ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΧΑΝΙΩΝ: Ψεύδη που λέγονται για τους Μινωίτες και τους Δωριείς (Α. Κρασανάκη)

Του Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

Το ψεύδος για το ότι:

1) Ο Μίνωας και οι Ετεοκρήτες δεν ήσαν Έλληνες, αλλά βάρβαροι.

2) Η Κρήτη και ο μινωικός πολιτισμός καταστράφηκαν από την έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας,

3) Ο Μυκηναϊκός είναι ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός, ενώ ο Μινωικός δεν είναι ελληνικός.

4) Η Γραμμική Γραφή Β’ δεν είναι Ελληνική

6) Οι Κάρες δημιούργησαν τον Κυκλαδικό Πολιτισμό, που ήταν αρχαιότερος του Μινωικού.

7) Οι Δωριείς δημιούργησαν το Κλασσικό Ελληνικό Πολιτισμό και όταν ήρθαν στην Ελλάδα κατάσφαξαν τους παλιότερους κατοίκους της.

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

-----------------------------------------------

Ένα από τα παλαιότερο σχολικά βιβλία ιστορίας έγραφε: «Τα πρώτα ελληνικά φύλα υπολογίζεται ότι έφτασαν στον ελληνικό χώρο γύρω στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. Η πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας είναι η γνωστή με την ονομασία Γραμμική Β’….. Τα ελληνικά φύλα που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν τμήμα της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας στην οποία ανήκαν και τα ιταλικά, οι Κέλτες, οι Γερμανοί, οι Μήδοι και οι Πέρσες, οι Ινδοί …….

«Και ενώ η Κρήτη είχε φθάσει στο κορύφωμά της δύναμής της, δέχεται γύρω στα 1450 π.Χ. ένα πολύ καταστροφικό πλήγμα. Πιθανότατα οφείλεται στην τρομακτική έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας…. Η έκρηξη πρέπει να προκάλεσε τεράστια παλιρροϊκά κύματα, που έφτασαν μέχρι την Κρήτη, ενώ δηλητηριώδη αέρια θα προκάλεσαν πολλούς θανάτους και ασθένειες στην Κρήτη. Τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν τότε οι Μινωίτες την εκμεταλλεύτηκαν Αχαιοί (Μυκηναίοι Έλληνες), που εισέβαλαν στην Κρήτη, κατέλαβαν την Κνωσό και επέβαλαν την κυριαρχία τους….. Την παρουσία του νέου φυλετικού στοιχείου επιβεβαιώνουν η εμφανιζόμενη καινούργια γλώσσα, η μυκηναϊκή (ελληνική) και γράφεται με μια νέα γραφή, που ονομάζεται «Γραμμική γραφή Β’» … ο πολιτισμός αυτός θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια και μετά την κατάληψη του νησιού από τους Δωριείς (1100 – 100 π.Χ.)….. Οι Μινωίτες ανήκαν στη λεγόμενη μεσογειακή φυλή, είχαν μέτριο ανάστημα και ήταν λεπτοί και μελαχρινοί….. Μετά το 1450 π.Χ., με την επικράτηση των Αχαιών (Μυκηναίων) στην Κνωσό, καθιερώνεται μια άλλη γραφή που μοιάζει με τη Γραμμική Α’. Είναι φανερό ότι τη γραφή αυτή τη δημιούργησαν οι νέοι κύριοι του νησιού, οι Αχαιοί, έχοντας υπόψη τη μινωική «Γραμμική Α’». Η γραφή αυτή, η Γραμμική Β’, μεταφέρθηκε από την Κρήτη και στην ηπειρωτική Ελλάδα… Οι Μυκηναίοι ανήκουν στα ινδοευρωπαϊκά φύλα που με αφετηρία τα Ουράλια όρη εξαπλώθηκαν από την Ευρώπη και μέχρι τις Ινδίες… «Μετά την αποκρυπτογράφηση της «Γραμμικής Β», δεν μένει καμιά αμφιβολία ότι ο μυκηναϊκός πολιτισμός ήταν ο πρώτος μεγάλος Ελληνικός πολιτισμός…»

( «Ιστορία αρχαίων χρόνων ως το 300 π.Χ.». Λ. Τσακτσίρα, Μ. Τιβέριου)

Α. ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μερικοί ανθέλληνες ισχυρίζονται ότι οι Μινωίτες δεν ήσαν Έλληνες, αλλά Σημίτες και συνεπώς ο Μινωικός πολιτισμός δεν ήταν ελληνικός και αυτό το ισχυρίζονται, επειδή αφενός ο Ηρόδοτος ( Α 172 -173 ) αναφέρει ότι αρχικά την Κρήτη την κατείχαν οι βάρβαροι και αφετέρου ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ 178 – 183) ότι οι Κρήτες μιλούσαν μεμειγμένη γλώσσα.

Ωστόσο και η άποψη αυτή είναι αναληθής, γιατί:

1) Ο Όμηρος (Ιλιάδα Β 402 – 405 και Β 645 – 652) αναφέρει ότι στον πόλεμο της Τροίας όλοι οι άνδρες των πόλεων της Κρήτης (Κνωσού, Γόρτυνας, Λύκτου, Λύκαστου κλπ) αφενός ήσαν με το μέρος των Αχαιών ή Αργείων ή Δαναών ή Πανελλήνων και αφετέρου είχαν αρχηγό τον ο Ιδομενέα, που ήταν εγγονός του Μίνωα και ένας από τους Γενικούς αρχηγούς όλων των Αχαιών ήΑργείων ή Δαναών ή Πανελλήνων: «…δε γέροντας αριστήας Παναχαιών, Νέστορα μεν πρώτιστα και Ιδομενέα άνακτα…» (Ιλιάδα, Β 402 – 405). Επομένως ο Μίνωας και οι κάτοικοι της Κρήτης επί Μίνωα (Ετεοκρήτες, Κύδωνες κλπ) ήταν μέρος των Αχαιών ή Αργείων ή Δαναών ή Πανελλήνων, άρα Έλληνες.

«Ο θαυμαστός στο δόρυ Ιδομενέας ήταν αρχηγός των Κρητών, οι άντρες της Κνωσού, της Γόρτυνας με τα τείχη, της Λύκτου, της Μιλήτου, της ασπροχώματης Λύκαστου, της Φαιστού και του Ρύτιου, πόλεις καλοκτισμένες, που κατοικούν στην Κρήτη με τις 100 πόλεις. Όλοι αυτοί είχαν αρχηγό τον Ιδομενέα, ικανό στο δόρυ και τον Μηριόνη, τον ισότιμο του ανδροφονιά Ευαλιου, έφεραν μαζί τους 80 μαύρα καράβια» (Ιλιάδα Β 645 – 652)

2) Ο Διονύσιος Αλικαρνασευς (Λόγος Β LXI 1-2), ο Ηρόδοτος (Γ 121), ο Διόδωρος Σικελιώτης (1, 94 και 5, 54 και 78-79), ο Πλάτωνας (Μίνως 318 – 321), ο Απολλόδωρος κ.α. λένε ξεκάθαρα ότι ο Μίνωας και οι Μινωίτες ήσαν Έλληνες, πρβ:

«Ο Μίνωας, που ήταν ο μεγαλύτερος των αδελφών, έγινε βασιλιάς του νησιού και ίδρυσε σ’ αυτό αρκετές πόλεις, με γνωστότερες την Κνωσό, Φαιστό και Κυδωνία. Ο ίδιος θέσπισε και αρκετούς νόμους για τους Κρήτες, προσποιούμενος ότι τους έλαβε από τον πατέρα του το Δία με τον οποίο συνομιλούσε μέσα σε κάποια σπηλιά. Απέκτησε, επίσης, μεγάλη ναυτική δύναμη, κυρίευσε τα περισσότερα νησιά κι έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας…«Κτήσασθαι δε (Μίνωα) και δύναμιν ναυτικήν μεγάλην και των νήσων τας πλείσταςκαταστρέψασθαι και πρώτον των Ελλήνων θαλαττοκρατήσαι» (Διόδωρος Σικελιώτης 5, 78 και 79)

«Ούτος (ο Μίνωας) πρώτος των Ελλήνων ναυτικήν δύναμιν αξιόλογον συστησάμενος εθαλασσοκράτησε» (Διόδωρος βίβλος IV, 60,3)

«Της Καρπάθου πρώτοι κάτοικοι ήσαν κάποιοι από εκείνους που εκστράτευσαν μαζί με το Μίνωα, την εποχή που έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας… «Την δε Κάρπαθον πρώτοι μεν ώκησαν των μετά Μίνω τινές συστρατευσάντων, καθ’ όν χρόνοεθαλασσοκράτησε πρώτος των Ελλήνων» (Διόδωρος Σικελιώτης, 5 54)

«Πρώτος, λένε, που έπεισε το λαό να χρησιμοποιεί γραπτούς νόμους ήταν ο Μνεύης. Αυτός λοιπόν προσποιήθηκε πως του έδωσε τους νόμους ο Ερμής, με τη διαβεβαίωση πως θα φέρουν μεγάλα καλά στη ζωή των ανθρώπων, όπως ακριβώς έκανε, λένε, στους Έλληνες ο Μίνωας στην Κρήτη και ο Λυκούργος στους Λακεδαιμονίους, που ο ένας είπε ότι πήρε τους νόμους από το Δία και ο άλλος από τον Απόλλωνα…. «καθάπερ πάρ Έλλησι ποιήσαι φασίν εν μεν τη Κρήτη Μίνωα, παρά δε Λακεδαιμονίοις Λυκούργον, του μεν παρά Διός, τον δε παρ’ Απόλλωνος φήσαντα τούτους παρ ειληφέναι…» (Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος 1, 94)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτοί λοιπόν, οι Κρήτες, έχουν τους πιο παλιούς νόμους απ’ όλους τους Έλληνες; («Ουκούν ούτοι, οι Κρήτες, παλαιοτάτοις νόμοις χρώνται των Ελλήνων»)

ΕΤΑΙΡΟΣ: Ναι.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ξέρεις ποιοι ήταν οι άξιοι βασιλείς τους; Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, γιοι του Δία και της Ευρώπης’ δικοί τους είναι οι νόμοι. (Πλάτωνα «Μίνως», 318 b – 321)

Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. (Ω ξένε, εχρην ειπειν, οι Κρητών νόμοι ουκ εισίν μάτην διαφερόντως εν πάσιν ευδόκιμοι τοις Έλλησιν) Είναι νόμοι δίκαιοι, που προσφέρουν ευτυχία σε όσους τους ακολουθούν, Δίνουν δηλαδή όλα τα αγαθά, τα οποία ανήκουν σε δυο κατηγορίες, ανθρώπινα και θεία.… (Πλάτωνα, Νόμοι, 625 - 631)

3) Ο Παυσανίας αποκαλεί το Μίνωα άρχοντα της Ελληνικής θάλασσας ( = το Αιγαίο ή σωστότερα το Αρχιπέλαγος ) και τον εγγονό του, τον Ιδομενέα, Αχαιό και Έλληνα, όταν περιγράφει τα αφιερώματα στο ναό της Ολυμπίας, πρβ:

«Υπάρχουν κοινά αφιερώματα όλων των Αχαιών (στο ναό της Ολυμπίας) και παριστάνουν όλους αυτούς που πήραν μέρος στην κλήρωση για τη μονομαχία με τον Έκτορα, όταν αυτός προκάλεσε όποιον Έλληνα ήθελε να συμμετάσχει μαζί του. Είναι στημένα κοντά στο μεγάλο ναό …. Και απέναντι σε απ αυτά, σε διαφορετικό βάθρο, βρίσκεται ο ανδριάντας του Νέστορα… Εκείνος με τον πετεινό στην ασπίδα είναι ο Ιδομενέας, απόγονος του Μίνωα.(Παυσανίας Ηλιακά Α 25, 8-9)

«. Και τούτου οι Κρήτες τον ταύρον ες την γην πέμψαι σφίσι Ποσειδώνα φασίν ότι Θαλάσσης άρχων Μίνως της Ελληνικής ουδενός Ποσειδώνα ήγεν άλλου Θεού μάλλον εν τιμή, κομιθέναι μεν δη ταύρον τούτον φασιν ες Πελοπόννησον εκ Κρήτης και Ηρακλέι των δώδεκα καλουμένων…. ».. (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, «Αττικά, 27,7),

4) Ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ 178 – 183 ) δεν αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Κρήτης μιλούσαν ξένη ή μη ελληνική γλώσσα, αλλά «μεμειγμένη γλώσσα», δηλ. με λέξεις από πολλές Ελληνικές διαλέκτους. Και το λέει αυτό, επειδή η Κρήτη από τη μια ήταν ένα ενιαίο κράτος και από την άλλη αποτελείτο από πολλές φυλές (Ετεοκρήτες, Δωριείς, Αχαιούς, Πελασγούς και Κύδωνες) που κάθε μια από αυτές είχε τη δική της διάλεκτο, κάτι που δεν συνέβαινε στις άλλες πόλεις-κράτη. Αν δεν ήταν έτσι ή αν κάποιο από τα φύλα της Κρήτης ήταν βαρβαρικό, ο Όμηρος θα έλεγε ότι το τάδε φύλο είναι βαρβαρόφωνο, όπως λέει π.χ. για τους Κάρες

5) Ο Ηρόδοτος πράγματι στο εδάφιο Α 172 -173 αναφέρει ότι αρχικά (πριν από το Μίνωα) όλη την Κρήτη την κατείχαν οι βάρβαροι, όμως αυτό το λέει, επειδή γι αυτόν (βλέπε εδάφιο Ηρόδοτος Α 56 – 58) όλοι οι λαοί (ακόμη και οι Έλληνες) ήσαν αρχικά βάρβαροι και λίγο πριν από την εποχή του Μίνωα αποκόπηκαν οι Δωριείς από τους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό. Τότε, σύμφωνα με το Στράβωνα, Διόδωρο κ.α.α, ένα μέρος από αυτούς έφυγε από τη Θεσσαλία, όπου ήταν η κοιτίδα των Δωριέων, και πήγε στην Κρήτη με αρχηγό τον Τέκταμο, παππού του Μίνωα, και εκείνου ο γιος, ο Αστέριος πήγε στη Φοινίκη και έκλεψε την πριγκίπισσα Ευρώπη, τη μάνα του Μίνωα. Στη συνέχεια στο Δωρικό ή άλλως ελληνικό έθνος προσχώρησαν όλοι οι Πελασγοί (= οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.), καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι. Επομένως, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ηρόδοτου, στην Κρήτη πριν από το Μίνωα υπήρχαν από τη μια οι Δωριείς ή Έλληνες και από την άλλη οι βάρβαροι ακόμη Ετεοκρήτες, Πελασγοί και Αχαιοί, τους οποίους μετά ένωσε ο Μίνωας σε ενιαίο σύνολο με τους Δωριείς ή Έλληνες.

Πιο απλά, ο Όμηρος αναφέρει ότι στην Κρήτη ζούσαν οι καλούμενοι Ετεόκρητες, Κύδωνες, Αχαιοί, Πελασγοί και Δωριείς. Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς (Ηρόδοτο, Διόδωρο, Στράβωνα κ.α.) οι Ετεόκρητες λέγονταν και με την ονομασία Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες και κατ’ άλλους ήσαν αυτόχθονες και κατ’ άλλους ήρθαν εκεί από τη Ρόδο ή τη Φρυγία ή από την Κρήτη κάποιοι από αυτούς πήγαν στη Φρυγία. Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, επειδή η Κρήτη ερήμωσε κατά πολύ, έφυγαν από τη Θεσσαλία μερικές φυλές Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων με αρχηγό τον Τέκταμο (παππού του Μίνωα και γιο του Δώρου του Έλληνα) και πήγαν και κατοίκησαν στην Κρήτη. Στη συνέχεια και όταν έγινε βασιλιάς των Δωριέων ο Μίνωας ένωσε σε ενιαίο σύνολο όλα τα φύλα του νησιού, πρβ:

«Και ψάχνοντας έβρισκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες. Γιατί αυτά τα έθνη ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο πελασγικό, το πρώτο ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ώς τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήσαν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, γιου του Έλληνος, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Κι αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από τη Δρυοπίδα έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. …………… Το ελληνικό έθνος, αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλεί — αυτή είναι η πεποίθησή μου· αφότου όμως ξέκοψε από το πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ᾽ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό, ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη. (Ηρόδοτος Α, 56- 58)

«Αφού διευκρινίσαμε όλα αυτά, απομένει να μιλήσουμε για τα έθνη τα οποία ήρθαν σε επιμειξία με τους Κρήτες. Ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι ονομαζόμενοι Ετεοκρήτες, που θεωρούνται αυτόχθονες, το είπαμε πιο πριν. Μετά από αυτούς και πολλές γενιές αργότερα, Πελασγοί, που περιπλανιόνταν ένεκα συνεχών εκστρατειών και μεταναστεύσεων, έφτασαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος του νησιού. Τρίτο ήταν, λένε, το γένος των Δωριέων που έφτασε στο νησί με αρχηγό τον Τέκταμο, το γιο του Δώρου. το μεγαλύτερο μέρος ετούτου του λαού συγκεντρώθηκε, λένε, από την περιοχή του Ολύμπου, αλλά ένα μέρος του ήταν από τους Αχαιούς της Λακωνίας, επειδή ο Δώρος είχε τη βάση εξόρμησης στην περιοχή του Μαλέα. Τέταρτο γένος που ανακατεύθηκε με τους κατοίκους της Κρήτης ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους. Μετά απ΄αυτά, επικράτησαν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς και συνένωσαν τα έθνη του νησιού σε ενιαίο σύνολο...» ( Διόδωρος, 5, 80)

«Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς και Πελασγούς κι έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα κι απόκτησε τον Αστέριο..». (Διόδωρος, βίβλος 4, 60)

Ο Ηρόδοτος λέει ότι ο Μίνωας ήταν Έλληνας,: «Ο Πολυκράτης είναι ο πρώτος που ξέρουμε από τους Έλληνες, ο οποίος έβαλε στο νου του να κυριαρχήσει στη θάλασσα, εκτός από το Μίνωα από την Κνωσό και από κανένα άλλο ίσως που κυριάρχησε στη θάλασσα πριν από εκείνον» (Ηρόδοτος Γ 121)

6) Πριν από τον Τρωικό πόλεμο , σύμφωνα με το Θουκυδίδη (Α, 2 -9), δεν υπήρχαν σύνορα, καθώς και Έλληνες και βάρβαροι παρά μόνο διάφορα μεταναστευτικά φυλά με μεγαλύτερο τους Πελασγούς. Μετά τα Τρωικά όσοι είχαν πάει με το στρατόπεδο των Αχαιών , όπως οι Κρήτες, οι Σπαρτιάτες κλπ , ονομάστηκαν Έλληνες και όσοι με τους Τρωες ονομαστήκαν Βάρβαροι. Ο Ηρόδοτος, ο Πλάτωνας (Μενέξενος), ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός, Ελένης Εγκόσμιο κ.α.) κ.α. αναφέρουν ότι βαρβαρικής καταγωγής απ΄ όσους έμεναν στην Ελλάδα πριν από τον Τρωικό πόλεμο ήσαν μόνο οι Δαναοί και οι Καδμείοι ή Θηβαίοι (οι οποίοι είχαν έρθει λέει στην Ελλάδα από την Αίγυπτο ), καθώς και οι Πέλοπες, που είχαν έρθει λέει στην Ελλάδα από τη Φρυγία.

7) Ο Διόδωρος (5,80) αναφέρει ότι και οι Ετεοκρήτες ήσαν Έλληνες και όχι βάρβαροι, πρβ . «τέταρτο γένος που ανακατεύθηκε με τους κατοίκους της Κρήτης: Ετεόκρητες, Πελασγούς και Δωριείς-Αχαιούς ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους». Αν οι Ετεοκρήτες δεν ήταν Έλληνες, ο Διόδωρος δεν θα έλεγε ότι ο Μίνωας ένωσε τους Ετεόκρητες, Κύδωνες, Δωριείς και Αχαιούς μαζί με ένα συνονθύλευμα βαρβάρων σε ενιαίο σύνολο. Η μόνη διαφορά που είχαν οι Ετεοκρήτες από τους Δωριείς και Αχαιούς ήταν ότι οι πρώτοι ήσαν αυτόχθονες στην Κρήτη και οι άλλοι επήλυδες, δηλαδή είχαν πάει το νησί από τη Θεσσαλία μετά από τους Ετεόκρητες. Κάτι όπως είχε συμβεί και με τους Δωριείς Σπαρτιάτες, που και αυτοί είχαν πάει στην Πελοπόννησο από τη Δωρίδα.

Όταν πήγαν φυλές Αχαιών, Δωριέων και οι Πελασγών στην Κρήτη και βρήκαν εκεί τους Ετεόκρητες δεν υπήρχε ακόμη ο διαχωρισμός σε «Έλληνες» και «βάρβαρους», αφού αυτό έγινε μετά τα τρωικά, σύμφωνα με τους Θουκυδίδη (Α, 3 -9), Ηρόδοτο (Α 54 – 57 κ.α.), Ησίοδο (Κατάλογος γυναικών) κ.α.

Σημειώνεται επίσης ότι:

Α) Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1, 1271, 10) λέει ότι η Κρήτη ήταν επόμενο, προορισμένο να κυριαρχήσει στους Έλληνες, επειδή βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση, σε μια θάλασσα που στις τριγύρω παραλίες της έχουν εγκατασταθεί όλοι οι Έλληνες και επομένως, θέλει να πει ο Αριστοτέλης, οι Έλληνες βοήθησαν τους Κρήτες και το Μίνωα ως Έλληνες να αναπτυχθεί και συνάμα να κατακτήσει και βαρβαρικά μέρη:

«Φαίνεται ότι η Κρήτη ήταν προορισμένη να κυριαρχήσει στους Έλληνες χάρη στην ευνοϊκή της θέση, γιατί βρίσκεται σε θάλασσα που στα παράλιά της έχουν εγκατασταθεί σχεδόν όλοι Έλληνες. Η απόσταση από την Πελοπόννησο είναι μικρή, όπως και από την Ασιατική παραλία γύρω από το Τριόπιο και τη Ρόδο. ΄Ετσι ο Μίνωας έγινε θαλασσοκράτορας’ άλλα νησιά τα κατάκτησε και σε άλλα εγκατέστησε αποίκους από την Κρήτη, τέλος εκστρατεύοντας στην Σικελία πέθανε εκεί κοντά στην Καμικο».( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10) = σε αρχαία ελληνικά: «δοκεί δ η νήσος και προς την αρχήν την Ελληνικήν πεφυκέναι και κείσθαι καλως, πάσῃ γαρ επίκειται τῃ θαλάττῃ, σχεδόν των Ελλήνων ιδρυμένων περί την θάλατταν πάντων’ απέχει γαρ τη με της Πελοποννήσου μικρόν, τη δε της Ασίας του περί Τριόπιοντόπου και Ρόδου, διο και την της θαλάττης αρχήν κατέσχεν ο Μίνως, και τας νήσους τας μεν εχειρώσατο τας δ’ ώκισεν, τέλος επιθέμενος τη Σικελία τον βίον ετελεύτησεν εκεί περί Καμικόν…» (Αριστοτέλους Πολιτικά Β 1271, 10),

Β) Το ότι ο Μίνωας και οι Κρήτες επί Μίνωα ήσαν Έλληνες φαίνεται και από το ότι: α) Ο Μίνωας αναφέρεται μόνο στην Ελληνική μυθολογία, β) Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς έγιναν κριτές τουΆδη των Ελλήνων. γ) Οι αρχαίοι Κρήτες αφενός λάμβαναν μέρος στους Αγώνες των άλλων Ελλήνων και αφετέρου φέρονται ως ιδρυτές των Ολυμπιακών Αγώνων.) Σύμφωνα με τον Παυσανία (Ηλιακά) οι πρώτοι που αγωνίστηκαν στην Ολυμπία και αυτοί που ίδρυσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήσαν ο Κρηταγενή Δίας και ο Ιδαίος Ηρακλής. Μετά ένας απόγονος του Ιδαίου Ηρακλή, ο Κλύμενος, ήρθε από την Κρήτη και καθιέρωσε τους αγώνες στην Ολυμπία και ίδρυσε βωμό προς τιμή του προγόνου του Ηρακλή και όλων των Κουρήτων, δίνοντας στον Ηρακλή την επωνυμία Παραστάτης. Ο Παυσανίας λέει ακόμη ότι ο Κλύμενος ίδρυσε και ιερό στην Ολυμπία για την Κυδωνία Αθηνά (Παυσανίας Ηλιακά Β, 7,6 κ.α.) και Κρητικοί Ολυμπιονίκες ήσαν οι: Εργοτέλης, Σωτάδης,Φιλωνίδης κ.α

Σύμφωνα με τον κατάλογο των Ολυμπιονικών και τον Παυσανία (Ηλιακά), Κρήτες Ολυμπιονίκες ήσαν οι εξής: Διόγνητος, Πυγμαχία, 488 π.Χ., Εργοτέλης ο Φιλάνωρος, Δόλιχος, 464 π.Χ.,Εργοτέλης ο Φιλάνωρ, Δόλιχος, 472 π.Χ., Ικαδίων, Στάδιο παίδων, 456 π.Χ., Αιγείδας, Δόλιχος, 448 π.Χ., , …..ώνιος, Δόλιχος, 396 π.Χ., Σωτάδης, Δόλιχος, 99η Ολυμπιάδα 384 π.Χ. , Φιλωνίδης οΧερσονήσιος, Πώρος ο Μάλιος, 56 π.Χ., Δάμας ή Δαμασίας ο Κυδωνιάτης, Στάδιο, 25 μ.Χ., Σατορνίλος Γορτύνιος, στάδιον, 209 μ.Χ. κ.α.

Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, ο γιος του Μίνωα, ο Ανδεόγεω, έλαβε μέρος στα Παναθήναια και ενώ πήγαινε να λάβει μέρος σε αγώνες των Θηβαίων, δολοφονήθηκε από τους Αθηναίους από φθόνο, πρβ: «αυτός δε ήκεν εις Αθήνας, και τον των Παναθηναίων αγώνα επετέλει, εν ω ο Μίνωος παις Ανδρόγεως ενίκησε πάντας. τούτον Αιγευς επι τον Μαραθώνιον έπεμψε ταύρον, υφ’ ου διεφθάρη. ένιοι δε αυτόν λέγουσι πορευόμενον εις Θήβας επί τον Λαϊου Αγώνα προς των αγωνιστών ενεδρευθέντα δια φθόνον απολέσθαι..» (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Β και Γ).

Γ) Αυτόχθονες» και «επήλυδες» δεν σημαίνει οι Έλληνες και οι μη Έλληνες (βάρβαροι), αλλά οι ντόπιοι και οι έποικοι (= οι μετανάστες ή οι ξεριζωμένοι) Έλληνες, αφού οι μη Έλληνες (είτε έποικοι είτε μετανάστες) λέγονταν παλιά βάρβαροι. Αυτόχθονες, σύμφωνα με τον Ισοκράτη («Πανηγυρικός», 23 -25 ), είναι οι κάτοικοι που πάνε πρώτοι και κατοικούν σε ένα μέρος, οι γηγενείς καιεπήλυδες (επί + έρχομαι, ήλθα..) εκείνοι που πάνε στο ίδιο μέρος και αναμειγνύονται ειρηνικά με τους αυτόχθονες ή αναγκάζοντας τους να τους παραχωρήσουν χώρο. Οι Σπαρτιάτες, σύμφωνα με τον Ισοκράτη, ήσαν μεν Έλληνες, φύλο των Δωριέων, όμως επήλυδες, επειδή 700 χρόνια πριν από τη γέννηση του έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα και πήγαν στην Πελοπόννησο, οδηγημένοι από τους Ηρακλείδες (= οι εξόριστοι βασιλείς των Αχαιών του Άργους, απόγονοι του Ηρακλή) και κατέλαβαν τις πόλεις της Πελοποννήσου Αργος, Μυκήνες, Μεσσήνη κ.α. , οι οποίες ανήκαν στους Μυκηναίους (Αχαιούς και Δαναούς) με σκοπό να βοηθήσουν στην επανεγκατάσταση των διωγμένων από εκεί βασιλιάδων του οίκου των Ηρακλειδών και μετά δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους.

Β. ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΘΗΡΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΚΗΝΑΙΟΥΣ

Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Σπ. Μαρινάτο η Κρήτη και ο Μινωικός πολιτισμός καταστράφηκαν γύρω στα 1450 π.Χ. από την τρομακτική έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας και τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν τότε οι Μινωίτες την εκμεταλλεύτηκαν οι Αχαιοί Μυκηναίοι, που εισέβαλαν στην Κρήτη, κατέλαβαν την Κνωσό και επέβαλαν την κυριαρχία τους.

Ωστόσο η άποψη αυτή μπορεί να ακούγεται ως συναρπαστική, όμως είναι ψευδής, γιατί:

1) Δεν αναφέρει κάτι τέτοιο ούτε η παράδοση ούτε και κάποιος από τους αρχαίους συγγραφείς.

2) Ο Στράβων, που επικαλείται ένα αρχαιότερό του ιστορικό, τον Ποσειδώνιο, αναφέρει ότι κατά την έκρηξη του εν λόγω ηφαιστείου συνέβησαν επακριβώς τα εξής, απ όπου δεν προκύπτει τίποτα απ΄ό,τι ισχυρίζεται ο Μαρινάτος: «(Καθά φησί Ποσειδώνιος….) η θήρα έχει ιδρύσει αποικία στη Κυρήνη. Ανάμεσα στη Θήρα και στη Θηρασία ξεσηκώθηκαν φλόγες από τη θάλασσα και το φαινόμενο συνεχίστηκε για 4 ημέρες, έτσι που ολόκληρη η θάλασσα έβραζε και φλεγόταν. Οι φλόγες έβγαλαν στη επιφάνεια σιγά-σιγά ένα νησί που σχηματίστηκε λες από ενοποιημένη διάπυρη μάζα και που είχε περίμετρο 12 στάδια. Μόλις σταμάτησε το φαινόμενο πρώτοι τόλμησαν να πλησιάσουν στον τόπο οι θαλασσοκράτορες τότε Ρόδιοι και ίδρυσαν στο νησί ιερό του Ασφαλίου Ποσειδώνα..» .(Ποσειδώνιος, ΑΠΑΝΤΑ Α 14-15 και Στράβων, Γεωγραφικά Α, ΙΙΙ 16).

Σημειώνεται επίσης ότι ο Ποσειδώνιος αναφέρει και για ένα σεισμό που έγινε λέει στη Φοινίκη και κατάπιε μια πόλη χτισμένη πιο πέρα από τη Σιδώνα και το φαινόμενο αυτό επεκτάθηκε ως τις Κυκλάδες, Εύβοια, Συρία κ.α. Επομένως, αν η Κρήτη είχε καταστραφεί από την έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας, το γεγονός είναι πάρα πολύ σημαντικό και ως εκ τούτου ο Ποσειδώνιος θα το ανέφερε και αυτό.

3) Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς (Ηρόδοτο, Στράβων κ.α.) βλέπουμε να αναφέρουν ότι οι Αχαιοί, οι Δωριείς και οι Πελασγοί της Κρήτης δεν πήγαν στο νησί ως κατακτητές, αλλάως μετανάστες (επήλυδες) από το Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία και συγκεκριμένα απο την Δωρίδα ή άλλως Εστιώτιδα = οι πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου) μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και πριν από την εποχή του Μίνωα, με αρχηγό τον Τέκταφο ή Τέκταμο (γιο του Δώρου του Έλληνα και παππού του Μίνωα), επειδή η Κρήτη έχε μερικώς ερημώσει. Μάλιστα αναφέρουν επίσης ότι ο Αρχηγός των μεταναστών, ο Τέκταμος, παντρεύτηκε τη κόρη του βασιλιά των ντόπιων, γινόμενος αυτός στο εξής βασιλιάς όλου του νησιού, πρβ :

«Είναι εμφανές ότι Ετεοκρήτες και Κύδωνες είναι αυτόχθονες, ενώ οι άλλοι Επήλυδες. Ο Άνδρων λέει ότι οι Επήλυδες Κρήτες ήρθαν από τη Θεσσαλία, από την περιοχή που παλιά λεγόταν Δωρίδα και σήμερα Εσταιώτιδα. (Στράβων, Ι, ΙV 6 – 7)

«Δώρων: και οι Κρήτες Δωριείς εκαλούντο. «Δωριέες τε τριχάικες, δίοι τε Πελασγοί (od. XIX,177). Περί ων ιστορεί Ανδρων, Κρητός εν τη νήσω βασιλεύοντος, Τέκταφον τον Δώρου του Έλληνος, ορμήσαντα εκ της εν Θετταλία τότε μεν Δωρίδος, νυν δε Ιστιαιώτιδακαλουμένης, αφίκεσθαι εις Κρήτην μετά Δωριέων τε και Αχαιών και Πελασγών, των ουκ απαράντων εις Τυρρηνίαν»> (Στ. Βυζάντιος)

«Σύμφωνα με την ιστορία των Πραισίων, όταν ερημώθηκε η Κρήτη, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, αλλά κυρίως Έλληνες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη. Έπειτα στην Τρίτη γενιά μετά το θάνατο του Μίνωα, ξέσπασε ο Τρωικός πόλεμος.….» (Ηροδότου Ιστορία Ζ , 169 - 171)

4) Αν η Κρήτη είχε καταστραφεί από παλιρροϊκά κύματα, πυρκαγιές κλπ θα βλέπαμε θαλασσινά στοιχεία (φύκια, άμμο, όστρακα, ψόφια ψάρια κ.τ.λ.) να βρίσκονται στα μινωικά ανάκτορα, στις πεδιάδες και τα βουνά της Κρήτης. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είδαν οι αρχαιολόγοι Evans, Καλοκαιρινός κ.α.

5) Οι υπολογισμοί του Μαρινάτου είναι λανθασμένοι. Ο Μαρινάτος υπολογίζει ότι η Κρήτη καταστράφηκε από την έκρηξη του ηφαιστείου της θήρας, που κατ’ αυτόν έγινε το 1450 π.Χ., επειδή σε αρχαία υπόγεια αποθήκη στην Αμνισό της Κρήτης βρέθηκε κίσηρη (= η ελαφρόπετρα που δημιουργούν τα ηφαίστεια) και συνάμα οι αρχαιολογικές ανασκαφές δείχνουν ότι την εποχή αυτή παρατηρείται αφενός αλλαγή της Γραμμικής Γραφής Α’ σε Γραμμική Β’, μια γραφή που είναι όμοια με τη Μυκηναϊκή, και αφετέρου ανοικοδόμηση των ανακτόρων της Κνωσού και στην οικοδόμηση αυτή περιλαμβάνονται και μη κρητικά αρχιτεκτονικά στοιχεία.

Ωστόσο η υπόθεση αυτή είναι λάθος, γιατί πέρα των όσων είπαμε πιο πριν: α) Η κίσηρη που βρέθηκε στην Κρήτη ήταν μέσα σε αποθήκη και όχι διάσπαρτη στις παραλίες, στα βουνά και τις πεδιάδες. Επομένως η κίσηρη αυτή ήρθε στην Κρήτη με πλοίο για εμπορικούς ή άλλους λόγους. β) Μια ανοικοδόμηση ανακτόρων δεν γίνεται μόνο ύστερα από μια έκρηξη ηφαιστείου, αλλά και ύστερα από σεισμό, φθορά χρόνου, πυρκαγιά κ.α. γ) Ο Λαβύρινθος και τα ανάκτορα της Κνωσού δεν κτίστηκαν από Κρήτα αρχιτέκτονα, αλλά από τον εξόριστο Αθηναίο Δαίδαλο, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, επομένως γι αυτό και τα ανάκτορα της Κνωσού φέρουν και μη κρητικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. δ) Η γραφή ενός λαού δεν αλλάζει μόνο μετά από την κατάκτησή του από άλλο, αλλά και ύστερα και από την κατάργηση της ή με την επινόηση κάποιας άλλης πιο εύκολης.

6) Αν η Κρήτη είχε καταστραφεί το 1450 π.Χ., το γεγονός είναι πολύ σημαντικό και το Πάριο χρονικό (= οι μαρμάρινες πλάκες στις οποίες οι αρχαίοι έγραφαν τα σημαντικότερα πρόσωπα και γεγονότα) ή κάποιος από τους αρχαίους συγγραφείς θα το ανέφερε, αφού αναφέρουν γεγονότα που αφενός είναι παλαιότερα από τη χρονολογία αυτή και αφετέρου λιγότερο ενδιαφέροντα.

7) Όταν ο Μαρινάτος δημοσίευσε τη μελέτη του, σχετικά με τη θεωρεία του για την έκρηξη και την καταστροφή της Κρήτης από την έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας, στο αγγλικό περιοδικόAntiquity το 1939, οι ξένοι αρχαιολόγοι του είπαν ότι η μελέτη του είναι με ανεπαρκή στοιχεία.

8) Τα ανάκτορα και οι αρχαίες πόλεις της Κρήτης έχουν καταστροφική εικόνα όχι γιατί καταστράφηκαν απο την έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας, αλλά γιατί λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν αρχικά από τους Ρωμαίους και οριστικά από τους Άραβες Σαρακηνούς. Επίσης είχαν καταστραφεί και από πυρκαγιά και πολύ παλιότερα, επί εποχής γραμμικής γραφής, η οποία έψησε μερικές από τις πινακίδες πηλού με γραμμική γραφή και γι αυτό σώθηκαν, όμως μετά ανοικοδομήθηκαν (τα ανάκτορα) και πάλι.

9) Ο Πλάτωνας (Νόμοι, Μίνως), ο Αριστοτέλης (Πολιτικά Β, 1271, 10), ο Πλούταρχος (Σόλων, Λυκούργος), ο Διογένης Λαέρτιος (Επιμενίδης.), ο Διονύσιος Αλικαρνασεύς (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία) κ.α., αναφέρουν ότι την Κρητική Πολιτεία, τους θεσμούς που δημιούργησε ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ, αντέγραψαν πρώτα οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο και τη βοήθεια του Κρητικού νομοθέτη Θάλητα, μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα και τη βοήθεια του Κρητικού σοφού και χρησμολόγου Επιμενίδη και μετά οι Ρωμαίοι με το Νόμα και έτσι ευημέρησαν – εκπολιτίστηκαν.

ΕΚΜΙΝΩΙΣΜΟΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ, ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΩΝ

Ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός 205) αναφέρει ότι ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ είναι οι πρώτοι από αυτούς που δημιούργησαν τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα και γι αυτό υμνούνται από τους Έλληνες, πρβ:

«Αν είναι έτσι τα πράγματα, αν δεχτούμε ότι έχεις δίκιο, όταν λες ότι οι άνθρωποι αυτοί (οι Σπαρτιάτες) υπήρξαν οι δημιουργοί των καλύτερων θεσμών, τότε, αναγκαστικά, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πολλές γενιές πριν οι Σπαρτιάτες εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, πρέπει να μη διέθεταν κανένα από αυτά τα προσόντα, δηλαδή ούτε οι στρατιώτες που εκστράτευσαν στην Τροία, ούτε οι σύγχρονοι του Ηρακλή και του Θησέα, ούτε ο Μίνωας, ο γιος του Δία, ούτε ο Ραδάμανθης, ούτε ο Αιακός ούτε κάποιος από τους μεγάλους άνδρες που υμνούνται γι αυτές τις αρετές, οπότε κακώς έχουν τη φήμη που απολαμβάνουν»… (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 205)

Ο Πλάτωνας (Νόμοι, Μίνως), ο Αριστοτέλης (Πολιτικά Β, 1271, 10), ο Πλούταρχος (Σόλων, Λυκούργος), ο Διογένης Λαέρτιος (Επιμενίδης.), ο Διονύσιος Αλικαρνασεύς (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία) κ.α., αναφέρουν ότι την Κρητική Πολιτεία, τους θεσμούς που δημιούργησε ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ αντέγραψαν όλοι οι Έλληνες. Πρώτα από τους Σπαρτιάτες με το Λυκούργο και τη βοήθεια του Κρητικού νομοθέτη Θάλητα, μετά από τους Αθηναίους με το Σόλωνα και τη βοήθεια του Κρητικού σοφού και χρησμολόγου Επιμενίδη και μετά από Ρωμαίους με το Νόμα και έτσι ευημέρησαν - εκπολιτίστηκαν, πρβ:

«την έννομη τάξη, όπως λένε οι ίδιοι οι Λακεδαιμόνιοι, ο Λυκούργος την έφερε από την Κρήτη» ( Ηρόδοτος, Α 65).

«Έφυγε λοιπόν και πήγε (ο Λυκούργος) αρχικά στην Κρήτη. Εκεί γνώρισε τις πολιτείες και τα συστήματα τους, γνώρισε τους πρώτους στη δόξα άνδρες, θαύμασε ορισμένους από τους νόμους που υπήρχαν και τους παρέλαβε για να τους εφαρμόσει στην πατρίδα του, την Σπάρτη, ενώ άλλοι του φάνηκαν ανάξιοι. Έναν μάλιστα από εκείνους που νομίζονταν εκεί πέρα σοφοί και άξιοι πολίτες, αφού τον έπεισε με τη φιλία του, τον έστειλε στη Σπάρτη, Ήταν ο Θάλης, που φαινομενικά μεν ήταν ποιητής λυρικών τραγουδιών, στην πραγματικότητα όμως έκανε ό,τι οι μεγαλύτεροι νομοθέτες. Γιατί τα τραγούδια του ήταν λόγοι για ευπείθεια και ομόνοια, στολισμένοι με μελωδίες και ρυθμούς που είχαν σεμνότητα και εξημερωτική δύναμη, ακούγοντάς τα οι πολίτες εξημερώνονταν, χωρίς να νοιώθουν, στα ήθη, και η κοινή γνωριμία του ωραίου έφερνε κοντά τον ένα με τον άλλο. Έτσι ο Θαλής έγινε με κάποιον τρόπον ο πρόδρομος του Λυκούργου στην εκπαίδευση των Σπαρτιατών ….». (Πλούταρχος, Λυκούργος, 4-7)

«Κάλεσε τότε τον Επιμενίδη από τη Φαιστό της Κρήτης, που μερικοί τον θεωρούν έναν από τους επτά σοφούς (αντί για τον Περίανδρο). …… Όταν ήρθε στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Σόλωνα και τον βοήθησε πολύ στην προεργασία της νομοθεσίας του. Απλοποίησε τους νόμους τους σχετικούς με τις ιερές τελετές, έκαμε πιο ήπιους τους νόμους που αφορούσαν τα πένθη, επιτρέπονταν μόνο ορισμένες θυσίες στους νεκρούς και καταργώντας τις άγριες και βαρβαρικές συνήθειες που επικρατούσαν προηγούμενα …. Χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης εκείνος που, όταν υπάρχει στάση στην πόλη, δεν πηγαίνει με καμιά παράταξη, για να μην μένεις κανείς ατάραχος ή ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα. (Πλούταρχος, Σόλων , 12 - 20)

«Υποστηρίζουν κάποιοι ότι τα περισσότερα ήθη και έθιμα που θεωρούνται Κρητικά είναι Λακωνικά. Στην πραγματικότητα είναι Κρητικά, μόνο που οι Σπαρτιάτες τα εφήρμοσαν, ενώ οι Κρήτες σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πολεμικά και οι πόλεις τους παρήκμασαν, ειδικά η Κνωσός. …… . Έφυγε τότε ο νομοθέτης της Σπάρτης Λυκούργος για την Κρήτη. Εκεί ήρθε και πλησίασε το Θάλητα , ένα μελοποιό και νομοθέτη. Έμαθε από αυτόν τον τρόπο που ο Ραδάμανθυς πρώτα και αργότερα ο Μίνωας έφερναν τους νόμους τους, τάχα από το Δία προς τους ανθρώπους… (Στράβωνας, Γεωγραφικά Ι, IV, C 481 - 483, 17 – 20)

«Και φαίνεται και λέγεται ότι οι Λάκωνες μιμήθηκαν το Κρητικό πολίτευμα στα περισσότερα σημεία. Τα περισσότερα από τα παλιότερα πολιτεύματα είχαν χειρότερη διάρθρωση από τα νεότερα. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλλου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συλλογικότητας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι, κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνως..( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ποιος από τους παλαιούς βασιλείς λέγεται ότι υπήρξε καλός νομοθέτης, του οποίου οι νόμοι διασώζονται ακόμα και σήμερα, επειδή είναι θεϊκοί;

ΕΤΑΙΡΟΣ: Δεν μου έρχεται στον νου.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Δεν ξέρεις ποιοι Έλληνες έχουν τους παλιότερους νόμους;

ΕΤΑΙΡΟΣ: Μήπως εννοείς τους Λακεδαιμονίους και το νομοθέτη Λυκούργο;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλλά και αυτοί οι νόμοι σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν περισσότερο από τριακόσια χρόνια ή κάτι περισσότερο. Αλλά και οι καλύτεροι από τους νόμους τούτους από πού ήρθαν; Ξέρεις;

ΕΤΑΙΡΟΣ: Λένε από την Κρήτη.

ΕΤΑΙΡΟΣ: Ναι.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ξέρεις ποιοι ήταν οι άξιοι βασιλείς τους; Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, γιοι του Δία και της Ευρώπης’ δικοί τους είναι οι νόμοι. (Πλάτωνα «Μίνως», 318 – 321)

«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)

«Οι δε τα μυθώδη πάντα περιαιρούντες εκ της ιστορίας πεπλάσθαι φασίν υπό του Νόμα τον περί της Ηγερίας λόγον, ίνα ράον αυτώ προσέχωσιν οι τα θεία δεδιότες και προθύμως δέχωνται τούς υπ´ αυτού τιθεμένους νόμους, ως παρά θεών κομιζομένους. Λαβείν δε αυτόν την τούτων μίμησιν αποφαίνουσιν εκ των Ελληνικών παραδειγμάτων ζηλωτήν γενόμενον της τε Μίνω του Κρητός και της Λυκούργου του Λακεδαιμονίου σοφίας· ων ο μεν ομιλητὴς έφη γενέσθαι του Διός και φοιτών εις το Δικταίον όρος, εν ω τραφήναι τόν Δίαμυθολογούσιν οι Κρήτες υπὸ των Κουρήτων νεογνόν όντα, κατέβαινεν εις το ιερόν άντρον και τους νόμους εκεί συντιθείς εκόμιζεν, ους απέφαινε παρά του Διός λαμβάνειν· ο δε Λυκούργος εις Δελφούς αφικνούμενος υπό του Απόλλωνος έφη διδάσκεσθαι τηννομοθεσίαν. (ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΕΩΣ, ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ Λόγος Β’ LXI. 1-2)

Επομένως και ο Κλασικός και ο δυτικό Ρωμαϊκός - ευρωπαϊκός πολιτισμός έχουν ως βάση τους το Μινωικό Πολιτισμό, εκείνο που δημιούργησε ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ, όπως είδαμε πιο πριν.

Γ. ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΡΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΚΥΚΛΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΝΩΙΚΟΥ

Μερικοί ισχυρίζονται ότι πριν από το Μινωικό Πολιτισμό υπήρξε ένας άλλος σημαντικός πολιτισμός, ο Κυκλαδικός Πολιτισμός "τον οποίο δημιούργησαν μάλλον οι Κάρες και οι Λέλεγες". Ωστόσο αυτό είναι ψευδές, γιατί:

1) Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς: Πλούταρχος (Σόλων), Πλάτων (Νόμοι, Μίνως), Διονύσιος Αλικαρνασσέας (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία), Διογ. Λαέρτιος (Επιμενίδης) κ.α. βλέπουμε να αναφέρουν ότι ο πρώτος αξιόλογος πολιτισμός που δημιουργήθηκε ήταν ο Μινωικός και αυτόν στη συνέχεια αντέγραψαν πρώτα οι Σπαρτιάτες επί Λυκούργου, μετά οι Αθηναίοι επί Σόλωνα και τέλος οι Ρωμαίοι επί Νόμα, γιατί οι άλλοι τους φαίνονταν γελοίοι. (Περισσότερα βλέπε: Εκμινωισμός Ελλήνων και Ρωμαίων).

2) Ο Όμηρος για τους Κάρες αναφέρει ότι ήσαν βαρβαρόφωνοι και σύμμαχοι των Τρώων που κατοικούσαν στην περιοχή της Μιλήτου της Μ. Ασίας, πρβ:

«Ο Νάστης ήταν αρχηγός των Κάρων, που ήσαν βαρβαρόφωνοι, που κατοικούσαν στην Μίλητο, το πυκνοφυτεμένο βουνό των Φθιρών και τους τόπους του ποταμού Μαιάνδρου και τις ψηλές κορυφές της Μυκάλης (Ιλιάδα Β 867).

3) Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Κάρες, οι οποίοι λέγονταν λέει και Λέλεγες που όμως αυτοί δε συμφωνούν μ’ αυτό, υποδουλώθηκαν στον Άρπαγο, δίχως να πραγματοποιήσουν κανένα λαμπρό έργο, πρβ

«…Από αυτούς που αναφέραμε (τους Κάρες, Καυνίους και Λυκίους), οι Κάρες έφτασαν στη στεριά από τα νησιά, γιατί παλιότερα, όντας υπήκοοι του Μίνωα και με το όνομα Λέλεγες, έμεναν στα νησιά χωρίς να του πληρώνουν φόρο, όσο μπόρεσα να εξακριβώσω ακολουθώντας την παράδοση……..Ύστερα από πολλά χρόνια, οι Δωριείς και οι Ίωνες ξεσήκωσαν τους Κάρες από τα νησιά, κι έτσι αυτοί έφτασαν στη στεριά. Έτσι λεν οι Κρήτες πως έχουν τα πράγματα, σχετικά με τους Κάρες. Οι ίδιοι οι Κάρες δεν συμφωνούν μαζί τους και ισχυρίζονται ότι είναι ντόπιοι στεριανοί και ότι είχαν πάντα αυτό το όνομα που έχουν και τώρα. Φέρνουν για απόδειξη ένα αρχαίο ιερό του Κάριου Δία που βρίσκεται στα Μύλασσα, όπου συμμετείχαν οι Λυδοί και οι Μυσοί, που ήσαν αδέλφια με τους Κάρες»… (Ηροδότου Ιστορία Α, 170)

« Οι Καύνιοι κατά τη γνώμη μου είναι ντόπιοι, οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Κρήτη….. «Οι Κάρες το διάστημα αυτό και για πολλά χρόνια ήσαν ένας λαός ξεχωριστός ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Αυτοί είναι που βρήκαν τρία πράγματα, που τα χρησιμοποιούν και οι έλληνες το να προσδένουν δηλαδή οι έλληνες στις περικεφαλαίες τους λοφία, το να βάζουν στην ασπίδα τους εμβλήματα και γενικά αυτοί είναι οι πρώτοι που έκαναν ασπίδες με εσωτερική λαβή… Οι Κάρες υποδουλώθηκαν στον Άρπαγο, δίχως να πραγματοποιήσουν κανένα λαμπρό έργο ούτε οι ίδιοι οι Κάρες έχουν να δείξουν κάτι παρόμοιο ούτε και όσοι Έλληνες μένουν εκεί». (Ηρόδοτος Α 171 - 174)

4) Ο Θουκυδίδης, ο Διόδωρος και ο Ισοκράτης αναφέρουν από τη μια ότι πριν από τον Μίνωα τα νησιά του Αιγαίου ήσαν έρημα και από την άλλη οι Κάρες ήταν ένας λαός πειρατικός που είχε καταλάβει τα νησιά του Αιγαίου και μαζί με τους Φοίνικες καταλήστευαν τους Έλληνες, πολλές φορές σε συνεργασία με άλλους Έλληνες, με συνέπεια ο Μίνωας να συγκροτήσει πολεμικό ναυτικό και να τους διώξει από εκεί και στη συνέχεια να εγκαταστήσει εκεί μόνιμους κατοίκους με μετανάστες που έφερε από την Κρήτη, πρβ:

«Ο Μίνως, εξ όσων κατά παράδοσιν γνωρίζομεν, πρώτος απέκτησε πολεμικόν ναυτικόν, και εκυριάρχησεν επί του μεγαλυτέρου μέρους της θαλάσσης, η οποία ονομάζεται σήμερον Ελληνική. Κατακτήσας τας Κυκλάδας νήσους, ίδρυσεν αποικίας εις ταςπερισσοτέρας από αυτάς, αφού εξεδίωξε τους ληστές Κάρας και εγκατέστησε τους υιούς του ως κυβερνήτας ….Αλλ' ακόμη περισσότερον επεδίδοντο εις την πειρατείαν οι νησιώται Κάρες και Φοίνικες, οι οποίοι είχαν κατοικήσει τας περισσοτέρας από τας νήσους,…….Αλλ' αφότου συνεκροτήθη το πολεμικόν ναυτικόν του Μίνωος, αι δια θαλάσσης συγκοινωνίαι έγιναν ασφαλέστεροι, αφ' ενός μεν διότι οι κακοποιοί των νήσων αυτών εξεδιώχθησαν υπ' αυτού, κατά την εποχήν ακριβώς που προέβη εις εποικισμόν των περισσοτέρων, εξ αλλού δε διότι οι κάτοικοι των παραλίων ήρχισαν ήδη ν' αποκτούν μεγαλυτέρας περιουσίας και να έχουν μονιμωτέραν κατοικίαν, και μερικοί μάλιστα, όπως ήτο φυσικόν δι' ανθρώπους, των οποίων ηύξανε καθημερινώς ο πλούτος, και με τείχη περιέβαλλαν τας πόλεις των. ….( Θουκυδίδη Α, 4 - 8, σε νέα Ελληνική από τον εθνάρχη Ελ. Βενιζέλο).

«Την εποχή που τα νησιά των Κυκλάδων ήταν ακόμη έρημα, ο Μίνωας, βασιλιάς της Κρήτης, με μεγάλες ναυτικές και πεζικές δυνάμεις, ήταν θαλασσοκράτορας και έστελνε πολλές αποικίες από την Κρήτη, έτσι κατοίκησε τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων, ενώ ταυτόχρονα κατέλαβε και αρκετά μεγάλη παραθαλάσσια περιοχή της Ασίας … Όλα αυτά έγινα πριν τα Τρωικά. Μετά την άλωση της Τροίας, αναπτύχθηκαν περισσότερο οι Κάρες και έγιναν θαλασσοκράτορες, επικράτησαν στις Κυκλάδες και άλλες τις πήραν δικές τους κι έδιωξαν τους Κρήτες που τις κατοικούσαν, ενώ σε άλλες εγκαταστάθηκαν μαζί με τους προκατόχους τους Κρήτες. Αργότερα που αυξήθηκε η δύναμη των Ελλήνων, συνέβη να κατοικηθούν από αυτούς τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων και να εκδιωχθούν οι βάρβαροι…»(Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος 5, 84)

« Για τους παλαιότερους αγώνες που έγιναν για την ελευθερία των Ελλήνων θα μιλήσουμε παρακάτω……... Πρώτα-πρώτα τις Κυκλάδες, για τις οποίες έγιναν πολλές επιχειρήσεις από την εποχή που βασιλιάς της Κρήτης ήταν ο Μίνωας, τελευταίοι τις κατέλαβαν οι Κάρες. Οι πρόγονοί μας, αφού τους έδιωξαν, δεν τόλμησαν να οικειοποιηθούν τη χώρα τους, αλλά έστειλαν φτωχότερους Έλληνες να κατοικήσουν εκεί… (Ισοκράτης. Παναθηναϊκός, 43-44)

Επομένως και σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς:

Α) Οι Κάρες ήταν ληστρικός λαός και δεν έχουν να επιδείξουν κανένα πολιτισμό ή κανένα λαμπρό έργο, άρα κακώς λέγεται ότι αυτοί μπορεί να δημιούργησαν τον Κυκλαδικό πολιτισμό.

Β) Οι Κάρες και οι Λέλεγες ήσαν ξεχωριστοί λαοί,

Γ) Οι Κάρες έγιναν κάποτε, μετά τους Κρήτες, θαλασσοκράτορες, όμως παρέμεναν πάντα βάρβαροι και γι αυτό αρχικά ο Μίνωας και μετά οι Δωριείς και οι Ίωνες τους έδιωξαν από τα νησιά.

Δ) ο Κυκλαδικός πολιτισμός είναι ελληνικός. Σωστότερα είναι το αυτό με το Μινωικό.

Σημειώνεται επίσης ότι:

1) Αυτοί που υποστηρίζουν ότι πριν από το Μινωικό πολιτισμό υπήρξε ο Κυκλαδικός στηρίζονται στο ότι στις Κυκλάδες έχουν βρεθεί λέει διάφορα έργα τέχνης που είναι αφενός αρχαιότερα και αφετέρου διαφορετικής τεχνοτροπίας από αυτά των Μυκηναίων. Ωστόσο αυτό είναι ένα λάθος επιχείρημα, γιατί αφενός ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός ήταν ο Μινωικός και αφετέρου οι Κυκλάδες πριν από το Μίνωα είχαν γίνει άντρα ληστών και πειρατών που έκρυβαν εκεί τα κλοπιμαία τους.

2) Οι Κάρες και οι Φοίνικες είχαν προσφέρει μισθοφορικές υπηρεσίες, κυρίως ναυτικές, στους βάρβαρους (Πέρσες, Μήδους, Αιγύπτιους κ.α.) και κατά την εκστρατεία του Ξέρξη στην Ελλάδα προξένησαν πάρα πολλά δεινά στους Έλληνες.

Στη ναυμαχία π.χ. της Σαλαμίνας, λέει ο Διόδωρος (βιβλίο 7, 18), οι Κάρες βοηθούσαν τους Πέρσες με 90 τριήρεις και οι Φοίνικες με 300.

Δ. ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΩΡΙΕΙΣ

Μερικοί ισχυρίζονται ότι «Οι Δωριείς ήταν ένας λαός που ήρθε στην Ελλάδα από το βορρά, από τις πεδιάδες της σημερινής Ουγγαρίας ή τα Ουράλια όρη, το 1100 π.Χ. κατασφάζοντας όσους λαούς βρήκαν στο διάβα τους, καθώς και ότι μετά τη κατάκτηση της Ελλάδας από τους Δωριείς δημιουργήθηκε ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός. Όταν οι Δωριείς κατέβηκαν στην Kρήτη, οι Μινωίτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν.

Ακολούθως η δομή της κοινωνίας της Κρήτης ακολούθησε τα πρότυπα της Κοινωνίας της Σπάρτης, χώρισαν τους κατοίκους της σε διάφορες κατηγορίες υποτελών κατά τα Σπαρτιατικά έθιμα, τους περίοικους, μνωίτες, αφαμιώτες ή κλαριώτες».

Ωστόσο όλα αυτά δεν είναι αλήθεια, γιατί αφενός αυτά δεν αναφέρονται από κανένα αρχαίο συγγραφέα και αφετέρου η αλήθεια είναι η εξής:

1) Οι Δωριείς είχαν κοιτίδα τους τη Θεσσαλία, ήταν αδελφικό φύλο των Αιολέων, των Αχαιών και των Ιώνων και όλοι αυτοί ήσαν απόγονοι του Έλληνα:

«Έλληνος δε και νύμφης Ορσηίδος Δώρος Ξούθος Αίολος……. Δώρος δε την πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβών τους κατοίκους αφ᾽ εαυτού Δωριείς εκάλεσεν,… (Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη Α')

2) Η κάθοδος των Δωριέων έγινε, όμως αυτή έγινε όχι από τα Ουράλια όρη, αλλά από τη Δωρίδα (= οι πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου) στην Πελοπόννησο. Ειδικότερα:

A) Oι Δωριείς , σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, ήταν φύλο των Πελασγών (τα άλλα ήσαν οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Αχαιοί) και

επί εποχής του βασιλιά Έλληνα, διέμεναν στη Θεσσαλία. Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα φεύγουν από εκεί και πάνε στις πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου με αρχηγό το Δώρο απ΄όπου η περιοχή ονομάστηκε Δωρίδα και οι κάτοικοι Δωριείς.

Πριν από τα Τρωικά ένα μέρος με αρχηγό τον Τέκταμο (παππού του Μίνωα) πάει στην Κρήτη όπου ενώθηκε με τους εκεί κατοίκους, τους Ετεόκρητες.

Ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά (= κάπου το 1129 π.χ. ) ένα μέρος από τους εναπομείναντες Δωριείς φεύγει και πάει στην Πίνδο - Μακεδονία όπου ονομάστηκε «έθνος Μακεδνό»

και το άλλο οδηγούμενο από τους Ηρακλείδες κατεβαίνει στην Πελοπόννησο και ονομάζεται «έθνος δωρικό» (= οι ξακουστοί Σπαρτιάτες).

Οι Δωριείς ακολούθησαν ως μισθοφόροι τους εξόριστους βασιλιάδες του Άργους, τους καλούμενους Ηρακλείδες, και πήγαν στην Πελοπόννησο όπου τους βοήθησαν στην εγκατάστασή τους και πάλι στο θρόνο.

Στη συνέχεια , επειδή οι Δωριείς δεν επέστρεψαν στον τόπο τους, αλλά παρέμειναν εκεί υπερασπίζοντας το θρόνο και βοηθώντας η Σπάρτη να γίνει μετά η ηγεμονεύουσα πόλη της Ελλάδος, οι άλλοι Έλληνες τους κατηγόρησαν για ορισμένα πράγματα (βλέπε πιο κάτω).

«Καθόσον και μετά τα Τρωικά ακόμη αι μεταναστεύσεις και νέαι εγκαταστάσεις εξηκολούθησαν εις την Ελλάδα, εις τρόπον ώστε δι' έλλειψιν ησυχίας, δεν ημπόρεσεν αύτη να αναπτυχθή. Τωόντι, η μεγάλη βραδύτης της επιστροφής των Ελλήνων από την Τροίαν είχε προκαλέσει πολλάς πολιτικάς μεταβολάς, καθ' όσον συχναί στάσεις εγίνοντο εις τας πόλεις και όσοι συνεπεία αυτών εξωρίζοντο ίδρυαν νέας τοιαύτας. Και οι σημερινοί Βοιωτοί, εκδιωχθέντες το εξηκοστόν έτος μετά την άλωσιν της Τροίας υπό των Θεσσαλών από την Άρνην,εγκατεστάθησαν εις την χώραν, η οποία σήμερον καλείται Βοιωτία, ενώ πρότερον εκαλείτο Καδμηΐς (μέρος, άλλωστε, αυτών ήτο ήδη εγκατεστημένον από πριν εκεί, και από αυτούς προήρχοντο οι Βοιωτοί που έλαβαν μέρος εις την εκστρατείαν κατά της Τροίας). Και οι Δωριείς με τους Ηρακλείδας κατέλαβαν την Πελοπόννησον το ογδοηκοστόν έτος. Ως εκ τούτου, μόλις μετά παρέλευσιν πολλού καιρού ησύχασεν οριστικώς η Ελλάς και ο πληθυσμός της έπαυσεν υποκείμενος εις βιαίας μετακινήσεις, οπότε και ήρχισε ν' αποστέλλη αποικίας. Και οι μεν Αθηναίοι απώκισαν τας Ιωνικάς πόλεις της Μικράς Ασίας και τας περισσοτέρας νήσους του Αιγαίου πελάγους, οι δε Πελοποννήσιοι το πλείστον της Ιταλίας και Σικελίας και μερικά άλλα μέρη της λοιπής Ελλάδος. Όλαι αυταί άλλωστε αι αποικίαι ιδρύθησαν μετά τα Τρωικά». (Θουκυδίδης; Α 12)

Β) Αρχικά στον αρχαίο κόσμο δεν υπήρχαν μόνιμοι κάτοικοι, σύνορα, Έλληνες και βάρβαροι, γιατί δεν υπήρχε και η γεωργία και το εμπόριο, αλλά μεταναστευτικές φυλές προς εξεύρεση πηγών διατροφής και ο πιο πολυάριθμη έδιωχνε αυτή που έβρισκε το διέβα της προκειμένου να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο. Στη συνέχεια ο Τρωικός πόλεμος επέφερε μεγάλες μετακινήσεις και ανακατατάξεις φυλών στην Ελλάδα, λόγω της απουσίας του στρατού της στην Τροία, αλλά και στον υπόλοιπο αρχαίο γνωστό κόσμο λόγω της ήττας των βαρβάρων. Από τη Μ. Ασία π.χ. έφυγαν φύλα και πέρασαν στην Ιταλία, από τη Θεσσαλία έφυγαν φύλα και άλλα πήγαν προς Μακεδονία και άλλα προς Πελοπόννησο κ.α. Τελευταία από αυτές τις μετακινήσεις που έγινε στην Ελλάδα ήταν αυτή που ονομάζεται «Κάθοδος των Δωριέων με τους Ηρακλείδες». Στο εξής η Ελλάδα ηρέμησε, άρχισε να αναπτύσσεται και να κάνει και αποικίες.

Γ) Οι Δωριείς ήταν το πρώτο φύλο που αποσπάσθηκε αρχικά από τους Πελασγούς και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το ελληνικό έθνος και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό όλοι οι Πελασγοί (= οι Ίωνεςή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί, οι Αχαιοί και οι νησιώτες), καθώς και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα (= τους καλούμενους Καδμείους ή Θηβαίους, τους Δαναούς, τους Πέλοπες κ.α.) που ήρθαν άλλα από την Ασία, άλλα από την Αφρική και άλλα από τη Θράκη. (Περισσότερα για το ελληνικό έθνος βλέπε σε ειδικό Κεφάλαιο), πρβ:

«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οιΤροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από τη σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοπονησίων αυτοί ήσαν εις το στόλον (δηλαδή τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43)

3) Ο Στράβων, σχετικά με το αν πήγαν ή όχι οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες στην Κρήτη, λέει ότι επειδή ο Όμηρος αναφέρει μια φορά ότι η Κρήτη είχε 90 πόλεις και μια άλλη φορά ότι η Κρήτη είχε 100 πόλεις, ο ιστορικός ο Έφορος ισχυρίζεται ότι τις 10 παραπάνω πόλεις τις έκτισαν μετά από τα Τρωικά οι Δωριείς με τον Αλθαιμένη τον Αργείο, πρβ:

« ο ποιητής μια φορά αναφέρει την Κρήτη με 100 και μια φορά με 90 πόλεις. Ο Έφορος υποστηρίζει πως οι δέκα χτίστηκαν μετά τα Τρωικά από τους Δωριείς από τον Αλθαιμένη τον Αργείο. Πάντως ο Οδυσσέας την ονομάζει νησί με 90 πόλεις». (Στράβων 10 c 479, 15).

Πέραν όμως αυτών ο Στράβωνας αναφέρει επίσης και τα εξής:

« Ο Σπαρτιάτης νομοθέτης Λυκούργος ήταν πέντε γενιές νεότερος από τον Αλθαιμένη, που δημιούργησε την πρώτη αποικία στην Κρήτη. Τον θεωρούν παιδί του Κίσου που ίδρυσε το Άργος τον ίδιο καιρό που ο Προκλής συνοίκιζε τη Σπάρτη…»(Στράβων 10 c 481, 18).

Επομένως ο Στράβων θεωρεί τελικά ότι οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες πήγαν στην Κρήτη, όμως όχι ως κατακτητές, αλλά ως άποικοι.

4) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες) στην Κρήτη είχαν σχέση – αποικία τους μόνο την πόλη Λύκτο και αυτό λόγω συγγένειας, πρβ:

«Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλ(α)ου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συγγένειας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνωας» (Αριστοτέλης Πολιτικά Β 1271b).

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 16, 62) αναφέρει ότι μετά τον καλούμενο Φωκικό πόλεμο κάποιοι Κνώσιοι πήγαν στη Λακωνική Μαλέα και βρήκαν μισθοφόρους με αρχηγό το Φάλαικο και μ’ αυτούς κατέλαβαν τη Λύκτο. Κατόπιν αυτού οι Λύκτιοι ζήτησαν την βοήθεια των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες με στρατηγό τον Αρχίδαμο ήταν τότε έτοιμοι με στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις να πάνε στην Ιταλία προκειμένου να βοηθήσουν τους Ταραντίνους που ήταν σε πόλεμο με τους Λευκαντούς, αντί αυτού προτίμησαν να πάνε να βοηθήσουν τους Λύκτιους ως συγγενείς, κάτι που έκαναν. Ο Φάλαικος και οι μισθοφόροι του ήταν από τη Φωκίδα-Λοκρίδα και είχαν πάει στην Πελοπόννησο, γιατί είχαν κάνει συμφωνία με το Φίλιππο να φύγουν από εκεί για να μη τους σκοτώσει, επειδή λεηλάτησαν το μαντείο των Δελφών. Ωστόσο ο Φάλαικος μετά σκοτώθηκε στην Κυδωνία, όταν πήγε να την καταλάβει και δεν το κατόρθωσε:

«οι δε Λακεδαιμόνιοι πεισθέντες και πλεύσαντες εις την Κρήτην τους μισθοφόρους ενίκησαν, τοις δε Λακτίοις ανέσωσαν την πατρίδα. μετά δε ταύτα ο μεν Αρχίδαμος πλεύσας εες την Ιταλίαν και συμμαχήσας τοις Ταραντίνοις…» (Διόδωρος 16, 62)

Η Λύκτος τελικά, σύμφωνα με το Στράβωνα (βιβλίο 10) καταστράφηκε από τους Κνώσιους.

5) Οι αρχαίοι συγγραφείς ( Όμηρος, Πλάτωνας, Διόδωρος, Παυσανίας κ.α.), όπως είδαμε στα προηγούμενα, λένε ξεκάθαρα ότι ο Μίνωας και οι αρχαίοι Κρήτες ήσαν Έλληνες, άρα ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός ήταν ο Μινωικός. <Επίσης οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν και ότι οι Σπαρτιάτες αντέγραψαν τους νόμους και τα ήθη και έθιμα των Κρητών και όχι οι Κρήτες των Σπαρτιατών. πρβ:

«Υποστηρίζουν κάποιοι ότι τα περισσότερα ήθη και έθιμα που θεωρούνται κρητικά είναι Λακωνικά. Στην πραγματικότητα είναι Κρητικά, μόνο που οι Σπαρτιάτες τα εφήρμοσαν, ενώ οι Κρήτες σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πολεμικά και οι πόλεις τους παρήκμασαν» (Στράβωνας, Γεωγραφικά Ι, C 481 - 483, 17 – 20)

«Και φαίνεται και λέγεται ότι οι Λάκωνες μιμήθηκαν το κρητικό πολίτευμα στα περισσότερα σημεία……... Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλλου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συλλογικότητας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι, κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνως. .( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)

6) Στην αρχαία Κρήτη υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, όπως μας πληροφορούν ο Αριστοτέλης κ.α.

« Τη γη στη Σπάρτη την καλλιεργούν είλωτες, στην Κρήτη οι περίοικοι».

Ωστόσο οι μειωνίτες (και όχι μνωίτες) και οι περίοικοι της Κρήτης δεν ήταν οι Μινωίτες, όπως κακώς λένε μερικοί, αφού αφενός παλιά δεν υπήρχε η ονομασία Μινωίτες (η ονομασία αυτή είναι σημερινή) και αφετέρου οι περίοικοι ήσαν μόνο οι αιχμάλωτοι πολέμου, οι οποίοι μάλιστα διέπονταν με νομοθεσία που προέβλεπε ακόμη και πως αυτοί μπορούσαν να γίνουν ελεύθεροι. Έπειτα, αν οι Δωριείς είχαν κάνει δούλους τους Μινωίτες, οι Δωρικές πόλεις, δεν θα αντέγραφαν τους Μινωικούς νόμους και τα μινωικά ήθη και έθιμα.

Σημειώνεται επίσης ότι:

Α) Το ελληνικό έθνος, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, σχηματίστηκε μετά τα Τρωικά από τους αυτόχθονες Πελασγούς (= τους Δωριείς, τους Ίωνες, τους Αχαιούς και τους Αιολείς ), καθώς και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα (= τους Καδμείους ή Θηβαίους, τους Δαναούς, τους Πέλοπες κ.α.) που ήρθαν άλλα από την Ασία, άλλα από την Αφρική και άλλα από τη Θράκη.

Επομένως αυτά τα περί Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας απ΄ όπου κατάγονται οι Έλληνες είναι αν μη τι άλλο λάθος υπόθεση.

Β) Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, και τους Διόδωρο, Στράβωνα κ.α., ο σίδηρος είχε βρεθεί στην Ίδη της Κρήτη ήδη επί Μίνωα A’ = το 15 αι. π.Χ. Επομένως οι Κρήτες από τότε είχαν σιδερένια όπλα.

Γ) Σύμφωνα επίσης με τους αρχαίους συγγραφείς «Ηρακλείδες» ονομάζονταν οι εξόριστοι βασιλιάδες του Άργους της Πελοποννήσου, επειδή έλεγαν ότι ήσαν απόγονοι του ημίθεου Ηρακλή. Οι Ηρακλείδες αρχικά πήγαν στην Αθήνα, όπου διασώθηκαν από αυτούς που τους εκθρόνισαν και από εκεί μετά στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου όπου συνάντησαν τους Δωριείς και τους ζήτησαν να τους βοηθήσουν να επανέλθουν στο θρόνο.

Ειδικότερα ο Ισοκράτης, σχετικά με τους Δωριείς - Σπαρτιάτες και τους Ηρακλείδες, αναφέρει ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του (οι καλούμενοι Ηρακλείδες), φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Ευρυσθέας (= ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων), κατέφυγαν στη Στερεά Ελλάδα. Αργότερα ήρθε εκεί ο Ευρυσθέας, για να τους βρει και να τους σκοτώσει, φοβούμενος και κείνος μήπως γυρίσουν εκείνοι και του πάρουν τη βασιλεία.

Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα. Στη συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς μισθοφόρους κατέβηκαν από τη Στερεά Ελλάδα στην Πελοπόννησο (εξ ου και «Κάθοδος Δωριέων με τους Ηρακλειδείς») και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου (= την Σπάρτη, τη Μεσσήνη, το Άργος κ.α.), με το αιτιολογικό ότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των γιων του Ηρακλή.

Ακολούθως και αφού οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στο θρόνο, αντί να γυρίσουν πίσω μοίρασαν μεταξύ τους την Πελοπόννησο.

Από τότε και εξής παρουσιάζεται ως πανίσχυρη η Σπάρτη, η αντίζηλος των Αθηναίων για την ηγεμονία των Ελλήνων.

Β) Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφυλοι, οι Υλείς και οι Δαμάνες. Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Στο Άργος, που δόθηκε στον Τήμενο, στη Μεσσήνη, που έλαβε ο Κρεσφόντης και στη Λακεδαίμονα που πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήσαν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων του μυθικού Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή, και μεγαλύτερου των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά (Δειφόντης, Φαλκής, και Κεισός) κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυώνα και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.

Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στο θρόνο του Άργους (αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερα μέρη απ’ αυτά που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου) έκαναν αρκετές επιχειρήσεις.

Στην αρχή με τους Ηρακλήδες Κρεσφόντη, Τέμενο και Αριστόδημο. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω του τα δίδυμα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη. Τα αδέλφια του, πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φάλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και Μεσσηνίας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΩΡΙΕΙΣ

Επειδή οι Σπαρτιάτες κηδεμόνευαν τις περισσότερες από τις ελληνικές πόλεις-Κράτη τότε, κάτι που επιδίωκε να κάνει η Αθήνα, οι Αθηναίοι συγγραφείς: Ισοκράτης (Παναθηναϊκός , Ελένης εγκώμιο), Πλάτων (Μενέξενος) κ.α. τους κατηγορούσαν με τις πιο κάτω κατηγορίες, προκείμενου οι λοιποί Έλληνες να πάνε με το μέρος των Αθηναίων,

α) ότι ήσαν αχάριστοι, γιατί, ενώ τους βοήθησαν οι Αθηναίοι να νικήσουν τον Ευρυσθέα, δεν τους το αναγνώρισαν ποτέ,

β) ότι ήσαν κακοί Έλληνες, γιατί πήγαν και κατέλαβαν άλλες ελληνικές πόλεις (τις πόλεις των Αχαιών στην Πελοπόννησο),

γ) ότι ήσαν μη καθαρόαιμοι Έλληνες, γιατί κατέλαβαν και στην συνέχεια αναμείχθηκαν στην Πελοπόννησο με βάρβαρους (ότι κατέλαβαν τους Πέλοπες , οι οποίοι είχαν έρθει εκεί από τη Φρυγία και τους Δαναούς, οι οποίοι είχαν έρθει εκεί από την Αίγυπτο πριν από τους Δωριείς Σπαρτιάτες).

Λέγανε επίσης ότι οι Σπαρτιάτες δεν έπρεπε να καταλάβουν και να οικειοποιηθούν τον πλούτο των πόλεων της Πελοποννήσου (της Λακεδαίμονος, της Μεσσήνης, του Άργους κ.τ.λ.), γιατί αφενός καμιά παράδοση δεν ορίζει οι επήλυδες να διοικούν τους αυτόχθονες και αφετέρου ότι αυτούς που κατέλαβαν ήσαν Έλληνες και μάλιστα με πολύ μεγάλη προσφορά στον Ελληνισμό.

Ήταν στρατιώτες και πρωταγωνιστές στη νικηφόρα εκστρατεία της Τροίας, που έκτοτε η Ελλάδα ησύχασε από τους βάρβαρους, αναπτύχθηκε κ.τ.λ., πρβ:

«Αντίθετα, εκείνοι (οι Σπαρτιάτες), αφού κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες και τις σπουδαιότερες από κάθε άποψη πόλεις της Πελοποννήσου, οικειοποιήθηκαν τον πλούτο τους. Και όμως, οι πόλεις αυτές, ακόμη κι αν δεν είχαν στο ενεργητικό τους μέχρι τότε τίποτε σπουδαίο, άξιζαν να τύχουν πιο μεγάλης ευγνωμοσύνης εκ μέρους των Ελλήνων για την εκστρατεία της Τροίας…. Η Μεσσήνη έστειλε το Νέστορα, τον πιο σώφρονα άνθρωπο της εποχής του, η Λακεδαίμονα το Μενέλαο… Η πόλη του Άργους τον Αγαμέμνονα, ο οποίος έκανε τι πιο πολλές, τις τόσες ωραίες και τόσο μεγάλες ωφέλειες για τους Έλληνες… (Ισοκράτης Παναθηναϊκός 72-77)

«Οι Λακεδαιμόνιοι δεν αρκέστηκαν να συμπεριφερθούν άσχημα απέναντι σ’ αυτές τις πόλεις και σε τέτοιους άνδρες, αλλά στράφηκαν και εναντίον εκείνων που είχαν κοινή καταγωγή με αυτούς και που συμμετείχαν στην κοινή εκστρατεία και αντιμετώπισαν τους ίδιους κινδύνους, εννοώ τους Αργείους και τους Μεσσηνίους..» (Παναθηναϊκός 91-94)

Από τότε που οι Σπαρτιάτες πήγαν στην Πελοπόννησο δεν έκαναν τίποτε άλλο από το πώς θα υποτάξουν όλη την Ελλάδα (Παναθηναϊκός 98-99)

«Εξαιτίας αυτών (των Τρωικών, της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις»

(Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)

«Καταρχάς, νομίζω, ότι πρέπει να σας υπενθυμίσω με ποιο τρόπο κατακτήσετε τη Μεσσήνη και για ποιους λόγους εγκατασταθήκατε στην Πελοπόννησο, τη στιγμή που είστε Δωρικής καταγωγής…. Όταν ο Ηρακλής πέρασε στην άλλη ζωή και από θνητός έγινε θεός, στην αρχή τα παιδιά του, λόγω της δύναμης των εχθρών του αναγκάστηκαν να περιπλανώνται εδώ κι εκεί και να εκτίθενται σε πολλούς κινδύνους. Μετά το θάνατο του Ευρυσθέα έζησαν κοντά στους Δωριείς. Η Τρίτη γενιά των απογόνων τους πήγε στους Δελφούς, για να ζητήσει από το Μαντείο χρησμό για κάποια ζητήματα. Ο θεός απάντησε στις ερωτήσεις που του έγιναν, αλλά τους διέταξε και να γυρίσουν πίσω, στη γη των προγόνων τους. Μελέτησαν το χρησμό και βρήκαν πρώτα ότι το Άργος είχε περιέλθει στην κατοχή τους με βάσει τη συγγένεια (γιατί μετά το θάνατο του Ευρυσθέα ήταν οι μόνοι επιζώντες από το γένος των Περσειδών) και ότι η Λακεδαίμονα ανήκε επίσης σ’ αυτούς από δωρεά (όταν ο Τυνδάρεως έχασε την εξουσία και αφού προηγουμένως ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης έπαψαν να βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Ηρακλής εγκατάστησε και πάλι στην εξουσία τον Τυνδάρεω, ο οποίος έδωσε τη Λακεδαίμονα ως ανταμοιβή για την ευεργεσία που του προσέφερε και λόγω της συγγένειας του με τους γιους του… … Ενώ είναι πολλές οι ευεργεσίες που κάμαμε, εμείς οι Αθηναίοι και οι πρόγονοί μας, στην πόλη των Λακεδαιμονίων, εγώ θέλησα να μιλήσω μόνο για τούτη. πραγματικά χάρη στη σωτηρία που προσφέραμε οι απόγονοι των σημερινών βασιλιάδων της Λακεδαίμονος, οι απόγονοι του Ηρακλή, κατέβηκαν στην Πελοπόννησο, κατέλαβαν τοΆργος, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσήνη, ίδρυσαν τη Σπάρτη»… (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19)

Ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός 46 – 56, 204 – 206 κ.α.), σχετικά με τη κάθοδό Δωριέων με τους Ηρακλείδες και τον πολιτισμό τους (και απαντώντας –προσέξτε- σ’ αυτούς που λένε ότι τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα τους δημιούργησαν οι Δωριείς ), απαντά τα εξής:

α) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες κ.α.) το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν ο πόλεμος και συνάμα να φέρουν τα πράγματα έτσι ώστε να ηγούνται άλλων ελληνικών πόλεων.

β) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες κ.α.) δεν είναι καλοί Έλληνες και συνεπώς δεν πρέπει να ηγεμονεύουν των Ελλήνων, γιατί αφενός έφυγαν από τον τόπο τους στην Στερεά Ελλάδα και πήγαν στην Πελοπόννησο προκειμένου να αποκαταστήσουν στην εκεί βασιλεία του Άργους τους εξόριστους βασιλιάδες του οίκου των Ηρακλειδών και αφού το έκαναν δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους και αφετέρου κατά την κάθοδό τους δεν σταμάτησαν να πολιορκούν και να λεηλατούν τη μια μετά την άλλη, τις πόλεις της Πελοποννήσου (Μεσσήνη, Λακεδαίμονα, κ.α.) παρά μόνο αφού τις υπέταξαν όλες, εκτός από το Άργος, αν και δεν έπρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο, γιατί αφενός εκείνους που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν ήσαν ίδιας καταγωγής μ’ αυτούς, ήσαν και αυτοί Έλληνες, και αφετέρου άξιζαν να τύχουν ευγνωμοσύνης εκ μέρους όλων των Ελλήνων επειδή έκαναν την εκστρατεία της Τροίας.

γ) Αν δεχτούμε ότι οι Δωριείς υπήρξαν οι δημιουργοί του πολιτισμού, τότε τι να πουν αυτοί που δημιούργησαν τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα, δηλαδή ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ, ο Αιακός, οι σύγχρονοι του Θησέα και του Ηρακλή και όσοι εκστράτευσαν στην Τροία;

Σημειώνεται όμως ότι όλα αυτά τα λέει ο Ισοκράτης φουσκωμένα και αυτό γιατί ήθελε να κατηγορήσει τους Δωριείς προκειμένου οι Αθηναίοι να ηγεμονεύουν των Ελλήνων. Και προς τούτο παράβαλε ότι

ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα λέει ότι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την φιλοσοφία ήσαν οι Κρήτες και οι Λακεδαιμόνιοι

και από την Λακεδαίμονα ήταν ο σοφός Χείλων ο Λακεδαιμόνιος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΧΑΝΙΩΝ

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Ψεύδη που λέγονται για τους Μινωίτες και τους Δωριείς (Α. Κρασανάκη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΧΑΝΙΩΝ

Αρχειοθήκη ιστολογίου