Η αλήθεια πληγώνει.
Ξεσκεπάζει τα στρώματα της τραυματικής εμπειρίας, αποκαλύπτει, απογυμνώνει και εμφανίζει την ασχήμια του πόνου, της σκληρότητας, που η ψυχή μας, μας διώχνει.
Η αλήθεια σκοτώνει συχνά την ελπίδα, τις σχέσεις των ανθρώπων, το ενδιαφέρον, την παρηγοριά, οδηγεί το νου σε χώρους που κυριαρχεί ο πόνος, η δυστυχία, η απόγνωση, η αδυναμία, το αδιέξοδο.
Μέσα στη σκληρότητα ενός κόσμου που υποφέρει, μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας, μέσα στην επαφή μας μ’ αυτό που η φύση μας έχει σφραγίσει, δηλαδή την ανημποριά, την ασχήμια, η μόνη άμυνα είναι η ψευτιά.
Η ωραιοποίηση των πραγμάτων, η μετατροπή τους, το ντύσιμό τους μια αναλήθεια, η απόκρυψη της ασχήμιας γίνεται καθημερινά με αφανείς τρόπους.
Φεύγουμε μακριά απ’ την αλήθεια της εσωτερικής μας ανασφάλειας και του πανικού, απομακρυνόμαστε αντανακλαστικά από ό,τι μας ανησυχεί, μας συγκλονίζει, μας ταράζει.
Ο στίχος του τραγουδιού «η αλήθεια πονά, ραγίζει βουνά ποτέ μην την πεις πουθενά» :είναι μια καλή συμβουλή για να ζήσει κανείς στην ψευτιά και να απομονωθεί από την ευθύνη για το κοινωνικό σύνολο.
Η κυριαρχία της ψευτιάς έχει τη δική της προστατευτική νομοτέλεια.
Όλα είναι καλά ώσπου κάτι που συμβαίνει σε μας, μας θυμίζει ότι δεν είναι.
Ώσπου να γίνουν άσχημα τα πράγματα, ώσπου να δούμε την αλήθεια ζούμε την εικονική «ευτυχία μας». Όταν η πραγματικότητα αποκαλυφθεί όμως, ίσως να είναι αργά. Παρόλα αυτά δεν είναι δυνατό να ζήσει κανείς με την καθημερινή ανασφάλεια και το φόβο και έτσι καταφεύγει στο ψέμα.
Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε, βιωματικά, να δούμε τη ρυτίδα του πόνου στο πρόσωπο της αλήθειας με εγκαρτέρηση
Ξεσκεπάζει τα στρώματα της τραυματικής εμπειρίας, αποκαλύπτει, απογυμνώνει και εμφανίζει την ασχήμια του πόνου, της σκληρότητας, που η ψυχή μας, μας διώχνει.
Η αλήθεια σκοτώνει συχνά την ελπίδα, τις σχέσεις των ανθρώπων, το ενδιαφέρον, την παρηγοριά, οδηγεί το νου σε χώρους που κυριαρχεί ο πόνος, η δυστυχία, η απόγνωση, η αδυναμία, το αδιέξοδο.
Μέσα στη σκληρότητα ενός κόσμου που υποφέρει, μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας, μέσα στην επαφή μας μ’ αυτό που η φύση μας έχει σφραγίσει, δηλαδή την ανημποριά, την ασχήμια, η μόνη άμυνα είναι η ψευτιά.
Η ωραιοποίηση των πραγμάτων, η μετατροπή τους, το ντύσιμό τους μια αναλήθεια, η απόκρυψη της ασχήμιας γίνεται καθημερινά με αφανείς τρόπους.
Φεύγουμε μακριά απ’ την αλήθεια της εσωτερικής μας ανασφάλειας και του πανικού, απομακρυνόμαστε αντανακλαστικά από ό,τι μας ανησυχεί, μας συγκλονίζει, μας ταράζει.
Ο στίχος του τραγουδιού «η αλήθεια πονά, ραγίζει βουνά ποτέ μην την πεις πουθενά» :είναι μια καλή συμβουλή για να ζήσει κανείς στην ψευτιά και να απομονωθεί από την ευθύνη για το κοινωνικό σύνολο.
Η κυριαρχία της ψευτιάς έχει τη δική της προστατευτική νομοτέλεια.
Όλα είναι καλά ώσπου κάτι που συμβαίνει σε μας, μας θυμίζει ότι δεν είναι.
Ώσπου να γίνουν άσχημα τα πράγματα, ώσπου να δούμε την αλήθεια ζούμε την εικονική «ευτυχία μας». Όταν η πραγματικότητα αποκαλυφθεί όμως, ίσως να είναι αργά. Παρόλα αυτά δεν είναι δυνατό να ζήσει κανείς με την καθημερινή ανασφάλεια και το φόβο και έτσι καταφεύγει στο ψέμα.
Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε, βιωματικά, να δούμε τη ρυτίδα του πόνου στο πρόσωπο της αλήθειας με εγκαρτέρηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου