Ο κύκλος που κλείνει, ο νέος που ανοίγει, και αυτός που πρέπει να ανοίξει

του Ρούντι Ρινάλντι

Σε ολόκληρη την πολιτική και ιστορική φιλολογία υπάρχει σωρεία αναφορών σε κύκλους: μικρούς, μεγάλους, οικονομικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς, αγώνων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων. Πολλές φορές αντί του «κύκλου» χρησιμοποιείται και ο όρος «κύμα». Όσον αφορά τη χώρα μας:

♦ Φαίνεται να έκλεισε αποφασιστικά και με τον πιο ηχηρό τρόπο ο αντιμνημονιακός κύκλος -με την έννοια της λαϊκής ορμής, των ανακατατάξεων σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, του συσχετισμού ανάμεσα σε μεγάλες παρατάξεις και μπλοκ δυνάμεων. Οι κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν όχι εντελώς απότομα, κι ούτε κλείνουν «μια κι έξω». Συνήθως υπάρχουν «ουρές» των προηγούμενων καταστάσεων, υπολείμματα ή κατακτήσεις προηγούμενης φάσης, που διατηρούνται ή απορροφούνται μέσα από μια σύνθετη διαδικασία. Ακόμα και σε ιδεολογικό ή συμβολικό επίπεδο, πολλές φορές διατηρούνται στοιχεία ενώ έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος.

♦ Για παράδειγμα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο αντιμνημονιακός κύκλος έκλεισε το καλοκαίρι του 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος ψήφισαν το 3ο μνημόνιο (222 «ναι σε όλα» στη Βουλή τον Αύγουστο του 2015), και νομίζουν ότι έτσι έσωσαν την Ελλάδα. Ή ακόμα ότι ο κύκλος έκλεισε το 2019, με την αυτοδυναμία της Ν.Δ. και την τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα ο κύκλος κλείνει ουσιαστικά το 2020 με την πανδημία και όσα ακολούθησαν (κατάργηση δημόσιου χώρου, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, υποχρεωτικότητες κ.λπ.) και το 2022 με την είσοδο στον πόλεμο της Ουκρανίας. Τυπικά και πανηγυρικά, αποφασιστικά, κλείνει με τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, την επικράτηση της Ν.Δ., πάλι με αυτοδυναμία, και το γκρέμισμα της Συριζικής κατάστασης – αριστεράς.

♦ Ο Τσίπρας βέβαια στη δήλωση παραίτησής του ανέφερε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πια κλείσει έναν μεγάλο ιστορικό κύκλο, που πρέπει να τον αποτιμήσουμε με περηφάνια, και να ανοίξουμε συλλογικά έναν επόμενο κύκλο». Σαφώς, δηλαδή, κάνει λόγο για κύκλο που αφορά αποκλειστικά τον πολιτικό του χώρο, και όχι κάτι ευρύτερο (κοινωνία, λαό, χώρα κ.λπ.). Το βλέπει σχετικά περιορισμένα. Ακόμα και τον νέο κύκλο τον βλέπει μέσα στα πλαίσια μιας κεντροαριστερής δεξαμενής που βαφτίζεται «προοδευτική παράταξη». Δεν βλέπει πιο βαθιές διαχωριστικές -και δεν θα μπορούσε εξάλλου να το κάνει, αφού έχει αποδεχθεί τις παγκοσμιοποιητικές και συστημικές προδιαγραφές.

♦ Από την άλλη όχθη, τη δεξιά ή ακροκεντρώα, γίνεται λόγος και εκεί για κλείσιμο ενός κύκλου: λαϊκισμού – τοξικότητας – διχασμού που εκπροσωπούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, και άνοιξε χέρι-χέρι με άλλες δυνάμεις (ακροδεξιές) το δρόμο σε έναν επικίνδυνο εφιάλτη, αυτόν του «εθνολαϊκισμού» και «αντισυστημισμού». Στη θέση του τώρα οι υγιείς δυνάμεις της χώρας, αυτές που στέκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας (δηλαδή που δεν «ανήκουν» απλά στην Δύση, αλλά «είναι» Δύση), θα ανοίξουν νέους δρόμους ευημερίας και ανάπτυξης. Το βάρος αυτό πέφτει στη Ν.Δ., που είναι ο βασικός εκφραστής της «ακροκεντρώας» συστημικής παγκοσμιοποίησης και κύριος στυλοβάτης της ελληνικής μεταπρατικής εκδοχής της.

Η στροφή στην πολιτική συντήρηση έχει δύο όψεις: αυτήν της δεξιάς και ακροδεξιάς/φασισμού, αλλά και αυτήν του «δικαιωματισμού» και της συμπόρευσης με την παγκοσμιοποίηση και τη Δύση

Ο κύκλος κλείνει με χρεοκοπία της υπαρκτής αριστεράς

Ο αντιμνημονιακός κύκλος που κλείνει αποφασιστικά, δεν κλείνει απλά με μια ανακατανομή ισχύος ανάμεσα σε συστημικές πτέρυγες. Κλείνει με μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική ήττα της υπαρκτής αριστεράς, των σχημάτων και σχεδίων που είχε στο λόγο της και στα προγράμματά της, του βαθμού ξεκόμματός της από την ελληνική πραγματικότητα και τις ανάγκες του τόπου, των ιδεοληψιών που κουβαλούσε – και βεβαίως της πολιτικής που ακολούθησε και υπηρέτησε, τόσο πριν (δηλαδή από τη μεταπολίτευση και ύστερα) όσο και κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού κύκλου και των φάσεων που αυτός γέννησε και τροφοδότησε:

♦ Η αριστερά, σε όλες τις μορφές της, δεν θέλει να πάρει κανένα μήνυμα για όλα αυτά. Δεν εγκαταλείπει την αυτοαναφορικότητα και την αλαζονεία της: αυτοτοποθετείται σαν κάτι πολύ ανώτερο από τον υπόλοιπο λαό, τους πολίτες ή τους ψηφοφόρους που «δεν καταλαβαίνουν» και «είναι οπισθοδρομικοί και καθυστερημένοι», που της «γυρνούν την πλάτη σαν μικροαστοί κυρ-Παντελήδες». Δεν είναι μόνο οι έτσι σκεπτόμενοι νέοι που εκδηλώνουν την επιθυμία να πάνε σε άλλη χώρα, αλλά και πολλοί άνω των -ήντα που το αναμασούν. Αλήθεια, τι ωραία να αλλάζαμε λαό! Καμιά εκτίμηση των κόπων και των αγώνων που έδωσε αυτή η κοινωνία, καμιά αναφορά στο αίσθημα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, εθελοντισμού και προσφοράς που εκδηλώθηκε (χωρίς να βρει κανένα ουσιαστικό προγραμματικό-πολιτικό αντίκρισμα, και χωρίς να δημιουργηθεί κανένα ενδιαφέρον εγχείρημα).

♦ Από τα «κάστρα» της αριστεράς, τα μεγαλύτερα βυθίστηκαν και απορροφήθηκαν από τον κυβερνητισμό και την παγκοσμιοποίηση, ενώ κάποια άλλα περιφρούρησαν τον εαυτό τους και πανηγυρίζουν (τις στιγμές που ο λαός θλίβεται). Δυνάμεις απούσες από μεγάλες μάχες, ή καταγγέλλοντας ως Κασσάνδρες ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αρνούμενες να προβάλουν οποιαδήποτε πρόταση που να μην είναι εκλογικής καταγραφής ή να ξεφεύγει από τη στενή εμβέλεια της κομματικής τους επιρροής (βλ. ΚΚΕ), εισπράττοντας βέβαια τα θετικά σχόλια των αντιπάλων (Ν.Δ., επιχειρηματιών, δημοσιογράφων κ.λπ.).

♦ Από κοντά και μια διανόηση αριστερής κοπής –επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες κ.λπ. – που δεν είδε τίποτα τον καιρό της πανδημίας, δεν βλέπει τίποτα για τα εθνικά ζητήματα και τα προβλήματα που προκαλεί ο τουρκικός επεκτατισμός, εκστασιάζεται με τη συμφωνία των Πρεσπών και την Χάγη, στέκει με το στόμα ανοικτό στα πορίσματα του ΕΛΙΑΜΕΠ. Τι μένει; Ο «φασισμός» ως μέγιστος κίνδυνος, ο «δικαιωματισμός», η καταπολέμηση της «ακροδεξιάς λαίλαπας», η πλήρης υποτίμηση του υπαρξιακού ζητήματος της χώρας. 

Όλα βρωμούν «εθνικισμό». 

Οποιαδήποτε αναφορά στον αξεδιάλυτο δεσμό των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων εντός της χώρας θεωρείται εθνικιστική παρέκκλιση. 

Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα όταν «διαδηλώνουν» μαζί με εκπροσώπους της πρεσβείας των ΗΠΑ και των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων στα Pride. Ο «αυτοπροσδιορισμός» στο τιμόνι.

♦ Η στροφή στην πολιτική συντήρηση έχει δύο όψεις: αυτήν της δεξιάς και ακροδεξιάς/φασισμού, αλλά και αυτήν του «δικαιωματισμού» και της συμπόρευσης με την παγκοσμιοποίηση και τη Δύση. 

Η ροπή είναι μεγάλη: το γκρέμισμα μιας αριστερής ηγεμονίας στον τομέα των ιδεών, στο γενικό ιδεολογικό φόντο της χώρας, γίνεται με ξήλωμα κάθε αναφοράς στο ζήτημα της εξάρτησης, του ιμπεριαλισμού, του ευρωατλαντισμού, κάθε αναφοράς στους εθνικούς κινδύνους μέσα στους γεωπολιτικούς αναδασμούς, μέσα από την αποδοχή του ατομικισμού (στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού) και της κατάλυσης των μεγάλων ταυτοτήτων (εθνικής, ταξικής, γυναικείας) προς όφελος μικρότερων – πυροδοτώντας έτσι νέες πολώσεις και ατζέντες εντελώς παγκοσμιοποιητικές. Η χειραφέτηση δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μεγάλα σύνολα, μεγάλα ακροατήρια, ούτε σε χώρο ατοπίας, μακριά από μια βαθιά δημοκρατία, χωρίς πίστη πως είναι αναγκαία μεγάλα υποκείμενα εθνικά και κοινωνικά και ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα και την κοινωνία.

Άρα ο κύκλος κλείνει με μια μεγάλη χρεοκοπία της υπαρκτής αριστεράς.

Είναι αναγκαίο να ανοίξει ένας κύκλος όπου κεντρικά ζητήματα πρέπει να είναι το «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας» και ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας, ενταγμένο στα πλαίσια μιας βαθιάς πολιτειακής μεταβολής

Ο κύκλος που αντικειμενικά ανοίγει

Το 40-20 της 21ης Μαΐου σόκαρε έντονα πολλούς αριστερούς. Ξαφνιάστηκαν. Όπως ξαφνιάστηκε και ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή στην ουσία γκρεμίστηκε-χρεοκόπησε η αριστερή αντίληψη πως με έναν εύκολο τρόπο θα μπορούσαν να υπάρχουν ισχυρά αναχώματα, κέρδη, δύναμη, τότε που γινόταν (όπως και τώρα) πολύς λόγος για «κόμματα εξουσίας», χωρίς καν να αναλογίζονται τι σημαίνει αυτό: τι πρέπει να πουλήσεις στο βαθύ σύστημα για να πάρεις μια θέση εξουσίας μέσα στα πλαίσιά του. Το 40% ενός κατά βάση αστικού, παραδοσιακού κόμματος, ή ακόμα και ενός κόμματος μέσα σε ένα δικομματικό σύστημα εναλλαγής, δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Η Ν.Δ. επί Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974, με έντονο ριζοσπαστισμό στην ελληνική κοινωνία, πήρε 54%. Και για πολλές δεκαετίες ο δικομματισμός Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ συγκέντρωνε μαζί πάνω από 80-85% (λίγο πριν την χρεοκοπία, το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ είχε πάρει 44%).

♦ Το σοκαριστικό στον νέο κύκλο που ανοίγει είναι η καθίζηση της «δημοκρατικής-αριστερής» παράταξης που, ακόμα και αθροιζόμενη (ΣΥΡΙΖΑ 17,7% και ΠΑΣΟΚ 11,9%), δεν φτάνει το ποσοστό της Ν.Δ. Την ίδια στιγμή, κανείς στην ευρεία αριστερά δεν αναρωτιέται γιατί έχουν μια ανάπτυξη δεξιοί σχηματισμοί πέραν της Ν.Δ., γιατί υπάρχει σε αυτόν τον χώρο μια κινητικότητα και ανάπτυξη. Φταίει αποκλειστικά η πολιτική της Ν.Δ. στα χρόνια 2019-2023 που άνοιξε το δρόμο σε ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα, ή υπάρχει κι άλλη εξήγηση για αυτήν την εξέλιξη; Αλλά και πιο γενικά: για την άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη ευθύνεται απλά η κρίση και η νεοφιλελεύθερη διαχείριση; Ή μήπως πρέπει να σκάψουμε λίγο πιο βαθιά;

♦ Γιατί η κρίση να ανοίγει αποκλειστικά το δρόμο σε ακροδεξιές δυνάμεις; Επειδή δεν υπάρχει σοβαρή παρουσία της αριστεράς που, παρόλο που ενισχύθηκε κι αυτή στα χρόνια 2000-2015, από τότε προχωρά από ήττα σε ήττα: η ενσωμάτωση στον κυβερνητισμό και η εφαρμογή της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας αφήνει ακάλυπτα τα πιο φτωχά στρώματα των πληθυσμών πολλών χωρών, και επίσης αφήνει το έδαφος ανοικτό σε δυνάμεις δεξιάς ή ακροδεξιάς απόκλισης να καλύπτουν αυτά τα κενά και να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της κοινωνίας, του έθνους, της οικογένειας κ.λπ. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς αυτήν την αλήθεια;

♦ Ο νέος κύκλος στην Ελλάδα ανοίγει με μια δεξιά (ακροκεντρώα και όχι ακροδεξιά) κυβέρνηση, και μια ενίσχυση δεξιών-ακροδεξιών και φασιστικών σχηματισμών. Αυτοί κάλυψαν μια «περιοχή» η οποία ένοιωθε πως εγκαταλείπονται εθνικά συμφέροντα (Πρέσπες, βλ. Ελληνική Λύση) και θρησκευτικές πεποιθήσεις (βλ. Νίκη), ή διαπίστωνε μια σαπίλα του πολιτικού συστήματος (βλ. Κασιδιάρης-«Σπαρτιάτες» και φασιστική υπέρβαση).

♦ Σε οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο, ο κύκλος που ανοίγει έχει τις ελίτ να μονοπωλούν την πολιτική εξουσία (σε όλες τις βαθμίδες) και, μέσω του ψηφιακού κράτους και της πράσινης μετάβασης, να προσαρμόζονται στις προδιαγραφές του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ενώ παράλληλα εκχωρούν στις ΗΠΑ οτιδήποτε ζητήσουν. Παράλληλα, κινούμενοι πάνω στο μνημονιακό καθεστωτικό οικοδόμημα, βάζουν τις βάσεις μιας ακόμα πιο επιθετικής αντιλαϊκής και ανοικτά αντιαριστερής πολιτικής, εκμεταλλευόμενες την πολλαπλή της κρίση, και στήνοντας θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα χειραγώγησης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Αυτά συμπληρώνονται από έναν επιδοματικό μηχανισμό – υποκατάστατο των κλασικών πελατειακών σχέσεων. Κι όσο αντέξουν, μέχρι τους επόμενους κραδασμούς. Γιατί τέτοιοι θα υπάρξουν: η ανισορροπία στο πολιτικό σύστημα (απουσία αντιπολίτευσης και στοιχειωδώς λειτουργικού διπολισμού και επιμερισμού ευθυνών σε κρίσιμα ζητήματα), μαζί με τη δυσαρμονία της κοινωνίας (ιδιαίτερα για τα εθνικά θέματα και απειλές), θα προκαλέσουν τριγμούς και προβλήματα στη νεοδημοκρατική διαχείριση.

♦ Ο νέος κύκλος θα είναι ζοφερός για την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τη χώρα. Είναι λάθος να αναμένει κανείς την ώρα και το αν και κατά πόσο ο κεντροαριστερός χώρος θα μπορέσει να αποτελέσει έναν πόλο που να διεκδικήσει την διακυβέρνηση. Ο κεντροαριστερός χώρος (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί να δώσει καμία διέξοδο στις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Ο εγκλωβισμός στις αναμεταξύ τους διαμάχες, ή οι διεργασίες που θα διαπεράσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ξεχωριστά, είναι σκέτος και αδιέξοδος εγκλωβισμός. Παράλληλα, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι κι από καμία άλλη πλευρά δεν προτείνει μια πρόταση διεξόδου – ή έστω ένα εγχείρημα που να ξεπερνά τις κομματικές περιφράξεις και συντεταγμένες. Ήδη όλοι οι κομματικοί φορείς άρχισαν να επιδίδονται στους σχεδιασμούς για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και την απλή αναπαραγωγή τους. Δεν έχουν καμία πρόταση για τον λαϊκό παράγοντα. Η μόνη πρόταση είναι «ψήφισέ μας», και κάπως έτσι δυναμώνει η «φωνή σου». Ψέμα ασύστολο, και παντελής απουσία εναλλακτικής πρότασης.

Ο κύκλος που πρέπει να ανοίξει

Μέσα σε αυτό το δύσκολο, ρευστό, πυκνό περιβάλλον, είναι αναγκαίο να ανοίξει ένας κύκλος όπου κεντρικά ζητήματα πρέπει να είναι το «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας» και ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας, ενταγμένο στα πλαίσια και στις προϋποθέσεις μιας βαθιάς πολιτειακής μεταβολής. 

Σε ένα πρώτο στάδιο, ουσιαστικό και βασικό είναι να ιχνηλατηθούν τα κύρια περιεχόμενα και οι βασικοί αρμοί αυτής της προοπτικής, και συνάμα να διερωτηθεί κανείς σοβαρά πάνω στο με ποιες δυνάμεις και με ποιους τρόπους μπορεί να δημιουργηθούν οι ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις αυτού του κύκλου. 

Δεν μπορούν να εξαγγέλλονται «μέτωπα», «κόμματα», «πόλοι» ερήμην βαθύτατων συνεννοήσεων και εννοήσεων σε βασικά προγραμματικά ζητήματα, και ιδιαίτερα στη σύμπλεξη του εθνικού και κοινωνικού στοιχείου στη χώρα μας.

Άρα αναζητούνται επιμόνως οι δυνάμεις που θα εμπνευστούν, θα εφεύρουν, θα στηρίξουν αυτόν το σχεδιασμό. 

Η σύλληψη ενός σχεδίου, οραματικά και πνευματικά, πρέπει να συντελεστεί σε αντιδιαστολή με τις αυταπάτες, την ανάθεση στους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-λοιπής αριστεράς. Η αντίσταση σε όλες τις πλευρές του ζοφερού κύκλου που ανοίγει πρέπει να συνδυαστεί με την προώθηση μιας νέας συνείδησης, ικανής να συμβάλλει σε συνθέσεις και εγχειρήματα, ξεκινώντας ακόμα κι από το μηδέν.

Ξεκινώντας από αυτά που υπάρχουν και μοιάζουν λίγα, και ξέροντας καλά αυτά που λείπουν και πρέπει να καλυφθούν.

Αυτά μοιάζουν γενικόλογες ευχές. Αλλά έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν και να ενώσουν διάσπαρτες δυνάμεις, εδώ και τώρα, μέσα από μια αναγκαία πολιτική ζύμωση, και μέσα από τη δημιουργία προϋποθέσεων για δοκιμασίες και εγχειρήματα. Πρόκειται για την υπόθεση διάνοιξης ενός κύκλου, που δεν προκύπτει αυτόματα και με ευκολία. Προϋποθέτει ενεργά στοιχεία συνείδησης, βούλησης και συμπερασμάτων για όσα ζήσαμε τουλάχιστον στους κύκλους που μόλις έκλεισαν, και αυτούς που ανοίγονται με δυσμενέστατους όρους. Με μια άλλη έννοια, είναι ένα τολμηρό κάλεσμα: Να ανοίξουμε έναν αναγκαίο νέο κύκλο που δεν υπάρχει ακόμα, αλλά είναι αναγκαίος.

από το «https://edromos.gr/»

 

Κοινοποιήστε το:

Οι έλεγχοι των εξαγωγών της Κίνας στο γάλλιο είναι πιθανό να πλήξουν την αμερικανική αμυντική βιομηχανία

 Μετάφραση:   

Δημοσιεύθηκε στους Global Times στις 4 Ιουλίου 2023 18:16

    Οι πρόσφατα ανακοινωμένοι έλεγχοι των εξαγωγών της Κίνας στο γάλλιο θα μπορούσαν να πλήξουν την αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ, καθώς αυτό το υλικό, με την Κίνα με την Κίνα να είναι ο κορυφαίος παραγωγός και προμηθευτής στον κόσμο, χρησιμοποιείται ευρέως σε προηγμένα συστήματα ραντάρ που είναι εγκατεστημένα σε πολεμικά αεροσκάφη, πολεμικά πλοία και εγκαταστάσεις εδάφους, είπαν οι ειδικοί. την Τρίτη.

Από την 1η Αυγούστου, η Κίνα θα επιβάλει ελέγχους εξαγωγών στο γάλλιο και το γερμάνιο, καθώς και σε αρκετές χημικές ενώσεις που περιλαμβάνουν τα δύο υλικά, σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Εμπορίου και της Γενικής Διοίκησης Τελωνείων της Κίνας που δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα .

Τα είδη που πληρούν ορισμένα χαρακτηριστικά δεν θα εξάγονται χωρίς έγκριση, αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Η κίνηση στοχεύει στη διασφάλιση της εθνικής ασφάλειας και συμφερόντων, ανέφερε.

Το γάλλιο και το γερμάνιο χρησιμοποιούνται στην κατασκευή ημιαγωγών και άλλων ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, είπαν οι παρατηρητές.

Κινέζοι στρατιωτικοί αναλυτές δήλωσαν ότι οι έλεγχοι των εξαγωγών, ιδιαίτερα εκείνοι για το γάλλιο, θα μπορούσαν να πλήξουν την αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ προσπαθούν να περιορίσουν στρατιωτικά την ανάπτυξη της Κίνας.

Το αρσενίδιο του γαλλίου (GaAs) και το νιτρίδιο του γαλλίου (GaN) είναι τα πιο βασικά υλικά για την κατασκευή των μονάδων λήψης μετάδοσης σε ραντάρ ενεργού ηλεκτρονικής συστοιχίας σάρωσης (AESA), τα οποία χρησιμοποιούνται ευρέως σε σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη, πολεμικά πλοία και επίγειες εγκαταστάσεις, ο Fu Qianshao. ένας κινέζος εμπειρογνώμονας στρατιωτικής αεροπορίας, δήλωσε στους Global Times την Τρίτη.

Για παράδειγμα, οι αμυντικές εταιρείες των ΗΠΑ Raytheon και Northrop Grumman φέρεται να εισάγουν νέα συστήματα ραντάρ AESA βασισμένα στο GaN, τα οποία παρέχουν ανώτερη απόδοση από τα GaA που χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως. Τα τελευταία ραντάρ για το μαχητικό αεροσκάφος F/A-18E/F που βασίζεται σε αεροσκάφος και το μαχητικό αεροσκάφος F-35 stealth ενσωματώνουν επίσης το GaN.

Τόσο το GaN όσο και το GaAs περιλαμβάνονται στον κατάλογο των ελέγχων των εξαγωγών της Κίνας.

Η Κίνα αντιπροσωπεύει περίπου το 85% των παγκόσμιων αποθεμάτων γαλλίου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι απίθανο για τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες να αποφύγουν τη χρήση των κινεζικών υλικών χωρίς σημαντικό κόστος, είπε ο Fu.

Οι ΗΠΑ αναπτύσσουν συχνά τα πολεμικά αεροσκάφη και τα πολεμικά πλοία τους στα κατώφλια της Κίνας για κοντινές αναγνωρίσεις, προκλητικές διελεύσεις και ασκήσεις, καθώς και για την επίδειξη αποτρεπτικών σκοπών, εκτός από τη συνέχιση των πωλήσεων όπλων στο νησί της Ταϊβάν, που αποτελούν προφανείς προσπάθειες να περιοριστεί η ανάπτυξη και η ζημιά της Κίνας, η εθνική ασφάλεια και τα συμφέροντα της Κίνας, είπαν οι αναλυτές.

 
• CHINA / MILITARY

China’s export controls on gallium likely to hit US defense industry: experts

By 

Liu Xuanzun

Published: Jul 04, 2023 06:16 PM Updated: Jul 04, 2023 06:12 PM

 

 

 

 

An F-35 fighter jet performs during the annual Wings Over Houston Airshow at the Ellington Airport, state of Texas, the United States, Oct. 19, 2019. (Xinhua/Song Qiong)

China’s recently announced export controls on gallium could hit the US defense industry, as this material, with China with China being the leading producer and supplier in the world, is widely used in advanced radar systems installed on warplanes, warships and ground installations, experts said on Tuesday.

Starting August 1, China will impose export controls on gallium and germanium as well as several chemical compounds involving the two materials, according to a notice China’s Ministry of Commerce and General Administration of Customs released on Monday.

Items meeting certain characteristics shall not be exported without approval, the notice stated.

The move aims to safeguard national security and interests, it said.

Gallium and germanium are used in the making of semiconductors and other electronic components, observers said.

Chinese military analysts said that the export controls, particularly those on gallium, could hit the US defense industry at a time when the US is attempting to militarily contain China’s development.

Gallium arsenide (GaAs) and gallium nitride (GaN) are the most basic materials in the making of the transmit receive modules on active electronic scanning array (AESA) radars, which are widely used on modern warplanes, warships and ground installations, Fu Qianshao, a Chinese military aviation expert, told the Global Times on Tuesday.

For example, US’ defense companies Raytheon and Northrop Grumman are reportedly introducing new AESA radar systems based on GaN, which provide superior performance than previously used GaAs. The latest radars for the F/A-18E/F carrier-based fighter jet and the F-35 stealth fighter jet also incorporate GaN.

Both GaN and GaAs are included on China’s list of export controls.

China accounts for about 85 percent of global gallium reserves, meaning that it is unlikely for the US and other Western countries to avoid using the Chinese materials without significant cost, Fu said.

The US frequently deploys its warplanes and warships on China’s doorsteps for close-in reconnaissance, provocative transits and exercises as well as showcasing deterrence purposes, in addition to continuing arms sales to the island of Taiwan, which are obvious attempts to contain China’s development and harm China’s national security and interests, analysts said.

"Ύφαλος 12 μιλίων": Η άγνωστη σήμερα αμερικάνικη ταινία του 1953 για τους Έλληνες σφουγγαράδες της Φλόριντα

Η ταινία είναι η τρίτη που γυρίστηκε σε σινεμασκόπ και από τις πρώτες με υποβρύχιες λήψεις. 

Περιγράφει τη ζωή δύο Ελλήνων σφουγγαράδων, πατέρα και γιου, τη Φλόριντα. 

Ο πατέρας σκοτώνεται ψαρεύοντας σε μια επικίνδυνη θαλάσσια περιοχή και ο γιος αναλαμβάνει μόνος του το δύσκολο επάγγελμα του σφουγγαρά.

Εκτός από τις δυσκολίες της δουλειάς, έχει επίσης να αντιμετωπίσει την απόρριψη από την οικογένεια της κοπέλας που αγαπά.

Οι σφουγγαράδες του Τάρπον Σπρινγκς

Το Τάρπον Σπρινκς της Φλόριντα είναι το μέρος εκείνο του κόσμου,όπου, αναλογικά με τον πληθυσμό του, φιλοξενεί τους περισσότερους Έλληνες... Ουσιαστικά, δημιουργήθηκε από Έλληνες θαλασσινούς, που εγκαταστάθηκαν στις ακτές της Βορείου Αμερικής στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. 

Νησιώτες, ως επί τω πλείστον Δωδεκανήσιοι, Συμιακοί , Καλύμνιοι και Χαλκίτες ίδρυσαν ελληνική Κοινότητα και με την ξεχωριστή τέχνη τους καθιέρωσαν το Τάρπον Σπρινγκς, το μικρό ελληνικό ψαροχώρι της Φλώριδας που βρίσκεται βόρεια της Αγίας Πετρούπολης στον κόλπο του Μεξικού, ως το μεγαλύτερο κέντρο εμπορίου σπόγγων της Αμερικής!

Υπάρχουν πάμπολλες ιστορίες για τους σκληροτράχηλους βουτηχτάδες.

Το 1953 το Χόλυγουντ επένδυσε και σε μια ταινία με θέμα τη ζωή και τις εριπέτειες μιας ελληνικής οικογένειας σφουγγαράδων του Τάρπον Σπρινγκς σε σενάριο του πασίγνωστου κι επιτυχημένου ελληνοαρμενικής καταγωγής σεναριογράφου του Χόλυγουντ Αλμπερτ Ισαάκ Μπεζερίδη με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Βάγκνερ (Beneath the 12-Mile Reef).

Το 1947 το περιοδικό N ational G eographic δημοσίευε το παρακάτω περιγραφικό κείμενο για τους Σφουγγαράδες του Τάρπον Σπρινγκς που, τότε, απαριθμούσε περί τους 3.000 Έλληνες: 

<< Σαν πουλί που επιστρέφει στη φωλιά του, το καΐκι δένει δίπλα στα άλλα σφουγγαράδικα. Άλλο είναι βαμμένο πορτοκαλί και μαύρο, άλλο καταγάλανο, άλλο λευκό, μπλε, κόκκινο και μαύρο, άλλο πάλι λευκό, γκρίζο, πορτοκαλί και πράσινο – το καθένα με το δικό του μεγαλόπρεπο όνομα: Αίγλη, Δημοκρατία, Βενιζέλος, Άγιος Νικόλαος, Ποσειδών, Τζορτζ Ουάσιγκτον… Τα ονόματα είναι γραμμένα με μαύρη μπογιά για να ξεχωρίζουν. Στην προβλήτα του Τάρπον Σπρινγκς αράζουν γύρω στα 150 σφουγγαράδικα καΐκια, το ένα δίπλα στο άλλο, που ψαρεύουν σφουγγάρια με δύτες στα βαθιά ή με καμάκι στα ρηχά, όλα φρεσκοβαμμένα, στην τρίχα. Τα περισσότερα είναι άδεια, καθώς τα φορτία τους έχουν πια στοιβαχτεί στις ασφαλείς αποθήκες της Sponge Exchange, της Κεντρικής Αγοράς, όπου διαμορφώνονται οι τιμές των σφουγγαριών κατόπιν δημοπρασίας.

Σε λίγο θα μεταφερθούν εκεί και τούτα τα καινούργια σκούρα, δύσοσμα σφουγγάρια. Οι ναύτες τα ξεφορτώνουν. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα τα επιθεωρούν. Γερή μπάζα! Οι δύτες γυρίζουν βιαστικά στα σπίτια τους ή μαζεύονται στα καφενεία. Φανταχτερές ζωγραφιές με βυζαντινά θέματα δεσπόζουν στους τοίχους· ελληνικά πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια ρίχνουν γύρω φευγαλέες ματιές. «Γεια σου, Νικ!» «Γεια σου και σένα». «Πώς είν’ η θάλασσα;» Οι θαμώνες κάθονται στα μικρά τραπέζια, πίνουν ελληνικό καφέ, διαβάζουν παλιές εφημερίδες. Κάποιοι βγαίνουν να ξεμουδιάσουν από το κούνημα στο καΐκι και περπατούν ως το μόλο ή ως την Κεντρική Αγορά, όπου περι-γράφουν στους επισκέπτες με μια δόση χιούμορ πώς είναι να μαζεύεις σφουγγάρια >>...

 

Σκηνοθεσία: Robert D. Webb Συγγραφέας: A.I. Μπεζερίδης Πρωταγωνιστούν: Robert Wagner, Terry Moore, Gilbert Roland Είδη: Περιπέτεια, Δράμα

Πρωτότυπος τίτλος: Beneath the 12-Mile Reef

 

Σφουγγάρια Καλύμνου: Οι 80 ήρωες, οι εισαγωγές από Καραϊβική και το εμπόδιο της… φώκιας

9 Αυγούστου, 2018

Ο παλαιός τρόπος σπογγαλιείας , κατάδυσης γυμνού δύτη με "σκανταλόπετρα" δεμένη με σκοινί στο πλοιάριο. 

Του Γεράσιμου Χιόνη-

Δημοσιεύτηκε στο sputniknews.gr

Στην Κάλυμνο εδώ και 200 χρόνια, οι κάτοικοι ασχολούνται με την σπογγαλιεία. Όμως, το επάγγελμα βρίσκεται σε κίνδυνο. Η παραγωγή φθίνει διαρκώς και οι εισαγωγές από την Καραϊβική καταλαμβάνουν τα ράφια των ελληνικών καταστημάτων. Η λύση των Σποράδων και τα εμπόδια… της φώκιας.

Η σπογγαλιεία ή αλλιώς το ψάρεμα σφουγγαριών, αποτελεί μία μακρά παράδοση των Ελλήνων νησιωτών. Μετά από δύο αιώνες ζωής, ωστόσο, τείνει προς εξαφάνιση και οι μοναδικοί που αντιστέκονται σ’ αυτή την τάση είναι οι Καλύμνιοι.

Τα χρήματα είναι λίγα, οι κίνδυνοι πολλοί. Έτσι, το μέλλον του παραδοσιακού επαγγέλματος είναι κάτι παραπάνω από δυσοίωνο. Σ’ αυτό έρχεται να συμβάλλει και η κλιματική αλλαγή, η οποία έχει συρρικνώσει σημαντικά την εγχώρια παραγωγή.

Οι έμποροι του χώρου αναγκάζονται να εισαγάγουν σφουγγάρια από τη μακρινή… Καραϊβική, καθώς η ζήτηση αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, ενώ η παραγωγή φθίνει.

Η λύση στο πρόβλημα της συρρικνούμενης σπογγαλιείας, θα μπορούσε να ακούει στο όνομα «Σποράδες». Όμως, η ύπαρξη του θαλάσσιου πάρκου στην Αλόννησο και η παρουσία της αξιαγάπητης φώκιας, καθιστούν απαγορευτική την αξιοποίηση αυτή της πλούσια θαλάσσιας περιοχής.

Μόλις 80 «σφουγγαράδες»

H σπογγαλιεία αποτελεί ένα επάγγελμα, το οποίο μετράει παραπάνω από δύο αιώνες ζωής. Πρόκειται για μία παράδοση, η οποία ξεκίνησε, αναπτύχθηκε και ήκμασε, κατά κύριο λόγο, στην Κάλυμνο και τη Σύμη, όπως επίσης και στην Αίγινα, την Ύδρα, τη Χάλκη και την Πάρο.

Κάποτε, ο στόλος των σπογγαλιευτικών πλοίων αριθμούσε σε τουλάχιστον 600 πλεούμενα, με τους λεγόμενους «σφουγγαράδες» να υπερβαίνουν τους 4.600.

Σήμερα (2018) όμως, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Τα σπογγαλιευτικά σκάφη είναι μετά βίας 10, ενώ οι άνθρωποι που εξακολουθούν να αντιστέκονται στις σύγχρονες επιταγές της εποχής και να επιμένουν στο παραδοσιακό επάγγελμα του σπογγαλιέα, είναι μόλις 80.

«Το επάγγελμα κάποια στιγμή θα σβήσει» εκτιμά ο Καλύμνιος πρόεδρος της Ένωσης Σπογγαλιέων, Παντελής Γεωργαντής. «Αν δεν αλλάξει η κατάσταση, τα πράγματα θα είναι δύσκολα» σπεύδει να προσθέσει, μιλώντας στο Sputnik.

Ο ίδιος έχει δύο παιδιά. Όμως δεν θέλει να ακολουθήσουν το επάγγελμά του. «Γιατί να τα βάλω στο επάγγελμα» διερωτάται χαρακτηριστικά.

Ποιο είναι όμως, το πρόβλημα, το οποίο διατηρεί καθηλωμένη την εγχώρια παραγωγή; «Τα σφουγγάρια που υπάρχουν στις ελληνικές θάλασσες, είναι πολύ λίγα πλέον» επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο κ. Γεωργαντής.

Η ετήσια παραγωγή ανέρχεται σε μόλις δύο τόνους, γεγονός το οποίο καθιστά απαγορευτική την ενασχόληση νέων ανθρώπων με το επάγγελμα του σπογγαλιέα, δεδομένων των εξαιρετικά περιορισμών οικονομικών προοπτικών.

Το πρόβλημα ξεκίνησε το 1986, όταν στη θάλασσα της ανατολικής Μεσογείου εκδηλώθηκε μία άγνωστη αρρώστια. Ένα φονικό βακτήριο έπληξε τις αποικίες των σφουγγαριών, προκαλώντας τη σταδιακή νέκρωσή τους. Το ίδιο πρόβλημα μάλιστα, εμφανίστηκε και το 2000.

           © ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ “PHYSIS”

 

Ακόμη και η λύση της καλλιέργειας, η οποία είχε προταθεί το προηγούμενο διάστημα, έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική προς το παρόν στην προσπάθεια τόνωσης των εγχώριων πληθυσμών σπόγγων.

Τα ελληνικά αποθέματα και η ποιότητα της Κρήτης

Οι μεγαλύτερες ποσότητες σφουγγαριών συναντώνται στο κεντρικό και βόρειο Αιγαίο. 

Αποικίες σπόγγων όμως, υπάρχουν και περιμετρικά της Κρήτης. Εκεί η ποιότητα είναι σαφώς καλύτερη, αλλά τα θερμά θαλάσσια ρέματα περιορίζουν την πληθυσμιακή ανάπτυξη των αποικιών.

Η παραγωγή, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ένωσης Σπογγαλιέων, κυμαίνεται σε ετήσιο επίπεδο πέριξ των 2 τόνων. Πρόκειται για ένα μέγεθος σημαντικά μειωμένο σε σχέση με την προ του 1986 περίοδο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η σπογγαλιεία ξεκινάει την άνοιξη και διαρκεί έως και τους θερινούς μήνες, με τους Έλληνες σπογγαλιείς να «οργώνουν» όλο το Αιγαίο, προκειμένου να βγάλουν το… μεροκάματο.

Μικρό το περιθώριο κέρδους

«Δεν υπάρχουν περιθώρια για μεγάλο κέρδος» παραδέχεται ο κ. Γεωργαντής, ο οποίος εμφανίζεται απαισιόδοξος για το μέλλον του επαγγέλματος στην Ελλάδα. 

Ένας σπογγαλιέας, όπως μας πληροφορεί, διαθέτει την «ψαριά» του έναντι της τιμής των 180-210 ευρώ ανά κιλό. Πόσο καιρό χρειάζεσαι όμως, για να αλιεύσεις ένα κιλό σφουγγάρια;

«Εξαρτάται από πολλά πράγματα. Μπορεί και μία εβδομάδα. Ανάλογα τον καιρό, τη θάλασσα, την εποχή αλλά και την τύχη που θα έχεις» εξηγεί χαρακτηριστικά.

Ως αποτέλεσμα, οι Έλληνες σπογγαλιείς αναγκάζονται να στρέφονται στην αλιεία και άλλων θαλάσσιων ειδών, όπως τα όστρακα. «Είναι λογικό να στρεφόμαστε και αλλού, προκειμένου να βγάζουμε τα προς το ζην» υπερθεματίζει ο κ. Γεωργαντής.

Το εμπόδιο της… Αλοννήσου και της φώκιας

Το μέλλον της σπογγαλιείας στην Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν λαμπρότερο. Τι εμποδίζει όμως, αυτές τις ευοίωνες προοπτικές; Στην περιοχή των Σποράδων και της Αλοννήσου, σύμφωνα με τους σπογγαλιείες, υπάρχουν τεράστια αποθέματα σφουγγαριών, τα οποία παραμένουν ανεκμετάλλευτα.

Ο λόγος; Οι φώκιες και το θαλάσσιο πάρκο της περιοχής! Η πολιτεία με στόχο τη διαφύλαξη του είδους της μεσογειακής φώκιας, έχει επιβάλλει πλήρη απαγόρευση της αλιείας στη θαλάσσια περιοχή των Σποράδων.

«Οι αποικίες σφουγγαριών στη συγκεκριμένη περιοχή είναι τεράστιες. Εάν μας άφηναν να βουτήξουμε, η παραγωγή θα υπερδιπλασιαζόταν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο» επισημαίνει ο κ. Γεωργαντής.

«Κάθε μέρα βλέπουμε φώκιες, αλλά ούτε τις πειράζουμε ούτε μας πειράζουν» σπεύδει να συμπληρώσει. Και προσθέτει: «Είναι κρίμα γιατί στην περιοχή υπάρχει πολύ πράγμα, παρότι χαμηλότερης ποιότητας σε σχέση με της Κρήτης και του νότιου Αιγαίου».

«Εχθρός» του σφουγγαριού η πολιτεία (;)

Ο πρόεδρος των σπογγαλιέων στρέφεται εναντίον της πολιτείας, την οποία κατηγορεί πως οδηγεί το επάγγελμα σε μαρασμό και… εξαφάνιση.  «Μας έχουν εγκαταλείψει τελείως. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις δεν γνωρίζουν τον χώρο και δεν έχουν ιδέα για το σφουγγάρι» αναφέρει εξοργισμένα.

«Δεν ζητάμε χρήματα, ούτε ευρωπαϊκά κονδύλια» συνεχίζει στο ίδιο πνεύμα. «Αυτό που θέλουμε είναι να μας αφήσουν να βουτήξουμε σε έναν μικρό χώρο των Σποράδων» συμπληρώνει. «Θέλουμε να ψαρέψουμε νόμιμα και ανθρώπινα» επαναλαμβάνει, εκφράζοντας την απορία του για τη στάση της πολιτείας, διαχρονικά.

Μεγάλη ζήτηση και εισαγωγές από… Καραϊβική

Τα τελευταία 40 χρόνια, υπάρχει μία σαφής στροφή των καταναλωτών προς τα φυσικά προϊόντα. Το σφουγγάρι δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Σύμφωνα με τον Μανώλη Μακρυλλό, ο οποίος δραστηριοποιείται στον τομέα της επεξεργασίας και του εμπορίου, η ζήτηση για σπόγγους είναι πολύ μεγάλη και αυξάνεται διαρκώς.

Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει μεταξύ άλλων, η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη, η οποία δεν καλύπτεται πλέον από την εγχώρια παραγωγή. «Δεν φθάνουν τα σφουγγάρια που παράγουμε» τονίζει χαρακτηριστικά.

Έτσι, οι έμποροι εισάγουν σπόγγους από την περιοχή της… Καραϊβικής! «Ένα πολύ μεγάλο μέρος της αγοράς καταλαμβάνεται από σφουγγάρια εισαγωγής και αυτό γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια» εξηγεί αναλυτικά.

Οι Έλληνες έμποροι, οι οποίοι αυτή τη στιγμή ανέρχονται σε 7-8 και βρίσκονται αποκλειστικά στην Κάλυμνο, εισάγουν τα σφουγγάρια ακατέργαστα. Τα επεξεργάζονται και ύστερα, είτε τα εξάγουν στο εξωτερικό είτε τα θέτουν προς πώληση στα διάφορα τουριστικά σημεία.

Φυσικό σφουγγάρι και… σφουγγάρι «Made in Greece»

Φυσικά, τα εισαγόμενα σφουγγάρια δεν πωλούνται ως ελληνικά. «Δεν θέλουμε να κοροϊδέψουμε τον κόσμο και δεν το κάνουμε» ξεκαθαρίζει ο κ. Μακρυλλός, μιλώντας στο Sputnik.

Τα εισαγόμενα σφουγγάρια στα διάφορα σημεία πώλησης, αναγράφονται ως «φυσικό σφουγγάρι» με την τιμή τους να ξεκινάει για μικρά, από 2 ευρώ.

Αντίθετα, τα ελληνικά σφουγγάρια, τα οποία αλιεύονται στις ελληνικές θάλασσες, φέρουν την επιγραφή «ελληνικό σφουγγάρι». Η τιμή τους, όπως καθίσταται φυσικό, είναι υψηλότερη, δεδομένης και της καλύτερης ποιότητάς τους, και κυμαίνεται για τα πιο μικρά, στα 5 ευρώ.

Εξαγωγές με το… τσουβάλι

Σύμφωνα με τον κ. Μακρυλλό, σε ετήσια βάση, οι ελληνικές βιοτεχνίες εξάγουν τουλάχιστον 500.000 σφουγγάρια προς όλη την υφήλιο, καθώς οι παραγγελίες έρχονται στην κυριολεξία από… παντού.

«Η κρίση δεν μας έχει αγγίξει, για να μην πω ότι δουλεύω καλύτερα τα τελευταία χρόνια» σπεύδει να προσθέσει, προτού να αναφερθεί στην «τέχνη» της επεξεργασίας του σφουγγαριού.

«Το σφουγγάρι έχει τόσα μυστικά όσες και τρύπες» αναφέρει χαρακτηριστικά, και προσθέτει: «Η επεξεργασία είναι μία δουλειά που γίνεται διαρκώς, αποτελώντας μία μακρά διαδικασία. Γίνεται μόνο με χέρια, χωρίς κανένα μηχάνημα».

Είδη σφουγγαριών

Στην Ελλάδα συναντώνται κατά κύριο λόγο δύο εμπορικά είδη σφουγγαριών, Το «Ηoneycomp και το «Fina Silk».

Το πρώτο αλιεύεται σε βάθος έως 80 μέτρων και συναντάται στην Κρήτη, τις Κυκλάδες, την Εύβοια και τα Δωδεκάνησα.

Το δεύτερο, το οποίο θεωρείται το καλύτερο και το πιο ακριβό, αλιεύεται σε βάθη, τα οποία αγγίζουν ως και τα 100 μέτρα, βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην Κρήτη, την Εύβοια, τη Σάμο και τα Δωδεκάνησα.

 

«Κατασκευή», «διόρθωση» ή ολική καταστροφή της ταυτότητας του ανθρώπου;

του Δημήτρη Πατέλη.

Δημοσιεύθηκε στο Εκπαιδευτικό Ενημερωτικό Δίκτυο AlfaVita 3.10.2017

                                                        

 

Τείνει να γίνει κοινά αποδεκτό δόγμα στο λόγο που αρθρώνεται στα ΜΜΕ, στα αμφιθέατρα και τελευταία στη Βουλή η αντίληψη για την ύπαρξη πολλών και ρευστών ταυτοτήτων των ανθρώπων. Αυτό αφορά και το ίδιο το φύλο, που αντιμετωπίζεται πλέον σαν να εξαϋλώνεται.
Το φύλο λοιπόν χωρίζεται -βάσει των κηρύκων του παραπάνω δόγματος- σε τουλάχιστον πέντε διαφορετικούς παράγοντες:

1. σε αυτό που ορίζει και περιγράφει η βιολογία (γονότυπος και φαινότυπος),
2. σε αυτό που «κατασκευάζεται» κοινωνικά και συμβολικά,
3. σε αυτό που βιώνει το κάθε άτομο,
4. σε αυτό που επιθυμεί
5. σε αυτό που καταχωρείται νομικά. 

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ισχύουν αυτός ο επιμερισμός σε παράγοντες, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τεκμηριώσει επιστημονικά τα γενεσιουργά αίτιά τους, την ιεράρχησή τους, τα είδη και τα επίπεδα των αλληλεπιδράσεών μεταξύ τους αλλά και με άλλους παράγοντες. 

Από αυτό το δόγμα, που στερείται παντελώς επιστημονικής και μεθοδολογικής βάσης, εμφορείται και το πρόσφατο σχέδιο νόµου «Νοµική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου – Εθνικός Μηχανισµός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώµατα του Παιδιού». 

Προφανώς, από τον τίτλο ακόμα του νομοθετήματος φαίνεται η διάθεση να προβληθεί η «σπουδή του νομοθέτη» για φροντίδα προς το παιδί άρα και για τον παιδευτικό ρόλο της όλης θεσμικής παρέμβασης...

   Το σχέδιο νόμου ορίζει τα εξής: 

«1. Ως ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά. Η ταυτότητα φύλου περιλαμβάνει την προσωπική αίσθηση του σώματος, καθώς και την κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου, τα οποία αντιστοιχούν στη βούληση του προσώπου. Η προσωπική αίσθηση του σώματος μπορεί να συνδέεται και με αλλαγές που οφείλονται σε ιατρική αγωγή ή άλλες ιατρικές επεμβάσεις που επιλέχθηκαν ελεύθερα. 

2. Ως χαρακτηριστικά φύλου νοούνται τα χρωµοσωµικά, γονιδιακά και ανατοµικά χαρακτηριστικά του προσώπου, τα οποία συµπεριλαµβάνουν πρωτογενή χαρακτηριστικά, όπως τα αναπαραγωγικά όργανα, και δευτερογενή χαρακτηριστικά, όπως η µυϊκή µάζα, η ανάπτυξη στήθους ή τριχοφυΐας». Οι ορισμοί παρέχονται ως αυταπόδεικτοι και βάσει αυτών, το Άρθρο 3 εισάγει τη «Διόρθωση του καταχωρισµένου φύλου... σε περίπτωση ασυµφωνίας µεταξύ ταυτότητας φύλου και καταχωρισµένου φύλου... ώστε αυτό να αντιστοιχεί στη βούληση, στην προσωπική αίσθηση του σώµατος και στην εξωτερική του εικόνα»! Μάλιστα, η «διόρθωση» μπορεί να γίνει από το 17ο έτος της ηλικίας του ατόμου, και να επαναληφθεί, να γίνει άλλη μια «διόρθωση»-επαναφορά «ταυτότητας φύλου» με έκδοση αντίστοιχης ληξιαρχικής πράξης...  

Και εδώ διαπιστώνουμε ότι η επιστημονική προσέγγιση, έχει παραχωρήσει τη θέση της σε εύκολες «θέσεις» και «τοποθετήσεις» του συρμού, χωρίς ερευνητικό-μεθοδολογικό έρμα... Γιατί συμβαίνει αυτό;

Απλή παρατήρηση της κλιμάκωσης της έκτασης, της έντασης και της συστηματικότητας αυτών των δράσεων θα πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι πρόκειται για συντονισμένη εκστρατεία, η οποία συνδέεται με τη στρατηγική της παγκόσμιας κυριαρχίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας με όρους νεοαποικιοκρατίας, αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων, θέσεων και ρόλων, με τη μετάβαση στην «ελαστική» εργασία και την «απασχολησιμότητα», στη μαζική χρόνια ανεργία, την εξαθλίωση και την επιβολή όρων γενοκτονίας στην εργατική τάξη και το λαό. Όσο αυξάνει η εξαθλίωση και ο εξανδραποδισμός του ανθρώπου απ' το κεφάλαιο, όσο παραμένουν ανικανοποίητες θεμελιώδεις ανάγκες της προσωπικότητας και της οικογένειας, όσο ο βίος γίνεται αβίωτος και αναξιοπρεπής, τόσο πιο πολύ το κεφάλαιο, τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανά του σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο προβάλλουν και προτάσσουν επίπλαστες ανάγκες και επιθυμίες, πρότυπα και δικαιώματα που συνδέονται με ρευστές μονήρεις ταυτότητες. 

Έτσι επιτυγχάνεται συστηματική χειραγώγηση προσανατολισμών, προτύπων, συμπεριφορών (πολιτικών, καταναλωτικών, κ.ο.κ.) και μέσω της κατευθυνόμενης υπερδιόγκωσης της έμφυλης προβληματικής. Κρατικοί και διακρατικοί μηχανισμοί (π.χ. Gender Equality in the Council of Europe, Standards and mechanisms, Gender Equality Commission (GEC)National Focal Points, Gender Equality Rapporteurs, European Committee for Social Cohesion, Human Dignity and Equality (CDDECS), το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ΟΑΣΕ, η ΕΣΔΑ, Μ.Κ.Ο. κ.ο.κ.). επιβάλλουν δέσμη θεσμών, προδιαγραφών και προτύπων και εποπτεύουν τη συμμόρφωση με αυτά των κατά τόπους αρχών. 

Αυτοί που εξαπολύουν πολέμους και διαπράττουν γενοκτονίες, επιβάλλουν και τα LGBTQ πρότυπα-ταυτότητες, κωδικοποιημένα με το δικό τους τρόπο και προς τα δικά τους συμφέροντα, ως εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία «ριζοσπαστικότητας» και ελευθερίας... Οι κατά συρροήν δολοφόνοι και ένοχοι γενοκτονιών και λοιπών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, καπηλεύονται τον πόνο αυτών των ανθρώπων, για να πουλήσουν ανέξοδη και τελικά διαλυτική «θεσμική» φιλανθρωπία και «δικαιωματισμό». 

Χρηματοδοτούν και προβάλλουν «παρελάσεις υπερηφάνειας», «σπουδές φύλου», «έρευνες και ερευνητές», πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, ΜΜΕ κ.τ.λ. Παίζουν με την ευαισθησία, τον ανθρωπισμό και την κινηματική διάθεση ανθρώπων και τους χειραγωγούν προς όφελός τους κάτω απ' τη δική τους σημαία. Πρωτοστατούν σε αυτή την επιβολή οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις: ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., καθεστώτα όπως αυτά του σιωνιστικού Ισραήλ, των ναζιστικού προσανατολισμού κυβερνήσεων των χωρών της Βαλτικής, η χούντα του Κιέβου και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες ομοθυμαδόν κατακεραυνώνουν ως «σεξιστές, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς κλπ» όλους/-ες τους/-τις αντιφρονούντες έναντι αυτού του κυρίαρχου προτύπου πλανητικών αξιώσεων...

Την ίδια στιγμή στηρίζουν και χρηματοδοτούν αιμοσταγή καθεστώτα (π.χ. Σαουδική Αραβία), με την πιο βάρβαρη και απάνθρωπη σχέση προς τη γυναίκα και προς τις σεξουαλικές μειονότητες, με βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, λιθοβολισμούς, απαγχονισμούς κλπ.

 

Η εξέλιξη των ιδεολογικών σχημάτων-δογμάτων που εξυπηρετούν αυτή την εκστρατεία του κεφαλαίου απαιτεί χωριστή πραγμάτευση, ανέφικτη σ' αυτό το σημείωμα. Ιδιαίτερο ρόλο έχουν παίξει εδώ γνωστές νεομαρξιστικές τάσεις που τροφοδότησαν αστικά ιδεολογήματα. Από την αλτουσεριανή «ιστορία χωρίς υποκείμενο» στη φουκοϊκή «Μικροφυσική της Εξουσίας», τη «βιοπολιτική» και τη μεταμοντέρνα αναγωγή ταυτότητας και φύλου σε «κοινωνικές-συμβολικές κατασκευές» κατά το δοκούν κ.ο.κ. Μια από τις αφετηριακές αρχές της κονστρουκτσιονιστικής προσέγγισης συνίσταται στην αποδόμηση του νεωτερικού υποκειμένου, στην πολυδιάσπασή του σε πολλαπλά δίκτυα σχέσεων και στην διαμόρφωση «ψηφιδωτών», «κλασματοποιημένων» και «ρευστών» προσωπικοτήτων.

Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική των πιο επιθετικών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου, έχοντας εν πολλοίς διαλύσει κάθε συλλογικότητα, στοχεύει πλέον ευθέως στην πλήρη αποδόμηση-διάλυση της οικογένειας και της προσωπικότητας, βάλλοντας στη ραχοκοκαλιά τους: στο βιολογικό πυρήνα τους. 

Τι είναι όμως η προσωπικότητα και η οικογένεια; Σε τι συνίσταται ο βιολογικός τους πυρήνας και πως αυτός συνδέεται με τους εκάστοτε συγκεκριμένους ιστορικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και ευρύτερα πολιτισμικούς όρους; Είναι η οικογένεια που υπάρχει στη σύγχρονη κεφαλαιοκρατία άριστος θεσμός που αξίζει να την υπερασπιστεί κανείς διαχρονικά; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα απαιτεί συστηματική επιστημονική προσέγγιση.

Η επιστημονική κοινωνική θεωρία του μαρξισμού, η μεθοδολογία της Λογικής της Ιστορίας είναι διαλεκτική (βλ. Β. Βαζιούλιν Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ, του ίδιου Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ "Σύγχρονη Εποχή" 1988 και Δ. Πατέλη. Για τη διαλεκτική – υλιστική αντίληψη της Ιστορίας ). Ως εκ τούτου, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο δεν ανάγει τέτοια προβλήματα στη νεοφιλελεύθερη «λογική» των ατομικών δικαιωμάτων (τα οποία μάλιστα επισταμένως αντιδιαστέλλονται στα συλλογικά, ταξικά κ.ο.κ.).

 Επίσης, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο απορρίπτει μεταφυσικές αντιλήψεις τύπου βιολογικού και νευροφυσιολογικού αναγωγισμού. Δεν μπορεί να είναι θεωρητικά και μεθοδολογικά συγκροτημένη κάθε προσέγγιση που παραπαίει μεταξύ βιολογισμού και κοινωνιολογισμού. Είναι σαφές ότι, στα πλαίσια της περίπλοκης και αντιφατικής διαδικασίας μετασχηματισμού-διαλεκτικής άρσης του βιολογικού απ' το κοινωνικό στη δομή και την ιστορία της κοινωνικής ανάπτυξης, η σεξουαλική ανάγκη και η αναπαραγωγική λειτουργία ανεξαρτοποιούνται μεν σχετικά η μία απ' την άλλη, αλλά δεν μπορεί να αποκόπτεται η πρώτη (που ανάγεται μάλιστα στην υποκειμενική «επιθυμία») και να αντιδιαστέλλεται στη δεύτερη μεταφυσικά, λόγω του διατηρούμενου γενετικού και λειτουργικού μεταξύ τους δεσμού.

Η όλη προβληματική, εξετάζεται υπό το πρίσμα της συμβολής όλων των σχέσεων, δραστηριοτήτων, στάσεων, συμπεριφορών, θεσμών κ.ο.κ. στην προοπτική της ολόπλευρης ανάπτυξης κάθε προσωπικότητας και συλλογικότητας, στην προοπτική της ενοποίησης της ανθρωπότητας.

Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να παίζουμε αυθαίρετα με την αμφιγονική αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους και το βιολογικό πυρήνα της οικογένειας. Ο τελευταίος συνίσταται στις σχέσεις μεταξύ γυναίκας και άνδρα (γενετήσια ορμή και οι συνακόλουθες μεταξύ τους σχέσεις), γονέων και τέκνων (γονεϊκό ένστικτο) στη διαγενεακή αλληλουχία. Οι εκάστοτε ιστορικά συγκεκριμένες μορφές, δομές και λειτουργίες της οικογένειας βασίζονται σε αυτό τον πυρήνα και τον μετασχηματίζουν 

(βλ. και 

Φ. Ένγκελς. Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους ). Τη μητριαρχική δομή και το ζευγαρωτό γάμο διαδέχθηκαν οι μορφές πατριαρχικής οικογένειας των εκμεταλλευτικών κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών, συνυφασμένες με την ιδιωτική ιδιοκτησία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Είναι άκρως ανιστορική, αντιεπιστημονική, αντιδραστική και σκοταδιστική η εξιδανίκευση κάποιας εκδοχής της πατριαρχικής οικογένειας και η «εξήγησή» της βάσει της «θεϊκής βούλησης» ή/και της «φύσης» του άνδρα και της γυναίκας. Όπως έδειξε ο Ένγκελς, η διάλυση της «ενάρετης» οικογένειας επί κεφαλαιοκρατίας μέσω ποικίλων μορφών εμπορευματοποίησης, εκπόρνευσης κ.ο.κ. είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: της κεφαλαιοκρατικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της συνακόλουθης πατριαρχίας. Και μάλιστα, αυτή η διάλυση δεν αφορά μόνο τους αστούς. Διαπερνά σε σημαντικό βαθμό και τις εργατικές οικογένειες, που αντιμετωπίζονται απ' το σύστημα ως μονάδες κατανάλωσης εμπορευμάτων και υπηρεσιών και κυρίως, παραγωγής και αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης με τη μορφή του εμπορεύματος.
Κανένας προοδευτικός άνθρωπος δεν θα θρηνήσει για τη διάλυση της αθλιότητας και της υποκρισίας της κεφαλαιοκρατικής οικογένειας. Το θέμα είναι τι θα τη διαδεχθεί. 

Υπάρχει λοιπόν πληθώρα συγκεκριμένων ιστορικών μορφών και λειτουργιών της οικογένειας. Ωστόσο, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ασπόνδυλη οικογένεια, οικογένεια χωρίς τον παραπάνω βιολογικό πυρήνα. 

Η οικογένεια ως προς το βιολογικό της πυρήνα μπορεί να είναι μόνο ετεροφυλική αμφιγονική. Οποιαδήποτε άλλη συνεύρεση-συμβίωση ατόμων με άλλα κριτήρια δεν συνιστά και δεν μπορεί να συνιστά οικογένεια από την άποψη της ανθρώπινης κοινωνίας, του ανθρώπινου γένους.
 Και δεν μπορούν να προβάλλουν αξιώσεις σύστασης οικογένειας, άτομα που κατ' επιλογήν τους (συνειδητά;) θέτουν εαυτούς εκτός των παραπάνω λειτουργιών του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας.
Ήδη υπάρχουν έρευνες που καταδεικνύουν τις τραγικές επιπτώσεις της τεκνοθεσίας από άλλου τύπου συνευρέσεις-συμβιώσεις στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.
Η (αναμφίβολη) ύπαρξη ψυχοσωματικών προβλημάτων και σε παιδιά που γεννιούνται και αναπτύσσονται σε οικογένεια (ετεροφυλική αμφιγονική) δεν συνιστά ορθολογικό επιχείρημα υπέρ της τεκνοθεσίας από εκδοχές (ομοφυλικών κ.ο.κ.) συνευρέσεων, στις οποίες διασφαλίζεται η εξ υπαρχής ανισορροπία. 

Η θεσμοθέτηση πρακτικών χρήσης «παρένθετης μητέρας» είναι μια μορφή αποτρόπαιης δουλικής εκμετάλλευσης του σώματος και της μητρότητας εκ μέρος πλουσίων γερόντων και λοιπών ατόμων, κινούμενων στο πεδίο διάφορων του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας συνευρέσεων-συμβιώσεων, που προβάλλει ως «απελευθερωτική» μόδα, με περισσό κυνισμό. Τα άτομα αυτά αγοράζουν υποκατάστατα «πατρότητας» ή/και «μητρότητας» υποβιβάζοντας ανθρώπους στη σχέση μίσθαρνων αναπαραγωγικών μηχανών.  

Ο βιολογικός πυρήνας της προσωπικότητας είναι το άτομο από την άποψη των γονοτυπικών και φαινοτυπικών χαρακτηριστικών του, του φύλου, του σωματότυπου, της ιδιοτυπίας του νευρικού του συστήματος, της ιδιοσυγκρασίας του. Η προσωπικότητα δεν ανάγεται σε αυτόν. Εδράζεται σε αυτόν και τον μετασχηματίζει, μιας και συνιστά «διάθλαση» όλου του πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων και δραστηριοτήτων στις οποίες εμπλέκεται μέσω αυτού του ατόμου και μονάδα επενέργειας του ανθρώπου στους όρους της ύπαρξής του με τη βοήθεια της συνείδησης και του εποικοδομήματος (και των αντίστοιχων υλικών και οργανωτικών μέσων).  

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ηθικό ή ηθικολογικό. Προσδιορίζεται πρωτίστως ιστορικά και επιστημονικά με αντικειμενικούς όρους. Το φύλο δεν είναι και δεν μπορεί να συνιστά αυθαίρετη επιλογή-προτίμηση, «συμβολική κατασκευή», ακόμα και αν αυτή η «επιλογή» γίνεται με την εξ ίσου αυθαίρετη επίκληση κάποιου βιολογισμού ή/και νευροφυσιολογικού αναγωγισμού (είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο στη νεοφιλελεύθερη προβληματική -που υιοθετείται αυτούσια και από ορισμένου τύπου «αριστερά»- συνυπάρχουν αυτές οι εκ πρώτης όψεως εκ διαμέτρου αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες μορφές αναγωγισμού: ακραίου βιολογισμού και ακραίου βουλησιαρχικού κοινωνιολογισμού, χυδαίου υλισμού και ακραίου υποκειμενικού ιδεαλισμού-σενσουαλισμού).   

Η συστηματική προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού (και οι συνακόλουθες στοχευμένες θεσμικές παρεμβάσεις) στο εν λόγω ζήτημα, περιλαμβάνει στον πυρήνα της μια βίαιη διέγερση σεξουαλικών προβληματισμών και πρακτικών στα παιδιά (με ειδικά επιδοτούμενα από ΕΕ προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από το βρεφονηπιακό σταθμό!), συνεπικουρούμενη από αντίστοιχο καταιγισμό στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, στη μαζική κουλτούρα (καταναλωτισμός, σεξ και βία). Η διέγερση του σεξουαλικού στοιχείου σε ηλικιακές βαθμίδες όπου (ορμονικά και ανατομοφυσιολογικά) είναι αδύνατο τόσο να συνδεθεί με την αναπαραγωγική λειτουργία όσο και να συνειδητοποιηθεί, ευνοεί την εγχάραξη-ενστάλαξη-επιβολή της αντίληψης ότι η σεξουαλική διέγερση-απόλαυση-επιθυμία είναι μια ανάγκη, ή μάλλον επιθυμία ακατάληπτη (που ενισχύεται ως υποκειμενική-ατομική επιθυμία ηδονιστικής κατανάλωσης, όπως π.χ. η επιλογή-προτίμηση τροφής, ένδυσης, στιλ κ.ο.κ.), εξ υπαρχής άσχετη με την αναπαραγωγή. 

Η πρακτική της χορήγησης αναστολέων ορμονών και επεμβάσεων αλλαγής φύλου σε παιδιά συνιστά ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.  

Δεν είναι τυχαία η συστηματική απόρριψη της λογικής των φυσικών και κοινωνικών αναγκών και η υποκατάστασή της στην επιστήμη και στις ιδεολογικές & πολιτικές πρακτικές κάποιων από την εξ' υπαρχής ανορθολογικά ερμηνευόμενη υποκειμενική «επιθυμία»... 

Βασικός στόχος: η αποτροπή της συγκροτημένης και επιστημονικά θεμελιωμένης συλλογικής πάλης για την προοπτική της επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας, του κομμουνισμού. 

Η αποδόμηση κάθε αντικειμενικής ή και αντικειμενότροπης βάσης αναφοράς της προσωπικότητας και της συλλογικότητας (συμπεριλαμβανομένου και του βιολογικού πυρήνα τους), η υπονόμευση της δυνατότητας συνειδητοποίησης και ορθολογικής ιεράρχησης των αναγκών, άρα και των συμφερόντων, οδηγεί σε ακύρωση κάθε κοινωνικά σημαντικής ατομικής και συλλογικής σκοποθεσίας. Τα παραπάνω οδηγούν σε αντίστοιχη απώλεια κάθε δυνατότητας συγκρότησης του ανθρώπου ως υποκειμένου, στη μετατροπή του ανθρώπου σε ένα «ευέλικτο», «άμορφο», ασπόνδυλο ον, με ανύπαρκτη-απροσδιόριστη-αδιάγνωστη κ.ο.κ. ταυτότητα, σε ένα ουσιαστικά άβουλο και χειραγωγήσιμο ον. Εδώ εντάσσονται τα νεοφιλελεύθερα-μεταμοντέρνα δόγματα «κοινωνικής/συμβολικής κατασκευής» φύλου, κοινωνικής τάξης, πολιτικής & ιδεολογίας, έθνους, πατρίδας κ.ο.κ. 

Πίσω από την πολυχρωμία ρευστών ταυτοτήτων κ.ο.κ. αποκαλύπτεται στην κρίση και στον πόλεμο η σκοπιμότητα μετατροπής των ανθρώπων σε χύδην μάζες, αδρανείς ή και επιθετικά ταγμένες στις εκάστοτε επιλογές κατασκευών και αναδομήσεων των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου.    

Στη θέση των παραδοσιακών, μονοφωνικών «μεγάλων αφηγήσεων», έρχονται οι μικρές, καθημερινές, πολυφωνικές αφηγήσεις, που υπερτονίζουν τις πολιτισμικές (γλωσσικές, θρησκευτικές κλπ.) ιδιαιτερότητες, επιμέρους διαφορές κ.ο.κ. και οδηγούν στην θεωρητική νομιμοποίηση της πολυδιάσπασης των κοινωνικών σχέσεων και της αποδόμησης των κοινωνικών υποκειμένων... 

Είναι εντυπωσιακός ο βαθμός διείσδυσης της αστικής ιδεολογίας, ο βαθμός ενσωμάτωσης των πλέον αντιδραστικών, ανορθολογικών και αντιεπιστημονικών αρχών από ορισμένου τύπου διανόηση και «αριστερά». Αυτό φαίνεται και με την άρδην υιοθέτηση εκ μέρους τους των ακραίων νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί a priori απόλυτης ισχύος των παντοειδών υποκειμενικών, αυθαίρετων, μερικών, «πολυφωνικών», ατομικών, κ.ο.κ. ταυτοτήτων και δικαιωμάτων, πάντα σε αντιδιαστολή με οτιδήποτε μπορεί να συγκροτηθεί και να ορθώσει το ανάστημά του συλλογικά, στη βάση αντικειμενικών κοινωνικών αναγκών και νόμων, επιστημονικά εγνωσμένων αναγκών συλλογικών αγώνων. Προβάλλουν μάλιστα την τοποθέτηση των αντίστοιχων ατομικών δικαιωμάτων στην πρώτη θέση των διεκδικήσεων, ως κριτήριο «αριστερής», «ριζοσπαστικής» και «κινηματικής» καθαρότητας. 

Είναι γεγονός ότι στην κρίση και στον πόλεμο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα γεννά αυθόρμητα συμπεριφορές ατομικισμού και κανιβαλισμού. Το καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την επαναστατικοποίηση της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού, μέσω της εξαπάτησης (που πατά στις διαδεδομένες αυταπάτες, της εξαγοράς, του «διαίρει και βασίλευε» και της ωμής απειλής ή/και χρήσης βίας. 

Οι παραπάνω διακρίσεις, η άσκηση βίας κ.ο.κ. έναντι ατόμων δεν αίρονται με αμφίβολης βάσης αστικά νομοθετήματα και θεσμούς. Επιπλέον, στη βάση της γενικευμένης κρίσης και εξαθλίωσης, η εσπευσμένη θεσμοθέτηση από την άρχουσα τάξη στη βάση των μεταμοντέρνων νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί «ταυτοτήτων», εκλαμβάνεται αυθόρμητα απ' τους απλούς ανθρώπους ως γενικευμένος εκφυλισμός ενός άδικου και ανήθικου συστήματος, που στρέφεται κατά των ανθρώπων και της ίδιας της οικογένειας. Αυτή η -κατά βάση υγιής- αυθόρμητη αντίδραση των μαζών, αποτελεί εξαιρετικά ευνοϊκό έδαφος για την άνοδο του φασισμού. Ο τελευταίος προβάλλει έντεχνα ως «ριζοσπαστική δύναμη εξαγνισμού» της κοινωνίας από φαινόμενα σήψης και εκφυλισμού. Η ιστορική έρευνα έχει καταδείξει πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο κοινωνικο-ψυχολογικός παράγοντας για τη νίκη των ναζί στη Γερμανία, στη βάση της κρίσης και των εκφυλιστικών φαινομένων της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».

Το θέμα της σχέσης φασισμού και ομοφυλοφιλίας απαιτεί ειδική εξέταση. Στην ηγεσία του ναζιστικού κόμματος οι ομοφυλόφιλοι είχαν περίοπτη θέση, με επικεφαλής τον Ερνστ Ρεμ, ηγέτη των ταγμάτων εφόδου (Sturmabteilung) με δύο εκατομμύρια μέλη και διεκδικητή της ηγεσίας του κόμματος. Ο Ρεμ είχε την πλήρη στήριξη του Χίτλερ και του Χίμλερ.  Μετά την άνοδο του κόμματος στην εξουσία, με στόχο την απαλλαγή από το «ριζοσπαστισμό» και τις ηγετικές αξιώσεις των ταγμάτων εφόδου και του Ρεμ, οργανώθηκε μια σφαγή της ηγεσίας των SA, η οποία έγινε γνωστή ως η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών και δρομολογήθηκε η πολιτική διωγμού των ομοφυλοφίλων από το Τρίτο Ράιχ. Επομένως, η σχέση του φασισμού προς την ομοφυλοφιλία (διαδεδομένη κατά τη μακροχρόνια παραμονή ανδρών σε συνθήκες στρατιωτικής/παραστρατιωτικής απομόνωσης και ενισχυόμενη από τη νιτσεϊκών καταβολών φασιστική λατρεία της «θέλησης για δύναμη», της βίας, της «ανδρικής ρώμης και του σώματος») ήταν άκρως εργαλειακή και καιροσκοπική. Όπως άλλωστε και η μετέπειτα αυτοπροβολή τους ως δύναμης των πατροπαράδοτων αρχών, της τάξεως και της ηθικής... Αυτό φαίνεται και στα σύγχρονα ιδεολογικοπολιτικά μορφώματα της φασίζουσας ή/και φασιστικής νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, όπως π.χ. στην δεδηλωμένης λεσβίας ηγέτιδας του AFD στη Γερμανία.  

Όσο οι κομμουνιστές και η αριστερά δεν αρθρώνουν λόγο επιστημονικά τεκμηριωμένο, θετικό και επιθετικό για αυτά τα θέματα, όσο κάποιοι σέρνονται στην ουρά της ημερήσιας διάταξης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού με όρους κινήματος, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για να αυτοπροβάλλονται ως θεματοφύλακες των αρχών της κοινωνίας οι πιο μαύρες δυνάμεις του σκοταδισμού, ο αντιδραστικός κλήρος και ο φασισμός. 

Είναι δεδομένο ότι οι κομμουνιστές τάσσονται κατηγορηματικά εναντίον κάθε διάκρισης, προσβολής και καταπίεσης ανθρώπων με βάση την εμφάνιση, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου και άρα, υπέρ των δικαιωμάτων εκείνων που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Ωστόσο, για αυτούς δεν μπορεί να συνιστά αυτοσκοπό η διεκδίκηση δικαιωμάτων μεμονωμένων ατόμων, μειονοτήτων, ομάδων κλπ. Σκοπός των κομμουνιστών είναι η κοινωνία στην οποία η ολόπλευρη ανάπτυξη των δημιουργικών δυνατοτήτων της κάθε προσωπικότητας είναι όρος για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Άρα, στο επίκεντρο του αγώνα τους, βρίσκεται η επιδίωξη της εξάλειψης όλων εκείνων των όρων που θέτουν φραγμούς στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας και της συλλογικότητας των ανθρώπων και η θετική οικοδόμηση αντικειμενικών όρων που θα συμβάλλουν με το βέλτιστο τρόπο σε αυτή την ανάπτυξη (βλ. Δ. Πατέλης. Δικαιοσύνη και προοπτικές ενοποίησης της ανθρωπότητας). Οι όποιες διεκδικήσεις δικαιωμάτων, στερούνται νοήματος εάν δεν συνδέονται οργανικά με αυτό το στρατηγικό σκοπό. Η επίτευξη αυτού του σκοπού, συνιστά και τη θετική βάση της υπέρβασης κάθε μορφής διάκρισης, εκμετάλλευσης και καταπίεσης.  

Οι ολόπλευρα αναπτυσσόμενες προσωπικότητες της κομμουνιστικής κοινωνίας θα δομήσουν σε αντίστοιχη βάση και τις οικογενειακές τους σχέσεις, με αντίστοιχο μετασχηματισμό του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας αλλά και συνολικά της βιολογίας του ανθρώπου, του ανθρώπινου γένους. Αυτό δεν θα γίνει με όρους αυθαίρετων γενετικών παρεμβάσεων με ασύλληπτες επιπτώσεις, όπως γίνεται σήμερα με τις βιοτεχνολογίες στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων με κριτήριο την άντληση μονοπωλιακών υπερκερδών, είτε με αυθαίρετες ορμονικές, βιοχημικές και χειρουργικές (προσθετικές, αφαιρετικές κλπ) επεμβάσεις κατά το δοκούν, στη βάση αγοραίων προτύπων και αυθαίρετων επιθυμιών ρευστών «ταυτοτήτων». Θα γίνει συνειδητά, από την ενοποιημένη ανθρωπότητα, η αυτοματοποίηση της παραγωγής της οποίας θα οδηγήσει στη βιολογικοποίησή της μετά λόγου γνώσεως (με την επιστήμη στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών της ανθρωπότητας). Θα γίνει και ως επιτακτική ανάγκη της διεξόδου της ανθρωπότητας στο διάστημα σε μαζική κλίμακα (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ εγκαινίασε τη διαστημική εποχή της ανθρωπότητας).