"Άγιος Γεώργιος" ή Γεώργιος Ήλιος;...

Ο άγιος Γεώργιος υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των Ελλήνων», σύμφωνα με το "Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον" της Ορθοδοξίας, ενώ θεωρείται προστάτης του Ελληνικού Στρατού, και ερωτώ αν σε μια άλλη θρησκεία υπήρχε αυτός ο στίχος σε υμνολογία θεότητας ή και Αγίου, πως θα αντιδρούσαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου, που σκίζουν τα ιμάτιά τους σε κάθε τι που θεωρούν ανθελληνικό;
Ο αληθινός προστάτης του Ελληνικού Στρατού είναι ο Γεώργιος Ήλιος , που στα σκοτεινά και ανθελληνικά χρόνια του Μεσαίωνα φώτιζε τον δρόμο των Ελλήνων ιπποτών "stradioti" , που ακολουθούσαν και διέσωσαν την Εθνική θρησκεία και ταυτότητα των πραγματικών αβάπτιστων Ελλήνων προγόνων μας.
Έτσι λοιπόν έπρεπε να είναι η υμνολογία ενός προστάτη του Ελληνικού Στρατού όπως παρακάτω, όπως και είναι από μια θρησκεία γεννημένη από Έλληνες για τους Έλληνες, την Ελληνική Εθνική Θρησκεία.

«Ύμνος στον Ήλιο»
Μακράν σταθήτε βέβηλοι, να ο Θεός εφάνη!
να οι ναοί εσείσθηκαν εις ταις κρυφαίς σπηληαίς μας,
και το βουνό του Παρνασσού συθέμελον βρυχάται.
Πάλιν εκαταδέχθηκε ο Απόλλων να γυρίση
εις τα παληά λιμέρια του, να ζωντανεύση πάλιν
το σπήλαιον που τώβοσκεν αιώνια σαπίλλα,
πάλιν εμπνέει τας ψυχάς των σοβαρών ανθρώπων
και φωλιαστός “ς τα σωθικά στρέφει, γεννά τον οίστρον,
οπού ποτίζει την καρδιάν με βακχικήν μανίαν
και την ψυχήν μας συγκινεί, πιέζει και συντρίβει…
Ελάτε ν” αγκαλιάσωμεν τους πατρικούς Θεούς μας,
και πρώτον τον μονογενή που μ” άσβεστον λαμπάδα
τον κόσμον όλον κυβερνά, τον Ήλιον πατέρα…
που το πάθος του εδήλωσε κρυμμένος “ς την μαυρίλλαν
του σκοταδιού, λοξά θορών τα έργα των κακούργων.
Ούτε η δυστυχία μας, τα θαυμαστά μνημεία,
αι τέχναι μας, αι αρεταί κ” αι θείαι συγγραφαί μας
αυτούς τους συνεκίνησαν! κ” έπεσαν τόσα κάστρα
από φωτιάν και σίδηρον σύρριζα φαγωμένα,
και τόσοι χρυσομάρμαροι ναοί των ουρανίων,
κι άνθρωποι που “χαν εξ αρχής το κράτος γης, θαλάσσης
εδιώχθησαν, κι από ταις σπηληαίς εδιώξαν τα θηρία,
κι ακόμη, δυστυχής εγώ, Ιερόν ζητώ “ς τον κόσμον!
Ημείς, οπού το ύστερον ξεθύμασμα της Μοίρας
από πατρίδα εχώρησε και τάφους των γονέων
μένομεν εις παράδειγμα της ανθρωπίνης τύχης.
Αλλ” αν του Βασιλέως μου και του υιού συνάμα
δεν δράμη η βοήθεια, ώ τότε επί τέλους
αι χάριτες ας σβέσωσι της θείας μας της γλώσσης
κι αυταί αι τέχναι ας χαθούν, τα ονόματα τα τόσα,
οπού τα καθιέρωσαν οι κόποι κ” οι αιώνες,
“ς τον βούρκο της λησμονησιάς δια πάντα ας ποντισθώσι,
κι αυτοί εδώ των Πελασγών τα λείψανα ας λάβουν,
και τ” άγια μυστήρια, κι ας φιλοτιμηθώσι
να διασώσουν την τιμήν τοσούτων ονομάτων,
και τα βιβλία που δηλούν τόσους και τόσους κόπους
ψυχών οπού ενίκησαν τον χρόνον και τον Άδην.
Αυτή, ώ πάτερ Ήλιε, θα γίνη η οπλοθήκη
οπού μια “μέρα την πτωχήν φυλήν θ” αναγεννήση.
(αποσπάσματα από τον «Ύμνο στον Ήλιο» του Μιχαήλ Μάρουλλου, πληθωνιστή «στρατιότο» του 15ου αιώνα, μετάφραση του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα – «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη», τόμος Ζ)
Evangelos Bougadakis