(Αναδημοσίευση από το "Κουτσαβάκι")
«Xτες έγιναν συζητήσεις στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς για το σημερινό πόλεμο... Οι συζητήσεις κατέληξαν, όπως και έπρεπε να περιμένουμε, στο ζήτημα των "εθνοτήτων" και στη στάση μας απέναντί του... Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός... Όλος ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει ώσπου να ωριμάσουν οι Γάλλοι και να κάνουν την κοινωνική επανάσταση... Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε μας στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης. Παρακάτω έκανα υπαινιγμό ότι ο Λαφάργκ, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, με την άρνηση των εθνοτήτων εννοεί, όπως φαίνεται, την καταβρόχθισή τους από το πρότυπο γαλλικό έθνος».
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Έθνους, αυτό μάλιστα στο οποίο αποκρυσταλλώνονται και εκφράζονται όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά του, είναι η Κουλτούρα, ο Πολιτισμός.
Το έθνος μαζί και πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι μια Πολιτισμική Κοινότητα
«Έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, η οποία εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή και στην ψυχοσύνθεση που εκδηλώνεται στην κοινότητα της κουλτούρας.
Έτσι, είναι αυτονόητο ότι το έθνος, καθώς και κάθε ιστορικό φαινόμενο, υπόκειται στο νόμο της αλλαγής, έχει την ιστορία του, έχει αρχή και τέλος.
Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί πως κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα, ξεχωριστά παρμένο, δεν είναι αρκετό για τον ορισμό του έθνους. Ακόμα περισσότερο, είναι αρκετή η απουσία έστω και ενός από τα γνωρίσματα αυτά για να παύσει το έθνος να είναι έθνος».
Τα σύγχρονα Έθνη αναδύθηκαν μέσα από τον Φεουδαλισμό με τις απαρχές της Καπιταλιστικής ανάπτυξης, συγκροτήθηκαν στα πλαίσια της απολυταρχίας και εμφανίστηκαν ως αυτόνομες κοινωνικές οντότητες με τις Αστικές και Εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, με την τελική Νίκη του Καπιταλισμού ως Παγκόσμιου Συστήματος.
Ταυτόχρονα με την επικράτηση του Καπιταλισμού, εμφανίζεται αυτόνομα στο ιστορικό προσκήνιο η αναπτυγμένη στις ξέχωρες Εθνικές της Βάσεις , Σύγχρονη Διεθνή Εργατική Τάξη
Η διεκδίκηση από μέρους της, μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Παγκόσμιου Καπιταλισμού, ενός νέου Κοινωνικού Συστήματος στη βάση ενός νέου τρόπου παραγωγής του Σοσιαλιστικού, καθιστά αυτήν την διεκδίκηση Διεθνή και επιτάσσει την Διεθνή Δράση γι αυτό, τον Προλεταριακό Διεθνισμό.
Προϋπόθεση ανάπτυξης της εργατικής Τάξης είναι η επικράτηση και ανάπτυξη του Καπιταλισμού.
Έτσι συντάσσεται με τον Καπιταλισμό ενάντια στην Φεουδαρχία, την Απολυταρχία, την Αποικιοκρατία και τους κάθε είδους Εξωεθνείς Επικυρίαρχους.
«Σ' όλο τον κόσμο η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στη φεουδαρχία ήταν συνδεμένη με εθνικά κινήματα . Η οικονομική βάση αυτών των κινημάτων συνίσταται στο ότι, για την πλήρη νίκη της εμπορευματικής παραγωγής, είναι ανάγκη να κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη να ενωθούν σε κράτος τα εδάφη που ο πληθυσμός τους μιλάει την ίδια γλώσσα, παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτής της γλώσσας και την καθιέρωσή της στη φιλολογία.
Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πωλητή ή αγοραστή.
Γι' αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη -κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο- χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.
……. Με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους».
Ο Επαναστατικός Εθνικισμός αλλάζει μορφή με το πέρασμα στον Ιμπεριαλισμό. Ακόμα και οι πρώτες εξεγέρσεις και επαναστάσεις της Εργατικής Τάξης κινούνται μέσα από αυτόν τον Επαναστατικό Εθνικισμό.
Λαμπρό παράδειγμα η Επαναστατική περίοδος του 1848 μέχρι και την Παρισινή Κομμούνα του 1871.
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ιστορικά η πρώτη μορφή εκδήλωσης του προλεταριακού Διεθνισμού είναι ο Επαναστατικός Εθνικισμός, που στην συνέχεια και για να γίνεται διαχωρισμός του από τον Αστικό Εθνικισμό που επιδιώκει την ενότητα του Έθνους κάτω από την κυριαρχία των Αστικών και αρχουσών Εκμεταλλευτριών Τάξεων , τον προσαγορεύουμε συνήθως με την ονομασία του Πατριωτισμού.
Ο Επαναστατικός Εθνικισμός υπήρξε η Ιστορική Μήτρα του σύγχρονου Προλεταριακού Διεθνισμού, που δεν συνιστά πραγματικά τίποτα διαφορετικό.
Επαναστατικός Εθνικισμός και Διεθνισμός συναπαρτίζουν Κοινωνική φυσικο Ιστορική συνέχεια ως ενιαίο Όλον.
«Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ' όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ' όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά. Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμιά ανοχή της επιδίωξης προνομίων από μέρους του καταπιεζόμενου έθνους....
Σε κάθε αστικό εθνικισμό καταπιεζόμενου έθνους υπάρχει πανδημοκρατικό περιεχόμενο ενάντια στην καταπίεση κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το υποστηρίζουμε χωρίς όρους, ξεχωρίζοντας αυστηρά την τάση προς την εθνική του αποκλειστικότητα, καταπολεμώντας την τάση του Πολωνού αστού να καταπιέζει τον εβραίο κ.λπ. κ.λπ».
Ο Διεθνισμός σε Εθνικό επίπεδο συνίσταται στον Αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση και ανεξαρτησία μέχρι και την εγκαθίδρυση Σοσιαλιστικής εξουσίας ως εφαλτήριο για την Διεθνή Επανάσταση και σε παγκόσμια κλίμακα εκφράζεται με την ενεργή υποστήριξη προς του επαναστάτες των άλλων Εθνών, με την ενίσχυση των επαναστάσεων που συντελούνται σε άλλα Έθνη, με την σύνταξη και συστράτευση, τέλος με τα Επαναστατικά Έθνη και εναντίον των αντεπαναστατικών Εθνών .
«Ο λαός έχει μάθει με την πικρή του πείρα ότι "η αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης" δεν κατακτιέται μόνο με λόγια και ευσεβείς πόθους, αλλά μόνο με ριζικές επαναστάσεις και αιματηρούς αγώνες. Έχει μάθει ότι το ζήτημα δεν είναι η αδελφική ένωση των Ευρωπαϊκών λαών κάτω από μια και μοναδική δημοκρατική σημαία, αλλά η συμμαχία των επαναστατικών λαών ενάντια στους αντεπαναστατικούς λαούς, μια συμμαχία που υλοποιείται όχι στα χαρτιά αλλά μόνο στο πεδίο της μάχης.»
Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
Ο Διεθνισμός δεν υπάρχει χωρίς τα Έθνη. Ο Διεθνισμός δυναμώνει στην βάση δυναμώματος της Εθνικής Αρχής, της Εθνικής Κυριαρχίας και όχι αντίθετα.
Ο Εθνομηδενισμός δεν είναι Διεθνισμός, αλλά η ακραία άρνηση του Διεθνισμού.
Δεν συνιστά απλά μια Αντι Σοσιαλιστική - αντικομμουνιστική ιδεολογική Αρχή , αλλά είναι βασικό συστατικό στοιχείο της Ιμπεριαλιστικής διεθνοφασιστικής Ιδεολογίας.
«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.
Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.
Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».
Η μετανάστευση στα πλαίσια του Καπιταλισμού, ήταν πάντα ένα αντιδραστικό κοινωνικό φαινόμενο, η αντιδραστικότητα του οποίου επιτάθηκε με το πέρασμα στο Ιμπεριαλιστικό ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού και αποκορυφώνεται σήμερα με την σύγχρονη μαζική μετανάστευση.
Η επιδοκιμασία της άναρχης σύγχρονης μαζικής μετανάστευσης που βάζει σε κίνηση η Παγκόσμια Ιμπεριαλιστική Κεφαλαιοκρατία, δεν είναι μόνο άρνηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των εθνών, αλλά προσχώρηση στον σύγχρονο ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ του Πολυεθνικού Χρηματιστικού Κεφαλαίου, που επιδιώκει να μετατρέψει τα εθνικά κράτη σε ένα είδος γλωσσικών και πολιτισμικών πύργων της Βαβέλ υπό την επικυριαρχία των ιμπεριαλιστών, για να πνίξει την επανάσταση, μεταφέροντας το κέντρο βάρους από τους Ταξικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις, σε εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές συγκρούσεις- αλληλοφαγωμάρες των εργαζομένων, τις οποίες η χρηματιστική ολιγαρχία θα επιδιαιτητεύει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντά της.
« …. το εθνικό κράτος είναι κανόνας και "νόρμα" του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε ν' αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η "αυτοδιάθεση των εθνών" δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικο-οικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους».
Η (με τον καλλιεργούμενο από τον ιμπεριαλισμό "πολυπολιτισμό") αντικειμενική "πολυπολιτισμικό"εθνική- πολιτισμική διαφοροποίηση, ειδικά σε περιπτώσεις μαζικής μετανάστευσης πληθυσμών μέσα σε έθνη με κάθετη διαφορετικότητα, δεν είναι προς όφελος των λαών! Αντικειμενικά, σε παρόμοιες περιπτώσεις, δε μπορεί να υπάρξει αμοιβαία ανοχή, κοινός τόπος συνύπαρξης, όταν μάλιστα τίθεται με το πέρασμα του χρόνου υπό διεκδίκηση ο ίδιος χώρος διαβίωσης.
Αυτό συμβαίνει εξαιτίας των διεκδικήσεων των άνευ ανεκτικότητας πολιτισμικών κοινοτήτων και αρκεί για να καταστήσει Λαούς και Έθνη με ανεκτική κουλτούρα και πολιτισμό μη ανεκτικά, να δυναμώσει τον αστικό και μικροαστικό εθνικισμό και να οδηγήσει στην φασιστικοποίηση ακόμα και των ανεκτικότερων εθνικών κοινωνιών!
*Σημ. Αντίλογου: Όσο δεν γίνεται κατανοητό πώς συνδυάζεται αυτό με την γενικότερη αντιλαϊκή οικονομική κρίση, όσο η μαρξιστική αριστερά θα αδυνατεί να μιλήσει και να δράσει με καθάρια διαλεκτική,μαρξιστική, πειστική και αποτελεσματική λογική, τόσο θα απορούν οι εν αφθονία μη μαρξιστές, ηθικολογούντες "αριστεροί" μαζί με τους εξουσιάζοντες αστούς "δημοκράτες", για την εξάπλωση της "Χρυσής Αυγής" εδώ, των εθνικιστικών κομμάτων πανευρωπαϊκά...
(Δείτε και αυτό: http://shar.es/P2tVO)
«Xτες έγιναν συζητήσεις στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς για το σημερινό πόλεμο... Οι συζητήσεις κατέληξαν, όπως και έπρεπε να περιμένουμε, στο ζήτημα των "εθνοτήτων" και στη στάση μας απέναντί του... Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός... Όλος ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει ώσπου να ωριμάσουν οι Γάλλοι και να κάνουν την κοινωνική επανάσταση... Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε μας στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης. Παρακάτω έκανα υπαινιγμό ότι ο Λαφάργκ, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, με την άρνηση των εθνοτήτων εννοεί, όπως φαίνεται, την καταβρόχθισή τους από το πρότυπο γαλλικό έθνος».
Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 20 του Ιούνη του 1866, Άπαντα (ΜΕW), τόμος 31, σελ. 228-229.
Το έθνος μαζί και πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι μια Πολιτισμική Κοινότητα
«Έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, η οποία εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή και στην ψυχοσύνθεση που εκδηλώνεται στην κοινότητα της κουλτούρας.
Έτσι, είναι αυτονόητο ότι το έθνος, καθώς και κάθε ιστορικό φαινόμενο, υπόκειται στο νόμο της αλλαγής, έχει την ιστορία του, έχει αρχή και τέλος.
Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί πως κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα, ξεχωριστά παρμένο, δεν είναι αρκετό για τον ορισμό του έθνους. Ακόμα περισσότερο, είναι αρκετή η απουσία έστω και ενός από τα γνωρίσματα αυτά για να παύσει το έθνος να είναι έθνος».
Στάλιν: «Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα», Γενάρης του 1913, Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 7.
Ταυτόχρονα με την επικράτηση του Καπιταλισμού, εμφανίζεται αυτόνομα στο ιστορικό προσκήνιο η αναπτυγμένη στις ξέχωρες Εθνικές της Βάσεις , Σύγχρονη Διεθνή Εργατική Τάξη
Η διεκδίκηση από μέρους της, μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Παγκόσμιου Καπιταλισμού, ενός νέου Κοινωνικού Συστήματος στη βάση ενός νέου τρόπου παραγωγής του Σοσιαλιστικού, καθιστά αυτήν την διεκδίκηση Διεθνή και επιτάσσει την Διεθνή Δράση γι αυτό, τον Προλεταριακό Διεθνισμό.
Προϋπόθεση ανάπτυξης της εργατικής Τάξης είναι η επικράτηση και ανάπτυξη του Καπιταλισμού.
Έτσι συντάσσεται με τον Καπιταλισμό ενάντια στην Φεουδαρχία, την Απολυταρχία, την Αποικιοκρατία και τους κάθε είδους Εξωεθνείς Επικυρίαρχους.
Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πωλητή ή αγοραστή.
Γι' αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη -κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο- χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.
……. Με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους».
Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών, Φλεβάρης-Μάης του 1914, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1992, σελ. 45-46.
Λαμπρό παράδειγμα η Επαναστατική περίοδος του 1848 μέχρι και την Παρισινή Κομμούνα του 1871.
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ιστορικά η πρώτη μορφή εκδήλωσης του προλεταριακού Διεθνισμού είναι ο Επαναστατικός Εθνικισμός, που στην συνέχεια και για να γίνεται διαχωρισμός του από τον Αστικό Εθνικισμό που επιδιώκει την ενότητα του Έθνους κάτω από την κυριαρχία των Αστικών και αρχουσών Εκμεταλλευτριών Τάξεων , τον προσαγορεύουμε συνήθως με την ονομασία του Πατριωτισμού.
Ο Επαναστατικός Εθνικισμός υπήρξε η Ιστορική Μήτρα του σύγχρονου Προλεταριακού Διεθνισμού, που δεν συνιστά πραγματικά τίποτα διαφορετικό.
Επαναστατικός Εθνικισμός και Διεθνισμός συναπαρτίζουν Κοινωνική φυσικο Ιστορική συνέχεια ως ενιαίο Όλον.
«Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ' όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ' όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά. Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμιά ανοχή της επιδίωξης προνομίων από μέρους του καταπιεζόμενου έθνους....
Σε κάθε αστικό εθνικισμό καταπιεζόμενου έθνους υπάρχει πανδημοκρατικό περιεχόμενο ενάντια στην καταπίεση κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το υποστηρίζουμε χωρίς όρους, ξεχωρίζοντας αυστηρά την τάση προς την εθνική του αποκλειστικότητα, καταπολεμώντας την τάση του Πολωνού αστού να καταπιέζει τον εβραίο κ.λπ. κ.λπ».
Λένιν, «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών» σελ. 61.
«Ο λαός έχει μάθει με την πικρή του πείρα ότι "η αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης" δεν κατακτιέται μόνο με λόγια και ευσεβείς πόθους, αλλά μόνο με ριζικές επαναστάσεις και αιματηρούς αγώνες. Έχει μάθει ότι το ζήτημα δεν είναι η αδελφική ένωση των Ευρωπαϊκών λαών κάτω από μια και μοναδική δημοκρατική σημαία, αλλά η συμμαχία των επαναστατικών λαών ενάντια στους αντεπαναστατικούς λαούς, μια συμμαχία που υλοποιείται όχι στα χαρτιά αλλά μόνο στο πεδίο της μάχης.»
Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη
Ο Εθνομηδενισμός δεν είναι Διεθνισμός, αλλά η ακραία άρνηση του Διεθνισμού.
Δεν συνιστά απλά μια Αντι Σοσιαλιστική - αντικομμουνιστική ιδεολογική Αρχή , αλλά είναι βασικό συστατικό στοιχείο της Ιμπεριαλιστικής διεθνοφασιστικής Ιδεολογίας.
«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.
Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.
Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».
Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ», Άπαντα, τόμος 49, σελ. 329.
Η επιδοκιμασία της άναρχης σύγχρονης μαζικής μετανάστευσης που βάζει σε κίνηση η Παγκόσμια Ιμπεριαλιστική Κεφαλαιοκρατία, δεν είναι μόνο άρνηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των εθνών, αλλά προσχώρηση στον σύγχρονο ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ του Πολυεθνικού Χρηματιστικού Κεφαλαίου, που επιδιώκει να μετατρέψει τα εθνικά κράτη σε ένα είδος γλωσσικών και πολιτισμικών πύργων της Βαβέλ υπό την επικυριαρχία των ιμπεριαλιστών, για να πνίξει την επανάσταση, μεταφέροντας το κέντρο βάρους από τους Ταξικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις, σε εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές συγκρούσεις- αλληλοφαγωμάρες των εργαζομένων, τις οποίες η χρηματιστική ολιγαρχία θα επιδιαιτητεύει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντά της.
Λένιν: «Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», σελ. 48-49.
Αυτό συμβαίνει εξαιτίας των διεκδικήσεων των άνευ ανεκτικότητας πολιτισμικών κοινοτήτων και αρκεί για να καταστήσει Λαούς και Έθνη με ανεκτική κουλτούρα και πολιτισμό μη ανεκτικά, να δυναμώσει τον αστικό και μικροαστικό εθνικισμό και να οδηγήσει στην φασιστικοποίηση ακόμα και των ανεκτικότερων εθνικών κοινωνιών!
*Σημ. Αντίλογου: Όσο δεν γίνεται κατανοητό πώς συνδυάζεται αυτό με την γενικότερη αντιλαϊκή οικονομική κρίση, όσο η μαρξιστική αριστερά θα αδυνατεί να μιλήσει και να δράσει με καθάρια διαλεκτική,μαρξιστική, πειστική και αποτελεσματική λογική, τόσο θα απορούν οι εν αφθονία μη μαρξιστές, ηθικολογούντες "αριστεροί" μαζί με τους εξουσιάζοντες αστούς "δημοκράτες", για την εξάπλωση της "Χρυσής Αυγής" εδώ, των εθνικιστικών κομμάτων πανευρωπαϊκά...
(Δείτε και αυτό: http://shar.es/P2tVO)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου