Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016
Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016
«Παρκερικά». Ο ταπεινωτικός αποκλεισμός της Αθήνας από τον αγγλικό στόλο, επειδή οι Αθηναίοι λεηλάτησαν το σπίτι του Εβραίου βρετανικής καταγωγής, Δον Πατσίφικο
Η πρώτη Κατοχή της Αθήνας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους έγινε το 1850 από την Αγγλία. Το λιμάνι του Πειραιά και κατά συνέπεια η πρωτεύουσα, αποκλείστηκαν για πέντε μήνες από τον αγγλικό στόλο και η ιστορία αυτή έμεινε γνωστή ως «Παρκερικά». Οι αρχές τότε για να μην στεναχωρήσουν τον Εβραίο τραπεζίτη Ρότσιλντ που ερχόταν στην Αθήνα για να δώσει άλλο ένα δάνειο, απαγόρευσαν προσωρινά το έθιμο με το κάψιμο του Ιούδα. Η ενέργεια αυτή εξόργισε πολλούς Αθηναίους οι οποίοι διαδήλωσαν κατά της απόφασης και ξέσπασαν με αδικαιολόγητη οργή κατά της οικίας του Εβραίου Πατσίφικο, που υπήρξε πρώην πρεσβευτής της Πορτογαλίας και γνωστός τοκογλύφος. Ο Πατσίφικο ζήτησε να αποζημιωθεί μ’ ένα υπέρογκο ποσό και όταν υπήρξε άρνηση, οι Εγγλέζοι θέλησαν να δώσουν ένα μάθημα στην Ελλάδα, που τότε ανέπτυσσε στενές σχέσεις με τη Ρωσία και τη Γαλλία. Έτσι, στις 3 Ιανουαρίου ο ναύαρχος Πάρκερ απέκλεισε με πολεμικά πλοία την Αθήνα. Οι Άγγλοι είχαν παρατάξει ένα εντυπωσιακό στόλο από 14 βαριά οπλισμένα καράβια, με 730 κανόνια και οκτώ χιλιάδες ναύτες. Τίποτα δεν φορτωνόταν και δεν εκφορτωνόταν από το λιμάνι του Πειραιά, τα πλοία οδηγούνταν υποχρεωτικώς στην Σαλαμίνα. Έτσι, μοιραία ήρθε ο πληθωρισμός, η έλλειψη προϊόντων και τα προβλήματα επιβίωσης. Οι Αθηναίοι ωστόσο, έδειξαν αλληλεγγύη και αυτοσυγκράτηση. Μετά από πολλά και έντονα διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Αγγλίας, Ελλάδας, Ρωσίας και Γαλλίας, ο αποκλεισμός της πρωτεύουσας, έληξε μετά από πέντε μήνες. Ο Πατσίφικο πήρε λιγότερα από όσα ζητούσε, αλλά το τελικό ποσό της αποζημίωσης ήταν εξωφρενικά υψηλό και άδικο. Δείτε το σχετικό απόσπασμα της «Μηχανής του Χρόνου». Από την εκπομπή «Άγνωστες ιστορίες από την παλιά Αθήνα». Σκίτσα Νίκος Μπουκουβάλας ...
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/parkerika-o-tapinotikos-apoklismos-tis-athinas-apo-ton-angliko-stolo-epidi-i-athinei-leilatisan-to-spiti-tou-evreou-vretanikis-katagogis-don-patsifiko-i-iperogkes-apetisis-video/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/parkerika-o-tapinotikos-apoklismos-tis-athinas-apo-ton-angliko-stolo-epidi-i-athinei-leilatisan-to-spiti-tou-evreou-vretanikis-katagogis-don-patsifiko-i-iperogkes-apetisis-video/
ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΜΕΝΑ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ 1948-1955
Περί των ελάχιστα γνωστών Iσραηλινών στρατοπέδων συγκέντρωσης και εργασίας το 1948-1955
Άμαχοι συλλαμβάνονται κατά τη διάρκεια της πτώσης της Lydda και Ramle γύρω στις 12 Ιουλίου 1948 και πηγαίνουν σε στρατόπεδα εργασίας. Στη ζέστη του Ιουλίου ήταν διψασμένοι και τους δόθηκε μια σταγόνα νερού που μεταφέρεται από ένα παιδί υπό την φρούρηση στρατιωτών. (Φωτογραφία: Salman Salman Abu Sitta, Palestine Land Society)
του Yazan al-Saadi
(το αυθεντικό αγγλικό άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2014
Μετάφραση: Δημήτριος Μιμίδης)
Πολλές από τις ζοφερές και ομιχλώδεις συνθήκες της Σιωνιστικής εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στα τέλη της δεκαετίας του 1940 έχουν εκτεθεί σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Μια πτυχή -που σπανίως ερευνάται ή συζητιέται σε βάθος- είναι ο εγκλεισμός χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων σε τουλάχιστον 22 Σιωνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας που υπήρχαν από το 1948 έως το 1955. Τώρα, περισσότερα είναι γνωστά σχετικά με το περίγραμμα αυτού του ιστορικού εγκλήματος, λόγω της ολοκληρωμένης έρευνας από τον διάσημο Παλαιστίνιο Ιστορικό Salman Abu Sitta και το ιδρυτικό μέλος του Παλαιστινιακού κέντρου πόρων BADIL, Terry Rempel.
Αυτά είναι τα γεγονότα.
Η μελέτη -που θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος της Εφημερίδας Παλαιστινιακών Σπουδών– βασίζεται σε σχεδόν 500 σελίδες εκθέσεων της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) που συντάχθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου του 1948, που αποχαρακτηρίστηκαν και δόθηκαν στη διάθεση του κοινού το 1996 και ανακαλύφθηκαν τυχαία από έναν από τους συγγραφείς το 1999.
Επιπλέον, μαρτυρίες από 22 πρώην κρατουμένους Παλαιστίνιους αμάχους από αυτά τα στρατόπεδα συλλέχθηκαν από τους συγγραφείς, μέσα από συνεντεύξεις που διενήργησαν οι ίδιοι το 2002, ή τεκμηριώθηκαν από άλλους σε άλλες χρονικές στιγμές.
Με αυτές τις πηγές πληροφόρησης, οι συγγραφείς, όπως ανέφεραν, δημιουργείται μια σαφέστερη εικόνα της ιστορίας για το πώς το Ισραήλ συλλάμβανε και φυλάκιζε “χιλιάδες Παλαιστινίων αμάχων σε καταναγκαστικά έργα”, και τους εκμεταλλεύονταν “για να στηρίξουν την οικονομία κατά την διάρκεια του πολέμου”.
Ανασύροντας τα εγκλήματα
“Ήρθα σε επαφή μ’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας στη δεκαετία του 1990, όταν συνέλεγα υλικό και έγγραφα για το Παλαιστινιακό”, δήλωσε ο Abu Sitta στο αγγλόφωνο μέσο Al-Akhbar. “Όσο περισσότερο σκάβετε, τόσο περισσότερο θα βρείτε ότι υπάρχουν εγκλήματα που πραγματοποιήθηκαν αλλά δεν δηλώθηκαν και δεν έγιναν γνωστά”.
Εκείνη την εποχή, ο Abu Sitta πήγε στη Γενεύη για μια εβδομάδα για να ελέγξει τα αρχεία που πρόσφατα είχε ανοίξει η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC). Σύμφωνα με τον ίδιο, τα αρχεία άνοιξαν για το κοινό μετά από τις κατηγορίες ότι η ICRC τάχθηκε στο πλευρό των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν μια ευκαιρία που δεν θα μπορούσε να χάσει από την άποψη του να δει τα γεγονότα που είχε καταγράψει η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού, που συνέβησαν στην Παλαιστίνη το 1948. Ήταν εκεί που σκόνταψε επάνω σε αρχεία διαβουλεύσεων για την ύπαρξη πέντε στρατοπέδων συγκέντρωσης που διευθύνονταν από τους Ισραηλινούς.
Στη συνέχεια αποφάσισε να ψάξει για μάρτυρες ή πρώην κρατουμένους, να πάρει συνεντεύξεις Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στην Συρία και στην Ιορδανία.
“Όλοι περιέγραψαν την ίδια ιστορία και την πραγματική τους εμπειρία σε αυτά τα στρατόπεδα”, είπε.
Ένα ερώτημα που τον βασάνισε αμέσως ήταν το γιατί δεν υπήρχε σχεδόν καμία αναφορά στην ιστορία γι’ αυτά τα στρατόπεδα, ιδιαίτερα όταν έγινε ξεκάθαρο όσο περισότερο ερευνούσε ότι υπήρχαν, και ήταν περισσότερα από μόλις πέντε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
“Πολλοί Παλαιστίνιοι πρώην κρατούμενοι αντιμετώπιζαν το Ισραήλ ως ένα φαύλο εχθρό, κι έτσι σκέφτηκαν ότι η εμπειρία της δουλειάς σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την άλλη μεγαλύτερη τραγωδία της Νάκμπα. Η Νάκμπα επισκίαζε τα πάντα”, εξήγησε ο Abu Sitta.
“Ωστόσο, σκάβοντας στην περίοδο 1948-1955, βρήκα περισσότερες αναφορές όπως του Mohammed Nimr al-Khatib, που ήταν ιμάμης στη Χάιφα, ο οποίος είχε πάρει συνεντεύξεις από κάποιον από την οικογένεια Αl-Yahya που ήταν σε ένα από τα στρατόπεδα. Ήμουν σε θέση να αναζητήσω αυτόν τον άνθρωπο μέχρι την Καλιφόρνια και να μιλήσω μαζί του το 2002”, πρόσθεσε.
Τελικά, περισσότερες αναφορές ανακαλύφθηκαν σταδιακά από τον Abu Sitta που περιείχαν πληροφορίες από μια Εβραία γυναίκα ονόματι Janoud, στην μία και μοναδική διατριβή πάνω στο θέμα στο εβραϊκό Πανεπιστήμιο, και οι προσωπικοί λογαριασμοί του Οικονομολόγου Yusif Sayigh, βοήθησαν στην περαιτέρω εμβάθυνση αναφορικά με το μέγεθος και την φύση αυτών των στρατοπέδων.
Μετά από μια δεκαετία και πλέον, ο Abu Sitta, με συνεργάτη και συν-συγγραφέα τον Rempel, τελικά παρουσιάζουν τα ευρήματά τους στο κοινό.
Από την επιβάρυνση στην ευκαιρία: στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας
Η ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και εργασίας εμφανίστηκε μετά τη μονομερή ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948.
Πριν το γεγονός, ο αριθμός των Παλαιστινίων αιχμαλώτων στα Σιωνιστικά χέρια ήταν αρκετά χαμηλός, διότι, όπως αναφέρει η μελέτη, “η Σιωνιστική ηγεσία κατέληξε σχετικά νωρίς ότι η βίαιη εκδίωξη του άμαχου πληθυσμού ήταν ο μόνος τρόπος για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, με μια αρκετά μεγάλη Εβραϊκή πλειοψηφία, να είναι «βιώσιμη»”. Με άλλα λόγια, για τους Σιωνιστές στρατηγούς, οι κρατούμενοι ήταν ένα βάρος στις αρχικές φάσεις της εθνοκάθαρσης.
Αυτοί οι υπολογισμοί άλλαξαν με την διακήρυξη του Ισραηλινού κράτους και την εμπλοκή των στρατευμάτων της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Υπεριορδανίας, αφού ένα μεγάλο μέρος της εθνοκάθαρσης είχε ήδη συμβεί. Από εκείνη την στιγμή, “οι Ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να κρατούν αιχμαλώτους, τόσο Άραβες στρατιώτες (για ενδεχόμενη ανταλλαγή) και -επιλεκτικά- αρτιμελείς Παλαιστίνιους αμάχους”.
Το πρώτο στρατόπεδο ήταν στο Ijlil, το οποίο ήταν περίπου 13 χλμ. βορειοανατολικά της Χάιφα, στο χώρο του κατεστραμμένου Παλαιστινιακού χωριού al-Iklil Qibla, που άδειασε από τους κατοίκους του, στις αρχές Απριλίου. Το Ijlil αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από σκηνές, στεγάζοντας εκατοντάδες κρατούμενους, ταξινομημένοι ως αιχμάλωτοι πολέμου από τους Ισραηλινούς, περιβαλλόμενοι από αγκαθωτά συρματοπλέγματα, παρατηρητήρια και μια πύλη με φρουρούς.
Καθώς μεγάλωναν οι Ισραηλινές κατακτήσεις και ακολούθως γιγάντωνε και ο αριθμός των κρατουμένων, τρία ακόμη στρατόπεδα ιδρύθηκαν. Αυτά είναι τα τέσσερα «επίσημα» στρατόπεδα που οι Ισραηλινοί ομολόγησαν και επισκέψεις πραγματοποιήθηκαν σε αυτά από την Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC).
Η μελέτη επισημαίνει:
Και τα τέσσερα στρατόπεδα ήταν είτε πάνω είτε παρακείμενα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις που είχαν συσταθεί από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής. Αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την ταφή Γερμανών, Ιταλών και άλλων αιχμαλώτων πολέμου. Δύο από τα στρατόπεδα -το Atlit, που ιδρύθηκε τον Ιούλιο, περίπου 20 χλμ. νότια της Χάιφα και το Sarafand, που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο κοντά στο αποδεκατισμένο χωριό Sarafand al-Amar στην κεντρική Παλαιστίνη- είχαν προηγουμένως χρησιμοποιηθεί στη δεκαετία του 1930 και του 1940 για κράτηση παράνομων Εβραίων μεταναστών.
Το Atlit ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο στρατόπεδο μετά το Ijlil, είχε χωρητικότητα μέχρι και 2900 κρατουμένων, ενώ το Sarafand είχε ως μέγιστη χωρητικότητα τους 1800, και το Tel Letwinksy, κοντά στο Τel Aviv, διατηρούσε περισσότερους από 1000.
Και τα τέσσερα στρατόπεδα διαχειρίζονταν από “πρώην Βρετανούς αξιωματικούς που είχαν αποστατήσει από τις τάξεις τους, όταν οι βρετανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από την Παλαιστίνη στα μέσα Μαΐου του 1948”, και οι φρουροί του στρατοπέδου και το διοικητικό προσωπικό ήταν πρώην μέλη του Irgun και του Stern Gang – και οι δύο ομάδες χαρακτηρίζονταν ως τρομοκρατικές οργανώσεις από τους Βρετανούς πριν από την αναχώρησή τους. Συνολικά, τα τέσσερα “επίσημα” στρατόπεδα στελεχώθηκαν από 973 στρατιώτες.
Ένα πέμπτο στρατόπεδο, που ονομάζεται Umm Khalid, ιδρύθηκε σε μια περιοχή ενός άλλου βιαίως ερημωμένου χωριού κοντά στον Σιωνιστικό οικισμό της Netanya, και διέθετε έναν επίσημο αριθμό (κρατουμένων) στα αρχεία, αλλά ποτέ δεν αναφέρθηκε ως «επίσημο». Είχε χωρητικότητα 1500 κρατουμένων. Σε αντίθεση με τα άλλα τέσσερα στρατόπεδα, το Umm Khalid θα ήταν “το πρώτο στρατόπεδο που είχε συσταθεί αποκλειστικά ως στρατόπεδο εργασίας” και ήταν “το πρώτο από τα «αναγνωρισμένα» στρατόπεδα για να κλείσει … μέχρι το τέλος του 1948.”
Συμπληρώνοντας αυτά τα πέντε «αναγνωρισμένα» στρατόπεδα, ήταν τουλάχιστον άλλα 17 «μη αναγνωρισμένα στρατόπεδα» που δεν αναφέρθηκαν στις επίσημες πηγές, αλλά οι συγγραφείς τα ανακάλυψαν μέσα από πολλαπλές μαρτυρίες κρατουμένων.
Άμαχοι σε στρατόπεδο εργασίας στη Ramle, Ιούλιος 1948 (Φωτογραφία: Salman Abu Sitta, Palestine Land Society)
“Πολλά από αυτά τα στρατόπεδα”, σημειώνουν οι συγγραφείς, “ήταν προφανώς αυτοσχέδια ή ad hoc (ειδικού σκοπού κι εκτός κανόνων), που συχνά αποτελούνταν όχι περισσότερο από ένα αστυνομικό τμήμα, ένα σχολείο, ή το σπίτι ενός χωριού αξιοσημείωτου”, με εκμετάλλευση δυνατοτήτων που κυμαίνονταν από μερικές δεκάδες κρατουμένων έως 200.
Τα περισσότερα από τα στρατόπεδα, επίσημα και ανεπίσημα, βρίσκονταν εντός των συνόρων που ο ΟΗΕ είχε σχεδιάσει για το Εβραϊκό κράτος, ”ωστόσο τουλάχιστον τέσσερα (ανεπίσημα στρατόπεδα) – το Beersheba, το Julis, το Bayt Daras, και το Bayt Nabala – ήταν στο πλαίσιο του ΟΗΕ εκχωρημένα στο Αραβικό κράτος και το ένα ήταν μέσα στην Ιερουσαλήμ ως “corpus separatum” (ξεχωριστό σώμα – που δεν ανήκε σε κανέναν).
“Η κατάσταση των αμάχων αιχμαλώτων ήταν «απολύτως συγκεχυμένη» με αυτή των αιχμαλώτων πολέμου, και … οι Εβραϊκές Αρχές αντιμετώπιζαν όλους τους Άραβες μεταξύ των ηλικιών 16 και 55 ως πολεμιστές και τους φυλάκιζαν ως αιχμαλώτους πολέμου”. – έκθεση της ICRC, 1948.
Ο αριθμός των Παλαιστινίων αμάχων κρατουμένων “ξεπέρασε κατά πολύ” τον αριθμό των Αράβων στρατιωτών του τακτικού στρατού ή των αιχμαλώτων πολέμου. Παραθέτοντας την μηνιαία έκθεση του Ιουλίου του 1948 που πραγματοποίησε η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού με επικεφαλής της αποστολής τον Jacques de Reynier, η μελέτη αναφέρει πως ο de Reynier σημείωσε, “ότι η κατάσταση των αμάχων αιχμαλώτων ήταν «απολύτως συγκεχυμένη» με αυτή των αιχμαλώτων πολέμου”, και ότι “οι Εβραϊκές Αρχές αντιμετώπιζαν όλους τους Άραβες μεταξύ των ηλικιών 16 και 55 ως πολεμιστές και τους φυλάκιζαν ως αιχμαλώτους πολέμου”. Επιπλέον, η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού βρήκε μεταξύ των κρατουμένων στα επίσημα στρατόπεδα, ότι 90 από τους κρατούμενους ήταν ηλικιωμένοι άνδρες και 77 ήταν αγόρια, ηλικίας 15 ετών ή μικρότερα.
Η μελέτη επισημαίνει τις δηλώσεις του εκπροσώπου της Διεθνούς Επιτροπής Ερυθρού Σταυρού Emile Moeri, τον Ιανουάριο του 1949, για τους τρόφιμους των στρατοπέδων κράτησης:
Είναι οδυνηρό να βλέπεις αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους, τους οποίους άρπαξαν από τα χωριά τους και τους έβαλαν χωρίς λόγο σε ένα στρατόπεδο, υποχρεωμένοι να περάσουν τον χειμώνα σε υγρές σκηνές, μακριά από τις οικογένειές τους. Όσοι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σ’ αυτές τις συνθήκες, απεβίωσαν. Τα μικρά παιδιά (10-12 ετών) εξίσου βρέθηκαν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ομοίως άρρωστοι άνθρωποι, μερικοί από φυματίωση, μαραζώνουν σε αυτούς τους καταυλισμούς υπό συνθήκες που, ενώ είναι εντάξει για υγιή άτομα, ασφαλώς θα οδηγήσουν στο θάνατό τους αν δεν βρούμε μια λύση σ’ αυτό το πρόβλημα. Για πολύ καιρό έχουμε απαιτήσει από τις Εβραϊκές Αρχές να ελευθερώσουν αυτούς τους πολίτες που είναι άρρωστοι και χρειάζονται θεραπεία με τη φροντίδα της οικογένειάς τους ή σε κάποιο Αραβικό νοσοκομείο, αλλά δεν έχουμε λάβει απάντηση.
Όπως επισημαίνεται στην έκθεση, “δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον συνολικό αριθμό των Παλαιστινίων αμάχων που κρατούνταν από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου 1948 – 1949” και οι εκτιμήσεις τείνουν να μην αντιπροσωπεύουν τα «ανεπίσημα» στρατόπεδα, εκτός από τη συχνή μετακίνηση των κρατουμένων μεταξύ των ενεργών στρατοπέδων. Στα τέσσερα «επίσημα» στρατόπεδα, ο αριθμός των Παλαιστινίων κρατουμένων δεν ξεπέρασε ποτέ τους 5000, σύμφωνα με τα στοιχεία των Iσραηλινών αρχείων.
Σε γενικές γραμμές, οι συνθήκες διαβίωσης στα «επίσημα» στρατόπεδα ήταν πολύ χειρότερες από ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλο από το διεθνές δίκαιο εκείνη την εποχή. Ο Moeri, ο οποίος επισκέπτονταν τους καταυλισμούς συνεχώς, ανέφερε για το Ijlil τον Νοέμβριο του 1948: ”πολλές σκηνές είναι σκισμένες, ότι το στρατόπεδο «δεν είναι έτοιμο για τον χειμώνα», οι τουαλέτες είναι χωρίς σκεπή, καθώς και ότι το κυλικείο δεν λειτουργεί για δύο εβδομάδες”. Αναφερόμενος σε μια προφανώς συνεχιζόμενη κατάσταση, δήλωσε ότι “οι καρποί είναι ακόμα σκάρτοι, το κρέας είναι κακής ποιότητας και τα λαχανικά δεν επαρκούν”.
Επιπλέον, ο Moeri ανέφερε ό,τι είδε με τα μάτια του,«τις πληγές που είχε αφήσει η κακοποίηση της προηγούμενης εβδομάδας, όταν οι φύλακες άνοιξαν πυρ κατά των κρατουμένων, τραυματίζοντας έναν, και χτυπώντας έναν άλλο.”
Όπως δείχνει η μελέτη, το πολιτικό καθεστώς της πλειονότητας των κρατουμένων ήταν σαφές για τους εκπροσώπους της ICRC στη χώρα, οι οποίοι ανέφεραν ότι οι άνδρες που κρατούνταν “αναμφίβολα δεν ήταν ποτέ μέρος ενός κανονικού στρατού”. Τους κρατούμενους που ήταν πολεμιστές, η μελέτη εξηγεί, “ως συνήθως τους πυροβολούσαν με το πρόσχημα ότι είχαν προσπαθήσει να δραπετεύσουν”.
Οι Ισραηλινές δυνάμεις φαίνεται να στόχευαν πάντα αρτιμελείς άνδρες, αφήνοντας πίσω τις γυναίκες, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους -όταν δεν τους έσφαζαν- και η πολιτική αυτή συνεχίστηκε ακόμη και όταν μετέπειτα υπήρχαν χαμηλά επίπεδα στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Συνολικά, όπως τα Ισραηλινά αρχεία δείχνουν και η μελέτη αναφέρει, “Παλαιστίνιοι άμαχοι αποτελούσαν τη μεγάλη πλειοψηφία (82%) των 5950 που αναφέρονταν ως έγκλειστοι στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, ενώ μόνο οι Παλαιστίνιοι (πολίτες συν στρατιώτες) αποτελούσαν το 85%”.
Η απαγωγή ευρείας κλίμακας και φυλάκιση των Παλαιστινίων πολιτών τείνουν να αντιστοιχούν με τις Ισραηλινές στρατιωτικές εκστρατείες. Για παράδειγμα, ένα από τα πρώτα μεγάλα μαντρώματα παρουσιάστηκε κατά την επιχείρηση Danj, όταν 60-70.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τις κεντρικές πόλεις Lydda και Ramleh. Την ίδια στιγμή, μεταξύ του ενός πέμπτου και του ενός τετάρτου του ανδρικού πληθυσμού από αυτές τις δύο πόλεις που ήταν ηλικίας άνω των 15 ετών εστάλησαν σε στρατόπεδα.
Το μεγαλύτερο μάντρωμα των αμάχων ήρθε από τα χωριά της κεντρικής Γαλιλαίας που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Hiram, το Φθινόπωρο του 1948.
Ένας Παλαιστίνιος επιζών, ο Moussa, περιέγραψε στους συγγραφείς όσα είδε εκείνη την εποχή.
”Μας πήραν από όλα τα τριγύρω χωριά: al-Bi’na, Deir al-Asad, Nahaf, al-Rama, και Eilabun. Πήραν τέσσερις νέους άνδρες και τους σκότωσαν πυροβολώντας τους … Μας οδήγησαν με τα πόδια. Έκανε ζέστη. Δεν επιτρεπόταν να πιούμε το οτιδήποτε. Μας πήραν στο (παλαιστινιακό χωριό Δρούζων) al-Maghar, μετά στον (Εβραϊκό οικισμό) Nahalal, στη συνέχεια στο Atlit.
Μια έκθεση του ΟΗΕ της 16ης του Νοέμβρη του 1948 συνήργησε για λογαριασμό του Moussa, αναφέροντας ότι περίπου 500 Παλαιστίνιοι άντρες “μεταφέρθηκαν με εξαναγκαστική πορεία σε ένα Εβραϊκό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Nahlal”.
Διατηρώντας την οικονομία του Ισραήλ με “εργασία σκλάβων”
Η πολιτική της στόχευσης αμάχων, ιδίως «αρτιμελών» ανδρών, δεν ήταν τυχαία, σύμφωνα με τη μελέτη. Αναφέρει, “με δεκάδες χιλιάδες Εβραίων ανδρών και γυναικών, που κάλεσαν για την στρατιωτική τους θητεία, οι άμαχοι Παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι αποτέλεσαν σημαντικό συμπλήρωμα στην Εβραϊκή πολιτική απασχόλησης δυναμικού στο πλαίσιο της νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης για τη διατήρηση της Ισραηλινής οικονομίας», την οποία ακόμη και η αντιπροσωπεία της ICRC είχε σημειώσει στις εκθέσεις της.
Οι κρατούμενοι ήταν αναγκασμένοι να κάνουν δημόσιες και στρατιωτικές εργασίες, όπως αποξήρανση υγροτόπων, να εργάζονται ως υπηρέτες, να συλλέγουν και να μεταφέρουν τις περιουσίες που λεηλάτησαν οι πρόσφυγες, να μετακινούν πέτρες από κατεδαφισμένα σπίτια Παλαιστινίων, να ανοίγουν δρόμους, να σκάβουν χαρακώματα στρατιωτικών, να θάβουν νεκρούς και πολλά άλλα.
Όπως ένας Παλαιστίνιος πρώην κρατούμενος ονόματι Habib Mohammed Ali Jarada περιέγραψε στη μελέτη, “υπό την απειλή όπλου, εξαναγκαζόμουν να εργάζομαι όλη την ημέρα. Τη νύχτα, κοιμόμασταν σε σκηνές. Τον χειμώνα, το νερό έρεε κάτω από τα κρεβάτια μας, που ήταν φτιαγμένα από ξερά φύλλα, χάρτινα κουτιά και κομμάτια ξύλων”.
Ένας άλλος κρατούμενος στο Umm Khalid, ο Marwan Iqab al-Yehiya είπε σε μια συνέντευξη με τους συγγραφείς, “Έπρεπε να κόβουμε και να μεταφέρουμε πέτρες όλη την ημέρα (σε λατομείο). Τροφή μας καθημερινά ήταν μόνο μία πατάτα το πρωί και μισό αποξηραμένο ψάρι τη νύχτα. Χτυπούσαν όποιον δεν υπάκουγε στις διαταγές”. Αυτή η δουλειά συμπληρώνονταν με διάσπαρτες πράξεις ταπείνωσης από τους Ισραηλινούς φρουρούς, καθώς ο Yehiya μιλά για φυλακισμένους που “παρατάσσονταν και διατάσσονταν να γδυθούν ως τιμωρία για την απόδραση δύο κρατουμένων τη νύχτα”.
“(Εβραίοι) Ενήλικες και παιδιά έρχονταν από τα κοντινά κιμπούτς (εβραϊκά κοινόβια) για να μας δουν παραταγμένους και γυμνούς για να γελάσουν. Για εμάς αυτό ήταν το πιο εξευτελιστικό”, πρόσθεσε.
Οι κακομεταχειρίσεις από τους Ισραηλινούς φρουρούς ήταν συστηματικές και διαδεδομένες στα στρατόπεδα, που κατά κύριο λόγο κατευθύνονταν προς τους χωρικούς, τους αγρότες και γενικά στην κατώτερη τάξη των Παλαιστινίων. Αυτό γινόταν, αναφέρει η μελέτη, επειδή οι μορφωμένοι κρατούμενοι “γνώριζαν τα δικαιώματά τους και είχαν την αυτοπεποίθηση να αμφισβητούν με σθένος τους απαγωγείς τους”.
Αυτό που επίσης επισημαίνεται ιδιαίτερα στην μελέτη αυτή είναι το πως οι ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ των κρατουμένων και των δεσμοφυλάκων τους είχαν άλλα αποτελέσματα όσον αφορά τη σχέση μεταξύ τους.
Επικαλούμαστε την μαρτυρία του Kamal Ghattas, ο οποίος συνελήφθη κατά την διάρκεια της Ισραηλινής επίθεσης στη Γαλιλαία, ο οποίος είπε:
Είχαμε μια μάχη με τους δεσμοφύλακές μας. Τετρακόσιοι από εμάς αντιμετωπίσαμε 100 στρατιώτες. Έφεραν ενισχύσεις. Τρεις από τους φίλους μου και εμένα, μας έβαλαν σε ένα κελί. Απείλησαν να μας πυροβολήσουν. Όλη τη νύχτα τραγουδούσαμε τον ύμνο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Μας μετέφεραν στο στρατόπεδο Umm Khaled. Οι Ισραηλινοί φοβούνταν για την εικόνα τους στην Ευρώπη. Η επαφή μας με την Κεντρική Επιτροπή μας και το Mapam (Σοσιαλιστικό Ισραηλινό Κόμμα) μας έσωσε. … Γνώρισα έναν Ρώσο αξιωματικό και του είπα ότι μας πήραν από τα σπίτια μας, ωστόσο ήμασταν άμαχοι, πράγμα που ήταν ενάντια στην Σύμβαση της Γενεύης. Όταν κατάλαβε ότι ήμουν κομμουνιστής, με αγκάλιασε και είπε: “Σύντροφε, έχω δύο αδέλφια στον Κόκκινο Στρατό. Ζήτω ο Στάλιν. Ζήτω η Μητέρα Ρωσία”.
Ωστόσο, οι λιγότερο τυχεροί Παλαιστίνιοι αντιμετώπιζαν πράξεις βίας που περιλάμβαναν αυθαίρετες εκτελέσεις και βασανιστήρια, χωρίς προσφυγή. Οι εκτελέσεις ήταν πάντα στην υπερασπιστική γραμμή της αποτροπής «απόπειρας απόδρασης» – πραγματικής ή προσχηματικής από τους φρουρούς.
Τελικά, μέχρι το τέλος του 1949, οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι απελευθερώνονται σταδιακά μετά από την ισχυρή άσκηση πίεσης από τη Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και άλλες οργανώσεις, αλλά οι απελευθερώσεις ήταν περιορισμένης κλίμακας και πολύ επικεντρωμένες σε ειδικές περιπτώσεις. Κρατούμενοι των Αραβικών στρατών αφέθηκαν στις ανταλλαγές αιχμαλώτων, αλλά οι Παλαιστίνίοι κρατούμενοι μονομερώς εξωθήθηκαν κατά μήκος της γραμμής ανακωχής χωρίς τρόφιμα, προμήθειες ή καταφύγιο, και τους είπαν να περπατήσουν και να μην επιστρέψουν ποτέ.
Δεν θα ήταν πριν το 1955 που το μεγαλύτερο μέρος των Παλαιστινίων αμάχων κρατουμένων θα απελευθερώνονταν επιτέλους.
Η σημασία αυτής της μελέτης είναι πολύπλευρη. Δεν αποκάλυψε μόνο τις πολυάριθμες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και τις συμβάσεις της εποχής, όπως οι κανονισμοί της Χάγης του 1907 και οι Συμβάσεις της Γενεύης του 1929, αλλά δείχνει επίσης πώς το γεγονός διαμόρφωσε την Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ICRC) μακροπρόθεσμα.
Επειδή η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν φιλοπόλεμο Ισραηλινό δράστη που ήταν απρόθυμος να ακούσει και να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και τις συμβάσεις,η ίδια η ICRC έπρεπε να προσαρμοστεί σε ό,τι θεωρούσε ως πρακτικούς τρόπους για να συμβάλει ώστε να διασφαλιστεί ότι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι προστατεύονταν κάτω από τα βασικά δικαιώματα.
Επικαλούμενοι την τελική του έκθεση, η μελέτη του de Reynier, αναφέρει:
Η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού διαμαρτυρήθηκε πολλές φορές επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα αυτών των πολιτών να απολαμβάνουν την ελευθερία τους, εκτός αν κριθούν ένοχοι από δικαστήριο. Αλλά έχουμε αποδεχθεί σιωπηρά το καθεστώς αιχμαλώτων τους διότι με αυτόν τον τρόπο θα απολαμβάνουν τα δικαιώματα που απορρέουν από τη Σύμβαση. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δεν ήταν στα στρατόπεδα, θα είχαν αποβληθεί (σε μια Αραβική χώρα) και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα οδηγούνταν, χωρίς πόρους, στη μίζερη ζωή των προσφύγων.
Τελικά, η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και οι άλλες οργανώσεις ήταν απλά αναποτελεσματικές καθώς το Ισραήλ αγνόησε τις καταδίκες με ασυδοσία, με την συμβολή και την διπλωματική κάλυψη από τις μεγάλες Δυτικές δυνάμεις.
Το πιο σημαντικό, η μελέτη ρίχνει περισσότερο φως σχετικά με την έκταση των εγκλημάτων του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της βάναυσης και αιματηρής γέννησής του. Και “έχουν ακόμη πολλά να ειπωθούν”, όπως σημειώνεται στην κατακλείδα της μελέτης.
“Είναι εκπληκτικό για μένα, και για πολλούς Ευρωπαίους, οι οποίοι έχουν δει τις αποδείξεις μου”, είπε ο Abu Sitta, ”ότι ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας άνοιξε στην Παλαιστίνη τρία χρόνια μετά το κλείσιμό τους στη Γερμανία, και διοικούνταν από πρώην κρατούμενους – υπήρχαν και Γερμανοεβραίοι φύλακες”. Η μελέτη δείχνει ουσιαστικά τις βάσεις και αρχές της Ισραηλινής πολιτικής έναντι των αμάχων Παλαιστινίων που έρχεται με τη μορφή της απαγωγής, σύλληψης και αιχμαλωσίας.
“Αυτή είναι μια κακή αντανάκλαση του ανθρώπινου πνεύματος, όπου οι καταπιεσμένοι αντιγράφουν έναν καταπιεστή εναντίον αθώων ζωών”, πρόσθεσε.
Η μελέτη δείχνει ουσιαστικά τις βάσεις και αρχές της Ισραηλινής πολιτικής έναντι των αμάχων Παλαιστινίων που έρχεται με τη μορφή της απαγωγής, σύλληψης και αιχμαλωσίας. Αυτή η εγκληματικότητα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κάποιος πρέπει απλώς να διαβάσει τις εκθέσεις σχετικά με τους εκατοντάδες Παλαιστίνιους που συνελήφθησαν πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά τον τελευταίο πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα μέσα στο καλοκαίρι του τρέχοντος έτους.
“Η Γάζα σήμερα είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, δεν διαφέρει σε τίποτα από ό,τι στο παρελθόν”, κατέληξε στο συμπέρασμα ο Abu Sitta στο αγγλόφωνο Al-Akhbar.
Πηγή:
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015
Οδυσσέας Ελύτης, «Ἄξιον Ἐστί»: Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου....
Οδυσσέας Ελύτης «Τό Ἄξιον Ἐστί» Ψαλμός Ζ΄
Ήρθαν
ντυμένοι “φίλοι”
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν
το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι∙
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε∙
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι “φίλοι”
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
ντυμένοι “φίλοι”
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν
το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι∙
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε∙
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι “φίλοι”
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Αριστοτέλης: "Η αρχική κοσμική ύλη είναι αγέννητος , άφθαρτος, αόριστος, άγνωστος καθ’ αυτήν..."
20 Δεκ 2015 09:15
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, στο «Μετά τα Φυσικά, 1049a.26, 1029a.20, 1036a.23», η αρχική κοσμική ύλη είναι αγέννητος , άφθαρτος, αόριστος, άγνωστος καθ’ αυτήν, νεκρά, άμορφος και έξωθεν κινούμενη.
Τα τέσσερα αρχικά κοσμικά στοιχεία των φιλοσόφων της κοσμολογικής περιόδου, και δη του Εμπεδοκλέους, είναι οι εκδηλώσεις της αρχικής κοσμικής ουσίας. Συμφώνως με τον Αριστοτέλη, στο «Φυσικά,
192a.16, 192b.18», «Μετά τα Φυσικά, 1072b.3» η σκόπιμος κίνηση προκαλεί μορφοπλασματική ενέργεια, δια της οποίας η κοσμική ύλη μεταβαίνει εκ της δυνατότητας «δυνάμει» εις την πραγματικότητα «ενέργεια», δια της οποίας λαμβάνουνε υπόσταση τα πράγματα δια της επί της ύλης κυριαρχίας του Είδους (Ιδέα), όπερ αποτελεί την έννοια, την ουσία, τον τελικό σκοπό και την δύναμη, ήτις πραγματοποιεί τον σκοπό αυτόν. Στην Γη κυριαρχεί δύναμη δημιουργός των τελικών μορφών της ύλης, η Εντελέχεια (βλ. Αριστοτέλης «Μετά τα Φυσικά, 1092a.3, 1050a.22»), η οποία εξωτερικώς εκδηλώνεται κατά την σχέση των συστατικών στοιχείων προς άλληλα και εσωτερικώς ως ψυχή των έμβιων όντων.
Θρεπτική εις τα φυτά, αισθητική και κινητική στα ζώα και νοητική στον άνθρωπο, στον οποίο αθάνατος και θείος είναι ο ποιητικός νους, όστις προέρχεται, ως θείον δώρο, έξωθεν (θύραθεν) και είναι αληθώς θείος : είναι το καθαρό Λογικό, ο Νους. Ο θείος ούτος ξένος παρέχεται αφ’ εαυτού στον άνθρωπο, κατά την διάρκεια της ζωής και όταν το σώμα διαλύεται μετά την κυρίως ειπείν ζωή επιστρέφει προς τον καθολικό Νου, όστις είναι ο θεός και εν τω οποίο απορροφάται, κατά τον Αριστοτέλη στο «Περί ψυχής, 430a.17», «Περί γενέσεως και φθοράς, 736b.27»! Εν τη λειτουργία του σύμπαντος σκοπός της κοσμικής ύλης είναι το Είδος και του σώματος η ψυχή, ήτις είναι εντελέχεια η πρώτη σώματος φυσικού δυνάμει ζωή έχοντος. Ο Κόσμος είναι ενιαίο και καλώς διατεταγμένο σύνολο και μεταβαίνει ολονέν σε ανώτερα στάδια εξέλιξης.
Η προϊούσα αυτή εξέλιξη αποτελεί τον σκοπό της φύσεως, στον οποίο υπηρετούν όλοι οι επιμέρους σκοποί, διότι έκαστον ον δεν είναι μόνον σκοπός εαυτού, αλλά και μέσο προς πραγματοποίηση ανώτερων σκοπών, επί των οποίων πάλι στηρίζονται άλλοι έτι υψηλότεροι, ούτως ώστε πάντες συνεργάζονται προς πραγματοποίηση του ενός μεγάλου σκοπού, όστις είναι ο Κόσμος ως όλον. Ούτω ολόκληρο το σύμπαν αποτελεί ιεραρχία σκοπών, εν τη οποία τόσο και επί μέρους όσον και το όλον τελεί εις διαρκεί εξέλιξη προς αεί ανώτερους σκοπούς. Αλλά ποιος είναι ο ύψιστος και έσχατος σκοπός, προς τον οποίον κατατείνει ο Κόσμος ;;
Τούτο μανθάνουμε, λέγει ο Αριστοτέλης, εάν εξετάσουμε την σχέση Είδους και Ύλης κατά τα διάφορα στάδια της προς ανώτερους σκοπούς εξελίξεως. Η ύλη υποχωρεί ολονέν περισσότερο όσο ανώτεροι είναι οι εκάστοτε πραγματοποιούμενες μορφές! Συμβαίνει ότι και περί το έργο του καλλιτέχνη. Η ύλη από την οποία πλάττει τον ανδριάντα ή το άγαλμα, υποχωρεί αναλόγως προς το βαθμό της εμφανίσεως της μορφής/είδους/ιδέας, έως ότου δεν βλέπουμε πλέον εν τω μάρμαρο την ύλη, αλλά το καθαρό Είδος/Ιδέα/Μορφή!
thesecretrealtruth.blogspot.com
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015
Η ομοφυλοφιλία, ο Ένγκελς και οι σημερινοί «αριστεροί»…
τετάρτη, 16 δεκεμβρίου 2015
Η ομοφυλοφιλία, ο Ένγκελς και οι «αριστεριστές»… (KATAΠΛHKTIKO)
Του Θύμιου Παπανικολάου
Περιοδικό "Ρεσάλτο"
Είναι να γελάς με κάποιους «αριστερούς» οι οποίοι, εναγωνίως και δολίως, επιχειρούν να «τεκμηριώσουν» το πολιτικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ομοφυλοφιλίας με τους κλασσικούς του μαρξισμού.
