Σύμφωνα με μια μικρή ομάδα που αποχώρησε από τον τομέα της Δυτικής Αθήνας, το ΕΠΑΜ έχασε τον προσανατολισμό του και γι’ αυτό οι κύριοι και οι κυρίες αυτές ένιωσαν την ανάγκη να γίνουν οι τιμητές του. Κανένα πρόβλημα, αρκεί να μιλούσαν την γλώσσα της αλήθειας, ή έστω της ειλικρίνειας. Δυστυχώς δεν διαπίστωσα ίχνος ειλικρίνειας και αλήθειας. Κι αυτή η κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας με αναγκάζει να απαντήσω και μάλιστα με το ύφος που αρμόζει σ’ ένα τέτοιο κείμενο. Βέβαια, όταν ο υπογράφων εμφανίστηκε μπροστά τους για να εισπράξει την ανελέητη κριτική τους, οι τιμητές αυτοί σίγησαν. Κοινώς το βούλωσαν! Η αναμέτρηση κατά πρόσωπο φαίνεται να μην είναι το φόρτε τους. Ας είναι, δεν πειράζει. Ο καθένας στη ζωή του διαλέγει το χρώμα που τον χαρακτηρίζει. Απλά με προβληματίζει το τι δουλειά είχε κάποιος μέσα στο ΕΠΑΜ που ξέρει να βάφεται μόνο κίτρινος. Φαίνεται λοιπόν ότι οι κύριοι και οι κυρίες αυτές αποχωρούν γιατί το ΕΠΑΜ έγινε, ή γίνεται κόμμα. Πότε έγινε αυτό; Σε ποιο ντοκουμέντο αναφέρεται; Πότε ειπώθηκε κάτι τέτοιο; Ποτέ! Απλά οι σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τα νήματα στο ΕΠΑΜ έχουν αποφασίσει να το κάνουν κόμμα, «νέο μαντρί», όπως λένε, κι αυτοί ως νέοι Δον Κιχώτες ή Σάντσο Πάντσα – δική σας η επιλογή – έτρεξαν να το σώσουν προκαταβολικά. Έχουν και το θράσος μάλιστα να απαγγέλουν εγγράφως απόσπασμα από το «Τι είναι και τι Θέλει το ΕΠΑΜ», αρκούντως λογοκριμένο μπας και βρουν υποψία ερείσματος. Μάλιστα με εγκαλούν – εγγράφως βέβαια, μιας και όπως είπαμε όταν βρισκόμαστε καταπρόσωπο ξέρουν μόνο να τηρούν την γνωστή στάση της κότας! – ότι προσωπικά μεθοδεύω την μετεξέλιξη του ΕΠΑΜ σε κόμμα. Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Μόνο από τα σκοτεινά βάθη του ψυχισμού τους. Διότι όποιος διαβάσει όχι μόνο το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», αλλά κυρίως την πρόσφατη συνεισφορά μου στο διάλογο για το οργανωτικό, μπορεί να δει επακριβώς τι σκέφτομαι και τι υποστηρίζω. Κι όποιον στοιχειωδώς τον διακρίνει η προσωπική εντιμότητα μπορεί να διαπιστώσει κατά πόσον έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό από την εποχή της Ιδρυτικής. Υπάρχει έστω μια κριτική νύξη επί του κειμένου που υπογραφώ; Ούτε κατά διάνοια. Τα γραπτά δεν βολεύουν, η συνομωσιολογία και το κουτσομπολιό φαίνεται ότι είναι τα μόνα που τους είναι οικεία! Αλήθεια, πότε και που από την εποχή της Ιδρυτικής είχε το ΕΠΑΜ αποκλείσει την κάθοδο στις εκλογές; Μήπως στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», που όλως δια μαγείας τους διέφυγε η συγκεκριμένη τοποθέτηση; Θα μπορούσε κάποιος από τους κυρίους ή τις κυρίες να εμφανίσουν έστω και μια τοποθέτηση του ΕΠΑΜ που να αποκλείει την κάθοδο στις εκλογές κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προϋποθέσεις; Τέτοια τοποθέτηση δεν υπάρχει. Ότι λέγαμε στην Ιδρυτική, το ίδιο λέμε και σήμερα: Για εμάς οι εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός. Θα δώσουμε την μάχη των εκλογών μόνο και υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε τις απαραίτητες δυνάμεις, το αναγκαίο ρίζωμα στην κοινωνία και τις αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις. Όπως και να ‘χει, το αν θα κατέβει το ΕΠΑΜ ή όχι στις εκλογές είναι υπόθεση για την οποία θα αποφασίσουν τα μέλη του συλλογικά και όχι κάποιοι αυτοδιορισμένοι ινστρούκτουρες. Όποιος θεωρεί από τώρα ότι έχει την σωστή απάντηση στο τσεπάκι του και δεν χρειάζεται να συζητηθούν από το σώμα του ΕΠΑΜ οι διάφορες πιθανές εναλλακτικές, τότε έκανε λάθος πόρτα. Έψαχνε την είσοδο για μια παραθρησκευτική πολιτική οργάνωση και κατά λάθος μπήκε στο ΕΠΑΜ. Βεβαίως, οι κύριοι και οι κυρίες έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούν ότι το να κατέβει το ΕΠΑΜ κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις στις όποιες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, όποιος κι αν τις επιβάλει, αποτελεί αμάρτημα καθοσιώσεως. Είναι δικαίωμά τους. Όμως, τέτοια θέση δεν είχε ποτέ το ΕΠΑΜ. Δεν μπορούν να εγκαλούν το ΕΠΑΜ γιατί δεν πειθάρχησε στην δική τους λογική και στις δικές τους θέσεις. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι έντιμο, δεν είναι καν λογικό. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που ποτέ – για το ελάχιστο διάστημα που βρέθηκαν περαστικοί από τις γραμμές του ΕΠΑΜ – δεν είχαν την φρόνηση και κυρίως το ανάστημα να εκφράσουν ανοιχτά αυτές τις θέσεις τους και να τις ζυμώσουν ανοιχτά στο σώμα του ΕΠΑΜ. Για να διαπιστώσουν έστω πόσο αποδεχτές είναι από την συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΕΠΑΜ και φυσικά από την κοινωνία. Εκτός πάλι κι αν κατέχουν την μόνη επί γης απόλυτη αλήθεια, την συνταγή δια πάσα νόσο και μαλακίαν και επομένως ο πολιτικός διάλογος, αλλά και οι δημοκρατικές διαδικασίες εντός του ΕΠΑΜ είναι εντελώς περιττές. Ιδίως αν τύχει και η πλειοψηφία υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα να διαφωνήσει με τα δικά τους «ιερά και όσια». Σήμερα φεύγουν και καταγγέλλουν το ΕΠΑΜ ότι δεν ακολουθεί τη λογική τους, η οποία ποτέ δεν υπήρξε επίσημη θέση και άποψη του ΕΠΑΜ. Κάτι συμβαίνει εδώ. Ψυχιατρικό σύνδρομο, ή σκοπιμότητα; Μας είναι αδιάφορο. Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να αφήνεις ρετσινιές και πρόστυχες κατηγορίες για «ενός ανδρός αρχή», την ίδια στιγμή που δικαιολογείς την πιο πρόστυχη ασφαλίτικη, προβοκατόρικη και χαφιέδικη πρακτική. Πόσο γενναίο και αντρίκιο είναι για κάποιον να μιλά για «ενός ανδρός αρχή», αλλά μπροστά σ’ αυτόν που κατηγορείς το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να σιωπάς και να τον «γλύφεις» με τον πιο χυδαίο τρόπο; Όσο για το ότι κατηγορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν άδικα άτομα, προσωπικά θα κάνω κάποιες πολύ απλές ερωτήσεις: 1. Πότε ειπώθηκε κάτι κρυφά, ή πίσω από την πλάτη του οποιουδήποτε; Απ’ όσο γνωρίζω, τόσο ο υποφαινόμενος, όσο και η προσωρινή Πολιτική Επιτροπή μίλησε πάντα ανοιχτά και δημόσια. Δεν απέφυγε καμιά δημόσια αντιπαράθεση, ή διαφωνία, ούτε φίμωσε ποτέ κανένα. Είναι απολυταρχική πρακτική αυτή; Ή μήπως θα έπρεπε να πάρουμε πρώτα την άδειά τους για να μιλήσουμε όπως αισθανόμαστε, ή όπως νομίζουμε; Ωραία λογική. Ιδανική μόνο για παραθρησκευτικές οργανώσεις. 2. Έχει δικαίωμα η προσωρινή Πολιτική Επιτροπή να αποβάλει από τις τάξεις της όποιον προσπαθεί να την μαγνητοφωνήσει κρυφά και όποιον επιχειρεί με άθλια κουτσομπολιά να διαβάλει τους συναγωνιστές του; Έχει ή δεν έχει το δικαίωμα; Προφανώς οι κύριοι και οι κυρίες ξέχασαν ότι στην Ιδρυτική η συγκρότηση των προσωρινών κεντρικών οργάνων έγινε με την συμφωνία ότι, αφενός, μπορούν να αποβάλουν όποιο από τα μέλη τους δεν συμβάλει στην δουλειά και, αφετέρου, τα μέλη τους μπορούν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή από τους τομείς και τους πυρήνες του ΕΠΑΜ. Εκτός βέβαια κι αν το ρουφιανιλίκι θεωρείται αξιέπαινος τρόπος συνεισφοράς στην κοινή προσπάθεια. 3. Πώς θα χαρακτήριζε κάποιος τις πρακτικές κρυφής μαγνητοφώνησης, διακίνησης πρόστυχων κουτσομπολιών που θα μπορούσαν να εκθέσουν το ΕΠΑΜ σε αστυνομικές διώξεις ως «τρομοκρατική οργάνωση», διακίνησης «εμπιστευτικών πληροφοριών» ότι ο Καζάκης έχει επιχειρηματίες χορηγούς και ότι τα παίρνει για να κατέβει το ΕΠΑΜ στις εκλογές κι άλλα πολλά; Ο υποφαινόμενος τα χαρακτήρισε πρακτικές προβοκατόρων, χαφιέδων και ρουφιάνων. Έχει κανείς αντίρρηση; Αν έχει, ας βγει να το πει. Ο υποφαινόμενος, όπως και πολλά από τα μέλη της προσωρινής ΠΕ, μίλησαν δημόσια και ανοιχτά, όχι πίσω από κλειστές πόρτες και κλειδαρότρυπες. Και δέχτηκαν κριτική. Πολλές φορές άδικη, γιατί ορισμένοι συναγωνιστές έμειναν στο συναίσθημα αγνοώντας τα γεγονότα. Όποιος όμως τολμά ας αρνηθεί ευθέως ότι υπήρξαν αυτές οι πρακτικές, αντί να κρύβεται πίσω από δήθεν άδικους διωγμούς εναντίον αγωνιστών. 4. Ποιος ήταν ακριβώς ο διωγμός; Το γεγονός ότι η προσωπική ευπρέπεια και η αξιοπρέπεια δεν μας επιτρέπει να δεχθούμε τέτοιες πρακτικές όχι μόνο μέσα στο όργανο, άλλα ούτε καν ανάμεσά μας; Όσο η προσωρινή ΠΕ ανεχόταν τέτοια υποκείμενα, εγώ προσωπικά δεν είχα καμιά θέση σ’ αυτήν γι’ αυτό και παραιτήθηκα. Ακολούθησαν και μερικοί άλλοι. Σήμερα, αφού αυτά τα υποκείμενα αποχώρησαν, οι παραιτήσεις μας ανακλήθηκαν. Τι θα έπρεπε να κάνουμε κατά τους κυρίους και κυρίες; Να μείνουμε παραιτημένοι και να παραδώσουμε τα κλειδιά του ΕΠΑΜ στους ίδιους; Αν ήθελαν τα κλειδιά του ΕΠΑΜ, όπως τα ζήτησαν ευθαρσώς οι εκπρόσωποί τους στην προσωρινή ΠΕ, θα έπρεπε να περιμένουν να κερδίσουν πρώτα το συνέδριο. Και τότε χάρισμά τους. Δεν τους βγήκε όμως και τώρα μας ζητάνε τον λόγο: Ή θα έπρεπε να δεχτούμε τα τελεσίγραφα μιας μικρής ομάδας που ήθελε να μετατρέψει το ΕΠΑΜ σε ένα ακόμη άθλιο γκρουπούσκουλο. Ή θα έπρεπε να αποδεχτούμε τις χαφιέδικες και προβοκατόρικες πρακτικές του οποιουδήποτε γιατί το παίζει μέγας αγωνιστής του ΕΠΑΜ. Είναι λογική αυτή; Ή μήπως οι «εγκέφαλοι» αυτής ομάδας είναι τόσο, μα τόσο ανόητοι ώστε να θεωρούν ότι αν απομακρυνόμουν εγώ και μερικοί άλλοι συναγωνιστές από τα προσωρινά κεντρικά όργανα, αυτοί θα έκαναν περίπατο στην κατάληψη του ΕΠΑΜ; Είναι στ’ αλήθεια τόσο ανόητοι που να νομίζουν ότι θα μπορούσαν να με φιμώσουν και να με απωθήσουν στο περιθώριο με μόνο όπλο την παραίτησή μου από τα όργανα; Αν ναι, τότε πολύ θα με διασκέδαζε να δω πώς θα τα κατάφερναν. Αλλά είπαμε, προσκυνάμε δουλικά τον αφέντη όταν είναι να περάσει το δικό μας, για να καταγγείλουμε κατόπιν την «ενός ανδρός αρχή» όταν δεν μας περάσει. 5. Πώς θα χαρακτηριζόταν κάποιος που καπηλεύεται την πρωτοβουλία κάποιων εκατοντάδων συναγωνιστών του γιατί έτυχε να βρίσκεται διαχειριστής του blog της; Πώς; Αυτό συμβαίνει με το blog Σεισάχθεια, απ’ όπου μάλιστα ο διαχειριστής της –θεωρώντας προφανώς ως προσωπική ιδιοκτησία του ένα blog που δεν ξέρει καν το τι σημαίνει Σεισάχθεια – κατέβασε τα εμβλήματα του ΕΠΑΜ για να αναρτήσει τα κίτρινα χρώματα του κατ’ άλλα «βαθύ κόκκινου» λίγες ημέρες μετά την προβοκάτσια ότι ο Καζάκης τα παίρνει από τον Καμμένο. Ή μήπως κι αυτό είναι άδικη κατηγορία εναντίον αγωνιστών; Αν είναι έτσι οι αγωνιστές, τότε προτιμώ να τους φτύνω κατάμουτρα μήπως και βασκάνουν. Κι αυτό το έκανε ο εν λόγω λεβέντης πριν καν η προσωρινή ΠΕ βγει και τον καταγγείλει δημόσια για προβοκατόρικες και χαφιέδικες πρακτικές. Προσωπικά χαρακτήρισα την καπηλεία της συλλογικής δουλειάς συναγωνιστών από κάποιον που είχε οριστεί να κρατά το blog της, ως πράξη ανέντιμη, πρόστυχη και ανάξια οποιουδήποτε έχει στοιχειώδες φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Σπάνια γνωρίσματα, απ’ ότι φαίνεται, στον ανεστραμμένο κόσμο των «αγωνιστών» αυτού του φυράματος. Και το έκανα δημόσια και ανοιχτά. Το ίδιο έκαναν και άλλα μέλη της προσωρινής ΠΕ με τον δικό τους τρόπο και λόγο. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να το βουλώσουμε; Να επιβραβεύσουμε όλες αυτές τις άθλιες πρακτικές; Να γλύψουμε, εκεί που μια ολόκληρη ζωή φτύνουμε; Να πούμε, δεν πειράζει γιατί αυτός παλιά ήταν καλός συντροφάκος και θα είχε τους λόγους του που έγινε ρουφιάνος; Όχι αγαπητοί κύριοι και κυρίες; Ο προβοκάτορας είναι προβοκάτορας όταν ακολουθεί τέτοιες πρακτικές και ο ρουφιάνος, ρουφιάνος, ακόμη κι αν είναι αδερφός! Τέλος, ακούσαμε και το εξής καταπληκτικό: το να πάρει την νομική μορφή «πολιτικού κόμματος» το ΕΠΑΜ σημαίνει ότι γίνεται κατ’ ουσία κόμμα. Καταρχάς η συζήτηση της νομικής μορφής υπήρχε από την Ιδρυτική και αφέθηκε να λυθεί στο πρώτο τακτικό συνέδριο του ΕΠΑΜ. Σύμφωνα με την λογική των κυρίων και κυριών το γεγονός και μόνο ότι συζητάμε την νομική μορφή «πολιτικού κόμματος», σημαίνει ότι θέλουμε να κάνουμε το ΕΠΑΜ νέο μαντρί και άλλα εντελώς φαιδρά. Καταρχάς, η άρνηση του κόμματος γενικά δεν υπάρχει σε κανένα από τα βασικά κείμενα του ΕΠΑΜ. Αλήθεια, μιας και εμφανίζονται τιμητές του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ», γιατί άραγε τους διέφυγε η οικεία παράγραφος; Αν είχαν κάνει τον κόπο να την διαβάσουν θα ήξεραν ότι ευθύς εξαρχής λέγαμε ότι το ΕΠΑΜ είναι Μέτωπο, όχι γιατί αρνούμαστε τα κόμματα γενικά, αλλά γιατί, αφενός, αρνούμαστε την εσωτερική λογική και συγκρότηση των σημερινών κομμάτων και, αφετέρου, γιατί ο καθένας από εμάς έχει – και καλά κάνει και έχει – την δική του ιδιαίτερη κομματική λογική. Αυτή την ιδιαίτερη κομματική λογική είναι που βάζουμε στην άκρη προκειμένου να ενταχθούμε και να παλέψουμε μέσα στο Μέτωπο. Μήπως το ΕΠΑΜ υιοθετεί την κυρίαρχη λογική και συγκρότηση των σημερινών κομμάτων; Πού και πώς το κάνει; Το ΕΠΑΜ, όπως είχε υποχρέωση, έθεσε σε ανοιχτό, δημόσιο διάλογο το οργανωτικό του μπροστά στο τακτικό του συνέδριο που θα πάρει απόφαση για το καταστατικό και τους οργανωτικούς κανόνες του. Πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει να καταγγείλει εμπεριστατωμένα σε όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ τα καταχθόνια σχέδια που θέλουν να το μετατρέψουν σε κόμμα και να τα κερδίσει με τις απόψεις του. Συμβολή σ’ αυτόν τον διάλογο υπήρξε και από εμένα. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω συγκεκριμένες βολές για το πώς και με ποιον τρόπο πατρονάρω το ΕΠΑΜ ώστε να μετεξελιχθεί σε κόμμα και μάλιστα σε κόμμα «νέο μαντρί». Αντί για κάτι συγκεκριμένο βλέπω μόνο κουτσομπολιά και υπονοούμενα που απλά παίζουν με τις λέξεις. Όσο για το πεδίο δόξης λαμπρό, αυτό απαιτεί αληθινούς αγωνιστές με «κοχόνες» για να βγουν ανοιχτά και να διεκδικήσουν με επιχειρήματα την ορθότητα των απόψεών τους μπροστά σε όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ. Ο τρόμος μήπως και αποδειχθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ΕΠΑΜ δεν συμμερίζεται στο ελάχιστο τις απόψεις τους, τους έκανε να αναζητήσουν «ηρωική έξοδο». Πρόκειται για την γνωστή τακτική του παρά φύση αδικημένου και παραπλανημένου από σκοτεινές δυνάμεις, που δυστυχώς προδίδουν πάντα τις δήθεν ευγενείς προθέσεις τους. Κι όλα αυτά για να στήσουν την δική τους παράγκα, το δικό τους παραμάγαζο ευκαιρίας, που δήθεν αντιπροσωπεύει όλα αυτά που τάχα το ΕΠΑΜ δυστυχώς επρόδωσεν! Και τα κροκοδείλια δάκρυα κορόμηλο. Κι εγώ ξαναρωτώ αυτό που ρώτησα δημοσίως όταν βρέθηκα δια ζώσης στη συνεδρίαση της Δυτικής Αθήνας που μερικοί από τους εν λόγω λεβέντες θεωρούσαν ιδιοκτησία τους: Το να καταθέσει κανείς έμβλημα, έδρα, ονομασία και καταστατικό στον Άρειο Πάγο και να ονομαστεί τυπικά «πολιτικό κόμμα», σημαίνει ότι αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην εσωτερική δομή, λειτουργία και μετωπική δράση του ΕΠΑΜ; Που και πότε το προτεινόμενο καταστατικό και οι κανόνες λειτουργίας του ΕΠΑΜ προσιδιάζουν σε κάποιο από τα σημερινά κόμματα, σε «νέο μαντρί»; Στην ερώτηση αυτή δεν πήρα τότε καμιά απάντηση. Μπορεί βεβαίως να τα έκαναν επάνω τους και να μην μπόρεσαν αυτοί οι μεγάλοι αγωνιστές να αρθρώσουν λέξη όταν βρέθηκαν αυτοπροσώπως μπροστά στην μετενσάρκωση του Βενζεβούλ, δηλαδή τον υποφαινόμενο. Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί όντως να φταίει η παρουσία του Βενζεβούλ. Μήπως όμως απαντούν με το κείμενο της αποχώρησής τους; Δυστυχώς και πάλι ακολουθούν σιγή ιχθύος και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Έτσι είναι όταν έχεις να κάνεις με αληθινά μεγάλους αγωνιστές που απ’ ότι φαίνεται δεν τους κάθισε να φτιάξουν το δικό τους άθλιο παραμάγαζο μέσα στο ΕΠΑΜ και τώρα αποχωρούν για να στήσουν το τσαντίρι τους εκτός. Και το λέμε αυτό γιατί κανένας δεν τους απαγόρεψε να θέσουν τις απόψεις τους στην δοκιμασία των διαδικασιών του ΕΠΑΜ. Κανείς δεν τους απαγόρεψε να ζυμώσουν ανοιχτά τις απόψεις τους και να κερδίσουν την πλειοψηφία μέσα στο ΕΠΑΜ. Ούτε καν προσπάθησαν, γιατί πολύ απλά θεωρούσαν το ΕΠΑΜ ανήκει δικαιωματικά στις απόψεις τους και στις πρακτικές τους. Ποιοι είναι αυτοί που θα καταδεχτούν να κατέβουν στο επίπεδο των υπολοίπων μελών του ΕΠΑΜ για να τους πείσουν με τις απόψεις τους; Ατύχησαν οι λεβέντες και αποχωρούν μέσα σε κουρνιαχτό ανοησίας και παραπειστικής «επιχειρηματολογίας». Δεν πειράζει. Καλό κατευόδιο. Μια τελευταία λέξη: Το ΕΠΑΜ δεν δημιουργήθηκε για να γίνει το γκρουπούσκουλο κανενός, ούτε παραμάγαζο για την αυτοϊκανοποίηση περιθωριακών αντιλήψεων και πρακτικών. Ούτε ξεπεσμένων μικροαστών που φαντασιώνονται ότι λόγω ύψους μπορούν να γίνουν Ναπολέοντες των μικρομεσαίων. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ακολουθεί τον δρόμο του. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Όσο για μένα δεν ζήτησα ποτέ να έχω τα ηνία, έστω κι αν κάποιοι από τους δήθεν μεγάλους αγωνιστές που αποχώρησαν και με καταγγέλλουν σήμερα για «ενός ανδρός αρχή» με είχαν φάει κυριολεκτικά να λειτουργήσω ως αυτοκράτορας του ΕΠΑΜ, ως Πάπας, ως μέγας καθοδηγητής. Ούτε επίσης έχω ευθύνη γιατί ο λόγος μου μετρά αντικειμενικά λίγο περισσότερο από των άλλων μέσα στο ΕΠΑΜ. Δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό, γιατί οφείλεται στην δική μου προσωπική δουλειά και όχι σε διορισμούς και οφίτσια. Όποιος είναι αληθινά άξιος, όποιος έχει τα κότσια και το ανάστημα μπορεί με μεγάλη ευκολία να αναδειχθεί μέσα στο ΕΠΑΜ και στην κοινωνία ευρύτερα. Δεν υπάρχει κανένας φραγμός, κανένα εμπόδιο. Όποιος μπορεί ας το καταφέρει, γιατί εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να «πουσάρω» κανέναν, ούτε να χρίσω με βασιλικό έλαιο τον οποιονδήποτε ως Νο 2, ή Νο 3, κοκ, όπως διακαώς ήθελαν ορισμένοι που, αφού τους απογοήτευσα οικτρά – και το ομολογώ – κατέφυγαν σε προβοκατόρικες πρακτικές και ρουφιανιλίκια. Νο 2 δεν υπάρχει στο ΕΠΑΜ, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει χρισμένος Νο 1! Ιεραρχίες και άλλα τινά ανήκουν στις λογικές και στις πρακτικές των «εγκεφάλων» της ομάδας που αποχώρησε από το ΕΠΑΜ. Όποιος διαθέτει τα αναγκαία προσόντα: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Όπως και να έχει το κίνημα, πρώτα και κύρια το ΕΠΑΜ, δεν έχει ανάγκη από υποταχτικούς και υπάκουους, αλλά ούτε από ρουφιάνους και προβοκάτορες. Όποιος διαπνέεται από τέτοιες αξιέραστες αξίες και αρχές, μπορεί να φτιάξει το δικό του τσαντίρι. Με τις ευλογίες μας. Κι ας αφήσουμε την ίδια την πράξη να δείξει τι αξίζει στ’ αλήθεια ο καθένας μας. 17/1/2012 Δημήτρης Καζάκης |
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
Το ΕΠΑΜ και οι τιμητές του! Απάντηση σε μια ανακοίνωση αποχώρησης μελών του τομέα Δυτικής Αθήνας του Ε.Πα.Μ.
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ: Ανακοίνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου για την κ...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ: Ανακοίνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου για την κ...: Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θεωρεί ότι η έμμεση και άμεση κρατική επιδότηση των κομμάτων, των ιδρυμάτων και των επιχειρήσεών τους αποτελ...
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012
Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012
Ε.Πα.Μ. Χανίων Κρήτη: Κι όμως …«πετρέλαιο υπάρχει, οι Έλληνες δεν θα απο...
Ε.Πα.Μ. Χανίων Κρήτη: Κι όμως …«πετρέλαιο υπάρχει, οι Έλληνες δεν θα απο...: *** Τα παραπάνω λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον «γραφικό » επιστήμονα ή τρελό δημοσιογράφο που θέλει να ανεβάσει την ακροαματικότητα της ...
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
ΣΤΟ ΝΙΚΟΛΑ ΤΟΝ ΨΑΡΟ, ΠΟΥ ΄ΦΥΓΕ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ...
«Κορφή και αγγελοκορφή, που είσαι με τα ρόδα, του Ουρανού αυλήμονα, πορίστρα των αγγέλω, άγγελος να ‘μουνα κι εγώ, πάνω σου να πορίζω!
Γη κι Ουρανό να χαίρουμαι!»
- Αυτοί ‘ναι οι στίχοι του πρώτου – πρώτου σου νεοριζίτικου, στο εξαιρετικό σου βιβλιαράκι, του 1980, με τίτλο «Ριζίτικα του καιρού μας», φίλε Νικόλα!
Και με τον τρόπο που διάλεξες να μισέψεις προχτές το βράδυ, τραγουδώντας μια δική σου σύνθεση, ένα ριζίτικο για την συντροφιά, τη φιλία, την ανθρωπιά, για όσα δίνουν νόημα στη ζωή, έκανες πράξη εκείνη την παλιά σου, πρωταρχική, σημαδιακά πρώτη από τότε, εκεί, επιθυμία σου!
- Άφησες μισοτελειωμένο το προχτεσινό σου τραγούδι. Τόσο γεμάτο όμως το μεγάλο τραγούδι της ζωής σου όλης!
Συνηθίζουμε να λέμε πολλά και διάφορα, όσα νιώθουμε υποκειμενικά ο καθένας μας, στ’ αγαπημένα πρόσωπα που χάνουμε.
Μα για σένα, ποιος ήσουν, πώς σκεφτόσουν, αξίζει νομίζω σήμερα να μιλήσουν καταρχήν, κάποιοι αντιπροσωπευτικοί σου στίχοι, πάντα επίκαιροι για όλους μας, στα μηνύματα κι αισθήματα που βγάζουν:
Εδιαλάλησες, στο προαναφερθέν βιβλίο σου (που ήταν ένα ελάχιστο μέρος από την όλη λογοτεχνική, σχολιαστική και λαογραφική σου προσφορά σε διάφορα έντυπα) γράφεις, μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών: «Ούλες οι μπάντες του Νησιού, έβγαλαν παλληκάρια / ούλες ανθρώπους τση φωτιάς, ανθρώπους του πολέμου, μα ένας βγήκε δάσκαλος, ο Σφακιανός, ο Γιάννης, / που ‘χε στο νού του το Χριστό, το Δάσκαλο του Κόσμου». Ετσά κι αυτός μαρτύρησε…
- Μα γράφεις και γιαυτούς που παριστάνουν τους Χριστιανούς:
«Χριστέ μου νά ‘σαν Χριστιανοί, οι γι άρχοντες του κόσμου / να κατατρέχουν το άδικο / να τσι προγκούν τσι πλούσιους / Αδικημένοι και φτωχοί στη Γη να μη διαβαίνουν. / Νά ‘ναι Παράδεισος η Γης…»
Κι αλλού, για τη δική σου μοίρα, μετανάστης τότε:
«Οι δίμουροι αφέντες μας με αλαργοξορίσαν / οι δίμουροι και οι άδικοι κι είν’ η καρδιά μου μαύρη / γιατί στη μαύρη ξενιτειά, αηδόνια δε λαλούνε / γιατί σγουροί βασιλικοί νε-δε μοσκοβολούνε…»
Για την Κύπρο του ’74 και την Κρήτη των ξένων βάσεων:
«Έστεκε ο ήλιος έστεκε, να αποκαμαρώνει / νερατζανθό, στση θάλασσας τη μέση / την Κύπρο τη βαρειόμοιρη, πρίχου κακαποδώσει / Μ’ εδά, γέμισε μνήματα, μ’ εδά την διάγουν φίδια / Σκύλος Οβριός ας όψεται…»
-«Κρήτη μου τα θεμέλια σου, τα μαργαριταρένια / ίντα δράκοι τση κόλασης, καημένη τ’ ανασκάψαν; / Σκάψαν τα κι ανασκάψαν τα, φώλεψαν και γεννήσαν / κι απάνω στα δρακαύγουλα εδά ‘σαι θρονιασμένη / κι εδά στο χάος κρέμεσαι, και είσαι και δεν είσαι…/
Κρήτη και πώς να διανευτείς;»
Γράφεις και για κείνον, που όποιος έχει καθάρια σκέψη, υποθέτει ποιος ήτανε: «Κι από Σειρά κι από Σπουδή και του ‘στεκε και μπόρειε / Άρχοντας με τσοι άρχοντες να διάει εις την Χώρα / να τσοι αρμέγει τσοι φτωχούς, να θεμελιώνει πύργους. / Μ’ αυτός στα Όρη έπιασε, να το ξεφανερώσει / εις τσοι φτωχούς το άδικο, αρχόντοι να υπάρχουν. / Κι οι σκύλοι τονε φάγανε, οι δούλοι των αρχόντων /
- Μην το ξεχάσετε φτωχοί!»
- Έγραψες και για το λυτρωτικό φίλιωμα παλιών θανάσιμων οχτρών:
«Σαράντα χρόνια, δυο γενιές, ξετρέχαν μια την άλλη. / Με τ’ άρματα κι οι δυο γενιές, σκυλιά αγριμολόγοι / με τη ψυχή στ’ αντόντια τους, κι οι δυο γενιές αγρίμια! / Κι εδά που ήσαν οι γενιές, στο αίμα ίσια κι ίσια / είπανε ν’ αγαπήσουνε, συμπεθεριά να κάμουν /
Γερόντοι σμείξανε οι νιοι κι ως έδωκαν τα χέρια / Χριστέ μου πώς αρχίξανε, τα μάθια τους κι ετρέχαν!»
- Για τη ζωή σου, γράφεις με θυμόσοφο σαρκασμό, στο τέλος εκείνου του συγγραφικού σου έργου:
«Στο Δημοτικό, καλός στην Έκθεση και στο Λάστιχο. Στο Γυμνάσιο, από τους καλύτερους και στα Μαθηματικά, μέχρι την Τετάρτη τάξη! Ύστερα οι άλλοι καλοί, πηγαίνανε στα φροντιστήρια, κι εγώ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και διάβαζα τον «Καπετάν Μιχάλη.
Μετά έδωκα εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων, που νόμιζα πως ήτανε για Σφακιανούς. Για φτωχούς και για άρματα. Μα δεν ήταν…
Μετά κρατούσα την όχερη και την τσάπα, δυο χρόνια, που ήταν στρατιώτης ο αδερφός μου. Τη δεύτερη χρονιά, σαν εξελάσκαραν οι δουλειές, πετάχτηκα στην Αθήνα κι έδωσα εξετάσεις στον ΟΤΕ. Την παραμονή της μέρας που θα γράφαμε, άργησα πολύ να κοιμηθώ: Γιατί διάβαζα το «Δασκαλογιάννη» του Αγγελή. Στις εξετάσεις έγραψα πολύ καλά, Μαθηματικά, Φυσική, Γεωγραφία. Έκθεση, όχι και τόσο, μια που το θέμα, σχέση δεν είχε με το Δασκαλογιάννη…
Στα Εγγλέζικα, που λέξη δεν ήξερα, έγραψα ένα ριζίτικο, το «Χελιδονάκι μου γοργό». (Αυτό είχε σχέση με τον ΟΤΕ…) Μα πάλι αποτυχία…
- Άδειασε μετά μια καλή θέση σ’ ένα Ταχυδρομείο της επαρχίας μας. Πήγα στο βουλευτή μας, μού ‘πε «ναι», μα ξένος βουλευτής, βόλεψε άνθρωπο ξένης επαρχίας.
- Έφυγα μετά (δίχως «μέσον») στη Γερμανία. Εκεί, αντί τα Γερμανικά, έμαθα τα Σφακιανά…»
- Είναι πολλά όμως εκείνα που δεν έγραψες για τη ζωή σου και τον εαυτό σου, ακριβέ μας φίλε Νίκο.
- Πάλαιψες σκληρά κι επίμονα, κέρδισες με τον τίμιο ιδρώτα σου, μαζί με την αγαπημένη και τόσο άξια σε όλη της, σύζυγό σου Ελένη, ένα επίπεδο ζωής όχι πλούσιο, αλλά ικανό να αναθρέψετε, να μορφώσετε, προπαντός με την αγάπη και το προσωπικό σας παράδειγμα, τρία χαρισματικά παληκάρια, τρεις επιστήμονες μα προπαντός σωστούς ανθρώπους. Αυτά ήταν το καμάρι και η μεγαλύτερή σου ικανοποίηση από τη ζωή. Κέρδισες με το σπάνιο ήθος και την ντομπροσύνη σου τη φιλία όσων είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε από κοντά και την εκτίμηση όλου του κοινωνικού σου περίγυρου. Αυτά ήταν τα έπαθλα του χαρακτήρα σου, όπως, άλλου είδους σπάνια έπαθλα, ήταν οι εξαιρετικές επανειλλημένες πρωτιές και διακρίσεις σου σε παγκρήτιους ή τοπικούς, του Νομού μας, διαγωνισμούς μαντινάδας παλιότερα και σατιρικής ποίησης πρόσφατα. Στον τοπικό τύπο, εκατοντάδες ήταν εκείνοι που περίμεναν κάθε νέο σου σχόλιο, μ’ εκείνη την γλαφυρή, τόσο μελετημένη, καλοζυγισμένη και εύστοχη τοπολαλιά και σκέψη σου.
Τοπολαλιά και σκέψη γέννημα μιας ζωής, μιας ψυχής δεμένης τόσο γερά με τη Φύση, με τα Σφακιά, τη Μαδάρα, τις γενιές των προγόνων και την έγνοια για τις γενιές που θα ‘ρθουν… Τα βιώματά σου και η ανήσυχη, όλο ερωτηματικά, απόψεις, ανησυχίες, οράματα μιας καλύτερης κοινωνίας συνείδησή σου, ενσάρκωναν το ξεχασμένο από τα φθοροποιά σημερινά μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων, αρχαιοελληνικό σοφό ιδανικό:
«Έλλογα σκέπτεσθαι και κατά Φύσιν πράττειν».
- Ήσουν πολύ πιο λογικός, πολύ πιο πνευματικός άνθρωπος από τους περισσότερους «γραμματιζούμενους και «πολυσπουδαγμένους» γιατί βιωματικά είχες μάθει να πράττεις και να σκέφτεσαι φυσιολογικά. Γέννημα – θρέμμα ο ίδιος ετούτου του φυσικού περιβάλλοντος που πλάθει αντίστοιχους χαρακτήρες. Γεμάτος πλούσια συναισθήματα συνάμα. Ξεχείλιζαν απ’ αυτά τα γραφτά μα κι ο προφορικός σου λόγος. Έζησες και πέθανες αντρίκεια Νικόλα. Άγγελος τώρα, σε ψηλές κορφές, όπως πάντα επιθυμούσες, βιγλίζεις από ‘κει κι αποκαμαρώνεις γιατί άφησες ανεξίτηλα ίχνη της όμορφης περπατησιάς σου εδώ κάτω. Σταύρο, Σήφη, Γιώργη, μαζί με την αγαπημένη του την Ελένη, τη μάνα σας, δίκαια είστε περήφανοι όχι μόνο για όσα η αγάπη κι η ανθρωπιά του σας έδωσε, μα και για όλα όσα, πρόσφερε στην κοινωνία, στον πολιτισμό μας, σε όλα!
- Καλό σου ταξίδι ακριβέ κι αλησμόνητε φίλε Νίκο.
29/12/2011 Κώστας Ντουντουλάκης
«Στο Δημοτικό, καλός στην Έκθεση και στο Λάστιχο. Στο Γυμνάσιο, από τους καλύτερους και στα Μαθηματικά, μέχρι την Τετάρτη τάξη! Ύστερα οι άλλοι καλοί, πηγαίνανε στα φροντιστήρια, κι εγώ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και διάβαζα τον «Καπετάν Μιχάλη.
Μετά έδωκα εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων, που νόμιζα πως ήτανε για Σφακιανούς. Για φτωχούς και για άρματα. Μα δεν ήταν…
Μετά κρατούσα την όχερη και την τσάπα, δυο χρόνια, που ήταν στρατιώτης ο αδερφός μου. Τη δεύτερη χρονιά, σαν εξελάσκαραν οι δουλειές, πετάχτηκα στην Αθήνα κι έδωσα εξετάσεις στον ΟΤΕ. Την παραμονή της μέρας που θα γράφαμε, άργησα πολύ να κοιμηθώ: Γιατί διάβαζα το «Δασκαλογιάννη» του Αγγελή. Στις εξετάσεις έγραψα πολύ καλά, Μαθηματικά, Φυσική, Γεωγραφία. Έκθεση, όχι και τόσο, μια που το θέμα, σχέση δεν είχε με το Δασκαλογιάννη…
Στα Εγγλέζικα, που λέξη δεν ήξερα, έγραψα ένα ριζίτικο, το «Χελιδονάκι μου γοργό». (Αυτό είχε σχέση με τον ΟΤΕ…) Μα πάλι αποτυχία…
- Άδειασε μετά μια καλή θέση σ’ ένα Ταχυδρομείο της επαρχίας μας. Πήγα στο βουλευτή μας, μού ‘πε «ναι», μα ξένος βουλευτής, βόλεψε άνθρωπο ξένης επαρχίας.
- Έφυγα μετά (δίχως «μέσον») στη Γερμανία. Εκεί, αντί τα Γερμανικά, έμαθα τα Σφακιανά…»
- Είναι πολλά όμως εκείνα που δεν έγραψες για τη ζωή σου και τον εαυτό σου, ακριβέ μας φίλε Νίκο.
- Πάλαιψες σκληρά κι επίμονα, κέρδισες με τον τίμιο ιδρώτα σου, μαζί με την αγαπημένη και τόσο άξια σε όλη της, σύζυγό σου Ελένη, ένα επίπεδο ζωής όχι πλούσιο, αλλά ικανό να αναθρέψετε, να μορφώσετε, προπαντός με την αγάπη και το προσωπικό σας παράδειγμα, τρία χαρισματικά παληκάρια, τρεις επιστήμονες μα προπαντός σωστούς ανθρώπους. Αυτά ήταν το καμάρι και η μεγαλύτερή σου ικανοποίηση από τη ζωή. Κέρδισες με το σπάνιο ήθος και την ντομπροσύνη σου τη φιλία όσων είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε από κοντά και την εκτίμηση όλου του κοινωνικού σου περίγυρου. Αυτά ήταν τα έπαθλα του χαρακτήρα σου, όπως, άλλου είδους σπάνια έπαθλα, ήταν οι εξαιρετικές επανειλλημένες πρωτιές και διακρίσεις σου σε παγκρήτιους ή τοπικούς, του Νομού μας, διαγωνισμούς μαντινάδας παλιότερα και σατιρικής ποίησης πρόσφατα. Στον τοπικό τύπο, εκατοντάδες ήταν εκείνοι που περίμεναν κάθε νέο σου σχόλιο, μ’ εκείνη την γλαφυρή, τόσο μελετημένη, καλοζυγισμένη και εύστοχη τοπολαλιά και σκέψη σου.
Τοπολαλιά και σκέψη γέννημα μιας ζωής, μιας ψυχής δεμένης τόσο γερά με τη Φύση, με τα Σφακιά, τη Μαδάρα, τις γενιές των προγόνων και την έγνοια για τις γενιές που θα ‘ρθουν… Τα βιώματά σου και η ανήσυχη, όλο ερωτηματικά, απόψεις, ανησυχίες, οράματα μιας καλύτερης κοινωνίας συνείδησή σου, ενσάρκωναν το ξεχασμένο από τα φθοροποιά σημερινά μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων, αρχαιοελληνικό σοφό ιδανικό:
«Έλλογα σκέπτεσθαι και κατά Φύσιν πράττειν».
- Ήσουν πολύ πιο λογικός, πολύ πιο πνευματικός άνθρωπος από τους περισσότερους «γραμματιζούμενους και «πολυσπουδαγμένους» γιατί βιωματικά είχες μάθει να πράττεις και να σκέφτεσαι φυσιολογικά. Γέννημα – θρέμμα ο ίδιος ετούτου του φυσικού περιβάλλοντος που πλάθει αντίστοιχους χαρακτήρες. Γεμάτος πλούσια συναισθήματα συνάμα. Ξεχείλιζαν απ’ αυτά τα γραφτά μα κι ο προφορικός σου λόγος. Έζησες και πέθανες αντρίκεια Νικόλα. Άγγελος τώρα, σε ψηλές κορφές, όπως πάντα επιθυμούσες, βιγλίζεις από ‘κει κι αποκαμαρώνεις γιατί άφησες ανεξίτηλα ίχνη της όμορφης περπατησιάς σου εδώ κάτω. Σταύρο, Σήφη, Γιώργη, μαζί με την αγαπημένη του την Ελένη, τη μάνα σας, δίκαια είστε περήφανοι όχι μόνο για όσα η αγάπη κι η ανθρωπιά του σας έδωσε, μα και για όλα όσα, πρόσφερε στην κοινωνία, στον πολιτισμό μας, σε όλα!
- Καλό σου ταξίδι ακριβέ κι αλησμόνητε φίλε Νίκο.
29/12/2011 Κώστας Ντουντουλάκης
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
Ε.ΠΑ.Μ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ: Ας φύγει η Ελλάδα από το ευρώ - ιδού πώς. (του Στέ...
Ε.ΠΑ.Μ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ: Ας φύγει η Ελλάδα από το ευρώ - ιδού πώς. (του Στέ...: ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times Οδηγούμενη σε μια όλο και χειρότερη δίνη από την ευρωζώνη και την ίδια της την κυβέρνηση, η Ελλάδα αντιμετ...
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
αλεπού του Ολύμπου: Η απάντηση τής μάνας τού Γρηγόρη Αυξεντίου στον Γι...
αλεπού του Ολύμπου: Η απάντηση τής μάνας τού Γρηγόρη Αυξεντίου στον Γι...: Σύμφωνα με την λογική τού οσφυοκάμπτη, δουλοπρεπή, γραικύλου, κωλοτούμπα και χαμαιλέοντα προέδρου τού ΛΑΟΣ, όπως αυτή εκφράστηκε σε πρωιν...
ΕΠΑΜ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ: Για το μποϋκοτάζ κατά του αθόρυβου “ψηφιακού πραξι...
ΕΠΑΜ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ: Για το μποϋκοτάζ κατά του αθόρυβου “ψηφιακού πραξι...: ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για το σημερινό (πρώτο) “ μποϋκοτάζ του YouTube “ (από πολλά έμπειρα μέλη του). Tο πρώτο αυτό μποϋκοτάζ λήγει σήμερα, με...
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΗ "ΟΜΕΡΤΑ" ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ;;;...
Ολη η Ελλάδα χρωστάει. Το ίδιο και η υπόλοιπη ανθρωπότητα. 40 τρισεκατομμύρια χρωστάει η ανθρωπότητα αλλά σε κανένα ΜΜΕ δεν τίθεται το ερώτημα "Σε ποιούς χρωστάμε, ποιοί μας δανείζουν" αλλά και "απο ποιόν και πως φορολογούνται;". Αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα δεν.... τίθενται απο κανέναν γιατί οι Διεθνείς Εβραίοι Τραπεζίτες έχουν καταφέρει να ελέγχουν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ. Ένας κατάλογος απο τους κορυφαίους τραπεζίτες που ελέγχουν το χρήμα παγκόσμια έχει διαρρέυσει πριν απο χρόνια: 1. Rothschilds of London · 2. Lazar Brothers of Paris 3. Israel Moses Seif of Italy 4. Warburg Bros of Hamburg 5. Lehman Brothers of New York 6. Kuhn Loeb of New York 7. Chase Manhattan of New York 8. Goldman Sachs of New York Όλοι τους εβραϊκής καταγωγής. Όλοι αυτοί οι τραπεζίτες είναι εκτός φορολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Η περιούσια τους και οι δανεισμοί που κάνουν δεν συμπεριλαμβάνονται σε κανένα ΑΕΠ, τα βάζουν και τα βγάζουν απο όποια χώρα θέλουν χωρίς να να τους ελέγχει κανείς. Για αυτούς δεν υπάρχει "πόθεν έσχες", το που βρήκαν δηλαδή τα χρήματα και αγοράζουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Αν κάποιος απο εμάς κάνει αγορά έχει "ποθεν έσχες". Για αυτούς που δανείζουν σε χώρες δεν υπάρχει. Η περιουσία των Ρόθτσιλντ υπολογιζόταν κατα το 1800 στο μισό πλούτο της Γης ενώ σήμερα στα 500 τρισεκατομμύρια δολάρια περίπου, περισσότερο δηλαδή απο το μισό πλούτο της Γης.
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ ΣΤΟ HELIOS - 20.500 στρέμματα σε Ακρωτήρι, Θέρισο και Κεραμιά
|
Λόγια-Σταράτα: Τάσσος : "Είμαι πρόεδρος, είμαι πλούσιος, έχω καρκ...
Λόγια-Σταράτα: Τάσσος : "Είμαι πρόεδρος, είμαι πλούσιος, έχω καρκ...: Από τις περιβόητες εξομολογήσεις του Κ. Καραμανλή στον δημοσιογράφο, Χιωτάκη όπως δημοσιεύονται στα Επίκαιρα που κυκλοφορούν. Απόσπασμα με...
H AYΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ. ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ ΜΟΝΙΜΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ by Κωνσταντίνος Ζέρβας
|
Ξυπνήστε ρε ! ____ Το Πρώτο Ελεύθερο Δημοκρατικό Μπλογκ της Χώρας: Ο στρατηγός Κλάρκ ξεσκεπάζει τους αμερικάνους!
Ξυπνήστε ρε ! ____ Το Πρώτο Ελεύθερο Δημοκρατικό Μπλογκ της Χώρας: Ο στρατηγός Κλάρκ ξεσκεπάζει τους αμερικάνους!: Ο κύριος που θα δείτε δεν είναι οποιοσδήποτε… Είναι ο πρώην Αρχηγός Στρατού των ΗΠΑ Wesley Clark !! Και τι λέει ; ότι 10 ημέρες μετά την π...
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
anti-ntp.net: Δεν έχουμε μόνο οικονομικό πόλεμο, αλλά και ψυχολο...
anti-ntp.net: Δεν έχουμε μόνο οικονομικό πόλεμο, αλλά και ψυχολο...: Η Ελλάδα δεν υφίσταται αποκλειστικά πόλεμο από την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία αλλά και έντονο ψυχολογικό πόλεμο. Βλέπουμε τους Έλληνες ν...
EΞΩΔυΝηΤικα: (VIDEO) Ο Δημήτρης Καζάκης αναλύει τις δηλώσεις το...
EΞΩΔυΝηΤικα: (VIDEO) Ο Δημήτρης Καζάκης αναλύει τις δηλώσεις το...: Ο Δημήτρης Καζάκης αναλύει τις δηλώσεις του επικεφαλή του γενικού επιτελείου ένοπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Gen Martin Dempsey...
EΞΩΔυΝηΤικα: (Video) Λιανα Κανέλλη : Πόσο κοντά είμαστε σε έναν...
EΞΩΔυΝηΤικα: (Video) Λιανα Κανέλλη : Πόσο κοντά είμαστε σε έναν...: Ακούστε το σημερινό απόσπασμα της εκπομπής της Λιάνας Κανέλλη με συνομιλητή της τον Ηλία Ηλιόπουλο, οπου ανοίγουν θέμα για το τι είχ...
Πόσοι ανεγκέφαλοι τόσο απ΄αυτούς που το παίζουν υπερπατριώτες, όσο και από αυτούς που αερολογούν ότι τάχα δεν υπάρχει εθνικό αλλά μόνο ταξικό ζήτημα είναι ικανοί να καταλάβουν τι είπε ο Μαρξ τον οποίο επικαλούνται ή μεγάλοι προλετάριοι επαναστάτες όπως ο Κόννολυ; "Θα πρέπει να δείξουμει στο λαό της Ιρλανδίας πως ο εθνικισμός μας δεν είναι απλώς μία μακάβρια μορφή εξιδανίκευσης του παρελθόντος αλλά είναι επίσης ικανός να δώσει μία ξεχωριστή και οριστική απάντηση στα προβλήματα του παρόντος και να συμπήξει ένα πολιτικό και οικονομικό πιστεύω ικανό να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις του μέλλοντος.
Αυτό το συμπαγές πολιτικό και κοινωνικό ιδανικό θα υλοποιηθεί, όπως πιστεύω, απ’όλους τους αληθινούς εθνικιστές που θα αγκαλιάσουν την ιδέα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας." Τον παραπάνω εθνοαπελευθερωτικό εθνικισμό και τον τελείως αντίθετο,ρατσιστικό ιμπεριαλιστικό εθνικισμό,συλλήβδην τους θεωρούν ταυτόσημους τόσο οι παραδοσιακοί φασίστες όσο και οι κυρίαρχοι σήμερα, εθνοδιαλυτές/
Την καλύτερη απάντηση σε όσους εκ του πονηρού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαχωρίζουν το εθνικό από το κοινωνικό ζήτημα, έχει δώσει ήδη από τον Ιανουάριο του 1897 ο Ιρλανδός Σοσιαλιστής επαναστάτης Τζέημς Κόννολυ (5 Ιουνίου 1868-12 Μαίου 1916) με το ιστορικό κείμενό του «Socialism and Nationalism» στην εργατική επιθεώρηση Shan Van Vocht. Παιδί ανθρακωρύχων μεταναστών στη Σκωτία ο Κόννολυ πέθανε για τις ιδέες του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του Βρετανικού στρατού κατοχής της Ιρλανδίας μετά την αποτυχημένη Πασχαλινή Εξέγερση του 1916 στο Δουβλίνο. Ο Κόννολυ γνώριζε πως η εξέγερση εκείνη -μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου- ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία αλλά επέμεινε μέχρι τέλους στην αναγκαιότητά της ως ένα είδος«θυσίας αίματος» των πεφωτισμένων του Ιρλανδικού έθνους που θα αφύπνιζε τον κοιμισμένο από αιώνες δουλείας κι αποικιοκρατίας Ιρλανδικό λαό. Πραγματικά, η εικόνα του βαρειά τραυματισμένου Κόννολυ που μεταφέρθηκε σε φορείο στον τόπο της εκτέλεσης και εκτελέσθηκε δεμένος και ημιλυπόθυμος, σόκαρε τους Ιρλανδούς, τούς αφύπνισε και μέσα από τις τάξεις τουΙRA διεξήγαγαν το μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τους (1919-1921) που οδήγησε στη δημιουργία της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας.Τζέημς Κόννολυ
Επιστροφή στην αρχική
Αυτό το συμπαγές πολιτικό και κοινωνικό ιδανικό θα υλοποιηθεί, όπως πιστεύω, απ’όλους τους αληθινούς εθνικιστές που θα αγκαλιάσουν την ιδέα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας." Τον παραπάνω εθνοαπελευθερωτικό εθνικισμό και τον τελείως αντίθετο,ρατσιστικό ιμπεριαλιστικό εθνικισμό,συλλήβδην τους θεωρούν ταυτόσημους τόσο οι παραδοσιακοί φασίστες όσο και οι κυρίαρχοι σήμερα, εθνοδιαλυτές/
Τζέημς Κόννολυ: «Ο πατριωτισμός χωρίς το σοσιαλισμό είναι μια εθνική απάτη»
«Ως Σοσιαλιστής είμαι έτοιμος να κάνω όλα όσα μπορεί ένας άνθρωπος να πράξει προκειμένου να ανακτήσει η πατρίδα μας την δίκαιη κληρονομιά της –την ανεξαρτησία».
Τζέημς Κόννολυ
Τζέημς Κόννολυ
Το εθνικό ζήτημα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το κοινωνικό ζήτημα: όποιος αγνοεί την ευημερία ενός λαού ενώ κόπτεται μεγαλοφώνως για τα εθνικά ζητήματά του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά έναςπατριδοκάπηλος, αφού όπως άλλωστε έλεγε ο Λένιν«το τελευταίο καταφύγιο των αγυρτών είναι ο πατριωτισμός». Αντίστοιχα, όποιος μιλάει μόνο«ταξικά» αγνοώντας τα πραγματικά εθνικά ζητήματα και τα αγνά και πηγαία πατριωτικά αισθήματα ενός λαού, όσο κι αν κόπτεται υπέρ των «προλεταρίων» είναι αγύρτης επειδή όπως είπε ο Μαρξ,«οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα επειδή είναι σκλαβωμένη στους αστούς και για να υψωθεί η εργατική τάξη στην κυρίαρχη τάξη του έθνους, πρέπει να την απελευθερώσουν».
Την καλύτερη απάντηση σε όσους εκ του πονηρού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαχωρίζουν το εθνικό από το κοινωνικό ζήτημα, έχει δώσει ήδη από τον Ιανουάριο του 1897 ο Ιρλανδός Σοσιαλιστής επαναστάτης Τζέημς Κόννολυ (5 Ιουνίου 1868-12 Μαίου 1916) με το ιστορικό κείμενό του «Socialism and Nationalism» στην εργατική επιθεώρηση Shan Van Vocht. Παιδί ανθρακωρύχων μεταναστών στη Σκωτία ο Κόννολυ πέθανε για τις ιδέες του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του Βρετανικού στρατού κατοχής της Ιρλανδίας μετά την αποτυχημένη Πασχαλινή Εξέγερση του 1916 στο Δουβλίνο. Ο Κόννολυ γνώριζε πως η εξέγερση εκείνη -μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου- ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία αλλά επέμεινε μέχρι τέλους στην αναγκαιότητά της ως ένα είδος«θυσίας αίματος» των πεφωτισμένων του Ιρλανδικού έθνους που θα αφύπνιζε τον κοιμισμένο από αιώνες δουλείας κι αποικιοκρατίας Ιρλανδικό λαό. Πραγματικά, η εικόνα του βαρειά τραυματισμένου Κόννολυ που μεταφέρθηκε σε φορείο στον τόπο της εκτέλεσης και εκτελέσθηκε δεμένος και ημιλυπόθυμος, σόκαρε τους Ιρλανδούς, τούς αφύπνισε και μέσα από τις τάξεις τουΙRA διεξήγαγαν το μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τους (1919-1921) που οδήγησε στη δημιουργία της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας.Αν και το κείμενο του Κόννολυ μιλάει για την τότε Ιρλανδία, το μήνυμά του είναι διαχρονικό, σαφές και επιβεβαιώνεται καθημερινά και από τα τεκταινόμενα τόσο στη χώρα του όσο και στη χώρα μας: για τους πραγματικούς πατριώτες, φιλοπατρία, νεοφιλελευθερισμός, Μνημόνιο και δικτατορία των τραπεζών ΔΕΝ πάνε μαζί!
Εισαγωγή, μετάφραση Γιάννης Νάκος
Τζέημς Κόννολυ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ (1897)
Στην Ιρλανδία στην παρούσα χρονική συγκυρία, μία σειρά οργανώσεων επιδιώκει να διατηρήσει το εθνικό συναίσθημα στις καρδιές των ανθρώπων.
Αυτές οι οργανώσεις, είτε πρόκειται για κινήματα για την Ιρλανδική Γλώσσα, φιλολογικούς συλλόγους ή επιτροπές μνήμες, επιτελούν χωρίς αμφιβολία ένα έργο διαχρονικής αξίας για αυτή τη χώρα επειδή βοηθούν να διασωθεί από την εξαφάνιση η πολύτιμη φυλετική και εθνική ιστορία, η γλώσσα και τα χαρακτηριστικά του λαού μας.
Ωστόσο, ελλοχεύει ο κίνδυνος ότι με την αυστηρή προσήλωση στις τωρινές μεθόδους προπαγάνδας τους και την επακόλουθη παραμέληση ζωτικής σημασίας πραγματικών ζητημάτων, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τυποποιήσουν τη σπουδή της ιστορίας μας και να τη μετατρέψουν σε λατρεία για το παρελθόν ή να αποκρυσταλλώσουν τον εθνικισμό σε μία μορφή παράδοσης –δοξασμένης και ηρωικής είναι αλήθεια, αλλά τίποτα πέραν αυτού.
Τώρα οι παραδόσεις ενδέχεται –όπως συχνά κάνουν- να αποτελέσουν το παράδειγμα για μία ένδοξη θυσία αλλά ποτέ δεν μπορούν να είναι αρκετά δυνατές ώστε να προκαλέσουν μία επιτυχημένη επανάσταση.
Αν το εθνικό κίνημα της εποχής μας δεν πρόκειται απλώς να αναβιώσει τις παλιές τραγωδίες της ιστορίας μας, θα πρέπει να δείξει πως είναι ικανό να αρθεί των σημερινών περιστάσεων.
Θα πρέπει να δείξει στο λαό της Ιρλανδίας πως ο εθνικισμός μας δεν είναι απλώς μία μακάβρια μορφή εξιδανίκευσης του παρελθόντος αλλά είναι επίσης ικανός να δώσει μία ξεχωριστή και οριστική απάντηση στα προβλήματα του παρόντος και να συμπήξει ένα πολιτικό και οικονομικό πιστεύω ικανό να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις του μέλλοντος.
Αυτό το συμπαγές πολιτικό και κοινωνικό ιδανικό θα υλοποιηθεί, όπως πιστεύω, απ’όλους τους αληθινούς εθνικιστές που θα αγκαλιάσουν την ιδέα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας.
Δεν πρόκειται για μία Δημοκρατία όπως στη Γαλλία όπου η εκλεκτορική καπιταλιστική μοναρχία-παρωδία των συνταγματικών εκτρωμάτων της Αγγλίας σε ανοικτή συμμαχία με το Μοσχοβίτικο δεσποτισμό των Τσάρων με αυθάδεια επιδεικνύει την αποστασία της από τις παραδόσεις της Γαλλικής Επανάστασης.
Δεν πρόκειται για μία Δημοκρατία όπως στις ΗΠΑ όπου η δύναμη του χρήματος εγκαθίδρυσε μία νέα τυραννία με τη μορφή των συνταγματικών ελευθεριών, εκεί όπου 100 χρόνια μετά την αποχώρηση των τελευταίων βρετανών στρατιωτών που μόλυναν τους δρόμους της Βοστώνης,βρετανοί τσιφλικάδες και τραπεζίτες επιβάλλουν στους αμερικανούς πολίτες μία δουλεία μπροστά στην οποία η φορολογία του Βρετανικού Στέμματος που τους οδήγησε στην Αμερικανική Επανάσταση, μοιάζει απλώς με ασημαντότητα.
Όχι! Η Δημοκρατία την οποία θα ήθελα οι συμπατριώτες μας να έχουν ως ιδανικό θα πρέπει να έχει τέτοιο περιεχόμενο ώστε σε κάθε εποχή να αποτελεί ένα φάρο φωτός για τους καταπιεσμένους κάθε γης, να εκπέμπει σε κάθε εποχή την ελπίδα για ελευθερία και ευημερία ως ανταμοιβή του μόχθου τους.
Αυτή η Δημοκρατία θα πρέπει να είναι φάρος για τον ενοικιαστή αγρότη κι έδαφος για να σταθεί ανάμεσα στους γαιοκτήμονες και τον ανταγωνισμό των Αμερικανών, φάρος για το μισθωτό εργάτη στις πόλεις που υποφέρει από τις ορέξεις του δουλοκτήτη καπιταλιστή αλλά και για τον εργάτη της γης που δουλεύει μια ζωή για ένα μισθό ο οποίος μόλις επαρκεί για να ζει.
Στην πραγματικότητα, η Ιρλανδική Δημοκρατία θα πρέπει να είναι φάρος για καθένα από τα εκατομμύρια των εργαζόμενων που μοχθούν, στη δυστυχία των οποίων υφαίνεται ο σύγχρονος πολιτισμός μας, ένα σημείο αναφοράς για τους περιθωριοποιημένους, ένας καταφύγιο για τους καταπιεσμένους, ένα σημείο αφετηρίας για κάθε Σοσιαλιστή ενθουσιωδώς αφιερωμένο στο σκοπό της χειραφέτησης της ανθρωπότητας.
Αυτή η σύζευξη των εθνικών πόθων μας με τις ελπίδες των ανδρών και γυναικών που ύψωσαν το λάβαρο της εξέγερσης εναντίον αυτού του συστήματος καπιταλισμού και φεουδαλισμού –του οποίου η Βρετανική Αυτοκρατορία είναι ο πιο ισχυρός υπερασπιστής καθώς σε αυτή υπάρχει η πιο επιθετική μορφή του- δεν θα πρέπει σε καμμία περίπτωση να προκαλέσει διχογνωμία στους τίμιους εθνικιστές και θα πρέπει να μας φέρει σε επαφή με ανένταχτες, νέες εφεδρείες ηθικών και φυσικών δυνάμεων ικανών να αναδείξουν το Ιρλανδικό ζήτημα στην πιο εξέχουσα θέση που κατείχε ποτέ.
Ενδέχεται να ειπωθεί πως το ιδανικό μιας Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, επειδή υπονοεί μία ολοκληρωμένη πολιτική και οικονομική επανάσταση, καθιστά βέβαιη την αποξένωση των μικροαστών και αριστοκρατών υποστηρικτών μας οι οποίοι φοβούνται την απώλεια των προνομίων και της περιουσίας τους.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να συμβιβαστούμε με τις προνομιούχες τάξεις στην Ιρλανδία!
Μπορούμε όμως να εξουδετερώσουμε την εχθρότητά τους αν τους διαβεβαιώσουμε πως σε μία ελεύθερη Ιρλανδία δεν θα θιγούν τα «προνόμιά» τους.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εγγυηθούμε πως όταν η Ιρλανδία θα είναι ελεύθερη από τον ξένο ζυγό, οι Ιρλανδοί στρατιώτες θα φρουρούν τα κίβδηλα κέρδη του καπιταλιστή και του τσιφλικά από «τα αδύνατα χέρια των φτωχών» όπως αδίστακτα και αποτελεσματικά πράττουν σήμερα οι στρατιώτες της Αγγλίας.
Σε καμμία άλλη βάση συνεννόησης δεν θα ενωθούν αυτές οι τάξεις μαζί σας.
Αναμένετε όμως τις λαϊκές μάζες να πολεμήσουν για αυτό το ιδανικό;
Όταν μιλάτε για την απελευθέρωση της Ιρλανδίας εννοείτε μόνο τα χημικά στοιχεία που αποτελούν το έδαφός της;
Ή εννοείτε τον Ιρλανδικό λαό;
Αν εννοείτε αυτόν, από τι προτείνετε να τον απελευθερώσετε;
Από το ζυγό της Αγγλίας;
Όλα όμως τα συστήματα πολιτικής διακυβέρνησης ή κυβερνητικών μηχανισμών δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση των οικονομικών μορφών στα οποία ενυπάρχουν.
Η αγγλική κυριαρχία στην Ιρλανδία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύμβολο του γεγονότος ότι στο παρελθόν οι Άγγλοι κατακτητές επέβαλλαν σε αυτή τη χώρα ένα ιδιοκτησιακό σύστημα θεμελιωμένο στη λεηλασία, την απάτη και το φόνο: δηλαδή ήταν όπως ακριβώς η άσκηση των σημερινών «ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων» έχει ως θεμέλιό της τη συνεχιζόμενη πρακτική νομιμοποιημένης λεηλασίας και απάτης.
Η Αγγλική κυριαρχία αποδεικνύεται η πιο κατάλληλη μορφή διακυβέρνησης με την οποία η λεηλασία μπορεί να προστατεύεται και ο Αγγλικός στρατός το πιο χρήσιμο εργαλείο με το οποίο διαπράττεται νόμιμος φόνος όταν οι φόβοι των κατεχόντων το απαιτήσουν.
Θεωρώ ότι ο Σοσιαλιστής που θα κατέστρεφε και ξερίζωνε αυτό το άγρια υλιστικό σύστημα πολιτισμού που έχουμε υιοθετήσει στην Ιρλανδία όπως και την Αγγλική γλώσσα, είναι ένας πολύ πιο θανάσιμος αντίπαλος για την Αγγλική κυριαρχία και κηδεμονία σε σχέση με το ρηχό στοχαστή που φαντάζεται πως είναι δυνατόν να συμφιλιωθεί η έννοια της ελευθερίας της Ιρλανδίας με αυτές τις διεισδυτικές και καταστροφικές μορφές οικονομικής υποτέλειας.
Δηλαδή την τυραννία των τσιφλικάδων, την απάτη και την τοκογλυφία των καπιταλιστών, αυτά τα οδυνηρά φρούτα της Κατάκτησης της Ιρλανδίας από τους Νορμανδούς, την «ανίερη τριάδα» της οποίας οι Strongbow και Diarmuid MacMurchadha –Νορμανδός ληστής και Ιρλανδός προδότης- ήταν μόνο ταιριαστοί προάγγελοι.
Αν διώξεις αύριο τον Αγγλικό Στρατό και υψώσεις την πράσινη σημαία της Ιρλανδίας στο Κάστρο του Δουβλίνου, αν δεν ξεκινήσεις την ίδια ώρα να δημιουργείς Σοσιαλιστική Δημοκρατία, όλες οι προσπάθειές σου για απελευθέρωση θα είναι μάταιες.
Η Αγγλία θα συνεχίσει να σε κυβερνά.
Θα συνεχίσει να σε κυβερνά μέσω των καπιταλιστών της, μέσω των τσιφλικάδων της, μέσω των τραπεζιτών της, μέσω ολόκληρου του συστήματος εμπορικών και ατομιστικών θεσμών που φύτεψε στην Ιρλανδία και πότισε με τα δάκρυα των μανάδων μας και με το αίμα των μαρτύρων μας.
Η Αγγλία θα σε κυβερνά μέχρι την καταστροφή σου ακόμη και αν στα λόγια τιμάς με περισσή υποκρισία την υπόθεση της Ελευθερίας που πρόδωσες.
Ο Εθνικισμός χωρίς το Σοσιαλισμό –δίχως την αναδιοργάνωση της κοινωνίας επί τη βάση μίας ευρύτερης και πιο ανεπτυγμένης μορφής κοινοτικής ιδιοκτησίας που βρισκόταν στη βάση της αρχαίας ιρλανδικής κοινότητας- είναι μόνο μια εθνική απάτη.
Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με μια δημόσια διακήρυξη ότι οι καταπιεστές μας είχαν τόσο πολύ καταφέρει να μας εμβολιάσουν με τις διεστραμμένες πεποιθήσεις τους για τη δικαιοσύνη και την ηθική αν εμείς τελικά είχαμε αποφασίσει να τις υιοθετήσουμε και δεν θα χρειάζονταν ένα ξένο στρατό για να μας τις επιβάλλουν.
Ως Σοσιαλιστής είμαι έτοιμος να κάνω όλα όσα μπορεί ένας άνθρωπος να πράξει προκειμένου να ανακτήσει η πατρίδα μας την δίκαιη κληρονομιά της –την ανεξαρτησία.
Αν όμως μου ζητήσετε να παραλείψω έστω και κάτι ελάχιστο από την επιδίωξη για κοινωνική δικαιοσύνη ώστε να προσεταιριστούμε τις προνομιούχες τάξεις, τότε θα πρέπει να αρνηθώ.
Μία τέτοια πράξη δεν θα ήταν τίμια ή δυνατή.
Ας μην ξεχνούμε πως ποτέ δεν θα φθάσει στον Παράδεισο εκείνος που βαδίζει συντροφιά με το Διάβολο.
Ας διακηρύξουμε ανοικτά την πίστη μας: η λογική των γεγονότων είναι μαζί μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)