(Από το pronews.gr της 14/12/2019)
Γιατί ο Μωάμεθ, παντρεύτηκε περισσότερες από 15 φορές;
Για ποιο λόγο έφτιαξε νόμο για την πολυγαμία;
Αληθεύει ότι ο ιδρυτής του Ισλάμ είχε είχε αδυναμία στις χήρες, ενώ η μικρότερη σε ηλικία γυναίκα του ήταν μόλις 9 ετών;
O Μωάμεθ ήταν μία προσωπικότητα, πάνω στην οποία έπεσαν πολλές φορές τα φώτα της έρευνας, αλλά και για την προσωπική του ζωή, η οποία ήταν αρκούντως ταραγμένη και η οποία έδωσε πάτημα στους ισλαμιστές όχι μόνο να κακομεταχειρίζονται τις γυναίκες αλλά και να θεωρούν φυσικό να παντρεύονται αθώα παιδάκια.
Σύμφωνα με ιστορικούς είχε κατά τη διάρκεια της ζωής του από 15 έως 25 γυναίκες.
Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν στον ακριβή αριθμό. Είχε επίσης ιδιαίτερη αδυναμία στις χήρες, άγνωστο γιατί.
Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν στον ακριβή αριθμό. Είχε επίσης ιδιαίτερη αδυναμία στις χήρες, άγνωστο γιατί.
Πρώτη του γυναίκα ήταν η Μαζάρα, δύο φορές χήρα και 15 χρόνια μεγαλύτερή του, κόρη του αφεντικού όπου δούλευε ο Μωάμεθ. Όσο ζούσε η Μαζάρα, ο Μωάμεθ ήταν ήσυχος κι έκανε μαζί της πέντε παιδιά, αλλά, αφότου πέθανε, απελευθερώθηκε.
Ένα μήνα μετά τον θάνατό της αρραβωνιάστηκε την Αϊσά, κόρη ενός φίλου του, αλλά ο γάμος ορίστηκε να γίνει δύο χρόνια αργότερα.
Ο λόγος ήταν απλός.
Ο Μωάμεθ ήταν 43 ετών, όμως η Αϊσά ήταν μόλις 7 !...
Ο Μωάμεθ ήταν 43 ετών, όμως η Αϊσά ήταν μόλις 7 !...
Εν αναμονή του σπουδαίου γεγονότος, ο Μωάμεθ παντρεύτηκε τη Σάβντα, που ήταν τροφός μιας από τις κόρες του και χήρα.
Στα δύο χρόνια έγινε ο γάμος με την 9χρονη πια Αϊσά. Τις κράτησε και τις δύο, όπως έκανε και με όλες τις επόμενες.
Στα δύο χρόνια έγινε ο γάμος με την 9χρονη πια Αϊσά. Τις κράτησε και τις δύο, όπως έκανε και με όλες τις επόμενες.
Άλλωστε, έφτιαξε από την αρχή το νόμο και όρισε ότι ο άνδρας μπορούσε να παντρεύεται ως τέσσερις γυναίκες και να έχει όσες παλλακίδες τραβούσε η όρεξή του. Αν είχε συμπληρώσει τον αριθμό των γάμων και ήθελε να παντρευτεί κι άλλη, μπορούσε να διώξει μία από τις τέσσερις για να αδειάσει η θέση!!
(Σημ Αντίλογου: Ο "ιερός και σοφός" Σολομών, ξεπερνώντας τον ασύλληπτα, είχε κατά την εβραϊκή ιερή "Διαθήκη" 400 συζύγους και 700 παλλακίδες !!! Προφανώς έτσι 1100 φτωχοί δεν είχαν ούτε μια γυναίκα...)
(Σημ Αντίλογου: Ο "ιερός και σοφός" Σολομών, ξεπερνώντας τον ασύλληπτα, είχε κατά την εβραϊκή ιερή "Διαθήκη" 400 συζύγους και 700 παλλακίδες !!! Προφανώς έτσι 1100 φτωχοί δεν είχαν ούτε μια γυναίκα...)
Λίγο αργότερα ξαναπαντρεύτηκε με τον ακόλουθο απίστευτο τρόπο: μια από τις κόρες του προφήτη πέθανε κι ο άνδρας της, ο Οσμάν, ήταν απαρηγόρητος. Ένας κοινός φίλος πρόσφερε στον Οσμάν μια κόρη του, την Χαβζά, για παρηγοριά, αλλά αυτός αρνήθηκε.
Αυτό αποτελούσε προσβολή, όμως ο προφήτης τακτοποίησε το θέμα. Πήρε αυτός για γυναίκα του τη Χαβζά κι έδωσε στον Οσμάν για σύζυγό του μια από τις αδερφές της πεθαμένης.
Αυτό αποτελούσε προσβολή, όμως ο προφήτης τακτοποίησε το θέμα. Πήρε αυτός για γυναίκα του τη Χαβζά κι έδωσε στον Οσμάν για σύζυγό του μια από τις αδερφές της πεθαμένης.
Μετά τη μάχη του Οχόντ, όπου ηττήθηκε, ο Μωάμεθ, για να παρηγορηθεί, παντρέυτηκε μια 28χρονη χήρα, τη Χεντ. Για γαμήλια δώρα τής πρόσφερε ένα σακί κριθάρι, ένα μύλο για να το αλέθει, ένα τηγάνι και μια χύτρα γεμάτη λαρδί και βούτυρο.
Οι γάμοι συνεχίζονται με ακόμη πιο παράδοξους τρόπους
Όταν μπήκε ένα πρωί στο σπίτι του θετού του γιου Ζεΐντ. Η γυναίκα του γιου του, η Ζεϊνάπ, παρουσιάστηκε στον πεθερό της χωρίς πέπλο, μέσα στην οικειότητα της οικογενειακής σχέσης. Ο Μωάμεθ την παρατήρησε και επαίνεσε την ομορφιά της. Όταν επέστρεψε στο σπίτι ο Ζεΐντ, η Ζεϊνάπ του εκμυστηρεύτηκε το κοπλιμάν του πεθερού της. Τότε ο Ζεΐντ πήγε στον θετό πατέρα του και του πρόσφερε ευχαρίστως τη γυναίκα του. Ο Μωάμεθ δέχθηκε την προσφορά, αλλά, για να μην υπάρξει αιμομιξία, ακύρωσε την υιοθεσία του Ζεΐντ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, μέχρι που πέθανε ο Μωάμεθ παντρεύτηκε την κόρη ενός πρίγκιπα τον οποίο νίκησε, μια Εβραία που κέρδισε στη μάχη της Κοραΐντα, μια νοσοκόμα του σε κάποια δηλητηρίαση, την κόρη του εχθρού του Αμπού Σοφιάν, μια γριά πόρνη (!!!) μιας φυλής Βεδουΐνων και πολλές άλλες.
Κάθε φορά που που παντρευόταν έστελνε κάποια προηγούμενη στις παλλακίδες για να μην παραβιάζει τον νόμο του, που επέτρεπε μόνο τέσσερις γάμους.
Σε όλες τις εκστρατείες έπαιρνε δύο γυναίκες, που τις έβγαζε με κλήρο, ενώ κάθε βράδυ του το περνούσε με τη σειρά, με κάθε γυναίκα. Εκείνο το βράδυ ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο σε αυτήν που ήταν η σειρά της και όχι σε άλλη.
Σε όλες τις εκστρατείες έπαιρνε δύο γυναίκες, που τις έβγαζε με κλήρο, ενώ κάθε βράδυ του το περνούσε με τη σειρά, με κάθε γυναίκα. Εκείνο το βράδυ ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο σε αυτήν που ήταν η σειρά της και όχι σε άλλη.
Όμως παραβίασε το πρωτόκολλο που ο ίδιος δημιούργησε Ένα βράδυ ήταν με τη Χαφζά, αλλά αυτή έφυγε επειγόντως για τον πατέρα της που αρρώστησε. Δεν ήταν τίποτα το σοβαρό και γύρισε αμέσως, οπότε τσάκωσε τον προφήτη να κάνει έρωτα με μια άλλη, τη Μαρίτζια.
Η παραβίαση αυτού του πρωτοκόλλου θεωρήθηκε τόσο σοβαρή, που η Χαβζά ξεσήκωσε όλο το χαρέμι το οποίο την έπεσε με άγριες διαθέσεις πάνω στον άπιστο σύζυγο. Έγινε τόση φασαρία, που ο Μωάμεθ την... κοπάνησε κι έζησε ένα μήνα μόνος του, χωρίς συζύγους και παλλακίδες.
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι πέθανε μέσα στην κρεβατομουρμούρα. Ενώ ήταν ετοιμοθάνατος, είχε γύρει στην αγκαλιά της Αϊσά, αλλά αυτή διαμαρτυρόταν ότι πονούσε το κεφάλι της. «Το καλύτερο φάρμακο» της είπε ο Μωάμεθ αγανακτισμένος «θα ήταν να πεθάνεις πριν από εμένα». Κι αυτή απάντησε: «ναι, και αμέσως μετά θα ερχόσουν να εγκατασταθείς μέσα στο σπίτι μου με μια άλλη γυναίκα». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε πριν κλείσει τα μάτια του.Δείτε και αυτό για την προέλευση του ισλαμισμού από τον εβραϊσμό.
(Όπως φυσικά και του αυτοκρατορικού "χριστιανισμού" που επέβαλε την ρατσιστική κι απάνθρωπη "παλαιά διαθήκη" ως ισότιμη της "καινής διαθήκης" της ριζικά αντίθετης ηθικής του Ιησού )
Κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το βιβλίο “The SacredChain: a History of the Jews” («Η Ιερή Αλυσίδα: μια Ιστορία των Εβραίων») του Εβραίου ιστορικού Norman Cantor:
Αναπόφευκτα, η παρουσία του Μωάμεθ στα εμπορικά συμφέροντα της συζύγου του τον έφερε σε επαφή με Εβραίους εμπόρους και από αυτούς έμαθε τα βασικά στοιχεία της εβραϊκής ιστορίας στο πρότυπο του ραβινικού-μυθολογικού μοντέλου. Ο Μωάμεθ έβλεπε τον εαυτό του και την αρχικά μικρή ομάδα των οπαδών του ως άμεσους απογόνους του Αβραάμ, όπως οι Εβραίοι, αλλά μέσω του Ησαύ, του
γιου που απέρριψε ο πατριάρχης Ισαάκ και αδελφού του Ιακώβ.
Τα βασικά στοιχεία της πίστης που ο Μωάμεθ έθεσε στο Κοράνι μπορεί, όπως πιστεύουν οι μουσουλμάνοι, να του υπαγορεύτηκαν από έναν αρχάγγελο. Αν συνέβη αυτή η υπαγόρευση, ο άγγελος μίλησε με εβραϊκή προφορά, επειδή
η θεολογία και η ηθική και σε κάποιο βαθμό οι διατροφικοί νόμοι του Ισλάμ που παρουσιάστηκαν στο Κοράνι είναι κάτι περισσότερο από μια ηχώ της εβραϊκής Βίβλου. Το Ισλάμ είναι μάλλον μια απλούστευση, μια εκλαΐκευση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.
… μετά το θάνατο του Μωάμεθ, καθώς οι νεοεμφανιζόμενοι και επιθετικά διαμορφωμένοι Άραβες προσπάθησαν να φύγουν από τη ξερή χερσόνησο τους και να διεισδύσουν στο ανατολικό άκρο της Μεσογείου και πέραν αυτής, οι εβραϊο-ισλαμικές σχέσεις βελτιώθηκαν γρήγορα.
Πρώτον, οι Εβραίοι που ζούσαν κάτω από τη διωγμό χριστιανών ηγεμόνων στη βυζαντινή αυτοκρατορία και στην Ισπανία μπορούσαν να βοηθήσουν την αραβική εισβολή, και μάλλον το έκαναν, ειδικά στην Αίγυπτο και την Ισπανία. Δεύτερον, οι Εβραίοι μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα νέα ισλαμικά κράτη με την εμπορική, πολιτική και διοικητική τους τεχνογνωσία.
Αφού άνοιξαν τις πύλες των χριστιανικών πόλεων στους αραβικούς στρατούς, οι Εβραίοι υπηρέτησαν τους νέους μουσουλμάνους πρίγκιπες ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, τραπεζίτες και ιδιαίτερα ηγέτες στο διεθνές εμπόριο, που εκτείνεται από τη Δυτική Ευρώπη μέχρι την Ινδία.
Επισήμως οι Εβραίοι, όπως και οι Χριστιανοί, ήταν dhimmis, πολίτες δεύτερης κατηγορίας, μια υποδεέστερη μειοψηφία στα αραβικά κράτη. Έπρεπε να πληρώσουν φόρο και να φορούν ειδικά διακριτικά ή ρούχα για να δείχνουν την κατώτερη θέση τους. Αλλά στην πράξη, σε ουσιαστικές εκτάσεις του μουσουλμανικού μεσογειακού κόσμου και ιδιαίτερα στην Ισπανία πριν από τα μέσα του δωδέκατου αιώνα, αυτοί οι περιορισμοί κατά των Εβραίων επιβλήθηκαν συχνά ελαφρώς.
Η μεταχείριση των Εβραίων από τους Άραβες μεταξύ 900 και 1150 π.Χ., ήταν καλή. Οι Εβραίοι δεν πέτυχαν ποτέ την ισότητα αλλά συχνά δεν απείχαν πολύ μακριά από αυτή, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ένθερμη αφοσίωση στην αραβική κυριαρχία από τις εβραϊκές κοινότητες, που αύξαναν ξανά σε μέγεθος και πλούτο.
Άλλωστε, υπήρξε συγγένεια μεταξύ Εβραίων και Αράβων – ήταν ξαδέλφια, και οι δύο δυνητικώς άμεσοι απόγονοι του πατριάρχη Αβραάμ.
Οι Εβραίοι ήταν επίσης άνθρωποι του Βιβλίου και μεγάλες αναφορές της Βίβλου και του Κορανίου ήταν πλήρως συμβατές ή και παρόμοιες στις διδασκαλίες.
… Όταν στα μέσα του 19ου αιώνα οι Εβραίοι μελετητές στην Κεντρική Ευρώπη έφεραν για πρώτη φορά τα ερευνητικά μέσα της σύγχρονης κοσμικής μελέτης για να καθορίσουν την πορεία της μεσαιωνικής εβραϊκής ιστορίας, γρήγορα ανακάλυψαν αυτό που ο Heinrich Graetz χαρακτήρισε ως χρυσή εποχή της μουσουλμανικής Ισπανίας από το 900 έως το 1150 μ.Χ.. Η συχνή υπεροπτική προσωπική περιφρόνηση της μουσουλμανικής άρχουσας τάξης για τους Εβραίους υπονομεύθηκε και η σημασία των Εβραίων στην αραβική κυβέρνηση και τα αξιοσημείωτα πνευματικά επιτεύγματα των αραβόφωνων Εβραίων υπογραμμίστηκαν και ίσως μεγαλοποιήθηκαν.
Το μοντέλο της καλής Αραβικής μεταχείρισης των Εβραίων τουGraetz και η εβραϊκή αντίδραση με την πολιτιστική δόξα, καθώς και τις πολιτικές δεξιότητες και την εμπορική ακτινοβολία, παραμένουν η κεντρική εικόνα της εβραϊκής ιστοριογραφίας, η οποία παρουσιάζεται στο τρίτομο έργο για τους Εβραίους στη Μουσουλμανική Ισπανία από τον Ισραηλινό Eliyahu Ashtor, που δημοσιεύθηκε στη δεκαετία του 1950 και στη συνέχεια αναδημοσιεύθηκε από την Jewish Publication Society στη Φιλαδέλφεια το 1992.
Αν η εβραϊκή ιστορία της Διασποράς στις χριστιανικές χώρες θεωρείται γενικά ως μια περίοδος χιλίων πεντακοσίων χρόνων φόβου και θλίψης, αυτοί οι δύο αιώνες ευτυχισμένων χρόνων κάτω από το Ισλάμ, ειδικά στη χρυσή μεσαιωνική Ισπανία, έγιναν ο αντίθετος άλλος τρόπος απέναντι στην οποία η καταπίεση, τα πογκρόμ και τα γκέτο των χριστιανών έδειχναν ακόμα χειρότερα.
… Οι Εβραίοι τον ενδέκατο αιώνα υπηρετούσαν το Ισλάμ με το ρόλο που είχαν στο εμπόριο, την κυβέρνηση και την επιστήμη.
Γερμανο-Εβραίοι μελετητές στις αρχές του εικοστού αιώνα υπηρέτησαν το Ισλάμ, εισάγοντας τη μελέτη του μεσαιωνικού αραβικού κόσμου στη σύγχρονη έρευνα. Σίγουρα ο αραβικός κόσμος πριν από τη δεκαετία του 1920, ίσως πριν από τη δεκαετία του 1940, δεν είχε καμία δυνατότητα για τέτοιου είδους ιστορική έρευνα. Οι Άραβες μελετητές εκείνης της εποχής μπορούσαν να διαβάσουν το Κοράνι και τις Παραδόσεις του Προφήτη, αλλά δεν μπορούσαν να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν αυτά τα κείμενα σύμφωνα με τις μεθόδους και την ορολογία της Δυτικής επιστήμης. Ήταν κυρίως Γερμανο-Εβραίοι μελετητές, με κάποια βοήθεια από Άγγλους και Γάλλους που παρουσίασαν την μοντέρνα επιστημονική έρευνα του μεσαιωνικού ισλάμ.
… Στα πανεπιστήμια της Δύσης τη δεκαετία του 1950, οι Εβραίοι εξακολουθούσαν να είναι κάτοχοι πολλών σημαντικών εδρών ισλαμικών σπουδών, ενώ εκείνη την εποχή, μόνο ένας Άραβας, οPhilip Hitti, ένας χριστιανός Λιβανέζος καθηγητής στο Princeton, είχε μεγάλη φήμη...
ΚΟ / από εδώ
