Η ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΩΝ «ΠΗΓΩΝ»

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΩΝ «ΠΗΓΩΝ»
ή αλλιώς, «ρώτα και τον φίλο μου τον ψεύτη»

του Βλάση Ρασσιά*

«Τους ευαγγελιστάς εφευρέτας ουχ ίστορας των περί τον Ιησούν γεγενήσθαι πράξεων» 
(«Οι ευαγγελιστές είναι επινοητές και όχι εξιστορητές των όσων διαδραματίσθησαν γύρω από τον Ιησού»)
 Πορφύριος.

Στην δεύτερη έκδοση της «Ιστορίας της Χριστιανικής Επικρατήσεως» κρίθηκε σκόπιμο να είναι επαυξημένη, μετατραπέντος του αρχικού σύντομου, ψυχρού και ασχολίαστου χρονολογικού πίνακα σε εκτενέστερη ιστορική αφήγηση λόγω του αμετανόητου των οπαδών της καταγγελλόμενης καθεστωτικής κοσμοαντίληψης, που αντί να συμμαζέψουν την μισαλλοδοξία και αλαζονεία τους ή να ζητήσουν έμπρακτα συγνώμη για τα όσα έχουν διαπράξει οι πνευματικοί τους πρόγονοι, αυτοί έκριναν σωστό να καταφύγουν αντίθετα σε όλως άθλιες, οικείες τους ωστόσο, μεθόδους και συμπεριφορές. 
Το πιο εντυπωσιακό είναι δε ότι πέραν των αλλεπάλληλων απειλών ακόμη και κατά της ζωής του γράφοντος, διάφορες παρα-εκκλησιαστικές και περι-εκκλησιαστικές συμμορίες κατέφυγαν και στο κόλπο της «αόρατης» και ανώνυμης δυσφήμισης τόσο του εν λόγω βιβλίου όσο και του συγγραφέα με κύρια αιχμή ότι τάχα το πρώτο δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από άκριτη μεταφορά στοιχείων από ξένους αντιχριστιανούς συγγραφείς και δεν στηρίζεται σε πραγματικές… «πηγές». 
Το ελάχιστο επώνυμο τμήμα αυτής της γελοίας «μαύρης» προπαγάνδας απαντήθηκε βέβαια ήδη με το κείμενο του γράφοντος «Περί Απατεώνων» που ήδη δημοσιεύθηκε δίκην Παραρτήματος στο βιβλίο του «Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών», κρίνεται όμως αναγκαίο να γίνει εδώ και μία διαπαντός καταγγελία της υποτιθέμενης υποχρέωσης του ελευθερόφρονα ιστορικού να χρησιμοποιεί σώνει και καλά τις αναξιόπιστες και χαλκευμένες «πηγές» του όποιου καθεστώτος για να ασκήσει την στοιχειώδη εναντίον του κριτική.
Στ’ αλήθεια δεν υπάρχει τίποτε πιο ατιμωτικό, τόσο για έναν πραγματικό ιστορικό όσο και για την ίδια την ιστορική αλήθεια, από το να σύρεται κανείς σε τάχα «υποχρεωτική» χρήση των αναξιόπιστων, υποκειμενικών, προπαγανδιστικών ή εμφανώς ψευδών «πηγών» της όποιας καθεστωτικής πλευράς που ελέγχεται για κακουργηματική δραστηριότητα και είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι σοβαροί κατά τα άλλα ιστορικοί των δικών μας καιρών δεν έχουν συνειδητοποιήσει κάτι τόσο πολύ απλό, ότι δηλαδή αυτοπαγιδεύονται στην χαλκευμένη αφήγηση τής εν λόγω πλευράς. 
Κλασικό παράδειγμα δηλαδή αυτού που λέμε «ρώτα και τον φίλο μου τον ψεύτη». 
Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι εν λόγω ιστορικοί δεν έχουν προφανώς ξεριζώσει από μέσα τους τα μολύσματα της "χριστιανικής" ανατροφής τους και ενδόμυχα αισθάνονται ότι ελέγχουν κάτι το ιερό (άρα… αμαρτάνουν!), διότι αν δεν ισχύει αυτό, τότε είναι εντελώς ανεξήγητο το ότι δεν συναντάμε ανάλογο φαινόμενο και όταν λ.χ. παρουσιάζεται η Ιστορία του Ναζισμού, όπου βέβαια ουδείς σκέπτεται να χρησιμοποιήσει ως «αξιόπιστες» «πηγές» τα πάμπολλα διασωθέντα φυλλάδια της εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας της δεκαετίας του 30.
Όντας όμως υποχρεωμένοι, είτε λόγω της «μαύρης» προπαγάνδας των ολίγων είτε λόγω της βλακείας των πολλών, να εξηγούμε εδώ πράγματα που θα έπρεπε κανονικά να ήσαν ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, δηλώνουμε με πάσα σαφήνεια ότι από πλευράς μας οι μόνες έγκυρες πηγές για την συγγραφή της όποιας «Ιστορίας της Χριστιανικής Επικρατήσεως» εκτός των προς έκθλιψη «πηγών» είναι τα ελάχιστα σε παγκόσμιο επίπεδο διασωθέντα κείμενα νομοθεσιών, τα επίσης ελάχιστα αρχαιολογικά σχετικά στοιχεία, αλλά, κυρίως, όλες οι προηγούμενες συγγραφές, αναλύσεις και κρίσεις από μη χριστιανούς ή ουδέτερους ή, έστω, από αντικειμενικούς τουλάχιστον «τύποις χριστιανούς» ιστορικούς της εποχής μας, καθώς εκ των πραγμάτων είναι ελάχιστες οι διασωθείσες αναφορές από συγγραφείς της ηττηθείσας πλευράς.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι για τον πολύ καθοριστικό όσο και τρομερό 4ο αιώνα είμαστε υποχρεωμένοι να αντλούμε στοιχεία από κόλακες ή προπαγανδιστές συγγραφείς της χριστιανικής πλευράς, όταν έχει απωλεσθεί σε κάποιες από τις ύστερες χριστιανικές πυρές (αφού την είχε διαβάσει ο Φώτιος, ο οποίος μάλιστα προβαίνει και στους αναπόφευκτους για έναν χριστιανό που διαβάζει μη ομόδοξες απόψεις χαρακτηρισμούς: «…στον πρώτο τόμο προσβάλλει την καθαρή πίστη ημών των χριστιανών και εξυμνεί την ειδωλολατρική πλάνη και κάνει πολλές επιθέσεις στους (sic) ευσεβείς μας αυτοκράτορες…») η σημαντικότατη «Ιστορία» του Εθνικού συγγραφέα Ευναπίου των Σάρδεων, ο οποίος συνέχιζε από το έτος 270, επί Κλαυδίου Γοτθικού έως τουλάχιστον τους χρόνους του Αρκαδίου, την αφήγηση του γνωστού Αθηναίου ιστορικού και πολιτικού Δέξιππου (Lieu – Montserrat, σελ. 9 -10).
Αυτές λοιπόν είναι οι δικές μας πηγές, ;aσχeτα εάν, εν γνώσει μας, παρουσιάζουν εν τέλει ένα απειροστημόριο μόνον της πραγματικής φρίκης και κακουργίας. 
Όλες οι άλλες «πηγές» είναι εντελώς αναξιόπιστες και χρησιμοποιούνται μόνον εξ ανάγκης, όταν ουδεμία άλλη πληροφορία υπάρχει για κάποιο γεγονός, και βέβαια πάντοτε «λιωμένες» στις μυλόπετρες της αυστηρής λογικής μας κρίσης και την ευρύτερης γνώσης μας για το εν γένει πολιτισμικό, εθιμικό και ιστορικό πλαίσιο της κάθε εποχής. 
Έστω όμως και ως ένα απειροελάχιστο εκείνου που συνέβη πραγματικά, η καταγραφή μάς ικανοποιεί, γιατί αν μη τι άλλο τουλάχιστον επαρκεί στο να καταδείξει αυτό που πρέπει να καταδειχθεί, δηλαδή την πραγματική φύση των εχθρών του Ανθρώπου που ήρθαν εντελώς απρόσκλητοι να παραστήσουν τους «θεόθεν» «σωτήρες» του.
Εμείς αρνούμαστε να προσπεράσουμε πονηρά τις παραπάνω απαραίτητες προϋποθέσεις για την μελέτη γεγονότων και ιστορικών εποχών κατά τις οποίες, όπως προείπαμε, η ελεύθερη έκφραση ήταν πλήρως απαγορευμένη ή δεν υπήρχε καν ως ιδέα στα ανθρώπινα μυαλά, γιατί τότε θα πρέπει να παπαγαλίζουμε απλώς και εμείς τα περί «αγγέλων Κυρίου» που φονεύουν τους «ασεβείς», για «πλανημένους» που αίφνης είδαν το… «φως το αληθινό» και αποκήρυξαν ανενδοίαστα το παρελθόν τους αλλά και όλους τους προγόνους τους, και έτερα τέτοια «λογικά» και «ιστορικά» πράγματα. 
Βέβαια τότε θα ήμασταν όλως αρεστοί στους κρατούντες και ούτε προσβολές θα δεχόμασταν, ούτε απειλές κατά της ζωής μας.
Επειδή γνωρίζουμε καλά ότι όταν οι «πηγές» αυτού του συρφετού αναφέρονται σε «αγγέλους Κυρίου» που φονεύουν, στην πραγματικότητα αναφέρονται σε σφαγές ανθρώπων από ανθρώπους και μόνον από ανθρώπους, έτσι θα ερμηνεύουμε τις περιλάλητες «πηγές» και έτσι θα γράφουμε την υπέρ αδικηθέντων, ηττηθέντων, κακοποιηθέντων και εξαφανισθεντων Ιστορία μας. 
Ποτέ δεν θα συρθούμε στο να «τεκμηριώσουμε» ότι το φεγγάρι δεν είναι τρίγωνο επειδή μόνο και μόνο εκατομμύρια απατεώνες ή ψυχοπαθείς καταναλωτές παραμυθιών αρέσκονται να υποστηρίζουν μανιωδώς κάτι τέτοιο, και ποτέ δεν θα σκύψουμε τον αυχένα εμπρός στο ομολογουμένως τρομακτικό μέγεθος της προέλασης αυτών που απειλητικά κραδαίνουν το ξίφος και τον σταυρό. 
Θα υπερασπιζόμαστε  εσαεί τον φυσιολογικό και ελεύθερο άνθρωπο, το μόνο μέτρο για τις δικές μας επιλογές και προτεραιότητες, είτε με τα δικά του μόνον κείμενα (όσα τουλάχιστον έχουν διασωθεί), την δική του Φιλοσοφία, Θρησκεία και κώδικα αξιών, είτε με επίπονη «έκθλιψη» των γελοίων «πηγών» που οι εχθροί έχουν το θράσος να επισείουν ως τάχα μόνες έγκυρες και σοβαρές. 

Όσο έγκυρη και σοβαρή μπορεί να θεωρείται από λογικό άνθρωπο και η… ανάσταση εκ νεκρών!

Βλάσης Γ. Ρασσιάς 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

Ο Βλάσης Ρασσιάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Απριλίου 1959 και απεβίωσε στις 7 Ιουλίου του 2019. 
Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).

Υπήρξε συνιδρυτής και συνεργάτης των περιοδικών «Speak Out» (1979), «Ανοιχτή Πόλη» (1980 – 1993) και «Διιπετές» (1991 – ), ενώ κατά την περίοδο 1983-1986 εξέδωσε το Mail-Art περιοδικό «Είναι Αύριο» και επίσης διοργάνωσε την πρώτη διεθνή Mail-Art έκθεση στην Ελλάδα με τίτλο «1984» (αναφορά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ). 

Το 1981 ίδρυσε το «Αρχείο Εναλλακτικής Κουλτούρας και Κοινωνικής Ιστορίας», ανέπτυξε φιλία με πολλές προσωπικότητες της διεθνούς εναλλακτικής λογοτεχνικής και μουσικής σκηνής και το 1989 ήταν ένας από τους διοργανωτές του εναλλακτικού φεστιβάλ «Ευρώπη Ενάντια στο Ρεύμα» («Europe Against the Current»), στην πόλη του Άμστερνταμ υπό την αιγίδα του εκεί Πανεπιστημίου.  

Ασχολήθηκε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 επισταμένως με τον αγώνα των αυτοχθόνων λαών (κυρίως της αμερικανικής ηπείρου) για την διάσωση της παράδοσής τους και για την εθνική τους αξιοπρέπεια, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 εξέτεινε το ενδιαφέρον του σε όλες τις ζώσες, απειλούμενες ή ήδη εξαφανισμένες κουλτούρες και παραδόσεις των εθνών του πλανήτη, με ιδιαίτερη έμφαση στην αρχαιοελληνική Παράδοση. 

Έχει δώσει περισσότερες από 100 διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με θέμα την κοσμοαντίληψη και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, κείμενα και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά, φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά περιοδικά και επιθεωρήσεις της Ελλάδος και του εξωτερικού,υπήρξε δε συνιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ, 1997) και του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (World Congress of Ethnic Religions, WCER, 1998).  

Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 19 βιβλία και πιο συγκεκριμένα 16 ιστορικά και δοκίμια (εκ των οποίων τα 13 αναφέρονται στην Αρχαία Ελλάδα), 1 φιλοσοφικό Λεξικό (το «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό», Αθήνα 2006) και 2 ποιητικές συλλογές, ενώ έχει επίσης αποδώσει στην νεοελληνική γλώσσα 2 έργα της Ελληνικής Γραμματείας, τα «Εγχειρίδιον» του Επικτήτου και το «Περί των Θεών και του Κόσμου» του Σαλλούστιου. 

Στα 6 αμιγώς ιστορικά βιβλία του, έχει επιλέξει την αυστηρή χρονολογική παράθεση, η οποία βοηθάει πολύ τον αναγνώστη να κατανοήσει πλήρως την αλληλουχία των ιστορικών γεγονότων. 

Θεωρεί απαραίτητο στοιχείο για την όποια πολιτιστική ή πολιτική δράση το Ήθος και την Αρετή, δίνει δε ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα «Παιδεία». Κεντρική θέση στο όλο έργο του είναι ότι η κοινωνία μας χρειάζεται να περάσει έναν Διαφωτισμό, ανάλογο με εκείνον που πέρασε η Ευρώπη τον 18ο αιώνα, καθώς και ότι κάθε έθνος που δεν του επιτρέπεται να εκφράζεται μέσα από την δική του ιδιαίτερη Παράδοση είναι ουσιαστικά υπόδουλο ή θύμα εθνοκτονίας.  

Από τις φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας θεωρεί χρησιμότερες για τον σύγχρονο άνθρωπο εκείνες των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων, δηλαδή δύο εποχών πολιτικής «ετεροθέσμισης», όμοιων πολύ με την δική μας. 

Ο ίδιος δείχνει προτίμηση στους στωϊκούς, στους οποίους άλλωστε έχει αφιερώσει το βιβλίο του «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισμό».

Αίσθηση προκάλεσε στα τέλη του 2007 η κυκλοφορία του πολυσέλιδου βιβλίου του «Λαιμητόμος Αρετή. Ροβεσπιέρος, Σαιν Ζυστ, Κουτόν». Σε αυτό υπερασπίζεται τις προσωπικότητες που ηγήθηκαν της πιο δύσκολης φάσης της Γαλλικής Επανάστασης (1792 – 1794) και ιδίως τον Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο, ως πρόσωπο και ηθικο-πολιτική στάση (ιδίως σε ό,τι αφορά την εμμονή του «Αδιάφθορου» ότι η «Πολιτική Αρετή» δεν είναι κάτι που μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευση).

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

«Λούφα και Παραλλαγή», ποιήματα, Αθήνα 1981

«Underground Press. Η Ιστο

ρία του έντυπου αντεργκράουντ», Αθήνα 1982 και 1988

«Ela Poemas», ποιήματα σε μετάφραση της Teresinka Pereira, Boulder Colorado 1984

«Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου. Τόμος Α: Περί Των Πατρώων Θεών», Αθήνα 1992, 1999 και 2002

«Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου. Τόμος B: Η Συρρίκνωση Της Αρχαίας Ψυχής», Αθήνα 1993 και 2001

«Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου. Τόμος Γ: Ες Έδαφος Φέρειν…», Αθήνα 1994 και 2000

«Έθνος, Εθνισμός, Εθνοκράτος, Εθνικισμός», 1996 και 2006

«Ζευς. Συμβολή Στην Επανανακάλυψη Της Ελληνικής Κοσμοαντίληψης», Αθήνα 1996 και 2005

«Εορτές & Ιεροπραξίες Των Ελλήνων», Αθήνα 1997 και 2000

«Ες Παγάν.. Δέκα Χρόνια Κείμενα, Συνεντεύξεις και Ομιλίες Σε Υπεράσπιση Της Αρχαίας Ψυχής», Αθήνα 2001

«Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή Στον Στωϊκισμό», Αθήνα 2001

«Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών», Αθήνα 2003

«Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως, Τόμος Α, έτη 0 – 400», Αθήνα 2005

«Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως, Τόμος Β, έτη 401 – 800», Αθήνα 2005

«Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως, Τόμος Γ, έτη 801 – 1300», Αθήνα 2005

«Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό», Αθήνα 2006

«Σκέψεις επάνω στον Φόβο και την Αφοβία» (δίγλωσσο: «Notizen uber die Angst und die Angstlosigkeit»), Αθήνα 2006

«Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως, Τόμος Δ, έτη 1301 – 1600», Αθήνα 2006

«Λαιμητόμος Αρετή. Ροβεσπιέρος, Σαιν Ζυστ, Κουτόν», Αθήνα 2007

ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ:

Επίκτητος Ιεραπολίτης: «Εγχειρίδιον», Αθήνα 2001

Σαλλούστιος: «Περί των Θεών Και του Κόσμου», Αθήνα 2002

Για να επισκεφθείτε την προσωπική του ιστοσελίδα κάντε κλικ στην πιο κάτω εικόνα.

Ο ΣΤΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΜΕΡΟΣ 4.

(Από το ομώνυμο βιβλίο του A.ΡΕΒΙΑΚΙΝ που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1946).

(Από την ιστοσελίδα : mauroflight artist)

ΜΕΡΟΣ 4.

«…ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ του προλεταριάτου, έγραφε ο Λένιν, δεν πρέπει να ταυτίζεται κατά ένα ορισμένο τρόπο με άλλα τμήματα της κομματικής υπόθεσης του προλεταριάτου… Εδώ χρειάζεται να εξασφαλιστεί η πιο μεγάλη απλοχωριά για την προσωπική πρωτοβουλία, τις ατομικές κλίσεις, την ευρύτητα της σκέψης και της φαντα­σίας, τη μορφή και το περιεχόμενο ». (Λένιν. Κομματική οργάνωση και κομματική λογοτεχνία, Άπαντα, ΙΙΙ).

Συνεχίζοντας και βαθαίνοντας τη θεωρία του Λένιν, ο σ. Στάλιν επανειλημμένα έλεγε στους κριτικούς, που δεν ένιωθαν ακόμα τη φύση του συγγραφέα:

« Ο συγγραφέας αντλεί υλικό, χρώματα για τα έργα του από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα και σεις του υποβάλλετε το σχήμα. Αφήστε τον να διδαχτεί από τη ζωή ».

Κάποιος έκανε την παρατήρηση: ”Μα αυτό είναι εμπειρισμός”. Ο σ. Στάλιν απάντησε:

« Ανοησία! Αυτή τη λέξη μπορούμε να την εφαρμόσουμε στον πολιτικό, στον επιστήμονα, όχι όμως στο συγγραφέα. Πρέπει να καταλάβετε πως αν ο συγγραφέας αποδώσει τίμια την αλήθεια της ζωής, κατ’ ανάγκη θα κατα­λήγει στο μαρξισμό ». (Φ. Πανφέρωφ, Για την καινοτομία, το σύγχρονο θέμα και τον αγωνιστή. Περιοδικό ”Οχτώβρης” 1933, Χ).

Τα λόγια αυτά του σ. Στάλιν χτυπούν τη χοντροκομμένη κοινωνιολογική εξήγηση της τέχνης, της δημιουργικής καλλιτεχνικής εργα­σίας, την παραγνώριση της ιδιομορφίας της. Φυσικά τα λόγια αυτά δεν αποκλείουν, απεναντίας προϋποθέτουν ότι, ο συγγραφέας, ο μουσικός, ο ζωγράφος, ο καλλιτέχνης πρέπει ν’ ανεβάζει διαρκώς το πολιτικό και το ιδεολογικό του επίπεδο.

Στην έκθεσή του ατό το 18ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (μπ.), ο σ. Στάλιν έλεγε :

« Υπάρχει ένας τομέας της επιστήμης, που η γνώση του πρέπει να γίνει υποχρεωτική για τους μπολσεβίκους, σ’ οποιονδήποτε τομέα της επι­στήμης κι αν δουλεύουν, είναι η μαρξιστική – λενινιστική επιστήμη για την κοινωνία, για τους νόμους της εξέλιξης της κοινωνίας, για τους νόμους της εξέλιξης της προλεταριακής επανάστασης, για τους νόμους της εξέλιξης της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης, για τη νίκη του κομμουνισμού. Γιατί δε μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός λενινιστής ένας άνθρωπος που ονομάζει τον εαυτό του λενινιστή, είναι όμως κλεισμένος στην ειδικότητά του ». (Στάλιν, Έκθεση ατό 18ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (μπ.)

Η κατάκτηση της θεωρίας του μπολσεβικισμού βοηθεί τον καλ­λιτέχνη να νιώσει πιο πλέρια την αλήθεια και να την απεικονίσει στα έργα του. Θα ήταν ανόητο να βασίζεται κανείς μόνο στην ”καλ­λιτεχνική διαίσθηση” τη στιγμή που υπάρχει ένα πανίσχυρο όργανο γνώσης, ο μαρξισμός – λενινισμός. Ωστόσο, είναι αναμφισβήτητο πως ο καλλιτέχνης ξεσκεπάζει τη μια ή την άλλη πλευρά της αλήθειας, κάποτε και με πολύ βάθος, όταν στη λίγο πολύ άμεση επαφή του με την πραγματικότητα, αναζητεί την αλήθεια με ειλικρίνεια και πάθος. Η βαθειά, άμεση σύνδεση με την πραγματικότητα έκανε πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας να εκφραστούν στα έργα τους με τέτοιο ρεαλισμό που αναγκάστηκαν,

”να στραφούν ενάντια στις ίδιες τους τις συμπάθειες και τις πολιτικές προκαταλήψεις”. (Ένγκελς, Γράμμα στο Χάρκνες).

Το γεγονός αυτό προκαθορίζει την ανάγκη μιας εντελώς ξεχωριστής συμπεριφοράς προς τον καλλιτέχνη. Το ζήτημα είναι ότι ο καλλιτέχνης στη δημιουργία του απεικονίζει την πραγματικότητα ανάλογα με τον τρόπο που τη νιώθει. Και όσο πιο στενή και πιο οργανική είναι η σύν­δεσή του με την πραγματικότητα, τόσο πιο ζωντανά είναι τα έργα του. Οι αγοραίοι κοινωνιολόγοι που θεωρούν την τέχνη σαν έκφραση της ”ταξικής ιδεολογίας”, αγνοούν το γεγονός ότι η συνείδηση απεικονίζει την πραγματικότητα με μικρότερη ή μεγαλύτερη ακρίβεια. Βλέπουν στο καλλιτεχνικό έργο είτε την αφηρημένη ιδέα, είτε τον κοινωνικό χα­ρακτήρα της μιας ή της άλλης τάξης, ψάχνουν κυρίως να βρουν μέσα του τον ταξικό προσδιορισμό του συγγραφέα, ξεχνώντας την αντι­κειμενικά μορφωτική έννοια της δημιουργίας του. Δεν οδηγούν τον τε­χνίτη του λόγου, του χρώματος, του ήχου στην πραγματικότητα, αλλά στη σχολαστικά, αφηρημένα και μηχανικά εννοούμενη ”υλιστική – διαλεχτική” διδασκαλία. Το γεγονός είναι πως ο καλλιτέχνης απεικονίζον­τας την πραγματικότητα και επιδρώντας πάνω της, υφίσταται και ο ίδιος την επίδρασή της. Όταν διαλέγει κάποιο επίκαιρο σύγχρονο θέμα αντιμετωπίζει αμέσως την ανάγκη να μελετήσει τις κυριότερες σχέ­σεις της πραγματικότητας. Αυτό τον συνδέει με τις κατευθυντικές τάσεις της σύγχρονης ζωής, πλαταίνει τον ιδεολογικό του ορίζοντα, ανυψώνει τις δημιουργικές του δυνατότητες και δίνει στα έργα του μια ξεχωριστή ζωντάνια.

Ο σ. Στάλιν επιμένει πάντα στην ειδική φύση της τέχνης και τον ειδικό χαρακτήρα της καθοδήγησής της και δίνει το παράδειγμα αυτής της καθοδήγησης στις προσωπικές του σχέσεις με τους εργάτες της τέχνης συγγραφείς, ηθοποιούς, μουσικούς κλπ.

Πολλές φορές ο σ. Στάλιν εφιστούσε την προσοχή λέγοντας πως η λογοτεχνία είναι λεπτό πράγμα:

« Να είστε, έλεγε, υπομονετικοί και πολύ προσεκτικοί με τους συγγραφείς και με τους κριτικούς. Να μη μεταφέρετε τις διοικητικές μεθόδους στη λογοτεχνία ». (Φ. Πανφέρωφ, Περιοδικό ”Οχτώβρης” Ι).

Η εκλογή του αντικειμένου που θα απεικονιστεί, η διαμόρφωση του θέματος εξαρτώνται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ταλέν­του του καλλιτέχνη, από την ιδιομορφία της πείρας του, τα κοινωνικά ενδιαφέροντα, τις δημιουργικές τάσεις κλπ. Αυτό δεν ήθελαν και δε θέλουν καθόλου να το καταλάβουν οι αγοραίοι κοινωνιολόγοι, που εφαρμόζουν τις μηχανιστικές ”θεωρίες” της κοινωνικής εντολής, της εξωτερικής επιταγής κλπ. Οι μηχανιστικές αυτές θεωρίες έκαναν στον καιρό τους να βλέπουν το συγγραφέα και το θέμα του, με τον ίδιο τρόπο που βλέπουν τα εμπορικά συμφωνητικά για τα μοσχάρια, τα πρόβατα, τα δέρματα. Έτσι ο καλλιτέχνης έχανε εκείνη την εσωτερική, την καθαρά προσωπική σχέση με το θέμα του, που υπάρχει μέσα στον κάθε αληθινό καλλιτέχνη.

Στην πάλη ενάντια στην αγοραία κοινωνιολογική αντίληψη για το θέμα, ο σ. Στάλιν έκανε τη σύσταση πως:

« Ο συγγραφέας δεν πρέπει να υποχρεώνεται να γράψει για τα κολχόζ ή το Μαγκνιτογκόρσκ. Δε μπορεί κανείς να γράψει γι’ αυτά τα πράγματα από υποχρέωση ». (Β. Στάφσκι, ”Να μην επαναπαυόμαστε, να δυναμώνουμε τη δουλειά”. ”Λογοτεχνική εφημερίδα” αρ.49 της 1 του Σεπτέμβρη 1936).

Σχετικά μ’ αυτό, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συζήτηση του Στάλιν με τον παρασημοφορημένο σκηνοθέτη Α. Ντοβζένκο για τη δουλειά του πάνω στην κινηματογραφική ταινία ”Στσόρς”.

« Ο σ. Στάλιν, διηγείται ο Α. Ντοβζενκο, με κάλεσε ο ίδιος να τον επισκεφθώ. Αυτό έγινε την εποχή που η δουλειά για το ”Αερογκράντ” βρίσκον­ταν στη βράση της, κ’ εγώ ήμουν κυριολεκτικά τσακισμένος από τα άρθρα των εφημερίδων για τη σκηνοθεσία του «Στσορς», που μου είχε προτείνει ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς. Στο γραφείο του σ. Στάλιν γινόταν φαίνεται κάποια σύσκεψη και μπήκα μέσα όταν έγινε διακοπή και ο ίδιος δεν ήταν στο γρα­φείο. Σε λίγα λεπτά ο σ. Στάλιν ήρθε μέσα και πρώτα απ’ όλα με ρώτησε αν είχα συστηθεί με όλους. Και μόνον όταν του απάντησα καταφατικά, άρχισε να με ρωτά προσεκτικά για τη δουλειά μου στο ”Αερογκράντ”, για το αν είμαι ικανοποιημένος από τη δημιουργία αυτή και για το αν με βοήθα αρκετά η Διεύθυνση της αεροπορίας για τη φωτογράφιση των αεροπλάνων. Κοντολογής ένιωσα, πως μου εξασφαλίζονταν κάθε βοήθεια για να τε­λειώσει η ταινία. Ωστόσο σκεφτόμουνα: μήπως με κάλεσε μόνο γι αυτό; ”Και τώρα θα σας πω γιατί σας κάλεσα”, μου είπε ο σ. Στάλιν. Όταν μί­λησα την τελευταία φορά μαζί σας για το ”Στσορς”, όλα όσα σας είπα, τα είπα σαν συμβουλή. Σκεπτόμουν απλώς τι θα κάνετε π.χ. για την Ουκρα­νία. Όμως, ούτε τα δικά μου λόγια, ούτε τα άρθρα των εφημερίδων, σας δεσμεύουν σε οτιδήποτε. Είσαστε ελεύθερος άνθρωπος: θέλετε να κάνετε το ”Στσορς” ; κάντε το, αν όμως έχετε άλλα σχέδια, κάντε άλλα. Χωρίς στενοχώρια. Σας κάλεσα για να σας το πω, να το ξέρετε”. Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς μου τα είπε αυτά σιγανά και χωρίς χαμόγελο πια, με κάποια όμως ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα. Μέσα σε κρατικές υποθέσεις τεράστιας σπουδαιότητας ο σ. Στάλιν βρήκε τον καιρό να θυμηθεί τον καλλι­τέχνη, να ελέγξει την ψυχική του κατάσταση, να του αφαιρέσει το αίσθημα έστω και μιας φανταστικής δέσμευσης και να του δώσει πλήρη ελευθερία εκλογής. Είπα στο σ. Στάλιν πως ίσα-ίσα είμαι έτοιμος να πραγματο­ποιήσω τον ”Στσορς”. Τον ευχαρίστησα για την ιδέα και κατάκρινα πολλές φορές τον εαυτό μου γιατί εγώ, ένας Ουκρανός καλλιτέχνης, δεν το σκέφτηκα μόνος μου ». (Α. Ντοβζένκο, Ο δάσκαλος και φίλος του καλ­λιτέχνη, ”Κινηματογραφική τέχνη”, αρ. 10, 1937).

Από δω βγαίνει το συμπέρασμα ότι με το να παίρνει κανείς υπόψη του την ιδιομορφία της καλλιτεχνικής δημιουργίας δεν απο­κλείει την κοινωνικοπολιτική και μεθοδολογική καθοδήγησή της.

« Ο σ. Στάλιν είχε το σκοπό του όταν ρωτούσε τους κομμουνιστές αν ξέρουν τι ακριβώς γράφουν οι συγγραφείς ». (Β. Στάφσκι, ”Φι­λολογική εφημερίδα”. Αρ. 49 της 1 Σεπτέμβρη 1936).

« Ο σ. Στάλιν παρακολουθεί προσεκτικά, μέρα με τη μέρα, τη σοβιετική τέχνη κ’ εφαρμόζει συγκεκριμένα μέτρα για την παραπέρα ανάπτυξή της με την εξαιρετική εκείνη «απλότητα, λεπτότητα και ευρύτητα κατανόησης» των ζητημάτων, που έκαναν τόση εντύπωση στο Ρομαίν Ρολλάν, όταν συναντήθηκε με το Στάλιν ». (Μ. Έρλιχ, Ο Ρομαίν Ρολλάν για την επίσκεψη του στο Στάλιν «Πράβντα» 5 του Ιούλη 1935).

Αυτή η λεπτότητα και η ευρύτητα κατανόησης στην καθοδήγηση της τέχνης εκδηλώθηκαν ανάγλυφα στις συζητήσεις του σ. Στάλιν με το σκηνοθέτη του κινηματογράφου A. Π. Ντοβζένκο.

Όταν στη συνεδρίαση του προεδρείου της Κεντρικής εκτελεστικής επιτροπής της ΕΣΣΔ απονεμήθηκε στο σ. Ντοβζένκο το παράσημο του Λένιν, ο Ντοβζένκο γυρίζοντας στη θέση του, άκουσε την παρατήρηση του σ. Στάλιν: ”Τώρα μας χρωστάς τον Ουκρανό Τσαπάγιεφ”. Σε λίγο στην ίδια συνεδρίαση ο σ. Στάλιν ρώτησε το σ. Ντοβζένκο. ”Ξέρετε την ιστορία του Τσαπάγιεφ; για σκεφτείτε γι αυτόν”. (Μ. Έρλιχ, Ουκρανός Τσαπάγιεφ, ”Πράβντα”, 29 του Γενάρη 1936).

Όταν ο σ. Στάλιν βεβαιώθηκε ότι ο σ. Ντοβζένκο είναι γεμάτος χαρά και προθυμία για να πραγματοποιήσει την ταινία για τον «Ου­κρανό Τσαπάγιεφ», άρχισε να μιλάει λεπτομερειακά για τη διαφορά ανάμεσα στον Τσαπάγιεφ και το Στσορς, για την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν τα ουκρανικά τραγούδια, η μουσική κλπ.

Η τέχνη είναι ιδιόμορφη. Ξεχωρίζει από την ειδική της φύση. Δεν πρέπει να ταυτίζεται τυπικά με τις άλλες μορφές που απεικονίζουν την πραγματικότητα. Όσοι εργάζονται στην περιοχή της τέχνης ή την καθοδηγούν, πρέπει να έχουν πάντα υπόψη τους την ειδική της φύση. Αυτό βγαίνει ξεκάθαρα από τα λόγια του σ. Στάλιν.

(Από το ομώνυμο βιβλίο του A.ΡΕΒΙΑΚΙΝ που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1946).

(Από την ιστοσελίδα : mauroflight artist)

Ανθρωπισμός και μεταμοντέρνος νεοβαρβαρισμός στην Τέχνη

Στις δημοκρατικές κοινότητες των αρχαίων ελληνικών πόλεων ο καλλιτέχνης δεν δημιουργούσε αποκομμένος από την πόλη, απομονωμένος στον δικό του κόσμο. 
Ο ρόλος του ήταν κοινωνικός και το έργο του διατελούσε , από τη γένεσή του , υπό την κρίση και τον έλεγχο του καλλιεργημένου και πάντοτε σε πολιτική , πνευματική και ηθική εγρήγορση κοινού.

Όταν ο Φειδίας ολοκλήρωσε το άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, κάλεσε τους Ηλείους να το δουν και να διατυπώσουν τις παρατηρήσεις τους.
 "Ήθελε να ακούσει", γράφει ο Λουκιανός , "τον έπαινο αλλά και τον ψόγο."
Ακουσε τα σχόλια, ο ένας βρήκε τη μύτη "παχείαν" , ο άλλος το πρόσωπο "επιμηκέστερον" κλπ.
Όταν έφυγαν οι πολίτες ο Φειδίας κλείστηκε στο εργαστήριο και άρχισε να διορθώνει το άγαλμα. 
Δεν περιφρονούσε ο καλλιτέχνης, όπως οι ξιπασμένοι συνήθως σημερινοί, τη γνώμη των θεατών! 
Πίστευε ακράδαντα πως οι πολλοί βλέπουν πιο σωστά από τον οποιονδήποτε έναν κι ας είναι αυτός ο ένας ο Φειδίας!

Στην αρχιτεκτονική τα μνημεία εναρμονίζοντο με το ελληνικό τοπίο, στην πλαστική και τη ζωγραφική ήταν κατάδηλο το στοιχείο της άμιλλας και η επιδίωξη της τελειότητας.
 Η καλλιτεχνική παιδεία στις ελληνικές πόλεις ξεκινούσε 
εξ' απαλών ονύχων. 
Τα παιδιά εδιδάσκοντο ζωγραφική πάνω σε ξύλο. 
Ελλληνική θεωρειται η ανακάλυψη της πλαστικής τέχνης με πατρίδα τη Σικυώνα, το περίφημο εικαστικό κέντρο της αρχαιότητας. 

Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ , ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΕΥΦΟΡΙA ΨΥΧΗΣ. 

Κανένας άνωθεν φραγμός καμία προκατάληψη. Ανοιχτοί όλοι οι ορίζοντες.

Σ αυτή την περίοδο της με ανθρωπιστικό και φυσιολατρικό πρόσημο επιστημονικής, φιλοσοφικής  πνευματικής κι αισθητικής έξαρσης της ανθρωπότητας, εξερευνήθηκε ο κόσμος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ανακαλύφθηκαν οι τεχνοτροπίες και οι τεχνικές, δοκιμάστηκαν οι πιο προηγμένες, οι πιο τολμηρές καινοτομίες, οι πιο επαναστατικές εικαστικές προσεγγίσεις και θεματολογίες, 
ο ρεαλισμός, η αφαίρεση  το μνημειακό, το συμβολικό, 
το φυσιοκρατικό, το εξιδανικευμένο. 

Οι τέχνες  στους 25 αιώνες που ακολούθησαν, αρχικά συντρίφτηκαν, ό,τι επιβίωσε έγινε όργανο εξουσιαστικής και θεοκρατικής προπαγάνδας  με την άγρια επιβολή μιας απολυταρχικής ξενόφερτης θρησκευτικής άποψης, ενοχοποιητικής του ανθρώπινου γένους, ανηλεής μέσω αυτοκρατορικής βίας αιώνων, διώκτης της ελληνικής φιλοσοφίας, τέχνης και ηθικής πλην, εν μέρει,  επιλεκτικά, του αντίθετου με όλους σχεδόν τους άλλους, τους μέγιστους φυσιοκράτες φιλοσόφους, του  ιδεοκράτη Πλάτωνα, βολικού γι αυτούς (παρά την θέλησή του) στην επιβολή ανατολίτικων  απολυταρχικών μεταφυσικών   αντιλήψεων...

 Κυριαρχήθηκαν απόλυτα από τον στυγνό σκοταδισμό, την φοβική θεοκρατική και δουλικά εξυμνητική μοναρχών και αρχόντων αντίληψη  (μεσαίωνας).  

Πολλούς αιώνες  μετά, με  την Αναγέννηση, υπήρξε  ένα φωτεινό διάστημα προσπάθειας επαναφοράς της κλασσικής αρχαιοελληνικής αισθητικής, ηθικής και κοσμοθέασης, με αχνή επιβίωση και μια κάποια ανάπτυξη εκτός επίσημης κουλτούρας, "από τα κάτω" ως τις μέρες μας. .

Μετά την αρχικά δημοκρατική φάση του καπιταλισμού όμως, αφού εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε η κυριαρχία του, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, με αποκορύφωση τον εξαθλιωτικό κι εξουθενωτικό των λαών σημερινό παγκοσμιοποιητικό καπιταλισμό, έχουμε την κυριαρχία προβαλλόμενων-επιβαλλόμενων πολυπλόκαμα από το μιντιακό σύστημα και την κυριαρχούσα υπερεθνική ελίτ "μεταμοντέρνων" εκδοχών τέχνης.
Άλλες  με θλιβερά χαζοχαρούμενες, αποχαυνωτικές  ως και  τερατώδεις  μορφές και περιεχόμενα (σαν πολλές επιβραβευόμενες στην Γιουροβίζιον)  άλλες,οι πιο "σοβαρές", με πομπώδεις εξεζητημένα εκκεντρικές, συχνά νεομεσαιωνικές μεταφυσικές, μορφές και τεχνοτροπίες (γιαυτό πάνε μαζί με την αισθητική των πρωτόγονων, τα όλο και πιο άφθονα  τατουάζ, δαχτυλίδια σε χείλη, μύτες, γλώσσες κλπ κλπ των νεοβαρβάρων, ειδικά των μεγαλοπόλεων...)  

Οι κυρίαρχες, επιβληθείσες από το σύστημα  σήμερα μορφές τέχνης και  τυφλά μιμητικής αισθητικής  εκφράζουν κυρίως τον νεοβάρβαρο  σουρεαλιστικό παραλογισμό  του  καπιταλισμού και, εκλεπτυσμένα, εύπεπτα, όλα  όσα προβάλλει ως αξίες ζωής αυτός...

Η ελληνική κλασσική-βαθύτατα ανθρωπιστική και φυσιοκεντρική τέχνη και φιλοσοφία αντιστοιχούσε σε μια κατά φύσιν ζωή συνδυασμένη με πολύπλευρη πνευματική και ανάπτυξη και αισθητική καλλιέργεια.
Το "έλλογα σκέπτεσθαι και κατά φύσιν πράττειν" μαζί με το "καλόν κ΄αγαθόν" όπως τα ερμήνευαν τότε.

Σήμερα, όποιες αγοραίες απ-αξίες κυριαρχούν στην τα πάντα δυναστεύουσα "παγκόσμια αγορά", η παρά φύσιν και   εμπορευματική των πάντων ζωή κι ο αντίστοιχός της παντοειδής παραλογισμός, καθορίζουν, όπως είναι φυσικό, το ποια αντίστοιχα είδη τέχνης, αισθητικής, ηθικής  κλπ επιβάλλονται. 
 Μα και το γιατί επιβάλλονται.

Κώστας  Ντουντουλάκης 
συντ/χος δάσκαλος-πτυχιούχος πολιτικών επιστημών

Η απάτη της κλιματικής αλλαγής - Νάιτζελ Φάρατζ

AYTA EINAI TA ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΡΕΚΟΡ ΑΚΡΑΙΩΝ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΩΣ ΤΟ 2.000 -ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΌ 70 ΜΕ 110 ΕΤΩΝ!!!!

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (WMO), οι καταγεγραμμένες ακραίες τιμές μετεωρολογικών παραμέτρων τον #περασμένοαιώνα πάνω στον πλανήτη, είναι οι εξής:

#Υψηλότερηθερμοκρασία: 58 °C στις 13 #Σεπτεμβρίου1922 στην Ελ Αζίζια (υψόμετρο 112m) της Λιβύης.

#Χαμηλότερη θερμοκρασία: -89,2 °C στις 21 #Ιουλίου1983 στη Βάση Βοστόκ (υψόμετρο 3420m), στην Ανταρκτική.

Υψηλότερη μέση ετήσια θερμοκρασία: 34,4 °C, το 1960 στο Νταλόλ της Αιθιοπίας.

#Μεγαλύτερηημερήσιαδιακύμανση θερμοκρασίας: 55,6 °C, με πτώση της θερμοκρασίας από τους 6,7 °C στους -49 °C, στις 23-24 #Ιανουαρίου1916 στο Μπράουνινγκ (Μοντάνα, ΗΠΑ).

#Ισχυρότεροιάνεμοι στην ξηρά από τυφώνα: 322 χλμ/ώρα, με ριπές ανέμου έως 338 χλμ/ώρα, 17-18 #Αυγούστου1969 κατά μήκος των ακτών της Αλαμπάμα και του Μισισίπι, ΗΠΑ (στη διάρκεια του Τυφώνα Καμίλ).

Υψηλότερη καταμετρημένη #ετήσιαβροχόπτωση: 2.6461,7 χιλιοστά από 1 Αυγούστου 1860 έως 31 Ιουλίου #του1861 στο Τσεπούντζι της Μεγκαλάγια στην Ινδία.

Υψηλότερη μέση ετήσια βροχόπτωση: 11874 χιλιοστά στο Μαουσινράμ της Μεγκαλάγια στην Ινδία.

Υψηλότερη ημερήσια βροχόπτωση: 1825 χιλιοστά 7-8 Γενάρη του 1966 στο νήσι Ρεϊνιόν (ανατολικά της Μαδαγασκάρης) στον Ινδικός ωκεανός.

#Λιγότερεςβροχές (Μήνες ξηρασίας): #173μήνεςδίχωςβροχή (από #Οκτώβριοτου1903 έως Ιανουάριο #του1918), Έρημος Ατακάμα, Χιλή. !!!!!

Αριθμός ημερών βροχής ανά έτος: 350 ημέρες στο όρος Βαϊαλεάλε, στο νησί Καουάι της Χαβάης.

Υψηλότερη ατμοσφαιρική πίεση (SLP): 1083,3 hPa στις 31 Δεκεμβρίου 1968, στο Αγκάτα της Σιβηρίας

Χαμηλότερη ατμοσφαιρική πίεση (SLP): 870 hPa στις 12 Οκτωβρίου 1979, 500 χλμ δυτικά της νήσου Γκόθαμ, Ειρηνικός ωκεανός (στη διάρκεια του Τυφώνα Τιπ).

Μεγαλύτερος χαλαζόκοκκος: 1,02 κιλά, στις 14 Απριλίου 1986, στο Γκοπαλγκάνζ του Μπανγκλαντές.

Πηγή: https://gr.k24.net/articles.aspx?a=5

Θεωρία περί επίκτητου γένους: Η τραγική εμπειρία της ιδεοληπτικής, ακραία αντιεπιστημονικής κι απάνθρωπης αυτής απάτης

Ο γκουρού John Money, ο πατέρας της «θεωρίας των δύο φύλων», είχε δοκιμάσει σε δίδυμα τη θεωρία του.
(Οι μελέτες για το γένος – άνδρας ή γυναίκα – καθιερώθηκαν από την πένα και το νυστέρι ενός Νεοζηλανδού, καθηγητή σεξολογίας και ψυχολογίας, ειδικευμένου στον ερμαφροδιτισμό στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς, του Τζων Μάνεϊ.)
Αυτός είναι που από το 1955 ορίζει το γένος ως τη σεξουαλική συμπεριφορά που αποκτά κάποιος ανεξάρτητα τάχα από τη σωματική πραγματικότητα.

Το 1966, ο γιατρός Μάνεϊ ήρθε σε επαφή με ένα κατεστραμμένο ζευγάρι, τους Τέιμερ. Αυτοί είχαν δίδυμα αγοράκια ηλικίας 8 μηνών στα οποία θέλησαν να κάνουν περιτομή. Δυστυχώς, η περιτομή του Ντέιβιντ με ηλεκτρική καυτηρίαση απέτυχε και το πέος του κάηκε. Στον Μπράιαν, το δίδυμο αδελφάκι του, δεν έγινε περιτομή. Τι θα γίνει με τον μικρό Ντέιβιντ με το απανθρακωμένο πέος; Ο αδίστακτος Μάνεϊ βλέπει σ’αυτή τη μοιραία αναπηρία την ευκαιρία να αποδείξει in vivo ότι το βιολογικό φύλο είναι τάχα "μια απάτη, μια αυθαιρεσία από την οποία θα μας απαλλάξει η εκπαίδευση"!
Πείθει τους δύστυχους γονείς να μεγαλώσουν τον Ντέιβιντ σαν κορίτσι, χωρίς να του το πουν ποτέ – ούτε στον αδελφό του – ότι γεννήθηκε αγόρι. 

Ο γιατρός συνταγογραφεί στο παιδί, το οποίο μετονομάστηκε σε Μπρέντα, μια ορμονική θεραπεία και, δεκατέσσερις μήνες αργότερα, του αφαίρεσε τους όρχεις! 
Οι γονείς του ντύνουν το παιδί με φουστάνια, του χαρίζουν κούκλες, του μιλούν στο θηλυκό γένος.

Πλύση εγκεφάλου

Σε ηλικία 6 ετών, οι δίδυμοι δείχνουν να ανταποκρίνονται θετικά στον ρόλο του φύλου που τους έχουν ορίσει. Αρα η εκπαίδευση και η κοινωνία δημιουργούν το φύλο… Ο Μπάιαν είναι ένα τέλειο αγόρι και η Μπρέντα ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Ο Μάνεϊ τους εξετάζει μια φορά το χρόνο. Αν και είναι μόλις 6 χρονών, τους ρωτάει για τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους, τους ζητάει να αγγίζουν το ένα το άλλο. «Ήταν πλύση εγκεφάλου», εμπιστεύτηκε η Μπρέντα – Ντέιβιντ αργότερα στον Τζων Κολαπίντο, ο οποίος, το 1998, έγραψε την ιστορία στο Ρόλινγκ Στόουνς και αργότερα στο βιβλίο: «As Nature Made Him: The Boy Was Raised As A Girl».

Ο Μάνεϊ είναι πεπεισμένος ότι έχει αποδείξει ότι το βιολογικό φύλο εξαφανίζεται όταν του «μεταγγίζουμε» ένα άλλο γένος. Δημοσιεύει πολυάριθμα άρθρα αφιερωμένα στην περίπτωση «Τζων-Τζόαν» (τα ονόματα που δίνει στους Ντέιβιντ – Μπρέντα) και αργότερα, το 1972, ένα βιβλίο «Άνδρας-Γυναίκα, Αγόρι- Κορίτσι». 

Υποστηρίζει σε αυτά ότι μόνο η εκπαίδευση κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται ως άνδρες ή γυναίκες! 

Έτσι γεννήθηκε η «θεωρία του γένους».

Μόνο που η Μπρέντα μεγαλώνει με τρόπο οδυνηρό! 

Στην εφηβεία, αισθάνεται η φωνή της να γίνεται βαρειά, εξομολογείται ότι έλκεται από τα κορίτσια, αρνείται τον πλαστικό κόλπο που θέλει να της επιβάλει ο Μάνεϊ. 

Η Μπρέντα παύει να καταπίνει τη θεραπεία της, καταφεύγει στη τεστοστερόνη, παραμιλάει, πίνει υπερβολικά. 

Η Μπρέντα αισθάνεται αγόρι περιορισμένο μέσα σε ένα σώμα κοριτσιού!

 Σαστισμένοι, οι γονείς αποκαλύπτουν την αλήθεια στα δίδυμα. Η Μπρέντα γίνεται και πάλι Ντέιβιντ και παντρεύεται μια γυναίκα. 

Αλλά οι ταυτοτικές μεταπτώσεις αποσταθεροποίησαν τα αγόρια:

 Ο Μπράιαν αυτοκτονεί το 2002 και τον ακολουθεί ο Ντέιβιντ, στις 5 Μαΐου 2004!

 Γι’ αυτό το τραγικό τέλος ο Μάνεϊ δεν κάνει καμία δήλωση. Ούτε του ασκήθηκε καμία δίωξη!... 

Το 1997 ο Μίλτον Ντάιαμοντ, καθηγητής ανατομίας και αναπαραγωγικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, καταγγέλλει την απάτη.

 Ο Μάνεϊ ανταπαντά κάνοντας λόγο για μια συνωμοσία από πρόσωπα «για τα οποία η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα έχουν γενετική προέλευση»! 

Και συνεχίστηκε η ελέω βαθέος κράτους και παρακράτους εγκληματική, λίαν κερδοφόρα γιαυτόν και ομοίους του, ασυλία...

Η "πρωτοπόρος" Νορβηγία

Έχει επιστημονική θεμελίωση η «θεωρία του γένους»; Το 2009, ο Νορβηγός δημοσιογράφος Χάραλντ Εϊα αφιερώνει ένα ντοκυμαντέρ στη θεωρία του γένους.

 Αναζητεί μια απάντηση στο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν στη Νορβηγία, πρωτοπόρο των πολιτικών του «γένους», οι νοσοκόμες να είναι γυναίκες και οι μηχανικοί να είναι άνδρες; Ρωτάει τέσσερις κορυφές: τον Αμερικανό καθηγητή Ρίτσαρντ Λίπα, υπεύθυνο μιας παγκόσμιας σφυγμομέτρησης για τη σχέση της επιλογής επαγγέλματος με το φύλο (απάντηση: οι γυναίκες προτιμούν επαγγέλματα επαφής και φροντίδων), τον Νορβηγό Τροντ Ντίσεθ ο οποίος ερευνά τα παιχνιδάκια προς τα οποία απλώνουν τα χέρια τους τα βρέφη (απάντηση: ό,τι είναι μαλακό και απτικό για τα κορίτσια), τον Σάιμον Μπάρον – Κοέν, καθηγητή ψυχοπαθολογίας της ανάπτυξης στο Τρίνιτυ Κόλετζ του Καίμπριτζ και, την Αγγλίδα Αν Κάμπελ, ψυχολόγο της ανάπτυξης.

 Αυτοί οι ειδικοί απαντούν ότι το να γεννηθείς άνδρας ή γυναίκα συνεπάγεται μεγάλες διαφορές. Και τι τους προκαλούν οι «μελέτες για το γένος»; Ξεσπάσματα γέλιου. 

Η εξέλιξη του είδους, το πλήθος των ορμονών που ενεργούν στον εγκέφαλο κάνουν το αρσενικό και το θηλυκό διακριτά φύλα. Με τις ίδιες νοητικές ικανότητες αλλά όχι όμοια. Παρουσιάζει τις αντιδράσεις τους στους φίλους του «γένους». Οι οποίοι τους κατηγορούν ότι «είναι φανατικοί του βιολογισμού»!

 Έστω. Ο Εϊα τους παρακαλεί να εκθέσουν τις αποδείξεις τους ότι το φύλο δεν είναι παρά πολιτισμικό δημιούργημα… Σιωπή!

 Μετά τη μετάδοση του ντοκυμαντέρ, το 2010, το Νορβηγικό Κέντρο του Γένους έχασε κάθε κρατική χρηματοδότηση...

Της Εμιλί Λανέζ
gender-studies

Μετάφραση: Ευάγγελος Νιάν

ιος