Ο μύθος του Ερυσίχθονα
Ο μυθικός Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός, ήταν γιος του Τρίοπα και εγγονός του Θεού Ποσειδώνα. O Ερυσίχθονας ήταν εγωιστής, ασεβής, βλάσφημος, και υπερόπτης. Δεν είναι τυχαίο πως το όνομα του σημαίνει, αυτός που σχίζει, που προκαλεί πληγή στη γη, όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια του Μύθου.
Θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλοπρεπές παλάτι, κάποια ημέρα ο Ερυσίχθονας διέταξε τους υπηρέτες του να πάνε στο παρακείμενο ιερό άλσος, το οποίο είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα για να κόψουν τα δέντρα, ώστε να μπορέσει να χτίσει με αυτά το παλάτι του.
Ανάμεσα στα δέντρα βρισκόταν και μία πανύψηλη ιερή βελανιδιά η οποία ήταν αφιερωμένη στην Θεά Δήμητρα (Θεά της Γης) , γύρω από την οποία χόρευαν οι Δρυάδες. (Η βελανιδιά ήταν επίσης το ιερό δένδρο του Δία και το χαρακτηριστικό θρόισμα των φύλλων της μαζί με το νερό που έβγαινε από την κοιλότητα του δέντρου θεωρούνταν στη Δωδώνη έδινε χρησμό).
Πριν προχωρήσω στην συνέχεια του μύθου, είναι σκόπιμο να κάνω μία αναφορά, τόσο στην σχέση ανθρώπου και φύσης στην αρχαιότητα, όσο και στην «υπόσταση» των νυμφών.
Στην αρχαιότητα ο άνθρωπος ένοιωθε αναπόσπαστο μέρος της φύσης, βιώνοντας την αμοιβαία αλληλεξάρτηση όλων των βασιλείων της ζωής. Θεωρούσε την Γαία (γη) και τα βασίλεια της ζώντες οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου, αποδίδοντας τους Θεϊκές ιδιότητες.
Όσον αφορά τις Νύμφες, πίστευαν πως κατοικούσαν στα όροι, στα δάση στα ποτάμια και στις Θάλασσες. Οι Νύμφες κατατάσσονταν γενικά μεταξύ θεών και θνητών ως ημίθεες. Δεν ήταν αθάνατες ζούσαν όμως πολλά χρόνια και τρέφονταν με αμβροσία.
Οι αρχαίοι τις λάτρευαν παντού στην Ελλάδα και τους πρόσφεραν θυσίες με πρόβατα, κατσίκες, μέλι και λάδι. Ζούσαν στα βουνά και στην άγρια φύση, τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα, τις Χάριτες, και την Άρτεμη σε λιβάδια και πλαγιές, συνήθως κοντά σε πηγές. Υπήρχαν οι Νύμφες των ποταμών, οι Ναϊάδες, οι νύμφες της θάλασσας οι Νηρηίδες και οι Ωκεανίδες, οι νύμφες των Βουνών, και οι νύμφες των Δασών και των Δένδρων οι Αμαδρυάδες οι οποίες ζούσαν στα δέντρα .
Οι αρχαίοι τις λάτρευαν παντού στην Ελλάδα και τους πρόσφεραν θυσίες με πρόβατα, κατσίκες, μέλι και λάδι. Ζούσαν στα βουνά και στην άγρια φύση, τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα, τις Χάριτες, και την Άρτεμη σε λιβάδια και πλαγιές, συνήθως κοντά σε πηγές. Υπήρχαν οι Νύμφες των ποταμών, οι Ναϊάδες, οι νύμφες της θάλασσας οι Νηρηίδες και οι Ωκεανίδες, οι νύμφες των Βουνών, και οι νύμφες των Δασών και των Δένδρων οι Αμαδρυάδες οι οποίες ζούσαν στα δέντρα .
Μόλις έκανε την εμφάνιση του ένα δέντρο στην επιφάνεια της γης, πίστευαν πως μία Αμαδρυάδα το «εμψύχωνε», το προστάτευε, και μοιραζόταν την μοίρα της μαζί του.
Πίστευαν πως οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα, και τις θεωρούσαν «όντα» που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς. Όταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη.
Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή παράδοση έως σήμερα, ως Νεράιδες.
Επιστρέφοντας στην εξιστόρηση του μύθου, όταν οι υπηρέτες του Ερυσίχθονα έχοντας διαπιστώσει την αλόγιστη καταστροφή των δέντρων εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν για την άσκοπη κοπή τόσων δένδρων. Κυρίως όμως του εξέφρασαν τον φόβο τους για το ενδεχόμενο να ξεσπούσε επάνω τους η οργή της θεάς Δήμητρας.
Αυτός όμως άρπαξε ένα τσεκούρι και είπε:
«Δεν με ενδιαφέρει αν το δέντρο αυτό το αγαπά η Θεά. Ακόμα και η ίδια να ήταν, θα την έριχναν κάτω αν στεκόταν στον δρόμο μου».
Κάποιον δε που προσπάθησε να τον σταματήσει, τον σκότωσε φωνάζοντας : «Ορίστε η ανταμοιβή σου για τον οίκτο σου».
Με την πρώτη όμως τσεκουριά που έδωσε, παρουσιάσθηκε ενώπιον του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με την αξίνα του.
Η Θεά τότε εμφανίσθηκε με όλη της τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια. Σύμφωνα με τον Καλλίμαχο (3ο αι. π.X.), η Θεά ρώτησε :
«Tις μοι καλά δένδρεα κόπτει;» - ποιος είναι ο βέβηλος που κόβει την ιερή βελανιδιά της - ;
Ήταν ο Eρυσίχθων,«πίτυς, μεγάλαι πτελέαι και όχναι» – πεύκα, φτελιές μεγάλες και αχλαδιές. Στα επόμενα χτυπήματα του τσεκουριού η βελανιδιά, δέντρο πελώριο με κορμό δεκαπέντε οργιές χοντρό, αναστέναξε κι από την πληγή έτρεξε αίμα, και η νύμφη που ζούσε μέσα του, πεθαίνοντας μαζί του, προέβλεψε την τιμωρία του ιερόσυλου Ερυσίχθονα.
Οι δούλοι, στην θέα της Θεάς Δήμητρας έφυγαν πανικόβλητοι, ικετεύοντας για οίκτο. Η Δήμητρα πράγματι τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν δίχως να τους βλάψει, ενώ τον ασεβή Ερυσίχθονα τον περίμενε πολύ σκληρή τιμωρία, λίγο αργότερα.
Η θεά Δήμητρα ζήτησε από την Πείνα που κατοικούσε στην Σκυθία μαζί με τον Τρόμο και το Κρύο, να επισκεφτεί και να κυριεύσει τον Ερυσίχθονα.
Της ζήτησε να μην μπορεί να ανακουφίσει την πείνα του ο Ερυσίχθονας με τα πλούσια δώρα που η Γη παρέχει στον άνθρωπο.
Η Πείνα υπάκουσε τις εντολές της Δήμητρας, και το βράδυ που ο Ερυσίχθονας κοιμόταν τον επισκέφτηκε. Μετά από αυτό, η Πείνα έφυγε από την γη της αφθονίας την Θεσσαλία, και επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο ιερόσυλος Ερυσίχθονας ονειρεύτηκε στον ύμνο του πως πεινούσε, και όταν ξύπνησε η πείνα του είχε γίνει απερίγραπτη.
Από εκείνη την στιγμή ο Ερυσίχθονας άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Κανείς δεν μπορούσε πλέον να τον βοηθήσει, ούτε οι γονείς του, ούτε ο παππούς του ο Ποσειδώνας, λόγω της ύβρεως απέναντι σε άλλο Θεό.
Στο μεταξύ ο Ερυσίχθονας βασανιζόταν όλο και περισσότερο από την πείνα. Η κόρη του Μήστρα που είχε την ικανότητα από τον Ποσειδώνα να μεταμορφώνεται, μεταμορφωνόταν συνέχεια σε διαφορετικές σκλάβες προς πώληση, ώστε να κερδίζει χρήματα για να «σώσει» με αυτά αγοράζοντας τρόφιμα για τον πατέρα της.
Στο τέλος όμως τίποτα δεν ήταν ικανό να κορέσει την πείνα του Ερυσίχθονα.
Έτσι μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες έως ότου βρήκε κατ’ αυτό τον τρόπο φρικτό θάνατο...!
Ο μύθος του Ερυσίχθονα παραμένει επίκαιρος και αποτελεί ένα διαχρονικό μήνυμα στην ανθρωπότητα.
Δυστυχώς οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες πολλοί. Τόσο οι καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και οι άνθρωποι που έχουν υπέρ αναπτύξει το «εγώ» , έναντι του «εμείς».
Άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει αξίες που είναι ξένες προς την πραγματική «φύση» τους. Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, οικονομική κυριαρχία και υλισμός.
Αξίες marketing, διαφημίζουν το πρόσκαιρο κέρδος και το ατομικό συμφέρον αδιαφορώντας για τις ανεπανόρθωτες βλάβες που προκαλούν στο περιβάλλον, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενιών. Αναζήτηση πλούτου, αδιαφορώντας για τις πραγματικές αξίες και ανάγκες του ανθρώπου. Χρήμα, ένας πρόθυμος υπηρέτης, που δεν αργεί να γίνει δυνάστης όπως σήμερα, στην εποχή της οικονομικής κρίσης...
Χλέτσος Βασίλης
Αξίες marketing, διαφημίζουν το πρόσκαιρο κέρδος και το ατομικό συμφέρον αδιαφορώντας για τις ανεπανόρθωτες βλάβες που προκαλούν στο περιβάλλον, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενιών. Αναζήτηση πλούτου, αδιαφορώντας για τις πραγματικές αξίες και ανάγκες του ανθρώπου. Χρήμα, ένας πρόθυμος υπηρέτης, που δεν αργεί να γίνει δυνάστης όπως σήμερα, στην εποχή της οικονομικής κρίσης...
Χλέτσος Βασίλης
Επεξεργασία, επιμέλεια αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αρκετά τολμηρό για τα πουριτανά κομματόσκυλα,και το έχουν θάψει στη σιωπή.Νομίζω άλλωστε ότι όταν βγήκε σήκωσε μια ....κατακραυγή για προβολή λανθάνουσας ομοφυλοφιλίας
Απάντησηκαι λένε:"τι μεγαλοστομίες, πολιτικολογίες,συνθηματολογίες" και κάνουν πίσω,όπως κάνουν πίσω μπροστά στον εχθρό,αν δεν συνεργάζονται κιόλας μαζί του.Μα ποιός τους λογαριάζει;Ποιός γράφει για δαύτους;Δεν πα΄να κουρεύονται.
Η απάντηση κατ΄ευθείαν από τον ίδιο τον Ρίτσο.Αλλά δεν θα χορτάσουν ποτέ τα λογής κομματόσκυλα.
Τώρα πάλι τρώνε άλλους..
Υπάρχει οι καλόπιστες οπτικές, όπως της Βιβής Γ.
(http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709) -
αλλά ιδεολογικά λαθεμένες (λέω εγώ...) αλλά και
η ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ που έπιασε κάποιους, να κάνουν σώνει και καλά και το ΡΙΤΣΟ "κατά το δοκούν" ή σύμφωνα με τα μούτρα τους.
Ο ΡΙΤΣΟΣ -αρέσει ή όχι είναι μια στρατευμένη τέχνη υψηλής αισθητικής… που δεν υποτίμησε σε καμία περίπτωση την αλήθεια ότι «η αισθητική έχει τα δικά της μέτρα, τη δική της νομοθεσία. Δεν της είναι αρκετό εφόδιο το αίσθημα, η πηγαιότητα, η ειλικρίνεια, οι μεγάλες ιδέες, οι ηθικές αρχές, ούτε όλη η αλήθεια». Δούλευε εξάλλου με ακάματη προσπάθεια και αγάπη κάθε στίχο.
Όμως, πίστευε βαθιά στην κοινωνική και διαπαιδαγωγητική αξία της τέχνης. Ετσι τολμούσε ακόμα και να παραμερίσει αισθητικούς ενδοιασμούς μπροστά στην κοινωνική αξία ποιημάτων του, όπως για παράδειγμα τα “Συντροφικά Τραγούδια”, που εκδόθηκαν το 1981 προς τιμήν των 40 χρόνων του ΕΑΜ.
Αλλά και "από πάντα" ... ο πρώιμος, ο όψιμος, ο αίώνιος.
«…Μόνες περγαμηνές μας, τρεις λέξεις:
Μακρόνησος, Γυάρος και Λέρος. Κι αν αδέξιοι
μια μέρα σας φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως
γράφτηκαν
κάτω απ’ τη μύτη των φρουρών, και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό μας.
Κι ούτε χρειάζονται δικαιολογίες -πάρτε τους γυμνούς, έτσι όπως είναι…»
(“Ο Ηρακλής κι εμείς”, 1968)
Ο Ρίτσος ειρωνευόταν την “καθαρή” ποίηση που μένει κλεισμένη στον εαυτό της, που δεν υπηρετεί την ανάγκη της κοινωνικής εξέλιξης, που δεν βλέπει τον άνθρωπο ως δραστήριο εργάτη και οικοδόμο της ζωής του, που δεν αναγνωρίζει στην ταξική πάλη την κινητήρια δύναμη που πάει μπροστά την ιστορία.
Για παράδειγμα, στο ποίημα “Α.Β.Γ.”, περιγράφοντας το κολαστήριο της Μακρονήσου, δεν παραλείπει να σχολιάσει:
«(Κι η Παναγιά του πόντου φλωροκαπνισμένη απ’ το σούρουπο
να σεργιανάει στην αμμουδιά
συγυρίζοντας τα σπίτια των μικρών ψαριών
καρφώνοντας μ’ ένα θαλασσινό σταυρό τη φεγγαρίσια της πλεξούδα)
Α.Β.Γ.
Α.Β.Γ
(Μιλούσαμε για μία ποίηση αιγαιοπελαγίτικη, ναι, ναι)
Α.Β.Γ»
(“Μακρονησιώτικα”, 1949)
Ο ίδιος διαχώρισε τον εαυτό του από αυτού του είδους την τέχνη:
«Αφήστε για την ώρα το φεγγάρι ν` ακουμπήσει το χλωμό του μέτωπο
Στον ώμο της Κυρίας με τας Καμελίας
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΡΙΤΣΟ ΣΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ»
(“Φρυκτώρια”, 1978)
Ο Ρίτσος συνειδητά επέλεγε -ως μία ακόμα ένδειξη της κομματικότητάς του- να δημοσιεύει πρωτότυπα ποιήματά του στο “Ριζοσπάστη”.
Πιο χαρακτηριστική είναι η πρώτη έκδοση του “Επιτάφιου” λίγες μέρες μετά τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη, στις σελίδες του “Ρ”. Έγραφε για τους εργάτες, για το λαό. Γι’ αυτό και επέλεγε να δημοσιεύονται πολλά από αυτά στην εφημερίδα του λαού, στην εφημερίδα που εκπροσωπούσε και εκπροσωπεύει τα συμφέροντα των εργατών.
Γι’ αυτό και επέλεγε κάθε χρόνο να απαγγέλλει ποιήματά του στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή”, τη νεολαία του ΚΚΕ που αγαπούσε βαθιά, αυτή ήταν μία ξεχωριστή στιγμή και μία ξεχωριστή τιμή.
Στο 3ο Φεστιβάλ από τη σκηνή ακούστηκαν για πρώτη φορά, από τη φωνή του μεγάλου ποιητή, οι στίχοι:
«Είναι τα παιδιά της ΚΝΕ
που λένε στη ζωή το μέγα ναι»
(“Τα παιδιά της ΚΝΕ”, Αθήνα-Καρλόβασι, 1977)
Κάθε σταθμός στην ιστορία του Κόμματος ήταν για εκείνον πηγή έμπνευσης. Η πίστη του στο Κόμμα και στο σοσιαλισμό είναι διάχυτη στα ποιήματά του. Μεταφράζεται σε πείσμα, σε επιμονή, σε αισιοδοξία για την τελική νίκη. Εμπνέει και θα εμπνέει…
«Κι ο μπάρμπα Στάθης έχει βγάλει απ’ το μπαούλο το παλιό κασκέτο του.
Έβαλε τη Μαρία και του ’ραψε με κόκκινο σειρήτι: ΕΛΑΣ
Κι όλο χαμογελάει ο μπάρμπα- Στάθης στην παρέλαση
ΚΚΕ
Και βέβαια που θα γράψει πάνου στη βρυσούλα του: ΚΚΕ-
Τι χρώμα; Οχι άσπρο κίτρινο καλύτερα
Κίτρινο σαν τον ήλιο πάνου στα μεγάλα στάχυα-
Αχ όχι, κίτρινα είτανε τα προσωπάκια τους
αχ οι διακόσιοι της Πρωτομαγιάς- κίτρινα, κίτρινα
τα προσωπάκια τους στο χάραμα-
μην είναι αυτοί μες στ’ αυτοκίνητα με τα ελασίτικα τα δίκωχα;
Αυτοί ’ ναι θέ μου -ένας, δύο, τρεις, 4,5,8,16
20, 30, 35, 63-
Δεν πρόφτασε να τους μετρήσει -θα ‘τανε διακόσοι-
Πέρασαν τ’ αυτοκίνητα -που να μετρήσεις- είτανε οι Διακόσοι
-λοιπόν τι χρώμα; Κίτρινο; Οχι κίτρινο
Αχ και να μπόρειε να ζουπήξει την καρδιά του
Αχ έτσι δα με το χοντρό του δάχτυλο ναν τη ζουπήξει
Με το αίμα της καρδιάς του ναν το γράψει στη βρυσούλα του:
ΚΚΕ…»
(“Γειτονιές του Κόσμου”, Μακρόνησος, Αη-Στράτης, 1949-1951)
ΔΙΕΘΝΗΣ & ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ
“…το πιο τρανό τραγούδι που έµαθα…
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”...
κλπ κλπ
Αρχίσαμε να το συζητάμε αυτό,τις "ιδεολογικά λαθεμένες"οπτικές μου,με τον hasta la victoria Siempre μέσω e-mail.Πολύ διαλεκτικά πρέπει να πω.
Δεν νομίζω να έχει νόημα να κάνουμε την συζήτησή μας-όσο κι εφόσον συνεχιστεί- εδώ.Κατά τα άλλα την πίστη του Ρίτσου στο Κόμμα του και στο σοσιαλισμό δεν την άγγιξα σαν θέμα.Νομίζω,hasta la victoria Siempre,το βλέπεις αυτό.
Και γιατί δεν το άγγιξα;Διότι κάθε πράγμα πρέπει,εκτιμώ,να μπαίνει στα σωστά ιστορικά και χρονικά πλαίσια.Ο Ρίτσος έφυγε το 1990.Τώρα έχουμε 2016.Σκέψου το.
Η φράση μου (Αλλά δεν θα χορτάσουν ποτέ τα λογής κομματόσκυλα.Τώρα πάλι τρώνε άλλους.. )κάτω από το σχόλιο του Λύσιππου δεν είναι μονοσήμαντη,ανήκει στο τώρα και συνεχίζει να με εκφράζει.Στην διάθεσή σου για διάλογο.
