Ποίημα Ρένας Γέρου: "Σ΄αποζητώ απελπισμένα"

Σ' αποζητώ απελπισμένα 

Στο πλήθος που με προσπερνά

Στη βροχή που στάζει στο πρόσωπό μου

Στο κύμα που ορμά καταπάνω μου και με ξεσέρνει

Στα χρώματα του ουρανού πριν να νυχτώσει

Στο φως της αυγής όταν χαράζει η μέρα

Στα γέλια των μικρών παιδιών

Στις πεταλούδες που πετάνε ανελέητα χαρούμενες

Νιώθω στο δέρμα μου την οσμή του πόθου σου 

και σ' αποζητώ

Θυμάμαι το ηχόχρωμα της φωνής σου και δακρύζω

Απολείπει η ευτυχία και σήμερα

Μηδενίζει ο καιρός την ανακούφιση

Αγωνία και σκοτάδι η έλλειψη σου

Ένα γέλιο που γίνεται λυγμός η ανάμνηση

Μια βουτιά στο κενό χωρίς ελπίδα η επίγνωση

Της απουσίας επαφής με την ύλη

Την ύλη σου που τόσο την λάτρεψα...

Κι ο πόνος δεν είναι μια σκέτη ιδέα...

Είναι μια συνειδητή απόφαση θάρρους

Ναι θα πονέσω...

Χωρίς το κορμί σου

Η ψυχή μου ουρλιάζει, υποφέρει, πεθαίνει

Δεν ζούνε οι ψυχές σε σώματα ξένα....

(Ρένα Γέρου)