Την εμπειροπόλεμη και ιστορική 5η Μεραρχία, την Μεραρχία Κρητών, αντί να φροντίσουν οι επιτελείς να την μεταφέρουν κατεπειγόντως και συγκροτημένη στην Κρήτη μετά την σύμπτυξηση-άτακτη διάλυση τελικά του νικηφόρου Αλβανικού Μετώπου, όταν μας πλαγιοκόπησαν ύπουλα οι Γερμανοί μπαίνοντας από Μακεδονία,την εγκατέλειψαν απόλυτα με αποτέλεσμα να διαλύθεί εντελώς.
Ο πατέρας μου, λοχίας τότε, μαζί με πολλούς Χανιώτες συμμαχητές του, προσπάθησαν μετά από πολυήμερες πεζοπορίες και πολλές περιπέτειες, να έρθουν στα Χανιά από Πειραιά με ένα ψαροκάικο αλλά τους συνέλαβε μια ιταλική βενζινάκατος και έκατσαν 6 μήνες αιχμάλωτοι των ηττημένων από αυτούς Ιταλούς...
Η άγνωστη στους πολλούς,άδικη όμως, αυτοδικία εκτέλεσης-τιμωρίας του πρώην δ/τή της, στην Κίσσαμο.
Τον δ/τή της Μεραρχίας Παπαστεργίου θεωρώντας πως φρόντισε να φύγει εγκαταλείποντας έρμαιους της τύχης των τους άνδρες του, τον αναγνώρισε πριν τη Μάχη της Κρήτης στο Καστέλι Κισσάμου ένας ντόπιος χωροφύλακας και λέγοντάς του οργισμένα: "Πού παράτησες τα παιδιά μας στρατηγέ;" τράβηξε το πιστόλι του και τον εκτέλεσε.
-Όμως διαβάζω αλλού, τα εξής για τον Παπαστεργίου:
"...Στο τέλος του 1938 του ανατίθεται η διοίκηση της 5ης Μεραρχίας στην Κρήτη με έδρα τα Χανιά. Οκτώβριος του 1940. Τα πρώτα τηλεγραφήματα φθάνουν στην Κρήτη. Μιλάνε για επίθεση της Ιταλίας και πιθανή επίθεση από τους Βουλγάρους. Ο Μεταξάς συνομιλεί με τον Παπαστεργίου και του λέει πως στηρίζει όλες του τις ελπίδες σ’αυτόν και στην εκπαιδευμένη του μεραρχία και του εύχεται μόνο νίκες. Η μεραρχία άρχισε να φορτώνεται στα καράβια. 30 Νοεμβρίου του 1940 η 5η Μεραρχία έφθασε στο Αμύνταιο. Μετά από εκεί στις 7 Δεκεμβρίου στον Κορησσό, στις 14 Δεκεμβρίου στα Μπίγλιστα,19 Δεκεμβρίου στο Τεπεζίκ,20 Ιανουαρίου 1941 στη Μπόροβα και μετά από σκληρές μάχες και με πολλούς Ιταλούς αιχμαλώτους φθάνει στην Τρεμπεσίνα στις 3 Φεβρουαρίου του 1941 Εδώ το Β΄ Σώμα Στρατού με ημερήσια διαταγή απένειμε ηθικές αμοιβές στον Διοικητή, σε πολλούς αξιωματικούς και οπλίτες και πρότεινε την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας στις Σημαίες των τριών Συνταγμάτων της Μεραρχίας. Κάτω από τις οδηγίες του Παπαστεργίου, η 5η Μεραρχία είχε πάντα νίκες και πολλά κατορθώματα. Κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καλύτερη διμοιρία αλπινιστών των Ιταλών.
6 Απριλίου οι Γερμανοί εξαπολύουν επίθεση κατά των Ελλήνων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η συνθηκολόγηση με τους Ιταλούς έγινε και οι Έλληνες από την επίθεση περνούν στην άμυνα, έτσι η διαταγή για την οπισθοχώρηση της μεραρχίας ήταν επόμενο να φτάσει στις επόμενες ημέρες. 7 Απριλίου η αποχώρηση από τα Αλβανικά εδάφη αρχίζει. Ο στρατηγός δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι μετά από τόσες νίκες και κατορθώματα θα παρέδιδαν τα όπλα έτσι απλά χωρίς μάχη .
Τα χειρότερα ήρθαν όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε άρχισε η υγεία του στρατηγού να κλονίζεται. Η οπισθοχώρηση άρχισε. Θυμούμενος την οπισθοχώρηση της Μ. Ασίας, κάλεσε τους αξιωματικούς του και τους έδωσε οδηγίες μη μπορώντας να κρύψει την θλίψη του αλλά και το θυμό του. Τους είπε πως δεν έπρεπε να διαλυθούν και να τραπούν σε άτακτη φυγή αλλά να οπισθοχωρήσουν με αξιοπρέπεια και ενωμένοι. Το ίδιο είπε και στους οπλίτες του όταν προσπάθησε να τους ενθαρρύνει για μια ακόμη φορά.
Δηλώνει στους επιτελείς του ότι τη μεραρχία δεν την διαλύει. Δίνει διαταγή όσοι ήταν από τις γύρω περιοχές να γυρίσουν στα σπίτια τους. Μέσα από δύσβατους δρόμους και με μεγάλη διαρροή στρατιωτών, φθάνουν στην Κοσίνα. Εδώ γίνεται η σύμπτυξη της μεραρχίας με προορισμό τη Μονή Βελά. Στις 15 Απριλίου έχοντας για δικαιολογία την υγεία του στρατηγού Παπαστεργίου (είχε πάθει νευρικό κλονισμό) τον αντικαθιστούν με τον συνταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα. Η μεραρχία στις 19 φθάνει στη Μονή Βελά και από εκεί φεύγει για τη Χρυσοράχη. Στις 21 Απριλίου η μεραρχία φθάνει στη Ζίτσα, όπου παρατηρείτε η μεγαλύτερη διαρροή ανδρών. Οι Κρητικοί αρνούμενοι να ακολουθήσουν τις διαταγές των ανωτέρων τους φεύγανε άτακτα. 23 Απριλίου γίνεται η ανακωχή με τους Γερμανούς, η μεραρχία ανασυντάσσεται και στις 25 παραδίδει τα όπλα στη περιοχή Εμίν Αγά. Στις 9 Μαΐου του ’41 η μεραρχία φθάνει στη Ναύπακτο, 24 Μαΐου φθάνει στην Τρίπολη όπου ήρθε η διαταγή της διάλυσης της 5ης Μεραρχίας και η κατανομή των οπλιτών σε διάφορες πόλεις.
Σκόπιμα πάντως δεν έφεραν οι υπεύθυνοι του γενικού επιτελείου την ηρωική κι εμπειροπόλεμη 5η Μεραρχία πίσω.
Για πολιτικούς λόγους αφενός (δεν ήθελαν το μόνο μέρος της Ελλάδας που θα έμενε ελεύθερο να είναι μια περιοχή εντονότατα αντιβασιλική, εμπόδιο στα μετέπειτα σχέδιά τους) και για στρατηγικούς των Άγγλων, που ήθελαν να φθείρουν μεν τους Γερμανούς, μα όχι σε βαθμό που να τους υποχρεώσουν ν΄αναβάλουν την "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα" κατά της ΕΣΣΔ, ώστε να "ανασάνουν" οι ίδιοι στο βορειοαφρικανικό μέτωπο που ο Ρόμελ τους είχε πάρει φαλάγγι...
Εξάλλου η μεταξική δικτατορία είχε φροντίσει ύστερα από την ένοπλη αντιδικτατορική ένοπλη εξέγερση των Χανίων, τον Ιούλη του 1938, να αφαιρέσει με πρόσχημα την συλλογή οπλισμού για τον στρατό και με έρευνες στα σπίτια, τα περισσότερα πολεμικά όπλα ή κιβώτια πυρομαχικών (όσα δεν αποκρύφτηκαν σε σπηλιές και άλλες κρύπτες) που ντε φάκτο, ανεμπόδιστα από την εποχή των συνεχών απελευθερωτικών αγώνων στην Κρήτη, ως το 1913, βρίσκονταν νόμιμα ως τότε σε χέρια Κρητικών.
Οι Κρητικοί ζήτησαν έγκαιρα να τους δοθούν όπλα ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς, να συγκροτήσουν ομάδες πολιτοφυλακής, αλλά η κυβέρνηση αντέταξε επίμονη άρνηση. Κάτω από τη λαϊκή πίεση αργότερα συμφώνησε μερικώς και όπως γράφει ο στρατηγός Εδιπίδης,αλλά ξαφνικά μια διαταγή του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας απαγόρευσε τη συνέχιση των σχετικών προσπαθειών και ζητούσε άμεσα να επιστραφούν στο Κέντρο όλα τα αποσταλέντα υλικά (όπλα, ιματισμός κ.λπ.).
Ετσι στην κρίσιμη εκείνη στιγμή ο πληθυσμός ευρέθη οπλισμένος με τον ενθουσιασμό του και μερικά “λιανοτούφεκα” που εξοικονομήθηκαν την τελευταία στιγμή. Η αρνητική αυτή απόφαση οφείλετο σε πολιτικούς λόγους, γιατί οι δικτάτορες εφοβούντο τους Κρήτες εξοπλισμένους, λόγω της αντιδράσεώς των κατά του τυραννικού καθεστώτος.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση Τσουδερού που από τις 23 Απρίλη 1941 βρίσκονται στην Κρήτη, είχαν όλο τον καιρό να εφοδιάσουν τον λαό της Κρήτης με όπλα και να οργανώσουν την αντίστασή τους.
Στο Ηράκλειο, στις 26 Απρίλη, σε ομιλία του ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι: «Πόδι εχθρικό δεν θα πατήσει». Βασιλιάς και κυβέρνηση δεν πίστευαν στη νίκη, αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα μεταφέρουν με ασφάλεια στην Αίγυπτο το χρυσό απόθεμα της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά στις 13 Μάη με την αγγλική κορβέτα Ντικόι.
Αυτό αποδεικνύεται κι από την διαταγή του στρατηγείου Μέσης Ανατολής για εντελώς αδικαιολόγητη εγκατάλειψη του καθοριστικής στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του Μάλεμε υψώματος 102 την στιγμή που οι Γερμανοί έιχαν παγιδευτεί σε αδι΄'εξοδη γιαυτούς άμυνα τόσο στο Μάλεμε όσοσε Ρέθυμνο και Ηράκλειο χωρίς να έχουν διασφαλίσει κανένα πεδίο προσγείωσης κι ενώ είχαν εξαντληθεί πια όλες οι εφεδρείες αλεξιπτωτιστών τους!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου