθήκες αναπτυγμενου Καπιταλισμού είναι νομοτελειακή η διεθνοποίηση της οικονομίας, γεγονός που καθιστά αδύνατη την υπαρξη και διατήρηση είτε την επιστροφή στο εθνικό κράτος. Αυτό είναι σχετικά πολύ ευκολότερο σήμερα απ ότι πριν την καπιταλιστική διεθνοποίηση των ανοιχτών συνόρων και καθόλου δεν αποκλείει τον επαναστατικό διεθνισμό, αλλά αντίθετα αποτελεί την απαραίτητη βάση για την ανάπτυξη του γιατί αποκλείει την εθνική καταπίεση που γιγαντώνεται με το ανακάτεμα εθνικών πληθυσμών που ο καθένας διεκδικεί την αυτοτελή ύπαρξη του στα πλαίσια ενός και μονό μηχανισμού αστικής κρατικής εξουσίας, οπού το δικαίωμα του ενός καταπιέζει και συχνά αποκλείει τα καθεαυτό αντιθετικά δικαιώματα των άλλων.
Ακριβώς η προστασία της εθνικής ζωής και του εθνικού πολιτισμού είναι και το θεμέλιο για την ανάπτυξη του διεθνισμού. Η απαρχή της επαναστατικής προλεταριακής παγκοσμιοποίησης δεν έρχεται σαν φυσική συνέπεια της κεφαλαιοκρατικής άλλα αντίθετα συνίσταται στο διαδοχικό σπάσιμο των ξεχωριστών κρίκων της αλυσίδας της Καπιταλιστικής - Ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης που αλυσοδένει τα έθνη.
«Σ' όλο τον κόσμο η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στη φεουδαρχία ήταν συνδεμένη με εθνικά κινήματα . Η οικονομική βάση αυτών των κινημάτων συνίσταται στο ότι, για την πλήρη νίκη της εμπορευματικής παραγωγής, είναι ανάγκη να κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη να ενωθούν σε κράτος τα εδάφη που ο πληθυσμός τους μιλάει την ίδια γλώσσα, παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτής της γλώσσας και την καθιέρωσή της στη φιλολογία.
Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πωλητή ή αγοραστή.
Γι' αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη -κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο- χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.
...με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους».
Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών»
Γράφτηκε Φλεβάρη-Μάη του 1914
Ελληνική Έκδοση: Σύγχρονη Εποχή, 1992, σελ. 45-46
Η εποχή των καταρχήν νικηφόρων επαναστάσεων σε τριτοκοσμικές χώρες, με την κατάληψη της εξουσίας σε δοσμένους "αδύνατους κρίκους" της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας έχει πλέον παρέλθει οριστικά όπως μας έδειξε και η μέχρι τα τώρα πορεία
επαναστάσεων όπως του Βιετνάμ, της Κούβας και πολλών άλλων χωρών που ήταν εθνικοαπελευθερωτικές και διεξήχθησαν με κομμουνιστικές ηγεσίες και εγκαθίδρυσαν καθεστώτα που ήθελαν πράγματι να οικοδομήσουν σοσιαλισμό.
Σε αυτές τις χώρες οι επαναστάσεις πέτυχαν, αρχικά διότι κατά τον χρόνο διεξαγωγής τους οι συγκεκριμένες χώρες υπήρξαν αδύνατοι κρίκοι της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.
Όμως η ιστορία έδειξε ότι αποκεί και πέρα έφτασαν μέχρις ενός σημείου και κατόπιν βάλτωσαν.
Είναι απείρως ευκολότερο να κατακτιέται η εξουσία σ’ έναν καθυστερημένο αδύνατο κρίκο, απ’ ό,τι σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστικά χώρα.
Αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί η τελική νίκη στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε αυτές τις χώρες, αν δεν συνεπικουρείται από πιο ανεπτυγμένες χώρες, που πέρασαν στον σοσιαλισμό.
Έτσι και τα ρομαντικά μαοϊκά όνειρα, για μεγάλα άλματα και άλλες βολονταριστικές αερολογίες, ναυάγησαν μέσα στη σκληρή πραγματικότητα.
Στην εποχή μας δεν ισχύουν οι μοναχικοί αδύνατοι κρίκοι αλλά οι ενιαίοι κρίκοι που βρίσκονται σε θέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ τους στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς και ειδικά ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για την αλληλεξάρτηση μεταξύ αναπτυγμένων και εξαρτημένων χωρών.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το σπάσιμο ενός και μόνο κρικου είναι ικανό να συμπαρασύρει ολόκληρα κομμάτια της αλυσίδας.
Και για να σπάσει κανείς αυτήν την παγκόσμια κεφαλαιοκρατική - ιμπεριαλιστική αγορα πρέπει η πολιτική του να προσανατολιστεί στην ενίσχυση της εθνικής αγοράς και κατά συνέπειαν της εθνικής αγοράς εργασίας γιατί διαφορετικά οδηγείται σε εθνική αποπρολεταριοποίηση.
«Είναι φανερό ότι ο αρθρογράφος δεν κατάλαβε σε τι συνίσταται η απονέκρωση του κράτους ύστερα από τη νίκη του σοσιαλισμού και ποιοι είναι οι όροι αυτού του προτσές. Το κύριο όμως είναι οι «αντιρρήσεις» του που αφορούν την εποχή της κοινωνικής επανάστασης. Αφού μας έβρισε με τη φοβερά τρομακτική φράση «ταλμουδιστές της αυτοδιάθεσης», ο αρθρογράφος λέει: «Το προτσές αυτό (κοινωνική ανατροπή) εμείς το εννοούμε σαν μια ενοποιημένη δράση των προλετάριων όλων (!!) των χωρών που καταργούν τα σύνορα του αστικού (!!) κράτους, που σαρώνουν τις πυραμίδες των συνόρων» (ανεξάρτητα από την «κατάργηση των συνόρων»;), «που τινάζουν στον αέρα (!!) την εθνική κοινότητα και εγκαθιδρύουν την ταξική κοινότητα». Ας μην κακοφανεί στον αυστηρό κριτή των «ταλμουδιστών», αν του πούμε ότι εδώ υπάρχουν πολλά λόγια, μα δεν βλέπουμε καθόλου «σκέψη». Η κοινωνική ανατροπή δεν μπορεί να είναι η ενοποιημένη δράση των προλετάριων όλων των χωρών, για τον απλούστατο λόγο ότι ως τώρα η πλειοψηφία των χωρών και η πλειοψηφία του πληθυσμού της γης δεν βρίσκεται ακόμη ούτε καν στην καπιταλιστική ή βρίσκεται μόνο στην αρχή της καπιταλιστικής βαθμίδας ανάπτυξης. Αυτό το έχουμε πει στην 6η παράγραφο των θέσεών μας και ο Π. Κίεβσκι απλώς από απροσεξία ή από ανικανότητα να σκεφτεί «δεν αντιλήφθηκε» ότι την παράγραφο αυτή εμείς δεν τη βάλαμε εκεί στα χαμένα, αλλά ακριβώς για αναίρεση των γελοιογραφικών διαστρεβλώσεων του μαρξισμού. Μόνο οι προηγμένες χώρες της Δύσης και της Βόρειας Αμερικής έχουν ωριμάσει για το σοσιαλισμό και στο γράμμα του Ένγκελς προς τον Κάουτσκι («Σμπόρνικ Σοτσιάλ-Ντεμοκράτα») ο Π. Κίεβσκι μπορεί να βρει μια συγκεκριμένη απεικόνιση της – πραγματικής και όχι μόνο της υποσχόμενης – «σκέψης» ότι «το να ονειρεύεται κανείς μια ενοποιημένη δράση των προλετάριων όλων των χωρών» σημαίνει να αναβάλλει το σοσιαλισμό για τις ελληνικές καλένδες, δηλ. για «ποτέ». Το σοσιαλισμό θα τον πραγματοποιήσουν με την κοινή τους δράση οι προλετάριοι όχι όλων των χωρών, αλλά μιας μειοψηφίαςχωρών, που έχουν φτάσει στη βαθμίδα ανάπτυξης του προηγμένου καπιταλισμού.».
Λένιν, «Σχετικά με την γελοιογραφία του Μαρξισμού από τον "Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό"», σελίδα 38 -39.
Αν λοιπόν κάποιος λειτουργεί με τη μικροαστο-λούμπεν ηθικιστική λογική του «εκδικητή» ενάντια στις ιμπεριαλιστικές χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού και θέλει να τις εκδικηθεί εισάγοντας καθυστερημένα στοιχεία από καθυστερημένες κοινωνίες στην αγορά εργασίας, θα έπρεπε προηγουμένως να σκεφτεί ότι μόνο το ανεπτυγμένο προλεταριάτο αυτών των χωρών μπορεί να φέρει το έργο της σοσιαλιστικής επανάστασης σε αίσιο πέρας. Η στρατηγική του μικροαστο-λούμπεν «εκδικητή» δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την κοινωνική επανάσταση και τον επιστημονικό σοσιαλισμό. (Απεναντίας, όπως μπορούμε να δούμε σε πλείστα αποσπάσματα των Μαρξ και Ένγκελς, η αθρόα μετανάστευση απομακρύνει τη δυνατότητα διεξαγωγής επανάστασης στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, επομένως αποτελεί ένα από τα κυριότερα όπλα των καπιταλιστών ενάντια στην εργατική τάξη).
