Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* //
Ο Τσόρ­τσιλ είχε πει κά­πο­τε πως ένα ψέμα έχει ήδη γυ­ρί­σει το μισό πλα­νή­τη προ­τού η αλή­θεια προ­λά­βει να βάλει το πα­ντε­λό­νι της. Όταν δε το ψέμα είναι με­γά­λο, χο­ντροει­δές και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο- κατά την προ­σφι­λή θε­ω­ρία του Γκέ­μπελς- τότε ο λαός ανα­πό­φευ­κτα θα το πι­στέ­ψει. Ένα τέ­τοιο με­γά­λο, χο­ντροει­δές και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο εδώ και πε­ρισ­σό­τε­ρο απο μισό αιώνα ψέμα που οι (δε­ξιοί και αρι­στε­ροί) δη­μο­σιο­λό­γοι-απο­λο­γη­τές του ιμπε­ρια­λι­σμού ανε­μί­ζουν ως αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πα­ντιέ­ρα είναι η πε­ρί­φη­μη «Σφαγή του Κατίν».
Τι συ­νέ­βη λοι­πόν στο Κατίν; Τα γε­γο­νό­τα, σύμ­φω­να με την εκ­δο­χή των Ναζί, της πο­λω­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής «ιστο­ριο­γρα­φί­ας», έχουν συ­νο­πτι­κά ως εξής:
Στις 13 Απρί­λη 1943, δύο σχε­δόν μήνες μετά την πα­νω­λε­θρία των Ναζί στο Στά­λιν­γκραντ, ο ρα­διο­φω­νι­κός σταθ­μός της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στο Βε­ρο­λί­νο ανα­κοί­νω­σε πως η Βέρ­μα­χτ «ανα­κά­λυ­ψε» έναν μα­ζι­κό τάφο 3.000 πο­λω­νών αξιω­μα­τι­κών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμο­λένσκ. Αρ­γό­τε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της «Μαύ­ρης βί­βλου του Κομ­μου­νι­σμού» (ενός αντι­κομ­μου­νι­στι­κού λί­βε­λου με ακα­δη­μαϊ­κό πε­ρι­τύ­λιγ­μα), ο αριθ­μός των θυ­μά­των απο­δεί­χθη­κε αρ­κε­τά με­γα­λύ­τε­ρος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένο­χος του εγκλή­μα­τος; Μα, φυ­σι­κά, οι «εβραιο­μπο­σελ­βί­κοι», η Σο­βιε­τι­κή Ένωση και ο Στά­λιν.
Σύμ­φω­να με την εκ­δο­χή των Ναζί, την οποία έσπευ­σε να υιο­θε­τή­σει αμέ­σως η τότε εξό­ρι­στη πο­λω­νι­κή ηγε­σία του στρα­τη­γού Σι­κόρ­σκι, το έγκλη­μα το είχαν δια­πρά­ξει οι σο­βιε­τι­κοί. Η Σο­βιε­τι­κή Ένωση αντέ­δρα­σε στις κα­τη­γο­ρί­ες, κά­νο­ντας λόγο για να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Το 1946 η Μόσχα, δια του εκ­προ­σώ­που της στις Δίκες της Νυ­ρεμ­βέρ­γης, του νο­μι­κού Ρόμαν Ρου­ντέν­κο, ζή­τη­σε να συ­μπε­ρι­λη­φθεί στο δι­κα­στή­ριο η υπό­θε­ση του «Κατίν», κα­θό­τι επρό­κει­το ου­σια­στι­κά για έγκλη­μα πο­λέ­μου. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Βρε­τα­νία αρ­νή­θη­καν την σο­βιε­τι­κή πρό­τα­ση.
Η «υπό­θε­ση Κατίν» ξα­να­ήρ­θε (τυ­χαία άραγε;) στο προ­σκή­νιο στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, όταν η αντε­πα­νά­στα­ση των Γκορ­μπα­τσόφ-Γιέλ­τσιν πραγ­μα­το­ποιού­σε την τε­λι­κή της επί­θε­ση στα ερεί­πια της ΕΣΣΔ. Σύμ­φω­να με «άκρως απόρ­ρη­τα» έγ­γρα­φα που η κυ­βέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν είχε «ανα­κα­λύ­ψει» στα σο­βιε­τι­κά αρ­χεία, δεν υπήρ­χε καμία αμ­φι­βο­λία: τα ανώ­τα­τα κα­θο­δη­γη­τι­κά όρ­γα­να του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος είχαν δια­τά­ξει την σφαγή στο Κατίν. Στις 16 Οκτώ­βρη 1992, σε συ­νε­δρί­α­ση του Συ­νταγ­μα­τι­κού Δι­κα­στη­ρί­ου της Ρω­σι­κής Ομο­σπον­δί­ας όπου δι­κά­ζο­νταν (ως ορ­γά­νω­ση αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή) το ΚΚΣΕ, οι εκ­πρό­σω­ποι του Γιέλ­τσιν, Μα­κά­ροφ και Σα­χράι, πα­ρου­σί­α­ζαν τα «φρε­σκο­ε­ντο­πι­σμέ­να» έγ­γρα­φα. Σε αυτά, σύμ­φω­να με τη ρω­σι­κή κυ­βέρ­νη­ση, πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν: α) Μια τε­τρα­σέ­λι­δη πρό­τα­ση του Λαϊ­κού Επι­τρό­που για τις Εσω­τε­ρι­κές Υπο­θέ­σεις Λ.Μπέ­ρια, με ημε­ρο­μη­νία “Μάρ­της 1940”, όπου ει­ση­γού­νταν στο ΠΓ του ΚΚ(μπ) την εκτέ­λε­ση 25.700 πο­λω­νών αιχ­μα­λώ­των, β) Από­σπα­σμα από τα πρα­κτι­κά της 13ης Συ­νό­δου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), με ημε­ρο­μη­νία 5 Μαρ­τί­ου 1940, όπου εγκρί­νο­νταν η πρό­τα­ση Μπέ­ρια, γ) Επι­στο­λή του επι­κε­φα­λής της KGB Σε­πέ­λιν προς το Ν.Χρου­στσόφ, με ημε­ρο­μη­νία 3 Μαρ­τί­ου 1959, με θέμα την κα­τα­στρο­φή των πα­ρα­πά­νω εγ­γρά­φων.
Αντί­γρα­φα των πα­ρα­πά­νω «ντο­κου­μέ­ντων» είχαν μά­λι­στα πα­ρα­δω­θεί τότε, μετά βαϊων και κλά­δων, από τον ίδιο το Γιέλ­τσιν στον πο­λω­νό ομό­λο­γο του – και πρω­τερ­γά­τη της αντε­πα­νά­στα­σης στην Πο­λω­νία- Λεχ Βα­λέ­σα. Κάπως έτσι- και με τη βούλα πλέον του επί­ση­μου αστι­κού ρω­σι­κού κρά­τους- δι­καιώ­νο­νταν η χι­τλε­ρι­κή εκ­δο­χή της υπό­θε­σης Κατίν. Ένοχη η Σο­βιε­τι­κή Ένωση, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα και ασφα­λώς ο Στά­λιν. Την ίδια στάση με την ηγε­σία Γιέλ­τσιν κρατά μέχρι σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση Πού­τιν, ανα­πα­ρά­γο­ντας την θε­ω­ρία της σο­βιε­τι­κής ενο­χής για την σφαγή του Κατίν.
Η να­ζι­στι­κή εκ­δο­χή της «υπό­θε­σης Κατίν»- η ίδια δη­λα­δή εκ­δο­χή που απο­δέ­χε­ται το σύ­νο­λο της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας- θα μπο­ρού­σε πράγ­μα­τι να είναι ένα πολύ πει­στι­κό σε­νά­ριο. Έχει, άλ­λω­στε, όλα εκεί­να τα στοι­χεία της αλη­θο­φά­νειας που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν μια κα­λο­στη­μέ­νη, κα­λο­σκη­νο­θε­τη­μέ­νη προ­πα­γάν­δα. Δυ­στυ­χώς, όμως, για τους εμπνευ­στές της εν λόγω προ­πα­γάν­δας και τους κα­λο­θε­λη­τές που επί τόσες δε­κα­ε­τί­ες την ανα­πα­ρά­γουν, η αλή­θεια βγαί­νει κά­πο­τε στο φως, όσους τό­νους λάσπη κι’ αν ρί­ξεις επάνω της, όσο βαθιά κι’ αν τη θά­ψεις.
Και εξη­γού­μα­στε:
1ον: Σύμ­φω­να με τους Ναζί η δο­λο­φο­νία των πο­λω­νών δια­πρά­χθη­κε πριν τον κα­λο­καί­ρι (Ιού­νης) του 1941 (η επί­ση­μη εκ­δο­χή κάνει λόγο για Απρί­λη-Μάη 1940), πρω­τού δη­λα­δή ξε­κι­νή­σει η χι­τλε­ρι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στην ΕΣΣΔ. Κατά την εκτα­φή των πτω­μά­των, ωστό­σο, βρέ­θη­καν έγ­γρα­φα που φέ­ρουν ημε­ρο­μη­νία «20 Οκτω­βρί­ου 1941». Φυ­σι­κά, τον Οκτώ­βρη του 1941 δεν υπήρ­χαν σο­βιε­τι­κοί στην πε­ριο­χή του Κατίν, καθώς η πε­ριο­χή είχει από καιρό κα­τα­λη­φθεί απ’ τα να­ζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα.
2ον: Η ια­τρο­δι­κα­στι­κή έκ­θε­ση της υπο­τι­θέ­με­να «διε­θνούς επι­τρο­πής» που συ­νέ­στη­σε το γερ­μα­νι­κό υπουρ­γείο προ­πα­γάν­δας για να διε­ρευ­νή­σει την υπό­θε­ση κα­τέ­λη­ξε στο εξής συ­μπέ­ρα­σμα: ως χρό­νος ταφής των πτω­μά­των προσ­δοιο­ρί­ζο­νταν ημε­ρο­μη­νία κατά πολύ με­τα­γε­νέ­στε­ρη αυτής που ισχυ­ρί­ζο­νταν η να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Σύμ­φω­να με επι­στή­μο­νες (Χά­γιεκ, Μαρ­κόφ) που με­τεί­χαν στην ια­τρο­δι­κα­στι­κή με­λέ­τη ο χρό­νος ταφής των πτω­μά­των προσ­δοιο­ρί­ζο­νταν με­τα­ξύ τέ­λους του ’41 και αρχών του 1942. Δη­λα­δή, κατά την πε­ρί­ο­δο που την πε­ριο­χή κα­τεί­χαν οι Ναζί. (Έκ­θε­ση Νι­κο­λάϊ Μπουρ­ντέν­κο, Report of Burdenko Special Commission, 1944).
3ον: Σύμ­φω­να με έρευ­νες εμπει­ρο­γνω­μό­νων ια­τρο­δι­κα­στών που το 1943 συμ­με­τεί­χαν στην επι­τρο­πή του γερ­μα­νού κα­θη­γη­τή Δρ. Γκέρ­χαρντ Μπουτς (G.​Buhtz) ο χρό­νος της δο­λο­φο­νί­ας των θυ­μά­των το­πο­θε­τεί­ται στο φθι­νό­πω­ρο του 1941 – πολύ αρ­γό­τε­ρα δη­λα­δή από την ημε­ρο­μη­νία που ισχυ­ρί­ζο­νταν οι Ναζί και σί­γου­ρα σε μια πε­ρί­ο­δο που η πε­ριο­χή είχε κα­τα­λη­φθεί από γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα.
4ον: Στο υλικό που βρέ­θη­κε στον ομα­δι­κό τάφο πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν κά­λυ­κες από σφαί­ρες των 9mm, των 7,65mm και 6,35mm, ενώ ένας αριθ­μός πτω­μά­των είχαν δε­μέ­να τα χέρια με σπά­γκο. Τα στοι­χεία αυτά είναι εξό­χως ση­μα­ντι­κά εάν λά­βου­με υπ’ όψη ότι α) Σφαί­ρες των 9 και 7,65 χι­λιο­στών εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο δεν είχε στην κα­το­χή του ο σο­βιε­τι­κός στρα­τός, αλλά τα να­ζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα, β) ότι η συ­ντο­μο­γρα­φία “Geko” που ήταν χα­ραγ­μέ­νη πάνω σε κά­λυ­κες πα­ρέ­πε­μπε στο γερ­μα­νι­κό ερ­γο­στά­σιο πα­ρα­γω­γής σφαι­ρών ονό­μα­τι “Genshovik”, γ) ο σπά­γκος με τον οποίο τα πτώ­μα­τα ήταν δε­μέ­να δεν πα­ρά­γο­νταν στην ΕΣΣΔ αλλά στη Γερ­μα­νία.
5ον: Τα απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα του- εμπνευ­στή της να­ζι­στι­κής προ­βο­κά­τσιας-  Γκέ­μπελς είναι, αν μη τι άλλο, απο­κα­λυ­πτι­κά.
Γρά­φει στο ημε­ρο­λό­γιο του ο υπουρ­γός προ­πα­γάν­δας των Ναζί: «Εδωσα οδη­γί­ες να γίνει η ευ­ρύ­τε­ρη δυ­να­τή εκ­με­τάλ­λευ­ση αυτού του προ­πα­γαν­δι­στι­κού υλι­κού. Θα μπο­ρέ­σου­με να επι­ζή­σου­με με αυτό για μια – δυο βδο­μά­δες» (14/4/1943). Σε άλλο δε ση­μείο του ίδιου ημε­ρο­λο­γί­ου ση­μειώ­νει: «Δυ­στυ­χώς στους τά­φους του Κατίν βρέ­θη­καν γερ­μα­νι­κές σφαί­ρες… Είναι απα­ραί­τη­το αυτή η πλη­ρο­φο­ρία να πα­ρα­μεί­νει άκρως απόρ­ρη­τη. Αν ποτέ ερ­χό­ταν εν γνώ­σει του εχθρού, η όλη υπό­θε­ση του Κατίν θα κα­τέρ­ρεε» (8/5/1943).
Σε έγ­γρα­φο που πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στα αρ­χεία του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ για τις σχέ­σεις ΗΠΑ-ΟΗΕ υπάρ­χει άλλη μια ομο­λο­γία του γερ­μα­νού υπουρ­γού: «Υπο­λο­γί­ζου­με το εν­δε­χό­με­νο να πάμε την αντι­σο­βιε­τι­κή κα­μπά­νια πολύ μα­κριά, αλλά αι­σθα­νό­μα­στε ότι δεν πρέ­πει να χά­σου­με την ευ­και­ρία να αξιο­ποι­ή­σου­με τη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση (του ΟΗΕ) για έναν τόσο πο­λύ­τι­μο προ­πα­γαν­δι­στι­κό σκοπό. Μπο­ρού­με να ανα­δεί­ξου­με τη σφαγή στο Κατίν…» (US Department of State- Foreign Relations of the United States, 1952-1954, Vol.3).
6ον: Όπως ση­μειώ­σα­με πα­ρα­πά­νω, δια του εκ­προ­σώ­που της στις δίκες της Νυ­ρεμ­βέρ­γης, το 1946, η Σο­βιε­τι­κή Ένωση ζή­τη­σε να συ­μπε­ρι­λη­φθεί σε αυτές η υπό­θε­ση του Κατίν. Και το ερώ­τη­μα που προ­βά­λει είναι απλού­στα­το: Εφό­σον ήταν πράγ­μα­τι ένοχη για το έγκλη­μα στο Κατίν, γιατί να ζη­τή­σει κάτι τέ­τοιο η σο­βιε­τι­κή ηγε­σία; Και ένα επι­πρό­σθε­το ερώ­τη­μα: Γιατί οι ΗΠΑ και η Βρε­τα­νία ου­σια­στι­κά μπλό­κα­ραν την πε­ραι­τέ­ρω εκ­δί­κα­ση της υπό­θε­σης, αρ­νού­με­νες να στη­ρί­ξουν την σο­βιε­τι­κή πρό­τα­ση;
Πλαστές σφραγίδες, υπογραφές και πάσης φύσεως υλικό στην υπηρεσία της παραχάραξης από την κυβέρνηση Μπ.Γιέλτσιν.
Πλα­στές σφρα­γί­δες, υπο­γρα­φές και πάσης φύ­σε­ως υλικό στην υπη­ρε­σία της πα­ρα­χά­ρα­ξης από την κυ­βέρ­νη­ση Μπ.Γιέλ­τσιν.
7ον: Το κα­κο­στη­μέ­νο θέ­α­τρο με τα δήθεν «άκρως απόρ­ρη­τα» έγ­γρα­φα που η κυ­βέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν- ω εκ θαύ­μα­τος- «ανα­κά­λυ­ψε» μετά την πτώση της ΕΣΣΔ είναι μια υπό­θε­ση που «μπά­ζει» από πα­ντού. Και αυτό διότι, πάνω στη βια­σύ­νη τους να πλα­στο­γρα­φή­σουν σο­βιε­τι­κά έγ­γρα­φα, οι πραι­τω­ρια­νοί του Γιέλ­τσιν υπέ­πε­σαν σε εξό­φθαλ­μα λάθη. Για πα­ρά­δειγ­μα:
α) το υπο­τι­θέ­με­νο έγ­γρα­φο-από­φα­ση της 13ης Συ­νό­δου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), που εξου­σιο­δο­τού­σε τον Λ.Μπέ­ρια να προ­βεί στη μα­ζι­κή εκτέ­λε­ση, φέρει τις «υπο­γρα­φές» των Στά­λιν, Μι­κο­γιάν, Μο­λό­τωφ, Βο­ρο­σί­λοφ, Κα­γκά­νο­βιτς και Κα­λί­νιν. Η… λε­πτο­μέ­ρεια που ξέ­φυ­γε της προ­σο­χής των πλα­στο­γρά­φων ήταν ότι οι δύο τε­λευ­ταί­οι (Κα­γκά­νο­βιτς, Κα­λί­νιν) δεν με­τεί­χαν στη 13η Σύ­νο­δο του ΠΓ, το Μάρτη του 1940. Παρ’ όλα αυτά οι «υπο­γρα­φές» τους υπήρ­χαν φαρ­διές-πλα­τιές στο «απόρ­ρη­το» έγ­γρα­φο.
β) το υπο­τι­θέ­με­νο έγ­γρα­φο-πρό­τα­ση (με αρ­χεια­κό αριθ­μό 794/Β) του Μπέ­ρια προς το ΠΓ του ΚΚ(μπ) έφερε την ημε­ρο­μη­νία «Μάρ­της 1940». Ωστό­σο, στα πρα­κτι­κά των εξερ­χο­μέ­νων εγ­γρά­φων της NKVD (Λαϊκό Κο­μι­σα­ριά­το Εσω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων) που ηγού­νταν ο Μπέ­ρια το αρ­χείο 794/Β βρέ­θη­κε κα­τα­χω­ρη­μέ­νο με ημε­ρο­μη­νία 29 Φε­βρουα­ρί­ου 1940. Η λε­πτο­μέ­ρεια αυτή προ­φα­νώς ξέ­φυ­γε της προ­σο­χής των πλα­στο­γρά­φων οι οποί­οι ανέ­γρα­ψαν στο κα­τα­σκευα­σμέ­νο έγ­γρα­φο «Μάρ­της 1940».
γ) τη με­γα­λύ­τε­ρη, ωστό­σο, γκάφα, οι πλα­στο­γρά­φοι του Γιέλ­τσιν την έκα­ναν στο έγ­γρα­φο που υπο­τί­θε­ται πως έστει­λε το Μάρτη του 1959 προς τον Χρου­στσόφ ο επι­κε­φα­λής της KGB Σε­πέ­λιν ζη­τώ­ντας του να κα­τα­στρέ­ψει τα πα­ρα­πά­νω έγ­γρα­φα. Πέραν του γε­γο­νό­τος ότι λεί­πει η σφρα­γί­δα του ΚΚΣΕ και ο απα­ραί­τη­τος για τέ­τοια έγ­γρα­φα αριθ­μός πρω­το­κόλ­λου, γί­νε­ται ανα­φο­ρά στην «από­φα­ση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Μικρή λε­πτο­μέ­ρεια: το 1940, όταν και υπο­τί­θε­ται πως πάρ­θη­κε η από­φα­ση για τη σφαγή στο Κατίν, δεν υπήρ­χε ΚΚΣΕαλλά ο πρό­γο­νος του, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα των μπολ­σε­βί­κων (ΚΚ-μπ). Την ονο­μα­σία ΚΚΣΕ (Ρώσ: Kommunisticheskaya Partiya Sovetskogo Soyuza) την πήρε μετά το 19ο Συ­νέ­δριο, το 1952.
Τα «απόρ­ρη­τα έγ­γρα­φα», λοι­πόν, της ομά­δας Γιέλ­τσιν πε­ριεί­χαν τόσο τρα­γι­κές πα­ρα­τυ­πί­ες, εξό­φθαλ­μα λάθη και γκά­φες που δεν τα δέ­χθη­κε (ως σο­βα­ρά ντο­κου­μέ­ντα) ούτε το Συ­νταγ­μα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της Ρω­σι­κής Ομο­σπον­δί­ας. Σε κάθε δε πε­ρί­πτω­ση, τόσο στο δι­κα­στή­ριο όσο και στην πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, η Μόσχα πα­ρου­σί­α­σε πιστά «αντί­γρα­φα» των υπο­τι­θέ­με­νων «απόρ­ρη­των εγ­γρά­φων». Τα αυ­θε­ντι­κά δεν πα­ρου­σιά­στη­καν ποτέ μέχρι σή­με­ρα – προ­φα­νώς γιατί δεν υπήρ­ξαν ποτέ.
8ον) Για να ενι­σχύ­σουν την συ­κο­φα­ντι­κή τους εκ­στρα­τεία ενά­ντια στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση, οι Ναζί και οι σύμ­μα­χοι τους «ανά­στη­σαν» νε­κρούς, «ανα­κά­λυ­ψαν» ζω­ντα­νούς, κα­τα­σκευά­ζο­ντας έτσι ιστο­ρί­ες για το δήθεν «σο­βιε­τι­κό έγκλη­μα» στο Κατίν. Για πα­ρά­δειγ­μα, δύο υπο­τι­θέ­με­νοι «νε­κροί» του Κατίν (Μπε­ζά­νεκ, Μπο­τού­σκα­για), των οποί­ων απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα εκ­δό­θη­καν στην Πο­λω­νία, απο­δεί­χθη­κε ότι και ζω­ντα­νοί ήταν και καμία σχέση με την υπό­θε­ση Κατίν δεν είχαν. Σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις, οι έρευ­νες των Ναζί «ανα­κά­λυ­πταν» νε­κρούς με ολό­κλη­ρο τον… απα­ραί­τη­το εξο­πλι­σμό: στο­λές, έγ­γρα­φα, ταυ­τό­τη­τες, ιδιό­χει­ρες επι­στο­λές, φω­το­γρα­φί­ες κλπ. Με ότι, δη­λα­δή, χρειά­ζο­νταν για να ταυ­το­ποι­η­θούν και να βρε­θούν τα ανα­γκαία ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία ενά­ντια στους σο­βιε­τι­κούς.
Πως γί­νε­ται, όμως, μια μα­ζι­κή εκτέ­λε­ση που- σύμ­φω­να με τη χι­τλε­ρι­κή εκ­δο­χή- έγινε μυ­στι­κά απ’ τους σο­βιε­τι­κούς (και άρα έπρε­πε να πα­ρα­μεί­νει μυ­στι­κή) να πα­ρά­γει τόσα πολλά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, τα οποία- τυ­χαία άραγε;- βρί­σκο­νταν στα χέρια των Ναζί; Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στην ίδια την προ­σπά­θεια των Ναζί να κα­τα­σκευά­σουν προ­πα­γαν­δι­στι­κό υλικό και ντο­κου­μέ­ντα ανα­γνώ­ρι­σης για τα πτώ­μα­τα της μα­ζι­κής εκτέ­λε­σης που οι ίδιοι σχε­δί­α­σαν και εκτέ­λε­σαν.
Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι άλ­λω­στε το δη­μο­σί­ευ­μα των  New York Times, στις 29 Ιούνη 1945. Το δη­μο­σιεύ­μα της εφη­με­ρί­δας, σε αντα­πό­κρι­ση από την Στοκ­χόλ­μη, έγρα­φε:
«Η ιστο­ρία των μα­ζι­κών τάφων στο Κατίν, που δη­μιούρ­γη­σε πα­γκό­σμια αί­σθη­ση δύο χρό­νια πριν, ήταν κα­τα­σκευα­σμέ­νη προ­πα­γάν­δα απ’ τους Γκέ­μπελς και Ρί­μπε­ντροπ για να δη­μιουρ­γή­σουν ρίγμα στις σχέ­σεις Ρω­σί­ας-δυ­τι­κών συμ­μά­χων ανα­φέ­ρει το ρε­πορ­τάζ. Ένας κο­ντι­νός συ­νερ­γά­της του Χίμ­λερ, ο αρ­χη­γός τα­ξιαρ­χί­ας των SS Σέ­λεν­μπεργκ, ανα­κοι­νώ­θη­κε πως έδωσε αυτήν την πλη­ρο­φο­ρία κατά τη διάρ­κεια κα­τά­θε­σης στις συμ­μα­χι­κές δυ­νά­μεις στη Γερ­μα­νία την πε­ρα­σμέ­νη Τρίτη. Ο Σέ­λεν­μπεργκ φέ­ρε­ται να είπε πως 12.000 πτώ­μα­τα συλ­λέ­κτη­καν από γερ­μα­νι­κά στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης και τα έντυ­σαν με πα­ρα­δο­σια­κές πο­λω­νι­κές στρα­τιω­τι­κές στο­λές ώστε να φαί­νο­νται ως πο­λω­νοί αξιω­μα­τι­κοί. Απόψε μια άλλη πλη­ρο­φο­ρία εστά­λη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιό­χαν­σεν- πρό­σφα­τα επα­να­πα­τρι­σμέ­νος έγκλει­στος του γερ­μα­νι­κού στρα­το­πέ­δου  Sachsenhausen- ανα­φέ­ρει μια εν­δια­φέ­ρου­σα πλη­ρο­φο­ρία για τη γερ­μα­νι­κή πα­ρα­γω­γή ψεύ­τι­κων εγ­γρά­φων που προ­ο­ρί­ζο­νταν για τα πτώ­μα­τα των μα­ζι­κών τάφων του Κατίν.
Σύμ­φω­να με τον Γιό­χαν­σεν, σε ένα ει­δι­κό τμήμα του στρα­το­πέ­δου συ­γκέ­ντρω­σης που ήταν εντε­λώς απο­μο­νω­μέ­νο και σκλη­ρά φυ­λασ­σό­με­νο από άντρες των SS, πε­ρί­που 40 με 60 εβραί­οι έγκλει­στοι κα­τα­σκεύ­α­ζαν τα ντο­κου­μέ­ντα. Για το σκοπό αυτό τους πα­ρεί­χαν τα κα­λύ­τε­ρα ερ­γα­λεία ώστε να γίνει όσο το δυ­να­τόν κα­λύ­τε­ρη δου­λειά. Έφτια­χναν δια­βα­τή­ρια, γράμ­μα­τα, κλπ, ακόμη και πορ­το­φό­λια. Πριν το τέλος του πο­λέ­μου και την συν­θη­κο­λό­γη­ση της Γερ­μα­νί­ας, όλα τα ερ­γα­λεία, τα μη­χα­νή­μα­τα και το υπάρ­χον υλικό κα­τα­τρά­φη­καν και οι εβραί­οι που ερ­γά­στη­καν γι’ αυτά εξο­ντώ­θη­καν ώστε να μη γίνει γνω­στό το μυ­στι­κό» (New York Times, “Katyn graves story declared grim fraud”, 29 Ιούνη 1945, σελ.2).
Ο ηγέτης της καπιταλιστικής Ρωσίας Βλ.Πούτιν αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς της «σοβιετικής θηριωδίας» στο Κατίν. Ο αντικομμουνισμός συνεχίζεται...
Ο ηγέ­της της κα­πι­τα­λι­στι­κής Ρω­σί­ας Βλ.Πού­τιν απο­τί­ει φόρο τιμής στους νε­κρούς της «σο­βιε­τι­κής θη­ριω­δί­ας» στο Κατίν. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός συ­νε­χί­ζε­ται…
Θα μπο­ρού­σαν κι’ άλλα πολλά να ει­πω­θούν για την κα­τα­σκευα­σμέ­νη να­ζι­στι­κή προ­βο­κά­τσια του Κατίν. Θα μπο­ρού­σα­με, φερ’ ει­πείν, να προ­σθέ­σου­με την γρα­πτά εκ­πε­φρα­σμέ­νη (το 1944) άποψη του αμε­ρι­κα­νού πρέ­σβη στη Μόσχα, Άβε­ρελ Χά­ρι­μαν, σύμ­φω­να με την οποία «σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η σφαγή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε από τους Γερ­μα­νούς». Το ζη­τού­με­νο βρί­σκε­ται αλλού.
Βρί­σκε­ται στο βια­σμό της ίδιας της ιστο­ρί­ας από τους πα­ρα­χα­ρά­κτες της. Με σκοπό να αμαυ­ρω­θεί, να απα­ξιω­θεί στις συ­νει­δή­σεις των λαών το πρώτο ερ­γα­τι­κό κρά­τος στον κόσμο, η ΕΣΣΔ και μέσω αυτής ο σο­σια­λι­σμός-κομ­μου­νι­σμός. Σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, οι δυ­νά­μεις του ιμπε­ρια­λι­σμού, συ­νε­πι­κου­ρού­με­νες από την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία, επι­χει­ρούν να κά­νουν το άσπρο μαύρο, να πλα­στο­γρα­φή­σουν, να πα­ρα­χα­ρά­ξουν, να αλ­λοιώ­σουν την ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η «Σφαγή του Κατίν» απο­τέ­λε­σε και απο­τε­λεί ένα από τα αγα­πη­μέ­να θέ­μα­τα των απα­ντα­χού αντι­κομ­μου­νι­στών, τόσο στο εξω­τε­ρι­κό όσο και στην Ελ­λά­δα.
Μόνο που, όλοι αυτοί, λο­γα­ριά­ζουν χωρίς τους ξε­νο­δό­χους: την αλή­θεια και τη μνήμη των λαών.
* υποψ. δι­δά­κτωρ πο­λι­τι­κών επι­στη­μών και ιστο­ρί­ας.