| Στάλιν και Προσωπολατρία: Ποιος την ξεκίνησε και γιατί Σημείωση: το κείμενο είχε μεταφραστεί και δημοσιευτεί με όνομα συγγράψαντος Πέτρος, ως απάντηση στον καταιγισμό αντισταλινικής παραπληροφόρησης, στο Athens Indymedia https://athens.indymedia.org/ Στις 14 Φλεβάρη 1956 ο σοβιετικός αναθεωρητής πολιτικός Νικήτα Χρουστσώφ[1], δημόσια, αλλά έμμεσα, επιτιθέμενος στο Στάλιν στο 20ό συνέδριο του κόμματος δήλωσε: “Είναι υψίστης σημασίας να αποκατασταθεί και να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η λενινιστική αρχή της συλλογικής ηγεσίας. Η κεντρική Επιτροπή (…) απερίφραστα καταδικάζει την προσωπολατρία ως ξένη προς το πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού “. (Ν. Χρουστσώφ: Λογοδοσία στην Κεντρική Επιτροπή, 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956, Λονδίνο 1956, σελ. 80-81). Στη “μυστική ομιλία του”, στο ίδιο συνέδριο, στις 25 Φλεβάρη (η οποία διαρρέει στο αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών αλλά δεν δημοσιεύεται εντός της Σοβιετικής Ένωσης) ο Χρουστσώφ επιτέθηκε στο Στάλιν αμεσότερα, ισχυριζόμενος ότι “η προσωπολατρία απόκτησε τέτοιο τερατώδες μέγεθος, κυρίως επειδή ο Στάλιν ο ίδιος, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους, υποστήριξε την εξύμνηση του προσώπου του”. (Ρωσικό Ινστιτούτο, Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, “Η αντισταλινική εκστρατεία και ο διεθνής κομμουνισμός”, Νέα Υόρκη, 1956, σ. 69). Για την “προσωπολατρία” έχουν γράψει εκτενώς πολλοί αντικομμουνιστές και αντισταλινικοί, παρουσιάζοντας πάντα τις ίδιες «εντυπωσιακές» και «επιστημονικά τεκμηριωμένες» απόψεις τους ως… γεγονότα. Παρόλο που πολλοί μάρτυρες πιστοποιούν την απλότητα και τη σεμνότητα του Στάλιν…Έτσι, ας εξετάσουμε τώρα τους αυτόπτες μάρτυρες από όλες τις πλευρές, που δεν είχαν κανέναν λόγο να ψεύδονται. Αρχίζουμε με τους ουδέτερους ή/ και εχθρικά διακείμενους προς το Στάλιν αυτόπτες μάρτυρες και τον ίδιο το Στάλιν για το θέμα αυτό. Ο αμερικανικός διπλωμάτης Joseph Davies[2], επεσήμανε την απλή κι ευγενική συμπεριφορά του Στάλιν: “Φοβόμουν να δω την πόρτα να ανοίγει (…) και ο κ. Στάλιν μπαίνει στο δωμάτιο μόνος (…) Η συμπεριφορά του είναι ευγενική, ο τρόπος του σχεδόν ταπεινά απλός, λιτός (…) Με χαιρέτησε εγκαρδίως, με ένα χαμόγελο και μια μεγάλη απλότητα, μα και με αληθινή αξιοπρέπεια Το βλέμμα του είναι ασυνήθιστα φιλικό και ευγενικό. Ένα παιδάκι θα επιθυμούσε να καθίσει στα γόνατα του και ένα σκυλί θα κουλουριαζόταν δίπλα του”. (J. Ε. Davies: “Αποστολή στη Μόσχα” Λονδίνο 1940 σ.σ. 222, 230). Ο Isaac Don Levine[3] γράφει στην εχθρική βιογραφία του Στάλιν : “Ο Στάλιν δεν επιδιώκει τις τιμές. Απεχθάνεται το πομπώδες ύφος (…) Είναι αντίθετος στις δημόσιες επιδείξεις.” (Ι Levine: “Στάλιν: Μια βιογραφία”, Λονδίνο, 1931 σ.σ. 248-49). Ένας άλλος κριτικός, εχθρικά διακείμενος προς το Στάλιν, ο Louis Fischer[4] επιβεβαιώνει την ικανότητα του Στάλιν στο “να ακούει” τον άλλο: “ο Στάλιν (…) εμπνέει το Κόμμα με την δύναμη θελήσεως και την ηρεμία του. Τα άτομα που έρχονται σε επαφή μαζί του, θαυμάζουν την ικανότητά του να ακούει και την ικανότητά του να βελτιώνεται βάσει των προτάσεων και των σχεδίων των ιδιαίτερα ευφυών υφισταμένων του”. (Fischer: Άρθρο σε: “The Nation”, φ.137, 9 Αυγούστου 1933, σελ. 154). Ο Eugene Lyon[5] , στη βιογραφία του με τίτλο “Στάλιν: Τσάρος Πασών των Ρωσιών”, περιγράφει τον απλό τρόπο της ζωής του Στάλιν: “Ο Στάλιν ζει σε ένα μέτριο διαμέρισμα τριών δωματίων (…) Στην καθημερινή ζωή του, οι προτιμήσεις του παρέμειναν απλές σχεδόν «πρωτόγονες» (…) Ακόμη και εκείνοι που τον μίσησαν με ένα μανιασμένο μίσος και τον κατηγόρησαν για σαδιστικές σκληρότητες, ποτέ δεν τον κατηγόρησαν για τις υπερβολές στην ιδιωτική ζωή του (…) Εκείνοι που αξιολογούν “την επιτυχία” με τα εκατομμύρια των δολαρίων, των γιοτ και των κυριών δυσκολεύονται να καταλάβουν τη δύναμη της λιτής ζωής(…) Δεν υπήρξε τίποτα «δρακουλισιο» στο βλέμμα ή τη συμπεριφορά του, τίποτα θεατρικό με τον τρόπο του. Ένα ευχάριστο, σοβαρό, γηράσκον άτομο — προφανώς πρόθυμο να είναι φιλικό στον πρώτο ξένο. “Ένα απολύτως συμπαθητικό πρόσωπο”, θυμάμαι ότι σκέφτηκα καθώς καθίσαμε μαζί, και σκεπτόμενος αυτο με κατάπληξη “. (Ε. Lyons: Στάλιν: Τσάρος Πασών των Ρωσιων ” Φιλαδέλφεια 1940 σελ. 196-200). Ο Lyons ρώτησε το Στάλιν “είστε δικτάτορας;”: “Ο Στάλιν χαμογέλασε, υπονοώντας ότι η ερώτηση ήταν παράλογη. “Όχι”, είπε αργά, “δεν είμαι κανένας δικτάτορας. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τη λέξη δεν καταλαβαίνουν το σοβιετικό σύστημα διακυβέρνησης και τις μεθόδους του Κομμουνιστικού Κόμματος. Κανένας και καμία ομάδα ατόμων δεν μπορεί να είναι δικτάτορες. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από το Κόμμα και ελέγχονται από τα όργανά του, την Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο “. (Ε. Lyons: αυτόθι. σελ. 203). (σ.σ.: Να σημειωθεί ότι ο Lyons ήταν ένας από τους δυτικούς δημοσιογράφους που συνεργάστηκαν με τους Ναζί στο μύθο για το «λιμό εξαιτίας της κολλεκτιβοποίησης”). Ο φινλανδός αναθεωρητής κομμουνιστής Arvo Tuominen[6] σφόδρα ενάντιος προς το Στάλιν, σχολιάζει στο βιβλίο του, “Τhe bells of the Kremlin,” για την ταπεινοφροσύνη του Στάλιν: “στις ομιλίες και τα γραπτά του απέσυρε πάντα τον εαυτό του από το προσκήνιο, μιλώντας μόνο για τον κομμουνισμό, τη σοβιετική εξουσία και το κόμμα, και τονίζοντας ότι ήταν πραγματικά εκπρόσωπος της ιδέας και της οργάνωσης, τίποτα περισσότερο. (…) Δεν παρατήρησα ποτέ οποιαδήποτε σημάδια ματαιοδοξίας στο Στάλιν “. (Α. Tuominen: “Τhe Βells of the Kremlin”, Ανόβερο, Νιού Χάμσαιρ, ΗΠΑ, 1983 σελ. 155, 163). Ενώ ο ίδιος συντάκτης εκφράζει την έκπληξή του για την αντίθεση μεταξύ του πραγματικού Στάλιν και της εικόνας που σχηματίζεται από την προπαγάνδα για αυτόν: “Κατά τη διάρκεια των πολλών ετών μου στη Μόσχα δεν σταμάτησα ποτέ να απορώ για την αντίθεση μεταξύ του ατόμου και των κολοσσιαίων εικόνων του. Εκείνος ο μέσου μεγέθους, ελαφρώς βλογιοκομμένος καυκάσιος με το μουστάκι ήταν τόσο μακριά από εκείνο το στερεότυπο ενός δικτάτορα. Αλλά συγχρόνως η προπαγάνδα έκανε λόγο για υπεράνθρωπες ικανότητές του”. (Α. Tuominen: αυτόθι. σ. 155). Ο σοβιετικός στρατηγός Georgy Zhukov[7] κάνει λόγο για απουσία οποιασδήποτε «προσποίησης» από το Στάλιν”: “Χωρίς προσποίηση και ιδιορρυθμίες, ο Στάλιν κέρδιζε την καρδιά καθενός με τον οποίο μιλούσε”. (Zhukov: “Τα απομνημονεύματα του στρατηγού Zhukov”, Λονδίνο 1971 σελ. 283). Η δε κόρη του, Svetlana Αlliluyeva- [ (1926-) ] – είναι αρκετά ανεκτική στο να δεχτεί σχεδόν κάθε δυσφήμηση που κυκλοφορεί για τον πατέρα της, αλλά και αυτή ακόμα απορρίπτει τον ισχυρισμό ότι ο ίδιος προωθούσε την προσωπολατρία του. Περιγράφει ένα ταξίδι με τραίνο μαζί του από την Κριμαία στη Μόσχα το 1948: “Καθώς τραβήξαμε μέσα στους διάφορους σταθμούς, θα πηγαίναμε για έναν περίπατο κατά μήκος της πλατφόρμας. Ο πατέρας μου περπάτησε μέχρι τη μηχανή, χαιρετίζοντας τους εργαζομένους των σιδηροδρόμων καθώς προχωρούσε. Δεν θα μπορούσατε να δείτε κανέναν επιβάτη. Ήταν ένα ειδικό τραίνο και κανένας άλλος δεν ήταν στην αποβάθρα(…)Ποιος σκέφτηκε ένα τέτοιο πράγμα; Ποιος είχε σχεδιάσει όλα αυτά τα στρατηγήματα; Όχι αυτός. Ήταν το σύστημα του οποίου ο ίδιος ήταν φυλακισμένος και στο οποίο έπασχε από μοναξιά, κενό και έλλειψη ανθρώπινης συντροφικότητας (…)Σήμερα, όταν διαβάζω ή ακούω κάπου ότι ο πατέρας μου θεωρούσε τον εαυτό του ουσιαστικά έναν Θεό, με καταπλήσσει ότι άνθρωποι που τον ήξεραν μπορούν ακόμη και να πουν ένα τέτοιο πράγμα(…)Δεν σκέφτηκε ποτέ τον εαυτό του ως Θεό”. (Alliluyeva: “Επιστολές σε έναν φίλο” Λονδίνο 1968 σελ. 202-03, 213). Περιγράφει τη θλίψη των υπαλλήλων στη dacha που πέθανε ο Στάλιν: “Αυτοί οι άνδρες και γυναίκες, που ήταν υπάλληλοι του πατέρα μου, τον αγάπησαν. Στα μικρά πράγματα δεν ήταν δύσκολο να προκαλέσει χαρούμενη ατμόσφαιρα. Αντίθετα, ήταν ευγενικός, ταπεινός και άμεσος με εκείνους που τον περιποιούνταν(…). Οι άνδρες, γυναίκες, όλοι τους, άρχισαν να κλαίνε ξανά και ξανά(…). Κανένας δεν έκανε επίδειξη αφοσίωσης ή θλίψης. Όλοι τους γνωρίζονταν μεταξύ τους για χρόνια(…)Κανένας σε αυτό το δωμάτιο δεν τον έβλεπε σαν Θεό ή υπεράνθρωπο, μεγαλοφυΐα ή δαίμονα. Τον αγάπησαν και τον σέβονταν για τις πιο συνηθισμένες ανθρώπινες ιδιότητες, εκείνες τις ιδιότητες των οποίων οι υπάλληλοι αυτοί είναι οι καλύτεροι κριτές “. (Alliluyeva: αυτόθι, σ. 20- 22). Επιπλέον, τα γεγονότα δείχνουν ότι, σε πολυάριθμες περιπτώσεις, ο Στάλιν ο ίδιος κατήγγειλε και ειρωνευόταν την “προσωπολατρία” ως αντίθετη προς τον μαρξισμό-λενινισμό. Παραδείγματος χάριν, τον Ιούνιο του 1926: “Πρέπει να πω με πλήρη συνείδηση, σύντροφοι, ότι δεν αξίζω ούτε τις μισές από τις φιλοφρονήσεις και τις κολακείες που έχουν ειπωθεί εδώ για μένα. Είμαι, όπως λέτε, ήρωας της επανάστασης του Οκτώβρη, ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο ηγέτης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, θρυλικός πολεμιστής-ιππότης και όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι παράλογο, σύντροφοι, και είναι αρκετά περιττή υπερβολή. Είναι το είδος του πράγματος που λέγεται συνήθως στον επικήδειο ενός αποδημησαντα επαναστάτη. Αλλά δεν έχω καμία πρόθεση ακόμα να αποδημήσω. Ήμουν , και ακόμα είμαι, ένας από τους μαθητές των πρωτοπόρων εργατών των σιδηροδρόμων της Τιφλίδας “(Στάλιν:”Άπαντα”, τόμος 8 Μόσχα 1954 σελ.182). -τον Οκτώβρη του 1927: “Και τι είναι ο Στάλιν; Ο Στάλιν είναι μόνο ένας δευτερεύων παράγοντας “(Στάλιν “Άπαντα”, τόμος 10, Μόσχα 1954, σελ.177). - το Δεκέμβρη του 1929: “Οι ευχές και τα χαιρετιστήριά σας θεωρώ ότι απευθύνονται στο μεγάλο κόμμα της εργατικής τάξης που με γέννησε και με διαπαιδαγώγησε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Και επειδή ακριβώς τα θεωρώ ότι απευθύνονται στο δοξασμένο λενινιστικό μας κόμμα, παίρνω το θάρρος να σας απαντήσω με μπολσεβικικές ευχαριστίες”. (Στάλιν: “Άπαντα”, τόμος 12, Μόσχα 1955 σελ. 146). -τον Απρίλη του 1930: “Μερικοί νομίζουν ότι το άρθρο «Ίλιγγος απ’ τις επιτυχίες» είναι αποτέλεσμα προσωπικής πρωτοβουλίας του Στάλιν. Αυτό είναι, φυσικά, ανοησία. Την ΚΕ δεν την έχουμε για ν’ αφήνει για ένα τέτοιο ζήτημα στην προσωπική πρωτοβουλία του καθενός, όποιος και να’ναι αυτός” (Στάλιν: “Άπαντα”, αυτόθι. σελ. 218). - τον Αύγουστο του 1930: “Μιλάτε για την «αφοσίωσή σας» σε εμένα. Ίσως να είναι μια φράση που σας ξέφυγε τυχαία. Ίσως.. Αν, όμως, δεν είναι τυχαία φράση, τότε θα σας συμβούλευα να πετάξετε την «Αρχή» της αφοσίωσης σε πρόσωπα. Αυτό δεν είναι μπολσεβκικικό. Να έχετε αφοσίωση στην εργατική τάξη, στο κόμμα της, στο κράτος της. Αυτό είναι αναγκαίο και καλό. Μα μην τη συγχέετε με την αφοσίωση σε πρόσωπα, μ’ αυτό το κούφιο και άχρηστο διανοουμενίστικο μπιχλιμπίδι” (Στάλιν: “Άπαντα”, τόμος 13 Μόσχα 1955 σελ.20). - το Δεκέμβρη του 1931: “Όσο για εμένα, εγώ είμαι απλώς ένας μαθητής του Λένιν, και στόχος της ζωής μου είναι να είμαι άξιος μαθητής του (…) Ο μαρξισμός δεν αρνείται το ρόλο των επιφανών προσωπικοτήτων ή το γεγονός ότι οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία. Αλλά(…) οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν αξία μόνο στο βαθμό που είναι σε θέση να καταλάβουν αυτές τις συνθήκες, να καταλάβουν πώς να τις αλλάξουν. Εάν δεν καταλάβουν αυτές τις συνθήκες και θελήσουν να τις αλλάξουν έτσι όπως τους υπαγορεύει η φαντασία τους, τότε μετατρέπονται σε Δον Κιχώτες. (…)Τα μεμονωμένα πρόσωπα δεν μπορούν να αποφασίσουν. Οι αποφάσεις των ατόμων είναι πάντα, ή σχεδόν πάντα, μονόπλευρες αποφάσεις(…)Σε κάθε συλλογικό όργανο, υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η άποψη πρέπει να συνυπολογιστεί (…) Από την εμπειρία τριών επαναστάσεων ξέρουμε ότι από κάθε 100 αποφάσεις που λαμβάνονται από τα μεμονωμένα πρόσωπα χωρίς δοκιμή και διόρθωση συλλογικά, περίπου οι 90 είναι μονόπλευρες(…)Ποτέ κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις οι εργαζόμενοί μας δεν θα ανέχονταν τώρα εξουσία στα χέρια ενός ατόμου. Σε μας οι προσωπικότητες με τις περισσότερες αρμοδιότητες γίνονται μηδαμινότητες, μόλις χάνουν οι μάζες των εργαζομένων την εμπιστοσύνη σε αυτούς”. (Στάλιν: αυτόθι. σελ. 107-08, 109, 113). - το Φλεβάρη του 1933: “Πήρα το γράμμα σας με το οποίο μου παραχωρείτε το δεύτερο παράσημό σας σαν ανταμοιβή για τη δουλειά μου. Σας ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σας λόγια και το συντροφικό σας δώρο. Ξέρω τι στερείτε τον εαυτό σας για χάρη μου και εκτιμώ τα αισθήματά σας. Παρ’όλα αυτά δεν μπορώ να δεχτώ το δεύτερο παράσημό σας. Δεν μπορώ και δεν πρέπει να το δεχτώ όχι μόνο επειδή αυτό μπορεί ν’ ανήκει μόνο σ’ εσάς, αφού μόνο εσείς το αξιωθήκατε, αλλά και γιατί εγώ ήδη έχω αρκετά αμειφθεί με την προσοχή και την εκτίμηση των συντρόφων και- συνεπώς- δεν έχω το δικαίωμα να σας ληστέψω. (…)Εκτός απ’ αυτό πρέπει να σας πω ότι έχω κιόλας δύο παράσημα. Σας διαβεβαιώνω είναι παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται.» ( Στάλιν: αυτόθι. σελ. 241). -το Μάη του 1933: «Robins στο Στάλιν: θεωρώ μεγάλη τιμή να έχει κανείς μια ευκαιρία να σας επισκεφτεί. Στάλιν σε Robins: Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο σε αυτό. Υπερβάλλετε. “Robins στο Στάλιν: Αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον σε εμένα είναι ότι σε όλη τη Ρωσία έχω βρεί τα ονόματα Λένιν-Στάλιν, Λένιν-Στάλιν, Λένιν-Στάλιν, συνδεομενα. Στάλιν σε Robins: Αυτό, επίσης, είναι μια υπερβολή. Πώς μπορώ να συγκριθώ με το Λένιν;» (Στάλιν: αυτόθι. σελ. 267) - το Φλεβάρη του 1938: “είμαι απολύτως ενάντια στη δημοσίευση “των ιστοριών της παιδικής ηλικίας του Στάλιν”. Το βιβλίο αφθονεί σε ανακρίβειες γεγονότων, σε υπερβολές και ανάξιους επαίνους. Αλλά (…) το σημαντικότερο πράγμα έγκειται στο γεγονός ότι το βιβλίο έχει μια τάση να χαράξει στα μυαλά των σοβιετικών παιδιών (και των ανθρώπων γενικά) την προσωπολατρία των ηγετών, και το «αλάθητο» των ηρώων. Αυτό είναι επικίνδυνο και καταστρεπτικό. Η θεωρία “των ηρώων” και του “πλήθους” δεν είναι μπολσεβικική, αλλά σοσιαλεπαναστατική (Αναρχική). Προτείνω να κάψουμε αυτό το βιβλίο “. (Στάλιν: αυτόθι. σελ. 327). Και από φιλικές πηγές: Ο γαλλος συγγραφέας Henri Barbusse (1873-1935) περιγράφει την απλότητα του τρόπου ζωής του Στάλιν: “η σκάλα οδηγεί στο πρώτο πάτωμα, όπου άσπρες κουρτίνες κρέμονται πάνω από τρία από τα παράθυρα. Αυτά τα τρία παράθυρα είναι το σπίτι του Στάλιν. Στη μικροσκοπική αίθουσα ένα μακρύ στρατιωτικό χιτώνιο κρέμεται σε ένα καρφί κάτω από ένα πηλήκιο. Εκτός από αυτήν την αίθουσα υπάρχουν τρεις κρεβατοκάμαρες και μια τραπεζαρία. Οι κρεβατοκάμαρες τόσο απλά εξοπλισμένες όσο εκείνες ενός αξιοσέβαστου, δεύτερης κλάσης ξενοδοχείου. Ο μεγαλύτερος γιος, Jasheka, κοιμάται τη νύχτα στην τραπεζαρία, σε ένα ντιβάνι που μετατρέπεται σε ένα κρεβάτι -ο νεότερος κοιμάται σε μια μικροσκοπική κοιλότητα. (…)Κάθε μήνα κερδίζει τα πεντακόσια ρούβλια, τα οποία αποτελούν τον πενιχρό μέγιστο μισθό των ανώτερων αξιωματούχων του Κομμουνιστικού Κόμματος (κυμαινόμενος μεταξύ £20 και £25 στερλινων). (…) Αυτό το ειλικρινές και λαμπρό άτομο είναι (…) ένα απλό άτομο. (…)Δεν απασχολεί 32 γραμματείς, όπως ο Lloyd George: έχει μόνο έναν. (…) Ο Στάλιν δίνει συστηματικά την πίστωση για όλη την πρόοδο που σημειώνεται στο Λένιν, ενώ η πρόοδος είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαιτίας του και μόνο “. (Η. Barbusse: “Στάλιν: Ένας νέος κόσμος που φαίνεται μέσω ενός ατόμου”, Λονδίνο 1935 σελ. vii, VIII, 291, 294). Πράγματι, ο Στάλιν έκανε χρήση μιας dacha, αλλά και εκεί επίσης η ζωή του ήταν εξίσου απλή, όπως η κόρη του Svetlana αφηγείται: “Ήταν το ίδιο με τη dacha στο Kuntsevo. (…) Ο πατέρας μου ζούσε στο ισόγειο. Έζησε σε ένα δωμάτιο και το έκανε να κάνει για όλα. Κοιμόταν στον καναπέ, που χρησίμευε τη νύχτα ως κρεβάτι» (Alliluyeva: “Επιστολές σε έναν φίλο” Λονδίνο 1967 σελ. 28). Ο αλβανός ηγέτης Enver Hoxha[8] – περιγράφει το Στάλιν ως μετριόφρονα και διακριτικό: “Ο Στάλιν δεν ήταν κανένας τύραννος, κανένας δεσπότης. Ήταν άτομο με αρχές: ήταν ακριβώς, μετριόφρων, πολύ ευγενικός και διακριτικός προς τους ανθρώπους, το μόνιμο προσωπικό και τους συναδέλφους του. “(Ε. Hoxha: “Με το Στάλιν: Απομνημονεύματα ” Τίρανα 1979 σελ. 14-15). Οι Βρετανοί Fabians Sidney (βρετανός οικονομολόγος (1859-1947)) και Beatrice Webb (βρετανίδα οικονομολόγος και κοινωνιολόγος (1858-1943)), στη μνημειώδη πραγματεία τους “Σοβιετικός Κομμουνισμός”: Ένας νέος πολιτισμός;”, κατηγορηματικά απέρριπταν τη φήμη ότι ο Στάλιν ασκούσε δικτατορική διακυβέρνηση: “μερικές φορές επισημαίνεται ότι (…)ολόκληρο το κράτος κυβερνάται βάσει της θέλησης ενός μεμονωμένου προσώπου, του Josef Stalin. Αρχικά ας σημειωθεί ότι, αντίθετα από το Μussolini, το Ηitler και άλλους σύγχρονους δικτάτορες, ο Στάλιν δεν έχει από το νόμο οποιαδήποτε εξουσία πάνω στους συμπολίτες του. Δεν έχει ούτε τις διευρυμένες αρμοδιότητες, τις οποίες (…) το αμερικανικό σύνταγμα εμπιστεύεται για τέσσερα έτη σε κάθε Πρόεδρο. (…)Ο Στάλιν, δεν ήταν ποτέ(…)ο Πρόεδρος της ΕΣΣΔ(…)Δεν είναι καν ένας Υπουργός (Κομισάριος του Λαού), ή μέλος του γραφείου. (…) Είναι (…)ο γενικός γραμματέας του Κομματος. (…)Δεν πιστεύουμε ότι το Κόμμα κυβερνάται βάσει της θέλησης ενός μεμονωμένου προσώπου, ή ότι ο Στάλιν είναι το είδος του προσώπου που θα απαιτήσει ή θα επιθυμήσει μια τέτοια θέση. Ο ίδιος πολύ ρητά έχει αρνηθεί οποιαδήποτε τέτοια προσωπική δικτατορία με όρους που(…) σαφώς συνάδουν με την εντύπωση μας για τα γεγονότα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ΕΣΣΔ έχει υιοθετήσει για την οργάνωσή του το μοντέλο που έχουμε περιγράψει(…). Σε αυτό το μοντέλο η προσωπική δικτατορία δεν έχει καμία θέση. Οι προσωπικές αποφάσεις αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, και σχεδόν παρεμποδίζονται. Προκειμένου να αποφευχθούν λάθη εξαιτίας θυμού, ζήλιας, ματαιοδοξίας και προκαταλήψεων (…) είναι επιθυμητό η ανθρώπινη θέληση πάντα να ελέγχεται από την αναγκαία συγκατάθεση συναδέλφων ίσου βαθμού, οι οποίοι έχουν συζητήσει αμερόληπτα το θέμα και που πρέπει να καταστούν από κοινού αρμόδιοι για την απόφαση(…) ο Στάλιν(…) έχει(…) συχνά επισημάνει ότι δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υλοποιεί τις αποφάσεις της κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος(…). Η σαφής αλήθεια είναι ότι, ερευνώντας τη διοίκηση της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας κάτω από την υποτιθέμενη δικτατορία του Στάλιν, οι κύριες αποφάσεις δεν έχουν φανερώσει καμία αμεσότητα, ούτε ακόμα την άφοβη επιμονή που έχουν παρατηρηθεί συχνά ως σταθερές μιας δικτατορίας. Αντίθετα, τα μέτρα και οι αποφάσεις του Κόμματος έχουν ληφθεί συχνά μετά από παρατεταμένη συζήτηση, και ως έκβαση της συζήτησης που μερικές φορές είναι ιδιαίτερα έντονη, έτσι ώστε να εντυπώνονται επάνω τους τα σημάδια της διστακτικότητας και της έλλειψης διαβεβαίωσης. (…) Αυτές οι πολιτικές έχουν αντέξει(…) τα στίγματα του ελέγχου επιτροπών “. (Webb: “Σοβιετικός Κομμουνισμός: Ένας νέος πολιτισμός ” Λονδίνο 19 σελ. 4231. 432 ..433, 435). Ίσως ο Barbusse,ο Hoxha και οι Webbs μπορούν να θεωρηθούν προκατειλημμένοι μάρτυρες. Παρόλα αυτά οι παρατηρητές που είναι ιδιαίτερα επικριτικοί με το Στάλιν συμφωνούν με την κατάθεση των πρώτων. Κατά συνέπεια, η “προσωπολατρία” γύρω από το Στάλιν ήταν αντίθετη προς τον μαρξισμό-λενινισμό, και η πρακτική της ήταν αντίθετη προς τις εκφρασμένες επιθυμίες του Στάλιν. Αυτό θέτει ένα σημαντικό ερώτημα. Έχουμε δει ότι, αν και ο Στάλιν εξέφρασε ισχυρή αντίθεση στην «προσωπολατρία», ο μύθος της “προσωπολατρίας» συνεχίστηκε. Επομένως, συνάγεται αδιάσειστα το συμπέρασμα ότι: 1) είτε ο Στάλιν ήταν ανίκανος να τη σταματήσει, ή 2) δεν θέλησε να τη σταματήσει και ήταν έτσι μικρονοος, ψευδόμενος, μη-μαρξιστης-λενινιστής, υποκριτής, ή 3) δεν γνώριζε εξ ολοκλήρου τις διαστάσεις της, ή 4) ο μύθος κατασκευάστηκε μετά ή/ και πίσω από την πλάτη του…. Ποιοι ξεκίνησαν την προσωπολατρία Όμως αν η «προσωπολατρία» γύρω από το Στάλιν δεν δημιουργήθηκε από το Στάλιν, αλλά ενάντια στις επιθυμίες του, τότε από ποιους δημιουργήθηκε; Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι πιο ένθερμοι οπαδοί της “προσωπολατρίας” στο Στάλιν ήταν ρεβιζιονιστές και κρυπτορεβιζιονιστές όπως ο Karl Radek[9] , ο Νικήτα Χρουστσώφ και ο Anastas Mikoyan[10]. Ο ρεβιζιονιστής ιστορικός Roy Medvedev[11] επισημαίνει ότι: “Το 1ο φύλλο της” Pravda ” για το 1934 περιείχε ένα τεράστιο δισέλιδο άρθρο του Radek, γεμάτο εξοργιστικούς επαίνους στο Στάλιν. Ο πρώην Τροτσκιστής, ο οποίος είχε καθοδηγήσει την αντιπολίτευση απέναντι στο Στάλιν για πολλά έτη, αποκαλούσε τώρα το Στάλιν “καλύτερο μαθητή του Λένιν, το πρότυπο του λενινιστικού Κόμματος, κόκαλο από τα κόκαλά του, αίμα από το αίμα του”. (…)”Είναι τόσο διορατικός όσο ο Λένιν”, και ούτω καθ’εξής. Αυτό φαίνεται να είναι το πρώτο μεγάλο άρθρο στον Τύπο που αφιερώνεται συγκεκριμένα στην κολακεία του Στάλιν, και επανεκδόθηκε γρήγορα ως τεύχος σε 225.000 αντίγραφα, ένας τεράστιος αριθμός για την εποχή “. (Ρ.Α. Medvedev: “Αφήστε την Ιστορία να Κρίνει”: Η προέλευση και οι συνέπειες του σταλινισμού ” Λονδίνο 1972 σελ.148). (…) Ήταν ο Χρουστσώφ που εισήγαγε τον όρο “vozhd” (“ηγέτης”, αντίστοιχος στη γερμανική λέξη “Fuehrer”). Στη διάσκεψη του Κόμματος της Μόσχας τον Ιανουάριο του 1932, ο Χρουστσώφ τελείωσε την ομιλία του με τα εξής λόγια: “Οι μοσχοβίτες μπολσεβίκοι, συσπειρωμένοι γύρω από τη λενινιστική Κεντρική Επιτροπή όσο ποτέ άλλοτε, και γύρω από το “vozhd “του Κόμματος μας, το σύντροφο Στάλιν, χαρούμενοι και με βεβαιότητα βαδίζουν προς τις νέες νίκες στις μάχες για το σοσιαλισμό, για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση”. (“Rabochaya Moskva”, 26 Ιανουαρίου 1932, που αναφέρεται σε: Pistrak: “Ο μεγάλος τακτικιστής: η άνοδος του Χρουστσώφ στην εξουσία” Λονδίνο 1961 σελ. 159). Στη 17η Συνδιάσκεψη του Κόμματος το Γενάρη του 1934 ήταν ο Χρουστσώφ, και μόνο ο Χρουστσώφ, ο οποίος αποκάλεσε το Στάλιν: “vozhd” ή “μεγαλοφυΐα”. (XVII s’ezd Vsesoiuznoi Kommunisticheskoi Partii (β. π, 145, που αναφέρονται σε: Pistrak: αυτόθι. σελ. 160). Τον Αύγουστο του 1936, κατά τη διάρκεια της δίκης του Lev Kamenev[12] και ο Grigory Zinoviev[13], ο Χρουστσώφ, με την ιδιότητά του γραμματέα του Κόμματος της Μόσχας, είπε: “Άθλιοι νάνοι! ύψωσαν τα χέρια τους ενάντια στο μέγιστο όλων των ατόμων (…) το σοφό “vozhd μας”, το σύντροφο Στάλιν! (…) Σύντροφε Στάλιν, ύψωσες το μεγάλο έμβλημα του μαρξισμού-λενινισμού πάνω από όλη την οικουμένη. Σε βεβαιώνουμε, σύντροφε Στάλιν, ότι η μπολσεβικική οργάνωση της Μόσχας — ο πιστός υποστηρικτής της σταλινικής κεντρικής Επιτροπής; θα αυξήσει την σταλινική επαγρύπνηση ακόμα περισσότερο, θα αποβάλλει τα κατάλοιπα των τροτσκιστών και ζηνοβιεφικων, και θα συσπειρώσει τις τάξεις των κομματικών και των μη κομματικών Μπολσεβίκων ακόμη περισσότερο γύρω από τη σταλινική κεντρική Επιτροπή και το μεγάλο Στάλιν “. (“Pravda”, 23 Αυγούστου 1936, που αναφέρεται σε: Pistrak: αυτόθι σελ. 162). Στο 8ο Πανενωσιακο Συνέδριο των Σοβιέτ το Νοέμβρη του 1936 ήταν ο Χρουστσώφ πάλι που πρότεινε ότι το νέο σοβιετικό σύνταγμα, που ήταν πριν από το συνέδριο για έγκριση, πρέπει να ονομαστεί “σταλινικό σύνταγμα” επειδή: “γράφτηκε από την αρχή ως το τέλος από τον ίδιο το σύντροφο Στάλιν”. (Στην πραγματικότητα, δεν γράφτηκε από τον ίδιο το Στάλιν (“Pravda “, 30 Νοεμβρίου 1936, που αναφέρεται σε: Pistrak: αυτόθι. σελ. 161). Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Vyacheslav Molotov[14] έπειτα, και ο Andrey Zhdanov[15], τότε γραμματέας του Κόμματος στο Λένινγκραντ, δεν ανέφεραν οποιοδήποτε ειδικό ρόλο του Στάλιν στη σύνταξη του συντάγματος. Στην ίδια ομιλία ο Χρουστσώφ έπλασε τον όρο “σταλινισμός”: “Το Σύνταγμά μας είναι ο μαρξισμός- λενινισμός- σταλινισμός που έχει κατακτήσει το 1/6 της υφηλίου “. (Αυτόθι). Η Ομιλία Χρουστσώφ στη Μόσχα ενώπιον ενός ακροατηρίου 200.000 κατά την διάρκεια της δίκης του σοβιετικού τροτσκιστή πολιτικού Grigori Pyatakov[16] για προδοσία και τα λόγια του Karl Radek το Γενάρη του 1937 ήταν σε παρόμοιο πνεύμα: “Σηκώνοντας χέρι ενάντια στο σύντροφο Στάλιν, σήκωσαν χέρι ενάντια στο καλύτερο που η ανθρωπότητα έχει να επιδείξει. Γιατί ο Στάλιν είναι η ελπίδα, είναι η προσδοκία, είναι το αναγνωριστικό σήμα που καθοδηγεί όλη την προοδευτική ανθρωπότητα. Ο Στάλιν είναι το έμβλημά μας! Ο Στάλιν είναι η θέλησή μας! Ο Στάλιν είναι η νίκη μας! “(Ρravda”, 31 Ιανουαρίου 1937), που αναφέρεται σε: Pistrak: αυτόθι, σ. 162). Ο Στάλιν περιγράφηκε από τον Χρουστσώφ τον Μάρτιο του 1939 ως: η “μεγάλη μεγαλοφυΐα μας, ο αγαπημένος Στάλιν μας”, (“Visti VTsVK “, 3 Μαρτίου 1939, που αναφέρεται σε: Pistrak: αυτόθι, σ. 164). και στο 18ο συνέδριο του Κόμματος το Μάρτη του 1939 ως: “Η μέγιστη μεγαλοφυΐα της ανθρωπότητας, δάσκαλος και” vozhd “, ο οποίος μας οδηγεί προς τον κομμουνισμό, ο μονάκριβός μας Στάλιν» “(XVIJI s’ezd Vsesoiueznoi Kommunisticheskoi Partii (β. π. 174. ανέφερε σε: Pistrak: αυτόθι, σ. 164). Και τον Μάιο του 1945 ως «μεγάλο Στρατηλάτη της νίκης”, (“Pravda Ukrainy “, 13 Μαΐου 1945, που αναφέρεται σε: Pistrak: αυτόθι. σελ. 164). Επ’ ευκαιρία του εορτασμού των 50ών γενεθλίων του Στάλιν τον Δεκέμβριο του 1929, ο Anastas Mikoyan συνόδευσε τα συγχαρητήριά του με το αίτημα: “Ικανοποιώντας τη νόμιμη απαίτηση των μαζών, να αρχίσουμε επιτέλους να εργαζόμαστε για τη βιογραφία του και να την καταστήσουμε διαθέσιμη στο Κόμμα και σε όλους τους εργαζόμενους ανθρώπους στη χώρα μας”. (“Izvestia “, 21 Δεκεμβρίου 1929, που αναφέρεται σε: Pistrak: αυτόθι, σ. 164). Δέκα έτη αργότερα, επ’ ευκαιρία των 60ων γενεθλίων του Στάλιν τον Δεκέμβριο του 1939, ο Mikoyan προωθούσε ακόμα τη δημιουργία της: “επιστημονικής βιογραφίας του Στάλιν” (“Pravda”, 21 Δεκεμβρίου 1939, που αναφέρεται σε:Pistrak: αυτόθι. σελ. 158). Η βιογραφία δημοσιεύθηκε τελικά το 1947, συνταγμένη από τους : Alexandrov Galaktionov, Kruzhkov, Mitin, Mochalov και Pospelov “. (“Στάλιν: μια συνοπτική βιογραφία ” Μόσχα 1947). Εντούτοις, στη “μυστική ομιλία του” στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, βασισμένος στην “προσωπολατρια” που αυτός και οι συνάδελφοί του είχαν ενισχύσει γύρω από το Στάλιν, ο Χρουστσώφ απέδωσε την διαταγή για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού στον ίδιο τον… Στάλιν: “Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της αυτοεξύμνησης του Στάλιν και της έλλειψης ακόμη και στοιχειώδους σεμνότητάς του είναι η έκδοση “της συνοπτικής βιογραφίας του”.(…)Αυτό το βιβλίο είναι ένα παράδειγμα της πιο ξεδιάντροπης κολακείας “. (Ρωσικό Ινστιτούτο, πανεπιστήμιο της Κολούμπια (σελ. 69). Τα κίνητρα για την κατασκευή της προσωπολατρίας Φυσικά, πολλοί σοβιετικοί πολίτες θαύμαζαν το Στάλιν και εξέφραζαν αυτόν τον θαυμασμό. Αλλά σαφώς, η «προσωπολατρία» αυτή στο Στάλιν ενισχύθηκε κυρίως από τους κρυπτορεβιζιονιστές, ενάντια στις επιθυμίες του Στάλιν. Γιατί; Πιθανοί λόγοι: -αρχικά, για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι το Κόμμα και η ΚΔ είχαν κατακλυστεί από κρυπτρεβιζιονιστες και να παρουσιάζεται το ψέμα ότι Κόμμα και ΚΔ εξουσιάζονταν προσωπικά από το Στάλιν: κατά συνέπεια, η επίπληξη για τις παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας και για τις παρεκκλίσεις από τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές από τη μεριά τους θα μπορούσε αργότερα να φορτωθεί στο Στάλιν. Αφετέρου, για να υπάρξει μια πρόφαση για να επιτεθούν στο Στάλιν σε μια μεταγενέστερη περίοδο (υπό το πρόσχημα της υλοποίησης ενός προγράμματος «εκδημοκρατισμού», το οποίο ήταν, στην πραγματικότητα, ένα πρόγραμμα αντικατάστασης του σοσιαλισμού με την κρατικη κεφαλαιοκρατια) Το ότι ο Στάλιν ο ίδιος δεν ήταν απληροφόρητος του γεγονότος ότι κρυπτορεβιζιονιστές ήταν η κύρια δύναμη πίσω από την «προσωπολατρια» του, επισημάνθηκε από το Φιλανδό ρεβιζιονιστή Tuominen το 1935, ο οποίος περιγράφει πώς, όταν ενημερώθηκε ότι προτομές του εκτίθονταν σε προεξέχουσες θέσεις στην κύρια Γκαλερί Τέχνης της Μόσχας Tretyakov, ο Στάλιν αναφώνησε: “Αυτό είναι ξεκάθαρο σαμποτάρισμα!”. (Α. Touminen: op. cit. σελ. 164). Ο Γερμανός συγγραφέας Feuchtwanger(1884-1958) το 1936 επιβεβαιώνει ότι ο Στάλιν υποψιάστηκε ότι η “προσωπολατρία” προωθούταν από “δολιοφθορείς” με στόχο τον ίδιο: “Είναι έκδηλα ενοχλητικό στο Στάλιν να λατρεύεται όπως είναι, και κατά καιρούς, κάνει πλάκα με αυτό το θέμα. Από όλα τα άτομα που ξέρω ότι έχουν εξουσία, ο Στάλιν είναι ο πιο ειλικρινής. Του μίλησα ειλικρινά για τη χυδαία και υπερβολική λατρεία φτιαγμένη για αυτόν, και απάντησε εξίσου ειλικρινά. Σκέφτεται ότι είναι δυνατό ακόμη και «δολιοφθορείς» να είναι πίσω από αυτό σε μία προσπάθεια να τον δυσφημήσουν “. (Feuchtwanger: “Μόσχα 1937″ Λονδίνο 1937 σελ. 93. 94-94). Συμπερασματικά, η επίθεση που έγινε από τους αναθεωρητές ("ρεβιζιονιστές") στην «προσωπολατρία» στη Σοβιετική Ένωση ήταν μια επίθεση όχι μόνο στο Στάλιν προσωπικά, ως κύριο μαρξιστή-λενινιστή και κύριο υπερασπιστή του σοσιαλισμού, αλλά ήταν το πρώτο στάδιο σε μια επίθεση στον μαρξισμό-λενινισμό και το σοσιαλιστικό σύστημα στη Σοβιετική Ένωση. Ίσως το καλύτερο σχόλιο σε αυτό είναι η σαρκαστική πρόποση που ο Tuominen αναφέρει πως έγινε από το Στάλιν σε ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν για το 1935: “Σύντροφοι. Θέλω να κάνω μια πρόποση στον πατριάρχη μας, τη ζωή και τον ήλιο, απελευθερωτή των εθνών, αρχιτέκτονα του σοσιαλισμού (αναφώνησε όλους τους χαρακτηρισμούς που ειπώθηκαν για αυτόν εκείνες τις ημέρες), τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, και ελπίζω ότι αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία ομιλία που γίνεται για αυτή την μεγαλοφυΐα αυτό το βράδυ”... (Α. Tuominen: ό.π., σελ.162 )
[1] Νικήτα Χρουστσώφ (1894 -1971). Πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (1953-64), Πρωθυπουργός (1958-64).
[2] Joseph Davies (1876-1958). Αμερικανός δικηγόρος και διπλωμάτης. Πρόεδρος (1915-16) και αντιπρόεδρος (19l6-18) της ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου, Πρέσβης στη Μόσχα (1936-38), στο Βέλγιο (1938-39).
[3] Isaac Don Levine (1892-1981). Γεννημένος στη Ρωσία αμερικανός ανταποκριτής εφημερίδων.
[4] Louis Fischer (1896-1970). Αμερικανός συγγραφέας.
[5] Eugene Lyon (1898-1985). Γεννημένος στη Ρωσία αμερικανός συγγραφέας.
[6] Arvo Tuominen (1894-1981). Φινλανδός ρεβιζιονιστής πολιτικός.
[7] Georgy Zhukov (1955-57). Σοβιετικός στρατιωτικός αξιωματικός (1869-1974), Προϊστάμενος προσωπικού (1941), Στρατηγός (1943), Υπουργός Άμυνας.
[8] Enver Hoxha (1908-85). Αλβανός μαρξιστής-λενινιστής πολιτικός ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας (αργότερα Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας) (1941-85), Πρωθυπουργός (1944-54), Υπουργός Εξωτερικών (1946-54).
[9] Κarl Radek (1885-1939). Σοβιετικός ρεβιζιονιστής πολιτικός, ένοχος για τρομοκρατία και προδοσία (1937), δολοφονήθηκε στη φυλακή από συγκρατούμενο του το 1939.
[10] Anastas Mikoyan (1895-1978). Σοβιετικός ρεβιζιονιστής πολιτικός. Μέλος Πολιτικού Γραφείου (1935-78), Κομισάριος του Λαού για το Εμπόριο (1926-31), για τον Ανεφοδιασμό (1931-34), για τη Βιομηχανία τροφίμων (1934-38), για το Εξωτερικό Εμπόριο (1938-49), Αναπληρωτής Πρωθυπουργός (1946-64) Πρόεδρος (1964-65).
[11] Roy Medvedev (1925-). Σοβιετικός ρεβιζιονιστής ιστορικός.
[12] Lev Kamenev (1883-1936). Σοβιετικός τροτσκιστής πολιτικός, καταδικάστηκε για προδοσία στη δημόσια δίκη του 1936 σε θάνατο και εκτελέστηκε (1936).
[13] Grigory Zinoviev (1919-26). Σοβιετικός τροτσκιστής πολιτικός (1883-1936), Πρόεδρος της Κομμουνιστικής διεθνούς, καταδικάστηκε για προδοσία στη δημόσια δίκη του 1936 σε θάνατο και εκτελέστηκε (1936)
[14] Vyacheslav Molotov (1890-1986): σοβιετικός μαρξιστής-λενινιστής πολιτικός. Μέλος ΠΓ (1926-53), Πρωθυπουργός (1930-41), Αναπληρωτής Πρωθυπουργός (1941-57), Υπουργός των εξωτερικών υποθέσεων (1939-49, 1953-56), Πρεσβευτής στη Μογγολία (1957-60) ]
[15] Αndrey Zhdanov (1896-1948). Σοβιετικός μαρξιστής-λενινιστής πολιτικός, μέλος ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Μπ.)(1935-48)
[16] Grigory Pyatakov (1890-1937). Αναπληρωτής Υπουργός Βαριάς Βιομηχανίας (I931-37), καταδικάστηκε για προδοσία στη δημόσια δίκη του 1937 σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1937.
|
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013
ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Η άλλη άποψη για την "προσωπολατρεία" και τον Στάλιν...
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013
ΔΗ.ΠΑ.Κ. ΧΑΝΙΩΝ
Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΧΑΝΙΩΝ (ΔΗ.ΠΑ.Κ.):
http://dipakchanion.wordpress.com/
Καλά γεννητούρια!
http://dipakchanion.wordpress.com/
Καλά γεννητούρια!
Ο Λιαντίνης για τις θρησκείες
"Ο πρώτος όρος για την κατανόηση είναι να δεχτούμε ότι τις θρησκείες τις γέννησε ο φόβος να σώσουμε το σώμα μας μέσα στη φύση και μέσα στο χρόνο. Α! Πόσο βαθύς και ακαταμέτρητος πρέπει νά 'ταν στον άνθρωπο αυτός ο αρχέγονος φόβος!
- "Βόηθα με, Άγια Άννα, να γλυτώσω. Κι εγώ θα γίνω καλόγερος!" Αυτό ήταν το τάμα του Λούθηρου στις 2 Ιουλίου 1502, όταν πηγαίνοντας στο δρόμο για την Ερφούρτη τον άρπαξε εκείνη η φοβερή καταιγίδα. Με τις βροντές, τον άνεμο, τους καταρράχτες των νερών, το βαθύ σκότος, και τα αστροπελέκια.
Το θεό τον εγέννησε ο πρωτόγονος φόβος και η άγνοια του άνθρωπου-ζώου. Γι' αυτό είναι η πιο αρχέγονη παράσταση.
Αλλά ο θεός έπρεπε να 'ναι η έσχατη απορία της ανθρώπινης γνώσης. Γιατί ᾽ναι το πιο λεπτό, το πιο αδρό, το πιο σπουδαίο, το πιο καθολικό, το πιο δύσκολο, το πιο υπέροχο ερώτημα. Πώς λοιπόν δεν ήρθε σαν η τελευταία ερώτηση και κατανόηση, αλλά ήρθε σαν η πρώτη;
Το γεγονός ότι το θεό τον ανακάλυψε και τον επέβαλε ο άγριος ακόμη, ο ωμοφάγος, ο τριχοφόρος, ο αρκουδοβολιστής, ο σπηλίτης και πετροβόλος, δείχνει ότι δεν είναι υπόθεση του ανθρώπου. Αλλά είναι η κατάκτηση και ο θρίαμβος του προάνθρωπου.
Όποιος θεωρεί, μαζί με μένα, ότι η γνώση του θεού είναι η ευγενέστερη και η έσχατη κατανόηση του ανθρώπου, οφείλει απλά και λογικά, αλλά και εντελώς αναγκαία να αποκριθεί στο ερώτημα:
Γιατί ο Νεαντερτάλιος δεν εξεκίνησε τον πολιτισμό του με το ερώτημα της Μεγάλης Ενοποιημένης Θεωρίας; Με την τελευταία λέξη, δηλαδή, της έρευνας και της επιστήμης σήμερα; Αλλά εξεκίνησε με το θεό;
Απλά, γιατί δεν εκάτεχε τις γνώσεις. Αλλά πολύ περισσότερο δεν εκάτεχε τις γνώσεις να ρωτήσει τι είναι και ποιος είναι ο θεός. Όμως κάτι άλλο τον εκάτεχε. Ο φόβος.
………
Η ισχυρότερη πολιτική δύναμη σήμερα στον κόσμο είναι ο πάπας, οι ιμάμηδες των μουσουλμάνων, οι χαχάμηδες των εβραίων, οι σιχ και οι σουχ και οι Σέιχ-Σου και όλα τα τσάνταλα.
Και ιδού γιατί κανένας πολιτικός δε τολμάει να τα βάλει με τις θρησκείες. Αλλά όλοι τις προσεταιρίζουνται φρόνιμα και πονηρά:
Οι μάντεις και οι θυσίες πριν από τη μάχη στους αρχαίους, οι σταυροί των σταυροφόρων, ο αγκυλωτός σταυρός, τα ημισέληνα των χαλίφηδων. Χθες μόλις ο Ναβουχοδονόσορας του Ιράκ δεν κράδαινε τον Αλλάχ δαμασκηνό σπαθί πάνω από τους άπιστους αμερικανούς;
Ωστόσο, για όλα αυτά τα μιλλεούνια των φανατικών οι θρησκείες είναι «λόγια μόνο και θεατρικά» που λέει ο Καβάφης. Ελάχιστα τους απασχολούν στην καθημερινή τους μέριμνα. Τους είναι δουλειά για τα Πανηγύρια και για τα Ραμαζάνια τους μόνο.
Έχεις ιδεί ταξιτζή πως κάνει το σταυρό του, όταν πέσει ξαφνικά στο δρόμο του κάποιο εικονοστάσι; Ωσάν να γράφει με το χέρι ακανόνιστες κουλούρες στη στηθαριά του.
Ο πιστός μιας θρησκείας σαν πνευματική μονάδα έχει το μηδενικό βάρος του γκραβιτόνιου. Όταν όμως τον ξυπνήσει ο κίνδυνος για το πιστεύω του και σχηματισθεί σε μάζα, τότε γίνεται κεντρί σκορπιού και άλογο Ούννων".
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
- "Βόηθα με, Άγια Άννα, να γλυτώσω. Κι εγώ θα γίνω καλόγερος!" Αυτό ήταν το τάμα του Λούθηρου στις 2 Ιουλίου 1502, όταν πηγαίνοντας στο δρόμο για την Ερφούρτη τον άρπαξε εκείνη η φοβερή καταιγίδα. Με τις βροντές, τον άνεμο, τους καταρράχτες των νερών, το βαθύ σκότος, και τα αστροπελέκια.
Το θεό τον εγέννησε ο πρωτόγονος φόβος και η άγνοια του άνθρωπου-ζώου. Γι' αυτό είναι η πιο αρχέγονη παράσταση.
Αλλά ο θεός έπρεπε να 'ναι η έσχατη απορία της ανθρώπινης γνώσης. Γιατί ᾽ναι το πιο λεπτό, το πιο αδρό, το πιο σπουδαίο, το πιο καθολικό, το πιο δύσκολο, το πιο υπέροχο ερώτημα. Πώς λοιπόν δεν ήρθε σαν η τελευταία ερώτηση και κατανόηση, αλλά ήρθε σαν η πρώτη;
Το γεγονός ότι το θεό τον ανακάλυψε και τον επέβαλε ο άγριος ακόμη, ο ωμοφάγος, ο τριχοφόρος, ο αρκουδοβολιστής, ο σπηλίτης και πετροβόλος, δείχνει ότι δεν είναι υπόθεση του ανθρώπου. Αλλά είναι η κατάκτηση και ο θρίαμβος του προάνθρωπου.
Όποιος θεωρεί, μαζί με μένα, ότι η γνώση του θεού είναι η ευγενέστερη και η έσχατη κατανόηση του ανθρώπου, οφείλει απλά και λογικά, αλλά και εντελώς αναγκαία να αποκριθεί στο ερώτημα:
Γιατί ο Νεαντερτάλιος δεν εξεκίνησε τον πολιτισμό του με το ερώτημα της Μεγάλης Ενοποιημένης Θεωρίας; Με την τελευταία λέξη, δηλαδή, της έρευνας και της επιστήμης σήμερα; Αλλά εξεκίνησε με το θεό;
Απλά, γιατί δεν εκάτεχε τις γνώσεις. Αλλά πολύ περισσότερο δεν εκάτεχε τις γνώσεις να ρωτήσει τι είναι και ποιος είναι ο θεός. Όμως κάτι άλλο τον εκάτεχε. Ο φόβος.
………
Η ισχυρότερη πολιτική δύναμη σήμερα στον κόσμο είναι ο πάπας, οι ιμάμηδες των μουσουλμάνων, οι χαχάμηδες των εβραίων, οι σιχ και οι σουχ και οι Σέιχ-Σου και όλα τα τσάνταλα.
Και ιδού γιατί κανένας πολιτικός δε τολμάει να τα βάλει με τις θρησκείες. Αλλά όλοι τις προσεταιρίζουνται φρόνιμα και πονηρά:
Οι μάντεις και οι θυσίες πριν από τη μάχη στους αρχαίους, οι σταυροί των σταυροφόρων, ο αγκυλωτός σταυρός, τα ημισέληνα των χαλίφηδων. Χθες μόλις ο Ναβουχοδονόσορας του Ιράκ δεν κράδαινε τον Αλλάχ δαμασκηνό σπαθί πάνω από τους άπιστους αμερικανούς;
Ωστόσο, για όλα αυτά τα μιλλεούνια των φανατικών οι θρησκείες είναι «λόγια μόνο και θεατρικά» που λέει ο Καβάφης. Ελάχιστα τους απασχολούν στην καθημερινή τους μέριμνα. Τους είναι δουλειά για τα Πανηγύρια και για τα Ραμαζάνια τους μόνο.
Έχεις ιδεί ταξιτζή πως κάνει το σταυρό του, όταν πέσει ξαφνικά στο δρόμο του κάποιο εικονοστάσι; Ωσάν να γράφει με το χέρι ακανόνιστες κουλούρες στη στηθαριά του.
Ο πιστός μιας θρησκείας σαν πνευματική μονάδα έχει το μηδενικό βάρος του γκραβιτόνιου. Όταν όμως τον ξυπνήσει ο κίνδυνος για το πιστεύω του και σχηματισθεί σε μάζα, τότε γίνεται κεντρί σκορπιού και άλογο Ούννων".
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013
“Britamgate”: To σκάνδαλο που ίσως να ανατρέψει τα δεδομένα στη Συρία
16 Φεβρουαρίου 2013 Blog
Νέες αποκαλύψεις-σοκ για σχέδια επιχειρήσεων παραπλάνησης με χημικά όπλα στην συριακή ενδοχώρα, από βρετανική εταιρεία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, με δράση στο Ιράκ και γραφεία στο Ντουμπάι.
Ρωσικό Ίδρυμα Γεωστρατηγικών Ερευνών
Strategic Culture Foundation
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Ρωσικό Ίδρυμα Γεωστρατηγικών Ερευνών
Strategic Culture Foundation
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Στις 22 Ιανουαρίου δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά η είδηση για μια τεράστια διαρροή ευαίσθητων δεδομένων στο διαδίκτυο. Η Britam, βρετανική εταιρεία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, δέχθηκε κυβερνοεπίθεση από χάκερς, με αποτέλεσμα να διαρρεύσει στο ευρύ κοινό μεγάλος αριθμός απόρρητων αρχείων ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και άλλων ευαίσθητων πληροφοριών της εταιρείας.
Aυτά έγιναν τον Ιανουάριο. Σήμερα η υπόθεση αυτή έχει πάρει διαστάσεις σκανδάλου Watergate, με αποτέλεσμα αρκετοί να αναφέρονται σε αυτήν ως“Britamgate”, ειδικά μετά από ένα δημοσίευμα στο δημοφιλές ιστολόγιο του Alex Jones, Prison Planet , στο οποίο αναρτήθηκαν κάποια από τα ευαίσθητα αυτά δεδομένα.
Τι κρύβεται, όμως, πίσω από αυτή την υπόθεση διαρροής και γιατί κάποιοι την θεωρούν ικανή να ανατρέψει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Συρία;
Αν ρίξουμε μια ματιά σε κάποια αρχεία που έφερε για πρώτη φορά στο φως το Prison Planet, θα διαπιστώσουμε ότι το σημαντικότερο από αυτά είναι ένα μήνυμα από τις 24 Δεκεμβρίου 2012. Αποστολέας ήταν ο διευθυντής του τμήματος Επιχειρηματικής Ανάπτυξης της Britam Defence, David Goulding, και παραλήπτης, το επίσης διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας, Philip Doughty, ο οποίος τυχαίνει να είναι και πρώην αξιωματικός της SAS (Special Air Force) της βρετανικής πολεμικής αεροπορίας.
Ας δούμε τι λέει το πρωτότυπο ηλεκτρονικό μήνυμα…
…και η μετάφρασή του:
Phil,
Μας έκαναν και νέα προσφορά. Έχει και πάλι να κάνει με τη Συρία. Οι Καταριανοί μας προτείνουν μια δελεαστική συμφωνία και δεσμεύονται για το ότι η όλη ιδέα έχει εγκριθεί από την Ουάσιγκτον.
Θα πρέπει να παραδώσουμε ένα Χ.Ο.* στην Χομς, μια σοβιετικής προέλευσης βόμβα με τοξικά αέρια από τη Λιβύη, παρόμοια με αυτές που λένε ότι έχει και ο Άσαντ. Θέλουν να χρησιμοποιήσουμε ρωσόφωνους Ουκρανούς υπαλλήλους της εταιρείας μας και να βιντεοσκοπήσουμε την όλη επιχείρηση, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν εγκρίνω την ιδέα, αλλά τα ποσά που μας προτείνουν είναι τεράστια. Ποια είναι η δική σου γνώμη;
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
David *Χ.Ο.= χημικό όπλο
Μας έκαναν και νέα προσφορά. Έχει και πάλι να κάνει με τη Συρία. Οι Καταριανοί μας προτείνουν μια δελεαστική συμφωνία και δεσμεύονται για το ότι η όλη ιδέα έχει εγκριθεί από την Ουάσιγκτον.
Θα πρέπει να παραδώσουμε ένα Χ.Ο.* στην Χομς, μια σοβιετικής προέλευσης βόμβα με τοξικά αέρια από τη Λιβύη, παρόμοια με αυτές που λένε ότι έχει και ο Άσαντ. Θέλουν να χρησιμοποιήσουμε ρωσόφωνους Ουκρανούς υπαλλήλους της εταιρείας μας και να βιντεοσκοπήσουμε την όλη επιχείρηση, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν εγκρίνω την ιδέα, αλλά τα ποσά που μας προτείνουν είναι τεράστια. Ποια είναι η δική σου γνώμη;
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
David *Χ.Ο.= χημικό όπλο
Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν μια προειδοποίηση του Μπαράκ Ομπάμα που συζητήθηκε πολύ, σύμφωνα με την οποία «η χρήση ή ακόμη και η μεταφορά χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ θα θεωρηθεί ως «υπέρβαση» των ορίων και θα προκαλέσει στρατιωτική επέμβαση», ένα μήνυμα που ο Πρόεδρος επανέλαβε τον περασμένο μήνα αφού επανεκλέχθηκε για δεύτερη θητεία, τότε η επιχείρηση που περιγράφεται στο απόρρητο μήνυμα, εφόσον πραγματοποιηθεί, θα αποτελέσει ένα ιδανικό πρόσχημα για εξωτερική επέμβαση εναντίον της Συρίας. Το Ισραήλ μάλιστα έκανε παρόμοιες δηλώσεις με εκείνες του Ομπάμα την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου.
Ποιοι θα εκτελούσαν την βιντεοσκοπημένη επιχείρηση της παράδοσης χημικών όπλων στην πόλη Χομς; Το κείμενο του ηλεκτρονικού μηνύματος δείχνει σαφώς ότι θα χρησιμοποιούσαν το ρωσόφωνο προσωπικό ουκρανικής καταγωγής της εταιρείας Britam για να κατασκευάσουν ένα βίντεο με ψευδείς λεπτομέρειες. Ψάχνοντας ανάμεσα σε άλλα απόρρητα αρχεία ανακαλύψαμε λίστα με προσωπικά δεδομένα 58 Ουκρανών πολιτών οι οποίοι εργάζονται στην Britam Defence EΠΕ στο Ιράκ. Ας σημειωθεί ότι τα ονόματα αρκετών μελών του προσωπικού δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο των εργαζομένων, αφού ο φάκελος με τον τίτλο «Ιράκ/προσωπικό»περιείχε τις φωτοτυπίες διαβατηρίων πολλών άλλων Ουκρανών που δεν εμφανίζονται στην λίστα με τα 58 ονοματεπώνυμα. Υπάρχουν επίσης κάποιοι Σέρβοι/Κροάτες και Γεωργιανοί στην λίστα οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα επίσης να παίζουν τον ρόλο των «Ρώσων» για τις ανάγκες μιας βιντεοσκοπημένης επιχείρησης.
Από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2012, διάφορες πηγές Δυτικών χωρών, χωρών του Περσικού Κόλπου, αλλά και του Ισραήλ μιλούν τακτικά για «φήμες» σχετικά με«ρωσικά στρατεύματα που θα μάχονται στο πλευρό του Άσαντ» και «ρωσικές δυνάμεις που θα αναλάβουν τον έλεγχο συμβατικών και χημικών όπλων στη Συρία».
Ενδεικτικά, η εφημερίδα του Κουβέιτ Αl-Seyassah δημοσίευσε πρόσφατα δύο άρθρα που βασίζονται, όπως ανέφερε η εφημερίδα, σε «πηγές από μυστικές υπηρεσίες Δυτικών χωρών», σύμφωνα με τις οποίες «ο Άσαντ είχε ήδη μεταφέρει χημικά όπλα στους τρομοκράτες».
Επίσης, στις 15 Ιανουαρίου το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy δημοσίευσε «απόρρητο τηλεγράφημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «οι συριακές Ε.Δ. είναι πιθανό να έκαναν χρήση χημικών όπλων εναντίον του ίδιου του λαού της χώρας κατά τη διάρκεια μιας σκληρής μάχης τον περασμένο μήνα».
Το πιο πιθανό είναι ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα κυκλοφόρησαν με σκοπό ναπροετοιμάσουν την κοινή γνώμη για κάποια «σοκαριστικά βίντεο» που θα ακολουθούσαν, βίντεο με ένστολους «Ρώσους» ή ρωσόφωνους «στρατιώτες», πουδήθεν θα επιδίδονταν σε βιαιοπραγίες εναντίον αμάχων σε πόλεις της Συρίας ή θα σκορπούσαν τοξικά αέρια.
Το πιο πιθανό είναι ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα κυκλοφόρησαν με σκοπό ναπροετοιμάσουν την κοινή γνώμη για κάποια «σοκαριστικά βίντεο» που θα ακολουθούσαν, βίντεο με ένστολους «Ρώσους» ή ρωσόφωνους «στρατιώτες», πουδήθεν θα επιδίδονταν σε βιαιοπραγίες εναντίον αμάχων σε πόλεις της Συρίας ή θα σκορπούσαν τοξικά αέρια.
Στο πλαίσιο αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης κάποια δημοσιεύματα που κυκλοφορούν από πέρυσι, σύμφωνα με τα οποία οι μισθοφόροι αντάρτες που δρουν τη Συρία είναι εφοδιασμένοι με αντιασφυξιογόνες μάσκες και είναι πρόθυμοι να οργανώσουν μια επίθεση με χημικά όπλα, για την οποία στη συνέχεια θα κατηγορούνταν το καθεστώς Άσαντ, έτσι ώστε να διευκολυνθεί μια στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ .
Οι πληροφορίες σχετικά με την πρόσληψη στρατιωτικού προσωπικού με σλαβικά χαρακτηριστικά από τις ειδικές υπηρεσίες Δυτικών και Μεσανατολικών χωρών, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις όπου θα παίζουν τον ρόλο Ρώσων «μισθοφόρων» που υποτίθεται θα συλλαμβάνονται από μισθοφόρους ισλαμιστές στη Συρία κυκλοφόρησαν από τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης στα μέσα Ιανουαρίου. Μάλιστα τα άρθρα αυτά έκαναν λόγο για μια καλά πληροφορημένη πηγή, σύμφωνα με την οποία οι υποψήφιοι «ηθοποιοί» επιλέγονται στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία. Όλοι πρέπει να μπορούν να χειρίζονται όπλα και αντιαεροπορικά συστήματα. Σύμφωνα με το «σενάριο», θα πρέπει να ομολογούν μπροστά σε κάμερες ότι στρατολογήθηκαν από τις ρωσικές ειδικές υπηρεσίες με στόχο την υποστήριξη του στρατού του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Επίσης, θα πρέπει να λένε ότι δήθεν μεταφέρθηκαν στη Συρία με ρωσικά πολεμικά πλοία.
Σύμφωνα με την ίδια πηγή, τα βίντεο αυτά θα γυρίζονται στην Τουρκία ή την Ιορδανία. Και στις δύο αυτές χώρες έχουν ήδη κατασκευαστεί κατάλληλα διαμορφωμένα εξωτερικά πλατώ, που θα θυμίζουν κατεδαφισμένες πόλεις της Συρίας. Παρόμοιου τύπου κινηματογραφικά πλάνα γυρίστηκαν στο Κατάρ καιχρησιμοποιήθηκαν κατάλληλα κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον της Λιβύης το 2011, ξεγελώντας τους τηλεθεατές, οι οποίοι νόμιζαν ότι έβλεπαν πλάνα από Λιβύη.
Συνοψίζοντας αυτά τα δεδομένα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το στήσιμο μιας προβοκάτσιας στη Συρία είναι πλέον η μόνη επιλογή που απομένει στους πολεμοκάπηλους. Έχοντας πλήρη γνώση των εξελίξεων εκείνων που απεικονίζουν την πραγματική κατάσταση στη Συρία και έχοντας επίγνωση της αδυναμίας των άτακτων ομάδων μισθοφόρων να επιφέρουν οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή στη Δαμασκό, δεν τους απομένει άλλη επιλογή από το να προσλάβουν μια δευτεροκλασάτη βρετανική εταιρεία τύπου Blackwater, για να εκτελέσει για λογαριασμό τους άλλη μια βρώμικη αποστολή.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι πολλές τραγικές «αποκαλύψεις» φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν από «τον στρατό που στηρίζει τον Άσαντ» και ανέβηκαν στο YouTubeτα τελευταία δύο χρόνια, δείχνουν επιχειρήσεις που εκτέλεσαν Βρετανοί υπάλληλοι της εν λόγω εταιρείας έναντι τεράστιας αμοιβής (όπως προδίδει και το παραπάνω ηλεκτρονικό μήνυμα).
Ωστόσο, ειδικά όσον αφορά σε αυτές τις τελευταίες αποκαλύψεις, αξίζει, κατά την άποψή μας, να γίνει ενδελεχής έρευνα και μελέτη σε κορυφαίο διεθνές πολιτικό επίπεδο. Είναι καιρός να πέσουν όλες οι μάσκες για το σκάνδαλο Britamgate.
: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
internet advertising
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ, ΕΝΩΤΙΚΟ "ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ"
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΕΙΡΑ 4η "ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ"
Dimitris Mitropetros
Dimitris Mitropetros
κ. Καζάκη: Υποστηρίζετε με σθένος την γενική πολιτική απεργία, ως την μητέρα όλων των μαχών στη βάση της επανόδου του λαού στην εξουσία της χώρας. Οπως λέει και το δεύτερο ερώτημα, κάποια άτομα περιμένουν τις πεφωτισμένες ηγεσίες και άλλα όχι, είτε αγνοώντας είτε ασπαζομενα το θέμα του εθνικού νομίσματος. Προσωπικά, σε συζητήσεις που έχω συμμετάσχει με άτομα διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών, παρατηρώ σαν κοινή συνισταμένη την ανάγκη να βρεθεί ως "αποκούμπι" μια πλατιά συμμαχία, που ενδεχομένως να εκφράζεται και κομματικά σαν "κόμμα της δραχμής" - χωρίς απαραιτήτως να περιορίζεται σε ευσεβείς κοινοβουλευτικές επιδιώξεις - και που θα περιλαμβάνει, ως καθοδηγητικό όργανο αν θέλετε, ένα τύποις "συμβούλιο προσώπων" που είναι αναγνωρίσιμοι στο πλατύ κοινό ( όλοι υπέρ της δραχμής ) και προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα ( με τις όποιες ιδιαιτερότητες ). Δεδομένου ότι είναι κάτι το οποίο ακούω συχνά, ότι δίνει σε πολύ κόσμο κάποια ασφάλεια η ετερογένεια αυτή και ότι το περιέγραψα όσο πιο καλά μπορούσα, θα ήθελα να μου σχολιάσετε πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο και κατά πόσο μπορεί να συμβαδίσει με όσα περιγράφετε. Ευχαριστώ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ έχει υιοθετήσει την πρόταση αυτή για ένα «συμβούλιο προσωπικοτήτων» με κοινή βάση την αποδοχή του εθνικού νομίσματος και έχει αρχίσει να έρχεται σε συνεννόηση με όσους ενδιαφέρονται για να γίνει κάτι τέτοιο. Ελπίζω πολύ σύντομα να είμαστε έτοιμοι να ανακοινώσουμε και αυτή την πρωτοβουλία.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποστείλουμε την σημαία της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Κάθε άλλο. Η λύση του δράματος σήμερα δεν μπορεί να είναι κοινοβουλευτική, διότι η συνταγματική τάξη της χώρας έχει διαστραφεί τόσο πολύ που μόνο μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση μπορεί να σου δώσει την δυνατότητα να κάνεις μια καθαρή αρχή υπέρ του Λαού και της Δημοκρατίας. Το κοινοβούλιο σήμερα αποτελεί το άλλοθι, την βιτρίνα για ένα καθεστώς χούντας και κατοχής πολύ χειρότερο από εκείνα που γνωρίσαμε ιστορικά. Επομένως δεν μπορείς να το διατηρήσεις ως δήθεν αντιπροσωπευτικό όργανο του ελληνικού λαού. Αν το κάνεις τότε θα είσαι αιχμάλωτος ενός νομικού καθεστώτος που δεν σου επιτρέπει στο ελάχιστο να ξεφύγεις από τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί σε βάρος του ελληνικού λαού.
Επομένως η Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας και η προετοιμασία της είναι ο μόνος δημοκρατικός τρόπος να περάσει η χώρα στα χέρια του ελληνικού λαού, ώστε ο ίδιος και όχι κάποιος ή κάποιοι στο όνομά του, να αναλάβει την διακυβέρνηση με όρους αληθινής δημοκρατίας χωρίς εξωτερικές και εσωτερικές δεσμεύσεις και εξαρτήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείουμε την συμμετοχή στις όποιες πιθανές εκλογές. Απλά για εμάς οι εκλογές, όπως και οι συνεργασίες είναι ένα βήμα για την εκλαΐκευση, την προετοιμασία και την πραγματοποίηση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας. Ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι κάτω από μια ιδιοτροπία των συγκυριών οι δυνάμεις υπέρ του εθνικού νομίσματος μπορέσουν να σχηματίσουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και τότε πρέπει να είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός κατάλληλα οργανωμένος και προετοιμασμένος ώστε να επιβάλλει την θέλησή του με την Γενική Πολιτική Απεργία και να απαιτήσει την Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Διαφορετικά θα μείνει στα κρύα του λουτρού για μια ακόμη φορά περιμένοντας μάταια να αναγνωρίσουν οι δωσίλογοι και οι κατακτητές το αποτέλεσμα των εκλογών.
Anna Zouravlioff
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ έχει υιοθετήσει την πρόταση αυτή για ένα «συμβούλιο προσωπικοτήτων» με κοινή βάση την αποδοχή του εθνικού νομίσματος και έχει αρχίσει να έρχεται σε συνεννόηση με όσους ενδιαφέρονται για να γίνει κάτι τέτοιο. Ελπίζω πολύ σύντομα να είμαστε έτοιμοι να ανακοινώσουμε και αυτή την πρωτοβουλία.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποστείλουμε την σημαία της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Κάθε άλλο. Η λύση του δράματος σήμερα δεν μπορεί να είναι κοινοβουλευτική, διότι η συνταγματική τάξη της χώρας έχει διαστραφεί τόσο πολύ που μόνο μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση μπορεί να σου δώσει την δυνατότητα να κάνεις μια καθαρή αρχή υπέρ του Λαού και της Δημοκρατίας. Το κοινοβούλιο σήμερα αποτελεί το άλλοθι, την βιτρίνα για ένα καθεστώς χούντας και κατοχής πολύ χειρότερο από εκείνα που γνωρίσαμε ιστορικά. Επομένως δεν μπορείς να το διατηρήσεις ως δήθεν αντιπροσωπευτικό όργανο του ελληνικού λαού. Αν το κάνεις τότε θα είσαι αιχμάλωτος ενός νομικού καθεστώτος που δεν σου επιτρέπει στο ελάχιστο να ξεφύγεις από τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί σε βάρος του ελληνικού λαού.
Επομένως η Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας και η προετοιμασία της είναι ο μόνος δημοκρατικός τρόπος να περάσει η χώρα στα χέρια του ελληνικού λαού, ώστε ο ίδιος και όχι κάποιος ή κάποιοι στο όνομά του, να αναλάβει την διακυβέρνηση με όρους αληθινής δημοκρατίας χωρίς εξωτερικές και εσωτερικές δεσμεύσεις και εξαρτήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείουμε την συμμετοχή στις όποιες πιθανές εκλογές. Απλά για εμάς οι εκλογές, όπως και οι συνεργασίες είναι ένα βήμα για την εκλαΐκευση, την προετοιμασία και την πραγματοποίηση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας. Ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι κάτω από μια ιδιοτροπία των συγκυριών οι δυνάμεις υπέρ του εθνικού νομίσματος μπορέσουν να σχηματίσουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και τότε πρέπει να είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός κατάλληλα οργανωμένος και προετοιμασμένος ώστε να επιβάλλει την θέλησή του με την Γενική Πολιτική Απεργία και να απαιτήσει την Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Διαφορετικά θα μείνει στα κρύα του λουτρού για μια ακόμη φορά περιμένοντας μάταια να αναγνωρίσουν οι δωσίλογοι και οι κατακτητές το αποτέλεσμα των εκλογών.
Anna Zouravlioff
Προς Δημήτρη Καζάκη: Θα εκφράσω το θαυμασμό μου για τις μακροοικονομικές σας αναλύσεις για τις ιστορικές γνώσεις αλλά και την ερμηνεία των γεγονότων, τις τρομακτικές προβλέψεις σας στις οποίες πέφτετε διαρκώς μέσα, δυστυχώς, και την εντατική προσπάθεια που κάνετε ακούραστα τόσο καιρό να ενημερώνετε τον κόσμο για όλα αυτά που ζούμε και θα ζήσουμε! επέιδή εκτιμώ αφάνταστα όλη αυτή την προσπάθεια που κάνετε, που ξέρουμε όλοι ότι μπορεί να ρίχνει αλάτι στις πληγές, αλλά η αλήθεια έχει τεράστια αξία, θα ήθελα να σας δω να οργανώνετε τόσο καλά όσο το ΕΠΑΜ μια ομάδα συνειδητοποιημένη και δυναμική, όπως ξεκίνησε αρχικά τότε στην Πλατεία Συντάγματος, που όλοι ενωμένοι επιστήμονες και διανοούμενοι, κατεβήκατε και εμψυχώσατε τον κόσμο ώστε να δώσει ένα δυναμικό παρόν και μια αξέχαστη εμπειρία πατριωτισμού και αισιοδοξίας. Το ξέρω, από τότε συνέβησαν πολλά, σκορπιστήκατε, ανησυχείτε όλοι, και όλοι μας τελικά ζούμε τη μέρα της μαρμότας επι 3 χρόνια, χωρίς να βλέπουμε,όχι φως, αλλά πλέον πέφτουμε στο γκρεμό!!! Αγαπητέ Δημήτρη, δεν έχω πια καμιά απορία για το ότι το εθνικό νόμισμα αποτελεί νομοτέλεια, τα έχεις πει όλα και εσύ και άλλοι, θέλω να σε παρακαλέσω να χρησιμοποιήσεις τις ικανότητές σου ώστε να ξαναμαζευτείτε όλοι, όπως τότε! Δεν έχουμε χρόνο, εσύ το ξέρεις καλύτερα και καταλαβαίνω την αγανανάκτησή σου και την ορμή σου, αλλά νικάει ο ''εξυπνότερος''. Ο Έλληνας ζει 50 χρόνια χωρίς πόλεμο, δεν θέλει εμφύλιο, δεν θέλει "αραβική άνοιξη", θέλει να πρυτανεύσει η λογική και να αναγκαστούν ''ΟΙ'' να παραδώσουν τα όπλα!!! Μόνο μια μαζική παρουσία του κόσμου θα δώσει τη λύση, αλλά θα προηγηθεί και θα ηγηθεί η μαζική παρουσία του επιστημονικού κόσμου και των διανοούμενων. Δεν σου ρίχνω ευθύνες, σε παρακαλώ να προσπαθήσεις να το οργανώσεις!!! Σε χαιρετώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατανοώ την ανησυχία σας και να είσαστε σίγουρη ότι κάνουμε ότι μπορούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αρνηθήκαμε τις συνεργασίες, αρκεί να έχουν ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Δε μπλέξαμε ποτέ σε ίντριγκες και πάρε-δώσε παρασκηνίου, ούτε βάλαμε νερό στο κρασί μας για μια καρέκλα. Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να συγκεντρωθούν όλες εκείνες οι δυνάμεις που μπορούν να έχουν κοινό στόχο. Όμως την λύση θα την δώσει ο λαός στους δρόμους, στη γειτονιά, στην πόλη και στο χωριό.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατανοώ την ανησυχία σας και να είσαστε σίγουρη ότι κάνουμε ότι μπορούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αρνηθήκαμε τις συνεργασίες, αρκεί να έχουν ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Δε μπλέξαμε ποτέ σε ίντριγκες και πάρε-δώσε παρασκηνίου, ούτε βάλαμε νερό στο κρασί μας για μια καρέκλα. Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να συγκεντρωθούν όλες εκείνες οι δυνάμεις που μπορούν να έχουν κοινό στόχο. Όμως την λύση θα την δώσει ο λαός στους δρόμους, στη γειτονιά, στην πόλη και στο χωριό.
Χωρίς αυθεντικά παλλαϊκή οργάνωση δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα.
Γιώργος Σ. Τσιάμης:
Γιώργος Σ. Τσιάμης:
Dimitris Kazakis, συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις σας για το ρόλο του κράτους στην επιχειρηματικότητα και στο δημόσιο έλεγχο. Το ερώτημα είναι αν είναι εφικτή η εφαρμογή μίας τέτοιας πολιτικής ή διάφοροι γεωπολιτικοί παράγοντες οφείλουν να μπουν ως άγνωστοι παράγοντες στη λύση της εξίσωσης. Δηλαδή ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων πόσο θα παρεμποδίσει τέτοιες λύσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για να μετρηθεί η επίδραση των γεωστρατηγικών όρων του όλου προβλήματος της μετάβασης σε μια οικονομία απαλλαγμένη από την κυριαρχία των «μη λειτουργικών επενδυτών», θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας την γενική κατάσταση της παγκόσμιας οικονομία και πολιτικής. Η παγκόσμια οικονομία και πολιτική βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στην δίνη μιας παγκόσμιας κρίσης που την κάνει τόσο εύθραυστη και ευάλωτη όσο ποτέ άλλοτε. Αυτό έχει την αντανάκλασή του και στην παγκόσμια πολιτική όπου πυροδοτούνται διαρκώς νέες αντιθέσεις και κλιμακώνονται ακόμη και σε πολεμικές αναμετρήσεις. Η παγκόσμια οικονομία πρέπει να αλλάξει εσωτερική αρχιτεκτονική με όρους βίαιης προσαρμογής και διάλυσης παραδοσιακών δομών και η παγκόσμια πολιτική αναλαμβάνει να αλλάξει ριζικά σύνορα, κυριαρχίες, συσχετισμούς δύναμης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας μπορεί κάλλιστα να αλλάξει ρότα αξιοποιώντας επιθετικά την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Αν υπάρξει μια ριζική ανατροπή στην Ελλάδα, θα δημιουργηθεί τέτοιο τσουνάμι στις παγκόσμιες αγορές που θα χρειαστούν μήνες οι μεγάλες οικονομίες και τα διεθνή κέντρα για να το αντιμετωπίσουν. Ιδίως αν η Ελλάδα φροντίσει να συντηρεί αυτό το κλίμα αναταραχής με παρεμβάσεις στις αγορές, με διεθνοποίηση του προβλήματός του χρέους, με το να εγκαλέσει – όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο – το πολιτικό προσωπικό της ευρωζώνης για εγκληματικές πράξεις εναντίον του ελληνικού λαού και κατά της ανθρωπότητας, κοκ. Αρκεί να έχεις ως χώρα την πρωτοβουλία των διεθνών κινήσεων και η κατάρρευση των αγορών, το βύθισμα σ’ ένα νέο μεγάλο παγκόσμιο κραχ θα κάνει τα υπόλοιπα. Με δεδομένο ότι η χώρα θα έχει σταματήσει μονομερώς και ολοκληρωτικά τις πληρωμές χρέους, θα έχει απεξαρτηθεί από τις εξωτερικές αγορές κεφαλαίου και θα έχει θέσει υπό καθεστώς χρεοκοπίας και δημόσιου ελέγχου το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, δεν θα έχει να φοβηθεί από τις αναταραχές των αγορών και το παγκόσμιο κραχ. Πολύ περισσότερο αν φροντίσει, που οπωσδήποτε θα το κάνει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα, να αλλάξει την χαρτογραφία, αλλά και τους όρους των διεθνών οικονομικών της σχέσεων ώστε να βασίζονται σε διακρατικές επαφές και συμφωνίες, χωρίς να είναι έρμαια των διεθνών χρηματιστηρίων.
Αν σας ανησυχεί τυχόν πολεμική επέμβαση από μεριάς της ευρωζώνης, ή των ΗΠΑ, θα σας έλεγα ότι πολύ, μα πάρα πολύ δύσκολα θα υπήρχε μια τέτοια εξέλιξη. Καταρχάς καμιά από αυτές τις χώρες δεν τολμά να επέμβει εκεί όπου υπάρχει και δυναμώνει ένα αρραγές εθνικό μέτωπο στην βάση της παλλαϊκής άμυνας. Κι αυτό να είσαστε σίγουρος ότι θα υπάρξει από την πρώτη στιγμή. Διότι, αφενός, όλος ο ελληνικός λαός θα δει από τα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα να αλλάζει η ζωή του προς το καλύτερο και, αφετέρου, η λαϊκή δικαιοσύνη θα μας απαλλάξει από τους φύσει, θέση και κατ’ επάγγελμα προδότες. Αν ξηλωθεί ολόκληρο το προδοτικό, διεφθαρμένο και φαύλο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της χώρας από τις πρώτες ημέρες της μεγάλης ανατροπής, τότε που θα βρει ο εξωτερικός εχθρός την Πέμπτη Φάλαγγα που χρειάζεται για δολιοφθορά του εσωτερικού μετώπου;
Όσο για την Τουρκία, που από τις γειτονικές χώρες είναι η μόνη που στρατιωτικά μπορεί να απειλήσει την Ελλάδα, ισχύει και γι’ αυτήν το ίδιο. Πολύ περισσότερο που έχει αποδειχθεί πόσο ευάλωτο είναι το εσωτερικό της μέτωπο στην πιθανότητα πολέμου. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωση της Συρίας, όπου ενώ το Τουρκικό κατεστημένο ήταν έτοιμο να επιτεθεί οι λαοθάλασσες που ξεχύθηκαν στους δρόμους των τουρκικών πόλεων απέτρεψαν την απειλή της πολεμικής αναμέτρησης. Άλλωστε, όποιος γνωρίζει την εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία, ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να αντέξει ευρείες πολεμικές επιχειρήσεις.
Βασίλης Σταμάτης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για να μετρηθεί η επίδραση των γεωστρατηγικών όρων του όλου προβλήματος της μετάβασης σε μια οικονομία απαλλαγμένη από την κυριαρχία των «μη λειτουργικών επενδυτών», θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας την γενική κατάσταση της παγκόσμιας οικονομία και πολιτικής. Η παγκόσμια οικονομία και πολιτική βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στην δίνη μιας παγκόσμιας κρίσης που την κάνει τόσο εύθραυστη και ευάλωτη όσο ποτέ άλλοτε. Αυτό έχει την αντανάκλασή του και στην παγκόσμια πολιτική όπου πυροδοτούνται διαρκώς νέες αντιθέσεις και κλιμακώνονται ακόμη και σε πολεμικές αναμετρήσεις. Η παγκόσμια οικονομία πρέπει να αλλάξει εσωτερική αρχιτεκτονική με όρους βίαιης προσαρμογής και διάλυσης παραδοσιακών δομών και η παγκόσμια πολιτική αναλαμβάνει να αλλάξει ριζικά σύνορα, κυριαρχίες, συσχετισμούς δύναμης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας μπορεί κάλλιστα να αλλάξει ρότα αξιοποιώντας επιθετικά την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Αν υπάρξει μια ριζική ανατροπή στην Ελλάδα, θα δημιουργηθεί τέτοιο τσουνάμι στις παγκόσμιες αγορές που θα χρειαστούν μήνες οι μεγάλες οικονομίες και τα διεθνή κέντρα για να το αντιμετωπίσουν. Ιδίως αν η Ελλάδα φροντίσει να συντηρεί αυτό το κλίμα αναταραχής με παρεμβάσεις στις αγορές, με διεθνοποίηση του προβλήματός του χρέους, με το να εγκαλέσει – όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο – το πολιτικό προσωπικό της ευρωζώνης για εγκληματικές πράξεις εναντίον του ελληνικού λαού και κατά της ανθρωπότητας, κοκ. Αρκεί να έχεις ως χώρα την πρωτοβουλία των διεθνών κινήσεων και η κατάρρευση των αγορών, το βύθισμα σ’ ένα νέο μεγάλο παγκόσμιο κραχ θα κάνει τα υπόλοιπα. Με δεδομένο ότι η χώρα θα έχει σταματήσει μονομερώς και ολοκληρωτικά τις πληρωμές χρέους, θα έχει απεξαρτηθεί από τις εξωτερικές αγορές κεφαλαίου και θα έχει θέσει υπό καθεστώς χρεοκοπίας και δημόσιου ελέγχου το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, δεν θα έχει να φοβηθεί από τις αναταραχές των αγορών και το παγκόσμιο κραχ. Πολύ περισσότερο αν φροντίσει, που οπωσδήποτε θα το κάνει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα, να αλλάξει την χαρτογραφία, αλλά και τους όρους των διεθνών οικονομικών της σχέσεων ώστε να βασίζονται σε διακρατικές επαφές και συμφωνίες, χωρίς να είναι έρμαια των διεθνών χρηματιστηρίων.
Αν σας ανησυχεί τυχόν πολεμική επέμβαση από μεριάς της ευρωζώνης, ή των ΗΠΑ, θα σας έλεγα ότι πολύ, μα πάρα πολύ δύσκολα θα υπήρχε μια τέτοια εξέλιξη. Καταρχάς καμιά από αυτές τις χώρες δεν τολμά να επέμβει εκεί όπου υπάρχει και δυναμώνει ένα αρραγές εθνικό μέτωπο στην βάση της παλλαϊκής άμυνας. Κι αυτό να είσαστε σίγουρος ότι θα υπάρξει από την πρώτη στιγμή. Διότι, αφενός, όλος ο ελληνικός λαός θα δει από τα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα να αλλάζει η ζωή του προς το καλύτερο και, αφετέρου, η λαϊκή δικαιοσύνη θα μας απαλλάξει από τους φύσει, θέση και κατ’ επάγγελμα προδότες. Αν ξηλωθεί ολόκληρο το προδοτικό, διεφθαρμένο και φαύλο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της χώρας από τις πρώτες ημέρες της μεγάλης ανατροπής, τότε που θα βρει ο εξωτερικός εχθρός την Πέμπτη Φάλαγγα που χρειάζεται για δολιοφθορά του εσωτερικού μετώπου;
Όσο για την Τουρκία, που από τις γειτονικές χώρες είναι η μόνη που στρατιωτικά μπορεί να απειλήσει την Ελλάδα, ισχύει και γι’ αυτήν το ίδιο. Πολύ περισσότερο που έχει αποδειχθεί πόσο ευάλωτο είναι το εσωτερικό της μέτωπο στην πιθανότητα πολέμου. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωση της Συρίας, όπου ενώ το Τουρκικό κατεστημένο ήταν έτοιμο να επιτεθεί οι λαοθάλασσες που ξεχύθηκαν στους δρόμους των τουρκικών πόλεων απέτρεψαν την απειλή της πολεμικής αναμέτρησης. Άλλωστε, όποιος γνωρίζει την εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία, ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να αντέξει ευρείες πολεμικές επιχειρήσεις.
Βασίλης Σταμάτης
DIMITRIS KAZAKIS Υπάρχουν 3 τρόποι να αποκτήσει χρήματα ένα κράτος, δανεισμός, νομισματική κυριαρχία και παραγωγή. Όλοι οι τρόποι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ταυτόχρονα, ο ένας δεν αποκλείει τους άλλους. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του κάθε τρόπου; Υπάρχει βασικός προαπαιτούμενος τρόπος, βάση του οποίου εξαρτώνται οι άλλοι; Εμείς ποιόν τρόπο ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσουμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι 3 τρόποι απόκτησης χρήματος είναι ο εξωτερικός δανεισμός, η κοπή εθνικού νομίσματος και το πλεονασματικό εξωτερικό ισοζύγιο εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Ο εξωτερικός δανεισμός καθώς και η προσέλκυση ξένου κεφαλαίου είναι οι πιο επαχθείς τρόποι άντλησης χρηματικών ροών για μια οικονομία. Η εξάρτηση από εξωτερικά δάνεια και κεφάλαια μιας εθνικής οικονομίας την μετατρέπει σε υποχείριο των δανειστών της και των κεφαλαιοκρατών του εξωτερικού. Όπως γίνεται π.χ. με την Ελλάδα από την εποχή που ιδρύθηκε επίσημα ως κράτος. Η κοπή εθνικού νομίσματος στο βαθμό που γίνεται από το κράτος με εθνικοποιημένη την κεντρική τράπεζα επιτρέπει την ροή χρήματος στην οικονομία χωρίς να προστίθεται χρέος, χωρίς να φορτώνεται με χρέος τόσο το κράτος, όσο και η οικονομία. Ιδίως αν το χρήμα κυκλοφορεί στην οικονομία όχι με την μορφή εσωτερικών δανείων από τις εγχώριες τράπεζες, αλλά με διαμέσου της αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων στρωμάτων. Δηλαδή αν το χρήμα που κόβει το κράτος δίνεται στην οικονομία με την μορφή αυξήσεων μισθών, συντάξεων και λαϊκών εισοδημάτων εν γένει, τότε περιορίζεται δραστικά και το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών και αυξάνεται η δυνατότητα αποταμίευσης. Στον βαθμό που η εσωτερική αγορά και οικονομία δεν ελέγχεται από καρτέλ, τραστ και ιδιωτικά μονοπώλια, τότε οι αυξήσεις αυτές δεν δημιουργούν πληθωριστικές πιέσεις γιατί διευρύνουν τον τζίρο στην αγορά και αυξάνουν τις ευκαιρίες επένδυσης. Αν μάλιστα υπάρχει σχέδιο που διευκολύνει τις επενδύσεις στην παραγωγή, πρώτα και κύρια διαμέσου των δημοσίων επενδύσεων, τότε δημιουργούνται νέες θέσεις σταθερής απασχόλησης με αυξημένες απολαβές. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν δημιουργεί πληθωριστικές πιέσεις.
Το πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο προσθέτει χρήμα στην εθνική οικονομία. Όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια οικονομία με τέτοια παραγωγή και παραγωγικότητα της εργασίας που να μπορεί να υποκαθιστά τις εισαγωγές και να έχει την δυνατότητα σημαντικών εξαγωγών. Για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτούνται επενδύσεις υψηλού επιπέδου και υψηλός βαθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μιας οικονομίας.
Ποια από τις τρεις μεθόδους μπορεί να αξιοποιήσει σήμερα η ελληνική οικονομία; Προφανώς δεν μπορεί να συνεχίσει να εξαρτάται από τον εξωτερικό δανεισμό, ούτε από την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι ξένες επενδύσεις για να είναι επωφελείς για μια εθνική οικονομία θα πρέπει πρώτα αυτή να βρίσκεται σε αναπτυξιακή τροχιά με επίπεδο επενδύσεων στο εσωτερικό τέτοιο ώστε να αποζητά συγκεκριμένες επενδύσεις στην παραγωγή και την τεχνολογία που προσθέτουν νέες θέσεις σταθερής απασχόλησης, αυξάνουν τα εισοδήματα και την κατανάλωση μέσα από την αύξηση της προστιθέμενης αξίας. Μια οικονομία υπό καθεστώς χρεοκοπίας δεν μπορεί να προσελκύσει τέτοιες επενδύσεις, παρά μόνο αρπαχτικά, πτωματοφάγα όρνια που ειδικεύονται στην διάλυση των οικονομιών και στην αξιοποίηση έτοιμων μεριδίων αγοράς και περιουσιακών στοιχείων.
Το πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο είναι όνειρο θερινής ή χειμερινής νυχτός υπό την υπάρχουσα κατάσταση. Επομένως μόνο με την κοπή εθνικού κρατικού νομίσματος θα μπορέσει η οικονομία να χρηματοδοτηθεί χωρίς να προσθέτει ιδιωτικό και δημόσιο χρέος, αλλά και να χρηματοδοτήσει διαμέσου της αύξησης των λαϊκών εισοδημάτων των αναγκαίων επενδύσεων και της ανάπτυξης της χώρας. Αρκεί βεβαίως η νέα λαοκρατούμενη εξουσία να αρνηθεί και να διαγράψει μονομερώς το υπάρχων δημόσιο χρέος μαζί με τις δεσμεύσεις που το συνοδεύουν, να εθνικοποιήσει την Τράπεζα της Ελλάδας και τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες για να τις αφήσει να χρεοκοπήσουν ώστε να διαγραφούν τα ιδιωτικά χρέη και να επιβάλλει καθεστώς αυστηρού ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου από και κυρίως προς το εξωτερικό.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι 3 τρόποι απόκτησης χρήματος είναι ο εξωτερικός δανεισμός, η κοπή εθνικού νομίσματος και το πλεονασματικό εξωτερικό ισοζύγιο εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Ο εξωτερικός δανεισμός καθώς και η προσέλκυση ξένου κεφαλαίου είναι οι πιο επαχθείς τρόποι άντλησης χρηματικών ροών για μια οικονομία. Η εξάρτηση από εξωτερικά δάνεια και κεφάλαια μιας εθνικής οικονομίας την μετατρέπει σε υποχείριο των δανειστών της και των κεφαλαιοκρατών του εξωτερικού. Όπως γίνεται π.χ. με την Ελλάδα από την εποχή που ιδρύθηκε επίσημα ως κράτος. Η κοπή εθνικού νομίσματος στο βαθμό που γίνεται από το κράτος με εθνικοποιημένη την κεντρική τράπεζα επιτρέπει την ροή χρήματος στην οικονομία χωρίς να προστίθεται χρέος, χωρίς να φορτώνεται με χρέος τόσο το κράτος, όσο και η οικονομία. Ιδίως αν το χρήμα κυκλοφορεί στην οικονομία όχι με την μορφή εσωτερικών δανείων από τις εγχώριες τράπεζες, αλλά με διαμέσου της αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων στρωμάτων. Δηλαδή αν το χρήμα που κόβει το κράτος δίνεται στην οικονομία με την μορφή αυξήσεων μισθών, συντάξεων και λαϊκών εισοδημάτων εν γένει, τότε περιορίζεται δραστικά και το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών και αυξάνεται η δυνατότητα αποταμίευσης. Στον βαθμό που η εσωτερική αγορά και οικονομία δεν ελέγχεται από καρτέλ, τραστ και ιδιωτικά μονοπώλια, τότε οι αυξήσεις αυτές δεν δημιουργούν πληθωριστικές πιέσεις γιατί διευρύνουν τον τζίρο στην αγορά και αυξάνουν τις ευκαιρίες επένδυσης. Αν μάλιστα υπάρχει σχέδιο που διευκολύνει τις επενδύσεις στην παραγωγή, πρώτα και κύρια διαμέσου των δημοσίων επενδύσεων, τότε δημιουργούνται νέες θέσεις σταθερής απασχόλησης με αυξημένες απολαβές. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν δημιουργεί πληθωριστικές πιέσεις.
Το πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο προσθέτει χρήμα στην εθνική οικονομία. Όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια οικονομία με τέτοια παραγωγή και παραγωγικότητα της εργασίας που να μπορεί να υποκαθιστά τις εισαγωγές και να έχει την δυνατότητα σημαντικών εξαγωγών. Για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτούνται επενδύσεις υψηλού επιπέδου και υψηλός βαθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μιας οικονομίας.
Ποια από τις τρεις μεθόδους μπορεί να αξιοποιήσει σήμερα η ελληνική οικονομία; Προφανώς δεν μπορεί να συνεχίσει να εξαρτάται από τον εξωτερικό δανεισμό, ούτε από την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι ξένες επενδύσεις για να είναι επωφελείς για μια εθνική οικονομία θα πρέπει πρώτα αυτή να βρίσκεται σε αναπτυξιακή τροχιά με επίπεδο επενδύσεων στο εσωτερικό τέτοιο ώστε να αποζητά συγκεκριμένες επενδύσεις στην παραγωγή και την τεχνολογία που προσθέτουν νέες θέσεις σταθερής απασχόλησης, αυξάνουν τα εισοδήματα και την κατανάλωση μέσα από την αύξηση της προστιθέμενης αξίας. Μια οικονομία υπό καθεστώς χρεοκοπίας δεν μπορεί να προσελκύσει τέτοιες επενδύσεις, παρά μόνο αρπαχτικά, πτωματοφάγα όρνια που ειδικεύονται στην διάλυση των οικονομιών και στην αξιοποίηση έτοιμων μεριδίων αγοράς και περιουσιακών στοιχείων.
Το πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο είναι όνειρο θερινής ή χειμερινής νυχτός υπό την υπάρχουσα κατάσταση. Επομένως μόνο με την κοπή εθνικού κρατικού νομίσματος θα μπορέσει η οικονομία να χρηματοδοτηθεί χωρίς να προσθέτει ιδιωτικό και δημόσιο χρέος, αλλά και να χρηματοδοτήσει διαμέσου της αύξησης των λαϊκών εισοδημάτων των αναγκαίων επενδύσεων και της ανάπτυξης της χώρας. Αρκεί βεβαίως η νέα λαοκρατούμενη εξουσία να αρνηθεί και να διαγράψει μονομερώς το υπάρχων δημόσιο χρέος μαζί με τις δεσμεύσεις που το συνοδεύουν, να εθνικοποιήσει την Τράπεζα της Ελλάδας και τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες για να τις αφήσει να χρεοκοπήσουν ώστε να διαγραφούν τα ιδιωτικά χρέη και να επιβάλλει καθεστώς αυστηρού ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου από και κυρίως προς το εξωτερικό.
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013
Το σφαγείο των λέξεων
(αναδημοσίευση από την Εντροπία)
Η αλληλουχία των λέξεων επαναλαμβάνεται μονότονα και οι χειρονομίες συναντιούνται με το χθεσινό τους είδωλο στα προεκλογικά πάνελ των καναλιών. Το απεγνωσμένο ζάπινγκ αποτυγχάνει να γίνει λυτρωτικό. Υπνωτισμένοι με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας ζούμε καθημερινά ένα αφόρητο deja vu όπου μόνο το πλούσιο βεστιάριο των παρουσιαστών εξασφαλίζει την αναγκαία συνθήκη του θεάματος, την ψευδαίσθησης της αλλαγής.
Κάποτε το νομίζαμε διασκεδαστικό. Σήμερα διαπιστώνουμε το κόστος αυτής μας της απρονοησίας. Αφήσαμε τις λέξεις μας ανυπεράσπιστες και τώρα παρατηρούμε τα φαντάσματά τους να επιστρέφουν απειλητικά. Αφήσαμε τα νοήματα να αιμορραγούν χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το αίμα έθρεφε τα πλάσματα της νύχτας, τους βρικόλακες της εξουσίας. Αυτούς που μονότονα επαναλαμβάνουν το άνυδρο μουρμουρητό του κυρίαρχου λόγου. Ενός λόγου που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πλημμυρίδα ευφημισμών, μετωνυμιών και διαστρεβλώσεων.
Ο Πρετεντέρης ονομάζει την εκπομπή του ΑΝΑΤΡΟΠΗ
και ο Χρυσοχοΐδης το υπουργείο του Προστασίας του Πολίτη
Δεν πρόκειται για τον εξορκιστικό ευφημισμό που μετατρέπει τη Μαύρη Θάλασσα σε Εύξεινο Πόντο αλλά για επιτελεστικό λόγο που εξασφαλίζει ότι στην αυτοκρατορία της αιώνιας γαλήνης όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια συμφέροντα και το ίδιο ενδιαφέρον να διατηρηθεί η υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη, και επομένως η κοινωνική συναίνεση είναι αυτονόητη, γι’ αυτό τίποτε δεν συνέβη ούτε θα συμβεί ποτέ.
Οι λέξεις έρχονται και παρέρχονται, οι σημασίες εξατμίζονται. Η εξουσία τις αλλάζει, τις διαστρέφει, αυξομειώνει τις αξίες τους στο χρηματιστήριο της ιδεολογίας. Το παιχνίδι των λέξεων δεν είναι παρά η αθόρυβη πλευρά του πολέμου της ηγεμονίας. Είναι μια μοντέρνα σαμανιστική τελετουργική μεσολάβηση που επιχειρεί να απαλύνει την βία της πραγματικότητας. Στο ρολό του μεγάλου σαμάνου τα ΜΜΕ.
Ο Τζορτζ Όργουελ, το περιέγραψε με θαυμαστή αδρότητα στο «1984»:
« … Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να μάθουν τη Νέα Ομιλία, που τώρα κατασκευάζουμε, απ’ αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφευρίσκουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις – εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο
… Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς
…. Η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα σπάσει και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν»
Ο κόσμος αλλάζει, αν αλλάξουν οι λέξεις.
Θυμηθείτε:
Την ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη που σήμαινε τον χρηματιστηριακό τζόγο
Την χρηστή διαχείριση που σήμαινε Τσουκάτους και Τσοχατζόπουλους
Ένα αναρίθμητο πλήθος μετωνυμιών -μεταρρύθμιση, αξιοποίηση, εκσυγχρονισμός, ορθολογισμός, διαρθρωτικές αλλαγές, ευέλικτος, απασχολήσιμος, δια βίου μάθηση, δημοκρατία … - είναι τα άνθη του τεχνοκρατικού-εξουσιαστικού λόγου, ενώ και μόνο η εκφορά της λέξης ανταγωνιστικότητα χαρίζει ρίγη σεξουαλικής διέγερσης στους μισθοφόρους του συστήματος. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν κάποιοι βιρτουόζοι της γλωσσικής παραπλάνησης. Κορυφαίος όλων ο Βενιζέλος, ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα βάφτισε το χαράτσι των ακινήτων μικρό ασφάλιστρο κινδύνου. Ο ίδιος θα μας ζητήσει να πιστέψουμε ότι η αντιμνημονιακές πολιτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια εκτός ευρώ, αδιαφορώντας αν τα μαθηματικά που επικαλείται απαιτούν την απόδειξη και όχι την πίστη.
Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα. Η εξουσία διαστρέφει τις λέξεις γιατί πρέπει να ελέγξει τις σημασίες.Είναι ο τρόπος να αποδυναμωθεί η κοινωνική πραγματικότητα και να παρουσιαστεί λιγότερο αποτρόπαιη, φυσιολογική και προπαντός αναπόφευκτη.
Τα προηγούμενα παραδείγματα, παρά την εξόφθαλμη χοντροκοπιά τους και το διάχυτο κυνισμό τους, εξακολουθούν να λειτουργούν πειστικά για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όμως για τους περισσοτέρους σύντομα καταρρέουν και κυρίως όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει το όριο σκληρότητας για το οποίο είχε προβλεφθεί η περίτεχνη πολιτική ορθότητα και η λεπτότητα των νεολογισμών.
Όμως η υπεροχή της γλώσσας της εξουσίας δε βρίσκεται στο ότι επιβάλλει μια ψευδή συνείδηση ή μια παραμορφωτική εικόνα της πραγματικότητας, αλλά στο ότι κατασκευάζει σημασιολογικές κατηγορίες μέσα από τις οποίες οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να αντιλαμβάνονται και να βιώνουν τη σχέση τους με τις υλικές συνθήκες της ύπαρξής τους.
Η γλώσσα της εξουσίας κατασκευάζει την πραγματικότητα γιατί η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια αφήγηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γεγονότα δεν υπάρχουν αυτόνομα, πέρα από την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά ότι η συνείδηση των γεγονότων προκύπτει από τις αφηγήσεις μας γι’ αυτά. Οι άνθρωποι υιοθετώντας ως δική τους αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας συντελούν στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και στη διατήρηση των ταξικών, εξουσιαστικών και ιεραρχικών μορφών. Αφού εγκαταστήσει τη γλώσσα της η εξουσία, μπορεί να περιοριστεί στο ρόλο του επιστάτη στον πύργο της Βαβέλ που κατασκεύασε, επιθεωρώντας και επισκευάζοντας από καιρού εις καιρόν τις γλωσσικές μόδες που τον αποτελούν. Την υπόλοιπη δουλειά θα την κάνουν οι υπήκοοί της που έχουν χάσει την κυριότητα του νοήματος πριν καν εκφέρουν το λόγο τους.
Σε αντιστοιχία με τον γενικευμένο διαχωρισμό του εργάτη από το προϊόν της εργασίας του, θα πρέπει να κατανοήσουμε τον γενικευμένο διαχωρισμό των ανθρώπων από το προϊόν του λόγου τους. Η αλλοτρίωση του ομιλούντα από το προϊόν του λόγου του εκφράζεται ως εξής: όσο περισσότερο χρησιμοποιεί τα λεκτικά σχήματα της εξουσίας τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τη δυνατότητα της κατανόησης. Μέσα από την οριοθετημένη γλώσσα της εξουσίας οι άνθρωποι νομίζουν ότι αναπαράγουν την προσωπικότητα και τη κοινωνικότητά τους αλλά κυρίως αναπαράγουν τις συνθήκες της αποστέρησης και την αποξένωσή τους όχι μόνο από την τάξη τους αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό τους, καθώς η ψευτοεπικοινωνιακή γλώσσα αδειάζει το βίωμα από την ουσία του. Όσο περισσότερο δέχεται κανείς να εντάσσει στο λόγο του το κυρίαρχο λεξιλόγιο τόσο απομακρύνεται από τη δική του συνείδηση. Οι λέξεις του δεν του ανήκουν αλλά οργανώνουν το εχθρικό σκηνικό της υποτέλειας μέσα στο οποίο λιγότερο η περισσότερο υπάρχουμε ως Προλετάριοι του Νοήματος.
Η εξουσία δημιουργεί ένα κλειστό ταυτολογικό σύστημα σημασιών που καταδικάζει σε ακατανοησία ότι δε χωράει στα σχήματά της. Εν αρχή ην ο λόγος της εξουσίας και ο λόγος ην προς την εξουσία και εξουσία ην ο λόγος.
Με θεό η χωρίς κάθε εξουσία έχει τη μεταφυσική της
.
Όπως αργά η γρήγορα ο απρόσεχτος βιολόγος θα αυτοπαγιδευτεί στην ανώδυνη φράση: «το τάδε είδος παρουσιάζει αυτό το χαρακτηριστικό για να προστατευτεί από τους εχθρούς του» και χωρίς να το αντιληφθεί θα πετάξει τους τόμους του δαρβινισμού στα σκουπίδια μπάζοντας με το αθόρυβο «για να» τον ευφυή σχεδιασμό και το θεό-δημιουργό από το παράθυρο -οι αρχαϊκοί μύθοι βρίσκουν στα γλωσσικά στερεότυπα ιδανικούς ξενιστές- έτσι οι άνθρωποι αναπαράγοντας στον καθημερινό τους λόγο τα αθόρυβα κλισέ του κυρίαρχου λόγου αποδέχονται μια εικόνα του κόσμου στην οποία η υποταγή τους αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη που τον συνέχει.
Οι αγορές ανησυχούν! Στο τετριμμένο αυτό κλισέ που διανθίζει καθημερινά το λόγο των αμόρφωτων η εντεταλμένων δημοσιογράφων, αποκαλύπτεται η μεταφυσική οντολογία του νεοφιλελευθερισμού. Οι αγορές απόκτησαν συναισθήματα και ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναλήφθηκε σε έναν υπερουράνιο χώρο προς τον οποίο μπορούμε μόνο να απευθύνουμε με ταπεινότητα τους ύμνους, τις δεήσεις και τις παρακλήσεις μας. Μπορούμε ακόμα να παρακολουθούμε τις αναλύσεις των τεχνικών της εξουσίας με την προσήλωση που άλλοτε παρακολουθούσαμε τις συζητήσεις των θεολόγων για το φύλλο των αγγέλων.
Η βασική εγκαταστημένη παρανόηση πάνω στην οποία ερίδεται η αλλοτριωμένη σχέση των ανθρώπων με τη γλώσσα βρίσκεται στην ψευδαίσθηση ότι η γλώσσα αντανακλά παθητικά την πραγματικότητα, ότι τα γεγονότα είναι «ουδέτερα» και είναι δυνατή η καταγραφή τους όπως πραγματικά υπάρχουν «εκεί έξω». Αυτή η παραδοχή εξασφαλίζει την πίστη στην καθολική εγκυρότητά της και συσκοτίζει το γεγονός ότι πρόκειται για ιδεολογική δομή η οποία προσδίδει στη φυσική ή κοινωνική πραγματικότητα μια συγκεκριμένη εννοιολογική οργάνωση, παρουσιάζοντάς την αιώνια και φυσική ενώ στην πραγματικότητα είναι μεταβατική, ιστορικά και πολιτισμικά προσδιορισμένη.
Η κάθε γλωσσική μόδα της εξουσίας αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ιστορικότητα της αλλοτρίωσης αλλά ταυτόχρονα μιας ιστορικότητας της σύγκρουσης που μοιραία αναδύεται όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την αντίφαση ανάμεσα στις κυρίαρχες ψευδαισθήσεις και τις υλικές συνθήκες της ζωής τους. Η συγκρότηση της γλώσσας θα πρέπει να κατανοηθεί όχι ως μια κατασκευή της εξουσίας αλλά ως προϊόν κοινωνικής σύγκρουσης. Μιας άνισης βέβαια σύγκρουσης. Οι λέξεις υπηρετούν την εξουσία καλυτέρα απ' ότι υπηρετούν τους ανθρώπους.
Όμως, αν και πάντα είναι αργα να κλεισεις την κερκόπορτα που άφησες ανοιχτή, ο αγώνας δεν τελειώνει στο κατώφλι της, γιατί το ζωντανό θα εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στη Νεκρή Θάλασσα του Κεφάλαιου και το αληθινό θα εξακολουθεί να υπάρχει ως στιγμή μέσα στο ψεύτικο, εφόσον οι άνθρωποι παραμένουν πραγματικοί και η ζωή τους δεν έχει συρρικνωθεί σε θεωρητικό σχήμα.
Αυτές οι στιγμές όπου η επιθυμία γίνεται συνειδητή είναι τα προγεφυρώματα της δικής μας γλώσσας απ’ όπου θα πρέπει να οργανώνεται η επιθυμία για συνείδηση. Η δική μας γλωσσά είναι η γλώσσα της βιωμένης ποίησης και όχι της ποιητικής εξιδανίκευσης του βιώματος, της πραγματοποιημένης φιλοσοφίας, όχι της φιλοσοφικής θεώρησης της πραγματικότητας. Στη δική μας γλωσσά η επαναστατική θεωρία και οι λέξεις των ερωτευμένων βρίσκονται στην ίδια επικράτεια.
Η δική μας γλώσσα θα είναι εγγεγραμμένη στον ενεστώτα διαρκείας της διακινδύνευσης και όχι στονσυντελεσμένο μέλλοντα της ζωής του μέλλοντος αιώνος σαν τον πρωτογονισμό της ιδιολέκτου του ΚΚΕ της οποίας ο εκκωφαντικός μπρουταλισμός και η αξιοθρήνητη λεξιπενία – λυκοσυμμορία, πλουτοκρατία, ευρωμονόδρομος και πεντέξη ακόμα λέξεις- πάνε αγκαλιά με το συντακτικό της θεοκρατίας.
Δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε την τέλεια γλώσσα, ούτε τον τέλειο κόσμο. Θέλουμε να μεγαλώνουμε την επικράτεια της αλήθειας και να κάνουμε τον κόσμο λιγότερο ανυπόφορο και ωμό από όσο είναι σήμερα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)