Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΟΜΒΕΣ ΤΟΥ Κ.ΠΑΠΑΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥ Μ.ΠΑΥΛΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ CIA ΚΑΙ ΤΙΣ “ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ”.
Από Μακελειό.gr 03/11/2013 14:43
Πώς στην αρχή ποινικοί και νεοφασίστες και στη συνέχεια αριστεριστές και αναρχικοί χρησιµοποιήθηκαν από κυβερνήσεις και υπηρεσίες πληροφοριών για να δηµιουργήσουν κλίµα ανωµαλίας… από την Ιταλία και την Τουρκία έως, ...οποία έκπληξη, την Ελλάδα;…
ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ …στοιχείο στις µέρες µας είναι η αλήθεια. Και «τις µεγάλες αλήθειες τις προστατεύει η δηµόσια δυσπιστία», όπως έλεγε ο Μάρσαλ Μακ Λούα.Ας µην ξεκινήσουµε µε πολύπλοκες αναλύσεις. Όταν συνέλαβαν τον Κυριάκο Παπαχρόνη, οι δηµοσιογράφοι τον ρώτησαν «εάν τον διεγείρουν οι ήχοι των τακουνιών στην άσφαλτο» και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Ευφυέστατος καθώς ήταν, εκείνος απάντησε «Όχι, αλλά το λέω γιατί κάτι τέτοια αρέσουν σε εσάς τους δηµοσιογράφους!».
Κανείς δεν έδωσε σηµασία. Ούτε και όταν τους φώναξε πίσω για να τους πει:
– «Έχω κάνει κι άλλα, έχω βάλει βόµβες»!
Οι συνάδελφοι έµειναν τότε στην ιστορία που είχε τα βασικά στοιχεία της… πετυχηµένης είδησης: το περίφηµο τρίπτυχο «Βία-Αίµα-Σπέρµα».
Εάν είχαν ερευνήσει το ζήτηµα, η Gladio («Ξίφος» στα λατινικά) ίσως να είχε αποκαλυφθεί στην Ελλάδα νωρίτερα απ’ ό,τι στην Ιταλία ή στην Τουρκία. Ίσως. Διότι, όπως µου είχε πει κάποτε ένας συνάδελφος, «στην Ελλάδα πρώτα φτιάχτηκε παρακράτος και µετά Κράτος». Θα προσέθετα πως και στην Ιταλία το ίδιο είχε συµβεί ιστορικά…
Ο Κυριάκος Παπαχρόνης καταδικάστηκε επειδή «κατόπιν εντολής», όπως δήλωσε, διέπραξε και τα εξής που «ξεχάστηκαν»:
– «…Πέντε βοµβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριµένα, 2 ωρολογιακές βόµβες στις 12/3/1982 στο Ταχυδροµείο και στην Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13/3/1982 στην Τράπεζα Πίστεως και σε ένα κατάστηµα στην Καβάλα και µία πέµπτη στις 16/6/1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράµας. Και έναν εµπρησµό στο Διεθνές Αεροδρόµιο Καβάλας»…
Ποιος του έδωσε εντολή και γιατί; Ο Παπαχρόνης ανήκε στις λεγόµενες «Βόρειες Μοίρες» Καταδροµών, απ’ όπου αντλούσε τις δυνάµεις της η λεγόµενη «Προβιά». Οι Έλληνες αφέθηκαν για άλλη µια φορά στον ύπνο των δικαίων-θυµάτων…
ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ «ΤΥΧΑΙΑ» ΣΥΜΒΑΝΤΑ!
• Στην Ελλάδα έγινε το 1964 η πολύνεκρη έκρηξη κατά τη διάρκεια του πρώτου επίσηµου εορτασµού για την Ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάµου από τρεις ξεχασµένες νάρκες! (σ.σ.: PRESSing: ο στρατός επέµενε ότι είχαν καθαριστεί πλήρως και τα δύο ναρκοπέδια του Εµφυλίου. Και οι νάρκες Μ1Α1 που ανακαλύφθηκαν στον τόπο της προβοκάτσιας έφεραν ριζίδια µήκους ικανού να συσχετισθεί µε παραµονή στο έδαφος για 12-18 µήνες. Τότε υπήρξαν οι µαρτυρίες για τη συνεκπαίδευση, έναν χρόνο νωρίτερα, τµηµάτων Καταδροµών (άσκηση «Ζευς-ARROW 1») στην Οίτη και τα γύρω βουνά, όπου επισηµάνθηκαν δύο Ελληνοαµερικανοί Rangers σε παρακείµενο σπήλαιο και τελικώς ο εορτασµός αναβλήθηκε και µαταιώθηκε για την επόµενη χρονιά λόγω της δολοφονίας του Γ. Λαµπράκη! Και αφού ο Κ. Καραµανλής υποχρεώθηκε να διαφύγει στο εξωτερικό για να γλιτώσει τα χειρότερα, µετά την άρνησή του (οµού µετά του Ντε Γκολ) να δεχτούν την εγκατάσταση των πυρηνικών πυραύλων «Polaris» στην Ελλάδα και της κοινής πρόθεσης να προχωρήσουν σε «Συµµαχία» και κοινή αµυντική πολιτική).
• Δεν εξηγήθηκε ποτέ το παράξενο δυστύχηµα που οδήγησε στο θάνατο τον Αλέξανδρο Παναγούλη από κάποιον που δήλωσε ότι ήταν µέλος της αριστερής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» (πράγµα που η οργάνωση έσπευσε να διαψεύσει), είχε γαλλικές πινακίδες και, όπως λέγεται, συµµετοχές ως οδηγός σε… ράλι δεξιοτεχνίας στην Ιταλία, όπως και δραστηριοποίηση εκεί σε πολιτικό χώρο που κανείς δεν τον αποσαφήνισε ποτέ!
• Πολύ αργότερα, το 1989, ένας υπαξιωµατικός της Αεροπορίας, ο Μιχάλης Παυλής, τοποθέτησε βόµβα στο Δηµοτικό Θέατρο Μυτιλήνης όπου θα µιλούσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η βόµβα έσκασε στα χέρια του µε αποτέλεσµα το θάνατό του. Βόµβα είχε µπει και στο ξενοδοχείο Πλωτίνη στο Διδυµότειχο τον Απρίλιο του 1983, όπου επρόκειτο να γίνει το συνέδριο της ΝΔ.
Λοιπόν; Τι δήλωνε στην προκήρυξή της τότε η Ε.Ο. 17Ν που κανονικά θα έπρεπε να καταγγείλει τον… προβοκάτορα;
«Αθήνα 31/10/89
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Η προσωπικότητα του Παυλή, όπως αυτή σκιαγραφείται τόσο απ’ το παρελθόν του, τα ενδιαφέροντά του και τις ανησυχίες του, τα βιβλία του, τα αποκόµµατα του Τύπου µε προκηρύξεις επαναστατικών οργανώσεων, τη ζωή του αλλά και τις µαρτυρίες των γνωστών του, δείχνουν έναν αγωνιστή της ανένταχτης Αριστεράς και όχι έναν άνθρωπο των µυστικών υπηρεσιών ή έστω ένα πιόνι τους. (…) Ο Παυλής δεν είναι πράκτορας των µυστικών υπηρεσιών αλλά ούτε αφελές ενεργούµενό τους. Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο (ότι άλλοι τον παρέσυραν) δεν τον τιµούν, αντίθετα απ’ ό,τι νοµίζουν, προσβάλλουν και µειώνουν την προσωπικότητά του παρουσιάζοντάς τον, ίσως άθελά τους, σαν αφελές όργανο άλλων χωρίς τη δική του οντότητα.
Πρώτο και πιθανότερο συµπέρασµα είναι ότι η βόµβα ήταν µια βίαια δυναµική έκφραση µιας έντονης πολιτικής αποδοκιµασίας, διαµαρτυρίας για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος σαν τον Μητσοτάκη έρχονταν στη Μυτιλήνη και ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Λέσβο.
…Το γεγονός ότι η έκρηξη πήρε δυσανάλογες διαστάσεις και η ΝΔ επιχείρησε να την εκµεταλλευτεί οφείλεται όχι στην ίδια τη βόµβα αλλά στο γεγονός ότι αυτή έσκασε στα χέρια του Παυλή, πιθανότατα τη στιγµή που τη ρύθµιζε, και τον σκότωσε.
…Ας θαυµάσουµε τη λεπτότητα και το γούστο της µακάβριας δήλωσης Φλωράκη («Βρέθηκε το χέρι, να βρούµε τον εγκέφαλο»), που θα τα ζήλευε ακόµα κι ο Ζαχαριάδης. Πράκτορας ο Παυλής, που σύµφωνα µε τον αδελφό του είχε ψηφίσει Συνασπισµό. Μετά βέβαια απ’ όλους αυτούς είναι ηλίου φαεινότερο ότι και οι αγωνιστές της 17Ν είναι πράκτορες της ΕΥΠ ή αφελή όργανα πρακτόρων αφού µάλιστα δεν συλλαµβάνονται».
Η 17Ν, βλέπετε, είχε σπεύσει τότε να πάρει υπό την «ιδεολογική» προστασία της τον Παυλή, καθώς σε προκήρυξη που είχε εκδώσει τον παρουσίαζε σαν «µοναχικό λαϊκό αγωνιστή», ο οποίος δεν είχε καµία σχέση µε µυστικές υπηρεσίες… Όπως είχε συµβεί µε την κάλυψη του ΕΛΑ στις περιβόητες «ορφανές βόµβες» (που πάλι είχαν τοποθετηθεί σε εξέδρα απ’ όπου θα µιλούσε ο Κ.Μ. και αποδόθηκαν σε «δράση πρακτόρων», γενικώς και αορίστως)…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΛΛΑ «ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ»…
• Μετά την πτώση της Δικτατορίας, τουλάχιστον δύο στελέχη µε υψηλότατη σχέση σε αριστερή οργάνωση και «ιδιαίτερη» δράση στη Χούντα, αντί να καθίσουν και να δρέψουν τις δάφνες των πράξεων τους έφυγαν µε… υποτροφία ΝΑΤΟ στις ΗΠΑ (όπου λόγω των τότε συνθηκών δεν θα µπορούσαν να πάρουν ούτε βίζα ως τουρίστες).
• Ίδια πορεία ακολούθησε ακροαριστερός «Καταστασιακός… αναρχικός» µία δεκαετία αργότερα.
• Αριστερός παράγων δίδαξε στη Στρατιωτική Ακαδηµία του West Point!
• Αναρχικός αλβανικής καταγωγής, µε αρθρογραφία σε ιστότοπους, κατά τα γεγονότα του Δεκεµβρίου του 2008 έφερε το προσωνύµιο «Clirimtare Mοzar Dino», δηλαδή «Απελευθερωτής Μοζάρ Ντίνο», όνοµα που δεν παραπέµπει σε κάποιον αντάρτη ή δηµοκράτη ή αριστερό αλλά στον αρχισφαγέα ηγήτορα των προδοτών Τσάµηδων, που συνέταξε και παρέδωσε ως «αρχηγός» λίστα µε Έλληνες που εκτελέστηκαν, ως εξέχων συνεργάτης των Ναζί! Όταν κάτω από την πίεση των εκκαθαριστικών του Ζέρβα αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αλβανία, τον εκτέλεσε ο Χότζα… Αυτού του «προτύπου» το προσωνύµιο εζήλωσε ο «αναρχικός» που µετά ταύτα εξαφανίστηκε (µαζί µε το ψευδώνυµό του)!
• Έλληνες αριστεροί έχουν διαφορετικά ονόµατα πριν τα 18 και διαφορετικά µετά.
• Πασίγνωστοι παράγοντες κάθε χώρου έχουν ασαφή βιογραφικά όσον αφορά σε απλά πράγµατα, π.χ. σε ποιο δηµοτικό ή λύκειο φοίτησαν και µε ποιο όνοµα αποφοίτησαν, ενώ άλλοι δηµοσιογράφοι, πολιτικοί κ.ά. που ήταν γνωστοί ως «νεοφασίστες» σε χώρες σπουδών ή εργασίας όταν ήταν ανταποκριτές, στην Ελλάδα προβάλλονταν ως «αριστεριστές»…
ΜΕΡΙΚΟΙ «ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ» ΛΟΓΩ… ΒΛΑΚΕΙΑΣ
Θυµάµαι πως (µολονότι πολλοί γνωρίζαµε από έναν συνάδελφο που κατάγεται από εκεί…) ο κ. Μ. Βαρβιτσιώτης δήλωσε σε ιστοσελίδα πως δεν είναι δυνατόν, όπως κατέθεσε ο Χριστόδουλος Ξηρός, «να άνοιξε τρύπα στα κεραµίδια στην προκεχωρηµένη αποθήκη πυροµαχικών του Συκούριου και να αφαίρεσε… εύκολα (sic) τις ρουκέτες», καθότι το συγκεκριµένο κτίσµα είχε τσιµεντόπλακα και δεν τρυπιέται χωρίς να το προσπαθήσει κανείς πολύ και σκληρά…Εξάλλου, ο αδελφός του είχε καταθέσει ότι στην Κατεχάκη έβαλε «ΑΩΕΜ», δηλαδή Αυτόµατο Ωρολογιακό Εκρηκτικό Μηχανισµό, στοιχείο ανακριβές αφού σύµφωνα µε τους τρεις αυτόπτες µάρτυρες η έκρηξη έγινε τη µοναδική στιγµή όπου σταµάτησε η κίνηση από αυτοκίνητα στη λεωφόρο και οι τρεις (µοναδικοί) διαβάτες βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας άνω των 50 µέτρων (εµπρός και πίσω) από το σηµείο της έκρηξης.
Ο πολυτραυµατίας από 12V µπαταρία (αντί των συνηθισµένων 9V), στη βόµβα που «κατασκεύασε», ο Σάββας Ξηρός, δέχτηκε ερώτηση από δικηγόρο «για να εξηγήσει πώς έφτιαχνε τις βόµβες», στην οποία… προφανώς λόγω κόπωσης ή φόρτου το δικαστήριο δεν επέτρεψε να δοθεί απάντηση!
ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΕΥΚΟΛΑ ΟΤΙ…
• Ο στρατηγός Ουίλιαµ Γιαρµπόρο, καθοδηγητής των Ειδικών Υπηρεσιών της CΙΑ, δήλωσε στο περιοδικό «L’ Europeo» (29/9/1978) τα εξής:
– «Η λεγόµενη “τυφλή” τροµοκρατία είναι µια τακτική επεξεργασµένη από τη CΙΑ, σε συνεργασία µε διάφορους ατλαντικούς οργανισµούς. Η τακτική αυτή χρησιµοποιείται κυρίως ως βασικό στοιχείο για διάφορα προγράµµατα που έχουν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον λαό να συµφωνήσει µε την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνοµικού κράτους»…
• Στο «Εγχειρίδιο για τις µυστικές υπηρεσίες – Επιχειρήσεις σταθερο-ποίησης – Κατασκοπία», που συντάχθηκε από το Αµερικανικό Στρατιωτικό Επιτελείο το 1970 και ήρθε στο φως της δηµοσιότητας µία δεκαετία αργότερα, γίνεται λόγος για «διείσδυση ειδικών πρακτόρων» σε διάφορες οργανώσεις, οι οποίες «υπό τον έλεγχο των αµερικανικών µυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις» στο έδαφος ξένων χωρών. Στόχος τους, σηµειώνεται, είναι η δικαιολόγηση της επιβολής ενισχυµένων κατασταλτικών µέτρων από τη σύµµαχο προς τις ΗΠΑ κυβέρνηση εναντίον των εσωτερικών της αντιπάλων και των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Το 1990-1991 η Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης Gladio. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, µε αφορµή τις έρευνες για µια τροµοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια, το 1972. Μέσα σε λίγους µήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός µηχανισµός που δηµιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Η αποκάλυψη του µηχανισµού ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των µυστικών υπηρεσιών, κυρίως των Αµερικανικών, µε την τροµοκρατία. Στόχος του δικτύου που δρούσε στη Δυτική Ευρώπη και σε σχεδόν όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ ήταν η αποτροπή ενδεχόµενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία.
Στην Ελλάδα η επιχείρηση Gladio είχε την ονοµασία «Προβιά». Η συγκρότηση του δικτύου υπογράφτηκε επισήµως το 1955 από την κυβέρνηση Παπάγου µε τη CIA.
Σηµείωση PRESSing: Όπως γράφτηκε στον Τύπο και στο διαδίκτυο, το παρακρατικό δίκτυο επιβίωσε των κυβερνήσεων Παπάγου, Καραµανλή, Γεωργίου Παπανδρέου και (µεταδικτατορικά) ξανά Καραµανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε και µαθαίνουµε ότι εξαρθρώθηκε, αλλά χωρίς ποτέ να δίνονται συγκεκριµένα στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σχετικά µε τι εξαρθρώθηκε, πώς εξαρθρώθηκε, ποιοι συµµετείχαν, πώς ελέγχθηκαν και τι θύλακες υπάρχουν ενδεχοµένως ακόµα στο πλαίσιο των απόρρητων συµφωνιών για τη λειτουργία των αµερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, οι οποίες προέβλεπαν τη σύσταση της «Προβιάς».
Το κουβάρι των αποκαλύψεων ξεδιπλώθηκε ως εξής: Στην τροµοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνοµικοί. Λόγω του αδιεξόδου των ερευνών, που αρχικά είχαν εστιάσει εναντίον της Αριστεράς, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν στράφηκε στην έρευνα κατά των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντοµο διάστηµα εντοπίστηκαν οι τροµοκράτες, που ήταν µέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο δικαστής συνέχισε τις έρευνες σχετικά µε την προέλευση του οπλισµού των τροµοκρατών. Το 1990, µετά από έρευνες 18 ετών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από µια αποθήκη της οργάνωσης µε την επωνυµία Gladio.
Τον Νοέµβριο του 1990, εγκλωβισµένος υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται από το βήµα του ιταλικού Κοινοβουλίου να οµολογήσει τα εξής:
– «Από το 1950 οργανώθηκε µια παράνοµη υπηρεσία πληροφοριών µε τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιµετωπίσει ενδεχόµενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από µέρους των Σοβιετικών… Το δίκτυο παραµένει»!
Η οµολογία Αντρεότι λειτούργησε ως ντόµινο. Η µια µετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών-µελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη τέτοιων δικτύων στο έδαφός τους.
Στην Ελλάδα συνέβησαν τα ακόλουθα:
Πέρα από τις 800 κρύπτες µε όπλα σε ολόκληρη την επικράτεια, τις κρύπτες µε χρυσές λίρες, χάρτες, είδη ένδυσης, ιατροφαρµακευτικό υλικό κ.λπ., που «αναιρέθηκαν» βάσει εντολής από αξιωµατικούς των Ειδικών Δυνάµεων, θα πρέπει να προσέξουµε και τα ακόλουθα:
α) Ο υπουργός Άµυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε στις 9 Νοεµβρίου 1990 να παραδεχτεί δηµόσια ότι «Έλληνες κοµάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν έναν βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κοµµουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο ήταν γνωστό µε την κωδική ονοµασία «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά»».
β) Στις 14 Νοεµβρίου 1990 ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο Associated Press στην εξής δήλωση:
– «Η παρακρατική οργάνωση «Κόκκινη Προβιά» δηµιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσµα ενός µυστικού τµήµατος της συµφωνίας µε βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αµερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».
Σηµείωση πρώτη: Η έρευνα που παρήγγειλε ο Γ. Βαρβιτσιώτης για την υπόθεση, δεν δόθηκε ποτέ στη δηµοσιότητα, δεν έφτασε καν στη Βουλή.
Σηµείωση δεύτερη: Η δήλωση Παπανδρέου έγινε µόνο αφού το θέµα είχε αποκαλυφθεί, και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, µόνο όταν το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην αντιπολίτευση, ενώ ως κυβέρνηση από το 1981 τηρούσε σιγή ιχθύος για την υπόθεση και χωρίς να δοθούν εξηγήσεις για το ρόλο στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία λόγω της θέσης τους στο στρατό προδικτατορικά δύσκολα θα µπορούσαν να επικαλεστούν άγνοια…
Σηµείωση τρίτη: Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ έχουν δώσει ποτέ στη δηµοσιότητα αυτό το «µυστικό τµήµα της συµφωνίας» για την εγκατάσταση των αµερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, που σηµαίνει ότι τα εκεί συνοµολογηθέντα διέπουν ακόµα τους όρους λειτουργίας των βάσεων και της δράσης των µυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην πατρίδα µας…
Εξάλλου, αυτά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από το υλικό που έχει συγκεντρωθεί από το 1990 και µετά:
Μετά τον Β΄ Π.Π. οι ΗΠΑ οργάνωσαν στη Δυτική Ευρώπη ένα παράνοµο, παρακρατικό, αντικοµµουνιστικό δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» µε την κωδική ονοµασία «Stay Behind». Το δίκτυο απλώθηκε σε όλες σχεδόν τις χώρες-µέλη του ΝΑΤΟ µε διαφορετικές ονοµασίες. Στην Ιταλία είχε τον κωδικό «Gladio», στην Ελλάδα «Προβιά», στην Τουρκία «Κόκκινη Προβιά», στη Μ. Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερµανία «Schwert», στην Ελβετία «Οµάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»…
• Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηµατοδοτήθηκε από τις βρετανικές µυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τροµοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσµούς µε τη µασονική στοά Ρ2 της Ρώµης, που ήταν βασικός µοχλός της νεοφασιστικής τροµοκρατίας στην Ιταλία.
• Στην Ιταλία η εξέλιξη του δικτύου είναι εντυπωσιακή. Μέσω της Gladio, οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία µε την ιταλική SIFAR έθεσαν το 1952 σε εφαρµογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δηµιουργία τροµοκρατικών οργανώσεων µε νεοφασιστικά χαρακτηριστικά και η κατασκευή «αριστερής» τροµοκρατίας, µε στόχο τη δηµιουργία κλίµατος αστάθειας, που έφθασε µέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήµατος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκεµβρίου 1970).
Αναφερόµενη πηγή: «Ριζοσπάστης».
ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ «DER SPIEGEL»;
Όσον αφορά στη δράση της «Προβιάς» στην Ελλάδα, ας δούµε τι γραφεί για την «ελληνική Gladio» το περιοδικό «Der Spiegel» τον Νοέµβριο του 1990:
«Πάνω από 800 κρύπτες µε όπλα, ασυρµάτους και άλλο εξοπλισµό βρίσκονταν σε σπηλιές, σε υπόγεια δηµόσιων κτηρίων, σε καλυµµένα πηγάδια και, ακόµα, κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η µυστική οµάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο αριθµούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέµου θα έφτανε τους 3.500».Η συµφωνία της «Προβιάς» υπογράφεται επισήµως στις 25 Μαρτίου 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο µε τον στρατηγό Τράσκοτ της CΙΑ. Πρόσχηµα, βέβαια, ο «κοµµουνιστικός κίνδυνος» και η αντιµετώπιση µιας εισβολής των κοµµουνιστών στην Ελλάδα από τον Βορρά…Η παρακρατική οµάδα στην Ελλάδα θεωρείται, σύµφωνα µε το «Der Spiegel», «µια από τις πιο σκληρές οµάδες µάχης του ΝΑΤΟ
. Ένας από τους αξιωµατικούς των µυστικών υπηρεσιών που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναµικό των κρυφών µονάδων ήταν και ο συνταγµατάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος»…
Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας µηχανισµός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής της υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Προβιάς» σε κρίσιµες υποθέσεις. Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαµπράκη, και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοποτάµου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτοµα.
ΠΟΣΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ» ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ;
Οι µυστικές υπηρεσίες είχαν τάξει σκοπό τους, αφού µπάσουν τους ανθρώπους τους στο νεολαιίστικο κίνηµα, να σκαρώσουν έναν µηχανισµό προβοκατόρικων ενεργειών, δίνοντας σ’ αυτές τις ενέργειες ολοένα πιο έντονο και στη συνέχεια καθαρά τροµοκρατικό χαρακτήρα. Άλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον ευνοούσε τα σχέδιά τους, καθώς ένα σηµαντικό µέρος της εξεγερµένης νεολαίας καταγόταν από ευκατάστατες οικογένειες και είχε κληρονοµήσει την αντιπάθεια για το οργανωµένο εργατικό κίνηµα, για την πειθαρχία. Εποµένως διανοιγόταν ευρύ πεδίο για κοινή δράση των νεοφασιστών, της Αστυνοµίας και των µυστικών υπηρεσιών. Ορισµένοι ηγέτες της ανταρσίας προέρχονταν από φιλοφασιστικές οµάδες ή συντηρητικούς καθολικούς κύκλους. Φασίστας ήταν ο καθοδηγητής των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» στην Ιταλία Ρενάτο Κούρτσο και µαθητές των Ιησουιτών ο «ιδεολόγος» Αντόνιο Νέγκρι και πολλοί συναγωνιστές του. Αυτοί εισήγαγαν, άλλωστε, στο κίνηµα τις αντικοµµουνιστικές, αντισοβιετικές αντιλήψεις. Αυτοί προπαγάνδιζαν τα αριστερίστικα δόγµατα και εκµεταλλεύονταν την ανυποµονησία της µάζας των µικροαστών που αποτελούσαν το «προζύµι» της ανταρσίας. Εδώ βρέθηκαν επίσης παιδιά υπουργών, στελέχη συντηρητικών κοµµάτων, ακόµα και διευθυντές µονοπωλίων. Κοντολογίς, υπήρχαν µεγάλα περιθώρια να κατακλύσουν το κίνηµα οµάδες µε υπερεπαναστατικές ονοµασίες, που ξεφύτρωναν σαν τα µανιτάρια µετά τη βροχή, διάφοροι προβοκάτορες και πράκτορες της Αστυνοµίας, καθώς και ύποπτα άτοµα που συνδέονταν µε τη CIA. Αυτοί οι τελευταίοι, που είχαν στρατιωτική κατάρτιση, προσέδιδαν συχνά στους νεοσύστατους νεολαιίστικους σχηµατισµούς στρατοκρατικό χαρακτήρα. (…)
Ο µεγαλύτερος κήρυκας του «άτακτου παρτιζάνικου πολέµου» στην Ιταλία (και στη Γαλλία) είναι ο καθηγητής Αντόνιο Νέγκρι, ο οποίος, όπως ο νεοφασίστας Φρέντα, κατάγεται κι αυτός από την Πάδουα. Ο Νέγκρι, µαζί µε τον Ρενάτο Κούρτσο και άλλους ηγέτες των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», έδρασε για πολύ καιρό στο Παρίσι, δίδασκε στο πανεπιστήµιο της Βενσέν και έγινε ο «άνθρωπος» των Γάλλων «νέων φιλοσόφων». Ο οργανωτικός πυρήνας της οµάδας Νέγκρι περιστρέφεται γύρω από την παρισινή σχολή εκµάθησης ξένων γλωσσών «Υπερίων». Το περιβάλλον θυµίζει εκείνο στο οποίο δρούσαν ελεύθερα ο «Κύκνος» και άλλοι πράκτορες της CIA την περίοδο του «παρισινού Μάη». Το περίεργο είναι ότι ο Νέγκρι έπαιρνε ανεµπόδιστα βίζες εισόδου στις ΗΠΑ. Η φήµη του σαν απολογητή των «ανταρτών των πόλεων» δεν ενόχλησε καθόλου τις αµερικανικές Αρχές, οι οποίες σχεδόν αυτοµάτως αρνούνται να χορηγήσουν βίζες στους εκπροσώπους των κοµµουνιστικών κοµµάτων, που τα κατηγορούν για «υπονοµευτικές προθέσεις».
Όταν ο ηγέτης των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» Ρενάτο Κούρτσο κλείστηκε το 1976 στις φυλακές της Πίζας, κατά περίεργο τρόπο βρέθηκε στο ίδιο κελί µε τον Αµερικανό Ρόναλντ Σταρκ. Ο Σταρκ έδωσε στον Κούρτσο διευθύνσεις φίλων του στη Μ. Ανατολή, µε τη βοήθεια των οποίων µπορεί να βρει όπλα και να κρυφτεί. Επίσης του έδειχνε µε διάφορα σκίτσα πώς να χρησιµοποιήσει καλύτερα τις εκρηκτικές ύλες. Ο Σταρκ εγκατέλειψε πολύ γρήγορα το κελί της φυλακής µολονότι έσερνε πίσω του µια µακριά ουρά από κατηγορίες, οι οποίες για τους συνηθισµένους θνητούς συνεπάγονται βαριές ποινές. Και όταν ο Σταρκ αποφυλακίστηκε, στις 11 Απριλίου 1979 στην Μπολόνια (ύστερα από τη δολοφονία στην Ιταλία του Μόρο, η οποία θεωρήθηκε ενέργεια των «Ερυθρών Ταξιαρχιών»), ο δικαστής χρησιµοποίησε την ακόλουθη παράξενη διατύπωση:
– «Ο Σταρκ δεν υπάγεται στην αρµοδιότητα του δικαστηρίου επειδή είναι πράκτορας της CIA και ενεργούσε µε αυτή την ιδιότητα».
Αυτή, λοιπόν, είναι η έµπρακτη επιβεβαίωση όσων γράφει στο εγχειρίδιό του ο στρατηγός Ουέστµορλαντ για τη χρησιµοποίηση από την αµερικανική κατασκοπεία των «ακροαριστερών»!
ΟΙ ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ «ΕΠΑΙΖΑΝ» ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ…
…πέραν του ότι ιδρύθηκαν σε βίλα γραµµατέως του ΝΑΤΟ και καθοδηγούνταν από πρώην (;) νεοφασίστες, Ιησουίτες, πράκτορες του ΝΑΤΟ και άλλων υπηρεσιών. Πρόκειται για Ακροδεξιούς που είδαν το φως της µετανοίας και έγιναν… «ακροαριστεροί ένοπλοι»!
Ο Α. Φραντσεσκίνι ήταν ο ένας από τους τρεις ανθρώπους που ίδρυσαν, το 1970, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Οι άλλοι δύο ήταν το ζευγάρι Ρενάτο Κούρτσιο και Μάρα Καγκόλ. Ο Φραντσεσκίνι στο βιβλίο του, που αποτελεί προϊόν µιας µακράς σειράς συζητήσεων µε τον δηµοσιογράφο και συγγραφέα Τζιοβάνι Φαζανέλα, «δεν κοινολογεί µια αλήθεια» για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες «αλλά την αναζητεί», όπως τονίζει σε σηµείωµά του στην αρχή του βιβλίου ο Φαζανέλα. Για την ακρίβεια, ο Φραντσεσκίνι αναζητά τους λόγους για τους οποίους οι Ε.Τ. παρεκτράπηκαν από την αρχική πορεία τους και έγιναν όπως κατέληξαν. Και, ακόµη περισσότερο, ερευνά τους λόγους για τους οποίους η τροµοκρατική οργάνωση ακολούθησε τη γνωστή πορεία της.Αυτό το σηµαντικό βιβλίο έχει τη δική του ξεχωριστή σηµασία. Και όχι µόνον για την ιστορία της «αριστερής τροµοκρατίας» ή την ιστορία της Ιταλίας. Αλλά και για την ιστορία του Ψυχρού Πολέµου, την ιστορία του ΝΑΤΟ και των µυστικών του επιχειρήσεων, την ιστορία των µυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών.
Ας µη βιαστείτε, όµως, να βγάλετε συµπεράσµατα. Ο Φραντσεσκίνι καταθέτει τη δική του µαρτυρία, τις δικές του απορίες. Διατυπώνει ερωτήµατα. Γνωρίζει κάποιες απαντήσεις. Όχι όλες.
– «Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν γεννήθηκαν από το τίποτα», λέει ο Φραντσεσκίνι. «Δεν είναι προϊόν ενός εργαστηρίου ή κάποιας Μυστικής Υπηρεσίας, αλλά αποτέλεσµα µιας κουλτούρας και µιας πολιτικής παράδοσης της ιταλικής Αριστεράς», αναφέρεται στη σελ. 25. Από την άλλη πλευρά, όµως, « …ολόκληρη η ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, από ένα σηµείο και έπειτα, χαρακτηρίζεται βαθιά από τους δεσµούς µε µια πόλη: το Παρίσι. Εκεί ο Μορέτι (…) διατηρούσε στρατηγικής σηµασίας σχέσεις. Πιστεύω ότι εκείνες οι σχέσεις µπορούν να αποτελέσουν, ακόµη και σήµερα, µια ζωτική πηγή για την ερυθροταξιαρχική τροµοκρατία», διαβάζουµε στη σελ. 30.
Ο Μάριο Μορέτι υπήρξε ο αναµφισβήτητος αρχηγός των Ε.Τ. από τις αρχές του 1976 και ο ιθύνων νους της απαγωγής και της δολοφονίας του προέδρου του Χριστιανοδηµοκρατικού Κόµµατος Άλντο Μόρο την άνοιξη του 1978. Οι Ε.Τ. πέρασαν οριστικά «στα χέρια» του Μορέτι µετά τη σύλληψη τον Σεπτέµβριο του 1974 των Φραντσεσκίνι και Κούρτσιο και την εν ψυχρώ δολοφονία, όπως ισχυρίζεται ο Φραντσεσκίνι, της Μάρα Καγκόλ από αστυνοµικούς τον Ιούνιο του 1975. Η Καγκόλ είχε συλληφθεί από αστυνοµικούς και τα χέρια της ήταν δεµένα µε χειροπέδες όταν ένας αστυνοµικός την πυροβόλησε κάτω από τη µασχάλη, µε αποτέλεσµα η σφαίρα να διαπεράσει και τους δύο πνεύµονές της. Με τον ίδιο τρόπο, στις αρχές του 1976, αστυνοµικοί επιχείρησαν να δολοφονήσουν στον σιδηροδροµικό σταθµό του Μιλάνου, µέσα στο πλήθος, τον Τζόρτζιο Σεµερία, τον τελευταίο από τον ιστορικό πυρήνα της οργάνωσης που θα µπορούσε να σταθεί εµπόδιο στην πορεία του Μορέτι προς την κορυφή. Μέσα σε έναν χρόνο, µεταξύ 1975 και 1976, είχαν συλληφθεί όλα τα µέλη των Ε.Τ. που είχαν βρεθεί στην οργάνωση από την πρώτη στιγµή. Όλοι, εκτός από έναν: τον Μάριο Μορέτι. Αυτά συνάγονται από τη σελ. 175.
Ο Φραντσεσκίνι και ο Ρ. Κούρτσιο συνελήφθησαν το 1974 µετά από πληροφορίες που έδωσε στους καραµπινιέρους ένας χαφιές των «υπηρεσιών», όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο Σιλβάνο Τζιρότο ή «Πατήρ Πολυβόλο», ένας πρώην φραγκισκανός καλόγερος που είχε χρηµατίσει αντάρτης στη Βολιβία, είχε σχέσεις µε αρκετές ένοπλες οµάδες στην Ιταλία και είχε αναλάβει την εκπαίδευσή τους στα όπλα. Οι καραµπινιέροι φωτογράφιζαν επί µήνες όλες τις συναντήσεις του Τζιρότο µε τους ερυθροταξιαρχίτες. Οι µοναδικές φωτογραφίες που δεν βρέθηκαν ποτέ στο φάκελο της δικαστικής έρευνας ήταν εκείνες µε τον Μορέτι. Τα αρνητικά ήταν κοµµένα ακριβώς στα σηµεία όπου θα έπρεπε να εµφανίζονται ο «Πατήρ Πολυβόλο» µε τον Μορέτι, όπως προκύπτει από τη σελ. 171.
Ο Ρ. Κούρτσιο απέδρασε µε χαρακτηριστική ευκολία από τις φυλακές όπου κρατούνταν τον Φεβρουάριο του 1975. Οι Αρχές γνώριζαν ότι ο Κούρτσιο σχεδίαζε να αποδράσει, µάλιστα ένας από τους οργανωτές της απόδρασης ήταν χαφιές, όπως φαίνεται από τη σελ. 182. Ο Κούρτσιο συνελήφθη ξανά τον Ιανουάριο του 1976. Πιθανότατα τον κατέδωσε ο Μορέτι. Ο Κούρτσιο, όπως εξοµολογείται αργότερα στον Φραντσεσκίνι, δεν έχει πια καµία αµφιβολία ότι «ο Μορέτι είναι χαφιές» (σελ. 181).Ποιος κατηύθυνε τον Μορέτι; Κάποιος Κοράντο Σιµιόνι: στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόµµατος στο Μιλάνο, είχε διαγραφεί από εκείνο στα µέσα της δεκαετίας του ‘60 για «ηθική αναξιοπρέπεια» και, σύµφωνα µε διάφορες πληροφορίες, είχε εργαστεί στην Υπηρεσία Ενηµέρωσης των ΗΠΑ (USIS) στο Μιλάνο και στον (χρηµατοδοτούµενο από τη CIA) ραδιοφωνικό σταθµό Free Europe στο Μόναχο.
Στα τέλη του 1969, ο Σιµιόνι και ο Κούρτσιο ίδρυσαν την Πολιτική Μητροπολιτική Κολεκτίβα στο Μιλάνο. Ο Ρ. Κούρτσιο ήταν ο δηµόσιος εκφραστής της Κολεκτίβας και ο Σιµιόνι ο άνθρωπος του παρασκηνίου, ο οποίος φρόντιζε για τις διεθνείς σχέσεις της οµάδας και οργάνωνε το δίκτυο εποπτείας και τις παράνοµες δοµές για το πέρασµα στον ένοπλο αγώνα. Η οργάνωση υιοθέτησε το όνοµα Προλεταριακή Αριστερά.
Η ρήξη των σχέσεων Σιµιόνι από τη µια και Κούρτσιο-Καγκόλ-Φραντσεσκίνι από την άλλη, θα συµβεί τον Οκτώβριο-Νοέµβριο του 1970. Οι τρεις τελευταίοι θα ιδρύσουν στη συνέχεια τις Ε.Τ. Ο Σιµιόνι είχε ήδη δηµιουργήσει ένα παράνοµο δίκτυο που σκοπός του ήταν να οδηγήσει την Ιταλία στον εµφύλιο πόλεµο. Ο Μορέττι ήταν άνθρωπος του Σιµιόνι. Μετά τη ρήξη των σχέσεων ο Σιµιόνι οργάνωσε τη Σπείρα (Superclan-«υπερπαράνοµοι»), που µοναδικό στόχο είχε τον έλεγχο όλων των οµάδων ένοπλου αγώνα στην Ιταλία. Αργότερα αρκετά µέλη της Σπείρας κατέφυγαν στο Παρίσι, όπου ίδρυσαν το Ινστιτούτο Ξένων Γλωσσών «Υπερίων», και από εκεί κινούσαν τα νήµατα της τροµοκρατίας στην Ιταλία και αλλού.
Τον Σεπτέµβριο του 1970 η καθοδήγηση της Προλεταριακής Αριστεράς είχε γίνει στο σπίτι της Σαβίνα Λόνγκι. Ο Σιµιόνι εξήγησε στα υπόλοιπα µέλη ότι η Λόνγκι είχε διατελέσει γραµµατέας του Γενικού Γραµµατέα του ΝΑΤΟ Μάνλιο Μπρόζιο και ότι ήταν πια δική του γραµµατέας και πράκτοράς τους στο ΝΑΤΟ!
Η Λόνγκι µετακόµισε και αυτή αργότερα στο Παρίσι. Στο Παρίσι µετακόµισαν, µεταξύ άλλων, ο Ντούτσιο Μπέριο (που ισχυριζόταν ότι ο πατέρας του συνεργαζόταν µε τη Μοσάντ) και ο Ινοτσέντε Σαλβόνι που ήταν παντρεµένος µε τη Φρανσουάζ Τουσέ, ανιψιά του γνωστού Γάλλου κληρικού και φιλάνθρωπου αβά Πιέρ. Λέγεται ότι ο αβάς Πιέρ κατάφερε να σταµατήσει τις δικαστικές έρευνες σε βάρος του Σαλβόνι, τον οποίο είχαν αναγνωρίσει δύο αυτόπτες µάρτυρες ότι συµµετείχε στην απαγωγή του Μόρο, όπως αναφέρεται στη σελ. 90 του βιβλίου του Φραντσεσκίνι.
Το 1975 είχε εκδοθεί ένταλµα σύλληψης κατά του Σιµιόνι, το οποίο ανακλήθηκε έναν χρόνο αργότερα. Οτιδήποτε είχε να κάνει µε τη σχολή «Υπερίων» προσέκρουε πάντοτε στην «αδιαφορία» των ιταλικών Αρχών. Και, τις ελάχιστες φορές που οι ιταλικές Αρχές ζήτησαν τη συνδροµή των γαλλικών, εκείνες αδιαφόρησαν πλήρως.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης όσα ανέφερε ο Φραντσεσκίνι σε κατάθεσή του προς την κοινοβουλευτική ερευνητική επιτροπή για την τροµοκρατία στις 17 Μαρτίου 1999, όπως θα δείτε στο http://www.parlamento.it/parlam/bicam/terror/stenografici/steno50a.htm. Σύµφωνα µε τον Φραντσεσκίνι, ο Σιµιόνι όλα εκείνα τα χρόνια έδωσε µία και µοναδική συνέντευξη στο περιοδικό «L’ Espresso» (στην οποία ισχυριζόταν ότι εκείνος υπήρξε πάντοτε ειρηνιστής και διανοούµενος και δεν είχε απολύτως καµία σχέση µε τροµοκράτες όπως ο Κούρτσιο). Στο περιοδικό είχε δηµοσιευτεί επίσης µια φωτογραφία του πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ µε τον αβά Πιέρ. Πίσω τους έστεκε ο Κοράντο Σιµιόνι! «Το µήνυµα ήταν ξεκάθαρο», λέει ο Φραντσεσκίνι. Το άρθρο δηµοσιεύτηκε στο «L’ Espresso» στις 28/3/1993.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ
Σύµφωνα µε τον Φραντσεσκίνι, ο Σιµιόνι «έκανε µια σειρά από παράξενα πράγµατα. Μια φορά ήθελε να συµπληρώσω ένα ερωτηµατολόγιο µε απίστευτες ερωτήσεις, ακόµη και προσωπικές, όπως αν αυνανίζοµαι… Έφτανε σ’ αυτό το σηµείο, σε παράλογα πράγµατα» (σελ. 89). Ο Φραντσεσκίνι αρνήθηκε να συµπληρώσει το ερωτηµατολόγιο, µα οι υπόλοιποι το είχαν αποδεχτεί, περιλαµβανοµένων των Κούρτσιο και Καγκόλ. Ο Φραντσεσκίνι δεν αναφέρει περισσότερα για το περιεχόµενο αυτού του ερωτηµατολογίου, αλλά είναι γνωστό ότι τέτοιου είδους πρακτικές έχουν αναπτυχθεί σε εργαστήρια Ψυχολογικού Πολέµου ποικίλων «υπηρεσιών» και εφαρµόζονται κατά κόρον από πολλές παραθρησκευτικές σέχτες. (Για να αντιληφθείτε το είδος των ερωτήσεων στις οποίες κλήθηκαν να απαντήσουν οι υποψήφιοι για στρατολόγηση στις οµάδες ένοπλης πάλης στην Ιταλία, αρκεί να ρίξετε µια µατιά στις σελίδες 66-73 και 203-210 του βιβλίου του Αντώνη Μποσνακούδη «Μισθοφόροι της Νέας Τάξης – Η Δράση των Εξτρεµιστικών Παραθρησκειών και της Scientology», εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα, 2001. Οι Σαϊεντολόγοι ονοµάζουν τέτοιου είδους πρακτικές «Έλεγχο Ασφαλείας» ή «Επεξεργασία Ακεραιότητας»).
Σε άλλο σηµείο του βιβλίου του, στη σελ. 152, ο Φραντσεσκίνι σηµειώνει:
– «Στην ουσία, ο Σιµιόνι είχε την εξουσία [σ.σ.: στο εσωτερικό της Σπείρας] να σχηµατίζει ζευγάρια, να τα χωρίζει και, στη συνέχεια, να φτιάχνει άλλα µε διαφορετική σύνθεση. Θυµήθηκα τότε εκείνο το περιβόητο ερωτηµατολόγιο και σκέφτηκα ότι το συλλογικό σεξ ήταν ένα άλλο εργαλείο µέσω του οποίου ασκούσε απόλυτο έλεγχο στα µέλη: κατάλαβα ότι “η εταιρία” στην πραγµατικότητα ήταν µια αίρεση, όπου έµπαινες αλλά δεν µπορούσες πια να βγεις».
Το χαρακτηριστικό της οργάνωσης του Σιµιόνι ήταν η µακροβιότητα των σχέσεων που δηµιουργούνταν στο εσωτερικό της. Επρόκειτο για «ένα δίκτυο από τουλάχιστον 30 άτοµα που ήταν µαζί για πολλά χρόνια, ζώντας τις σχέσεις τους πάντοτε στο εσωτερικό της ίδιας οργάνωσης, σχεδόν σαν µια αίρεση», αναφέρεται στη σελ. 212.
Τι γίνονταν αυτά τα ερωτηµατολόγια-βιογραφικές καρτέλες; Τα συγκέντρωνε η Μάρα Καγκόλ και τις παρέδιδε στον Ροµπέρτο Ντότι, πρώην κοµµουνιστή, στον οποίο την είχε συστήσει ο Σιµιόνι. Αργότερα, την άνοιξη του 1974, οι Ε.Τ. οργάνωσαν τη διάρρηξη των γραφείων του Εντγκάρντο Σόνιο. Ανάµεσα στα ντοκουµέντα υπήρξε και µια νεκρολογία του Ντότι (είχε πεθάνει το 1973) υπογεγραµµένη από τον Σόνιο και κάποιους φίλους του. Ποιος ήταν ο Σόνιο, του οποίου το «δεξί χέρι», ο Ντότι, είχε τόσο στενές σχέσεις µε τον Σιµιόνι; Ο επιµελητής του βιβλίου δεν αναφέρει καµία πληροφορία, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να βρεθούν περισσότερα στοιχεία για τον Σόνιο.
Ο Σόνιο, ο κόµης Εντγκάρντο Σόνιο Ράτα ντελ Βαλίνο, ήταν αριστοκράτης, µέλος της περιβόητης στοάς P2 και είχε πολεµήσει στο πλευρό του Φράνκο στη διάρκεια του Ισπανικού Εµφυλίου Πολέµου. Το 1943, µετά την απόβαση των Συµµάχων στην Ιταλία, άρχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στις αµερικανικές µυστικές υπηρεσίες. Μετά τον πόλεµο υπηρέτησε ως διπλωµατικός ακόλουθος και πρεσβευτής της Ιταλίας σε διάφορες χώρες. Υπήρξε στενός φίλος του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Μάνλιο Μπρόζιο. Το 1953 παρακολούθησε ένα πρόγραµµα για τον Ψυχολογικό Πόλεµο που είχε οργανώσει το ΝΑΤΟ στο Παρίσι. Ίδρυσε διάφορες «πατριωτικές οργανώσεις» που ήταν κλάδοι της νατοϊκής επιχείρησης Gladio. Οργάνωσε ένα στρατιωτικό πραξικόπηµα που θα εκδηλωνόταν τον Αύγουστο του 1974, όµως αποκαλύφθηκε νωρίτερα και εξουδετερώθηκε. Ο Σόνιο δικάστηκε για απόπειρα πραξικοπήµατος αλλά αθωώθηκε, και απεβίωσε το 2000.
Μυστικές υπηρεσίες, ΝΑΤΟ, Σόνιο, Ντότι, Σιµιόνι, Μορέτι…
Τελικά ο Μορέτι ήταν ακροαριστερός τροµοκράτης ή ακροδεξιός;!
Σύµφωνα µε άλλη πηγή, όπως αποκαλύπτει ο πρώην γερουσιαστής Σέρτζιο Φλαµίνι στο βιβλίο του για τον Μάριο Μορέτι «La Sfinge delle Brigatte Rosse» (Η Σφίγγα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, Kaos Edizioni, Μιλάνο, 2004), ο Μορέτι στα νιάτα του, πριν µεταβληθεί σε «κοµµουνιστή επαναστάτη», ήταν στρατευµένος νεοφασίστας! Πρώην σύντροφοί του από το σχολείο και παλιοί καθηγητές του έχουν επιβεβαιώσει, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, ότι ο Μορέτι κατά τα µαθητικά χρόνια του υπήρξε φανατικός νεοφασίστας. Ο Φλαµίνι θεωρεί πως το δίκτυο Gladio και οι οργανώσεις του Σόνιο ήταν ένα και το αυτό. Και ελάχιστα αµφέβαλε εάν ο Μορέτι ήταν πράγµατι µέλος αυτού του δικτύου…
Όπως βλέπετε, στο βιβλίο του ο Φραντσεσκίνι θέτει ερωτήµατα. Για αρκετά έχει βρει τις απαντήσεις. Τα υπόλοιπα µπορούν να περιµένουν, ενώ άλλα είναι ίσως ρητορικά, τύπου « …Ποιος έριξε λάδι στη φωτιά; Ποιος χρησιµοποίησε εµάς και τους φασίστες; Και γιατί;», όπως αναφέρεται στη σελ. 78.
Ο Φραντσεσκίνι σχεδόν αγνοείται σήµερα στην Ιταλία από τους παλιούς συντρόφους του ένοπλου αγώνα και τους υπεραριστερούς προπαγανδιστές του. Κάποιοι από αυτούς, αφού είχαν πρώτα σπουδάσει στις ΗΠΑ µε υποτροφίες του Ιδρύµατος Ροκφέλερ, επέστρεψαν στη συνέχεια στην Ιταλία και έγιναν υπέρµαχοι της πάλης των τάξεων και του ένοπλου αγώνα της Αριστεράς. Σήµερα χαίρονται τους µεταµοντέρνους και άκρως «στοχαστικούς» µισθούς τους, καθώς και τα ποσοστά από τις πωλήσεις των «αυτοκρατορικών» βιβλίων τους που εκδίδονται από το πανεπιστήµιο του Χάρβαρντ. Κάποιοι άλλοι… ακροαριστεροί των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70 έχουν αναλάβει εργολαβικά το ξέπλυµα του Μορέτι και των οµοίων του, συγγράφοντας έργα για το πόσο ιταλικό ήταν το φαινόµενο της τροµοκρατίας στην Ιταλία…
ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ
Πολλοί αναρωτιούνται πόσο «ιταλικό» ήταν το φαινόµενο της τροµοκρατίας στην Ιταλία! Κατά τη γνώµη µου, είναι όσο «ελληνικό» ήταν και το φαινόµενο της τροµοκρατίας στην Ελλάδα...
pressing.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου