Οι καταγεγραμμένες ως τώρα ελληνικές ποικιλίες σταφυλιών (Με τρεις προσθήκες-σημειώσεις από Κ. Ντουντουλάκη)

Το αριστερό τσαμπί είναι το μη καταγραμμένο (δυστυχώς ακόμα..) από τους οινολόγους σιρίκι και στο μέσο το μη αναφερόμενο στο σεμινάριο-πηγή της παρακάτω καταγραφής, κρυστάλι, ποικιλίες που αναφέρω με δική μου ενυπόγραφη σημείωση-προσθήκη παρακάτω. Το τρίτο είναι το γνωστό ακομινάτο. Η τρίτη σημείωσή μου είναι για το ρωμέικο που λάθος αναφέρεται εδώ και ως "λοϊσιμο" κι εξηγώ πως λοϊσιμα είναι λογιών λογιών σταφύλια με κύρια ποσότητα το ρωμέικο. (Φωτογρ. Κ.Ντ.)

1. Ελληνικές Λευκές Ποικιλίες

  

Αγούμαστος (Αγιόμαστο, Αζοΰμαστο), σε Κέρκυρα.

Αηδάνι άσπρο (Ασπράηδανο), σε Σαντορίνη, Νάξο, Πάρο.

Αθήρι άσπρο (Αθήρι λευκό, Ασπράθηρο, Ασπραθήρι), σε Ρόδο, Αμοργό, Σαντορίνη, Χαλκιδική, Λακωνία. Κρασιά που χαρακτηρίζονται από αρώματα μικρής έντασης (εσπεριδοειδών και κίτρινων φρούτων). Στόμα λεπτό με χαμηλή οξύτητα.

Αρκαδινό, σε Κέρκυρα.

Ασπρούδα Ζακύνθου, σε Ζάκυνθο, Ηλεία, Μεσσηνίας, Ηλεία, Λακωνία. Μυκηνών, Κορινθία, Αχαΐα, Κυκλάδες, Πατρών (Σανταμεριάνα), Σπετσών, Χαλκίδος, Βοιωτία, Σαντορίνης, Κυκλάδες.

Ασύρτικο, σε Σαντορίνη, Ανάφη, Μήλο, Νάξο, Ίο, Φολέγανδρο, Χαλκιδική. Κρασιά με αρώματα σύνθετα μεσαίας έντασης (εσπεριδοειδών κίτρινων φρούτων, λεμονιού), βοτανικά και ορυκτά και, με την ωρίμανση, ξηρών καρπών, μελιού και τσαγιού. Στόμα πλούσιο με υψηλό αλκοόλ και ταυτόχρονα πολύ υψηλή οξύτητα.

Βαλαίτης (Αμπελαίτης), σε Ρέθυμνο, Χανιά, Γύθειο, Άργος.

Βαρδέα, σε Λευκάδα.

Βηλάνα (Βιλάνα), σε Ηράκλειο, Λασίθι, Ρέθυμνο, Χανιά. Κρασιά που χαρακτηρίζονται από αρώματα απλά, μεσαίας έντασης, εσπεριδοειδών και κίτρινων φρούτων. Στόμα λεπτό με χαμηλή οξύτητα.

Βιδιανό (Αβιδιανό), σε Ρέθυμνο.

Βολίτσα άσπρη (Ασπροβουλίτσα), σε Αχαΐα.

Βόσσος (Βοσσίδι), σε Ζάκυνθο.

Γαϊδουριά, σε Σαντορίνη, Ίο, Φολέγανδρο, Ανάφη.

Γλυκασπρούδα (Γλυκερήθρα), σε Αρκαδία, Μεσσηνία, Λακωνία, Ζάκυνθο.

Αυγουστέλι, (Αυγουστιάτης), σε Αιτωλοακαρνανία, Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά, Μεσσηνία, Αχαΐα, Λευκάδα, Φωκίδα, Αρκαδία.

Δαφνιά (Δαφνί), σε Ηράκλειο, Κρήτη.

Ζακυνθινό, σε Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Ακαρνανία.

Ζουμιάτικο (Δαμιάτ, Ζουμιάτης, Δαμιάτης), σε Θράκη, Ανατολική και Κεντρική Μακεδονία.

Δουμπραίνα άσπρη (Ντουμπραίνα άσπρη, Τσουμπραίνα, Μπρένα), σε Αχαΐα.

Θραψαθήρι, σε Σητεία, Ηράκλειο.

Κακοτρύγης, σε Κέρκυρα, Ζάκυνθο, Ηλεία.

Καρυδάτο, σε Σέρρες, Καβάλα, Θάσο, Κρήτη.

Κατσανό, σε Σαντορίνη, Κυκλάδες.

Κοζανίτης (Γκουζανίτης, Κοργιανίτης), σε Κέρκυρα, Ζάκυνθο, Λευκάδα.

Κοντοκλάδι, σε Ζάκυνθο, Ηλεία.

Κορίθι άσπρο (Ασπροκόριθο, Τσαουλί), σε Νήσους Ιονίου, Αχαΐα, Κυκλάδες, Θεσσαλία.

Κουκούλι (Ασπροκουκούλι, Ασπροστάφυλο, Κουκουλιό), σε Τύρναβο, Λάρισα, Κοζάνη, Καστοριά, Τρίπολη, Καρδίτσα, Θεσσαλονίκη, Πρέβεζα.

Κουμιώτης, σε Θεσσαλία.

Κυδωνίτσα, σε Λακωνία.

Κρυστάλι (μη καταγραμμένο εδώ, σημ. Κώστα Ντουντουλάκη, συντ/χου δασκάλου) διατηρείται και ως Νοέμβριο, Χανιά. Μπαίνει (λίγη ποσότητα) μαζί με ρωμέικα για οινοποίηση.

Λαγόρθι (Λαόρθι, Λαόρκο, Λαγάρθρι, Λαγάθι, Λαγουρθιά, Λαγόθρα), σε Καλάβρυτα, ορεινή Αχαΐα, Αρκαδία, Λευκάδα, Ζάκυνθο, Κέρκυρα. Κρασιά που χαρακτηρίζονται από αρώματα απλά εσπεριδοειδών και κίτρινων φρούτων. Στόμα λεπτό με αρκετά υψηλή οξύτητα.

Μαλαγουζιά, σε Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα, Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη, Στερεά Ελλάδα. Κρασιά με αρώματα που θυμίζουν μοσχάτο (δηλαδή τριαντάφυλλο), λουλουδιών, κίτρινων φρούτων, εσπεριδοειδών και πιπεριάς. Στόμα γεμάτο με υψηλό αλκοόλ και μεσαία οξύτητα.

Μαλβαζία (Malvazia Bianca di Candia).

Μανδηλαριά άσπρη, σε Κυκλάδες

Μονεμβασιά (Μονοβασιά, Μονεμβασίτικο, Αρτεμίσι, Κλωσσαριά), σε Πάρο, Ίο, Σίκινο, Κυκλάδες, Σποράδες, Λακωνία. Κρασιά με μικρής έντασης απλά αρώματα κίτρινων φρούτων. Στόμα ελαφρύ με χαμηλή οξύτητα.

Μοσχατέλλα (Μοσχατελό, Μαλάγκα), σε Κεφαλλονιά.

Μοσχάτο Αλεξανδρείας (Αγγλικό, Αποστολιάτικο, Salamanna, Zibibo (Ιταλία), Muscat Romain, M.D Espagne (Γαλλία), Moscatel Gordo Bianco (Ισπανία), Gibeben Muscatellet(Γερμανία), Μ. De Setubal (Πορτογαλία], σε Λήμνο, Νήσους Β. Αιγαίου, Θεσσαλονίκη, Δράμα, Καβάλα, Κοζάνη, Θεσσαλία, Εύβοια. Τα ξηρά κρασιά που παράγονται από αυτή την ποικιλία έχουν αρκετά έντονα αρώματα, χαρακτηριστικά του μοσχάτου, δηλαδή με κυριαρχία του τριαντάφυλλου, κίτρινων φρούτων και εσπεριδοειδών. Στόμα ελαφρύ με μεσαία αλκοόλη και χαμηλή οξύτητα.

Μοσχάτο άσπρο (Μοσχάτο Σάμου, Μοσχούδι, Μοσχάτο Ρίου, Μοσχοστάφυλο, Muscat de Frontignan, Muscat a petits grains, Moscato bianco). Τα ξηρά κρασιά που παράγονται από αυτή την ποικιλία έχουν έντονα αρώματα με κυριαρχία του τριαντάφυλλου, των κίτρινων φρούτων και εσπεριδοειδών. Στόμα ελαφρύ με μεσαία αλκοόλη και χαμηλή οξύτητα.

Μοσχάτο Σπίνας, σε Χανιά.

Μοσχάτο Τρανί, σε Ρόδο.

Μοσχοφίλερο (Αχαϊα) Οικογένεια ποικιλιών (φιλέρια) με λευκό, κίτρινο ή ροζέ χρώμα. Καλλιεργείται σχεδόν αποκλειστικά στο κέντρο της Πελοποννήσου, στο νομό Αρκαδίας. Δίνει κρασιά ισορροπημένα με ικανοποιητική οξύτητα και άρωμα. Τα κρασιά με χαρακτηριστικά αρώματα μοσχάτου προέρχονται μόνο από το ροδόχρουν Μοσχοφίλερο.

Μπατίκι (Ντεβέ μπατίκι, Τιμπί μπατίκι), σε Τύρναβο, Βόρειο Εύβοια, Μακεδονία, Θράκη.

Μυγδάλι (Αμυγδάλι, Αμυγδαλί), σε Αιτωλοακαρνανία, Νησιά Ιονίου, Αχαΐα, Κρήτη.

Ντεμπίνα, σε Ιωάννινα, Θεσπρωτία, Ελασσόνα. Κρασιά με μεσαία ένταση αρωμάτων - άρωμα κίτρινων φρούτων και κανέλας. Στόμα ελαφρύ με χαμηλή αλκοόλη και μεσαία οξύτητα.

Ξερομαχαιρούδα, σε Κυκλάδες.

Όψιμος Εδέσσης, σε Πέλλα, Κεντρική Μακεδονία, Βόρεια Θεσσαλία.

Όψιμος Σουφλίου, σε Ν. Έβρου.

Παύλος (Παυλούδια), σε Ζάκυνθο, Ηλεία, Αιτωλοακαρνανία.

Πετροκόριθο λευκό, σε Κέρκυρα, Εύβοια, Αχαΐα, Μεσσηνία, Ζάκυνθο.

Πετρουλιανός (Πετρολανός), σε Κύθηρα.

Πλατάνι (Πλατανιά, Πλάτανος), σε νότιες Κυκλάδες, δυτική Κρήτη.

Πλυτό (Πλωτό), σε ανατολική Κρήτη, Κύθηρα.

Ποταμισιό λευκό (Ασπροποταμίσιο, Ποταμισιές), σε Κυκλάδες, Κύθηρα.

Πρικνάδι (Πρεκνάρι, Πρέκνα, Πρεκνό), σε Τύρναβο, κεντρική Μακεδονία.

Ροζακί (Ραζακί, Κέρινο), σε Κρήτη, Εύβοια, Αττική-Βοιωτία, Κοζάνη.

Ροκανιάρης, σε Αργολίδα.

Ρομπόλα (Ασπρορομπόλα), σε Κεφαλλονιά, Κέρκυρα, Ιθάκη, Λευκάδα, Πρέβεζα. Κρασιά με μεσαία αρωματική ένταση, αρκετά σύνθετα, εσπεριδοειδών και κίτρινων φρούτων. Στόμα γεμάτο με αρκετά υψηλή οξύτητα.

Σαββατιανό (Σταματιανό, Σαββαθιανό, Σακέικο, Περαχωρίτης, Περασωρίτικο, Άσπρο, Κουντούρα, Δουμπρένα, Τσουμπρένα, Ντομπρένα,) σε Αττική, Βοιωτία, Πάρο, Κυκλάδες, Δυτική Κρήτη, Πελοπόννησο, Μακεδονία και Θεσσαλία. Συνολικά σε 180.000 στρέμματα. Η κυρίαρχη ελληνική, από άποψη όγκου καλλιέργειας, ποικιλία. Καταλαμβάνει τον κύριο όγκο των αμπελουργικών εκμεταλλεύσεων της Στερεάς και της Ευβοίας και είναι η μοναδική λευκή ποικιλία που καλλιεργείται στην Αττική. Κύριο χαρακτηριστικό της η έλλειψη οξύτητας που την καταδικάζει στο να μην μπορεί να δώσει κρασιά πολύ υψηλής ποιότητας. Χρησιμοποιείται κατά κόρον για την παραγωγή ρετσίνας. Κρασιά με αρώματα κίτρινων φρούτων, όπως το μάνγκο, και σανού. Στόμα ελαφρύ και με χαμηλή οξύτητα.

Σκιαδόπουλο (Σαχάρα), σε Ζάκυνθο, Ηλεία, Αιτωλοακαρνανία.

Σκλάβα, σε Αργολίδα.

Σουλτανίνα, σε Κρήτη, Κορινθία, Αχαΐα, Καβάλα.

Σταυροχιώτης, σε νησιά Ν. Αιγαίου, Εύβοια.

Ταχτάς (Κουρουταχτάς), Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Κρήτη, Θεσσαλονίκη.

Τσαούσι (Τσαούσης, Τσαουσιά, Τσαούσικο), σε Κεφαλλονιά.

Φλασκασυρτικο, σε Κυκλάδες.

Χλώρες (Χλώρα, Χλώρα, Φλώρα), σε Λευκάδα Ζάκυνθο, Ήπειρο, βορειοδυτική Πελοπόννησο.

2. Ελληνικές Ερυθρές Ποικιλίες Οινοποιίας

Αγιαννιώτικο (Αγιαννίτικο), σε Κυκλάδες και Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Αγιωργίτικο (Μαύρο Νεμέας), σε Κορινθία, Μεσσηνία, Αργολίδα, Νεμέα. Ίσως η πιο ευγενική ελληνική ποικιλία μαζί με το Ξυνόμαυρο. Καλλιεργείται σχεδόν αποκλειστικά στην περιοχή της Νεμέας και δίνει διαφορετικού τύπου κρασιά, ανάλογα με το υψόμετρο στο οποίο καλλιεργείται. Κάτω από τα 300μ. το σταφύλι ωριμάζει γρήγορα, η οξύτητα είναι πολύ χαμηλή και είναι πιο κατάλληλο για παραγωγή ερυθρών επιδόρπιων οίνων. Τα κρασιά της Νεμέας είναι βαθύχρωμα με έντονα φρουτώδη χαρακτήρα.

Αγούμαστος (Αγόμαστος, Αζούμαστος), σε Κέρκυρα, Σπάρτη, Μεσσηνία, Σέρρες.

Αηδάνι μαύρο (Μαυράηδανο), σε Κυκλάδες.

Αθήρι μαύρο (Μαυράθηρο, Μαυραθήρι), σε Σαντορίνη.

Ακομινάτο (Κομινάτο, Τραχανάδες, Κουμενάτο), σε Χανιά, Ηράκλειο και σ΄όλη την Κρήτη, Ζάκυνθο.

Αμφιόνι (Αφιόνι), σε Κέρκυρα.

Αρακλινός (Ρακλινό), σε Κεφαλλονιά, δυτική Πελοπόννησο.

Αρμελετούσα, σε Άνδρο, Κυκλάδες.

Αυγουστιάτης, σε Ζάκυνθο, δυτική Πελοπόννησο.

Βάφτρα (Βάψα, Βάφισσα, Βαύτρα), σε Πάρο, Κυκλάδες, Ν.Δ. Πελοπόννησο, Λέσβο.

Βερτζαμί (Βαρσαμί, Μπερτζαμί, Λευκαδίτικο, Μαρτζαβί, Βαρζαμί), σε Λευκάδα, Κέρκυρα, Αιτωλοακαρνανία, Πρέβεζα.

Βιολεντό (Βιολεντί), σε Ζάκυνθο, Ηλεία.

Βλάχικο (Βλάχος), σε Ιωάννινα, Θεσπρωτία, Τρίκαλα, Κέρκυρα.

Βοϊδομάτης (Βοϊδομάτα, Βουδόματο, Βοϊδοστάφυλο), σε Κρήτη, Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Λευκάδα, Μεσσηνία, Αρκαδία, Λακωνία, Αργολίδα, Ηλεία, Σαντορίνη, Ικαρία, Γρεβενά, Δράμα, Θράκη.

Βολίτσα μαύρη, σε Καλάβρυτα, Αρκαδία.

Βραδυανό (Βορδιανό), σε Εύβοια, Μαγνησία, Σκόπελο, Φθιώτιδα.

Διμηνίτης, σε Ρόδο

Εφτάκιλο, σε Χανιά (προσθήκη Κ.Ντ.)

Ζαλοβίτικο, σε Δυτική Θεσσαλία, Γρεβενά.

Θειακό, σε Λευκάδα, Ιθάκη, Κεφαλλονιά, Αιτωλοακαρνανία.

Θράψα (Θράψες) σε Ν. Ηρακλείου, Λασίθι, Ρέθυμνο, Λακωνία, Κύθηρα.

Καραμπραΐμης, σε Εύβοια, Πάρο, Κυκλάδες.

Καρτσιώτης, σε Θεσσαλία, βόρειες Σποράδες.

Κατσακούλιας (Καρτσακούλι, Καλτσακούλι, Κατσακούλι, Γυφτοκόριθο), σε Ζάκυνθο, Αιτωλοακαρνανία, Ηλεία.

Κοκκινοβοστίτσα (Κοκινομοστίτσα, Μοσχοβοστίτσα), σε Κέρκυρα, Αχαΐα.

Κολλινιάτικο (Κολλινιάτης), σε Αρκαδία, Μεσσηνία, Λακωνία, Ηλεία.

Κοντοκλάδι, σε Ζάκυνθο, Ευρυτανία, Θεσπρωτία, Λευκάδα, Φθιώτιδα, Ηλεία.

Κορίθι μαύρο (Κορίφι, Γαλάνα), σε Αράχοβα και Βοιωτία.

Κορινθιακή (Σταφίδα μαύρη), σε Κορινθία, Αργολίδα, Αχαΐα, Ηλεία, Μεσσηνία, Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά.

Κοριτσάνος μαύρος (Γκορτσάνος μαύρος, Γκορτσάνι μαύρο, Κοριτσάνος κόκκινος, Κοριτσάνικο μαύρο), σε Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα.

Κορφιάτns (Κοργιάτικο), σε Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Αχαΐα.

Κοτσιφάλι, σε Κρήτη, Κυκλάδες.

Κουμάρι (Κουμαριά), σε Άνδρο, Κυκλάδες.

Κρασάτο, σε Ραψάνη, Καρδίτσα.

Λαδικινό (Λαδικιανό), σε Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Λασίθι.

Λημνιό (Καλαμπάκι, Λημνιώτικο), σε Λήμνο, Χαλκιδική, ανατολική Μακεδονία, Θράκη, Εύβοια.

Λημνιώνα (Λημνιό), σε Λάρισα, Μαγνησία, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Γιαννιτσά, Κοζάνη.

Λιάτικο (Λιάτης, Μαυρολιάτης), σε Κρήτη, κυρίως ορεινά των Χανίων, νότιες Κυκλάδες, Ζάκυνθο. Κρασιά με σχετικά ανοιχτό κόκκινο χρώμα μεσαίας έντασης με αρώματα ώριμων κόκκινων φρούτων. Στόμα μαλακό με χαμηλή οξύτητα.

Μανδηλαριά (Μαντηλαριά, Μαντηλάρι, Κουντούρα μαύρη, Κουντούρα, Κουτούρα, Αμοργιανό, Δουμπραίνα μαύρη, Κουντούρα μαύρη), σε Κρήτη, Ρόδο, Πάρο, Σαντορίνη, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Αττική, Εύβοια, Χαλκιδική, βόρειο Αιγαίο, Ηλεία, Μεσσηνία. Η κυρίαρχη ερυθρή ποικιλία του αιγαιοπελαγίτικου αμπελώνα. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο βαφικός χαρακτήρας. Δίνει κρασιά μέτρια σε ποιότητα. Συνήθως χρησιμοποιείται για καλύτερα αποτελέσματα σε συνοινοποίηση με άλλες αιγαιοπελαγίτικες ποικιλίες όπως το Κοτσιφάλι στην Κρήτη (Πεζά – Αρχάνες) και η Μαλβαζία στην Πάρο.

Μαυρούδι Αράχοβας, σε Αράχοβα, Βοιωτία, Φωκίδα.

Μαύρο Καλαβρυτινό, σε Αχαΐα, Αρκαδία, Ηλεία.

Μαύρο Μεσσενικόλα, σε Μεσενικόλα Καρδίτσας.

Μαυροδάφνη, σε Αχαΐα. Κλασσική ελληνική ποικιλία που καλλιεργείται κατά κύριο λόγο στην Πελοπόννησο κοντά στην Πάτρα και σε μικρές ποσότητες στην Κεφαλονιά. Χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή γλυκών κρασίων και συμμετέχει σε μικρό ποσοστό μαζί με άλλες ποικιλίες στην παραγωγή ξηρών κρασιών. Το κρασί, που βγαίνει από σταφύλια της ποικιλίας αυτής, διακρίνεται για το ξεχωριστό του άρωμα που με το πέρασμα του χρόνου εξελίσσεται σε εντυπωσιακό μπουκέτο

Μαυροτράγανο, σε Σαντορίνη.

Μοσχάτο Αμβούργου, σε Θεσσαλία, Θράκη, ανατολική Μακεδονία.

Μοσχάτο μαύρο (Μαυρομοσχάτο), σε Μεσσηνία. Αχαΐα, Ηλεία, Εύβοια, Κρήτη, Κέρκυρα, Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά, Σαντορίνη, Τρίκαλα, Καρδίτσα         

Μοσχόμαυρο (Μοσχόγκαλτσο, Ξινόγκαλτσο), σε δυτική Μακεδονία και Θεσσαλία.

Μούχταρο (Μουχτούρι, Μούχτουρο, Μούχταρμα, Μουχτάρι), σε Φθιώτιδα, Φωκίδα, Βοιωτία.

Μπεκάρι (Μπέκαρι, Μπέκαρο), σε Ιωάννινα, Θεσπρωτία.

Νεγκόσκα (Ποπόλκα Ναούσης, Νεγκόσκα Ποπόλκα), σε Γουμένισσα.

Ξινόμαυρο (Ξινόμαυρο Ναούσης, Μαύρο Ναούσης, Μαύρο Ναουστινό, Ξυνόγκαλτσο, Ποπόλκα, Πιπόλκα, Νιάουσα, Νιαουστινό), σε δυτική Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Ραψάνη. Κρασιά με έντονα αρώματα κόκκινων φρούτων φραγκοστάφυλου και ντομάτας. Στόμα μεσαίου όγκου με στυφές τανίνες και υψηλή οξύτητα ακόμη και όταν έχει υψηλή αλκοόλη.

Παμίδι (Παμίτ, Παμίτης, Παμίτσα, Παμέτα), σε Θράκη, Μακεδονία, βόρεια Θεσσαλία.

Παπαδικό (Παπαδιές), σε Χαλκιδική, Θάσο.

Παπά Καρά (Καράπαπας), σε Ήπειρο, Θράκη.

Πατρινό, σε Λευκάδα, Κεφαλλονιά, Ακαρνανία, Πρέβεζα.

Πετροκόριθο, σε Κέρκυρα, Εύβοια, Αχαΐα, Μεσσηνία, Ζάκυνθο.

Ποταμίσιο (Ποταμίσι), σε Σαντορίνη, Νάξο, Αμοργό, Μύκονο, Φολέγανδρο, Ίο, Μήλο, Κύθηρα.

Ρεφόσκο, σε Ηλεία.

Ρητινό (Ριπνό, Αρητινό, Ρετενό), σε Εύβοια, Μαγνησία, Σάμο, Ικαρία, Σποράδες.

Ρομπόλα κόκκινη (Κοκκινορομπόλα, Μαυρορομπόλα), σε Ηλεία, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Λευκάδα.

Ρουσσαΐτης (Ροσαΐτης, Ρούσσικο κόκκινο), σε Εύβοια, Κυκλάδες.

Ρωμέικο (Μαυρορωμέικο, Λοΐσσιμα*σημ. Κώστα Ντουντουλάκη: τα λοϊσιμα που λάθος γράφονται ως ρωμέικα εδώ, είναι ανάμεικτα αμπέλια με ρωμέικα κυρίως μα και με ακομινάτα, λίγα άσπρα κρυστάλια ή άλλα, λίγο φωκιανό κλπ. Συνήθως στα αμπέλια της Κισσάμου και όχι μόνο. "Λογής λογής" σταφύλια δηλαδή είναι τα λοϊσιμα όπως και η λέξη μαρτυρά. Είναι το καλύτερο χαρμάνι για οινοποίηση ρωμέικων που μόνα τους έχουν κάποια δριμύτητα συχνά...) σε Χανιά, Κρήτη, Κυκλάδες.

Σεριφιώτικο, σε Σίφνο, Πάρο, Φολέγανδρο, Μήλο, Αργολίδα.

Σέφκα (Σέφκο, Μαυρούτι), σε Μακεδονία, Θράκη, Καρδίτσα.

*Σιρίκι. *Σημ.Κώστα Ντουντουλάκη, συντ/χου δασκάλου: Μη καταγεγραμμένο επίσημα, ...άγνωστο δυστυχώς ως τώρα στους οινοποιούς και οινολόγους, ενώ είναι πασίγνωστη πανάρχαια ποικιλία, αυτοφυής σε γκρεμνούς με υγρασία μα και φυτευόμενη ως κληματαριές στην Κίσσαμο και Σέλινο, χωριά των Σφακιών κι Αποκορώνου κλπ. Κατάμαυρες οι ώριμες ρώγες, τραγανές με ωραία γεύση που θυμίζει ρωμέικο αν και υπερτερεί κατά πολύ, καταπράσινα τα κοτσάνια. Φτιάχνει και εξαιρετικό κρασί.  Γνωστή και απ΄το παλιό ριζίτικο της στράτας "Κόρη βερυκοκόκκινη, σιρικομαυρομάτα..."

Σκοπελίτικο, σε Κέρκυρα.

Σκυλοπνίχτης (Σκυλοπνίχτρα, Καστελιώτικο), σε Πελοπόννησο, Αιτωλοακαρνανία, Φωκίδα, Βοιωτία, Ευρυτανία, Ήπειρο, Ιόνια νησιά.

Σταυρωτό (Αμπελακιώτικο Μαύρο), σε Ραψάνη.

Συκιώτης (Συκιώτι), Μακεδονία, Θεσσαλία, Εύβοια.

Τζωρτζίδικα (Τζωρτζίδια, Τζωρτζίνες, Ζαμπέλα, Ιζαμπέλα, Βρωμοστάφυλο, Κορηός, Κορέος, Φράουλα, Μοσχοστάφυλο), σε ηπειρωτική Ελλάδα, Βόρειο Αιγαίο, Ιόνιο.

Τσαρδάνα, σε Ρέθυμνο, Χανιά.(Σημ. Κ.Ντ: Τσαρδάνα λέμε υποποικιλία Ρωμέικου)

Φειδιά, σε Κέρκυρα, Παξούς.

Φωκιανό (Σαμιώτικο, Σαμιώτης, Δαμάσκηνο, Δαμασκηνάτο, Ερικαράς), σε Β. και Ν. Αιγαίο, κεντρική και ανατολική Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη, Μεσσηνία.

Χονδρομαύρο (Σκλήθρο), σε Κοζάνη, Γρεβενά.

3. Ελληνικές Ερυθρωπές (Ροζέ) Ποικιλίες Οινοποιίας

Βιολεντό (Βιολεντί), σε Ζάκυνθο, Ηλεία.

Κουτσουμπέλι (Κουτσουμπέρι), σε Ζάκυνθο, Ηλεία, Αιτωλοακαρνανία.

Μοσχοφίλερο, σε Μαντινεία, Μεσσηνία, Αχαΐα. Παράγει κρασιά με γκρι χρώμα και ευδιάκριτα αρώματα όπου κυριαρχεί το τριαντάφυλλο και ως φόντο μέντα και κίτρινα φρούτα. Στόμα ελαφρύ με λίγο αλκοόλ και υψηλή οξύτητα.

Ροδίτης (Ρογδίτης, Αλεπού, Ροδομούσι, Κανελλάτο, Λιτσιτσίνες, Σουρβιώρης, Κρυτσανιστή, Κοκκινάρα. Ροϊδίτης, Ράιδο, Κοκκινοστάφυλο, Κανελλάτο), σε Στερεά Ελλάδα, Χανιά, Εύβοια, Θεσσαλία. Κρασιά με αρώματα φρούτων όπως ο ανανάς. Στόμα μεσαίου όγκου με χαμηλή οξύτητα.

Σιδερίτης, σε Πελοπόννησο, Εύβοια, Αττική, Ιόνια νησιά, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, Χανιά, νησιά Αιγαίου πελάγου.

Τουρκοπούλα, σε Ηλεία, Μεσσηνία, Ζάκυνθο, Αιτωλοακαρνανία, Πρέβεζα Θάσο.

Φιλέρι, σε Αττική, Εύβοια.

Πηγή:Ανακοίνωση της δεύτερης μέρας του σεμιναρίου του   1^ου "Συμποσίου για το ανώνυμο Ελληνικό κρασί"  του Δήμου Ζηρού, στο διαδίκτυο. Το οποίο, όπως αναφέρεται  "καθιερώθηκε σαν θεσμός και θα αποτελεί πλέον το ετήσιο σημείο συνάντησης των ντόπιων οινοπαραγωγών και θα οργανωθεί πλέον με την συμπαράσταση των επαγγελματιών του οινικού χώρου,από το εξωτερικό και την Ελλάδα."