Το μυστικό των ελληνικών Σπάνιων Γαιών

Προορίζουν την Ελλάδα για... «ευρωπαϊκή Κίνα»; της Στελίνας Μαργαριτίδου (Από το Hellenic Nexus Οκτωβρίου 2012) Στις 2 Mαρτίου του 2011, στo ατσάλινο κτίριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, στο δείπνο εργασίας που παρέθετε ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, καθηγητής Ιωάννης Τσουκαλάς, ο Επίτροπος Ενέργειας κ. Έτινγκερ συζητούσε ένα από τα σοβαρότερα θέματα που απασχολούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ: Δύο χρόνια πριν, το 2009, την ώρα που η Κίνα κατάφερνε να πετύχει μια πρωτοφανή ανάπτυξη στον χώρο των πράσινων τεχνολογιών και της βιομηχανίας, το τετραετές ευρω­παϊκό πρόγραμμα Promine «Πρωτοβουλίες για τις πρώτες ύλες» δημιουργούσε μια βάση δεδομένων GIS (geographic information systems), που περιέχει όλα τα γνωστά και τα προβλεπόμενα κοιτάσματα μεταλλικών και μη-μεταλλικών ορυκτών πόρων. Υπολογίστηκαν, ακόμη, οι ποσότητες των πιθανά εκμεταλλεύσιμων στρατηγικών μετάλλων (π.χ. γάλλιο, γερμάνιο, ίνδιο, λίθιο, τιτάνιο, ταντάλιο, κοβάλτιο, νιόβιο, βανάδιο, αντιμόνιο, στοιχεία της ομάδας της πλατίνας και σπάνιες γαίες) και ορυκτών που δεν εξορύσσονται σήμερα στην Ευρώπη. Στόχος του ευρωπαϊκού αυτού προγράμματος είναι η εξασφάλιση απρόσκοπτης πρόσβασης της εξορυκτικής βιομηχανίας στους ορυκτούς πόρους ακόμη και μέσα σε δάση, πε­ριοχές natura 2000, εθνικούς δρυμούς και ακτές. Στο πρόγραμμα, που ολοκληρώνεται σε μερικούς μήνες και το κόστος του έχει προϋπολογιστεί στα 17,3 εκατ. ευρώ, συμμετέχουν 27 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 2011, μετά από πρόταση του Ευρωβουλευτή της ΝΔ, καθηγητή Ι.Α. Τσουκαλά, για τη δημιουργία «Ευρωπαϊκού Χάρτη Πορείας για τις πρώτες ύλες μέχρι το 2050», υπερψηφίστηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μια έκθεση «σχετικά με μια αποτελεσματική στρα­τηγική στον τομέα των πρώτων υλών για την Ευρώπη». Στις αρχές Ιουλίου του 2012, ο Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕ, Κ. Παπαβασιλείου, ανακοίνωνε σε συνέντευξή του πως «υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις για την ύπαρξη σπάνιων γαιών στη Βό­ρεια Ελλάδα. Η έρευνα ξεκινά άμεσα». Σπάνιες Γαίες: Η μαύρη πλευρά της Πράσινης Τεχνολογίας Τι συμβαίνει, τελικά, με τα εν λόγω υλικά και γιατί υπάρχει τέτοια κινητικότητα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Ένας προσεκτικός αναγνώστης θα καταλάβει αμέσως ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση, πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων, στην οποία στηρίζεται η βαριά βιομηχανία της Ευρώπης και της Αμερικής. Μια άκρη του νήματος αυτής της υπόθεσης, που αφορά στην Οικονομία του Δυτικού κόσμου, φθάνει και στην Ελλάδα. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να συνδέεται με αποφάσεις και πολυεπίπεδες γεωστρατηγικές κινήσεις, βάσει ενός καλοστημένου σχεδιασμού, ο οποίος προέκυψε δεκαετίες πριν. Οι σπάνιες γαίες αποτελούν μια ομάδα δεκαεπτά μετάλλων με μοναδικές ιδιότητες, τα οποία χρησιμοποιούνται με ολοένα μαζικότερο τρόπο στην καινοτόμο βιομηχανία της υψηλής τεχνολογίας. Τα λέιζερ, τα κινητά τηλέφωνα και οι οθόνες υγρών κρυστάλλων περιέχουν σπάνιες γαίες, ενώ οι νέες επιδόσεις των τελευταίων γενεών τερματικών «μαζικής σύνδεσης», από το iPhone έως τα ηλεκτρονικά βιβλία, οφείλονται εν μέρει στις ιδιότητες αυτών των στοιχείων. Ωστόσο, από τα στοιχεία αυτά εξαρτώνται και οι νέες «πράσινες» βιομηχανίες: οι μπαταρίες των υβριδικών αυτοκινήτων, τα φωτοβολταϊκά, οι λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης ή οι τουρμπίνες των ανεμογεννητριών στηρίζονται στα «πράσινα μέταλλα» – το νεοδύμιο, το λουτέσιο, το δυσπρόσιο, το ευρώπιο και το τέρβιο. Επιπλέον, οι σπάνιες γαίες αποτελούν πολλά υποσχόμενους καταλύτες για τη διύλιση του πετρελαίου, ενώ η αμυντική βιομηχανία τις χρησιμοποιεί σε κρίσιμα οπλικά συστήματα, όπως πύραυλους τύπου «Κρουζ», τηλεκατευθυνόμενα πυρομαχικά, ραντάρ και υψηλής τεχνολογίας θωρακίσεις. Η παγκόσμια ζήτηση σπάνιων γαιών αυξάνεται κάθε χρόνο με ρυθμό που ξεπερνάει το 10%. Μέσα σε μια δεκαετία μόνο, πέρασε από τους 40.000 τόνους στους 120.000 ετησίως. Όπως εκτιμούν οικονομικοί αναλυτές, «η αμερικανική, η ιαπωνική και η ευρωπαϊκή βιομηχανία δεν μπορούν να συνεχίζουν να υπάρχουν χωρίς αυτές». Το 2010, το 97% των 125.000 τόνων των σπάνιων γαιών που εξορύσσονταν στον πλανήτη προέρχονταν από την Κίνα. Αυτό εξηγεί το γιατί η Κίνα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημά της έναντι των ανταγωνιστών της, αλλά και γιατί οι ανταγωνιστές της έχουν επανειλημμένα απειλήσει με αντίποινα, αν συνεχιστεί η περικοπή των κινεζικών γαιών και, όπως μάλιστα έχει ήδη εξαγελθεί, οι εξαγωγές σπάνιων γαιών μειωθούν μέχρι και 70%. Στο μεταξύ, οι ειδικοί εκτιμούν ότι το 2014 θα υπάρχει έλλειμμα 40.000 τόνων σπάνιων γαιών παγκοσμίως. Κι αυτό διότι θα παράγονται 160.000 τόνοι, παρόλο που η παγκόσμια ζήτηση θα έχει ξεπεράσει τους 200.000 τόνους. Στο κλίμα αυτό, πολλές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας ήδη δηλώνουν ότι θα μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στην Κίνα, αφού σε διαφορετική περίπτωση θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα λειτουργίας. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κάποιοι αναρωτιούνται μήπως η Ελλάδα, όντως δεμένη χειροπόδαρα τόσο με τα Μνημόνια Ι και ΙΙ όσο και με παλιότερες συμφωνίες λόγω του πλούτου που διαθέτει στο υπέδαφός της, προορίζεται να γίνει η «νέα ευρωπαϊκή Κίνα»... Τι λένε οι επίσημες εκθέσεις Η Ελλάδα είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και η παραπάνω διαπίστωση δεν προκύπτει από συνωμοσιολογικές διαθέσεις και «θολές» πληροφορίες, αλλά από την επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ), κα­θώς και μια επίσημη έκθεση ειδικών του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), η οποία αναφέρει σχετικά: «Οι εξειδικευμένες χρήσεις των ορυκτών που διαθέτει η Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες, ελκύουν το ενδιαφέρον της διεθνούς αγοράς γενικά, και ειδικά της αγοράς των χωρών της ΕΕ. Η ιδιαιτερότητα αυτή της Ελλάδας προσφέρει σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα στην οικονομία της χώρας. Μπορεί στη χώρα μας να μην παράγονται, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μέταλλα υψηλής τεχνολογίας όπως το τιτάνιο, ο λευκόχρυσος, το λίθιο, το ρήνιο, το ταντάλιο και σπάνιες γαίες (νεοδύμιο, δυσπρόσιο κ.λπ.), εντούτοις υπάρχει επάρκεια σε αδρανή δομικά υλικά και, παράλληλα, η χώρα είναι σημαντική παραγωγός βασικών μετάλλων αλλά και βιομηχανικών ορυκτών, ορισμένων με περγαμηνές σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο εξορυκτικός κλάδος είναι ισχυρά εξωστρεφής, αφού οι εξαγωγές πρωτογενών και ε­πεξεργασμένων υλικών αντιπροσωπεύουν πά­νω από το 65% των πωλήσεών του, ενώ παράλ­ληλα εταιρείες του κλάδου κατέχουν ηγετικές θέσεις στην ευρωπαϊκή, αλλά και στη διεθνή αγορά σε προϊόντα όπως βωξίτης, αλουμίνα, αλουμίνιο, νικέλιο, λευκόλιθος, καυστική μαγνησία, μπεντονίτης, περλίτης, ελαφρόπετρα, αταπουλγίτης, χουντίτης και μάρμαρα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η Ελλάδα, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι η μοναδική χώρα παραγωγής χουντίτη, πρώτη χώ­ρα παραγωγής περλίτη, δεύτερη χώρα παραγωγής κίσσηρης (ελαφρόπετρας) και μπεντονίτη, καθώς και πρώτη στην εξαγωγή προϊόντων λευκόλιθου/μαγνησίτη στην ΕΕ». Με βάση σχετική έκθεση που συντάχθηκε πρόσφατα στο πλαίσιο εφαρμογής και εξειδίκευσης της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας για τις Πρώτες Υλες, 14 από αυτές, δηλ. οι Sb (Αντιμόνιο), Be (Βηρύλλιο), Co (Κοβάλτιο), Ga (Γάλλιο), Ge (Γερμάνιο), In (Ίνδιο), Mg (Μαγνήσιο), Nb (Νιόβιο), PGE (Πλατινοειδή μέταλλα), REE (σπάνιες γαίες), Ta (Ταντάλιο), Sn (Κασσίτερος), φθορίτης και γραφίτης, θεωρούνται κρίσιμες και στρατηγικής σημασίας για την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Ορισμένες από αυτές απαντώνται σαφέστατα στην Ελλάδα και μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο κοιτασματολογικής έρευνας και οικονομικού ενδιαφέροντος, με δεδομένη την προστιθέμενη αναπτυξιακή τους αξία. Πρόκειται για το Αντιμόνιο (Sb), που εντοπίζεται σε περιοχές της Ροδόπης, της Θεσσαλονίκης και της Χίου, και για τα Πλατινοειδή Μέταλλα (PGE) που εντοπίζονται στα κοιτάσματα Σκουριών Φισώκας (Χαλκιδικής) και σε αυτά της Ποντοκερασιάς-Γερακαρού (Κιλκίς). Στο μετάλλευμα των Σκουριών έχουν εντοπιστεί, επίσης, οικονομικές συγκεντρώσεις Παλλαδίου (Pd) – 0,5 γρ./τόνο. Σημαντικά αποθέματα σπάνιων γαιών (REE) έχουν εντοπιστεί σε αποθέσεις στο παράκτιο και υποθαλάσσιο περιβάλλον του Στρυμωνικού Κόλπου. Συγκεκριμένα, κοιταματολογικές έρευνες που πραγματοποίησε το ΙΓΜΕ υπολογίζουν αποθέματα 485 εκατ. τόνων, με μέση περιεκτικότητα σπάνιων γαιών 1,17%. Ενδιαφέρον για συστηματική κοιτασματολογική διερεύνηση παρουσιάζουν, επίσης, οι βωξίτες και οι βωξιτικοί λατερίτες στη Στερεά Ελλάδα, με αντιπροσωπευτικές περιεκτικότητες που κυμαίνονται συνολικά από 3275-6378 γρ./τόνο REE. Το διαφαινόμενο ερευνητικό ενδιαφέρον περιλαμβάνει ακόμη και την κόκκινη λάσπη από τη μεταλλουργία αλουμινίου. Το Ga (Γάλλιο), το Ge (Γερμάνιο) και το In (Ίνδιο) αποτελούν μέταλλα που βρίσκονται στο επίκεντρο βιομηχανικών εφαρμογών κραμάτων υψηλής τεχνολογίας. Η ραγδαία βελτίωση των αναλυτικών μεθόδων δίνει πλέον τη δυνατότητα της ποιοτικής ανίχνευσης και του ποσοτικού προσδιορισμού τους σε επιλεγμένα αρχικά δείγματα από συγκεκριμένες μεταλλοφόρες περιοχές, όπως π.χ. το Πολύκαστρο (Κιλκίς), οι Μολάοι (Λακωνία), Ολυμπιάδα Χαλκιδική) και οι Θέρμες (Ξάνθη). Η πολυσυζητημένη «Σύμβαση Cooper» Υπάρχουν πολλές φωνές (από πολλούς μπορούν να θεωρηθούν και ακραίες) που επαναλαμβάνουν μια συγκεκριμένη άποψη: Ότι όλα αυτά είναι γνωστά δεκαετίες τώρα, αλλά λόγω παραχωρήσεων που έχουν γίνει εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας, δεν μπορεί ούτε ένα κομμάτι του ελληνικού εδαφικού πλούτου να αξιοποιηθεί προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Το 1947, ο οικονομολόγος και δικηγόρος Δημήτρης Μπάτσης, συγγραφέας του γνωστού βιβλίου Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα (εκδ. «Τα Νέα Βιβλία», 1947), δημοσιεύει και αναλύει όλους τους μηχανισμούς παράνομου πλουτισμού που συνδέθηκαν με την παραλαβή, κατεργασία και διανομή των εφοδίων της UNRA. (United Nation Relief and Rehabilitation Administration - Διοίκησης Ανακούφισης και Αποκατάστασης του ΟΗΕ). Αρχικά, το κείμενο είχε δημοσιευθεί το 1946, με τα αρχικά Δ.Μ στο περιοδικό Ανταίος, το επιστημονικό περιοδικό της Αριστεράς που διηύθυνε ο Δ. Μπάτσης και το οποίο εκδόθηκε για να στηρίξει τη θέση της βιωσιμότητας και της αυθυπαρξίας της ελληνικής Οικονομίας (ανάλογες αιτιάσεις έχει επαναλάβει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, αντιτιθέμενος στην εκποίηση της Δημόσιας Περιουσίας). Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Δ. Μπάτση: Το 1923 τυπικά μεταβλήθηκε το καθεστώς αυτό σε ό,τι αφορά το δικαίωμα εκμετάλλευσης των ρεόντων υδάτων προς τον σκοπό παραγωγής ηλεκτρισμού. Αναγνωρίστηκε σαν “αυτοτελές εμπράγματον δικαίωμα” του Δημοσίου, που μπορεί με ειδικό νόμο να το παραχωρεί με σύμβαση σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με ορισμένους όρους. Με βάση τους νόμους αυτούς, επικυρώθηκαν οι παλαιότερες παραχωρήσεις των υδραυλικών δυνάλων του Γλαύ­κου Πατρών και Χανίων Κρήτης στους αντίστοιχους Δήμους, και παραχωρήθηκε με σύμβαση του Δημοσίου και των αμερικανικών Οίκων Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation, που συγκρότησαν την αμερικανική εταιρεία “Ελληνική Υδροηλεκτρική και Μεταλλουρική εταιρία” (Hellenic Hydroelectric and Metallurgical Corporation), το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης του Αχελώου και της λειτουργίας ηλεκτροχημικών και ηλεκτρομεταλλουρικών βιομηχανιών από την ενέργειά του. Η σύμβαση αυτή επικυρώθηκε από το γνωστό Α.Ν 2220/1940, επί δικτατορίας Μεταξά. Το Δημόσιο, σε συνέχεια, παραχώρησε με το Ν.Δ. 704 και το διάταγμα της 21.10.1941 την άδεια για εκπόνηση μελετών εκμετάλλευσης στη γερμανική εταιρεία Hanseleichtmetall για τα ποτάμια Αλιάκμονα, Βόδα, Αράπισσας, Τριπόταμου και τα νερά της λίμνης Οστόβου. Η σύμβαση αυτή, που έγινε γνωστή με το όνομα Cooper, συνομολογήθηκε για διάρκεια 70 ετών έως το 2010 και δίνει στην παραπάνω αμερικανική εταιρεία αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης της δύναμης των νερών του ποταμού Αχελώου, στις θέσεις Κρεμαστά, Πρεβέντα, Κριεκούκι και των παραπόταμων Μεγδοβα, Αγραφιώτικου, Απροπόταμου, δικαίωμα ίδρυ­σης υδρο­ηλεκτρικών εγκαταστάσεων για παραγωγή ηλεκτρενέργειας και εγκαταστάσεων μεταφοράς ενέργειας στα κέντρα κατανάλωσης, δικαίωμα χρησιμοποίησης της ενέργειας στα κέντρα κατανάλωσης και δικαίωμα χρησιμοποίησης της ενέρχειας που θα παραχθεί για τις ηλεκτροχημικές και ηλεκτρομεταλλουργικές βιομηχανίες που θα ιδρύσει η ανάδοχος εταιρία. Επιπλέον, δίνει δικαίωμα μεταφοράς και χρησιμοποίησης της ηλεκτρενέργειας για φωτισμό και κίνηση σε άλλες περιοχές (άρθρο 1 της σύμβασης παραγρ 1 εδάφια α-ζ). Σύμφωνα με την ίδια σύμβαση, προβλέπεται η αναγκαστική απαλλοτρίωση των εδαφών που είναι απαραίτητα για την εκτέλεση της σύμβασης, η χρησιμοποίηση δωρεάν δημόσιων κτημάτων, η προμήθεια δωρεάν οικοδομικών υλικών και κοιτασμάτων από λατομεία κρατικά (άρθρο 4 σύμβασης), ατέλειες και αφορολόγητο για εισαγωγή των υλικών της, εκτός από εισαγωγικό δασμό όχι πάνω από το 2,5% της αξίας (άρθρο 50 παρ. 1 και 2), προστασία τιμών των προϊόντων της κ.ά. Στο τέλος του 2010, κι ενώ η Ελλάδα σφιχταγγαλιάζονταν με το Μνημόνιο Ι, η Σύμβαση Cooper έληξε. Σύμφωνα με τα όσα έχουν γραφτεί, εάν δεν υπήρχε καταγγελία προς την εταιρεία, τότε αυτόματα η σύμβαση θα ανανεώνονταν για άλλα 25 χρόνια. Βέβαια, τώρα πια δεν χρειάζεται ούτε καν η ανανέωση της Σύμβασης Cooper για να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους οι δανειστές μας τα κοιτάσματα της χώρας... Ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ης Μαρτίου του 1952 μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Νίκο Καλούμενο. Το βιβλίο του Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα έπεσε, αρκετά χρόνια μετά, στα χέρια του καθηγητή του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνεί­ου, Σταύρου Κατράκη. Ο ίδιος έκανε μια εντυπωσιακή καταγραφή του ορυκτού πλούτου της χώρας, αλλά και των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, των πετρελαίων δηλαδή που διαθέτει άφθονα η χώρα. Λίγο αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος της ΧΡΩΠΕΙ ξεκίνησε μια πρωτόλεια γεώτρηση στην περιοχή Κεχρί της Ζακύνθου και καταδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια... Ο συνεργάτης και διακεκριμένος καθηγητής στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του ΑΠΘ Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής, Β. Παπαγεωργίου, άρχισε να μιλάει για το πετρέλαιο, αλλά και τον ορυκτό πλούτο στην Ελλάδα, δίνοντας πολυάριθμες διαλέξεις. Στα χέρια του υπήρχαν πολλά στοιχεία που μαρτυρούσαν ότι ο υπόγειος πλούτος της χώρας είναι γνωστός εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, με μια αιφνίδια αλλαγή του νόμου, επί εποχής Μαριέττας Γιαννάκου, έχασε τη δυνατότητα να γίνει Πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την εξέλιξη αυτή, κάποιοι συνέδεσαν αυτή την... περίερ­γη ιστορία με το γεγονός ότι ο καθηγητής ήταν ιδιαίτερα «ενοχλητικός» για ορισμένους... Μια ευάλωτη Θράκη, σε περίοδο κρίσης... Εάν κοιτάξει κανείς τους χάρτες με τις πιθανές εναποθέσεις σπάνιων γαιών, τα σίγουρα αποθέματα υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και τον ορυκτό πλούτο (μεταξύ αυτών σίγουρα κοιτάσματα χρυσού), θα διαπιστώσει πως οι περισσότερες συγκεντρώσεις βρίσκονται στη Θράκη. Σε μια χώρα γονατισμένη από καιρό, με συμβάσεις που παραχωρούν όλο τον Δημόσιο πλούτο, με αλυτρωτικές διεκδικήσεις από γείτονες με μεγάλη όρεξη, όλα μπορούν να συμβούν στην ελληνική επικράτεια – και ειδικά στην ευάλωτη Θράκη. Ένα πρόσφατο επεισόδιο καταγράφει μία ακόμη πτυχή μιας ρευστής καθημερινότητας σε μία χώρα υπό κατάρρευση. Σε καφετέρια στην Αρωγή του νομού Ροδόπης, μια παρέα μουσουλμάνων διασκέδαζαν πίνοντας μπύρες(!). Σε κάποια στιγμή, άρχισαν να φωνάζουν ότι «Η Θράκη είναι Τουρκία!», προκαλώντας τη διαμαρτυρία των υπόλοιπων πελατών. Τέλος στο επεισόδιο έβαλε η μόνη Αρχή που φαίνεται να αναγνώρισαν οι μεθυσμένοι μουσουλμάνοι: ένας βουλευτής μουσουλμάνος, ο οποίος ηρέμησε τους ομόθρησκούς του και ζήτησε να μην κληθεί η Αστυνομία. Ως επεισόδιο, το περιστατικό αυτό δεν είναι σοβαρό. Καταγράφει, όμως. την ιδιαίτερη καθημερινότητα στη Θράκη. Τέτοια περιστατικά μαρτυρούν ότι η ηρεμία και η ασφάλεια κρέμονται από μια κλωστή και καταγράφονται καθημερινά και για δεκάδες άλλους διαφορετικούς λόγους στην Ελλάδα, που υποφέρει από φτώχεια, έλλειψη ασφάλειας, κρατικών δομών και μέριμνας, και λαθρομετανάστευση. Μια χώρα πλούσια, που γίνεται βορά στις ορέξεις των πλουσίων. Για άλλη μια φορά... ΗΝ Πηγές • http://www.oryktosploutos.net/2011/06/blog-post_02.html • ΙΓΜΕ • Επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας καθηγητή Ιωάννη Τσουκαλά • ΥΠΕΚΑ

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

• 
  

Είναι ο αναρχισμός και ο Πατριωτισμός δύο ασύμβατες έννοιες;  Μπορεί κάποιος να είναι αναρχικός και ταυτόχρονα πατριώτης; Για να είναι κάποιος διεθνιστής και ανθρωπιστής, πρέπει να παραιτηθεί από την εθνική του ταυτότητα;

Τον τελευταίο καιρό, κυρίως στο λεγόμενο "αναρχικό και αντί- εξουσιαστικό χώρο" (αλλά και στην αριστερά γενικότερα) έχει δημιουργηθεί μια "διεθνιστική" κουλτούρα η οποία μισεί κάθε τι που αναφέρεται στο έθνος και την πατρίδα, επειδή δήθεν ο πατριωτισμός εξελίσσεται σε φασισμό και εμποδίζει την εξέλιξη της κοινωνίας και ότι το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και άλλα τέτοια φαιδρά.


Τα άτομα που υποστηρίζουν τη θεωρία αυτή, αν και δεν έχουν να αντιτάξουν κανένα είδος οργάνωσης της κοινωνίας που να αντέχει σε λογική εξέταση και επιχειρήματα, επιμένουν βλακωδώς στην ανόητη αυτή στάση που κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους να δουν τι πρεσβεύει ο αναρχισμός, ενώ όσα γνωρίζουν τα γνώρισαν από "διαβασμένους" "συντρόφους" που ξέρουν από αυτά και τους οποίους σέβονται και οι οποίοι τους "καθοδήγησαν" στη γνώση τους αυτή.

Ας δούμε όμως τι έγραψε ο σημαντικότερος διανοούμενος του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος είναι για πολλούς ο πατέρας του αναρχισμού:

“… Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας.

Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.

Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα,…γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.

(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

 
"Η πατρίδα αντιπροσωπέυει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων,ενώσεων,κοινοτήτων,περιοχών,να ζούν,να σκέφτονται,να θέλουν και να δρούν κατα τον τρόπο τους,που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα,η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.

Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων."

Έιμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα”Μιχαήλ Μπακούνιν(Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)


“…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…

(Μ. Μπακούνιν και Ιταλία, 2ο μέρος, σελ. 81-83 μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)



Πηγή κειμένων:  olympia.gr 

ΜΑΡΞ, ΕΝΓΚΕΛΣ, ΛΕΝΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

(Από τον "θαλαμοφύλακα")

Κάποιοι που νομίζουν ότι κρατούν το «αριστερόμετρο» και το «δημοκρατικόμετρο», καταγγέλλουν ως «ακροδεξιούς», «φασίστες» και «εθνικιστές» όσους τολμούν να ορθώσουν λόγο ενάντια στη λαθρομετανάστευση.

Επειδή αυτοί οι «τύποι» εκθέτουν και διαστρεβλώνουν το σοσιαλισμό, την Αριστερά και την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη, ήρθε η ώρα να αποκαλυφθούν....



Ουδέποτε ο σοσιαλισμός ήταν υπέρ της λαθρομετανάστευσης. Όλοι οι «κύριοι» αυτοί που θέλουν ανοιχτά σύνορα και παριστάνουν τους «αριστερούς», τους «σοσιαλιστές» και τους «δημοκράτες», όπως θα διαβάσετε στα αποκαλυπτικά κείμενα που ακολουθούν, στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Μεγάλου Κεφαλαίου εις βάρος των εργατών και των μη προνομιούχων!

Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παριστάνουν τους σοσιαλιστές, τους αριστερούς και τους δημοκράτες!

Διαβάστε τα άρθρα και διαδώστε την παρούσα ανάρτηση, για να μάθει όλος ο ελληνικός λαός την αλήθεια:

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ και μετανάστες

Σε μία εποχή που η λαθρομετανάστευση αποτελεί και θέμα αλλά και πρόβλημα στην ταλαιπωρούμενη από πολλά προβλήματα Ελλάδα, πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να μάθουμε τη θέση του Μαρξ περί του συγκεκριμένου θέματος :

• Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας.

• Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου.

• Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία

• Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου.

• Η Α’ Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά τέλος στις μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και υποχρέωνε τα συνδικάτα να διώχνουν τους ξένους εργάτες πίσω στις χώρες τους με το πρώτο καράβι.

• Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών.

Ερώτημα λοιπόν αποτελεί το για ποιό λόγο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) και ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν τη συλλήβδην νομιμοποίηση των μεταναστών, αντίθετα στις “διδαχές” του Μαρξ.

Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κατά της μετανάστευσης

Ο ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η Α’ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
1. Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η Α. ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΓΩΝΙΖΩΝΤΑΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΞΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΠ’ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Καρλ Μαρξ – ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανομένων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση Των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.

Οι εργοδότες κοίταξαν πως θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ’ το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία. Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε’ αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.

Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας απ’ τη Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή όμως μυστικά έστειλαν στη Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά απ’ τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί. Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.

Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν της παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα το αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στη Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι απ’ τους εργάτες άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Αυτοί οι ίδιοι οι νέο-εισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο ενός παρία. Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες ν’ αποδείξουν στους εργάτες των υπολοίπων χωρών ότι κι αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στην Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη.
Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών Καρλ Μαρξ, Λονδίνο 4 Μαΐου 1866

2. ΠΩΣ Η Α’ ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΕΙΣΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 306 Από το βιβλίο των Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Α’ Διεθνούς

Στις 3 Μαΐου 1866, ο Μαρξ έλαβε από την Επιτροπή των Γερμανών ραφτεργατών του Λονδίνου, υλικό σχετικά με Γερμανούς ειδικευμένους ράφτες που χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες από Ολλανδούς και Βρετανούς εργοδότες. Στις 4 Μαΐου, έγραψε το κομμάτι «Μια προειδοποίηση» και το έστειλε στον Λημπκνεχτ εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, για να δημοσιευθεί σε Γερμανικές εφημερίδες. Ο Μαρξ, κατόπιν οδηγίας του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς, έγραψε αυτήν την έκκληση σε σχέση με την εισαγωγή Γερμανών και Δανών ραφτεργατών στη Σκωτία, εισαγωγή που είχε σκοπό τη χρησιμοποίησή τους ως απεργοσπαστών.

Αυτό το θέμα συζητήθηκε στη συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς την 1η Μαΐου 1866. Ο Φρίντριχ Λέσνερ ενημέρωσε στη συνεδρίαση ότι και οι Λονδρέζοι βιομήχανοι σκόπευαν επίσης να καταφύγουν στην εισαγωγή Γερμανών εργατών. Γι’ αυτό το σκοπό οι Γερμανοί ραφτεργάτες που ζούσαν στο Λονδίνο σχημάτισαν μια επιτροπή με επικεφαλής τους Λέσνερ και Χάουφε και αποφάσισαν να δράσουν από κοινού με το Συμβούλιο της Διεθνούς, με σκοπό να ματαιώσουν τα σχέδια των βιομηχάνων και των πρακτόρων του στη Γερμανία. Το Κεντρικό Συμβούλιο έστειλε δύο αντιπροσώπους στο Εδιμβούργο, οι οποίοι και έπεισαν τους νεοφερμένους εργάτες να ακυρώσουν το συμβόλαιό τους και να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Κατόπιν αιτήματος του Μαρξ, ο Λέσνερ και ο Χάουφε τον ενημέρωσαν στις 3 Μαΐου με λεπτομέρειες για τα όσα συνέβησαν στο Εδιμβούργο.

Η «Προειδοποίηση» που γράφτηκε απ’ τον Μαρξ στις 4 Μαΐου δημοσιεύθηκε σε διάφορες γερμανικές εφημερίδες. Τόσο τα πρόχειρα όσο και τα διορθωμένα χειρόγραφα αυτου του ντοκουμέντου έχουν σωθεί. Την ίδια περίοδο ο Λέσνερ και ο Χάουφε δημοσίευσαν μια ανακοίνωση σχετικά με τους σκοπούς και τα καθήκοντα της Επιτροπής των Γερμανών ραφτεργατών του Λονδίνου και περιελάμβανε μια έκκληση προς τους Γερμανούς εργάτες του Λονδίνου να συγκεντρώσουν χρήματα. Τον Ιούλιο του 1866, η Επιτροπή δημοσίευσε μια δεύτερη ανακοίνωση, επίσης υπογεγραμμένη από τους Λέσνερ και Χάουφε, που απευθυνόταν στους ραφτεργάτες της Γερμανίας.

3. ΕΝΓΚΕΛΣ: «…ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ…» ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Από επιστολή του Φρίντριχ Ένγκελς προς τον Ζόργκε, Της 2 Δεκεμβρίου 1893

….Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ειδικές συνθήκες της Αμερικής προκαλούν πολύ μεγάλες και πολύ ιδιαίτερες δυσκολίες στην υπόθεση της ανάπτυξης ενός εργατικού κόμματος. (…) Έπειτα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, υπάρχει και η μετανάστευση που διαιρεί τους εργάτες σε δύο ομάδες, στους ντόπιους και στους ξένους, και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερμανούς και πολλές άλλες μικρές ομάδες, η κάθε μια απ’ τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Τσέχοι, Πολωνοί, Ιταλοί, Σκανδιναβοί κ.λπ. Και έπειτα, υπάρχουν και οι Μαύροι. Για να σχηματίσεις απ’ όλους αυτους ένα ενιαίο κόμμα, απαιτούνται ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις. Έχουμε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσματα, αλλά η μπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιμένει υπομονετικά και αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι…

ΛΕΝΙΝ
«Στον αριθμό των ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού που συνδέονται με τον κύκλο των φαινομένων που περιγράφουμε, ανήκει η μείωση της μετανάστευσης από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και η αύξηση της εγκατάστασης (του ερχομού εργατών και της μετοίκησης) σε αυτές τις χώρες από τις πιο καθυστερημένες…

Στη Γαλλία, σημαντικό μέρος των εργατών της βιομηχανίας μεταλλείων είναι ξένοι…

Στις ΗΠΑ οι ξενητεμένοι από την ανατολική και νότια Ευρώπη παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται χειρότερα, ενώ οι αμερικάνοι εργάτες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των εργατών που ασχολούνται με την επίβλεψη της δουλειάς ή παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται καλύτερα. Ο ιμπεριαλισμός έχει την τάση να ξεχωρίζει και ανάμεσα στους εργάτες προνομιούχες κατηγορίες και να τους αποσπά από την πλατιά μάζα του προλεταριάτου…

Στην Αγγλία, η τάση του ιμπεριαλισμού να διασπά τους εργάτες και να δυναμώνει τον οπορτουνισμό ανάμεσα τους, να γεννά την προσωρινή αποσύνθεση του εργατικού κινήματος, εκδηλώθηκε πολύ νωρίς… Ο Μαρξ και ο Ένγκελς παρακολουθούσαν συστηματικά, ολάκερα δεκάχρονα, αυτή τη σχέση του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα, με τις ιμπεριαλιστικές ιδιομορφίες του αγγλικού καπιταλισμού. Ο Ένγκελς έγραφε λόγου χάρη στον Μαρξ, στις 7 του Οκτώβρη 1858: “…ότι το αγγλικό προλεταριάτο ουσιαστικά όλο και περισσότερο αστοποιείται, έτσι που αυτό το πιο αστικό από όλα τα έθνη θέλει όπως φαίνεται να οδηγήσει τα πράγματα, σε τελευταία ανάλυση, ως το σημείο που να έχει αστική αριστοκρατία και αστικό προλεταριάτο π λ ά ι στην αστική τάξη”…».
Λένιν, Ιμπεριαλισμός, Διαλεκτά Έργα, τ. 1 μέρος 2, εκδοτικό Κ.Ε. του ΚΚΕ, 1951, σελ. 520-521.

tsantiri.gr

Η επέτειος του "ΟΧΙ" στην εποχή του "ναι” - Ποια είναι η πατρίδα μας;

του Χρήστου Κάτσικα

 Γνωρίζω πολύ καλά, αναπνέοντας την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες 27 χρόνια ως εκπαιδευτικός και άλλα 12 ως μαθητής, ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές για αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ίσως γιατί η κυρίαρχη πολιτική πριμοδοτεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν. Ίσως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ΄ ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να αναποδογυρίσουν αυτή την εικόνα. Ίσως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουμε να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες, θυσίες και «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία» αυτοί που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την ελληνική γη και αφανίζουν το λαό. Ίσως δεν αντέχουμε πια να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για «τα περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» οι ίδιοι που καταδικάζουν τη νεολαία στην ανεργία και στη μετανάστευση, σε ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο, ενώ την ίδια στιγμή υπογράφουν τον γρήγορο θάνατο των πατεράδων και των μανάδων μας που βγήκαν στη σύνταξη.

   

Ίσως για κάποιους από αυτούς τους λόγους να κοιτάμε, δάσκαλοι και μαθητές, συχνά τα ρολόγια μας πότε θα τελειώσει κι αυτή η σχολική γιορτή. Κι όμως, οφείλω να σας πω ότι στην πρώτη επέτειο του ΟΧΙ, το 1941, στα πιο μαύρα χρόνια της φασιστικής κατοχής, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με κίνδυνο της ζωής τους ξεχύθηκαν στους δρόμους της σιδηρόφρακτης Αθήνας για να τιμήσουν την ίδια τους την ιστορία.

Γιατί αγαπητοί και αγαπητές μου αυτή η ιστορία μας ανήκει. Ανήκει στον εργαζόμενο λαό μας, αυτόν που παράγει με τα χέρια του και το μυαλό του τα μύρια αγαθά ενώ την ίδια ώρα γεύεται πείνα και ανασφάλεια. Ανήκει σε αυτούς που αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση, σε αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα γιατί τέτοιοι  τόλμησαν πριν από εβδομήντα χρόνια να πούνε ΟΧΙ στην σκλαβιά την ίδια ώρα που το σύνολο της άρχουσας τάξης, των πλουσίων, των κομμάτων που εξουσίαζαν, οι πολιτικοί πρόγονοι αυτών που σήμερα μιλάνε στις τηλεοράσεις για ανεξαρτησία και δημοκρατία, είτε έφευγαν στο εξωτερικό είτε συγκυβερνούσαν με τον κατακτητή στα μαύρα χρόνια 1940-1944.

Ήταν αυτοί που έγραφαν το 1941 για τη νύχτα που κατέβηκε η Σβάστικα από το Μανόλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα τα παρακάτω:

«Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο πράξιν. Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».

(Eφημερίδα «Βραδυνή», 2/6/1941).

 

 

 ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Αγαπητοί φίλοι και φίλες την Ιστορία μας τη φόρτωσαν χρόνια τώρα με ψέματα ή μαλάματα και έκρυψαν το πρόσωπό της. Και είναι καιρός να αποκαλύψουμε το αληθινό της πρόσωπο. Εμείς οι δάσκαλοι πρώτοι από όλους οφείλουμε να αφήσουμε τα παραμύθια και να δώσουμε στο δράκο το πραγματικό του όνομα, να δείξουμε με το χέρι τους κακούς, να αποκαταστήσουμε την αλήθεια, να ξεσαβανώσουμε τους νεκρούς μας και να τους βάλουμε μπροστά οδηγούς στη δράση μας.

Να πούμε την αλήθεια. Αυτή που κρύβουν επιμελώς οι σύγχρονοι φαναριώτες, ο καλός κόσμος των σαλονιών, οι δούκες και οι βαρώνοι, το κηφηναριό με τα άσπρα κολάρα και οι δημοσιογράφοι της αυλής που θέλουν το λαό μας, εμάς τους ίδιους να κοιμόμαστε βαθιά την ώρα που μας γδύνουν και μας γδέρνουν. Να πούμε την αλήθεια:

• Ότι ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

• Ότι τα πραγματικά αίτια του πολέμου ήταν το μοίρασμα του κόσμου απ΄ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε σφαίρες επιρροής, αλλά και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.

• Ότι οι κύριοι αιμοδότες και πρωτεργάτες της Εθνικής Αντίστασης, ήταν το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ – ότι αυτοί ξεσήκωσαν τον κόσμο και αυτοί σήκωσαν το βάρος της αντίστασης.

• Ότι το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής ανήκει στους «απόντες» του αγώνα, καθώς η πλειονότητα από τους πολιτικούς που κυβερνούσαν τη χώρα έφυγαν στην Αίγυπτο ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που στελέχωσαν τις τρεις «ελληνικές» κατοχικές κυβερνήσεις των κουίσλιγκ, χτυπώντας μαζί με τους κατακτητές τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, φορώντας ακόμη και την αποκρουστική κουκούλα του προδότη.

 

Εξάλλου, από τη Νίκαια της Γαλλίας, όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο αστός πολιτικός Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)» Να σημειωθεί ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.

Λίγους μήνες πριν, στις 31 Οκτωβρίου 1940 μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γ.Γ. του ΚΚΕ με το γράμμα του προς τον ελληνικό λαό τόνιζε:

«Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ…Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της»

Και τότε αίφνης ξαναζωντάνεψαν οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Ανδρούτσοι, οι Κολοκοτρωναίοι και οι Καραϊσκάκηδες και πιάστηκαν χέρι με χέρι με τους μαυροσκούφηδες του Άρη, με τα παλικάρια της Καισαριανής και της Κοκκινιάς και ενώθηκε ο λαός και οργανώθηκε ο λαός και αγωνίστηκε ο λαός.

 

Αλήθεια δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτε πιο λυτρωτικό στη σημερινή βαρβαρότητα από μια σχολική γιορτή για την 28η Οκτωβρίου!

Από τον καιρό εκείνο, την εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας πέρασαν 72 χρόνια. Σήμερα, δεν κατεβάζουν πια την ελληνική σημαία απ΄ την Ακρόπολη, μόνο κάτι απλήρωτους συμβασιούχους του υπουργείου πολιτισμού ψεκάζουν σαν τα κουνούπια οι δυνάμεις καταστολής, χτυπώντας και σέρνοντάς τους σαν τα σκυλιά. Σήμερα, δεν πουλά κανείς το σπίτι του για ένα τσουβάλι σιτάρι στους μαυραγορίτες, αλλά του το κατάσχει η τράπεζα για λίγα Ευρώ. Σήμερα, δεν μας πολεμάν οι Γερμανοί με τανκς και στούκας, απλώς, μας πουλάν τα παλιοσιδερικά τους, έτσι που καταχρεωμένοι δε μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Σήμερα, δεν κλέβουν τη σοδιά μας, αλλά μας επιβάλλουν πρόστιμα, αν παράγουμε έστω κι ένα κιλό παραπάνω απ΄ το πλαφόν που έχει καθοριστεί στις Βρυξέλλες. Xιλιάδες οι άνεργοι, η βιομηχανία και η μεταποίηση πέφτει σαν τραπουλόχαρτο και οικονομικά τζάκια, αφού ξεζούμισαν τον εργάτη, το μετανάστη, τον ελαστικό τετραωρίτη μεταφέρουν σαν ύαινες που οσμίζονται το αίμα τα εργοστάσιά "τους” στις διπλανές χώρες των ακόμη πιο φτηνών χεριών.

Και εμείς; Τι περιμένουμε;

Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν

κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν;

Ότι οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν;

Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη

να της βγάλουμε τα δόντια;

Τέτοια περιμένουμε;

Σ’ αυτήν την περίοδο, όπου η κρίση φτάνει με τη μορφή της κόλασης και άρχισε να ανάβει τις φωτιές των θυσιαστηρίων, για να κάψει δικαιώματα και κατακτήσεις, πρέπει να σκεφτούμε πολλαπλά και καίρια. Όταν το κυρίαρχο σύστημα ετοιμάζει για μας και τα παιδιά μας το κολαστήριο της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών μισθών και συντάξεων, τότε πρέπει ν’ αντιδράσουμε! Να σκεφτούμε πώς δε θα παραδώσουμε ένα κοινωνικό, εργασιακό και πολιτικό καθεστώς χειρότερο απ’ ότι παραλάβαμε. Να αναλύσουμε την κατάσταση με «νου παγερό» και «φλογερή καρδιά», με «μάτι φώσφορο» και «κουμάντο γερό», έτσι ώστε ο φόβος να μένει μονάχος του και κανείς να μην αισθάνεται μόνος.

Πολλοί άνθρωποι υπήρξαν πάντοτε στην πολιτική τ’ αφελή θύματα των άλλων εφ’ όσον δεν θα ‘χουν μάθει, πίσω από τις φράσεις, τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις, ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές, να διακρίνουν τα συμφέροντα αυτών ή των άλλων τάξεων.

 

 

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

Να το καταλάβουμε. Η μια πατρίδα μας ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το «είναι» και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της. Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 300 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να αυξάνονται.

Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει τίποτε κοινό με τον άλλον. Στη Ρώμη, το χειρότερο μαρτύριο ήταν όταν έδεναν ένα υγιές κορμί με ένα σαπισμένο ώσπου να σαπίσει και αυτό. Οφείλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο γιατί αν συνηθίσουμε το κακό, θα του μοιάσουμε!

Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.

Ε, λοιπόν να το καταλάβουν: η δική μας πατρίδα δεν είναι οι εντολές των τοκογλύφων! Η δική μας πατρίδα δεν είναι οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας και της τρόικας που κάνοντας την ανομία «νόμο», ψήφισαν και επικύρωσαν τους προσυμφωνημένους όρους των ξένων κηδεμόνων. Η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτοί που το λίπος γουργουρίζει ακόμη και στη φωνή τους την ίδια στιγμή που ο γιατρός διέγνωσε υποσιτισμό των μαθητών μας. Η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτοί που φέρνουν τα κοινωνικά δικαιώματα στο απόσπασμα, την ελληνική οικονομία ανέκκλητα στη χρεοκοπία και τη χώρα στη νεοαποικιακή υποδούλωση και λεηλασία.

Όταν η άλλη πλευρά, οπλισμένη με τη θεοσοφία της αγοράς, προτάσσει τα φθηνά οικόσημα και τα τσίγκινα εξαπτέρυγα της ιδιωτικοποίησης και του ξεθεμελιώματος του δημόσιου σχολείου, όταν κηρύσσει από τον άμβωνα την συντριβή των εκπαιδευτικών και σφυρηλατεί νέες χειροπέδες στη γνώση, όταν ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες περιφέρουν το άθλιο σώμα ενός τσακισμένου σχολείου ως αναστάσιμο, όταν το κράτος και η βία σφίγγουν για μια ακόμη φορά τα δεσμά του Προμηθέα…

Τότε επιβάλλεται ο κόσμος της εργασίας να κάνει τους δικούς του ισολογισμούς, να καθαρίσει τα μάτια του από τις χρόνιες τσίμπλες, να «ξορκίσει» την παραλυσία και να τραβήξει τις σωστές διαχωριστικές γραμμές, ενάντια στους «πουρκουάδες», τους ριψάσπιδες και τα σκιάχτρα που φυτεύονται δίπλα του.

Οργανωμένα. Όχι χωριστά, ούτε υποταγμένα. Με το σύνθημα που ενώνει την τάξη: Ανατροπή αυτής της πολιτικής που στέλνει εμάς και τα παιδιά μας στην κόλαση. Να τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Κυβέρνηση – Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ φτιάχνουν φέρετρα για εμάς και ψυχιατρεία για τους γιους και τις κόρες μας. Ένα είναι σίγουρο: εάν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, πολλοί θα αλλάξουμε κόσμο.

 

Δεκάδες φορές ως τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα. Ένα είναι σίγουρο: Κάθε λαβύρινθος και κάθε μινώταυρος μπορεί να αντιμετωπιστεί!

Μόνη προοπτική για τον εργαζόμενο λαό, είναι η οργάνωση και το δυνάμωμα των αγώνων του. Ας δώσουμε ενεργητικά τη συμβολή μας γι’ αυτό το σκοπό. Κάτω η αντιλαϊκή και ξενόδουλη κυβερνητική πολιτική. Όλοι στον αγώνα.

Όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων, γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά, παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες των ανθρώπων.

ΖΗΤΩ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ρωσική κίνηση "ματ" στο Αιγαίο υπέρ Ελλάδος

      Απέρριψε τις τουρκικές NOTAM για τα νησιά

Με μία απλή αλλά πολύ έξυπνη κίνηση η Ρωσία έστειλε σαφές προειδοποιητικό μήνυμα στην Τουρκία σε ότι αφορά τις συνεχείς ΝΟΤΑΜ και NAVTEX που εκδίδει η Άγκυρα περί δήθεν παραβιάσεων των Συνθηκών του 1914 και του 1923, από την Ελλάδα με την στρατικοποίηση των νησιών του Α.Αιγαίου. Η Ρωσία εμμέσως πλην σαφώς, αναγνώρισε το δικαίωμα της Ελλάδας να.... διατηρεί δυνάμεις αυτοάμυνας στα νησιά και ότι οι δυνάμεις αυτές δεν αποτελούν παραβίαση των συνθηκών.

Συγκεκριμένα, αμέσως μετά την έκδοση των τουρκικών ΝΟΤΑΜ και NAVTEX που αμφισβητούσαν το ελληνικό δικαίωμα αυτοάμυνας, η Mόσχα έστειλε ομάδα αξιωματικών των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων για να ... επιθεωρήσουν σε εφαρμογή του Κειμένου Βιέννης 2011 από 24 έως 27 Σεπτεμβρίου 2012, τα περισσότερα νησιά στα οποία η Τουρκία αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης δυνάμεων αυτοάμυνας, αποδεχόμενη έτσι, στην πράξη το νόμιμο της ύπαρξης ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στα νησιά..

Η επιθεώρηση (φωτό α΄σελίδας Έλληνες και Ρώσοι αξιωματικοί) αυτή καθ'αυτή μικρή σημασία έχει (αφορά το Κείμενο της Βιέννης 2011 ένα πολιτικά, δεσμευτικό έγγραφο το οποίο συνιστά ένα διευρυμένο κατάλογο Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και Ασφάλειας μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας και επιτρέπει ανταλλαγές αντιπροσωπείων), αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε έχει τεράστια πολιτική-διπλωματική σημασία.

Σύμφωνα με το κείμενο της Βιέννης 2011, προβλέπονται επισκέψεις επιθεωρητών, με σκοπό την επαλήθευση των ετησίων στοιχείων τα οποία ανταλλάσσουν οι συμβαλλόμενες χώρες. Υποτίθεται ότι ελέγχονται οι στρατιωτικές δυνάμεις της Ελλάδος στις περιοχές αυτές αν πληρούν τα όσα προβλέπει το Κείμενο Βιέννης 2011 για τα όπλα που χρησιμοποιούν.

Με την επιλογή όμως αυτών των περιοχών, η Μόσχα αναγνωρίζει το νόμιμο της ύπαρξης ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων που αμφισβητεί η Τουρκία και όχι μόνο:

Είναι γνωστή η άρνηση του ΝΑΤΟ να χρησιμοποιήσει στις ασκήσεις του νησιά όπως η Λήμνος, για τα οποία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης δυνάμεων αυτοάμυνας.

Οι αξιολογήσεις της ρωσικής αντιπροσωπείας έγιναν στα νησιά τους και τους σχηματισμούς-αιχμή: Η ομάδα αξιολογητών της Ρωσικής Ομοσπονδίας επισκέφθηκε την 98 ΑΔΤΕ (Μυτιλήνη), 88 ΣΔΙ (Λήμνος), ΤΔ/41 ΣΠ (Σαμοθράκη) του ΣΞ και 130 ΣΜ (Λήμνος) της ΠΑ αντίστοιχα.

Όταν η Τουρκία ακριβώς πριν από ένα μήνα με σχετική ΝΟΤΑΜ υποστήριζε ότι η Ελλάδα παραβιάζει διεθνείς συνθήκες εμπλέκοντας σε στρατιωτικές ασκήσεις τα νησιά Ικαρία, Χίο, Λήμνο, Λέσβο, Ψαρά, Σάμο και Σαμοθράκη, τα οποία είναι αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες βάσει της συνθήκης παραχώρησης των νησιών του Α.Αιγαίου του 1914 ("THE 1914 SIX POWERS DECISION") και της Συνθήκης της Λοζάνης που ακολούθησε την Μικρασιατική Κατστροφή.

Η φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε στις τουρκικές ΝΟΤΑΜ δίνει στην Ελλάδα τον χαρακτήρα"παράνομου κράτους" και συνακόλουθα τεκμηριώνει, κατά τους τουρκικούς ισχυρισμούς, δικαίωμα επέμβασης για επαναφορά στην πρότερη νόμιμη κατάσταση.

Ας δούμε τις δύο τουρκικές ΝΟΤΑΜ:

Περί "παρανόμων δραστηριοτήτων":

A2929/12 (Issued for LTBB LGGG) - THIS NOTAM ISSUED TO CLARIFY THE A1275/12 NOTAM ISSUED BY GREEKΠερί ορίων FIR:

A2928/12 (Issued for LTBB LGGG) - AS REGARDS TO THE GREEK NOTAM A1275/12 WHICH GIVES REFENCE TO THE

Η μετάβαση της ρωσικής ομάδας στα νησιά έστειλε ακριβώς το μήνυμα ότι η Ελλάδα έχει καθε δικαίωμα να φροντίζει για την αυτοάμυνά της και δεν παραβιάζει καμία συνθήκη... Και όταν το λέει η Ρωσία που έχει κάθε συμφέρον στην έξοδο από τα Στενά να μην αντιμετωπίζει "εχθρικές" δυνάμεις, έχει μεγάλη σημασία. Γιατί εκτός των άλλων είναι και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ...

Ο αγώνας ενάντια στη Χρυσή Αυγή ή θα είναι πατριωτικός ή δεν θα υπάρξει

του Γιώργου Ρακκά

Από τη στιγμή που ο Γιώργος Καραμπελιάς και το Άρδην δημοσιοποίησαν τις απόψεις τους πάνω στο «φαινόμενο Χρυσή Αυγή», και ξεκίνησαν μια καμπάνια ενάντια σε αυτό, πολλοί έσπευσαν να διαφωνήσουν: «Η Χρυσή Αυγή είναι αποκλειστικά προϊόν των θλιβερών συνεπειών του μεταναστευτικού αδιεξόδου. Λύνεις το αδιέξοδο, και λύνεις το πρόβλημα που λέγεται Χρυσή Αυγή», μας είπαν.

Εντούτοις, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, και όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο διαθέτουν λειψή κατανόηση του φαινομένου. Διότι, δυστυχώς, δεν μπορούμε να το περιορίσουμε μόνο στην όντως ταχύτατη απογείωση που πραγματοποίησε η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιώντας με έξυπνο τρόπο το μεταναστευτικό αδιέξοδο.

Σαφώς, υπάρχει ένα μεθοδικό πολιτικό σχέδιο πίσω από τη διαπλοκή της Χρυσής Αυγής με το μεταναστευτικό αδιέξοδο: Πρώτον, βρήκε μια συγκεκριμένη γειτονιά, υποδειγματική του προβλήματος, και εγκαταστάθηκε εκεί κάνοντας «δουλειά στη βάση». Έχτισε την ηγεμονία της μεθοδικά, με καθημερινές παρεμβάσεις και επιδείξεις μιας δύναμης που ισχυροποιούνταν με τον καιρό, όσο οι άρχουσες τάξεις και σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο του εθνομηδενισμού συνέχιζαν την εγκληματική τους στάση έναντι του ζητήματος. Η δράση τους θυμίζει τους «εγκατεστημένους» της κομμουνιστικής παράδοσης, δηλαδή τις ομάδες των αγκιτατόρων που πήγαιναν επί μήνες να ζήσουν στις εργατικές συνοικίες, για να οργανώσουν το κίνημα διεκδικήσεων και την αντίσταση της εργατικής τάξης. Στη συνέχεια, ήρθε η έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο, που συμβόλισε τη γενίκευση της ηγεμονίας, από μια γειτονιά σε όλες τις συνοικίες της πόλης, όπου υπάρχει παρόμοιο πρόβλημα. Την ίδια μέθοδο ακολούθησαν και στις άλλες πόλεις και γειτονιές της χώρας, με αποτέλεσμα, στις εκρηκτικές συνθήκες της γοργής μνημονιακής αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας, να γίνει η μεγάλη έκπληξη.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι πέρα από αυτό. Υπάρχει ένα στοιχείο που αναδεικνύεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία, το οποίο ερμηνεύει τα ερείσματα της Χρυσής Αυγής μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ πραγματικά να κατανοήσουμε ούτε για το τι πράγμα μιλάμε, ούτε για το τι κινδύνους εγκυμονεί.

Η άνοδος της Χ.Α. εκφράζει το τέλος ενός ολόκληρου αστερισμού αξιών, νοοτροπιών και αντιλήψεων στις οποίες είχαμε συνηθίσει μέσα στη μεταπολίτευση. Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με ένα τεράστιο ηθικό, αξιακό, ακόμα και συναισθηματικό κεφάλαιο, που άφησαν οι αιματηροί και πολύχρονοι αγώνες του λαού για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Αυτό το κεφάλαιο είναι που προσδιόριζε αυστηρά τα όρια της φαντασιακής θέσμισης της μεταπολίτευσης, το τι μπορεί να λέγεται και το τι όχι. Η Χρυσή Αυγή βρέθηκε στο περιθώριο, διότι βρισκόταν έξω από τη ρητά όρια, ζούσε στη σφαίρα της ολοκληρωτικής ιδεολογικής απονομιμοποίησης.

Και όμως! Αρκούσαν 25 χρόνια εθνομηδενισμού και καθεστωτικής μετάλλαξης των προοδευτικών δυνάμεων, μέσα στους ποικίλους εξουσιαστικούς θεσμούς, για να εκφυλιστεί εξ ολοκλήρου αυτό το αξιακό, ηθικό και συναισθηματικό κεφάλαιο. Οι άνθρωποι που το διαχειρίστηκαν, το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά και οι αντιεξουσιαστές, το ξεφτίλισαν εντελώς: το διέστρεψαν σε εθνομηδενισμό, σε μηδενισμό, σε ολοκληρωτική εγωκρατία και σε αμοραλισμό. Το συλλογικό μας ζώο σάπισε από το κεφάλι ρημάζοντας κάθε υψηλή συλλογική αξία, κάθε βαθύτερο νόημα που, με αγώνες και αίμα, έγραψε ο ελληνικός λαός καθ’ όλη τη διάρκεια του 20^ού αιώνα.

Δυστυχώς, σήμερα, μέσα στο τέλμα όπου έχουμε φτάσει, δεν ισχύουν ούτε τα βασικά, που άλλοτε καθιστούσαν την ελληνική κοινωνία ανοιχτή, δημοκρατική, φιλολαϊκή και προοδευτική – με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή με εκείνην της ανύψωσης και της καλλιέργειας των πιο υψηλών αρχών του ελληνισμού. Σήμερα, τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Και ο κόσμος, «εκπαιδευμένος» σε συνθήκες γενικευμένου αμοραλισμού και έκπτωσης κάθε αρχής και αξίας, δεν αντιλαμβάνεται, για παράδειγμα, το γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να θέσουμε στο επίκεντρο της συλλογικής μας ζωής τη βία και τον νόμο του ισχυρού – βασικό πρόταγμα της Χρυσής Αυγής. Ούτε η ανθρώπινη ζωή ή η αλληλεγγύη έχουν κάποια αξία, εδώ που φτάσαμε. Και δεν είναι μόνο η έκπτωση των ιδεών, είναι και η έκπτωση των πραγματικών, υλικών συνθηκών για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Υπ’ αυτή την έννοια, η ασχήμια της Χρυσής Αυγής αντικατοπτρίζει την ασχήμια των αδιεξόδων που κατατελματώνουν τις ζωές μας: εκφράζει τη διολίσθηση της καθημερινότητάς μας σε μια επί της ουσίας μη-ανθρώπινη κατάσταση, εξ ου και η ανύψωση της απανθρωποποίησης σε πρόταγμα, που αντιπροσωπεύουν οι μπρουτάλ φιγούρες των Κασιδιάρηδων και των Παναγιώταρων.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο εγγυάται τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη της διάχυτης αγανάκτησης που επικρατεί στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας: τον μετασχηματισμό και την καταστάλαξή της σε μίσος. Τι άλλο υπόσχεται η Χρυσή Αυγή, πέρα από τη διαμεσολάβηση της ιδεολογίας από το μίσος, και της πολιτικής από τη βία; Γι’ αυτό και πάντοτε ο εχθρός θα πρέπει να βρίσκεται εκεί που φτάνει η γροθιά τους. Είναι οι μετανάστες και όχι η μετανάστευση, είναι τα «κομμούνια» και όχι ο κοινός, σε δεξιούς και αριστερούς, νεοφιλελεύθερους και αντικαπιταλιστές, εθνομηδενισμός.

Τι εγγυάται, όμως, αυτή η εξέλιξη; Τι θα γίνει, ας πούμε, στα κέντρα των πόλεων, όταν το, καταλυμένο προ πολλού και ανίκανο να προστατέψει τις λαϊκές τάξεις, κράτος δικαίου υποκατασταθεί εκτεταμένα από τις δυνάμεις του μίσους; Η βία θα γίνει ο μοναδικός τρόπος διευθέτησης των συλλογικών μας αναγκών, σε ένα τοπίο δίχως μέλλον.

Διότι είναι εξίσου σημαντικό ότι δεν υφίσταται καμία πρόταση διακυβέρνησης από τη σκοπιά του νέου ναζισμού. Μόνο μια υπόσχεση ότι η επικράτηση των πρακτικών της βίας στην καθημερινότητά μας θα αποκαταστήσει την τάξη και την ασφάλεια – και όλα αυτά στο όνομα μιας αντίληψης για την τάξη, σε χημικά καθαρή μορφή: ένας ολοκληρωτισμός που κινητοποιείται για να καταστείλει τους πολλαπλούς εσωτερικούς εχθρούς στη λογική της συλλογικής ευθύνης. Ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα το κοινωνικό σκηνικό που υπόσχεται η Χρυσή Αυγή, όχι για να αποφύγουμε τη φτώχεια και την ολοκληρωτική χρεοκοπία, αλλά για να την διαχειριστούμε. Γι’ αυτό και η πολιτική της ταιριάζει στη χρεοκοπία, το όνειρό της είναι να προκληθεί στη χειρότερη μορφή της, ώστε, τότε, να αποπειραθεί να υποκαταστήσει, σε μεγάλη κλίμακα, την εκφυλισμένη δημοκρατική αρχή με τη δική της.

Παραδόξως, σε αυτό το σημείο, υφίσταται μια εκλεκτική συγγένεια με το άλλο άκρο του φάσματος, με τον αντιεξουσιαστικό εθνομηδενισμό, ο οποίος ήταν εκείνος που πρώτος γύρευε ν’ αναδείξει πάνω απ’ όλα το «ταξικό μίσος». Τώρα, έντρομος, ανακαλύπτει ότι η πολιτική έκφραση του μίσους, που κυριαρχεί μεταξύ των πιο φτωχών και απελπισμένων, κάθε άλλο παρά τους δικούς τους καρπούς έχει δρέψει. Αυτό, ωστόσο, ανήκει σε μια άλλη πολύ ευρύτερη συζήτηση που θα πρέπει να διεξαχθεί άμεσα και διεξοδικά: στην ευρύτερη αλληλεπίδραση που υφίσταται μεταξύ του ακραίου εθνομηδενισμού και του νέου ναζισμού της Χρυσής Αυγής, στην έμμεση αλληλοτροφοδοτική δυναμική που ανέπτυξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, κατά τα οποία βρίσκονταν σε κάθετη σύγκρουση. Αυτή η παράδοξη σχέση θεμελιώθηκε πάνω σε κοινά γνωρίσματα των δύο χώρων, τη λατρεία του εμφυλίου, τη μισαλλοδοξία, την έμφαση προς τον ολοκληρωτικό πόλεμο και τη βαθιά απέχθεια –όχι μόνο προς τους δημοκρατικούς θεσμούς αυτούς καθ’ αυτούς, που, εξάλλου, έπνεαν σάπιοι τα λοίσθια κατά την ύστερη μεταπολίτευση– αλλά απέναντι σε αυτή καθεαυτή τη δημοκρατική αρχή.

Υπ’ αυτή την έννοια –της υποστροφής σε μια κατάσταση καθολικού εμφυλίου– η Χρυσή Αυγή αντιπροσωπεύει μια μεγάλη απειλή για την ελληνική κοινωνία, σήμερα. Μια απειλή την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα – και, προφανώς, το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο εθνομηδενισμός που τροφοδοτεί το φαινόμενο και δρα συμπληρωματικά ως προς αυτό.

Αντίθετα, ο αγώνας ενάντια στους νέους Έλληνες ναζί ή θα είναι πατριωτικός ή δεν θα υπάρξει.

Και θα είναι πατριωτικός με δύο τρόπους.

   Πρώτον, θα κατανοεί τον ιδιαίτερο, εθνικό χαρακτήρα του ελληνικού αδιεξόδου και θα απαντάει αποφασιστικά σε αυτό, αφαιρώντας το χαλί κάτω από τα πόδια της Χρυσής Αυγής. Δηλαδή, να απαντήσουμε επί της ουσίας σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, η τουρκική απειλή, η τεράστια προδοσία που διαπράττουν ελλαδικές και κυπριακές ελίτ πάνω στο Κυπριακό, να διαμορφώσουμε μια νέα εθνική στρατηγική αξιοπρέπειας για τη χειραφέτησή μας από τους δυτικούς μας πάτρωνες.

   Δεύτερον, και εξίσου καθοριστικό, θα πρέπει να υπάρξει μια πνευματική και παιδευτική αναγέννηση. Να ξαναστήσουμε στα πόδια του το ελληνικό φαντασιακό, γιατί σήμερα κάθε αξία έχει καταρρεύσει, και όλα φαίνονται να επιτρέπονται: Η κατάρρευση της ελληνικής παιδείας, και η ισοπέδωση του ελληνικού πολιτισμού έχει κατεδαφίσει κάθε ηθικό και αξιακό φραγμό εντός της κοινωνίας. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που μας κάνει να μην μπορούμε, σήμερα, να αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή μόνο με καταγγελίες για τον ναζιστικό της χαρακτήρα, την ανοιχτή οικειοποίηση της δικτατορίας κ.ο.κ. Γιατί αυτά είναι ψιλά γράμματα, που χάνονται στον χυλό της αμάθειας και της αποπολιτικοποίησης, που έχτισαν από κοινού τηλεοράσεις και εθνομηδενισμός κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Σε αυτόν τον χυλό επωάζονται όλα τα πνευματικά υποπροϊόντα, που στρώνουν τον δρόμο στη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής, και αυτόν τον χυλό θα πρέπει ακριβώς να καταπολεμήσουμε.

Υστερόγραφο: Όποιος «πέφτει από τα σύννεφα», μπροστά στη γοργή και ταχεία ανάδειξη της Χρυσής Αυγής στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, δεν θα πρέπει να ξεχνάει ότι, σήμερα, η Χρυσή Αυγή, πατάει σε στοιχεία που δρούσαν συγκαλυμμένα κατά την εποχή της μεταπολίτευσης. Ο αυριανισμός συσπείρωνε γύρω του πολλά τέτοια στοιχεία, καθώς είχε κατ’ εξοχήν ολοκληρωτικό χαρακτήρα και επώαζε στο εσωτερικό του φασιστικές αντιλήψεις. Η μεταστροφή ενός μεγάλου όγκου του αυριανισμού προς τη Χρυσή Αυγή, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι μετακινήσεις από το ΠΑΣΟΚ προς αυτήν, ιδιαίτερα στις λαϊκότερες και φτωχότερες συνοικίες, σηματοδοτεί όντως μεγάλη πολιτική μεταστροφή, που τελέστηκε μπροστά στο σοκ απώλειας της έστω και σχετικής ευημερίας των προηγούμενων δεκαετιών. Ωστόσο, η μετατόπιση ήταν κυρίως πολιτική και όχι ιδεολογική, καθώς ο κανιβαλικός εκπασοκισμός είχε ήδη επωάσει στο εσωτερικό του το «αυγό του φιδιού». Και κάτι τέτοιο δεν μπορούμε να το λαμβάνουμε υπόψη μόνον σε ό,τι αφορά αποκλειστικά τους ψηφοφόρους ή τους υποστηρικτές του κόμματος. Θα πρέπει να το κατανοήσουμε και γενικότερα, στο επίπεδο της ιδεολογικής ηγεμονίας, δηλαδή στο πώς εκπαίδευσε ο εκπασοκισμός μια ολόκληρη κοινωνία, σε στάσεις και συμπεριφορές που σήμερα στρώνουν τον δρόμο για την άνοδο της Χ.Α.