Η χαροκαμένη από τους Γερμανούς το 1943 Ελληνίδα, η χαροκαμένη από τους Εβραίους το 2025 Παλαιστίνια και η υποκρισία αποκτηνωμένων ανθρωποειδών...

 Βρείτε μου τις διαφορές. Δεν θα τις βρείτε γιατί δεν υπάρχουν.

 Τη μια φωτογραφία χαροκαμένης Ελληνίδας όταν οι νυν "σύμμαχοί μας", Γερμανοί κατακτητές δολοφονούσαν 10 πολίτες για κάθε δική τους απώλεια, την έχετε εικόνισμα, την άλλη, "ξένης" μάνας, χαροκαμένης από Εβραίους "στρατηγικούς συμμάχους μας" κατακτητές, που πολύ πιο άγρια και ρατσιστικά από τους πρώτους, δολοφονούν για καθεμιά δική τους απώλεια εκατοντάδες γυναικόπαιδα,
αυτή, στην "καλύτερη περίπτωση", την αντιμετωπίζετε με αδιαφορία!
 Στην χειρότερη (τα ουκ ολίγα, διεστραμμένα κατακάθια της κοινωνίας) με ανάθεμα ...προς τα θύματα!
 Δεν διαφέρουν όμως σε ΤΊΠΟΤΑ!
Τουναντίον, είναι ένα κοινό μνημείο ανθρώπινου πόνου.

Παραθέτω από κάτω και τα λόγια της γυναίκας στη δεύτερη φωτογραφία που δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομά της. 

« Ο άνδρας μου πέθανε μπροστά στα 

μάτια μου. Του παιδιού μου κόπηκαν τα 

πόδια.Το τύλιξα  με τη μαντήλα μου, το

μετέφερα τέσσερα χιλιόμετρα περπατώντας.

Δεν τα κατάφερε. Έκανα ό,τι μπορούσα.»

Κουβάλησε λοιπόν το παιδί-της-χωρίς-πόδια, για 4 χιλιόμετρα ως το νοσοκομείο, όπου και κατέληξε και ύστερα φόρεσε τη μαντήλα με τα αίματα του παιδιού της ξανά στο κεφάλι.
Μεταμορφώθηκε η ίδια σε μνημείο και μνήμα της αθώας ζωής που έφυγε τόσο άδικα...

Λευτεριά στην Παλαιστίνη !

Αιώνια ντροπή στη δική μας υποκρισία...