Μη βρίσκοντας φυσικά γραφτά των κλασσικών υπέρ της ομοφυλοφιλίας ανατρέχουν, σκοπίμως δηλαδή δολίως, σε τεχνάσματα και αυθαιρεσίες που ταυτίζουν το «πολιτικό δικαίωμα» της ομοφυλοφιλίας με την ποινικοποίησή της και τη δίωξη.
Βεβαίως δεν αρκούνται σε αυτή την αναγωγή της δίωξης των ομοφυλοφίλων σε πολιτικό δικαίωμα αναγνώρισης της ομοφυλοφιλίας, αλλά επιχειρούν να συνδέσουν τη μαρξιστική κριτική εναντίον της αστικής οικογένειας με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας: Τέτοια μικροαστική πονηράδα και κατεργαριά…
Δόλια κατεργαριά διότι οι... κλασσικοί του μαρξισμού έχουν τελεσίδικα χαρακτηρίσει την ομοφυλοφιλία ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ καιΟΥΔΕΠΟΤΕ την αναγνώρισαν ως πολιτικό δικαίωμα…
ΟΥΔΕΠΟΤΕ τέθηκε από το σοσιαλιστικό κίνημα το αίτημα του εμπλουτισμού του σοσιαλιστικού προγράμματος με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση κατάργησε την ποινικοποποίηση και τη δίωξη των ομοφυλοφίλων, δεν κατοχύρωσε κανένα πολιτικό δικαίωμα και προγραμματική διεκδίκηση πολιτικής αναγνώρισης των ομοφυλοφίλων.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού δε υιοθέτησαν ΠΟΤΕ την ανόητη και αντιεπιστημονική άποψη της σημερινής νεοταξικής «αριστεράς»:Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση!
Αντίθετα χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία κοινωνική και ψυχολογική διαστροφή και ζήτημα ΕΝΤΕΛΩΣ «προσωπικό»…
Αυτή την άποψη διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «καταγωγή της οικογένειας».
Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με τη «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» για την καταπίεση που επέβαλαν στη γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελευθέρων μικροαστών: ότι είναι ένα «σεξιστικό γουρούνι»!
«Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ένα άλλο «σεξιστικό γουρούνι», ο Λένιν, σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, το 1920.
Διαβάστε ένα παλιό μας κείμενο: Ομοφυλοφιλία και ο «αριστερός» ερμαφροδιτισμός
ΕΔΩ: resaltomag.gr
Βεβαίως αυτές τις απόψεις τις παρασιωπούν οι κατεργάρηδες της «αριστεράς» των «δικαιωμάτων» των γκέι…
Επιχειρούν, όπως είπαμε και να εμφανίσουν, με ποικίλα ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα, τους κλασσικούς, ΥΠΕΡ των πολιτικών δικαιωμάτων των γκέι.
Διαβάστε τις σύνθετες ταχυδακτυλουργίες τέτοιων κειμένων, εδώ: pandiera
Θα τους στενοχωρήσουμε με ένα άκρως «ρατσιστικό»(!) κείμενο του Ένγκελς, βρίσκεται και αυτό, εδώ: resaltomag
Επιστολή του Friedrich Engels στον Karl Marx για την ομοφυλοφιλία…
Μάντσεστερ 22 Ιουνίου 1869
Αγαπητέ Μαυριτανέ (Dear Moor),
Δεν ξέρω αν ο καιρός σε εσάς είναι τόσο καλός όσο εδώ, αλλά η ημέρα έχει μικρύνει τόσο που πρέπει να ανάβουμε το γκάζι από τις 4 το απόγευμα.
Και είναι εκνευριστικό να διαβάζεις και να γράφεις όταν δεν ξέρεις αν είναι μέρα ή νύχτα.
Η Τάσι [Ελέανορ Ένγκελς]είναι πολύ ευδιάθετη.
Σήμερα το πρωί όλη η οικογένεια πήγε για ψώνια και αύριο το απόγευμα θέλουν να πάνε στο θέατρο.
Διάβασε το Χέρμαν και Δορωθέα[Γκαίτε]με κάποια δυσκολία εξ αιτίας της φλυαρίας αυτού του ειδυλιακού φιλισταίου.
Τώρα τις έδωσα την νεότερη Εντα που περιέχει μερικές κάλές ιστορίες.
Από την παλιότερη μπορεί να διαβάσει τα τραγούδια του Σίγκουρντ και της Γκαντρούν.
Επίσης παίζει πιάνο με ενεργητικότητα.
Μαζί ξαναδιαβάσαμε αυτόν τον Δανό τον Kjämpeviser.
Ωστε αυτή είναι η επιτυχία του Γουλιέλμου.
Η σερνικοθήλυκη και η εντελώς θηλυκή πλευρά των Λασσαλλιστών ενώθηκαν!
Πραγματικά πέτυχε κάτι σημαντικό.
Ο Σβάϊτσερ φυσικά θα επανεκλεγεί αν σκεφτεί κανείς την βιασύνη με την οποία έγινε η δουλειά -και για μια ακόμα φορά θα είναι ο εκλεκτός της γενικής προσπάθειας για απελευθέρωση.
Ο Γουλιέλμος κρατάει μια έντονη σιωπή γιαυτό το γεγονός.
Το Ουρανιοειδές βιβλίο [λογοπαίγνιο Uranus/Your anus] που μου έστειλες είναι ένα πολύ περίεργο κατασκεύασμα.
Περιέχει πολύ ανώμαλες αποκαλύψεις.
Οι παιδεραστές έχουν αρχίσει να μετριούνται μεταξύ τους και ανακάλυψαν ότι είναι δύναμη στο κράτος.
Το μόνο που τους λείπει είναι η οργάνωση αλλά σύμφωνα με αυτή τη πηγή υπάρχει ήδη κρυφά.
Και φυσικά μιας που έχουν ανθρώπους σε όλα τα παλιά και ακόμα και στα καινούργια κόμματα, από τον Ρόσινγκ ως τον Σβάϊτσερ,δεν μπορεί παρα να νικήσουν.
Το σύνθημα θα είναι τώρα Guerre aux cons,paix aus trous-de-cul [πόλεμος στα αιδοία, ειρήνη στις κωλοτρυπίδες].
Εσύ και εγώ είμαστε τυχεροί που, λόγω ηλικίας, δεν έχουμε φόβο να πληρώσουμε σε είδος τους νικητές.
Αλλά οι νέοι;
Παρεπιπτόντως μονάχα στην Γερμανία ένας τύπος σαν αυτόν θα μπορούσε να εμφανιστεί δημόσια, να κάνει αυτές τις αισχρότητες θεωρία και να πει περάστε.
Δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρει το θάρρος να δηλώσει δημόσια ότι είναι τοιούτος και για τα μάτια του κόσμου πρέπει να λειτουργεί από μπροστά αν όχι να μπαίνει από μπροστά όπως είπε κάποτε κατά λάθος.
Περιμένει μέχρι να ισχύσει ο νέος Ποινικός Κώδικας της Βόρειας Γερμανίας που αναγνωρίζει τα droits du cul [δικαιώματα της κωλοτρυπίδας] για να λειτουργήσει ανοιχτά.
Τότε τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα για τους φουκαριάρηδες σαν εμάς, που πάμε από μπροστά και έχουμε μια παιδιάστικη μανία με τις γυναίκες.
Αν μπορεί να χρησιμεύσει για κάτι ο Σβάιτσερ θα ήταν να μάθει από τον συγκεκριμένο κύριο λεπτομέρειες για τους παιδεραστές σε υψηλές θέσεις.
Κάτι που δεν πρέπει να είναι δύσκολο μια που είναι δικός τους.
Στο τέλος της βδομάδας ο Σόρλεμμερ θα πάει στην Γερμανία μέσω Γκρίμσμπυ και Ρόττερνταμ.
Οι απεργίες στα εργοστάσια βαμβακιού σταμάτησαν σήμερα το πρωί όταν έφυγαν οι τύποι του Ολντχαμ.
