Γ.Δελαστίκ: Το μέτωπο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ φοβάται μην χάσει την αυτοδυναμία

 

Η στροφή του Α. Σαμαρά κατέστησε τη ΝΔ το κατεξοχήν κόμμα του Μνημονίου και αποδυνάμωσε τη θέση του αρχηγού της μέσα στην ίδια του την παράταξη. 

Γράφει ο Γ. Δελαστίκ.

Βέβαιο θεωρείται από τους πάντες πλέον ότι το άθροισμα των ψήφων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, είναι απίθανο να φτάσει το 50%. Τα πράγματα, μάλιστα, γίνονται δυσκολότερα για το «μνημονιακό μέτωπο» των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, καθώς απέτυχε παταγωδώς την περασμένη εβδομάδα η επιχείρηση προσέλκυσης των διαγραφέντων βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκ μέρους των ηγεσιών τους. Μόλις ένας από τους είκοσι δύο διαγραφέντες του ΠΑΣΟΚ «μετανόησε» εμπράκτως, ενώ δεκαέξι βουλευτές της ΝΔ παρέμειναν αμετακίνητοι στην αντιμνημονιακή τους στάση. Μόνο πέντε «αλλαξοπίστησαν» και μετατράπηκαν σε ικέτες της επιστροφής τους.

Το γεγονός ότι τριάντα εφτά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ παρέμειναν ανυποχώρητοι κατά του ολέθριου νέου Μνημονίου δίνει νέα ορμή στα σχέδιά τους να δημιουργήσουν δύο νέα αντιμνημονιακά κόμματα στους αντίστοιχους χώρους της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς, με απήχηση ικανή να βάλει τα νέα αυτά κόμματα στο Κοινοβούλιο.

Ευνόητο είναι ότι, αν όντως συμβεί αυτό, οι δυνατότητες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώσουν από κοινού εκατόν πενήντα έναν βουλευτές καθίστανται πλέον αμφίβολες.

Μπαίνουν στη Βουλή

Η δυναμική αντιμνημονιακών πολιτικών σχημάτων τόσο στο χώρο της ΝΔ όσο και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ είναι αδιαφιλονίκητη. Είναι άκρως χαρακτηριστικό ότι αποδείχτηκε αρκετή η απλή ανακοίνωση στο Δια­δίκτυο της ίδρυσης τέτοιου κόμματος από τον Πάνο Καμμένο και χωρίς καν να έχει αναγγελθεί έστω και μία προσχώρηση στελέχους της ΝΔ στο κόμμα του στην πρώτη δημοσκόπηση που διενήργησε η Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή το κόμμα αυτό μπαίνει με άνεση στη Βουλή ξεπερνώντας το 4%!

Αν ο συνδικαλιστής Γιάννης Μανώλης και κάποιοι από τους διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ προσχωρήσουν στους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το κόμμα αυτό θα μπει στο Κοινοβούλιο. Το αντιμνημονιακό ρεύμα είναι πανίσχυρο στους κόλπους των ψηφοφόρων της ΝΔ και, όσο κι αν το εγκατέλειψε ο Αντώνης Σαμαράς με τη μεγαλοπρεπή πολιτική «κωλοτούμπα» του, οι οπαδοί του κόμματος δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν το ίδιο.

Εύκολα, λοιπόν, ένα τμήμα από αυτούς θα προτιμήσει να στείλει στη Βουλή δεξιούς βουλευτές –έτσι κι αλλιώς αυτούς ψήφιζε τόσα χρόνια–, οι οποίοι, όμως, θα έχουν το τεράστιο ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα να παραμένουν συνεπείς στις αντιμνημονιακές τους θέσεις.

Κατσέλη – Καστανίδης

Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης δεν είχαν επισήμως ανακοινώσει την ίδρυση ήπιου αντιμνημονιακού κόμματος στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Με δηλώσεις τους, όμως, γνωστοποιούσαν ότι η αναγγελία δημιουργίας του ήταν θέμα ημερών.

Οι προϋποθέσεις εισόδου στη Βουλή ενός τέτοιου κόμματος δεν είναι τόσο ευνοϊκές όσο για το κόμμα του Πάνου Καμμένου. Ούτε οι ηγέτες του είναι άμοιροι ευθυνών, αφού έχουν κατ’ επανάληψη διατελέσει υπουργοί, ούτε ο κόσμος που έχει απομείνει στο ΠΑΣΟΚ διακατέχεται από τόσο έντονα αντιμνημονιακά αισθήματα.

Το υπό ίδρυση κόμμα Κατσέλη – Καστανίδη, όμως, έχει δύο άλλα πλεονεκτήματα. Το πρώτο και λιγότερο σημαντικό είναι ότι θα μπορούσε άνετα να σχηματίσει αμέσως δική του Κοινοβουλευτική Ομάδα, για τη συγκρότηση της οποίας απαιτούνται δέκα βουλευτές.

Το δεύτερο και καθοριστικό πλεονέκτημα είναι ότι μπορούν εύκολα να λεηλατήσουν τους «δημοσκοπικούς» ψηφοφόρους του Φώτη Κουβέλη, αν επιδείξουν σοβαρότητα πολιτικής γραμμής.

Το δημοσκοπικό ποσοστό της Δημοκρατικής Αριστεράς απαρτίζεται σχεδόν στο σύνολό του από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι αρκετά δυσαρεστημένοι ώστε να ντρέπονται να δηλώσουν ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι και τόσο ώστε να έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν αντιμνημονιακό κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) ή να μετατοπιστούν προς τη ΝΔ.

Για πολλούς από τους πασοκτζήδες αυτούς θα ήταν μια πολιτική λύτρωση να τους δοθεί η δυνατότητα να ψηφίσουν ένα αμιγώς πασοκογενές κόμμα, με αντιμνημονιακή, όμως, κατεύθυνση, που θα τους απάλλασσε και από συνειδησιακά προβλήματα. Όλοι προτιμούν τους δικούς τους ανθρώπους.

Αυτή η μεγάλη δεξαμενή δήθεν «κουβελικών» ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ μπορεί άνετα να στείλει στη Βουλή το υπό ίδρυση κόμμα Κατσέλη – Καστανίδη, δεδομένου ότι η πραγματική σχέση τους με τη Δημοκρατική Αριστερά είναι από χαλαρή έως καιροσκοπική.

Αβραμόπουλος κατά Σαμαρά

Τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ βρίσκονται σε διαρκή διολίσθηση από τότε που ο Α. Σαμαράς έκανε τη «μνημονιακή κωλοτούμπα» και συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ υπό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Η μείωση του ποσοστού της ΝΔ στις σφυγμομετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης επιταχύνθηκε μετά τη διαγραφή από τον αρχηγό της των πιο πιστών του βουλευτών επειδή… επιμένουν στη γραμμή που ο ίδιος τους υπέδειξε και την οποία ο ίδιος ακολούθησε επί ενάμιση χρόνο, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που του ασκούσαν πριν υποκύψει σε αυτές και παραδοθεί άνευ όρων, προκειμένου να χριστεί «πρωθυπουργήσιμος» από την Άνγκελα Μέρκελ και τους γηγενείς ισχυρούς οικονομικούς κύκλους.

Η κατά 180 μοίρες στροφή του Α. Σαμαρά κατέστησε μεν τη ΝΔ το κατεξοχήν κόμμα του Μνημονίου, αλλά ταυτόχρονα αποδυνάμωσε τη θέση του αρχηγού της μέσα στην ίδια του την παράταξη.

Οι «μνημονιακοί» βουλευτές ήταν ανέκαθεν η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ. Μόνος του ο Α. Σαμαράς, με ένα στενό κύκλο εμπίστων του, σήκωσε όλο το βάρος του αντιμνημονιακού αγώνα της ΝΔ, όσο διήρκεσε αυτός, αγνοώντας όλα όσα του έλεγαν ψοφοδεείς και εθελόδουλοι μέσα στο κόμμα του. Με το που διέγραψε, όμως, ο Α. Σαμαράς ικανό μέρος των βουλευτών που τον στήριζαν τις δύσκολες ώρες περιέπεσε μόνος του σε πολιτική ομηρία στα νύχια των «μνημονιακών» της ΝΔ!

Δικαίως τώρα αυτοί απαιτούν ανακατανομή της εξουσίας μέσα στο κόμμα. Δεν άργησαν καθόλου να δράσουν. Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Δημήτρης Αβραμόπουλος, εξέχων «μνημονιακός», διάλεξε την Κυριακή το Βήμα για να αμφισβητήσει ευθέως και δημοσίως την κορυφαία μετεκλογική επιλογή του Α. Σαμαρά. Αυτοδυναμία θέλει ο Σαμαράς, συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ο Αβραμόπουλος!

«Μην ακούω τώρα περί ΠΑΣΟΚ και συγκυβέρνησης… Συνενόχους ψάχνουν», είχε δηλώσει ο Α. Σαμαράς. «Και στην περίπτωση αυτοδυναμίας η συνεργασία θα επιδιωχθεί», δήλωσε στο Βήμα ο Δ. Αβραμόπουλος…

Φυσικά, ούτε που διανοείται να πάρει πειθαρχικά μέτρα εναντίον του Δ. Αβραμόπουλου ο Α. Σαμαράς. Οι συσχετισμοί μέσα στη ΝΔ πλέον δεν του επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Μόνο «αντιμνημονιακοί» θα διαγράφονται από τη Δεξιά από δω και πέρα…

 Θα του φέρουν και την… Ντόρα;

Η πολιτική αποδυνάμωση του Α. Σαμαρά δεν πρόκειται βεβαίως να σταματήσει σε δηλώσεις στελεχών της ΝΔ που αμφισβητούν δημοσίως τη γραμμή του. Ούτως ή άλλως, οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι η φιλομνημονιακή γραμμή είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, παρά τα φληναφήματα του προέδρου της ΝΔ περί δήθεν αυτοδυναμίας, η οποία τώρα δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να επιτευχθεί.

Ένας προσωπικός πολιτικός ε- φιάλτης περιμένει συν τοις άλλοις τον Α. Σαμαρά. Ένα σοβαρό ζήτημα αναδύεται. Τώρα που ο ίδιος αποφάσισε να γίνει πρωταγωνιστής της εφαρμογής της ολέθριας γραμμής του νέου Μνημονίου, πόσο αντικειμενικά λογικό είναι να παραμένει εκτός ΝΔ η… Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία είναι και αυτή υπέρ του νέου Μνημονίου και η οποία διεγράφη από το κόμμα επειδή υπερψήφισε και το πρώτο Μνημόνιο;

Όσο κι αν αυτό είναι επώδυνο για τον Α. Σαμαρά, η «μνημονιακή κωλοτούμπα» του μετατρέπει την Ντόρα από «αποστάτη» σε… πρωτοπόρο, που υπέδειξε έγκαιρα τη γραμμή που ακολουθεί σήμερα η ΝΔ!

Θα το γράψουμε ωμά: Οι «μνημονιακοί» της ΝΔ κινούνται ήδη για να φέρουν την Ντόρα πάλι μέσα στη ΝΔ και φυσικά σε ηγετικό ρόλο!

«Πρέπει να γυρίσουν στη ΝΔ η κυρία Μπακογιάννη και άλλα στελέχη;» ρώτησε –καθόλου τυχαία, φυσικά– το Βήμα τον Δ. Αβραμόπουλο. «Η ΝΔ έχει τις πόρτες της ανοιχτές να δεχτεί όλους όσοι αποδέχονται, ενστερνίζονται και συνυπογράφουν το αξιακό και προγραμματικό της πλαίσιο», απάντησε αυτός, μεταξύ άλλων. Τα πάντα ανοιχτά, δηλαδή.

Αν, μάλιστα, δεν υπήρχε αυτή η αιφνιδίως εμφανισθείσα επιπλοκή με το εκατομμύριο του συζύγου της Ντόρας, η οποία αναμένεται να καθυστερήσει ίσως τις εξελίξεις, δεν αποκλείεται καθόλου να είχαν ήδη εκδηλωθεί και με πιο επίσημο τρόπο οι διαδικασίες επανένταξης της Ντόρας στη ΝΔ. Αυτή η ιστορία, πάντως, θα έχει πολιτικό ενδιαφέρον. 

                                                              

 

Η άρνηση της δεξιάς(!!!) ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των "σοσιαλιστών" προκατόχων της...

Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν».

Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο 20 δισ. ευρώ.

«Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται ο Βίκτορ Όρμπαν, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Ο Όρμπαν επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»!

Με ιερή αγανάκτηση η «Μοντ» πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. γιατί προτίμησε να πάει στη Νότια Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον. τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η «Μοντ», προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. ή των διεθνών οργανισμών!».

ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥΣ

Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο.

«Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση. αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα».

Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησης Όρμπεν απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές:

«Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές.

«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» και προσθέτει: «Η ομάδα του Όρμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την "εθνική συνοχή"».

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΦΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Το χειρότερο από όλα όμως για την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα. «Άγια των Αγίων» της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.: τις τράπεζες!

Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε. 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλαδή.

Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων.

Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στους Ούγγρους.

Άρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν.

«Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!».

ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Αμ' έπος αμ' έργον! Η κυβέρνηση Όρμπαν ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες!

Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί - η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη - με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει.

Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια - να 'τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως - αμέσως μόνο για φέτος!

«Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών.

Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό - δηλαδή στο 10% - τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων.

Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών!

«ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ "ΓΔΑΡΑΤΕ" ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΣΤΕ!»

Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι. δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές».

Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών - μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας.

«Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης.

Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από. ξένες τράπεζες - πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές!

Πρακτικά, λοιπόν, από τα 700 εκατομμύρια ευρώ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι. Ευρωπαίοι!

Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν!

Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης.

ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ

Η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας.

Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο. πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί.

Η κυβέρνηση Όρμπαν αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα «λαμόγια» του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά. 75% από 30.000 ευρώ το μήνα (ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε 7.500 ευρώ. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η. Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα».

Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Όρμπαν ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των «Κουίσλινγκ» που υπηρετούν την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.

Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ε.Ε., της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής κ.λπ., πέρα φυσικά από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και κρίσιμων υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης.

Παράλληλα, μέχρι σήμερα πρέπει να παραδώσει το πόρισμά του ο Λάσλο Πάπτσακ στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αναφορικά με τη ζημιά που προξένησε στο δημόσιο συμφέρον η διακυβέρνηση των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Φέρεντς Γκιούρτσαν και του Γκόρντον Μπάιναϊ προκειμένου να αποφασίσει ο Όρμπαν αν θα τους παραπέμψει σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να τον καταδικάσει.

Η Πορεία προς το Συνέδριο του ΕΠΑΜ

  

Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, μέλη και φίλοι του ΕΠΑΜ,

Έχουν περάσει οκτώ μήνες από κείνο το πρωϊνό της 16/7/2011, στην Αργυρούπολη, ημέρα που συγκροτήθηκε το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) για να οργανώσει τις αντιστάσεις και τον ενωτικό αγώνα του λαού, πέρα και πάνω από ιδεολογικούς διαχωρισμούς, ενάντια στο καθεστώς κατοχής.

Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής μας, όπως είχαμε δεσμευθεί και στην αρχή σαν Πρωτοβουλία Πολιτών ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, διακηρύξαμε ότι επιδιώκουμε τον πολιτικό χαρακτήρα ενός μεγάλου κοινωνικο-πολιτικού μετώπου που προσπαθεί να κινητοποιήσει την ίδια την κοινωνία από την βάση. Είχαμε επίσης ξεκαθαρίσει ότι, μέχρι το Πρώτο Συνέδριό μας, τα καθοδηγητικά όργανα που εκλέχθηκαν στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη θα είναι προσωρινά και ότι οι κατά τόπους πυρήνες θα συγκροτούνται αυτόνομα στην βάση ανοικτών αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών.

Ένα αυθεντικά παλλαϊκό μέτωπο για την ανατροπή της κατοχής, την κατοχύρωση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας γεννιέται και προχωράει μόνο όταν εκφράζει αυθεντικά την κοινωνία. Και η κοινωνία την εποχή της Ιδρυτικής Διακήρυξης βρισκόταν στον απόηχο του Συντάγματος, της πολύχρωμης Βαβέλ των πλατειών, του υπαρξιακού σοκ της αφύπνισης μιας κοινωνίας μετά από πολλά χρόνια αφασίας και αδράνειας, του πολιτικού μπάχαλου των πολυποίκιλων κινημάτων και της δυσπιστίας απέναντι στον ρόλο των οργανωμένων συλλογικοτήτων.

Βήμα-βήμα, στην αρχική φάση του φθινοπώρου, το ΕΠΑΜ στήθηκε στα πόδια του μέσα από την δημιουργία τομέων και πυρήνων παναττικά και πανελλαδικά και προσπαθήσαμε όλοι να δημιουργήσουμε τάξη μέσα από το χάος, ένα χάος που αντανακλούσε την συνείδηση που υπήρχε μέσα στην ελληνική κοινωνία. Τότε, με την δυναμική που μας έδινε η ζωντανή καθημερινή επικοινωνία του Δημήτρη Καζάκη με το κοινό μέσα από την εκπομπή του Ράδιο 9,  και τις συχνές ομιλίες του στην επαρχία και την Αθήνα, αποκτήσαμε εύρος μέσα στην κοινωνία δυσανάλογο με τις οργανωτικές μας δυνατότητες.

Το κίνημά μας, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες, σ’ εκείνη την φάσηκαθυστέρησε οργανωτικά λόγω των προχειροτήτων, της ασυνεννοησίας, της πολιτικής απειρίας και των προβλημάτων από την συνύπαρξη αγωνιστών από διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές και κομματικές αφετηρίες. Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση ήταν που χρειάστηκε να «δέσει» οργανωτικά το μέτωπο, ξεκαθαρίζοντας τις καταστάσεις εκείνες που υπονόμευαν το παλλαϊκό του εύρος και δυναμίτιζαν την πολιτική φυσιογνωμία του.

Με το που αρχίσαμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και να ωριμάζουν οι πυρήνες και η ζύμωση των τοπικών ΕΠΑΜ με την κοινωνία, το Μέτωπό μας ανέπτυξε δυναμική. Συμμετείχαμε ενεργά σε απεργιακούς αγώνες, σε καταλήψεις, κινητοποιήσεις, δράσεις ενημέρωσης και κοινωνικής αλληλεγγύης, στον ξεσηκωμό των γειτονιών της Αττικής με τις πορείες αντίστασης, κάναμε επαφές με άλλα κινήματα για ένα Μέτωπο του ΟΧΙ, είμαστε παρόντες σε όλα τα μεγάλα συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας, με αποκορύφωμα την παρουσία μας την εβδομάδα των μεγάλων συγκρούσεων του Φεβρουαρίου, από την Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου μέχρι την δραματική Κυριακή της 12ης Φεβρουαρίου, που το ΕΠΑΜ πραγματοποίησε μαζική και δυναμική παρουσία στην Παλαιά Βουλή και το Σύνταγμα.

Το ΕΠΑΜ έτσι άρχισε να μετατρέπεται σε μάχιμη πολιτική οργάνωσηδείχνοντας ότι στις τάξεις του βρίσκονται αποφασισμένοι Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, που είναι έτοιμοι να παλέψουν πραγματικά για τον λαϊκό ξεσηκωμό. Γι’ αυτό τον λόγο ξεκίνησε η στοχοποίηση του ΕΠΑΜ με ψευδεπίγραφες κατηγορίες και με αρκετά προβοκατόρικα και διαστρεβλωτικά των θέσεών του δημοσιεύματα.

Ήταν η ώρα να ολοκληρωθεί η οργανωτική μας συγκρότηση, να πάψουμε να είμαστε πολιτικά ασύντακτοι, καθώς τα σημάδια στον πολιτικό ορίζοντα δείχνουν κάτι περισσότερο από πιθανή την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και την νομιμοποίηση της καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων. Η επιτάχυνση της διαδικασίας απόφασης μέσα από τους πυρήνες για την «νομική μορφή» του ΕΠΑΜ έγινε, αφ’ ενός μεν, για να μπορέσει αμεσοδημοκρατικά κάθε μέλος του ΕΠΑΜ να αποφασίσει και όχι δι’ αντιπροσώπων στο Συνέδριο και, αφ’ ετέρου γιατί εκτιμήσαμε ότι τις επόμενες εβδομάδες η καταστολή μπορεί να πάρει τόσο εκτεταμένες διαστάσεις, όπως δείχνουν και δηλώσεις πολλών καθεστωτικών παραγόντων εν όψει της 25ης Μαρτίου, ώστε να χρειάζεται επειγόντως η νομική θωράκιση του Μετώπου.

Η ολοκλήρωση της καθολικής ψηφοφορίας της Κυριακής, 11 Μαρτίου,μεταξύ όλων των ηλεκτρονικά εγγεγραμμένων μελών μας, ήταν ένας σταθμός στην οκτάμηνη παρουσία του ΕΠΑΜ, καθώς ήταν η πρώτη φορά που η οργανωτική ραχοκοκαλιά του Μετώπου αντιμετώπισε και έφερε ικανοποιητικά σε πέρας μια τόσο ευρεία και απαιτητική διαδικασία. Η απόφαση, με την συντριπτική πλειοψηφία των ενεργών μελών μας, να λάβει το ΕΠΑΜ την νομική μορφή του κόμματος, διατηρώντας την πολιτική μορφή του Μετώπου, είναι ένα αποφασιστικό βήμα στην ολοκλήρωση της οργανωτικής και πολιτικής μας συγκρότησης που θα λάβει τα τελικά της χαρακτηριστικά στο Πρώτο Συνέδριο του ΕΠΑΜ, στις αρχές Απριλίου (6-8 Απριλίου, στο ΣΕΦ, εκτός απροόπτου).

Στην πορεία προς το Συνέδριο ολοκληρώθηκε ο Διάλογος για την Οργανωτική Δομή του Μετώπου, που κράτησε πάνω από δύο μήνες με συζητήσεις μέσα στους πυρήνες και τις επιτροπές, υποβολή προτάσεων από πολλά μέλη μας και αναρτήσεις στο διαδικτυακό φόρουμ. Στην συνέχεια, από την επομένη της Παναττικής, θα συγκροτηθεί ειδικήΕπιτροπή Οργανωτικού-Καταστατικού αποτελούμενη από όσους έχουν ήδη κάνει προτάσεις επί του Οργανωτικού και 3-4 εκπροσώπους των προσωρινών επιτροπών η οποία θα προετοιμάσει την πρόταση για το Καταστατικό στο Συνέδριο.

Κατά την διάρκεια των εργασιών της Παναττικής συλλέγονται υπογραφές για την κατάθεση της Αίτησης νομικής μορφής του Κόμματος και ενός τυπικού Καταστατικού στον Άρειο Πάγο (χρειάζονται 250 υπογραφές με πλήρη στοιχεία) και γίνονται οι διεργασίες του Συντονιστικού της Οργανωτικής Γραμματείας του Συνεδρίου για την επιλογή των μελών της.

Στις αμέσως επόμενες ημέρες θα συγκληθούν ξανά οι προσωρινές Επιτροπές του ΕΠΑΜ ώστε να βγει ο Κανονισμός Διαδικασίας του Συνεδρίου (πώς

θα γίνονται οι συζητήσεις, εκλογή προεδρείου, ορισμός συνεδριών κλπ). Το Πρώτο Συνέδριό μας πρέπει να είναι ένα μάχιμο και αποφασιστικό Συνέδριο που θα γίνει με βάση τις τελικές καταστάσεις εγγεγραμμένων μελών μας της ψηφοφορίας της 11^ης Μαρτίου συν όσους συμπληρωματικά εγγράφηκαν

μέχρι σήμερα, στην Παναττική.

Για τον λόγο ότι στην ψηφοφορία της Κυριακής παρουσιάστηκε ένα υψηλό ποσοστό, λίγο πάνω από το 40% με βάση τα προσωρινά αποτελέσματα, μη προσελθόντων εγγεγραμμένων μελών, θα γίνει επίσης άμεσα σύγκλιση όλων των συντονιστών και των συντονιστικών των πυρήνων για την καλύτερη οργάνωση του Συνεδρίου. Πρέπει να ξεκαθαριστεί αν ανάμεσα στα μέλη που δεν προσήλθαν υπάρχουν πολλοί νεο-εγγεγραμμένοι που θέλουν να μείνουν απλώς φίλοι του ΕΠΑΜ, ή φταίει το ότι δεν ενημερώθηκαν επαρκώς για την ανάγκη προσέλευσής τους, όπως επανειλημμένα είχε τονισθεί από τις ανακοινώσεις της Εφορευτικής.

Είναι γεγονός ότι, από την στιγμή που το Μέτωπο άρχισε να δουλεύει εντατικά, ο κόσμος μας ίσως δεν είχε τον χρόνο να αφομοιώσει τα προτάγματα που τέθηκαν. Όμως, αν μια λύση είναι να αυτομαστιγωθούμε για τις ελλείψεις μας, μια άλλη και καλύτερη είναι να εντείνουμε μαζικά την δουλειά μας. Χρειάζεται πλέον η προσωπική επαφή των συντονιστικών με όλα τα εγγεγραμμένα μέλη καθώς από εδώ και πέρα θα είναι καθοριστικός ο ρόλος τους. Δεν μπορούμε να στηρίζουμε τα πάντα σε ένα Ίντερνετ, σε ένα e-mail, σε ένα τηλέφωνο. Όταν πλησιάσεις το κάθε μέλος προσωπικά αλλάζει η συμπεριφορά του κι αυτό φάνηκε από το πόσο ενθουσιώδης ήταν η αντίδραση των ενεργών μελών μας όταν κλήθηκαν να ψηφίσουν.

Η εκλογή των αντιπροσώπων απευθείας από τους πυρήνες πρέπει να γίνει με πολύ υψηλά ποσοστά απαρτίας. Γι’ αυτό χρειάζεται μεγαλύτερη εμπειρία και ανέβασμα του μέσου όρου της δουλειάς των συντονιστικών οργάνων. Όσοι πυρήνες δεν επιτύχουν ικανοποιητικά ποσοστά παρουσίας των μελών στις συνελεύσεις τους ίσως να μην μπορέσουν να εκπροσωπηθούν στο Συνέδριο. Τα πρακτικά των συνελεύσεων που θα εκλέξουν αντιπροσώπους θα δοθούν από τους πυρήνες στην Οργανωτική Γραμματεία του Συνεδρίου για να τηρηθεί η τάξη της σωστής προετοιμασίας του Συνεδρίου.

Ο κάθε πυρήνας δίνει δεσμευτική εντολή στους αντιπροσώπους του, γι’ αυτό πρέπει να επιλεγούν από κάθε πυρήνα πρώτης τάξεως μαχητές που έχουν δείξει ότι είναι μπροστάρηδες στην δουλειά του Μετώπου. Σκοπός είναι οι σύνεδροι να μπορούν να μεταφέρουν άρτια την εμπειρία τού κάθε πυρήνα και να είναι προσωπικότητες ικανές και άξιες να εκλεγούν στα Καθοδηγητικά Όργανα του ΕΠΑΜ.

Η λειτουργία των προσωρινών επιτροπών –Πολιτικής και Οργανωτικής- του ΕΠΑΜ σταματά με την έναρξη του Συνεδρίου. Η μόνη εισήγησή τους που θα υπάρξει στο Συνέδριο θα είναι ο Απολογισμός των προσωρινών Κεντρικών Οργάνων. Τα μέλη των απερχόμενων Επιτροπών, για να παρίστανται στο Συνέδριο ως σύνεδροι, πρέπει να προταθούν από τους πυρήνες τους, αλλιώς θα έλθουν ως παρατηρητές.

Τα θέματα του Συνεδρίου θα τα εισηγηθούν Ειδικές Επιτροπές που θα εκλεγούν στο Συνέδριο. Η Οργανωτική Γραμματεία του Συνεδρίου είναι όργανο που θα ασχοληθεί με την προετοιμασία του Συνεδρίου, θα αποτελείται από συναγωνιστές και συναγωνίστριες των πυρήνων της Αττικής και ΔΕΝ επεξεργάζεται θέσεις. Το Συνέδριο είναι πολιτικό όργανο που θα αποφασίσει για ζητήματα τακτικής με βάση τις πέντε ιδρυτικές αρχές μας που παραμένουν ίδιες και απαράλλακτες και την μετωπική φυσιογνωμία μας.

Με στόχο να μεταβληθούμε γρήγορα σε μια παλλαϊκή μάχιμη οργάνωση, που θα έχει την δυνατότητα να διεμβολίσει την κεντρική πολιτική σκηνή, στο Συνέδριο θα πρέπει να τεθούν οπωσδήποτε τα εξής θέματα Ημερήσιας Διάταξης:

Α) Ολοκλήρωση της διεργασίας και απόφαση για το Καταστατικό

Β) Η πολιτική των συμμαχιών του Μετώπου με άλλες δυνάμεις και κινήματα

Γ) Η στάση του ΕΠΑΜ απέναντι σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές

Βέβαια, θα μπορεί να προταθεί για την ημερήσια διάταξη οποιοδήποτε άλλο θέμα επικαιρότητας ή να βγει ψήφισμα-τοποθέτηση του ΕΠΑΜ δεσμευτικό στην πορεία του για κάποιο πολιτικό ζήτημα που θα κριθεί αναγκαίο. Στην τελική συνεδρία της Κυριακής θα γίνει η εκλογή των νέων Κεντρικών Οργάνων.

Στο Συνέδριο δεν πρόκειται να αλλάξει η πολιτική φυσιογνωμία του ΕΠΑΜ αλλά θα επαναπροσδιορισθεί και θα επικαιροποιηθεί ώστε να ανταποκριθεί αποτελεσματικότερα, με τακτικές συμμαχιών και μετωπικών δράσεων, σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία για το λαϊκό κίνημα.

Το Πρώτο Συνέδριο του ΕΠΑΜ πρέπει να είναι ένα ιστορικό Συνέδριο και οι πολιτικές προσδοκίες από αυτό είναι μεγάλες. Καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε σε μια πρόκληση πρωτόγνωρη στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Κι αυτό γιατί για πρώτη φορά δεχόμαστε τέτοια επίθεση και απειλή. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει από την Ιδρυτική μας Συνδιάσκεψη, οι εξελίξεις τρέχουν. Το καθεστώς ημέρα με την ημέρα σκληραίνει την στάση του για να καθυποτάξει κάθε φωνή αντίστασης του Λαού μας από όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πλέον ούτε ελάχιστος χρόνος για εφησυχασμό απέναντι στους τοκογλύφους και στο Μαύρο Μέτωπο των δωσιλογικών δυνάμεων. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ.

ΤΟ ΕΠΑΜ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΕΠΙ ΠΟΔΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Αθήνα, Σ.Ε.Φ.

14-3-2012

[Εισήγηση που έγινε στην Παναττική Συνδιάσκεψη]

Από το Λ.Αποσκίτη

Μέλος της προσ. Πολιτικής Επιτροπής.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΒΑΞΕΒΑΝΗ ΠΡΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΥΣ ! ...ΤΟ ΑΝ...

ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΒΑΞΕΒΑΝΗ ΠΡΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΥΣ ! ...ΤΟ ΑΝ...: κ. Βενιζέλο! Διατελέσατε υπουργός Δικαιοσύνης το 1996. Δεν ήσασταν ένας οποιοσδήποτε πολιτικός σε αυτό το υπουργείο, αλλά ένας γνώστης της Ν...

Κώστας Βάρναλης – "Ελεύθερος Κόσμος" (ΠΡΟΛΟΓΟΣ)

Εισαγωγή:
«Ἢ ποίηση τοῦ Βάρναλη, γράφει ὁ Μενέλαος Λουντέμης, δὲ μύριζε ποτὲ γάλα. Μύριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μπαροῦτι· κατέβηκε δηλαδὴ στὸ στίβο χωρὶς πάρα πολλὰ γυμνάσματα καὶ δοκιμὲς καὶ περιπλανήσεις στοὺς λειμῶνες τῶν ἀσφόδελων. Μ᾿ ἄλλα λόγια, χωρὶς αὐτὲς τὶς πεισιθάνατες κραυγὲς ποὺ ἔβγαζαν ὅλοι οἱ λυρικοί του καιροῦ του. Ὄχι. Ἡ Ποίηση τοῦ Βάρναλη ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀρσενική, λάσια, μιὰ βολίδα ποὔπεσε μὲς στὰ στεκούμενα νερὰ τοῦ μελίπηχτου λυρισμοῦ»...


               Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα
                      και βλόγα το Φονιά,το θύμα βρίζε!
               Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,
                     τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

               Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,
                     σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα
                κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,
                          να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

               Λεφτεριά της χανάκας και του ξύλου,
                         σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.
               Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου,
                     κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!

               Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
                         της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
               και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,
                      του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

              Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα
                  κι απ' τ' αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου,
              διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα,
                  για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου.

              Αθάνατη και θεία και πεμπτουσία
                  του βούρκου, χαίρε ώ! χαίρε Προδοσία!...
              Φως το χέρι, το πόδι προχωρεί
                   στον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί!...

              Κατάγυμνη χορέβει (όλα της φόρα!)
                    στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρα
              τουρλώνεται κι ουρλιάζ': «Είναι δικός μου
                       αφτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».

Στους μεταγενέστερους - Μπ. ΜΠΡΕΧΤ

Αυτοτέλεια ζητάνε ήδη πρώην υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας για Θράκη και Πελοπόννησο, στο όνομα της ανάπτυξης. Ανεξαρτησία ακούγεται σε κάποιους σκοτεινούς κύκλους της Κρήτης. Τέτοιες απόψεις στις περιφέρειες στηρίζονται από την ντόπια ολιγαρχία, το βιομηχανικό επιμελητήριο και άλλους φορείς. Γι αυτό και οι κυβερνήσεις μας υπέγραψαν και το "Δουβλίνο 2" ...

Γενικεύεται προοδευτικά η πεποίθηση στις λαϊκές μάζες ότι διέξοδος από την σημερινή αθλιότητα στην χώρα μας είναι δυνατή μόνο χάριν σε μια εξέγερση – επανάσταση που θα μπορούσε να συμβεί με ειρηνικό ή ακόμα και βίαιο τρόπο.  Ειρηνικός τρόπος θεωρείται μια αρνητική στάσης των πολιτών απέναντι στα κελεύσματα της εξουσίας, μια άρνηση συμμετοχής σε κάθε τι που συνιστά εξουσία (γενική απεργία, παύση πληρωμών, άρνηση υπακοής σε νόμους) οπότε και αυτή διαλύεται αυτοδικαίως, ενώ βίαιος το αιματηρό και καταστρεπτικό κτύπημα της κοινωνίας στις δομές και στους φορείς της εξουσίας σήμερα γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο αντάρτικο. Πραγματικά η πολιτική και κοινωνική κατάσταση σήμερα που και οι δύο δυνατότητες προετοιμάζονται τόσο στο ψυχολογικό κομμάτι όσο και σε αυτό της συμμετοχής.

Είναι γεγονός σε ένα διευρυμένο κομμάτι των πολιτών σήμερα ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έπαιξε το ρόλο όχι γενικά μόνο αμερικανικών αλλά πολυεθνικών συμφερόντων. Μέσα σε αυτά τα συμφέροντα εντάσσονται κατά την άποψη μου και γερμανικά κεφάλαια με επικυρίαρχη βέβαια θέση των  αμερικανικών για διάφορους λόγους. Μιλάμε για ένα κομμάτι από το σύνολο 175 ή 700 περίπου εταιρειών, τη λεγόμενη εταιριοκρατία που ελέγχει αντιστοίχως το 20 % ή το 80 % του παγκόσμιου πλούτου και περιμένει απόδοση κεφαλαίων της τάξης του 6 % κάθε χρόνο. Αυτά για το διεθνές πλαίσιο στο οποίο θα αντιτάσσεται μια τέτοια επανάσταση που όπως προείπα θεωρώ ότι ετοιμάζεται.

Αυτό το εταιρικό καρτέλ αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της λεγόμενης "παγκόσμιας διακυβέρνησης".  Μιλάω για κεφάλαια, άρα για τράπεζες και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερον αλλά μακράν υποδεέστερο λόγο για πολυεθνικές παραγωγικές επιχειρήσεις που εκφράζονται μέσα από την Αμερικανική και Γερμανική εξωτερική πολιτική ή την πολιτική της Ε.Ε.  Η αιτία που πλήττεται μάλιστα η κατανάλωση σε χώρες επίθεσης της νεοφιλελεύθερης – νεοφασιστικής λαίλαπας είναι ακριβώς ότι το παραγωγικό κεφάλαιο δεν παίζει πλέον τον βασικό λόγο κερδοφορίας και ανάπτυξης των κρατών, όπως για παράδειγμα πριν από 30-40 χρόνια  αλλά το κύριο λόγο παίζει το χρηματοπιστωτικό μη παραγωγικό, και καταστροφικό κεφάλαιο.  Φυσικά εδώ υπάρχει τόσο σύμπνοια όσο και αντίθεση γιατί αυτοί οι 175 ή 700 όμιλοι που ανέφερα έχουν κοινούς στόχους αλλά και μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ας δούμε επομένως σε αυτά τα πλαίσια το ρόλο μιας πολιτικής που προσδοκά ανεξαρτησία.

Τι γίνεται πρώτα απ’ όλα με τις επαναστάσεις; Είναι πάντοτε προς την κατεύθυνση που θέλει ο λαός; Απαντώ όχι. Οι επαναστάσεις ενίοτε βολεύουν τα πολυεθνικά μπλοκ που βρίσκονται πίσω από τα κράτη και ενίοτε όταν σίγουρα μπορούν να τις ελέγξουν, τις προκαλούν. Γενικότερα πάντως είναι παραδεκτό ότι είναι δύσκολο να ελέγξουν μια πραγματική λαϊκή εξέγερση όταν ειδικά πίσω της κρύβεται όχι μια ανομοιογένεια αλλά ένας ενωμένος λαός. Η περίπτωση της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Αργεντινής και του Εκουαδόρ είναι παραδείγματα κρατών που έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο τους μετά από δεκαετίες εφαρμογής της καταστροφής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της εταιρειοκρατίας χάριν σε αυτήν την σχετική ενότητα. Όσον αφορά την κατάληξη  των λαϊκών νικών σε αυτά τα κράτη θα σημειώσω επιγραμματικά ότι οι αντιπροτάσεις των κρατών της Λατινικής Αμερικής αφού σήμερα το “ALBA” απέναντι στο «ελεύθερο» εμπόριο του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου, με την συμμετοχή - εκτός όσων κρατών προείπα - της Βραζιλίας, της Χιλής, της Κόστα Ρίκα της Ουρουγουάης. Η στροφή σε εθνικοποιήσεις βασικών κόμβων της οικονομίας, η αγροτική μεταρρύθμιση, οι αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις,  οι επενδύσεις σε παιδεία και υγεία είναι το νέο κοινωνικό μοντέλο που προωθούν αυτές οι δημοκρατίες, απαγορευμένο για εμάς και που φυσικά δεν γίνεται γνωστό από τα δικά μας «ελεύθερα» μίντια. Οι λαοί αυτοί προωθούν μέσα από τα ερείπια που άφησε η αμερικανική κυριαρχία ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, αυτό του αλληλέγγυου εμπορίου έξω από τον έλεγχο των τοκογλύφων χρηματιστών, εμπόριο που βασίζεται στην συνεργασία των χωρών και όχι στον ανταγωνισμό τους με την παράγωγή και ανταλλαγή αγαθών στον πλεονεκτικό τομέα κάθε χώρας. Μέσα από τέτοια μοντέλα οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν το κουράγιο για να ξαναστήσουν την ζωή τους. Απέναντι σε αυτό που οι εθνικοί μας δωσίλογοι θεωρούν μονόδρομο, και εννοώ τις υπηρεσίες του ΔΝΤ (επαυξημένο με την Ε.Ε., τον πιο απολυταρχικό θεσμό του 20^ου αι.), τα κράτη της νότιας αμερικής το αρνήθηκαν αμετάκλητα με αποτέλεσμα από το 2005 που το 80% των δανείων του ήταν προς αυτά τα κράτη, το 2007 το ποσό να πέσει μόλις στο 1%!  Αυτό το χρεοκοπημένο ΔΝΤ ήρθε να υπηρετήσει και να σώσει ο Παπανδρέου και το πολιτικό μας σύστημα.

Οι ενδείξεις λένε σήμερα -για όσους διαβάζουν και ερμηνεύουν τις προτάσεις διαφόρων κύκλων - ότι σήμερα ένας από τους στρατηγικούς στόχους των αρπαχτικών είναι ο διαμελισμός της Ελλάδας ώστε να είναι εφικτός ο πλήρης έλεγχος της διαμελισμό που περνά μέσα από τον μοχλό του Καλλικράτη και των μεταναστών έτσι που ο περιφερειάρχης να παίζει τον ρόλο του αυτόνομου κυβερνήτη. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και οι ηγεσίες των δεξιών δυνάμεων προωθούν αυτό τον ρόλο. Μια περιήγηση στο διαδίκτυο είναι αποκαλυπτική. Αυτοτέλεια ζητάνε ήδη πρώην υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας για Θράκη και Πελοπόννησο, στο όνομα της ανάπτυξης. Ανεξαρτησία ακούγεται σε κάποιους σκοτεινούς κύκλους της Κρήτης. Τέτοιες απόψεις στις περιφέρειες στηρίζονται από την ντόπια ολιγαρχία, το βιομηχανικό επιμελητήριο και άλλους φορείς. Γι αυτό και οι κυβερνήσεις μας υπέγραψαν και το "Δουβλίνο 2" την συμφωνία που κάνει την Ελλάδα χωματερή ανθρώπινων και δυστυχισμένων ψυχών. Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι το μόνο και εδώ που καλεί το λαό σε εγρήγορση όπως και ο Δημήτρης Καζάκης προέβλεπε και την κατάρρευση που θα συντελεστεί σε εντεινόμενη εξαθλίωση αρκετά χρόνια πριν.

Αν ο λαός προτάξει συγκεκριμένες ενωτικές πολιτικές τότε θα δοθεί σημαντική διέξοδος σε αυτά τα ζητήματα. Για παράδειγμα η θέση μας για έξοδος από το Ευρώ και επομένως αποχώρηση μας από την Ε.Ε. θα σημαίνει σημαντική ανακούφιση στο μεταναστευτικό αφού σήμερα οι ίδιες συμφωνίες με τους «εταίρους» μας ρίχνουν όλο το βάρος και όχι τυχαία, στους δικούς μας ώμους. Βασικότερο μοχλό λύσης αποτελεί η ίδια η κατάργηση του ευρώ  γιατί το κύριο ενδιαφέρον των μεταναστών στην χώρα μας είναι η συναλλαγματική αξία του συγκεκριμένου νομίσματος. Η περίπτωση μιας εθνικής δραχμής και περαιτέρω επιπλέον έλεγχος της εκροής συναλλάγματος θα δημιουργούσαν ως αντίμετρα της μετανάστευσης. Το νόμισμα θα μπορούσε ν’ αποτελέσει λοιπόν όχι μόνο τη βάση της λύσης του μεταναστευτικού προβλήματος αλλά και του προβλήματος αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας μας από το παγκόσμιο κατεστημένο. 

Απαραίτητες αρχές της επανάστασης στην οποία αναφερόμαστε αποτελούν κυρίως η σαφής προάσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας και ταυτόχρονα η ενοποίηση του λαού. Σε αντιπαράθεση το άναρχο μπορεί να είναι και καθοδηγούμενο. Σαφή προτάγματα ενιαίας λαϊκής συμμαχίας πέρα από ιδεολογικές διαφορές βάζει σήμερα μόνο το ΕΠΑΜ παλεύοντας συνειδητά με όρους την Εθνική κυριαρχία όπως την εννοούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού. Η παρείσφρηση μιας ξένης δύναμης θα ήταν δύσκολη η αδύνατη μέσα στην ολοένα αυξημένη εγρήγορση του λαού και την συστηματική δουλειά στην σφυρηλάτηση της ενότητας. Πρέπει να λάβουμε υπ'όψιν μας ότι στην ιστορία της Ελλάδας τα ξένα συμφέροντα σε περιόδους κρίσιμες και εκρηκτικές όριζαν τις συμμαχίες τους μέσα στις ηγεσίες και τα συντηρητικά κατεστημένα της εξουσίας και ποτέ μέσω μιας λαϊκής εξέγερσης που ύστερα καθοδηγούσαν. Το δεύτερο για αυτούς ελλοχεύει κινδύνους. Τα ξένα κέντρα σήμερα φοβούνται τον Καζάκη ακριβώς γιατί αρχίζει να γίνεται ένας ολοένα και πιο σημαντικός πολιτικός ηγέτης στην ουσία που είναι η ενότητα ή επικοινωνία και η έκφραση του λαού.

Εκτός από την επανάσταση που προκρίνω, και ασφαλώς προτιμώ την ειρηνική της εκδοχή υπάρχει και ο δρόμος της αποδοχής, αποδοχή που σίγουρα θα οδηγήσει σε πράξεις διαμελισμού (κάλιο γαιδουρόδενε θα πούνε) μέσα από την διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωση του λαού και τον αυξανόμενο κατακερματισμό της κοινωνίας της ανάγκης. Αυτό βέβαια δεν τους βγαίνει καλά στην Ελλάδα καθότι έστω και κοιμισμένα τα κοινωνικά αντανακλαστικά του κόσμου ανταποκρίνονται και γι αυτό συνεχίζουν τον πόλεμο με μεγαλύτερα και διαρκέστερα κοινωνικά σοκ.

Ας επανέλθουμε στην θέση που προείπα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απαγκιστρωμένη- ανεξάρτητη από τους Αμερικανούς για να συνεχίσουμε τον συλλογισμό. Για παράδειγμα ο υπουργός οικονομίας της Αμερικής Τίμοθι Γκάϊτνερσυνεργάζεται άψογα και συνεχώς με τις ηγεσίες στην Ευρώπη και το eurogroup που σφάζουν την Ελλάδα. Υπάρχει συνεργασία στο πλιάτσικο. Το δίλημμα που κάποιοι θέτουν Αμερική η Ευρώπη είναι 100% ψευδές.

Πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν ότι δεν υπερασπιζόμαστε κάποια Ευρωπαϊκή ταυτότητα αλλά το έναυσμα για την λεηλασία της χώρας μας έχει ήδη δοθεί τα τελευταία δύο χρόνια από τους σύγχρονους Αμερικανοευρωπαίους σταυροφόρους. Πάντα ο τόπος μας περίμενε αφελώς από την δύση μια σωτηρία και εκείνη ανταπαντούσε πρώτη στην λεηλασία.

 Όλα όσα προείπα είναι παλιά; Να δώσω μια τυχαία επιλογή μερικών ερωτήσεων που μπορεί να προβληματίσουν τον αναγνώστη πως συντίθεται οι έννοιες ανεξαρτησία, πολιτική, γεωπολιτική. Παραθέτω μόνο τα ερωτήματα: Ποια η διαφορετική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, ή πρόσφατα την Λυβιή; Λεηλάτησαν λίγο παλιότερα μαζί ή όχι την Γιουγκοσλαβία; Λεηλατούν ή όχι παντού μαζί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί; Είναι προφανές η  όχι πως η Αμερικανική κυριαρχία εκφράζεται σήμερα στα πλαίσια συμφωνίας με τους εταίρους της στο να έχει την μερίδα του λέοντος επειδή εκφράζει μεγαλύτερα κεφάλαια; Και επιπλέον: Συνεχίζουμε ακόμα να συζητάμε στην βάση αν είμαστε με τις διεθνείς ληστοσυμμορίες ή όχι; Να αποδεχτούμε τον βιασμό του λαού μας από τους μαφιόζους – αρπακτικά ή μπορούμε με ρεαλισμό να εκμεταλλευτούμε τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις;

Μίλησα πιο πάνω για Λατινική Αμερική. Ας δούμε λίγο την περιοχή μας. Την Συρία πολλοί από εμάς την βλέπουμε με περιφρόνηση αλλά είναι ή όχι πιο ανεξάρτητη από εμάς ως κράτος (όχι ως κοινωνία) και η Τεχεράνη αν θέλετε πιο ακμάζουσα κοινωνία από την δική μας παρόλη την «δημοκρατία» μας και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό μας. Παρόλο που δεν επικροτώ τα καθεστώτα τους θα ήθελα να ξέρω γιατί εμάς δεν μας βοήθησε η «δημοκρατία» μας ώστε να μας λεηλατούν και αυτούς γιατί δεν τους αγγίζουν ακόμα; Τι ρόλο παίζουν στην απειθαρχία τους Ρωσία και Κίνα; Αναρωτηθείτε τι ανταλλάγματα θα έδινε η Ρωσία, αν θέλαμε να παίξουμε αλλιώς στην γεωπολιτική σκακιέρα, για μια στρατιωτική βάση ανάλογη με αυτή των Αμερικανών στην Κρήτη.  Με ποιο τρόπο σε αυτή την παγκόσμια σκηνή Βενεζουέλα και Εκουαδόρ μένουν αλώβητα ενώ αντίθετα διαλύονται Ιράκ και Αφγανιστάν; Τι ρόλο έπαιξαν σε Ιράκ και Αφγανιστάν οι εσωτερικές κοινωνικές και πολιτισμικές αντιπαλότητες στην υποταγή τους και τι ρόλο έπαιξε η δίψα για ελευθερία και η ενότητα της κοινωνίας των φτωχών στα νοτιοαμερικανικά κράτη;

Συμπέρασμα: Υπάρχει ελπίδα και προοπτική αρκεί να μην φοβόμαστε και αρκεί να χτίσουμε ακόμα πιο στέρεα την ενότητα. Και αν φοβόμαστε να προετοιμαζόμαστε. Και ας αποφασίσουμε αν αντέχουμε την αθλιότητα και την υποταγή στο βιος που μας απόμεινε και αν μπορούμε να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια τους και αν θέλουμε μαζί ως κοινωνία να ονειρευόμαστε.

Κωνσταντίνος Αγγέλου

μέλος Πολιτικής Επιτροπής του ΕΠΑΜ.

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό και δεν θα το λύσει καμία διεθνής επιτροπή ελέγχου

• Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης

Προσωπικά δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια και τις προθέσεις της κ. Σοφίας Σακοράφα, όμως η ιστορία της διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους δεν είναι ούτε απλή, ούτε αθώα υπόθεση.

Τυχαίνει να γνωρίζω ποιοι σε διεθνές επίπεδο προωθούν αυτή την πρόταση και η δράση τους δεν είναι καθόλου αθώα. Πρόκειται για διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Bretton Woods, CATDM, Attac, Transform, κοκ) που χρηματοδοτούνται είτε απευθείας από άτυπα όργανα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ (ιδρύματα, think tanks, κλπ.), είτε από το ειδικό κονδύλι του ΟΗΕ που χρηματοδοτεί την προώθηση της «παγκοσμιοποίησης», είτε από οργανώσεις δήθεν κοινωφελούς σκοπού που πίσω τους βρίσκονται τράπεζες και πολυεθνικές, είτε απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα πλαίσια της προώθησης του «εθελοντισμού».

Το «κίνημα» αυτό, που δυστυχώς παρέσυρε και μια σειρά έντιμους μελετητές του προβλήματος, αλλά και αγωνιστές, δημιουργήθηκε την εποχή που μετά την επιβολή του σχεδίου Μπέικερ από τις ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, οι λαοί στην περιοχή άρχισαν να ορθώνουν το ανάστημά τους και να απαιτούν την διαγραφή του χρέους για να γλυτώσουν μια και καλή από τους διεθνείς τοκογλύφους, το ΔΝΤ και τις «διεθνείς λύσεις» του προβλήματος που προωθούν οι ΗΠΑ (όπως ήταν το σχέδιο Μπέικερ και Μπράντι, τα οποία αποτελούσαν αναδιάρθρωση του χρέους με «βαθύ κούρεμα» και τα οποία κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τις χώρες εκείνες που τα αποδέχτηκαν)

Βασικό όπλο ενός λαού για να επιβάλει τη (μερική ή ολική) διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους του, ήταν και παραμένει η αποκατάσταση και θωράκιση της εθνικής κυριαρχίας του από κάθε άποψη. Αυτό ήταν και παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες των διεθνών τραπεζών, των πολυεθνικών και φυσικά όλων εκείνων των χωρών που στηρίζουν την παντοκρατορία τους στο ξεζούμισμα των άλλων χωρών. Για να χτυπηθεί αυτό το λαϊκό αίτημα εμφανίστηκε το «κίνημα» των διεθνών ΜΚΟ που έναντι της διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας και της διαγραφής του τοκογλυφικού χρέους, αντιπρότεινε τη δημιουργία μιας διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους που με την συγκατάθεση οφειλέτη και πιστωτή θα διερευνά και θα αποφασίζει ποιο μέρος του χρέους είναι «δίκαιο» για να το επωμιστεί ο λαός της οφειλέτριας χώρας. Αυτή η επιτροπή θα έχει το καθεστώς ενός ιδιότυπου δικαστηρίου της Χάγης και οι αποφάσεις του μπορεί να μην είναι δεσμευτικές, αλλά, όπως κανείς καταλαβαίνει, μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά σε βάρος ενός λαού που διεκδικεί την παραγραφή, ακύρωση του χρέους, πέρα από αυτό που η επιτροπή θα κρίνει ως «άδικο». Με αυτόν τον τρόπο αναιρείται το μοναδικό όπλο που έχει ένας κυρίαρχος λαός για να αντιμετωπίσει τους διεθνείς τοκογλύφους: την ασυλία του κράτους του λόγω εθνικής κυριαρχίας.

Ποιο όμως τμήμα του χρέους είναι «δίκαιο» και ποιο «άδικο»; Από ποια σκοπιά και με ποια κριτήρια μπορεί να κριθεί κάτι τέτοιο; Οι ΜΚΟ προωθούν την ιδέα ότι «άδικο» χρέος είναι μόνο εκείνο που αποτελεί προϊόν ύποπτης συναλλαγής ανάμεσα σε κυβερνήσεις και δανειστές. Γι’ αυτό και ζητούν τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων, ώστε να διαπιστωθεί ποια είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής. Ως τυπικό παράδειγμα αναφέρεται αυτό που έκανε το Εκουαδόρ και πρόεδρος της χώρας Κορέα. Ωστόσο υπάρχουν πολλά και σοβαρά ερωτηματικά. Για παράδειγμα: όταν μια χώρα, όπως το Εκουαδόρ, ο κύριος όγκος του χρέους του είναι μέσα από δανειακές συμβάσεις με τράπεζες, τότε ο έλεγχος μπορεί να γίνει εξετάζοντας μία-μία τις συμβάσεις και το πώς διατέθηκαν τα κονδύλια της συγκεκριμένης σύμβασης. Τι θα γίνει όμως αν το χρέος είναι σχεδόν στο σύνολό του ομόλογα που εκδίδονται, τοποθετούνται και διακινούνται ελεύθερα στη διεθνή αγορά (πρωτογενή και δευτερογενή), όπως συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας; Τότε τι σημαίνει έλεγχος σ’ αυτή την περίπτωση; Απολύτως τίποτε. Οι ειδικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην περίπτωση δανεισμού μέσω δημοπρασίας ομολόγων, το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι αν έγινε σωστά και νόμιμα η δημοπρασία, αν οι διαμεσολαβούσες τράπεζες αμείφθηκαν με μεσιτεία που δεν παραπέμπει σε ύποπτες συναλλαγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέφτουν μίζες και εξαγορές με τα ομόλογα. Όμως οι μίζες και τα συναφή δίνονται μετά μέσω κυρίως της δευτερογενούς με χειραγώγηση της αγοραπωλησίας των ομολόγων, ή παραγωγών πάνω σ’ αυτά τα ομόλογα, κοκ, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαπιστωθεί διότι, όπως λένε οι επαίοντες, η αγορά αυτή είναι τόσο διαφανής όσο ένα ποτήρι γάλα. Επομένως όταν εμφανίζονται κάποιοι, δήθεν γνώστες και ειδικοί, στην Ελλάδα και μιλούν για έλεγχο των δανειακών συμβάσεων, αυτό που είναι πιθανό να συμβαίνει είναι δυο πράγματα: είτε πρόκειται για ανίδεους που προσπαθούν να κάνουν καριέρα πάνω στην «κασίδα του ψωριάρη», είτε πρόκειται για σκοπιμότητα. Και η σκοπιμότητα είναι απλή: να βγει λάδι ο μεγαλύτερος όγκος του χρέους, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ελεγχθεί τουλάχιστον με τον τρόπο που ισχυρίζεται η «διεθνής επιτροπή». Φανταστείτε τι θα γίνει αν σε κάποια φάση η κυβέρνηση, ετούτη ή κάποια άλλη που μπορεί να την διαδεχθεί για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, δώσει στη δημοσιότητα τις συμβάσεις δανεισμού, που αφορούν μόλις το 0,5% του δημόσιου χρέους της χώρας και διορίσει μια επιτροπή σαν αυτήν που ζητάνε οι διεθνείς ΜΚΟ. Ότι κι αν αποφανθεί αυτή η επιτροπή το συντριπτικό μέρος του χρέους – δηλαδή, τα ομόλογα – δεν μπορούν να ελεγχθούν και έτσι θα εξαγνιστούν για να εμφανιστούν ως «δίκαιη» οφειλή. Με άλλα λόγια στρώνεται ο δρόμος για να καμφθεί το ισχυρό λαϊκό επιχείρημα, που πηγάζει από το κοινό περί δικαίου αίσθημα του λαού, ότι «δεν έκανα εγώ τον λογαριασμό, άρα δεν οφείλω να τον πληρώσω». Κάτι το οποίο σχετικά εύκολα μπορεί να τεκμηριωθεί, όχι μόνο μακροοικονομικά, όπως το έχουμε κάνει επανειλημμένα, αλλά και πολύ συγκεκριμένα, αρκεί να ανοίξουν όλοι οι δημόσιοι λογαριασμοί και όχι μόνο οι όποιες δανειακές συμβάσεις.

Όμως ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι κύριοι αυτοί που προτείνουν τη «διεθνή επιτροπή» ξέρουν ή μπορούν να βρουν το ύποπτο ή παράνομο χρέος, πόσο από το χρέος μπορεί να πληρώσει ένας λαός; Στο ερώτημα αυτό κανείς δεν απαντά. Για παράδειγμα ας πούμε ότι το ύποπτο ή παράνομο χρέος είναι 50-60%, ποιος μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι το υπόλοιπο χρέος μπορεί να πληρωθεί από τον λαό και την χώρα; Όταν μια χώρα και ένας λαός έχει κυριολεκτικά λεηλατηθεί επί δεκαετίες και έχει οδηγηθεί στην χρεοκοπία, τι σημαίνει «δίκαιο» και «άδικο» χρέος όταν η χώρα και ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει τίποτε; Εκτός κι όλα αυτά στήνονται για να εξαναγκάσουμε την χώρα και τον λαό της που δεν μπορεί να πληρώσει, να ξεπουληθεί όχι για όλο το χρέος, αλλά μόνο για εκείνο το χρέος που είναι «δίκαιο». Τέτοια περίπτωση είναι και η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος, τουλάχιστον άνω του 90%, είναι συσσωρευμένοι τόκοι πάνω σε κεφαλαιοποιημένους τόκους παλιότερων δανείων. Με άλλα λόγια το χρέος της χώρας έχει δημιουργηθεί κατά κύριο λόγο πληρώνοντας πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι τα αρχικά δάνεια – που έτσι ή αλλιώς έχουν ξεπληρωθεί δεκάδες φορές έως σήμερα – ήταν «δίκαια», γιατί μια χώρα και ένας λαός να ξεπουλιέται για να πληρώνει πανωτόκια; Αυτό ακριβώς το ζήτημα, που δεν είναι μόνο πρόβλημα της υπερχρεωμένης Ελλάδας, ήρθε να αντιμετωπίσει η πρόταση του ΟΗΕ (Απρίλιος του 2010) που θεωρεί ως «απεχθές χρέος» όχι μόνο εκείνο που είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής, αλλά κάθε χρέος που για να πληρωθεί οδηγεί στην καταστρατήγηση, παραβίαση, ή και κατάργηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν λοιπόν μια χώρα αναγκάζεται να συνθλίψει τη δουλειά και τα εισοδήματα του λαού της, να περικόψει δραστικά δημόσιες και κοινωνικές παροχές και να ξεπουλήσει την περιουσία της και έτσι να θέσει την ασφάλεια, την ευνομία και την ομαλότητά της σε κίνδυνο, προκειμένου να πληρώσει τους δανειστές της, τότε το χρέος της θεωρείται «απεχθές» και οφείλει να αρνηθεί την πληρωμή του. Τάδε έφη ο ειδικός επιτετραμμένος για την μελέτη και αντιμετώπιση του χρέους σε εισήγησή του προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2010, η οποία κατά πλειοψηφία έγινε αποδεχτή από αυτό το διεθνές σώμα. Και είναι μάλλον περίεργο που όσοι σκίζονται για τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων στην Ελλάδα, δήθεν για να αποκαλύψουν το μέρος του χρέους που είναι «απεχθές», τους διαφεύγει ως δια μαγείας αυτή η σημαντική συμβολή του ΟΗΕ στην έννοια του «απεχθούς χρέους».

Στη θέση λοιπόν του αιτήματος για διεθνή επιτροπή ελέγχου του δημόσιου χρέους, πρέπει να μπει το βαθιά δημοκρατικό και λαϊκό αίτημα για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών ώστε να δούμε που και πώς προέκυψαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους και προς όφελος τίνος δαπανήθηκαν τα κονδύλια του δημόσιου ταμείου (τακτικά και δανειακά). Μόνο έτσι μπορεί να ελεγχθεί το αλισβερίσι, το πάρε-δώσε κάτω από το τραπέζι, οι ρεμούλες και οι αρπαχτές. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει μόνο όταν οι δημόσιοι λογαριασμοί γίνουν πραγματικά δημόσιοι, δηλαδή προσβάσιμοι και ελέγξιμοι από όλους του πολίτες και όχι μόνο από επιλεγμένους «ειδικούς», υπό την άμεση εποπτεία του κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου που δεν θα είναι υποτελές της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά αληθινά κυρίαρχο και εργαζόμενο σώμα, όπου τα μέλη του θα έχουν περιορισμένο χρόνο θητείας, θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν απευθείας στους εκλογείς τους, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή διαπιστώσουν ότι δεν επιτελούν το έργο για το οποίο τους έχουν στείλει στο κοινοβούλιο, κοκ. Φυσικά, ύστερα από τον αναγκαίο δημοσιονομικό έλεγχο – με αναδρομική ισχύ – όποιος βρεθεί ότι εμπλέκεται σε διαπάσθιση του δημόσιου χρήματος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, πολιτικός, κόμμα ή εταιρεία, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και να κατασχεθεί η περιουσία του στο σύνολο της ως ελάχιστη αποζημίωση για τις πράξεις του.

Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, η μια πρόταση περί «διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους» αναθέτει πάλι σε κάποιους άλλους, ειδικούς ή μη, το ζήτημα που πρέπει να λύσει ο ίδιος λαός διεκδικώντας και κατακτώντας επιτέλους τη δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο. Και δημοκρατία θεμελιώνεται σε δυο βασικές αρχές: την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Αρχές που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν με το επαχθές και απεχθές δημόσιο χρέος της χώρας και το καθεστώς υποδούλωσης και κατοχής που έχουν επιβάλει οι δανειστές, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ.

Με ειλικρινείς χαιρετισμούς
Δημήτρης Καζάκης