του Paul Bogdanor
30/09/2006
«Εάν συγκεντρωθούν(οι Εβραίοι) στο Ισραήλ θα μας γλυτώσουν από τον κόπο να τους κυνηγήσουμε σε όλο τον Κόσμο.» - Σεΐχης Χασάν Νασράλλα, Αρχηγός της Χεζμπολάχ
«Το λέω αυτό χωρίς φόβο: Για εκείνους που πιστεύουν στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια, είμαστε τώρα όλοι μέλη της Χεζμπολάχ.» Νόρμαν Φίνκελσταϊν, αντισιωνιστής Εβραίος.
Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μπορεί να διακηρύσσει την υποστήριξή του για ένα κίνημα, που έχει ως στόχο να εξολοθρέψει όλους τους Εβραίους στον κόσμο πρέπει να σοκάρει τον μέσο παρατηρητή. Το γεγονός ότι ένας Εβραίος μπορεί να υιοθετήσει μία τέτοια θέση είναι ακόμα πιο απίστευτο.
Όμως ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν, καθηγήτης πανεπιστημίου και συγγραφέας βιβλίων μπέστ σέλερ, δεν είναι μοναδικός μεταξύ των Εβραίων στα πολιτικά του πιστεύω.
Ο μέντοράς του, ο Νόαμ Τσόμσκι, έχει ασπαστεί δημόσια τον δολοφονικό Σεΐχη Νασράλλα. Μάλιστα στον πρόσφατο πόλεμο, ήταν μεταξύ αρκετών Εβραίων που υπέγραψαν ανοικτή επιστολή εκφράζοντας την «αλληλεγγύη» τους για την «αντίσταση» στο Λίβανο και την Παλαιστίνη – εννοώντας την Χεζμπολάχ και την Χαμάς. Και αυτοί οι όρκοι πίστης σε φανατικούς που στοχεύουν στην γενοκτονία έχουν γίνει αρκετά συνηθισμένοι μεταξύ των Εβραίων που διακρίνονται από μίσος για το Ισραήλ.
Πως είναι δυνατόν για οποιονδήποτε Εβραίο να υποστηρίζει εκείνους που επιδιώκουν την καταστροφή των αδελφών τους Εβραίων; Αυτό είναι το ερώτημα που προκάλεσε την δική μου περιέργεια και του Εντουαρντ Αλεξάντερ, όταν γράφαμε το βιβλίο μας «Ο Διχασμός των Εβραίων για το Ισραήλ» (The Jewish Divide Over Israel.)
Οι συνεργάτες μας συντελεστές– μεταξύ των οποίων η Σύνθια Όζικ, Άλβιν Ρόζενφελντ, Μεναχέμ Κέλνερ, Τζέικομπ Νιούσνερ και Εφραίμ Κάρς – όλοι γνώριζαν πολύ καλά την τραγική ιστορία του εβραϊκού αντισημιτισμού.
Γνωρίζαμε π.χ. ότι το πρόγραμμα τρομοκρατίας των Εβραίων από τον Λούθηρο, ξεκίνησε με έναν Εβραίο που άλλαξε πίστη, τον Γιοχάνες Πφέφερκορν, και ότι ο μύθος της παγκόσμιας εβραϊκής συνομωσίας, που κατέληξε να γίνει τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» προωθήθηκε εντατικά από έναν Ρωσοεβραίο συγγραφέα, τον Γιακώβ Μπράφμαν. Είχαμε την υποψία ότι καθώς θα έφευγαν από το προσκήνιο οι Πφέρφερκορν και οι Μπράφμαν, οι Φίνκελστάϊν και οι Τσόμσκηδες θα έκαναν την εμφάνισή τους.
Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, η συμπεριφορά την Εβραίων που μισούν τον λαό τους χαρακτηρίζεται από όλο το φάσμα της πολιτικής αθλιότητας. Υπάρχουν οι αντισιωνιστές Εβραίοι που συγκρίνουν το εβραϊκό κράτος με την Ναζιστική Γερμανία. Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν την ΟΑΠ, την Χαμάς ή την Χεζμπολάχ.
Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που συνεργάζονται με αντισημίτες και αρνητές του Ολοκαυτώματος.
Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα, αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν την καταστροφή του Ισραήλ και ακόμα και αντισιωνιστές Εβραίοι που με αδιανόητο τρόπο υποστηρίζουν μέτρα κατά άλλων Εβραίων που θα μπορούσαν όντως να ερμηνευθούν ως πράξεις γενοκτονίας.
Θα ήταν δελεαστικό να αγνοήσει κανείς αυτές τις απόψεις ως ένα περιθωριακό φαινόμενο. Αλλά όλοι οι στόχοι μας δεν ταυτίζονται με την ριζοσπαστική Αριστερά. Η φιλελεύθερη εβραϊκή κριτική κατά του Σιωνισμού εκφράζεται από τον ιστορικό Τόνι Τζάντ. Σύμφωνα με το ξέσπασμα του Τζάντ στην «Επιθεώρηση Βιβλίων της Νέα Υόρκης» (New York Review of Books), η κυβερνητική ελίτ στο Ισραήλ είναι «φασιστική» διότι κάποτε είχε σκεφτεί να σκοτώσει τον τρομοκράτη δολοφόνο, Γιασέρ Αραφάτ, και ο φράχτης ασφαλείας (που στόχο έχει να εμποδίσει την διείσδυση τρομοκρατών σε μία ελεύθερη χώρα) συγκρίνεται με το Τείχος του Βερολίνου (το οποίο είχε σχεδιαστεί να εμποδίσει την διαφυγή άοπλων αμάχων από την κομμουνιστική δικτατορία).
Ακόμη χειρότερα, υποστηρίζει ο Τζάντ, οι αχρείοι Σιωνιστές έχουν πείσει την Αμερική να αποσταθεροποιήσει την Μέση Ανατολή μόνο προς όφελος του Ισραήλ, «απομονώνοντας» με αυτόν τον τρόπο τους μέχρι τώρα πιστούς συμμάχους της στην Συρία και το Ιράν.
Είναι τέτοιος ο εβραϊκός ασφυκτικός κλοιός στην κοινή γνώμη λέει ο Τζάντ, που οι Αμερικανοί επιπλήττουν με λογοκριτική διάθεση, οποιονδήποτε υψώνει την φωνή του κατηγορώντας χωρίς αιδώ τους αντιφρονούντες για αντισημιτισμό.
Ευτυχώς για τον Τζάντ, η παγκόσμια εβραϊκή συνομωσία δεν μπόρεσε να εμποδίσει την δημοσίευση της στοχαστικής μελέτης του για τον ρόλο τον Ισραηλινών «φασιστών» στο να ωθήσουν την Αμερική να εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίον όλης της Μέσης Ανατολής προκειμένου να υπερασπιστεί ένα κράτος τύπου Κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας στο οποίο μιλούν εβραϊκά.
Ίσως το πιο αποκαλυπτικό κομμάτι της εργασίας του Τζάντ είναι το σκεπτικό του για την κατάργηση της πιο ελεύθερης χώρας στη Μέση Ανατολή. «Σήμερα,» έγραψε, «οι μη Ισραηλινοί Εβραίοι νιώθουν και πάλι εκτεθειμένοι σε κριτική και σε επιθέσεις για πράγματα τα οποία δεν έκαναν» και επομένως πρέπει να εξαφανιστεί το Ισραήλ.
Επομένως, η νομιμότητα του εβραϊκού κράτους καθορίζεται από τις απόψεις των αντισημιτών. «Το Ισραήλ σήμερα είναι κακό για τους Εβραίους», έγραψε ο Τζάντ. Οι κριτικοί δεν άργησαν να υπογραμμίσουν ότι η εξαφάνιση του Εβραϊκού Κράτους, μαζί με τον στρατό του ίσως καταλήξουν σε κάτι «κακό για τους Εβραίους.» με την έννοια ότι θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή αρκετών εκατομμυρίων Ισραηλινών. Σε αυτήν την σχετικά σημαντική παρατήρηση, ο Τζάντ απάντησε με δύο λόγια: “Τα πράγματα αλλάζουν.»
Όπως υπονοεί αυτό το παράδειγμα, ένα από τα πιο κεντρικά χαρακτηριστικά των σημερινών αντισιωνιστών – ιδιαίτερα για τους ακαδημαϊκούς μεταξύ αυτών – είναι η κατάφορή ακαδημαϊκή τους ανεντιμότητα.
Η Βρετανίδα καθηγήτρια, Ζακλίν Ρόουζ στο βιβλίο της όπου εξηγεί γιατί το Ισραήλ πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη και επινοεί τον ισχυρισμό ότι ο Χέρτσλ και ο Χίτλερ είχαν εμπνευστεί από την ίδια συναυλία στο Παρίσι με την μουσική του Βάγκνερ. Ο Ιλάν Παππέ, ο κομμουνιστής ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Χάιφας, γράφει επιστημονικές εργασίες που καταγράφουν μία φανταστική σφαγή που διέπραξαν οι Ισραηλινοί στο χωριό Ταντούρα το 1948. Ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν, έχει αναγεννήσει τον παλιό μύθο των Σοβιετικών ότι δήθεν το Ισραήλ είχε προετοιμάσει μία εισβολή στη Συρία πριν τον Πόλεμο του 1967.
Σε αυτές και αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις οι αντισιωνιστές είναι μαθητές του Καναδού φιλόσοφου, Μάικλ Νιούμαν, συγγραφέα του βιβλίου «Το επιχείρημα κατά του Ισραήλ» (The Case Against Israel), ο οποίος με ειλικρίνεια πληροφόρησε μια ιστοσελίδα ότι «δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια ή η δικαιοσύνη ή η κατανόηση» εκτός αν εξυπηρετεί τον παλαιστινιακό αγώνα.
Η περιφρόνηση της αλήθειας σίγουρα χαρακτηρίζει και μία άλλη γνωστή σύγκριση των αντισιωνιστών, δηλαδή την ιδέα ότι το Ισραήλ είναι η μετενσάρκωση του Τρίτου Ράιχ.
Από τότε που ο Ισραηλινός θεολόγος, Γεσαγιάχου Λάιμποβιτς, χαρακτήρισε την χώρα του ως «ιουδαιο – ναζιστική», η ταύτιση των θυμάτων και των θυτών του Ολοκαυτώματος έχει εξελιχθεί σε μία κακοήθη συνήθεια, σε σχόλια, γελοιογραφίες, παρακμασμένες συζητήσεις σε γεύματα, και ιστοσελίδες που καταφέρονται εναντίον των Εβραίων. Ο λόγος που έχει τόση απήχηση το επιχείρημα και είναι τόσο δημοφιλές για τους αποξενωμένους Εβραίους που το υποστηρίζουν είναι προφανής. Οποιοσδήποτε μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι η φρίκη του Ναζισμού έχει αναγεννηθεί στα θύματα του, μπορεί να επικαλεστεί την μοίρα των νεκρών Εβραίων για να δικαιολογήσει το μίσος του για εκείνους που βρίσκονται εν ζωή. Οι αντισιωνιστές, που πάντοτε παρέχουν γρήγορα άλλοθι στους αντισημίτες, το γνωρίζουν καλά αυτό.
Έτσι μπορεί ο Εβραίος Νόαμ Τσόμσκι να συγκρίνει τους πολέμους του Ισραήλ σε αυτοάμυνα με «τις κινήσεις του Χίτλερ να αποκρούσει το τσέχικο σπαθί που σημαδεύει την καρδιά της Γερμανίας» και να λέει ότι «οι θεωρίες του Χίτλερ έχουν βρει ανταπόκριση στον σημερινό σιωνιστικό διάλογο.»
Έτσι μπορεί ο Εβραίος Νόρμαν Φίνκελστάϊν να διακηρύσσει ότι οι Εβραίοι υποστηρικτές του Ισραήλ είναι στην πραγματικότητα χειρότεροι από του θύτες του Ολοκαυτώματος λέγοντας ότι «Οι Γερμανοί μπορούν να επικαλεστούν την αυστηρότητα των ποινών όταν ύψωναν την φωνή τους εναντίον των εγκλημάτων του κράτους. Εμείς τι δικαιολογία έχουμε;»
Ίσως ο Φίνκελστάϊν έχει την φιλοδοξία να ανταγωνιστεί με τον αποθανόντα Εβραίο Ισραέλ Σαχάκ, ο οποίος για χρόνια ήταν τακτικός ομιλητής σε διαλέξεις της ΟΑΠ, και ο οποίος αποκάλυψε στον κόσμο ότι «υπάρχουν ναζιστικές τάσεις στον Ιουδαϊσμό.»
Αλλά ακόμα και αυτά τα αξιόλογα άτομα δύσκολα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον Εβραίο Γκιλάντ Ατσμόν, που έχει την βάση του στο Λονδίνο, ο οποίος πρόσφατα διακήρυξε αυτό τον στοχασμό: «Το να θεωρεί κάποιος τον Χίτλερ το ύστατο κακό δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να ενδίδει στον σιωνιστοκεντρικό διάλογο.
Η άθλια βιβλική βαρβαρότητα (του Ισραήλ) που φτάνει στα πρόθυρα του κανιβαλισμού αποτελεί ένα κακό χωρίς σύγκριση.» Ο Ατσμόν προωθείται από την ριζοσπαστική Αριστερά και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Αν και δεν χάνουν ευκαιρία να συγκρίνουν τους αδερφούς τους Εβραίους με τους Ναζί, οι αντισιωνιστές παρέχουν πρόθυμα την υποστήριξη στους πραγματικούς Ναζί. Παλιά, ο περιβόητος Άλφρεντ Λίλιενταλ, ο οποίος επέμενε ότι το Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ ήταν πλαστό, ήταν το ύστατο παράδειγμα της συνεργασίας Εβραίων με αντισημίτες. Μετά πήρε την σκυτάλη ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος επαίνεσε ανοικτά τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, τους επέτρεψε να δημοσιεύσουν τα βιβλία και τις εργασίες του, συνεργάστηκε με τις εκστρατείες της προπαγάνδας τους και υποστήριξε την δράση τους με την αλησμόνητη παρατήρηση του ότι «δεν βλέπει αντισημιτικούς υπαινιγμούς με το να αρνείται κανείς την ύπαρξη των θαλάμων αερίων».
Σήμερα οι ένθερμοι νεοναζί βρίσκουν αντισιωνιστές Εβραίους που κάνουν κωλοτούμπες για τους βοηθήσουν. Ο Πόλ Άιζεν, από την ομάδα βιτρίνα της ΟΑΠ, «Μνήμη του Ντέιρ Γιασίν» (Deir Yassin Remembered) έχει υποστηρίξει ανοικτά τoν Έρνστ Ζούντελ, ο οποίος δικάζεται τώρα στην Γερμανία για τις νεοναζιστικές του δραστηριότητες. Ο Νεβ Γκόρντον, ο Ισραηλινός καθηγητής που έκανε μήνυση εναντίον του επικριτή του, Στήβεν Πλάουτ σε μία κατάφορη προσπάθεια να τον φιμώσει, δεν έχει όμως καλέσει τους δικηγόρους του να πάρουν μέτρα για να σβηστούν τα δικά του άρθρα από την ιστοσελίδα του Ζούντελ. Και ο αντισιωνιστής δημοσιογράφος, Σράγκα Ελάμ, έγραψε στον Ντέιβιντ Ίρβινγκ για να του πει ότι συμμερίζεται την άποψή του ότι ο «Χίτλερ δεν είχε καμία σχέση με το έργο στο Άουσβιτς.»
Δεν χρειάζεται κάποιος την σοφία του Σολωμόντα για να διαπιστώσει μία έλλειψη αγάπης για τους Εβραίους μεταξύ των πιο πάνω αναφερόμενων ατόμων. Παρά ταύτα, είναι απίστευτο όταν ανακαλύπτει κανείς το άκρατο μένος που έχουν απόψεις τους για τους αδερφούς τους Εβραίους.
Ο Νόαμ Τσόμσκι λέει σε γεμάτες αίθουσες ότι «οι Εβραίοι στις ΗΠΑ είναι το πιο προνομιούχο τμήμα του πληθυσμού που ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή,» προσθέτοντας ότι «οι προνομιούχοι θέλουν να είναι σίγουροι ότι έχουν τον πλήρη έλεγχο, όχι μόνο το 98%».
Στο περιοδικό του Μάικλ Λέρνερ, «Τικούν», το οποίο διαφημίζεται ως ο προστάτης της πραγματικής εβραϊκής συνείδησης, διαβάζουμε για Εβραίους «συνωμότες» που κυβερνούν την Αμερική εκ μέρους των «εβραϊκών συμφερόντων» κάτι που αποδεικνύει «την τεράστια κουκίδα αλήθειας» που βρίσκεται στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών.
Αλλά ακόμα και αυτό δεν αρκεί για τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν, που ισχυρίζεται ότι τα προγράμματα για την αποζημίωση των θυμάτων του Ολοκαυτώματος ευθύνονται για το γεγονός ότι «οι ηγέτες των Εβραίων συμπεριφέρονται ακριβώς σαν καρικατούρες από τις σελίδες του Der Stuermer». Πρέπει τότε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα βιβλία και εργασίες του Φίνκελσταϊν αναπαράγονται σε νεοναζιστικές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο ή ότι η αρνητές του Ολοκαυτώματος τον εξυμνούν χαρακτηρίζοντας τον ως τον «Εβραίο Ντέϊβιντ Ιρβινγκ;»
Από την στιγμή που συνεργάζεσαι με αντισημίτες και προωθείς των αντισημιτισμό, αποτελεί είναι μικρό βήμα μετά να αρχίσει κανείς να δοξάζει την δολοφονία Εβραίων. Πολλοί αντισιωνιστές κάνουν πρόθυμα το βήμα. Για την Ζακλίν Ρόουζ, η βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας αποτελούν «πράξεις παθιασμένου προσδιορισμού ταυτότητας» που δημιουργούν «μία ανυπόφορη οικειότητα που μοιράζονται ο βομβιστής αυτοκτονίας και τα θύματα του τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους».
Ασφαλής στην αίθουσα διαλέξεών της στο Λονδίνο, η Ρόουζ δεν μας λέει εάν η «οικειότητα» θα αυξανόταν εάν οι τζιχαντιστές πετύχαιναν σε μία από τις σποραδικές προσπάθειες τους να ανατινάξουν έναν ισραηλινό ουρανοξύστη.
Ένας άλλος αριστερός Βρετανός Εβραίος, ο Μάρκ Έλφ, κάνει μία λεπτή διάκριση. «Το να απαλλαχθεί κάποιος από την παρουσία των Αράβων είναι να προβαίνει σε εθνοκάθαρση.
Το να απαλλαχθεί από την σιωνιστική παρουσία είναι να απαλλάσσεται από αυτούς που συμμετέχουν ή δικαιολογούν την εθνοκάθαρση. Οι σύντροφοι του κάνουν πράξη αυτές τις αρχές.
Τα Εβραϊκά μέλη του Διεθνούς Κινήματος Αλλυλεγεής. (Ιnternational Solidarity Movement) ταξιδεύουν στο Ισραήλ για να διευκολύνουν τον «ένοπλο αγώνα» για την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης» - ενός αγώνα η πραγματικότητα του οποίου φαίνεται στα καμένα και διαμελισμένα κορμιά των ομόθρησκών τους.
Καμιά φορά η δίψα για αίμα των Εβραίων που μισούν το Ισραήλ κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα: Ο Εβραίος Γκιλάντ Ατσμόν προκάλεσε αίσθηση όταν υπονόησε ότι το κάψιμο συναγωγών είναι «λογική πράξη.» Αλλά η αίσθηση δεν κρατά πολύ.
Δεν θυμάμαι κάποιες αντιδράσεις όταν ο διακεκριμένος Ισραηλινός φιλόσοφος, Άντι Οφίρ, σκέφτηκε τον βομβαρδισμό των συμπατριωτών του από το ΝΑΤΟ.
Πρέπει να σημειωθεί με κάθε επιφύλαξη, ότι μερικοί αντισιωνιστές φαίνεται να έχουν προθέσεις γενοκτονίας κατά των αδερφών τους Εβραίων. Πριν κάποιες δεκαετίες, ο Άριε Μπόμπερ, ηγέτης του Ισραηλινού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ματσπέν, διακήρυττε την υποστήριξή του για μία αραβική επανάσταση που θα διαχώριζε τους Εβραίους εργάτες από τον Σιωνισμό ή θα έσφαζε τρία εκατομμύρια Ισραηλινούς σε ένα «άλλο Ολοκαύτωμα.»
Σήμερα μπορούμε να εντοπίσουμε παρόμοιες ιδέες στα κείμενα του Νόρμαν Φίνκελσταϊν, ο οποίος επικαλείται την καταστροφή ιαπωνικών πόλεων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ιστορικό προηγούμενο για να «λογοδοτήσει ο ισραηλινός λαός για τα εγκλήματα του Ισραηλινού Κράτους.» Θεωρεί επίσης τους εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς εποίκους, στους οποίος συγκαταλέγονται έγκυες γυναίκες και ανήμποροι ανάπηροι άνθρωποι «νόμιμους στόχους για την ένοπλη αντίσταση.»
Σε μία συζήτηση με μία ιστοσελίδα, ο Εβραίος Μάικλ Νιούμαν ήταν εξίσου ειλικρινής: «Εάν μία αποτελεσματική στρατηγική (για την καταπολέμηση του Ισραήλ) σημαίνει ότι κάποιες αλήθειες για τους Εβραίους δεν έρχονται στο φως, δεν με νοιάζει. Εάν μία αποτελεσματική στρατηγική σημαίνει ότι πρέπει να ενθαρρύνει κανείς τον αντισημιτισμό ή την εχθρότητα εναντίον των Εβραίων σε λογικά πλαίσια, πάλι δεν με νοιάζει. Εάν σημαίνει ότι πρέπει κανείς να ενθαρρύνει έναν άγριο, ρατσιστικό αντισημιτισμό ή την καταστροφή του Ισραήλ, πάλι δεν με νοιάζει.»
Σας υπενθυμίζουμε ότι αυτά δεν είναι τα παραληρήματα μεθυσμένων σκίνχεντ στην Γερμανία ή κηρύκων της Τζιχάντ στη Σαουδική Αραβία, αλλά έμμισθων Εβραίων καθηγητών που διδάσκουν σε πανεπιστήμια της Βορείου Αμερικής.
Καμιά φορά οι δολοφονικές παρορμήσεις των ριζοσπαστικών Εβραίων δεν σχετίζονται με την Αραβο-Ισραηλινή διένεξη, όσο ευρέως και να την προσδιορίζουμε. Σύμφωνα με τον Ισραέλ Σάχαν, ακόμα και οι πρωτο – χιτλερικές σφαγές στο Χμιελνίτσκι της Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να δικαιολογηθούν. Όπως είπε: Τελικά, είναι πραγματικά άδικο «εάν ένας σκλαβωμένος αγρότης μετατρέπεται σε ένα ρατσιστικό τέρας, εάν Εβραίοι επωφελήθηκαν από την σκλαβιά και την εκμετάλλευσή του;»
Ο Ισραηλινός αριστερός Γιγκάλ Τουμάρκιν, ένας ιδρυτής της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα» ανταγωνίζεται αυτό το παραλήρημα υπέρ της γενοκτονίας, με την δήλωση όπου είπε: «Όταν βλέπω τους Χαρεντίμ (υπερ-ορθόδοξους Εβραίους) με τα μαύρα παλτά τους μαζί με τα παιδιά που σπέρνουν, καταλαβαίνω το Ολοκαύτωμα».
Και αν αυτά τα ξεσπάσματα φαίνεται να μοιάζουν με προϊόντα παράλογων μυαλών, ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ο άψογος φιλελεύθερος Εβραίος καθηγητής Τόνι Τζάντ, επιδεικνύει μία απίστευτη απάθεια για τις πρακτικές συνέπειες που θα είχαν οι προτάσεις του για τον λαό του Ισραήλ. Για τον καθηγητή Τζάντ και τους άλλους συνηγόρους της «λύσης ενός κράτος,» είναι τελείως λογικό να αφεθούν εκατομμύρια Εβραίοι στην μοίρα τους ανήμποροι μπροστά στους στρατούς και τους βομβιστές αυτοκτονίας στη Μέση Ανατολή («Τα πράγματα αλλάζουν»), αρκεί να μην αμαυρώνονται τα γεύματα των καθηγητών και οι δεξιώσεις από την τελευταία αντιπαράθεση σχετικά με την στρατιωτική τακτική των Ισραηλινών.
Αυτές είναι οι ιδέες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στο βιβλίο «Ο Διχασμός των Εβραίων για το Ισραήλ.» (The Jewish Divide Over Israel). Οι συντελεστές του βιβλίου μας – οι οποίοι προέρχονται από αριστερούς υποστηρικτές της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα» μέχρι και δεξιών που υποστηρίζουν την ειρήνη μέσω της ισχύος είναι ενωμένοι σε ένα θέμα: Οποιεσδήποτε απόψεις και να έχουν για το μέλλον του Ισραήλ, υποστηρίζουν ότι η πατρίδα των Εβραίων δεν πρέπει πλέον να θεωρείται μία μεταβατική χώρα, το «δικαίωμα ύπαρξης» της οποίας αποτελεί νόμιμο θέμα προς συζήτηση, όπως δεν πρέπει ο Εβραϊκός λαός να θεωρείται ένα έθνος παρίας, η επιβίωση του οποίου θα εξαρτάται από την έγκριση των αντισημιτών.
Αποκηρύσσοντας εκείνους που μισούν τους Εβραίους στους κόλπους μας, επιβεβαιώνουμε όχι μόνο την αλληλεγγύη μας με τους οχυρωμένους Ισραηλινούς Εβραίους αλλά και την αυτοεκτίμησή μας.
Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στη Γαλλία, όπου και αργότερα γράφτηκε σε Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει οικονομικά και πολιτικές επιστήμες.
Ως πολίτης της χώρας, την περίοδο της Κατοχής δεν έμεινε άπραγη. Ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, η οποία και την οδήγησε στις φυλακές Αβέρωφ. Ενταγμένη στους κόλπους του ΕΑΜ, έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια, τραγουδούσε στα νοσοκομεία.
Η συνεργασία της με τον Αττίκ ξεκινά το 1935, όταν και τον ακολούθησε ως δημοσιογράφος σε μια περιοδεία του στην Αίγυπτο. Η ίδια θα πει γι’αυτή την εμπειρία:“Πήγα δημοσιογραφίσκη -κατά το παιδίσκη- και γύρισα επαγγελματίας τραγουδίστρια”. Η συνεργασία Αττίκ – Δανάης άφησε εποχή. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος ο Αττίκ: “Με κιθάρα να τα λέει η Δανάη και κάθε πέτρα να πονάει”, ενώ την αποκαλούσε “αηδόνι των τραγουδιών του”.
Το 1981, εγκαταλείποντας το τραγούδι, συνεχίζει ασχολούμενη πλέον, κατά βάση, με το γράψιμο και τις μεταφράσεις , ενώ το 1986 εκδίδει βιβλίο για τον Αττίκ.Δυστυχώς δεν ολοκλήρωσε ποτέ τα απομνημονεύματά της.
Νεανικές συντροφιές, μπιρίμπα με τις γειτόνισσες και scrabble,σπανακόπιτες από τον φούρνο της γειτονιάς της, η ζεστή μπίρα και η ζεστή Sprite, το παγωτό στην πλατεία, η καλή ταινία στο θερινό σινεμά, απέναντι από το σπίτι της, ήταν οι κύριες ασχολίες της και οι συνήθειες της