Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΤΟΥ '40
Τους 3.000 έφταναν όσοι από τους χιλιάδες ανάπηρους του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940-41 νοσηλεύονταν στα χρόνια της Κατοχής στα νοσοκομεία της Αθήνας.
Έχοντας ενταχθεί σχεδόν στο σύνολό τους στο ΕΑΜ, δεν απουσίασαν από καμιά μεγάλη λαϊκή αντικατοχική κινητοποίηση, ακόμα και πάνω σε αναπηρικά αμαξίδια. Από τις διαδηλώσεις για λαϊκά συσσίτια, μέχρι αυτές για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, το 1941 και '42, και για την 25η Μαρτίου, το 1942 και '43, για την αποτροπή της πολιτικής επιστράτευσης τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του '43, και κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στην κεντρική Μακεδονία, τον Ιούλιο. Στις κινητοποιήσεις αυτές ήταν πολλοί απ' αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις με τους κατακτητές και τα ντόπια όργανά τους.
Η αγωνιστική δραστηριότητα των ανάπηρων προκάλεσε την οργή της δωσιλογικής κυβέρνησης Ράλλη και των Γερμανών, που αποφάσισαν να τελειώνουν μια και καλή μαζί τους.
Την υλοποίηση της απόφασης ανέλαβαν τα νεοσύστατα Τάγματα Ασφαλείας, που επιτέθηκαν τη νύχτα της 30ής Νοεμβρίου 1943 στα νοσοκομεία της Αθήνας,
Μετά από άγριους ξυλοδαρμούς νοσηλευόμενων και νοσηλευτών, εκατοντάδες ανάπηροι παραδόθηκαν στους Γερμανούς και τις επόμενες μέρες 283 από τους ήρωες του έπους του 1940 εκτελέστηκαν ως επικίνδυνοι κομμουνιστές.
Στο στυγερό αυτό έγκλημα αναφέρεται ο στίχος του τραγουδιού της εποχής, με το οποίο ο λαός της Αθήνας διεκτραγωδούσε την αθλιότητα των ταγματαλητών δολοφόνων:
"Ιγώ είμ' ιγώ κι δεν αργώ Ρωμιούς να σφάζω μάνι-μάνι.
Μι λεν' λεφούσ' και στο γιουρούσ' τους τραυματίες έχω ξεκάνει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου