Η αξεπέραστη ερμηνεύτρια,τραγουδοποιός..δημοσιογράφος και ποιήτρια, φεύγει σα σήμερα – από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου
Αναρτήθηκε 18 Ιανουαρίου 2017
Ποια ήταν η Δανάη Στρατηγοπούλου
Η αξεπέραστη ερμηνεύτρια,τραγουδοποιός,καθηγήτρια λαογραφίας,δημοσιογράφος και ποιήτρια Δανάη Στρατηγοπούλου, που έμεινε στην ιστορία ως το “αηδόνι του Αττίκ” φεύγει σα σήμερα από τη ζωή στις 18 Ιανουαρίου του 2009, σε ηλικία 96 ετών.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως γεννήθηκε το 1911, άλλοι πως γεννήθηκε το 1913, το σίγουρο είναι πως γεννήθηκε στις 8 Φλεβάρη, στο Μεταξουργείο.
Καταγόταν από μια ιδιαίτερα καλλιεργημένη οικογένεια, με τον παππού της θεατρικό συγγραφέα, τον πατέρα της δημοσιογράφο και μηχανικό και τη μητέρα της εκπαιδευτικό.
Και οι δυο γονείς της έγραφαν ποίηματα, ενώ και οι δύο έπαιζαν μουσικά όργανα, με την μητέρα στο μαντολίνο και στην κιθάρα τον πατέρα της. Τη μητέρα της, ιδιαιτέρως,την αποκαλούσε “άγγελο γνώσεων”.
Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στη Γαλλία, όπου και αργότερα γράφτηκε σε Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει οικονομικά και πολιτικές επιστήμες.Το μεγάλο πάθος της , όμως, ήταν η μουσική. Ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με το ελαφρό τραγούδι ενώ σπούδασε ορθοφωνία και φωνητική μουσική.
Θα επιστρέψουν οικογενειακώς στην Αθήνα το 1923.
Ως πολίτης της χώρας, την περίοδο της Κατοχής δεν έμεινε άπραγη. Ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, η οποία και την οδήγησε στις φυλακές Αβέρωφ. Ενταγμένη στους κόλπους του ΕΑΜ, έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια, τραγουδούσε στα νοσοκομεία.Έγραψε περισσότερα από 300 τραγούδια, πολλά σε στίχους δικούς της και πολλά βιβλία, ενώ ασχολήθηκε και με μεταφράσεις. Μεταξύ άλλων, μετέφρασε ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά και ποιήματα στα ελληνικά του Πάμπλο Νερούδα.
Παντρεύτηκε τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και μαζί απέκτησαν μια κόρη, τη Λήδα.
Δανάη- Αττίκ
Η συνεργασία της με τον Αττίκ ξεκινά το 1935, όταν και τον ακολούθησε ως δημοσιογράφος σε μια περιοδεία του στην Αίγυπτο. Η ίδια θα πει γι’αυτή την εμπειρία:“Πήγα δημοσιογραφίσκη -κατά το παιδίσκη- και γύρισα επαγγελματίας τραγουδίστρια”. Η συνεργασία Αττίκ – Δανάης άφησε εποχή. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος ο Αττίκ: “Με κιθάρα να τα λέει η Δανάη και κάθε πέτρα να πονάει”, ενώ την αποκαλούσε “αηδόνι των τραγουδιών του”.
Δεν υπήρξε, σχεδόν, συνθέτης της εποχής της, που να μη τραγούδησε. Από τον Χαιρόπουλο μέχρι τον Γιαννίδη, τραγούδησε όλους τους συνθέτες της εποχής της, μα με την μεταξένια φωνή της, έμεινε στην ιστορία με τις μεγάλες τραγουδιστικές στιγμές “Ας ερχόσουν για λίγο”, “Τ’οργανάκι”, “Μαραμένα τα γιουλιά”, “Άδικα πήγαν τα νιάτα μου”, “Της μιας δραχμής τα γιασεμιά”, όλα δημιουργίες του Αττίκ.
Η ιδιαίτερη σχέση με τον Γιάννη Ρίτσο
Ιδιαίτερα στενή και η σχέση της με τον Γιάννη Ρίτσο, για τον οποίο έγραψε το πραγματικά περίφημο:“Ένα όνειρο ονειρεύτηκε ο ποιητικός μας αρχάγγελος και αυτό το όνειρο πληρώνει. Το προδομένο όνειρο είχε για τα καλά διαβρώσει το υπερευαίσθητο υλικό της ψυχής του… Κι ακριβώς επειδή ήταν ονειροπόλος, έμεινε ένας ποιητής που πέθανε χωρίς να έχει γίνει ποτέ πλούσιος…”
Η επαφή της με τον Πάμπλο Νερούδα και τη Χιλή
Την περίοδο της δικτατορίας έζησε στη Χιλή, όπου διετέλεσε καθηγήτρια φωνητικής στο Ωδείο και καθηγήτρια της ελληνικής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Γνώρισε προσωπικά και μετέφρασε στα ελληνικά το μείζον έργο του Πάμπλο Νερούδα“Κάντο Χενεράλ”. Για τον Νερούδα, θα πει η ίδια: “Έξι μήνες τον περίμενα να γυρίσει στη Χιλή. Ήταν πολύ γοητευτικός, σχεδόν ερωτικός!” έγραψε για τη γνωριμία της με τον νομπελίστα ποιητή.
Μάλιστα, κάποτε η πρέσβειρα της Χιλής είχε πει: “Η Δανάη είναι παρούσα και σήμερα στους τοίχους και στις ψυχές των φοιτητών του Πανεπιστημίου του Σαντιάγκο όπου δίδαξε”. Είναι πραγματική πρέσβειρα της Ελλάδας στη Χιλή, με την προσφορά της στις αθάνατες αξίες της Τέχνης, της ανθρωπιάς και της ειρήνης”.
Οι εκδηλώσεις που γίνονταν τα επόμενα χρόνια προς τιμήν της, στην Πρεσβεία της Χιλής, την συγκινούσαν ιδιαίτερα.
Δανάη- Βέμπο
Ένας γλυκός συναγωνισμός φέρνει αντιμέτωπες στο μοντέρνο ελαφρό ελληνικό τραγούδι, τη Δανάη με τη Βέμπο. Η Βέμπο θριαμβεύει συνοδεία ορχήστρας στο θέατρο, η Δανάη με την κιθάρα της στις σκηνές του βαριετέ και στην πίστα.
Η ίδια αρνείται να πει πολεμικά τραγούδια, θεωρώντας “πατριδοκαπηλική την υπερπαραγωγή τους αυτή την περίοδο”.
Τελευταία χρόνια
Το 1981, εγκαταλείποντας το τραγούδι, συνεχίζει ασχολούμενη πλέον, κατά βάση, με το γράψιμο και τις μεταφράσεις , ενώ το 1986 εκδίδει βιβλίο για τον Αττίκ.Δυστυχώς δεν ολοκλήρωσε ποτέ τα απομνημονεύματά της.‘Αφησε όμως, πίσω της, το αυτοβιογραφικό βιβλίο της “Τραγουδώντας το 1954″, το οποίο αποτελεί μια σπουδαία ιστορική καταγραφή για το ελληνικό τραγούδι και τους ανθρώπους της.
Μάλιστα,σε ένα Κεφάλαιο, στο συλλογικό τόμο Γυναίκες στην Αντίσταση, περιγράφεται η αντιστασιακή της δράση 1940-1944.
Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της, τα έζησε στη Ραφήνα.
Η κόρη της, τα τρία εγγόνια της, οι φίλοι και οι φίλες της, τα μικρά παιδιά, που την επισκέπτονταν καθημερινά, δεν της άφησαν χρόνο για μοναξιά. Πάντοτε με προσεγμένη εμφάνιση, μια κυρία καθ’όλα υψηλής αιθητικής, σε οποιαδήποτε παρουσία της, από τη λαϊκή αγορά, ως σε τηλεοπτική εκπομπή. Εύστροφη, με χιούμορ, ετοιμόλογη, μαχητική.
Η κόρη της, τα τρία εγγόνια της, οι φίλοι και οι φίλες της, τα μικρά παιδιά, που την επισκέπτονταν καθημερινά, δεν της άφησαν χρόνο για μοναξιά. Πάντοτε με προσεγμένη εμφάνιση, μια κυρία καθ’όλα υψηλής αιθητικής, σε οποιαδήποτε παρουσία της, από τη λαϊκή αγορά, ως σε τηλεοπτική εκπομπή. Εύστροφη, με χιούμορ, ετοιμόλογη, μαχητική.
Νεανικές συντροφιές, μπιρίμπα με τις γειτόνισσες και scrabble,σπανακόπιτες από τον φούρνο της γειτονιάς της, η ζεστή μπίρα και η ζεστή Sprite, το παγωτό στην πλατεία, η καλή ταινία στο θερινό σινεμά, απέναντι από το σπίτι της, ήταν οι κύριες ασχολίες της και οι συνήθειες της
Έπειτα η ζωγραφική σε ό,τι έβρισκε μπροστά της, έργα τα οποία και χάριζε σε όποιον την επισκεπτόταν-μάλιστα μεγάλη αδυναμία έκρυβε για τη ζωγραφική πάνω στις πέτρες, τις οποίες κουβαλούσε από όποια γωνιά του πλανήτη κι αν είχε βρεθεί.
Επιπλέον διάβαζε κι έγραφε συνεχώς. Δυστυχώς ένα βιβλίο με τα δοκίμια και τις μελέτες της δε θα δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, μιας και μια μεγάλη φωτιά το 2003 θα κάνει στάχτη μεγάλο μέρος του αρχείου της.
Θα κλείσει τα μάτια, πλήρης ημερών, συντροφιά με τα παιδιά και τα εγγόνια της.
Πηγή
- Wikipedia
- Musichaven
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου