της Άννας Μπιθικώτση, κόρης του αξέχαστου μεγάλου τραγουδιστή του λαού μας,Γρηγόρη Μπιθικώτση
Έκανα επάγγελμα την κραυγή για να ταράξω τον ύπνο όλων
αυτών που επιθυμούν να εκτελούν όνειρα.
Έκανα ραψωδία το βογκητό μου, άφησα να τρυπώσει στην καρδιά
μου μια ευγενική πεταλούδα που μου είπε πως την λένε ελπίδα.
Περιέλθαλψα τις ευαισθησίες μου, τους ξυπόλυτους
αναστεναγμούς μου, τα παιδικά μου παιχνίδια, το τέλος μιας αγάπης,
ένα κήπο με ροδιές, ένα ονειροπαρμένο ζευγάρι, ένα σχολικό
διάλειμμα, τον εθνικό μας ύμνο, την κοκκινοσκουφίτσα, ένα
κλαδάκι ελιάς, τη φτωχογειτονιά μου, ένα καΐκι… για να μην
φοβάμαι τις μέρες που καταβροχθίζουν όνειρα, τις νύχτες που
ματώνουνε ψυχές.
Για να μπορώ ν΄ αντέξω στο βουνό της λύπης, τους ήχους της
φλογέρας του τελευταίου ονειροπόλου βοσκού...
Για ν΄ αντέξω να μετρώ τα πέτρινα λόγια, για να μπορώ ακόμα να
διακρίνω στην άκρη της μνήμης μου την άκρη της ζωής μου.
Μαλώνω το δάσος σου ζωή που είναι τόσο μαγικό και μάγεψε τις
ανθρώπινες ματιές και τις έκανες να πετρώσουν , να μη μπορούν
πια να το κοιτούν.
Μαλώνω τις οάσεις σου έρημη καρδιά μου που ακόμα επιμένεις στις
ψευδαισθήσεις τους.
Μπρος στους μαρμαρόχυτους ναούς σου Ελλαδα μου προσεύχομαι
και τους φιλώ και λέω τι όμορφη που θα ήσουν στα άσπρα ντυμένη
και όχι με καπνούς!
Πίνω τις ημέρες και τις νύχτες μου νερό και ακόμα διψάω.
Δικάστηκαν τα χείλη μου σ' αυτή τη δίψα.
Άραγε από μένα ή από αυτούς που μου έδειξαν λάθος πηγή;
Έκανα την δίψα μου κραυγή για να ξεδιψάσω τις σιωπές μου, για να
μη ζητήσουνε ποτέ νερό οι θύμησες ούτε και συ καρδιά μου.
Ρώτησα το αστέρι που κοιτάζω όταν αναστενάζω τι να του
τραγουδήσω...
Και εκείνο έβαλε στο πικ-απ της νύχτας τραγούδια αγάπης...
Δύναμη πήρα.
Θέλω πάλι απ' την αρχή κόσμε να σ' αγαπήσω, τον άνθρωπο να δω
πάλι άνθρωπο...
Καλύτερα, είπα, να σωπάσω για να γίνω κι εγώ από την αρχή
άνθρωπος που αντέχει, αγαπά και συγχωρεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου