ΟΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ΓΙΑ ΑΣΤΕΡΕΣ-ΗΛΙΟΥΣ, ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΡΥΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΦΟΡΑ,ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΘΕΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ ΣΤΗΝ ΓΗ!...

Ντογκόν: ο Λαός του Σείριου Δημοσιεύθηκε: 21 Saturday June @ GTB Daylight Time Θεματική Ενότητα: Ανθρωπολογία - Εθνολογία

Μια μυστηριώδης φυλή που κατέχει εντυπωσιακές αστρονομικές γνώσεις για αρκετά ουράνια σώματα και κυρίως για τον Σείριο. Γνώσεις αρχαιότατες που προϋπήρχαν της επιστημονικής τους ανακάλυψης και οι οποίες συνιστούν ένα ιστορικό και επιστημονικό παράδοξο. Στη διάρκεια της ύπαρξης της η ανθρωπότητα απέκτησε σταδιακά αρκετές γνώσεις για τον τρόπο λειτουργίας, αλλά και της εξέλιξης του σύμπαντος και του ανθρώπου. Αυτή η σοφία συλλέχθηκε μέσα από χιλιετίες εμπειρίας, αλλά σε μερικές περιπτώσεις μοιάζει σαν να υπήρξε ένα αδιόρατο άλμα που επέτρεψε τον ξαφνικό εμπλουτισμό της ανθρωπότητας με γνώσεις που δεν είναι εύκολο να ειπωθεί το πώς προέκυψαν. Σε αρχαίες παραδόσεις μερικών λαών φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πάνω σε αυτό το θέμα. Υπάρχουν ορισμένες ενδιαφέρουσες αναφορές για θεϊκά όντα που ήρθαν από άλλους κόσμους φέρνοντας στους ανθρώπους γνώσεις πρωτόγνωρες και αποκαλύπτοντας μυστικά για τους νόμους που διέπουν όλη τη Δημιουργία. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η περίφημη φυλή των Ντογκόν, για την οποία τα στοιχεία είναι αρκετά πιο απτά σε σχέση με άλλες παραδόσεις. Η συγκεκριμένη φυλή έχει γίνει, τις τελευταίες δεκαετίες, αντικείμενο έρευνας πολλών μελετητών εξαιτίας των αξιοσημείωτων αστρονομικών γνώσεων που κατείχε για τον αστέρα Σείριο, αρκετά πριν αυτές ανακαλυφθούν από τους επιστήμονες. Το γεγονός αυτό παραμένει ένα άλυτο μυστήριο και συνεχίζει να εξάπτει τη φαντασία πολλών ανθρώπων. Οι Ντογκόν είναι επίσης γνωστοί για τις εντυπωσιακές θρησκευτικές τους παραδόσεις και τελετές, τους χορούς με τις μάσκες, τα ξύλινα τεχνουργήματα, και την ιδιάζουσα αρχιτεκτονική τους. Είναι αρκετοί εκείνοι που ταξιδεύουν για να ζήσουν μαζί με τα μέλη της φυλής για λίγο καιρό, αποζητώντας να εμβαπτιστούν στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα του τόπου τους και να γίνουν κοινωνοί μιας βαθιάς γνώσης για το σύμπαν που μοιάζει να πλανιέται εκεί. Η Φυλή των Ντογκόν Οι Ντογκόν ζουν στη δυτική Αφρική στην κεντρική περιοχή του Μάλι και συγκεκριμένα σε οικισμούς που βρίσκονται στους βραχώδεις λόφους της ορεινής περιοχής Μπαντιαγκάρα. Ο πληθυσμός τους αριθμεί περί τις 400 χιλιάδες, υπάρχουν περίπου 700 χωριά που κατοικούνται και η επιβίωσή τους βασίζεται κυρίως στη γεωργία και την κτηνοτροφία Η ακριβής καταγωγή τους δεν είναι γνωστή και μόνο υποθέσεις υπάρχουν γύρω από αυτό το θέμα. Σύμφωνα με μία τέτοια υπόθεση έχουν αιγυπτιακή καταγωγή και αρχικά μετακινήθηκαν από την Αίγυπτο στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η Λιβύη και έπειτα προς τις περιοχές της Μαυριτανίας και της Γουινέας. Τον 12ο αιώνα, περίπου, οι Ντογκόν ζούσαν μαζί με άλλες φυλές στη περιοχή Μαντές στα δυτικά του ποταμού Νίγηρα. Εκείνη την εποχή οι διδαχές του Ισλάμ εξαπλώνονταν ραγδαία στη δυτική Αφρική και οι Ντογκόν έχοντας τις δικές τους πανάρχαιες θρησκευτικές παραδόσεις αποφάσισαν να μεταναστεύσουν σε άλλο τόπο για να αποφύγουν τον εξισλαμισμό. Η περιοχή που τελικά επέλεξαν για να κατοικήσουν ήταν στις απόκρημνες εκτάσεις της Μπαντιαγκάρα, σε ένα βραχώδες οροπέδιο που το μήκος του ξεπερνούσε τα 100 χιλιόμετρα και το οποίο τους προσέφερε απομόνωση και ασφάλεια. Το κλίμα στην Μπαντιαγκάρα εκείνες τις εποχές ήταν αρκετά υγρό και υπήρχε πλούσια βλάστηση, γεγονός που συνέβαλε σε μια σχετικά άνετη επιβίωση. Φτάνοντας σε τούτο το νέο τόπο συνάντησαν μια άλλη φυλή που τα μέλη της ήταν μικρόσωμα και είχαν σκούρο δέρμα. Υπάρχει η άποψη ότι επρόκειτο για προγόνους των πυγμαίων που ζούσαν σε κοιλότητες του κάθετου βράχου που σχηματίζει έναν εκτεταμένο γκρεμό. Η φυλή των μικρόσωμων ανθρώπων τελικά εγκατέλειψε την περιοχή και σύμφωνα με κάποιες απόψεις βρήκε νέο καταφύγιο σε περιοχές της κεντρικής Αφρικής. Οι βραχώδεις κοιλότητες όπου ζούσαν χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από τους Ντογκόν, οι οποίοι όμως στη συνέχεια ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική με κτίσματα κατασκευασμένα από πηλό. Σήμερα αρκετοί Ντογκόν έχουν εξισλαμιστεί, ενώ άλλοι έχουν εκχριστιανιστεί. Ωστόσο η αποδοχή των νέων θρησκειών δεν είναι παρά επιφανειακή, καθώς ποτέ δεν εγκατέλειψαν τις δικές τους παραδοσιακές πεποιθήσεις. Η κοινωνία τους είναι πατριαρχική, ισχύει στους γάμους τους η πολυγυνία αν και εφαρμόζεται σε πολύ περιορισμένο ποσοστό, ενώ η οικογενειακή ιεραρχία καθορίζεται με βάση την πατρογονική αρχαιότητα. Στοιχεία σχετικά με τους Ντογκόν πρωτο-έγιναν ευρύτερα γνωστά το 1948 χάρη στον γάλλο ανθρωπολόγο Μαρσέλ Γκριόλ και τη γαλλίδα ανθρωπολόγο Ζαιρμέν Ντιτερλέν, που επισκέφθηκαν τη φυλή και στους οποίους αποκαλύφθηκαν ορισμένα από τα μυστικά της. Ο Γκριόλ έζησε δεκαπέντε χρόνια με τους Ντογκόν προτού συναντηθεί με τον πνευματικό τους ηγέτη που του αποκάλυψε κάποιες σημαντικές πληροφορίες.  Σπίτια φτιαγμένα από λάσπη σε χωριό των Ντογκόν Η Θρησκευτική Οργάνωση της Φυλής Κάθε χωριό των Ντογκόν έχει τον δικό του πνευματικό ηγέτη, που ονομάζεται Χόγκον, ενώ υπάρχει ένας ανώτατος πνευματικός ηγέτης για όλη τη φυλή. Οι Χόγκον θεωρούνται θεματοφύλακες σημαντικών μυστικών της φυλής που σχετίζονται με την προέλευσή της, την κοσμογονία, τις αστρονομικές γνώσεις, τα πνευματικά ζητήματα και τις τελετές. Ένας Χόγκον επιλέγεται συνήθως από τα πρεσβύτερα μέλη των πολυπληθέστερων οικογενειών ενός χωριού. Τους επόμενους έξι μήνες μετά την επιλογή αρχίζει να προετοιμάζεται για τη μύησή του. Σε αυτό το διάστημα δεν επιτρέπεται να ξυριστεί και να πλυθεί, κανείς δεν πρέπει να τον αγγίζει και φορά λευκά ρούχα. Μετά τη μύησή του φοράει ένα κόκκινο καπέλο που μοιάζει με φέσι, καθώς και ένα περιβραχιόνιο που φέρει μαργαριτάρι το οποίο συμβολίζει την ιερότητα του λειτουργήματός του. Ο Χόγκον ζει μόνος του και πιστεύεται πως κάθε βράδυ τον επισκέπτεται στην κατοικία του το ιερό φίδι Λέμπε για να του προσφέρει κάθαρση και σοφία. Ο Λέμπε αναφέρεται πως ήταν ο πρώτος θνητός άνθρωπος ο οποίος μετατράπηκε σε φίδι λαμβάνοντας θεϊκή υπόσταση. Σημαντική θέση στην ιεραρχία της φυλής κατέχει και ο σιδηρουργός που είναι υπεύθυνος για τις τελετές της εκτομής και της περιτομής και ο οποίος σχετίζεται, συμβολικά, με την κλοπή της φωτιάς από τον Ουρανό για χάρη των ανθρώπων (αυτό θυμίζει τον μύθο του Προμηθέα). Λέγεται ότι οι τελετές αυτές σχετίζονται με συγκεκριμένα στάδια της τροχιάς του Σείριου Β γύρω από τον Σείριο και ανάλογα με αυτά καθορίζεται αν θα πραγματοποιηθεί εκτομή σε γυναίκες ή περιτομή σε άνδρες. Στην κοινωνία των Ντογκόν υπάρχουν διαφορετικές σέκτες ανάλογα με τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Έτσι, για παράδειγμα, κάποιοι είναι επιφορτισμένοι με τη λατρεία του δημιουργού θεού 'Αμμα, άλλοι είναι υπεύθυνοι για την σημαντικότατη τελετή Σίγκι που σχετίζεται με τον Σείριο, ορισμένοι ασχολούνται με τη λατρεία του ερπετού Λέμπε, άλλοι είναι υπεύθυνοι για τα τοτέμ της φυλής και κάποιοι ασχολούνται με τη λατρεία των διδύμων θεοτήτων των Νόμμο τους οποίους και θα εξετάσουμε στη συνέχεια. Επίσης υπάρχουν και υποφυλές της φυλής των Ντογκόν οι οποίες σχετίζονται με συγκεκριμένα ουράνια σώματα. Η υποφυλή Όνο αντιστοιχεί στην Αφροδίτη, η Ντόμο στη ζώνη του Ωρίωνα, η 'Αρου στον Ήλιο και η Ντιον στη Σελήνη. Οι Ντογκόν χρησιμοποιούν τέσσερα είδη ημερολογίων, τα οποία σχετίζονται με τη Σελήνη, τον Ήλιο, την Αφροδίτη και τον Σείριο. Μάσκα που πάνω της έχει το σύμβολο Κάναγκα με τις χαρακτηριστικές κάθετες γραμμές του Οι Ντογκόν έχουν τέσσερις βαθμούς μύησης μέσω των οποίων παρέχεται η γνώση της θρησκευτικής διδασκαλίας της φυλής τους: α)ζιρ σο, όπου η γνώση παρέχεται απλοποιημένη, τα μυθολογικά πρόσωπα είναι μεταμφιεσμένα και η πλοκή των περιπετειών τους απλή και δίχως να αποκαλύπτεται η εσωτερική σύνδεσή τους. Εδώ δίδεται και η γνώση σχετικά με την αόρατη εσωτερική υπόσταση κάποιων τελετών κοινής χρήσης. β) μπέννε σο, όπου παρέχεται η βαθύτερη γνώση ορισμένων τμημάτων των τελετουργιών δίχως να αποκαλύπτεται ακόμη όμως το κεντρικό εσωτερικό τους νόημα που αποτελεί και το κέντρο συνοχής τους. γ) μπόλο σο, που προσφέρει το εσωτερικό νόημα των δύο προηγούμενων βαθμών μύησης, παρέχει τα κλειδιά της αποκωδικοποίησής τους, καθώς και την εσωτερική τους ερμηνεία και σκοπό. Ωστόσο δεν αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα των μυστικών της παράδοσης. δ) σο ντάγι,όπου αποκαλύπτεται το σύνολο των μυστικών γνώσεων, όλες οι πτυχές τους και ο κοινός συνδετικός κρίκος πίσω από αυτές. Το αποκορύφωμα της θρησκευτικής ζωής των Ντογκόν είναι η τελετή Σίγκι που πραγματοποιείται κάθε 60 έτη, όταν ο Σείριος γίνεται ορατός ανάμεσα σε δύο συγκεκριμένες βουνοκορφές της περιοχής όπου ζουν. Η τελετή Σίγκι συμβολίζει την περιοδική αναγέννηση του κόσμου. Οι άνδρες που πρόκειται να συμμετάσχουν σε αυτή είναι μέλη μιας κατάλληλα εκπαιδευμένης ομάδας μυημένων. Τρεις μήνες πριν από την έναρξη της τελετής ζουν απομονωμένοι προετοιμαζόμενοι για το έργο τους και απαγορεύεται σε όλους να επικοινωνούν μαζί τους. Στη διάρκεια τούτης της απομόνωσης μιλούν μεταξύ τους μια κωδικοποιημένη γλώσσα που είναι άγνωστη στα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Οι υπεύθυνοι της τελετής αρχικά συγκεντρώνονται σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο χωριό Γιούγκα και σχεδιάζουν ένα σύμβολο με κόκκινο χρώμα σε έναν βράχο. Πρόκειται για Κάναγκα το σύμβολο του θεού 'Αμμα, του δημιουργού του κόσμου. Στη συνέχεια κάτω από το Κάναγκα ανοίγεται μια τρύπα στο χώμα η οποία σχετίζεται με το κοσμικό αβγό από το οποίο προήλθαν τα πάντα. Έτσι ο 'Αμμα στέκεται πάνω από το αβγό του κόσμου. Από μια άλλη οπτική μέσα στην τρύπα τοποθετείται ο σπόρος από τον οποίο θα ξεπηδήσει η Δημιουργία. Η τελετή Σίγκι ξεκινά από το χωριό Γιούγκα των Ντογκόν, περνά διαδοχικά από όλα τα υπόλοιπα χωριά και τελικά επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε. Στη διάρκειά της οι άνδρες φορούν μάσκες και χορεύουν ενώ χρησιμοποιούν τη μυστική γλώσσα της Σίγκι. Η πιο σημαντική μάσκα της τελετής κατασκευάζεται κάθε 60 έτη, παίζει κεντρικό ρόλο σε αυτήν για σύντομο χρονικό διάστημα, έχει ύψος μέχρι δέκα μέτρα και δεν φοριέται στο πρόσωπο αλλά την κρατάνε με ένα κοντάρι. Πρόκειται για την Ιμινάνα την υπέρτατη μάσκα που έχει σχήμα φιδιού. Αυτές οι μάσκες φυλάσσονται στη συνέχεια σε μυστικές τοποθεσίες. Η τελετή αυτή μπορεί να κρατήσει έως και μερικά έτη. Για παράδειγμα, η τελευταία διήρκησε από το 1967 έως το 1973. Η επόμενη Σίγκι πρόκειται να πραγματοποιηθεί το 2027. Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκειά της σε άλλες εποχές γίνονταν ζωοθυσίες αλλά και ανθρωποθυσίες. Η Κοσμογονία των Ντογκόν, ο Σείριος και οι Νόμμο Μάσκα Ιμινάνα Η κοσμογονία των Ντογκόν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη και σε αυτήν κεντρική θέση κατέχει το άστρο Σείριος και ειδικότερα ο συνοδός του, ο Σείριος Β. Ας δούμε όμως σε αυτό το σημείο, επιγραμματικά, κάποια αστρονομικά στοιχεία για αυτό το αστέρι, που θα βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα όσα θα αναφερθούν στη συνέχεια. Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο στο νυχτερινό ουρανό, απέχει 8,57 ετών φωτός από τη Γη και βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Ο γερμανός αστρονόμος Φρίντριχ Μπέσελ το 1844 κατέληξε με μαθηματικούς υπολογισμούς στο συμπέρασμα πως ο Σείριος είναι διπλός αστέρας, ενώ το 1862 ο αμερικανός αστρονόμος 'Αλβαν Κλαρκ παρατήρησε για πρώτη φορά με τηλεσκόπιο τον αόρατο για τον γυμνό οφθαλμό συνοδό αστέρα, έναν λευκό νάνο που ονομάστηκε Σείριος Β. Η περίοδος του συνοδού γύρω από τον κεντρικό αστέρα είναι 50 έτη. Για τους λευκούς νάνους θα πρέπει να αναφερθεί ότι είναι υπέρπυκνοι αστέρες με μικρό μέγεθος. Ενδεικτικά, ένας μέσος λευκός νάνος συμπυκνώνει τη μισή μάζα του Ήλιου στο μέγεθος της Γης. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην κοσμογονία των Ντογκόν. Όπως αναφέρεται στη μυθολογία τους, υπάρχει ένας θεός δημιουργός ο 'Αμμα. Η ίδια η ζωή θεωρείται ως αποτέλεσμα ζυμώσεων που πραγματοποιήθηκαν μέσα σε αυτόν τον πρωταρχικό θεό, ο οποίος στη συνέχεια δημιούργησε με το χορό του τους στροβιλιζόμενους κόσμους των άστρων και του σύμπαντος. Εκπρόσωποι του 'Αμμα είναι τέσσερα ζευγάρια δίδυμων θεοτήτων οι Νόμμο, οι οποίοι είναι οι στυλοβάτες της συμπαντικής τάξης και οι κάτοχοι του Λόγου του Ουρανού και της Γης. Ωστόσο αρχικά υπήρχαν άλλοι δύο δίδυμοι Νόμμο. Ο ένας από αυτούς όμως αποστάτησε παρακούοντας τις εντολές του 'Αμμα και το γεγονός αυτό αποσταθεροποίησε τον κόσμο. Προκειμένου να αποκατασταθεί η παγκόσμια τάξη ο 'Αμμα θυσίασε τον δίδυμο του αποστάτη, τεμάχισε το σώμα του και το σκόρπισε σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο Σείριος, ο Σίγκι-Τόλο στη γλώσσα των Ντογκόν, δημιουργήθηκε από μια σταγόνα αίματος ενός Νόμμο. Από μια άλλη σταγόνα του που έσταξε από τον δεξί ώμο του ίδιου Νόμμο δημιουργήθηκε ένα δεύτερο αστέρι που είναι συνοδός του Σείριου ο Πο-Τόλο, ο γνωστός μας Σείριος Β. Ο Πο-Τόλο ονομάζεται από τους Ντογκόν «στήλη των άστρων» και «άξονας όλου του κόσμου» και θεωρείται ο αρχαίος πρόγονος των υπόλοιπων άστρων και σύμβολο της αρσενικής αρχής του σύμπαντος. Περιγράφουν τον Σείριο Β ως άστρο λευκού χρώματος, πολύ μικρό που είναι όμως πολύ βαρύ (οι αναλογίες με τα χαρακτηριστικά ενός λευκού νάνου αστέρα είναι εμφανείς). Τελικά, από μια τρίτη σταγόνα αίματος που έσταξε από τον αριστερό ώμο αυτού του Νόμμο δημιουργήθηκε άλλο ένα αστέρι το Έμμα-Για, που συχνά αποκαλείται από τους ερευνητές Σείριος Γ. Το Έμμα-Για θεωρείται θηλυκό άστρο, φορέας της θηλυκής αρχής του κόσμου και δίδυμη αδελφή του Πο-Τόλο. Το άστρο των γυναικών συμβολίζεται με έναν ισοσκελή σταυρό. Ο Ρόμπερτ Τεμπλ στο βιβλίο του Ο 'Αγνωστος Σείριος αναφέρει πως οι Ντογκόν ισχυρίζονται ότι το Έμμε-Για είναι τέσσερις φορές ελαφρύτερο από τον Σείριο Β, πως έχει μεγαλύτερη τροχιά από αυτόν, ότι και οι δύο κινούνται στις τροχιές τους με την ίδια κατεύθυνση και ότι η περιφορά τους γύρω από τον κεντρικό αστέρα ολοκληρώνεται και για τα δύο σε 50 έτη. Υπάρχουν απεικονίσεις πάνω σε αρχαία τεχνουργήματα των Ντογκόν του συστήματος του Σείριου το οποίο φαίνεται ως τριπλό, κάτι που προς το παρόν όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί από την επιστήμη (υπάρχουν κάποιες υπόνοιες για ένα πιθανό τρίτο άστρο που ερευνούνται από τους αστρονόμους). Επίσης, οι τροχιές των τριών άστρων απεικονίζονται όχι ως κύκλοι αλλά ως ελλείψεις γεγονός που συμβαδίζει με τις σύγχρονες αστρονομικές γνώσεις για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων. Όσο για τους Νόμμο, λατρεύονταν από τους Ντογκόν ως πανάρχαια πνεύματα ή θεότητες. Περιγράφονται ως αμφίβια, ερμαφρόδιτα και ιχθυόμορφα όντα. Απεικονίσεις τους σε τεχνουργήματα της φυλής δείχνουν πλάσματα με ανθρώπινο τον πάνω κορμό, και ιχθυόμορφο κάτω κορμό με ουρά. Οι Νόμμο αναφέρονται ως Κύριοι του Νερού, Επιτηρητές, Οδηγοί και ως Διδάσκαλοι. Έχουν μια ομοιότητά με τις ιχθυόμορφες οντότητες – εκπολιτιστές που αναφέρονται στους βαβυλωνιακούς και τους σουμεριακούς μύθους. Ωστόσο, πέρα από τη μυθολογική τους διάσταση υπάρχει και μία ακόμη που είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Σύμφωνα λοιπόν με την προφορική παράδοση των Ντογκόν οι Νόμμο είναι μια πραγματική φυλή οντοτήτων - εκπολιτιστών από το Σείριο, οι οποίοι επισκέφθηκαν τη Γη πριν από χιλιάδες έτη. Έφθασαν στον πλανήτη μας με ένα παράξενο όχημα, είχαν ιχθυόμορφη και ερπετόμορφη εμφάνιση, ζούσαν στο νερό, αλλά μπορούσαν να κινούνται και στη στεριά. Κατοικία αυτών των οντοτήτων αναφέρουν ότι είναι ένας πλανήτης ο οποίος βρίσκεται στο τριπλό αστρικό σύστημα του Σείριου. Οι Νόμμο συμβολίζονταν αρχικά με τον Ήλιο, ο οποίος είναι για τη φυλή σύμβολο της θηλυκής αρχής του κόσμου. Το χρώμα πους τους απέδιδαν είναι το κόκκινο, το οποίο είναι ακόμη ένα θηλυκό σύμβολο για τους Ντογκόν. Οι Ευρύτερες Αστρονομικές Γνώσεις Τα όντα αυτά λέγεται ότι μετέδωσαν πολλές από τις γνώσεις τους στους Ντογκόν και έτσι οι τελευταίοι απέκτησαν, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, τις φημισμένες τους αστρονομικές γνώσεις για το σύστημα του Σείριου, αλλά και για άλλα ουράνια σώματα. Σύμφωνα με την παράδοση της φυλής, οι Νόμμο τους αποκάλυψαν πως ο πλανήτης Δίας έχει τέσσερις κύριους δορυφόρους πέρα από τους υπόλοιπους που διαθέτει, ότι ο Κρόνος έχει δακτυλίους και ότι οι πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Ενώ από αρχαίες εποχές τα μέλη της φυλής γνώριζαν ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από το εαυτό της και πως αυτό έχει ως αποτέλεσμα την διαρκή αλλαγή της εικόνας του στερεώματος. Για τους Ντογκόν ο Κρόνος είναι εκείνο το ουράνιο σώμα που περιορίζει το χώρο και θεωρούν ότι υπάρχει κάποια ιδιάζουσα σχέση του με το Γαλαξία. Κατά κάποιον τρόπο φαίνεται πως ο Κρόνος παίζει ρόλο στον καθορισμό των ορίων του Ηλιακού μας Συστήματος μέσα στο Γαλαξία. Όμως ο Κρόνος για αυτούς είναι ταυτόχρονα και ένα σημείο σύνδεσης με το Γαλαξία. Όπως αναφέρει ο Ρόμπερτ Τεμπλ, πάλι στο βιβλίο του Ο 'Αγνωστος Σείριος, ο Γαλαξίας περιγράφεται από τους Ντογκόν ως η εικόνα των στροβιλιζόμενων  Σχέδιο των Ντογκόν που απεικονίζει έναν Νόμμο άστρων. Και πως τα άστρα του κινούνται γύρω από τον άξονα του 'Αμμα. Ο Γαλαξίας θεωρούν πως περιέχει πλήθος άστρων, τα οποία στροβιλίζονται με τη μορφή σπείρας. Ενώ πιστεύεται πως ο μμα δημιούργησε πολύ μεγάλο αριθμό τέτοιων σπειροειδών κόσμων οι οποίοι γεμίζουν το σύμπαν (η αναλογία με τις σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις για τους γαλαξίες είναι εντυπωσιακή). Οι Ντογκόν κατατάσσουν τα ουράνια σώματα σε τρεις κατηγορίες: α) στους απλανείς που δεν περιφέρονται γύρω από κάποιο άστρο, β) στους πλανήτες που περιφέρονται γύρω από κάποιο άστρο και γ) στους δορυφόρους. Οι κινήσεις όλων των ουράνιων σωμάτων μέσα στο Γαλαξία παρομοιάζονται με τη ροή του αίματος στο σώμα, ενώ τα ίδια τα ουράνια σώματα θεωρούνται ως θρόμβοι του συμπαντικού αίματος. Η αναφορά στην κυκλοφορία του αίματος δεν είναι τυχαία, καθώς οι Ντογκόν κατείχαν από αρχαιοτάτων χρόνων εξαιρετικά ακριβείς γνώσεις ανατομίας και φυσιολογίας. Σε ότι αφορά την περιγραφή ενός συστήματος άστρων ή πλανητών οι Ντογκόν το παρομοιάζουν με έναν πλακούντα. Το δικό μας Ηλιακό Σύστημα αναφέρεται ως «πλακούντας του Όγκο», ενώ το σύστημα του Σείριου ως «πλακούντας του Νόμμο». Ένα Αναπάντητο Ερώτημα Υπολογίζεται ότι οι Ντογκόν κατέχουν όλες αυτές τις αστρονομικές πληροφορίες εδώ και πέντε χιλιάδες έτη, περίπου, ενώ λέγεται πως παρόμοιες γνώσεις είχαν και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι της προδυναστικής εποχής. Πιστεύουν πως η ζωή ενυπάρχει σε όλο το σύμπαν. Αναφέρουν πως όταν ο 'Αμμα δημιούργησε το σύμπαν και όλα τα ζωντανά πλάσματα έφτιαξε για αυτά πολλές γαίες σαν τη δική μας, ενώ σε μύθους τους περιγράφονται οι μορφές όντων σε μερικές άλλες τέτοιες γαίες. Είναι γενικά εμφανές, κάτι που υποστηρίζεται και από αρχαιολογικά ευρήματα, ότι οι Ντογκόν κατείχαν πλήθος προηγμένων αστρονομικών γνώσεων πολύ πριν από την επιβεβαίωσή τους από την επιστήμη. Το εύλογο ερώτημα που ανακύπτει είναι το πώς είναι δυνατόν να τα γνώριζαν όλα αυτά δίχως τη χρήση αστρονομικών οργάνων. Απάντηση δεν έχει δοθεί από τους επιστήμονες σε αυτό το παράδοξο, αλλά για τους Ντογκόν τα πράγματα είναι μάλλον απλά: σε ένα σύμπαν που σφύζει από ζωή το παράδοξο θα ήταν να μην υπάρχει σύζευξη πολιτισμών. Ίσως αν κατορθώσουμε να κοιτάξουμε τον κόσμο με μια ματιά απλή και καθαρή από προκαταλήψεις να μπορέσουμε και εμείς να ανακαλύψουμε αλήθειες για τη ζωή που ούτε καν φανταζόμαστε ότι υπάρχουν. 'Αλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι οι σημερινές μας γνώσεις κάποτε έμοιαζαν φανταστικές και ουτοπικές. Ενδεικτικές Πηγές: Ρόμπερτ Τεμπλ, Ο 'Αγνωστος Σείριος, Εκδόσεις Ωρόρα, Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, en.wikipedia.org www.unmuseum.org, www.tribe.net Κ.Σ. Δείτε συγκριτικά (αναρτήθηκε και στον Αντίλογο Χανίων 15/1/2016): Η καταγωγή της Πελασγικής Ελληνικής Φυλής, κατά τον Αριστοτέλη

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ: ΤΟ 44% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΛΕΙ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ: ΤΟ 44% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΛΕΙ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

«Παρκερικά». Ο ταπεινωτικός αποκλεισμός της Αθήνας από τον αγγλικό στόλο, επειδή οι Αθηναίοι λεηλάτησαν το σπίτι του Εβραίου βρετανικής καταγωγής, Δον Πατσίφικο

 Η πρώτη Κατοχή της Αθήνας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους έγινε το 1850 από την Αγγλία. Το λιμάνι του Πειραιά και κατά συνέπεια η πρωτεύουσα, αποκλείστηκαν για πέντε μήνες από τον αγγλικό στόλο και η ιστορία αυτή έμεινε γνωστή ως «Παρκερικά». Οι αρχές τότε για να μην στεναχωρήσουν τον Εβραίο τραπεζίτη Ρότσιλντ που ερχόταν στην Αθήνα για να δώσει άλλο ένα δάνειο, απαγόρευσαν προσωρινά το έθιμο με το κάψιμο του Ιούδα. Η ενέργεια αυτή εξόργισε πολλούς Αθηναίους οι οποίοι διαδήλωσαν κατά της απόφασης και ξέσπασαν με αδικαιολόγητη οργή κατά της οικίας του Εβραίου Πατσίφικο, που υπήρξε πρώην πρεσβευτής της Πορτογαλίας και γνωστός τοκογλύφος. Ο Πατσίφικο ζήτησε να αποζημιωθεί μ’ ένα υπέρογκο ποσό και όταν υπήρξε άρνηση, οι Εγγλέζοι θέλησαν να δώσουν ένα μάθημα στην Ελλάδα, που τότε ανέπτυσσε στενές σχέσεις με τη Ρωσία και τη Γαλλία. Έτσι, στις 3 Ιανουαρίου ο ναύαρχος Πάρκερ απέκλεισε με πολεμικά πλοία την Αθήνα. Οι Άγγλοι είχαν παρατάξει ένα εντυπωσιακό στόλο από 14 βαριά οπλισμένα καράβια, με 730 κανόνια και οκτώ χιλιάδες ναύτες. Τίποτα δεν φορτωνόταν και δεν εκφορτωνόταν από το λιμάνι του Πειραιά, τα πλοία οδηγούνταν υποχρεωτικώς στην Σαλαμίνα. Έτσι, μοιραία ήρθε ο πληθωρισμός, η έλλειψη προϊόντων και τα προβλήματα επιβίωσης. Οι Αθηναίοι ωστόσο, έδειξαν αλληλεγγύη και αυτοσυγκράτηση. Μετά από πολλά και έντονα διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Αγγλίας, Ελλάδας, Ρωσίας και Γαλλίας, ο αποκλεισμός της πρωτεύουσας, έληξε μετά από πέντε μήνες. Ο Πατσίφικο πήρε λιγότερα από όσα ζητούσε, αλλά το τελικό ποσό της αποζημίωσης ήταν εξωφρενικά υψηλό και άδικο. Δείτε το σχετικό απόσπασμα της «Μηχανής του Χρόνου». Από την εκπομπή «Άγνωστες ιστορίες από την παλιά Αθήνα». Σκίτσα Νίκος Μπουκουβάλας ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/parkerika-o-tapinotikos-apoklismos-tis-athinas-apo-ton-angliko-stolo-epidi-i-athinei-leilatisan-to-spiti-tou-evreou-vretanikis-katagogis-don-patsifiko-i-iperogkes-apetisis-video/

ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΜΕΝΑ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ 1948-1955

Περί των ελάχιστα γνωστών Iσραηλινών στρατοπέδων συγκέντρωσης και εργασίας το 1948-1955

Posted by Christos On January 02, 2016 0 Comment

Άμαχοι συλλαμβάνονται κατά τη διάρκεια της πτώσης της Lydda και Ramle γύρω στις 12 Ιουλίου 1948 και πηγαίνουν σε στρατόπεδα εργασίας. Στη ζέστη του Ιουλίου ήταν διψασμένοι και τους δόθηκε μια σταγόνα νερού που μεταφέρεται από ένα παιδί υπό την φρούρηση στρατιωτών. (Φωτογραφία: Salman Salman Abu Sitta, Palestine Land Society)

του Yazan al-Saadi

(το αυθεντικό αγγλικό άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2014

Μετάφραση: Δημήτριος Μιμίδης)

Πολλές από τις ζοφερές και ομιχλώδεις συνθήκες της Σιωνιστικής εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στα τέλη της δεκαετίας του 1940 έχουν εκτεθεί σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Μια πτυχή -που σπανίως ερευνάται ή συζητιέται σε βάθος- είναι ο εγκλεισμός χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων σε τουλάχιστον 22 Σιωνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας που υπήρχαν από το 1948 έως το 1955. Τώρα, περισσότερα είναι γνωστά σχετικά με το περίγραμμα αυτού του ιστορικού εγκλήματος, λόγω της ολοκληρωμένης έρευνας από τον διάσημο Παλαιστίνιο Ιστορικό Salman Abu Sitta και το ιδρυτικό μέλος του Παλαιστινιακού κέντρου πόρων BADIL, Terry Rempel.

Αυτά είναι τα γεγονότα.

Η μελέτη -που θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος της Εφημερίδας Παλαιστινιακών Σπουδών– βασίζεται σε σχεδόν 500 σελίδες εκθέσεων της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) που συντάχθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου του 1948, που αποχαρακτηρίστηκαν και δόθηκαν στη διάθεση του κοινού το 1996 και ανακαλύφθηκαν τυχαία από έναν από τους συγγραφείς το 1999.

Επιπλέον, μαρτυρίες από 22 πρώην κρατουμένους Παλαιστίνιους αμάχους από αυτά τα στρατόπεδα συλλέχθηκαν από τους συγγραφείς, μέσα από συνεντεύξεις που διενήργησαν οι ίδιοι το 2002, ή τεκμηριώθηκαν από άλλους σε άλλες χρονικές στιγμές.

Με αυτές τις πηγές πληροφόρησης, οι συγγραφείς, όπως ανέφεραν, δημιουργείται μια σαφέστερη εικόνα της ιστορίας για το πώς το Ισραήλ συλλάμβανε και φυλάκιζε “χιλιάδες Παλαιστινίων αμάχων σε καταναγκαστικά έργα”, και τους εκμεταλλεύονταν “για να στηρίξουν την οικονομία κατά την διάρκεια του πολέμου”.

Ανασύροντας τα εγκλήματα

“Ήρθα σε επαφή μ’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας στη δεκαετία του 1990, όταν συνέλεγα υλικό και έγγραφα για το Παλαιστινιακό”, δήλωσε ο Abu Sitta στο αγγλόφωνο μέσο Al-Akhbar. “Όσο περισσότερο σκάβετε, τόσο περισσότερο θα βρείτε ότι υπάρχουν εγκλήματα που πραγματοποιήθηκαν αλλά δεν δηλώθηκαν και δεν έγιναν γνωστά”.

Εκείνη την εποχή, ο Abu Sitta πήγε στη Γενεύη για μια εβδομάδα για να ελέγξει τα αρχεία που πρόσφατα είχε ανοίξει η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC). Σύμφωνα με τον ίδιο, τα αρχεία άνοιξαν για το κοινό μετά από τις κατηγορίες ότι η ICRC τάχθηκε στο πλευρό των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν μια ευκαιρία που δεν θα μπορούσε να χάσει από την άποψη του να δει τα γεγονότα που είχε καταγράψει η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού, που συνέβησαν στην Παλαιστίνη το 1948. Ήταν εκεί που σκόνταψε επάνω σε αρχεία διαβουλεύσεων για την ύπαρξη πέντε στρατοπέδων συγκέντρωσης που διευθύνονταν από τους Ισραηλινούς.

Στη συνέχεια αποφάσισε να ψάξει για μάρτυρες ή πρώην κρατουμένους, να πάρει συνεντεύξεις Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στην Συρία και στην Ιορδανία.

“Όλοι περιέγραψαν την ίδια ιστορία και την πραγματική τους εμπειρία σε αυτά τα στρατόπεδα”, είπε.

Ένα ερώτημα που τον βασάνισε αμέσως ήταν το γιατί δεν υπήρχε σχεδόν καμία αναφορά στην ιστορία γι’ αυτά τα στρατόπεδα, ιδιαίτερα όταν έγινε ξεκάθαρο όσο περισότερο ερευνούσε ότι υπήρχαν, και ήταν περισσότερα από μόλις πέντε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

“Πολλοί Παλαιστίνιοι πρώην κρατούμενοι αντιμετώπιζαν το Ισραήλ ως ένα φαύλο εχθρό, κι έτσι σκέφτηκαν ότι η εμπειρία της δουλειάς σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την άλλη μεγαλύτερη τραγωδία της Νάκμπα. Η Νάκμπα επισκίαζε τα πάντα”, εξήγησε ο Abu Sitta.

“Ωστόσο, σκάβοντας στην περίοδο 1948-1955, βρήκα περισσότερες αναφορές όπως του Mohammed Nimr al-Khatib, που ήταν ιμάμης στη Χάιφα, ο οποίος είχε πάρει συνεντεύξεις από κάποιον από την οικογένεια Αl-Yahya που ήταν σε ένα από τα στρατόπεδα. Ήμουν σε θέση να αναζητήσω αυτόν τον άνθρωπο μέχρι την Καλιφόρνια και να μιλήσω μαζί του το 2002”, πρόσθεσε.

Τελικά, περισσότερες αναφορές ανακαλύφθηκαν σταδιακά από τον Abu Sitta που περιείχαν πληροφορίες από μια Εβραία γυναίκα ονόματι Janoud, στην μία και μοναδική διατριβή πάνω στο θέμα στο εβραϊκό Πανεπιστήμιο, και οι προσωπικοί λογαριασμοί του Οικονομολόγου Yusif Sayigh, βοήθησαν στην περαιτέρω εμβάθυνση αναφορικά με το μέγεθος και την φύση αυτών των στρατοπέδων.

Μετά από μια δεκαετία και πλέον, ο Abu Sitta, με συνεργάτη και συν-συγγραφέα τον Rempel, τελικά παρουσιάζουν τα ευρήματά τους στο κοινό.

Από την επιβάρυνση στην ευκαιρία: στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας

Η ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και εργασίας εμφανίστηκε μετά τη μονομερή ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948.

Πριν το γεγονός, ο αριθμός των Παλαιστινίων αιχμαλώτων στα Σιωνιστικά χέρια ήταν αρκετά χαμηλός, διότι, όπως αναφέρει η μελέτη, “η Σιωνιστική ηγεσία κατέληξε σχετικά νωρίς ότι η βίαιη εκδίωξη του άμαχου πληθυσμού ήταν ο μόνος τρόπος για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, με μια αρκετά μεγάλη Εβραϊκή πλειοψηφία, να είναι «βιώσιμη»”. Με άλλα λόγια, για τους Σιωνιστές στρατηγούς, οι κρατούμενοι ήταν ένα βάρος στις αρχικές φάσεις της εθνοκάθαρσης.

Αυτοί οι υπολογισμοί άλλαξαν με την διακήρυξη του Ισραηλινού κράτους και την εμπλοκή των στρατευμάτων της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Υπεριορδανίας, αφού ένα μεγάλο μέρος της εθνοκάθαρσης είχε ήδη συμβεί. Από εκείνη την στιγμή, “οι Ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να κρατούν αιχμαλώτους, τόσο Άραβες στρατιώτες (για ενδεχόμενη ανταλλαγή) και -επιλεκτικά- αρτιμελείς Παλαιστίνιους αμάχους”.

Το πρώτο στρατόπεδο ήταν στο Ijlil, το οποίο ήταν περίπου 13 χλμ. βορειοανατολικά της Χάιφα, στο χώρο του κατεστραμμένου Παλαιστινιακού χωριού al-Iklil Qibla, που άδειασε από τους κατοίκους του, στις αρχές Απριλίου. Το Ijlil αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από σκηνές, στεγάζοντας εκατοντάδες κρατούμενους, ταξινομημένοι ως αιχμάλωτοι πολέμου από τους Ισραηλινούς, περιβαλλόμενοι από αγκαθωτά συρματοπλέγματα, παρατηρητήρια και μια πύλη με φρουρούς.

Καθώς μεγάλωναν οι Ισραηλινές κατακτήσεις και ακολούθως γιγάντωνε και ο αριθμός των κρατουμένων, τρία ακόμη στρατόπεδα ιδρύθηκαν. Αυτά είναι τα τέσσερα «επίσημα» στρατόπεδα που οι Ισραηλινοί ομολόγησαν και επισκέψεις πραγματοποιήθηκαν σε αυτά από την Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC).

Η μελέτη επισημαίνει:

Και τα τέσσερα στρατόπεδα ήταν είτε πάνω είτε παρακείμενα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις που είχαν συσταθεί από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής. Αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την ταφή Γερμανών, Ιταλών και άλλων αιχμαλώτων πολέμου. Δύο από τα στρατόπεδα -το Atlit, που ιδρύθηκε τον Ιούλιο, περίπου 20 χλμ. νότια της Χάιφα και το Sarafand, που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο κοντά στο αποδεκατισμένο χωριό Sarafand al-Amar στην κεντρική Παλαιστίνη- είχαν προηγουμένως χρησιμοποιηθεί στη δεκαετία του 1930 και του 1940 για κράτηση παράνομων Εβραίων μεταναστών.

Το Atlit ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο στρατόπεδο μετά το Ijlil, είχε χωρητικότητα μέχρι και 2900 κρατουμένων, ενώ το Sarafand είχε ως μέγιστη χωρητικότητα τους 1800, και το Tel Letwinksy, κοντά στο Τel Aviv, διατηρούσε περισσότερους από 1000.

Και τα τέσσερα στρατόπεδα διαχειρίζονταν από “πρώην Βρετανούς αξιωματικούς που είχαν αποστατήσει από τις τάξεις τους, όταν οι βρετανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από την Παλαιστίνη στα μέσα Μαΐου του 1948”, και οι φρουροί του στρατοπέδου και το διοικητικό προσωπικό ήταν πρώην μέλη του Irgun και του Stern Gang – και οι δύο ομάδες χαρακτηρίζονταν ως τρομοκρατικές οργανώσεις από τους Βρετανούς πριν από την αναχώρησή τους. Συνολικά, τα τέσσερα “επίσημα” στρατόπεδα στελεχώθηκαν από 973 στρατιώτες.

Ένα πέμπτο στρατόπεδο, που ονομάζεται Umm Khalid, ιδρύθηκε σε μια περιοχή ενός άλλου βιαίως ερημωμένου χωριού κοντά στον Σιωνιστικό οικισμό της Netanya, και διέθετε έναν επίσημο αριθμό (κρατουμένων) στα αρχεία, αλλά ποτέ δεν αναφέρθηκε ως «επίσημο». Είχε χωρητικότητα 1500 κρατουμένων. Σε αντίθεση με τα άλλα τέσσερα στρατόπεδα, το Umm Khalid θα ήταν “το πρώτο στρατόπεδο που είχε συσταθεί αποκλειστικά ως στρατόπεδο εργασίας” και ήταν “το πρώτο από τα «αναγνωρισμένα» στρατόπεδα για να κλείσει … μέχρι το τέλος του 1948.”

Συμπληρώνοντας αυτά τα πέντε «αναγνωρισμένα» στρατόπεδα, ήταν τουλάχιστον άλλα 17 «μη αναγνωρισμένα στρατόπεδα» που δεν αναφέρθηκαν στις επίσημες πηγές, αλλά οι συγγραφείς τα ανακάλυψαν μέσα από πολλαπλές μαρτυρίες κρατουμένων.

Άμαχοι σε στρατόπεδο εργασίας στη Ramle, Ιούλιος 1948 (Φωτογραφία: Salman Abu Sitta, Palestine Land Society)

“Πολλά από αυτά τα στρατόπεδα”, σημειώνουν οι συγγραφείς, “ήταν προφανώς αυτοσχέδια ή ad hoc (ειδικού σκοπού κι εκτός κανόνων), που συχνά αποτελούνταν όχι περισσότερο από ένα αστυνομικό τμήμα, ένα σχολείο, ή το σπίτι ενός χωριού αξιοσημείωτου”, με εκμετάλλευση δυνατοτήτων που κυμαίνονταν από μερικές δεκάδες κρατουμένων έως 200.

Τα περισσότερα από τα στρατόπεδα, επίσημα και ανεπίσημα, βρίσκονταν εντός των συνόρων που ο ΟΗΕ είχε σχεδιάσει για το Εβραϊκό κράτος, ”ωστόσο τουλάχιστον τέσσερα (ανεπίσημα στρατόπεδα) – το Beersheba, το Julis, το Bayt Daras, και το Bayt Nabala – ήταν στο πλαίσιο του ΟΗΕ εκχωρημένα στο Αραβικό κράτος και το ένα ήταν μέσα στην Ιερουσαλήμ ως “corpus separatum” (ξεχωριστό σώμα – που δεν ανήκε σε κανέναν). 

“Η κατάσταση των αμάχων αιχμαλώτων ήταν «απολύτως συγκεχυμένη» με αυτή των αιχμαλώτων πολέμου, και … οι Εβραϊκές Αρχές αντιμετώπιζαν όλους τους Άραβες μεταξύ των ηλικιών 16 και 55 ως πολεμιστές και τους φυλάκιζαν ως αιχμαλώτους πολέμου”. – έκθεση της ICRC, 1948.

Ο αριθμός των Παλαιστινίων αμάχων κρατουμένων “ξεπέρασε κατά πολύ” τον αριθμό των Αράβων στρατιωτών του τακτικού στρατού ή των αιχμαλώτων πολέμου. Παραθέτοντας την μηνιαία έκθεση του Ιουλίου του 1948 που πραγματοποίησε η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού με επικεφαλής της αποστολής τον Jacques de Reynier, η μελέτη αναφέρει πως ο de Reynier σημείωσε, “ότι η κατάσταση των αμάχων αιχμαλώτων ήταν «απολύτως συγκεχυμένη» με αυτή των αιχμαλώτων πολέμου”, και ότι “οι Εβραϊκές Αρχές αντιμετώπιζαν όλους τους Άραβες μεταξύ των ηλικιών 16 και 55 ως πολεμιστές και τους φυλάκιζαν ως αιχμαλώτους πολέμου”. Επιπλέον, η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού βρήκε μεταξύ των κρατουμένων στα επίσημα στρατόπεδα, ότι 90 από τους κρατούμενους ήταν ηλικιωμένοι άνδρες και 77 ήταν αγόρια, ηλικίας 15 ετών ή μικρότερα.

Η μελέτη επισημαίνει τις δηλώσεις του εκπροσώπου της Διεθνούς Επιτροπής Ερυθρού Σταυρού Emile Moeri, τον Ιανουάριο του 1949, για τους τρόφιμους των στρατοπέδων κράτησης:

Είναι οδυνηρό να βλέπεις αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους, τους οποίους άρπαξαν από τα χωριά τους και τους έβαλαν χωρίς λόγο σε ένα στρατόπεδο, υποχρεωμένοι να περάσουν τον χειμώνα σε υγρές σκηνές, μακριά από τις οικογένειές τους. Όσοι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σ’ αυτές τις συνθήκες, απεβίωσαν. Τα μικρά παιδιά (10-12 ετών) εξίσου βρέθηκαν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ομοίως άρρωστοι άνθρωποι, μερικοί από φυματίωση, μαραζώνουν σε αυτούς τους καταυλισμούς υπό συνθήκες που, ενώ είναι εντάξει για υγιή άτομα, ασφαλώς θα οδηγήσουν στο θάνατό τους αν δεν βρούμε μια λύση σ’ αυτό το πρόβλημα. Για πολύ καιρό έχουμε απαιτήσει από τις Εβραϊκές Αρχές να ελευθερώσουν αυτούς τους πολίτες που είναι άρρωστοι και χρειάζονται θεραπεία με τη φροντίδα της οικογένειάς τους ή σε κάποιο Αραβικό νοσοκομείο, αλλά δεν έχουμε λάβει απάντηση.

Όπως επισημαίνεται στην έκθεση, “δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον συνολικό αριθμό των Παλαιστινίων αμάχων που κρατούνταν από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου 1948 – 1949” και οι εκτιμήσεις τείνουν να μην αντιπροσωπεύουν τα «ανεπίσημα» στρατόπεδα, εκτός από τη συχνή μετακίνηση των κρατουμένων μεταξύ των ενεργών στρατοπέδων. Στα τέσσερα «επίσημα» στρατόπεδα, ο αριθμός των Παλαιστινίων κρατουμένων δεν ξεπέρασε ποτέ τους 5000, σύμφωνα με τα στοιχεία των Iσραηλινών αρχείων.

Σε γενικές γραμμές, οι συνθήκες διαβίωσης στα «επίσημα» στρατόπεδα ήταν πολύ χειρότερες από ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλο από το διεθνές δίκαιο εκείνη την εποχή. Ο Moeri, ο οποίος επισκέπτονταν τους καταυλισμούς συνεχώς, ανέφερε για το Ijlil τον Νοέμβριο του 1948: ”πολλές σκηνές είναι σκισμένες, ότι το στρατόπεδο «δεν είναι έτοιμο για τον χειμώνα», οι τουαλέτες είναι χωρίς σκεπή, καθώς και ότι το κυλικείο δεν λειτουργεί για δύο εβδομάδες”. Αναφερόμενος σε μια προφανώς συνεχιζόμενη κατάσταση, δήλωσε ότι “οι καρποί είναι ακόμα σκάρτοι, το κρέας είναι κακής ποιότητας και τα λαχανικά δεν επαρκούν”.

Επιπλέον, ο Moeri ανέφερε ό,τι είδε με τα μάτια του,«τις πληγές που είχε αφήσει η κακοποίηση της προηγούμενης εβδομάδας, όταν οι φύλακες άνοιξαν πυρ κατά των κρατουμένων, τραυματίζοντας έναν, και χτυπώντας έναν άλλο.”

Όπως δείχνει η μελέτη, το πολιτικό καθεστώς της πλειονότητας των κρατουμένων ήταν σαφές για τους εκπροσώπους της ICRC στη χώρα, οι οποίοι ανέφεραν ότι οι άνδρες που κρατούνταν “αναμφίβολα δεν ήταν ποτέ μέρος ενός κανονικού στρατού”. Τους κρατούμενους που ήταν πολεμιστές, η μελέτη εξηγεί, “ως συνήθως τους πυροβολούσαν με το πρόσχημα ότι είχαν προσπαθήσει να δραπετεύσουν”.

Οι Ισραηλινές δυνάμεις φαίνεται να στόχευαν πάντα αρτιμελείς άνδρες, αφήνοντας πίσω τις γυναίκες, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους -όταν δεν τους έσφαζαν- και η πολιτική αυτή συνεχίστηκε ακόμη και όταν μετέπειτα υπήρχαν χαμηλά επίπεδα στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Συνολικά, όπως τα Ισραηλινά αρχεία δείχνουν και η μελέτη αναφέρει, “Παλαιστίνιοι άμαχοι αποτελούσαν τη μεγάλη πλειοψηφία (82%) των 5950 που αναφέρονταν ως έγκλειστοι στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, ενώ μόνο οι Παλαιστίνιοι (πολίτες συν στρατιώτες) αποτελούσαν το 85%”.

Η απαγωγή ευρείας κλίμακας και φυλάκιση των Παλαιστινίων πολιτών τείνουν να αντιστοιχούν με τις Ισραηλινές στρατιωτικές εκστρατείες. Για παράδειγμα, ένα από τα πρώτα μεγάλα μαντρώματα παρουσιάστηκε κατά την επιχείρηση Danj, όταν 60-70.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τις κεντρικές πόλεις Lydda και Ramleh. Την ίδια στιγμή, μεταξύ του ενός πέμπτου και του ενός τετάρτου του ανδρικού πληθυσμού από αυτές τις δύο πόλεις που ήταν ηλικίας άνω των 15 ετών εστάλησαν σε στρατόπεδα.

Το μεγαλύτερο μάντρωμα των αμάχων ήρθε από τα χωριά της κεντρικής Γαλιλαίας που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Hiram, το Φθινόπωρο του 1948.

Ένας Παλαιστίνιος επιζών, ο Moussa, περιέγραψε στους συγγραφείς όσα είδε εκείνη την εποχή.

”Μας πήραν από όλα τα τριγύρω χωριά: al-Bi’na, Deir al-Asad, Nahaf, al-Rama, και Eilabun. Πήραν τέσσερις νέους άνδρες και τους σκότωσαν πυροβολώντας τους … Μας οδήγησαν με τα πόδια. Έκανε ζέστη. Δεν επιτρεπόταν να πιούμε το οτιδήποτε. Μας πήραν στο (παλαιστινιακό χωριό Δρούζων) al-Maghar, μετά στον (Εβραϊκό οικισμό) Nahalal, στη συνέχεια στο Atlit.

Μια έκθεση του ΟΗΕ της 16ης του Νοέμβρη του 1948 συνήργησε για λογαριασμό του Moussa, αναφέροντας ότι περίπου 500 Παλαιστίνιοι άντρες “μεταφέρθηκαν με εξαναγκαστική πορεία σε ένα Εβραϊκό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Nahlal”.

Διατηρώντας την οικονομία του Ισραήλ με “εργασία σκλάβων”

Η πολιτική της στόχευσης αμάχων, ιδίως «αρτιμελών» ανδρών, δεν ήταν τυχαία, σύμφωνα με τη μελέτη. Αναφέρει, “με δεκάδες χιλιάδες Εβραίων ανδρών και γυναικών, που κάλεσαν για την στρατιωτική τους θητεία, οι άμαχοι Παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι αποτέλεσαν σημαντικό συμπλήρωμα στην Εβραϊκή πολιτική απασχόλησης δυναμικού στο πλαίσιο της νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης για τη διατήρηση της Ισραηλινής οικονομίας», την οποία ακόμη και η αντιπροσωπεία της ICRC είχε σημειώσει στις εκθέσεις της.

Οι κρατούμενοι ήταν αναγκασμένοι να κάνουν δημόσιες και στρατιωτικές εργασίες, όπως αποξήρανση υγροτόπων, να εργάζονται ως υπηρέτες, να συλλέγουν και να μεταφέρουν τις περιουσίες που λεηλάτησαν οι πρόσφυγες, να μετακινούν πέτρες από κατεδαφισμένα σπίτια Παλαιστινίων, να ανοίγουν δρόμους, να σκάβουν χαρακώματα στρατιωτικών, να θάβουν νεκρούς και πολλά άλλα.

Όπως ένας Παλαιστίνιος πρώην κρατούμενος ονόματι Habib Mohammed Ali Jarada περιέγραψε στη μελέτη, “υπό την απειλή όπλου, εξαναγκαζόμουν να εργάζομαι όλη την ημέρα. Τη νύχτα, κοιμόμασταν σε σκηνές. Τον χειμώνα, το νερό έρεε κάτω από τα κρεβάτια μας, που ήταν φτιαγμένα από ξερά φύλλα, χάρτινα κουτιά και κομμάτια ξύλων”.

Ένας άλλος κρατούμενος στο Umm Khalid, ο Marwan Iqab al-Yehiya είπε σε μια συνέντευξη με τους συγγραφείς, “Έπρεπε να κόβουμε και να μεταφέρουμε πέτρες όλη την ημέρα (σε λατομείο). Τροφή μας καθημερινά ήταν μόνο μία πατάτα το πρωί και μισό αποξηραμένο ψάρι τη νύχτα. Χτυπούσαν όποιον δεν υπάκουγε στις διαταγές”. Αυτή η δουλειά συμπληρώνονταν με διάσπαρτες πράξεις ταπείνωσης από τους Ισραηλινούς φρουρούς, καθώς ο Yehiya μιλά για φυλακισμένους που “παρατάσσονταν και διατάσσονταν να γδυθούν ως τιμωρία για την απόδραση δύο κρατουμένων τη νύχτα”.

“(Εβραίοι) Ενήλικες και παιδιά έρχονταν από τα κοντινά κιμπούτς (εβραϊκά κοινόβια) για να μας δουν παραταγμένους και γυμνούς για να γελάσουν. Για εμάς αυτό ήταν το πιο εξευτελιστικό”, πρόσθεσε.

Οι κακομεταχειρίσεις από τους Ισραηλινούς φρουρούς ήταν συστηματικές και διαδεδομένες στα στρατόπεδα, που κατά κύριο λόγο κατευθύνονταν προς τους χωρικούς, τους αγρότες και γενικά στην κατώτερη τάξη των Παλαιστινίων. Αυτό γινόταν, αναφέρει η μελέτη, επειδή οι μορφωμένοι κρατούμενοι “γνώριζαν τα δικαιώματά τους και είχαν την αυτοπεποίθηση να αμφισβητούν με σθένος τους απαγωγείς τους”.

Αυτό που επίσης επισημαίνεται ιδιαίτερα στην μελέτη αυτή είναι το πως οι ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ των κρατουμένων και των δεσμοφυλάκων τους είχαν άλλα αποτελέσματα όσον αφορά τη σχέση μεταξύ τους.

Επικαλούμαστε την μαρτυρία του Kamal Ghattas, ο οποίος συνελήφθη κατά την διάρκεια της Ισραηλινής επίθεσης στη Γαλιλαία, ο οποίος είπε:

Είχαμε μια μάχη με τους δεσμοφύλακές μας. Τετρακόσιοι από εμάς αντιμετωπίσαμε 100 στρατιώτες. Έφεραν ενισχύσεις. Τρεις από τους φίλους μου και εμένα, μας έβαλαν σε ένα κελί. Απείλησαν να μας πυροβολήσουν. Όλη τη νύχτα τραγουδούσαμε τον ύμνο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Μας μετέφεραν στο στρατόπεδο Umm Khaled. Οι Ισραηλινοί φοβούνταν για την εικόνα τους στην Ευρώπη. Η επαφή μας με την Κεντρική Επιτροπή μας και το Mapam (Σοσιαλιστικό Ισραηλινό Κόμμα) μας έσωσε. … Γνώρισα έναν Ρώσο αξιωματικό και του είπα ότι μας πήραν από τα σπίτια μας, ωστόσο ήμασταν άμαχοι, πράγμα που ήταν ενάντια στην Σύμβαση της Γενεύης. Όταν κατάλαβε ότι ήμουν κομμουνιστής, με αγκάλιασε και είπε: “Σύντροφε, έχω δύο αδέλφια στον Κόκκινο Στρατό. Ζήτω ο Στάλιν. Ζήτω η Μητέρα Ρωσία”.

Ωστόσο, οι λιγότερο τυχεροί Παλαιστίνιοι αντιμετώπιζαν πράξεις βίας που περιλάμβαναν αυθαίρετες εκτελέσεις και βασανιστήρια, χωρίς προσφυγή. Οι εκτελέσεις ήταν πάντα στην υπερασπιστική γραμμή της αποτροπής «απόπειρας απόδρασης» – πραγματικής ή προσχηματικής από τους φρουρούς.

Τελικά, μέχρι το τέλος του 1949, οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι απελευθερώνονται σταδιακά μετά από την ισχυρή άσκηση πίεσης από τη Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και άλλες οργανώσεις, αλλά οι απελευθερώσεις ήταν περιορισμένης κλίμακας και πολύ επικεντρωμένες σε ειδικές περιπτώσεις. Κρατούμενοι των Αραβικών στρατών αφέθηκαν στις ανταλλαγές αιχμαλώτων, αλλά οι Παλαιστίνίοι κρατούμενοι μονομερώς εξωθήθηκαν κατά μήκος της γραμμής ανακωχής χωρίς τρόφιμα, προμήθειες ή καταφύγιο, και τους είπαν να περπατήσουν και να μην επιστρέψουν ποτέ.

Δεν θα ήταν πριν το 1955 που το μεγαλύτερο μέρος των Παλαιστινίων αμάχων κρατουμένων θα απελευθερώνονταν επιτέλους.

Η σημασία αυτής της μελέτης είναι πολύπλευρη. Δεν αποκάλυψε μόνο τις πολυάριθμες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και τις συμβάσεις της εποχής, όπως οι κανονισμοί της Χάγης του 1907 και οι Συμβάσεις της Γενεύης του 1929, αλλά δείχνει επίσης πώς το γεγονός διαμόρφωσε την Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ICRC) μακροπρόθεσμα.

Επειδή η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν φιλοπόλεμο Ισραηλινό δράστη που ήταν απρόθυμος να ακούσει και να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και τις συμβάσεις,η ίδια η ICRC έπρεπε να προσαρμοστεί σε ό,τι θεωρούσε ως πρακτικούς τρόπους για να συμβάλει ώστε να διασφαλιστεί ότι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι προστατεύονταν κάτω από τα βασικά δικαιώματα.

Επικαλούμενοι την τελική του έκθεση, η μελέτη του de Reynier, αναφέρει:

Η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού διαμαρτυρήθηκε πολλές φορές επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα αυτών των πολιτών να απολαμβάνουν την ελευθερία τους, εκτός αν κριθούν ένοχοι από δικαστήριο. Αλλά έχουμε αποδεχθεί σιωπηρά το καθεστώς αιχμαλώτων τους διότι με αυτόν τον τρόπο θα απολαμβάνουν τα δικαιώματα που απορρέουν από τη Σύμβαση. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δεν ήταν στα στρατόπεδα, θα είχαν αποβληθεί (σε μια Αραβική χώρα) και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα οδηγούνταν, χωρίς πόρους, στη μίζερη ζωή των προσφύγων.

Τελικά, η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και οι άλλες οργανώσεις ήταν απλά αναποτελεσματικές καθώς το Ισραήλ αγνόησε τις καταδίκες με ασυδοσία, με την συμβολή και την διπλωματική κάλυψη από τις μεγάλες Δυτικές δυνάμεις.

Το πιο σημαντικό, η μελέτη ρίχνει περισσότερο φως σχετικά με την έκταση των εγκλημάτων του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της βάναυσης και αιματηρής γέννησής του. Και “έχουν ακόμη πολλά να ειπωθούν”, όπως σημειώνεται στην κατακλείδα της μελέτης.

“Είναι εκπληκτικό για μένα, και για πολλούς Ευρωπαίους, οι οποίοι έχουν δει τις αποδείξεις μου”, είπε ο Abu Sitta, ”ότι ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας άνοιξε στην Παλαιστίνη τρία χρόνια μετά το κλείσιμό τους στη Γερμανία, και διοικούνταν από πρώην κρατούμενους – υπήρχαν και Γερμανοεβραίοι φύλακες”. Η μελέτη δείχνει ουσιαστικά τις βάσεις και αρχές της Ισραηλινής πολιτικής έναντι των αμάχων Παλαιστινίων που έρχεται με τη μορφή της απαγωγής, σύλληψης και αιχμαλωσίας.

“Αυτή είναι μια κακή αντανάκλαση του ανθρώπινου πνεύματος, όπου οι καταπιεσμένοι αντιγράφουν έναν καταπιεστή εναντίον αθώων ζωών”, πρόσθεσε.

Η μελέτη δείχνει ουσιαστικά τις βάσεις και αρχές της Ισραηλινής πολιτικής έναντι των αμάχων Παλαιστινίων που έρχεται με τη μορφή της απαγωγής, σύλληψης και αιχμαλωσίας. Αυτή η εγκληματικότητα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κάποιος πρέπει απλώς να διαβάσει τις εκθέσεις σχετικά με τους εκατοντάδες Παλαιστίνιους που συνελήφθησαν πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά τον τελευταίο πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα μέσα στο καλοκαίρι του τρέχοντος έτους.

“Η Γάζα σήμερα είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, δεν διαφέρει σε τίποτα από ό,τι στο παρελθόν”, κατέληξε στο συμπέρασμα ο Abu Sitta στο αγγλόφωνο Al-Akhbar.

Πηγή: 

http://english.al-akhbar.com/node/21763