Η Ατλαντίδα, ο τεχνοκρατικός εκφυλισμός της και ο πανάρχαιος πόλεμός της με την Αθήνα.

Η Μυθολογία αφενός είναι υπερτονισμένη και συμβολιστική-αλληγορική πραγματική Ιστορία, αφετέρου είναι ανεκτίμητα διδακτική.

Η όποια "σοφία" μας εξάλλου, είναι τα συμπεράσματα από τα λάθη μας.

Αν είχαμε βγάλει συμπεράσματα από πανάρχαια και διαιωνιζόμενα λάθη, άλλη θα ήταν η σημερινή μοίρα του ανθρώπινου γένους...

Μακάρι να το πράξουμε για τις επερχόμενες γενεές.

Κ.Ντ.

Ο πόλεμος Ατλαντίδας και Αθήνας

Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».

Κατά την "Μυστική ιστορία της Γαίας", οι κάτοικοι της Ατλαντίδος ήταν απόγονοι του Θεού Ποσειδώνος και Ελλήνων Ανδρομέδιων που εξασκούσαν εκτενώς μαγείες και εμπόριο. Αρχικώς πίστευαν στον Θεό Ήλιο, τον υιό του Θεού Υπερίωνα.

Αργότερα όμως άρχισαν να μολύνουν υπερβολικά την Γαία, παρήγαγαν προϊόντα και τα πετούσαν στους Ωκεανούς, ενώ οι άνθρωποι αρρώσταιναν από την μόλυνση. (Βρε τι πολύ πολύ σύγχρονο μας θυμίζει αυτό, τι μας θυμίζει...)

Στην πορεία των αιώνων οι κάτοικοι της Ατλαντίδος αναμίχθηκαν με τα "Κρόνια Γένη" κι αυτός ήταν λέει ο βασικός λόγος που αποφάσισαν να στραφούν στρατιωτικά εναντίον της πόλης των Αθηνών...
(Πηγή: Πλάτωνος Τίμαιος, Κριτίας)

Περί Ατλαντίδας

Από τότε που ο Πλάτωνας έγραψε τον Τίμαιο και τον Κριτία, την ανθρώπινη σκέψη την απασχολεί ο μύθος της Ατλαντίδας. Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Πλάτωνα, οι ιερείς ενός ναού στην αιγυπτιακή πόλη Σάϊδα διηγήθηκαν στον Σόλωνα ότι πέρα από τις Στήλες, στον Ατλαντικό Ωκεανό, υπήρχε μια εκτεταμένη μεγαλόνησος, η Ατλαντίδα, «μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία* μαζί», οι κάτοικοι της οποίας 9000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα επιχείρησαν να κατακτήσουν ολόκληρον τον κόσμο, αλλά αποκρούστηκαν από τους τότε Aθηναίους. Η Ατλαντίδα τελικά καταποντίστηκε στα νερά του ωκεανού, που στο σημείο αυτό δεν είναι πια πλωτός.

Από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας πολλοί γοητεύτηκαν από τις προοπτικές ανατροπής πολλών ιστορικών δεδομένων, που θα προκαλούσε η επαλήθευση του μύθου της Ατλαντίδας, άλλοι όμως, λογικότεροι, απέρριψαν μια τέτοιαν εκδοχή και κράτησαν μόνο τον γοητευτικό μύθο. O επιφανέστερος μαθητής του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, τον αντιμετωπίζει σαν μύθο. «Όπως τη δημιούργησε έτσι και την κατέστρεψε, (ο Πλάτωνας την Ατλαντίδα)», γράφει σχολιάζοντας το απότομο τέλος της σχετικής διήγησης στον Κριτία.

Νεότεροι ερευνητές, (Μαρινάτος, Γαλανόπουλος), δέχονται την αλήθεια της πλατωνικής διήγησης, τοποθετούν όμως την Ατλαντίδα στο Αιγαίο και ειδικότερα στη Θήρα, υποστηρίζοντας ότι όλοι οι, υπερβολικοί, αριθμοί που δίνει ο Πλάτωνας για την αρχαιότητα, την απόσταση, το μέγεθος, τον στρατό και τον στόλο της Ατλαντίδας οφείλονται σε λανθασμένη μεταγραφή των αιγυπτιακών αριθμητικών ψηφίων σε ελληνικά και πρέπει να διαιρεθούν δια του δέκα. Έτσι, η ηλικία των 9000 χρόνων πριν από το Σόλωνα γίνεται 900, (γύρω στο 1500 π.Χ.), η απόσταση των 5000 χιλιομέτρων από την Αίγυπτο γίνεται 500, (δηλαδή ως στις Κυκλάδες) και η διάμετρος των 300 χιλιομέτρων για τη κεντρική περιοχή της Ατλαντίδας γίνεται μόνο 30, όση η αρχική διάμετρος της Θήρας, όταν πριν ανατιναχθεί στον αέρα από την έκρηξη του ηφαιστείου της, ονομαζόταν ακόμα Στρογγύλη.

Εφόσον με αρχαιολογικές, γεωφυσικές ή άλλες έρευνες επαληθευθεί η υπόθεση Μαρινάτου – Γαλανόπουλου, το πρόβλημα της Ατλαντίδας θα λυθεί με τον ευλογοφανέστερο και ικανοποιητικότερο τρόπο.

Ο μύθος της Λεμουρίας

Τα γιγάντια αγάλματα που υπάρχουν στη νήσο του Πάσχα, την προέλευση των οποίων δεν έχουν ακόμα ερμηνεύσει ικανοποιητικά οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι, σε συνδυασμό με την ύπαρξη ομοιόμορφου πολιτισμού στο μεγαλύτερο μέρος του Ειρηνικού Ωκεανού, έδωσαν την αφορμή να δημιουργηθεί ο μύθος της Λεμουρίας, μιας εκτεταμένης ηπείρου, που υποτίθεται ότι καταβυθίστηκε στα νερά του σε απροσδιόριστο χρόνο.

Ο μύθος της Λεμουρίας παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερες αδυναμίες από εκείνον της Ατλαντίδας. Εν πρώτοις απουσιάζει η γοητευτική αφήγηση του Πλάτωνα, που θα συγχωρούσε πολλές ανοχές και στον πιο δύσπιστο κριτή. Εξ άλλου τα γεωλογικά δεδομένα είναι ακόμη πιο αρνητικά στην περίπτωση της Λεμουρίας από ότι στην περίπτωση της Ατλαντίδας. Το κυριότερο όμως επιχείρημα, που ανατρέπει όλη την υπόθεση είναι όπως έχει εξακριβωθεί από αρχαιολόγους, εθνολόγους και ιστορικούς, μεταξύ 500 π.Χ. και 1000 μ.Χ. μετανάστες από τη νοτιοανατολική Ασία, οι Πολυνήσιοι απλώθηκαν σ’ολόκληρο τον Ειρηνικό από τη Χαβάη ως τη νήσο του Πάσχα και τη Νέα Ζηλανδία, δημιουργώντας ομοιόμορφο νεολιθικό πολιτισμό, που στην ακμή του γνώριζε τη γραφή και την τεχνική των μεγαλιθικών μνημείων και ενδεχομένως είχε κάποιες πολιτιστικές επαφές με τη Νότια Αμερική.

Το ταξίδι του Οδυσσέα στη Β. Αμερική

H αμερικανίδα δικηγόρος Ενριέττα Μερτζ, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ, στο βιβλίο της με τον ωραίο τίτλο «The dark wine sea» (ο οίνωψ πόντος), που εκδόθηκε στα 1958, υποστηρίζει ότι ο Οδυσσέας, μετά τους Λωτοφάγους, τους Κύκλωπες, τον Αίολο και τους Λαιστρυγόνες, πέρασε το στενό του Γιβραλτάρ και ύστερα από πολλές περιπέτειες βρέθηκε στην Αμερική.
Η Μερτζ βασιζόμενη σε περικοπές της Οδύσσειας, οι οποίες, κατά την άποψή της, περιγράφουν νησιά του Ατλαντικού και μέρη της Βόρειας Αμερικής, τοποθετεί το νησί της Κίρκης, Αιαία, στη Μαδέρα, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη στην είσοδο του κόλπου Φόντυ της Νέας Γης, το νησί της Καλυψώς, Ωγυγία, στις Αζόρες, το νησί των Φαιάκων, Σχερία, στη Φλώριδα κ.ο.κ.

Και η μεν περιγραφή των τοπίων από τον Όμηρο μπορεί να θυμίζει τα εν λόγω μέρη, όπως ασφαλώς θα μπορούσε κανείς να βρει αξιόλογες ομοιότητες με τοποθεσίες της Παταγονίας ή της Καμτσάτκας, η Μερτζ όμως υποχρεώνει τον ήδη πολύπλαγκτο Οδυσσέα να διανύει με απίστευτη ταχύτητα τις τεράστιες αποστάσεις που χωρίζουν αυτά τα μέρη, τα οποία στη Μεσόγειο είναι σχετικά κοντά το ένα με το άλλο, (π.χ. στην Οδύσσεια η απόσταση από το στενό της Σκύλας και της Χάρυβδης ως την Ωγυγία – δηλαδή κατά την Μερτζ από τη Νέα Γη ως τις Αζόρες – καλύπτεται με ιστιοφόρο σε δέκα μόνο μέρες), να διαπλέει προς όλες τις κατευθύνσεις τον Ατλαντικό, για να συμφωνεί και με τη σειρά που μνημονεύει ο Όμηρος και τελικά βάζει τους Φαίακες ναυτικούς να φέρνουν τον Οδυσσέα εν μια νυκτί από τη Σχερία, (που τη θέλει στη Φλωρίδα), στην Ιθάκη, κατόρθωμα ανέφικτο ακόμα και με αεροπλάνο.

Η θεωρία της Μερτζ αγνοήθηκε από τους σοβαρούς επιστήμονες σ’όλον τον κόσμο και στην Ελλάδα. Όταν η ίδια επισκέφθηκε τη χώρα μας, επί δικτατορίας, ο μόνος που ενστερνίστηκε τις απόψεις της ήταν ο τότε δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Αντίθετα, ο εκδότης του λεξικού του «Ηλίου» Ι. Δ. Πασσάς, που αρχικά τις είχε υποστηρίξει, όταν μελέτησε το δρομολόγιο που κατά τη θεωρία της ακολούθησε ο Οδυσσέας, τις απόρριψε κατηγορηματικά.

(*) Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι λέγοντας Ασία τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι εννοούσαν αρχικά μεν το δυτικό τμήμα της Μικρασίας, μεταγενέστερα δε ολόκληρη τη χερσόνησο της Ανατολίας. Η ονομασία επεκτάθηκε σ’όλόκληρη την ήπειρο πολύ αργότερα. Κατ’ ανάλογο τρόπο λέγοντας Αφρική οι Ρωμαίοι αρχικά εννοούσαν μόνο την Τυνησία.

(Πηγή: "Σχίζοντας τις γραμμές των οριζόντων" (Δημ. Σαραντάκος) 17 – Η Ατλαντίδα και άλλοι μύθοι 19 Μαρτίου, 2019)