Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

ΓΙΑΤΊ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΊΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΛΙΝΚΟΛΝ-ΚΕΝΕΝΤΙ

Δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου:

 «Εχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου».

Πότε έκανε αυτή τη δήλωση ο Λίνκολν;

Οταν κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου οι τραπεζίτες που δάνειζαν το κράτος με 24% τόκο προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να τους δίνει τόκο 36%. (!!)

Τι έκανε ο Λίνκολν; Απλά ενεργοποίησε το δικαίωμα που έχει κάθε κράτος να εκδίδει χρήμα. Ετσι ο Λίνκολν θαρραλέα άρχισε να τυπώνει δολάρια για τη χρηματοδότηση του πολέμου, σώζοντας τη χώρα του από τις μελλοντικές πληρωμές των υπέρογκων τόκων προς τις τράπεζες.

Και όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λίνκολν λίγο καιρό μετά. Δολοφονήθηκε. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν το 1865 κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να αρνηθεί να δανειστεί η χώρα από τους τραπεζίτες και να μην τους πληρώνει τόκο.

Ή για να ακριβολογούμε, ένας ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ τόλμησε 100 χρόνια μετά τον Λίνκολν να το ξανακάνει, δηλαδή να μη δανειστεί η χώρα από τις τράπεζες αλλά να εκδώσει χρήμα χωρίς τόκο, και ο οποίος και αυτός είχε την ίδια κατάληξη με τον Λίνκολν. Δολοφονήθηκε και αυτός λίγο καιρό μετά την απόφασή του. Ήταν ο Τζον Κένεντι. Αλλά για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας πώς ακριβώς οι μεγαλοτραπεζίτες καταδυναστεύουν τις χώρες και τις οικονομίες πρέπει να τους εξηγήσουμε τα παρακάτω απίστευτα
 (ΝΑΙ - ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ) αλλά απόλυτα αληθινά πράγματα.

Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να εκδίδει χρήμα, η αμερικανική κυβέρνηση έχει μεταφέρει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος και μάλιστα με επιτόκιο στο Federal Reserve το οποίο δεν είναι κρατικό αλλά ένα όργανο των μεγάλων τραπεζών που είναι και οι μέτοχοί του. Ετσι λοιπόν το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ τυπώνει στα πιεστήριά του το χρήμα που χρειάζεται η χώρα. Αμέσως μετά το δίνει στο Federal Reserve δηλαδή στους τραπεζίτες, το οποίο Federal Reserve το δανείζει πίσω στο αμερικανικό κράτος με τόκο (!!!)

Ετσι για να καταλάβετε: Μόνο ο τόκος που πληρώνουν οι ΗΠΑ στις τράπεζες του Federal Reserve για το αμερικανικό χρέος φθάνει το χρόνο τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια!!!

Προσέξτε: Πληρώνουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι 400 δισεκατομμύρια δολάρια τόκο στους τραπεζίτες για χρήματα που έχει τυπώσει το αμερικανικό κράτος και τα έχει δώσει δωρεάν στους τραπεζίτες (και οι οποίοι τους τα δανείζουν πίσω με τόκο) (!!!)

Βλέποντας ο Πρόεδρος Κένεντι αυτήν την εξόφθαλμη αδικία για τον αμερικανικό λαό, αποφασίζει το 1963 με το νόμο Νο:11110 να πάρει πίσω τις εξουσίες του Federal Reserve και να τυπώσει και διανείμει χρήμα το ίδιο το κράτος παρακάμπτοντας τους τραπεζίτες.

Τύπωσε δισεκατομμύρια δολάρια για τα οποία το αμερικανικό Δημόσιο δεν πλήρωνε κανένα τόκο στο Federal Reserve. Μάλιστα τα χαρτονομίσματα του Κένεντι έγραφαν επάνω UNITED STATES NOTE αντί του FEDERAL RESERVE NOTE που γράφεται πάντα. Αυτά τα UNITED STATES NOTE χαρτονομίσματα αποτέλεσαν θανάσιμη απειλή για το Federal Reserve System και τους τραπεζίτες αφού τους αφαιρούσαν δισεκατομμύρια δολάρια τόκους. Πέντε (5) μήνες μετά το τύπωμα των άτοκων δολαρίων ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε.

Μετά τη δολοφονία του Κένεντι κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να κάνει χρήση του νόμου Κένεντι παρ' ότι ο νόμος αυτός ισχύει μέχρι σήμερα (!!). Δηλαδή
με το νόμο του Κένεντι θα μπορούσαν οι ΗΠΑ τα περίπου 3 τρισεκατομμύρια δολάρια που τύπωσαν τα τελευταία 4 χρόνια να τα τύπωναν και να τα χρησιμοποιούσαν χωρίς καθόλου τόκο. Αντίθετα όμως τα τύπωσαν, τα έδωσαν στο Federal Reserve (δηλαδή στους τραπεζίτες), για να τα δανειστούν στη συνέχεια με τόκο (!!!)

Και για όσους είναι ακόμα δύσπιστοι ας μάθουν τι έλεγε ένας άλλος μεγάλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Τόμας Τζέφερσον (από τους δημιουργούς του αμερικανικού θαύματος - του τότε, του αληθινού): «Εάν ποτέ στο μέλλον ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση του χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν».

Και για την ιστορία: Οι δολοφόνοι (ή φερόμενοι ως δολοφόνοι) και του Λίνκολν (John Wilkes Booth) και του Κένεντι (Lee Harvey Oswald) δολοφονήθηκαν αμφότεροι πριν προλάβουν να δικαστούν...

Πηγή: Έργο των τραπεζιτών η δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν; | iefimerida.gr

ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΛΙΝΚΟΛΝ-ΚΕΝΕΝΤΙ: 14 ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ-ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ!!!!

Ο ένας είναι ίσως ο σημαντικότερος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο άλλος θα μπορούσε να γίνει αν δεν τον δολοφονούσαν. Ωστόσο και τον πρώτο τον δολοφόνησαν. Οι συμπτώσεις γύρω από την ζωή του Αβραάμ Λίνκολν και του Τζον Κένεντι εξάπτουν την φαντασία, όχι μόνο των συνωμοσιολόγων, αφού δεν ξεκινούν εδώ, ούτε σταματούν εδώ!!!
1. Ο Αβραάμ Λίνκολν εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1846.
Ο Τζον Κένεντι εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1946!
2. Ο Λίνκολν εκλέχθηκε πρόεδρος το 1860
Ο Κένεντι εκλέχθηκε πρόεδρος το 1960!
3.Τα επίθετα Λίνκολν και Κένεντι αποτελούνται από επτά γράμματα.
4. Και οι δύο ασχολήθηκαν με τα αστικά δικαιώματα.
5.Και των δύο προέδρων οι σύζυγοι έχασαν τα παιδιά τους όσο διέμεναν στον Λευκό Οίκο.
6.Και τους δύο προέδρους τους πυροβόλησαν ημέρα Παρασκευή.
7. Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι.
8. Η γραμματέας του Λίνκολν ονομαζόταν Κένεντι!!!
Η γραμματέας του Κένεντι ονομαζόταν Λίνκολν!!!!!!!
9. Ο Άντριου Τζόνσον που διαδέχθηκε τον Λίνκολν γεννήθηκε το 1808
Ο Λίντον Τζόνσον που διαδέχθηκε τον Κένεντι γεννήθηκε το 1908!
10. Ο Τζον Γουίλκς Μπουθ που δολοφόνησε τον Λίνκολν γεννήθηκε το 1839
Ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ που δολοφόνησε τον Κένεντι γεννήθηκε το 1939!!!
11. Και οι δύο δολοφόνοι έμειναν γνωστοί με ολόκληρο το ονοματεπώνυμό τους
Και τα δύο ονόματα αποτελούνται από 15 γράμματα!
12. Ο Μπουθ έτρεξε από ένα θέατρο και συνελήφθη σε μία αποθήκη
Ο Όσβαλντ έτρεξε από μία αποθήκη και συνελήφθη σε ένα θέατρο!...
13. Και οι δύο δολοφονήθηκαν πριν τις δίκες τους..
14. Μία εβδομάδα πριν δολοφονηθεί, ο Λίνκολν βρισκόταν στο Μονρόε του Μέριλαντ.
Μία εβδομάδα πριν ο Κένεντι δολοφονηθεί, βρισκόταν στην ερωμένη του Μέριλιν Μονρόε!...

Μαντινάδες διάφορες

Εμένα μού μπεψεν ο θιος, το νού μου ταξιδιάρη.
 Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφρολουσμένοι γλάροι...


(Μόνο η παραπάνω είναι δική μου οι άλλες, πολλών και διάφορων ή άγνωστων
 μαντιναδολόγων, δεν αναγράφω ονόματα γιατί δεν τα ξέρω...)


Αποτέλεσμα εικόνας για Εμένα μού μπεψεν ο θιος, το νού μου ταξιδιάρη. Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφρολουσμένοι γλάροι...

Ξύπνα κι ο ήλιος καρτερεί, να βγείς, να βγεί κι εκείνος!
Ν΄ανοίξει το τραντάφυλλο και να μυρίσει ο κρίνος.

Ζωγράφε που ζωγράφισες τση θάλασσας το χρώμα,
ζωγράφισέ με να φιλώ τσ΄ αγάπης μου το στόμα!

Χαρώ τα εγώ τ μάθια σου πώς χαμηλοκοιτούνε!
Πώς λαχταρούνε το φιλί, μα δεν το ΄μολογούνε...

Χαρώ τα εγώ τα μάθια σου πώς τά ΄χεις μαθημένα,
να κάνουν πως κοιτούν αλλού μ΄αυτά θωρούν εμένα...

Τα μάθια σου μου ρίχνουνε σαϊτες ασημένιες,
που μου τρυπούνε την καρδιά και βγαίνου΄ματωμένες.

Δε μοιάζουνε τα μάθια σου, στα μάθια τ΄ άλλου κόσμου!
Εξάνοιξά* τα μια φορά κι επήρανε το φώς μου!

*Εξάνοιξα=εκοίταξα, ξανοίγω/κοιτάζω, παρατηρώ

Σαν τη γλυκιά σου τη μαθιά, αλλού ποθές* δεν είδα!
Να δίνει στ΄ όνειρο ζωή και στη ζωήν ελπίδα!

*ποθές=πουθενά

Δε θέλω ψεύτικη καρδιά κι όμορφα νά ΄ν΄τα μάθια!
Είν΄ όμορφη κι η ροδαριά, μά ΄ναι γεμάτη αγκάθια...

Κόκκινο τριαντάφυλλο κι άσπρε λεμονανθέ μου!
Σε αμαρτία βάζεις με, θέ΄μου συχώρεσέ μου...

Φεγγαρολαμπυρούσα μου , κρουσταλοβραχιονάτη!
Κάνεις τσι πέτρες τρίμματα, μονάχα με το μάτι!

 Μοναξιά μονάχα νιώθεις, κι είν΄αβάσταχτος ο πόνος,
όταν ζεις μαζί μ΄ανθρώπους και θαρρείς πως είσαι μόνος.

Φωθιά π΄ανάβει με νερό πώς γίνεται να σβήσει;
Πληγή π΄ανοίγει ο έρωντας πώς ημπορεί να κλείσει;

Δεν είναι κρίμα κι άδικο, η βρύση νά ΄ναι ομπρός μου,
κι εγώ να μη μπορώ να πιώ για να ΄γραθεί ο λαιμός μου;

Εγώ ΄λεγα βρυσούλα μου πως έτρεχες για μένα,
μα εσύ ΄τρεχες κι επότιζες ούλα τα διψασμένα!...

Την ώρα τ΄αποχωρισμού, με τα φτερά σπασμένα,
έπεσα σαν τον Ίκαρο, σε κύματ΄ αφρισμένα.

Ήσουν ο ήλιος πού ΄φεγγε  στση σκέψης μου τη χώρα.
Γιαυτό  ο κόσμος σκοτεινός είναι για μένα τώρα.

Εις του σεβντά* τον αργαλειό ΄φαίνω* τη ζωγραφιά σου
και με τα δάκρυα κεντώ τα μάτια τα δικά σου...

*φαίνω=υφαίνω, σεβντάς =έρωτας

Ούλα του κόσμου τα νερά, ποτάμι να γινούνε,
τη λαύρα πού ΄χω στην καρδιά, να σβήσου΄ δε  μπορούνε!

Ανέ με δεις στη στράτα σου, χαρές να διακονούμαι*,
να μη δακρύσεις και ΄γραθούν τα ρόδα που θυμούμαι...

*διακονούμαι=ζητιανεύω, διακονιάρης=ζητιάνος

Μοίρα  και δώσ΄μου δύναμη κι υπομονή στο χρόνο,
για να μπορώ του έρωντα τα πάθη να πληρώνω...

Η κάμπια τρώει τον α(ν)θό κι η πέρδικα τη βιόλα.
Ό,τι κι αν κάνει ο ά(ν)θρωπος, επά πληρώνονται όλα.

Είσαι χρυσή είσ΄ αργυρή είσαι μαλαματένια!
Λεβεντοβεργολυγερή και μαργαριτένια!

Τα δυο σου μάθια κοπελιά, μοιάζουνε με μαγνήτη!
Μ΄επιάσαν και με σέρνουνε κι εμένα από τη μύτη...

Γή  (ή) αγάπα με  γή μίλα μου, γή πες των αμαθιώ΄* σου,
να μη με σαϊτεύγουνε* όντε περνώ από μπρος σου!

*αμαθιώ(ν) =ματιών, σαϊτεύ(γ)ω =ρίχνω σαϊτα (βέλος) του τόξου

Εχάρηκα μια ροδαυγή, θέλω δε θέλω φτάνει.
Όνειρο που βαστά πολύ, την ομορφιά του χάνει...

Έζησα μόνο μιαν αυγή, όμως αυτό μου φτάνει!
Ρόδο που ζει πολύ καιρό, την μυρωδιά του χάνει...

ΛΕΒΕΝΤΙΑΣ-ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ

Δε θέλω να με βάλουνε σε τάφο σά΄ πεθάνω!
Γιατ΄αγαπώ τη Λευτεριά κι εκειά κλειστός δε΄κάνω!...

Όσο κι αν είναι καταχνιά και σκοτεινιά μεγάλη,
θα τηνε βρει την περασιά ο ήλιος να προβάλει!

Στο μετερίζι τσ΄αθρωπιάς και στση τιμής το χρέος,
εκειά θα στέκω όρθιος κι ας είμ΄ ο τελευταίος...

Τα όρη τα ψηλά βουνά τον έχουν τον αέρα.
Η νιότη και η λεβεντιά δεν είναι κάθε μέρα...

Και πληγωμένος ο αετός πάντα ψηλά καθίζει,
μα η πέρδικα κι αν κελαηδεί στη στράτα στραταρίζει...

Όποιος γυρεύει Λευτεριά, πρέπει καλά να ξέρει,
πως θέλει αρμάτων ταραχή και δίκοπο μαχαίρι...

Δίχως νεκρούς η Λευτεριά, ζάλο* μπροστά δεν κάνει!
Γιατί η παντέρμη βρίσκεται στου ντουφεκιού την κάνη...

*ζάλο =βήμα (από το ρήμα σαλεύω/σάλο/ζάλο)

Χέρια που δεν αρπάξανε, δίκιο αλλουνού να φάνε,
αυτά κρατούνε την τιμή,όσο βαριά και νά ΄ναι...

Και μια άνω των 300 ετών, που μου είχε πει η Ρουματιανή γιαγιά μου, για ψευτονοικοκυρές μα κυρίως για ψευτοπαλικαράδες παλιούς και σύγχρονους, που παίζουνε σε γλέντια και κρασοπαρέες μπόλικες ...μπαλωτές τ΄αέρα ενώ όταν κι όπου κοινωνικός, αντιβασικός, εθνικοανεξαρτησιακός-πατριωτικός  αγώνας, είναι πάντα κρυμμένοι σα λαγοί στα σπιτάκια και στις  μπεκροσαχλοπαρέες τους:

Όσες πατούνε αργαλείο κι ανυφαντούδες είναι ;
Κι όσοι κρατούσιν άρματα πολεμιστάδες είναι;...


Αναστορήθηκα και μοιράζομαι μαζί σας καμπόσες ακόμα μαντινάδες παλαιικού ΄πιτήδειου λόγου.
(αναστορούμαι=θυμάμαι, πιτήδειος=επιτήδειος,επιδέξιος)

Ζωή κι αγάπη, δυο μαζί, τι ταιριαστό ζευγάρι!
Είν΄ η αγάπη λούλουδο και η ζωή κλωνάρι…

Ανθίζουν κάμποι και βουνά, μοσχοβολούν οι τόποι,
σαν αγαπιούνται αληθινά και σμίγουν οι ανθρώποι!

Σε κάθε στάλα τση βροχής, το σ΄αγαπώ έχω μπέψει! (πέμψει)
Και καρτερώ κατακλυσμό να κάμει να σε βρέξει!...

Μην το θαρρείς για προσβολή, ανέ τρελό σε πούνε.
Τα όνειρα τω΄ γνωστικώ΄ οι κουζουλοί τα ζούνε...
γνωστικός=λογικός

Η λεβεντιά κι η γι αρχοντιά, όντεν ανταμωθούνε,
τα δέντρα γονατίζουνε και τα χαράκια σπούνε!

Άντρας απού ΄ν΄ευαίσθητος, πού και φορά δακρύζει
και με το δάκρυ τσ΄αθρωπιάς τα μάθια του στολίζει.

Θεριό δεν εγεννήθηκα, μα με θεριά τα βάνω
και πάντα μου θα μάχομαι, κι ανέ νικώ, κι ά΄χάνω...

Ξοπίσω από τη πλάτη μου κάποιοι με σχολιάζου΄,
όμως τσι κότες οι αετοί ποτέ δε λογαριάζου΄...

Εγώ δε μοιάζω του κισσού και το χοχλιό δε κάνω...
Στέκω γερά στα πόδια μου, ψηλά πηδώ και φτάνω.

Κ.Ντ.













Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Κυβερνήσεις Καραμανλή-Παπανδρέου 1962 ως1964: Η Ελλάδα παραδίδεται στους Ρότσιλντ (Αγγλία) και Ροκφέλερ (ΗΠΑ)...







Το προπολεμικό χρέος: Η Ελλάδα παραδίδεται στους ξένους δανειστές

Οι κρίσιμες συζητήσεις για το ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά και οι έρευνες για τον χαρακτήρα του, όπως αυτές στη Βουλή για τον λογιστικό έλεγχο και τα μνημόνια, θυμίζουν κάποιες ανάλογες καταστάσεις πριν από μισό αιώνα. Oχι και τόσο γνωστές σήμερα, παρά το γεγονός ότι η ιστορία των δημοσιονομικών της χώρας διανύει μια «χρυσή εποχή».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Ελλάδα βρισκόταν ακόμη αποκλεισμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές, λόγω του προπολεμικού χρέους της. Ο εξωτερικός δανεισμός είναι περιορισμένος σε μεμονωμένα διακρατικά πλαίσια (ΗΠΑ και Δυτική Γερμανία).
Οι κεφαλαιακές αγορές, αλλά και οι διεθνείς οργανισμοί (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ) είναι κλειδωμένες. Καθώς αυτή την περίοδο διακόπτεται η αμερικανική βοήθεια, Αγγλοι, Αμερικανοί και άλλοι ομολογιούχοι του παρελθόντος (από την εποχή Τρικούπη ακόμη!) εκβιάζουν για «ρυθμίσεις» των παλαιών χρεών. Το ζήτημα τίθεται μάλιστα ως προϋπόθεση για την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης της χώρας με την τότε ΕΟΚ των «έξι».
Αλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, σημειώνοντας εκ προοιμίου ότι μεταπολεμικά η Ελλάδα ξεκίνησε την ανόρθωση μ’ ένα δυσβάσταχτο και εν πολλοίς «παράνομο» εξωτερικό χρέος. Το οποίο, μάλιστα, μόλις πρόσφατα και λίγο πριν από το ξέσπασμα της τρέχουσας κρίσης ξεπλήρωσε μέχρι και το τελευταίο σεντ! Σε αντίθεση, με όσα τις χρωστούσαν άλλοι (πολεμικές αποζημιώσεις, κατοχικό δάνειο), με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία.
Ο Γ. Παπανδρέου  και ο Κ. Μητσοτάκης έδωσαν «γη και ύδωρ» στους Αγγλους και σε άλλους ξένους δανειστές. Μέχρι το 2009 πλήρωνε η χώρα για τα ανύπαρκτα χρέη που αναγνώρισαν!
Μετά την πτώχευση του 1932 είχε ξεκινήσει ένας μαραθώνιος διαβουλεύσεων με τους δανειστές του ελληνικού Δημοσίου για την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Εγιναν ορισμένες συμφωνίες, με τα διάφορα «λόμπι» των ομολογιούχων μέχρι το 1938. Οπως ήταν φυσικό, για την Ελλάδα και όλες τις χώρες, τοκοχρεολύσια σταμάτησαν να καταβάλλονται, καθώς ξεσπούσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Μετά το τέλος του Εμφυλίου και ειδικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι δανειστές – ομολογιούχοι επανήλθαν δριμύτεροι. Πρόβαλαν απαιτήσεις, οι οποίες ήταν νομικά και ηθικά διάτρητες. Εκτός από τις συνήθεις πολιτικές πιέσεις χρησιμοποιήθηκε και το πιο αποτελεσματικό μέσο: ο αποκλεισμός της χώρας από τις διεθνείς χρηματαγορές.
Η κοινοτική ηγεσία κατά την υπογραφή της Τελωνειακής Σύνδεσης το 1961, η ΕΟΚ (η νυν ΕΕ) των «έξι» έθετε ως προϋπόθεση της συμφωνίας σύνδεσης με την Ελλάδα την "ρύθμιση" των προπολεμικών χρεών.

Πίεση από ξένους ομολογιούχους.
Πρόκειται για άλλη μια μελανή σελίδα της διεθνούς τραπεζικής πολιτικής, όπως τη χαρακτηρίζει ο Άγγελος Αγγελόπουλος. Επανειλημμένα, προτείνοντας την αναδιάρθρωση του χρέους με ελληνική πρωτοβουλία, έθετε το ζήτημα ως εξής:
 «Ο πρώτος μεταπολεμικός δανεισμός, περιορισμένης κλίμακας, αρχίζει μόνο στις αρχές του 1960, γιατί μέχρι τότε οι ξένες τράπεζες, ακόμη και η Διεθνής Τράπεζα, της οποίας η Ελλάς ήταν από τα ιδρυτικά μέλη, ηρνούντο να χορηγήσουν δάνεια στην Ελλάδα. Υπό την πίεση των ξένων ομολογιούχων, έθεταν ως προϋπόθεση τη ρύθμιση του προπολεμικού χρέους, που είχε συναφθεί υπό ληστρικούς όρους… 
Ετσι, παρά τις τεράστιες θυσίες που υπέστη, παρά τη μεγάλη της συμβολή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά το ότι οι Αρχές Κατοχής αξίωσαν και πέτυχαν πιστώσεις υπό τη μορφή δανείων… που αρπάχτηκαν από το υστέρημα του ελληνικού λαού, η Ελλάς στα πρώτα μεταπολεμικά έτη δεν μπορούσε να συνάψει δάνεια, των οποίων είχε τόση ανάγκη για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της οικονομίας της, λόγω της αντιδράσεως των ξένων ομολογιούχων…».
(Σημ. Αντίλογου: Δηλ. των Ρότσιλντς και Ροκφέλερς, που "μυστηριωδώς" αποφεύγουν να κατονομάζουν σχεδόν όλοι οι αναλυτές...)
Επί μία δεκαετία οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιστέκονταν. Οι επανειλημμένες διαβουλεύσεις τα χρόνια 1955-1960 δεν είχαν οδηγήσει σε συμφωνία. Το παράδοξο είναι ότι η Ελλάδα, όπως ήταν το φυσιολογικό, δεν διεκδίκησε όλα αυτά τα χρόνια διαγραφή αυτών των χρεών. Ούτε και συμψηφισμό τους με οικονομικές απαιτήσεις (σημ. Αντίλογου: Εννοεί τις τεράστιες γερμανικές οφειλές για την κρατική μας ληστεία με το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις επιδικασμένες προς εμάς γερμανικές αποζημιώσεις)  που είχε η χώρα προς τρίτους. 
Τελικά, το 1962 η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή παρέδωσε τα όπλα (νομικά και ηθικά). Όπως ομολογούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, η ρύθμιση ήταν «αναγκαία προϋπόθεση» για την «ολοκληρωτικήν αποκατάστασιν της διεθνούς πίστεως της χώρας».
Η ικανοποίηση των ομολογιούχων άρχισε με τα αμερικανικά δάνεια σε δολάρια. Η οριστική διευθέτηση φαίνεται ότι ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη του αντιπροέδρου των ΗΠΑ τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς στην Ελλάδα.
Λίγες μέρες πριν από την άφιξη του Λ. Τζόνσον στην Αθήνα, ο Κ. Καραμανλής είχε απευθύνει στον Αμερικανό πρόεδρο Τζ. Κένεντι μια δακρύβρεχτη, μάλλον, επιστολή. Εκεί χρησιμοποιούσε το προπολεμικό χρέος ως παράδειγμα αγνόησης ή μη κατανόησης των ελληνικών συμφερόντων από τις ΗΠΑ. Οχι για το χρέος αυτό καθαυτό, αλλά για μια ρύθμιση που θα μπορούσε να τον βλάψει πολιτικά τόσο τον ίδιο όσο και τη συντηρητική – αντικομμουνιστική παράταξη.
«Από ετών, έγραφε, προσπαθώ να τακτοποιήσω το εξωτερικόν δημόσιον χρέος. Εφθάσαμεν μετά μακράς και επιπόνους διαπραγματεύσεις εις συνεννόησιν με το συμβούλιον των Αμερικανών ομολογιούχων επί των οικονομικών όρων, αλλ’ εξακολουθεί, παρά τας πολλαπλάς υποχωρήσεις μας, η εκκρεμότης, διότι οι ομολογιούχοι επιμένουν να διαφωνούν εις έναν όρον καθαρώς πολιτικής σημασίας.
Δεν δέχονται ούτε την επιφύλαξιν υπέρ της Ελλάδος του δικαιώματος, όπως επιζητήση διαπραγματεύσεις διά καλυτέρους όρους, αν παραχωρήσουν τοιούτους εις γειτονικάς μας χώρας».
(Εννοούσε τις βαλκανικές και ειδικά τη Γιουγκοσλαβία). Σημ. Αντίλογου: Ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, έχοντας συγκρουστεί πολιτικά με την ΕΣΣΔ,έγινε, όπως και ο Τσαουσέσκου αργότερα, το χαίδεμένο παιδί των ΗΠΑ...
«Ανιση μεταχείριση». Ο Καραμανλής επέμενε στη ρήτρα αυτή «διότι ο ελληνικός λαός, έχων και άλλους λόγους πικρίας, θα θεωρήση αδικαιολόγητον το ότι κομμουνιστικαί χώραι τυγχάνουν καλυτέρας μεταχειρίσεως των πιστών χωρών(...) Ενώ όμως τόσον σοβαρόν λόγον έχω διά να επιμένω επί του σημείου αυτού και ενώ άπαντες οι οικονομικοί όροι συνεφωνήθησαν, η ρύθμισις του εξωτερικού δημόσιου χρέους μου προβάλλεται από τας περισσοτέρας κυβερνήσεις της Δύσεως ως όρος διά την σύστασιν ικανοποιητικού κονσόρτσιουμ ενισχύσεως της οικονομικής ανορθώσεως…». 
Αυτή ήταν η τελευταία «γραμμή αντίστασης». Το αίτημα Καραμανλή όχι μόνο δεν θα γίνει δεκτό. Αντί να εξασφαλίσει τη ρήτρα του πλέον ευνοούμενου οφειλέτη, θα υποχρεωθεί να δεχθεί ακριβώς το αντίθετο.
Η ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ 1962

Ατακτη υποχώρηση με παρέμβαση του Λύντον Τζόνσον
Τον Οκτώβριο του 1962 και μετά το ταξίδι του Λ. Τζόνσον στην Αθήνα, η κυβέρνηση της ΕΡΕ (υπουργός Οικονομικών ο Σπ. Θεοτόκης και Συντονισμού ο Π. Παπαληγούρας) υποχωρεί άτακτα. Αποδέχεται όλους σχεδόν τους όρους των ομολογιούχων.
Αναλαμβάνει να ξεπληρώσει το χρέος σε δολάρια, αναγνωρίζοντας το σύνολο του ονομαστικού προπολεμικού κεφαλαίου, αλλά και την κεφαλαιοποίηση μέρους των καθυστερούμενων τόκων!
 Αν και όλα τα αμερικανικά δάνεια είχαν συναφθεί υπό το άρτιο (η ονομαστική αξία ήταν αισθητά κατώτερη της πραγματικής, λόγω προμηθειών και διαθέσεων των δανείων).
Ευνοούμενοι πιστωτές. 
Οι βασικές κατηγορίες των Αμερικανών που ικανοποιούνταν ήταν κάτοχοι ομολογιών από δάνεια του 1924-1925. Οσον αφορά τη διεκδίκηση της ρήτρας του πλέον ευνοούμενου οφειλέτη το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από αρνητικό.
Το «Συμβούλιο Προστασίας κατόχων ξένων ομολογιών στη Νέα Υόρκη» απέσπασε ουσιαστικά τη ρήτρα του πλέον ευνοούμενου πιστωτή.
Σύμφωνα με τη ρύθμιση «εάν η ελληνική κυβέρνηση ήθελε οποτεδήποτε (έως το 1967) μετά την παρούσαν συμφωνίαν, επιφυλάξει εις τους κατόχους ομολογιών οιουδήποτε άλλου προπολεμικού της εξωτερικού δανείου μεταχείρησιν ευνοϊκοτέραν της προσφερομένης εις τους κατόχους ομολογιών εις δολλάρια, η ελληνική κυβέρνησις δέχεται να παραχωρήση εξ ίσου ευνοϊκήν μεταχείρησιν εις τους κατόχους των ομολογιών εις δολάρια»! 
Η Ελλάδα καλούνταν να καταβάλλει ετησίως και για μια περίοδο 42-45 χρόνων ένα σχετικά τεράστιο ποσό για τις δυνατότητες του προϋπολογισμού της.
Ο ακριβής προσδιορισμός του ποσού είναι δυσχερής. Μια κατά προσέγγιση εκτίμηση μπορεί να γίνει για τη συνολική επιβάρυνση του δημόσιου χρέους, μετά και τη ρύθμιση με τους Αγγλους ομολογιούχους (1964).
Με τις τότε ισοτιμίες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, ανερχόταν σε 4.368 εκατ. δραχμές. Συνιστούσε περίπου το 15% του συνολικού δημόσιου χρέους εκείνης της περιόδου!
Ετσι ανάμεσα στο 1963 και το 1965 η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστά και να καταβάλλει υπέρογκα τοκοχρεολύσια για ένα «παράνομο χρέος»: περίπου 80 εκατ. λίρες (20 εκατ. οι αμερικανικές ομολογίες(σημ. Αντίλογου: Ροκφέλερς κυρίως) και 60 εκατ. οι αγγλικές (σημ. Αντ: Ρότσιλντς...)  τις οποίες ουδέποτε είχε εισπράξει στο σύνολό τους (λόγω της χρεοκοπίας του 1932)!
Στην παγκόσμια οικονομική ιστορία δεν υπάρχει, μάλλον, ανάλογο προηγούμενο. Να αναγνωρίζεις, με τους πιο δυσβάσταχτους όρους, ένα χρέος που νομικά και κυρίως ηθικά έπρεπε να παραγραφεί!
Πρόκειται για απολύτως σκανδαλώδη συμφωνία, που εξηγείται αποκλειστικά στο πλαίσιο της πολιτικής υποτέλειας που ακολουθείται την ευρύτερη περίοδο.
Συγχαρητήρια από ΔΝΤ και Βρετανούς.
«Ευτυχής» ο Κ. Μητσοτάκης για τη «δουλική» διευθέτηση:
«Η Ελλάς απεκατέστησε και τυπικώς την πίστιν της εις το εξωτερικό πλήρως και απέδειξεν δι’ άλλην μίαν φοράν ότι παρά τας οικονομικάς δυσχερείας της, γνωρίζει να σέβεται την υπογραφήν της και τις διεθνείς υποχρεώσεις της»
Με τα λόγια αυτά ο υπουργός Οικονομίας Κ. Μητσοτάκης στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε (Ιούλιος 1964) τη συμφωνία για τη ρύθμιση των προπολεμικών ελληνικών δανείων. Με αυτή συμπληρωνόταν η «αναρύθμισις», που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή πριν από δύο χρόνια. 
Δεκατέσσερα προπολεμικά εξωτερικά δάνεια της περιόδου 1881-1931 ρυθμίζονταν με επαχθέστατους όρους με τη συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης  Παπανδρέου και ομολογιούχων (σημ.Αντ:δηλ. των  Ρότσιλντς) στο Λονδίνο.
Η ελληνική προσφορά.
Η συμφωνία έγινε μετά από μακρές διαπραγματεύσεις (1962-1964) της ελληνικής αντιπροσωπείας (επικεφαλής ο υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Ν. Γαζής) και επιτροπής των ομολογιούχων. Υπογράφηκε στις 15 Ιουνίου 1964. Η επίσημη ελληνική προσφορά έγινε έναν χρόνο αργότερα (10 Μαΐου 1965) και έληγε στο τέλος του 1967 (οριστικοποιήθηκε ένα εξάμηνο πριν από την εκπνοή της προθεσμίας). Σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς, το συνολικό ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν σε 56.239.518 λίρες. Με την προσθήκη των κεφαλαιοποιημένων τότε έφτανε τα 62.072.114 αγγλικές λίρες ή 173.801.919 δολάρια ή 5.214.057.576 δραχμές. Το ονομαστικό κεφάλαιο αναγνωριζόταν στο ακέραιο και η εξυπηρέτησή του άρχιζε αναδρομικά από το 1963. Στο τέλος της προσφοράς προσκομίστηκαν για αναγνώριση ομολογίες που αντιπροσώπευαν το 96% του ονομαστικού κεφαλαίου.
Οι όροι και των δύο συμφωνιών-μαμούθ (1962 και 1964) ήταν σχεδόν όμοιοι κατά γενική ομολογία. Αν και στην πρώτη περίπτωση, ως αντιπολίτευση η Ενωση Κέντρου, προεξάρχοντος του Κ. Μητσοτάκη, είχε κατακεραυνώσει τη «δουλική» συμφωνία, ως κυβέρνηση μετά από δύο χρόνια, εμφανιζόταν «ευτυχής» για τη ρύθμιση. 
Επειδή, όπως υποστήριζε ο υπουργός Οικονομικών, «οι όροι διακανονισμού είναι ανάλογοι με τους ισχύσαντες και διά το ρυθμισθέν υπό της προκατόχου πολιτικής κυβερνήσεως εξωτερικού δημοσίου ομολογιακού χρέους εις δολάρια υπήρξαν οι καλύτεροι δυνατοί υπό τας δημιουργηθείσας συνθήκας»! 
Η ρύθμιση χαιρετίστηκε δημοσίως τόσο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και από τη βρετανική κυβέρνηση. Η τελευταία, μάλιστα, έκανε ως «δώρο» στην ελληνική κυβέρνηση την καταβολή του ποσού στον προϋπολογισμό του ΝΑΤΟ, ως προς το σκέλος που αφορούσε την Ελλάδα για τη στρατιωτική ενίσχυσή της...
Η άποψη των μελετητών
Νομικά διάτρητα τα δάνεια
Μάταια πολλοί διαμαρτύρονται και πολλοί μελετητές καταγγέλλουν, τεκμηριώνοντας με επίσημα στοιχεία, ότι ουσιαστικά ζήτημα προπολεμικού ελληνικού χρέους, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν υφίσταται. Τόσο επειδή η Ελλάδα είχε προσφέρει τόσα στον αντιφασιστικό αγώνα («ξεπλήρωσε και με το παραπάνω» είναι η χαρακτηριστική έκφραση) όσο και επειδή είχε ήδη καταβάλει τεράστια ποσά.
Ο καθηγητής Στ. Μπαμπανάσης, επικαλούμενος διάφορες πηγές, περιγράφει αυτή τη μεγάλη εικόνα ως εξής: Στην εκατονταετή περίοδο 1830-1932 το σύνολο των δημόσιων δανείων που συνομολογήθηκαν με το εξωτερικό ανήλθαν στα 3 δισ. χρυσά φράγκα. Στην περίοδο 1879-1914 τα δάνεια ήταν της τάξης του 1.117 εκατ., ενώ έφθασαν στα 1.715 εκατ. τα χρόνια 1915-1932.
Στην πραγματικότητα η χώρα εισέπραξε πολύ λιγότερα από τα 3 δισ. μέχρι το 1932, που σταμάτησε, λόγω της στάσης πληρωμών ο εξωτερικός δανεισμός.
Με τις διευθετήσεις, που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και μέχρι την αναστολή της καταβολής τοκοχρεολυσίων λόγω του πολέμου, η Ελλάδα εμφανιζόταν να χρωστά το 1939-40 το ίδιο ποσό συν τους τόκους της οκταετίας!
(Αναδημοσίευση από https://www.mikrometoxos.gr/ ethnos.gr 28/6/2015)

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστος: "Τώρα υπάρχουν περισσότεροι λόγοι εξέγερσης! Ζούμε μια οικονομική χούντα του κεφαλαίου» και τον βιασμό της Ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας".

"- Εάν υποθέσουμε ότι σήμερα ήσουν 23 χρόνων, θα είχες τους λόγους να συμμετείχες σε ένα νέο Πολυτεχνείο; Με τις ιδιαιτερότητες βέβαια της εποχής, που σίγουρα είναι διαφορετικές ή μπορεί και όχι.
  - Τώρα υπάρχουν περισσότεροι λόγοι. Ζούμε μια «δημοκρατική οικονομική χούντα του κεφαλαίου» και τον «βιασμό της Ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας». Τότε φωνάζαμε έξι χρόνια είναι πολλά, δεν θα γίνουνε επτά, και τώρα οκτώ ολόκληρα χρόνια δεν ζούμε μόνο την πολιτικής της λιτότητας αλλά και τις παρακρούσεις της κρίσης που είναι πολιτιστικές και εξαχρειώνουν την κοινωνία.
 Και καθιστούν τους ανθρώπους αριθμούς και αθύρματα στους λογαριασμούς της παγκοσμιοποίησης που δεν έχει να κάνει μόνο με μας. Ζούμε τον καθημερινό πόλεμο, οικονομικό και κοινωνικό, και τον πραγματικό στη γειτονιά μας.

Φωνάζαμε «έξω το ΝΑΤΟ», «έξω οι Αμερικάνοι», «κάτω ο ιμπεριαλισμός». Πολεμήσαμε το καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει χούντες και τώρα κάποιοι που νομίζουν πως κυβερνάνε στο όνομα της Αριστεράς τους έμπασαν από την πίσω πόρτα στη χώρα μας. Δεν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στις 24 Ιουλίου 1974. Η Χούντα, μετά την προδοσία της Κύπρου, έπεσε στα μαλακά και στην αγκαλιά αυτών που την εξέθρεψαν και δημιούργησαν στρεβλή μεταπολίτευση που τη χρεώνουν στη «γενιά» του Πολυτεχνείου..."

-Όλη η συνέντευξη παρακάτω:
Η ΣΦΗΚΑ: Δημήτρης Παπαχρήστος: Το Πολυτεχνείο ανήκει σε εκε...: Συνέντευξη στον Κώστα Γκιώνη Σήμερα συμπληρώνονται 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ενάντια στην Χούντα. Με αφορ...

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Οι Πελασγοί προπάτορες Ελλήνων Δωριέων Μακεδόνων κατά τους Ηρόδοτο και Απολλόδωρο

ΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΡΙΚΟ ΤΕ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΝΟ ΕΘΝΟΣ


Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι παιδιά του Δία και της Νιόβης ήταν ο Άργος και ο Πελασγός απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι και άλλοι ονομάσθηκαν Πελασγοί. Λέει επίσης ότι γιος του Πελασγού ήταν ο Λυκάονας, ο βασιλιάς των Αρκάδων, που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό … και έτσι εννοείται οι Πελασγοί εξαπλώθηκαν σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, πρβ:
  «ἐπανάγωμεν δὲ νῦν πάλιν ἐπὶ τὸν Πελασγόν, ὃν Ἀκουσίλαος μὲν Διὸς λέγει καὶ Νιόβης, καθάπερ ὑπέθεμεν, Ἡσίοδος δὲ αὐτόχθονα. τούτου καὶ τῆς Ὠκεανοῦ θυγατρὸς Μελιβοίας, ἢ καθάπερ ἄλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παῖς Λυκάων ἐγένετο, ὃς βασιλεύων Ἀρκάδων ἐκ πολλῶν γυναικῶν πεντήκοντα παῖδας ἐγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτὸν Ἕλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Ὁπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Ὅρον Πόλιχον Ἀκόντην Εὐαίμονα Ἀγκύορα, Ἀρχεβάτην Καρτέρωνα Αἰγαίωνα Πάλλαντα Εὔμονα, Κάνηθον Πρόθοον Λίνον Κορέθοντα Μαίναλον, Τηλεβόαν Φύσιον Φάσσον Φθῖον Λύκιον, Ἁλίφηρον Γενέτορα Βουκολίωνα Σωκλέα Φινέα, Εὐμήτην Ἁρπαλέα Πορθέα Πλάτωνα Αἵμονα, Κύναιθον Λέοντα Ἁρπάλυκον Ἡραιέα Τιτάναν, Μαντινέα Κλείτορα Στύμφαλον Ὀρχομενόν . . .» (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)

Ο Ηρόδοτος λέει ότι το Ελληνικό έθνος ή άλλως οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Λακεδαιμόνιοι και γενικά το Δωρικό και Μακεδνό έθνος κ.α., αποκόπηκε από τους Πελασγούς και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, καθώς και πολλά άλλα βάρβαρα φύλα, πρβ (μετάφραση από τις εκδόσεις Κάκτος»): 
«Ύστερα έβαλε μπρος (ο Κροίσος, βασιλιάς των Λυδίων) να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες. Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. «Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)

«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από τη σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοπονησίων αυτοί ήσαν εις το στόλον (δηλαδή τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43)

Επομένως και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο:
 Α) Αρχικά και οι Έλληνες ήταν βάρβαροι, 
Β) Η Ελλάδα λέγονταν πριν Πελασγία και οι Λακεδαιμόνιοι ή Σπαρτιάτες, οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι νησιώτες κ.α.) ξέκοψαν από τους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό. Μετά προσχώρησαν και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα.
 Γ) Οι Δωριείς ήταν ένα έθνος που αφενός ήταν απόγονοι του Δώρου γιου του βασιλιά της Φθιώτιδας Έλληνα και αφετέρου στα χρόνια του βασιλιά Δευκαλίωνα κατοικούσε στη Φθιώτιδα.
Από εκεί και επί βασιλιά Δώρου (από τον οποίο πήραν το όνομα Δωριείς ) πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στην Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι και πήγαν και κατοίκησαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνό. Τέλος από την Πίνδο κάποιοι από αυτούς πήγαν στην Δρυοπία και από εκεί πήγαν στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν έθνος Δωρικό, 
Δ) Οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι, οι Σικυώνιοι, οι Επιδαύριοι, οι Τροιζήνιοι, οι Ερμιονείς της Πελοποννήσου που έστειλαν πλοία για απόκρουση των Περσών στον Ισθμό και στη Σαλαμίνα, εκτός των Ερμιονέων, ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, που μετοίκησαν στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον κ.τ.λ.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Γιατί καταποντίζεται στις ευρωεκλογές η ευρω"αριστερά";

 Το θαύμα των ευρωεκλογών


«Όλοι μαζί», αλλά... ο καθένας αλλού; Και πού αλλού;
Του Ερρίκου Φινάλη

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε σε πολλά ηλεκτρονικά ΜΜΕ της Ευρώπης ένα άρθρο με τον τίτλο «Ενάντια στον Μακρόν και τον Σαλβίνι, μια Ευρώπη για τους ανθρώπους». 
Το υπέγραφαν οι Ζαν-Λικ Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία), Πάμπλο Ιγκλέσιας (Podemos), Καταρίνα Μάρτινς (πορτογαλικό Μπλοκ της Αριστεράς) και Σόρεν Σόντεργκαρντ (δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία). Το άρθρο αυτό εγγράφεται στη συνέχεια των συναντήσεων της πρωτοβουλίας «Τώρα ο λαός», οι πρωταγωνιστές της οποίας διαβεβαιώνουν ότι οι φιλοδοξίες της πάνε πολύ πέρα από τις ευρωεκλογές. Η εν λόγω πρωτοβουλία επιχειρεί να εμφανιστεί ως μια δύναμη φρέσκια και διαφορετική, η οποία θέλει να αποτελέσει τον τρίτο πόλο μεταξύ από τη μια του «ακραίου κέντρου» και, από την άλλη, της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς.

Οι συντελεστές της δεν κρύβουν ότι ευελπιστούν στην κατοχύρωσή τους ως τρίτου πόλου προσεγγίζοντας δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και υποβοηθώντας τις να κάνουν «αριστερή στροφή» όπως, κατά τη γνώμη τους, ήδη συνέβη στην Πορτογαλία και, πιο πρόσφατα, στην Ισπανία… Και φυσικά σιωπηρά αποστασιοποιούνται από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς – αυτό κι αν αγωνιά για την επιβίωσή του! 
Οι ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν τη μοιραία πρόσκρουση των «παραδοσιακών», κομμουνιστικής προέλευσης κομμάτων στον ύφαλο της λαϊκής αδιαφορίας για τις προτάσεις τους. Δικαίως, αφού δεν πρόκειται για προτάσεις αλλά για ευχολόγιο, βαρετά επαναλαμβανόμενο επί δεκαετίες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Γαλλικό Κ.Κ., που επιχειρεί απελπισμένα να προσκολληθεί κάπου για να μην γνωρίσει την πιο ταπεινωτική εκλογική πανωλεθρία στην ιστορία του.



Έξι ευρωπαϊκά κόμματα υπέγραψαν στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο μια κοινή διακήρυξη, σηματοδοτώντας τη διεύρυνση της πρωτοβουλίας «Τώρα ο λαός». Πλέον, πέρα από την Ανυπότακτη Γαλλία, τους Podemos και το πορτογαλικό Μπλοκ της Αριστεράς συμμετέχουν και τα τρία σημαντικότερα κόμματα της σκανδιναβικής Αριστεράς: η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία (Δανία), το Κόμμα της Αριστεράς (Σουηδία) και η Συμμαχία της Αριστεράς (Φινλανδία). Αυτή η ετερόκλητη συνεύρεση στην πράξη αντιστρατεύεται την «επίσημη» γραμμή του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς – που φαίνεται ότι, ενόψει ευρωεκλογών, εγκαταλείπεται σιωπηρά από σημαντικές συνιστώσες του

Ένα ετερόκλητο ρεύμα


Από τη στιγμή που και η σκανδιναβική Αριστερά επέλεξε το σωσίβιο της πρωτοβουλίας «Τώρα ο λαός», οι υπαρκτές δυνάμεις που απομένουν στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η γερμανική Αριστερά και ο… ΣΥΡΙΖΑ. 
Αλλά και εντός του γερμανικού κόμματος αναπτύσσεται η κίνηση Aufstehen* που, με πρωταγωνιστές τον Λαφοντέν και την Βάγκενκνεχτ, παίρνει διαζύγιο από την αφελή(;) παραδοσιακή θέση περί «ανοιχτών συνόρων». Έτσι, αν και δεν φαίνεται να ετοιμάζει μια αυτόνομη κάθοδο στις ευρωεκλογές, η κίνηση Aufstehen ουσιαστικά εγγράφεται στην ανάδυση ενός νέου ρεύματος που επιχειρεί να συγκρατήσει την επαφή με πληβειακά στρώματα τα οποία στρέφουν την πλάτη σε μια παραδοσιακή Αριστερά που ουσιαστικά δεν έχει να πει τίποτα για τα κεντρικά επίδικα.

Το θέμα είναι βέβαια εάν και αυτό το ρεύμα έχει να πει κάτι ουσιαστικό, και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Διότι από τις ως τώρα τοποθετήσεις το μόνο που διαφαίνεται είναι μια προσπάθεια ετερόκλητων δυνάμεων να ξεφορτωθούν το βαρίδι που λέγεται «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» κάνοντας, κατά τα άλλα, η καθεμιά τα δικά της. Έτσι προκύπτουν και οι γενικόλογες διακηρύξεις που επαναλαμβάνουν ευχολόγια και μέσους όρους, την ίδια στιγμή που στη Γαλλία, για παράδειγμα, ο Μελανσόν λέει άλλα. 
Η διακήρυξη των Βρυξελλών, λόγου χάρη, που σηματοδότησε τη διεύρυνση της πρωτοβουλίας «Τώρα ο λαός» με τα σκανδιναβικά κόμματα, θα μπορούσε να υπογραφτεί και από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (αν δεν υπήρχε ο καβγάς για τα πρωτεία)…

Συγκάλυψη των αποκλίσεων

Ιδού κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα αυτής της διακήρυξης:
  «Η δογματική και παράλογη εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας δεν έλυσε κανένα από τα δομικά προβλήματα που προκάλεσαν την κρίση… Χρειαζόμαστε άλλου είδους ευρωπαϊκούς κανόνες, απαλλαγμένους από το δόγμα της απελευθέρωσης της αγοράς, οι οποίοι θα θέτουν τον άνθρωπο και τον πλανήτη υπεράνω όλων… Οι τράπεζες πρέπει να υπηρετούν το γενικό συμφέρον κι όχι τα συμφέροντα λίγων… Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα ασύλου και είμαστε ενάντιοι στην Ευρώπη-φρούριο… Επιθυμούμε μια δίκαιη και ισότιμη συνεργασία που θα σέβεται τη λαϊκή κυριαρχία και θα υπηρετεί το συμφέρον του λαού… Ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε την Ευρώπη των λαών!»

Όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται περί σούπας. Άνοστης μεν, απαραίτητης δε – ώστε να συγκαλυφθεί όχι μόνο η έλλειψη στοιχειώδους επεξεργασίας για το τι Ευρώπη επιδιώκεται, αλλά και η πραγματική απόκλιση του προσανατολισμού μεταξύ των δύο πιο βασικών δυνάμεων της πρωτοβουλίας. 
 Διότι από τη μια ο Μελανσόν διαρκώς τονίζει το αίτημα ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και της γαλλικής ισχύος. 
Κι από την άλλη ο Ιγκλέσιας δεν κουράζεται να εκθειάζει την ανάγκη μιας «νέας» Ε.Ε. που θα έχει ομοσπονδιακή μορφή, ισχυρές πολιτικές δομές, ενιαία εξωτερική πολιτική και ενιαίο αμυντικό σύστημα! 
Κατά τα άλλα, οι φιλοδοξίες αυτής της συγκόλλησης πάνε πολύ πέρα από τις ευρωεκλογές… 
Στην πραγματικότητα, έτσι δείχνουν ότι νοιάζονται κυρίως για τη διάσωσή τους εντός του πολιτικού σκηνικού της υπαρκτής Ευρώπης κι όχι για κάτι άλλο.

Εκτός γηπέδου!

Είναι δυνατόν να μην καταποντιστούν εκλογικά κάποιες από τις δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα αναφέρονταν στην ευρωπαϊκή Αριστερά; Είναι, και θα πρόκειται κυρίως για τις δυνάμεις που κάτι επιχειρούν να ψελλίσουν για τα θέματα που οι πολίτες θεωρούν κεντρικά. 
Συνολικά όμως η Αριστερά βγαίνει, σχεδόν εθελοντικά, εκτός γηπέδου – είτε μετατρέπεται σε κατοικίδιο, είτε αναχωρεί σε κόσμους ανύπαρκτους. 
Και μονάχα εάν πάρει διαζύγιο από το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης (που, με αιχμή τον μετανεωτερικό «δικαιωματισμό», αποτελεί σήμερα την πιο επικίνδυνη μορφή ολοκληρωτισμού και ισοπέδωσης λαών και εθνών) θα μπορέσει ίσως να έχει μια θετική, απελευθερωτική συμβολή.

Για να μείνουμε στην Ευρώπη: 
Τι σχέδιο (ή, έστω, τι όραμα) έχει κάθε δύναμη που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική ή αριστερή; Πώς τοποθετείται απέναντι στον ευρωατλαντισμό; Υπάρχει ή όχι ανάγκη απογαλακτισμού της Ευρώπης από τις ΗΠΑ; Τι λέει για τη γερμανική μπότα που μέχρι σήμερα, ακόμη και ταλαιπωρημένη, επιχειρεί να υπαγορεύει ποιος και πώς ζει και ποιος πεθαίνει; Ποια στάση έχει απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις νεοαποικιοκρατικές πολιτικές που ανατινάζουν και καταληστεύουν ολόκληρες χώρες; Συμφωνεί που ακόμη και σήμερα η Γαλλία (και όχι μόνο) διατηρεί αποικίες στην άλλη άκρη του κόσμου; Έχει ή όχι πρόβλημα που το δικαίωμα αυτοδιάθεσης αλλού εξυμνείται κι αλλού καταστέλλεται κυριολεκτικά δια ροπάλου;

Η απάντηση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι «μέσος όρος». Η ενδιάμεση στάση (π.χ. δεν θέτουμε θέμα ΝΑΤΟ, αλλά ζητάμε να μην πωλούνται όπλα σε δικτατορίες), πέρα από υποκριτική, είναι και αναποτελεσματική.

Το ίδιο και όσον αφορά τους διάφορους μπαμπούλες που επισείει το αντίπαλο στρατόπεδο (εκτός κι αν κατά βάθος θεωρείται συγγενικό κι όχι αντίπαλο…) για να εκβιάσει την υποστήριξη ανθρώπων καλής θέλησης και να διατηρήσει έτσι το σημερινό, αβίωτο στάτους κβο.

 Παράδειγμα μιας άλλης στάσης: όταν η ευρωκρατία επιχειρεί πραξικοπηματικά να αλλάξει τον προϋπολογισμό της Ιταλίας, παίρνουμε θέση – κι αυτή δεν μπορεί να είναι «ούτε-ούτε». Άλλο παράδειγμα: όχι, δεν θα ψηφίσουμε Μακρόν για να μην έρθει η Λεπέν.


Διαφορετικά πάνε περίπατο οι όρκοι ότι θέλουμε να χτίσουμε τον τρίτο πόλο ενάντια και στους δύο, και στρώνεται χαλί τόσο για τη διάσωση του κάθε Μακρόν όσο και για το δυνάμωμα της κάθε Λεπέν.

Πηγή: e-dromos,gr

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Χορτοφαγία: αντιεπιστημονικοί μύθοι και ηθικοφανείς αυταπάτες


Βιγκανισμός και άλλες θρησκείες

Δημοσιεύθηκε:huffingtonpost.gr/ Το  blog- 
VEGANISM RELIGION
 
 

Πάντα συνέβαινε αυτό τον Αύγουστο στην Κρήτη, στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας. Με το χαρτζιλίκι αγόραζα παγωτά και εκλέρ και τα έτρωγα με την αδερφή μου κρυφά στην παραλία της Νέας Χώρας, γιατί η γιαγιά η Χρυσή, σκληροπυρηνική Ορθόδοξη χριστιανή, μας είχε υποχρεώσει να νηστεύουμε. Όλα τα  νηστεύαμε. Κρέας, ψάρι,γάλα, τυρί,αβγά. Τρεφόμασταν με ό,τι κι εκείνη: στίφνους, βρούβες, ασκόλυμπρους, κολοκυθάκια. Χαριστικά έβαζε λίγο λάδι αλλά με βαριά καρδιά. Έπρεπε να νηστέψουμε. Λες και από την διατροφή μας εκείνες τις 15 ημέρες εξαρτιόταν η ζωή και ο θάνατός μας. Έπρεπε διατροφικά να είμαστε Άγιες έστω για εκείνες τις ημέρες αλλά εμείς κρυφά «μαγαρίζαμε» το πεπτικό μας σύστημα με λιχουδιές και φυσικά είχαμε την εντύπωση πως αφού  δεν το  μάθαινε η γιαγιά, δεν θα το μάθαινε ούτε ο Ύψιστος.  Έτσι προσωρινά, γλιτώναμε το πυρ το εξώτερον.
Στα χρόνια που ακολούθησαν στη ζωή μου αν και φλέρταρα και κάποιες φορές αφοσιώθηκα και σε άλλες εναλλακτικές θρησκείες και λατρευτικές πρακτικές, ωστόσο σύντομα εγκατέλειψα κάθε μορφή θρησκείας, ή φιλοσοφίας, ειδικά εκείνες που σε καλούν να αποδείξεις ποιος είσαι μέσα από το σώμα και τις βιολογικές λειτουργίες του, όπως τι θα φας, πώς κι εάν θα κάνεις σεξ, πώς θα εκσπερματίσεις, πώς θα ντυθείς, πώς θα περπατήσεις κτλ . Όλα αυτά τα έβαλα κάτω από την κοινή ομπρέλα του «Νομικίστικου πνεύματος» γιατί καταλήγεις να υπακούς σε ένα νόμο και σε μια πολιτικά ορθή συμπεριφορά όπου μέσα εκεί όμως χάνεται το προσωπικό στοιχείο και η κριτική σκέψη. Μέσα σε αυτήν την πνευματική ορθότητα χάνεται και  η Αγάπη προς τον Άλλον, αφού ο Άλλος που δεν τρώει ό,τι κι εσύ,  γίνεται ο ακατέργαστος και ο λιγότερο αφυπνισμένος εχθρός.
Ωστόσο  στα ψιλά γράμματα και σε εδάφιο της Βίβλου που μου διαφεύγει,  ο Ύψιστος έδωσε ξεκάθαρη εικόνα: δεν υπάρχει κάτι που θα βάλεις μέσα σου (τροφή) που μπορεί να σε κάνει Άγιο.(Θα ήταν πολύ χρήσιμο επιχείρημα, πίσω στα παιδικά μου καλοκαίρια που καταπιεζόμουν από τη γιαγιά).
Αργότερα στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια γύρω στα 20-25 πειραματίστηκα με τη χορτοφαγία, αφού δοκίμαζα κατά διαστήματα την ολική νηστεία για πνευματικούς λόγους (μόνο νερό για όσο αντέξω). Ήταν τα χρόνια των πνευματικών πειραματισμών μου κι εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90, αποφάσισα να μην ξαναφάω κρέας. Και αργότερα αποφάσισα να μη φάω και οτιδήποτε δημιουργείται από ζωντανό οργανισμό. Κατά περιόδους δοκίμαζα αυτές τις εναλλακτικές διατροφές, πότε ως επιλογή για πιο υγιεινή διατροφή, πότε κάτω από το πρίσμα ενός πνευματικού σκοπού. Μέσα από αυτούς τους εναλλασσόμενους πειραματισμούς το μεγαλύτερο διάστημα που είχα αντέξει με αποκλειστικά χορτοφαγική διατροφή ήταν κάπου 1 έτος.
Αποτέλεσμα; Παχυσαρκία. Δεν ξέρω αν έφταιγε μόνο η συγκεκριμένη διατροφή, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρέθηκα να ανήκω στην κατηγορία των παχύσαρκων. Εκείνα τα 6-7 παραπανίσια κιλά που πρωτοεμφανίστηκαν στην περίοδο της χορτοφαγίας μου, μοιάζει σα να με έχουν στοιχειώσει και ας έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που έφαγα κρέας ψητό μετά από εκείνο τον χρόνο της χορτοφαγίας. Κάθε μια από αυτές τις μπουκιές πρωτεΐνης έφταναν για να  απομακρυνθώ οριστικά από την ιδέα αυτή.
Η χορτοφαγία και ο Βιγκανισμός ως τάση έχουν επανέλθει και σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας βλέπουν τους αφοσιωμένους βιγκανιστές ως ένα είδος μαχητών της επί Γης Ειρήνης. Όλες αυτές οι διαμάχες που συμβαίνουν τελευταία σχετικά με αυτό το θέμα, με έκαναν να το ψάξω ξανά και να αναζητήσω πηγές που θα δώσουν επιστημονικά επιχειρήματα σχετικά με το ποια είναι η ισορροπημένη και υγιεινή διατροφή. Μέσα από αυτήν την αναζήτηση, πήρα εκ νέου αποφάσεις για τη διατροφή μου.

Σήμερα αν αποφάσιζα να ξαναγίνω χορτοφάγος δεν θα το έκανα για λόγους ευεξίας και ευζωίας
 αφού όπως ανακάλυψα, από μεγάλη μερίδα διατροφολόγων, η χορτοφαγική διατροφή δεν θεωρείται μια ισορροπημένη διατροφή και ενέχει κινδύνους τόσους όσους και η υπερβολική κρεατοφαγία. Υπάρχουν αναρτημένες έρευνες που μπορεί να συμβουλευθεί όποιος θέλει να μάθει γι' αυτό. Αντίθετα, όπως αναφέρουν επώνυμοι γιατροί και διατροφολόγοι, τα όσπρια, η σόγια, οι υπερτροφές και τα χημικά συμπληρώματα διατροφής, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον ζωικό σίδηρο , την βιταμίνη B12 (τα τονίζω αυτά τα δυο),τα αμινοξέα, τον ψευδάργυρο, την βιταμίνη Α, τη βιταμίνη D, που υπάρχουν στο κρέας, στα αβγά και στο γάλα, στοιχεία που χρειάζεται ο άνθρωπος για να αποφύγει ασθένειες όπως η κακοήθης αναιμία, ασθένειες στα οστά και στα δόντια, κατάθλιψη, απώλεια μνήμης, άνοια, ακόμα και καρκίνο. Υπάρχουν κολπάκια διατροφικά από τους βίγκανς που ξεγελάνε κάπως τον οργανισμό με επεξεργασμένες υπερτροφές, χημικά υποκατάστατα και συνδυασμούς φυτικών τροφών. Αλλά αυτά τα υποκατάστατα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν 100% τα παραπάνω στοιχεία.
Ο κόσμος δε μπορεί να αλλάξει και δεν μπορεί να γίνει λιγότερο φασιστικός  με ένα πιάτο σόγιας και ρεβιθιών, ούτε με μαγικά κουμπιά και φάρμακα... Θέλει περισσότερη δουλειά.
Δεν θα γινόμουν χορτοφάγος  επειδή όπως υποστηρίζουν κάποιοι, ο αρχέγονος  άνθρωπος ήταν χορτοφάγος. Δεν ήταν. Έχει απαντηθεί από τους παλαιοντολόγους και τα ευρήματά τους. Ο άνθρωπος εξελίχθηκε επειδή έφαγε αμινοξέα. Ο άνθρωπός είναι ο πρώτος πίθηκος που έβαλε το κρέας στην καθημερινή διατροφή του. Τα αμινοξέα μεγάλωσαν τον εγκέφαλό του, γεγονός που τον έκανε να φτάσει στον Homo Sapiens υπερπηδώντας μερικές δεκάδες εξελικτικών σταδίων σε σχέση με τα άλλα ανθρωποειδή. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά και γι' αυτό και έχουν απαντηθεί αυτά τα ερωτήματα εδώ και καιρό.
Δεν θα γίνω χορτοφάγος επειδή η βιομηχανία κρέατος επιβαρύνει το περιβάλλον. Το περιβάλλον το επιβαρύνει γενικά η βιομηχανία που δεν λαμβάνει υπόψιν της το περιβάλλον και η αδιαφορία των κυβερνήσεων να επιβάλουν πράσινους νόμους. Το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε αν μποϋκοτάρω την παραγωγή πλαστικού ή αλουμινίου.
Δεν θα γίνω χορτοφάγος για να φέρω Ειρήνη στη γη. Αν η Ειρήνη εξαρτάται από την χορτοφαγία, άραγε πρέπει να πείσουμε και τα άλλα σαρκοφάγα ζώα να γίνουν Βίγκανς; Έχω δει λιοντάρια και τίγρεις να βοσκάνε τριφύλλι δίπλα σε πρόβατα, μόνο σε φυλλάδια γνωστής παραθρησκευτικής ομάδας. Σε ρεαλιστικές συνθήκες ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μόνο ως φαντασίωση μπορεί να σταθεί. Αν και διαβάζω πως βίγκανς προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τα κατοικίδια σκυλιά και τις γάτες τους να τρώνε φύτρο και άλλα, αντί για πρωτεΐνες.
Δυστυχώς η Ειρήνη στη γη δεν έρχεται από το πεπτικό σύστημα. Δυστυχώς γιατί το πεπτικό σύστημα δεν μπορεί να επηρεάσει το νοητικό και το γνωστικό . Τουλάχιστον από όσο το έχω ψάξει δεν υπάρχει κάποια έρευνα που να αποδεικνύει το αντίθετο. Ίσως να το επηρεάζει λίγο, αφού, εάν δεν έχεις ενέργεια δεν μπορείς να σκεφτείς, αλλά από όσο ξέρω δεν βελτιώνεται η ηθική σου. Μόνο στη σφαίρα των θρησκειών υφίσταται μια τέτοια προσέγγιση. Αν υπήρχαν Ειρηνικές τροφές, θα υπήρχαν και Ειρηνικά χάπια. Θα μπαίναμε όλοι σε αγωγή και ο κόσμος θα άλλαζε. Από την άλλη, αυτή η προσέγγιση είναι προβληματική γιατί δεν μας εξηγεί γιατί υπάρχουν φασίστες βίγκανς και τι θα συμβεί εάν οι ναζιστές αποφασίσουν να γίνουν όλοι μαζικά βίγκανς.
Αν γινόμουν χορτοφάγος θα γινόταν για δυο λόγους. Ο ένας είναι για να διαμαρτυρηθώ για τις άσχημες συνθήκες που ζουν τα ζώα σε αιχμαλωσία και για τους τρόπους θανάτωσής τους. Και ο δεύτερος γιατί τα ζώα αυτά τρέφονται με τροφές που περιέχουν χημικές ουσίες και αντιβιοτικά που μεταφέρονται στο σώμα του ανθρώπου. Και οι δυο αυτοί λόγοι για εμένα είναι αρκετά σημαντικοί και δεν βλέπω γιατί πρέπει να χρειαστεί η αιτιολόγηση της χορτοφαγικής διατροφής με κάποια «μεταφυσική» διάσταση και κάποιον γκλομπαλικό στόχο για να είναι πειστική. Και θα έμπαινα για αυτούς του λόγους στη χορτοφαγική διατροφή, γνωρίζοντας πως κάνω μια θυσία και βάζω σε κίνδυνο την υγεία μου.
Ο κόσμος δε μπορεί να αλλάξει και δεν μπορεί να γίνει λιγότερο φασιστικός  με ένα πιάτο σόγιας και ρεβιθιών, ούτε με μαγικά κουμπιά και φάρμακα... Θέλει περισσότερη δουλειά.
Μέχρι να αρχίσουμε να δουλεύουμε συνειδητά προς αυτήν την κατεύθυνση, ας προσπαθήσουμε να είμαστε ισορροπημένοι. Σε αυτά που τρώμε και σε αυτά που λέμε. Να τρώμε αυτό που χρειαζόμαστε και να ευχαριστούμε τον Θεό των θηλαστικών που μας έδωσε τα πλάσματά του για να είμαστε δυνατοί και υγιείς για να προσφέρουμε Αγάπη και Ειρήνη.
Να το κάνουμε όπως το έκαναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που θυσίαζαν ένα γουρούνι για να τραφούν αυτοί και οι οικογένειες των παιδιών τους για έναν χρόνο. Να το κάνουμε όπως το έκαναν οι αρχέγονοι άνθρωποι και οι φυλές του Αμαζονίου και της Αφρικής που δεν ακολουθούσαν τον δικό μας καταναλωτικό τρόπο ζωής. Έτρωγαν όσο είχαν ανάγκη, δεν κατανάλωναν βουλιμικά και πριν βάλουν την πρώτη μπουκιά στο στόμα τους, άσχετα αν ήταν φύτρο ή κρέας, έκλειναν για λίγο τα μάτια, ένωναν τις παλάμες τους και έλεγαν: «Σε Ευχαριστώ».

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

"ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ" ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΕΝΟΣ ΓΝΗΣΙΟΥ, ΣΤΑΘΕΡΩΝ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ



"Προς παλιούς συντρόφους,διαδικτυακούς η προσωπικούς φίλους,ένα μεγάλο ευχαριστώ:

Για όσα με διδάξατε για αλληλεγγύη,ανθρωπιά,κοινωνική ευαισθησία,για τα ανθρώπινα ιδεώδη, με τον μοναδικό αριστερό η και αριστερίστικο τρόπο σας, που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις...
-Έμαθα πως όλες οι μειονότητες,εθνικές,θρησκευτικές,φυλετικές (Μουσουλμάνοι της Θράκης, Τσάμηδες, Ρομά) κλπ,της Ελλάδας,της Ευρώπης,του πλανήτη,του σύμπαντος είναι σεβαστές, εκτός από την ελληνική μειονότητα της Β.Ηπείρου,γιατί εκεί έχει πολλά εθνίκια!

-Έμαθα πως όταν η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα είναι κακή,αλλά όταν πυροβολεί στην καρδιά ομογενείς εθνίκια, απλά τηρεί την έννομη τάξη!

-Εμαθα πως η ιστορία ενός λαού,μπορεί να εξαερωθεί αν αυτό απαιτεί το ψευτοδιεθνιστικό καθήκον προς τους γειτονικούς λαούς.

-Εμαθα πως ό,τι διεκδικούν άλλοι λαοί είναι δίκαιο και ό,τι υπερασπίζονται οι Έλληνες,είναι εθνικιστικό.

-Έμαθα ότι τα κηρύγματα μίσους των ακροδεξιών και των νεοναζί είναι καταδικαστέα,αλλά συνθήματα όπως ‘’όποιος θέλει να πεθάνει για την πατρίδα,ας το κάνει γρήγορα και Έλληνας δεν γεννιέσαι,καταντάς της antifa δεν ενοχλούν τόσο.

-Έμαθα πως οι Έλληνες μπορούν να διωχθούν για ρατσιστικά εγκλήματα με τον αντιρατσιστικό νόμο, αλλά ο ρατσισμός κατά των Ελλήνων,δε διώκεται με κανένα νόμο!

-Έμαθα πως αν κάψεις σημαία άλλου κράτους είσαι φασίστας,αλλά αν κάψουν κάποιοι την Ελληνική σημαία,δεν πειράζει!

-Έμαθα πως οι θρησκευόμενοι που μιλούν απαξιωτικά για τους λοατκι είναι ρατσιστές και ομοφοβικοί,αλλά οι λοατκι επιτρέπεται να έχουν προκλητικά εικόνες αγίων στα γεννητικά τους όργανα...
-Έμαθα πως το έθνος είναι φαντασιακό και πρέπει να σκέφτομαι την γη σαν ένα μεγάλο χωριό.....εκεί όπου η ελίτ μένει στις βίλες και η πλέμπα στις χαμοκέλες,αλλά δεν πειράζει γιατί δεν υπάρχουν φυλετικοί η άλλοι διαχωρισμοί και μόνο αυτό μετράει,ακόμα και αν δεν έχουμε να φάμε!

-Έμαθα πως δεν έχει σημασία αυτός ο καινούργιος,υβριδικός,νεοφασισμός πλανητικής εμβέλειας, δεν ενοχλεί τόσο, όσο το να υψώσει κάποιος την σημαία και να μιλήσει για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας!

-Τέλος έμαθα,ότι είναι αποδεκτό να απειλείς παιδιά,με αντιφασιστική υπογραφή,επειδή τόλμησαν να τραγουδήσουν την Μακεδονία!...
Και πάνω απ’όλα έμαθα τι σημαίνει επιλεκτικός ανθρωπισμός, επιλεκτική ταξική συνείδηση,επιλεκτική κοινωνική ευαισθησία, αλλά και πόσο έξυπνα και αποτελεσματικά μέσα χειραγώγησης υπάρχουν,που παίζουν τόσο καλά με το μυαλό σου,που νομίζεις ότι βοηθάς να γίνει καλύτερος ο κόσμος, ενώ απλά συντελείς στην καταστροφή του."

Περικλής Δανόπουλος (Periklis Danopoulos φέισμπουκ 10/11/2018, 9πμ)