Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Τα εφτά "Αναθέματα κατά Ελλήνων" που ψάλλονται στις ελληνικές εκκλησίες την "Κυριακή ορθοδοξίας""!

*Σημ. Αντίλογου: Υπενθυμίζουμε ότι οι ενυπόγραφες αναρτήσεις εδώ απηχούν χρήσιμες για προβληματισμό, παραπέρα έρευνα και κριτική προσέγγιση, αποσιωπούμενες από τους κλειδοκράτορες της πληροφόρησης, απόψεις των συγγραφέων τους με τις οποίες μπορεί να συμφωνούμε εν μέρει ή και να έχουμε άλλη άποψη

Οι κατά των Ελλήνων Ψαλμοί στην εκκλησία των εβραιολατρών, την "Κυριακή ορθοδοξίας"!

1. Ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ), σε όσους δηλώνουν μεν ότι είναι ευσεβείς, αλλά εισάγουν αναιδώς ή μάλλον ανευλαβώς, στην ορθόδοξον και καθολική εκκλησία τα ασεβή δόγματα των Ελλήνων περί ανθρωπίνων ψυχών και ουρανού και γής και των άλλων δημιουργημάτων.

2. Ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ), σε όσους προτιμούν την βλακώδη υποτιθέμενη σοφία των φιλοσόφων και ακολουθούν τους διδασκάλους των και δέχονται τας μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών ή και ότι αυταί χάνονται ομοίως με τα άλογα ζώα και εκμηδενίζονται και διά τούτων αρνούνται την ανάστασιν και την κρίσιν και την τελικήν ανταπόδοσιν όσων έχει ζήσει ο καθείς.

3. Ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ), σε όσους λέγουν ότι οι σοφοί των Ελλήνων και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι οποίοι αναθεματίσθησαν από τας επτά αγίας και καθολικάς συνόδους και από όλους τους πατέρας που έλαμψαν δια την ορθοδοξίαν των, ως ξένοι προς την καθολικήν εκκλησίαν λόγω του ψευδούς και ρυπαρού περιεχομένου των λόγων των, είναι ανώτεροι κατά πολύ, και εδώ και εις την μέλλουσαν κρίσιν, από τους ευσεβείς μεν και ορθοδόξους άνδρας, που όμως έκαμαν κάποιο παράπτωμα λόγω ανθρωπίνου πάθους ή αγνοίας.

4. Ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ), σε αυτούς οι οποίοι αναλύουν τα Ελληνικά μαθήματα και δεν τα διδάσκονται μόνον δια γλωσσικήν εκπαίδευσιν, αλλ’ ακολουθούν και τας ματαίας θεωρίας των και τας πιστεύουν ως αληθείς και τας ασπάζονται ωσάν να περιείχον κάτι το βέβαιον, ώστε και άλλους ανθρώπους άλλοτε κρυφίως, άλλοτε δε φανερώς, να εισάγουν εις αυτάς και να τας διαδίδουν αδιστάκτως.

5. Ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ), σε όσους μεταβάλλουν αυτοβούλως, όπως τας διαφόρους μυθολογίας, και την ιδικήν μας διδασκαλίαν περί δημιουργίας, και δέχονται τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς και λέγουν ότι η ύλη, ούσα αυθύπαρκτος, μορφοποιείται υπό των ιδεών και φανερώς αναιρούν το αυτεξούσιον του δημιουργού ο οποίος από του μή όντος ωδήγησε τα πάντα εις την ύπαρξιν, και ως ποιητής επιβάλλει εις όλα αρχήν και τέλος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς.

6. Ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ), σε όσους αποδέχονται και διδάσκουν τους ματαίους και Ελληνικούς λόγους ότι προϋπάρχουν αι ψυχαί και ότι δεν παρήχθησαν τα πάντα εκ του μή όντος και ότι υπάρχει τέλος της κολάσεως ή αποκατάστασις πάλιν της δημιουργίας και των ανθρωπίνων πραγμάτων και δια τοιούτων λόγων εισηγούνται την κατάλυσιν και το πρόσκαιρον της βασιλείας των ουρανών, η οποία, όπως δίδαξε και παρέδωσε ο ίδιος ο χριστός και θεός μας, είναι αιωνία και ακατάλυτος και δια της παλαιάς και της καινής διαθήκης ολοκλήρου εμάθαμε εμείς ότι και η κόλασις είναι ατελεύτητος και η βασιλεία αιώνιος, εις αυτούς λοιπόν, οι οποίοι δια των τοιούτων λόγων και τους εαυτούς των καταστρέφουν και γίνονται πρόξενοι αιωνίας καταδίκης δι’ άλλους, ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ).

7. Εις εκείνα τα Ελληνικά και ετερόδοξα δόγματα και διδάγματα τα οποία εισήχθησαν αντιθέτως προς την χριστιανικήν και ορθόδοξον πίστιν υπό του Ιωάννου Ιταλού και των μαθητών του που έχουν μολυνθή από την μολυσματική του νόσον, και είναι ενάντια προς την καθολικήν και άψογον πίστιν των ορθοδόξων, ανάθεμα (ΚΑΤΑΡΑ).

Μία.. Ιστορία Αγάπης

(αναδημοσίευση από το βιβλίο του συγγραφέα Β.Γ. Ρασσιά από τα βιβλία του «Ες Έδαφος Φέρειν ..» και «Μία.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως»)

Ο Πάρθος χριστιανός προσηλυτιστής Γρηγόριος, που αργότερα απεκλήθη "φωτιστής της Αρμενίας", κατορθώνει, εκμεταλλευόμενος στη διάρκεια μίας “θεομηνίας” την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, να βαπτίσει χριστιανό τον βασιλιά της Αρμενίας Τιριδάτ Γ (τον "Μέγα"). Ο Τιριδάτ, εμπνεόμενος από τον Προφήτη Ελάϊα (Ηλία, “Θεός μου είναι ο Γιαχβέ”) στο Καρμίλλον όρος, διατάσσει την κατασφαγή του εθνικού ιερατείου και την μετατροπή όλων των Ναών του Μίθρα, της Αναϊτιδος, του Ορμούσδ και των διαφόρων ελληνορωμαϊκών Θεών σε εκκλησίες ή οίκους κηρύγματος. Όλες οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας, ιδρυθείσες πριν από αιώνες από τους ελληνιστές ηγεμόνες της, πυρπολούνται ως.. “κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως”.

Ο Γρηγόριος στέφεται πρώτος επίσκοπος της χώρας και πλήθη προσηλυτιστών από τη Συρία συρρέουν στην Αρμενία η οποία μετατρέπεται πλέον στο πρώτο στην Ιστορία χριστιανικό Κράτος.

Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.

Υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου.

Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος) κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον εθνικό Αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνο Ντέα.
Τα στρατεύματά του μπαίνουν στη μάχη ψάλλοντας το “Summe Sancte Deus !” (“Ώ Ανώτατε και Άγιε Θεέ !”).

Ο ηττημένος "εθνικός" Μαξιμίνος εκδίδει μετά από μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομηδείας με το οποίο χορηγείται πλήρης θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη ρωμαϊκή εξουσία. Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, αυτοκτονεί μετά από 3 - 4 μήνες με δηλητήριο.

Μετά τον θάνατό του, όλα τα γραπτά και τ’αγάλματά του καταστρέφονται από τον Λικίνιο και τους χριστιανούς.

Το γελοίο της ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα,
ο “των χριστιανών φίλος” Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον μη χριστιανό ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στο όνομα του Θεού των χριστιανών αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την χριστιανική μυθιστορία τουλάχιστον του Ευσεβίου, έψαλλαν το “Deus Summus Salvator !” (“Ω Θεέ Ανώτατε Σωτήρα”).

Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομηδείας που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμίνος Ντέα, οι Αύγουστοι Λικίνιος και Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος εγγυώνται και αυτοί πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν στη ρωμαϊκή εξουσία.

Οι χριστιανοί, πολυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματά τους κατά της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τους εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από την αρνητική προς τις εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν ΟΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί “δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών”.
Ο (“άγιος”) Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με.. φωτιά (...)

Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με.. μαγεία και.. λατρεία του Σατανά των χριστιανών.

Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Συλβέστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό.

Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιό δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”.

Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις

Ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.

Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα.

Η Ελένη φεύγει με τους “πνευματικούς” της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων !!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό” που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Με προτροπή της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιόπολη).

Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέδειξαν οι αστρολόγοι (11 Μαϊου, “Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική”) μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των εθνικών.

Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει τη καταλήστευση των Ιερών των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των “ειδωλολατρικών” Ναών.

Εγκαίνεια της Εκκλησίας του... “Αγίου Τάφου”, ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327. Για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα τα εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας.

Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως.. υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (..) όλοι οι “μάγοι και μάντεις”, και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας και είχε συγκεντρώσει πάνω του το μίσος των χριστιανών αυλικών.

Ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Ιούλιος Κωνστάντιος κηρύσσει διωγμό “κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων”. Πολλοί εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται.

Μέγας διωγμός στην Κωνσταντινούπολη κατά των εθνικών. Ο ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της “γοητείας” (μαγείας).

Έδικτο του Κωνσταντίου απαγορεύει επί ποινή θανάτου τη λατρεία δια θυσιών και αγαλμάτων.

Νέο έδικτο του Κωνσταντίου επαναλαμβάνει την απαγόρευση επί ποινή θανάτου της λατρείας δια θυσιών και αγαλμάτων και διατάσσει το σφράγισμα όλων των εθνικών Ιερών ή τη βεβήλωσή τους με παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες για κυβευτήρια ή πορνοστάσια.
Ο επίσκοπος Ρώμης Λιβέριος (Liberius) ορίζει τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία οι εθνικοί εώρταζαν παλαιότερα τη γέννηση του Θεού Ανικήτου Ηλίου (Sol Invictus).

Χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα όποια δικαστήρια.

Νέο έδικτο του Κωνσταντίου με το οποίο “επιβάλλει αύθις την ποινήν του θανάτου εις τους θύοντας.. και τα Ιερά και τους Ναούς τους μέν έκλεισε τους δε κατέσκαψε” όπως γράφει ο Λιβάνιος. Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των “ειδωλολατρών”. Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις μεγάλων βιβλιοθηκών.

O Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογίας. Σε επίσκεψή του στη Ρώμη σφραγίζει τον Ναό του Θεού Απόλλωνος, φυλακίζει τους ιερείς και αφαιρεί τον βωμό της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου. Η Θεά Νίκη (Βικτόρια) αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού (284-305) τμήμα της ανωτάτης Τριάδος (Jupiter, Hercules, Victoria) του Πανθέου των εθνικών.

Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου ως.. “μαγική”, θανατώνονται οι ιερείς της και κλείνονται τα Ιερά της. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα “στρατόπεδα θανάτου”, οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.

Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο του 360, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, σπουδαγμένος στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών (355) νικητής των Αλαμανών, των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες “Γαλατικές Εκστρατείες” του (356 - 359), στέφεται Αυτοκράτωρ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες.

Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό που μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361.

Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (Invective versus Julianus, I 58-61) διαμαρτύρεται ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την.. χαρά του μαρτυρίου "ειδωλολατρών" (..)

Ο Ιουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας του μιάσματος των λειψάνων του Αγίου Βαβύλα (επισκόπου Αντιοχείας που υποτίθεται ότι είχε μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανό αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή, ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, του είχε αρνηθεί την “θεία κοινωνία”, Lieu, 1989, σελ. 48). Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυνση των λειψάνων. Στις 26 Ιουνίου, ο Ιουλιανός δολοφονείται άνανδρα από χριστιανό ακόλουθό του, ενώ πολεμά κατά των Περσών...

Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας.

Στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η εθνική λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των εθνικών προστίθεται ο κατακομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα. Με θάνατο τιμωρούνται και οι σπλαχνοσκοπήσεις: sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas (“για να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια”). Με τρία διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Η Σύνοδος της Λαοδικείας εισηγείται την ποινή του θανάτου για τους αστρολόγους και τους χριστιανούς που εορτάζουν τα Σάββατα.

Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες!!!

Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.

Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλλούστιος, Πηγάσιος, κ.ά). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγεται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος.

Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Βαλεντινιανός που “μισούσε τους καλοντυμένους, τους μορφωμένους, τους πλούσιους και τους ευγενείς” (όπως υπογραμμίζει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος), εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Ρωμαίων εθνικών. Χιλιάδες εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και όλων η περιουσία κατάσχεται και αποδίδεται στην Εκκλησία.

Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανίσει όλους τους εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν. Οι υπόλοιποι παραδίδονται στους δήμιους.

Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας. Πρωτοχρησιμοποιείται ο όρος pagani (παγανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) για μείωση των εθνικών.

Ο “άγιος” Μαρτίνος ολοκληρώνει την καταστροφή των εθνικών Ιερών της Γαλατίας και κτίζει πάνω στα ερείπια μοναστήρια. Οι χριστιανοί της Ανατολικής Αυτοκρατορίας κλείνουν το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ποινικοποιούν ακόμη και τις παράλληλες εκδηλώσεις τής εκεί λατρείας, συμπεριλαμβανομένων των θεατρικών παραστάσεων.

Ο άβουλος αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός επιτρέπει στην χριστιανική κοινότητα της Ρώμης να καταστρέψει πολλά Μιθραία και Ιερά των παραδοσιακών εθνικών λατρειών μέσα στην “Αιωνία Πόλη”, καταργεί το αφορολόγητο των κτήματων που ανήκουν στα “ειδωλολατρικά” ιερατεία, απαγορεύει την κληροδότηση νέων περιουσιών σε αυτά και κατάσχει όλη την κινητή τους περιουσία. Επίσης, υπό την καθοδήγηση των επισκόπων Αμβροσίου και Δαμάσου, διατάσσει τη νέα απομάκρυνση του Βωμού της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου όπου τον είχε επανατοποθετήσει ο Ιουλιανός. Επίσης απαρνείται δημοσίως τον τίτλο του Pontifex Maximus, ως αξίωμα των “ειδωλολατρών”. Το αποκηρυχθέν αξίωμα ωστόσο ιδιοποιείται αμέσως ο επίσκοπος Δάμασος και από εκεί περνά έκτοτε στην Παποσύνη της Ρώμης...

Με νόμο του χριστιανού επάρχου του Πραιτωρίου Γράκχου και προγραφή όλων των ιερέων του Θεού Μίθρα, τα ανά την Αυτοκρατορία “Μιθραία” κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά και παραχώνονται.

Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υιοθετεί την 25η Δεκεμβρίου του επισκόπου Ρώμης Λιβερίου (354) για τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου.

Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής “σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί”. Ο επίσκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται να καταστρέψει όλους τους Ναούς των εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλιά τους εκκλησίες.

Οι αρχηγοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί. Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται στο ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος, γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ελευσινίων Μυστηρίων και την απαρχή της επί γής βασιλείας του πνευματικού σκότους.

Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του “παράφρονες” όλους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε διαφωνία με τις θελήσεις της Εκκλησίας.

Στις 2 Μαϊου, εκδίδεται από τον Θεοδόσιο ο νόμος κατά των “αποστατών” που τιμωρεί με πλήρη στέρηση ατομικών δικαιωμάτων όλους τους πρώην χριστιανούς που απογοητευμένοι από την χριστιανική μισαλλοδοξία αποκηρύσσουν μαζικά την κρατούσα Θρησκεία και επιστρέφουν στην ανεκτική και καταφάσκουσα τη ζωή εθνική και παραδοσιακή λατρεία.

Στις 21 Δεκεμβρίου, εκδίδεται έδικτο του Θεοδοσίου με το οποίο απαγορεύεται κάθε θυσία ή απλή επίσκεψη σε εθνικούς Ναούς. Κύμα λεηλασιών, βεβηλώσεων, πυρπολήσεων και κάθε είδους καταστροφών σαρώνει από άκρου σε άκρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τους Ναούς, τα μνημεία και τις Βιβλιοθήκες των εθνικών.

Στην Κωνσταντινούπολη μετατρέπεται σε πορνοστάσιο ο Ναός της Θεάς Αφροδίτης και σε αποθήκες οι Ναοί του Ηλίου και της Αρτέμιδος.

Στις χριστιανικές εκκλησίες καθιερώνεται το “αλληλούϊα” (hallelu-Jah) δηλαδή “δόξα στον (εβραϊκό θεό) Γιαχβέ-Ιαχωβά”. Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός διατάσσει το σβύσιμο της “αιωνίας” Ιεράς Πυράς της Θεάς Βέστα και τον διωγμό των ιερειών της. Η μεγάλη περιουσία των φυλακισμένων Εστιάδων, μεταβιβάζεται στην Εκκλησία.

Οι εθνικοί Βέτιος Αγόριος Πραιτεξτάτος (έπαρχος Πραιτωρίου) και Αυρήλιος Σύμμαχος (έπαρχος άστεως), εξουσιοδοτημένοι από την Σύγκλητο, κάνουν έκκληση στον διάδοχο του Γρατιανού Βαλεντινιανό Β να παλινορθώσει τον Βωμό της Νίκης. Ο επίσκοπος Αμβρόσιος απειλεί με αφορισμό τον νεαρό αυτοκράτορα και το αίτημα απορρίπτεται. Ο φωτισμένος Πραιτεξτάτος πεθαίνει από την θλίψη του λίγους μήνες αργότερα. Ο Θεοδόσιος διορίζει ύπαρχο Ανατολής τον φανατικό Μάτερνο Κυνήγιο που επιστρατεύει, σε συνεργασία με τους ανά τόπους επισκόπους, στρατιές μοναχών και λαϊκών για την καταστροφή των εθνικών Ναών της βορείου Ελλάδος και της Μικράς Ασίας.

Οι Μάτερνος Κυνήγιος και επίσκοπος (“άγιος”) Μάρκελλος, καταστρέφουν αμέτρητα μικρασιατικά Ιερά. Ανάμεσά τους και ο Ναός της Εδέσσης, τα Καβείρεια Ίμβρου, ο Ναός του Απαμείου Διός, το Διδυμαίο Ιερό, όλα τα Ιερά της Παλμύρας, κ.ά.

Στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως μαρτυρούν μυριάδες αθώοι άνθρωποι επειδή επιμένουν στην θρησκεία των προγόνων τους:

“Και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων” γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος.

Νόμος της 16ης Ιουνίου απαγορεύει κάθε φροντίδα των έρημων εθνικών Ιερών. Νέες συλλήψεις εθνικών και πυρπολήσεις ιδιωτικών βιλιοθηκών.

Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα της Δύσεως Βαλεντινιανό οι τελευταίες εθνικές εορτές των Ρωμαίων. Ο επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος αποκτά πλήρη πνευματικό έλεγχο πάνω στον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο.

Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο όλες οι δημόσιες συζητήσεις για θρησκευτικά ζητήματα. Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για.. “μαγεία” αλλά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό. Μετά την αθώωσή του στέλνει στον Θεοδόσιο την έκκληση “Υπερ των Ιερών” με την οποία τον παρακαλεί να σταματήσει την καταστροφή των εθνικών Ναών.

Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως. Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βωμούς και Ιερά, λυντσάρουν εθνικούς και καίνε Βιβλιοθήκες.

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους διωγμούς κατά των εθνικών. Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου, πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός. Ο γενναίος ιερεύς του Διός, Ελλάδιος, γλυτώνει το λυντσάρισμα σκοτώνοντας 9 οχλοκράτες. Ο όχλος διαπομπεύει ανά ομάδες τους εθνικούς ιερείς σκοτώνοντάς τους στη συνέχεια με λιθοβολισμό. Τα ιερά σύμβολα και αγάλματα παραδίδονται στη χλεύη των χριστιανών περιφερόμενα πάνω σε γαϊδούρια προτού καταστραφούν.

Οι μισάνθρωποι μοναχοί παραμένουν στις πόλεις και τρώνε τις περιουσίες των θυμάτων τους εθνικών, αλλά επεκτείνουν την κακοποιό δράση τους και στους μη εθνικούς, έτσι στις 2 Σεπτεμβρίου επιχειρείται ανεπιτυχώς με διάταγμα του Θεοδοσίου η εκδίωξή τους από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής.

Στις 24 Φεβρουαρίου έδικτο του Θεοδοσίου απαγορεύει κάθε επίσκεψη στους εθνικούς Ναούς αλλά και το απλό ακόμη.. κοίταγμα των αγαλμάτων. Νέος μεγάλος διωγμός σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Στην Αλεξάνδρεια, οι ελάχιστοι εθνικοί εξεγείρονται με επικεφαλής τον φιλόσοφο Ολύμπιο και κλείνονται στο Ιερό του Σεράπιδος. Οι χριστιανοί το καταλαμβάνουν με δόλο, το ισοπεδώνουν και πυρπολούν την ονομαστή Βιβλιοθήκη του που φιλοξενούσε τμήμα της θρυλικής συλλογής της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Τα ιερά σκεύη του Σεραπείου διαπομπεύονται στους δρόμους της Αλεξανδρείας.

Στις 22 Αυγούστου ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ της Δύσεως από τους εθνικούς, ο ρήτωρ Φλάβιος Ευγένιος που αποκηρύσσει το βάπτισμά του κι επιστρέφει στην εθνική λατρεία.

Στις 8 Νοεμβρίου, αντίθετα, ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος θέτει εκτός νόμου όλες τις μη χριστιανικές λατρείες, τις οποίες χαρακτηρίζει “εθνικές δεισιδαιμονίες” (gentilicia superstitio). Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και κατάσχονται οι περιουσίες όλων των εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται.

Νέος μεγάλος διωγμός κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Σβήνουν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης μετά από κατασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπασμα “διωγμιτών” που αποβιβάσθηκε στο νησί. Καταστροφή του Μαντείου του Άμμωνος Διός στην Άφυτο της Χαλκιδικής.
Στις αίθουσες των δικαστηρίων “κυλούν ρυάκια αίματος”, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λιβάνιος.

Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος (“Άγιος”) Επιφάνειος και ο “Άγιος” Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά:

“όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί”.

Στις μεσανατολικές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπολη) ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των εθνικών κατά των διωγμιτών, των χριστιανών οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλοφόρων. Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής, 60 χριστιανοί διώκτες πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθειά τους να γκρεμίσουν το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους.

Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει στην Ιταλία, όπου ο διανοούμενος στρατηγός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ξαναστήνει τον Βωμό της Νίκης στην αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία των παραδοσιακών Θεών.

Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.

Πλήρης παλινόρθωση του ρωμαϊκού Εθνισμού στη Δυτική Αυτοκρατορία. Ο Φλαβιανός, με το αξίωμα του υπάτου Ρώμης και υποστηριζόμενος ψυχικά από την ευσεβή σύζυγό του, αναβιώνει όλες τις καταργηθείσες από τους χριστιανούς λατρείες. Στην Όστια επανανοίγει το Ιερό του Ηρακλέους. Στις 27 Μαρτίου, 1 Απριλίου και 28 Απριλίου έως 3 Μαϊου οι Ρωμαίοι ξαναεορτάζουν με μεγαλοπρέπεια την Εορτή της Κυβέλης, την Εορτή της Βήνους Βερτικόρντια, τα Μεγαλήσια και τα Φλοράλια. Κατά χιλιάδες οι βίαια εκχριστιανοί επιστρέφουν στην εθνική Θρησκεία φοβούμενοι το οριστικό τέλος του χριστιανισμού.

Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου συγκρούονται οι στρατοί των εθνικών (υπό τον Φλαβιανό) και των χριστιανών (υπό τον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο) στην κοιλάδα του ποταμού Φρίγδου.

Οι κατά πολύ ολιγώτεροι εθνικοί ηττώνται και κατασφάζονται. Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος συλλαμβάνεται, βασανίζεται, αποκεφαλίζεται και το κεφάλι του περιφέρεται πάνω σε παλούκι σε ολόκληρη την Δυτική Αυτοκρατορία για παραδειγματισμό. ("Χριστιανικότατη" πράξη του "εάν τις σε ραπίσει στρέψον αυτώ και την άλλην παρειά" και γνήσιας "αγάπης του εχθρού ως εαυτόν", όπως όλες οι παραπάνω και παρακάτω διεστραμμένων εξουσιομανών αυτοκρατόρων, βάρβαρων χριστιανών μισθοφόρων τους και μισάνθρωπων παρανοϊκών μοναχών!...)

Ο Φλαβιανός αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια των χριστιανών.

Νόμοι της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των εθνικών.

Ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές τών, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των εθνικών του Φλαβιανού) κατασφάζουν αμέτρητους εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τον Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία.

Στην Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανατώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου.

Νόμος της 23ης Μαρτίου, απαγορεύει σε ολόκληρη της Ανατολική Αυτοκρατορία ακόμη και την απλή παρατήρηση “ειδωλολατρικών” τελετών.

Στις 7 Δεκεμβρίου, νόμος του αυτοκράτορος Φλαβίου Αρκαδίου, εξισώνει την εθνική λατρεία με προδοσία κατά του Κράτους. Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται.

Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι.

Η Τετάρτη Σύνοδος της Καρθαγένης απαγορεύει ακόμη και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των εθνικών. Ο (“Άγιος”) επίσκοπος Γάζης Πορφύριος κλείνει τους περισσότερους εθνικούς Ναούς της πόλεώς του.

Σε Δύση και Ανατολή αμέτρητα φιλοσοφικά και επιστημονικά βιβλία του προχριστιανικού κόσμου εξαφανίζονται στην πυρά.

Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε καταστροφές εθνικών Ιερών και σφαγές ιερέων και θρησκευτών.

Με διάταγμα του Αρκαδίου εξουσιοδοτούνται οι τοπικές αρχές να ξυλοκοπούν τους φανατικούς μοναχούς που συνηθίζουν να επιτίθενται, ν’αποσπούν από τα χέρια των στρατιωτών και να λυντσάρουν τους συλλαμβανόμενους εθνικούς...

Νέος νόμος (13 Ιουλίου) του αυτοκράτορος Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση και των ελαχίστων πλέον Ναών των εθνικών που εδώ κι εκεί έστεκαν ακόμη όρθιοι, κυρίως σε αγροτικές περιοχές. Ανάμεσα σε άλλα Ιερά ισοπεδώνονται και οι Δελφοί.
Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος κτυπούν όλα τα αστικά κέντρα των εθνικών, καταστρέφουν τους Ναούς, καίνε τις βιβλιοθήκες και θανατώνουν τους ιερείς.

Ο επίσκοπος Νικήτας καταστρέφει το Μαντείο του Διονύσου των Βεσσών και εκχριστιανίζει με τη βία όλη την γύρω περιοχή.

Ο χριστιανικός όχλος της Καρχηδόνος λυντσάρει εθνικούς και καταστρέφει Ναούς και αγάλματα. Ο (“άγιος”) επίσκοπος Πορφύριος οργανώνει μαζικά λυντσαρίσματα εθνικών και καταστρέφει με τη βοήθεια του φανατισμένου όχλου τους οκτώ εν ενεργεία Ναούς της Γάζης.

Η ΙΕ Σύνοδος της Καρχηδόνος, εκδίδει κανόνα με τον οποίο αφορίζονται ακόμη και μετά θάνατον όλοι όσοι δημιουργούν συγγένειες με εθνικούς ή δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς τους που παραμένουν εθνικοί.

Ο στρατηγός Στηλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλλικά Βιβλία.

Ο Ιωάννης ο λεγόμενος “Χρυσόστομος”, στέλνει ορδές ροπαλοφόρων μοναχών να σαρώσουν τα “είδωλα” (Ναούς, αγάλματα και βωμούς) όλης της Παλαιστίνης.

Ο Ιωάννης “Χρυσόστομος” συγκεντρώνει χρήματα από θεομανείς προσήλυτες για τις εργασίες διαλύσεως των εθνικών Ναών. Το ίδιο έτος διατάσσει την εκθεμελίωση και πυρπόληση του θαυμαστού Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος.

Στην Σαλαμίνα της Κύπρου οι “άγιοι” Επιφάνειος και Ευτύχιος συνεχίζουν τις καταστροφές των Ιερών και την κατασφαγή όσων αρνούνται να βαπτισθούν.

Νέος νόμος ανανεώνει την ποινικοποίηση κάθε μη χριστιανικής τελετής.

Κοινός νόμος των Αρκαδίου και Ονωρίου διατάσσει την αφαίρεση του κάθε είδους γλυπτού διακόσμου από τα αρχαία μνημεία ή από τα συντρίμμια των εθνικών Ναών. Ακόμη και οι ιδιώτες οφείλουν να παραδώσουν όλα τ’αγαλματίδια που τυχόν έχουν στην κατοχή τους.
Ο Στηλίχων ληστεύει στη Ρώμη τον χρυσό του Ναού του Καπιτωλίου Διός. Νέοι διωγμοί και καταστροφές Βιβλιοθηκών υπό την άμεση εποπτεία των ανά τόπους επισκόπων. Οι δικαστές που φαίνονται επιεικείς προς τους “ειδωλολάτρες” μετατρέπονται αυτομάτως σε κατηγορούμενους. Στην πόλη Καλάμα της σημερινής Αλγερίας, η σκληρότητα των διωγμών προκαλεί μεγάλη εξέγερση του πληθυσμού με πυρπολήσεις εκκλησιών η οποία όμως πνίγεται στο αίμα υπό την εποπτεία του “Αγίου” Αυγουστίνου...

Επαναλαμβάνεται η επί ποινή θανάτου απαγόρευση όλων των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας.

Ο αυτοκράτωρ Ονώριος κηρύσσει νέο διωγμό κατά των εθνικών. Στο σχετικό διάταγμά του αναφέρει:
“Ας μάθουν λοιπόν όλοι αυτοί που δρούν ενάντια στους αγίους νόμους ότι η εμμονή τους στην αιρετική δεισιδαιμονία, τού να ασκούν λατρεία σε απόμακρα μαντεία, τιμωρείται με εξορία ή αίμα, ώστε να μην ξανατολμήσουν να συγκεντρωθούν σε τέτοια μέρη για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες”

Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνικών και κατασφάζει τους κατοίκους της “Αιωνίας Πόλεως”. Το χάλκινο άγαλμα της Θεάς Βίρτους (Ανδρείας) καταστρέφεται στο χυτήριο από τους φανατικούς μοναχούς.

Λίγο πριν το Πάσχα, κατά προτροπή του επισκόπου Κυρίλλου, η εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας. Οδηγείται στην πατριαρχική εκκλησία του “Αγίου Μιχαήλ”, όπου οι χριστιανοί την κόβουν κομμάτια και περιφέροντάς τα στους δρόμους της πόλεως, τα καίνε τελικά μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στη θέση Κυναρών.
Στις 30 Αυγούστου εκδίδεται έδικτο που απαιτεί να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή καίγονται ζωντανοί όλοι οι εθνικοί ιερείς της Βορείου Αφρικής.

Στις 7 Δεκεμβρίου, καθαιρούνται όλοι οι μη χριστιανοί στρατιωτικοί, αυλικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστικοί. Ο μοναχός Υπάτιος, επονομαζόμενος “Η Σπάθα του Θεού”, περιοδεύει την Βιθυνία και εντοπίζει “κρυφούς” λάτρεις των αρχαίων Θεών, τους οποίους εξοντώνει μαζί με τις οικογένειές τους δίχως μεσολάβηση δίκης.

Ισοπεδώνεται το μεγάλο Ιερό της Κελαιστίδος στην Καρχηδόνα. Νέες σφαγές εθνικών σε ολόκληρη την Βόρειο Αφρική.

Στις 8 Ιουνίου, ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος ο επονομαζόμενος “Μικρός”, εκδίδει νόμο του με τον οποίο τιμωρείται με φυλάκιση και βασανιστήρια η παραδοσιακή λατρεία, η οποία χαρακτηρίζεται “λατρεία των δαιμόνων”.

Δήωση του Παρθενώνος των Αθηνών και μέγας διωγμός των εκεί.. “οπαδών των δαιμόνων”.

Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, εισάγεται στις εκκλησίες.

Νέος νόμος του Θεοδοσίου απειλεί στις 14 Νοεμβρίου με θάνατο όλους τους “αιρετικούς” και εθνικούς της Αυτοκρατορίας. Μόνο ο Ιουδαϊσμός γίνεται αποδεκτός ως νόμιμη θρησκεία, αν και καθίσταται αδύνατη η σχέση ή απλή επικοινωνία μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων. Σε περίπτωση κρυφού μικτού γάμου η χριστιανή γυναίκα θανατώνεται ως.. μοιχαλίδα. Με τον ίδιο νόμο ορίζεται ο εξαγνισμός και στη συνέχεια χρήση ως εκκλησία του κάθε Ναού των εθνικών που δεν έχει ακόμη γκρεμισθεί.

Έδικτο του Θεοδοσίου, υπενθυμίζει στις 31 Ιανουαρίου την ύπαρξη της θανατικής ποινής για τιμωρία της “ειδωλολατρίας” την οποία κατηγορεί μάλιστα ως.. αιτία ενός προσφάτου λιμού !!

Καταστροφή όλων των μνημείων, βωμών και Ναών που έστεκαν ακόμη στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις.

Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα “αντιχριστιανικά” βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.

Καταστρέφονται όλοι οι Ναοί και οι Βιβλιοθήκες της Αφροδισιάδος της οποίας το όνομα αλλάζει σε Σταυρούπολις.

Στις 4 Νοεμβρίου, νόμος του αυτοκράτορος Θεοδοσίου ανανεώνει όλους τους προηγούμενους που προέβλεπαν ποινή θανάτου για τους “ειδωλολάτρες”.

Σποραδικοί διωγμοί εθνικών στην Ανατολική κυρίως Αυτοκρατορία (αφού η Δυτική κατελύθη το 476). Ανάμεσα σε χιλιάδες ανωνύμους μάρτυρες θανατώνονται ο ιατρός Ιάκωβος και φιλόσοφος Γέσσιος, ενώ φυλακίζονται οι Σεβηριανός, Ηραίστιος, Ζώσιμος, Ισίδωρος κ.ά. Την ίδια εποχή, ο προσηλυτιστής Κόνων κατασφάζει τους “pagani” της νήσου Ίμβρου, ενώ άλλοι προσηλυτιστές εξοντώνουν τους τελευταίους λάτρεις του Διός Λαβρανίου στη Φασούλα της Κύπρου και της Ίσιδος στην Αίγυπτο.

Πνίγονται στο αίμα οι τελευταίες εξεγέρσεις των εθνικών της Μικράς Ασίας.

Στην Αλεξάνδρεια γενικεύονται οι διαπομπεύσεις και μαρτυρικές θανατώσεις των “κρυφών” εθνικών ιερέων. Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος.

Ο Πάπας Γελάσιος αφορίζει τους εορταστές των Λουπερκαλίων. Σφραγίζονται όλοι οι ακόμη όρθιοι αρχαίοι Ναοί της Δύσεως.

Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου. Νέες πυρές των χριστιανών καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει από την σοφία και επιστήμη των εθνικών. Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια.

Ο γνωστός συγγραφέας McCabe (στο “History’s Greatest Liars”, σελ. 27) κάνει μία εκπληκτική σύγκριση ανάμεσα στον ρωμαϊκό κόσμο των εθνικών και σε εκείνον των χριστιανών του Μεσαίωνος:
“Στη Ρώμη του τετάρτου αιώνος, αντιστοιχούσαν τρείς ελεύθεροι χειρώνακτες σε έναν σκλάβο.. αλλά από το 500 έως το 1100 η συντριπτική πλειοψηφία των χειρωνακτών της Ευρώπης ήσαν δουλοπάροικοι.. Στη Ρώμη, οι εργάτες των πόλεων μπορούσαν ν’απολαύσουν δωρεάν εκπαίδευση, φθηνή διασκέδαση, φθηνή τροφή, υπέροχα λουτρά και γυμναστήρια, εορτές και αργίες για τουλάχιστον 200 από τις 365 ημέρες του έτους. Από το 500 έως το 1100, οι εργάτες της Ευρώπης δεν είχαν κανένα από τα παραπάνω αγαθά, ούτε ελευθερία, ούτε προστασία από τον νόμο. Στην παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι γυναίκες είχαν ισονομία και ίση κοινωνική αντιμετώπιση με τους άνδρες. Από το 500 έως το 1100 τις αντιμετώπιζαν όπως και τα ζώα. Οι παγανιστές Ρωμαίοι παρήγαγαν μία μεγάλη βιβλιογραφία, οικοδόμησαν εκπληκτικά κτίρια ακόμη και στις περιφέρειες, καθώς και υδραγωγεία, γέφυρες, υπέροχες οδούς, θέατρα κ.τ.λ. Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. Οι Ρωμαίοι διέθεταν βιβλιοθήκες μέχρι και 500.000 τόμων. Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη..”

Το “ειδωλολατρικό” θυμίαμα γίνεται για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών...

Ο αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Αναστάσιος διατάσσει την κατασφαγή των εθνικών της πόλεως Ζοάρα της Αραβίας και την εκθεμελίωση του εκεί Ιερού του Θεού Θεανδρίτου. Το βάπτισμα γίνεται υποχρεωτικό επί ποινή θανάτου, ακόμη και για όσους δηλώνουν ήδη χριστιανοί.

Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, καταργούνται οι εξόριστοι στην Αντιόχεια Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ο ίδιος έχει ήδη νομοθετήσει να θανατώνονται με κατασπαραγμό από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισμα με σιδερόνυχα όλοι οι “καταγινόμενοι με την μαγείαν, την μαντικήν, την γοητείαν και την ειδωλολατρίαν” και απαγορεύσει να διδάσκουν “οι πάσχοντες από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων” δηλαδή οι εθνικοί.

Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και κατάσχεται η περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν στον βασιλιά των Περσών Χοσρόη που τους δίδει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Ιουντισαπούρ (Jundishapur).

Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου. Ο μοναχός Ιωάννης Ασιακός, επικεφαλής ενόπλων ομάδων προσηλυτιστών, αρχίζει γενοκτονία κατά των Μικρασιατών εθνικών.

Η ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως “γνώση του Διαβόλου” και τα συγγράμματά της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών. Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την.. αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη επιδημία που υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδίδει την επιδημία στην οργή του Θεού για την επιβίωση των “αιρέσεων” και της “ειδωλολατρίας”. Ο όχλος τρέχει πανικόβλητος να εκκλησιασθεί. Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί.

Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστού (“επισκόπου τιτουλαρίου”) στον Ιωάννη Ασιακό. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζικούς και βιαίους εκχριστιανισμούς των εθνικών της Φρυγίας, Καρίας και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών.

Ο Ιωάννης Ασιακός εξοντώνει εκατοντάδες εθνικούς της Κωνσταντινουπόλεως.
Τα θύματα της χριστιανικής παραφροσύνης σταυρώνονται (“φουρκίζονται”), κόβονται κομμάτια ή πνίγονται στην θάλασσα μέσα σε σάκκους, και σε πολλές περιπτώσεις τα έντερά τους περιφέρονται ως.. τρόπαια στους δρόμους από τον χριστιανικό όχλο. (Mac Mullen, “Christianity & Paganism..”, σελ. 176-177, σημ. 89).
Πολλοί ευγενείς εθνικοί γλυτώνουν την βάπτιση ή το μαρτύριο αυτοκτονώντας. Οι χριστιανοί βεβηλώνουν τα πτώματά τους και τους πετούν στους σκουπιδότοπους.

Στην Κυρηναϊκή και τη Σίβα, σφάζονται οι τελευταίοι λάτρεις του Άμμωνος Διός.

Ο Ιουστινιανός στέλνει στην Αντιόχεια τον φοβερό ιεροεξεταστή Αμάντιο που συλλαμβάνει, βασανίζει και θανατώνει τους τελευταίους εθνικούς της πόλεως και καίει όλες τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες

Ο ευνούχος Αρμένιος στρατηγός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ναρσής, νικά τους εθνικούς Βλέμυες και καταστρέφει το τελευταίο Ιερό της Ίσιδος στη νησίδα Φιλά του Νείλου.

Μετά από διορία τριών μηνών για εγκατάλειψη των πατρογονικών λατρειών, ις, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εκτελέσεις Ελλήνων εθνικών στην ο Ιουστινιανός διατάσσει μαζικές συλλήψεις, διαπομπεύσεις στην Αθήνα, την Αντιόχεια, την Παλμύρα και την Κωνσταντινούπολη. Στην πλατεία του Κυνηγίου της τελευταίας, καίγονται σε τεράστιες πυρές χιλιάδες βιβλία και πολλά ιδιωτικά αγάλματα (Ι. Μαλάλας “Χρονογραφία”). Οι συντεχνίες και οι οικογένειες καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνες για τις θρησκευτικές αντιλήψεις των μελών τους. Το ίδιο και οι αφέντες για τις αντιλήψεις των δούλων τους.

Η Σύνοδος της Τούρ απαγορεύει τον εορτασμό της ημέρας του ρωμαϊκού Θεού Ιανού (την 1η Ιανουαρίου).

O Ρωμαίος αυτοκράτωρ Ιουστίνος Β τυπώνει νομίσματα με ένα πτερωτό πλάσμα, το “γκένιους” της Κωνσταντινουπόλεως, πάνω από το κεφάλι του αντί του καθιερωμένου σταυρού. Η Εκκλησία ξεσηκώνει εναντίον του τον όχλο των ανατολικών επαρχιών διαδίδοντας ότι ίσως είναι “αποστάτης”.

Επί αυτοκράτορος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Τιβερίου, οι χριστιανοί διώκτες φυλακίζουν, βασανίζουν και σταυρώνουν εκατοντάδες επιφανείς Έλληνες τους οποίους υποπτεύονται για Εθνισμό. Ο επικεφαλής των περιβόητων “διωγμητών” Θεόφιλος, κατασφάζει ή σταυρώνει όλους τους τελευταίους εθνικούς της Ηλιουπόλεως (Βααλβέκ).

Έφοδος των “διωγμητών” της Αντιοχείας σε μυστικό Ναό του Θεού Διός. Ο ιερεύς αυτοκτονεί επί τόπου, αλλά συλλαμβάνονται αρκετοί θρησκευτές και ανάμεσά τους ο ύπαρχος Ανατόλιος.
Οι κρατούμενοι βασανίζονται και στέλνονται στην Κωνσταντινούπολη για να δικασθούν (και σε αυτό το χρονικό σημείο τοποθετούν οι μη χριστιανοί ερευνητές την απαρχή του ιεροεξετασμού). Ο χριστιανικός όχλος της Κωνσταντινουπόλεως, ερεθισμένος από τις μυστικές δίκες, λυντσάρει στους δρόμους διάφορους, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, εθνικούς.
Οι Αντιοχείς εθνικοί καταδικάζονται σε θάνατο και ρίχνονται στα θηρία του Ιπποδρόμου που όμως δεν δείχνουν πρόθυμα να τους κατασπαράξουν. Οι χριστιανοί τους θανατώνουν τελικά με σταύρωση. Τα πτώματά τους σύρονται από τον όχλο στους δρόμους της πολεως και πετάγονται άταφα στους σκουπιδότοπους.

Νέοι διωγμοί κατά των εθνικών από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο.

Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, τοποθετείται πάνω στα κωδωνοστάσια των εκκλησιών.

Σε όλη την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι καταδότες της Εκκλησίας “ανακαλύπτουν” συνεχώς “συνωμοσίες” των εθνικών. Νέες εκτελέσεις με παλουκώματα, σταυρώσεις και αποκεφαλισμούς. Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος “Μέγας” (590- 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος “για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών..”

Η Χριστιανική Εκκλησία, δια στόματος Πάπα Γρηγορίου, αναγγέλλει για μία ακόμη φορά τη.. συντέλεια του κόσμου. Τρομοκρατημένοι πάμπολλοι δουλοκτήτες και γαιοκτήμονες χαρίζουν την περιουσία και τους δούλους ή δουλοπάροικούς τους στην Εκκλησία και ντύνονται μοναχοί...

Ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος διατάσσει τον βίαιο εκχριστιανισμό της Χαρράν (Κάρρες). Ανάμεσα σε δεκάδες μάρτυρες εθνικούς, σταυρώνεται και ο επικεφαλής της στρατιωτικής δυνάμεως της πόλεως Ακίνδυνος μετά από κατάδοση συνεργατών του. Ο Πάπας Γρηγόριος διατάσσει τον εξαγνισμό όλων των “ειδωλολατρικών” τόπων λατρείας και συστήνει αργή και συστηματική δράση των προσηλυτιστών ώστε να μην προκαλέσει βίαιες αντιδράσεις:
“Δεν μπορεί ν’ανέβει κανείς στην κορυφή ενός όρους με ένα μόνο άλμα, αλλά χρειάζεται να το κάνει σιγά και μεθοδικά, βήμα προς βήμα.. Πρέπει να προσέξουμε πρώτα από όλα να μην εξοργίσουμε τους ειδωλολάτρες και να μη καταστρέφουμε τους ναούς τους. Πρέπει να καταστρέφουμε μόνο τα είδωλα και έπειτα να ραντίζουμε το μέρος με αγιασμό και να τοποθετούμε μέσα του άγια λείψανα.. Αν οι ναοί αυτοί είναι καλοκτισμένοι, μάς συμφέρει να τους μετατρέπουμε απλώς από χώρο λατρείας των δαιμόνων σε χώρο λατρείας του αληθινού Θεού”....

Νέες σφαγές εθνικών στην Αγγλία, την Ιλλυρία, την Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία. Το Ρωμαϊκό Πάνθεον μετατρέπεται σε Εκκλησία της “Σάντα Μαρία Ροτόντα”.

Η “Εν Τρούλλω” ή “Πενθέκτη” Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, καταδικάζει τον εορτασμό των Καλενδών, των Βρουμαλίων, των Ανθεστηρίων, καθώς και τις διονυσιακές πομπές και τις μεταμφιέσεις.

Οι Έλληνες εθνικοί της Λακωνικής αντιστέκονται με επιτυχία στην απόπειρα του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου να τους εκχριστιανίσει.

Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε” και τους ένοπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους.

αριστερη αντεπιθεση: Εκλογικά και γεωπολιτικά παιχνίδια στη Θράκη

αριστερη αντεπιθεση: Εκλογικά και γεωπολιτικά παιχνίδια στη Θράκη: Του Σταύρου Λυγερού Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έστεψαν με επιτυχία τη μεγαλύτερη προσπάθεια της Άγκυρας να συσπειρώσει εκλογικά ...

αριστερη αντεπιθεση: Η Αριστερά μπροστά στις νέες προκλήσεις

αριστερη αντεπιθεση: Η Αριστερά μπροστά στις νέες προκλήσεις: Του Βασίλη Λιόση Ομιλία του Βασίλη Λιόση εκ μέρους του Συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης "Γιάννης Κορδάτος" στο φ...

ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ:

Υπάρχουν τρία είδη φασιστών:
1.Οι παλαιού τύπου "εθνικο"φασίστες.
2. Οι κυρίαρχοι σήμερα , "διεθνο"φασίστες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
3. Οι φασίστες που είναι αντικειμενικά στην 2η κατηγορία, αλλά το παίζουν "αντίφα" δουλεύοντας για τους διεθνοκαπιταλιστές εναντίον μόνο των άχρηστων πια κι επικίνδυνων γι αυτούς, εθνικοφασιστών.(Οι οποίοι εθνικιστές φασίστες όμως είναι πολύτιμοι για τους παγκοσμιοποιητές εγκληματίες όταν συμπολεμούν με αυτούς, όπως ο "δεξιός τομέας" σε Ουκρανία, και οι εισαγόμενοι κι εξοπλιζόμενοι από CIA ισλαμοφασίστες "αντάρτες" στην Συρία...)
-Οι απόλυτα διαβρωμένοι από συστημικούς πράκτορες "αντίφα" (εννοώ τις συγκεκριμένες ομαδούλες, που καμιά σχέση βέβαια δεν έχουν με τη λαϊκή βάση της πάσης φύσεως αριστεράς) και οι σχετικές ΜΚΟ μόνο όσοι εθελοτυφλούν δεν βλέπουν πόσο απροκάλυπτα υπηρετούν τις "4 ελευθερίες" του Μάαστριχτ και των νεοαποικιοκρατών της νέας,απάνθρωπης, εθνοαποδομητικής φασιστοπαγκοσμιοποιητικής καπιταλιστικής τάξης!

Κώστας Ντουντουλάκης

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Πώς και πότε επιβλήθηκε ο ρωμαϊκός-αυτοκρατορικός χριστιανισμός στη Μάνη

O Xριστιανισμός στη Mάνη

(από το Mani Voice)

Επιφυλλίδα

Του N. Kαλαποθαράκου
O Χριστιανισμός στη Μάνη εμφανίστηκε κατα μια άποψη γύρω στον 5 μ.Χ. αιώνα. Oι ανασκαφές στο Τηγάνι του Μεζάπου εντός του κάστρου αποκάλυψαν εκκλησία ρυθμού Βασιλικής του 5ου αιώνα μ.Χ. Επίσης, η αρχαιολογική έρευνα έφερε στο φως παλαιοχριστιανικές Βασιλικές του 5ου και 6ου αιώνα στην Καινήπολη (Άλυκα), στον Κότρωνα, στο Γύθειο, στοOίτυλο.
Όλες αυτές οι εκκλησίες ήταν στα παράλια. Κατασκευές υψηλής τεχνικής που οι περισσότερες είχαν υλικά από αρχαίους ναούς, όπως έχουν και αρκετές σήμερα που σώζονται εντοιχισμένα τμήματα σε εμφανή σημεία τοιχοδομών.
Μετά την εμφάνιση των ναών αυτής της περιόδου (5ου και 6ου αιώνα) δεν υπάρχουν κτίσματα του 7ου, 8ου, 9ου αιώνα αλλά επανεμφανίζονται ναοί του 10ου, 11ου, 12ου αιώνα... και συνέχεια! Υπάρχει σκοτεινή περίοδος της ιστορίας.
Το κοινό των Ελευθερολακώνων λειτουργεί τον 5ο αιώνα, σύμφωνα με όσα μας αναφέρει ο ιστορικόςΠροκόπιος το 532, που συνόδευε το βυζαντινό αυτοκράτορα Βελισσάριο και απότισε φόρο τιμής στους Μανιάτες που νίκησαν το 476 μ.Χ. το πολυάριθμο στρατό των βανδάλων του Γιζέριχου.
O αυτοκράτορας Διοκλητιανός με το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που έκανε στη διοίκηση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατήργησε το κοινό των Ελευθερολακώνων. Η σκοτεινή περίοδος του 7ου και 8ου αιώνα συνδυάζεται με τις συνεχείς επιθέσεις των Γότθων - Βησιγότθων για τη διάλυση της ειδωλολατρικής Σπάρτης και νότιας Λακωνικής (Μάνης).
O βυζαντινός πρωθυπουργός Ρουφίνος έστειλε παλιότερα τις γοτθικές ορδές του Αλάριχου και κατέστρεψαν την αρχαία “ειδωλολατρική Σπάρτη για να επιβληθούν ως καλοί Χριστιανοί”.
Επίσης, συνδυάζεται με τους σεισμούς στην περιοχή και καταποντισμό της αρχαίας Καινήπολης και του Γυθείου, καθώς επίσης και με την κάθοδο των Σλάβων και τις πειρατικές επιθέσεις των Αράβων - Σαρακηνών. Έτσι, οι Σπαρτιάτες και οι κάτοικοι της νότιας Λακωνικής αναγκάσθηκαν για να επιβιώσουν να αποσυρθούν στα υψώματα του Ταϋγέτου, οι δε Μανιάτες να απομακρυνθούν από τα παράλια του Ταϋγέτου και να ανέβουν στα βουνά. Έτσι, αποτραβηγμένοι ζουν σε οργάνωση οικονομικοκοινωνική - γεωργοκτηνοτροφική με το φόβο των ξένων επιδρομέων Σαρακηνών, Γότθων Βισηγότθων και άλλων!

O εκχριστιανισμός θα γίνει με μύριους τρόπους, βίαιους και ήπιους επί της βασιλείας του Βασιλείου Α’ του Μακεδόνα και αργότερα από τον “Νίκων τον μετανοείτε” ο οποίος εκβίαζε τους Μανιάτες και Oρεισίβιους Σλάβους με το θανατικό της χολέρας των ποντικών.Τον 10ο αιώνα μ.Χ. ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κων/νος Ζ’ ο Πορφυρογέννητος γράφει για τους κατοίκους της Μάνης:
“Oι του κάστρου Μαΐνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των Σλάβων 1 αλλ’ εκ των εντοπίων. Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαίοις χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητής των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες χριστιανοί γεγόνασιν” εννοώντας την περίοδο της Βασιλείας του Βασιλείου Α’ του Μακεδόνα (867-886). Κατά τονΠορφυρογέννητο, μέχρι τον 9ο αιώνα οι Μανιάτες ήταν ειδωλολάτρες.

Η ιεραποστολική δραστηριότητα για τον εκχριστιανισμό της περιοχής συνεχιζόταν όλους αυτούς τους αιώνες, όπου άρχισε να ονομάζεται ολόκληρη η Ταινάρια χερσόνησος, Μάνη.
Ιστορικά ήταν δύσκολη η αποδοχή του Χριστιανισμού των εντοπίων στην περιοχή, διότι συνδεόταν με βίαιη υποδούλωση, με οικονομική καταπίεση, καταστροφές και εξανδραποδισμό. O εκχριστιανισμός της Νότιας Πελοποννήσου γενικά και ιδιαίτερα της Μάνης δεν έγινε ομαλά, όπως έγινε στις πόλεις της Ανατολής, όπως π.χ. η Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια κ.λ.π.

Εμείς μπορούμε να πούμε ότι:

α) Η Μάνη ζούσε απομονωμένη από ξηράς ενώ από τη θάλασσα οι επαφές της ήταν πειρατικές και βίαιες. Η αυτοκρατορία του Βυζαντίου ήθελε τις ακραίες περιοχές της, όπως τη Μάνη, κυρίως για έλεγχο της διέλευσης των αντίπαλων εμπορικών στόλων.

β) Η φυσική απομόνωση και η διαβίωση στο εσωτερικό και όχι στα παράλια μείωναν τις όποιες επιρροές σε θέματα της νέας θρησκείας και η εμμονή στους αρχαίους θεούς δεν εμπόδιζε την όλη κοινωνική και γεωργοκτηνοτροφική ζωή τους.

γ) Η διατήρηση ηθών και εθίμων από την αρχαιότητα στη Μάνη χωρίς να τους αντιστρατεύεται η νέα θρησκεία του Χριστιανισμού, είναι ένδειξη αργής αφομοίωσης της. Σήμερα στη Μάνη υπάρχουν σε τοιχογραφίες και ανάγλυφα “ειδωλολατρικά” σύμβολα σε πολλές εκκλησίες! Τέλος, υπάρχει κάποια ασυνέχεια των εκκλησιών από τον 5ο έως τον 9ο αιώνα. Επίσης οι εικονομαχίες έδρασαν ανασταλτικά για να εισχωρήσει ο χριστιανισμός στη Μάνη.

δ) Το 997 τοποθετήθηκε διοικητής της Πελοποννήσου ο Βασίλειος Αποκαυκός ο οποίος κάλεσε τον Νίκωνα στην Κόρινθο για να συνεργαστούν για τον εκχριστιανισμό των Σλάβων Μελιγγών του Ταϋγέτου. Έτσι, αρχίζει μεθοδικά και επίμονα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία τον εκχριστιανισμό των Σλάβων και όλων των ορειβίων ντόπιων.

Το πρόβλημα δεν είναι πότε συγκεκριμένα χρονικά οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί αλλά πότε ως πίστη, θρησκεία και πολιτισμός λειτούργησε κοινωνικά και αυτό φαίνεται ότι εγινε την περίοδο από τον 9ο έως τον 13ο αιώνα μ.Χ.

Δεκάδες ναών που είναι διάσπαρτοι σε όλη τη Μάνη, είναι καλλιτεχνικά δημιουργήματα.
Αυτό σημαίνει ότι τους προηγούμενους αιώνες ο Χριστιανισμός είχε μικρότερη επιρροή στους κατοίκους της Χερσονήσου και φούντωσε από τον 9ο αιώνα και ύστερα υπό την μεθοδευμένη κατεύθυνση του Βυζαντίου δια μέσου του “Νίκωνα του μετανοείτε” που η βία και οι λοιπές μέθοδοι που χρησιμοποίησε δεν ήταν πάντοτε χριστιανικές.

Περισσότερες λεπτομέρειες
στο Λεύκωμα του N. Kαλαποθαράκου
«MANH φωτεινός και ελεύθερος τόπος»

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

ΤΖΙΜ ΛΟΝΤΟΣ: Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

:: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::

ΤΖΙΜ ΛΟΝΤΟΣ

1897 Τζιμ Λόντος 1975

1. Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος δέχεται στο γραφείο του τον Τζιμ Λόντο και τον Δημήτριο Τόφαλο (νικητής στην άρση βαρών στη μεσολυμπιάδα του 1906 και παγκόσμιος ρέκορντμαν) και λέει στον πρωτοπαλαιστή: Καλά που έχουμε και εσένα και αναπτερώνεις το ηθικό του ελληνισμού σε χρόνους δίσεκτους. 2. Σε επίδειξη στη Πάτρα ο Λόντος, δείχνει την τεχνική του αεροπλανικού κόλπου του.

Στο βίντεο που ακολουθεί υπάρχουν δύο αγώνες του Λόντου. 1. με τον Μάτρος Κιριλένκο. 2. με τον Πρίμο Καρνέρα, πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή της πυγμαχίας, που μεταπήδησε στο κατς.

Στη φωτο ο Πρίμο Καρνέρα (όταν είχε ρθεί στην Αθήνα) αστειεύεται με τον φωτορεπόρτερ Παναγιώτη Μήτσουρα και παρακολουθούν, στο βάθος ο παλαιστής Χάρης Καρπόζηλος και δεξιά ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος - αθλητικός συντάκτης τότε...

μιά φορά κι΄ένα καιρό υπήρχε ένας θρύλος των πανελλήνων! στις δεκαετίες του 1920-1930 ήταν ο βασιλιάς της ελευθέρας πάλης (που μετονομάστηκε σε κατς) στην Αμερική και οι νίκες του τον έκαναν δισεκατομμυριούχο και τον απανταχού της Γης ελληνισμό υπερήφανο. στη καθημαγμένη πατρίδα εκείνων των χρόνων, κάθε νίκη του (αληθινή ή προβαρισμένη) γινόταν πρωτοσέλιδη... δυό αθλητικογράφοι εκείνου του καιρού βιοπορίστηκαν στην Αθήνα με τούς άθλους του και περιέγραφαν ακόμη και φανταστικούς αγώνες του πέρα απο τον Ατλαντικό, με ανθρωπόμορφα τέρατα, θηρία ακόμη και σαμουράι... υπήρξε η λατρεία του λαού, ακόμη και του Ελευθερίου Βενιζέλου που τον κάλεσε να τον γνωρίσει...

όταν τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος στην Αμερική ποιόν Έλληνα απο την αρχαιότητα θαυμάζει περισσότερο, ονόμασε τον πολυμήχανο Οδυσσέα και εξήγησε, γιατί εκπόρθησε την Τροία με το κόλπο του Δούρειου ίππου...

Ο Χρήστος Θεοφίλου γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι του Άργους της Ηλείας το 1897 και το 1910 έφτασε 13χρονος στη Νέα Υόρκη ως μετανάστης. Η ζωή του άλλαξε όταν έφηβος μπήκε σε ένα προπονητήριο πάλης και άρχισε να ασχολείται με το άθλημα. Σε έναν απο τους πρώτους αγώνες του στην αρένα London του Πόρτλαντ, ο αθλητικογράφος Ρόσκο Φόσετ του έδωσε το όνομαΤζιμ Λόντος, που επρόκειτο να γίνει το διασημότερο και θρυλικότερο στην ιστορία του επαγγελματικού κατς της Αμερικής.

αντίπαλοι δυό Έλληνες

Τρεις δεκαετίες στις παλαίστρες πρωταγωνιστής και δημοφιλής

Το ότι ο Τζιμ Λόντος κατόρθωσε επί 3 δεκαετίες να κυριαρχεί στις παλαίστρες της Αμερικής σε ένα άθλημα που περιείχε δύναμη, τέχνη, ευελιξία, αντοχή αλλά και κόλπα ώστε να συναρπάζουν τον θεατή, δείχνει ότι είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία και θαυμασμό του κόσμου.

Παρά το γεγονός του Αμερικανικού Οικονομικού Κραχ, που βύθισε την Οικονομία των Η.Π.Α. εκείνη την εποχή, ο Τζιμ Λόντος εξακολουθούσε να γεμίζει στάδια και να κερδίζει εκατομμύρια δολλάρια. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που χιλιάδες θεατές δεν κατάφερναν να βρουν το «μαγικό εισιτήριο», για να παρακολουθήσουν τον Λόντο, δημιουργώντας ουρές έξω από τα εκδοτήρια.

Ένας δημοσιογράφος των «Τάιμς» (1969) τον είχε ρωτήσει, τι θα ήθελε να αλλάξει στη ζωή του, αν του δινόταν η ευκαιρία να γυρίσει τον χρόνο πίσω, και εκείνος χαμογελώντας απάντησε, ότι θα ήθελε να είχε λεφτά από μικρός, ώστε να μπορούσε να συνεχίσει το σχολείο στο Άργος. Όνειρό του –δήλωσε– ήταν να σπουδάσει Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο και όχι να γίνει παλαιστής.

Το 1931 παλεύοντας σε 140 αγώνες κέρδισε 1.500.000 δολάρια $, ποσό αστρονομικό για τα τότε δεδομένα, καθιστώντας τον πιο πλούσιο αθλητή της εποχής του σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχασε τον τίτλο, που είχε κερδίσει παλεύοντας με τον Σικάτ, από τον παλαιστή Ντάνο Ο Μαχόνεϋ στην Βοστώνη και πέντε χρόνια μετά έδωσε την καθοριστική μάχη νικώντας στην Φιλαδέλφεια τον πρωταθλητή Μπρόνκο Ναγκούρσκι, επεκτείνοντας έτσι την φήμη του στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και ξανακερδίζοντας τον χαμένο τίτλο. Στον δρόμο του εμφανίσθηκε και έτερος παγκόσμιoς πρωταθλητής του κατς, ο επίσης Έλλην Γιώργος Ζαχαρίας (George Zaharias), πολύ διάσημος στην Αμερική, γέννημα της μεγάλης Ελληνικής σχολής πάλης στις ΗΠΑ, που όμως έχασε τον τίτλο του από τον Λόντο σε έναν αγώνα που προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό, αφού δύο Έλληνες είχαν γίνει διεκδικητές της πρωτιάς στις Η.Π.Α!

Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα   μιά νίκη του Τζιμ Λόντου, στην Αμερική, μαθαινόταν στην Ελλάδα μετά ημέρες-εβδομάδες. Ο κινηματογράφος ήταν στα σπάργανα και δεν υπήρχαν επίκαιρα για να παιχτεί το αεροπλανικό του στο σινεμά. Μόνο κάποιες αθηναικές εφημερίδες συναγωνιζόντουσαν ποιά να πρωτομάθει την είδηση και να την βάλει πρωτοσέλιδη, ακόμη περισσότερο αν ήταν αθλητική και περίμενε από ένα τέτοιο γεγονός να αυξήσει την πενιχρή κυκλοφορία της... Εποχή της μιζέριας που ακολούθησε την Μικρασιατική καταστροφή, των πολιτικών παθών, της μετανάστευσης πέρα από τον Ατλαντικό και των μηδαμινών αθλητικών γεγονότων. Σ΄αυτό το βαρύ κλίμα δυο αθλητικοί συντάκτες, για να βγάλουν κυρίως το ψωμί τους, προσπαθούσαν κι΄  αγωνιούσαν να μαθουν για κάποιο νικηφόρο αγώνα του Έλληνα πρωτοπαλαιστή και να τον περιγράψουν στην εφημερίδα τους. Ήσαν ο Γιώργος Ζαμαρίας και ο Παύλος Κριναίος, ο ένας κοντραμπατζής της είδησης και ο άλλος κουρσάρος της... Ο συναγωνισμός τους για την πρωτιά τους οδήγησε στην "αποκλειστικότητα" ακόμη και φανταστικών αγώνων, όπως θα δείτε σε αυτό το κείμενο που το αφιερώνω με συγκίνηση στους αθλητικούς συντάκτες της εποχής του αντιμόνιου.

ο ρόκερ Antoine Parinis (Αντώνης Παρίνης) παραφράζει το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη και το αποδίδει στο δικό του στιλ.

ο διασημότερος Έλληνας πριν τους Νικ δε Γκρικ και Ωνάση

(κείμενο και φωτογραφίες από το  "Έλληνες, υπέροχοι, απίθανοι

και τρελοί" του Δ. Λιμπερόπουλου - εκδόσεις Γιάννη Βασδέκη 1988)

Ο ΤΖΙΜ ΛΟΝΤΟΣ υπήρξε προέκταση των ημίθεων —του Ηρακλή και του Θησέα— στη σύγχρονη εποχή. Ο Παύλος Κριναίος ήταν ο ραψωδός που τραγούδησε στις αθλητικές εφημερίδες τους άθλους του στην ξενιτιά... Γι' αυτά τα δύο μυθικά πρόσωπα —το πρώτο στα ρινγκ της Αμερικής και το δεύτερο στις σελίδες των ελληνικών αθλητικών εφημερίδων— θα σας μιλήσω σήμερα... Και μακάρι να 'βρισκα πάντοτε τέτοιους σπόρους, που στα παιδικά μου χρόνια ανθίζανε στη φαντασία μου, σαν πολύχρωμα ολόδροσα και μυρωδάτα λουλούδια... Λουλούδια, που γίνανε σήμερα πλαστικά, γιατί τα ελληνάκια ζούσανε τότε υπαρκτούς μύθους ( τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα και τους αγώνες του Τζιμ Λόντου ) κι΄όχι τους ανύπαρκτους του Ράμπο και του Χάρυ Πότερ...

Πριν λίγο καιρό πέθανε ένας ομογενής από την Αίγυπτο, ονόματι Γιώργος Χαραλαμπίδης, που είχε αφιερώσει τη ζωή του στη συγκέντρωση στοιχείων γύρω από την παλαιστική καριέρα του Τζιμ Λόντου. Φιλμς, φωτογραφίες κι αποκόμματα αμερικανικών κι ελληνικών εφημερίδων βρίσκονται τώρα στα χέρια του Ηλία Σγουρόπουλου, γνωστού μοντέρ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το πολύτιμο αυτό υλικό δε θ' αξιοποιηθεί... Έτσι ο Τζιμ Λόντος, το θρυλικό αυτό όνομα της παλαίστρας, θα μείνει μόνο στην αχλύ του μύθου και σε λίγα ασπρόμαυρα φιλμ που υπάρχουν στις ΗΠΑ. ... Στα τέλη της δεκαετίας του '80, εδώ στην Ελλάδα, μόνο πέντε-έξη άνθρωποι μπορούνε να δώσουνε στοιχεία για το βίο και την πολιτεία του σούπερ αυτού σταρ της επαγγελματικής πάλης, που αργότερα το μάθαμε ως «κατς», και ξεκίνησε και έλαμψε τις δεκαετίες του '20 και του '30 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και από αυτούς τους λιγοστούς, ο Παύλος Κριναίος και ο Αντώνης Χριστοφορίδης, π'εθαναν το 1985. Μένουν ο βετεράνος παράγοντας του αθλήματος Βαγγέλης Καρυστινός, οι δημοσιογράφοι Χρήστος Σβολόπουλος, Θανάσης Σέμπος, Τόλης Γαρουφαλής, Κώστας Σισμάνης ( εν τω μεταξύ πάνε κι΄αυτοί... ) και ο απόγονος του Λόντου Θεόφιλος Θεοφίλου. Αυτούς θέλησα να συμβουλευτώ για το σύντομο ιστόρημά μου αλλά, με την πρώτη επαφή, κατάλαβα πως είχανε να μου διηγηθούνε τόσα πολλά, που θα με βάζανε σε πειρασμό για ογκώδη μυθιστορηματική βιογραφία.

Θα αρκεστώ σε περιληπτικά στοιχεία και κυρίως σε διασκεδαστικά περιστατικά...Η ίδια διαδικασία δηλαδή, με τον Λόντο να βρίσκεται σε διαρκή άμυνα στην αρχή και το διαιτητή να ρωτάει με όλη την δύναμη της φωνής του «γκιβ απ» (παραδίνεσαι;) κι εκείνος να ουρλιάζει από τον πόνο «νόουουου»... Στον αγώνα, ο διαιτητής έσκυβε στο καναβάτσο, καθώς ο αντίπαλος του Λόντου τον συνέθλιβε στα μπράτσα του, για να ρωτήσει αν παραδίνεται, αλλά η φωνή του δεν ακουγότανε ως τους θεατές... Και τότε ο Λόντος —θυμάται ο Χρήστος Σβολόπουλος, διαιτητής σε αγώνα στην Ελλάδα— όπως είχα πλησιάσει στο πρόσωπο του, μου ψιθύρισε: «πιο δυνατά ρώτησε με»... Η ερώτηση του διαιτητή έπρεπε ν' ακούγεται ως τον τελευταίο θεατή, που συμμετείχε στην αγωνία του πάσχοντα, που σφάδαζε και μούγκριζε από τον πόνο... Ο Λόντος δεν πρόσφερε μόνο θέαμα, αλλά και το βογγητό, την αγωνία του στο κοσμάκη, που είχε τα δικά του βάσανα...
Γύρω στα 1910, τότε που η Αθήνα υποδεχότανε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ένα παιδόπουλο ξεκινάει από το Κουτσοχώρι του ΄Αργους για μετανάστης στην Αμερική. Λέγεται Χρήστος Θεοφίλου. Φτάνει στη Νέα Ιόρκη κι από το Ιμιγ-κρέισον βγαίνει στο Νέο Κόσμο θαμπωμένο και σαστισμένο... Από το χωριό, κάτω από τους ουρανοξύστες! Πρέπει να διαλέξει λαντζέρης ή λουστράκος... Μπορεί όμως να πάει και στις σιδηροδρομικές γραμμές, όπου το μεροκάματο υπόσχεται βιβλιάριο στην Μπάνκα... Καθώς τριγυρίζει στους δρόμους του Μανχάταν αναποφάσιστο, το γεροδεμένο χωριατόπαιδο, βλέπει φώτα και κόσμο κι ακούει φωνές, χειροκροτήματα κι αποδοκιμασίες... Ένας παλαιστικός αγώνας είναι στο τέλος του κι ο Χρήστος τρυπώνει στην αίθουσα και βλέπει τα τελευταία λεπτά, πίσω από τις πλάτες των θεατών που κυριολεκτικά ουρλιάζουν... Εκείνο το βράδυ ο νεαρός μετανάστης παίρνει τη μεγάλη απόφαση, καθώς περιμένει ανάμεσα στους θαυμαστές του νικητή για να τον χειροκροτήσουν ακόμη μια φορά και να τον συνοδέψουν ως το αυτοκίνητο του... Έτσι ο Χρήστος Θεοφίλου την άλλη μέρα, πίσω από τις στίβες πιάτα που πλένει, ονειρεύεται να γίνει παλαιστής. Με τα πρώτα σεντς που κερδίζει, γράφεται σ' ένα προπονητήριο και ρίχνεται με ζήλο στη μάθηση της πάλης. Μέσα σε λίγους μήνες μαθαίνει περισσότερα για τις λαβές, τα χτυπήματα, τα ξεγλυστρήματα, τις αποκρούσεις και τις πονηριές του σπορ, παρά για την καινούργια γλώσσα που μιλάνε γύρω του και δεν την καταλαβαίνει... Στα προπονητήρια και σπς παλαίστρες, που ανήκουνε σε ιδιοκτήτες ελεγχόμενους από τα συνδικάτα της παρανομίας, συχνάζουνε προπονητές, μάνατζερ και πράκτορες στοιχημάτων, που αναζητάνε τα καινούργια αστέρια του αθλήματος, συνήθως παλαιστές υπερφυσικής δύναμης και αγριωπής εμφάνισης, που όταν αγωνίζονται χωρίζουν τους θεατές σε δυο μερίδες και υποστηρίζουν με φανατισμό το δικό τους ευνοούμενο...
Από την πρώτη στιγμή, ο νεαρός Έλληνας κάνει εντύπωση στο σινάφι, γιατί είναι ο μόνος μάλλον μικρόσωμος και χωρίς κανένα ψεγάδι τερατομορφίας πάνω στην παλαίστρα... Κι όμως, αυτός ο νεαρός Απόλλωνας, μετά λίγο καιρό, τα βάζει με όλους εκείνους τους πελώριους κακομούτσουνους παλαιστές που έχουνε πολύχρονη θητεία στο απάνθρωπο σπορ κι από τους οποίους οι θεατές ζητάνε θηριωδία και αίμα... Αυτό ακριβώς το στοιχείο, του όμορφου παλαιστή με το αγαλματένιο κορμί, προσέχουν οι οργανωτές αγώνων, που βλέπουν τους θεατές να μεταστρέφονται από την πλευρά των τεράτων στην μεριά του ωραίου Έλληνα. Αλλά ο νεαρός δεν είναι μόνο τέλειος σε σωματικές αναλογίες, έχει ακόμη δύναμη, ευκινησία, ευστροφία και πονηράδα, με λίγα λόγια είναι ο παλαιστής που αποχτάει σε κάθε του εμφάνιση καινούργιους οπαδούς.
Η δεκαετία του 1910 δεν είχε ανακαλύψει ακόμη την επαγγελματική πάλη των φτιαχτών αγώνων. Ο κάθε παλαιστής, προπονητής και μάνατζερ, ήθελε, περισσότερο κι από το χρήμα, τη δόξα. Οι παλαιστές χρησιμοποιούν όλων των ειδών τα χτυπήματα, τις λαβές, τα στραμπουλήγματα, τα λακτίσματα... Η απανθρωπιά του σπορ, θυμίζει το αρχαίο Παγκράτιο... Τότε ακριβώς, με την εμφάνιση του νεαρού Έλληνα, που παίρνει το όνομα Τζιμ Λόντος, κάποιοι παμπόνηροι   οργανωτές   —Εβραίοι   και   Ιταλοί—   σκέφτονται   τα συνεννοημένα ματς. Εμπνέονται από την εμφάνιση του Λόντου, που μόλις ανέβαινε στη παλαίστρα κέρδιζε αμέσως τη συμπάθεια της πλειοψηφίας του κόσμου.

ο Δαβίδ και ο Γολιάθ     πάνω σε μια παλαίστρα

Και νά, τότε, τί σοφίστηκαν... Να βάζουν αντίπαλο του τερατόμορφο παλαιστή, με παρατσούκλι, όπως Στραγγαλιστής, Κουασιμόδος, Γορίλας, Άνθρωπος Βουνό, Φονιάς και άλλα παρόμοια... Αυτός ο αντίπαλος εκδήλωνε από την αρχή τα θηριώδη ένστικτα του, με αντικανονικά χτυπήματα, λακτίσματα, ασφυκτικές λαβές και απειλητικές διαθέσεις ακόμη και κατά του διαιτητή που τον παρατηρούσε... Ο σωματώδης παλαιστής προσπαθεί να ξεμπερδέψει, όπως δείχνει, αμέσως με τον Λόντο, αλλά αυτό δεν αρέσει φυσικά στον κόσμο, που πλήρωσε για να δει μακρόχρονο θέαμα... Ο μικρόσωμος Έλληνας αμύνεται απεγνωσμένα, καθώς τον στριμώχνει από τα πρώτα λεπτά του ματς ο αντίπαλος του και βογγάει από τους πόνους, σφαδάζει... Βουβαμάρα στην αίθουσα... Κανένας δεν είναι με το θεριό... Και ξαφνικά, εκεί που όλοι φοβούνται πως ο μικρόσωμος θα παραδοθεί στο γίγαντα, ο Δαβίδ ξεφεύγει από την μέγκενη του Γολιάθ, αλλά οι θεατές εξακολουθούν να μη βγάζουνε άχνα... Πώς να βγάλουνε, αφού ο κακός κυνηγάει ακόμη πάνω στο ρινγκ τον καλό κι αν τον ξαναπιάσει τετέλεσται... Μα ο Τζιμ Λόντος γλιστράει σαν χέλι από τον αντίπαλο, που αρχίζει να δείχνει κουρασμένος... Οι θεατές τότε ελπίζουνε σε κάποιο θαύμα, και καθώς ο ευνοούμενος τους τολμάει την πρώτη αντεπίθεση, χειροκροτούν δειλά... Μα αμέσως καταλαβαίνουνε πως ο Λόντος έχει αποχτήσει υπερφυσικές δυνάμεις, πνιγμένος από την αδικία, τα αντικανονικά χτυπήματα του αντιπάλου του... Επιτίθεται με μανία, κατά του τερατόμορφου γίγαντα, με εναέρια λακτίσματα, που ενθουσιάζουν τον κόσμο... Οι θεατές έχουνε πεταχτεί όρθιοι και ουρλιάζουν, καθώς ο Τζιμ Λόντος αρπάζει στα μπράτσα του σαν πούπουλο τον θηριώδη αλλά κατάκοπο αντίπαλο... Και καθώς το πλήθος παραληρεί τον στριφογυρίζει στον αέρα και τον βροντοχτυπάει στο καναβάτσο, που οι οργανωτές έχουνε φροντίσει να είναι μαλακό... Φυσικά η περιγραφή αυτή του αγώνα είναι περιληπτική, γιατί η διάρκεια του κρατούσε πάνω από μια ώρα. Στα τρία τέταρτα, ο καλός περνούσε του κορμιού του και της ψυχής του τον τάραχο —στα μάτια των θεατών βέβαια— αλλά μετά οι όροι άλλαζαν και ο κακός συντριβόταν... Αυτό ήθελε ο θεατής που πλήρωνε, αυτό γινότανε...

Έτσι γεννήθηκε ο Τζιμ Λόντος και το «αεροπλανικό» του κόλπο, που έφτασε στην πιο μεγάλη του δόξα στα τέλη της δεκαετίας του '20, τότε που η Αμερική έσκαγε κι αυτή με πάταγο πάνω στο οικονομικό κραχ. Όταν οι άνεργοι έκαναν ουρές για ένα πιάτο φαί' και οι κατεστραμμένοι αυτοκτονούσαν, ο Τζιμ Λόντος ήτανε πια ζάμπλουτος, γιατί τα κέρδη του από τους αγώνες δεν τα είχε κάνει μετοχές, αλλά γη και κτίρια. Ποτέ όμως δεν έκανε επίδειξη του πλούτου του, γιατί ήταν «σφιχτός» και κλεισμένος πάντοτε στον εαυτό του. Τον είχανε καλομάθει και οι Έλληνες της Αμερικής, κυρίως εστιάτορες, που τον γεμίζανε δώρα και είχανε την κορμοστασιά του, με τη χρυσή ζώνη στη μέση, στις βιτρίνες τους... Η κατώτερη και μεσαία τάξη κατάκλυζε κατά χιλιάδες τις αίθουσες κι αργότερα τα ανοιχτά στάδια, όπου πάλευε ο Λόντος. Οι μειονότητες τον λάτρευαν. Ήταν ο θρύλος του νεαρού μετανάστη, του αγράμματου σαν κι αυτούς, που μεγαλούργησε με τη δύναμη των μπράτσων, τη σβελτάδα και την εξυπνάδα του... Ήταν ένας Ράμπο της εποχής του, που τον ανακάλυψαν οι μαφιόζοι πριν τον Σταλόνε... Οπαδοί του Λόντου και οι Μαύροι, σαμποταρισμένοι από τους Άσπρους στις παλαίστρες...

Ο Λόντος (δεύτερος αριστερά) σε μια από τις λιγοστές εμφανίσεις του στην Ελλάδα, στο κατάμεστο Παναθηναικό Στάδιο με αντίπαλο τον Ολλανδό Βάντερβαλντ. Φυσικά νίκη με το αεροπλανικό κόλπο και πανζουρλισμός...

105.000 θεατές σε αγώνα του!

Ναι, ο Τζιμ Λόντος υπήρξε κατασκεύασμα των οργανωτών, αλλά, όπως έλεγε ο Παύλος Κριναίος, κανένας άλλος παλαιστής δε συγκέντρωνε μαζί τόσα προσόντα: Αγαλματένιο σώμα, αρρενωπό πρόσωπο, ηράκλεια δύναμη, ευκινησία αιλουροειδούς, δεξιοτεχνία μεγάλου μάστορα, πανουργία και κυρίως θεαματικότητα που μπορούσε να ξυπνήσει και να συναρπάσει τα πλήθη... Κι όταν λέμε πλήθη, υπολογίστε δεκάδες χιλιάδες θεατές, που σε μια περίπτωση φτάσανε τα 105.000 πληρωμένα εισιτήρια, χωρίς τους τζαμπατζήδες! Δολάρια δηλαδή με ουρά...

Στη Στοά Πάπου έβγαινε παλιά η αθλητική εφημερίδα του Θ. Σέμπου και του Γ. Γεωργαλά, με αρχισυντάκτη τον Παύλο Κριναίο, που αναμασούσε κι εκείνος, όπως εγώ τώρα, όλο τα παλιά. Συγκεντρωνόμαστε γύρω του, ο Μίμης Παπαναγιώτου, ο Κώστας Σισμάνης, ο Γιάννης Βανδώρος, ο Στάμος Γρατσίας, οι τυπογράφοι, οι λινοτύπες, οι δοσατζήδες και οι αργόσχολοι και τον ακούγαμε να διηγείται γεμάτος έπαρση, καθώς ο Τόλης Γαρουφαλής τον τσιγκλούσε για τα φτιαχτά ματς. Ο Κριναίος, Κύπριος την καταγωγή, μας θεωρούσε όλους μαθητούδια του και μας αγαπούσε, αλλά όταν του θίγαμε τον Λόντο κλωτσούσε σαν μουλάρι και στα σφυρίγματα των τυπογράφων, νευρίαζε και κατέβαζε τα παντελόνια του, για να τους δείξει τα οπίσθια του, όπου τους έγραφε... Και καθώς εμείς κρυφογελούσαμε, έσφιγγε τη ζώνη του και μας έλεγε: —Ε, ρε πουλενάκια, που θα μου μειώσετε εσείς τους άθλους του Λόντου... Ολόκληρη η Αμερική παραληρούσε και μαζί της η Ελλάδα η Ψωροκώσταινα, όταν ο Τζιμ Λόντος σβούριζε με το αεροπλανικό του τον Στράγγαλ Λούις, τον Ρίτσαρντ Σίκατ, τον άνθρωπο-βουνό, τον Κβαριάνι, τον Ντιναρλί Μεμέτ, τον Βάντερβαλντ, τον Στανισλάβ Ζιμπίσκο... Και μια που θυμηθήκαμε τον Ζιμπίσκο, πολλοί θα έχετε δει την ταινία του Ζιλ Ντασέν «Όταν η πόλη κοιμάται» με συμπρωταγωνιστή το σπουδαίο Πολωνό παλαιστή, δίπλα στο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ. Για να δημιουργήσει ο Ντασέν ολόκληρη ταινία με υπόθεση την επαγγελματική πάλη και τον Ζιμπίσκο στο ρόλο του βετεράνου Έλληνα πρωτοπαλαιστή, καταλαβαίνετε τι παγκόσμια απήχηση είχε ακόμη τότε αυτό το σόου της σωματικής δύναμης. Αλλά και πόσο πλανιότανε στον αέρα ο απόηχος από τους θριάμβους του ΄Ελληνα τσάμπιον.

Παύλος Κριναίος

Κυρ Παύλο σε ευχαριστώ για το ήθος σου, το ταλέντο σου, τις συμβουλές σου, είμαι ένα από τα πουλενάκια σου, με τον Τόλη Γαρουφαλή, τον Κώστα Σισμάνη, τον Μίμη Παπαναγιώτου, τον Γιάννη Βανδώρο, τον Θεόδωρο Νικολαίδη.  Δημήτρης Λιμπερόπουλος

Ο Παύλος Κριναίος (Χαρίλαος Νεοφύτου Μιχαηλίδης), ποιητής της πρωτοπορίας της δεκ. του ’20, γεννήθηκε στην Πάφο στις 17 Ιουνίου 1902 ήρθε στην Αθήνα για σπουδές το 1923 και πέθανε στην Αθήνα το 1986. Τις πρώτες του εμφανίσεις στα γράμματα κάνει στην εφημερίδα «Πάφος» το 1921, και λίγο αργότερα στην εφημερίδα της Λεμεσού «Αλήθεια».

Φοίτησε τρία χρόνια στη Φιλοσοφική Σχολή και επειδή του κόπηκε η βοήθεια που του έστελναν από την Κύπρο, αναγκάστηκε να εργάζεται στην αθλητική δημοσιογραφία. Δημοσιεύει τα πρώτα ώριμα έργα του στη «Νέα Εστία» του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Στο περιοδικό και συγκεκριμένα στην μόνιμη στήλη με τίτλο «Πρωτοπορία» δημοσιεύεται το πιο κάτω σημείωμα για τον Κριναίο:   «Με τον τίτλο αυτό Θα δημοσιεύομεν συχνά ποιήματα νέων ποιητών, μάλλον ή ήττον αγνώστων. Και αρχίζομεν με δυο του κ. Παύλου Κριναίου Μιχαηλίδη, ο οποίος είναι ίσως ο γνωστότερος με το ποίημα «Ο ύπνος μιας μικρής εταίρας». Εκρίναμε λοιπόν, ότι ο κ. Μιχαηλίδης αξίζει την τιμήν ν’ ανοίξει αυτήν την «πρωτοπορίαν».

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Φρυγικοί αυλοί» (1932),«Μωσαϊκά και επιγράμματα» (1934)«Τετράδια των αγγέλων» (1970)«Το χρυσό δισκοπότηρο» (1972)«Το μανουάλι με τα 63 κεριά» (1974) και άλλα.

Εργάστηκε ως συντάκτης της εφημερίδας «Βραδυνή» και διευθυντής της "Αθλητικής Φωνής" και έβαζε πομπώδεις τίτλους για τον Ολυμπιακό, που τον πρωτοονόμασε Θρύλο και Κόκκινη θύελλα, τον Απόλλωνα Ελαφρά ταξιαρχία και τον Φωστήρα Φονέα τον γιγάντων. Πρόβαλε τον Τζιμ Λόντο ως είδωλο και θρύλο. Ο Παύλος Κριναίος στα τέλη της δεκαετίας του 1920 έγινε φίλος της Μαρίας Πολυδούρη και την επισκεπτόταν καθημερινά στο Νοσοκομείο Σωτηρία στη Βούλα, όπως αφηγείται η αδελφή της Μαρίας Πολυδούρη, η Βιργινία.

Αυτοί οι αθλητικοί συντάκτες προλάβανε τον μυθικό Τζιμ Λόντο και τον ραψωδό του Παύλο Κριναίο. Από αριστερά (πάνω) Ανδρέας Σακκαλής, Πέτρος Λινάρδος, Γιώργος Παντούρης, Αλέκος Σιδηρόπουλος, στη μέση: Πάνος Μακρίδης, Δημήτρης Καπλάνογλου, Λευτέρης Γενεράλης, Τάκης Σακελλαρίου, Θανάσης Σέμπος, Μίμης Παπαναγιώτου. Καθιστοι, Δημήτρης Γιανναράκος, Δημήτρης Λιμπερόπουλος, Γιάννης Βανδώρος.

  Ο Ελληνοαμερικανός ηθοποιός Νίκ Ντένις ( Καναβάρας, από την Καρδίτσα ) πυγμάχος στα νιάτα του, μου μιλούσε ώρες για το ίνδαλμά του Τζιμ Λόντο και βούρκωναν τα μάτια του.

ισόβιος τσάμπιον !

Ο Τζιμ Λόντος είχε ανακηρυχτεί από την Ομοσπονδία Πάλης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης παγκόσμιος πρωταθλητής και με αυτό τον τίτλο τον αναφέρανε οι εφημερίδες ισοβίως... Οι Έλληνες τον είχανεαπολαύσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν ερχότανε κατά καιρούς για να κατατροπώσει τον Κβαριάνι, τον Μεχμέτ Αλή, τον Βάντερβαλντ και το 1959 (στα 64 χρόνια του!) κάποιον Άγγλο 30ρη παλαιστή... Πάντοτε νικούσε με το δημοφιλέστατο αεροπλανικό του, μόνο που, την τελευταία φορά, ο αντίπαλος του σχεδόν αναπήδησε μόνος στην πλάτη του, για να τον διευκολύνει στην τελική πτώση, ενώ ογδόντα χιλιάδες θεατές παραληρούσαν... Ο Χρήστος Σβολόπουλος, που είχε διαιτητεύσει το μοναδικό αγώνα του Λό¬ντου στην Πάτρα, μου έλεγε ότι, ημέρες πριν, οι δύο αντίπαλοι προβάρανε, κρυφά βέβαια, τα κόλπα τους, αυτά ακριβώς που θα «ξυπνούσαν» τους θεατές... Πολλά τα κόλπα εκείνης της εποχής, που συγκινούσαν το κοινό: Το πέταμα του αντιπάλου στο καναβάτσο και το πάτημα του ενός ποδιού του, με προ¬σπάθεια εξάρθρωσης του άλλου... Λαβή πάνω στο στόμα, με πρόθεση την ασφυξία... Λάκτισμα στα γεννητικά όργανα... Προσπάθεια εξόρυξης των οφθαλμών... Όλες αυτές τις αντικανονικές ενέργειες τις έκανε φυσικά ο «κακός» του αγώνα, για να τον παρατηρεί ο διαιτητής, να τον μισεί το κοινό και να γίνεται πανζουρλισμόςόταν άρχιζε η αντεπίθεση του «καλού»...

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ

Με τον όρο Αρβανίτες ονομάζονται οι πρώην αλβανόφωνοι Έλληνες της σημερινής Αλβανίας, οι οποίοι, λόγω των αναστατώσεων στη Βαλκανική, τον 13ο αι. μετακινήθηκαν εκούσια ή ακούσια σε διάφορες άλλες χώρες της περιοχής ενώ πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε περιοχές της Ελλάδας.

Εκεί έγιναν γνωστοί με το όνομα
Αρβανίτες – τους το έδωσαν οι γηγενείς -, ως προερχομένων από το Αρβανο, όπως έγινε και με άλλους εποίκους Βατικι-ώτες, Σοφικί-τες, Σπετσιώτες, Υδραίους κ.λπ. Αφομοιώθηκαν με τους ντόπιους, και ακόμη πολέμησαν μαζί τους εναντίον των Τούρκων.

Διατήρησαν μόνο το γλωσσικό ιδίωμα, το οποίο σταδιακά εξαλείφθηκε, ενώ πολιτιστικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν πλήρως, αποκτώντας όπως και οι Βλάχοι, ατόφια ελληνική εθνική συνείδηση και αυτοπροσδιορίστηκαν ως Έλληνες.
Υπάρχουν σαφέστατες ενδείξεις ότι οι Αρβανίτες μιλούσαν μια πρωτοελληνική-πελασγική (και άρα αρκαδική) διάλεκτο, ενώ οι παραδόσεις τους χάνονται στα βάθη της Ελληνικής Αρχαιότητας, που παρ’ όλη τη σημασία τους κανένας ιστορικός δεν ερεύνησε, όπως έπρεπε. Γιατί εν ολίγοις, κανένας δεν ξέρει ακριβώς ούτε τι σημαίνει η λέξη «Αρβανίτης»! Ας αρχίσουμε λοιπόν, από αυτό ακριβώς: πόθεν το «Αρβανίτης»; Την ονομασία αυτή αναφέρει πρώτη η Αννα η Κομνηνή στο βιβλίο της «Αλεξιάδα».

Πολλές είναι οι μελέτες που μιλούν για την πόλη «Άρβανο» της Βορείου Ηπείρου, ως σημείο αναφοράς ενός πληθυσμού που μετακινήθηκε από εκεί και ήρθε και μετοίκησε στην Ελλάδα, γύρω στον 12ο, 13ο και 14ο αι. μ.Χ. Πολλοί είναι όμως οι Αρβανίτες στην Ελλάδα που δεν έχουν ως τόπο καταγωγής ούτε την Ήπειρο, ούτε το συγκεκριμένο «Άρβανο» αλλά παραδόξως άλλα «Αρβάντ», πόλεις με το ίδιο όνομα δηλ., τις οποίες δεν αναφέρει καμία μελέτη!

Έτσι, προκύπτει το εξής ερώτημα: ποιο ήταν το μητροπολιτικό «Άρβανο» ή «Αρβάντ»; Ήταν στην Ήπειρο το μητροπολιτικό κέντρο ή το Άρβανο της Ηπείρου ήταν μια πελασγική περιοχή, όπως τόσες άλλες;

Τα ταξίδια των Αρκάδων, απογόνων του Γενάρχη Πελασγού, προς την Ιταλία, τη Γαλλία, τον Πόντο, την Ήπειρο, την Τουρκία και την Κύπρο, είναι ιστορικά καταγεγραμμένα και οι αποικίες τους γνωστές. Αυτό που δεν έχει ερευνηθεί όσο θα έπρεπε είναι τα ταξίδια των Αρκάδων στον Νότο, στην αρχαία Αίγυπτο και στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Πολλοί λίγοι γνωρίζουν ότι η αρχαία Αίγυπτος ονομαζόταν «Αρκαδία» την εποχή των Πυραμίδων, ενώ η περιοχή της Παλαιστίνης είχε σωρεία πελασγικών πόλεων, εκ των οποίων μία πόλη με το όνομα «Αρβάντ» ήταν επικεφαλής μιας συνομοσπονδίας που ήκμαζε ως ελληνικό εμπορικό κέντρο για πάνω από 500 χρόνια!

Στην αρχαία Φοινίκη, λοιπόν, μια περιοχή του σημερινού Λιβάνου, υπήρχε η πόλη Αρβάντ, η πόλη που έδωσε το όνομά της, σε πολλούς από τους Έλληνες τους ονομαζόμενους παλαιότερα «Πελασγούς» ή «Λέλεγες» , δηλ. τους Αρκάδες και τους Λάκωνες. Το Αρβάντ ή Αραβάντ (πελασγική διάλεκτος) ή Άραδος (αττική διάλεκτος) – (Arvad ή Arwad ή Aradus), ήταν πόλη-λιμάνι βορείως της Τρίπολης , και 2 χλμ. μόλις από την ακτή της Συρίας.

Η συγκεκριμένη Τρίπολη είναι αρχαία πόλη (την οποία οι Άραβες ονομάζουν Tarabulus), και βρίσκεται στο βορειοδυτικό Λίβανο. Αποτελεί λιμάνι στη Μεσόγειο και ως εκ τούτου άνθιζε το διαμετακομιστικό εμπόριο κυρίως φρούτων και βαμβακιού. Οι Λιβανέζοι πιστεύουν ότι έχει ιδρυθεί μετά το 700 π.Χ., επειδή δεν αναφέρεται μέχρι τους Περσικούς χρόνους οπότε και εμφανίζεται ως πρωτεύουσα της Φοινίκης και συγκεκριμένα της ομοσπονδίας Τύρου, Σιδώνος και Αρβάντ. Η πόλη έχει άνθηση με τους Σελευκίδες και με τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Το 638 μ.Χ. περνάει στους Άραβες και το 1109 μ.Χ. στους σταυροφόρους οι οποίοι όμως καταστρέφουν την μεγάλη βιβλιοθήκη της πόλης.

Έτσι, το Αρβάντ, ήταν το σπουδαιότερο βόρειο κέντρο των «Φοινίκων» κατά τους Λιβανέζους ιστορικούς, των Ελλήνων Πελασγών όμως, όπως πραγματικά ήταν. Για πολλά χρόνια προ Χριστού, ήταν πρωτεύουσα της Φοινίκης, και από εκεί προήλθε η λέξη «Αρβανίτης» με φωνήεντα ανάμεσα στα σύμφωνα της λέξης. Αλλά ως μια δυναμική πρωτεύουσα, είχε σχέσεις με όλα τα Αρβάντ ή Άρβανα: Το Αρβάντ της Γαλλίας , (στην περιοχή της Τουλούζης, στην νότια Γαλλία, είναι γνωστό ότι εκεί υπήρχαν Αρκαδικές αποικίες. Η ίδια η Μασσαλία ήταν ελληνικό λιμάνι.), το Αρβάντ του νοτίου Ιράν. Στις περιοχές δηλ. όπου υπήρχαν Πελασγοί. Η ιστορία διδάσκει ξεκάθαρα πώς μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα από την Ήπειρο στη Φοινίκη, σε κάποια δύσκολη συγκυρία: όταν μετά τη βασιλεία του Πύρρου, η περιοχή της Ηπείρου παρήκμασε και έγινε πεδίο συνεχών πολεμικών συγκρούσεων (μετά το 240 π.Χ.), τότε η πρωτεύουσα της Ηπείρου μεταφέρθηκε και πάλι στην Φοινίκη. Οι Ηπειρώτες, πολέμησαν λίγο αργότερα κατά της Ρώμης, αλλά νικήθηκαν από τον Aemilius Paullus, το 167 π.Χ., ο οποίος μετέφερε χιλιάδες σκλάβους στη Ρώμη.

Αιώνες πριν, ο δρόμος Ήπειρος-Φοινίκη, είχε γίνει αντίστροφα, στην περίπτωση του Κάδμου, ο οποίος από τη Φοινίκη «πέρασε» στην Ήπειρο όπου και πέθανε στη Βουθόη. Ο βίος του και η ιστορική του πορεία (Θήβαις κλπ.) φανερώνει την ενότητα ενός αρχαϊκού κόσμου που ήταν Πελασγικός, όπου η Ήπειρος ήταν η «Απείρω Ταν»:

Νόμισμα της Ηπείρου, του 238 π.Χ. και παλαιότερα. Εικονίζεται ο Δωδωναίος Ζευς στεφανωμένος με φύλλα βελανιδιάς. Στην πίσω πλευρά εικονίζονται δύο κεραυνοί σε σχήμα αναστρόφων «Ε» και η λέξη «ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ».

Αλλά το «κλειδί» για την ιστορική έρευνα είναι η περιβόητη επίκληση του Αχιλλέα στον Δωδωναίο Δία, που όμως είναι «Πελασγικός»:

«Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου` αμφί δε Σελλοί σοί ναίουσ’ υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι». (Ομήρου, Ιλιάς, Π, 233-235).

Αυτό που μαρτυρεί ο Αχιλλέας, με την επίκλησή του στον Δία, είναι ότι ο βασιλεύς (άνα) των Ελλήνων, είναι Πελασγικός και βρίσκεται μακριά (τηλόθι). Ο Δίας, λατρεύεται στην Ήπειρο, έχει συζευχθεί την Διώνη, αλλά δεν βρίσκεται εκεί. Σε ποια μακρινή περιοχή βρίσκεται;

Το όνομα του Αρβάντ της περιοχής της Φοινίκης μαρτυρεί που βρίσκεται ο Πελασγικός Δίας: το άλλο όνομα του Αρβάντ, είναι Άραδος και οι κάτοικοί του λέγονται Αράδιοι.

Ήπειρος. Νόμισμα του 234-168 π.Χ. Εικονίζεται μπροστά η Διώνη και στην πίσω πλευρά η λέξη AΠEΙPΩTAN ανάμεσα σε τρίποδα και σε δάφνινο στεφάνι.

«Άρα Διός» σημαίνει «περιοχή του Διός», συνεπώς περιοχή ελεγχόμενη από Έλληνες. Είναι Πελασγοί γιατί το Αρβάντ είναι η πόλη Αράδ της Παλαιάς Διαθήκης και είναι πολύ αρχαιότερο από τους Εβραίους του Μωϋσή που έρχονται στην περιοχή γύρω στο 1200 π.Χ. και διεκδικούν το δικαίωμα συγκατοίκησης από τον Πελασγό βασιλέα της περιοχής:

« Και ήκουσεν ο Χανανείς βασιλεύς Αράδ ο κατοικών κατά την έρημον, ότι ήλθε Ισραήλ οδόν Αθαρείν, και επολέμησε προς Ισραήλ οδόν Αθαρείν, και καταπροενόμευσεν εξ αυτών αιχμαλωσίαν. Και ηύξατο Ισραήλ ευχήν Κυρίω και είπεν’ εάν μοι παραδώς τον λαόν τούτον υποχείριον, αναθεματιώ αυτόν και τας πόλεις αυτού. Και εισήκουσε Κύριος της φωνής Ισραήλ και παρέδωκε τον Χανανείν υποχείριον αυτού, και ανεθεμάτισεν αυτόν και τας πόλεις αυτού και επεκάλεσεν το όνομα του τόπου εκείνου Ανάθεμα…(Παλαιά Διαθήκη, «Αριθμοί»,κεφ. ΚΑ’ παρ. 1-4)».

Το παραπάνω νόμισμα είναι αργυρό τετράδραχμο (137-126 π.Χ.). Η γυναίκα που εικονίζεται είναι η θεά Τύχη (Tyche), η οποία φορά ως κορώνα τα «Τείχη». Στην πίσω πλευρά, η θεά Νίκη (Nike) κρατάει κλαδί φοίνικα. Τόσο οι ομόηχες λέξεις «Τύχη» και «Τείχη», όσο και οι –επίσης ομόηχες- λέξεις «Φοίνικας» που παραπέμπει στην «Φοινίκη» είναι ελληνικές. Τα δήθεν «φοινικικά» γράμματα αναφέρουν την ελληνική λέξη «Αραδίων», που φυσικά είναι οι κάτοικοι της Αράδου (Αρβάντ) και τα γράμματα αριστερά αποτελούν την γραμματική απεικόνιση του έτους κυκλοφορίας του νομίσματος.

Χαναάν (Khanaan) είναι η αρχαϊκή ονομασία της περιοχής που ανήκε η Άραδος, το Αράδ της Παλαιάς Διαθήκης, το τόσο μισητό στους Εβραίους του Μωϋσή και στους ραββίνους που έγραψαν εκτός από το βιβλίο των Αριθμών και το βιβλίο της Γενέσεως (Κεφ. Θ, παρ. 18-27), αφού και εκεί ομιλούν για τον «επικατάρατο» Χαναάν, τον εγγονό του Νώε. Είναι προφανές, ότι υπάρχει μίσος για τις Ελληνικές-πελασγικές φυλές που κατοικούσαν την Γη της Επαγγελίας, προ Μωϋσέως, αλλά στα γεγονότα αυτά θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο. Εδώ θα πούμε, ότι οι ιστορικοί δεν έχουν δώσει επίσημη ερμηνεία στο όνομα «Χαναάν» και το κατατάσσουν στα «αγνώστου» προελεύσεως. Όμως, οι πρώτες αναφορές του ονόματος αυτού γίνονται σε προϊστορικούς χρόνους, κατά την 3η χιλιετία π.Χ. Η πρώτη γραπτή αναφορά γίνεται τον 18ο αι. π.Χ. σε κείμενο που βρέθηκε στα ερείπια της Σουμεριακής πόλης Mari, με την οποία προφανώς είχε σχέση στα πλαίσια της λειτουργίας των πόλεων-κρατών, το οποίο ίσχυε εκείνη την εποχή. Γύρω στην 2η χιλιετία π.Χ. το ίδιο όνομα ανευρίσκεται σε μια επαρχία της Αιγύπτου, η οποία είναι δυτικώς παραθαλάσσια (στη Μεσόγειο) και συνορεύει στο βορρά με τον Λίβανο, στα ανατολικά με την κοιλάδα του Ιορδάνη και στο νότο με μια νοητή γραμμή που περιλαμβάνει τη Νεκρά Θάλασσα και τη Γάζα. Αυτή η περιγραφή δίνεται και στη Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, 34.1–12).

Όλες αυτές οι περιοχές όμως είναι πελασγικές. Υπήρχαν επτά φύλα που αποτελούσαν τότε τον πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής και περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη (Δευτερονόμιο 7:1): «τον Χετταίον και Γεργεσαίον και Αμορραίον και Χαναναίον και Φερεζαίον και Ευαίον και Ιεβουσαίον…». Οι κάτοικοι της περιοχής «Χαναάν» έμειναν γνωστοί στην ιστορία ως «Φοίνικες», και σε τρείς τουλάχιστον περιπτώσεις φαίνεται ότι είναι λαός πελασγικής καταγωγής:

«Γιαβάν» ή «Γιαβάς» στην εβραϊκή λέγονται οι Έλληνες. Άρα οι «Ιεβουσαίοι» είναι Έλληνες.

«Χάναζ’» λέγεται στην πελασγική (στην αρβανίτικη διάλεκτο), η «Σελήνη». Άρα, όταν ομιλούμε για «Χανανίτες» ομιλούμε για «Σέλληνες» (Έλληνες). Το σύμβολο της ημισελήνου έχει βρεθεί σε ελληνικά νομίσματα της περιοχής, και επιβεβαιώνει ότι υπάρχει σχέση μεταξύ «Χαναάν» και «Χάναζ».

Η πελασγική Πελοπόννησος, ονομάζεται από τους Αρβανίτες «Αμορέ» (Amoree) και «Μορέας» ή «Μοριάς». Η γεωγραφική συνέχειά της στην Παλαιστίνη είναι αδιαμφισβήτητη αφού η ίδια η Ιερουσαλήμ (πόλη με ελληνικό όνομα – η πόλη του Ιερού των Σολύμων), χτίστηκε πάνω σε λόφο με το όνομα «Μοριά». Άρα, οι «Αμορραίοι» δεν είναι παρά Πελασγοί «Μοραϊτες».

Αλλά δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Το Αράδ ή Αρβάντ έχει μια ιστορία από την εποχή του Νώε και αυτό είναι αρκετό για να επιμείνουμε στο να λεγόμαστε Αρβανίτες, σε πείσμα αυτών που θέλουν να ξεχάσουμε ότι αφήσαμε ένα ακόμη κράτος (το Ισραήλ) να δημιουργηθεί σε Ελληνικά Εδάφη.