Η θέση της γυναίκας στον χριστιανισμό

Το σωστό κατά τον Παύλο για έναν άνδρα είναι να μην αγγίξει ποτέ του γυναίκα! 

Συμβιβάζεται όμως με την κατώτερη ηθικά λύση της μονογαμίας, για να αντιμετωπίσει την... πορνεία. Επίσης συμβουλεύει τις χήρες να μείνουν όπως αυτός, δηλαδή άγαμες. Για την αντιμετώπιση όμως της ερωτικής επιθυμίας, κάνει την παραχώρηση να επιτρέψει και σε αυτές το γάμο.

Ο γάμος δηλαδή παρουσιάζεται ως «αναγκαίο κακό» για την αποτροπή της αχαλίνωτης σεξουαλικότητας, ενώ για «προγαμιαίες σχέσεις» ούτε λόγος... Αν όλοι είχαν την ίδια άποψη (ευτυχώς για μας δεν την είχαν), τότε μάλλον το ανθρώπινο είδος θα είχε εξαφανιστεί!

Ο ΙΖ' κανόνας της τοπικής συνόδου της Γάγγρας (340μ.χ.) που δεν έχει καταργηθεί έως σήμερα, απαγορεύει στις γυναίκες να κουρεύουν τα μαλλιά τους. Μερικά χρόνια αργότερα ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (ο επονομαζόμενος Μέγας) διέταξε με νομοθεσία να εκδιώχνονται από την εκκλησία οι γυναίκες που έχουν κοντά μαλλιά, ενώ αν κάποιοι αρχιερείς τύχει και τις δεχθούν, να καθαιρούνται.
Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Πατέρων της εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη, γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μία γυναίκα, αν λάβουμε υπ' όψην μας ποιά είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι'αυτήν».

Ο Μέγας Αθανάσιος υποστηρίζει «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν'αποφασίζει κανείς («α περί ειδωλολατρείας» από το έργο του «κατά Ελλήνων»)
Ο Μέγας Βασίλειος (ο Αγιοβασίλης) περιγράφει τις σχέσεις των δύο φύλων στο πλαίσιο της ορθόδοξης οικογένειας: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα, η αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρη άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, κανών Θ). Επομένως σύμφωνα με την Ορθοδοξία η εκμετάλλευση, ο ξυλοδαρμός και η υποβάθμιση – γενικότερα- της συζύγου είναι έργο ευλογημένο.

Ο λόγος του Ιωάννη του χρυσόστομου ξεχειλίζει από μίσος κατά των γυναικών. Στο «προς τους έχοντας παρθένουν συνεισάκτους» διαβάζουμε:
«Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κορη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Eίναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ'όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάρι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί ".

Ο χριστιανισμός δεν βελτίωσε, αλλά τουναντίον προσπάθησε -και για αρκετούς αιώνες το είχε καταφέρει- να ρίξει τη γυναίκα στο χαμηλότερο σκαλί της κοινωνίας, θεωρώντας την κατώτερο ον και υπαίτια για όλα τα κακά της ανθρωπότητας. Ας δούμε τις βασικότερες επίσημες χριστιανικές θέσεις έναντι της γυναίκας:

Κάθε γυναίκα με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται.. Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται.. Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, ας καλύπτεται.. Κάθε άνδρας έχων καλυμένη την κεφαλή του εξευτελίζεται.. Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή του, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθει ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα.. Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ'αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται, καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει.. Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους (Α' προς Κορινθίους, ια' 4-12,ιδ' 31-40).

"Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μια λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μη γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ' Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»)

Η γυναίκα για την Ορθόδοξη εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ό,τι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί αιτία μολύνσεως όχι μόνο για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Γι'αυτό εξαίρονται εκείνοι που «δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες, γιατί είναι παρθένοι» (Αποκάλυψη, ιδ'4). Αν νομίσετε ότι το απόσπασμα αυτό μιλά για ερωτική συνεύρεση, γυρίστε την καινή διαθήκη σας πιο μπροστά, στον Ματθαίο (ε' 28) και διαβάστε τα λόγια του ίδιου του Ιησού: «κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του».

Ο ΙΑ' κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (βλ. «Πηδάλιον») επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4000 σύνολο) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα, που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί».
Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς, όσον αφορά στην επίσημη θέση του χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα: «η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α' προς κορινθίους, ζ'4). «οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Κολοσσαείς,γ'18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες σοτυς άνδρες τους» (Α' Πέτρου,γ'1). Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σας, αγαπητές αναγνώστριες η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννοήσατε καλώς τη σημασία του, σας πληροφορώ πως σημαίνει «εξ-ουσιάζομαι» «υποδουλώνομαι».
Παλαιά Διαθήκη, ιερό βιβλίο των ορθόδοξων χριστιανών, Δευτερονόμιο κβ΄ 21: «Να λιθοβολείται η θυγατέρα του λαϊκού όταν πορνεύσει». Αλλά και μη τα χειρότερα, Λευϊτικό κα΄. θ΄: «Θυγατέρα ανθρώπου ιερέως εάν βεβηλωθεί πορνεύοντας.... επί πυρός κατακαυθήσεται».

Ο επίσκοπος Γάζης Πορφύριος, σε εκτέλεση του «ες έδαφος φέρειν» του Αρκαδίου, το 401μ.χ. κατέστρεψε όλα τα αγάλματα και τα έργα τέχνης, τις δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες και ισοπέδωσε όλους τους ελληνικούς ναούς της πόλης. Όπως γράφει ο συναξαριστής του Μάρκος ο Διάκονος, όταν ο Πορφύριος πυρπόλησε και κατέστρεψε το Μαρνείον (ξακουστό ναό του Διός στη Γάζα) χρησιμοποίησε τα μάρμαρά του για την πλακόστρωση του δρόμου. Όπως περήφανα είπε ο ίδιος: «Για να πατούν όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και γυναίκες και γουρούνια και άλλα ζώα»! (Βίος Πορφυρίου).

O..."άγιος" Ισαάκ ο Σύριος: «Είναι καλύτερο να φας δηλητήριο, παρά να συμφάγεις με μιά γυναίκα, και αν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου»!
Κοσμάς ο Αιτωλός (σελ. 25): «Αν σ' ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μιά γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι εκεί που είναι η γυναίκα...»!
Και επίσης, καλά θα κάνουν οι γυναίκες να μάθουν ότι μόλις το 1545 μ.Χ., στη Σύνοδο του Τρέντο η Καθολική Εκκλησία αποδέχτηκε ότι οι γυναίκες έχουν ψυχή... ''

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/

Point of view: Η αμφισβήτηση ως προϋπόθεση ελευθερίας

Point of view: Η αμφισβήτηση ως προϋπόθεση ελευθερίας: Αμφισβήτηση δεν είναι βέβαια η καταναγκαστική τάση για απόρριψη των πάντων. (Αυτή μπορεί να είναι μία αρρωστημένη της μορφή.) «Μα κ...

- Θέματα - Ηρακλείτεια Διαλεκτική

- Θέματα - Ηρακλείτεια Διαλεκτική

ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΙΔΕΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗ-ΗΡΑΚΛΕΙΤΕΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

(του Κώστα Ντουντουλάκη)

Ο "ιδεοκράτης" Πλάτων εδίδασκε πως μόνο με την διαίσθηση και την υψηλή πνευματική εξάσκηση προσεγγίζει κανείς την αλήθεια γιατί όλα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις και την λογική μας είναι σαν σκιές των αληθινών πραγμάτων. (Περιβόητη η σχετική αλληγορία του για μια σπηλιά στην οποία οι εντός αυτής βλέπουν μόνο τις παραμορφωμένες σκιές των αντικειμένων που είναι ή περνούν έξω από αυτήν).
-Οι "φυσιοκράτες" φιλόσοφοι (Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης,Ηράκλειτος*, Δημόκριτος μα και ο Αριστοτέλης κλπ) διαφωνούσαν και δίδασκαν το απολύτως αντίθετο!
Ότι βάση όλων των ιδεών (ή ιδεοληψιών) μας για τα πάντα είναι η υλική πραγματικότητα που υπάρχει αντικειμενικά ανεξάρτητα από την όση και όποια πλάνη των αισθήσεών μας και από το πώς και πόσο την κατανοούμε υποκειμενικά.
Διακήρυξαν με απτά και ορθολογικά παραδείγματα την δυνατότητα ανακάλυψης βήμα βήμα, σε ένα αιώνιο ερευνητικό ταξίδι χωρίς τέλος, της επιμέρους έστω, μα απόλυτα χρηστικής,πρακτικά εφαρμόσιμης και έτσι αποδείξιμης και όχι αποφθεγματικής και δογματικής σαν την ιδεοκρατία του Πλάτωνα, επιστημονικής αλήθειας για την Φύση, την γνωσιμότητα μέσω της επίπονης, συχνά αντιφάσκουσας με παλαιότερα δεδομένα, δύσκολης, σχετικής και μεταβαλλόμενης με νεότερα δεδομένα, επιστημονικής έρευνας και ανακάλυψης. 

Γιαυτό και είναι μη δογματική αλλά διαλεκτική (μόνο) η φυσιοκρατική φιλοσοφία! 

Αυτή επαληθεύεται εξάλλου με όλα τα επιτεύγματα (θετικά και αρνητικά) της επιστημονικής γνώσης. Όλα τα τεχνικά μέσα που χρησιμοποιούμε, από τα πιο απλά ως τα πιο περίπλοκα, η διαστημική τεχνολογία, η ηλεκτρονική τεχνολογία είναι επιτεύγματα της επιστημονικής έρευνας και όχι δα της ...διαίσθησης και της ...ενόρασης! Με αυτές ασχολούνται τα ...μέντιουμ.

 Όσον αφορά  τον χαρακτήρα και την ανασφάλεια του ίδιου του κατά τ΄ άλλα μεγάλου φιλοσόφου  Πλάτωνα ως προς  την ( εξωραϊζόμενη κι εκθειαζόμενη από συστήματα εξουσίας που έχουν συμφέρον να μη σκεπτόμαστε με διαλεκτικό ορθολογισμό) δογματική  αγνωστικιστική κατ΄ουσίαν ιδεοκρατία του, μιλά γιαυτό  η κάθε άλο παρά αρμόζουσα σε ελεύθερο και ανώτερο  πνεύμα  πράξη του, της καύσης των συγγραμμάτων του Δημόκριτου! Κανείς φυσιοκράτης φιλόσοφος, αντίθετα με την θλιβερή πλατωνική αυτή ηθική, δεν έκαψε ποτέ συγγράμματά του... 

Θεωρούσαν ανήθικο και απόδειξη έλλειψης λογικών επιχειρημάτων το να μην αντικρούεις την αντίθετη άποψη με λόγο και αντίλογο αλλά προσπαθώντας είτε να την αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις είτε (ακόμα χειρότερα) απαγορεύοντάς την και βίαια φερόμενος προς αυτήν...

*Ο Ηράκλειτος μίλησε και η σκέψη μορφώθηκε! «Η σκέψη αρθρώθηκε», γράφει ο Κώστας Αξελός, έγινε λόγος. 
Μέσα σ’ αυτό που καλείται αδιευκρίνιστα «περιέχον», υπάρχει ο άνθρωπος. Μα δεν υπάρχει μόνο αυτός. 
Τίποτα αποσπασματικό, τίποτα απομονωμένο και μερικό δε θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τη μόνη αλήθεια που είναι ότι όλα είναι ένα.
«ουκ εμού, αλλά του λόγου ακούσαντες σοφόν έστιν εν πάντα είναι» (απ. 50)
Η αλήθεια ενυπάρχει στην ολότητα και είναι η ολότητα. 
Μέσα στο όλον που αλλιώς ονομάζεται Κόσμος, τα πάντα γίνονται, είναι, δημιουργούνται, αποκτούν νόημα σε ένα αέναο, διαρκώς μεταβαλλόμενο και αλληλεπιδρόν γίγνεσθαι των μερών και του όλου. 
Ο Κόσμος αυτός είναι αιώνιος. Δεν έχει αφετηρία ούτε τέρμα χρονικό.Δεν υπήρξε κάποια στιγμή "δημιουργίας" του.
Ο κορυφαίος όλων των ζώντων αστροφυσικών Στήβεν Χώκιν, σε αυτό ακριβώς το επιστημονικά αποδεικνυόμενο κατ΄αυτόν συμπέρασμα κατέληξε μετά από έρευνα και μελέτη δεκαετιών και το διακηρύσσει σήμερα, όπως έπραξαν και πολλοί άλλοι κορυφαίοι ξένοι και Έλληνες σύγχρονοι φυσικοί.
«Κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων, ουδέ τις θεών μήδ΄ ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» όπως ακριβώς δίδαξε ο Ηράκλειτος... (απ. 30)

Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ" ΤΩΝ ΑΙΜΟΣΤΑΓΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ

Απολύτως συγκεκριμένα, σταχυολογούμε ανάμεσα σε εκατοντάδες παρόμοια ...απείρου κάλους διεστραμένα εγκληματικά και πορνογραφικά εδάφια των αιμοσταγών σιωνιστών, που δολοφόνησαν τον Ιησού ακριβώς γιατί επεχείρησε να καταργήσει αυτό το αίσχος με μιαν απολύτως αντίθετη διδασκαλία πανανθρώπινης αγάπης και δικαίωσης των φτωχών,  και εξαθλιωμένων :

Ο Αβραάμ εκδίδει την γυναίκα του Σάρρα δυο φορές ως αδελφή του! Γένεσις 12..13-18 & 20.1-3
Επαναλαμβάνει ακριβώς το ίδιο ο Ισαάκ με την γυναίκα του Ρεβέκκα! Γένεσις 26.7
Ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι! «Και έσται υμίν, εις χολέραν» Ο΄ Αριθμοί 11.20. 
Ένα διεστραμμένο  ρεμάλι (ο προφήτης Ελισαίος) καταριέται ...στο όνομα του Κυρίου, σαράντα δυο παιδάκια και τα έφαγαν αρκούδες! Μασ. Β΄ Βασιλ. Β΄23,24 !!!
Γιατί στην Βίβλο διαβάζουμε το απίστευτα βαρβαρικό: «ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί όταν ιδεί την εκδίκηση, και τους πόδας αυτού (Ο΄τας χείρας αυτού) θέλει νίψει εν τω αίματι του ασεβούς (Ο΄ αμαρτωλού)» Μασ. Ψαλμοί 58.10 (ή ΝΗ΄10) Ο΄ Ψαλμοί 57.11.
Γιατί με τις ευλογίες του Γιαχβε: «δέκα χιλιάδας ζωντανούς αιχμαλώτους οι Ιουδαίοι τους κατεκρήμνιζον από του άκρου του κρημνού, ώστε πάντες διερράγησαν»! Β΄ Χρονικών 25.12. 
Τι σημαίνουν οι πορνογραφικές περιγραφές για γαϊδουρινά μόρια και χυσίματα γαιδάρων στην Βίβλο; (Βλέπε περί Οολά και Οολιβά), Ιεζεκιήλ 23.1-34
Αν ο Μωυσής πήγε στην Αίγυπτο, έχοντας μαζί του έναν καλό "θεό", που σκότωσε αδιακρίτως ψαριά, ζώα και αμέτοχους Αιγύπτιους, τότε... ένας αληθινά κακός "θεός"... τι παραπάνω θα έκανε στην Αίγυπτο;... 
Γιατί ο Μωϋσής φεύγοντας από τη Αίγυπτο με τον λαό του, πηγαίνει προς την θάλασσα του κόλπου Σουέζ και περιμένει εκεί τον Φαραώ; Γιατί σκίζει την θάλασσα αυτή για να περάσει απέναντι, αφού δίπλα ακριβώς υπήρχαν χιλιόμετρα ολόκληρα από περάσματα και τίποτε δεν τον εμπόδιζε να συνεχίσει ανενόχλητος την φυγή του προς το Σινά;... 
Γιατί ο Μωϋσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις; Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ; 
Τί είναι τά κάτοθι περιγραφθέντα υλικά στήν Παλαιά Διαθήκη : 
Ερυσίβη (φυτικό L.S.D.) Δευτ. 28.22,48
Μανδραγορας: Γεν. 30.14.
Νάρδος Ασμ.ασμ.1.12.
Άψινθος Αποκάλ. 9.4
Ύδωρ χολής Ιερεμίας (23.15).

«Θέλω ψωμίσει αυτούς αψίνθιο και θέλω ποτίσει αυτούς ύδωρ χολής»
"Λοιμός" (23 φορές στα 39 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης)

"Μόλυνση" –σμος = δεκάδες φορές στην Π.Δ.
Αλήθεια... τι θέλει να πει ο ποιητής;

Παλαιά Διαθήκη: Μασ. & Ο΄ Δευτερονόμιο. 14. 21.

«Ουδέν θνησιμαίον [1] θέλετε τρώγει,
εις τον ξένον τον εντός των πυλών σου
θέλεις δίδει αυτά, δια να τρώγη αυτό
ή θέλεις πωλεί αυτό εις αλλογενή
διότι λαός άγιος είσαι...

Μήπως σας θυμίζει αυτό τη συνταγή:

«Ειναι γραμμένο.
Δική μου είναι η εκδίκηση λέει ο Κύριος...
πεινά ο εχθρός σου; τάιζε αυτόν
διψά ο εχθρός σου; πότιζε αυτόν.
Διότι τούτο ποιών
θέλεις συσσωρεύσει άνθρακας πυρός
επί την κεφαλήν αυτού»;

Παροιμίες 25.21 & Προς Ρωμαίους 12.20

Χείλων ο Λακεδαιμόνιος, ο σοφός με τα περισσότερα γνωστά ως σήμερα αποφθέγματα : «Εγγύα παρά δ` άττα»: Η εγγύηση του δανεισμού φέρνει στην καταστροφή...

Ο Χίλων ή Χείλων o Λακεδαιμόνιος υπήρξε ένας από τους επτά σοφούς, ίσως ο επιφανέστερος, της αρχαιότητας αν και κατ΄ουσίαν άγνωστος για το άλλων στόχων διαχρονικό νεοελληνικό εκπαιδευτικό  σύστημα...

. Γεννήθηκε στην Σπάρτη* το 600 π.Χ και ήταν υιός του Δαμαγέτου. 

Διετέλεσε έφορος της Σπάρτης το 566 π.Χ. και υπήρξε νομοθέτης, πολιτικός και ελεγειακός ποιητής.

Υπήρξε περιώνυμος για την βραχυλογία του (λακωνισμό) η οποία αποτελούσε κατά τους αρχαίους χρόνους το γνώρισμα των Λακεδαιμονίων. Ήταν άνδρας μοναδικής σοφίας, θαυμαστός για την ευθυκρισία του, ενάρετος, ηθικός, σοβαρός και βαθυστόχαστος.

Όταν τον ρώτησαν τι είναι πιο δύσκολο στον άνθρωπο, απάντησε: 

«Τα απόρρητα σιωπάν, χολήν ευ διαθέσθαι και αδικούμενον δύνασθαι φέρειν». Δηλαδή,

"Το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο, είναι να κρατά μυστικά, να συγκρατεί τα νεύρα του και να υποφέρει την αδικία".

Απεβίωσε στην Πίσα της Σικελίας, σε ηλικία 80 ετών από υπερβολική χαρά, όταν αγκάλιασε τον γιο του, ο οποίος γύρισε από τους Ολυμπιακούς αγώνες, νικητής στο άθλημα της πυγμαχίας. Το δε επίγραμμα που χάραξαν στον τάφο του έλεγε:

 «Μακάρι κι εμείς να είχαμε τέτοιο θάνατο».

Μετά τον θάνατό του, οι Σπαρτιάτες, έστησαν άγαλμα στη βάση του οποίου χάραξαν το ακόλουθο επίγραμμα:

 «Τόνδε δορυστέφανος Σπάρτα Χείλων εφύτευσεν, ός επτά σοφών πρώτος έφυ σοφός», 

που σημαίνει: 

«Αυτόν εδώ τον Χείλωνα,  που αναδείχθηκε πρώτος κατά τη σοφία από τους εφτά σοφούς γέννησε η δοξασμένη στους πολέμους  Σπάρτη».

Στην δε προμετωπίδα του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, αναγράφονται τα τρία γνωστότερα ρητά του: 

* «Μηδέν άγαν», δηλαδή «Τίποτε καθ` υπερβολή» (Μην υπερβάλλεις στα λόγια ή στις πράξεις)

 * «Γνώθι σ’ αυτόν» (Γνώρισε τον εαυτό σου)

 * «Εγγύα παρά δ` άττα» (Η εγγύηση-δηλαδή ο δανεισμός- φέρνει στην καταστροφή).

Αποφθέγματα Χείλωνα του Λακεδαιμονίου

Γνώθι σαυτόν. Να γνωρίζεις τον εαυτό σου.

Ατυχούντα μη επιγελάν. Εκείνον που ατύχησε να μην τον περιγελούμε.

Κάλλιστον είναι βασιλέα τον μη μόνον του φοβερόν είναι φροντίζοντα. Πολύ κακός είναι ο βασιλιάς εκείνος, ο οποίος φροντίζει να προξενεί μόνο φόβο.

Τον άρχοντα χρήναι μηδέν φρονείν θνητόν αλλά πάντ’ αθάνατα. Ο άρχων πρέπει να μην σκέπτεται σαν θνητός, αλλά σαν αθάνατος.

Γήρας τιμάν. Να τιμάς τα γηρατειά.

Τον τεθνηκότα μη κακολογείν. Εκείνον που έχει πεθάνει μην τον κακολογείς.

Ταχύτερον επί τας ατυχίας των φίλων η επί τας ευτυχίας πορεύεσθαι. Να πηγαίνεις πιο γρήγορα στις δυστυχίες των φίλων σου, παρά στις ευτυχίες.

Ζημίαν αιρείσθαι μάλλον, ή κέρδος αισχρόν. Η μεν άπαξ ελύπησε. Το δε δια παντός. Να προτιμάς την ζημιά από το αισχρό κέρδος. Διότι η μεν ζημιά προξενεί μία φορά λύπη, ενώ τέτοιου είδους κέρδος σε λυπεί συνεχώς.

Γλώττης κρατείν και μάλιστα εν συμποσίω. Να συγκρατείς την γλώσσα σου, προπάντων σε συμπόσια.

Μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας. Να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις.

Χρόνου φείδου. Να ξοδεύεις με σύνεση τον χρόνο σου.

Μηδέν άγαν. Μην καταφεύγεις σε υπερβολές.

Σπεύδε βραδέως. Συντόμευε ότι κάνεις, αλλά χωρίς να βιάζεσαι πάνω σ` αυτό.

Μη επιθυμείν αδυνάτων. Μην επιθυμείς όσα είναι αδύνατον να πετύχεις.

Θυμού κράτει. Να συγκρατείς τον θυμό σου.

*Σημ. "Αντίλογου": 

Στην Σπάρτη, την ..."απολίτιστη" κατά την αλαζονική των αρχόντων της τότε Αθήνας μα και και κατά την σημερινή προπαγάνδα των ιδεολογικών επιτελείων των "οικονομιών της αγοράς".

Στην Σπάρτη των μετά τη νομοθεσία του εμπνευσμένου από το Μινωικό καθεστώς Λυκούργου "Ομοίων"-όλων περιουσιακά και κοινωνικά ίσων ελευθέρων ανδρών μα και, όπως στην Μινωική Κρήτη των γυναικών, σε πλήρη αντίθεση με την Αθήνα.

Την Λακωνική Πολιτεία, την μόνη θεωρούμενη (αποσιωπούμενο κι αυτό από την προπαγάνδα των υπέρμαχων της ταξικής κοινωνίας "δημοκρατών") από τους Πλάτωνα και Αριστοτέλη ως πλησιάζουσα την ιδανική Πολιτεία!

Αυτήν του σοφού "Λακωνίζειν", αυτήν που δημιούργησε ως και τον δωρικό ρυθμό, αυτό με τον οποίο οι σπαρασσόμενοι από εσωτερικές ταξικές αντιθέσεις και ίντριγκες Αθηναίοι έχτισαν τον Παρθενώνα (ανύπαρκτος οιοσδήποτε "αθηναϊκός ρυθμός"...) με αρχιτεχνίτες από άλλες πόλεις και προπαντός, με τα κλεμμένα χρήματα του πρώην Ταμείου της Δήλου, των μάταια διαμαρτυρόμενων γιαυτό , μα και άγρια τιμωρηθέντων από αυτούς, όπως οι δύστυχοι Μήλιοι και οι Λέσβιοι, "συμμάχων" τους...

Μαζική ανεξέλεγκτη μετανάστευση,λαϊκός διεθνισμός και ηθικολογία

.
του Κώστα Ντουντουλάκη

Καμιά σχέση  δεν έχει η από αρχαιοτάτων χρόνων πατροπαράδοτη για τον λαό μας φιλοξενία ενός ή κάμποσων, λίγων, με την σημερινή ανεξέλεγκτη και χωρίς δυνατότητα εξασφάλισης ανθρώπινων συνθηκών προσωρινής έστω παραμονής, μετανάστευση δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων...
Η αποσπασματική παράθεση επιλεγμένων ιστορικών παραδειγμάτων, ειδικά όταν αγνοεί ταν βασικό νόμο της αριστοτελικής και μαρξιστικής διαλεκτικής φιλοσοφίας ότι "η ποσοτική σώρευση δημιουργεί ποιοτική αλλαγή..." στρέφεται εναντίον αυτής της τραβηγμένης από τα μαλλιά επιχειρηματολογίας! Γιατί "απολογητικά" προς μια ηθικολογία που αγνοεί την ουσία τής πολιτικής ηθικής, καμώνεται πως αγνοεί την απόλυτη ιστορική αλήθεια ότι ποτέ οι μαζικές (λόγω φτώχειας ή πολέμων πάντα προφανώς) μετακινήσεις πληθυσμών δεν ήταν καλοδεχούμενες από τους γηγενείς οποιασδήποτε περιοχής.
Η αιτία του φαινομένου είναι υλικότατη και όχι ιδεολογική.
Είναι οι υπαρκτές δυστυχώς αντιθέσεις, συμφέροντα,βιώματα.
Όση ηθικολογια κι αν αντιπαρατάξει κανείς σε ένα φυσικό ή κοινωνικό φαινομενο, αερολογεί...
Μόνη θεραπεία είναι η πάλη κατά των αιτίων μαζικού ξεριζώματος ανθρώπων απ΄τις πατρίδες τους.
Η αλληλοβοήθεια των λαών (αυτό είναι λαϊκός διεθνισμός) στην πάλη κάθε λαού για ειρήνη, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη στον τόπο του!
Με προσπάθεια συλλογικής συνεργασίας όλων των τίμιων ανθρώπων της γης κατά των εμπόρων και μακελάρηδων των λαών (ΗΠΑ/ΕΕ/ΝΑΤΟ κύρια...) για έναν καλύτερο κόσμο..

Nuccio Ordine, Η χρησιμότητα του άχρηστου

Nuccio Ordine, Η χρησιμότητα του άχρηστου, μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2014, ISBN: 978-960-505-138-9.

Απόσπασμα (συνίσταται η ανάγνωση ολόκληρου του βιβλίου): 

[σελ. 106] Αντίθετα, σε μια χαμένη ανθρωπότητα που έχει χάσει την ουσία της ζωής, ο Ευγένιος Ιονέσκο απευθύνει κάποιες εξαιρετικές σκέψεις, σήμερα πιο επίκαιρες από ποτέ. Σε μια διάλεξη που έδωσε τον Φεβρουάριο του 1961 παρουσία άλλων συγγραφέων, ο μεγάλος δραματουργός επαναβεβαιώνει πόσο πολύ έχουμε ανάγκη από την αναντικατάστατη αχρηστία.

Παρατηρήστε τον κόσμο να τρέχει πολυάσχολος στους δρόμους. Δεν κοιτάζουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ανήσυχοι, με τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος, σαν σκυλιά. Προχωράνε ευθεία, αλλά πάντα χωρίς να κοιτάζουν μπροστά τους, διότι καλύπτουν μια διαδρομή ήδη γνωστή τους, μηχανικά. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου αυτό συμβαίνει. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οικουμενικός, είναι ο πολυάσχολος άνθρωπος που δεν έχει χρόνο, που είναι φυλακισμένος από την ανάγκη, που δεν κατανοεί πως ένα πράγμα μπορεί να μην είναι χρήσιμο· που δεν κατανοεί ούτε πως, στην πραγματικότητα, το χρήσιμο μπορεί να είναι άχρηστο, καταπιεστικό βάρος. Αν δεν καταλάβουμε τη χρησιμότητα του άχρηστου, δεν θα καταλάβουμε την τέχνη· και μια χώρα που δεν καταλαβαίνει την τέχνη είναι μια χώρα σκλάβων ή ρομπότ, μια χώρα δυστυχισμένων [σελ. 107] ανθρώπων, ανθρώπων που δεν γελάνε και δεν χαμογελάνε, μια χώρα χωρίς πνεύμα· όπου δεν υπάρχει χιούμορ, όπου δεν υπάρχει γέλιο, υπάρχει οργή και μίσος.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, που δεν έχει πλέον χρόνο να σταθεί στα μη χρήσιμα πράγματα είναι καταδικασμένος να μετατραπεί σε άψυχη μηχανή. […]

Nuccio Ordine, Η χρησιμότητα του άχρηστου, μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2014,σελ. 106-107 (απόσπασμα

TILL THE HALT: ΣΕΚ Το "Εργατικό κόμμα" της Αστικής Τάξης

TILL THE HALT: ΣΕΚ Το "Εργατικό κόμμα" της Αστικής Τάξης: Με το ΣΕΚ έχω ασχοληθεί πάρα πολύ και ο λόγος είναι οι θέσεις που πήρε στα ζητήματα της Συρίας και της Ουκρανίας. Δηλαδή την στήριξη στις...

Έκανε «κωλοτούμπα» ο Λένιν;

Σημ. Αντίλογου: Επειδή σε όλα τα φασιστικά μπλοκ οργιάζει η ακροδεξιά γκαιμπελική προπαγάνδα περί ...."χρηματοδότησης των μπολσεβίκων από τους Γερμανούς" το 1917-18 όσοι δεν θέλουν να τρώνε κουτόχορτο ας μάθουν λίγη (αποκρυπτόμενη από την καπιταλιστική ιστοριογραφία, αλλά εύκολα προσβάσιμη σε όποιον ερευνά λιγάκι) ιστορία:

• 
  

•  
•  
• 
• -

Στις 3 Μαρτίου 1918 η νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων υπέγραφε μετά από δύο μήνες διαπραγματεύσεων με τις δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Βουλγαρία) την περίφημη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Με αυτή τη συνθήκη τερματιζόταν η συμμετοχή της Ρωσίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρά της Τριπλής Συμμαχίας. Οι όροι της συμφωνίας ήσαν τρομερά επώδυνοι για τη ρωσική κυβέρνηση. Η Ρωσία παραχωρούσε τις χώρες της Βαλτικής στη Γερμανία και την περιοχή Καρς Ομπλάστ στον Νότιο Καύκασο στην Τουρκία. Επιπλέον, η Ρωσία ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει το αστρονομικό ποσό των έξι δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων ως αποζημιώσεις στη Γερμανία.

Αποτελούσε η υπογραφή αυτής της συνθήκης μία «κωλοτούμπα» των Μπολσεβίκων ή συνέχιση της πολιτικής τους;

Είναι αλήθεια ότι η αγκιτάτσια των Μπολσεβίκων, καθ' όλη τη διάρκεια του 1917, πρόβλεπε την έξοδο από τον πόλεμο και την υπογραφή μιας «έντιμης συνθήκης» με τη Γερμανία. Όμως ποτέ δεν είχαν δεχθεί ότι θα προέβαιναν σε εδαφικές παραχωρήσεις ή ότι θα κατέβαλαν πολεμικές αποζημιώσεις. Μάλιστα, όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς, τα σχέδια τα οποία υπέβαλαν προέβλεπαν τον τερματισμό των εθροπραξιών και την απόσυρση των δυνάμεων του Άξονα. Κάτι το οποίο απλά απέρριψαν αμέσως οι Γερμανοί, οι οποίοι ευθύς εξαρχής ζητούσαν εδαφικές παραχωρήσεις και πολεμικές αποζημιώσεις.

Όμως τους γερμανικούς όρους απέρριπτε ασυζητητί η Κεντρική Επιτροπή των Μποσλεβίκων που μάλιστα υπό την επιροή της αριστερής αντιπολίτευσης (Νικολάι Μπουχάριν, Καρλ Ράντεκ) ζητούσε τη συνέχιση του πολέμου ως «Επαναστατικού Πολέμου» που, όπως πίστευαν, θα οδηγούσε σε ξεσήκωμα των προλετάριων στη Γερμανία. Ο μόνος που διαφωνούσε με τις απόψεις της πλειοψηφίας ήταν ο Βλαδίμηρος Ίλιτς που (για λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω) ήταν υπέρ της άμεσης υπογραφής της συμφωνίας με οποιεσδήποτε παραχωρήσεις. Να σημειωθεί, επίσης, ότι και οι άλλες επαναστατικές δυνάμεις, όπως οι Μενσεβίκοι και οι Κοινωνικοί Επαναστάτες ήταν υπέρ της συνέχισης του πολέμου εναντίον των «Πρώσων βαρβάρων» όπως τους αποκαλούσαν.
Όμως, όπως είδαμε, οι Γερμανοί απέρριψαν τις προτάσεις των Μπολσεβίκων και ανέλαβαν άμεσα στρατιωτικές επιχειρήσεις. Μετά από μερικούς μήνες και μπροστά στον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάρρευσης της Επανάστασης η Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων με πλειοψηφία ενός (!) συντάχθηκε με την άποψη του Λένιν και προχώρησε στην υπογραφή της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Στην ομιλία του ο Λένιν κάλεσε την ΚΕ να εγκαταλείψει τις «θεωρητικολογίες» και να υπογράψει τη συμφωνία, αν ήθελαν να διασφαλίσουν το μέλλον της Επανάστασης, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για «κωλοτούμπα» τόσο φυσικά από τους αστούς που συντάσσονταν με τις αστικοδημοκρατικές δυνάμεις του Κερένσκι, όσο και τους επαναστάτες Μενσεβίκους και Κοινωνικούς Επαναστάτες.

Ήταν, όμως, «κωλοτούμπα»;

Όχι. Αντίθετα, ήταν μία πολιτική που απέρρεε και εντασσόταν πλήρως στη στρατηγική του «επαναστατικού ντεφετισμού» του Λένιν. Σύμφωνα με αυτή τη στρατηγική, εκείνο που προείχε ήταν να σταθεροποιηθεί στην εξουσία η νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Αυτό που χρειαζόταν ήταν να της δοθεί «μία ανάσα», προκειμένου να εγκαθιδρύσει τις δομές που θα διαιώνιζαν την εξουσία της. Χρειαζόταν να έχει όλες τις δυνάμεις της διαθέσιμες ώστε να τις στρέψει στην εξόντωση των «πλουτοκρατών», των «ανθρώπων του χτες», των «κουλάκων» και γενικώς όλων αυτών που συγκροτούσαν τους «βρακ ναρόδνι» («Εχθρούς του Λαού») – στους οποίους συμπεριελήφθησαν όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι πρώην συναγωνιστές, όπως οι Μενσεβίκοι, οι Αναρχικοί, οι Κοινωνικοί Επαναστάτες οι ναύτες της Κρονστάδνης κ.ά. Μπροστά, λοιπόν, σε αυτόν τον στόχο ο Λένιν ήταν έτοιμος να κάνει κάθε είδους παραχωρήσεις στον «εξωτερικό» εχθρό. Ο ένας και μοναδικός στόχος ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή του «εσωτερικού εχθρού».

Η συνθήκη, λοιπόν, με τους Γερμανούς και οι επαχθείς όροι που τη συνόδευαν επ' ουδενί λόγο δεν αποτελούσε «κωλοτούμπα», για την οποία τον κατηγορούσαν οι αφελέστατοι πολιτικοί του αντίπαλοι. Ήταν αντίθετα μία εξαιρετικά ευφυής κίνηση που του επέτρεψε να θέσει τα πανίσχυρα θεμέλια του καθεστώτος που ονειρευόταν.
(του Τάκη Μίχα)

Ο ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ»

Ο ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ»

ΦΑΤΣΟΒΙΒΛΙΟ, ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ...ΈΠΕΑ ΠΤΕΡΌΕΝΤΑ*

(Κοινοποίηση εδώ από την σελίδα μου στο φέισμπουκ)

Απέραντη πνευματική φτώχεια, θλιβερή ψυχική φτήνεια, κομπλεξικός ναρκισσισμός, εγωπαθής ανασφάλεια και γελοία, μανιώδης εγωκεντρική προβολή του φαίνεσθαι κυριαρχεί σε πλείστα όσα χρονολόγια (ή μάλλον ...φωτογραφολόγια-κενολόγια) εδώ μέσα, όπως κάθε στοιχειωδώς αισθητικά νοήμων άνθρωπος διαπιστώνει καθημερινά.
-Ευτυχώς υπάρχουν όμως και οι φωτεινές εξαιρέσεις!
Μερικές μάλιστα ιδιαίτερα αξιόλογες, απροσδόκητα απελευθερωμένες από την εγωπαθή και άξεστη, κοινότυπη, της ...μοδός, κοινωνική οπτική.
Από και με τις οποίες (κι ας μην διατηρώ συνήθως, λόγω χρονικού περιορισμού, συχνή επαφή) διαπιστώνω πως έχω αρκετά να θαυμάσω, να μάθω, να πάρω και να δώσω, να συζητήσω, να συμφωνήσω και να διαφωνήσω,να χαρώ, να γελάσω ή να μελαγχολήσω, να αμφισβητήσω ή να επικροτήσω. Προπαντός, έτσι, να κοινωνήσω αμφίδρομα τον πραγματικό, ολιστικής αισθητικής, πρόσληψης και απεύθυνσης, με την φιλοσοφική δηλαδή πολύπλευρη και πολυδιάστατη έννοια του όρου, Έρωτα!
Τον έρωτα πέρα και πάνω από τα αποπνικτικά γύρω και παντού καψουρολιγούρικα μελό λόγια,εξυπνακίστικες ατάκες, ατάλαντους στίχους, τραγουδάκια μιας χρήσης κλπ κλπ που τον ευνουχίζουν. Έρωτα προς όλα όσα αξίζουν και ανεβάζουν την ζωή.
Αυτόν της αέναης, βασανιστικής μα υπέροχης αναζήτησης της ουσίας και της ομορφιάς του κόσμου, όλων όσα, προσπαθώντας προσωπικά μα και συλλογικά, ως κοινωνικά προσδιορισμένη και αλληλεπιδρώσα ύπαρξη, δικαιούται και αξίζει να ζήσει κανείς στο φευγαλέο, σύντομο όσο και υπέροχο κι ανεπανάληπτο πέρασμά του από την ανυπαρξία στην συνειδητή ύπαρξη και βίωση.
Αυτά κι ευχαριστώ όσους κι όσες με βοηθάτε (...άθελά σας) να κάνω και τελικά να καταθέτω από καρδιάς, χωρίς μεμψιμοιρίες ούτε εξιδανικεύσεις, καλωπισμούς και εξωραϊσμούς κάποιες σκέψεις ή ...φλυαρίες μου.

*έπεα=έπη, λόγια,

 πτερόεντα=πτερωτά. Έπεα πτερόεντα: Ομηρική έκφραση (...φτερουγάτα λόγια, λόγια του αέρα)

Κ.Ντ.

Σταύρος Λυγερός: «Οι επαγγελίες του Τραμπ φρένο στην παγκοσμιοποίηση και ευθεία απειλή για την πανίσχυρη ολιγαρχία του χρήματος»

13/11/2016

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το είδαμε στο ελληνικό και στο βρετανικό δημοψήφισμα, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η αντισυστημική ψήφος είναι συνήθως βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων.

Παρόλα αυτά, τόσο οι δημοσκόποι όσο και τα κατεστημένα Μίντια δεν έμαθαν το μάθημά τους. Συνέχισαν να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε στο 2006. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας εναντίον των αρχουσών ελίτ.

Πριν 10 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε επί ίσοις όροις το χρίσμα των Δημοκρατικών από την Κλίντον. Και βεβαίως θα ήταν αδιανόητο ένας τύπος όπως ο Τραμπ να έπαιρνε το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών και πολύ περισσότερο να εκλεγόταν πρόεδρος.

Όπως προαναφέραμε δεν πρόκειται για αμερικανική ιδιοτροπία. Το Brexit μπορεί να πάτησε στον παραδοσιακό βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά πήγασε από την ίδια μήτρα που τροφοδοτεί ακροδεξιά και αριστερά κινήματα, τα οποία τείνουν να αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη σ’ όλη τη Δύση.

Στην Ελλάδα των Μνημονίων η εκλογική επιρροή του άλλοτε πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε σε μονοψήφιο ποσοστό, ενώ η ΝΔ αγωνίζεται να ξεπεράσει το 30%! Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μια ζωή αγωνιζόταν να υπερβεί το 3% για να εισέλθει στη Βουλή, αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και κυβερνά. Η Χρυσή Αυγή, που έπαιρνε 0,3%, σήμερα είναι σταθερά τρίτο κόμμα.

Στην άλλοτε πρωταθλήτρια του ευρωπαϊσμού Ιταλία πρώτη δημοσκοπικά δύναμη είναι το Κίνημα του Γκρίλο που έχει στη σημαία του την έξοδο από το ευρώ. Στην Αυστρία με την ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράδοση Πρόεδρος Δημοκρατίας πιθανότατα θα εκλεγεί ο υποψήφιος της ακροδεξιάς. Στη Γαλλία πρώτο κόμμα κατά πάσα πιθανότητα θα έλθει το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Από το πουθενά έχουν γίνει κεντρικοί πολιτικοί παίκτες στην Ισπανία το αριστερό κίνημα Ποδέμος και στη χώρα της Μέρκελ το ξενοφοβικό-ευρωφοβικό κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία”.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε παραθέτοντας και άλλα παρόμοια. Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι να υπογραμμισθεί το γεγονός ότι η παραδοσιακή πολιτική ηγεμονία του διδύμου κεντροδεξιά-κεντροαριστερά όχι μόνο αμφισβητείται αλλά και απειλείται με κατάρρευση.

Τα μικρομεσαία στρώματα, που στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, δεν έχουν, βεβαίως, προσβληθεί από κάποιου είδους ιδεολογικό ιό που τα ωθεί στα άκρα. Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτή περισσότερο ή λιγότερο ανατρέπει τις σταθερές του βίου τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του δυτικού κόσμου.

Αναμφισβήτητα, οι μεγαλύτερες ή μικρότερες αλλαγές στο πολιτικό χάρτη των δυτικών χωρών είναι προϊόν των τεκτονικών αλλαγών που συνεχίζει να προκαλεί στις δυτικές κοινωνίες η οικονομική κρίση του 2008. Η κρίση, όμως, δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι αυθεντικό προϊόν της απληστίας της ολιγαρχίας του χρήματος.

Η ανισοκατανομή του πλούτου έχει προσλάβει τρομακτικές διαστάσεις. Σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times, στη δεκαετία του 1990 το 1% των Αμερικανών προσποριζόταν το 45% της αύξησης του ΑΕΠ. Στη οκταετία του Μπους (2000-08) το 45% έγινε 65% και στην οκταετία του Ομπάμα εκτοξεύθηκε στο 93%!

Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά εδραίωσαν τη μακρόχρονη πολιτική ηγεμονία τους στο άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο, με βάση το οποίο εξασφάλιζαν στα μικρομεσαία στρώματα ευημερία και Κοινωνικό Κράτος, ή ένα συνδυασμό των δύο. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, συνέκλιναν και λειτούργησαν σαν όχημα και για την παγκοσμιοποίηση και κατ’ επέκτασιν για την εφαρμογή της ατζέντας του (νεο)φιλελευθερισμού.

Με τον τρόπο αυτό, όμως, ροκάνισαν το κλαδί που στηρίζονται. Για μία περίοδο η ευημερία συντηρήθηκε με δημόσιο δανεισμό, αλλά πλέον η πραγματικότητα έρχεται με δύναμη στην επιφάνεια με τη μορφή της λιτότητας. Η πραγματικότητα είναι ότι με όργανο τις πολιτικές ελίτ η ολιγαρχία του χρήματος το έχει παραξηλώσει. Για την ακρίβεια, με κυνισμό αποδομεί τα αμορτισέρ που μεταπολεμικά όχι μόνο διατήρησαν την κοινωνική ειρήνη, αλλά και τροφοδότησαν μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη.

Αν και η οικονομική πολιτική του απερχόμενου προέδρου μετρίασε την κρίση στις ΗΠΑ, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δυσκολεύεται και εκεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Δεν πρόκειται μόνο για τις μειονότητες και τους παραδοσιακά περιθωριοποιημένους. Η παγκοσμιοποίηση πετάει έξω από το “τρένο” μικρομεσαίους λευκούς νοικοκυραίους και ειδικά την παραδοσιακή λευκή εργατική τάξη που έχει πληγεί καίρια από την αποβιομηχάνιση.

Η εκλογή Τραμπ είναι το προϊόν αυτής ακριβώς της κατάστασης. Μία ματιά στον εκλογικό χάρτη των ΗΠΑ δείχνει ότι η Χίλαρι ψηφίσθηκε κατά κανόνα από την ανώτερη τάξη και τα μεσαία στρώματα που έχουν ενσωματωθεί στο πλαίσιο του οικονομικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Επίσης, από τις μειονότητες (μαύροι, ισπανόφωνοι, μουσουλμάνοι κ.α.) που φοβήθηκαν από την αντιμεταναστευτική ρητορική του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ζουν περισσότερο στην ανατολική και στη δυτική ακτή, οι οποίες και βάφτηκαν γαλάζιες (Δημοκρατικοί). Αντιθέτως, οι ενδιάμεσες Πολιτείες βάφτηκαν κόκκινες (Ρεπουμπλικάνοι).

Όταν ο Τραμπ αναρωτιόταν γιατί το iphone να φτιάχνεται στην Κίνα και όχι στις ΗΠΑ, άγγιζε ευαίσθητες χορδές δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών που άμεσα ή έμμεσα έχουν πληγεί από την αποβιομηχάνιση. Ήταν προεκλογικό “πυρηνικό” όπλο η υπόσχεσή του ότι θα επιβάλλει δασμούς 35% στα εισαγόμενα για να υποχρεώσει σε επαναπατρισμό τις αμερικανικές επιχειρήσεις, που έχουν μεταφέρει τα εργοστάσιά τους σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων.

Προς την ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η ρητορική του για λήψη δραστικών μέτρων εναντίον του μεταναστευτικού ρεύματος. Η μαζική είσοδος μεταναστών παροξύνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης κοινωνιών που ήδη νοιώθουν ότι απειλούνται με φτωχοποίηση. Γι’ αυτά τα τμήματα του πληθυσμού, ο ανταγωνισμός από τη φθηνή εργασία των μεταναστών βιώνεται σαν πρόσθετη απειλή. Γι’ αυτό και ως αντίδραση στις ΗΠΑ επικρατεί ένα αίσθημα νοσταλγίας για τις παλιές καλές ημέρες. Αντιστοίχως, στην Ευρώπη ενισχύεται η τάση παλινδρόμησης στο εθνικό κράτος.

Οι επαγγελίες του Τραμπ συνιστούν όχι απλώς φρένο στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και ευθεία απειλή για την πανίσχυρη ολιγαρχία του χρήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι σύσσωμο σχεδόν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα μεγάλα Μίντια και όλα τα παρακλάδια του αμερικανικού και διεθνούς κατεστημένου στήριξαν με πάθος τη Χίλαρι.

Ταυτοχρόνως, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να γελοιοποιήσουν και να αποδομήσουν ηθικά τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η ηγεσία του ίδιου του κόμματός του όχι μόνο προσπάθησε να τον σαμποτάρει στην κούρσα για το χρίσμα, αλλά και όταν το κέρδισε αρκετά μέλη της έφθασαν στο σημείο να ταχθούν υπέρ της Κλίντον!

Αν και ο Τραμπ ξεκίνησε να διεκδικήσει την προεδρία μάλλον χαζοχαρούμενα, στην πορεία εξέφρασε την απόγνωση και την οργή των μικρομεσαίων λευκών νοικοκυραίων. Σ’ αυτό συνέβαλλαν αποφασιστικά με τις επιθέσεις τους οι αντίπαλοί του. Είναι από τις ειρωνείες της ιστορίας ότι ένας δισεκατομμυριούχος έφθασε να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι η παγκοσμιοποίηση είναι επιλογή των αρχουσών ελίτ και όχι φυσική εξέλιξη.

Αυτός ακριβώς, άλλωστε, είναι και ο κοινός παρονομαστής του με τις θέσεις του Σάντερς. Μπορεί οι δύο τους να έχουν μεγάλες διαφορές (π.χ. στα ζητήματα της φορολογίας, του συστήματος υγείας και της μετανάστευσης), αλλά αμφότεροι αμφισβήτησαν το “ιερό” δόγμα της ολιγαρχίας του χρήματος.

Όσο οι άρχουσες ελίτ συνειδητοποιούν ότι χάνουν τον πολιτικό έλεγχο μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας τόσο καταφεύγουν με αντιδημοκρατικές πρακτικές. Σερβίρουν νέου τύπου “αριστοκρατικές” αντιλήψεις, με σκοπό να αμφισβητήσουν την ικανότητα του λαού να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα. Το είδαμε στην περίπτωση του Brexit, το ξαναβλέπουμε στην εκλογή Τραμπ.

Στην πραγματικότητα, αμφισβητούν τον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, η οποία, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, τείνει να μετατραπεί σε κέλυφος. Οτιδήποτε αμφισβητεί τη δέσμη των κυρίαρχων θέσεων χαρακτηρίζεται λαϊκισμός, απαξιώνεται και εξοβελίζεται. Είναι ενδεικτικό ότι γνωστός Έλληνας φιλελεύθερος καθηγητής έφθασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τους ψηφοφόρους του Τραμπ «ψεκασμένους».

Είναι τέτοια η περιφρόνηση που επιδεικνύουν οι άρχουσες ελίτ προς το πόπολο και έχει γίνει τέτοια κατάχρηση στην πλύση εγκεφάλου, που έχει φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν τα κατεστημένα Μίντια υποστηρίζουν με πάθος κάτι, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντανακλαστικά υιοθετεί την αντίθετη θέση.

Είναι αληθές ότι η προεκλογική μάχη Τραμπ-Κλίντον είχε πολλές “βρώμικες” πτυχές. Από την άλλη πλευρά, όμως, ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που σε μία αμερικανική προεκλογική εκστρατεία μπήκαν στο τραπέζι τα πιο κρίσιμα ζητήματα. Μέχρι τώρα, η γενικευμένη ενοχοποίηση του κράτους ήταν κοινός παρονομαστής. Ο Τραμπ δεν ποντάρισε σ’ αυτό το χαρτί. Για την ακρίβεια, έβαλε στην άκρη τα περισσότερα από τα στερεότυπα της προεκλογικής ρητορικής των Ρεπουμπλικάνων, όπως η θρησκεία, η οπλοκατοχή κλπ.

Όπως προαναφέραμε εστίασε στο χαρτί της αντιπαγκοσμιοποίησης και της ανάσχεσης του μεταναστευτικού ρεύματος, συνδέοντας και τα δύο με τη διάχυτη οικονομικοκοινωνική ανασφάλεια της “βαθιάς Αμερικής”. Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ υπερέβη την παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι. Ανέδειξε έναν άλλο διαχωρισμό που αναδύεται από τα σπλάχνα της αμερικανικής κοινωνίας και παραπέμπει σε μία νέα κοινωνικοταξική πραγματικότητα.

Συνεπής με τη στρατηγική του, δεν προσπάθησε να επεκταθεί, αλιεύοντας ψήφους από προνομιακά ακροατήρια των Δημοκρατικών, όπως είναι οι μειονότητες. Αντιθέτως, απευθύνθηκε με σχεδόν απόλυτο τρόπο στη λευκή “βαθιά Αμερική”. Απευθύνθηκε στους Αμερικανούς που η παγκοσμιοποίηση πετάει έξω από το τρένο και τους οποίους η Κλίντον αποκάλεσε ωμά «θλιβερούς ανθρώπους». Σ’ αυτούς που οι Δημοκρατικοί δεν προσφέρουν καμία προοπτική, επειδή τους αντιμετωπίζουν σαν τα αναπόφευκτα θύματα της “προόδου”.

Μόνο ο χρόνος θα δείξει εάν ως πρόεδρος ο Τραμπ θα παραμείνει έστω και μερικώς πιστός στην προεκλογική ατζέντα του. Δύσκολο, επειδή έχει απέναντί του σύσσωμες τις άρχουσες ελίτ των ΗΠΑ και της διεθνούς ολιγαρχίας του χρήματος. Είναι ενδεικτικός ο απαξιωτικός τρόπος που τον αντιμετώπισε προεκλογικά το ευρωιερατείο και τα κατεστημένα ευρωπαϊκά Μίντια.

Από την άλλη πλευρά, είναι εξίσου δύσκολο να μετατραπεί ολοσχερώς στο αντίθετό του. Το πιθανότερο είναι ότι θα αναζητήσει ένα βιώσιμο συμβιβασμό. Μένει, ωστόσο, να αποδειχθεί εάν κι αυτό ακόμα θα καταστεί δυνατό. Όπως, όμως, και εάν εξελιχθούν τα πράγματα, το σημαντικό είναι ότι το λαϊκό κύμα που τον έστειλε στην προεδρία δεν πρόκειται να εκτονωθεί όσο παραμένουν σε ισχύ και ενισχύονται οι αιτίες που το τροφοδοτούν.

Η εκλογή Τραμπ αναπόφευκτα θα φουσκώσει τα πανιά και των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη που έχουν στραφεί εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της μαζικής μετανάστευσης. Ο ενθουσιώδης τρόπος, με τον οποίο υποδέχθηκαν το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είναι ενδεικτικός προθέσεων πολιτικής αξιοποίησης, αλλά και αντανακλά τη διάχυτη εντύπωση πως έχουν τον καιρό μαζί τους.

Το ερώτημα για το πώς ο Τραμπ θα πολιτευθεί ως πρόεδρος δεν αφορά μόνο τα εσωτερικά ζητήματα. Αφορά και τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Ο Τραμπ έπαιξε ρητορικά με τον παραδοσιακό απομονωτισμό που έχει ακόμα απήχηση στη λαϊκή βάση ειδικά των Ρεπουμπλικάνων.

Στην πραγματικότητα, όμως, προωθεί ένα διαφορετικό δόγμα εξωτερικής πολιτικής από το αντιρωσικό νεοψυχροπολεμικό πνεύμα που κυριαρχεί σ’ όλο σχεδόν το αμερικανικό κατεστημένο γι’ αυτά τα θέματα. Η Χίλαρι, μάλιστα, ήταν η σκληροπυρηνική εκπρόσωπος αυτού του πνεύματος, σε σημείο που να μην είναι αδικαιολόγητη η εκτίμηση πως εάν είχε εκλεγεί θα επανερχόταν σε πρώτο πλάνο ακόμα και το ενδεχόμενο θερμής σύγκρουσης με τη Μόσχα.

Ως υποψήφιος, ο Τραμπ πήγε ανάποδα στο ρεύμα. Τάχθηκε υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων και της συνεργασίας με τη Ρωσία, αναγνωρίζοντας ότι έχει και αυτή θεμιτά συμφέροντα. Όπως προκύπτει από την αρνητική θέση του για την παγκοσμιοποίηση, το κύριο μέτωπό του θα είναι εμπορικού και όχι γεωπολιτικού χαρακτήρα. Θα αφορά πρωτίστως την Κίνα, αλλά δεν αποκλείεται να επηρεάσει και τις αμερικανογερμανικές σχέσεις.

Η νίκη του Τραμπ, πάντως, εκ των πραγμάτων υποβαθμίζει την πολιτική σημασία της επικείμενης επίσκεψής του Ομπάμα. Έχοντας σηκώσει μεγάλο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας της Χίλαρι, εάν είχε εκλεγεί η υποψήφια των Δημοκρατικών ο απερχόμενος πρόεδρος θα παρέμενε παίκτης με μεγάλη επιρροή και στη νέα κυβέρνηση.

Αν και μένει να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής του νέου προέδρου, από μόνη η εκλογή του διασαλεύει την επικρατούσα τάξη πραγμάτων και στην ΕΕ. Αυτό, σε συνδυασμό με το Brexit και άλλες ανεπιθύμητες για το ευρωιερατείο εξελίξεις, ενδέχεται να προκαλέσει κάποιες ρωγμές στη γερμανική Ευρώπη. Με αυτή την έννοια, ενδεχομένως να δημιουργεί κάποια ελπίδα στην Ελλάδα. Μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος γεωπολιτικός αναλυτής 13/11/2016