Πώς οργανώθηκε η CIA για την παρακολούθηση της Σοβιετικής Ένωσης...

(για να μαθαίνουν και οι παλιότεροι και οι νεότεροι ποιος είναι ποιος)*

Ο υποστράτηγος Ράινχαρτ Γκέλεν, ήταν από το Μάιο του 1942 μέχρι το τέλος σχεδόν του πολέμου επικεφαλής της υπηρεσίας «Ξένες Στρατιές – Ανατολή» (Fremde Heere Ost ή FHO) της στρατιωτικής κατασκοπίας (Abwehr). Επικεφαλής, με άλλα λόγια, των γερμανικών υπηρεσιών πληροφοριών σε όλο το Ανατολικό Μέτωπο.

Ο Γκέλεν ήδη από το καλοκαίρι του 1943 είχε συνειδητοποιήσει την επικείμενη ήττα του Ράιχ και την άνοιξη του 1944 του εξομολογήθηκε τα σχέδιά του για το μέλλον στους στενούς συνεργάτες του: «έπρεπε να γίνει κάτι ώστε να σωθούν οι βασικοί φάκελοι και αρχεία των FHO για τη Δύση».

Εκτιμώντας ότι, μετά τον πόλεμο, ο κόσμος θα χωριζόταν σε δύο στρατόπεδα, είχε ήδη αποφασίσει να προσεγγίσει τους αμερικανούς (προσφέροντάς τους σε αντάλλαγμα την πολύτιμη πείρα του κατά των Σοβιετικών).

Ακολούθησε η διεύρυνση του κύκλου των «μυημένων» ανάμεσα στα επιτελικά στελέχη των ναζιστικών υπηρεσιών. Το Φλεβάρη του 1945 εντάχθηκε στην ομάδα ο πρώην υπαρχηγός του Γκέλεν, συνταγματάρχης Χάιντς Χέρε, επιτελάρχης τότε της μεραρχίας ρώσων γερμανόφιλων του στρατηγού Βλασόφ.

Τις ώρες της κατάρρευσης στρατολογήθηκε στην υπόθεση και ο στρατηγός Βίντερ, αρχηγός της Επιτελικής Διεύθυνσης Νότου της Βέρμαχτ.

Η πρακτική εφαρμογή του σχεδίου προϋπέθετε, πρώτα απ’ όλα, τη διάσωση των πολύτιμων αρχείων του FHO. Η μικροφωτογράφησή τους ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1945 και στις αρχές Μαΐου, λίγες μέρες πριν τη συνθηκολόγηση, το υλικό μεταφέρθηκε σε τρία διαφορετικά κρησφύγετα στις βαυαρικές Αλπεις.

Ακολούθησε η παράδοση του Γκέλεν και των συνεργατών του στον αμερικανικό στρατό και η προσφορά των υπηρεσιών τους.

Η αρχική απόφαση για την «αξιοποίηση» του Γκέλεν και των συνεργατών του αποδίδεται στο στρατηγό Εντουϊν Σίμπερτ, επικεφαλής του Α2 της 12ης αμερικανικής στρατιάς (κι εν συνεχεία των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη).

Καθοριστικό ρόλο όμως έπαιξε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο: ο λοχαγός Τζον Μπόουκερ, γόνος βιομηχάνων της Ν. Υόρκης και απόφοιτος του Γέιλ, με ισχυρές διασυνδέσεις σε πολιτικούς παράγοντες της Ουάσινγκτον. Χάρη στη δική του παρέμβαση κι εμμονή, αποφεύχθηκε η «διάχυση» των αρχείων του FHO στις αρμόδιες υπηρεσίες Ιστορίας του αμερικανικού στρατού, όπως αρχικά προβλεπόταν.

«Υπέδειξα τη μεταφορά ολόκληρης της ομάδας μαζί με τα ντοκουμέντα της στην Ουάσιγκτον, […] Επισήμανα επίσης ότι μεγάλο μέρος της αξίας των ντοκουμέντων θα χανόταν, χωρίς ενδελεχή ανάκριση του δευτεροβάθμιου προσωπικού που τα είχε παραγάγει». Προσπάθησε, τέλος, να εμποδίσει την ανάκριση των συλληφθέντων από το σώμα αντικατασκοπίας (CIC) του αμερικανικού στρατού, καθώς θεωρούσε ότι «αρκετοί από το προσωπικό του CIC ήταν το λιγότερο φιλοσοβιετικοί στις αποκλίσεις τους».

Η ομάδα του Γκέλεν μεταφέρθηκε μεν αεροπορικά τον Αύγουστο στις ΗΠΑ, παρέμεινε όμως συγκροτημένη (μαζί με τα αρχεία της) στο Φορτ Χαντ της Βιρτζίνια. Πίσω στη Γερμανία έμειναν οι Μπάουν και Βέσελ, που ανέλαβαν να συγκεντρώσουν παλιούς τους συνεργάτες, ανασυγκροτώντας ουσιαστικά ένα μέρος του μηχανισμού της Abwehr.

Τον Ιούλιο του 1946, η ομάδα του Γκέλεν επιστρέφει στη Γερμανία και η "Οργάνωση Γκέλεν" οργανώνεται σε σταθερή βάση. Υστερα από τριάμισι χρόνια ζυμώσεων ανάμεσα στις διαδοχικές αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής (SSU – CIG – CIA), και παρά τις ενστάσεις που γεννά η de facto αυτονόμησή της, η «Οργάνωση» θα υπαχθεί την 1η Ιουλίου 1949 κανονικά στη CIA.

Σύμφωνα με την Ντιρεκτίβα της 13.10.48, το μοναδικό γραπτό ντοκουμέντο στο οποίο κωδικοποιήθηκαν οι όροι της εκατέρωθεν συνεργασίας, ο Αμερικανός διοικητής του προγράμματος ήταν υπεύθυνος για την παροχή γενικών κατευθύνσεων και τη χρηματοδότηση, ενώ ο Γερμανός διοικητής (δηλαδή ο Γκέλεν) υπεύθυνος για την πρακτική εφαρμογή των οδηγιών και τη διαχείριση των σχετικών κονδυλίων.

Στον Γκέλεν ανήκε επίσης αποκλειστικά η «πειθαρχική εξουσία» πάνω στην οργάνωση, ο δε Αμερικανός προϊστάμενός του μπορούσε απλώς να (του) ζητήσει την αποβολή κάποιου μέλους. Οι ίδιες διατάξεις διατηρήθηκαν και στο «βασικό σύμφωνο» του 1949 για τη «συνεργασία» του όλου μηχανισμού με τη CIA.

Στην πράξη, τα πράγματα ήταν ακόμη απλούστερα. «Το αμερικανικό σκέλος»της οργάνωσης, διαπιστώνει το 1948 η έκθεση Κρίτσφιλντ, ασχολείται πρωταρχικά με την παροχή οικονομικής και λογιστικής υποστήριξης, καθώς και με την αντιμετώπιση προβλημάτων νομιμοποίησης, στέγασης, κάλυψης και μεταφοράς του γερμανικού σκέλους». Το τελευταίο, αντίθετα, «δεν μπορεί πλέον να περιγραφεί επακριβώς σαν μια επιχείρηση συλλογής πληροφοριών», καθώς «στην πραγματικότητα έχει εξελιχθεί σε κανονική Γερμανική Υπηρεσία Πληροφοριών, στελεχωμένη με πρώην αξιωματικούς της Abwehr και της Βέρμαχτ».

Τελικά, το εγχείρημα του Γκέλεν είχε αίσιο τέλος: τον Απρίλιο του 1956, μετά την είσοδο της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ, η οργάνωσή του μετασχηματίστηκε στην επίσημη Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (Bundesnachrichtendienst ή BND), τη σημερινή δηλαδή γερμανική ΕΥΠ και ο ίδιος έμεινε επικεφαλής της μέχρι τον Απρίλιο του 1968. Πέθανε το 1979 σε ηλικία 77 ετών, αφού πρώτα κυκλοφόρησε βιβλίο με τα (αυτολογοκριμένα, ως είθισται) απομνημονεύματά του.

*"Στον πόλεμο (και πολλές φορές και στην ειρήνη) το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια"

Από f/b Tassos Tsiplakos 5/4/2022

30 σχόTassos TsiplakoAlexis Tzafis

• Ο πρόδρομος της CIA ηταν κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμιου Πολεμου η Office of Strategic Services (OSS) και η ομάδα που έτρεξε το γραφείο στρατηγικών υπηρεσιών ηταν οι μετέχοντες στην ομάδα Skull and Bones του Yale μια αδελφότητα που ανήκουν και οι Μπους... Εξαλλου ο Μπους ο πρεσβύτερος πέρασε κι απο τη CIA.  Mετά την πτώση του άξονα προφανώς και εκμεταλλεύτηκαν αρκετούς ναζί. Εδώ ολοκληρο Φον Μπράουν μαζί με όλους τους ναζί επιστημονικούς συνεργάτες του  πήραν και έτρεξε το πυραυλικό τους πρόγραμμα.

Η ανατριχιαστική σιωπή του «πνευματικού κόσμου» για την κορωνο-τυραννία

 Το πρόβλημα είναι βαθύτερο κι από την απλή σιωπή. 

Τα πάντα γύρω από τα lockdown και τα διατάγματα ήταν κατασκευές των ίδιων των διανοούμενων.

Επομένως φέρουν την ευθύνη για όσα ζήσαμε.

Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2022 από το Brownstone Institute. 

Χρόνος ανάγνωσης 10'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένα κομμάτι της συγκλονιστικής δύναμης του δοκιμίου του Noam Chomsky του 1967, The Responsibility of Intellectuals («Η Ευθύνη των Διανοουμένων», New York Review of Books), οφειλόταν στο θάρρος του να κατονομάσει κορυφαίους διανοούμενους που επιστράτευσαν το κύριο χάρισμά τους, στην υπηρεσία μιας διπρόσωπης άρχουσας τάξης και της κοινωνικής καταστροφής που προκάλεσε τότε το  στρατοκρατικό της καθεστώς. 

Δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο, αν και πολλοί από εμάς κρατάμε ντοκουμέντα εδώ και δύο χρόνια, που καταγράφουν την στάση των διανοούμενων, οι οποίοι υπήρξαν απολογητές της πιο δραματικής κι εκμεταλλευτικής κατάχρησης εξουσίας που συνέβη στην διάρκεια της ζωή μας, μιας εξουσίας που απείλησε να εκκινήσει έναν νέο μεσαίωνα. Η ώρα να ειπωθούν ονόματα δεν έχει έρθει ακόμα –και ίσως αυτό να μην φανεί απαραίτητο.

Το παράδειγμα του Τσόμσκι 

Ωστόσο, ας αναλογιστούμε τη μέθοδο του Τσόμσκι. Εδώ είχαμε πέντ' έξι από τους καλύτερους και λαμπρότερους διανοούμενους της Αμερικής, τους ανθρώπους που έδιναν καθημερινά συνεντεύξεις στην τηλεόραση, τις σκέψεις των οποίων αναπαρήγαγαν τα μέσα ενημέρωσης, τους ανθρώπους που έπαιρναν τις επιχορηγήσεις και τα βραβεία, τις διάσημες διάνοιες της εποχής. 

Ο Τσόμσκι απέδειξε ότι όλοι τους ήταν μεταπράτες της άρχουσας τάξης, πρόθυμοι να πουν οποιοδήποτε ψέμα για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους φίλους τους. Το δοκίμιο παραμένει ως σήμερα ένα ξεκάθαρο κάλεσμα προς τους διανοούμενους να σταματήσουν τις ανοησίες, τον αριβισμό, τη συγκάλυψη: με λίγα λόγια, είπε, σταματήστε να υπηρετείτε την άρχουσα τάξη με τέτοια δουλοπρεπή υποταγή. Δεν τους έπεισε (ήξερε ότι δεν θα το κατάφερνε), αλλά τουλάχιστον μια γενιά φοιτητών και πολιτών, διαβάζοντας τη σύντομη πραγματεία του, έβγαλε τις παρωπίδες από τα μάτια, ώστε να δει τι πραγματικά έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι. 

Το ιστορικό πλαίσιο: Ο πόλεμος του Βιετνάμ εξελισσόταν υπό το πρόσχημα της διεξαγωγής κάποιου ιδεολογικού πολέμου κατά της Ρωσίας, αλλά τα θύματα ήταν οι φτωχοί αγρότες στο Βόρειο Βιετνάμ, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε έναν αδυσώπητο καταιγισμό βομβών, ρουκετών, ναπάλμ και κανονιοβολισμών, για να μην αναφέρουμε τους Αμερικανούς στρατιώτες που σύρθηκαν σε αυτή τη φρικτή σύγκρουση με αποτέλεσμα να ακρωτηριαστούν και να σκοτωθούν. Δύο χρόνια μετά την εμφάνιση του δοκιμίου του, ξεκίνησε η πρώτη επιστράτευση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πολεμικό κράτος απήγαγε κανονικότατα τους νεαρούς Αμερικανούς, για να τους στείλει σε έναν ξένο πόλεμο, τον οποίο σχεδίασαν και διεξήγαγαν ειδικοί τεχνοκράτες που είχαν την τάση να μην παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους, και που σίγουρα ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη για τη σφαγή που ενέπνευσαν και συγκάλυψαν. 

Οι κορυφαίοι δημόσιοι διανοούμενοι της εποχής διέπρεψαν στην επιχειρηματολογία που αντικατόπτριζε τις προτεραιότητες κατά τη διάρκεια μιας εμπόλεμης περιόδου, συμβάλλοντας έτσι όλοι τους στην επίτευξη της δημόσιας συναίνεσης. Ο Τσόμσκι εκείνη την εποχή ανήκε σε μια σπάνια «ράτσα», ήταν μια ιδιοφυΐα και ένας πρωτοπόρος στην επιστήμη του, που χρησιμοποίησε το κύρος και τα προνόμιά του για να πει την αλήθεια. Πίστευε ότι αυτό ήταν το ηθικό του καθήκον. Τι άλλο έχει νόημα, αν όχι το ηθικό μας καθήκον; ρωτούσε συχνά. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι γενικά έχουν την ευθύνη να αντιστέκονται στην τραγική ανηθικότητα, όπως αυτή εκδηλώνεται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις, τους ίδιους τους εξουσιαστές τους, στους οποίους είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν φόρους, αλλά οι διανοούμενοι έχουν μια ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη:

«Οι διανοούμενοι είναι σε θέση να αποκαλύπτουν τα ψέματα των κυβερνήσεων, να αναλύουν τις ενέργειές τους σύμφωνα με τα αίτια και τα κίνητρά τους, και συχνά τις κρυφές προθέσεις τους. Στον δυτικό κόσμο, υποτίθεται, έχουν τη δύναμη που προέρχεται από την πολιτική ελευθερία, την πρόσβαση στην πληροφόρηση, και την ελευθερία της έκφρασης. Σε μια προνομιούχα μειοψηφία, η δυτικού τύπου δημοκρατία παρέχει τον ελεύθερο χρόνο, τις διευκολύνσεις και την εκπαίδευση για την αναζήτηση της αλήθειας που κρύβεται πίσω από το πέπλο της διαστρέβλωσης, της παραποίησης, της ιδεολογίας και του ταξικού συμφέροντος, διαμέσου των οποίων παρουσιάζονται σε μας τα γεγονότα της τρέχουσας ιστορίας. Οι ευθύνες των διανοουμένων, λοιπόν, είναι πολύ βαθύτερες από αυτό που ο Macdonald αποκαλεί «η ευθύνη του λαού», δεδομένων των ιδιαίτερων προνομίων που απολαμβάνουν οι διανοούμενοι.»

Οπότε μίλησε ανοιχτά. Και δεν σταμάτησε να μιλάει, παρ' όλες τις επιθέσεις εναντίον του. Η άποψή του δεν ήταν απλώς ότι οι διανοούμενοι έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντίθετα, η άποψή του ήταν ότι οι διανοούμενοι ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνοι για την καταστροφή. (Σκοπεύω να αγνοήσω πλήρως την πρόσφατη, άκρως τραγική και πλανημένη υιοθέτηση των πιστοποιητικών εμβολιασμού εκ μέρους του. Ένας διανοούμενος με καριέρα 60 ετών θα κάνει λάθη, και μερικές φορές μεγάλα λάθη.) 

Η κατάσταση τα δύο τελευταία χρόνια

Επέστρεψα σε εκείνο το δοκίμιο του 1967, επειδή διάβασα πρόσφατα μια σειρά από ενοχλητικά δοκίμια, συνεντεύξεις, αφιερώματα, και podcast διανοουμένων, οι οποίοι γνωρίζω με βεβαιότητα ότι είναι πιο έξυπνοι από ό,τι είναι πρόθυμοι να δείξουν δημοσίως. Συγκεκριμένα, πολλοί από αυτούς είναι φίλοι μου. Βλεπόμαστε σε εκδηλώσεις, δίνουμε τα χέρια, μιλάμε παθιασμένα, επιβεβαιώνουμε τις ίδιες γενικές αξίες, κ.λπ. Είμαστε ευγενικοί μεταξύ μας. Μερικοί από αυτούς - πολλοί από αυτούς - ισχυρίζονται ότι είναι αφοσιωμένοι στην ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όντως είναι καλά διαβασμένοι στο συγκεκριμένο θέμα. Κι όμως, αλλάζουν το μήνυμα που εκπέμπουν, όταν μιλούν δημοσίως. 

Τα ιδανικά τους εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από προβλέψιμα επιχειρήματα, κομμένα και ραμμένα για τα μέσα ενημέρωσης.

Δεν πρόκειται για κάτι πρόσφατο. Αυτό το φαινόμενο διαδραματίζεται εδώ και δύο χρόνια. Υπάρχουν διάφορες στάσεις που υιοθετούν. Μερικοί απλώς προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει τίποτα το σημαντικό, παρ’ όλο που γνωρίζουν ότι ισχύει το αντίθετο. 

Κάποιοι απλώς υποβαθμίζουν την πρόδηλη πραγματικότητα, αποκαλώντας τον κατ' οίκον εγκλεισμό και το βάναυσο κλείσιμο των επιχειρήσεων «μέτρα αναχαίτισης της νόσου» ή περιγράφοντας τις υποχρεωτικές ενέσεις σαν μια φυσιολογική πρακτική της δημόσιας (sic) υγείας. 

Κάποιοι φτάνουν μέχρι το σημείο να παπαγαλίζουν τη εκάστοτε καθεστωτική «γραμμή» της ημέρας, όποια κι αν είναι αυτή, ενώ ταυτόχρονα αποδοκιμάζουν τους αγανακτισμένους πολίτες που διαμαρτύρονται έντονα, χαρακτηρίζοντάς τους πρωτόγονους και αδαείς. 

Όλοι τους έχουν τελειοποιήσει την τέχνη να διακρίνουν και να αρθρώνουν το πνεύμα της εποχής, όπως το ορίζουν οι προτεραιότητες της άρχουσας τάξης. 

Αριστεροί, δεξιοί και φιλελεύθεροι: Η μεγάλη απογοήτευση 

Κάποιοι είναι στην Αριστερά. Κατά παράδοση, οι αξίες τους αφορούσαν τα δικαιώματα και τη δημοκρατία, την ελευθερία του συνέρχεσθαι, και την κατάργηση των διακρίσεων. 

Και όμως σε αυτή την περίπτωση, συμπορεύτηκαν με πολιτικές που παραβιάζουν όλες αυτές τις αξίες, και που θεσμοθετούν ένα σύστημα από κάστες που επιβάλλεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και από την εταιρική ελίτ, τις οποίες μέχρι πρότινος κατήγγειλαν. Και κοιτάζουν από την άλλη πλευρά, ή ακόμη και πανηγυρίζουν, καθώς οι φωνές των αντιφρονούντων λογοκρίνονται και υφίστανται «ακύρωση». 

Άλλοι είναι στη Δεξιά: ήταν πάντα υπέρ της παράδοσης και του νόμου, της δημοκρατικής τάξης και του σεβασμού σε καθιερωμένες μεθόδους, κι ωστόσο έκλεισαν τα μάτια τους μπροστά στον άγριο εξτρεμισμό ενός πρωτοφανούς παγκόσμιου πειράματος. Και το έκαναν αυτό από φόβο, αλλά κι επειδή όλο αυτό το συγκλονιστικό χάος ξεκίνησε επί Τραμπ. Φοβήθηκαν πως το να το αμφισβητήσουν θα περιόριζε την πρόσβασή τους σε δημόσιους χώρους, πάρτι, και κοινωνικούς κύκλους, συν ότι θα έδινε μια μεγάλη ικανοποίηση στους εχθρούς του Τραμπ, που είναι και δικοί τους εχθροί. Αυτή η «φυλή» καθυστέρησε πολύ να βγει μπροστά και να πει την αλήθεια. 

Το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης όμως, το επωμίζονται εκείνοι που θεωρούν ότι βρίσκονται πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, οι άνθρωποι που κάποτε αποκαλούσαμε φιλελεύθερους. Αυτοί ήταν που κρατούσαν ψηλά την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα ως πρώτιστες αρχές της δημόσιας ζωής. Σε αυτούς βασιζόμασταν για να ξεχωρίσουν από το πλήθος και να μιλήσουν χωρίς περιστροφές. Μείναμε όμως εμβρόντητοι, καθώς πολλοί ανάμεσά τους ανέπτυσσαν εκπληκτικές διανοητικές ακροβασίες, σχεδιασμένες για να δικαιολογούν και να υπερασπίζονται τα lockdown και τα διατάγματα, χρησιμοποιώντας μια «υψηλή θεωρία» με τρόπο που μπορούν να περιγραφεί μόνο ως σοφιστεία. Αναλογιστείτε το εξής: 

οι διανοούμενοι που άφησαν το στίγμα τους ως επικριτές του κράτους, να μετατρέπονται σε μαριονέτες αυτού ακριβώς του θεσμού, τον οποίο για καιρό ισχυρίζονταν ότι πολεμούσαν. 

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει

Γιατί όμως να έχει σημασία οτιδήποτε απ' όλα αυτά; Επειδή οι διανοούμενοι μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί μια εναλλακτική πορεία της ιστορίας, στην οποία οι φωνές από τον αριστερό, τον δεξιό και τον φιλελεύθερο κόσμο ενώθηκαν από νωρίς, ίσως από την πρώτη νύξη περί λοκντάουν, τον Ιανουάριο του 2020, και είπαν: Aυτό δεν θα περάσει. Παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έρχεται σε αντίθεση με όλη την ιστορία της δημόσιας υγείας. Είναι αντιδημοκρατικό. Έρχεται σε αντίθεση με την ισότητα, την παράδοση, το συνταγματικό δίκαιο, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, την ελευθερία του συνέρχεσθαι, και κάθε άλλη αρχή πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο σύγχρονος κόσμος. Όποιες και αν είναι οι διαφωνίες μας, μπορούμε σίγουρα να συμφωνήσουμε ότι ακόμη και για να διεξαχθούν απλά συζητήσεις για την πολιτική ή την φιλοσοφική πτυχή του θέματος, χρειαζόμαστε μια λειτουργική κοινωνία και οικονομία, ώστε αυτές να μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Αν συνέβαινε αυτό, τα lockdown και το καθεστώς των διαταγμάτων ενδέχεται να μην είχαν μια τόσο εύκολη πορεία. Η σαφής και θαρραλέα αντιπολίτευση από πολλές πλευρές, μπορεί να είχε προειδοποιήσει τόσους πολλούς μπερδεμένους ανθρώπους, για το ότι όλο αυτό δεν ήταν ούτε φυσιολογικό, ούτε ανεκτό. Μια ειλικρινής και ευρεία  αντιπολίτευση από τη μεριά των διανοουμένων μπορεί να είχε αφαιρέσει από το καθεστώς κάθε πρόσχημα νομιμότητας και να ενέπνεε πολλούς ανθρώπους που είχαν την διαίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, να υψώσουν το ανάστημά τους  και να μιλήσουν. 

Με ελάχιστες εξαιρέσεις –κι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν όλα τα εύσημα – αυτό που εισπράξαμε ήταν η σιωπή. Μπορείτε να πείτε ότι κάτι τέτοιο ήταν κατανοητό τις πρώτες εβδομάδες, όταν φαινόταν πραγματικά σαν να μας πλησίαζε ένα τρομακτικό μικρόβιο χωρίς ιστορικό προηγούμενο για να μας σκοτώσει όλους, όπως στις ταινίες, και έτσι έπρεπε να απελευθερωθούν οι κυβερνήσεις από περιορισμούς, απλά για να το αντιμετωπίσουν προσωρινά. Καθώς όμως οι μήνες περνούσαν και οι αποτυχίες αυτών των πολιτικών μέτρων άρχισαν να αυξάνονται, εξακολουθούσε να επικρατεί μια εκκωφαντική αφωνία. Το κόστος του να είναι κανείς σιωπηλός είχε πια μειωθεί, κι όμως η σιωπή συνεχίστηκε και ξεκίνησε να χτίζεται το καθεστώς της λογοκρισίας. Οι διανοούμενοι που αποφάσισαν εξ αρχής να κάνουν πως δεν βλέπουν, συνέχισαν να το κάνουν. Άλλοι αποφάσισαν να προσφέρουν την γραφίδα τους στην υπεράσπιση μιας πολιτικής, που ήταν φανερό πως δεν λειτουργούσε. 

Η αθέατη ευθύνη των διανοουμένων

Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο από την απλή σιωπή. 

Τα πάντα γύρω από τα lockdown και τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς ήταν κατασκευές των ίδιων των διανοούμενων.

 Επομένως φέρουν πράγματι την ευθύνη, για να ανατρέξουμε στην φράση του Τσόμσκι. 

Οι δημιουργοί των προγνωστικών μοντέλων και οι αυταρχικοί ελεγκτές της κοινωνίας είχαν επινοήσει τα σενάρια τους ήδη από το 2005, και οι τάξεις τους αυξάνονταν χρόνο με το χρόνο: σε ερευνητικά εργαστήρια, κυβερνητικά γραφεία, πανεπιστήμια και δεξαμενές σκέψης. 

Απορροφήθηκαν τόσο πολύ από τον φανταστικό κόσμο που δημιούργησαν στις οθόνες των φορητών τους υπολογιστών, που η φαντασία τους υποσκέλισε κάθε επίγνωση της ιστορίας, της κυτταρικής βιολογίας, της δημόσιας (sic) υγείας, πόσο μάλλον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου. 

Διοργάνωναν ατελείωτα συνέδρια και συνεδρίες για 15 χρόνια(*), καταστρώνοντας το σχέδιό τους για τα μελλοντικά lockdown . Μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι παρών σε αυτά, και πως παρακολουθεί τη πνευματική ελίτ να ενθουσιάζεται με την προοπτική της διαχείρισης ενός παθογόνου οργανισμού, αποκλειστικά από αυτούς τους ελάχιστους διαπιστευμένους. Πόσοι από τους παρευρισκόμενους στις αίθουσες αναρωτήθηκαν αν αυτό είναι σωστό, εάν αυτό είναι εφικτό, εάν αυτό συνάδει με τα φιλελεύθερα ιδανικά; 

Μίλησε κανείς; Έθεσε κανείς τα θεμελιώδη ζητήματα της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας; Ή μήπως όλοι παρατήρησαν την αύξηση της ροής των επιχορηγήσεων στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, τις τάξεις τους να αυξάνονται, την άνοδό τους στον νέο αυτό επαγγελματικό κλάδο, τις επευφημίες από τους υπαλληλίσκους του επιτελικού κράτους, και τελικά μπέρδεψαν όλα αυτά τα γνωρίσματα της επαγγελματικής επιτυχίας με το διανοητικό σφρίγος και την αλήθεια; 

(*Δείτε το άρθρο The 2006 Origins of the Lockdown Idea που μιλά για την πραγματικά αδιανόητη προέλευση αυτής της ιδέας.) 

Οι φωτεινές εξαιρέσεις

Υπό το πρίσμα της πρόκλησης που αποτόλμησε ο Τσόμσκι, θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη εκείνους που ξεχώρισαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, διαχώρισαν τη θέση τους από τους συναδέλφους τους, διαφώνησαν με το κυρίαρχο αφήγημα, και τόλμησαν να τα ρισκάρουν όλα για να πουν την αλήθεια.

 Θα πρέπει πρώτα να σκεφτούμε τους συντάκτες της Διακήρυξης του Great Barington. Αυτοί είναι που έδειξαν το δρόμο και έδωσαν σε πολλούς άλλους το κουράγιο να βγουν μπροστά και να μιλήσουν. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους έχασαν τη δουλειά τους. Τους απευθύνθηκαν με απαίσιους χαρακτηρισμούς. Αντιμετώπισαν χλεύη, δολοφονίες χαρακτήρα, καταγγελίες, συκοφαντίες και πολύ χειρότερα. 

Όλοι τους αξίζουν την αναγνώριση για αυτό που έκαναν. Όσο για εκείνους που παρέμειναν σιωπηλοί, που στρατεύτηκαν στην υποστήριξη εξωφρενικών πολιτικών μέτρων, που συνέπλευσαν με τον όχλο των ομοϊδεατών τους αντί να μιλήσουν ανοιχτά, ο Thomas Harrington, αν και καθηγητής ανθρωπιστικών επιστημών κύρους και ο ίδιος, είχε μερικά προσεκτικά επιλεγμένα λόγια να πει : 

«Είστε άραγε, ως μέλη της καλλιεργημένης ελίτ, προετοιμασμένοι να διερευνήσετε την πιθανότητα τα μέλη της κοινωνιολογικής ομάδας στην οποία ανήκετε να είναι ικανά για μια άψογα ενορχηστρωμένη δολιότητα και εξαπάτηση, βασισμένοι σε μια βαθιά περιφρόνηση για τον πυρήνα της ανθρωπιάς και της εγγενούς αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπων;

Είστε ανοιχτοί στο να φανταστείτε ότι κάποιοι άνθρωποι - για να δανειστώ μια φράση που αγαπάτε πολύ σε ορισμένους κύκλους - «που μοιάζουν σαν κι εσάς», που ζουν σε «σικ» γειτονιές όπως εσείς, και επιθυμούν όλα τα γνωρίσματα της καλής ζωής για τα παιδιά τους όπως εσείς, μπορεί να είναι επίσης ικανοί για τερατώδεις πράξεις και για τη διάδοση αδιανόητα επιζήμιων ανοησιών, εκπορευόμενων από την οχλοκρατία;

Σκεφτήκατε ποτέ να χρησιμοποιήσετε τις ιστορικές σας γνώσεις που μπορεί να σας πρόσφερε η υψηλού πρεστίζ εκπαίδευσή σας, για κάτι άλλο εκτός από τη δημιουργία ευνοϊκών συγκρίσεων με το παρελθόν, οι οποίες υποστηρίζουν την άποψη της θριαμβευτικής πορείας του δυτικού ανθρώπου προς την πρόοδο και, φυσικά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κοινωνιολογικής σας ομάδας σε αυτήν;»

Αυτό που σχεδιάστηκε από τους διανοούμενους, πρέπει να απομυθοποιηθεί και να εξαρθρωθεί επίσης από τους διανοούμενους, διαφορετικά κινδυνεύουν να απαξιώσουν για πάντα ολόκληρη την πνευματική μας ζωή. 

Όπως λέει ο Χάρινγκτον, το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό: 

«Ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς θα επιλέξουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που συμβαίνει, θα βαρύνει πολύ στον καθορισμό της μορφής του κόσμου που θα κληρονομήσουν από εμάς τα παιδιά και τα εγγόνια μας».

Επίλογος

Προηγείται όμως ένα άλλο βήμα. 

«Η ειρήνη, αν υπάρξει ποτέ», έγραψε ο Julien Benda (1867-1956), «δεν θα βασίζεται στον φόβο του πολέμου, αλλά στην αγάπη για την ειρήνη».

 Το ίδιο ισχύει και για μια κοινωνία χωρίς εξουσίες «έκτακτης ανάγκης», χωρίς lockdown, χωρίς διατάγματα υποχρεωτικού εμβολιασμού, χωρίς τη δυνατότητα επιβολής καθολικής καραντίνας, κλεισίματος επιχειρήσεων, και εξαναγκαστικού διαχωρισμού βάσει εμβολιαστικού στάτους. 

Αυτά είναι πράγματα που οφείλουμε να φοβόμαστε, και ενάντια στα οποία πρέπει να παλέψουμε όλοι, με τους διανοούμενους να αντιστρέφουν πορεία και να καθοδηγούν την κοινωνία μακριά από την άβυσσο. 

Η ανοικοδόμηση θα απαιτήσει επίσης κάτι που αυτή τη στιγμή φαίνεται σαν το πιο απίθανο από όλα: μια νέα γενιά διανοουμένων που θα ερωτευτούν την ελευθερία, και μετά θα έχουν το σθένος να την υπερασπιστούν.

***

Ο Jeffrey A. Tucker είναι Ιδρυτής και Πρόεδρος του Ινστιτούτου Brownstone και συγγραφέας πολλών χιλιάδων άρθρων στον επιστημονικό και καθημερινό Tύπο, καθώς και δέκα βιβλίων μεταφρασμένων σε 5 γλώσσες, με πιο πρόσφατο το Liberty or Lockdown. Είναι επίσης ο αρχισυντάκτης του The Best of Mises. Μιλάει δημοσίως για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.

από liberty-express

 10 Μηχανισμοί Άμυνας του Εγώ

10 μηχανισμοί άμυνας του Εγώ/ Abwehrmechanismen

10 μηχανισμοί άμυνας του Εγώ/ Abwehrmechanismen

10 μηχανισμοί άμυνας του Εγώ/ Abwehrmechanisme

Ο ψυχίατρος Ζϊγκμουντ Φρόιντ το 1894 πρωτοδημοσίευσε το κείμενο με τίτλο ‘’Οι νευρο-ψυχώσεις της άμυνας’’ μελετώντας ασθενείς με υστερία και προβλήματα νευρώσεων. 

Ο όρος μηχανισμός άμυνας χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει όλες τις ασυνείδητες διεργασίες που κάνει ένας άνθρωπος ώστε να επιτρέψει στο μυαλό του να βρει επαρκείς λύσεις για ενδοψυχικές συγκρούσεις ή άγχος.

Αυτοί οι μηχανισμοί αποδείχτηκαν χρήσιμοι στην ψυχική λειτουργία αφού το άτομο νιώθει πως προστατεύεται από αίσθήματα ενοχής ή γιατί του δημιουργούν μια ευχαρίστηση σε απλά πράγματα ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

Το εγώ μπορεί να κρατάει την ισορροπία αυτών των μηχανισμών άμυνας, αλλά όταν η συχνότητα τους είναι μεγάλη τότε αναπτύσονται νευρώσεις, άγχος ή φοβίες. Περιλαμβάνουν συνήθως την καταστολή μιας επιθυμίας ή σκέψης και τον αναπροσανατολισμό της ενέργειας. 

Οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι ένας τρόπος να εξετάσουμε πώς οι άνθρωποι απομακρύνονται από την πλήρη επίγνωση των δυσάρεστων σκέψεων, συναισθημάτων και συμπεριφορών.

Παρακάτω παραθέτω τους πιο συχνούς μηχανισμούς άμυνας του Εγώ.

Άρνηση. Η άρνηση είναι η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας ή κάποιου γεγονότος, ενεργώντας σαν να μην υπήρχε ένα επώδυνο γεγονός, σκέψη ή συναίσθημα. Θεωρείται ένας από τους πιο πρωτόγονους αμυντικούς μηχανισμούς, επειδή είναι χαρακτηριστικό της πρώιμης παιδικής ανάπτυξης. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση στην καθημερινή τους ζωή για να αποφύγουν την αντιμετώπιση οδυνηρών συναισθημάτων ή συμβάντων της ζωής τους που δεν επιθυμούν να παραδεχτούν. Για παράδειγμα, ένα άτομο που είναι ένας λειτουργικός αλκοολικός συχνά απλώς αρνείται ότι έχει πρόβλημα με το ποτό, δείχνοντας πόσο καλά λειτουργεί στη δουλειά και τις σχέσεις του.

Παλινδρόμηση. Η παλινδρόμηση είναι η επαναφορά σε ένα προγενέστερο στάδιο εξέλιξης ενάντια σε μη αποδεκτές σκέψεις ή παρορμήσεις. Για παράδειγμα, ένας έφηβος που είναι συγκλονισμένος από φόβο, θυμό και αυξανόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις μπορεί να γίνει προσκολλημένος και να αρχίσει να εκδηλώνει προηγούμενες παιδικές συμπεριφορές που έχει ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό, όπως το να ουρεί στο κρεβάτι του. Ένας ενήλικας μπορεί να παλινδρομήσει όταν υποστεί μεγάλη πίεση, αρνούμενος να φύγει από το κρεβάτι και να ασκεί κανονικές καθημερινές δραστηριότητες.

Διάσχιση. Η διάσχιση συμβαίνει όταν ένα άτομο χάσει το αίσθημα του χρόνου και ή του προσώπου και βρίσκει μια άλλη αναπαράσταση του εαυτού του για να συνεχίσει εκείνη τη στιγμή. Ένα άτομο που διασπάται συχνά χάνει το αίσθημα του χρόνου ή του εαυτού του και τις συνηθισμένες διαδικασίες σκέψης και αναμνήσεις του. Οι άνθρωποι που έχουν ιστορικό παιδικής κακοποίησης συχνά υποφέρουν από κάποια μορφή αποσύνδεσης. Σε ακραίες κλινικές περιπτώσεις, η διάσχιση μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο να πιστεύει ότι έχει πολλαπλούς εαυτούς (“πολλαπλή διαταραχή προσωπικότητας” που είναι τώρα γνωστή ως αποσυνδετική διαταραχή ταυτότητας. Οι άνθρωποι με διάσxιση συχνά έχουν μια αποσυνδεδεμένη άποψη του εαυτού τους στον κόσμο. Ο χρόνος και η δική τους αυτο-εικόνα δεν μπορεί να έχει μια συνεχή ροή, όπως συμβαίνει για τους περισσότερους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ένα άτομο που διασπάται μπορεί να “αποσυνδεθεί” από τον πραγματικό κόσμο για κάποιο χρονικό διάστημα και να ζήσει σε έναν διαφορετικό κόσμο που δεν τον γεμίζει με σκέψεις, συναισθήματα ή αναμνήσεις που είναι αφόρητες.

Προβολή. Η προβολή είναι η απομάκρυνση από τον εαυτό των ανεπιθύμητων σκέψεων, συναισθημάτων ή παρορμήσεων ενός ατόμου σε άλλο άτομο που δεν έχει αυτές τις σκέψεις, συναισθήματα ή παρορμήσεις. Η προβολή χρησιμοποιείται ειδικά όταν οι σκέψεις θεωρούνται μη αποδεκτές για το πρόσωπο να τις εκφράσει. Για παράδειγμα, ένας σύζυγος μπορεί να είναι θυμωμένος με τον άλλο που δεν τον ακούει, όταν στην πραγματικότητα ο ίδιος είναι εκείνος  που δεν ακούει. Η προβολή είναι συχνά το αποτέλεσμα της έλλειψης διορατικότητας και της αναγνώρισης των ιδίων κινήτρων και συναισθημάτων.

Αντισταθμιστική συμπτωματολογία. Αυτός ο μηχανισμός  είναι η μετατροπή ανεπιθύμητων ή επικίνδυνων σκέψεων, συναισθημάτων ή παρορμήσεων στα αντίθετα. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που είναι πολύ θυμωμένη με το αφεντικό της και θα ήθελε να εγκαταλείψει τη δουλειά της μπορεί αντίθετα να είναι υπερβολικά ευγενική και γενναιόδωρη προς το αφεντικό της και να εκφράζει την επιθυμία να συνεχίσει να εργάζεται εκεί για πάντα. Δεν είναι σε θέση να εκφράσει τα αρνητικά συναισθήματα του θυμού και της δυστυχίας με τη δουλειά της και, αντιθέτως, γίνεται υπερβολικά ευγενική αφού αδυνατεί να δείξει δημοσίως την έλλειψη θυμού και δυσαρέσκειας.

Απώθηση. Η απώθηση είναι το ασυνείδητο μπλοκάρισμα απαράδεκτων σκέψεων, συναισθημάτων και παρορμήσεων. Το κλειδί για την απώθηση είναι ότι οι άνθρωποι το κάνουν ασυνείδητα, επομένως συχνά έχουν πολύ μικρό έλεγχο. Οι “καταπιεσμένες μνήμες” είναι μνήμες που έχουν αποκλειστεί ασυνείδητα από την πρόσβαση ή την προβολή τους στο εγώ. Αλλά επειδή η μνήμη είναι πολύ εύπλαστη και συνεχώς μεταβαλλόμενη, δεν είναι σαν να παίζεις από την αρχή το DVD της ζωής σου. Το DVD αυτό έχει φιλτραριστεί και ακόμη έχει αλλοιωθεί από τις εμπειρίες σας, ακόμα και από αυτά που έχετε διαβάσει ή δει. 

Μετάθεση. Η μετάθεση, είναι η ανακατεύθυνση των συναισθημάτων και των παρορμήσεων των σκέψεων που απευθύνονται σε ένα άτομο ή ένα αντικείμενο, αλλά βγαίνουν σε ένα άλλο άτομο ή αντικείμενο. Οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούν αυτή την άμυνα όταν δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με ασφαλή τρόπο στο πρόσωπο στο οποίο απευθύνονται. Το κλασικό παράδειγμα είναι ο άνθρωπος που θυμώνει στο αφεντικό του, αλλά δεν μπορεί να εκφράσει το θυμό του στο ίδιο το αφεντικό του από φόβο ότι θα απολυθεί. Αντίθετα, έρχεται σπίτι και κλωτσάει το σκυλί ή ξεσπάει στη σύζυγό του. Ο άνθρωπος ανακατευθύνει το θυμό του από το αφεντικό του στο σκύλο ή τη σύζυγό.  Φυσικά, αυτός είναι ένας αρκετά αναποτελεσματικός αμυντικός μηχανισμός, επειδή ενώ ο θυμός βρίσκει μια διαδρομή έκφρασης, η κακή εφαρμογή σε άλλους αβλαβείς ανθρώπους ή αντικείμενα θα προκαλέσει πρόσθετα προβλήματα στους περισσότερους ανθρώπους. 

Διανοητικοποίηση. Όταν ένα άτομο χρησιμοποιεί αυτό το μηχανισμό, κλείνει όλα τα συναισθήματά του και προσεγγίζει μια κατάσταση μόνο από μια λογική πλευρά – ειδικά όταν η έκφραση των συναισθημάτων θα ήταν κατάλληλη.  Η διανοητικοποίηση είναι η υπερβολική έμφαση στη σκέψη όταν αντιμετωπίζετε μια απαράδεκτη ώθηση, κατάσταση ή συμπεριφορά χωρίς να χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε συναισθήματα για να βοηθήσετε να μεσολαβήσετε και να τοποθετήσετε τις σκέψεις σε ένα συναισθηματικό, ανθρώπινο πλαίσιο. Αντί να ασχολείται με τα επώδυνα συναισθήματα, ένα άτομο μπορεί να το κάνει για να αποστασιοποιηθεί από την παρόρμηση, το γεγονός ή τη συμπεριφορά. Για παράδειγμα, όταν ένα άτομο που μόλις έλαβε μια τερματική για τη ζωή του ιατρική διάγνωση, αντί να εκφράσει το θυμό και τη θλίψη του, εστιάζει αντ ‘αυτού στις λεπτομέρειες όλων των πιθανών άκαρπων ιατρικών διαδικασιών.

Εκλογίκευση. Η εκλογίκευση, θέτει κάτι σε ένα διαφορετικό πρίσμα ή προσφέρει διαφορετική ερμηνεία για τις αντιλήψεις, επιθυμίες ή συμπεριφορές του ατόμου μπροστά σε μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που αρχίζει να βγαίνει έξω με έναν άντρα που πραγματικά της αρέσει αρχίζει να σκέφτεται ότι ο κόσμος ξαφνικά απορρίπτεται από τον άντρα χωρίς λόγο. Εκ νέου φαντάζει την κατάσταση στο μυαλό της με τη σκέψη, ότι ‘ήξερα πως ήταν ένας αποτυχημένος’.

Μετουσίωση. O Freud το 1936 είπε στην κόρη του Άννα, η οποία αργότερα επέκτεινε την θεωρία των μηχανισμών άμυνας,   πως η Μετουσίωση «είναι από τους πιο σημαντικούς ψυχικούς μηχανισμούς άμυνας».Κατά τον ίδιο, η μετουσίωση είναι η διοχέτερυση της λιμπιντινικής ενέργειας σε πράξεις περισσότερο κοινωνικά αποδεκτές. Για παράδειγμα, όταν ένα άτομο έχει σεξουαλικές παρορμήσεις που δεν επιθυμεί να εκτονώσει, μπορεί να επικεντρωθεί στην αυστηρή άσκηση/ γυμναστική. Έτσι, ο επαναπροσανατολισμός τέτοιων μη αποδεκτών ή επιβλαβών παρορμήσεων σε παραγωγική χρήση, βοηθά ένα άτομο να διοχετεύσει ενέργεια που διαφορετικά θα είχε χαθεί ή χρησιμοποιηθεί με τρόπο που θα του προκαλούσε άγχος. Η μετουσίωση, μπορεί επίσης να γίνει με χιούμορ ή φαντασία.

Συγγραφή άρθρου Εύη Ρομφαία, κλινική ψυχολόγος

Βιβλιογραφία

The Ego and the Mechanisms of Defence. Anna Freud (1936)

The Neuro–Psychoses of Defence . Sigmund Freud (1894)

Λεξικό Ψυχολογίας του Cambridge. (2009)

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0166411504800402

Ερμηνευτικό λεξικό ψυχιατρικών όρων. (1987)