Πατριωτισμός-Εθνομηδενισμός-Φασισμός (του Στάθη)

ΛΕΞΙΚΟ (Ντεμοντέ)

Στάθης

Μέρες που είναι:

Πατριώτης είναι εκείνος που αγαπά την πατρίδα του, χωρίς να μισεί τις πατρίδες των άλλων. Είναι εκείνος που κατανοεί ότι δεν μπορεί να ευτυχεί ο πολίτης, όταν δυστυχεί η πατρίδα. Ο πατριώτης αντιλαμβάνεται το έθνος του ως την κοινότητα του συνανήκειν. Αν ο πατριώτης είναι αριστερός, ή δεξιός με αίσθημα δικαίου, θέλει στην κοινότητα στην οποία ανήκει περισσότερη ισονομία, ισηγορία για όλους και λιγότερη ανισοκατανομή.

Ο πατριώτης αντιλαμβάνεται την Ιστορία ως διδαχή κι όχι ως προπαγάνδα, συνεπώς τείνει προς την αυτογνωσία κι όχι έναν απλοϊκό και χυδαίο αυτοπροσδιορισμό. Ο πατριώτης αν είναι αριστερός είναι και διεθνιστής, διότι γνωρίζει ότι η ευτυχία ή η δυστυχία των εθνών στο επίπεδο του λαού τους είναι υπόθεση ταξική. Γνωρίζει επίσης ότι τα κράτη, είτε πολυεθνικά είτε εθνικά, βρίσκονται στα χέρια των αστικών τάξεων για τις οποίες η ευημερία των λαών είναι αδιάφορη, εκτός όταν ο αγώνας για αυτήν γίνεται επικίνδυνος για την ίδια.

Με έναν λόγο ο πατριώτης δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του έθνους όπως ο εθνικιστής. Η προσέγγιση του πατριώτη είναι ανθρωπιστική κι όχι μισάνθρωπη. Το ΕΑΜ επί παραδείγματι ενέπνευσε με την πρωτοβουλία των κομμουνιστών όλο το έθνος, ενώ οι εθνικιστές συνεργάσθηκαν ως επί το πλείστον με τους κατακτητές. Και τους μετέπειτα διαδόχους τους Αγγλοαμερικανούς.

Ακριβώς για αυτό οι εθνικόφρονες κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για ξενοκίνητους, διότι ήταν ξενοκίνητοι πάντα οι ίδιοι, όπως απέδειξαν το 1940 (για να μην πάμε πιο πριν), με τη Χούντα και με την Τραγωδία στην Κύπρο.

Τέλος, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο δεν ήταν ΜΚΟ, όπως ο Διεθνισμός δεν είναι κοσμοπολιτισμός, όπως η οικουμενικότητα δεν είναι παγκοσμιοποίηση, όπως ο ανθρωπισμός δεν είναι ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί κι όπως δημοκρατία δεν είναι η εξαγωγή της.

Και βεβαίως, για τους πατριώτες, αριστερούς και δεξιούς, δημοκρατία δεν είναι επίσης ούτε η σταδιακή κατάργησή της από την οικονομική τυραννίδα.

Συνελόντι ειπείν ο πατριωτισμός είναι αιτία και αποτέλεσμα εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων και εθνικών επαναστάσεων που έχουν πάντα κοινωνικά χαρακτηριστικά και έχει ταξικές παραμέτρους. Το 1821 δεν ήταν μια εθνικιστική αλλά μια εθνική επανάσταση, δεν την έκαναν οι κοτζαμπάσηδες, αλλά ο λαός, η αναδυόμενη τότε αστική τάξη (με εθνικά και διεθνικά χαρακτηριστικά) και ο λαϊκός κλήρος.

Η Επανάσταση του 1821, το Πνεύμα του Μετώπου το 1940, η επική Εθνική Αντίσταση είχαν σχέση με την επίγνωση της εθνικής ταυτότητας και τις ταξικές προσδοκίες των πολλών, του λαού. Και όπλα είχαν τον πολιτισμό μας, την οικουμενικότητα του πολιτισμού μας, τη λαϊκή και τη λόγια παράδοση καθώς και την ιδιοπροσωπία μας στον βαθμό που αυτή χαρακτηρίζεται από ένα διαχρονικό αίσθημα δικαίου που διατρέχει έναν λαό ο οποίος έχει ζήσει μέσα στους αιώνες τη δόξα και την καταισχύνη με το καντάρι.

Ο πατριώτης γνωρίζει ότι οι Έλληνες ούτε περιούσιοι είναι, ούτε ανάδελφοι, αλλά ότι συναριθμούνται σε εκείνη τη χορεία αρχαίων λαών, όπως οι Εβραίοι ή οι Κινέζοι ή οι Ινδοί ή οι Ινδιάνοι που έπαθαν κι έμαθαν πολλά. Με την Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη της μνήμης τους στα ράφια των νοικοκυριών όλης της οικουμένης.

***

Στον αντίποδα του πατριώτη βρίσκεται ο φασίστας και το alter ego του, ο εθνομηδενιστής.

Φασίστας. Οι φασίστες είναι δύο ειδών. Είναι ο ζωώδης άνθρωπος του οποίου η αταβιστική συμπεριφορά ανιχνεύεται στο αρχετυπικό παρελθόν όλων μας, όταν η επιβίωση εξαρτάτο από την άγρα, την τροφοσυλλογή, τον φόβο προς το υπερφυσικό και τον θανάσιμο ανταγωνισμό. Για τον φασίστα η κοινωνία είναι ζούγκλα όπου επιβιώνει ο ισχυρότερος, για αυτό όταν δεν είναι ισχυρός ο ίδιος, προσκολλάται στους ισχυρότερους. Ο πολιτισμός, η πνευματική καλλιέργεια και το συνανήκειν είναι πράγματα δύσκολα για τον φασίστα, διότι πολιτισμός είναι ακριβώς ό,τι αντιστρατεύεται τη ζούγκλα στην οποίαν ο ίδιος ανήκει. Ο φασίστας είναι οπαδίτης και μισάνθρωπος. Κι ως εκ τούτου ρατσιστής (ειδικώς αντισημίτης ή ισλαμοφοβικός). Είναι εθνικιστής διότι μισεί τις πατρίδες των άλλων ακριβώς επειδή μισεί τους ανθρώπους – όχι μόνον τους «άλλους» αλλά και τους συμπατριώτες του στους οποίους προσφεύγει επειδή τους προσδίδει τα δικά του ζωώδη χαρακτηριστικά – αν διαφέρουν, τους μισεί και αυτούς (τους καταδίδει, τους σταυρώνει) διότι δεν νιώθει ότι ανήκουν στην ίδια αγέλη.

Συνεπώς ο φασίστας μισεί τους πατριώτες διότι δεν είναι εθνικιστές, μισεί τον πολιτισμό διότι προϋποθέτει παιδεία και κόπο, ενώ ο ίδιος αρκείται στην αναζήτηση ενός αρχηγού, λήντερ και φύρερ, που θα τον οδηγήσει σε ένα τοπίο νόμου και τάξης, μιας ζούγκλας δηλαδή στην οποίαν ο ίδιος θα βρίσκεται στην κατά το δυνατόν κορυφή της τροφικής αλυσίδας ή που θα του επιτρέπεται να ληστεύει και με τον νόμο τους «κατώτερους», όπως επέτρεψαν οι ναζί στους Γερμανούς που προσεχώρησαν στη θηριωδία τους.

Ο καθ’ ημάς φασίστας, όπως ένας χρυσαυγίτης ή σχετικού τύπου ακροδεξιός ή εθνικιστής, από τον πολιτισμό μας καταλαβαίνει το μυαλό και το αίσθημα που είχαν οι αλογοουρές στις περικεφαλαίες, ενώ μαγαρίζει ό,τι αγγίζει. Αν το παίζει Χριστιανός αγαπάει τον πλησίον του όσον ο Χίμλερ τους Εβραίους, ενώ αν το παίζει ελληνόφρων, απ’ τα ελληνικά γράμματα καταλαβαίνει όσον οι δεισιδαίμονες από αιτία και αιτιατό.

Αλλά, αν ο τύπος του φασίστα που υφέρπει μέσα στις λαϊκές μάζες και στο σκοτεινό παρελθόν του φόβου και της σφαγής είναι θανατηφόρος, θανάσιμος είναι ο διανοούμενος φασίστας. 
Αυτός που έχει απεκδυθεί κάθε αστική συμβατικότητα, κάθε ηθική υποχρέωση προς τον άλλον, αυτός που, υπεράνθρωπος ο ίδιος, έχει δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω στους υπανθρώπους.

Αυτός ο τύπος φασίστα δεν κυκλοφορεί υποχρεωτικώς με φαιά και μαύρη στολή στα πεζοδρόμια, μπορεί να κυκλοφορεί και στα σαλόνια. Των κυβερνήσεων και των Εταιρειών. Αυτός ο φρικτός Νοσφεράτου δεν σφάζει με μαχαίρι μες στις νύχτες μετανάστες ή άλλους φτωχοδιαβόλους, σφάζει όμως σε μαζική κλίμακα ολόκληρους πληθυσμούς με βομβαρδισμούς και εισβολές, με την εξάπλωση της φτώχειας και την καταλήστευση των κοινωνιών.

Με την εθνικιστική του ρητορική ο φασίστας αφανίζει έθνη. Υποδουλώνει εργάτες. Εξωθεί στην προσφυγιά πλήθη και πλήθη. Οι φασίστες αυτού του τύπου δεν είναι μόνον εκείνοι που τους αντιλαμβανόμαστε όταν ξεκινούν την «πορεία τους προς τη Ρώμη», όπως την Λεπέν ή τον Όρμπαν, τις περισσότερες φορές έχουν εισέλθει στα δώματα της εξουσίας, εκλεγμένοι, παραπλανώντας τους λαούς με τις ευλογίες της πλουτοκρατίας. 

Στην εποχή μας τείνουν να αποτελούν το σύστημα και το αντισύστημα ταυτοχρόνως, ως εναλλακτική το ένα του άλλου για τον ίδιο σκοπό: τη μετατροπή του πολιτισμού της εργασίας κατ’ αρχάς και του σύνολου πολιτισμού στη συνέχεια στη ζούγκλα του δικού τους νόμου, της δικής τους τάξης που αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή ως μονέδα.

***

Εθνομηδενιστής. Είναι ο καλύτερος υπηρέτης της Νέας Τάξης και της μορφής που δίνει ο νεοφιλελευθερισμός στις κοινωνίες – γκέτο πληβείων. Ο εθνομηδενιστής νομίζει ότι είναι υπεράνω, ενώ απλώς ανήκει στους παραπάνω. Απεχθάνεται τα έθνη ως πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη, δεν θέλει κράτη αλλά περιοχές, ούτε χώρες αλλά χώρους και πάνω απ’ όλα δεν θέλει λαούς αλλά ιδιώτες.
 Ο εθνομηδενιστής απεχθάνεται τον λαό, τον λέει λαϊκιστή, τον συκοφαντεί για εθνικιστή, ρατσιστή, αντισημίτη, κομπλεξικός ο εθνομηδενιστής κατηγορεί τους άλλους για τα κόμπλεξ του και τους βγάζει διεφθαρμένους, τεμπέληδες και λαμόγια. Παράσιτο ο ίδιος (συνήθως σιτίζεται στο Πραιτόριο) υποσκάπτει την αξιοπρέπεια των άλλων και οποιοδήποτε αίσθημα ταυτότητας ή μνήμης μπορεί να ενισχύσει τις αντιστάσεις στην απανθρωπιά.

Στα καθ’ ημάς οι εθνομηδενιστές έχουν διαγράψει λαμπρή πορεία στη διαδικασία πνευματικής εξουθένωσης των πολιτών και συνεπώς χειραγώγησης του λαού (στα Μνημόνια ή την Εποπτεία ή ό,τι άλλο σχετικό). Η σχέση τους με τα ελληνικά γράμματα φαίνεται όταν, φέρ’ ειπείν, ξεριζώνουν απ’ την εκπαίδευση τον Επιτάφιο ή την Αντιγόνη, όταν αντικαθιστούν τον ορθό λόγο (έστω και με τον στεγνό τρόπο που τον αντελήφθη ο Διαφωτισμός) με τον μεταμοντερνισμό, δηλαδή την αλήθεια του καθενός άνευ της αποδείξεώς της. (Κάτι που επιχείρησαν πρώτοι οι ναζί μυστικιστές κατά τον Μεσοπόλεμο).

Οι εθνομηδενιστές όσο κι αν κυριαρχούν στην κυβέρνηση Τσίπρα φθάνουν στο τέλος τους έχοντας όμως στο μεταξύ τροφοδοτήσει τον εθνικισμό όσο κανένας άλλος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ευρώπη με αυτούς τους τύπους. Τελειώνουν κι εκεί, αφού πρώτα με τα φληναφήματά τους περί πολυπολιτισμού και με τη σημειολογία των παρενδεδυμένων εννοιών τροφοδότησαν την ακροδεξιά ρητορική και την παλινόρθωση της αγριότητας μέσα στον κοινωνικό ιστό.

Οι εθνομηδενιστές άλλοτε ως «εκσυγχρονιστές» κι άλλοτε ως "ευρωπαϊστές" υποστήριξαν όλους τους πολέμους των τελευταίων δεκαετιών και συνέβαλαν στο εσωτερικό των κρατών στην αποκοπή των λαών απ’ τον πολιτισμό τους, στη διάβρωση των κοινοτήτων και στην εξώθηση των πολιτών σε μια χυδαία ιδιώτευση όσο και στη δημιουργία «συλλογικοτήτων» που μπορούν να εξασφαλίσουν ως άλλες κλίκες και κάστες έναν ιδιοτελή κι ευτελή βιοπορισμό εις βάρος των άλλων.

Οι εθνομηδενιστές συκοφαντούν τον συνδικαλισμό αλλά είναι μεταξύ τους επωφελώς αλληλέγγυοι, σνομπάρουν τα κόμματα αλλά παρασιτούν στις αυλές τους, το παίζουν διεθνιστές, αλλά είναι λιγούρικα κοσμοπολίτες, και βγάζουν την τύφλα τους στρεβλώνοντας τα γράμματα στην κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς – της πιο διευθυνόμενης δηλαδή οικονομίας από γενέσεως της οικονομίας.

Οι τύποι αυτοί είναι θανάσιμοι δολοφόνοι χαρακτήρων. Αν πεις λόγου χάριν ότι απ’ τον περασμένο Μάρτιο έως σήμερα οι Ισραηλινοί έχουν εκτελέσει στη Γάζα 205 Παλαιστίνιους, θα σε πουν αντισημίτη. Και δεν θα βγάλεις από πάνω σου τη ρετσινιά ποτέ. Αν κοντράρεις τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, θα σε βγάλουν αντιαμερικανό. Αν αντισταθείς στους πλειστηριασμούς θα σε βγάλουν γραφικόν. Αν καν σκεφθείς πάνω στο προσφυγικό πρόβλημα θα σε βγάλουν ρατσιστή – ποιοι; οι σωματέμποροι με τις ΜΚΟ.

Πρόκειται για μια τρομερή κλίκα οριζόντια εξαπλωμένη στα κυρίαρχα κόμματα (και δυστυχώς σε κάποια απ’ τα μικρότερα) που ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία, ποδηγετεί καταστάσεις στα ΜΜΕ και τα ΑΕΙ, επιφυλάσσοντας ακόμα και επαγγελματικό θάνατο σε όσους προγράφει, ακριβώς όπως έκαναν οι ναζί στην περίοδο 1933-39.
Μη σας ταράζουν όμως τέτοιες ομοιότητες – η αλήθεια διαθέτει πάντα τις αποδείξεις της.

Ο εθνομηδενισμός και ο εθνικισμός είναι η ίδια τανάλια.

***

Όμως μακρηγόρησα και να με συμπαθάτε. Είναι που ξημερώνουν ημέρες με βαριές σκιές και θέλησα να πιω λίγο απ’ το αθάνατο κρασί των έργων τους. Τιμή και δόξα στη μνήμη τους…

Πηγή: topontiki.gr

Ανοιχτό γράμμα των 600 φυλακισμένων Κομμουνιστών της Ακροναυπλίας προς Μεταξά - αίτημα στράτευσής τους κατά της εισβολής του Μουσολίνι

6 Νοέμβρη 1940: οι ακροναυπλιώτες Κομμουνιστές γράφουν…

Posted o

1. n November 6, 2013

Ανοιχτό γράμμα των Κομμουνιστών της Ακροναυπλίας

<<Οι 600 περίπου κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας στέλνουν υπόμνημα στην κυβέρνηση με το οποίο καταδικάζουν τη φασιστική εισβολή και ζητούν να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν. Οι μεταξικές αρχές, όχι μόνο αρνούνται, αλλά και μετά την έλευση των Ναζί, παραδίδουν τους κρατούμενους κομμουνιστές στις δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι θα τους χρησιμοποιήσουν ως ομήρους και θα τους εκτελεσούν ως αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ. Κάποιοι εξ αυτών ωστόσο θα καταφέρουν να δραπετεύσουν και να ενταχθούν στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση>>. Πηγή: 902.gr

Ανοιχτό γράμμα προς τον κον υφυπουργόν Δημ. Ασφαλ. Αθήνας

Οι Ιταλοί φασίστες επιδρομείς χωρίς προσχήματα, ξετσίπωτα και δολοφονικά εξαπέλυσαν τον πόλεμο και τις ορδές τους για να εξαφανίσουν την ανεξαρτησία της χώρας μας και να υποδουλώσουν τον ελληνικό λαό με τη φωτιά και το σίδερο. Σύσσωμος όμως ξεσηκώνεται ο ελληνικός λαός για να υπερασπίσει την ανεξαρτησία του και την ύπαρξή του με την απόφαση να ζήσει ελεύθερος και να πεθάνει. Ο πόλεμος αυτός υπέρ ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας μας που τον διευθύνει σήμερα η κυβέρνηση Μεταξά, είναι πόλεμος εθνικοαπελευθερωτικός και συγκεντρώνει τις συμπάθειες των εργαζομένων όλου του κόσμου.

Σήμερα για τον καθένα που πονάει τον τόπο του, ένα είναι το καθήκον του. Να δώσει όλες του τις δυνάμεις να πολεμήσει με τα νύχια του και με τα δόντια του για την συντριβή του φασίστα επιδρομέα, για τη νίκη του ελληνικού λαού. Το αμείλικτο χτύπημα των πρακτόρων του Μουσολίνι στο εσωτερικό της χώρας μας, είναι μια απαραίτητη προσπάθεια για την νίκη του ελληνικού λαού.

Εμείς έχοντας και την εξουσιοδότηση όλων των Κομμουνιστών της Ακροναυπλίας διακηρύττουμε:

Υιοθετούμε πλήρως το ανοιχτό γράμμα του γενικού γραμματέα του Κ.Κ της Ελλάδας Ν. Ζαχαριάδη που δημοσιεύτηκε στον τύπο με ημερομηνία 31 Οκτωβρίου και που καλεί τον ελληνικό λαό στην πάλη για την ανεξαρτησία του. Τονίζουμε και πάλι όπως και με το υπόμνημά μας από τις 29 του Οκτώβρη διακηρύξαμε, ότι είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις χωρίς καμία επιφύλαξη, στον υπέρ της ανεξαρτησία της χώρας αγώνα που διευθύνει σήμερα η κυβέρνηση Μεταξά, να πολεμήσουμε μέχρι τη νίκη που πρέπει να εξασφαλίσει στον ελληνικό λαό μια Ελλάδα ελεύθερη από κάθε ξενική εξάρτηση, από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση.

Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ στέλεχος του Κ.Κ.Ε πρώην βουλευτής

Κ. ΘΕΟΣ Τέως στέλεχος του Κ.Κ.Ε., πρώην βουλευτής,

γενικός γραμματέας της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος.

Ναύπλιον 6.11.40

αναδημοσίευση από proletconnect.blogspot.gr

2. Το γνήσιο και το πλαστό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη

Γράφει ο Γιώργος 

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος

Στις 2 Νοεμβρίου του 1940, σ’ όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες δημοσιεύτηκε μια επιστολή που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ήταν το ανοιχτό γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη «προς το λαό της Ελλάδας».

«Ο φασισμός του Μουσολίνι -έλεγε το γράμμα[1]- χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και να τη εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940                                   Νίκος Ζαχαριάδης

                                                                       Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ»

Εκείνη την περίοδο, αλλά και στη συνέχεια όταν τέθηκε το καθήκον της οργάνωσης της Εθνικής Αντίστασης κατά της τριπλής φασιστικής κατοχής, το γράμμα αυτό του Νίκου Ζαχαριάδη αποτέλεσε τον καθοδηγητικό μπούσουλα του ΚΚΕ και ολόκληρης της, τότε, Αριστεράς που δημιούργησε το ΕΑΜ. Ταυτόχρονα όμως προκάλεσε και τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων τους. «Η πρώτη αντίδραση του κόμματος- γράφει ο Ευαγ. Αβέρωφ αναφερόμενος στην στάση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο[2]- υπήρξε απρόβλεπτη. Στις 30 Οκτωβρίου του 1940 (σ.σ. 31 Οκτωβρίου είναι το σωστό), ο Ζαχαριάδης από τη φυλακή όπου βρισκόταν τρισήμισι περίπου χρόνια, απηύθυνε μια επιστολή προς τον Μανιαδάκη. Δημοσιεύτηκε αμέσως σε όλες τις εφημερίδες. Επρόκειτο για μια ωραία έκκληση υπέρ της αμύνης και κατέληγε ως εξής: ‘‘Όλοι στον αγώνα, καθένας στη θέση του, η νίκη θα ανήκη στην Ελλάδα και στο λαό της. Οι εργάτες όλου του κόσμου βρίσκονται στο πλευρό μας’’. Ήταν κείμενο επιδέξιο από την πλευρά του (η νίκη στο λαό, όχι στη δικτατορία, οι εργάτες όλου του κόσμου) αλλά ήταν συγχρόνως κείμενο χρήσιμο για τον αγώνα. Ήταν επίσης ευθυγραμμισμένο με τις δηλώσεις όλων των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι αντετίθεντο όλοι στο δικτατορικό καθεστώς. Πράγματι, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είχαν κηρυχθεί υπέρ της ενόπλου αντιστάσεως κατά του εισβολέως.».

Τα σημεία του γράμματος που στρέφονται κατά της δικτατορίας δεν είναι μόνο αυτά που επισημάνει ο Αβέρωφ. Η φράση «Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα» είναι ίσως το ισχυρότερο χαστούκι κατά της δικτατορίας και μία σαφέστατη έκκληση προς τον ελληνικό λαό να είναι εχθρικός απέναντί της κι απέναντι στα όργανά της. Αλλά το γράμμα δεν σταματούσε εκεί. Έδινε προοπτική στο λαό και προσδιόριζε με ακρίβεια το χαρακτήρα της πάλης του όταν έλεγε πως «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».

Λαμπρότερο ντοκουμέντο στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού κι επαναστατικού κινήματος, τόσο πυκνό και τόσο ξεκάθαρο σε νοήματα, που να συνδυάζει με τόση ευστοχία την τακτική με την στρατηγική, δεν υπάρχει.

Το παιχνίδι του Μανιαδάκη: Το πλαστό γράμμα

Του προαναφερόμενου γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη ακολούθησαν αλλά δύο. Πριν όμως αναφερθούμε σ’ αυτά αξίζει να σταθούμε σε ένα ζήτημα που δεν είναι ευρύτερα γνωστό σε όλες τις διαστάσεις του, κι έχει να κάνει με τις προσπάθειες της μεταξικής δικτατορίας και των αρχών ασφαλείας του καθεστώτος να παρασύρουν τους κομμουνιστές στην πολιτική τους ενόψει του πολέμου με την Ιταλία που από το Καλοκαίρι του 1940 έδειχνε αναπόφευκτος.

Από τα τέλη του 1939 ο υφυπουργός Ασφαλείας του Μεταξά Κ. Μανιαδάκης και οι υπηρεσίες δίωξης του Κομμουνισμού έθεσαν σε εφαρμογή ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Τον Γενάρη του 1940, αξιοποιώντας στελέχη του Κόμματος που είχαν προσχωρήσει στις υπηρεσίες τους, όπως ο Μιχάλης Τυρίμος βουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και τίμιους κομμουνιστές που δεν γνώριζαν πως είχαν πέσει στα δίχτυα της Ασφάλειας, δημιούργησαν ένα πλαστό ΚΚΕ με ελεγχόμενη από αυτούς καθοδήγηση που την ονόμασαν «Προσωρινή Διοίκηση». Παράλληλα εξέδιδαν ψεύτικο- ασφαλίτικο Ριζοσπάστη και για ένα διάστημα κατάφεραν να γίνουν πιστευτοί ως γνήσιοι και έντιμοι κομμουνιστές από το σημαντικότερο μέρος των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τις σπουδαιότερες ομάδες συμβίωσης εξόριστων και φυλακισμένων κομμουνιστών, όπως για παράδειγμα τη ομάδα φυλακισμένων της Ακροναυπλίας.

Από τις αρχές Φθινοπώρου του 1940 -όπως δείχνουν αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία- το μεταξικό καθεστώς, μέσω του ψεύτικου ΚΚΕ, επικεντρώνει τις προσπάθειες του να παρασύρει του κομμουνιστές- και όσους επηρεάζονται απ’ αυτούς- σε θέση υποστήριξης της πολιτικής του ενόψει του επικείμενου πολέμου.

Χαρακτηριστική περίπτωση -και ενδιαφέρουσα από κάθε πλευρά- είναι η δημοσίευση στο Ριζοσπάστη που εξέδιδε η Προσωρινή Διοίκηση (αρ. φ. 9, 1 Οκτωβρίου 1940) ενός πλαστού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη που έμελλε να παίξει έναν ορισμένο ρόλο στη στάση εξόριστων κομμουνιστών, ιδιαίτερα όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Το περιεχόμενο του πλαστού αυτού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη, όπως δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της Προσωρινής Διοίκησης, έχει ως εξής:

«ΜΕΤΑΞΑΝ, Πρωθυπουργόν,

Αθήνα

Το ΚΚΕ πάντα έβαζε και βάζει τα συμφέροντα του Λαού πάνω απ’ όλα. Σήμερα η φασιστική Ιταλία και ο άξονας Βερολίνου-Ρώμης έχουν ουσιαστικά αποφασίσει να καταργήσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας και περιμένουν την κατάλληλη γι’ αυτούς στιγμή να δράσουν. Την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία μας μόνο δύο πράγματα μπορούν να τη σώσουν. 1) Η πανελλαδική παλλαϊκή πανστρατιά με το λαό πραγματικό αφέντη στον τόπο του και στη δουλειά του. Αυτό απαιτεί αμείλιχτο χτύπημα των πλουτοκρατικών παρασίτων και των πραχτόρων του άξονα και της Αγγλίας στην Ελλάδα. 2) Ολοκληρωτικό πολιτικό και οικονομικό προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ρωσία, τη μόνη μεγάλη δύναμη που υπερασπίζεται τους μικρούς λαούς, και που μπορεί να μας εξασφαλίσει αποτελεσματικά. Η Ελλάδα πρέπει να δουλέψει με όλες τις δυνάμεις της για να πάρουν και οι άλλες βαλκανικές χώρες τον ίδιο προσανατολισμό. Το ΚΚΕ δεν αρνιέται σε κανένα το δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τον τόπο του, με τον όρο όμως τα έργα να ακολουθούν τα λόγια. Με βάση την πιο πάνω γραμμή, το ΚΚΕ, ξεχνώντας το παρελθόν, παίρνει τη θέση του στη γραμμή του πυρός για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα κάτω απ’ τις διαταγές σας.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  

Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ»

Η πλαστότητα αυτού του γράμματος είναι εμφανής δια γυμνού οφθαλμού. Το γράμμα αυτό δεν έφερε καμία ημερομηνία, αν και ο Ζαχαριάδης έγραψε πάντα στα γράμματά του ημερομηνία. Η γλώσσα του, οι έννοιες και το περιεχόμενό τους δεν ταιριάζουν καθόλου και δεν αντιστοιχούν στο επίπεδο του ηγέτη του ΚΚΕ, ενώ από πολιτικής άποψης το ΚΚΕ φαίνεται να προσχωρεί πλήρως στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και σε θέσεις εθνικοπατριωτικές, που δεν είχαν καμία σχέση με το λαϊκό πατριωτισμό του Κόμματος. Επιπλέον, το γράμμα αυτό- που χειρόγραφό του ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε- ποτέ δεν αξιοποιήθηκε από την Ασφάλεια στην προπαγάνδα της γύρω από ΚΚΕ, ούτε τότε, ούτε αργότερα, ούτε πολύ περισσότερο στη μετεμφυλιακή περίοδο. Δεν αξιοποιήθηκε επίσης- παρόλο που ήταν γνωστό στους τότε ηγέτες του κόμματος και σε ευρύ φάσμα στελεχών- ούτε στην εσωκομματική πάλη μετά την 6η Ολομέλεια του 1956, όταν ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε και αργότερα όταν διαγράφηκε με την κατηγορία του υπόπτου. Αντίθετα, αξιοποιήθηκε σε βάρος του- και χαρακτηρίστηκε λαθεμένο το πρώτο, γνήσιο, γράμμα του για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που δημοσιεύτηκε στον Αθηναϊκό Τύπο στις 2 Νοεμβρίου του 1940. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι για την πλαστότητα αυτού του γράμματος έγραψε ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης στο πλαίσιο της διαμάχης που είχε το Καλοκαίρι του 1946 με τον Γιάννη Πετσόπουλο[3].

Οι επιπτώσεις του πλαστού γράμματος

Ύστερα από τα προαναφερόμενα τίθεται εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα. Το εν λόγω πλαστό γράμμα είχε καμία χρησιμότητα για το Μεταξικό καθεστώς. Αναμφισβήτητα είχε αλλά για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα. Όπως αποδεικνύεται από αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, η Ασφάλεια φρόντισε ώστε ο Ριζοσπάστης της Προσωρινής Διοίκησης, της 1ης Οκτωβρίου 1940, με το πλαστό γράμμα του Ζαχαριάδη να φτάσει στους φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές. Οι εξόριστοι της Ανάφης π.χ. το αναδημοσίευσαν στον Τύπο που εξέδιδαν. Μια τέτοια δημοσίευση βρίσκεται στο Δελτίο που εξέδιδε, ως όργανό της, η «Κομματική Φράξια Πολιτικών Εξορίστων Ανάφης».

Έτσι, όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, οι εξόριστοι κομμουνιστές με βάση αυτό το γράμμα διαμόρφωσαν την αρχική τους στάση. Το ίδιο συνέβηκε και με τους φυλακισμένους. Η Ακροναυπλία π.χ. στο πρώτο της υπόμνημα προς το Μεταξά με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1940 τάχθηκε υπέρ του πολέμου έχοντας υπόψη της το πλαστό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη. Αυτό φαίνεται πεντακάθαρα από το περιεχόμενο του υπομνήματος,   που καταλήγει ως εξής: «Με βάση την παραπάνω πολιτική, ημείς οι κομμουνιστές, ξ ε χ ν ώ ν τ α ς τ ο π α ρ ε λ θ ό ν, παίρνουμε τη θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός κ ά τ ω α π ό τ ι ς δ ι α τ α γ έ ς σ α ς για την συντριβή των φασιστών επιδρομέων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας μας».

Δε χωράει αμφιβολία πως η γραμμή του πλαστού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη- και η εξαπάτηση των κομμουνιστών που έλαβαν γνώση του από την Προσωρινή Διοίκηση- θα μπορούσε να είχε στοιχίσει πολύ στο ΚΚΕ. Οι συνέπειες ασφαλώς δεν μπορούν να προσδιοριστούν, αλλά η μετατόπιση του Κόμματος σε θέση υποταγής στο Μεταξά δεν θα το άφηνε ανέγγιχτο. Ευτυχώς όμως γι’ αυτό (για το ΚΚΕ δηλαδή), πριν προλάβει να λειτουργήσει αυτή η γραμμή, στις 2 Νοεμβρίου 1940 δημοσιοποιήθηκε το πρώτο αληθινό γράμμα του ηγέτη του ΚΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους.

Το πρώτο και τα άλλα δύο γνήσια γράμματα

Από τα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών- όπως προαναφέραμε- στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Ν. Ζαχαριάδης έστελλε άλλα δύο γράμματα τα οποία δεν είδαν εγκαίρως το φως της δημοσιότητας[4]. Το ένα (δεύτερο στη σειρά των τριών) με ημερομηνία «26 του Νοέμβρη 1940» δημοσιεύτηκε με πρωτοβουλία της Ασφάλειας στον Αθηναϊκό Τύπο, μόλις στις… 9 Μαρτίου 1947. Το άλλο (τρίτο κατά σειρά), με ημερομηνία 15- 1- 1941 δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Ιούνη του 1942, στο 2^ο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ) τη κατοχής και κατοπινά στο μεταπολεμικό Ριζοσπάστη[5].

Και τα δύο αυτά γράμματα- με βάση τα δεδομένα που κάθε φορά είχαν δημιουργηθεί- έβαζαν, γενικά, την ίδια πολιτική γραμμή στο κόμμα. Επιπλέον, το τρίτο στη σειρά, της 15- 1- 1941 ξεσκέπαζε το χαφιέδικο ρόλο της «Προσωρινής Διοίκησης», της ασφαλίτικης δηλαδή καθοδήγησης που είχε δημιουργήσει η μεταξική δικτατορία για να θέση υπό τον έλεγχό της το ΚΚΕ.

Η πολιτική γραμμή των δύο αυτών γραμμάτων συμπυκνωνόταν στα παρακάτω: Ο ελληνικός λαός αγωνιζόταν για να εξασφαλίσει τη λευτεριά και τη ανεξαρτησία του και δεν είχε καμία θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία από την μια και την Γερμανία- Ιταλία από την άλλη.Συνεπώς, όταν πια είχαν διαμορφωθεί οι όροι ήττας της Ιταλίας το αίτημα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από μια δίκαιη ειρήνη- χωρίς προσαρτήσεις εδαφών- κι από την διασφάλιση της ουδετερότητας της χώρας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

---

[1] «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5^ος, σελ. 9- 10 και Νίκος Ζαχαριάδης: «Ιστορικά Διλήμματα- Ιστορικές Απαντήσεις- Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940- 1945», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2011, σελ. 31

[2] Ευάγγελου Αβέρωφ: «Φωτιά και τσεκούρι», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 93.

[3] Νίκος Ζαχαριάδης, στο ίδιο σελ. 367

[4] «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5^ος, σελ. 271- 276

[5] «Κομμουνιστική Επιθεώρηση της εποχής της φασιστικής κατοχής 1941- 1944», Ανατύπωση Αθήνα Οχτώβρης 1946, σελ. 50- 52 και «Ρ» 28/10/1945

Το σχέδιο Καλέργη (Coudenhove Kalergi): Η Γενοκτονία των λαών της Ευρώπης

Το  άρθρο που ακoλουθεί μεταφράστηκε από τα Ιταλικά. Είχε αναρτηθεί στο σάιτ «Identità» (εδώ). 

Μετάφραση -επιμέλεια:  Ελευθέριος Αναστασιάδης

Η μαζική μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο του οποίου τα αίτια εξακολουθούν να κρύβονται έξυπνα από το σύστημα, και η πολυπολιτισμική προπαγάνδα προσπαθεί ψευδώς να την παρουσιάσει ως αναπόφευκτη. Με αυτό το άρθρο σκοπεύουμε να αποδείξουμε μια για πάντα, ότι δεν είναι ένα αυθόρμητο φαινόμενο. Αυτό που θέλουν να εμφανίσουν ως ένα "αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιστορίας", είναι στην πραγματικότητα ένα σχέδιο μελετημένο γύρω από ένα τραπέζι και προετοιμασμένο εδώ και δεκαετίες, για να καταστρέψει εντελώς το πρόσωπο της Γηραιάς Ηπείρου.

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν επίσης ο άνθρωπος που σχεδίασε την προγραμματισμένη γενοκτονία των λαών της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα σκοτεινό πρόσωπο, του οποίου οι μάζες αγνοούν την ύπαρξη, αλλά οι ισχυροί τον θεωρούν ως τον ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όνομά του είναι  Richard Coudenhove  Kalergi. Ο πατέρας του ήταν ο Αυστριακός διπλωμάτης Heinrich vonCoudenhove-Kalergi  με κάποιες ρίζες από την βυζαντινή οικογένεια των Καλέργηδων* και η μητέρα του η Γιαπωνέζα Mitsuko Aoyama. 
(*σημ. Αντίλογου: Οι Καλέργηδες ήταν από την οικογένεια των ρωμαιοβυζαντινών Φωκάδων. Φωκάς ήταν ένας από τους 12 άρχοντες που διόρισαν οι βυζαντινοί στην Κρήτη. Μετονομάστηκαν σε Καλέργηδες από τους Ενετούς αργότερα για τα "καλά έργα" που τους προσέφερε ο άρχοντας Αλέξιος Φωκάς-"Καλέργης", που από ηγέτης επανάστασης εναντίον τους, κατέληξε υπερασπιστής της Ενετοκρατίας...)  

Ο Kalergi λοιπόν, έχοντας στενές επαφές με όλη την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τους Ευρωπαίους πολιτικούς, εξ αιτίας των διασυνδέσεων του αριστοκράτη -διπλωμάτη πατέρα του, κινούμενος  στα παρασκήνια, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει στα  σχέδιά του τους πιο σημαντικούς αρχηγούς κρατών, κάνοντάς τους  υποστηρικτές και  συνεργάτες του στο «έργο της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

 

Ο Richard Nikolaus Eijiro von Coudenhove-Kalergi γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1894 και πέθανε στις 27 Ιουλίου 1972.

Ήταν ο ιδρυτής και ο πρόεδρος για 49 χρόνια, της Πανευρωπαϊκής Ένωσης. Θρησκευτικά, ανατράφηκε ως Καθολικός. Όπως λέει η βιογραφία του, ο πατέρας του - που στα νιάτα του ήταν «αντισημίτης», αλλά μετά άλλαξε και έγινε ένθερμος υποστηρικτής των Εβραίων - τον πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Μια Μεγάλη Παρασκευή, την ώρα που ακουγόταν στην καθολική Θεία Λειτουργία η προτροπή "oremus et pro perfidis Judaeis"

 («Ας προσευχηθούμε επίσης για τους άπιστους Εβραίους»), ο Richard σηκώθηκε και αποχώρησε από την εκκλησία, ως διαμαρτυρία εναντίον αυτής της δήθεν έκφρασης «αντισημιτισμού».

Το 1922 ίδρυσε το κίνημα «Πανευρώπη» στη Βιέννη, που στόχευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Μεταξύ των πρώτων οπαδών του, συγκαταλέγονται οι Τσέχοι πολιτικοί Tomáš Masarykκαι Edvard Beneš καθώς και ο τραπεζίτης Max Warburg, ο οποίος διέθεσε τα πρώτα 60.000 μάρκα. Ο Αυστριακός καγκελάριος IgnazSeipel  και ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας Karl Renner ανέλαβαν στην συνέχεια υπεύθυνοι για την καθοδήγηση του κινήματος της «Πανευρώπης». Αργότερα θα προσφέρουν την βοήθειά τους  Γάλλοι πολιτικοί, όπως ο Léon Bloum, ο Aristide Briand, ο Ιταλός πολικός Alcide De Casperi και άλλοι.

Με την άνοδο του Φασισμού στην Ευρώπη, το σχέδιο τίθεται υπό νάρκωση, και η «Πανευρωπαϊκή» κίνηση αναγκάζεται να διαλυθεί, αλλά μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Kalergi , χάρη σε μία  ξέφρενη και ακούραστη δραστηριότητα, καθώς και την υποστήριξη του Winston Churchill, της ιουδαϊκής μασονικής στοάς B'nai B'rith και σημαντικών  εφημερίδων, όπως οι New York Times,  καταφέρνει το σχέδιο του να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Στην συνέχεια η CIA αναλαμβάνει την αποπεράτωση του σχεδίου της ενωμένης Ευρώπης.

Η πεμπτουσία του σχεδίου Kalergi.

Το εξώφυλλο του βιβλίου

Στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus», ο Kalergi δηλώνει ότι οι κάτοικοι των μελλοντικών "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν θα είναι οι παλαιοί λαοί της Γηραιάς  Ηπείρου, αλλά ένα είδος υπανθρώπων  που θα προέρχονται από επιμιξία. Δηλώνει ξεκάθαρα, ότι θα πρέπει οι λαοί της  Ευρώπης να διασταυρωθούν με ασιατικές και έγχρωμες φυλές, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη.

Ο Kalergi διακηρύσσει την κατάργηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών και, στη συνέχεια, την εξάλειψη των εθνών μέσω των εθνοτικών αυτονομιστικών κινημάτων ή με την μαζική μετανάστευση. 

Προκειμένου η Ευρώπη να είναι ελεγχόμενη από μία ελίτ, θέλει να μετατρέψει τους ομοιογενείς λαούς σε  μία  μικτή φυλή  μαύρων, λευκών, και Ασιατών.

 Ποια όμως είναι αυτή η ελίτ; Ο Kalergi είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός επ' αυτού: «O άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλετικής καταγωγής.Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και της προκατάληψης.

  Η ευρωασιατική-νεγροϊδής φυλή του μέλλοντος, όμοια στην εμφάνιση της με τους αρχαίους Αιγύπτιους, θα αντικαταστήσει την διαφορετικότητα των λαών και την διαφορετικότητα των ατόμων. Αντί της καταστροφής του ευρωπαϊκού ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, ενάντια στην θέλησή της, εξευγένισε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τον στο μελλοντικό του στάτους ως ηγετικό έθνος (!!!) διαμέσου αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν προξενεί κατάπληξη ότι αυτός ο λαός που δραπέτευσε από τα Γκέττο-φυλακές, εξελίχθηκε σε μία πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. (!!!)

Συνεπώς η ευσπλαχνική πρόνοια έδωσε στην Ευρώπη μια νέα φυλή αριστοκρατίας με τη χάρη του πνεύματος. (!!!) 

Αυτό συνέβη τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή φεουδαλική αριστοκρατία κατέπεσε, λόγω της χειραφέτησης των Ιουδαίων (εννοείται με τις διαταγές και τα μέτρα που πήρε η γαλλική επανάσταση)».

-Αν και κανένα σχολικό βιβλίο δεν μιλά για τον Kalergi, οι ιδέες του είναι οι κατευθυντήριες αρχές της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Η πεποίθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να αναμιχθούν με Αφρικανούς και Ασιάτες, για να  καταστραφεί η ταυτότητα και να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή μιγάδων, είναι η βάση όλων των κοινοτικών πολιτικών που στοχεύουν στην ένταξη και την προστασία των μειονοτήτων. Αυτό δεν γίνεται  για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά εξαιτίας οδηγιών που έχουν εκδοθεί με αδίστακτη αποφασιστικότητα, για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία. 

Προς τιμήν του ιδρύθηκε το ευρωπαϊκό βραβείο Coudenhove- Kalergi, με το οποίο βραβεύονται κάθε δύο χρόνια, οι Ευρωπαίοι οι οποίοι έχουν διαπρέψει στην προώθηση του εγκληματικού σχεδίου του

. Μεταξύ αυτών που βραβεύτηκαν είναι η Angela Merkel και ο Herman Van Rompuy.

Η προτροπή σε γενοκτονία, αποτελεί επίσης την βάση των συνεχών εκκλήσεων των Ηνωμένων Εθνών, για να γίνουν δεκτά εκατομμύρια μεταναστών, έτσι ώστε να  αντισταθμιστεί το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσιεύθηκε στις αρχές της νέας χιλιετίας, τον Ιανουάριο του 2000, στην αναφορά «Population division» των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, με τίτλο «Μετανάστευση αντικατάστασης: Μία λύση για την μείωση και γήρανση του πληθυσμού», η Ευρώπη θα έχει ανάγκη έως το 2025 από 159.000.000 μετανάστες. Αναρωτιέται κανείς, πώς θα ήταν δυνατό να γίνουν τόσο ακριβείς εκτιμήσεις για τη μετανάστευση, αν δεν ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο. Είναι βέβαιο ότι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων θα μπορούσε εύκολα να αντιστραφεί μέσω των κατάλληλων μέτρων για την στήριξη των οικογενειών. Είναι εξίσου σαφές, ότι δεν είναι με την ("αντιρατσιστικά" ρατσιστικότατη)  συμβολή ...ξένων γονιδίων  που θα προστατευθεί η γενετική κληρονομιά της Ευρώπης, αλλά ότι με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η εξαφάνισή της.

 Μοναδικός σκοπός αυτών των μέτρων είναι να στρεβλώσει εντελώς έναν λαό, να τον μετατρέψει σε ένα σύνολο ατόμων χωρίς καμία εθνική, ιστορική και πολιτισμική συνοχή.

 Εν ολίγοις, οι θέσεις του σχεδίου Kalergi  ήταν και εξακολουθούν να είναι, η βάση  των επισήμων πολιτικών των κυβερνήσεων που αποσκοπούν στην γενοκτονία των λαών της Ευρώπης, μέσω της μαζικής μετανάστευσης. 

Ο G. Brock Chisholm, πρώην διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας(WHO) 

 αποδεικνύει ότι έχει μάθει καλά το μάθημα του Kalergi όταν λέει:

 «Αυτό που  σε όλους τους τόπους οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν είναι να εφαρμόσουν τον περιορισμό των γεννήσεων και να τελούν μικτούς γάμους (μεταξύ διαφορετικών φυλών), και αυτό με σκοπό να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή σε ένα κόσμο που θα  κατευθύνεται από μια κεντρική αρχή.»

Συμπεράσματα

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, το σχέδιο του Kalergi  φαίνεται να υλοποιείται  πλήρως.

 Είμαστε αντιμέτωποι με μία πραγματική τριτοκοσμοποίηση της Ευρώπης. Η μάστιγα της επιμειξίας παράγει κάθε χρόνο χιλιάδες νέα άτομα μιγάδες: «Τα παιδιά του Kalergi». 

Υπό τη διπλή πίεση της παραπληροφόρησης  και  την ανθρωπιστική αποβλάκωση που καλλιεργείται από τα μέσα μαζικής πληροφόρησης, διδάσκεται στους Ευρωπαίους να απαρνηθούν την καταγωγή τους, να απαρνηθούν την εθνική τους ταυτότητα.

Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να μας πείσουν ότι το να απαρνηθούμε την ταυτότητά μας, είναι μια προοδευτική και ανθρωπιστική πράξη, ότι ο "ρατσισμός" είναι λάθος, αλλά μόνο και μόνο επειδή θέλουν να μας κάνoυν όλους τυφλούς  καταναλωτές. 

Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο σε αυτούς τους καιρούς να αντιδράσουμε στα ψέματα του συστήματος, να αφυπνιστεί το πνεύμα της εξέγερσης στους Ευρωπαίους. 

Θα πρέπει να τεθεί μπροστά στα μάτια όλων το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή  Ένταξη, ισοδυναμεί με γενοκτονία. 

Σημείωση του μεταφραστή: Αν και τα αίτια των προσωπικών επιλογών του Kalergi, δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, ωστόσο θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, που σίγουρα θα διαμορφώθηκε στο μυαλό των αναγνωστών: 

Γιατί ένας Ευρωπαίος αριστοκράτης με Φλαμανδικές, Πολωνικές, Ελληνικές- Βυζαντινές ρίζες, ακόμη και με αίμα Σαμουράι στις φλέβες του (από την μητέρα του) έγινε φορέας τέτοιων σχεδίων και όργανο στα  χέρια σκοτεινών δυνάμεων; Οι λόγοι, κατά την γνώμη μας, είναι πολλαπλοί: ιδιοσυγκρασιακοί, ψυχολογικοί και...γυναικείων επιδράσεων.

 Παρατηρούμε λοιπόν μία προσωπικότητα με έντονα σνομπ συμπεριφορές, υπεροψία, και έναν, ας μου επιτραπεί ο όρος, «εκφυλισμένο ελιτισμό». Επίσης, το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν Ασιάτισσα, ίσως του δημιούργησε εσωτερικές συγκρούσεις και απωθημένα, κάτι που μπορεί να συμβεί σε άτομα με τέτοια ιδιοσυγκρασία. Όμως ο πιο αποφασιστικός παράγοντας, πρέπει να ήταν η «κατάλληλη έφηβη», που όλως τυχαίως φυσικά, βρέθηκε δίπλα του, και έγινε η πρώτη γυναίκα του (σε ηλικία 13 ετών): η Ιουδαία Ida Roland (φώτο) που αργότερα θα γίνει φημισμένη ηθοποιός. Περιβάλλοντα και επιρροές, πολύ ιδιαίτερες...

Από την ιστοσελίδα του ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ:

Απονομή του ευρωπαϊκού βραβείου Coudenhove-Kalergi 2012 στον Πρόεδρο Van Rompuy

" Στις 16 Νοεμβρίου 2012, απονεμήθηκε στον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Herman Van Rompuy το ευρωπαϊκό βραβείο Coudenhove-Kalergi 2012, σε ειδικό συνέδριο στη Βιέννη, για τον εορτασμό των 90 χρόνων του πανευρωπαϊκού κινήματος. 

Το βραβείο απονέμεται ανά διετία σε ηγετικές προσωπικότητες, για την εξαίρετη συμβολή τους στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Αποφασιστικός παράγοντας για την απονομή του βραβείου ήταν ο ισορροπημένος τρόπος με τον οποίο ο Πρόεδρος Van Rompuy άσκησε τα καθήκοντά του στη νέα θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η οποία καθιερώθηκε με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Διεκπεραίωσε αυτόν τον ιδιαίτερα ευαίσθητο ηγετικό και συντονιστικό ρόλο με πνεύμα αποφασιστικότητας και συμφιλίωσης, ενώ έμφαση δόθηκε επίσης στην δεξιοτεχνική διαιτησία του επί ευρωπαϊκών υποθέσεων και την αδιάπτωτη δέσμευσή του στις ευρωπαϊκές ηθικές αξίες.

Στον λόγο αποδοχής του, ο κ. Van Rompuy περιέγραψε την ενοποίηση της Ευρώπης ως έργο ειρήνης. Η σημασία της εν λόγω ιδέας, η οποία ήταν επίσης στο επίκεντρο του έργου του Coudenhove-Kalergi, παραμένει το ίδιο επίκαιρη ύστερα από 90 έτη.

Το βραβείο φέρει το όνομα του κόμη Richard Nicolaus von Coudenhove-Kalergi (1894-1972), φιλοσόφου, διπλωμάτη, εκδότη και ιδρυτή του πανευρωπαϊκού κινήματος (1923). Ο Coudenhove-Kalergi υπήρξε πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής ενοποίησης και διέδωσε την ιδέα μιας ομοσπονδίας ευρωπαϊκών κρατών στα έργα του.

Από το 2000, μεταξύ των νικητών του βραβείου συγκαταλέγονται η Καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Angela Merkel (2010) και ο Πρόεδρος της Λετονίας Vaira Vike-Freiberga, (2006)."

Καλέργκι και Ελ. Βενιζέλος...

*Σημ. Αντίλογου: Να και η περί Πανευρώπης-Καλέργη (αυτο)αποκάλυψη με στοιχεία για τον στενότατο δεσμό Καλέργη-Βενιζέλου! του θαυμαστή του, "αριστερού" ευρωβουλευτή  κ Νότη Μαριά (Χανιώτικα Νέα 9 Ιουλίου 2010 7:11 πμ)

"Ο Κουντενχόβε – Καλλέργης και η Πανευρώπη

Του Νότη Μαριά*
Ο γνωστός ευρωπαίος οραματιστής Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε -Καλλέργης γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1894 στο Τόκιο της Ιαπωνίας όπου ο πατέρας του Heinrich υπηρετούσε ως διπλωμάτης. Η μητέρα του ήταν Γιαπωνέζα. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών στις 27 Ιουλίου 1972 στο Schruns της Αυστρίας. Η καταγωγή του Κουντενχόβε – Καλλέργη ανιχνεύεται στην Κρήτη, καθώς ήταν απόγονος της γνωστής οικογένειας των Καλλέργηδων που προέρχεται από τη Βυζαντινή οικογένεια Φωκά που εγκαταστάθηκε στην Κρήτη το 1182 μ.Χ.
Οι Έλληνες πρόγονοι του Kουντενχόβε – Καλλέργη είχαν συμμετάσχει τόσο στην ελληνική επανάσταση του 1821 όσο και στην επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843. Την ελληνική του καταγωγή αναλύει στα κείμενα του και ο ίδιος ο Κουντενχόβε ? Καλλέργης και επισημαίνει ότι οι Κουντενχόβε ως οικογένεια ήταν συντηρητικοί που ακολούθησαν τους βασιλείς και τους δούκες τους από την Ολλανδία στο Βέλγιο και εν συνεχεία στην Αυστρία.
Αντίθετα οι «Καλλέργηδες ήταν παραδοσιακοί επαναστάτες που πολεμούσαν και πέθαιναν αδιάλειπτα για την ελευθερία στο νησί της καταγωγής τους στην Κρήτη, πρώτα κατά των Βενετών και εν συνεχεία κατά των Τούρκων κατακτητών».
Η ΠανευρΩπη
Τον Οκτώβριο του 1923 o Κουντενχόβε – Καλλέργης γράφει στα γερμανικά το περίφημο βιβλίο του «Πανευρώπη» που δημιούργησε τρομερή αίσθηση την εποχή εκείνη, διότι υποστήριζε ότι η λύση στο ζήτημα της ειρήνης στην Ευρώπη περνούσε μόνο μέσα από την ενοποίηση της γηραιάς ηπείρου. Με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία στην Ευρώπη και ταυτόχρονα η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό με την Αμερική και τη Βρετανική Αυτοκρατορία.
Η έκταση και τα όρια της Πανευρώπης του Κουντενχόβε-Καλλέργη ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση των 27. Δεν συμπεριλάμβανε το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία.
Τα κυρίαρχα κράτη που θα απάρτιζαν την Πανευρώπη ήταν η Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία, Ισπανία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, Σερβία, Ουγγαρία, Βέλγιο, Κάτω Χώρες, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Ελβετία, Φιλανδία, Δανία, Νορβηγία, Λιθουανία, Λετονία Εσθονία, Αλβανία, Λουξεμβούργο και Ισλανδία.
Κατά τον Κουντενχόβε – Καλλέργη το ευρωπαϊκό πρόβλημα, θα μπορούσε να βρει τη λύση του μόνο με τη συγχώνευση των λαών της Ευρώπης οικειοθελώς με την ίδρυση μιας Πανευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.
Η Πανευρώπη στην ουσία θα μπορούσε να συμπυκνώσει ένα αναγκαίο συμβιβασμό που θα στηριζόταν σε πλήρη αυτονομία των κυρίαρχων κρατών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξωτερικά δε σε πλήρη ομοσπονδία. Άλλωστε η διπλή μέθοδος της αυτονομίας και της ομοσπονδίας είχε ήδη αποδειχθεί επιτυχής και σε άλλες περιπτώσεις συγκρότησης και λειτουργίας πολυεθνικών «συγκροτημάτων».
ΠανευρωπαϊσμΟς ή παΓγερμανισμΟς;
Ο Κουντενχόβε – Καλλέργης κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του από τη στιγμή που αποφάσισε να ιδρύσει ένα πανευρωπαϊκό κίνημα.
Ιδρύει λοιπόν το 1922 την Πανευρωπαϊκή Ένωση.
Στο οργανωτικό σχήμα της Πανευρωπαϊκής Ένωσης εντάσσονται κορυφαίοι πολιτικοί όπως ήταν ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Μπριάν, ο Αντενάουερ αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Επίσης εντάχθηκαν στην Πανευρωπαϊκή Ένωση και διανοούμενοι όπως ο Sigmunt Freud, o Albert Einstein, o Thomas Mann κ.λπ.
Κατά το διάστημα 1924 – 1932 βασικός στόχος του Κουντενχόβε – Καλλέργη ήταν η γαλλογερμανική προσέγγιση. Η στρατηγική του αυτή άλλαξε όταν στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας. Από εκείνη τη στιγμή η Πανευρωπαϊκή Ένωση ανέλαβε εκστρατεία κατά του ναζισμού και του παγγερμανικού κινήματος.
Στον παγγερμανισμό ο Κουντενχόβε – Καλλέργης αντέταξε τον πανευρωπαϊσμό.
Αυτή η παράμετρος είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και σήμερα.
Η Πανευρωπαϊκή Ένωση δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα κατά το διάστημα 1925 – 1933 με εθνικές επιτροπές σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Όμως μετά το 1933 απαγορεύτηκε η λειτουργία της στη Γερμανία και υπέστη στην πορεία σωρεία διώξεων, αφού αυτή άλλωστε αποτελούσε μια από τις βασικές οργανώσεις που πάλευε σε ευρωπαϊκό επίπεδο κατά του ναζισμού.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου βρέθηκε στις ΗΠΑ και μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου επιστρέφει στην Ευρώπη και ιδρύει την Πανευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Ένωση με στόχο να προωθήσει την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Ο ΕλευθΕριος ΒενιζΕλος
και η ΤουρκΙα
Με την Ελλάδα ο Κουντενχόβε-Καλλέργης διατηρούσε πάντοτε δεσμούς κυρίως μέσω Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων που στήριξαν την προσπάθεια του. Σ? αυτούς περιλαμβάνονται εκτός από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και οι Νικόλαος Πολίτης, Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, Λέων Μακκάς και άλλοι πολιτικοί.
Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος άλλωστε κατά τον Κουντενχόβε-Καλλέργη του μιλούσε «σαν παλιός φίλος, σχεδόν σαν συμπατριώτης αφού το επώνυμο Καλλέργης είχε ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με την Κρήτη», εγκαινίασε μια ιδιαίτερα στενή συνεργασία ιδίως σε σχέση με το ζήτημα της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας δεδομένου ότι ο Βενιζέλος μετά την προσέγγισή του με τον Ατατούρκ το 1930 υποστήριζε ότι η Τουρκία θα πρέπει να αποτελέσει μέρος της Ευρώπης ενώ ο Κουντενχόβε – Καλλέργης πίστευε ότι η Τουρκία ως χώρα ασιατική δεν είχε καμία θέση στην Ενωμένη Ευρώπη. Μάλιστα ο Βενιζέλος του επεσήμανε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να συνεργαστεί με την πανευρωπαϊκή πολιτική του κίνηση μόνο εάν συμπεριλαμβανόταν και η Τουρκία.
Τελικά φαίνεται ότι ο Βενιζέλος έπεισε τον Κουντενχόβε – Καλλέργη, ο οποίος σε μεταγενέστερο έργο του συμπεριέλαβε και την Τουρκία στην Πανευρώπη.
Το πανευρωπαϊκΟ
κΙνημα των πολιτΩν
Αυτό όμως που πρέπει να συγκρατήσει κανείς από τις σκέψεις του Κουντενχόβε – Καλλέργη σε σχέση με την οργάνωση της πολιτικής δράσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι η μεγάλη σημασία που επέδιδε στο ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι πολίτες στην οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης. Για τον λόγο αυτό προσπάθησε να δημιουργήσει και να οργανώσει ένα πανευρωπαϊκό κίνημα με οργανωτικές ρίζες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Η Πανευρωπαϊκή Ένωση απέκτησε γραφεία και παραρτήματα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και προχώρησε μάλιστα και στη διοργάνωση πανευρωπαϊκών συνεδρίων.
Ο Κουντενχόβε – Καλλέργης δε στηρίχθηκε σε υπάρχοντα εθνικά πολιτικά κόμματα και σχηματισμούς για την προώθηση της Ενωμένης Ευρώπης. Ζήτησε τη βοήθεια και τη στράτευση βεβαίως σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων της Ευρώπης αλλά πάντοτε στο πλαίσιο μιας πολιτικής κίνησης που είχε υπερεθνικά πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά.
Μήπως άραγε και η Ευρώπη του μέλλοντος μας θα μπορέσει τελικά να οικοδομηθεί μόνο αν στηριχθεί κυρίως σε πολιτικά κόμματα και κινήσεις πολιτών που βασικό χαρακτηριστικό τους θα είναι η υπερεθνική οργανωτική τους συγκρότηση;
–
*Αναπληρωτή καθηγητή Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, Πανεπιστημίου Κρήτης
marias@econ.soc.uoc.gr "
4 ΣΧΟΛΙΑ