Χάρη στις προσπάθειες μιας ομάδας που ονομάζεται PublicHealthandMedicalProfessionalsforTransparency (Επαγγελματίες της Δημόσιας Υγείας και της Ιατρικής για τη Διαφάνεια) έχουμε τώρα εμπιστευτικά έγγραφα που δείχνουν ότι η Pfizer και η FDA γνώριζαν ήδη από τις αρχές του 2021 ότι τα εμβόλια mRNA της Pfizer σκοτώνουν χιλιάδες ανθρώπους, προκαλούν αυτόματες αποβολές σε εγκύους και βλάπτουν τις γυναίκες τρεις φορές περισσότερο από τους άνδρες.
Ειδικότερα, ένα εμπιστευτικό έγγραφο που περιέχεται στην πρώτη ομάδα εγγράφων που αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει η FDA με βάση δικαστική απόφαση που της επέβαλε τη δημοσιοποίηση των φακέλων της για το εμβόλιο mRNA, την οποία προσπάθησε να αποτρέψει ισχυριζόμενη ότι «η υπηρεσία χρειάζονταν 55 χρόνια για να συγκεντρώσει και να δημοσιοποιήσει αυτές τις πληροφορίες». Ο αρμόδιος δικαστής απέρριψε τον ισχυρισμό της FDA και τη διέταξε να δημοσιοποιεί 500 έγγραφα το μήνα.
Η πρώτη ομάδα εγγράφων περιείχε μια βόμβα με τίτλο «Σωρευτική ανάλυση των αναφορών ανεπιθύμητων συμβάντων μετά την έγκριση».
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΗΣ PFIZER ΠΡΟΣ ΤΗΝ FDA, ΕΔΩ:
Το έγγραφο αποκαλύπτει ότι μέσα σε μόλις 90 ημέρες μετά την κυκλοφορία του εμβολίου mRNA της Pfizer που πήρε άδεια χρήσης έκτακτης ανάγκης (EUA) από την FDA στις 12-01-2020, η εταιρεία γνώριζε ήδηεκούσιες αναφορές ανεπιθύμητων ενεργειών που αποκάλυπταν 1.223 θανάτους και περισσότερες από 42.000 αναφορέςστις οποίεςπεριγράφονται συνολικά 158.893 παρενέργειες. Οι αναφορές προέρχονται από πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και άλλων κρατών.
Εκτός από τις «γενικές διαταραχές», η υπ’ αριθμόν 1 πιο συχνά αναφερόμενη κατηγορία παρενεργειών του εμβολίου mRNA ήταν οι διαταραχές του νευρικού συστήματος, με 25.957 αναφορές.
Η Pfizer έχει αποκρύψει τον συνολικό αριθμό των δόσεων που κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο, επικαλούμενη εταιρικά εμπορικά μυστικά. Αυτό υποδεικνύεται με το «(β) (4)» στο έγγραφο, στο οποίο διαγράφονται συγκεκριμένοι αριθμοί και συμβάντα.
Ακόμη και αυτοί οι αριθμοί (ήδη αρκετά συγκλονιστικοί, δεδομένης της επιμονής του FDA ότι τα εμβόλια mRNA είναι «ασφαλή και αποτελεσματικά»), αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου των βλαβών και των θανάτων που προκαλούνται από αυτά τα εμβόλια mRNA. «Οι αναφορές υποβάλλονται προαιρετικά και η έκταση των υποαναφορών είναι άγνωστη», λέει η Pfizer (στη σελίδα 5).
Οι γυναίκες υπέστησαν τρεις φορές περισσότερες βλάβες από τους άνδρες
Το απόρρητο έγγραφο της Pfizer αποκαλύπτει ότι οι γυναίκες υπέστησαν τρεις φορές περισσότερες βλάβες σε σύγκριση με τους άνδρες, από το εμβόλιο Pfizer. Καταγράφηκαν 29.914 παρενέργειες στις γυναίκες και 9.182 στους άνδρες. Δεν είναι γνωστό εάν ο ίδιος αριθμός ανδρών και γυναικών έκαναν το εμβόλιο, αλλά αυτός ο αριθμός εκθέτει την πολύ πραγματική πιθανότητα κινδύνου βλάβης από το εμβόλιο στις γυναίκες, κίνδυνο τον οποίο η FDA απέκρυψε με εγκληματικό τρόπο.
Επιπλέον, οι περισσότερες από τις νευρολογικές βλάβες που προκλήθηκαν από το εμβόλιο (σπασμοί, μούδιασμα, πόνος κ.λπ.) έχουν αναφερθεί σε γυναίκες. Προφανώς η FDA γνωρίζει ότι το εμβόλιο mRNA παρουσιάζει ένα δυσανάλογο προφίλ βλάβης ανάμεσα στα δύο φύλα. Επίσης, αναφέρεται στο γεγονός ότι οι εγκυμονούσες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο αυτόματων αποβολών (πράγμα που επίσης αποκρύπτεται στην έκθεση της FDA).
Η Pfizerενημέρωσε την FDA ότι τα mRNAεμβόλιά της μπορούν να προκαλέσουν «ενισχυμένη νόσο», επιδεινώνοντας την Covid
Επίσης, σοκ προκαλεί σε πολλούς ερευνητές που μόλις τώρα μελετούν αυτό το αποχαρακτηρισθέν έγγραφο για το όπλο καπνίσματος, το γεγονός ότι η Pfizer ενημέρωσε την FDA στην παράγραφο με τίτλο «Ανησυχίες για την ασφάλεια» (ενότητα 3.1.2) ότι η έγχυση του mRNA εμβολίου της θα μπορούσε να προκαλέσει «Ενισχυμένη νόσο που σχετίζεται με το εμβόλιο (VAED), συμπεριλαμβανομένης της ενισχυμένης αναπνευστικής νόσου (VAERD).
Αυτό σημαίνει ότι η FDA γνώριζε ότι το εμβόλιο θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές νόσους και θανάτους σε ασθενείς που αργότερα μολύνθηκαν από τον Covid.
Κάτω από την ετικέτα «ελλείπουσες πληροφορίες», η Pfizer ενημέρωσε επίσης την FDA ότι δεν έχει πληροφορίες σχετικά με τη «Χρήση κατά την εγκυμοσύνη και τη γαλουχία» ούτε καλύπτει τη «Χρήση σε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών».
Το κεφάλαιο «Αποτελεσματικότητα του Εμβολίου» (Vaccine Effectiveness) καταχωρήθηκε επίσης από την Pfizer ως «Ελλείπουσες Πληροφορίες» (Mising Information).
Με άλλα λόγια, η Pfizer ενημέρωσε την FDA ότι τα εμβόλιά της θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον θάνατο και ότι δεν είχε πληροφορίες σχετικά με την αποτελεσματικότητά τους, ωστόσο η διεφθαρμένη FDA προώθησε δολίως το εμβόλιο ως «ασφαλές και αποτελεσματικό». Η Pfizer ενημέρωσε μάλιστα την FDA ότι δεν είχε πληροφορίες για την ασφάλεια του εμβολίου σε ό,τι αφορά τη χρήση του σε εγκύους, ωστόσο η διεφθαρμένη FDA, ο Fauci, τα CDC κ.λπ. επέβαλαν από κοινού το εμβόλιο στις εγκύους, παρά την απόλυτη έλλειψη πληροφοριών για την ασφάλειά του.
Με βάση αυτό το έγγραφο, η διεφθαρμένη FDA έχει εμπλακεί σε μια εγκληματική συνωμοσία για να κρύψει την αλήθεια σχετικά με τις βλάβες και τους θανάτους από τα «εμβόλια», και χορηγούσε άδειες χρήσης τους στις ίδιες τις εταιρείες που ενημέρωναν την FDA ότι τα προϊόντα τους ήταν επικίνδυνα για τους ανθρώπους.
Σημειώστε, επίσης, ότι ολόκληρο το σύμπλεγμα της μαφίας των εταιρικών μέσων ενημέρωσης έλεγε ψέματα ευθύς εξαρχής, υποστηρίζοντας ψευδώς ότι το εμβόλιο δεν σκότωσε κανέναν. Και, φυσικά, είναι συνένοχοι σε αυτό το ολοκαύτωμα του εμβολίου.
Αυτόματες αποβολές, αμβλώσεις, νεογνικοί θάνατοι και άλλες επιπτώσεις σε εγκυμονούσες
Στην ενότητα με την ένδειξη «Χρήση κατά την εγκυμοσύνη και τη γαλουχία», η έκθεση εξετάζει αναφορές για το εμβόλιο mRNA, που συνδέεται με:
αυτόματη αποβολή (23), εκκρεμή έκβαση (5), πρόωρος τοκετός με νεογνικό θάνατο, αυτόματη αποβολή με ενδομήτριο θάνατο (2 η καθεμία), αυτόματη αποβολή με νεογνικό θάνατο και φυσιολογική έκβαση (1 η καθεμία).
Παρατηρήστε ότι η «αυτόματη αποβολή» αντιπροσωπεύει μακράν τον υψηλότερο αριθμό σε αυτές τις αναφορές. Με άλλα λόγια, η μαφία της FDA ήξερε ότι αυτό το εμβόλιο θα σκότωνε τα αγέννητα μωρά, αλλά το προώθησε στις εγκύους.
Πρέπει να σταματήσει αμέσως η χορήγηση όλων των εμβολίων mRNAκαι οι εγκληματίες γραφειοκράτες της FDA πρέπει να συλληφθούν και να διωχθούν ποινικά
Αυτό το εμπιστευτικό έγγραφο (το πρώτο από τα χιλιάδες που δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμη) αποκαλύπτει δύο κρίσιμα πράγματα:
1) Η FDA διέπραξε εγκληματική απάτη και παραπλανητική δήλωση εγκρίνοντας τα εμβόλια mRNA ως «ασφαλή και αποτελεσματικά». Αυτό σημαίνει ότι οι κορυφαίοι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων της FDA πρέπει τώρα να συλληφθούν και να διωχθούν ποινικά.
2) Η Pfizer γνώριζε ότι το εμβόλιό της mRNA είναι θανατηφόρο ήδη από τους πρώτους τρεις μήνες της χρήσης του του. Αυτό σημαίνει ότι η Pfizer είναι επίσης συνένοχος στους συνεχιζόμενους θανάτους αθώων θυμάτων, καθώς η ίδια θα έπρεπε να είχε αποσύρει το θανατηφόρο εμβόλιό της και να σταματήσει όλες τις πωλήσεις και τη διανομή του.
ΚΑΙ ΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΩΝ FDA, CDC, FAUCIΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΤΕΛΩΝ ΤΟΥΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΗΣ PFIZER ΠΡΟΣ ΤΗΝ FDAΕΔΩ:
Η "Μεγάλη Επανεκκίνηση" που εξήγγειλε με το ομώνυμο βιβλίο τού προέδρου του το W.E.F. (World Economic Forum) το Επιτελείο των ολιγαρχών εμπόρων κι επί δεκαετίες φονιάδων των λαών, έχει στόχο αφενός την πλήρη αποσύνθεση της κοινωνίας
και κάθε πτυχής ανθρώπινων σχέσεων,
αφετέρου την εξάλειψη κάθε έννοιας ελευθερίας και ιδιοκτησίας για τους πολλούς:
Εξάλειψη κάθε ιδιοκτησίας, ελευθερίας κι αυτοδιάθεσης βούλησης, σκέψης, τρόπου ζωής, πολιτισμού, ψυχαγωγίας,
όσο και υλικών αξιών, γης, σπιτιών, κάθε μέσου βιοπορισμού, ακόμα και των ρούχων μας...
Όλα υπό τον έλεγχο και ιδιοκτησία μιας διεστραμμένης παγκόσμιας ελίτ ολιγαρχών.
Όλα ελεγχόμενα από μερικές χιλιάδες παγκόσμιους μεγιστάνες που και τώρα, ό,τι και να συμβαίνει, ζουν με απέραντη χλιδή σε επαύλεις, σε κότερα εκατοντάδων εκατομμυρίων,
μετακινούνται όποτε και όπου θέλουν με όλες τις υπηρετικές κουστωδίες και ιδιωτικούς στρατούς τους, με πανάκριβα πολυτελή ιδιωτικά τζετ κι ελικόπτερα...
Οι όλο και πιο φασιστικές απαγορεύσεις και η κοινωνία-φυλακή είναι μόνο για εμάς, τα εφτά και πλέον δισεκατομμύρια των υπηκόων τους...
Όσο μας τρομοκρατούν, όσο μας μπαφιάζουν στα ψέματα, όσο μας χειραγωγούν και μας παραλύουν τη σκέψη, όσο μας διασπούν ενώ μας εξαθλιώνουν, εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους, δεξιούς, αριστερούς, ...αριστεροδέξιους, τέτοιους, άλλους και παράλλους.
-Ώσπου ν΄ αναντρανίσουμε, να σηκώσουμε τα κεφάλια,
να γίνει ο φόβος Λογισμός,
Οργή η απογοήτευση,
Φωνή-Γροθιά Λαού η υποταγή,
Οργή Θεού η Φωνή Λαού!...
(Κώστας Ντουντουλάκης, Χανιά 3/12/2021)
ΑΠΟΫΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΗΤΩΝ : ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ – ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ
Η κυβέρνηση, κατ’ επιταγή του νέου μνημονίου, έχει συστήσει ειδική ομάδα εργασίας -task force- για τη δραστική διάδοση χρήσης του λεγόμενου πλαστικού χρήματος. Η μελλοντική στόχευση, δεν αποκρύπτεται ότι, στην ουσία, αφορά τη γενίκευση της χρήσης του μέσου αυτού, που μόνο καταχρηστικά μπορεί να ονομάζεται «χρήμα», δηλαδή πράγμα, αφού είναι άυλο, δηλαδή μη-πράγμα.
Στην πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται, είναι η αποϋλοποίηση των μετρητών.
Ειδικά ο ελληνικός λαός, θυμάται καλά τον τραυματικό αυτό όρο και την αποϋλοποίηση των μετοχών που συντελέστηκε στην ιδιωτική οικονομία … Το θυμάται καλά, γιατί λίγα χρόνια μετά, επακολούθησε η μεγαλύτερη ληστεία ιδιωτικής περιουσίας, που χαρακτηρίστηκε από την απερίγραπτη αδιαφάνεια με την οποία άλλαζαν τότε χέρια τα πακέτα των μετοχών: αρχικά εντός της χώρας, για να φυγαδευτούν τελικά έξω από αυτή. Άραγε θα είχε συμβεί το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου με τις χάρτινες μετοχές που υπήρχαν πριν;
Στη σχεδιαζόμενη αποϋλοποίηση των μετρητών, προβάλλεται σταθερά μόνον η μια όψη, αυτή των επιδιωκόμενων πλεονεκτημάτων, και κυρίως, ο ευρω-αστικός μύθος της «πάταξης της φοροδιαφυγής».
Φοροδιαφυγή. Η πιο χρησιμοποιημένη λέξη στα εκ της αγγλικής μεταφραζόμενα νομοσχέδια και στα επίσης έξωθεν υπαγορευόμενα δελτία ειδήσεων ή μάλλον δελτία πλύσης εγκεφάλου, αποτελεί έναν ευρω-αστικό μύθο. Και αυτό γιατί, αναπόδραστα, τα βάρη της πάταξης της φοροδιαφυγής θα πέσουν, για μια ακόμα φορά, στις πλάτες των αδυνάτων, δηλαδή εκείνων που έχουν λίγη ή καθόλου διαπραγματευτική ικανότητα στην εμπορική συναλλαγή : ήδη τα φροντιστήρια μετακυλίουν το ΦΠΑ, που πρόσφατα τους επιβλήθηκε, στους εργαζομένους τους (με μικρότερη αμοιβή) και στους πελάτες τους (με ακριβότερη τιμή). Ας μην αμφιβάλλει κανείς, ότι ανάλογα θα πράξουν και οι λοιπές κατηγορίες ελεύθερων επαγγελματιών, που θα υποχρεωθούν να βάλουν μηχανάκια POS, ούτε να διερωτάται από ποια τσέπη θα βγουν τα 7 – 9 δις της φοροδιαφυγής που αναφέρει η ετήσια έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα… Στο μεγαλύτερο μέρος τους, απλά θα προστεθούν στις επιβαρύνσεις των αδυνάτων μαζί με τους άλλους φόρους, τις υψηλότερες κρατήσεις κλπ., ενώ θα αφαιρούνται από τα διαρκώς συρρικνούμενα εισοδήματά τους.
Όμως, υπάρχει και άλλη όψη στην αποϋλοποίηση των μετρητών, και αυτή δεν είναι θετική:
1. Τα επιδιωκόμενα πλεονεκτήματα από την χρήση των καρτών κλπ., αφορούν την ιδιότητα του χρήματος ως μέσου πληρωμών. Αλλά το χαρτονόμισμα, ως υλικό χρήμα, έχει και μια άλλη ιδιότητα που δεν τη διαθέτουν οι κάρτες και γενικά το άυλο «χρήμα»: αποτελεί μέσο ενσωμάτωσης – διακράτησης αξίας, δηλαδή ο φέρων ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ έχει στα χέρια του περιουσιακή αξία 50 ευρώ. Την περιουσιακή αυτή αξία μπορεί να τη διαθέσει όπως θέλει: να αγοράσει, να επενδύσει ή να αποθεματοποιήσει. Και αυτό το
πράττει σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση τη δική του ή/και του αντισυμβαλλομένου του (π.χ. του πωλητή), συνήθως χωρίς να χρειάζεται συγκατάθεση από κάποιον τρίτο (που εποπτεύει ή παρακολουθεί). Με άλλα λόγια, ο φέρων χαρτονόμισμα έχει εξουσία στα χέρια του και η εξουσία αυτή ενσωματώνεται στο υλικό χρήμα. Η χρήση κάρτας και, ακόμα περισσότερο, ψηφιακού «χρήματος» αφαιρεί από τον πολύπαθο πολίτη αυτή την εξουσία, καθώς μετατρέπεται σε απλό χρήστη μιας υπηρεσίας, ο οποίος μπορεί μεν να έχει διάφορα προνόμια, για όσο καιρό του επιτρέπονται, αλλά όχι εξουσία.
Ενόψει της σχεδιαζόμενης αποϋλοποίησης των μετρητών (μετάβαση σε μια αχρήματη κοινωνία), θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, τόσο τους ψηφοφόρους, όσο και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, η ουσιώδης διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο χαρτονόμισμα και το πλαστικό ή ψηφιακό «χρήμα»:
Με το υλικό χρήμα, το κράτος (η Ε.Ε. πλέον) εκδίδει και κυκλοφορεί χαρτονόμισμα. Ταυτόχρονα, εκείνος που έχει στην κατοχή του χαρτονόμισμα διακρατεί και ισόποση αξία, την οποία μπορεί να μεταφέρει ή να μεταβιβάσει ελεύθερα. Ο ρόλος της Κεντρικής Τράπεζας (της Ε.Κ.Τ. πλέον) περιορίζεται στο τύπωμα, την κυκλοφορία και την αποθεματοποίηση του χρήματος, για όσο διάστημα χρειάζεται.
Με το άυλο «χρήμα» (πλαστικό-κάρτα ή ψηφιακό), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή μια υπερεθνική τράπεζα ιδιωτικών συμφερόντων, αποκτά απόλυτη εξουσία εποπτείας και παρακολούθησης. Η διόγκωση του ρόλου της γίνεται εις βάρος του ελληνικού κράτους, που υποβιβάζεται σε απλό διεκπεραιωτή, και κυρίως, εις βάρος του πολίτη, ο οποίος χάνει πλέον την εξουσία να φέρει και να διακρατεί αξία και υποβιβάζεται σε απλό χρήστη «έξυπνων» υπηρεσιών. Φυσικά, η παροχή των υπηρεσιών αυτών υπόκειται σε πολλές προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρώνει ο χρήστης, με τη λίστα των προϋποθέσεων να μεταβάλλεται διαρκώς και, πιθανά, με έλλειψη διαφάνειας. Ανά πάσα στιγμή, ο εποπτεύων – παρακολουθών (η Ε.Κ.Τ.) που έχει την πλήρη εξουσία, μπορεί να ανακαλέσει το δικαίωμα χρήσης («Μας συγχωρείτε, η κάρτα σας δεν γίνεται αποδεκτή») που θα ισοδυναμεί με τον … ξαφνικό θάνατο του χαζού πλέον χρήστη. Τότε τι γίνεται;
2. Εξάλλου η σχεδιαζόμενη αποϋλοποίηση του χρήματος και η ολική μετάβαση στο πλαστικό – ψηφιακό «χρήμα», χαρακτηρίζεται από μια επιπλέον δυσμενή εξέλιξη : εμπεριέχει έλλειμμα Δημοκρατίας, καθώς συνιστά επιδείνωση των όρων της Δημοκρατίας και επιστροφή σε όρους φεουδαρχίας – απολυταρχίας.
Κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες περίπου, παρατηρήθηκε μια εξελικτική πορεία στη μορφή του χρήματος, η οποία αντιστοιχεί στις κοινωνικές – πολιτειακές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στο ίδιο διάστημα. Με αδρές γραμμές, μπορούμε να περιγράψουμε την εξέλιξη αυτή σε διαδοχικά βήματα μέσα στο χρόνο, έτσι :
α. χρυσό νόμισμα (φεουδαρχία)
β. χαρτονόμισμα ανταλλάξιμο σε χρυσό «επί τη εμφανίσει» (αστικό πολίτευμα)
γ. χαρτονόμισμα απλό, δηλ. μη ανταλλάξιμο (κοινωνία των πολιτών)
ε. ψηφιακό «χρήμα», δηλ. με χρήση του διαδικτύου (παγκόσμιο χωριό).
Καθώς αφαιρείται μέχρις εξαφανίσεως κάθε εξουσία που βρίσκεται στα χέρια του απλού πολίτη, αυτός ολοένα και περισσότερο μοιάζει με τον δουλοπάροικο, από τον οποίο και προήλθε. Όπως επί φεουδαρχίας – απολυταρχίας, ο άρχοντας έλεγχε ασφυκτικά κάθε δραστηριότητα του δουλοπάροικου, ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς την άδειά του, έτσι και τώρα ό (χαζοχαρούμενος) χρήστης των «έξυπνων» υπηρεσιών, αν παραβιάσει τους όρους της πολιτικής ορθότητας, μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού να διαγραφεί από το προσκήνιο.
3. Το υλικό χρήμα είναι ανώνυμο, όπως ακριβώς και η ψήφος, και επομένως, δημοκρατικό. Η χρήση του υλικού χρήματος, όπως και της ψήφου γίνεται ελεύθερα, και με τον τρόπο αυτό, προστατεύεται ο αδύναμος πολίτης από τον έλεγχο που μπορεί να ασκήσει επάνω του κάποιος με πολύ περισσότερη δύναμη.
Αντίθετα, κάθε συναλλαγή που πραγματοποιείται με το πλαστικό – ψηφιακό «χρήμα», καταγράφεται πλήρως : το όνομα, η τοποθεσία, ο χρόνος, το κατάστημα, αλλά και το ακριβές είδος της δαπάνης είναι στη διάθεση καθενός που έχει την κατάλληλη πρόσβαση, νόμιμα ή παράνομα, και μάλιστα σε βάθος χρόνου.
Συμπερασματικά, ενώ όλα τα γνωστά Συντάγματα προβλέπουν, ότι η εξουσία πηγάζει από το λαό, ο πολύπαθος πολίτης, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δεν βλέπει να επαληθεύεται κάτι τέτοιο στην πράξη. Ολοένα και περισσότερο, αισθάνεται ως υπόδουλος και όχι ως κυρίαρχος. Η πρόβλεψη του Συντάγματος έχει φαλκιδευτεί σε μεγάλο βαθμό στην πορεία του χρόνου, καθώς με την καταλυτική επίδραση της τεχνολογίας, το προσωπικό στοιχείο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής χάνει έδαφος υπέρ του απρόσωπου στοιχείου…
Ποια εξουσία θα έχει ποιος λαός στο παγκόσμιο χωριό;
Δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε, ότι το χαρτονόμισμα αναδεικνύεται, ίσως, στο τελευταίο οχυρό λαϊκής εξουσίας!
Κι ακόμα, πρέπει να αναλογιστούμε όλοι μας, ότι αν υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί περί αχρήματης κοινωνίας, θα διαμορφωθεί μια κοινωνική πραγματικότητα χειρότερη από το επί φεουδαρχίας παρελθόν, καθώς τότε μεν ο άρχοντας ήταν γνωστός στους αρχομένους, με τα καλά του και τα κακά του, ενώ τώρα στήνεται μια υποδομή για μεταβίβαση – παράδοση της εξουσίας, στο κοντινό μέλλον, σε κάποιον παγκόσμιο άρχοντα του παγκόσμιου χωριού που ακόμα, κατά το χρόνο λήψης των αποφάσεων, είναι άγνωστος.
Στην 4η βιομηχανική επανάσταση ο ορίζοντας της υπεξαίρεσης / καταστροφής / μηχανοποίησης γνώσεων, είναι τόσο διευρυμένος ώστε να περιλαμβάνει το σύνολο της καθημερινής ζωής.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η καπιταλιστική ανάπτυξη σε κάθε κύμα της παράγει την μαζική άγνοια που χρειάζεται αλλά και την πόλωση ανάμεσα στους κάθε φορά ειδικούς (γνώστες) και στους πολύ περισσότερους "άσχετους".
Οι κοινωνικές, εμπειρικές ποιότητες του παλιού κόσμου- στον καινούργιο αλγοριθμικό καπιταλιστικό κόσμο της απόλυτης ακρίβειας -δεν έχουν θέση.
Είναι γνώσεις άχρηστες από καπιταλιστική άποψη (με την ευρεία έννοια): θεωρούνται μόνο «σπατάλη χρόνου».
Το “γνωσιακό κεφάλαιο” της 4ης βιομηχανικής επανάστασης οριστικοποιεί την μηχανική απαλλοτρίωση κοινωνικών γνώσεων και εγκαινιάζει μια ακόμα πιο βίαιη καταστροφή γνώσεων και αισθήσεων.
Το υποκείμενο, ο άνθρωπος, δεν έχει πια τίποτα άλλο να κρατηθεί εκτός απ’ την εξουσία των ενσωματωμένων στο σύστημα "ειδικών".
Συμβαίνει λοιπόν αυτό: ο γνωσιακός καπιταλισμός, ο καπιταλισμός των “έξυπνων μηχανών”, των “έξυπνων αλγόριθμων”, της “τεχνητής νοημοσύνης" διαμορφώνει σαν φανατικούς οπαδούς τους ignorants.
Το engineering of everything, η μηχανική / ψηφιακή μεσολάβηση των πάντων, σημαίνει αφαίρεση ακόμα και των βασικών μη μηχανικών γνώσεων της καθημερινής ζωής απ’ το ανθρώπινο πεδίο. Και την μετατροπή της ζωής σε χειρισμό μηχανών, λογισμικού και αυτοματισμών.
Οι “πτωχοί τω πνεύματι” σαν μάζες με ατομικές ψευδαισθήσεις δεν θα είναι μακάριοι στην άλλη ζωή.
Τα αφεντικά του “great reset” διαφημίζουν ότι “δεν θα έχεις ατομική ιδιοκτησία και θα είσαι ευτυχισμένος” (δεν εννοούν τον κομμουνισμό αλλά πως όλα θα νοικιάζονται από εταιρείες).
Με πιο ψιλά γράμματα το συμβόλαιο του καπιταλιστικού μέλλοντος γράφει : «θα είσαι ένας ανειδίκευτος της καθημερινής ζωής, απλός χειριστής έξυπνων συσκευών, υπάκουος, και θα είσαι ευτυχισμένος» via Η.Κ.
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2021
Collapsology: η επερχόμενη κατάρρευση (έχει ήδη αρχίσει)
Για το τρομακτικό σενάριο των Renaud Duterme και Pablo Servigne, που μοιάζει όλο και να κερδίζει έδαφος τελευταία.
Οι συγγραφείς Renaud Duterme και Pablo Servigne, συζητούν περί του όρου “Collapsology” και της θεωρίας που τον συνοδεύει, με τον δεύτερο μάλιστα να είναι ένας εκ των εισηγητών του όρου που μιλά για την επικείμενη κατάρρευση του κόσμου, στο περίφημο βιβλίο που συνέγραψε με τον Raphaël Stevens και κυκλοφόρησε το 2015 με τον τίτλο Comment tout peut s’effondrer : petit manuel de collapsologie à l’usage des générations présentes. Ed. du Seuil 2015. (Αγγλική έκδοση: How everything can collapse: A manual for our times). Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε και το βιβλίο του Duterme με τον τίτλο L’effondrement, de quoi est-il le nom? Ed.Utopia 2016.(Collapse, what does it mean?).
[Σημ: Ο όρος “Collapsology”, αντί του φαινομενικά ορθού και συνάμα χλιαρού «καταρρευσολογία», μεταφράζεται εδώ ως «Κολαψολογία», σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί η μήτρα τής λέξης και να μην χαθούν εκείνα τα ιδεολογικά φορτία που μαρτυρούν τόσο το σοκ όσο και την παγκοσμιότητα του κινδύνου]
Raphaël Stevens (αριστερά) και Pablo Servigne. Φώτο: Bridgeman Images
Οδυτικός πολιτισμός επέτρεψε την κατοχή, στα χέρια ορισμένων ομάδων ανθρώπων, υλικού πλούτου τόσο απίστευτου όσο και άχρηστου. Αυτή η αρπαγή επετεύχθη μέσα από το ελεύθερο εμπόριο που επιβλήθηκε στον κόσμο, τη λεηλασία των φυσικών πόρων, τη γενική εμπορευματοποίηση όλων των κοινών αγαθών, καθώς και την εξύμνηση της τεχνολογίας και της προόδου. Η πολυπλοκότητα των σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων στον πλανήτη σήμερα, οι αφόρητες ανισότητες που δημιουργήθηκαν από την εντατικοποίηση του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων και η επιτάχυνση της καταστροφής του οικοσυστήματος αποδυναμώνουν τον κοινό χώρο συνύπαρξης των ζωντανών πλασμάτων. Μολονότι δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε πώς θα είναι το αύριο, ωστόσο αναλογιζόμαστε σκοπιές που μάς βοηθούν να κατανοήσουμε και να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να είναι ή να μην είναι η επόμενη μέρα.
Renaud Duterme: Στον κόσμο όπου ζούμε, η κατάρρευση μπορεί να αναδυθεί ως ένας συνδυασμός δύσκολων προβλημάτων για επίλυση (πράγματι είναι αδύνατον να λυθούν), τα οποία διαταράσσουν τις κοινωνίες μας ώστε αρχίζουμε να αμφισβητούμε τον τρόπο ζωής μας. Σήμερα, με την τρομοκρατία, τις προσφυγικές ροές, την κλιματική αλλαγή και την εξάντληση των πόρων, βλέπουμε ήδη φαινόμενα που δεν επιλύονται με τον τρόπο που λειτουργούν οι κοινωνίες μας. Λοιπόν, αυτά τα προβλήματα θα επιδεινωθούν μέσα στα επόμενα χρόνια και τις δεκαετίες που έρχονται. Οδεύουμε σαφώς προς τεράστιες αλλαγές, για το καλύτερο ή το χειρότερο.
Pablo Servigne: Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, κατάρρευση είναι η αισθητή απομείωση του ανθρώπινου πληθυσμού και/ή της πολιτικής/οικονομικής/κοινωνικής πολυπλοκότητας, σε μια ευρεία περιοχή και με μεγάλη χρονική διάρκεια. Αλλά ο ορισμός αυτός δεν επαρκεί για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει σ’ εμάς. Γι’ αυτό επιλέξαμε τον πιο χειροπιαστό ορισμό του Yves Cochet: είναι μια κατάσταση στην οποία «οι βασικές ανάγκες (νερό, φαγητό, στέγη, ιματισμός, ενέργεια, μεταφορές, ασφάλεια) δεν παρέχονται πλέον για την πλειοψηφία του πληθυσμού από τις υπηρεσίες που δημιουργήθηκαν από το νόμο».
Συγκεντρώσαμε μια σειρά από στοιχεία και ενδείξεις που φανερώνουν όχι μόνο ότι μπορεί να επέλθει η κατάρρευση, αλλά είναι επικείμενη.
Με ποια στοιχεία κερδίζει έδαφος η θεωρία ότι ο πολιτισμός μας βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης;
Pablo Servigne: Είναι απαραίτητο να επισημανθεί, πριν απ ‘όλα, ότι μιλάμε για την κατάρρευση της θερμοβιομηχανικής βιομηχανίας, δηλαδή του σύγχρονου κόσμου που λειτουργεί με ορυκτά καύσιμα. Συγκεντρώσαμε μια σειρά από στοιχεία και ενδείξεις που φανερώνουν όχι μόνο ότι μπορεί να επέλθει η κατάρρευση, αλλά είναι επικείμενη. Έχει ήδη ξεκινήσει από ορισμένες απόψεις. Είναι ήδη το τέλος της εποχής των ορυκτών καυσίμων (βενζίνη, φυσικό αέριο κ.λπ.), το τέλος του συστήματος χρέους, η κατάρρευση ορισμένων οικοσυστημάτων, η διαταραχή του κλίματος και η αλληλεξάρτηση (και ευθραυστότητα) της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας μας. Συνδέοντας όλες αυτές τις πτυχές, συνειδητοποιούμε ότι κάθε «κρίση» μπορεί να επιδεινώσει τις άλλες, καθώς και ότι αυτοί οι σύνδεσμοι συνήθως είναι αόρατοι και απρόβλεπτοι. Επιπροσθέτως, εάν αποφασίσουμε να περιορίσουμε την καταστροφή του πλανήτη, τότε θα πρέπει να αφήσουμε στο υπέδαφος την ορυκτή ενέργεια, κάτι που θα σήμαινε την πρόκληση οικονομικής, αλλά και πολιτικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Από την άλλη πλευρά, αν συνεχίσουμε να κινούμαστε στην ίδια τροχιά του πολιτισμού, θα ωθήσουμε το κλίμα, τα οικοσυστήματα και άλλους πυλώνες του γήινου πεδίου προς μια κατάρρευση, η οποία δεν κρούει μονάχα τον κώδωνα του θανάτου του πολιτισμού μας, αλλά πιθανόν και του είδους μας καθώς και της πλειοψηφίας των ζωντανών όντων. Έτσι θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει πιθανή απόδραση.
Renaud Duterme: Η τρέχουσα κατάσταση δεν έχει προηγούμενο επειδή οι απειλές προκύπτουν ταυτόχρονα και, ακόμη χειρότερα, αλληλοτροφοδοτούνται. Την ίδια στιγμή, παρατηρούμε ότι οι αντιφάσεις του οικονομικού μας συστήματος αρχίζουν να γίνονται κατανοητές μέσα από την απουσία ανάπτυξης, το γενικευμένο δανεισμό και κυρίως τη δομική μαζική ανεργία την οποία δεν είμαστε σε θέση να επιλύσουμε χωρίς γενναίες αναζητήσεις έξω από το τρέχων Παράδειγμα.
Η κατάρρευση σύμφωνα με τη ματιά σας έχει την ίδια μορφή σε διαφορετικές περιφέρειες του κόσμου;
Pablo Servigne: Σίγουρα όχι. Στόχος των μελετών μας είναι να αποσαθρώσουμε την ιδέα μιας ομοιογενούς, βάναυσης και γραμμικής κατάρρευσης. Θα είναι πολύ διαφορετική ανάλογα με την περιοχή, το κλίμα, τα καθεστώτα και τις πολιτικές επιλογές, την κουλτούρα, κλπ. Κάθε κοινωνία θα ανταποκριθεί διαφορετικά στις προκλήσεις (για να το θέσουμε ήπια!) που θα προκύψουν. Εδώ το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε το φαινόμενο ντόμινο όλων αυτών των καταστροφών και τα αποτελέσματα της μετάδοσης. Μια κλιματική κρίση μπορεί εύκολα να πυροδοτήσει εξέγερση, έπειτα να επιδεινωθεί σε πεδίο ένοπλης διαμάχης, να ακολουθήσει εισβολή σε γειτονική περιοχή που με τη σειρά της θα αντιμετωπίσει λιμό, οδηγώντας σε διάσπαση την εφοδιαστική αλυσίδα άλλων περιοχών του κόσμου, προκαλώντας μια πανδημία, και ούτω καθεξής. Αυτή η αργή, ακανόνιστη και ετερογενής (και απρόβλεπτη!) διαδικασία που υποδαυλίζεται παγκοσμίως είναι αυτό που ονομάζουμε κατάρρευση. Το ειρωνικό είναι πως με την έννοια της κατάρρευσης καταπιάνονται συνήθως ιστορικοί ή αρχαιολόγοι. Είναι παράξενο να τη χρησιμοποιούμε στο παρόν. Αλλά αυτή είναι η όλη ομορφιά και αυτή η έννοια χρησιμοποιείται συνήθως από ιστορικούς ή αρχαιολόγους. Είναι περίεργο να το χρησιμοποιείς στο παρόν. Αλλά αυτό είναι όλη η ομορφιά και η υπόθεση της κολαψολογίας…
Renaud Duterme: Μια κατάρρευση, στην πραγματικότητα, θα πρέπει να θεωρείται ως διαδικασία και όχι ως ένα μόνο γεγονός. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που γνωρίζουμε ως Πτώση της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χρειάστηκε αρκετούς αιώνες για να γίνει. Επιστρέφοντας στο ερώτημα, σαφώς σε ένα μέρος του κόσμου, η κατάρρευση ήδη συμβαίνει. Το να μιλάμε περί κατάρρευσης στους κατοίκους κάποιων παραγκουπόλεων ή στους πρόσφυγες που μαραζώνουν σε camps και στις τέσσερις γωνιές του κόσμου φαίνεται τουλάχιστον ακατάλληλο.
Αναλογίζομαι πως αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κατάρρευση αφορά ιδιαίτερα τη μεσαία τάξη, σε όποια περιοχή του κόσμου κι αν βρίσκεται. Πράγματι αυτή είναι η κατηγορία του πληθυσμού που έχει τα περισσότερα να χάσει με όρους καθημερινών ανέσεων (κατανάλωση, αναψυχή, στέγη…) επειδή δεν έχει καθόλου προσαρμοστικότητα και αυτονομία. Κατά κάποιο τρόπο, οι φτωχότεροι πληθυσμοί διάγουν ήδη τον καθημερινό τους βίο μέσα στην αστάθεια και έλλειψη πόρων. Όσο για τους πλουσιότερους και την ανώτερη μεσαία τάξη, διαθέτουν κεφάλαιο που τους επιτρέπει να επιβραδύνουν τις αρνητικές επιπτώσεις της κατάρρευσης (αλλά μέχρι πότε;).
Ποια η σημασία των ταξικών σχέσεων στο πλαίσιο αυτής της κατάρρευσης;
Pablo Servigne: Στο βιβλίο που συνυπογράφω, δείχνουμε ότι ένας μεγάλος παράγοντας καταρρεύσεων είναι οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Για την ακρίβεια, όσο περισσότερες ταξικές ανισότητες σε μια κοινωνία, τόσο πιθανότερο να καταρρεύσει γρήγορα και οριστικά.
Renaud Duterme: Αυτό συνδέεται και με την προηγούμενη ερώτηση. Εάν ορισμένα μέρη του κόσμου θεωρούνται ότι όντως ήδη έχουν καταρρεύσει, άλλα μέρη λουφάζουν υπό τον ήλιο μιας σχετικής ευημερίας, σίγουρα προσωρινής, ακόμη και μιας απρεπούς πολυτέλειας. Πιστεύω ωστόσο ότι ένα από τα χαρακτηριστικά μιας κατάρρευσης είναι η προοδευτική ιδιωτικοποίηση όλων των πραγμάτων που είναι δυνατόν να ιδιωτικοποιηθούν, ξεκινώντας από τον χώρο. Έτσι, βλέπουμε να αυξάνονται τείχη και περιφραγμένες κοινότητες στις πέντε ηπείρους ως σύμπτωμα αυτής της κατάρρευσης. Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία αν όλα πάνε στραβά, αρκεί να τοποθετούνται έξωθεν κεκλεισμένων θυρών… Δεν χρειάζεται να πούμε πως αν δεν αλλάξει κάτι, τα επόμενα χρόνια ολοένα και θα περιορίζεται ο αριθμός των προνομιούχων ατόμων που πιθανότατα θα τους αποδίδεται και η μερίδα του λέοντος των ευθυνών για τις επερχόμενες καταστροφές…
Σε παγκόσμια κλίμακα, νομίζω πως η κατάρρευση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι αναπόφευκτη, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι το μόνο που απομένει είναι να περιμένουμε άπρακτοι. Έχουμε ένα είδος καθήκοντος το να αποφύγουμε να συμβεί δραματικά. Είναι όλα ζήτημα της μεταβατικής περιόδου. Γιατί, μετά την κατάρρευση, ακολουθεί η αναγέννηση.
Μπορούμε ακόμα να αποφύγουμε καταστάσεις κατάρρευσης;
Pablo Servigne: Όχι. Δεν είναι καταστάσεις. Ήδη καταρρέουν οι πληθυσμοί ψαριών, πτηνών και εντόμων. Ο οικονομικός τομέας επίσης κατέρρευσε αρκετές φορές μέσα σ’ έναν αιώνα και η επόμενή του κατάρρευση έχει αρχίσει να μας κοιτάζει κατάφατσα. Η Συρία, η Λιβύη, είναι οι χώρες που καταρρέουν. Σε παγκόσμια κλίμακα, νομίζω πως η κατάρρευση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι αναπόφευκτη, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι το μόνο που απομένει είναι να περιμένουμε άπρακτοι. Έχουμε ένα είδος καθήκοντος το να αποφύγουμε να συμβεί δραματικά. Είναι όλα ζήτημα της μεταβατικής περιόδου. Γιατί, μετά την κατάρρευση, ακολουθεί η αναγέννηση. Οφείλουμε να προετοιμαστούμε γι’ αυτό τώρα!
Renaud Duterme: Στην πραγματικότητα, μάλλον έχουμε φτάσει ήδη εκεί. Κατευθυνόμαστε σε μεγάλη αύξηση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας, προς τα πιο σοβαρά οικονομικά κραχ μετά από εκείνα της περιόδου 2007-2008, και την αναζωπύρωση των εντάσεων ανάμεσα αλλά και μέσα στα έθνη. Επομένως, είναι σημαντικό αφενός να μην παραδοθούμε στην κατάσταση κοιτάζοντας πώς θα επωφεληθούμε από ό, τι μπορούμε, αφετέρου να στραφούμε σε άλλους τρόπους οργάνωσης, παραγωγής, κατανάλωσης και ζωής πιο αειφόρα στο εξής. Την ίδια στιγμή, και αυτό είναι θεμελιώδες, είναι επιτακτικό να συνδέσουμε ευθύνες και προβλήματα ώστε να επιτύχουμε ένα μεγάλο επίπεδο συλλογικής κίνησης και τον συνδυασμό αγώνων και στόχων. Ο αγώνας για ισότητες θα μπορούσε, για παράδειγμα, να συγκεντρώσει πολυάριθμες δυνάμεις που αναμφίβολα θα επέτρεπαν την ανακούφιση των αρνητικών συνεπειών μιας κατάρρευσης. Οι μόνοι και νόμιμοι πιστωτές κοινωνικών, οικολογικών, οικονομικών, ιστορικών και δημοκρατικών χρεών είναι οι άνθρωποι.
Είμαστε καταδικασμένοι σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο στο κοντινό μέλλον;
Pablo Servigne: Ίσως. Υπάρχουν τρεις τρόποι μαζικής εξόντωσης: πόλεμοι, λιμοί και ασθένειες. Είναι αρκετά πιθανό να υπάρξουν ένοπλες συγκρούσεις στις περιφέρειές μας στο εγγύς μέλλον. Είμαι πολύ επιφυλακτικός σχετικά με την έκφραση «ολοκληρωτικός πόλεμος», γιατί αυτό απευθύνεται στην πολύ αόριστη έννοια της «ανθρώπινης φύσης», η οποία είναι πολύ ζοφερή σύμφωνα με τη φιλελεύθερη αντίληψη του κόσμου (με τη φιλοσοφική έννοια, από τον Χομπς και Λοκ). Εν ολίγοις, αυτή η αντίληψη σημαίνει ότι εάν το κράτος εξαφανιστεί, τα ανθρώπινα όντα θα πέσουν αμέσως σε απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν νομίζω ότι αυτό έχει κάποια πραγματική βάση. Πρόκειται για φαντασίωση, μύθο. Το μαρτυρούν δεκάδες επιστημονικές, κοινωνιολογικές, ψυχολογικές, εθνολογικές μελέτες. Αλλά οι μύθοι πεθαίνουν σκληρά …
Renaud Duterme: Είναι μια ιδιαίτερα δημοφιλής ιδέα στο φαντασιακό της κολαψολογίας: το αντιλαμβανόμαστε βλέποντας τον αυξανόμενο αριθμό μετα-αποκαλυπτικών ταινιών και μυθιστορημάτων. Το Mad Max είναι το καλύτερο παράδειγμα. Κι όμως, θα ήταν αφελές εάν πιστεύαμε ότι η αναταραχή που σαρώνει και θα σαρώνει τον κόσμο μας, δεν φέρνει και ακραίες εντάσεις σε πολλές περιφέρειες. Ο πολιτισμικός απομονωτισμός νομίζω ότι στην πραγματικότητα αποτελεί ανησυχητικό σύμπτωμα αυτού που γνωρίζουμε ως κατάρρευση. Επιπλέον, τα πράγματα δεν παραμένουν σταθερά σε μια θέση και το επίπεδο κοινωνικής συνοχής θα κριθεί από την ικανότητά μας να προβλέψουμε αυτές τις αλλαγές με τρόπο ώστε να μετριάσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις. Περισσότερη αυτονομία, επανα-τοπικοποίηση της οικονομίας, ανάκτηση των συνοικιών μας, αντιεπαγγελματοποίηση της πολιτικής και γεωργία χωρίς βενζίνη και αποκεντρωμένη, είναι μόνο μερικοί από τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσουμε, μεταμορφώνοντας την προοπτική της κατάρρευσης σε δυνατότητα να δούμε την άνοδο ενός άλλου τρόπου ζωής.
Ποιος ξέρει πώς να επιβιώσει δύο εβδομάδες χωρίς αυτοκίνητο, πιστωτική κάρτα, χωρίς αναπτήρα και σούπερ μάρκετ; Οι άνθρωποι γνώριζαν πώς να το κάνουν αυτό για εκατομμύρια χρόνια. Αλλά πια το έχουμε ξεχάσει.
Γιατί οι βιομηχανικές χώρες είναι πιο ευάλωτες σε αυτήν την κατάρρευση;
Pablo Servigne: Επειδή, απλά, είναι οι πιο αποσυνδεδεμένες από το σύστημα της γης, από το έδαφος, τα δέντρα, τα ζωντανά πλάσματα, το κλίμα. Ποιος ξέρει πώς να επιβιώσει δύο εβδομάδες χωρίς αυτοκίνητο, πιστωτική κάρτα, χωρίς αναπτήρα και σούπερ μάρκετ; Οι άνθρωποι γνώριζαν πώς να το κάνουν αυτό για εκατομμύρια χρόνια. Αλλά πια το έχουμε ξεχάσει. Αυτό είναι που μας κάνει πολύ ευάλωτους. Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς την τεχνητή δομή που δημιουργήσαμε και ονομάζεται πολιτισμός, δομή παράδοξα πολύ ισχυρή, αλλά και πολύ εύθραυστη.
Renaud Duterme: Δεν θα έλεγα ότι είμαστε οι πιο απειλούμενοι, αλλά ότι οι κάτοικοι των χωρών αυτών είναι εκείνοι για τους οποίους η κατάρρευση κινδυνεύει να γίνει πιο δύσκολη, ιδιαίτερα επειδή ο τρόπος ζωής μας είναι πολύ πιο απεδαφοποιημένος από εκείνον πολλών κατοίκων του τρίτου κόσμου. Η κατανάλωσή μας, η διατροφή μας, τα χόμπι μας, η οργάνωση της περιοχής μας είναι τα πράγματα που έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες και έχουν εξαρτηθεί από την παροχή φθηνής βενζίνης. Αντίθετα, πολλοί Αφρικανοί αγρότες που καλλιεργούν τη γη τους έχουν πολύ μεγαλύτερη αυτονομία και ως εκ τούτου μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, ακόμη και αν υπάρχει και εκεί μια υπολογίσιμη μεσαία τάξη που πλησιάσει τον τρόπο ζωής των πλούσιων χωρών. Η τραγωδία είναι ότι αυτή η αυτονομία και η ανθεκτικότητα καταστρέφονται όλο και περισσότερο από τις επιθέσεις των κυρίαρχων τάξεων (πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ιμπεριαλισμός) και από την άλλη πλευρά, ότι όσοι έχουν τα οικονομικά μέσα για να ακολουθήσουν και αυτοί τα επίπεδα κατανάλωσης των πλούσιων χωρών το κάνουν χωρίς δισταγμό, πράγμα που αυξάνει την ευπάθεια τους στην κατάρρευση κοινωνικών και οικονομικών δομών.
Πού μπαίνει ο καπιταλισμός στο πεδίο μελέτης της κατάρρευσης του κόσμου;
Pablo Servigne: Οφείλει να κατέχει σημαντική θέση στην ανάλυση των αιτιών και την προσέγγιση των μηχανισμών αυτής της κατάρρευσης. Δυστυχώς, η κολαψολογία είναι ακόμα στα γεννοφάσκια της και μας λείπει η πραγματική ανάλυση της σχέσης μεταξύ καπιταλισμού και κατάρρευσης. Έτσι, το βιβλίο του Renaud Duterme (“L’effondrement, de quoi est-il le nom?”) είναι κατάλληλο για αυτό!
Renaud Duterme: Ο καπιταλισμός πρέπει να έχει κεντρική θέση στo πεδίο σπουδών κατάρρευσης. Κατά πρώτον, επειδή αφορά την αναζήτηση γρήγορου και βραχυπρόθεσμου κέρδους, που είναι η κύρια αιτία αυτής της κατάρρευσης, και κατά δεύτερον, επειδή η αναφερόμενη αναζήτηση θα είναι ακόμα σε θέση να εντατικοποιηθεί (ανήκοντας ολοένα και σε λιγότερα χέρια) μετά την κατάρρευση. Το πρόβλημα με αυτό το σύστημα είναι ότι έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται δυσανάλογα και σε αντίθεση με άλλα συστήματα (φεουδαρχία, συγκεντρωτικός κομμουνισμός), ο καπιταλισμός εξελίσσει τον εαυτό του σε κάθε πτυχή της ζωής μας (κάτι που ο Πολάνι αποκαλεί «τη μεγάλη μεταμόρφωση»). Συνεπώς, η ανάδειξη της υπαιτιότητας του καπιταλισμού στην κατάρρευση δεν σημαίνει ότι υπάρχουν άλλες παγκόσμιες εναλλακτικές λύσεις βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα. Λέγοντας το αυτό, λοιπόν, ας γίνει σαφές ότι στα βήματα επίτευξης ενός θετικότερου μέλλοντος, μετά την κατάρρευση, εμπλέκεται η αντικατάσταση πολλών τομέων που αφορούν το κέρδος, προκειμένου να τους επαναφέρουμε σε ένα «κοινόχρηστο» όραμα.
Τι θέση βλέπετε να έχει το κράτος σε αυτήν τη διαδικασία;
Pablo Servigne: Κρίσιμο ερώτημα. Αφενός το κράτος αποτελεί έναν υπερ-οργανισμό με δικό του σφυγμό (conatus, θα το έλεγε ο Spinoza), δεν θέλει να πεθάνει. Αφετέρου οι αρχαιολόγοι έχουν δείξει ότι το επίπεδο πολυπλοκότητάς του αυξάνεται (διοίκηση, στρατοί, γραφειοκρατία κ.λπ.), τα ενεργειακά κόστη επίσης αυξάνονται, γεγονός που καθιστά τις μακροδομές πιο ευάλωτες στο σημείο όπου η ενεργειακή μεταβολή βαδίζει μειούμενη (όπου η παραγωγή ενέργειας γίνεται πολύ ακριβή). Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος τομής που, όταν μια πολύ άπληστη κοινωνία, όσον αφορά την ενέργεια, δυσκολεύεται να βρει φθηνή ενέργεια, προκαλούνται καταρρεύσεις κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Με άλλα λόγια, μια κατάρρευση θα μπορούσε να ειδωθεί ως η γοργή απλοποίηση της κοινωνίας. Χωρίς τα ορυκτά καύσιμά του, το σύγχρονο κράτος είναι ήδη καταδικασμένο, όπως είναι οι μαζικές δημοκρατίες μας. Το ζήτημα της μετάβασης αφορά την επανεξέταση ενός πολιτικού συστήματος συμβατού με ένα πολύ αδύναμο και ανανεώσιμο (χαμηλής τεχνολογίας) ενεργειακό και τεχνικό σύστημα. Υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί!
Renaud Duterme: Ασυνείδητα, για τους περισσότερους ανθρώπους η κατάρρευση αποτελεί σημάδι της αδυναμίας του κράτους να διαχειριστεί κοινά αγαθά (διανεμητικά δίκτυα, δημόσια υγεία, ασφάλεια, τάξη…). Πράγματι, δεν μπορούμε να βασιστούμε στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες ώστε να διαχειριστούν την κατάσταση. Και αντίθετα, επιβάλλεται να είμαστε επιφυλακτικοί σε κάθε προσπάθεια του κράτους να αποκαταστήσει την εξουσία του με όλο και περισσότερα αυταρχικά μέτρα. Αρκεί να δούμε τον πολλαπλασιασμό των κρατών εξαίρεσης μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι το 2015. Κατά τη γνώμη μου, δεδομένης της πολυπλοκότητας του κόσμου μας, το κράτος μου φαίνεται, παρ ‘όλα, ότι είναι ο καταλληλότερος παράγοντας για τη διαχείριση πολλών τομέων που ξεπερνούν τα τοπικά επίπεδα. Αλλά το ουσιαστικό ερώτημα είναι μάλλον τι περιμένουμε από το κράτος. Είναι σαφές ότι ο συγκεντρωτισμός, η επαγγελματικοποίηση της πολιτικής και η γραφειοκρατία αποτελούν εμπόδια που εμποδίζουν την εμφάνιση ενός νέου μοντέλου. Έτσι, η ανάκτηση της πολιτικής συμμετοχής, η τοποθέτηση αντιπάλων δυνάμεων, η εγκατάσταση μιας καλής δόσης άμεσης δημοκρατίας και η ομοσπονδοποίηση θα μπορούσαν στο καθεστώς της κατάρρευσης να σταθούν απέναντι στην εξαντλημένη δημοκρατία μας.
Ποιος ο ρόλος της τεχνολογίας στη μελέτη της κολαψολογίας; Είναι πια απίθανο να την αποφύγουμε χάρη στην τεχνολογική πρόοδο;
Renaud Duterme: Οι λάτρεις της τεχνολογίας ξεχνούν αρκετά πράγματα: πρώτον, το χρονικό διάστημα που χρειάζεται μέχρι μια νέα τεχνολογία να εμπεδωθεί αποτελεσματικά. Δεύτερον, τα έμμεσα προβλήματα που μπορεί να παρουσιάσει μια νέα τεχνολογία (ο άνθρακας αντικαθιστά το πετρέλαιο στην Ευρώπη, για παράδειγμα). Τέλος, και πολύ παραπέρα από το τεχνικό κομμάτι, πάνω απ ‘όλα τίθεται η προσβασιμότητα στην τεχνολογία αυτή που την καθιστά διαθέσιμη σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Για παράδειγμα, η ιατρική πρόοδος πέτυχε την επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής έως και 80 χρόνια, πράγμα ωστόσο που δεν αφορά το περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού καθώς δεν έχει πρόσβαση σε αυτό το σύστημα υγείας. Γενικότερα οφείλουμε να εξετάσουμε την τεχνολογία και ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνθήκες μέσα από τις οποίες αναδύεται. Η μηχανοποίηση της εργασίας θα μας επέτρεπε να δουλεύουμε μόνο δύο ώρες την ημέρα, ενώ είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο. Συνοψίζοντας, νοούμε την τεχνολογία ως αυτό που είναι, ως ένα μέσο για να γνωρίσουμε κάτι για τους άλλους, και όχι ως αυτοσκοπό.
Pablo Servigne: Η τεχνολογία και η ενέργεια πρέπει να διακρίνονται. Χωρίς ενέργεια, η τεχνολογία είναι ένα τίποτα. Σήμερα, παρά την εντυπωσιακή τεχνολογική πρόοδο, μόλις που έχουμε κατορθώσει την παραγωγή ενέργειας με αυξανόμενο ρυθμό. Έτσι, ο χρηματοπιστωτικός τομέας και σίγουρα το οικονομικό σύστημα θα συμπιεστούν σύντομα με κίνδυνο μετεξέλιξης σε πολιτική κατάρρευση, και ελπίζω όχι, σε κοινωνική κατάρρευση. Η τεχνολογική πρόοδος δεν θα καταφέρει τίποτα, τουλάχιστον στο βαθμό που και η τεχνολογία μπορεί να «λύσει» το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής ή να φέρει πίσω τα είδη που εξαφανίστηκαν. Ο μύθος της προόδου και της παντοδύναμης τεχνολογίας έχουν ριζώσει καλά στο κεφάλι μας, βάζοντας τεράστιο φρένο στη μετάβαση. Την εμποδίζουν να πάρει μπροστά. Το ζήτημα είναι σε μεγάλο βαθμό στη φαντασία μας…