Κι όμως κάνετε λάθος,τον Αύγουστο του 2009 στο Ριζοσπάστη γίνεται ευνοϊκή κριτική για το θεατρικό έργο «το τερατώδες αριστούργημα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου που αντλεί υλικό από το έργο του Ρίτσου και το βιβλίο που παρουσιάζεις σήμερα εδώ και γράφονται τα εξής:Παράσταση, μάλιστα πρωτότυπης σύλληψης και δομής, που με αγάπη και θαυμασμό βιογράφησε τον ποιητή, υμνώντας όσα έζησε, πίστεψε, έπραξε και έγραψε. Μέγας, καθολικός ποιητής, δηλωμένος και μέσω όλων των έργων του, αμετάκλητα «στρατευμένος» κομμουνιστής, ερωτευμένος με την Επανάσταση για μια άλλη κοινωνία του ανθρώπου και του δίκιου ήταν ο Ρίτσος. Ερωτευμένος, με τον άνθρωπο, με το λαό και τους αγώνες του, με τη ρωμιοσύνη, με τη ζωή. Επόμενα ερωτευμένος και με τον έρωτα, τη φύση, την ομορφιά, την ποίηση, όλες τις τέχνες, ακόμα και με τα άψυχα αντικείμενα - έργα του ανθρώπου. Η ζωή του, οι ιδέες, οι αγώνες, τα πάθη - συντρόφων και δικά του, οι λέξεις του όλες έγιναν «σημαίες» όλων αυτών των ερώτων του. Αυτό ανέδειξε, αυτό είπε η παράσταση.
Απάντησηhttp://www.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=5/8/2009&id=11203&pageNo=22&direction=1
απο 1985 σε 2009 μεσολαβούν 24 χρόνια.
Το σύνηθες στο ΚΚΕ, μετα από χρόνια το μαύρο γίνεται άσπρο και τούμπαλιν
Χώρια η μέθοδος "διασκευής" που κόβει και ράβει κατα το δοκούν.
Ξέρουμε πιά τις μεθόδους και τακτικές.
Εκεί που έφτυνε ο μεγάλος Ρίτσος φυτρώσανε οι βλαβιανοί αλλά και οι όψιμοι μπαλωματήδες του ριζοσπάστη!Βρε ουστ!
ΑπάντησηΓιάννης Ρίτσος - Ἡ ἀράχνη
στὸν τόμο: Ποιήματα 1958-1967, τόμ. Θ´,
ἔκδ. Κέδρος, Ἀθήνα, 1989, σ. 216.
Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη
προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα,
ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου
κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι.
στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη,
(χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).
Και εδω, τι εγραψεη σελιδα ...gay ekfansi
ΤΕΤΆΡΤΗ, 3 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2018
Στὸν Στεμνὴ ἀπάντησε ὁ ποιητής Κώστας Μύρης καὶ μάλιστα μὲ τὸ πραγματικό του ὄνομα, Κώστας Γεωργουσόπουλος, στὸ ἄρθρο του
Γνωστὴ ἡ μέθοδος. Σκοπὸς νὰ γίνει σούσουρο γιὰ τὸν τολμηρὸ νεανία ποὺ ξεγύμνωσε τὸ εἴδωλο καὶ ἄλλα ἠχηρά παρόμοια. Καὶ βέβαια, ὁ Ρίτσος, ὅπως ὁ καθένας δὲν εἶναι ταμποῦ. Ἀλλὰ τὰ ζντανοφάκια δὲν ξέρουν καὶ δὲν μποροῦν νὰ κρίνουν ποιητὲς γιατὶ δὲν τοὺς ἀφήνουν τὰ φάλαρα. Σκέψου νὰ κρίνεις ἕναν ποιητή ἀπὸ τὰ θέματά του. Ἐκεῖ εἶναι ἀκόμα τὰ μειράκια».