Τα μποφόρ* βέβαια (σύγχρονη κλίμακα) υπολογίζονται κατ΄εκτίμηση, με βάση τα χαρακτηριστικά θαλάσσιου κυματισμού ανά βαθμίδα αυτής της κλίμακας.
Εικόνα: To αρχαίο ελληνικό πλοίο που κειτόταν περισσότερα από 2.400 χρόνια στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας βρέθηκε σχεδόν άθικτο χάρη στην έλλειψη οξυγόνου!
Πρόκειται για μια συγκλονιστική ανακάλυψη, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους επιστήμονες και αρχαιολόγους οι οποίοι προχωρούν σε σημαντικά ευρήματα τρία χρόνια μετά τον εντοπισμό του αρχαίου καραβιού στην Μαύρη Θάλασσα.
Σύμφωνα με την Guardian πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα ακέραια ναυάγια που έχει ανακαλυφθεί μέχρι στιγμής, αφού πιστεύεται ότι παρέμεινε στον βυθό για περισσότερα από 2.400 χρόνια. (Σημειώνεται πως το αρχαιότερο ναυάγιο στον κόσμο είναι ελληνικό: Πρόκειται για το ναυάγιο στο νησί Δοκός, που ανακαλύφθηκε το 1975 και χρονολογείται γύρω στο 2500 πΧ στην Πρωτοελλαδική Περίοδο. Ίχνη από το πλοίο δεν έχουν διασωθεί, ωστόσο έχουν ανασυρθεί αγγεία και όστρακα, καθώς και μυλόπετρες, λεπίδες οψιανού από τη Μήλο).
Όπως αναφέρεται στον βρετανικό Guardian, το 23 μέτρων σκάφος θεωρείται ότι είναι αρχαιοελληνικό και ανακαλύφθηκε με το κατάρτι, το πηδάλιο και τις θέσεις των κωπηλατών όλα στις θέσεις τους.
Οι αρχαίες ονομασίες θαλάσιων καταστάσεων
Με άνεμο 0 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Γαλήνη".
Με άνεμο 1 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Αλσάλος" (η άλς της αλός, εξ ού άλμη, αλμυρός, άλας κλπ)...
Με άνεμο 2 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Θάλαττα ή Θάλασσα" (από το θάλλω και αλς)...
Με άνεμο 3 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Μύρα" έτσι γεννιούνται οι λέξεις
Λατ. Ιταλ: Mare, Γαλ: Mer, Ισπ. Πορτ.: Mar, Γερ: Meer, Ρωσ.: Mope, Φινλ.: Meri, Σλοβάκ.: Mora, Σλοβέν.: Morje, αλλά και Marin, Marina, Miror.... αλλά και Μαίρα (Νηρηίδα), από αυτή και το εβραϊκό Μυριάμ = κυρα τής θάλασσας...
Σαν αντιδάνειο, το όνομα Μαρία η συλλογική μνήμη το μετέτρεψε νεότερα σε "Μαίρη", που είναι και ό αστέρας Σείριος... Μαρίνα, = θάλασσα... Από την ίδια λέξη και ρίζα της "Μύρα”, έχουμε τις "Μύριοι" πολλοί όπως η θάλασσα, αλλά και "Μυρμιδόνες"...
Με άνεμο 4 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Πέλαγος" έτσι έχουμε τις ονομασίες "Πελασγός" = πελαγίσιος, ταξιδευτής, Πελαγονία, Πελαγονική Χερσόνησος.
Με άνεμο 5 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Πόρος", από το αρχ. Ελλ. ρήμα "Πείρω" = διαπερνώ, μεταβαίνω απέναντι, περνώ θάλασσα... Αλλά με τι περνώ την θάλασσα; Με πλωτό "Μέσον” Ναῦς... Από το αρχ. Ελλ. ρήμα "Πείρω" έχουμε και τις "Πειρατής" "Πειρατεία"... Πόροι Αλός" λέγονται οι θαλάσσιοι δρόμοι... Όποιος ήταν μέσα στον "Πόρο" (στο πέρασμα, στον θαλασσινό δρόμο) και η πρόθεση που το δηλώνει αυτό είναι το "εν" (εντός) ήταν "έν-πορος" "έμπορος"... Από εκεί ξεκινά το εμπόριο... Γινόταν "Εύ-Πορος" πλούσιος δηλαδή ή αν δεν μπορούσε να ασχοληθεί με την θάλασσα ήταν "Ά-πορος" δηλ. χωρίς τα πλούτη που προσφέρει η θάλασσα...
Σε μια αρχαιοτάτη καταγραφή στις πινακίδες της Γραμμικής Β' (Η Γραμμική Β είναι η πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας, μεταγενέστερη μορφή της Γραμμικής Α, και χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή Περίοδο, από το 17ο ως τον 13ο αι. π.Χ.) εντοπίζουμε την λέξη "ΤΑ "- "ΛΑ"- "ΣΟ" - "ΠΟ" - "ΡΟ"... Εναλλαγή των Του - Δου - Θου οδοντικών άηχων συμφώνων, είναι ο "Θαλασσοπόρος"...
Με άνεμο 6 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Πόντος" έτσι έχουμε το "Ποντο-Πόρο" πλοίο, Εύξεινος Πόντος, Πόντιους.
Με άνεμο 7 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Κλύδων" έτσι έχουμε τον κλυδωνισμό.
Με άνεμο 8 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Άχα". Το Χάος (>χάfος), κατά τους Στωικούς εκ του Χέω = χύνω, άχα... Έτσι λοιπόν ταξιδεύει η λέξη και γίνεται Σουηδ. Δαν.: hav, Λατιν.: Aqua αραβικά aya...
Με άνεμο 9 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Ρόθιον"...
Με άνεμο 10 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Δόν - Δάν". Δόν -Δάν = Δόνησις... Ταξιδεύει και αυτή η λέξη και έχουμε την Τούρκ.: deniz , αλλά και εκ της "Σείσεως" συνώνυμο της "Δονήσεως" έχουμε Αγγλ.: "Sea", Ολλανδ.: "Zee", Νορβ.: Sjø
Με άνεμο 11 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Βρύξ"..
Με άνεμο 12 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Βρύχα" αυτός που ήταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν "Υπό Βρύχα" έτσι έχουμε το υποβρύχιο κλπ...
Πηγές: Άννας Τζιροπούλου Ευσταθίου
”Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ" και "ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ"
και Λεξικό Ελληνικής LIDDELL & SCOTT.»
*Την κλίμακα μποφόρ επινόησε το 1806 ο Ιρλανδός Ναύαρχος και υδρογράφος Φράνσις Μποφόρ (Francis Beaufort), προκειμένου να τυποποιηθεί η περιγραφή των καιρικών συνθηκών και να διευκολυνθεί η συνεννόηση των ναυτιλλομένων.
Ο Μποφόρ ήταν επικεφαλής της υδρογραφικής υπηρεσίας του αγγλικού ναυτικού και επινόησε μια απλή κλίμακα δεκατριών βαθμών (0-12) για την εμπειρική μέτρηση των ανέμων, βασισμένη αρχικά στα αποτελέσματα που είχε ο άνεμος στα πανιά ενός αγγλικού πολεμικού πλοίου: από τον άνεμο που μόλις αρκούσε για την ώθησή του, έως “αυτόν που κανένα πανί δεν μπορεί να αντέξει”.
Σήμερα η κλίμακα Μποφόρ χρησιμοποιείται εκτεταμένα στα δελτία καιρού και στις μετεωρολογικές προγνώσεις.
Πάντως, είναι εύκολο να αναγνωρίζεις και συ τα μποφόρ, όταν ταξιδεύεις στη θάλασσα, απλώς παρατηρώντας την επίδραση του ανέμου στο νερό:
0 Μποφόρ: Δεν φυσά άνεμος και η θάλασσα είναι επίπεδη, κοινώς “λάδι”.
1 Μποφόρ: Σχεδόν άπνοια ή με ένα ελαφρύ αεράκι. Το νερό κάνει μικρές “ρυτίδες”.
2 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι πολύ ασθενής (ελαφριά αύρα) και στη θάλασσα εμφανίζονται μικρά κυματάκια που δεν “σπάνε”. Οι κορυφές τους έχουν υαλώδη μορφή και ποτέ αφρώδη.
3 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι ασθενής (γλυκιά αύρα) και η θάλασσα λίγο ταραγμένη. Τα μικρά κύματα αρχίζουν να σπάνε και εμφανίζεται λίγος αφρός (“προβατάκια”).
4 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι σχεδόν μέτριος (μέτρια αύρα) και η θάλασσα λίγο ταραγμένη ως ταραγμένη. Τα κύματα είναι μέτρια και εμφανίζεται αφρός και σταγονίδια νερού (πίτυλος).
5 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι μέτριος και η θάλασσα ταραγμένη. Τα κύματα είναι μεγαλύτερα (ύψους 1,2 – 2,5 μ.) και εμφανίζονται αφρώδεις κορυφές παντού.
6 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι ισχυρός και η θάλασσα κυματώδης. Εμφανίζονται μεγάλα κύματα (ύψους 2 – 4 μ.) με επιμήκεις αφρώδεις κορυφές (“άσπρα άλογα”) και έντονο πίτυλο.
7 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι σφοδρός / σχεδόν θυελλώδης. Η θάλασσα ογκούται (φουσκώνει) και λευκός αφρός από κύματα (ύψους 3 – 5 μ.) που σπάζουν αρχίζει να παρασύρεται και να σχηματίζονται ραβδώσεις κατά την διεύθυνση του ανέμου.
8 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι θυελλώδης και η θάλασσα αρχίζει να φουρτουνιάζει. Εμφανίζονται σχετικά ψηλά κύματα (4 – 6 μ.) με προεξέχουσες κορυφές, που αρχίζουν να σπάνε. Σχηματίζονται έντονες λωρίδες αφρού κατά τη διεύθυνση του ανέμου. Υπάρχουν μεγάλες ποσότητες αιωρούμενου αφρού.
9 Μποφόρ: Ο άνεμος είναι πολύ θυελλώδης και η θάλασσα τρικυμιώδης. Τα κύματα είναι ψηλά (6 – 9 μ.), με πυκνές ραβδώσεις αφρού κατά την διεύθυνση του ανέμου. Οι κορυφές των κυμάτων αρχίζουν να γέρνουν, να πέφτουν και να κυλίονται. Ο αφρός είναι δυνατόν να επηρεάζει την ορατότητα.
10 Μποφόρ: Θύελλα. Η θάλασσα είναι πολύ τρικυμιώδης. Τα κύματα είναι πολύ ψηλά (8 – 12,5 μ.), με μακριές λοφώδεις ράχες. Το σπάσιμο και κύλισμα των κορυφών τους γίνεται έντονο και βίαιο. Η θάλασσα εμφανίζει μεγάλα λευκά μπαλώματα και η συνολική της εμφάνιση αρχίζει να ασπρίζει. Η ορατότητα μειώνεται.
11 Μποφόρ: Βίαιη / σφοδρή θύελλα. Η θάλασσα είναι εξαιρετικά τρικυμιώδης. Εμφανίζονται εξαιρετικά ψηλά (9 – 14 μ.) και ογκώδη κύματα, υπάρχουν μεγάλες ποσότητες αιωρούμενου αφρού και μικρή ορατότητα. Γίνεται δύσκολη η θέα πλοίων μικρής και μεσαίας χωρητικότητας, ίσως για λίγη ώρα να χάνονται πίσω από τα κύματα. Παντού οι κορυφές των κυμάτων είναι σε αφρώδη κατάσταση.
12 Μποφόρ:Τυφώνας. Η θάλασσα είναι μαινόμενη. Τα κύματα είναι τεράστια (14 μ. και άνω). Ο αέρας γεμίζει με αφρό και πίτυλο, η θάλασσα ασπρίζει εντελώς. Υπάρχει ελάχιστη έως μηδενική ορατότητα.
Απόσπασμα ομιλίας του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα για τον Ιμπεριαλισμό (1964).
"Η κτηνωδία του Ιμπεριαλισμού
μια κτηνωδία που δε γνωρίζει όρια,
και δεν έχει εθνικά σύνορα.
Η κτηνωδία των στρατευμάτων του Χίτλερ
είναι σαν την κτηνωδία της Βόρειας Αμερικής
σαν αυτήν των Βέλγων αλεξιπτωτιστών,
και σαν αυτή των Γάλλων ιμπεριαλιστών στην Αλγερία.
Γιατί η φύση του Ιμπεριαλισμού είναι
να μετατρέπει τους ανθρώπους σε άγρια, αιμοδιψή ζώα,
αποφασισμένα να αφάξουν, να σκοτώσουν, να δολοφονήσουν, να καταστρέψουν μέχρι και το ύστατο ίχνος εικόνας επαναστατικού καθεστώτος
το οποίο συντρίβουν κάτω απ' τις αρβύλες τους επειδή αγωνίζεται για την ελευθερία.
Το άγαλμα του Λουμούμπα*
που καταστράφηκε σήμερα αλλά ξαναχτίζεται αύριο
αυτού του μάρτυρα της παγκόσμιας επανάστασης
και κάνει σαφές ότι ποτέ δεν (πρέπει να) εμπιστευόμαστε τον Ιμπεριαλισμό
σε καμία απολύτως περίπτωση!
Ούτε στο ελάχιστο!".* Patrice Lumumba (1925-1961): Ο πρώτος εκλεγμένος πρωθυπουργός της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό. Εκτελέστηκε από τον πραξικοπηματικό στρατό με ανάμειξη των κυβερνήσεων ΗΠΑ και Βελγίου.
1η δικη Μπελογιαννη και λοιπων ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ
συνοψις της δικης
........
Η σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη έγινε στις 20 Δεκέμβρη του 1950, αλλά η Ασφάλεια έδωσε στη δημοσιότητα το γεγονός μισό μήνα αργότερα, στις 5 Γενάρη 1951. Μια μέρα πριν, με απόφαση του Συμβουλίου Εφετών κλείστηκε ο «Δημοκρατικός», η πρώτη νόμιμη αριστερή εφημερίδα που βγήκε μετά τον Εμφύλιο, με την αμέριστη στήριξη του ΚΚΕ για να καλύψει το κενό της έλλειψης νόμιμου κομματικού Τύπου. Τις επόμενες ημέρες ανακοινώθηκαν οι συλλήψεις και άλλων κομμουνιστών, ενώ το όλο θέμα παρουσιάστηκε ως μεγάλη επιτυχία των υπηρεσιών δίωξης του κομμουνισμού. Δε χωράει αμφιβολία πως ήταν. Ετσι λίγους μήνες αργότερα οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε η πρώτη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και 92 ακόμη συντρόφων του.
..............
Η δίκη άρχισε στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών, στις 19 Οκτώβρη 1951 και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοέμβρη του ιδίου έτους.
Οι κατηγορούμενοι αντιμετώπισαν την κατηγορία ότι παραβίασαν τον ΑΝ 509, το νόμο δηλαδή με τον οποίο βγήκε, και τυπικά, παράνομο το ΚΚΕ, το Δεκέμβρη του 1947. Γινόταν, συνεπώς, φανερό πως επρόκειτο για μια πολιτική δίκη και πως οι κατηγορούμενοι δικάζονταν για τις πεποιθήσεις τους και μόνο γι’ αυτές. «Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ – είπε στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης – και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».
..........
Το γεγονός αυτό, ότι η δίκη ήταν ξεκάθαρα πολιτική, πράγμα που δεν αρνούνταν ούτε αυτοί που την οργάνωσαν, κατέστησε στην πράξη ανεφάρμοστη την απόφαση του στρατοδικείου βάσει της οποίας ο Ν. Μπελογιάννης και 11 ακόμη σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο.
........
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
................
ΑΡΑ ΜΕ ΤΗΝ 1η ΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΩΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΟΥΝ...
...
στο ενδιαμεσο και κατα την διαρκεια της δικης
.....
Η ΗΓΕΣΙΑ ΑΠ' ΕΞΩ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΚΙ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΣΚΙΤΣΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ..
Η ΜΕΤΑΒΑΡΚΙΖΙΑΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΕΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ....
..........
2η δικη Μπελογιαννη και λοιπων για κατασκοπια η οποια με βασει τον νομο τοτε ειχε ποινη θανατου...
....
συλλαμβανεται στην γλυφαδα ο μηχανισμος του κκε με τους παρανομους ασυρματους μετα απο καρφωτη μιας που μεχρι τοτε ολοι αγνοουσαν την υπαρξη του (εννοω τις διωκτικες αρχες)...
εκμεταλλευομενο το γεγονος αυτο το μεταβαρκιζιανο καθεστως θελει να συνδεσει την 1η δικη και τους μπελογιαννης και λοιπους με τους ασυρματους για να τους κατσει στο σκαμνι ως κατασκοπους και αρα με βασει το νομο τοτε να μπορει να τους εκτελεσει κιολας μιας που ηθελε αιμα ετσι κι αλλιως....
απαντες οι κατηγορουμενοι και ο Μπελογιαννης αρνουνται την οποιαδηποτε σχεση με ασυρματους (αρα κατασκοπια) και επι της ουσιας οι αρχες δεν εχουν κανενα στοιχειο εναντιον τους...αρχιζουν οι πιεσεις αλλα ακρη δεν βγαινει....
...................
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΗΡΕΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ...ΩΣ ΑΠΟΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ Ο ΜΠΑΡΜΠΑΣ (ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ ) ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΕΞΗΣ ΑΜΙΜΗΤΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ''ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ'' ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ...
..............
ΣΤΕΛΝΕΙ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΤΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ....
..........
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ (ΣΕ ΑΡΕΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ) ΔΕΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΩΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΜΕ ΒΑΣΕΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ Α.Ν. 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπίας.....
................
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΟΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ ΕΚΑΨΑΝ ΚΑΙ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ...
..........
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
.........
ΑΝ Ο ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΧΑΦΙΕΣ ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΛΑΞ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ.
........
ΕΔΩ ΝΑ ΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΜΠΑΡΜΠΑΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ..
ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ 2ου ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ (ΔΣΕ) και σφοδρος πολεμιος του Ζαχαριαδη εσωκομματικα...
....
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ (οχι ολα, αλλα τα περισσοτερα γυρω στο 80%)
............
ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ....
Χαλκίν Γκολ: Η πρώτη νίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ζούκoφ – 11/5/1939: Οι Γιαπωνέζοι εισβάλλουν στη σοσιαλιστική Μογγολία
Πότε άρχισε στ’ αλήθεια ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος; Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Πολωνία την 1/9/1939 (που θεωρείται η επίσημη ημερομηνία έναρξης); Ή μήπως όταν οι Γερμανοί προσάρτησαν την Τσεχοσλοβακία με τη συνθήκη του Μονάχου το Σεπτέμβρη του 1938; Και γιατί όχι όταν προσάρτησαν την Αυστρία το Μάρτη του 1938; Άλλοι πάλι λένε ότι άρχισε νωρίτερα όταν Γερμανοί και Ιταλοί εισέβαλαν στην Ισπανία για να βοηθήσουν το Φράγκο το καλοκαίρι του 1936. Ήταν τότε μια Ευρώπη που σπαράσσονταν από τη Γερμανική και Ιταλική φασιστική «επιθετικότητα» και τον Αγγλογαλλικό «κατευνασμό».
Πάντως, σ’ όλη αυτή τη διεκδίκηση της «πρωτιάς», ξεχωριστή θέση έχει η σύγκρουση Ιαπώνων και Σοβιετικών στη Μογγολία, από τις 11/5 μέχρι τις 16/9/1939, που (ακόμα κι αν δεν θεωρηθεί η πρώτη μάχη του πολέμου), σίγουρα είναι η πρώτη νίκη ενάντια σε κάποια δύναμη του άξονα.
Να σημειώσουμε ότι είχε προηγηθεί ο Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος του 1904-1905, που η Ιαπωνική Αυτοκρατορία, είχε κατατροπώσει τις τσαρικές δυνάμεις, είχε καταβυθίσει τον ρωσικό στόλο και είχε καταλάβει το στρατηγικό λιμάνι Port Arthur. Αλλά και η Ιαπωνική εισβολή και κατοχή της Σιβηρίας το 1919, τον καιρό της ξένης επέμβασης 14 ξένων κρατών μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, που όμως αποκρούστηκε από τον κόκκινο στρατό.
Η σύγκρουση αυτή πήρε το όνομά της από τον ποταμό Χαλκίν Γκολ, που διέτρεχε το πεδίο της μάχης. Στην Ιαπωνία, η καθοριστική αυτή μάχη είναι γνωστή ως το «Επεισόδιο του Νομονχάν». Οι Γιαπωνέζοι, από το 1931, είχαν καταλάβει τη Μαντζουρία (Μαντσούκο), μεγάλο μέρος της Κίνας κι είχαν βλέψεις στις Σοβιετικές περιοχές που συνόρευαν με τις νέες της κτήσεις της και συνεχή συνοριακά επεισόδια. Η περιοχή βρίσκεται κοντά στο ζωτικής σημασίας λιμάνι του Βλαδιβοστόκ κι είναι η «πόρτα» της Σιβηρίας. Το διακύβευμα της αντιπαράθεσης ήταν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Μαντζουρίας και πέρα από αυτές, ποιος θα κυριαρχήσει στη Βορειοανατολική Ασία. Τελικά οι Γιαπωνέζοι στράφηκαν ενάντια στην Σοσιαλιστική Μογγολία, που είχε συνθήκη αμοιβαίας βοήθειας με την ΕΣΣΔ.
Τότε υπήρχε αντίθεση για το ποιο είναι το σύνορο Μογγολίας και Μαντσούκο. Οι Ιάπωνες ισχυρίζονταν ότι το σύνορο μεταξύ του Μαντσούκο και της Μογγολίας ήταν ο ποταμός Χαλχίν Γκολ, ενώ οι Μογγόλοι και οι Σοβιετικοί τους σύμμαχοι θεωρούσαν ότι το σύνορο πήγαινε ανατολικά από το χωριό Νομονχάν. Η αμφισβητούμενη περιοχή ήταν μια ζώνη πλάτους 16 χιλιομέτρων.
Ο Ιαπωνικός στρατός κατοχής του Μαντσούκο ήταν η επίλεκτη Στρατιά Κουάντουνγκ της Ιαπωνίας, μαζί με τις μόνιμες δυνάμεις των συνόρων και περιλάμβανε σειρά από στρατιωτικές και συνοριακές μονάδες φύλαξης του Μαντσούκο.
Οι Σοβιετικές δυνάμεις, ήταν αυτές που ήταν αναπτυγμένες στην περιοχή της Βαϊκάλης και των συνόρων μεταξύ Σιβηρίας και Μαντζουρίας. Οι μογγολικές δυνάμεις αποτελούνταν κυρίως από ταξιαρχίες ιππικού και ελαφρές μονάδες πυροβολικού, και αποδείχτηκαν αποτελεσματικές και ευκίνητες.
Το όλο θέμα ξεκίνησε στις 11 Μαΐου 1939. Μια μονάδα του Μογγολικού ιππικού 70 – 90 ανδρών εισήλθε στην αμφισβητούμενη περιοχή σε αναζήτηση βοσκής για τα άλογά τους. Το ιππικό του Μαντσούκο επιτέθηκε στους Μογγόλους και τους απώθησε πίσω από τον ποταμό Χαλχίν Γκολ. Τις επόμενες μέρες η αμφισβητούμενη περιοχή άλλαζε χέρια μέρα με τη μέρα.
Μέχρι που στις 28 Μαΐου, όταν το Γιαπωνέζικο πεζικό μπήκε και απώθησε τους Μογγόλους από την αμφισβητούμενη περιοχή, οι Σοβιετο-Μογγολικές δυνάμεις αντεπιτέθηκαν, περικύκλωσαν τις δυνάμεις των Γιαπωνέζων και τις αποδεκάτισαν.
Οι δύο πλευρές άρχισαν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους. Η Ιαπωνία συγκέντρωσε 75.000 άντρες στο θέατρο της σύγκρουσης. Ενώ οι Σοβιετικοί απέστειλαν κι αυτοί στρατό με έναν νέο στρατιωτικό διοικητή, τον Γκεόργκι Ζούκοφ, που έφτασε στις 5 Ιουνίου και έφερε μαζί του μηχανοκίνητες, τεθωρακισμένες και αεροπορικές δυνάμεις του στη ζώνη της μάχης. Το «επεισόδιο» εξελίχθηκε σε πόλεμο, όπου πήραν μέρος πάνω από 100.000 στρατιώτες, σχεδόν 1000 άρματα κι άλλα τόσα αεροπλάνα. Σκοτώθηκαν οι τραυματίστηκαν πάνω από 40.000 από αυτούς.
Κατά την κλιμάκωση των μαχών, από 20 μέχρι 31 Αυγούστου 1939, οι Ιάπωνες κατατροπώθηκαν.
Περισσότερο από 75% των επίγειων δυνάμεων των Ιαπώνων στο μέτωπο σκοτώθηκαν κατά την μάχη.
Η σύγκρουση επηρέασε καθοριστικά τις καίριες αποφάσεις του Τόκιο και της Μόσχας το 1941, που διαμόρφωσαν τη διεξαγωγή και την τελική έκβαση του πολέμου.
1.Στη μάχη αυτή ο Ζούκοφ δοκίμασε με επιτυχία την τακτική που χρησιμοποίησε στη συνέχεια σ’ όλες τις μεγάλες μάχες εναντίον των Γερμανών (Μόσχα, Στάλιγκραντ, Κούρσκ, κλπ.). Μία συνδυασμένη μαζική επίθεση πεζικού και πυροβολικού, που καθήλωνε τον εχθρό στο κεντρικό μέτωπο, καθώς πανίσχυροι τεθωρακισμένοι σχηματισμοί περικύκλωναν τα εχθρικά πλευρά, περικυκλώνοντας και συντρίβοντας τον ολοκληρωτικά σε μία μάχη εκμηδένισης.
2.Το «αστέρι» που ονομάζεται Ζούκοφ, έλαμψε πρώτη φορά εκεί, δίνοντας τη δυνατότητα στο Στάλιν και τη Στάβκα να του εμπιστευτούν αργότερα την πρωτοκαθεδρία στις πιο σημαντικές μάχες, καθώς και την αρχιστρατηγία των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ.
3.Αυτή η μάχη κι η ανάμνησή της, έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο, ώστε το Ιαπωνικό επιτελείο να μην τολμήσει ποτέ επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ απ’ τα ανατολικά, όπως επιθυμούσε διακαώς ο Χίτλερ κι όπως φοβόταν ο Στάλιν.
4. Σύμφωνα με τους αναλυτές, όταν το 1941 η Ιαπωνία ταλαντευόταν αν θα επιτεθεί προς τα δυτικά της ή προς τα ανατολικά της, η μάχη του Χαλκίν Γκολ κι η ανάμνησή της, ήταν μια από τις αιτίες που οι Γιαπωνέζοι επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ κι όχι εναντίον της ΕΣΣΔ.
5.Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη μάχη εναντίον των Γερμανών που κερδήθηκε (Μόσχα, Δεκέμβρης 1941), κερδήθηκε με αιχμή τα εμπειροπόλεμα στρατεύματα που κατάφεραν οι σοβιετικοί να φέρουν από την άπω ανατολή και τη Σιβηρία. Τα ίδια στρατεύματα που είχαν πάρει μέρος και νικήσει στη μάχη του Χαλκίν Γκολ.
Η μάχη του Χαλκίν Γκολ, που ήταν η πρώτη νίκη του πολέμου, μονίμως αποσιωπάται ή υποτιμάται στην ιστοριογραφία.
Όπως και η τελευταία μάχη του πολέμου, που ήταν πάλι ανάμεσα σε Σοβιετικούς και Γιαπωνέζους, πάλι στη Μαντζουρία και τη Σαχαλίνη, τον Αύγουστο του 1945, που οι Σοβιετικοί επιτέθηκαν εναντίον της Ιαπωνίας, τελειώνοντας και κλείνοντας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Ανατολή.
Πενήντα εννέα χρόνια από το βρώμικο ιμπεριαλιστικό σύμφωνο που παρέδωσε την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ και οδήγησε στον προθάλαμο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου
Από αριστερά προς δεξιά: Τσάμπερλεν, Νταλαντιέ, Χίτλερ, Μουσολίνι και Τσιάνο φωτογραφίζονται πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου.
Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1938 οι ηγέτες της Μ. Βρετανίας, Τσάμπερλεν, της Γαλλίας, Νταλαντιέ, της Ιταλίας, Μουσολίνι και της Γερμανίας, Χίτλερ, υπέγραφαν στο Μόναχο μία από τις πιο επαίσχυντες ιμπεριαλιστικές συμφωνίες που έχει υπογραφεί ποτέ:
Το γνωστό στην ιστορία Σύμφωνο του Μονάχουμε το οποίο παραδόθηκε στη χιτλερική Γερμανία η Τσεχοσλοβακία, γεγονός που έφερε ακόμη πιο κοντά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τη διάσκεψη του Μονάχου, που προηγήθηκε της συμφωνίας, είχε αποκλειστεί η Σοβιετική, Ενωση παρόλο που είχε σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας με την Τσεχοσλοβακία, και το χειρότερο, είχε αποκλειστεί η ίδια η Τσεχοσλοβακία, της οποίας το μέλλον παιζόταν κορόνα - γράμματα.
Στη διάσκεψη δεν πήραν τυπικά μέρος ούτε οι ΗΠΑ. Ουσιαστικά όμως η συμμετοχή τους ήταν ενεργός στο παρασκήνιο ούτως ώστε να υπάρξει αποτέλεσμα που να ικανοποιεί τον Χίτλερ. Ετσι, όταν επιτεύχθηκε η συμφωνία οι ΗΠΑ τη χαιρέτισαν με ανακούφιση.
Αμέσως μετά το Μόναχο, ο Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας, Μπένες και πολλοί κρατικοί παράγοντες της χώρας έφυγαν στο εξωτερικό. Στην εξουσία ήρθαν φανεροί οπαδοί της χιτλερικής Γερμανίας που άρχισαν τον εκφασισμό του κράτους, εξαπολύοντας, ευθύς εξαρχής, διώξεις σε βάρος του Τσεχοσλοβάκικου Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε λιγότερο από έξι μήνες, το Μάρτη του 1939, η Τσεχοσλοβακία πέρασε ολοκληρωτικά στην κατοχή της Γερμανίας.
Οπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η Συμφωνία του Μονάχου δεν ήταν ένα ατυχές συμβάν στην ιστορία της αγγλογαλλικής και αμερικάνικης διπλωματίας, αλλά ούτε και αποτέλεσμα της δήθεν φιλειρηνικής πολιτικής των τριών αυτών μεγάλων δυνάμεων εκείνης της εποχής, όπως συνήθως ισχυρίζεται η αστική ιστοριογραφία. Το Μόναχο ήταν αποτέλεσμα μιας καλοζυγισμένης ιμπεριαλιστικής πολιτικής που ωθούσε τις εξελίξεις προς τον πόλεμο, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή η πολιτική υπολόγιζε πως ο πόλεμος θα στρεφόταν προς ανατολάς, δηλαδή εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Πολιτική ενθάρρυνσης - ενίσχυσης του φασισμού
Ο αγγλογαλλικός και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρά τις διαφορές τους, είδαν στο πρόσωπο του φασισμού - που πρόβαλε απειλητικός για την παγκόσμια ειρήνη από τις αρχές τις δεκαετίας του '30 - την αιχμή του δόρατος ενάντια στο παγκόσμιο εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα και την ΕΣΣΔ. Υπολόγιζαν ότι ένας πόλεμος των δυνάμεων του άξονα με την ΕΣΣΔ θα οδηγούσε, άμεσα ή έμμεσα, στην εξάλειψη του σοσιαλιστικού καθεστώτος της τελευταίας και ταυτόγχρονα στην ουσιαστική εξασθένηση των φασιστικών δυνάμεων, κυρίως της Γερμανίας και της Ιαπωνίας - αλλά της Ιταλίας κατά δεύτερο λόγο. Ετσι θα διευκολύνονταν στη συνέχεια τα σχέδιά τους για το μοίρασμα των αγορών που θα απελευθερώνονταν. Υπό το πρίσμα αυτών των υπολογισμών Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ ενίσχυσαν απροκάλυπτα το φασισμό μην κάνοντας τίποτα για να εμποδίσουν τη συνεχώς αυξανόμενη απειλητική του δύναμη κι έχοντας προφανώς την αυταπάτη ότι αυτή η δύναμη δεν ήταν απειλητική για τα συμφέροντά τους, αλλά μπορούσαν να την κατευθύνουν εκεί που ήθελαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τρεις προαναφερόμενες δυνάμεις δεν αντέδρασαν ούτε για τα μάτια του κόσμου στην επίθεση της Ιταλίας στην Αιθιοπία το 1935, ενέκριναν την επίθεση και τις κτήσεις της Ιαπωνίας στην Κίνα, ενθαρρύνοντας τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό να μεταφέρει τον πόλεμο στα σοβιετικά σύνορα - όπως και έγινε στη συνέχεια -διευκόλυναν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τη νίκη των φασιστών του Φράνκο στην Ισπανία, ενέκριναν το γερμανικό επανεξοπλισμό και την προσάρτηση της Αυστρίας, το Μάρτη του 1938, στη χιτλερική Γερμανία.
Η προκλητική στάση ενθάρρυνσης του φασισμού από τον αγγλογαλλικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό θα ξεπεράσει κάθε όριο όταν η Γερμανία θα θελήσει να βάλει στο χέρι την Τσεχοσλοβακία.
Το ξεπούλημα της Τσεχοσλοβακίας
Εναν περίπου μήνα μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, τον Απρίλιο του 1938, η Γερμανία άρχισε να δείχνει τα δόντια της στην Τσεχοσλοβακία. Γι αυτή την εξέλιξη η σοβιετική κυβέρνηση είχε προειδοποιήσει έγκαιρα και με τον ποιο επίσημο τρόπο, ζητώντας ταυτόχρονα συντονισμένα μέτρα, διεθνώς, που θα έφραζαν το δρόμο στα γερμανικά ιμπεριαλιστικά σχέδια. Φυσικά, ανταπόκριση στις σοβιετικές εκκλήσεις δεν υπήρξε από μέρους των Αγγλογάλλων και των Αμερικάνων κι έτσι ο δρόμος για την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας έμεινε ανοιχτός στο Χίτλερ. Χρησιμοποιώντας τη γερμανική μειονότητα που ζούσε στη Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας - ιδιαίτερα τα εθνικοσοσιαλιστικά στοιχεία της μειονότητας - και με αρχικό αίτημα την αυτονομία των Σουδητών, η χιτλερική Γερμανία άρχισε έμπρακτα να απειλεί την υπόσταση του τσεχοσλοβάκικου κράτους.
Το Σεπτέμβρη του '38 στο πλευρό της προστίθενται η Ιταλία και η Ιαπωνία. Ο Μουσολίνι ανοιχτά ζητάει τη διάλυση του τσεχοσλοβάκικου κράτους και η Ιαπωνία απειλεί ότι θα πάρει μέρος στον επικείμενο αγώνα της Γερμανίας και Ιταλίας κατά των "κόκκινων".
Επίσης ύστερα από συνεννόηση με τη Γερμανία, εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας άρχισαν να προβάλλουν η Πολωνία και η Ουγγαρία. Σ' όλο αυτό το διάστημα από την έναρξη της γερμανοτσεχοσλοβάκικης κρίσης, η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ πιέζουν την Τσεχοσλοβακία να κάνει υποχωρήσεις απέναντι στη Γερμανία. Η στάση αυτή όπως ήταν φυσικό άνοιξε περισσότερο την όρεξη των χιτλερικών.
Στις 15/9/1938 ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν συναντιέται με τον Χίτλερ στο Μπερχεσγκάντεν. Ο τελευταίος αξιώνει αυτοδιοίκηση των Σουδητών και καταγγελία του Σοβιετοτσεχοσλοβάκικου Συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας (είχε υπογραφεί στις 16/5/1935). Η απάντηση του Τσάμπερλεν είναι θετική. Τέσσερις μέρες μετά η Αγγλία και η Γαλλία με τελεσίγραφό τους ζητούν από την Τσεχοσλοβακία να δεχτεί τις απαιτήσεις του Χίτλερ. Η τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση αρχικώς αρνείται το τελεσίγραφο για να υποταχθεί στη συνέχεια σ' αυτό, γεγονός που ξεσηκώνει θύελλα λαϊκών αντιδράσεων και την αναγκάζει, στις 23/9, να καλέσει το λαό σε γενική επιστράτευση. Στη συνέχεια πραγματοποιείται και νέα συνάντηση του Τσάμπερλεν με τον Χίτλερ, όπου ο τελευταίος προχωρεί σε νέες αξιώσεις, αφού ξέρει ότι ο συνομιλητής του είναι έτοιμος να του ικανοποιήσει κάθε απαίτηση. Συγκεκριμένα, ζητάει να ικανοποιηθούν οι πολωνικές και ουγγρικές απαιτήσεις σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας και να μην υπάρξουν αντιστάσεις στην κατάληψη από τη Γερμανία της Σουδητίας. Ο Τσάμπερλεν συμφωνεί. Ομως ο Χίτλερ δε σταματάει εδώ. Ανακοινώνει ότι από τις 2μμ της 28ής Σεπτεμβρίου ο γερμανικός στρατός θα βρίσκεται σε κατάσταση επιστράτευσης.
Η ιμπεριαλιστική δύση σύρεται εξ ολοκλήρου στα πόδια του Χίτλερ. Οι ΗΠΑ καλούν τους ηγέτες της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας να τα βρουν και να καταλήξουν σε συμφωνία. Την ίδια διάθεση έχουν και οι Αγγλογάλλοι. Ετσι πραγματοποιείται η διάσκεψη του Μονάχου με τη συμμετοχή των αρχηγών των τεσσάρων κρατών - Τσάμπερλεν, Νταλαντιέ, Μουσολίνι και Χίτλερ - η οποόα ως κατάληξή της είχε (29/9/1938) το επαίσχυντο σύμφωνο παράδοσης της Τσεχοσλοβακίας στη ναζιστική Γερμανία. Με το Σύμφωνο του Μονάχου η Τσεχοσλοβακία υποχρεωνόταν μέσα σε δέκα μέρες να παραδώσει τη Σουδητία στη Γερμανία και μέσα σε τρεις μήνες να ικανοποιήσει τις αξιώσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας.
Ετσι έχασε μία έκταση 41.098 τετρ. χλμ., με 5 εκατ. κατοίκους, από τους οποίους πάνω από ένα εκατ. ήταν Τσέχοι και Σλοβάκοι.
Στις 30/9/1938 η Γερμανία και η Αγγλία υπέγραψαν στο Μόναχο δήλωση για αμοιβαία μη επίθεση και διακανονισμό όλων των επίμαχων ζητημάτων που θα δημιουργούνταν.
Λίγο αργότερα ανάλογη δήλωση υπέγραψε με τη Γερμανία και η Γαλλία.
Ο μόνος υπερασπιστής της ανεξαρτησίας της Τσεχοσλοβακίας παρέμεινε ως το τέλος η ΕΣΣΔ, η οποία δήλωσε την ετοιμότητά της να ανταποκριθεί μονομερώς στις υποχρεώσεις της, που προβλέπονταν στο Σοβιετοτσεχοσλοβάκικο σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας.
Δηλαδή, κατά παράβαση των όρων του που προέβλεπαν ότι παρόμοια βοήθεια θα έπρεπε να δώσει και η Γαλλία.
Ομως η τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση δε θέλησε να αξιοποιήσει τη σοβιετική πρόταση.
Γεωργαλάς...Στέλεχος της παράνομης ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ από 15 χρονών το 1948, ως και το 1956. Έζησε στην Ουγγαρία ώσπου το 1957, διαφωνήσας ριζικά και με τον "χρουστσοφικό κομμουνισμό" όπως πριν με τον "σταλινικό", ήρθε μέσω Αιγύπτου όπου είχε γεννηθεί, στην Αθήνα και ασχολήθηκε συστηματικά με την "σοβιετολογία" κι εν μέρει με λογοτεχνία.
Δήλωνε και δηλώνει "αντίπαλος του κομουνισμού μα και του καπιταλισμού", υπέρμαχος μιας "ιδεατής αν και ανεφάρμοστης επί πολλές γενεές ακόμα ...δημοκρατίας των αρίστων", αυτό που άλλοι αποκαλούν "αρισταρχία"...
Η χούντα του Παπαδόπουλου τον αξιοποίησε ως προπαγανδιστή σοβιετολόγο, τον υπουργοποίησε και τον διόρισε περιφερειακό διοικητή Κρήτης στο Ηράκλειο όταν μετέφερε από τα Χανιά εκεί την διοικητική πρωτεύουσα Κρήτης το 1969.
Παρά το θλιβερό επί χούντας κατάντημά του, είναι βαθύς γνώστης, με προσωπικά βιώματα (άλλο το πώς τα ερμηνεύει...) των πολιτικοκοινωνικών και ιστορικών καταστάσεων στις χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού" Επικριτής του κομμουνισμού, μα ...τελικά επικριτής και του καπιταλισμού με τον οποίο λέει (ειδικά μετά το 19. 50΄ του βίντεο) πως ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν το ίδιο καθεστώς με άλλες μεθόδους πειθάρχησης των πολιτών-"κρατικό καπιταλισμό", τον χαρακτηρίζει, όπως ακριβώς τον χαρακτηρίζουν και πολλοί ανά τον κόσμο τροτσκιστές από το 1930 και μετά, (το ΕΕΚ-η πρώην ΟΣΕ στην Ελλάδα)...
Όσον αφορά το αισχρό ψέμα του Ρένου Αποστολίδη, που το επαναλαμβάνει και στο παραπάνω βίντεο, ότι τάχα ο Καζαντζάκης, "χαιρόμενος γι αυτό" είπε πως "τα σοβιετικά τανκς στην Ουγγαρία το 1956 ...χόρευαν πιρουέτες", του απάντησε, μεταξύ πολλών άλλων σοβαρών πνευματικών ανθρώπων ο Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιό του ως εξής:
Και σήμερα θα έχουμε άρθρο σχετικό με τον Καζαντζάκη, μετά το προχτεσινό που το αφιερώσαμε στην Οδύσειά του. Σήμερα, παρόλο που δεν είναι Κυριακή, διότι το θέμα μας δεν είναι φιλολογικό όπως θα δείτε.
Με την πρόσφατη φασαρία για το χαμένο σίγμα της Οδύσειας του Καζαντζάκη, έγιναν στα κοινωνικά μέσα συζητήσεις για τον μεγάλο λογοτέχνη, και σε αυτές είδα να αναπαράγεται, και μάλιστα πάνω από μία φορά, κάτι που το θεωρώ ψευδές, αποτέλεσμα συκοφαντίας. Κι επειδή ένας βασικός σκοπός του ιστολογίου είναι ανασκευάζει μύθους, ψέματα και λαθροχειρίες, γράφω το σημερινό σημείωμα.
Λοιπόν, η άποψη που είδα να διατυπώνεται στις διαδικτυακές αυτές συζητήσεις είναι ότι, όταν έγινε η σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία το 1956, ο Καζαντζάκης χαιρέτισε τον σοβιετικό στρατό.
Η μοναδική πηγή γι’ αυτόν τον ισχυρισμό είναι μια τηλεοπτική συνέντευξη του Ρένου Αποστολίδη, που θα τη δούμε παρακάτω. Παλιότερα είχα αντέξει να δω αυτη την εκπομπή, που υπάρχει σε συνέχειες στο Γιουτούμπ και ειχα ερευνήσει το θέμα, χωρίς να βρω την παραμικρή τεκμηρίωση για τον ισχυρισμό του Αποστολίδη. Βλέποντας τώρα ότι ο ισχυρισμός έχει γίνει πιστευτός, αφού τον επανέλαβαν δυο ή τρεις διαφορετικοί συνομιλητές μου, αποφάσισα να γράψω το σημερινό άρθρο.
Πρέπει εκ προοιμίου να δηλώσω ότι έχω κάκιστη ιδέα για τον Ρένο Αποστολίδη (1924-2004), σε ηθικό κυρίως επίπεδο. Ο λόγος για τον οποίο έχω αυτή την κάκιστη ιδέα δεν είναι η αφόρητη έπαρσή του, που στάζει από την οθόνη μόλις τον δείτε να μιλάει για λίγο, δεν είναι ότι εισέβαλε στη Βουλή επικεφαλής ακροδεξιών τραμπούκων το 1964 ούτε ότι συνεργάστηκε με τη δικτατορία επιβάλλοντας σε όλες τις εφημερίδες να δημοσιεύουν διηγήματα από την ανθολογία του.
Αυτό που για μένα είναι ασυγχώρητο αμάρτημα είναι ότι το 1996, όταν ήταν αρχηγός της ΝΔ ο Μιλτιάδης Έβερτ, και γινόταν θόρυβος στις εφημερίδες για τα σαρδάμ του και την (υποτιθέμενη ή πραγματική, δεν θα το συζητήσω τώρα) πνευματική του ανεπάρκεια, ο Ρένος Αποστολίδης βγήκε και δήλωσε ότι είχε μαθητή τον 15χρονο Μιλτιάδη Έβερτ στο γυμνάσιο στην Ε’ Οκταταξίου και ότι ο μαθητής του ήταν «κάκιστος, ο χειρότερος που είχα στη ζωή μου», ότι έγραφε την Ιαπωνία «Η Απονία», ότι «δεν ήξερε το αλφάβητο» και ότι «είχε στίγματα ιδιωτείας». (Συνέντευξη του Ρένου στο περιοδικό Γυναίκα τχ. 1126 και τα ίδια στον ραδιοσταθμο Flash, με ευρεία αναδημοσίευση στον Τύπο της εποχής). Αυτά τα θεωρώ απαράδεκτα, όχι επειδή σαράντα χρόνια μετά είναι αδύνατο να αποδειχτούν αλλά διότι διαρρηγνύουν την ιερή σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον δάσκαλο και στον μαθητή -το βρίσκω χειρότερο από το να βγει ο ιερωμένος και να σχολιάσει δημόσια κάτι που έμαθε στην εξομολόγηση ή ο γιατρός να κοινολογήσει το ιστορικό του ασθενή του.
Τέλος πάντων, μπορεί να με βρίσκετε υπερβολικόν, αλλά έπρεπε να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι δεν εκτιμώ καθόλου τον Ρένο Αποστολίδη, παρόλο που έχω ακούσει από ανθρώπους που τον συναναστράφηκαν (π.χ. ο Κ. Φέρρης) ότι ήταν σαγηνευτικός συνομιλητής και καλός φίλος, ενώ αναγνωρίζω ότι έχει συμβάλει στα γράμματά μας, και ως λογοτέχνης και ως κριτικός-ανθολόγος. Διαβάζω μάλιστα και τα κείμενά του (έχω σχεδόν όλα τα περιοδικά που έβγαζε κατά καιρούς) και τα βρίσκω ανάγνωσμα ενδιαφέρον, σε ορισμένα σημεία ακόμα και τερπνό, αν μπορέσεις να ξεπεράσεις την πηχτή του έπαρση και την τάση του για συνεχείς παρεκβάσεις.
Αλλά πλατειάζω κι εγώ. Σε μια συνέντευξη λοιπόν του Ρένου Αποστολίδη που δόθηκε στον Β. Καββαθά στην εκπομπή Πρόσωπα της ΕΤ-1 το 1997, ο Ρένος ασχολείται με τον Καζαντζάκη. Η εκπομπή υπάρχει στο Γιουτούμπ αλλά δυστυχώς όχι ενιαία παρά σε έξι δεκάλεπτα αρχεία (παλιότερα το Γιουτούμπ έβαζε τέτοιους ανόητους περιορισμούς). Το απόσπασμα που μας ενδιαφέρει είναι στην αρχή του δεύτερου τμήματος, αν και νομίζω ότι και σε άλλα σημεία αναφέρεται ο Ρένος στον Καζαντζάκη, όταν π.χ. διατυπώνει τον αβάσιμο ισχυρισμό ότι οι πολλές μεταφράσεις έργων του Καζαντζάκη στο εξωτερικό οφείλονται στο ότι είχε διατελέσει πρέσβης στην Ουνέσκο (για μικρό διάστημα, προσθέτω εγώ: ένα χρόνο μόλις, από τα μέσα του 1947 ως τα μέσα του 1948). Όμως αυτό θα το δούμε άλλη φορά, προς το παρόν ας εστιαστούμε στα ουγγρικά. (Ευχαριστώ τον φίλο Jago που εντοπισε το απόσπασμα):
Το βίντεο ξεκινάει με τον Ρένο να λέει ότι το κοινό κακώς δίνει αξία σε συγγραφείς που δεν τους έχει διαβάσει, επειδή ακούγεται ότι είναι μεγάλοι.
«Οι δημόσιες σχέσεις του νεκρού, που λέω εγώ», σχολιάζει ο Β. Καββαθάς.
«Όχι μόνο του νεκρού, του ζωντανού», τον κόβει ο Ρένος και συνεχίζει:
«Όταν μπήκαν 3000 τανκς στη Βουδαπέστη το 1956» [ακολουθεί μακρά παρέκβαση για τους εργάτες της Βούδας], «όταν μπήκαν 3.000 τανκς, ο Καζαντζάκης με παγκόσμια δήλωσή του εχαιρέτισε τον ελευθερωτή σοβιετικό στρατό. Αυτό του εξησφάλισε την κάλυψη και την πάντοτε προβολή από την παγκόσμια Αριστερά, κι ακόμα. Εν τω μεταξύ ο άνθρωπος αυτός ….»
Λέει κι άλλα για τον Καζαντζάκη, στα οποία μπορεί και να έχει κάποιο δίκιο, αλλά θα σταματήσω εδώ. Εδώ διατυπώνεται μια συγκεκριμένη καταγγελία, ότι ο Καζαντζάκης χαιρέτισε τη σοβιετική επέμβαση το 1956 και ότι για τον λόγο αυτό κέρδισε την προβολή του.
Κάποιος που ξέρει απέξω χρονολογίες, θα έχει ήδη διατυπώσει μιαν ένσταση εδώ. Η επέμβαση στην Ουγγαρία έγινε τον Νοέμβριο του 1956, και ο Καζαντζάκης πέθανε ένα χρόνο μετα, τέλη Οκτωβρίου του 1957. Είχε ήδη προταθεί 8 φορές για Νόμπελ, κατά κοινή ομολογία είχε χάσει το βραβείο στις λεπτομέρειες και ύστερα από λυσσώδη προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης, τα έργα του μεταφράζονταν σε όλες τις γλώσσες και κέρδιζαν κριτικούς και κοινό -θέλω να πω, είχε ήδη πολύ μεγάλη προβολή.
Αλλά έγινε τάχα αυτή η «παγκόσμια» δήλωση; Πού έγινε; Δεν θα πρέπει να αναφέρεται κάτι στα διάφορα βιβλία για τον Καζαντζάκη; Τίποτα δεν έχω υπόψη μου. Επιπλέον, η δήλωση, αν έγινε, θα δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες της εποχής. Πού είναι; Εγώ ερεύνησα τις εφημερίδες που υπάρχουν στον ιστότοπο της Εθνικής Βιβλιοθήκης για το διάστημα Οκτωβρίου 1956 έως Ιανουάριο 1957 (η επέμβαση στην Ουγγαρία έγινε στις 23 Οκτωβρίου αρχικά, και στις 3 Νοεμβρίου στη συνέχεια, και τότε έγιναν οι σφοδρές συγκρούσεις, που κράτησαν περίπου 10 μέρες). Δεν βρήκα τίποτε. Μπορείτε κι εσείς να κάνετε την αναζήτηση, εδώ, βάζοντας «Καζαντζάκης» και επιλέγοντας π.χ. την Ελευθερία και ζητώντας το διάστημα π.χ από 1/10/1956 έως 1/12/1956 (ή όποιο άλλο θέλετε). Υπάρχουν αναφορές στον Καζαντζάκη, αλλά καμιά σε σχέση με την Ουγγαρία, και καμιά δήλωση.
Επειδή έχω και προσωπικό αρχείο, έψαξα επίσης στα φύλλα του Βήματος, του Έθνους και της Αυγής για την ίδια περίοδο. Πάλι δεν βρήκα καμιά «παγκόσμια δήλωση» του Καζαντζάκη υπέρ του σοβιετικού στρατού. Οπότε; Πώς μπορείς να αποδείξεις ότι κάτι δεν συνέβη; Με βάση την τυπική λογική, είναι αδύνατο. Μπορείς μονο να αποδείξεις ότι κάτι συνέβη, και γι’ αυτό το βάρος της αποδείξεως το έχει ο κατήγορος. Βέβαια, η κοινή (και όχι η τυπική) λογική μάς λέει ότι αν είχε γίνει «παγκόσμια δήλωση» από τον Καζαντζάκη, και μάλιστα τέτοιας εμβέλειας που να του χαρίσει την αιώνια προβολή, κάπου θα έπρεπε να υπάρχει ίχνος της -και τέτοιο, όπως είδαμε, δεν βρέθηκε πουθενά.
Ευτυχώς όμως, ψάχνοντας βρήκα κάτι άλλο. Υπάρχει πράγματι δήλωση του Καζαντζάκη για την επέμβαση στην Ουγγαρία, μονο που δεν χαιρετίζει τον σοβιετικό στρατό αλλά τον αγώνα του ουγγρικού λαού!
Όπως βλέπετε στο απόκομμα αριστερά (Έθνος, 14.11.1956), Ούγγροι συγγραφείς είχαν στείλει τηλεγράφημα σε κορυφαίους Ευρωπαίους πνευματικούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και στον Καζαντζάκη, ζητώντας συμπαράσταση.
Ο Καζαντζάκης είχε απαντήσει με τηλεγράφημα τα εξής:
Σαν Έλληνας που υποφέρω για την αιματηρή κατάπνιξη της ελευθερίας στην Κύπρο, εννοώ καλύτερα τον ηρωικό αγώνα του ουγγρικού λαού.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Θυμίζω ότι την εποχή εκείνη είχε ξεσπάσει ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και είχαν ήδη αρχίσει οι εκτελέσεις (πρώτοι ο Καραολής και ο Δημητρίου τον Μάιο του 1956).
Στη δήλωσή του ο Καζαντζάκης επιδέξια αναφέρεται και στον γώνα της Κύπρου και εκφράζει μεν συμπαράσταση αλλά δεν καταδικάζει ρητά τον σοβιετικό στρατό, ίσως και για να τηρήσει ισορροπίες αφού την ίδια εποχή εκτυλισσόταν η επέμβαση των Αγγλογάλλων στο Σουέζ και συζητιόταν στον ΟΗΕ το Κυπριακό.
Πάντως, θα συμφωνήσετε ότι η δηλωση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με χαιρετισμό στον «ελευθερωτή σοβιετικό στρατό», όπως ισχυρίστηκε ο Ρένος Αποστολίδης.
(Εδώ το αρχικό άρθρο έχει τροποποιηθεί) Υπάρχει όμως και άλλη μια τοποθέτηση του Καζαντζάκη για την Ουγγαρία, που έγινε μερικούς μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1957, όταν το Ίδρυμα Ευρωπαϊκής Κουλτούρας, στο οποίο ήταν μέλος, έστειλε ερωτηματολόγιο σε όλα του τα μέλη, ζητώντας να τοποθετηθούν πάνω στα γεγονότα. Τότε ο Καζαντζάκης απάντησε εκτενέστερα, αν και η απάντηση αυτή άργησε να δημοσιοποιηθεί -στην Ελλάδα έφτασε μόλις τον Απρίλιο, μέσω του λογοτεχνικού περιοδικού Καινούρια Εποχή, και αναδημοσιεύτηκε στην Αυγή:
Λείπει ένα κομμάτι από το τέλος, που ίσως μπορέσω να το βρω αργότερα και να το προσθέσω. Ο Καζαντζάκης τηρεί εδώ μέση στάση. Επικρίνει το καθεστώς και τη «ρωσική κατοχή», θεωρεί απάνθρωπη την επέμβαση του στρατού, αλλά απαραίτητη, γιατί θεωρεί ότι η εξόντωση του κομμουνισμού δεν είναι προς το συμφέρον της ανθρωπότητας. Ασφαλώς η στάση του διαφέρει από πολλών δυτικών διανοουμένων, μαζί και Ελλήνων, που ήταν απερίφραστοι στην καταδίκη της επέμβασης, αλλά και από τη στάση των κομμουνιστών διανοουμένων, που την υποστήριξαν. Είναι μια μέση στάση, που μπορεί πράγματι να θεωρηθεί ότι εξυπηρετούσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, αφού δεν προχωρούσε σε απερίφραστη καταδίκη.
Ωστόσο, με βάση τα παραπάνω, και αν δεν παρουσιαστούν άλλα στοιχεία, υποστηρίζω ότι ο ισχυρισμός του Ρένου Αποστολίδη ότι » ο Καζαντζάκης με παγκόσμια δήλωσή του εχαιρέτισε τον ελευθερωτή σοβιετικό στρατό» το 1956 δεν είναι βέβαια κατασκευασμένος από το μηδέν αλλά αποτελεί χονδροειδή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, σε σημείο που να γίνεται συκοφαντικός. Η διαστρέβλωση δεν έγκειται τόσο στην ακρίβεια της αποδιδόμενης φράσης (πουθενά δεν μίλησε για ελευθερωτή σοβιετικό στρατό ο Καζ.) όσο στην εντύπωση που δημιουργείται στον θεατή της συνέντευξης του Ρένου, ότι δηλαδή ο Καζαντζάκης έσπευσε να χαιρετίσει την επέμβαση αμέσως, όπως θα έκανε κάποιος αφοσιωμένος προπαγανδιστής του ρωσικού στρατού.
Advertisement
Ρυθμίσεις απορρήτου
Και βέβαια, για να πάμε και στην ουσία, βρίσκω εντελώς αβάσιμο αυτό που υπονοεί ο Ρένος, ότι ο Καζαντζάκης την προβολή και την υστεροφημία του την οφείλει στη δήθεν επιδοκιμασία του ελευθερωτή σοβιετικού στρατού.
Αν παρακολουθήσετε ολόκληρο το απόσπασμα, θα διαπιστώσετε την έπαρση του Ρένου -χαρακτηριστικά, λέει σε ένα σημείο ότι ήταν λάθος του που επέκρινε συγγραφείς όπως ο Βενέζης ή ο Θεοτοκάς γιατί είναι σαν ο αετός να τα βάζει με τις μύγες. Μόνο ο Αριστοτέλης ήταν μέγεθος που άξιζε να το επικρίνει, συνεχίζει. Έχουμε δυο καταξιωμένους, βραβευμένους και πολυμεταφρασμένους συγγραφείς, που αποτελούσαν βέβαια τμήμα του λογοτεχνικού κατεστημένου, αλλά είχαν συγκινήσει και ακόμα συγκινούν γενιές, αν μη τι άλλο με το Νούμερο 31328 ή την Αιολική γη ο Βενέζης και με τον Λεωνή ή την Αργώ ο Θεοτοκάς -αλήθεια, τι είχε ν’ αντιτάξει ο… αετός; Την Πυραμίδα 67; Δεν βαραίνει και τόσο πολύ στην πλάστιγγα.
Αλλά για κανέναν συγγραφέα δεν έχει τόσο μένος ο Αποστολίδης όσο για τον Καζαντζάκη. Εδώ η εμπάθεια χτυπάει κόκκινο. Δεν ξέρω αν υπήρξαν συγκεκριμένοι προσωπικοί λόγοι που τους αγνοώ, ίσως είναι απλώς ο φθόνος για την παγκόσμια αναγνώριση, μαζί με το αβάσταχτο αίσθημα αδικίας: ο Ρένος πίστευε ότι είναι πολύ μεγάλος ο ίδιος και δεν έχει αναγνωριστεί, οπότε είναι λογικό να φθονούσε τον άλλο που αναγνωρίστηκε «χωρίς να αξίζει». Επιπλέον, ο Καζαντζάκης έχει πολλές αντιφάσεις και πλευρές που προσφέρονται για κριτική, είναι δηλαδή προνομιακός στόχος. Όχι ότι είναι κριτική το «μυαλό κότας» και τα υπόλοιπα του Ρένου.
Αλλά αυτά επιδέχονται εκτίμηση. Εκείνο που κυρίως με νοιάζει στο σημερινό άρθρο είναι να καταλήξουμε ότι ο Καζαντζάκης δεν χαιρέτισε τον σοβιετικό στρατό και ότι ο ισχυρισμός του Ρένου Αποστολίδη αποτελεί διαστρέβλωση της πραγματικότητας σε σημείο να είναι συκοφαντικός.
