Τετάρτη 13-02-2013 ωρα 10:30 θα καταθέσουμε το αίτημα / έκκληση στον Αρειο Παγο

Posted on Ιανουαρίου 28, 2013 (Δημιουργήθηκε από Nτόρα Κρητικοπούλου 26.01.2013)

by kapagriniouΔημιουργήθηκε από Nτόρα Κρητικοπούλου 26.01.2013

ΠΡΟΣ

Τους κ.κ. Διευθύνοντες τις Εισαγγελίες Πλημμελειοδικών και Εφετών της χώρας
 Την κ. Πρόεδρο του Αρείου Πάγου
 Τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου
 Τους κ.κ. Εισαγγελείς / Αντεισαγγελείς της χώρας
 Την Ένωση Δικαστών & Εισαγγελέων
 Την Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας
 Τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
ΑΙΤΗΜΑ / ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Του/Της …………………………………………………………………………………………
κατοίκου ………………………………………………………………………………………..

Για την έγγραφη τοποθέτηση / απάντηση των ανωτέρω λειτουργών, φορέων και εκπροσώπων της Δικαιοσύνης για τη θέση τους απέναντι στα κατ΄εξακολούθηση εγκλήματα, κακουργηματικής μορφής, που κατά την αξιολόγησή μας διαπιστώνουμε ότι διαπράττονται από βουλευτές σε βάρος της χώρας και του Ελληνικού Λαού.
Στις 14.01.2013 ψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων από 166 βουλευτές η Σύμβαση Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης που υπεγράφη στις 07.12.2012 μεταξύ δανειστών και Ελλάδας (ΦΕΚ 240/2012).

Νομιμοποιήθηκαν έτσι όλοι οι όροι των μέχρι σήμερα επιβληθέντων Μνημονίων, παρά την κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), του Διεθνούς Δικαίου, της Συνθήκης των Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ειδικότερα, απέκτησε νομοθετική κάλυψη η παράδοση της χώρας μας στις ξένες οικονομικές δυνάμεις, με την εκχώρηση σε αυτές της εθνικής μας κυριαρχίας, δεδομένου ότι συμφωνήθηκε ως όρος δανεισμού ότι σε περίπτωση μη δυνατότητας αποπληρωμής του χρέους:
«Ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης».

Είναι πλέον από βέβαιο ότι η χώρα μας δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει το υπέρογκο ποσό του χρέους (άραγε ποιο είναι αυτό και πώς δημιουργήθηκε;).

Στην περίπτωση λοιπόν αυτή, η χώρα μας δεν έχει καμία προστασία έναντι των ξένων οικονομικών κατακτητών/δανειστών, καθόσον οι 166 ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ, ψηφίζοντας την παραπάνω ΠΝΠ (ΦΕΚ 240/2012), τη δέσμευση του συνόλου της περιουσίας της χώρας προς όφελος των ξένων οικονομικών δυνάμεων, παραιτούμενοι εν γνώσει τους από κάθε δυνατότητα αξιοποίησης αυτής προς όφελος των Ελλήνων, και τη μελλοντική και άνευ οιουδήποτε περιορισμού κατάσχεση κάθε περιουσιακού στοιχείου του Κράτους.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, ΟΙ 166 ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΠΛΗΡΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (δεδομένου ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας λειτουργεί προς όφελός του), ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ, ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ, ΣΤΙΣ 14.01.2013, ΤΗΝ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΠΑΞΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΤΟΝΑ ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΗ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ που επιχειρήθηκε και συντελέσθηκε.

Οι 166 βουλευτές, που ψήφισαν αντισυνταγματικό νόμο και δη την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας (ΦΕΚ 240/2012) -τα ονόματά τους παρατίθενται παρακάτω- επιχείρησαν και διέπραξαν, με σφετερισμό της ιδιότητάς τους, την κατάλυση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, καθόσον προσέβαλαν ευθέως θεμελιώδεις αρχές του (άρθρ.134α Π.Κ. περ.(στ): η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και περ.(η): η γενική ισχύς και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα), βομβαρδίζοντας συγχρόνως τη βάση της Δημοκρατίας που είναι η λαϊκή βούληση και κυριαρχία.

Σύμφωνα με τα άρθρα 134 § 2 & 134α Π.Κ., η αλλοίωση/κατάργηση/απενεργοποίηση του Πολιτεύματος συνιστά το ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ που είναι αυτόφωρο.

Σύμφωνα με την υπ΄αριθμ. 4/2012 Εγκύκλιο του κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προς τους Διευθύνοντες τις Εισαγγελίες Εφετών της χώρας, και σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο δράστης αυτόφωρου κακουργήματος πρέπει να συλλαμβάνεται αμέσως, να οδηγείται στον αρμόδιο Εισαγγελέα, και στην περίπτωση που ο δράστης είναι βουλευτής, δεν απαιτείται έγκριση ή άδεια της Βουλής για την ενέργεια αυτή. Συγκεκριμένα αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Επιτρέπεται η φυσική παρεμπόδιση του επιτιθέμενου βουλευτή με τα συνήθη αποτρεπτικά μέσα που εφαρμόζονται στους παρανομούντες κοινούς πολίτες, εκ μέρους των Οργάνων της πολιτείας τα οποία έχουν την ευθύνη για την αποτροπή των εγκλημάτων». Επίσης, σύμφωνα με την παραπάνω Εγκύκλιο, ο κ.Εισαγγελέας του Α.Π. επισημαίνει προς τους κ.κ.Διευθύνοντες τις Εισαγγελίες Εφετών της χώρας ότι οφείλουν να παραγγείλουν στους Εισαγγελείς Πρωτοδικών και εκείνοι στη συνέχεια προς τις Αστυνομικές Διευθύνσεις και τους αστυνομικούς υπαλλήλους, ότι: «Σε περίπτωση που κάποιος από τους συμμετόχους είναι βουλευτής, επί κακουργηματικών αυτοφώρων πράξεων, να προβαίνουν στη σύλληψή του», καθώς επίσης και ότι «πρέπει να εφαρμόζεται η αυτόφωρη διαδικασία με την παραπομπή των δραστών στα ακροατήρια για την άμεση εκδίκαση των εγκλημάτων, δεδομένου ότι η εφαρμογή της αυτόφωρης διαδικασίας οδηγεί στην άμεση αποκατάσταση της προσβολής της εννόμου τάξεως».

Κατά τις οδηγίες, επομένως, του κ.Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, όφειλαν οι Διευθύνοντες τις Εισαγγελίες Εφετών της χώρας να προβούν άμεσα στις ενέργειες που με σαφήνεια αναφέρονται και παραγγέλλονται με την υπ΄αριθμ. 4/2012 Εγκύκλιο, ώστε να συλληφθούν οι βουλευτές που διέπραξαν το αυτόφωρο κακούργημα της εσχάτης προδοσίας στις 14.01.2013.
Και οι Εισαγγελείς δεν ενεργοποιήθηκαν.

Με την από 13.01.2013 αίτηση της Ντορας Κρητικοπουλου που κατέθεσε στις 14.01.2013 στη Γ.Α.Δ.Α./Υπηρεσία Κρατικής Ασφάλειας-Τμήμα Προστασίας Πολιτεύματος, στην Εισαγγελία του Α.Π., την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών και την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, ζήτησε με την ιδιότητά της ως Ελληνίδα πολίτης και για την προστασία του Έθνους και των δικαιωμάτων της, την εφαρμογή της ανωτέρω Εγκυκλίου. Την ίδια αίτηση κατέθεσαν εκατοντάδες Έλληνες και Ελληνίδες στα Αστυνομικά Τμήματα όλης της χώρας.
Και οι Εισαγγελείς δεν ενεργοποιήθηκαν.
Έλληνες πολίτες σε όλη την επικράτεια συνεχίζουν σε καθημερινή βάση να καταθέτουν την παραπάνω αίτηση στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής τους, ζητώντας την εφαρμογή των Νόμων, του Συντάγματος, της Εγκυκλίου του κ.Εισαγγελέα του Α.Π., καθόσον το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας είναι διαρκές έγκλημα και ως τέτοιο μπορεί να κινηθεί η διαδικασία του αυτόφωρου ανά πάσα στιγμή.
Και οι Εισαγγελείς ακόμη δεν έχουν ενεργοποιηθεί.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
1. Οι Εισαγγελικές Αρχές γιατί δεν ενεργοποιούνται στη συγκεκριμένη περίπτωση;
2. Κρίνετε ότι η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας που επιχειρήθηκε και συντελέστηκε με την ψήφιση του ΦΕΚ 240/2012 (ΠΝΠ -κύρωση στις 14.01.2013) δεν προσβάλλει την έννομη τάξη;
3. Το έγκλημα αυτό δεν συνιστά αυτόφωρο κακούργημα;
4. Θεωρείτε ότι για κάποιους λόγους οι βουλευτές που διαπράττουν αυτόφωρα κακουργήματα πρέπει να εξαιρούνται από τις διατάξεις του ΠΚ και του ΚΠΔ;
5. Πιστεύετε ότι ο Ελληνικός Λαός συναινεί ή εγκρίνει την παραχώρηση της πατρίδας του στις ξένες οικονομικές κατακτητικές δυνάμεις;
6. Εφαρμόζετε επιλεκτικά τις Εγκυκλίους του κ.Εισαγγελέα του Α.Π.;
Αξιότιμοι Κύριοι Εισαγγελείς,
Η Δικαιοσύνη αποτελεί την τελεία αρετή (Αριστοτέλης). Χωρίς αυτήν, υπάρχει το χάος. Αποτελεί το ανάχωμα σε κάθε παρεκβατική, παράνομη συμπεριφορά.
Έχετε επιλέξει αυτό το λειτούργημα γιατί πιστεύετε στο θεσμό της δικαιοσύνης που έχετε ορκιστεί να υπηρετείτε.
Έχετε ορθώσει το ανάστημά Σας σε -πρόσφατες μάλιστα- προσπάθειες κυβερνητικής παρέμβασης. Συνεχίστε έτσι.

Μην διστάζετε. Από Εσάς και γενικά το νομικό κόσμο περιμένει ο Ελληνικός Λαός τη σωτηρία του.
Είστε το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας!
Η παραχώρηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων αφορούν όλους μας. ΚΑΙ ΕΣΑΣ.
Εφαρμόστε την υπ΄αριθμ. 4/2012 Εγκύκλιο του κ.Εισαγγελέα του Α.Π.
Εκτός και αν η Εγκύκλιος αυτή εφαρμόζεται μόνο στην περίπτωση που βουλευτές επιτίθενται σε αλλοδαπούς μετανάστες, και όχι όταν επιτίθενται στο Δημοκρατικό Πολίτευμα.
—————

Για τη διευκόλυνση του έργου της Δικαιοσύνης, παραθέτουμε τα ονόματα των 166 βουλευτών που ξεπούλησαν τη χώρα μας στις 14.01.2013.
1. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑ του Κων/νου
2 ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ του Χριστ.
3 ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ του Αλέξ.
4 ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Σπυρ.
5 ΔΗΜΑΣ ΠΥΡΡΟΣ του Βίκτ.
6 ΛΥΚΟΥΔΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ του Διον.
7 ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ του Ιω.
8 ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ ΜΑΡΙΑ του Γεωρ.
9 ΒΛΑΧΒΕΗΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ του Χρ.
10 ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΟΛΓΑ του Ιω.
11 ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Λάμπρ.
12 ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ ΝΙΚΗΤΑΣ του Μιχ.
13 ΠΙΠΙΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ του Ανδρ.
14 ΚΙΚΙΛΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του Παναγ.
15 ΜΥΤΑΡΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του Αντ.
16 ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ του Βασ.
17 ΨΥΧΑΡΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του Σταύρ.
18 ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Γεωργ.
19 ΠΑΝΟΥΣΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Αποστ.
20 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του Βασιλ.
21 ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ του Κων/νου
22 ΒΟΥΛΤΕΨΗ ΣΟΦΙΑ του Ιω.
23 ΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΓΥΡΙΟΣ του Βασιλ.
24 ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ του Αθαν.
25 ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ-ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του Ιω.
26 ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Ιω.
27 ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ (ΑΡΗΣ) του Ελευθ.
28 ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ του Χαραλ.
29 ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ ΒΥΡΩΝ του Γεωργ.
30 ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΑΝΝΑ του Αρκ.
31 ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (ΠΑΝΟΣ) του Παναγ.
32 ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ-ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ του Αγγ.
33 ΛΟΒΕΡΔΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του Νικ.
Δημιουργήθηκε από Nτόρα Κρητικοπούλου26.01.2013 – ΑΙΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-
Σελίδα 5 28/1/2013
34 ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ ΜΙΧΑΗΛ του Βασιλ.
35 ΚΟΥΒΕΛΗΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ – ΦΩΤΙΟΣ του Ευαγ.
36 ΨΑΡΙΑΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ του Νικ.
37 ΣΑΛΜΑΣ ΜΑΡΙΟΣ του Γεωργ.
38 ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Ανδ.
39 ΜΩΡΑΪΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Χρ.
40 ΦΟΥΝΤΑ ΝΙΚΗ του Νικ.
41 ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Σωτ.
42 ΜΑΝΙΑΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του Αναστ.
43 ΛΥΚΟΥΡΕΝΤΖΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του Θεοφ.
44 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥΣ ΟΔΥΣΣΕΥΣ του Κων/νου
45 ΣΤΥΛΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Δημοσθ.
46 ΓΚΟΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Ναπολ.
47 ΒΟΡΙΔΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ (ΜΑΚΗΣ) του Χρ.
48 ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ του Αθαν.
49 ΒΛΑΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Θεοδ.
50 ΜΠΟΥΡΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Κων.
51 ΧΡΙΣΤΟΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (ΕΥΗ) συζ.Δημ.
52 ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του Αθαν.
53 ΝΤΑΒΛΟΥΡΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Περ.
54 ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Ανδρ.
55 ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Σπυρ.
56 ΜΠΑΣΙΑΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του Αθαν.
57 ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Δημ.
58 ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του Βασιλ.
59 ΚΟΨΑΧΕΙΛΗΣ ΤΙΜΟΛΕΩΝ του Αθαν.
60 ΚΥΡΙΑΖΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Τριαντ.
61 ΑΗΔΟΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Ευαγ.
62 ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του Αναστ.
63 ΚΟΝΣΟΛΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ του Νικ.
64 ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Θωμά
65 ΓΕΡΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ του Χριστοδ.
66 ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ του Χρ.
67 ΝΤΟΛΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Πασχ.
68 ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ ΣΥΜΕΩΝ (ΣΙΜΟΣ) του Βασιλ.
69 ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ (ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ)
70 ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Θεοδ.
71 ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Αθαν.
72 ΑΥΓΕΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΘΕΟΔΩΡΑ του Ζησ.
73 ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Δημ.
74 ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του Σπυρ.
75 ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του Δημ.
76 ΤΣΑΒΔΑΡΙΔΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ του Γεωργ.
77 ΒΕΣΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ του Φωτ.
78 ΜΠΑΤΣΑΡΑ ΓΕΩΡΓΙΑ του Νικ.
79 ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ του Κων.
80 ΑΥΓΕΝΑΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ του Κων.
81 ΣΕΝΕΤΑΚΗΣ ΜΑΞΙΜΟΣ του Γεωργ.
82 ΜΠΕΖΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ του Εμμ.
83 ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Αλεξ.
Δημιουργήθηκε από Nτόρα Κρητικοπούλου26.01.2013 – ΑΙΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-
Σελίδα 6 28/1/2013
84 ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Πέτρου
85 ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ του Αθαν.
86 ΡΑΠΤΗ ΕΛΕΝΗ του Δημ.
87 ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Δημ.
88 ΟΡΦΑΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Δημ.
89 ΞΥΡΟΤΥΡΗ-ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΡΗ ΑΣΗΜΙΝΑ του Γεωργ.
90 ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ του Γεωργ.
91 ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ του Ιω.
92 ΜΑΡΚΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ του Δημοσθ.
93 ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Αναστ.
94 ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ του Ελευθ.
95 ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ-ΜΙΣΕΛ του Παναγ.
96 ΚΑΣΣΗΣ ΜΙΧΑΗΛ του Αριστ.
97 ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Ιω.
98 ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Κων.
99 ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Αδάμ
100 ΚΛΕΙΤΣΙΩΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Χρ.
101 ΤΣΙΑΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Αλεξ.
102 ΣΚΟΝΔΡΑ ΑΣΗΜΙΝΑ του Κων.
103 ΤΑΛΙΑΔΟΥΡΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ του Αθαν.
104 ΣΙΟΥΦΑΣ ΠΑΥΛΟΣ του Βασιλ.
105 ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΡΙΑ του Βασιλ.
106 ΔΕΝΔΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ – ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Διον.
107 ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Παύλου
108 ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ του Γεωργ.
109 ΚΟΥΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ (ΠΑΡΙΣ) του Δημ.
110 ΤΑΓΑΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Χρ.
111 ΔΗΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ του Στ.
112 ΚΟΛΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Ταξ.
113 ΒΡΟΥΤΣΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Βασιλ.
114 ΡΗΓΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του Θεοφ.
115 ΔΑΒΑΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Παν.
116 ΠΑΤΡΙΑΝΑΚΟΥ ΦΕΒΡΩΝΙΑ του Πέτρου
117 ΓΡΗΓΟΡΑΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ του Γεωργ.
118 ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ του Παντ.
119 ΚΕΛΛΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Αχιλ.
120 ΣΑΧΙΝΙΔΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ του Δημ.
121 ΠΛΑΚΙΩΤΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Ιωσήφ
122 ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ ΠΑΥΛΟΣ του Γεωργ.
123 ΣΗΦΟΥΝΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Οδ.
124 ΣΟΛΔΑΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ του Φωτ.
125 ΝΑΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του Στ.
126 ΜΟΥΤΣΙΝΑΣ ΠΑΡΙΣΗΣ (ΠΑΡΙΣ) του Ιω.
127 ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ του Κων.
128 ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Δημ.
129 ΣΑΜΠΑΖΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Αθαν.
130 ΚΟΝΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ του Ευστ.
131 ΣΑΛΤΟΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Παν.
132 ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Παν.
133 ΚΑΤΣΑΦΑΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Ιω.
Δημιουργήθηκε από Nτόρα Κρητικοπούλου26.01.2013 – ΑΙΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-
Σελίδα 7 28/1/2013
134 ΡΕΠΟΥΣΗ ΜΑΡΙΑ του Βασιλ.
135 ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ του Δημ.
136 ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Αθαν.
137 ΣΤΑΜΕΝΙΤΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ του Ευαγ.
138 ΝΤΖΑΜΤΖΗΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ (ΔΑΝΗΣ) του Συμ.
139 ΤΖΑΚΡΗ ΘΕΟΔΩΡΑ του Εμμ.
140 ΚΟΥΚΟΔΗΜΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Γεωργ.
141 ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Λεων.
142 ΧΡΙΣΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Διον.
143 ΜΑΝΗ-ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΝΝΑ του Ευαγ.
144 ΤΣΟΥΜΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Αχιλ.
145 ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Αχιλ.
146 ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ του Στυλ.
147 ΧΑΤΖΗ-ΟΣΜΑΝ ΑΧΜΕΤ του Ραηφ
148 ΤΡΑΓΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Παναγ.
149 ΑΡΑΜΠΑΤΖΗ ΦΩΤΕΙΝΗ του Αθαν.
150 ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ του Χρ.
151 ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ ΗΛΙΑΣ του Γεωργ.
152 ΣΚΡΕΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Θεοδ.
153 ΤΑΜΗΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ του Κων.
154 ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Δημ.
155 ΣΤΑΪΚΟΥΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Κων.
156 ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Ιω.
157 ΜΑΚΡΗ-ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΕΛΕΝΗ του Ευαγ.
158 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ του Γεωργ.
159 ΜΑΝΔΡΕΚΑ ΑΣΠΑΣΙΑ του Παναγ.
160 ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ του Βασιλ.
161 ΔΡΙΒΕΛΕΓΚΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του Κων.
162 ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Εμμ.
163 ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΜΑΝΟΥΣΟΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Γεωργ.
164 ΒΙΡΒΙΔΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ του Επαμ.
165 ΜΟΥΣΟΥΡΟΥΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Δημ.
166 ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Δημοσθ.
Με απεριόριστη εκτίμηση και σεβασμό
στο θεσμό και την αρετή της Δικαιοσύνης
που έχετε ταχθεί και ορκιστεί να υπηρετείτε
και με σεβασμό στο λειτούργημά Σας
Ο/Η αιτών/ούσα

http://letmefree.gr/?p=874

Η ΚΑΠΑ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΥΠ’ΑΡ. 4/2012 ΓΝΩΜ.ΕΙΣ. ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Κ.Α.Π.Α.

• ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΣΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΑΘΗΝΩΝ Κα ΝΤΟΡΑ Λ.ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ Κον ΙΩΑΝΝΗ ΣΑΚΚΑ – ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ , ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΕΚΛΟΓΕΩΝ – ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ – ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ
• ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ/ΕΓΚΛΗΣΗ ΚΑΤΑ ΓΑΠ-ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
• ΜΗΝΥΣΗ ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
• Στη Βουλή η μήνυση κατά Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου
• 6 Ιουλίου κατατίθεται η μήνυση κατά Παπανδρέου, Παπακωνσταντινου και λοιπών πολιτικών για Εσχάτη Προδοσία
• ΜΜΕ ΘΑΒΟΥΝ ΤΗ ΜΗΝΥΣΗ

Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος

του Θανάση Παπαρήγα

 Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Επιστημονική Σκέψη» το 1985 μα είναι σα να γράφτηκε χτες.

 Το αφιερώνουμε στη μνήμη του Θανάση Παπαρήγα που τόσο μας λείπει η σκέψη του αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.

                   ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ «ΝΥΧΤΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΑΧΑΙΡΙΩΝ»

Στις 30 Ιούνη 1934, ένα σοβαρό γεγονός συγκλόνισε τη νεοπαγή ακόμη χιτλερική Γερμανία: ο Ernst Röhm, επιστή­θιος φίλος του Αδόλφου Χίτλερ, συναγωνιστής του από την πρώτη στιγμή, ιδρυτής και αρχηγός των SA καθαιρέθηκε από τη θέση του και αντικαταστάθηκε μαζί με πολλούς συνεργάτες του. Στην πραγματικότητα, και αυτό δεν άργησε να γίνει γνωστό, ο Röhm και πολλοί άλλοι συνεργάτες του εκτελέστηκαν.

Πού οφειλόταν αυτό το αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Τι έκρυβε μέσα του και πίσω του;

Ας δούμε πρώτα το ιστορικό των γεγονότων. Όπως ξέρουμε, η κυβέρνηση με καγκελάριο τον Α. Χίτλερ ορκίζεται στις 30 Γενάρη 1933. Το NSDAP είναι πια κυβέρνηση. Αρχίζει μια 12ετία χιτλερικής δικτατορίας που σήμερα ξέρουμε ότι τελείωσε μέσα στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που αντιμετω­πίζει. Οι αντίπαλοι της τσακίζονται γρήγορα, το κοινοβουλευ­τικό καθεστώς διαλύεται ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, τίθεν­ται εκτός νόμου όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης· και όμως η κυβέρνηση αυτή αντιμετωπίζει ένα σοβαρό και πιθανό­τατα απροσδόκητο πρόβλημα: τα SA.

Ας δούμε πρώτα τι είναι τα SA. Όπως δείχνει και το όνομα τους (Sturmabteilungen - Ομάδες Εφόδου) είναι μια οργάνω­ση παραστρατιωτικού χαρακτήρα. Ιδρύθηκαν στις 3 Αυγού­στου 1921 στο Μόναχο, την πόλη - λίκνο του Εθνικοσοσιαλισμού[1]. Στην αρχή παρουσιάστηκαν σαν αθλητικοί όμιλοι, γρή­γορα, όμως, εγκατέλειψαν τα προσχήματα και άρχισαν να εμφανίζονται ανοιχτά σαν οργανωμένες ένοπλες ομάδες, με φαιόχρωμη στολή, με βαθμούς κλπ.

Με την άνοδο του NSDAP στην εξουσία, αλλάζει, προς το ευρύτερο, φυσικά, και ο ρόλος των SA. Από απλός βοηθητικός σχηματισμός ενός κόμματος γίνονται βοηθητικός σχηματι­σμός του βασικού, στην αρχή, μοναδικού, σε συνέχεια, κόμμα­τος της κυβέρνησης. Παίρνουν και κρατικές αρμοδιότητες. Στις 22 Φλεβάρη 1933, με διάταγμα του υπουργού Εσωτερικών της Πρωσίας Hermann Göring τα SA μαζί με άλλες οργανώ­σεις παίρνουν αστυνομικά καθήκοντα. Οπλίσθηκαν, μάλιστα, και με ελαφρά όπλα πεζικού. Περιττό, φυσικά, να πούμε ότι όλα αυτά συνοδεύτηκαν από ένα εκτεταμένο λουτρό αίματος.

Τότε, πού βρισκόταν το πρόβλημα με τα SA; Απλούστατα, στο ότι άρχισαν να ζητούν — και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να εφαρμόζουν — όσα είχε υποσχεθεί το NSDAP. Συγκεκριμέ­να το «Πρόγραμμα των 25 σημείων» του NSDAP πρόβλεπε, μεταξύ των άλλων: Καταστολή της τοκογλυφίας, μοίρασμα των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, δημοτικοποίηση των εμπορικών καταστημάτων και υπενοικίαση τους στους μικροε­πιχειρηματίες σε χαμηλές τιμές και, τέλος, δημιουργία λαϊκού στρατού.

Η τάση αυτή των SA αντανακλούσε πραγματικές, αν και αλλοιωμένες, ταξικές αντιθέσεις, με κύριο εκφραστή της τον αρχηγό των SA Ernst Röhm.

Να και μερικές αποστροφές του τελευταίου την άνοιξη του 1934:

«Μερικοί δεν μας αγαπούν [τα SA, δηλ. — Θ.Π.] γιατί, σαν τοποθετημένοι από τον Αδόλφο Χίτλερ εγγυητές της αληθινής γερμανικής επανάστασης, δεν ανεχόμαστε να κυριαρχήσει και πάλι ένα πνεύμα γραφειοκρατισμού και ηγετοκρατίας, δειλίας και υποταγής, αλλά εννοούμε να παραμείνουμε επαναστάτες» (17/3/1934).

«Με ακατανόητη επιείκεια, το νέο καθεστώς στη Γερ­μανία κατά την κατάληψη της εξουσίας δεν απαλλάχτη­κε χωρίς δισταγμούς από τους φορείς του παλιού και του ακόμη παλιότερου συστήματος. Ακόμη σήμερα βρί­σκονται σε σημαίνουσες θέσεις άνθρωποι που η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση δεν τους προκαλεί καμιά αί­σθηση. Αλλά θα τους τσακίσουμε οπωσδήποτε και αμεί­λικτα αν τολμήσουν να μετατρέψουν σε πράξη αυτές τις αντιδραστικές αντιλήψεις» (18/4/1934).

Η στάση αυτή σχετίζεται με την απογοήτευση πολλών οπα­δών του NSDAP που βλέπουν, κάπως θολά και αξεκαθάριστα, ότι η «δική τους» κυβέρνηση ακολουθεί και αυτή την πολιτική των προηγουμένων, δηλ. την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, όμως. στην αναταραχή υπάρχει και μια άλλη διάσταση: διάφοροι παλαιοσυντηρητικοί. με φασιστική κατεύ­θυνση κύκλοι κινούνται για την αντικατάσταση της κυβέρνη­σης του NSDAP από μια κυβέρνηση παρόμοια αλλά παραδο­σιακής συντηρητικής ή ίσως μοναρχικής κατεύθυνσης. Οι κύ­κλοι αυτοί έχουν σαν επίκεντρο τον Αντικαγκελάριο Franz von Papen. ο οποίος κινείται επίσης δραστήρια αυτή την πε­ρίοδο. Στις 17 Ιούνη 1934, εκφωνεί στους φοιτητές του Πανε­πιστημίου του Marburg ένα λόγο όπου. με ελάχιστα σκεπασμέ­να λόγια, καυτηριάζει την αδιαλλαξία των χιτλερικών που δεν εννοούσαν να μοιρασθούν την εξουσία με τις άλλες δυνάμεις της δεξιάς. Αυτά οι ηγέτες του NSDAP τα ξέρουν και έχουν ανησυχήσει. Προς αυτή την κατεύθυνση στρέφονται εν μέρει οι επιθέσεις του Goebbels ενάντια στην «αντίδραση». Αργότερα, ο ίδιος θα αποκαλέσει αυτούς τους κύκλους «αντιδραστική πτέρυγα της συνωμοσίας».

Στην πραγματικότητα, πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας άλλος πολύ πιο σοβαρός παράγων: η μεγάλη αστική τάξη. Αυτή η τελευταία είναι πανικόβλητη. Με τρόμο βλέπει τα SA να στρέφονται εναντίον της. Φοβάται αυτό το φαιοντυμένο τέρας, που σήκωσε τώρα το κεφάλι του ενάντια στον αφέντη του. Πρέπει να χαλιναγωγηθεί πριν είναι πολύ αργά.

Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες: Οι ξένες δυνάμεις. Η Γαλλία και η Αγγλία παρακολουθούν άγρυπνα την εξέλιξη. Δεν έχουν ακόμη καταλήξει στη θέση τους γι' αυτό το νέο καθε­στώς. Η Γερμανία είναι ακόμη «φασκιωμένη» με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Δεν έχει στρατό και έτσι είναι υποχρεωμένη να αποφεύγει τις προκλητικές ενέργειες.

Από αυτό προέρχον­ται και οι συμφιλιωτικοί τόνοι των λόγων του Α. Χίτλερ στην περίοδο αυτή. Όμως, τα SA, παρασυρμένα από τον ίδιο τους τον εθνικιστικό πυρετό, οδηγούνται σε προβοκατορικές ενέρ­γειες. Αρχίζουν να επιτίθενται ενάντια σε ξένους διπλωμάτες στο δρόμο, να τους συλλαμβάνουν κλπ.

Στις 7 Ιούνη 1934, τα SA παίρνουν «άδεια» για όλο τον Ιούλη και ο Ernst Röhm  αποσύρεται για την ίδια περίοδο στη λουτρόπολη της Άνω Βαυαρίας Bad Wiessee[2]. Εκεί θα εξοντωθούν όλοι στις 28 Ιούνη αρχίζοντας από τον Röhm. Η εκκαθάριση των SA θα είναι το σύνθημα για μια εκτεταμένη και αιματηρή εκκαθάριση λογαριασμών σε όλο το Ράιχ. Καταρχήν, στο Βερολίνο, όπου εκτελούνται οι συνεργά­τες του Αντικαγκελαρίου von Papen, που μένει ανενόχλητος.

Ανάμεσα στους νεκρούς είναι ό Edgar Jung, συγγραφέας του λόγου του von Papen της 17^ης Ιούνη 1934, ό Gustav von Kahr, που ο Χίτλερ εκδικείται για την αποτυχία του πραξικο­πήματος του 1923; ο προκάτοχος του Χίτλερ στο αξίωμα του Καγκελαρίου στρατηγός Kurt von Schleicher και η γυναίκα του καθώς και ο συνεργάτης του στρατηγός Kurt von Bredow. Η Gestapo συλλαμβάνει και δολοφονεί στο Βερολίνο και τον Gregor Stasser ηγέτη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος; που είχε παραιτηθεί το Δεκέμβρη του 1932[3].

Ο συνολικός αριθμός των νεκρών υπολογίζεται σε 1.076. Εδώ πρέπει να δούμε ότι οι νεκροί είναι «μόνο» τόσοι, γιατί η επιθυμία της Reichswehr είναι σαφής: τα SA πρέπει να αποκε­φαλισθούν; αλλά κάθε υπερβολική φθορά πρέπει να αποφευ­χθεί. Η συνολική δύναμη των SA είναι 2:900.000 άτομα και ή στρατιωτική τους εκπαίδευση τα έκανε απαραίτητα για το μελλοντικό στρατό που ετοιμάζεται.

Η μονοπωλιακή αστική τάξη έβγαλε ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Στις 5 Ιούλη 1934, η Deutsche Bergwerkszeitung,  όργανο των ιδιοκτητών  ορυχείων, έκανε λόγο για μια κλίκα φιλόδοξων που ήθελαν να αρχίσουν νέα πάλη για την εξουσία και εξέφρασε τη χαρά της για «τη γρήγορη επέμβασης της 30^ης Ιούνη που μας έσωσε από αυτό τον κίνδυνο».

Αντίθετα, ανέβηκε πολύ ο ρόλος των SS (Schutzstaffeln). Αυτή ή σχετικά ολιγάριθμη ομάδα, κυρίως αρμοδιότητας σω­ματοφυλακής, δεν θα πάψει να ανεβαίνει και να καταλαμβάνει όλο και καινούργιες εξουσίες. Αυτό οδήγησε αναπόφευκτα στην ενίσχυση της θέσης του Heinrich Himmler. Ο διοικητής της ομάδας των SS που πήρε μέρος στη σφαγή του Μονάχου), ό SS Gruppenführer Sepp Dietrich,[4] ως τότε αρχηγός της προ­σωπικής σωματοφυλακής του Χίτλερ, πήρε βαθμό στρατηγού. Όλες αυτές οι αλλαγές επισημοποιήθηκαν με το διάταγμα της 20^ης Ιούλη 1934, όπου αναφέρονται «οι μεγάλες προσφορές των SS, ιδιαίτερα σε σχέση με τα γεγονότα της 30^ης Ιούνη».

Ένα μήνα μετά τη δολοφονία των ηγετών των SA, ή χιτλε­ρική δικτατορία ολοκληρώνεται: Στις 2 Αυγούστου 1934, πε­θαίνει ο Πρόεδρος Paul Von Hindenburg. Ένας νέος νόμος — που, παραδόξως, έχει ημερομηνία 1^η Αυγούστου 1934- ορί­ζει ότι «τα καθήκοντα του προέδρου του Ράιχ στο εξής ενώνονται με τα καθήκοντα του καγκελάριου. Συνεπώς, οι εξου­σίες του προέδρου του Ράιχ περνούν στον Führer και καγκε­λάριο Αδόλφο Χίτλερ». Ο von Blomberg δεν χάνει καιρό. Την ίδια ημέρα αναγγέλλει ότι ό στρατός ορκίζεται πιστή στον Αδόλφο Χίτλερ προσωπικά[5] και, μάλιστα, όχι μόνο πίστη αλλά και άνευ όρων υπακοή, Η χιτλερική μονοκρατορία είναι πια γεγονός τετελεσμένο.

Η ΤΑΞΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ NSDAP

Η δραματική σύγκρουση της 30 Ιούνη 1934 ήταν, κατά τη γνώμη μας, μια γραφική παράσταση της σχετικής αυτονομίας της πολιτικής απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα που υπη­ρετεί. Από την άλλη μεριά, σαν  να ήθελε να υπογραμμίσει τη βαθιά αντιφατικότητα του φαινομένου, το ιστορικό αυτό γεγο­νός έδειξε ότι τα συμφέροντα αυτά χρειάζονται αυτή τη σχετική αυτονομία σαν στοιχείο της άσκησης της εξουσίας ειδικά και της πολιτικής τους γενικότερα, σαν «συμπυκνωμέ­νης», αλλά όχι απλής και άμεσης έκφρασης της οικονομίας.

Το «Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (National Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei  = NSDAP) ήταν πάντα και έμεινε ως το τέλος το κόμμα που εξυπηρέτησε  κατά τον πιο τέλειο; ως τώρα, τρόπο τα συμφέροντα της μεγά­λης αστικής τάξης, των κορυφών του μονοπωλιακού κεφα­λαίου. Τέτοιο  ήταν και πριν το 1933, και μετά, τέτοιο έμεινε και ως τις 9 Μάη 1945.

Αυτό φαίνεται καθαρά από το δείκτη εκείνο που ενδιέφερε πιο πολύ το μονοπωλιακό κεφάλαιο: την πορεία των κερδών, Κάι δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι ή Κυβέρνηση του NSDAP εξασφάλισε συνθήκες εξαιρετικής σε έκταση και βά­θος συσσώρευσης κερδών, Η πορεία των τελευταίων υπήρξε πράγματι θεαματική, όπως δείχνει ό παρακάτω πινάκας:

Η ναζιστική 12ετία υπήρξε περίοδος ταχύτατης ανόδου των κερδών και των περιουσιών των μεγιστάνων, όπως μαρτυρούν όλα, χωρίς εξαίρεση, τα στοιχεία: Οι κρατικομονοπωλιακές μέθοδοι που τελειοποίησε ή εγκαινίασε το «1000χρονο Ράιχ») δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραχώρηση — συχνά-, με φανερά σκανδαλώδη τρόπο— όλης της γερμανικής οικονομίας σε μια χούφτα μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτές οι επιχειρήσεις «τσέπωσαν» τα κολοσσιαία κέρδη της στρατιωτικοποίησης και της δουλικής εκμετάλλευσης των ξένων, ιδιαιτέρα «Ανατο­λικών» εργατών, αλλά και της λεηλασίας όλης της Ευρώπης. Αυτή η μυθικών διαστάσεων συσσώρευση — που εμφάνισε και χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της περιόδου της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου — εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την εντυπωσιακή ανάκαμψη της οδ Γερμανίας μετά το 1945.

Η συντριβή κάθε οργάνωσης των εργαζομένων έκανε τη δράση του NSDAP «θαυματουργή» και στον πολιτικό τομέα. Στη διάρκεια της εξουσίας του, οι εργαζόμενοι δεν διαμαρτυ­ρήθηκαν καθόλου ή σχεδόν καθόλου. Η ένταση της εκμετάλλευσης, μόνος τρόπος δημιουργίας και ενίσχυσης του τεράστιου πολιτικοβιομηχανικού συγκροτήματος μιας ιμπεριαλι­στικής δύναμης χωρίς αποικίες, «πέρασε» ανεμπόδιστα, Αρκετά πριν από τον πόλεμο, η ελεύθερη εκλογή θέσης εργασίας είχε καταργηθεί. Σε ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις όπως ή «Οργάνωση Todt»  (Organisation Τodt - ΟΤ), είχαν επιβληθεί όχι μόνο στρατιωτικοί κανονισμοί, άλλα και στρατιωτικές στολές.[6] Τα πολιτικά κέρδη του κεφαλαίου ήταν και μακροπρόθεσμα. Καταρχήν, ο πόλεμος δεν φαίνεται να προκάλεσε σχεδόν καμιά κίνηση διαμαρτυρίας ή και απλής δυσαρέσκειας. Ένα δείγμα μας δίνει έκθεση του «Γερμανικού Μετώπου Εργα­σίας» (Deutsche Arbeitsfront - DAF), οργάνωσης που ήταν αρμόδια για την οργάνωση του εργατικού δυναμικού και την κίνηση του, του τέλους του 1942: «Το 1917, χάθηκαν σε πολι­τικές απεργίες περίπου 2.000.000 εργατοημέρες. Το 1918, ή­ταν 5.000.000 εργατοημέρες. Στο πολεμικό έτος 1942, κερδίθηκαν αμέτρητα εκατομμύρια προσθέτων εργατοημερών, χω­ρίς να υπολογίσουμε την εργασιακή απόδοση εκατομμυρίων επι­στρατευμένων ξένων εργατών» (η έμφαση δική μας).

Και όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε ένα άλλο πολιτικό κέρδος πολύ μεγάλης, όπως αποδείχτηκε, σημασίας: την σχε­δόν ολοκληρωτική εξόντωση όλων των επαναστατικών στοι­χείων και την απώλεια σχεδόν κάθε επιρροής τους.

Ποτέ πριν από την εγκαθίδρυση του Γ' Ράιχ οι μεγάλοι καπιταλιστές της Γερμανίας ή οι άμεσοι άνθρωποι τους δεν συμμετείχαν τόσο άμεσα στη διεύθυνση της οικονομίας, και αυτό παρά το γεγονός ότι στη Γερμανία οι σχέσεις κράτους-μεγάλου κεφαλαίου ήταν πάντα πολύ στενές. Κάτι περισσότε­ρο: ο Χίτλερ δεν το είχε σε τίποτε να αλλάξει τους στρατηγούς του με τη μεγαλύτερη ευκολία για παραπτώματα πολλές φορές φανταστικά ή συνήθως χωρίς να φταίνε. Αντίθετα, στις κορυ­φές των οικονομικών-διαχειριστικών υπηρεσιών της χιτλερικής Γερμανίας βλέπει κανείς πάντα αναδιανομή των ίδιων προσώπων: γενικών μετόχων, γενικών διευθυντών ή έμπιστων στελεχών των γιγάντων του χρηματιστηρίου[7]. Και κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον: Οι στρατηγοί του Χίτλερ ήταν —ή έγιναν— διάσημοι. Ποιος, όμως ξέρει τον Albert Pieg της SIEMENS ή τον Wilhelm Zangen της MANNESMAN; Αυτοί δεν άφησαν απομνημονεύματα. Η διακριτικότητα ήταν, άλλωστε, αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο.

Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι η πολιτική εξουσία του NSDAP βοήθησε πολύ όχι μόνο τους καπιταλιστές ενάντια στους εργαζόμενους, αλλά και τους πολύ μεγάλους καπιταλι­στές ενάντια σε όλους τους υπολοίπους. Η συγκεντροποίηση, που το κράτος ενθαρρύνει ή και επιβάλλει, παίρνει πρωτοφα­νείς διαστάσεις: Το μέσο κεφάλαιο των μετοχικών εταιριών περνά από 2.300.000 (1932) σε 5.500.000 μάρκα (1943). Ο νόμος της 7ης Μάρτη 1939 φτάνει ως την κατάργηση των επιχειρήσεων που δεν έφταναν ένα ορισμένο minimum τζίρου, υποχρεώνοντας τους πρώην ιδιοκτήτες τους να γίνουν εργαζό­μενοι στη μεγάλη βιομηχανία. Στην περίοδο 1933-1939, ο αριθμός των επιχειρηματιών και των οικογενειών τους πέφτει από 11.247.000 σε 9.612.00 (-4,54%) και το ποσοστό τους στον πληθυσμό από 19,8% σε 16,2%.

* * *

Αλλά, τότε προβάλλει εξίσου αβίαστα και το ερώτημα: Αν το NSDAP έδειξε τέτοια συγκινητική φροντίδα για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, πώς εξηγείται τότε η ύπαρξη μέσα στα SA. την πρώτη και σπουδαιότερη οργάνωση του ενός ισχυρού ρεύματος που προβάλλει αιτήματα ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα και τις βλέψεις των «Μαικηνών» του; Άλλωστε, αυτά τα αιτήματα δεν ήταν τυχαία: Είχαν αναπτυχθεί και διακηρυχθεί επανειλημμένα από την ίδια την ηγεσία του NSDAP και τον Α. Χίτλερ προσωπικά.

Κατά τη γνώμη μας. η απάντηση βρίσκεται μέσα στην ίδια την αντιφατική φύση των κομμάτων, πολιτικών οργανισμών που εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα αλλά δεν ταυτίζονται μαζί τους και που τα εξυπηρετούν με το δικό τους. πολιτικό τρόπο.

Σαν πολιτικό κόμμα, το NSDAP ήταν από την αρχή φορέας μιας τέτοιας αντίφασης. Η πολιτική και η ιδεολογία του εξυπη­ρετούσαν από την αρχή τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όπως άλλωστε έδειξε, από το 1920 κιόλας, το ιταλι­κό παράδειγμα. Έτσι εξηγείται και η ανοχή των αρχών απέναν­τι στις βιαιοπραγίες του που αντιμετωπίζονται σαν νεανικές τρέλες και, καμιά φορά. τιμωρούνται «πατρικά». Για την από­πειρα πραξικοπήματος του 1923. ο Χίτλερ θα τιμωρηθεί ουσια­στικά με 6 μήνες φυλακή και αυτό ύστερα από μια δίκη σκανδαλώδους επιείκειας!

Στη Γερμανία, αμέσως μετά τον πόλεμο, δημιουργήθηκαν μια σειρά αντεργατικών ενώσεων που αποτελούνταν από από­στρατους αξιωματικούς, τυχοδιώκτες και μπράβους. Τέτοιες οργανώσεις ήταν και τα «εθελοντικά σώματα» (Freikorps) που βοήθησαν στη συντριβή της Γερμανικής Επανάστασης. Η «α­ποστολή» τους ήταν να ασκούν τρομοκρατική δράση ενάντια σε εργάτες και αγρότες. Οι ενώσεις αυτές ήταν οι ένοχοι για όλες τις δολοφονίες αριστερών πολιτικών· από το 1919 ως το 1923. To NSDAP, που στην αρχή ήταν μια απ' αυτές τις πολυάριθμες ενώσεις, κατέληξε να απορροφήσει όλες τις άλ­λες αντεργατικές συμμορίες.

Από το 1924 ως το 1929 τα μονοπώλια ενίσχυαν οικονομι­κά τις ναζιστικές συμμορίες τόσο όσο χρειάζονταν για να μην εξαφανιστούν^. μετά όμως από το 1930 το NSDAP πλευρίζεται από το μεγάλο κεφάλαιο ευρύτερα, και όχι πια απλώς σαν μια πληρωμένη συμμορία για «χοντροδουλειές».

Ο Χίτλερ γίνεται δεκτός στα πιο αποκλειστικά άντρα των βιομηχάνων (παράδειγμα, η κλασική «συνεστίαση» στη λέσχη του Düsseldorf της 26ης Γενάρη 1932), τα μονοπώλια του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να πηγαίνει από πόλη σε πόλη με αεροπλάνο στη διάρκεια των προεκλογικών εκστρατειών — πράγμα πολύ δύσκολο ακόμη τότε— του δίνουν εκατομμύρια κλπ.

Όμως, το NSDAP είναι ακριβώς αυτό που λέει η ονομασία του, δηλ. ένα πολιτικό κόμμα, και όχι ένας απλός εκτελεστικός μηχανισμός του μεγάλου κεφαλαίου, όπως θα ήταν πχ, μια νομική ή λογιστική εταιρία. Έρχεται σε επαφή και σύνδεση με μάζες, από τη φύση τους διαφορετικές από τα συμφέροντα που το NSDAP εκφράζει, και, έτσι, διαφοροποιείται και αυτό. Το ίδιο το όνομα του κόμματος είναι χαρακτηριστικό. Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Η μαζική βάση του NSDAP είναι κυρίως μικροαστική και, κατά πιο δεύτερο λόγο, μεσοαστική.

Μια στατιστική της 1^ης Γενάρη 1935 μας δίνει μία εικόνα:

— Το 7,3% όλου του «επαγγελματικά απασχολούμενου πληθυσμού» του Ράιχ ανήκει στο NSDAP. Απ' αυτό βλέπουμε ότι το NSDAP ήταν ένα τεράστιο κόμμα.

—Στο NSDAP ανήκε το 20% των δημοσίων υπαλλήλων (Beamten), ενώ στους δασκάλους και καθηγητές το ποσοστό έφτανε το 30%.

— Στο NSDAP ανήκει το 15% των «αυτοαπασχολουμέ­νων».

— Στο NSDAP ανήκει το 12% των «μη δημοσίων» υπαλ­λήλων (Angestellten).

— Το ποσοστό των βιομηχανικών εργατών που είναι μέλη του NSDAP είναι γύρω στο 5% του συνόλου των βιομηχανι­κών εργατών. Γενικά, λίγοι εργάτες έγιναν μέλη του NSDAP, παρά το όνομα του. Πριν το 1933, το NSDAP ούτε κατόρθωσε, αλλά ούτε έδειξε μεγάλη συνέπεια στην προσπάθεια να δη­μιουργήσει χωριστή οργάνωση εργατών[8]. Πολλοί επιφανείς ηγέτες του NSDAP δυσπιστούσαν απέναντι τους. Η «Εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωση των Εργοστασίων» (Nazional - Sozialistische Betriebszellenorganisation - NSBO) είχε πάντα, ακόμη και μετά το 1933, ελάχιστα μέλη. Το 1935, διαγράφτηκε από τον κατάλογο των εθνικοσοσιαλιστικών οργανώσεων. Ο ίδιος ο Χίτλερ «υπέδειξε» στο Συνέδριο του NSDAP του 1937 να μην παρελάσουν χωριστές ομάδες εργατών. Αυτό δείχνει καθαρά ότι δεν ήθελε τη χωριστή παρουσία των εργατών γιατί αυτό θύμιζε την ταξική πάλη ή, έστω, την ταξική «απόσταση». Σαν γνήσιο κόμμα της αστικής τάξης, το NSDAP δεν μπορού­σε να υποφέρει τη θέα των χωριστά οργανωμένων εργατών ούτε μέσα στα ίδια του τα πλαίσια.

— Το ποσοστό των αγροτών που ανήκε στο NSDAP ήταν ασήμαντο, πράγμα που εξηγείται από το ότι η συμμετοχή των αγροτών στα κόμματα ήταν πάντα στη Γερμανία πολύ μικρή[9].

Η έκθεση δεν αναφέρει στοιχεία για το βάρος των εκπρο­σώπων της μεγαλοαστικής τάξης μέσα στο NSDAP και αντί­στροφα. Ξέρουμε όμως ότι πάρα πολλοί απ' αυτούς ήταν μέλη του. Αναμφίβολα, λόγω του πολύ μικρού τους αριθμού γενικά, ο σχετικός αριθμός τους στο NSDAP θα ήταν πολύ μικρός· το «ειδικό βάρος» του, όμως, ήταν τεράστιο.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το βασικό μαζικό στήριγμα του NSDAP ήταν — από άποψη οργανωμένης μαζικής βάσης, αλλά και εκλογικής βάσης — τα μεσαία στρώματα, ιδιαίτερα αυτά της πόλης. Αυτό χρησιμοποιήθηκε για να «ξαναγραφτεί», δηλ. να παραποιηθεί η ιστορία. Στη σειρά των άρθρων, μελε­τών κλπ, που γράφτηκαν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την άνοδο στην εξουσία του NSDAP, προβλήθηκε συχνά το επιχείρημα: Αφού μέσα στο NSDAP βρίσκονταν κυρίως με­σαία στρώματα, το NSDAP ήταν το κόμμα των μεσαίων στρω­μάτων έτσι «βγαίνουν λάδι» τα μονοπώλια. Οι τοποθετήσεις αυτές «ξεχνούν» τη βασική ιστορική αποστολή του NSDAP: να συνδέσει τις μάζες με την πολιτική και την άσκηση της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου. Πράγμα που το NSDAP πέτυ­χε λαμπρά[10].

Για να το πετύχει, όμως, αυτό έπρεπε να γίνει αυτό ακριβώς που έγινε: ένας πολιτικός οργανισμός της αστικής τάξης, κατά συνέπεια ένας οργανισμός βαθιά αντιφατικός, που θα ήταν σε θέση να εκφράζει με ένα μαζικό τρόπο την πολιτική των μεγι­στάνων. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του επέβαλε την αντιφατικότη­τα του.

Εδώ, όμως, πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά: Η αντι­φατικότητα του NSDAP δεν σημαίνει συνύπαρξη στο εσωτερι­κό του αντιπάλων ισοτίμων παραγόντων. Σημαίνει αντανάκλα­ση στο εσωτερικό των πραγματικών ταξικών αντιθέσεων, αλ­λά κάτω από την κυριαρχία ενός από τους πόλους, στη συγκε­κριμένη περίπτωση του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος προσδιο­ρίζει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του Κόμματος. Η κυριαρχία αυτή εκφράζεται πολιτικοϊδεολογικά και «ψυχολο­γικά». Πράγμα που σημαίνει ότι η δικτατορία της κυρίαρχης τάξης υπάρχει και μέσα στο κόμμα ή στα κόμματα της.

Η πορεία των πραγμάτων δείχνει ακριβώς αυτό: Ότι τα διάφορα στοιχεία του NSDAP, διαφορετικά και — ως ένα βαθμό — αντίθετα μεταξύ τους, βαδίζουν μαζί και μαθαίνουν βαθμιαία να προσαρμόζονται μεταξύ τους. Το ένα δεν μπορεί να κάνει χωρίς το άλλο.

Η προσαρμογή, όμως, δεν γίνεται ισότιμα. Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι, ίσως, ούτε καν αμοιβαία. Στην πραγματι­κότητα, η μικροαστική μάζα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης. Το ότι η τελευταία βαραίνει ασύγκριτα περισσότερο, το έδειξε στο μοιραίο εκείνο χειμώνα του 1932-33. To NSDAP, ύστερα από την πρώτη του εκλογική ήττα στις 6 Νοέμβρη 1932 και τις δημοτικές εκλογές της Θουριγγίας το Δεκέμβρη, βρίσκεται σε κατάσταση βαθιάς κρίσης και απειλείται — όπως λέει ο ίδιος Α. Χίτλερ — με «διάλυση». Κι όμως, λίγες μόνο μέρες μετά, στις 30 Γενάρη 1933, το ηττημένο κόμμα έγινε κυβέρνηση. Εκείνο που δεν μπορούσαν να κάνουν τα εκατομμύρια των οπαδών του το έκανε μία συνεννόηση μερικών ανθρώπων — αλλά τι ανθρώ­πων! — σε μία βίλλα της Κολωνίας. Αυτό πρέπει να έδειξε πολλά στα πιο διορατικά στοιχεία της ηγεσίας του NSDAP, που ανάμεσα τους περιλαμβανόταν και ο Α. Χίτλερ.

Άλλωστε, η πληρέστερη απόδειξη είναι η ίδια η τελική απόφαση του Α. Χίτλερ να συνταχθεί με την Reichswehr και την μεγαλοαστική τάξη ενάντια στα SA και στον Röhm, ο οποίος ήταν φίλος του από το 1920 και ήταν ο μόνος συνεργά­της του στον οποίο μιλούσε στον ενικό[11]Στο βαθμό που ταλαντεύεται, προσπαθεί να επιτύχει ένα συμβιβασμό μεταξύ τους. Ποτέ, όμως, δεν θα προσπαθήσει, και από πουθενά δεν βγαίνει ότι το σκέφτηκε καν, να θυσιάσει την Reichswehr στον Röhm.

Η ουσιαστική πρωτοκαθεδρία της μεγαλοαστικής τάξης φαίνεται και πριν από το 1933. Μετά το 1930, το NSDAP είναι ένα μαζικό κόμμα. Στα ταμεία του αρχίζουν και συρρέουν εκατομμύρια. Η κομματική κορυφή προσεγγίζει το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν έλειψαν και εκείνοι που κατήγγειλαν από μέσα αυτά τα γεγονότα καθώς και περιπτώσεις σκανδαλώδους χρη­ματισμού, διαφθοράς κλπ. Κι όμως, οι μάζες των μικροαστών δεν είδαν καμιά ασυμβίβαστη αντίθεση ανάμεσα σ' αυτά και τη βίαιη αντικαπιταλιστική φρασεολογία του Κόμματος[12].

Χαρακτηριστική είναι η εξέλιξη των ηγετών του NSDAP. Αυτοί που πέρασαν στην «αθανασία» είναι αυτοί που πέρασαν και στην αστική τάξη.

Ο Hermann Göring π.χ., έγινε ο κλασσικός εκπρόσωπος του ναζιστικού γραφειοκρατικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και έφτασε να έχει «στο όνομα του» ένα ολόκληρο κρατικό μονοπώλιο. Η ειδική του θέση στο σύστημα του γερμανικού ιμπεριαλισμού  εξηγεί την παθολογική του τάση προς την άμεση ληστεία. Σ’ αυτόν ανήκει η «αθάνατη» φράση προς τους υπαλλήλους του Ράιχ στα κατεχόμενα εδάφη, στις 6/8/1942: «Εννοώ απλά και καθαρά ληστεία και όχι μισές δουλειές!».

Την ίδια έντονη τάση έλλειψης σαφούς διαχωρισμού ανάμεσα στο δικό του χρήμα και το ξένο είχε και ο άλλοτε τόσο βίαιος στις αντικαπιταλιστικές του διακηρύξεις Joseph Goebbels[13].

Στην πραγματικότητα, το κομμάτι αυτό της ηγεσίας του NSDAP εξελίσσεται –στο βαθμό, βέβαια, που δεν είχε ήδη εξελιχθεί- σε ομάδα αστών επαγγελματιών πολιτικών ειδικού είδους ή, έστω, ειδικής «τεχνικής». Υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και θεωρεί πολύ φυσικό να επωφελείται απ’ αυτό.

Εδώ αξίζει να σταθούμε και σε ένα άλλο σημείο: Όπως είδαμε, μετά τις 30 Ιούνη 1934, τα SS είχαν μια λαμπρή καριέρα. Και με τέτοια λαμπρή καριέρα, τι άλλο να έκαναν; Έγιναν επιχειρηματίες.

Τα SS εμπορεύονταν κάτι που τα μονοπώλια χρειάζονταν επιτακτικά στη διάρκεια, ιδιαίτερα, του πολέμου: εργατική δύναμη. Κοντά σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανεγέρθηκαν εργοστάσια παραγωγής πολεμικών ειδών και τα SS «νοίκιαζαν» το εργατικό δυναμικό, στέλνοντας εκεί κρατούμενους επί πληρωμή.

Ας αντέξουμε για λίγο το απωθητικό θέαμα αυτή της επιχειρηματικής δραστηριότητας, πραγματικά ακραίου δείγματος στρατιωτικογραφειοκρατικού κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την άψογη οργάνωση της στατιστικής και, προπάντων, της λογιστικής παρακολούθησης. Κατά κανόνα, η «ταρίφα» ήταν 6 μάρκα την ημέρα για έναν ειδικευμένο εργάτη και 4 για ένα βοηθητικό. Στο στρατόπεδο του Dachau τα κέρδη ήταν 2.000.000 μάρκα το μήνα. Τα συνολικά κέρδη μιας περιόδου 21 μηνών από την ενοικίαση όλων των αρρένων κρατουμένων του Buchenwald ήταν 84.877.929,31 μάρκα δηλ. 4.041.806,1 μάρκα το μήνα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ειδικών υπηρεσιών των SS, το μέσο κέρδος από ένα κρατούμενο –με μέσο όρο ζωής 9 μηνών- ήταν 1631 μάρκα.

Πίσω απ’ αυτούς τους υπολογισμούς, πρέπει να δούμε το γεγονός ότι από τα 14.000.000 άτομα που μεταφέρθηκαν στην Γερμανία από όλη την κατεχόμενη Ευρώπη από τότε που οGauleiter της Θουριγγίας Fritz Sauckel ανέλαβε τη θέση του «Γενικού Πληρεξουσίου Κινητοποίησης Εργατικού Δυναμικού» (21 Μάρτη 1942), τα 7.000.000 πέθαναν.

Η «σύμφυση» SS – μεγαλοαστικής τάξης γίνεται όλο και πιο στενή. Να τι γράφει, στις 12 Απρίλη 1941, ο O. Ambros, διευθυντής του υποκαταστήματος του τραστ I. G. Farben στο Ludwigshafen, σε επιστολή του προς τους διευθυντές του τραστ στη Φρανκφούρτη Ter Meer και Straus:

«Στις 7 Απρίλη έγινε στο Kattowitz η καταστατική ιδρυτική συνέλευση. Διάφορες αντιδράσεις των μικροχαρτογιακάδων ξεπεράστηκαν γρήγορα. Ο Dr. Eckel συμπεριφέρθηκε πολύ καλά και η καινούρια μας φιλία με τα SS δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα».

* * *

Με βάση όλα τα παραπάνω πρέπει κανείς να δει και ένα άλλο παράλληλο φαινόμενο: την ύπαρξη δυο ομάδων χαρακτηριστικών των κομμάτων τις οποίες, μη έχοντας άλλη πιο δόκιμη  ονομασία, θα ονομάσουμε ομάδα ουσιωδών χαρακτηριστικών και ομάδα μη ουσιωδών χαρακτηριστικών.

Ουσιώδη είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που καθορίζουν την πραγματική ουσία του κόμματος, την πραγματική του, ας πούμε, «ψυχή». Καθορίζουν δηλ. τον πραγματικό του ρόλο και την πραγματική του στάση, πέρα από τις αναπόφευκτες αντιφάσεις της ζωής; Τις απότομες αλλαγές, τις διαφορές των προσώπων ή ακόμη και τις τακτικές προσαρμογές. Είναι  τα χαρακτηριστικά εκείνα, που πηγάζουν από την ίδια την τάξη, της οποίας το κόμμα εκφράζει τα συμφέροντα.

Στην περίπτωση του NSDAP και των οργανώσεων που δημιούργησε τα ουσιώδη χαρακτηριστικά ήταν:

α. Ο φασιστικός εθνικισμός ρατσιστικού τύπου. Η  εθνικιστική μυθολογία χρησίμευε για τη νοητική δημιουργία της «λαϊκής κοινότητας», δηλ. μιας εθνικά και πολιτιστικά ομοιογενούς κοινωνίας όπου δεν υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις. Η μη ύπαρξη ταξικών αντιθέσεων, δεν σημαίνει καθόλου κατάργηση των τάξεων. Σημαίνει, αντίθετα, αποδοχή της διαφορετικής ταξικής τοποθέτησης.  Στη ναζιστική «λαϊκή κοινότητα» όλοι έχουν «ίση» θέση, απλώς η θέση τους «διαφέρει». Στην ουσία πρόκειται για μια κοινωνία αυστηρά ιεραρχημένη και πειθαρχημένη στην υπηρεσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου[14].

Πολύ ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μας, είναι μια άποψη που εξέφρασε γι’ αυτό το θέμα ο ίδιος ο Α. Χίτλερ:

«Πρέπει, λοιπόν, να προβλέψουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία θα μπει ολόκληρη η ζωή κάθε ατόμου. Αυτό σημαίνει σοσιαλισμός και όχι η οργάνωση δευτε­ρευόντων πραγμάτων, όπως το πρόβλημα της ατομικής ιδιοκτησίας ή των μέσων παραγωγής»[15]. ^.

β. Ο αντικομμουνισμός και ο αντιμπολσεβικισμός. Στις γραμ­μές του NSDAP κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος ένας φανατικός, μέχρι αρρωστημένου βαθμού, αντικομμουνισμός. Ο αντικομμουνισμός αυτός φτάνει ως το σημείο της ήρεμης αντιμετώπισης του κομμουνισμού — με την εξής έννοια: γιατί να λογοφέρει κανείς με ένα εχθρό apriori καταδικασμένο; Στη διάρκεια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης η αντικομμουνιστική μανία παίρνει μια ιδιόμορφη αλλά χαρακτηριστική έκφραση: συχνά, οι κομμουνιστές κατηγορούνται ότι δεν είναι αρκετά αδιάλλακτοι, ότι έχουν «ξεπουληθεί στο μεγάλο κεφάλαιο» κλπ.!

Ο μανιακός αντικομμουνισμός του NSDAP εκφράζει, φυ­σικά, τον πανικό της αστικής τάξης. Το ότι, όμως, γίνεται λόγος κυρίως για «μπολσεβικισμό» και όχι για «κομμουνι­σμό» δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί προσπάθεια «ιδεολογικοποίησης» δυο ζωτικής σημασίας σχεδίων της αστικής τάξης:

-   Κατάληψη της ΕΣΣΔ και αξιοποίηση της.

- Εξόντωση του σοσιαλισμού σαν κρατικής οντότητας και σταθεροποίηση του ιμπεριαλισμού κάτω από γερμανική ηγεσία.

γ. Η έμμονη ιδέα του κινδύνου της επανάστασης και της ανάγ­κης να προληφθεί ή να καταπνιγεί. Οι ηγέτες του NSDAP δεν δίσταζαν να κάνουν επαναστατικά κηρύγματα και να αποκα­λούν την κατάληψη της εξουσίας από τους ίδιους «Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση». Στην πραγματικότητα, όμως. ο αντιεπαναστατισμός κυριαρχούσε στις γραμμές τους μέχρι του σημείου της έμμονης ιδέας.

Καταρχήν, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του. το NSDAP στρέφεται ακράτητο ενάντια στους «εγκληματίες του Νοέμβρη», εννοώντας του Νοέμβρη του 1918. Το σχήμα ήταν το εξής: «Οι εγκληματίες» αυτοί ξεσηκώθηκαν, το Νοέμβρη του 1918, καταστρέφοντας το εσωτερικό μέτωπο και καταδι­κάζοντας το στρατό στην ήττα. Έτσι, απαλλάσσεται και από κάθε ευθύνη και ο στρατός και δημιουργείται και ο περίφημος «θρύλος του πισώπλατου χτυπήματος με το εγχειρίδιο» (Dolchstosslegende). Φυσικά, η άποψη αυτή δείχνει ότι οι οπαδοί της, από άγνοια ή συμφέρον, χειρίζονται πολύ «ελεύθερα» την ιστορική αλήθεια, αφού δεν βλέπουν ότι, το Νοέμβρη του 1918, η Γερμανία ήταν, ούτως ή άλλως, χαμένη και ότι η Επανάσταση του 1918 ήταν το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κατάρρευσης.

Πάντως, οι ηγέτες του NSDAP ούτε μπορούσαν ούτε ήθε­λαν να τα καταλάβουν όλα αυτά. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να διακηρύττουν συνεχώς και σε όλους τους τόνους ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ξαναγίνει στη Γερμανία. Στα τέλη Ιούνη 1944. ενώ η στρατιωτική ήττα είναι πια φανερή σε κάθε αμερόληπτο παρατηρητή, ο ίδιος ο Α. Χίτλερ, μιλώντας σε ομάδα βιομηχάνων και στρατηγών, αισθάνεται την ανάγκη να τους διαβεβαιώσει ότι «στη σημερινή Γερμανία δεν μπορεί να γίνει καμία επανάσταση». Ενδιαφέρον έχει να παρατηρηθεί ότι ο αντι-επαναστατισμός φαίνεται να αποτελεί το υπόβαθρο και άλλων ιδεών των ηγετών του NSDAP. όπως. π.χ. του αντι­σημιτισμού!. Η αντίληψη της έννοιας του «εβραιομπολσεβικισμού» δεν μας φαίνεται τυχαία. Και, άλλωστε, ο Heinrich Himmler τονίζει: «Η περιοχή του κόσμου που δεν έχει κανένα εβραίο είναι άτρωτη απέναντι σε κάθε επανάσταση».

Ο αντι-επαναστατισμός του NSDAP ακολουθεί κατά πόδας τις διαθέσεις της μεγάλης αστικής τάξης, η οποία, όπως δεί­χνει καθαρά ο λόγος του Χίτλερ του Ιούνη 1944. φοβάται όχι τόσο την ήττα όσο την επανάσταση.

Φυσικά, εδώ παραλείπουμε την εκτενή αναφορά σε μια σειρά ουσιώδη χαρακτηριστικά του NSDAP που βρίσκονται κάπως έξω από το άμεσο ενδιαφέρον του θέματος μας.

— Ο πλήρης ανορθολογισμός, αντανάκλαση της προσπάθειας της αστικής τάξης να ξεφύγει από μια πραγματικότητα που της ξεφεύγει, του φόβου της απέναντι στο μαζικό κίνημα, καθώς και προσπάθεια «δικαιολόγησης» της ωμής βίας ενάντια στις μάζες.

— Η λατρεία του αρχηγού, αντανάκλαση των βλέψεων της μεγαλοαστικής κορυφής για μια «ισχυρή εξουσία».

— Το μίσος ενάντια στην εργατική τάξη σαν «προλεταριάτο», έκφραση του φόβου της μεγάλης αστικής τάξης απέναντι στο προλεταριάτο.

Στα κόμματα υπάρχουν και τα μη ουσιώδη χαρακτηριστικά. Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που ανάγονται στη σφαίρα της «τεχνικής» της εξυπηρέτησης των «ουσιωδών».

Στο NSDAP τέτοια χαρακτηριστικά είναι ιδιαίτερα η «σο­σιαλιστική» και «εργατική» του εμφάνιση, που έφθασε ως και την ονομασία του. Αυτή η πλευρά του NSDAP δεν αντανα­κλούσε τον πραγματικό του χαρακτήρα και απλώς υπηρετούσε τα «ουσιώδη» χαρακτηριστικά του.

Εδώ παρακαλούμε τον αναγνώστη να αποφύγει μία σοβαρή παρανόηση: η διάκριση ανάμεσα στα ουσιώδη και τα μη ουσιώ­δη χαρακτηριστικά που κάναμε παραπάνω, δεν σημαίνει καθό­λου διαίρεση ανάμεσα σε αναγκαία και μη αναγκαία χαρακτηριστικά. Και αυτό γιατί και οι δυο ομάδες είναι αναγκαίες σε ένα αστικό κόμμα. Χωρίς τα μη ουσιώδη χαρακτηριστικά, τα ου­σιώδη δεν μπορούν να βρουν την πολιτική τους ολοκλήρωση και εφαρμογή, άρα είναι άχρηστα.

Αυτό το βλέπουμε και στο NSDAP, που διατηρεί και τις δύο ομάδες χαρακτηριστικών και μετά τις 30 Ιούνη 1934. Ανάμεσα στα αναρίθμητα παραδείγματα, παίρνουμε μία δήλω­ση του ίδιου του Α. Χίτλερ στο Reichstag τον Ιούλη του 1940, (δηλ. μετά την έναρξη του πολέμου):

«Πρόθεση μου δεν ήταν ο πόλεμος, αλλά η δημιουργία ενός νέου κράτους, σοσιαλιστικού, που θα απολάμβανε τον πιο υψηλό πολιτισμό»[16].

* * *

Κλείνοντας μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η πολιτική του NSDAP αποτελεί ολοκλήρωση φαινομένων των οποίων αρχικά σημεία παρατήρησαν στην εποχή τους οι κλασικοί του επιστημονικού κομμουνισμού.

Μερικά «παραδείγματα» συναντάμε στη 18^η Brumaire. Εν­διαφέρον έχει επίσης μια παρατήρηση που κάνει ο Λένιν το 1920 γι' αυτούς που αποκαλεί «αντιδραστικούς επαναστάτες». Σαν παράδειγμα φέρνει τη στάση των μελών των «Μαύρων Εκατονταρχιών» το 1905, τα οποία, από τη μεριά κυνηγού­σαν τους μπολσεβίκους και, από την άλλη, ζητούσαν τη δήμευ­ση της γης των ευγενών[17]. Φυσικά, κάθε σύγκριση με τη Ρωσία μπορεί να γίνει μόνο mutatis mutandis (σημείωση Ε.Α.: η λατινική αυτή φράση σημαίνει "τηρουμένων των αναλογιών").  Στο παράδειγμα του Λένιν έχουμε ένα φαινόμενο που εκφράζει την επαναστατική κατάρρευση, έστω και βαθμιαία, μιας κοινωνίας που κυοφορεί την Επανάσταση, και που δεν μπορεί να απαλλαγεί απ' αυτή. Στη Γερμάνια έχουμε, αντίθετα, μια κοινωνία που δεν κυοφο­ρεί την Επανάσταση και έχει πια πάρει την αντιδραστική κατηφόρα. Σημειώνουμε πάντως ότι, στην ίδια εκείνη ευκαι­ρία, ο Λένιν αναφέρει το παράδειγμα «ενός καθυστερημένου αγρότη της Α. Πρωσίας» — η Α. Πρωσία υπήρξε, σε συνέχεια, ένα από τα προπύργια του NSDAP — ο οποίος δηλώνει σε μία εφημερίδα ότι «πρέπει να επιστρέψει ο Γουλιέλμος γιατί δεν υπάρχει τάξη στη χώρα αλλά αυτή τη φορά να ακολουθήσει τους μπολσεβίκους».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Όπως είναι γνωστό, ο ταξικός χαρακτήρας ενός κόμματος καθορίζεται από τους εξής πέντε βασικούς παράγοντες: την πρακτική του, την κοινωνική του σύνθεση τόσο σε επίπεδο εκλογικής και οργανωμένης βάσης όσο και σε επίπεδο ηγε­σίας, τον τρόπο οργάνωσης του, το πρόγραμμα τού και την ιδεολογία του[18].

Όπως είδαμε, το NSDAP με την πολιτική του πρακτική εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της πιο αντιδραστικής μερίδας των μονοπωλίων καθώς και αυτά της μεγαλοαστικής τάξης συνολικά: τα κέρδη αυξήθηκαν με ταχείς ρυθμούς, ενώ διαλύ­θηκαν όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης.

Η ηγεσία του, με την άνοδο στην εξουσία, εντάχθηκε στην μεγαλοαστική τάξη. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς όπως ο Göring και τα SS έγιναν, όπως σημειώσαμε, οι ίδιοι καπιταλι­στές επιχειρηματίες. Αντίθετα, το κομμάτι της ηγεσίας του που δεν είχε άμεση σχέση με τα μονοπώλια, και εξέφραζε —με παραμορφωμένο τρόπο— ορισμένες διαθέσεις των πληβειακών μαζών που ακολουθούσαν το NSDAP, εξοντώθηκε.

Η εκλογική του βάση, όπως έδειξαν οι εκλογές που έγιναν μέχρι το 1932, καθώς και οι πρώτες και τελευταίες εκλογές που έγιναν υπό το ναζιστικό καθεστώς (5 Μάη 1933), ήταν κύρια τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, ενώ η οργανω­μένη βάση του αποτελείτο βασικά από μεσαία στρώματα της πόλης.

Όπως σημειώσαμε, η δικτατορία των μονοπωλίων υπάρχει και μέσα στο NSDAP μια βασική πλευρά αυτής της δικτατο­ρίας ήταν ο τρόπος οργάνωσης του, ένας τρόπος γραφειοκρατι­κά συγκεντρωτικός, προσωποπαγής που βασίζονταν στην «αρ­χή του Führer».

Τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της ιδεολογίας και του προ­γράμματος του, αυτά που εφάρμοσε και στην πολιτική του πρακτική, ήταν ο ανορθολογισμός, ο παθολογικός αντικομμουνισμός και άντι-επαναστατισμός, η λατρεία της δύναμης και του «ισχυρού άνδρα», το μίσος ενάντια στο προλεταριάτο, ο ρατσισμός, το μίσος ενάντια στις «κατώτερες φυλές» κ.ά.

Πηγές αυτών των αντιλήψεων ήταν οι ιδέες της ίδιας της αστικής τάξης στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, οι ιδέες που εκφράζουν την αντίδραση σ' όλη τη γραμμή των μονοπωλίων.

Παράλληλα, προκειμένου να ενσωματώσει και υποτάξει τις μικροαστικές μάζες, το πρόγραμμα και η ιδεολογία του ναζι­σμού περιείχε και μη ουσιώδη χαρακτηριστικά: εκφυλισμέ­νες, διαστρεβλωμένες μορφές ιδεών που προέρχονται από τις λαϊκές μάζες, όπως είναι δημαγωγικός αντικαπιταλισμός, μία αντιμονοπωλιακή φρασεολογία κ.ά. Οι ιδέες αυτές, που ουδέ­ποτε εφαρμόστηκαν στην πράξη, ήταν απαραίτητες —σαν τεχνική— για να λειτουργήσει το NSDAP σαν πολιτικό κόμ­μα της μονοπωλιακής αστικής τάξης, για να υποτάξει και ενσωματώσει τις μάζες στην ανοιχτή δικτατορία της πιο αντι­δραστικής μερίδας του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η πηγή λοιπόν του φασισμού είναι το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο —και όχι κάποιες έμφυτες βιολογικές ή ψυχολογι­κές ορμές του ανθρώπου, όπως ισχυρίζονται διάφοροι αστοί και μικροαστοί ιδεολόγοι. Και η γνώση αυτή της πηγής και, το κυριότερο, ή πάλη εναντίον της μέχρι την οριστική συντριβή της αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να μην ξαναεμφανισθεί η τραγωδία του ναζισμού.

---

[1] To NSDAP είναι πράγματι στενά δεμένο με τη Βαυαρία. Εκεί ιδρύθη­κε, εκεί —και όχι στο Βερολίνο— βρισκόταν η έδρα του καθώς και η έδρα του δημοσιογραφικού του οργάνου. Τα «συνέδρια» του Κόμματος γίνονται στη Νυρεμβέργη. Γενικά, μετά το 1919, η Βαυαρία γίνεται το καταφύγιο όλων των αντεπαναστατικών οργα­νώσεων και κινημάτων. Χαρακτηριστικό: στις 5 Γενάρη 1924. το υπουργείο Οικονομικών της Βαυαρίας διέθεσε κονδύλι 3.000 χρυ­σών μάρκων, για την καταβολή βοηθήματος σε 20 ανωτέρους υπαλ­λήλους του NSDAP που, λόγω των γεγονότων του 1923, είχαν μείνει άνεργοι

[2] Το γεγονός ότι, από τις 29 Μάη, ο υπουργός Εξωτερικών Konstantin Freiherr Von Neuwrath καλεί στο γραφείο του τον Βρετανό πρε­σβευτή Sir Eric Phipps και του ανακοινώνει το γεγονός, και το ότι ο τελευταίος ενημερώνει το Λονδίνο, δείχνει τη διεθνή πλευρά του γεγονότος. Κατά τη γνώμη του Sir Eric Phipps η «άδεια» των SA σημαίνει πως η Γερμανία ελπίζει ότι έτσι θα εξασφαλίσει από τη Βρετανία και τη Γαλλία ευμενή στάση απέναντι στο αίτημα της να δημιουργήσει στρατό 300.000 ανδρών (Heinz Höhne, «Mordsache Röhm», Spiegel, 1o μέρος. σελ. 136).

[3] Οι Schleicher και Stasser αναμφίβολα τιμωρούνται για την προσπάθεια τους, το 1932, να διασπάσουν το NSDAP. Ο Gregor Stasser είχε χαρακτηρίσει σαν βασικό κίνδυνο για το Κόμμα «τους Himmler και πάρα- Himmler» (Himmler Und Anhimmler) και χαρα­κτήριζε τον Göring «εγωιστή που δεν έδινε δεκάρα για τη Γερμα­νία; αρκεί να κινούνται όλα γύρω από τον εαυτό του». Πλήρωσε ακριβά τα λόγια του. Ο αδελφός του Otto, που είχε φύγει από το NSDAP το 1931, προτίμησε, σοφότερα, να εγκαταλείψει τη χώρα.

[4] Αξίζει κανείς να ρίξει μια ματιά στην εξέλιξη του στρατηγού. Θα γίνει ο αρχηγός της προσωπικής φρουράς του Χίτλερ, ό οποίος και θα του δείξει ιδιαίτερη αδυναμία, θα στεναχωρηθεί, όμως, πολύ όταν ο στρατηγός των SS, το Φλεβάρη του 1945, δεν θα κλειστεί στη Βουδαπέστη να πεθάνει τελευταίος-, άλλα θα προτιμήσει τη φρόνιμη υποχώρηση. Ο Sepp Dietrich  θα δικαστεί, μαζί με τον Michael Lippert, στο Μόναχο (Μάης 1957) για την υπόθεση Röhrn. Τελικά, καταδικάστηκε σε... 18 μήνες φυλακή! Ο Sepp Dietrich πέθανε, πριν λίγα χρόνια, από κάτι που κάνεις μας δεν θα γλιτώσει: από φυσικό θάνατο.

[5] Υπογραμμίζουμε: στον Χίτλερ προσωπικά και όχι στη Γερμάνια, το Σύνταγμα, τη Σημαία κλπ.

[6] Κ. Pätzold, Μ. Weissbecker, Hakenkreuz und Totenkopf: die Partei des Verbechens. VEB Deutscher Verlag der Wissenschaften,  Berlin 1982. σελ. 266-267. Σκέφτεται κανείς τον Λένιν που βλέπει την εμφάνιση ενός «στρατιωτικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλι­σμού» ο οποίος μεταβάλλεται σε «κάτεργο για τον εργάτη». Και, πάλι, η θέση των γερμανών εργατών ήταν. αναμφίβολα, «προνομια­κή», αν συγκριθεί με των εργατών από την «Ανατολή» (ιδιαίτερα ΕΣΣΔ και Πολωνία) που μεταφέρθηκαν στη Γερμανία μετά το 1941.

[7] Παρατήρηση στο Gilbert Badia, Histoire de l’ Allemagne Contemporaine. Editions Sociales, Paris 1964. τ. 2 σελ. 171.

[8] Σ' αυτό, φυσικά, συντελούσε αποφασιστικά η έντονη τάση των εργατών που ανήκαν στο NSDAP να «σπάνε» τις απεργίες.

[9] Κ. Pätzold, Μ. Weissbecker, ο.π., σελ. 253.

[10] Παρατήρηση στο Gilbert Badia, ο.π., τ. 2, σελ. 72: «Ο εθνικοσιαλισμός κατόρθωσε να προσδέσει στην πολιτική της αστικής τάξης την πλειοψηφία του γερμανικού λαού».

[11] Στο φως της τραγωδίας της 30 Ιούνη 1934, ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η επιστολή του Α. Χίτλερ προς τον Ernst Röhm στις 30/12/1933, δηλ. 6 ακριβώς μήνες πριν: «Σ' ευχαριστώ, αγαπητέ μου Ernst Röhm, για τις απαράγραπτες υπηρεσίες που μου πρόσφερες, καθώς και στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα και στον γερμανικό λαό, και ευχαριστώ την τύχη γιατί έχω φίλους και συναγωνιστές όπως εσύ». (Επιστολή που δημοσιεύτηκε στη Völkischer Beobachter της 2ας Γενάρη 1934).

[12] Στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή. Οι εθνικοσοσιαλιστές εργάτες σπάνε τις απεργίες, οι εθνικοσοσιαλιστές υπουργοί σε τοπικές κυβερνήσεις ευνοούν τους πλούσιους και πλήττουν τους φτωχούς, οι ηγέτες του NSDAP συζητούν με τους μεγιστάνες και οι μάζες των οπαδών του NSDAP εξακολουθούν να μην βλέπουν τίποτε. «Βλέπουν» όμως ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, π μαρξισμός κλπ. είναι «πράκτορες της Μόσχας» κλπ. Αυτό τείνει να αποδείξει ότι οι μάζες που ακολουθούσαν το NSDAP δέχονταν τα ριζοσπαστικά του κηρύγματα μόνο εφόσον συνδυάζονταν με άλλα που τα έκαναν ανεφάρμοστα. Δεν πρόκειται δηλ. απλώς για μια απλή και χονδροειδή απάτη, αλλά για την πολιτικοϊδεολογική έκφραση της μαχητικής αντίδρασης. Το ψυχολογικό και ιδεολογικό μέρος του φαινομένου είναι, κατά τη γνώμη μας, η έκφραση του γεγονότος ότι η κρίση δεν ήταν τόσο βαθιά ώστε να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, αλλά αρκετή για να επιβάλλει την αλλαγή της μορφής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Αυτό, με τη σειρά του, καθόρισε τα «ουσιώδη» και τα «μη ουσιώδη» χαρακτηριστικά της αναταραχής.

[13] Ας μην είμαστε άδικοι. Οι παραπάνω δεν ήταν οι μόνοι. Το Γ’ Ράιχ ήταν η χώρα όπου η ληστεία ήταν το εθνικό ιδανικό. Μετά την έναρξη του πολέμου, έγινε και εθνικό σπορ. Το τραγούδι του Μ. Μπρεχτ «Τι κερδίζει η γυναίκα του στρατιώτη» («Ο Σβέικ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο»), ερμηνεία Μ. Φαραντούρη, δείχνει μια μικρή αντανάκλαση της πραγματικότητας.

[14] Στην επιθετική στάση της «λαϊκής κοινότητας» προς τα έξω βλέπει κανείς τη μανιακή επιθυμία της μονοπωλιακής αστικής τάξης να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Στην ιδέα της «ανωτερότητας» αυτής της «κοινότητας», την προοπτική της εκμετάλλευσης των άλλων χωρών.

[15] Ο Χίτλερ είχε κι άλλες ερμηνείες του σοσιαλισμού εκτός από την παραπάνω, την οποία μας παραδίδει ο Hermann Rauschning στο Ο Χίτλερ μου είπε Π.χ., στο συνέδριο του NSDAP στη Νυρεμβέργη το Σεπτέμβρη του 1933, δήλωνε: «Αν η λέξη σοσιαλισμός έχει κάποια έννοια, σημαίνει ότι πρέπει να ζητήσουμε από τον καθένα, με σιδερένια δικαιοσύνη, να συμβάλλει στην ευημερία του συνόλου ανάλογα με τις ικανότητες του». Οι βασιλιάδες του χρηματιστηρίου μπορούν να κοιμούνται ήσυχα. Οικονομικές αλλαγές δεν προβλέ­πονται. Ο Dr. Rober Ley είχε τις δικές του ιδέες, παρόμοιες: Στους λόγους του εξηγούσε ότι «ο σοσιαλισμός πρέπει να γίνει κατανοητός με την καρδιά. Σημαίνει απλώς τη συντροφικότητα, το αίσθημα της κοινότητας, τη νομιμοφροσύνη, τη φυλετική κοινότητα». Οι εργάτες πρέπει «να βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά, ακόμη και αν έχουν μαυρισμένο πρόσωπο ή ροζιασμένα χέρια». Και βεβαίωνε ότι «στο μέλλον δεν θα υπάρχουν πια αφεντικά, εργάτες και υπάλ­ληλοι, αλλά μόνο άνθρωποι της δουλειάς. Γερμανοί της δουλειάς» (Gilbert Badia, ο.π., τ.2, σελ. 44).

[16] Στον «πολιτισμό» των χιτλερικών δεν περιλαμβάνονταν η μόρφωση. Ο Χίτλερ δεν ήθελε «πνευματική εκπαίδευση. Θα μου χαλάσει τη νεολαία, θέλω μία αθλητική νεολαία. Αυτό είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό». (Η. Rauschning: Ο Χίτλερ μου είπε).  Οι συνέπειες θα είναι σοβαρές. Ανάμεσα στο 1933 και στο 1939, ο αριθμός των φοιτητών των πανεπιστημιακών σχολών μειώθηκε σχεδόν στο 50%. Μετά το 1937, το Ράιχ θα αντιμετωπίσει έλλειψη νέων ειδικευμένων στελεχών. Ήταν αυτό ένα από τα αίτια των δυσχερειών της Χιτλερικής Γερμανίας στον τομέα του σχεδιασμού και της παραγωγής μη συμβατικών όπλων; (Βλ. Gilbert Badia. ο.π., τ.2, σελ. 21
κ.ε).

[17] Β. Ι. Λένιν, «Πολιτική Έκθεση της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ) στην ΙΧ Πανρωσική Συνδιάσκεψη (22-25 Σεπτέμβρη 1920), δημοσιογραφική περίληψη Άπαντα, τ41, σελ. 282.

[18] Βλ. Ν. Κοτζιά, Ο «τρίτος δρόμος» του ΠΛΣΟΚ. εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1983, σελ. 112.

Αργοπεθαίνει όποιος... (του Pablo Neruda)

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας 

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, 

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, 

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, 

όποιος δε μιλά σ΄ όποιον δε γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, 

όποιος προτιμά το μαύρο για τ΄ άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" 

αντί ενός συνόλου συγκινήσεων, 

που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, 

που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σ΄ ένα χαμόγελο, 

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, 

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, 

όποιος δε διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα, 

για να κυνηγήσει ένα όνειρο, 

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, 

ν΄ αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, 

όποιος δε διαβάζει, 

όποιος δεν ακούει μουσική, 

όποιος δε βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, 

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, 

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του 

ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, 

όποιος δε ρωτά για πράγματα που δε γνωρίζει.

Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις, 

όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να ΄σαι ζωντανός

χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη

απ΄ τ΄ απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

ΑΝΔΡΕΑΣ 1983-ΑΛΕΞΗΣ 2013 ΠΕΡΙ ΕΟΚ,Ε.Ε. ΚΑΙ ΕΥΡΩ:

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΑΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΣΑ" ΛΕΝΕ! ΜΑ ΕΤΟΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ!!!... (ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΧΑΨΟΥΜΕ ΩΣ ΛΑΟΣ ΠΑΛΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΜΟΥΤΖΑ!...)



1.ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ 1983 (επιστρέφοντας από την Αμερική):

"Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ανόητη και επικίνδυνη συζήτηση, η χώρα μας είναι μέλος της ΕΟΚ. Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε. Μπορεί να γίνει κριτική στο πώς μπήκαμε στην ΕΟΚ και να μην έπρεπε να μπούμε, τώρα είμαστε όμως στο 1983 και το να βγούμε θα έχει σίγουρα μεγαλύτερο κόστος από το να μείνουμε. Η λύση λοιπόν δεν είναι "Έξω από την ΕΟΚ", αλλά να πεισθεί η ΕΟΚ να μεταβάλει τις πολιτικές της που διαλύουν την κοινωνική 
συνοχή"
________
____________________________________
2.ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ 2013 (επιστρέφοντας από την Αμερική):

"Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ανόητη και επικίνδυνη συζήτηση, εθνικό μας νόμισμα είναι το Ευρώ. Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε. Μπορεί να γίνει κριτική στο πώς μπήκαμε στο Ευρώ, τώρα είμαστε όμως στο 2013 και εθνικό μας νόμισμα είναι το Ευρώ. Και η λύση είναι να αλλάξει στρατηγική η Ευρώπη για να γίνει βιώσιμο το ευρώ. Και δεν μπορεί να γίνει με πολιτικές που διαλύουν την κοινωνική συνοχή"...

Η Θεολογία Μεσοπέλαγα: «Ο κόκκινος Θεός» Μια Θεολογική Ανάγνωση της Ιστορ...

Η Θεολογία Μεσοπέλαγα: «Ο κόκκινος Θεός» Μια Θεολογική Ανάγνωση της Ιστορ...: Αποσπάσματα από την εισήγηση των Μιλτιάδη Κωνσταντίνου (Καθηγητή του ΑΠΘ) και Ευστάθιου Λιανού Λιάντη (Υπ. Δρ. ΑΠΘ)   Το Συνέδριο ...