Έτσι η υπερπαραγωγή δεν συναντάει πια εμπόδιο.
Τέλος.
Χαιρετισμούς
Δικός σου Φρίντριχ Ένγκελς
Θα κλείσουμε με ένα μικρό σχόλιό μας, γραμμένο και αυτό παλιά, εδώ κι αυτό: resaltomag
Συνοπτικά περί ομοφυλοφιλίας
Στην πρωτόγονη εποχή, όταν οι άνθρωποι ζούσαν φυσικά ομοφυλοφιλία δεν υπήρχε.
Το φύλο είναι η «φύση» του κάθε ατόμου, μια «φύση» που δεν την «επιλέγει» το άτομο. Οι σχέσεις των φύλων, όταν δεν επιδρούν παράγοντες που να τις αλλοιώνουν είναι απλές και καθαρές, είναι αυτό που καθορίζει η «φύση».
Με το πέρασμα από την πρωτόγονη εποχή στην εποχή των«κοινωνιών» δημιουργήθηκαν και οι «όροι» που άρχισαν να επιδρούν καταλυτικά και στις φυσικές σχέσεις των ανθρώπων. Μπήκαμε πλέον σε περιόδους κοινωνικών εξαρτήσεων, ανταγωνισμού των ανθρώπων, εξουσιαστικών σχέσεων. Αυτά προκάλεσαν και απόσπαση του ανθρώπου από τη «φύση» του, ποικίλες παρεκκλίσεις στην ερωτική και σεξουαλική ζωή.
Η ομοφυλοφιλία, όπως και άλλες σεξουαλικές «επιλογές» (είναι πάρα πολλές) αναπτύχθηκε ως συνέπεια αυτών των κοινωνικών εξουσιαστικών σχέσεων. Ένα βιβλίο που ερμηνεύει όλη αυτή την ιστορική πορεία είναι του Ένγκελς: «Η καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους».
Οι παρεκκλίσεις, συνεπώς από τη «φύση» αποτελούν κοινωνικό προϊόν και όχι ζήτημα «ελεύθερης επιλογής».
Τα φαινόμενα αυτά αναπτύχθηκαν ασφαλώς και στην αρχαιότητα, όπως και στη φεουδαρχία: κοινωνίες ταξικές και ανταγωνιστικές ήταν κι αυτές. Ο καπιταλισμός που ανήγαγε το άτομο σε θεότητα και προωθεί τη ζούγκλα, «όλοι εναντίον όλων», τα γιγάντωσε.
Και τα φαινόμενα αυτά της αλλοτρίωσής μας από τη φύση μας (σωματική και ψυχική), «άνθιζαν» επιδημικά σε εποχές παρακμής των εκάστοτε κοινωνιών: Αρχαιότητα, φεουδαρχία. Η παρακμή των καθεστώτων πολλαπλασιάζει την έγκληση ηθών, την αχαλίνωτη έκρηξη της καταπίεσης των ενστίκτων κ.λπ.
Σήμερα, που ζούμε στο απόγειο της παρακμής και της σήψης του καπιταλιστικού καθεστώτος, δεν έρχονται απλώς στην επιφάνεια σαν χείμαρρος, αλλά το ίδιο το καθεστώς της πλανητικής τάξης πραγμάτων επιχειρεί να τα επιβάλλει σαν πολιτικό, «προοδευτικό» αίτημα και να τα κατοχυρώσει νομικά. Δηλαδή να κατοχυρώσει την κοινωνική παρακμή και τη διάλυση των πάντων.
Δεν αντιδρούμε, συνεπώς από ηθικό πουριτανισμό. Αλλά ΠΟΛΙΤΙΚΑ.
Πιστεύουμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι «ιδιωτικά». Δεν αρνούμαστε σε κανέναν το δικαίωμα των σεξουαλικών του ιδιαιτεροτήτων.
Αρνούμαστε, όμως, στο πλανητικό κράτος και τις παραφυάδες του, να κατοχυρώσουν νομικά και πολιτικά τις κοινωνικές και ψυχολογικές «διαστροφές» του συστήματός τους και τις «προσωπικές» σεξουαλικές συμπεριφορές.
Εξάλλου, τα ζητήματα αυτά ούτε η κοινωνία τα έχει θέσει, ούτε τα λαϊκά κινήματα. Τα θέτουν μόνο τα «έμμισθα γκέτο» των ιμπεριαλιστικών, νεοταξικών μηχανισμών: Τα πολιτικά φερέφωνα του κεφαλαίου…
Μη βρίσκοντας φυσικά γραφτά των κλασσικών υπέρ της ομοφυλοφιλίας ανατρέχουν, σκοπίμως δηλαδή δολίως, σε τεχνάσματα και αυθαιρεσίες που ταυτίζουν το «πολιτικό δικαίωμα» της ομοφυλοφιλίας με την ποινικοποίησή της και τη δίωξη.
Βεβαίως δεν αρκούνται σε αυτή την αναγωγή της δίωξης των ομοφυλοφίλων σε πολιτικό δικαίωμα αναγνώρισης της ομοφυλοφιλίας, αλλά επιχειρούν να συνδέσουν τη μαρξιστική κριτική εναντίον της αστικής οικογένειας με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας: Τέτοια μικροαστική πονηράδα και κατεργαριά…
Δόλια κατεργαριά διότι οι... κλασσικοί του μαρξισμού έχουν τελεσίδικα χαρακτηρίσει την ομοφυλοφιλία ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ καιΟΥΔΕΠΟΤΕ την αναγνώρισαν ως πολιτικό δικαίωμα…
ΟΥΔΕΠΟΤΕ τέθηκε από το σοσιαλιστικό κίνημα το αίτημα του εμπλουτισμού του σοσιαλιστικού προγράμματος με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση κατάργησε την ποινικοποποίηση και τη δίωξη των ομοφυλοφίλων, δεν κατοχύρωσε κανένα πολιτικό δικαίωμα και προγραμματική διεκδίκηση πολιτικής αναγνώρισης των ομοφυλοφίλων.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού δε υιοθέτησαν ΠΟΤΕ την ανόητη και αντιεπιστημονική άποψη της σημερινής νεοταξικής «αριστεράς»:Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση!
Αντίθετα χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία κοινωνική και ψυχολογική διαστροφή και ζήτημα ΕΝΤΕΛΩΣ «προσωπικό»…
Αυτή την άποψη διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «καταγωγή της οικογένειας».
Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με τη «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» για την καταπίεση που επέβαλαν στη γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελευθέρων μικροαστών: ότι είναι ένα «σεξιστικό γουρούνι»!
«Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ένα άλλο «σεξιστικό γουρούνι», ο Λένιν, σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, το 1920.
Διαβάστε ένα παλιό μας κείμενο: Ομοφυλοφιλία και ο «αριστερός» ερμαφροδιτισμός
ΕΔΩ: resaltomag.gr
Βεβαίως αυτές τις απόψεις τις παρασιωπούν οι κατεργάρηδες της «αριστεράς» των «δικαιωμάτων» των γκέι…
Επιχειρούν, όπως είπαμε και να εμφανίσουν, με ποικίλα ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα, τους κλασσικούς, ΥΠΕΡ των πολιτικών δικαιωμάτων των γκέι.
Διαβάστε τις σύνθετες ταχυδακτυλουργίες τέτοιων κειμένων, εδώ: pandiera
Θα τους στενοχωρήσουμε με ένα άκρως «ρατσιστικό»(!) κείμενο του Ένγκελς, βρίσκεται και αυτό, εδώ: resaltomag
Επιστολή του Friedrich Engels στον Karl Marx για την ομοφυλοφιλία…
Μάντσεστερ 22 Ιουνίου 1869
Αγαπητέ Μαυριτανέ (Dear Moor),
Δεν ξέρω αν ο καιρός σε εσάς είναι τόσο καλός όσο εδώ, αλλά η ημέρα έχει μικρύνει τόσο που πρέπει να ανάβουμε το γκάζι από τις 4 το απόγευμα.
Και είναι εκνευριστικό να διαβάζεις και να γράφεις όταν δεν ξέρεις αν είναι μέρα ή νύχτα.
Η Τάσι [Ελέανορ Ένγκελς]είναι πολύ ευδιάθετη.
Σήμερα το πρωί όλη η οικογένεια πήγε για ψώνια και αύριο το απόγευμα θέλουν να πάνε στο θέατρο.
Διάβασε το Χέρμαν και Δορωθέα[Γκαίτε]με κάποια δυσκολία εξ αιτίας της φλυαρίας αυτού του ειδυλιακού φιλισταίου.
Τώρα τις έδωσα την νεότερη Εντα που περιέχει μερικές κάλές ιστορίες.
Από την παλιότερη μπορεί να διαβάσει τα τραγούδια του Σίγκουρντ και της Γκαντρούν.
Επίσης παίζει πιάνο με ενεργητικότητα.
Μαζί ξαναδιαβάσαμε αυτόν τον Δανό τον Kjämpeviser.
Ωστε αυτή είναι η επιτυχία του Γουλιέλμου.
Η σερνικοθήλυκη και η εντελώς θηλυκή πλευρά των Λασσαλλιστών ενώθηκαν!
Πραγματικά πέτυχε κάτι σημαντικό.
Ο Σβάϊτσερ φυσικά θα επανεκλεγεί αν σκεφτεί κανείς την βιασύνη με την οποία έγινε η δουλειά -και για μια ακόμα φορά θα είναι ο εκλεκτός της γενικής προσπάθειας για απελευθέρωση.
Ο Γουλιέλμος κρατάει μια έντονη σιωπή γιαυτό το γεγονός.
Το Ουρανιοειδές βιβλίο [λογοπαίγνιο Uranus/Your anus] που μου έστειλες είναι ένα πολύ περίεργο κατασκεύασμα.
Περιέχει πολύ ανώμαλες αποκαλύψεις.
Οι παιδεραστές έχουν αρχίσει να μετριούνται μεταξύ τους και ανακάλυψαν ότι είναι δύναμη στο κράτος.
Το μόνο που τους λείπει είναι η οργάνωση αλλά σύμφωνα με αυτή τη πηγή υπάρχει ήδη κρυφά.
Και φυσικά μιας που έχουν ανθρώπους σε όλα τα παλιά και ακόμα και στα καινούργια κόμματα, από τον Ρόσινγκ ως τον Σβάϊτσερ,δεν μπορεί παρα να νικήσουν.
Το σύνθημα θα είναι τώρα Guerre aux cons,paix aus trous-de-cul [πόλεμος στα αιδοία, ειρήνη στις κωλοτρυπίδες].
Εσύ και εγώ είμαστε τυχεροί που, λόγω ηλικίας, δεν έχουμε φόβο να πληρώσουμε σε είδος τους νικητές.
Αλλά οι νέοι;
Παρεπιπτόντως μονάχα στην Γερμανία ένας τύπος σαν αυτόν θα μπορούσε να εμφανιστεί δημόσια, να κάνει αυτές τις αισχρότητες θεωρία και να πει περάστε.
Δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρει το θάρρος να δηλώσει δημόσια ότι είναι τοιούτος και για τα μάτια του κόσμου πρέπει να λειτουργεί από μπροστά αν όχι να μπαίνει από μπροστά όπως είπε κάποτε κατά λάθος.
Περιμένει μέχρι να ισχύσει ο νέος Ποινικός Κώδικας της Βόρειας Γερμανίας που αναγνωρίζει τα droits du cul [δικαιώματα της κωλοτρυπίδας] για να λειτουργήσει ανοιχτά.
Τότε τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα για τους φουκαριάρηδες σαν εμάς, που πάμε από μπροστά και έχουμε μια παιδιάστικη μανία με τις γυναίκες.
Αν μπορεί να χρησιμεύσει για κάτι ο Σβάιτσερ θα ήταν να μάθει από τον συγκεκριμένο κύριο λεπτομέρειες για τους παιδεραστές σε υψηλές θέσεις.
Κάτι που δεν πρέπει να είναι δύσκολο μια που είναι δικός τους.
Στο τέλος της βδομάδας ο Σόρλεμμερ θα πάει στην Γερμανία μέσω Γκρίμσμπυ και Ρόττερνταμ.
Οι απεργίες στα εργοστάσια βαμβακιού σταμάτησαν σήμερα το πρωί όταν έφυγαν οι τύποι του Ολντχαμ.
Έτσι η υπερπαραγωγή δεν συναντάει πια εμπόδιο.
Τέλος.
Χαιρετισμούς
Δικός σου Φρίντριχ Ένγκελς
Θα κλείσουμε με ένα μικρό σχόλιό μας, γραμμένο και αυτό παλιά, εδώ κι αυτό: resaltomag
Συνοπτικά περί ομοφυλοφιλίας
Στην πρωτόγονη εποχή, όταν οι άνθρωποι ζούσαν φυσικά ομοφυλοφιλία δεν υπήρχε.
Το φύλο είναι η «φύση» του κάθε ατόμου, μια «φύση» που δεν την «επιλέγει» το άτομο. Οι σχέσεις των φύλων, όταν δεν επιδρούν παράγοντες που να τις αλλοιώνουν είναι απλές και καθαρές, είναι αυτό που καθορίζει η «φύση».
Με το πέρασμα από την πρωτόγονη εποχή στην εποχή των«κοινωνιών» δημιουργήθηκαν και οι «όροι» που άρχισαν να επιδρούν καταλυτικά και στις φυσικές σχέσεις των ανθρώπων. Μπήκαμε πλέον σε περιόδους κοινωνικών εξαρτήσεων, ανταγωνισμού των ανθρώπων, εξουσιαστικών σχέσεων. Αυτά προκάλεσαν και απόσπαση του ανθρώπου από τη «φύση» του, ποικίλες παρεκκλίσεις στην ερωτική και σεξουαλική ζωή.
Η ομοφυλοφιλία, όπως και άλλες σεξουαλικές «επιλογές» (είναι πάρα πολλές) αναπτύχθηκε ως συνέπεια αυτών των κοινωνικών εξουσιαστικών σχέσεων. Ένα βιβλίο που ερμηνεύει όλη αυτή την ιστορική πορεία είναι του Ένγκελς: «Η καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους».
Οι παρεκκλίσεις, συνεπώς από τη «φύση» αποτελούν κοινωνικό προϊόν και όχι ζήτημα «ελεύθερης επιλογής».
Τα φαινόμενα αυτά αναπτύχθηκαν ασφαλώς και στην αρχαιότητα, όπως και στη φεουδαρχία: κοινωνίες ταξικές και ανταγωνιστικές ήταν κι αυτές. Ο καπιταλισμός που ανήγαγε το άτομο σε θεότητα και προωθεί τη ζούγκλα, «όλοι εναντίον όλων», τα γιγάντωσε.
Και τα φαινόμενα αυτά της αλλοτρίωσής μας από τη φύση μας (σωματική και ψυχική), «άνθιζαν» επιδημικά σε εποχές παρακμής των εκάστοτε κοινωνιών: Αρχαιότητα, φεουδαρχία. Η παρακμή των καθεστώτων πολλαπλασιάζει την έγκληση ηθών, την αχαλίνωτη έκρηξη της καταπίεσης των ενστίκτων κ.λπ.
Σήμερα, που ζούμε στο απόγειο της παρακμής και της σήψης του καπιταλιστικού καθεστώτος, δεν έρχονται απλώς στην επιφάνεια σαν χείμαρρος, αλλά το ίδιο το καθεστώς της πλανητικής τάξης πραγμάτων επιχειρεί να τα επιβάλλει σαν πολιτικό, «προοδευτικό» αίτημα και να τα κατοχυρώσει νομικά. Δηλαδή να κατοχυρώσει την κοινωνική παρακμή και τη διάλυση των πάντων.
Δεν αντιδρούμε, συνεπώς από ηθικό πουριτανισμό. Αλλά ΠΟΛΙΤΙΚΑ.
Πιστεύουμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι «ιδιωτικά». Δεν αρνούμαστε σε κανέναν το δικαίωμα των σεξουαλικών του ιδιαιτεροτήτων.
Αρνούμαστε, όμως, στο πλανητικό κράτος και τις παραφυάδες του, να κατοχυρώσουν νομικά και πολιτικά τις κοινωνικές και ψυχολογικές «διαστροφές» του συστήματός τους και τις «προσωπικές» σεξουαλικές συμπεριφορές.
Εξάλλου, τα ζητήματα αυτά ούτε η κοινωνία τα έχει θέσει, ούτε τα λαϊκά κινήματα. Τα θέτουν μόνο τα «έμμισθα γκέτο» των ιμπεριαλιστικών, νεοταξικών μηχανισμών: Τα πολιτικά φερέφωνα του κεφαλαίου…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)