ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ «ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ»

Το κοσμολογικό πρότυπο της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) είναι αποτέλεσμα μιας φανερής παρεξήγησης των εμπειρικών ενδείξεων εξαιτίας της προκατάληψης, ότι το Σύμπαν πρέπει να έχει μια αρχή ύπαρξης και της επιπόλαιας ερμηνείας του φαινομένου Doppler. Η αξιοπιστία του έχει αμφισβητηθεί από γνωστούς φυσικούς και από πολλούς φιλόσοφους και   γίνονται προσπάθειες να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα με νεότερες παραλλαγές της (με τις αποκαλούμενες θεωρίες του πληθωριστικού Σύμπαντος). Όταν θεωρούμε, πως έχει μια αρχή δημιουργίας ή εξέλιξης σαν σύνολο μέσα στο χρόνο και ότι πριν από αυτήν την αρχή δεν υπήρχε -ή τουλάχιστον έτσι όπως το γνωρίζουμε- τότε με έναν πρωτοφανή αντιεπιστημονικό τρόπο το απομονώνουμε σαν ένα μέρος. Καταστρέφουμε την έννοια του χρόνου και ορίζουμε παράλογα, ότι το Σύμπαν δεν είναι το σύνολο όλων των πραγμάτων και απ’ όλους τους χρόνους. Κάνουμε αυτό, το οποίο ο Σπινόζα ονόμαζε «αναγωγή εις την άγνοια». Είναι αδιανόητο να ονομάζουμε Σύμπαν το σύνολο των πραγμάτων ως ένα όριο του χρόνου ή του χώρου και πέρα από εκείνο το όριο να το θεωρούμε εκτός Σύμπαντος (ή σαν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, χωρίς κοινά στοιχεία με τη δική μας). Με αυτήν την έννοια του Σύμπαντος, βέβαια, η επιστήμη δε θα μπορούσε να εξηγήσει την ανυπαρξία του πριν από τη στιγμή της δημιουργίας του! Η απλή λογική μας οδηγεί να αναγνωρίσουμε ότι το Σύμπαν δεν έχει αρχή σαν σύνολο ή ότι πριν από την αρχή υπήρχε μια άλλη πραγματικότητα που αποτελεί μέρος του και όχι ένα άλλο Σύμπαν. Αν αμφισβητούμε αυτήν την απλή λογική των εννοιών, τότε να μην αποδεχόμαστε ότι ορισμένα στοιχεία της πιο άμεσης περιβάλλουσας πραγματικότητας αποτελούν κοινά  γνωρίσματα  μιας   πολύ ευρύτερης πραγματικότητας μέσα στο χώρο και στο χρόνο (και για ένα μεγαλύτερο αριθμό πραγμάτων από εκείνα που έχουμε αντιληφθεί). Γιατί, όμως, η επιστήμη έφθασε σε αυτό το άτοπο μέσα από την εμπειρική γνώση, που η αξιοπιστία και η συνέπειά της είναι αποδεδειγμένη; Ο αποπροσανατολισμός τροφοδοτήθηκε από τις συνέπειες της επαναστατικής θεωρίας της σχετικότητας (της περιορισμένης και της γενικής), την οποία διατύπωσε ο Alb. Einstein (1879-1955). Σύμφωνα με την πρώτη, η ταχύτητα του φωτός καθορίστηκε αξιωματικά σαν αξεπέραστο όριο και σταθερή ανεξαρτήτως των σχετικών κινήσεων μέσα στο χώρο. Επομένως, προέβλεψε τους όρους, με τους οποίους αυτό επιτυγχάνεται ανεξάρτητα από τις σχετικές κινήσεις και ειδικά στις πολύ μεγάλες ταχύτητες, στις οποίες οι προηγούμενες θεωρίες της κίνησης αποτύγχαναν. Η οριακή ταχύτητα του φωτός και οι προηγούμενοι νόμοι της κίνησης έπρεπε να είναι τα ίδια για όλους (τους αδρανειακούς παρατηρητές όπως τους αποκαλούν), ανεξαρτήτως της σχετικής κίνησης του ενός προς το άλλο. Αλλά αυτό μπορούσε να γίνεται χωρίς  να χρειάζεται ένας κοινός χρόνος για όλες τις σχετικές κινήσεις και χωρίς τον υπολογισμό μίας απόστασης ανεξάρτητης από την κίνηση. Έτσι, η έννοια του χρόνου έπαψε να εκφράζει μία σταθερή ή μία κοινή πραγματικότητα και δε βρέθηκε κανένα σημείο αναφοράς, σε σχέση με το οποίο να μπορεί να προσδιοριστεί η κίνηση, η ταχύτητα και η απόσταση, ανεξάρτητα από τις κινήσεις των άλλων πραγμάτων. Παρέμεινε, όμως, η ταχύτητα του φωτός (c = 2,9979245 x108 m/sec) σαν η μοναδική κίνηση που γίνεται με σταθερή ταχύτητα για όλους και αυτό δεν έπρεπε να προσπεραστεί αδιάφορα. Έχει ενδιαφέρον να διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα από τις σκέψεις του Χαίκελ (ή Χέκελ, Ernest Haeckel 1834-1919) που αγγίζουν το γενικότερο ζήτημα της δημιουργίας του κόσμου, για να αντιληφθούμε πόσο εύκολο ήταν να γίνουν ορισμένες φιλοσοφικές σκέψεις από έναν φυσιοδίφη, που λίγο αργότερα απορρίφτηκαν εύκολα και στο χώρο της φυσικής επικράτησαν οι αντίθετες απόψεις. Στην εποχή του Χαίκελ : Το 1887, οι Άλμπερτ Μάικελσον (Albert Michelson) και Έντουαρντ Μόρλεϋ (Edward Morley) πραγματοποίησαν το πείραμα που απόδειξε τη σταθερότητα της ταχύτητας του φωτός και οδήγησε στην απόρριψη ενός λεπτεπίλεπτου μέσου, μίας αόρατης ουσίας, την οποία ονόμαζαν "αιθέρα". Το 1888, ο Χερτς παρήγαγε ραδιοκύματα και απόδειξε την ύπαρξη τους, όπως την είχε προβλέψει θεωρητικά ο Μάξγουελ το 1865. Ο Νικόλα Τέσλα εκείνα τα χρόνια πειραματιζόταν με τα ραδιοκύματα και το εναλλασσόμενο ρεύμα και επινοούσε συσκευές για την αξιοποίηση των ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων. Το 1901, ο Γκουλιέλμο Μαρκόνι επέτυχε την πρώτη ραδιοτηλεγραφική σύνδεση μεγάλης εμβέλειας. Η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Einstein διατυπώθηκε το 1905 και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητα το 1916. " Ο πολύ λεπτός και ελαφρός, αλλά όχι και αστάθμητος αιθέρας, παράγει με τις κυματοειδείς κινήσεις του όλα τα φαινόμενα του φωτός και της θερμότητας, του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού. Όταν τον παίρνουμε είτε σαν ουσία συνεχή που γεμίζει το ενδιάμεσο διάστημα ανάμεσα στα άτομα ή και σαν ν' αποτελείται επίσης από ξεχωριστά μόρια, θα πρέπει ν' αποδώσουμε σ' αυτά τα άτομα του αιθέρα, μια εσωτερική δύναμη απώθησης σε αντίθεση με την έμφυτη στα άτομα της σταθμητής ύλης δύναμη της έλξης. Με την έλξη των τελευταίων και την απώθηση των πρώτων, θάπρεπε με τη διαδοχή να εξηγηθεί μια για πάντα ο μηχανισμός της παγκόσμιας ζωής. Μπορούμε επίσης να αναγάγουμε "την ενέργεια του παγκόσμιου διαστήματος", σύμφωνα με τον καθηγητή Schlesinger, στους κραδασμούς του παγκόσμιου αιθέρα (...) Οι πρόοδοι που επιτεύχθηκαν με την επίγνωση του αιθέρα αποτελούν μεγάλη ωφέλεια για την μονιστική φιλοσοφία. Και πραγματικά, μ' αυτές τις προόδους, οι εσφαλμένες υποθέσεις για το κενό διάστημα και τις από απόσταση ενέργειες των σωμάτων ανατράπηκαν. Το άπειρο διάστημα του σύμπαντος, παρ' όλο που τα άτομα με βάρος, η σταθμητή ύλη δεν καταλαμβάνουν αυτό ολότελα, ωστόσο είναι γεμάτο απ' τον αιθέρα. Η συνειδητή γνώση του χρόνου και του διαστήματος είναι κάθε άλλο παρά αυτή που πριν ένα αιώνα εξαγγέλθηκε απ' τον Καντ (...) Με ποιο τρόπο προσφέρεται ο παγκόσμιος ελαφρός, ο ενεργών αυτός αιθέρας στη βαριά και αδρανή μάζα αυτής της σταθμητής ύλης, την οποία εξετάζουμε χημικά και την οποία μπορούμε να υποθέσουμε μοναχά σαν ν' αποτελείται από άτομα; (...) Εδώ όμως συναντάμε αυτό το νέο μεγάλο ζήτημα: πώς καθορίζονται οι σχέσεις της αρχικής αυτής ύλης με τον αιθέρα; Αυτές οι δύο αρχικές ουσίες βρίσκονται σε ουσιαστική και αιώνια αντινομία; Ή μήπως ο εν δράσει ευρισκόμενος αιθέρας προηγήθηκε και παρήγαγε την σταθμητή μάζα; ". (22-26) Η συνέπεια της σχετικότητας του χρόνου -λόγω της εξάρτησης του χρόνου από την κίνηση, την απόσταση και από την ύπαρξη ανώτερης οριακής ταχύτητας- δεν ανέτρεψε τη δυνατότητα ενός κοινού χρόνου. Όπως δεν ανέτρεψε την ύπαρξη ενός κοινού χώρου και μιας χρονικής προτεραιότητας ανεξάρτητης από άλλες. Αντιθέτως, έβαλε αιτιολογημένα και υπολογισμένα ένα όριο στη γενική χρήση της έννοιας του χρόνου και διόρθωσε μια υπεραπλουστευμένη θεώρηση της αλλαγής και της σταθερότητας. Μια πλάνη, η οποία δημιουργείται όταν χρησιμοποιούμε την αφηρημένη έννοια του χρόνου αποσπασμένη από τα πράγματα, ενώ  αυτή δεν έχει νόημα παρά μόνο όταν υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν το ένα σε σχέση με το άλλο. Είναι αξιοπρόσεχτο πως μεγάλοι επιστήμονες έχουν πέσει σαν τυφλοί στην παγίδα τέτοιων μεγάλων λαθών και έχουν συμπαρασύρει πολλούς άλλους, εξαιτίας της απρόσεκτης σημασιοδότησης των αφηρημένων εννοιών στην απόπειρά τους να διατυπώσουν τις γενικές σχέσεις των πραγμάτων. Κοινός εξωτερικός χρόνος θα σήμαινε, βέβαια, ότι ένα πράγμα και ένα γεγονός υπάρχουν στην ίδια στιγμή με όλα τα άλλα, ανεξαρτήτως του τρόπου που συνδέονται και μια επίδραση πάνω σ’ ένα πράγμα θα έπρεπε να είναι ταυτοχρόνως μια επίδραση και στα άλλα. Όταν, όμως, ένα πράγμα επενεργεί πάνω σ’ ένα άλλο, αυτό είναι ένα γεγονός που μοιράζονται τουλάχιστον αυτά τα δύο και αυτή η επενέργεια δεν υπάρχει για τα άλλα πράγματα παρά μόνο στη διάνοιά τους και όταν αντιλαμβάνονται. Υπήρξαν φιλόσοφοι, όπως ο Ντεκάρτ, ο Λάιμπνιτς και ο Μπέρκλεϋ, οι οποίοι απέφυγαν με τον τρόπο τους να δώσουν μια τέτοια αφηρημένη σημασία στο χρόνο. Ωστόσο, καλό είναι να προσέξουμε ότι ο κοινός εξωτερικός χρόνος δεν είναι μια τυχαία διανοητική σύλληψη ή μια αυταπάτη, χωρίς κανένα νόημα για την πραγματικότητα. Μπορούμε να θεωρούμε πως τα πράγματα βρίσκονται σ’ έναν κοινό εξωτερικό χρόνο υπό τον όρο, ότι στην ίδια στιγμή δεν υπάρχουν και δε συνδέονται όλα ταυτόχρονα (με όλους τους δυνατούς τρόπους) και ότι ταυτοχρόνως θα επέλθουν πολλές αλλαγές.  Αυτή την άποψη για τον κοινό χρόνο που συνυπάρχει με τους ιδιαίτερους χρόνους των επιμέρους μεταβολών, την είχε σκεφτεί ήδη ο Αριστοτέλης.* Η ύπαρξη κοινού εξωτερικού χρόνου για πολλά πράγματα και αλλαγές και η ύπαρξη του χώρου, αυτά από μόνα τους δείχνουν την ανεπάρκεια της θεωρίας της περιορισμένης σχετικότητας. Διότι  ΑΝ  Η ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΣΧΕΤΙΚΗ, ΤΟΤΕ Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ. Ακόμα και με τον πιο αφηρημένο τρόπο μπορούμε να πούμε πως αν ο χρόνος  εξαρτιόταν και καθοριζόταν μόνο έτσι σχετικά και έμμεσα από τις κινήσεις των εξωτερικών πραγμάτων, αυτό θα σήμαινε πως η πραγματικότητα είναι ευρύτερη εκ τύχης ή ότι η συνύπαρξη πολλών συσχετισμένων κινήσεων είναι σχετική και θα μπορούσαν να μη συνυπάρχουν αλληλεξαρτημένες σαν ένα σύνολο! Δεν υπάρχει 'αιθέρας', δεν υπάρχει 'απόλυτη' κίνηση, 'απόλυτο' σύστημα αναφοράς, μόνο 'σχετικές' κινήσεις 'ειδικών' παρατηρητών διακήρυξε ο Αϊνστάιν και κυριολεκτικά από τότε μας έχουν ζαλίσει για να το αποδεχτούμε με την επίκληση του “θεού” των μαθηματικών. Παρόλα αυτά, η σχετικότητα του χρόνου και του μήκους στο χώρο της φυσικής δεν τους εμπόδισε να αναφέρονται συνολικά στα πράγματα, να μετράνε τις αποστάσεις των γαλαξιών και την ηλικία του Σύμπαντος. Την ανεπάρκεια της περιορισμένης σχετικότητας -ακριβώς λόγω του περιορισμού της στις ευθύγραμμες σταθερές κινήσεις- διαπίστωσε πολύ εύστοχα και ο ίδιος ο Αϊνστάιν, όταν πρόσθεσε μέσα στην επιστημονικά αφηρημένη έννοιά του για τα πράγματα τις μεταβαλλόμενες κινήσεις και την ενότητα των φαινομένων, που αντιλαμβανόμαστε σαν χώρο και ενεργητική σαν βαρύτητα, που επηρεάζει την ευθύγραμμη κίνηση των πραγμάτων. Να ο κοινός χρόνος: είναι ο ισότροπος χώρος, με το κοινό όριο της μέγιστης απόστασης και της ταυτόχρονης ενέργειας για την ύλη, με την ενέργεια του οποίου διατηρείται η ύλη (σαν εξωτερική παρουσία), με τα ίδια όρια μίας μέγιστης και μίας ελάχιστης απομάκρυνσης, με τον ίδιο ταχύτατο τρόπο και πάντα σε αλληλεπίδραση εντός των ίδιων μέγιστων χρονικών ορίων, ανεξάρτητα από τον όποιο σχετικό τρόπο αλληλεπίδρασης. Γι’ αυτό, ο Αϊνστάιν με τη συνέπεια του επιστήμονα και μαζί με τη φιλοσοφική καχυποψία του προχώρησε ένα άλμα πιο πέρα και διατύπωσε τη " Γενική Θεωρία της Σχετικότητας " εξίσου επαναστατική και εκπληκτική. Εκεί, η ελκτικότητα έπαψε να περιγράφεται με τους όρους της Νευτώνειας φυσικής, σαν μία δράση εξ αποστάσεως, που εξασκείται από τα πράγματα ταυτόχρονα επάνω στα άλλα μ’ έναν απεριόριστο τρόπο. Αφού η βαρύτητα “απλώνεται” παντού, θεωρήθηκε σαν ιδιότητα που έχει ο χώρος (και ο χρόνος) λόγω της καμπυλότητάς του και της τοπικής παραμόρφωσής του από τα υλικά πράγματα. Ο Einstein από μία άμεση και φιλοσοφική αντίληψή του για την ενότητα, την ομοιοτροπία και την κανονικότητα της ευρύτερης πραγματικότητας προέβλεψε και υποστήριξε την πεπερασμένη (χωρίς σταθερά όρια) και σφαιροειδή μορφή του χώρου. Από τις εξισώσεις της θεωρίας της γενικής σχετικότητας προέκυπτε ένας υλικός κόσμος σε κίνηση και όχι στατικός. Όπως είναι γνωστό, ο ίδιος προσπάθησε ν’ αποφύγει αυτή τη συνέπεια της θεωρίας του με την εισαγωγή μίας κοσμολογικής σταθεράς, την οποία μετά απέρριψε σαν ένα μεγάλο λάθος του. Η αστρονομική ανακάλυψη της ερυθράς μετάλλαξης του φωτός (της ελάττωσης της συχνότητάς του, redshift), που έρχεται από τους μακρινούς γαλαξίες και η εκπληκτική παρατήρηση από τον Έντουιν Χάμπλ (Edwin P. Hubble 1889-1953), ότι η μετάλλαξη είναι τόσο περισσότερη όσο πιο μακρινούς γαλαξίες παρατηρούμε, “πυροδότησε” τη θεωρία για την ομοιότροπη απομάκρυνση ανάμεσα στα υποσύνολα των γαλαξιακών μαζών του Σύμπαντος, εξ' αιτίας της διαστολής του χώρου, που κατά τη λογική τους έπρεπε να έχει ξεκινήσει από ένα αρχικό σημείο. Αυτή η ερμηνεία με παρεξηγημένο το φαινόμενο Doppler δεν ήταν αντίθετη στους υπολογισμούς της θεωρίας της γενικής σχετικότητας. Οι μετέπειτα αστροφυσικές ανακαλύψεις (ιδιαίτερα η ανίχνευση της προβλεπόμενης μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου CMB, το 1964 από τους A. Penzias και R. Wilson) ενίσχυσαν την αντίληψη μίας συνολικής εξέλιξης του Σύμπαντος. Ωστόσο, τα αναπάντητα ερωτήματα και ορισμένες νεότερες παρατηρήσεις  που δεν εξηγούνται από την αρχική θεωρία του Big Bang, οδήγησαν σε διάφορες παραλλαγές της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης. Το αρχικό μοντέλο της Μεγάλης Έκρηξης άφησε αναπάντητες απορίες και εκκρεμή προβλήματα, τα κυριότερα από τα οποία είναι τα εξής: • Το Σύμπαν φαίνεται το ίδιο στις αντίθετες πλευρές του ουρανού. Άρχισαν να διαστέλλονται όλα ταυτόχρονα; Εάν ναι, τότε πώς μπόρεσαν όλα τα διαφορετικά μέρη του σύμπαντος να συγχρονίσουν το ξεκίνημα της διαστολής τους και να εξελίσσονται σε κάθε κατεύθυνση έτσι όπως χρειάζεται ώστε να αποτελούν ενιαίο σύνολο μαζί με τις εξελίξεις του προς τις άλλες κατευθύνσεις; Αυτό το ονομάζουν "πρόβλημα του ορίζοντα". • Τι υπήρχε πριν από τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, η οποία συμπίπτει με αρχή του χρόνου και του χώρου, και έχει νόημα ένα τέτοιο ερώτημα; Υπήρχαν προηγουμένως οι νόμοι που ρυθμίζουν τις εξελίξεις του Σύμπαντος ή οι νόμοι αποκτήθηκαν μετά; • Παρατηρώντας το Σύμπαν σε τεράστιες αποστάσεις και σε παρελθόντα χρόνο μερικών δισεκατομμυρίων ετών, το Σύμπαν φαίνεται να λειτουργεί και να σχηματίζεται με τους ίδιους νόμους και η ύλη να μοιράζεται ομοιόμορφα, όπως προβλέπεται με τη λογική της διαστολής του χώρου. Όμως σε τοπικές διαστάσεις δεν λείπουν οι σημαντικές αποκλίσεις, οι ιδιαιτερότητες και οι διαδικασίες που δημιουργούν νέες δομές. • Μελετώντας τις κινήσεις των Γαλαξιών, προκύπτει ότι η παρατηρούμενη μάζα του Σύμπαντος είναι πολλές φορές μικρότερη από αυτή που υπολογίζουμε ότι χρειάζεται για να διατηρούν οι Γαλαξίες τη δομή τους. Αυτό είναι γνωστό σαν πρόβλημα της μάζας που λείπει ή της αθέατης ύλης. • Το Σύμπαν εμφανίζεται επίπεδο, παρά την έκταση που το παρατηρούμε, ενώ θεωρητικά ο χώρος θα μπορούσε να είναι κυρτός σε πολύ μικρή απόσταση. Οι προβλέψεις και οι θεωρητικοί υπολογισμοί απέχουν αρκετά από τις παρατηρήσεις. • Οι φυσικές σταθερές εμφανίζονται ακριβώς με την αριθμητική τιμή που χρειάζεται για να είναι ο κόσμος αυτός που ζούμε, ενώ με την ελάχιστη απόκλιση δεν θα υπήρχαν τα περιθώρια να εμφανιστεί η ζωή. Με τέτοιες ανεξήγητες φυσικές σταθερές και με δεδομένο ότι ζούμε σε έναν τετραδιάστατο κόσμο, αναγκάζονται στα θεωρητικά μοντέλα να εισάγουν περισσότερες διαστάσεις και φαινόμενα που δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε. • Ενώ η θεωρία προβλέπει την ύπαρξη των λεγόμενων μαγνητικών μονοπόλων, ακόμα δεν έχει παρατηρηθεί κανένα. • Από τις νεότερες παρατηρήσεις και υπολογισμούς, προέκυψε, ότι η αποκαλούμενη Διαστολή του Σύμπαντος είναι επιταχυνόμενη και όχι  επιβραδυνόμενη, όπως αναμενόταν σαν πιο συνεπές. • Ο ρόλος της βαρύτητας και η σχέση της με τις υπόλοιπες φυσικές δυνάμεις (ιδιαίτερα με την πυρηνική και την ηλεκτρομαγνητική) που καθορίζουν την τύχη και τη δομή της ύλης παντού μέσα στο Σύμπαν, παραμένει σκοτεινός. Το Σύμπαν (στο σύνολό του) δεν ξεκίνησε από κάποια Μεγάλη Έκρηξη, αντιθέτως υπήρχε ανέκαθεν και ήταν το ίδιο! Όπως έχω εξηγήσει, ο σχετικός χρόνος δεν αποκλείει να υπάρχει ένας κοινός. Παρόμοια, όπως οι διαφορετικές απόψεις ενός πράγματος δεν προέρχονται κατ’ ανάγκην από τη δική του αστάθεια και δεν αποκλείουν την περίπτωση, το πράγμα αυτό να είναι συγχρόνως με πολλούς τρόπους και με όλες τις διαφορετικές απόψεις, που εμείς προσέχουμε σε διαφορετικές στιγμές, από διαφορετικές θέσεις και με διάφορους τρόπους. Τελικά έχει ή δεν έχει μια αρχή στο χρόνο το Σύμπαν; Σε αυτό έχουμε απαντήσει καθαρά ότι το Σύμπαν σαν σύνολο υπήρχε ανέκαθεν και με την ίδια ποιότητα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Όμως δε λείπουν οι μικρότερες στιγμές της ύπαρξής του και γίνεται ταυτοχρόνως σε πολλές μικρότερες στιγμές σαν έμμεσο. Δεν λείπουν ποτέ όλες μαζί, όπως δεν του λείπει ποτέ η ποιότητα ή η μορφή. Ένα Σύμπαν «άπειρα μικρό», με «μηδενικές διαστάσεις», με «άπειρη θερμοκρασία, πίεση και πυκνότητα», με κάποιον ανεξήγητο τρόπο δημιουργείται από μια συμπυκνωμένη ποσότητα ενέργειας. Από το τίποτε αρχίζει να υπάρχει ο χρόνος και ο χώρος και να δημιουργείται ποιότητα και μορφή από τυχαίες και ανεξήγητες ποσοτικές αλληλεπιδράσεις. Αυτή είναι η πασίγνωστη κοσμολογική θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Διατυπωμένη με μαθηματικά, αλλά με τη στενόμυαλη περιφρόνηση προς τη φιλοσοφική ανάλυση και το συσχετισμό των γενικών εννοιών, τις οποίες ωστόσο χρησιμοποιούν με υπερβολική άνεση για να υπερβούν την προσγειωμένη εμπειρία τους. Από την άλλη, έχουμε μια θεωρία διατυπωμένη με τις πιο κοινές έννοιες του κόσμου και εδώ χωρίς αριθμητικές σχέσεις. Εξηγεί και συμπεραίνει ένα μεγάλο αριθμό φαινομένων και τι σύμπτωση, μπορεί να τα περιγράφει με λίγες και τις ίδιες λέξεις! Χωρίς να μεταθέσει το πρόβλημα στο άπειρο, σε αποκομμένους κόσμους ή στην προσωπική επιθυμία ξεκινάει από τη λογική αρχή ενός Σύμπαντος αυτοτελούς, το οποίο προϋπήρχε ανέκαθεν με μια σταθερή ποιότητα και όχι από το μηδέν ούτε μόνο σαν ποσότητα. Συνταυτίζει το Σύμπαν με το χρόνο και προκύπτει το πρόβλημα της συνύπαρξης του ταυτόχρονου με το ετερόχρονο, της σταθερότητας με την αλλαγή και της ύπαρξης της ενέργειας. Από την πιο πέρα λογική ανάλυση, προκύπτει μόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ του κενού χώρου και του παρόντος υλικού σύμπαντος, σε μικροσκοπικές διαστάσεις. Ποιο πρόβλημα είναι πιο λογικό και πιο πιθανό να επιλυθεί εύστοχα; Ποιο έχει διατυπωθεί πιο σωστά και πιο αξιόπιστα; Ακόμα και αν αγνοούσαμε τη σωστή φυσική ερμηνεία, η περίπτωση της δημιουργίας όλου του κόσμου και του χώρου από έναν άλλο τελείως διαφορετικό κόσμο ή από κάποιο Θεό φαίνεται πιο δυσεπίλυτη για το χώρο της επιστήμης. Στον επιστημονικό χώρο της φυσικής επέλεξαν να αποδεχτούν, να ανεχθούν και να προβάλλουν σαν μεγάλο επίτευγμα το μεγαλύτερο παραλογισμό όλων των εποχών. Στις φιλοσοφικές θεωρίες του J. Fichte και του Berkeley μπορούμε να βρούμε πιο λογικές και πιο έξυπνες σκέψεις για την απόρριψη της υλικής πραγματικότητας. Βολεύτηκαν με το μεγάλο αδιέξοδο της Μεγάλης Έκρηξης και δεν ντράπηκαν να αποδεχτούν τον παραλογισμό, διότι το “θεό” των μαθηματικών δεν τον αμφισβητεί κανένας. Όποιος τον επικαλείται εξασφαλίζει την προστασία του και δεν φοβάται ούτε ντρέπεται να ισχυριστεί οτιδήποτε. Η ύλη και τα συστατικά της στο σύνολό τους δεν ξεκίνησαν να υπάρχουν και ποτέ δεν υπήρξε μία πραγματικότητα χωρίς την ύλη*. Αυτή η διαπίστωση της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου μας καθοδηγεί για να αναζητήσουμε διαφορετική λύση για τον τρόπο της δημιουργίας και της διατήρησης του Σύμπαντος. Αναμφίβολα, είναι αδιέξοδο να απορούμε πώς δημιουργήθηκε το σύνολο του υλικού κόσμου. Το μεγάλο λάθος στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης αναφαίνεται καθαρότερα από ποτέ και διατυπώνεται πολύ απλά με φιλοσοφική προσέγγιση: Προσπαθούν να εξηγήσουν και να δημιουργήσουν θεωρητικά τα ουσιώδη γνωρίσματα του Σύμπαντος και αυτό το ίδιο από το καθαρό μηδέν. Ξεκινούνε από την ελάχιστη πραγματικότητα που αποτελεί η ύλη, αφαιρούν όλη τη πραγματικότητα που είναι το Σύμπαν και μετά προσπαθούν να φτιάξουν το Σύμπαν από την αρχική ύλη, δηλαδή από το σχεδόν τίποτα μίας ποσότητας σωματιδίων που θα υπήρχε πιο τυχαία από τα μόρια της σκόνης. Ενώ αντιθέτως, θα έπρεπε να αρχίσουν από το τελειωμένο σύνολο, από το κοινό προϋπάρχον, από το ολοκληρωμένο Σύμπαν στο συνολικό κοινό Χρόνο, για να εξηγήσουν πώς προκαλούνται οι μεταβολές και τα ίδια τα πράγματα σαν ξεχωριστά μέρη μέσα στο χρόνο, από το σχετικό μηδέν (του κενού χώρου). Πώς από την αρχική ενότητα και αμεσότητα του συνόλου και από μία κοινή ουσία προκύπτει και διατηρείται η εξωτερική πραγματικότητα, με την πολλαπλότητα και τη χρονική διαφορά της. Μάλλον, πώς συνυπάρχουν αυτά τα δύο μαζί. Η φιλοσοφική σχέση της πολλαπλότητας με την ενότητα με τους όρους της φυσικής εκφράζεται από τη σχέση του ισότροπου χώρου με τις διακυμάνσεις εκείνες που ανήκουν στον κόσμο των υλικών σωματιδίων.  Κοιτάξτε και στις σελίδες "ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ"  και "Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ "  Κοιτάξτε και την απόπειρα ενός σύγχρονου Έλληνα φιλόσοφου, του Γιάννη Ξανθάκου ΚΟΣΜΟΣ & ΥΛΗ - ΑΠΟΡΡΙΨΗ - ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΖΩΗ

© copyright Κώστας Γ. Νικολουδάκης Επιμέλεια-Σχεδίαση  2004 - 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Τίποτε πια δεν πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Τίποτε πια δεν πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο.: Όποιος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι η πυριτιδαποθήκη που με τόση ευκολία προσπαθούν να πυροδοτήσουν οι δυνάμεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της...

Lenni Brennerhttp: "Zionism in the Age of Dictators"

• Marxist, atheist, and anti-Zionist
• Supported the Black Panthers in the 1960s
• Charges that "Jews played a significant part in the slave trade"
• Seeks to "expose Zionism's role in repeatedly collaborating with Hitler"
• Favors the Palestinian "right of return" to Israel
• Accuses Israel of practicing "apartheid" against Palestinians
• Has claimed that all Zionists are racists

Lenni Brenner - Discover the Networks

keritisriver: “ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ” ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ

keritisriver: “ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ” ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ: της Φλώρας Παπαδέδε Είναι τα βουνά, τα δάση φυσικό περιβάλλον; Και πώς να τα αποτιμήσουμε; Πόσο αποτιμούνται οι βουνοκορφές τη...

Η ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ!

(Από το "Κουτσαβάκι")

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ – ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ...: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΑΡΧΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΛΑΟΥ (ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΙΑΝ ΤΟΥ ΑΙΜΟΔΙΨΗ Σ...

ο κωδικας ηθικης των Ινδιανων

Κ.Γ. Καρυωτάκη: Στὸ ἄγαλμα τῆς "ἐλευθερίας" ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο...

Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει 
τοὺς οὐρανοὺς τὸ στέμμα σου. Τὸ φῶς σου, 
χωρὶς νὰ καίει, τυφλώνει τὸ λαό σου. 
Πεταλοῦδες χρυσὲς οἱ Ἀμερικάνοι, 
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει 
σήμερα τὸ ὑπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ' ἀγοράσουν 
ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι. 
Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη, 
πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ θὰ διαβάσουν 
οἱ γενεές, ὅταν σὲ παρομοιάσουν 
μὲ τὸ πορτραῖτο τοῦ Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σὲ νοσταλγοῦνε, 
μακρινὰ δάση, ρημαγμένοι κῆποι, 
ὅσοι ἄνθρωποι προσδέχονται τὴ λύπη 
σὰν ἔπαθλο τοῦ ἀγῶνος, καὶ μοχθοῦνε, 
καὶ τὴ ζωὴ τους ἐξακολουθοῦνε, 
νεκροὶ ποὺ ἡ καθιέρωσις τοὺς λείπει.

"Το μυστήριο των σχέσεων" Φόβος,Επιθυμία,Έρωτας, Αγάπη. (του Osho)

(Απόσπασμα)

"...Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, σιγά σιγά, η περιφέρεια του ανθρώπου εξαφανίζεται, η μορφή του ανθρώπου εξαφανίζεται. Έρχεσαι σε όλο και μεγαλύτερη επαφή με το άμορφο, με το εσωτερικό. Η μορφή σιγά σιγά θολώνει και εξαφανίζεται. Και αν πας ακόμα πιο βαθιά, τότε, ακόμα και αυτό το άμορφο άτομο αρχίζει να λιώνει και να χάνεται. Τότε, το σύμπαν σου ανοίγεται. Τότε, εκείνο το ορισμένο άτομο δεν ήταν παρά μια πόρτα, ένα άνοιγμα. Και μέσα από το αγαπημένο σου πρόσωπο, βρίσκεις τη θεϊκότητα.

Επειδή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε, έχουμε ανάγκη από θρησκευτικές τελετουργίες. Είναι υποκατάστατα και μάλιστα πολύ φτωχά υποκατάστατα.

Και μην παλεύεις. Άφησε τον άλλον να μπει μέσα σου βαθιά. Προσκάλεσέ τον. Άφησε τον άλλο να σε διαπεράσει χωρίς όρους. Και ξαφνικά, ο άλλος χάνεται και παρουσιάζεται ο Θεός.

Αν ο εραστής σου ή ο αγαπημένος σου δεν μπορεί να γίνει θεϊκός, τότε τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να γίνει θεϊκό. Τότε όλες σου οι συζητήσεις για τη θρησκεία είναι απλώς ανοησίες.

Μπορεί να συμβεί με ένα παιδί, μπορεί να συμβεί με ένα ζώο, με το σκύλο σου. Σε κάθε βαθιά σχέση μπορεί να συμβεί. Δεν είναι μόνο θέμα σχέσεων ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, αλλά μπορεί να συμβεί από παντού. Το βασικό κλειδί είναι ν’ αφήσεις τον άλλο να εισχωρήσει στον πιο βαθύ σου πυρήνα, στα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξής σου.

Εξακολουθούμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Νομίζουμε πως αγαπάμε. Κι όταν νομίζεις πως αγαπάς, τότε δεν υπάρχουν δυνατότητες για την αγάπη, επειδή, αν αυτή είναι η αγάπη, τότε είσαι κλειστός από παντού.

Κάνε καινούργιες προσπάθειες. Προσπάθησε να βρεις στον άλλον το πραγματικό, τον κρυμμένο εαυτό του. Μην παίρνεις κανέναν σαν δεδομένο. Κάθε άτομο είναι ένα τέτοιο μυστήριο, που αν αρχίσεις να εισχωρείς μέσα του, θα είναι κάτι ατελείωτο.

Αλλά βαριόμαστε τους άλλους, επειδή βρισκόμαστε μόνο στην περιφέρεια, πάντα στην περιφέρεια.

Μόλις διάβαζα μια ιστορία: Ένας άνθρωπος ήταν πολύ άρρωστος και δοκίμασε όλους τους τύπους θεραπείας, αλλά τίποτα δεν βοήθησε. Έτσι, πήγε σε έναν υπνωτιστή και ο υπνωτιστής του έδωσε μία μάντρα και του συνέστησε να επαναλαμβάνει συνέχεια: Δεν είμαι άρρωστος. Τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά το πρωί και δεκαπέντε λεπτά το βράδυ: Δεν είμαι άρρωστος. Είμαι υγιής. Και την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να το επαναλαμβάνει όποτε το θυμόταν.

Μέσα σε λίγες μέρες, άρχισε να αισθάνεται καλύτερα. Και σε μερικές εβδομάδες ήταν τελείως καλά.

Τότε είπε στη γυναίκα του: Αυτό είναι θαύμα! Να ξαναπάω σ’ εκείνο τον υπνωτιστή για κανένα άλλο θαύμα; Τελευταία δεν έχω σεξουαλικές ορμές, δεν έχω καμιά επιθυμία και οι σεξουαλικές σχέσεις έχουν σταματήσει. Να ξαναπάω στον υπνωτιστή! Η γυναίκα του ήτανε πανευτυχής. Είπε: Ασφαλώς και να πας! Αισθανόταν τόσο απογοητευμένη.

Ο άνθρωπος πήγε στον υπνωτιστή. Όταν επέστρεψε, η γυναίκα του τον ρώτησε: Τι μάντρα σου έδωσε, τι σου συνέστησε; Αλλά εκείνος δεν της έλεγε.

Σε μερικές εβδομάδες όμως, οι σεξουαλικές του ορμές άρχισαν να ξανάρχονται. Άρχισε να αισθάνεται και πάλι την επιθυμία. Η γυναίκα του λοιπόν αναρωτιόταν πολύ και συνεχώς επέμενε και ρωτούσε, αλλά ο άντρας της γελούσε και δεν έλεγε τίποτα. Μία μέρα λοιπόν, ένα πρωί, που εκείνος βρισκόταν στο μπάνιο κάνοντας το διαλογισμό του, επαναλαμβάνοντας τη μάντρα για δεκαπέντε λεπτά, η γυναίκα προσπάθησε να ακούσει τι έλεγε. Κι εκείνος έλεγε: Δεν είναι η γυναίκα μου. Δεν είναι η γυναίκα μου. Δεν είναι η γυναίκα μου. Δεν είναι η γυναίκα μου.

Παίρνουμε τους ανθρώπους σαν δεδομένα. Όταν πρόκειται για τη γυναίκα σου, η σχέση έχει τελειώσει. Όταν πρόκειται για τον άντρα σου, η σχέση έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει πια περιπέτεια. Ο άλλος έχει γίνει ένα πράγμα, μία ευκολία. Ο άλλος έπαψε να είναι ένα μυστήριο για έρευνα. Ο άλλος έχει παλιώσει.

Και μην ξεχνάς πως τα πάντα νεκρώνονται με τον καιρό. Στην περιφέρεια τα πράγματα παλιώνουν, αλλά το κέντρο είναι πάντα νέο. Στην περιφέρεια τίποτα δεν μένει νέο, επειδή κάθε λεπτό που περνά παλιώνει, τελματώνεται. Το κέντρο είναι πάντα νέο και φρέσκο. Η ψυχή σου δεν είναι παιδί ούτε νέος ούτε γέρος. Η ψυχή σου είναι απλώς αιώνια καινούργια. Δεν έχει ηλικία.

Μπορείς να κάνεις ένα πείραμα: Μπορεί να είσαι νέος, μπορεί να είσαι γέρος, κλείσε μόνο τα μάτια και θ’ ανακαλύψεις. Δοκίμασε να αισθανθείς τι είναι το κέντρο σου, νέο ή γέρικο; Θα αισθανθείς ότι το κέντρο δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι πάντα ανανεωμένο, δε γερνά ποτέ. Γιατί; Επειδή το κέντρο δεν ανήκει στη σφαίρα του χρόνου.

Με το χρόνο, όλα τα πράγματα γερνούν. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος γεννιέται, το σώμα έχει κιόλας αρχίσει να γερνά. Όταν λέμε πως ένα παιδί είναι μιας εβδομάδας, σημαίνει ότι έχει γεράσει κατά μία εβδομάδα. Το παιδί προχώρησε κιόλας επτά μέρες προς το θάνατο. Αργά ή γρήγορα θα πεθάνει.

Ό,τι περνάει στη σφαίρα του χρόνου, γερνάει. Τη στιγμή που μπαίνει στο χρόνο, αρχίζει να γερνάει. Το σώμα γερνάει, η περιφέρεια γερνάει. Δεν μπορείς να είσαι ερωτευμένος μαζί τους για πάντα. Το κέντρο σου, όμως είναι πάντα νέο. Είναι αιώνια νέο. Από τη στιγμή που ήρθες σε επαφή μαζί του, ανακαλύπτεις την αγάπη κάθε στιγμή. Και τότε, ο μήνας του μέλιτος δεν σταματά ποτέ. Αν σταματήσει, τότε δεν επρόκειτο καθόλου για μήνα του μέλιτος. Ήταν απλώς μια γνωριμία.

Να θυμάσαι πως, σε μία ερωτική σχέση, πάντα κατηγορείς τον άλλον, αν κάτι δεν πάει καλά. Αν κάτι δεν συμβαίνει όπως θα έπρεπε να συμβεί, ο άλλος είναι υπεύθυνος. Αυτό καταστρέφει όλες τις πιθανότητες για μελλοντική ανάπτυξη.

Να θυμάσαι πως εσύ είσαι πάντα ο υπεύθυνος. Άλλαξε τον εαυτό σου και απαλλάξου από εκείνες τις ιδιότητες που σε βάζουν σε δυσκολία. Άφησε την αγάπη να σε μεταμορφώσει.

Οι έμποροι λένε, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Εγώ θα ήθελα να σας πω: Στον κόσμο των σχέσεων εσύ έχεις πάντα άδικο και ο άλλος έχει πάντα δίκιο.

Και έτσι αισθάνονται πάντα οι αληθινοί εραστές. Αν υπάρχει αγάπη, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα έπρεπε, ο κάθε ένας νιώθει για τον εαυτό του πως κάνει κάτι λάθος. Όταν το νιώθουν και οι δύο, τότε τα κέντρα ανοίγουν, τα σύνορα συναντιόνται. Όταν όμως νομίζεις ότι ο άλλος έχει άδικο, κλείνεις και τον εαυτό σου και τον άλλον. Ο άλλος αισθάνεται ότι κι εσύ έχεις άδικο. Και οι σκέψεις είναι μεταδοτικές. Αν νομίζεις ότι ο άλλος έχει άδικο, ακόμα κι αν δεν το λες, ακόμα κι αν χαμογελάς, και δεν δείχνεις πως νομίζεις ότι ο άλλος έχει άδικο, τότε ο άλλος το καταλαβαίνει από τα μάτια σου, από τις κινήσεις σου, από το πρόσωπό σου. Ακόμα κι αν είσαι ένας ηθοποιός, μεγάλος ηθοποιός, και μπορείς να φτιάξεις το πρόσωπο, και τις κινήσεις σου ανάλογα, ακόμα και τότε, το υποσυνείδητο στέλνει συνεχώς μηνύματα: Έχεις άδικο. Κι όταν κατηγορείς τον άλλον, ο άλλος αρχίζει να αισθάνεται ότι εσύ έχεις άδικο.

Οι σχέσεις καταστρέφονται πάνω σε αυτό τον βράχο. Κι ύστερα οι άνθρωποι κλείνονται. Όταν κατηγορείς κάποιον, τότε εκείνος προστατεύει τον εαυτό του, οχυρώνεται. Τότε συμβαίνει το κλείσιμο.

Να θυμάσαι πως στην αγάπη έχεις πάντα άδικο. Και τότε υπάρχει πιθανότητα να νιώσει και ο άλλος το ίδιο. Κι όταν οι εραστές είναι κοντά, ο ένας στον άλλον, τότε οι σκέψεις κυλούν από τον έναν στον άλλον. Ακόμα κι αν δεν μιλούν και είναι σιωπηλοί, επικοινωνούν.

Η γλώσσα δεν είναι για τους εραστές, για τους ερωτευμένους. Για τους εραστές, η σιωπή είναι αρκετή. Χωρίς να λένε τίποτα, εξακολουθούν να μιλούν..."

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/03/osho-to-mystirio-ton-sxeseon/#ixzz2vxZLNFjz

Ζούμε σε ένα ολογραφικό σύμπαν;

Από τον Σπύρο Mαργέτη*

Μήπως το σύμπαν είναι ένα κοσμικό ολόγραμμα; Νέες θεωρίες της κβαντικής φυσικής υποδεικνύουν ότι το σύμπαν δεν είναι τόσο πραγματικό όσο νομίζαμε.

Σύμφωνα με το νέο μοντέλο θεώρησης, το σύμπαν είναι ένα ολόγραμμα, του οποίου κάθε τμήμα περιέχει όλες εκείνες τις πληροφορίες που εμπεριέχονται στο όλον. Έτσι, κάθε τμήμα του είναι ένα μικροσκοπικό αντίγραφο του συνόλου. Πηγή: Supplied

O ΑΪΝΣΤΑΙΝ έκανε λάθος. O Νεύτωνας απείχε πολύ από την αλήθεια και ο Στίβεν Χόκινγκ είναι απασχολημένος με τις μαύρες τρύπες για να αντιληφθεί ότι το σύμπαν που μελετά δεν είναι πια το ίδιο. Αυτό τουλάχιστον είναι το συμπέρασμα που βγήκε από μια αξιόλογη πειραματική εργασία που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού.

Εκεί, ο φυσικός Αλέν Ασπέ (Alain Aspect) και η ομάδα του οδηγήθηκαν στη συγκλονιστική ανακάλυψη ότι τα υποατομικά σωματίδια, όπως τα ηλεκτρόνια, μπορούν να επικοινωνούν στιγμιαία μεταξύ τους, άσχετα με την απόσταση που τα χωρίζει. «Και λοιπόν;» θα ρωτήσετε. «Ποιο είναι το συγκλονιστικό νέο;»

Το νέο είναι πως οτιδήποτε θεωρούσαμε δεδομένο σχετικά με το σύμπαν και τη θέση μας σ’ αυτό, καταρρίπτεται. Με άλλα λόγια, το σύμπαν δεν είναι τόσο πραγματικό όπως θέλουμε να πιστεύουμε.

Ταχύτερα από το φως και το χρόνο

Το πώς βλέπουμε το σύμπαν οφείλεται κυρίως σε δύο κορυφαίες μορφές της επιστήμης: τον Ισαάκ Νεύτωνα και τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. O Νεύτωνας, ούτε λίγο ούτε πολύ, “δημιούργησε” το σύμπαν όπως το γνωρίζουμε, με πλανήτες να περιστρέφονται γύρω από άστρα και… μήλα που πάντα προσγειώνονται πάνω στα κεφάλια των φυσικών που προσπαθούν να συλλάβουν τη φύση του κόσμου.

O Αϊνστάιν εκλέπτυνε τη δουλειά του Νεύτωνα και συμπεριέλαβε στο όραμα του τελευταίου την ιδέα ότι τίποτε –απολύτως τίποτε– δεν μπορεί να ταξιδέψει πιο γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός. Δυστυχώς για όσους τον πίστεψαν, τα πειράματα του Αλέν Ασπέ έδειξαν ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Ο Γάλλος φυσικός Αλέν Ασπέ.
Πηγή: J. Chatin/CNRS

O Aλέν Aσπέ ανακάλυψε ότι τα υποατομικά σωματίδια επικοινωνούν στιγμιαία μεταξύ τους, είτε βρίσκονται σε απόσταση δυο χιλιομέτρων είτε δυο εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Και καθώς αυτό απαιτεί ταχύτητα επικοινωνίας, η οποία είναι μεγαλύτερη από αυτή του φωτός (και κατά συνέπεια ταχύτερη από το χρόνο), η ανακάλυψη αυτή προκάλεσε κάτι περισσότερο από μια μικρή ανησυχία στην επιστημονική κοινότητα.

Για να πούμε την αλήθεια, οι περισσότεροι επιστήμονες πανικοβλήθηκαν. Κάποιες γενναίες ψυχές, ωστόσο, βρήκαν το θάρρος να υπαινιχθούν ότι το φράγμα του φωτός δεν είχε καταρριφθεί και ότι η εξήγηση αυτού του φαινομένου μπορεί να ήταν πολύ πιο ριζοσπαστική απ’ ό,τι οι περισσότεροι επιστήμονες καριέρας θα τολμούσαν να οραματιστούν.

O διακεκριμένος φυσικός και προστατευόμενος του Αϊνστάιν, Ντέιβιντ Μπομ, ήταν ο πρώτος που έδωσε μια λογική εξήγηση του φαινομένου, προτείνοντας ταυτόχρονα μια νέα θεώρηση του σύμπαντος. Τόλμησε να υπαινιχθεί ότι, παρά τα φαινόμενα, το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο από μια γιγαντιαία ψευδαίσθηση – ένα απέραντο ολόγραμμα, αν προτιμάτε.

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες ιδιότητες του ολογράμματος είναι πως, αντίθετα με μια συνηθισμένη φωτογραφία, κάθε επιμέρους τμήμα του περιέχει όλες τις πληροφορίες που περιέχονται στο ολόγραμμα ως σύνολο.

Αυτό σημαίνει πως αν διαιρέσουμε ένα ολόγραμμα, κάθε τμήμα του θα διατηρήσει μια μικρότερη σε μέγεθος εκδοχή (μια μικρογραφία, αν προτιμάτε) της συνολικής εικόνας. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στους επιστήμονες, οι οποίοι συνήθως ανακαλύπτουν τον τρόπο λειτουργίας ή τη φύση ενός πράγματος αναλύοντάς το εις τα εξ ων συνετέθη. Χωρίζουν δηλαδή κάθε πράγμα στα συστατικά του και εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα συστατικά στοιχεία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Όπως όμως είναι προφανές, στην περίπτωση του ολογράμματος, αυτή τεχνική δεν λειτουργεί.

Ο Καρλ Πράιμπραμ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν στην Ουάσιγκτον.

Το μυστήριο της μνήμης

O Ντέιβιντ Μπομ δεν είναι ο μόνος που συνέλαβε την ιδέα ότι ο κόσμος μας, αν και φαντάζει στερεός, δεν είναι παρά ένα ολόγραμμα. O νευροεπιστήμονας Καρλ Πράιμπραμ, διεξάγοντας ανεξάρτητες έρευνες, έχει επίσης πειστεί για την ολογραφική φύση της πραγματικότητας.

O Πράιμπραμ προβληματιζόταν για το πώς οι αναμνήσεις αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, ο νευροφυσιολόγος Καρλ Λάσλεϋ, έκανε μια περίφημη ανακάλυψη: όποιο μέρος του εγκεφάλου ενός ποντικού κι αν αφαιρούσε, ο ποντικός ήταν πάντα σε θέση να φέρνει σε πέρας τα καθήκοντα που είχε μάθει πριν την εγχείρηση. Δυστυχώς, κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς λειτουργούσε αυτός ο μηχανισμός της μνήμης, όπου το όλον περιλαμβανόταν σε κάθε μεμονωμένο κομμάτι. Καθώς εξέταζε ένα ολόγραμμα, ο Πράιμπραμ συνειδητοποίησε ότι είχε βρει μια εξήγηση.

O Πράιμπραμ πιστεύει πως οι αναμνήσεις αποθηκεύονται σε πρότυπα νευρικών ερεθισμάτων που διασχίζουν διασταυρούμενα τον εγκέφαλο με τον ίδιο τρόπο που οι ακτίνες λέιζερ διασταυρώνονται για να δημιουργήσουν μια ολογραφική εικόνα.

Με λίγα λόγια, πιστεύει πως ο εγκέφαλος είναι ο ίδιος ένα ολόγραμμα, ικανό να αποθηκεύει τεράστιες ποσότητες πληροφοριών σε πολύ μικρό χώρο, όπως ακριβώς σε ένα κυβικό εκατοστόμετρο μιας ολογραφικής μεμβράνης μπορούν να αποθηκευτούν πάνω από δέκα δισεκατομμύρια δυαδικά ψηφία πληροφοριών.

H ιδέα ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι φυσικό ολόγραμμα προέρχεται από το έργο του νευροφυσιολόγου Kαρλ Πράιμπραμ. Στα εργαστηριακά πειράματά του με ποντίκια, διαπιστώθηκε ότι η μνήμη, όπως ακριβώς οι πληροφορίες ενός ολογράμματος, υπάρχει κατανεμημένη σε ολόκληρο τον εγκέφαλο. Πηγή: Supplied

Όπως ένα κουπί βυθισμένο στο νερό

O συνδυασμός της δουλειάς του Πράιμπραμ με εκείνη του Ντέιβιντ Μπομ, παρέχει μια από τις πιο θαυμαστές ερμηνείες του μυστηρίου της ανθρώπινης συνείδησης που συνέλαβε ποτέ η επιστήμη, μια ερμηνεία που τοποθετεί την ανθρώπινη συνείδηση κοντά στα συγγενικά βασίλεια της μαγείας και του παραφυσικού. O Πράιμπραμ πιστεύει πως ο εγκέφαλός μας αποπειράται συνεχώς να κατασκευάσει μια “συγκεκριμένη” πραγματικότητα και ότι αυτή η ίδια η πραγματικότητα –ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας– δεν είναι περισσότερο πραγματική από οποιαδήποτε άλλη ολογραφική εικόνα.

Αν ισχύει αυτό, τότε τι γίνεται η αποκαλούμενη “αντικειμενική πραγματικότητα”; Μήπως παύει να υπάρχει;

Η ιδέα αυτή πάντως δεν είναι και τόσο καινούρια. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία πρόβαλλε την οπτική πως ο υλικός κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση (φαινόμενον), όπως ακριβώς ψευδής είναι και η αντίληψη του εαυτού μας ως “υλικού” όντος που κινείται μέσα σε έναν “υλικό” κόσμο.

Λέει, για παράδειγμα, ο Δημόκριτος:

«Όλα βρίσκονται μέσα στο άπειρο. Οι μεταβολές των πραγμάτων είναι φαινομενικές
και υποκειμενικές και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά φαίνονται έτσι,
όπως ένα κουπί διαθλάται όταν είναι βυθισμένο μέσα στο νερό».

Όλα, λοιπόν, είναι ζήτημα αποδοχής. Αντιλαμβανόμαστε ένα χειροπιαστό σύμπαν, επειδή έχουμε σιωπηρά συμφωνήσει να το αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο.

Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο σχετικά με τη δουλειά των Μπομ και Πράιμπραμ είναι ότι μέσα από τη συνειδητοποίησή τους αυτή, η επιστήμη αρχίζει επιτέλους να ανακαλύπτει τα πρώτα ίχνη αποδείξεων που καταξιώνουν αυτές τις παλιές πεποιθήσεις.

Αν και αρκετοί επιστήμονες παραμένουν δύσπιστοι –στο κάτω της γραφής αυτή είναι η δουλειά τους– μια μικρή αλλά αυξανόμενη ομάδα ακαδημαϊκών πιστεύουν πως η δουλειά των Μπομ και Πράιμπραμ πιθανότατα απεικονίζει το πιο ακριβές μοντέλο της πραγματικότητας που παρήγαγε ποτέ η επιστήμη. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η σημασία του μοντέλου αυτού σε χώρους όπου η επιστήμη και το παραφυσικό έρχονται σε σύγκρουση.

Μέχρι τώρα δεν υπήρχε καμιά ικανοποιητική επιστημονική εξήγηση για τους περισσότερους από τους ισχυρισμούς των ερευνητών του παραφυσικού. Ξαφνικά, έχουμε ένα μοντέλο του σύμπαντος, το οποίο όχι μόνο έχει χώρο για το παραφυσικό, αλλά είναι κι ένα μοντέλο στο οποίο το παραφυσικό είναι μια αναμενόμενη συνέπεια του ενιαίου πλέγματος της ύπαρξης.

O 20ός αιώνας ξεκίνησε με το κυνήγι της Μεγάλης Ενοποιημένης Θεωρίας, μιας θεωρίας που θα συνδύαζε τις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, όπως τη βαρύτητα, τον ηλεκτρομαγνητισμό, την ασθενή πυρηνική δύναμη κτλ. Μοιάζει πρέπον, λοιπόν, να διασχίσουμε τον 21ο αιώνα με μια νέα και πολύ πιο φιλόδοξη θεωρία, μια θεωρία που μπορεί επιτέλους να συμφιλιώσει τους εμπόλεμους κόσμους της επιστήμης και του παραφυσικού.

_________________

* Ο δρ. Σπύρος Μαργέτης έχει συμμετάσχει ως πειραματικός φυσικός στα πειράματα του CERN “STAR”, “CERN-NA35” και “CERN-NA49”. Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κεντ του Οχάιο.

Σημ. "Αντίλογου": 
 1. Το 1982 συνέβη ένα λίγο γνωστό αλλά επικό γεγονός στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον φυσικό Alain Aspect πραγματοποίησε κάτι που μπορεί να αποδειχθεί ένα από τα πιο σημαντικά πειράματα του 20ου αιώνα. Όλο δε και περισσότεροι φυσικοί πιστεύουν ότι ανακάλυψη εκείνη μπορεί να αλλάξει το πρόσωπο της επιστήμης.

Ο Aspect και η ομάδα του λοιπόν ανακάλυψαν ότι υπό ορισμένες συνθήκες τα υποατομικά σωματίδια, όπως τα ηλεκτρόνια είναι σε θέση να επικοινωνούν ακαριαία μεταξύ τους, ανεξάρτητα από την απόσταση που τους χωρίζει. Δεν έχει σημασία αν είναι 10 μέτρα ή 10 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά.

Με κάποιον τρόπο κάθε σωματίδιο φαίνεται πάντα να ξέρει τι κάνει το άλλο, που βρίσκεται μακριά του. Το πρόβλημα με αυτό το κατόρθωμα είναι ότι παραβιάζει το χρόνιο δόγμα του Αϊνστάιν ότι καμία επικοινωνία δεν μπορεί να ταξιδέψει γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός...

 2.Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΟΛΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ "ΣΠΗΛΑΙΟΥ", ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ!...

Οι περισσότεροι άνθρωποι εσφαλμένα, νομίζουν πως η θεωρία του Μάτριξ, δηλαδή της εικονικής πραγματικότητας που έχει φυλακιστεί η ανθρωπότητα, είναι μια νέα θεωρία, που έγινε γνωστή μέσω της γνωστής χολυγουντιανής ταινίας....Η αλήθεια όμως, είναι πως πρώτος, μίλησε για το Μάτριξ ο Πλάτων, μέσα από μια ιστορία, γνωστή, ως η σπηλιά του Πλάτωνα.

Φανταστείτε, είπε ο μεγάλος φιλόσοφος, κάποιους ανθρώπους, που γεννήθηκαν μέσα σε μια σπηλιά. Μόλις γεννήθηκαν, τους έδεσαν με τέτοιο τρόπο, ώστε το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να κοιτάνε τον απέναντι από αυτούς, τοίχο της σπηλιάς. Πίσω από αυτούς, υπάρχουν αυτοί που τους έδεσαν και τους παρατηρούν. Μάλιστα, έχουν ανάψει μια φωτιά, και με τα χέρια τους, δημιουργούν σκιές κινούμενες στον τοίχο που βλέπουν οι δεμένοι άνθρωποι.

Αυτές οι σκιές, είναι η πραγματικότητα για τους ανθρώπους της σπηλιάς, που νομίζουν πως αυτό ακριβώς είναι η ζωή, γιατί μόνο αυτό τους επιτρέπεται να ζήσουν.Φανταστείτε τώρα, έναν από αυτούς τους ανθρώπους, να καταφέρνει να λυθεί και να βγαίνει έξω από την σπηλιά. Τα μάτια του, που δεν έχουν συνηθίσει το φώς, θα τον προδώσουν και θα τυφλωθεί, έστω για λίγο. Ο πόνος και το σόκ, θα τον κάνουν να επιστρέψει αμέσως πίσω στην σπηλιά.Φανταστείτε τώρα κάποιον άλλο, που καταφέρνει να βγεί από την σπηλιά, αλλά παρά το σόκ από το φως, καταφέρνει να αντέξει και σε λίγο τα μάτια του προσαρμόζονται με αποτέλεσμα ο αληθινός κόσμος να αποκαλυφθεί εμπρός του.

Γυρίζει τότε πίσω στην σπηλιά και το λέει και στους άλλους, μόνο που αυτοί, εγκλωβισμένοι στην δική τους πραγματικότητα, όχι μόνο δεν τον ακούν, αλλά αυτά που τους λέει, τους φαντάζουν τρελά, τον γελοιοποιούν και στο τέλος τον σκοτώνουν σαν αιρετικό.Όπως όμως λέει ο Πλάτων, όσοι βγούν από τη σπηλιά και δουν το φως, είναι υποχρεωμένοι, με κάθε κόστος, να μεταφέρουν το φως και στους άλλους που ακόμα πιστεύουν τις σκιές της σπηλιάς.Το θέμα λοιπόν, είναι απλό, οι άνθρωποι δέχονται σαν αλήθεια, αυτό που τους προσφέρεται, το συνηθίζουν και δεν θέλουν να βγουν από την βολή τους, ακόμα και αν είναι βασανιστική. Δεν αντέχουν όλοι το φως, την αλήθεια.

Φως είναι η πληροφορία, η γνώση για το μυστήριο της ζωής. Το βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας, το ακούμε μέσα μας, το νιώθουμε, αλλά αρνούμαστε να ελευθερωθούμε.Κάποιοι έφτιαξαν έναν κόσμο στα μέτρα τους και μας εγκλώβισαν να ζούμε μέσα σε αυτόν. Έναν κόσμο, που όλοι νιώθουμε πως δεν είναι ανθρώπινος, πως είναι σκληρός και απάνθρωπος. Έναν κόσμο που δεν ενώνει τους ανθρώπους, αλλά τους διχάζει, τους οδηγεί κάθε μέρα σε μικρούς πολέμους, που με μαθηματική ακρίβεια φέρνουν και τον μεγάλο πόλεμο. Όλοι εναντίων όλων. Άντρες, γυναίκες, πλούσιοι, φτωχοί, έξυπνοι, χαζοί, δεξιοί, αριστεροί, παναθηναικοί, ολυμπιακοί και πάει λέγοντας.

Όλα γύρω μας, από το να βγάλουμε λεφτά, να πετύχουμε, να νικήσουμε τους άλλους, μέχρι την τηλεόραση και την τέχνη, παράγουν συναισθήματα διχαστικά. Παράγουν πολέμους. Οικονομικούς πολέμους, σαν αυτόν που ζούμε, πολιτικούς πολέμους, σαν αυτόν που ζούμε, ρατσιστικούς πολέμους, σαν αυτόν που ζούμε, ιδεολογικούς πολέμους, σαν αυτόν που ζούμε, ακόμα και κανονικούς πολέμους με όπλα, που ζουν πολλοί άνθρωποι σε πολλά σημεία του πλανήτη και υπάρχει φόβος για γενίκευση.

Όλα αυτά, έχουν σαν σκοπό, να παράγουν συναισθήματα φόβου, ανασφάλειας, αρνητικότητας μέσα στους ανθρώπους και να αντιδράνε ανάλογα. Κάθε φορά λοιπόν, που οι άνθρωποι αντιδράνε και αποφασίζουν με βάση τον φόβο, την βία, την ανασφάλεια, εκτός ότι χειραγωγούνται εύκολα, γιατί αν ήταν ενωμένοι θα ήταν ανίκητοι, χωρίς να το θέλουν, μεγαλώνουν αυτό το Μάτριξ. Τον ψεύτικο δηλαδή κόσμο, που τους λέει πως έτσι είναι η ζωή, πως η βία και ο φόβος, η ανασφάλεια και ο θάνατος, ο πόλεμος και το μίσος, είναι η αλήθεια της ζωής. Και δυστυχώς, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι στην σπηλιά του Πλάτωνα, το πιστεύουν και δεν βγαίνουν έξω στο φως.

Όταν μάλιστα κάποιοι, τους λένε πως δεν είναι αυτή η αλήθεια, πως έχουν παραπλανηθεί και υπηρετούν σκοτεινούς άρχοντες, λαμόγια που τρέφονται από τον φόβο τους, που πλουτίζουν από το αίμα τους, και πως είναι πολύ απλό να τους νικήσουν, αρκεί να σταματήσουν να υπηρετούν τον φόβο, τους λένε τρελούς και στρέφονται εναντίον τους.

Με λίγα λόγια, κάθε φορά που ο φόβος, η απληστία, ο ανταγωνισμός που μας τρέφουν, σε επίπεδο ανθρώπων, η κρατών, τρέφει και μεγαλώνει τον αρνητικό κόσμο που βολεύει λιγότερους από το 1% των κατοίκων του πλανήτη και τους κάνει παντοδύναμους. Εμείς τους κάνουμε δυνατούς.

Πόσο δύσκολο είναι να σταματήσουμε να τρέφουμε τους άρχοντες του Μάτριξ με τους φόβους μας, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε θετικά, με αγάπη για τους συνανθρώπους μας, να μοιραζόμαστε τα αγαθά, να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ανθρώπινο και φωτεινό; Πόσο δύσκολο είναι να εξαφανίσουμε την κάθε Μέρκελ και τον κάθε άλλο φασίστα, μόνο και μόνο με τη σκέψη μας; Με το να μην τους ακούμε, να αρχίσουμε μόνοι μας να λειτουργούμε με αγάπη και να καταστρέψουμε αυτό το σκοτεινό Μάτριξ;

Τρομερά εύκολο αν αποκτήσουμε συνείδηση, αν παραμείνουμε σε αυτό το χαμηλό επίπεδο δυαδικότητας και μίσους, φόβου και πολέμου, τρομερά δύσκολο. Όμως στο χέρι μας είναι...

Μήπως ζούμε σε ένα ολογραφικό σύμπαν;

Μήπως ζούμε σε ένα ολογραφικό σύμπαν;

Το ολογραφικό σύμπαν

Ελληνική συμβολιστική Μυθολογία:Τιτανομαχία - Γιγαντομαχία - Η μάχη του Τυφώνος με τον Δία

Τιτανομαχία - Γιγαντομαχία - Η μάχη του Τυφώνος με τον Δία

Η «Τιτανομαχία» του Ρούμπενς.

Τιτανομαχία

Στην ελληνική μυθολογία, η Τιτανομαχία ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Τιτάνων (οι οποίοι μάχονταν από το βουνό Όθρυς) και των Ολύμπιων θεών. Είναι γνωστή, επίσης, και ως η Μάχη των Τιτάνων ή Πόλεμος των Τιτάνων. Ο πόλεμος είχε προλεχθεί στον Κρόνο από τη Γαία και τον Ουρανό, επειδή ο Κρόνος είχε αρνηθεί να αποκαταστήσει δικαιοσύνη μετά την εκθρόνιση του πατέρα του.
Οι Τιτάνες που πολέμησαν καθοδηγούνταν από τον Κρόνο και στις τάξεις τους βρίσκονταν οι: Κόιος, Κριός, Υπερίων, Ιαπετός, Άτλας. Οι Ολύμπιοι οδηγούνταν από τον Δία και στο πλευρό του πολέμησαν και οι: Εστία, Δήμητρα,Ήλιος, Ήρα, Άδης/Πλούτων, Ποσειδώνας, οιΕκατόγχειρες, οι Γίγαντες και οι Κύκλωπες.
Νικώντας μετά από δεκάχρονο πόλεμο, οι Ολύμπιοι μοίρασαν μεταξύ τους τα λάφυρα, δίνοντας στον Δία την εξουσία στον αέρα και τον ουρανό, στη θάλασσα και όλα τα υδάτινα σώματα στον Ποσειδώνα, και στον Κάτω Κόσμο στον Άδη. Η γη αφέθηκε ως κυριαρχία κοινή όλων των θεών. Έπειτα έκλεισαν τους Τιτάνες στα Τάρταρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Ωκεανός και οι Τιτανίδες (Θεία, Ρέα, Θέμις,Μνημοσύνη, Φοίβη και Τηθύς) παρέμειναν ουδέτεροι, και γι' αυτό δεν τιμωρήθηκαν από τον Δία. Οι Εκατόγχειρες παρέμειναν φύλακές τους, μέχρι τη στιγμή που ο Δίας τους απελευθέρωσε όλους, εκτός από τον Άτλαντα.

Οι τρεις Μοίρες οπλισμένες με χάλκινα ρόπαλα σκοτώνουν τους δυο γίγαντες, τον Άγριο και τον Θώα.

Γιγαντομαχία

Η Γιγαντομαχία είναι αρχαίος Ελληνικός μύθος που περιγράφει την πάλη του Δία και των ολυμπίων Θεών με τους Γίγαντες. Την περιγράφει ο Απολλόδωρος στο έργο του «περί θεών», ο Όμηρος στην «Οδύσσεια», ο Υγίνος στο «Poetica Astronomica», οΠαυσανίας και ο Νόννος ο Πανοπολίτης.

 Πριν τη μάχη

Όταν ο Δίας νίκησε τον Κρόνο και τους Τιτάνες, και τους καταπόντισε στα Τάρταρα, η Γαία μίσησε τον Δία και τους άλλους θεούς του ουρανού, και όλα τα παιδιά τους. Ξεσήκωσε τους Γίγαντες, και αυτοί με αρχηγό τον Ευρυμέδοντα τα εκτόξευαν προς τον ουρανό τεράστιες κοτρώνες και φλεγόμενα βελανίδια. Η Γαία ξεκίνησε για να αναζητήσει το βοτάνι της αιωνιότητας για να κάνει τα παιδιά της αθάνατα. Ο Δίας τότε φώναξε την Ηώ, τον Ήλιο και την Σελήνη και τους απαγόρευσε να βγούν και να φωτίσουν. Μέσα στο σκοτάδι πήγε αυτός και βρήκε πρώτος το βοτάνι της αιωνιότητας. Ο χρησμός του μαντείου όμως είπε, ότι «μόνο η βοήθεια ενός θνητού θα έφερνε την νίκη, αφού οι Γίγαντες είναι άτρωτοι για τους θεούς». Η Αθηνά τότε ζήτησε την βοήθεια του Ηρακλή. Μαζί με τον Ηρακλή έσπευσε και ο Διόνυσος. 

Η πορεία της μάχης

Οι θεοί πάλεψαν με τους Γίγαντες. Η Νύχτα και η Εκάτη τους έριχναν κάτω, και ο Ηρακλής με τα φαρμακερά του βέλη από το αίμα της Λερναίας Ύδρας τους σκότωνε. Ο Αλκυονέας, ένας από τους δυνατότερους Γίγαντες πέθανε από τα βέλη του Ηρακλή. Ο ΓίγανταςΠορφυρίων αντεπιτέθηκε και αποπειράθηκε να απαγάγει την Ήρα, αλλά ο Δίας τον χτύπησε με έναν κεραυνό, και ο Ηρακλής τον αποτελείωσε με ένα βέλος. Ο Απόλλων και ο Ηρακλής σκότωσαν τον Εφιάλτη, χτυπώντας τον μαζί στα μάτια. Ο Διόνυσος οπλισμένος με τον θύρσο του σκότωσε τον Εύρυτο. Η Εκάτη με τους δαυλούς της πυρπόλησε τον Κλυτίο, ενώ ο Ήφαιστος με τα πυρωμένα σίδερά του σκότωσε τον Μίμα. Ο Εγκέλαδος υποχώρησε άτακτα, αλλά η Αθηνά τον έπιασε στην Σικελία και τον συνέθλιψε κάτω από το νησί. Κατόπιν σκότωσε και τον Πάλλα, και από το δέρμα του έφτιαξε ασπίδα. Ο Ποσειδώνας κατέρριψε την Νίσυρο επάνω στον Πολυβότη. Ο Ερμής φορώντας τον μανδύα του Άδη και αόρατος, σκότωσε τον Ιππόλυτο. Η Άρτεμις σκότωσε τον Γρατίωνα. Οι τρεις Μοίρες με τα χάλκινα ρόπαλά τους σκότωσαν τον Άγριο και τον Θώα. Οι υπόλοιποι Γίγαντες γίνανε βορά των κεραυνών του Δία και σκοτώθηκαν από τα βέλη του Ηρακλή.
Η Γαία βλέποντας την αποτρόπαια έκβαση της μάχης λύσσαξε από τον θυμό της και γέννησε τον Τυφώνα.

Η μάχη του Τυφώνος με τον Δία

Ο Τυφών έριχνε βράχους κι ανάγκασε τους θεούς να καταφύγουν στην Αίγυπτο και να μεταμορφωθούν σε ζώα. Η Αθηνά του αντιστάθηκε και κατηγόρησε τον Δία για δειλία. Ο Δίας προσπάθησε να φυλάξει τον Όλυμπο και χτυπούσε με κεραυνούς τον Τυφώνα, μα αρχικά ο Τυφών υπερίσχυσε σε πάλη εκ του συστάδην και άφησε τον Δία ανήμπορο κόβωντας τους τένοντές του (χεριών και ποδιών) και αναγκάζοντάς τον να καταφύγει στο Κωρύκιο Άντρο στη Κιλικία. Τότε ο Τυφών έδωσε στην Δελφύνη, την αδερφή του, να φυλάει τους τένοντες του Δία, μα ο Ερμής με τον Πάνα τους έκλεψαν και απελευθέρωσαν τον Δία που ανέκτησε τη δύναμή του και κυνήγησε τον Τυφώνα κατακεραυνώνοντάς τον και ρίχνοντας εναντίον του τεράστιους όγκους βουνών τον έκλεισε στα έγκατα της γης απ΄ όπου συνεχίζει κατά καιρούς να εκβάλλει κραυγές και πύρινες γλώσσες.
Το βουνό Αίμος πήρε το όνομά του επειδή αιμορράγησε πάνω του ο Τυφώνας καθώς τον χτυπούσε με κεραυνούς ο Δίας. Τέλος, ο Τυφών κυνηγημένος απ' τον Δία επιχείρησε να του πετάξει το όρος Αίτνα, μα ο Δίας το κεραυνοβόλησε πολλές φορές και καταπλάκωσε τον Τυφώνα.
Κατά τον Όμηρο ο Τυφών βρίσκεται αλυσοδεμένος στη χώρα των Αρίμων δηλαδή στη Κιλικία και Φρυγία, ενώ κατά τον Πίνδαρο βρίσκεται θαμμένος στα έγκατα της Αίτνας στη Σικελία. Κατ΄ άλλους μύθους ο Τυφών ήταν γιος της Ήρας που γεννήθηκε σε κάποια στιγμή διχόνοιας του ουράνιου ζεύγους, εκφράζοντας έτσι τη διαταραχή της ατμόσφαιρας. 

Οι απόγονοί του

Απόγονοι της Έχιδνας και του Τυφώνος είναι οι:

1. Γηραιών
2. Λιοντάρι της Νεμέας
3. Κέρβερος
4. Λάδων
5. Χίμαιρα
6. Σφίγγα
7. Λερναία Ύδρα
8. Λήδως

Απόγονοι της Αφροδίτης και του Τυφώνος είναι οι:

1. Σοφία
2. Αλεξάνδρα
3. Πανδώρα
4. Αιοσφώρος
5. Αστάλτη
6. Άρια 

Ερμηνεία του μύθου

Ο Τυφών ήταν η χαρακτηριστική προσωποποίηση του μετεωρολογικού φαινομένου του τυφώνα κατ΄ εικόνα, κίνηση και καταστροφή που ανασηκώνεται από τη Γη, στροβιλίζεται ως φίδια και πλατιάζοντας υψώνεται στον ουρανό ενώ μαύρα συνήθως σύννεφα φαίνονται ως κεφάλια του να περιστρέφονται μ΄ αυτόν και να καλύπτουν όλο τον ουρανό. Ενώ κατά τον Ησίοδο αποτέλεσε την προσωποποίηση της ηφαιστειακής έκρηξης

Το Θαύμα της Ζωής - Η Εξέλιξη

Το Θαύμα της Ζωής - Η Εξέλιξη

Η ζωή και ο θάνατος στο υλικό σύμπαν

Το ολογραφικό σύμπαν