Η λογική μοιάζει σαν την πλαστελίνη που με πρόσχημα την αλήθεια, ο καθένας την πλάθει προσδίδοντας την διαφορετικά χαρακτηριστικά ανάλογα με τις πεποιθήσεις του και τις επιδιώξεις του.Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις του ιδεαλισμού και του υλισμού. Δύο "αλήθειες" που συνυπάρχουν στον κόσμο μας αλλά δεν ενώνονται πουθενά. Κύριοι εκφραστές των δύο αυτών πόλων ο Πλάτωνας και ο Επίκουρος. Από την μια ο θεοποιημένος κόσμος των ιδεών φτιαγμένος απ' όλα όσα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, δίδοντας του μεταφυσικές ιδιότητες, και από την άλλη η υλική φύση του σύμπαντος και οι αισθήσεις που μας βοηθούν να την κατανοήσουμε στο μέτρο του δυνατού.
Η Πλατωνική λογική είναι δυσνόητη και εφικτή μόνο μέσα από μυστηριώδεις τρόπους επαφής με τα υπερκόσμια. Η πεποίθηση ότι ο γήινος κόσμος δεν είναι παρά μόνο ένα matrix αυθύπαρκτων και αιώνιων αληθειών, μιας πραγματικότητας δηλαδή που βρίσκεται σε μία άλλη διάσταση και απλά αντανακλά τη σκιά των ιδεών της στον δικό μας κόσμο, είναι αντιεπιστημονική αφού δεν βασίζεται σε αποδείξεις παρά μόνο σε αναπόδεικτες υποθέσεις.
Μια τέτοια λογική οδηγεί τον άνθρωπο στην μυθοπλασία, στις ψευδαισθήσεις και τον βυθίζει στο σκοταδισμό. Τρανό παράδειγμα οι (πραγματικοί όχι αυτοί που η εξουσία συκοφαντεί σαν τέτοιους...) συνωμοσιολόγοι οι οποίοι εμφορούμενοι από την απολυτότητα των ιδεών τους, παραποιούν την πραγματικότητα για να δημιουργήσουν τον δικό τους φανταστικό κόσμο.
Η επικούρεια λογική δέχεται την απειρότητα των κόσμων και αντιλαμβάνεται το γαλαξία που ζούμε, ως μια υλική πραγματικότητα, που είτε μπορεί να είναι όμοια είτε να διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους γαλαξίες, ανάλογα με τις τυχαίες ή μηχανιστικές κινήσεις των σωματιδίων και τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτούς.
Η παραδοχή αυτή αφαιρεί από τον ιδεαλισμό των πολιτικών τις αυθεντίες και τους εθνοσωτήρες, αλλά και των θρησκειών το αφήγημα της δημιουργίας και της θείας παρέμβασης ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στο συμπέρασμα πώς σε ένα υλικό σύμπαν τίποτα δεν γεννιέται από το τίποτα, και πως ότι συμβαίνει σε αυτά που παρατηρούμε με τις αισθήσεις, συμβαίνει και σε αυτά που δεν μπορούμε να τα δούμε με τις αισθήσεις.
Η (μη κατευθυνόμενη από εξουσιαστικά συμφέροντα...) επιστημονική μεθοδολογία η οποία ερευνά, πειραματίζεται, και καταλήγει σε συμπεράσματα τα οποία είτε διαψεύδονται είτε επαληθεύονται, είναι η ορθολογική προσέγγιση των φαινομένων.
***
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις του ιδεαλισμού και του υλισμού. Δύο "αλήθειες" που συνυπάρχουν στον κόσμο μας αλλά δεν ενώνονται πουθενά. Κύριοι εκφραστές των δύο αυτών πόλων ο Πλάτωνας και ο Επίκουρος. Από την μια ο θεοποιημένος κόσμος των ιδεών φτιαγμένος απ' όλα όσα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, δίδοντας του μεταφυσικές ιδιότητες, και από την άλλη η υλική φύση του σύμπαντος και οι αισθήσεις που μας βοηθούν να την κατανοήσουμε στο μέτρο του δυνατού.
Η Πλατωνική λογική είναι δυσνόητη και εφικτή μόνο μέσα από μυστηριώδεις τρόπους επαφής με τα υπερκόσμια. Η πεποίθηση ότι ο γήινος κόσμος δεν είναι παρά μόνο ένα matrix αυθύπαρκτων και αιώνιων αληθειών, μιας πραγματικότητας δηλαδή που βρίσκεται σε μία άλλη διάσταση και απλά αντανακλά τη σκιά των ιδεών της στον δικό μας κόσμο, είναι αντιεπιστημονική αφού δεν βασίζεται σε αποδείξεις παρά μόνο σε αναπόδεικτες υποθέσεις.
Μια τέτοια λογική οδηγεί τον άνθρωπο στην μυθοπλασία, στις ψευδαισθήσεις και τον βυθίζει στο σκοταδισμό. Τρανό παράδειγμα οι (πραγματικοί όχι αυτοί που η εξουσία συκοφαντεί σαν τέτοιους...) συνωμοσιολόγοι οι οποίοι εμφορούμενοι από την απολυτότητα των ιδεών τους, παραποιούν την πραγματικότητα για να δημιουργήσουν τον δικό τους φανταστικό κόσμο.
Η επικούρεια λογική δέχεται την απειρότητα των κόσμων και αντιλαμβάνεται το γαλαξία που ζούμε, ως μια υλική πραγματικότητα, που είτε μπορεί να είναι όμοια είτε να διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους γαλαξίες, ανάλογα με τις τυχαίες ή μηχανιστικές κινήσεις των σωματιδίων και τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτούς.
Η παραδοχή αυτή αφαιρεί από τον ιδεαλισμό των πολιτικών τις αυθεντίες και τους εθνοσωτήρες, αλλά και των θρησκειών το αφήγημα της δημιουργίας και της θείας παρέμβασης ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στο συμπέρασμα πώς σε ένα υλικό σύμπαν τίποτα δεν γεννιέται από το τίποτα, και πως ότι συμβαίνει σε αυτά που παρατηρούμε με τις αισθήσεις, συμβαίνει και σε αυτά που δεν μπορούμε να τα δούμε με τις αισθήσεις.
Η (μη κατευθυνόμενη από εξουσιαστικά συμφέροντα...) επιστημονική μεθοδολογία η οποία ερευνά, πειραματίζεται, και καταλήγει σε συμπεράσματα τα οποία είτε διαψεύδονται είτε επαληθεύονται, είναι η ορθολογική προσέγγιση των φαινομένων.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου