Λιαντίνης: ΔΕΝ είναι παράδειγμα να το δείχνουμε στα παιδιά μας ο «χρυσός αιώνας» του Περικλή

"Το τέταρτο σημείο της άγνοιας και της πλάνης στη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών είναι η λάθος εικόνα που έστησαν μέσα μας οι δάσκαλοι ότι η ψηλότερη τάχα κορυφή της κλασικής Ελλάδας είναι ο Περικλής και ο «χρυσός αιώνας» του.
Η εκδοχή αυτή στην αξιολόγηση γενικά της ιστορίας της αρχαίας Ελλάδας έχει γίνει κύρια θέση. Και βέβαια ανταποκρίνεται σε μία μορφή της αλήθειας.
Δεν είναι όμως η ουσιαστική της μορφή, που πηγάζει από τη μονιμότητα και χύνεται στη διάρκεια των πραγμάτων και των δράσεων. Δεν είναι δηλαδή η αλήθεια, που προορίζεται να δείχνει το «εσαεί» όπως θα ‘λεγε ο Θουκυδίδης.

Η θέση ότι ο αιώνας του Περικλή, 460-430 π.Χ. είναι η κορυφή της κλασικής Ελλάδας εκφράζει την προφάνεια και την επιπολή. Και η αλήθεια της δεν ημπορεί παρά να είναι η προφανής και η επιπόλαιη.
Γιατί η αλήθεια που φαίνεται δεν είναι κατά κανόνα και η αλήθεια που είναι. Κι εδώ μιλάμε για την πρώτη. Μιλάμε για την αλήθεια που την υπαγορεύουν τα θεατά και τα δρώμενα. Η αίσθηση του κατευθείαν και η αντίληψη του άμεσου.

Θα μπορούσε κανείς στη γλώσσα της φυσικής να το ειπεί ως εξής: η εκδοχή ότι η εποχή του Περικλή συμπίπτει με την ύπατη στιγμή της ελληνικής ώρας είναι η στατική θέση του τρισδιάστατου, όπου το χώρο τον ορίζουν τα σημεία. Δεν είναι η δυναμική θέση του τετραδιάστατου, όπου το χώρο τον ορίζουν τα γεγονότα.
Αυτό σημαίνει πως η αλήθεια για το χρυσό αιώνα του Περικλή έρχεται από τη νευτώνεια παράσταση της φυσικής, που δεν ακυρώνεται βέβαια ποτές, αλλά κάπου όμως ξεπερνιέται. Σε αντίθεση με τη σχετικιστική παράσταση της φυσικής, που μέσα στην περατότητά της είναι άπειρη.

Ακόμη πιο απλά, που θα ειπεί πιο σίγουρα: η θέση ότι η εποχή του Περικλή είναι ο κόρυμβος της κλασικής Ελλάδας αφήνει έξω την παράμετρο του χρόνου, που είναι η ανάποδη όψη του χώρου. Η θέση αυτή, δηλαδή, δεν αντικρύζει το ιστορικό προτσές μέσα στην ενιαία διάσταση του χωροχρόνου, αλλά ξεχωρίζει το χώρο από το χρόνο.
Η νευτώνεια θέση βλέπει τον Περικλή στατικά. Τον θεωρεί, για παράδειγμα, την ώρα που χτίζει την Ακρόπολη, και εκεί τον απομονώνει. Δεν τον βλέπει δυναμικά. Δεν τον βλέπει σε συνάρτηση, για παράδειγμα, με ό,τι προηγήθηκε και με ό,τι ακολούθησε. Γιατί τότε θά ’βλεπε έναν Περικλή που κληρονόμησε από τους προγόνους τη δόξα και τη λάμψη των Μηδικών, και κληροδότησε στους απογόνους το όνειδος και τη συφορά του πελοποννησιακού πολέμου.

Σε πρώτη λοιπόν φάση και σε πρώτη οπτική αποδέχεται κανείς την κατανόηση ότι στην εποχή του Περικλή η ιστορία της Ελλάδας άγγιξε το θριαμβικό της άκρο.
Γιατί εκείνη την ώρα τις πράξεις των ελλήνων τις μαστιγώνει το οργιαστικό ρίγος της δύναμης και της δημιουργίας. Και τα έργα τους τα λούζει η ωκεάνεια αίσθηση της κυριαρχίας και της κατάφασης. Μία γενετήσια σύμπληξη άπειρης μάζας και άπειρης ενέργειας λύνει ολόκληρο το παρελθόν, αλλά δεν ημπορεί να δέσει το μέλλον του ανθρώπου.
Και πράγματι, στην εποχή του Περικλή έχουμε χτίστες και τεχνίτες πολλούς. Και θα δώσουν κρότους και ήχους που δεν ξανακούστηκαν.

Στο στοχασμό έχουμε τον πρώιμο Σωκράτη. Ενώ βαδίζει, μπροστά του βυθίζουνται αγαλινά προς το λυκόφως οι τελευταίοι μεγάλοι προσωκρατικοί. Ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Εμπεδοκλής, ο Λεύκιππος, ο Αναξαγόρας, ο Πίνδαρος.

Στην τραγωδία έχουμε το μέγα μεσημέρι του Σοφοκλή. Ο τραγικός των Οιδιπόδων κατευοδώνει τον πρεσβύτη Αισχύλο, την ώρα που καλωσορίζει το θαλασσοπλήγα Ευριπίδη.

Στην ιατρική έχουμε την τιμημένη ανάρρηση του Ιπποκράτη, που έζεψε τη θεραπευτική με τη φιλοσοφία στο έκκεντρο σημείο της σωματικής και της πνευματικής δίαιτας. Τι σημαίνει φιλοσοφική ιατρική το καταλαβαίνουμε για καλά σήμερα, καθώς βλέπουμε καθαρά ότι η αιτία που προκαλεί στους ανθρώπους τον καρκίνο είναι ο τρόπος που ζούμε. Το αφύσικο της κατοικίας δηλαδή, το αφύσικο της εργασίας, το αφύσικο της αναπνοής, το αφύσικο της κίνησης, το αφύσικο της αγωγής, το αφύσικο της ψυχαγωγίας. Ο Ιπποκράτης με τη φιλοσοφική ιατρική του σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρος από το Λεύκιππο με την ατομική φυσική του.

Στη γλυπτική έχουμε τα μαστοράτα του Πολύκλειτου, του Μύρωνα, του Φειδία. Τα λιθουργεία αυτών των μαστόρων είναι επί γης τα τελεστήρια του ρυθμού και της αρμονίας, που τις συστοιχίες τους στον ουρανό θα τις έβλεπε κανείς στους εύστολους αστερισμούς του Ωρίωνα του Ηνίοχου, του Μεγάλου Κύνα.

Στην αρχιτεκτονική έχουμε την Ολυμπία της Ήλιδας και την Ακρόπολη της Αττικής. Δύο ιερά της φύσης.

Στην πολιτική έχουμε τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών. Ωστόσο, είναι μια πολιτική επιστήμη που θέλει να αντικρύζει τον άνθρωπο σαν ευφροσύνη του σήμερα, και σαν αγνόηση του αύριο. Γιατί λίγο ακόμη και η πολιτική του Περικλή θα ξεδιπλώσει τους πανάθλιους Κλέωνες, τους αρριβίστες Αλκιβιάδες, τους αναξιόπαθους Νικίες.

Μ' ένα λόγο η εποχή του Περικλή είναι μεγάλη, γιατί ’ναι η ώρα που ανθίζει το ρόδο. Ο ήλιος στυλώνεται στο μεσούρανο, και η μέρα γίνεται έκρηξη. Τώρα ο άντρας, στα σαράντα πέντε του χρόνια, τοιμάζεται να φορέσει το στέμμα του βασιλιά.
Από την άποψη αυτή η εποχή του Περικλή είναι ο χρυσός αιώνας της Ελλάδας. Και θά ’χε όλο το δίκαιο η παιδεία μας να τον προβάλλει στους νέους παράδειγμα της πρέπουσας αγωγής. Εάν δεν είχε λησμονήσει το ουσιώδες.

Λησμόνησε, δηλαδή, ότι το ρόδο που άνοιξε θα μαραθεί, και ο καρπός που έγινε θα πέσει. Ότι σαν έφθασε να μεσουρανήσει ο ήλιος, γρήγορα θα πάρει την κατρακύλα κατά τη σπηλιά της νύχτας. Και τον Ιούλιο Καίσαρα την ώρα που ήταν να του φορέσουν το στέμμα στο κεφάλι, τον σφάξανε είκοσι τρεις μαχαιροφόροι.

Όλα αυτά για την αγωγή σημαίνουν ένα. Ότι προτείνοντας πρότυπο στους μαθητές τον αιώνα του Περικλή, ανατρέφουμε τους νέους μας με το φύραμα της γεροντικής. Για να μορφώσουμε τη ζωή που ξεκινά, λαβαίνουμε κανόνα τη ζωή που φεύγει. Στην απειλή του μαρασμού εμπιστευόμαστε το λίκνο του σφρίγους.
Τώρα μπορεί να δείξει κανείς από μέσα, γιατί η εποχή του Περικλή δεν είναι ο αιώνας του χρυσού ή του αργύρου, σύμφωνα με τη γνωστή κλίμακα εκφυλισμού των γενεών, αλλά είναι ο αιώνας του χαλκού και του σιδήρου. Είναι, δηλαδή, η εποχή της σοβούσας παρακμής και της προχωρημένης αποσύνθεσης.

Αμέσως μετά τη νίκη στις Πλαταιές η ψυχολογία του πολίτη της Αθήνας, και της άλλης Ελλάδας, άλλαξε.
Ένα βαρομετρικό υψηλής αγερωχίας που ανεβαίνει στον κομπασμό, και ένας άνεμος οίησης που ξαμολιέται μ’ όλους τους συριγμούς του θράσους, πήραν τη θέση του σεμνού και του μετρημένου, του ακοίμητου, και του ελαφρά μελαγχολικού έλληνα της εποχής των Μηδικών. Μ' ένα λόγο έγινε αυτό που πάντα γίνεται, όταν η επιτυχία σπάζει τα φρένα του νου. Οι έλληνες, και κυρία οι αθηναίοι, «καβάλησαν καλάμι».

Στον καιρό τους το «καβάλησαν καλάμι» ο Αισχύλος το δίδασκε πρωΐ και απόγευμα στα θέατρα με τη δική τους γλώσσα: προσέχετε την ύβρη, τους έλεγε. Δεν υπάρχει χολερότερη χολέρα στον άνθρωπο. Κι όταν η ύβρη ανθίσει, τότε θα θρέψει το στάχυ της τύφλας. Και ύστερα θα θερίσετε τις θημωνιές του μεγάλου θρήνου.
Ο πικρός Αισχύλος ειδοποιεί τους συμπολίτες του, σα να βλέπει ολοκάθαρη μπροστά του τη συφορά της αθηναϊκής στρατιάς στη Σικελία ύστερα από εξήντα χρόνια.

Ο γκρεμισμός των αθηναίων στην ύβρη φαίνεται χαρακτηριστικά από τρία πατήματά τους σε σάπιο σανίδι.
Το ένα είναι η ιμπεριαλιστική τους τροπή που αρχίζει πολύ ενωρίς. Την επαύριο κιόλας των Μηδικών ο Θεμιστοκλής θα εξαπατήσει τους δωριείς, και θα χτίσει κρυφά τα Μακρά Τείχη.
Ανόητοι, λέει στους αθηναίους του Θεμιστοκλή ήδη και του Κίμωνα ο Πλάτων. Χωρίς μυαλό και χωρίς δίκαιο γιομίσατε την πόλη με κάστρα και με πολεμικά λιμάνια. Με τειχιά και πλοία, και φόρους και εισφορές για τον πόλεμο. Και με πολλή άλλη τέτοια ασυλλογισιά.

Το άλλο είναι η ανεπαίσθητη κατολίσθηση του αθηναίου πολίτη από την τάξη του σύμμαχου στην ατιμία του καταχτητή των ελλήνων. Είναι εκείνο που η ιστορία το λέει μεταβολή της αθηναϊκής Συμμαχίας σε αθηναϊκή Ηγεμονία.
Από τη στιγμή που οι αθηναίοι βλέπουν στους έλληνες των νησιών και των παραλίων ό,τι έβλεπε ο πέρσης βασιλιάς στους έλληνες της Ιωνίας, το έγκλημα πια έχει συντελεστεί. Η λαμπρή δημοκρατία του Κλεισθένη και του Σόλωνα είναι νεκρή. Και η πόλη του Περικλή έχει σημαδευτεί με το σημάδι του Κάιν.

Το τρίτο και πικρότερο είναι η συμπεριφορά των αθηναίων στους μηλίους, όπως την εκθέτει ο Θουκυδίδης στο πέμπτο βιβλίο της ιστορίας του. 
Είτε σας αρέσει είτε όχι, λένε οι αθηναίοι πρέσβεις στους κατοίκους της Μήλου, και στον πόλεμο θα κατέβετε και στο πλευρό μας θα σταθείτε. Εμείς σας προστάζουμε. Γιατί ’μαστε οι δυνατοί και σεις οι αδύνατοι. Και στέκεται υπέρτατος νόμος που ορίζει οι δυνατοί να κάνουν και οι αδύνατοι να παθαίνουν. Θα σκύψετε, λοιπόν, το κεφάλι, θα πάθετε ό,τι δε θέλετε, και στο τέλος θα πείτε και «σπολλάτη».

«Οἱ προύχοντες πράσσουσι και οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν». Αυτή είναι η δίκοπη φράση του Θουκυδίδη, που μετριέται στις πέντε δέκα σκληρότερες προτάσεις που άρθρωσε η γλώσσα των ανθρώπων. Σκληρή και από την άποψη της αδικίας, και από την άποψη της πραγματικότητας.
Βέβαια γνωρίζουμε ότι οι μήλιοι δεν έστερξαν να υποταχθούν στη βούληση των αθηναίων. Στον άδικο πόλεμο εζήτησαν τη δίκαιη ουδετερότητα. Οι αθηναίοι πολιόρκησαν το νησί, κυρίεψαν την πόλη, σφάξανε τους άντρες, σκλάβωσαν τις γυναίκες, και τη γη τους την παίξανε στο ζάρι.

Η σφαγή της Μήλου, κατά την προσωπική μου εκτίμηση είναι η αποκορύφωση της κατάπτωσης της περίκλειας δημοκρατίας. Ο Περικλής βέβαια τώρα, 429π, έχει πεθάνει. Όλα όμως όσα γίνουνται είναι παιδιά του.
Από την άποψη της υπέρβασης και της ύβρης ο αδικημός των μηλίων από τους αθηναίους είναι όμοιος με τον αδικημό του Ξέρξη να μαστιγώσει τον Ελλήσποντο, και να ρίξει τις χειροπέδες στα νερά.
Και όπως ο Ξέρξης τιμωρήθηκε σε κάποια άλλα νερά, στη Σαλαμίνα, έτσι που τα ουαί του να φτάσουν ως τη μακρινή Ασία, όμοια και οι αθηναίοι τιμωρήθηκαν σε κάποιο άλλο νησί, στη Σικελία. Τρεις μέρες έκαμαν, και τ’ αυτιά τους δεν ήθελαν να πιστέψουν τη συφορά που τους βρήκε.

Κρατώ τη θέση, και όσο με τα χρόνια τη βασανίζω τόσο πιο στέρεη γίνεται, ότι δεν υπάρχει πιο συγκλονιστική στιγμή σε ολόκληρη την ελληνική ιστορία, από την άποψη του φιλοσοφικού βάθους και της παιδαγωγικής πυκνότητας, όσο η καταστροφή της αθηναϊκής στρατιάς στις Συρακούσες. Ο μονοήμερος χαμός στη στεριά και στη θάλασσα, η σφαγή των στρατιωτών στα ποτάμια Κακύπαρι και Ασσίναρο, ο κλεισμός των αιχμαλώτων στα φοβερά λατομεία.
Εκείνες οι «λιθοτομίες» θα μένουν το αρχέτυπο για όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όλα τα αρχιπέλαγα Γκουλάκ, για όλες τις Γιεζοφτσίνες. Και τα Γεντι-Κουλέ, και τα Επταπύργια.

Εάν λοιπόν η εποχή του Περικλή θεωρηθεί από τούτη την αθέατη όψη της νοσούσας δημοκρατίας και της μιλιταριστικής τροπής, τότε θα φανερωθεί ότι το πολιτικό ήθος και ο πολιτικός λόγος του ανθρώπου της δεν προσφέρεται παράδειγμα να το προτείνουμε στα παιδιά μας. Αντίθετα, είναι το παράδειγμα να τα αποτρέπει από το κακό και το λάθος.
Παράδειγμα να το δείχνουμε στα παιδιά μας είναι η δημοκρατία του Σόλωνα.

Τώρα, που θα μιλήσω για τη δημοκρατία του Σόλωνα, περιγράφω το πώς είδαν την παρουσία τους μέσα στη φύση και τη ζωή τους μέσα στην κοινότητα οι πολίτες της Αθήνας από το θάνατο του Σόλωνα, 560π, ως την επαύριο της νίκης των Πλαταιών, 479π.

Αυτές οι δυόμισυ γενεές ανθρώπων, στην ιστορία της Αθήνας στην ιστορία της Ελλάδας στην ιστορία της Ευρώπης και στην ιστορία του ανθρώπου καθόλου, είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του ο πολιτικός άνθρωπος, ο homo politicus, σήκωσε το κεφάλι του μετάρσιο και έπληξε τα άστρα".

(τέλος α' μέρους)

Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".

keritisriver: Οι «Σπορίτες» από Χανιά αντιστέκονται στα μεταλλαγ...

keritisriver: Οι «Σπορίτες» από Χανιά αντιστέκονται στα μεταλλαγ...: Χανιά.  Μακριά από τη γεωργία των συμβολαίων και των επιδοτήσεων, στο περιθώριο της αγοράς, και ασυγκίνητοι από την προοπτική μιας «κε...

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ

Όταν ακούς "τάξη", ανθρώπινο κρέας μυρίζει! (Ελύτης)

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΡΤ,Η ΔΩΡΕΑ 340 ΕΚΑΤΟΜ. ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ

Αναμενόμενη η άγρια εισβολή σήμερα τα χαράματα στην ΕΡΤ μετά το μαύρο από καιρό τώρα  στην λειτουργία της.
Πάει πακέτο με την παραίτηση του δημοσίου από τις οφειλές άνω των 340 εκατομμυρίων ευρώ των "εθνικών νταβατζήδων"- καναλαρχών.
Πάει πακέτο με την πανάθλια πρόσφατη ψήφιση, από 154 πορωμένους βουλευτές, της δωρεάν νομιμοποίησης των παράνομων συχνοτήτων με τις οποίες, προς δόξαν του επιλεκτικά εφαρμοζόμενου "νόμου και της τάξης", λειτουργούσαν, χωρίς να πληρώσουν καν ενοίκια, από το 1990 τα ιδιωτικά κανάλια της διαπλοκής και της μαζικής πλύσης εγκεφάλων, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις...
Πάει πακέτο με την πρωτοφανή για οποιοδήποτε, όπου γης,τυπικά έστω μη φασιστικό καθεστώς, την κατ΄απαίτηση (την αποκάλυψε ο Ρουπακιώτης) ισχυρών εξουσιαστικών ξένων κέντρων, φασιστική ενέργεια φυλάκισης αρχηγού αντίπαλου κόμματος και βουλευτών πριν αποδειχθεί ενοχή! 
Κόμματος και ατόμων σαφέστατα ιδεολογικά αντίθετων και με εμάς. 
Απαιτούμε παραδειγματική τιμωρία για κάθε συνεργία σε έγκλημα, αποδεικνυόμενη όμως με δίκαιη δίκη και όχι με αποπροσανατολιστικές, στημένες από τη μνημονιακή συμμορία υστερικές "τηλεδίκες" βρώμικων  σκοπιμοτήτων.
Αυτό όμως επουδενί δεν δικαιολογεί κατάργηση βασικότατων δημοκρατικών κανόνων. 
Μόνο όποιοι θέλουν να εθελοτυφλούν δε βλέπουν πως αυτό ήταν σαφέστατη προαγγελία,συνιστά απόπειρα κοινωνικού εθισμού σε  ακόμα χειρότερη μεταχείριση κάθε πολιτικής δύναμης ή ατόμου που θα θεωρείται κίνδυνος για το σύστημα σε κρίσιμες καταστάσεις...
 Δυστυχώς ελάχιστοι δημοκράτες και αριστεροί αντέδρασαν σε αυτόν τον δήθεν αντιφασιστικό φασισμό και υστερία κυβέρνησης, πανάθλιων ΜΜΕ και ελεεινών συστημικών δημοσιογράφων της συμφοράς. 
Πάει πακέτο με το μεθοδικά καλλιεργούμενο από συστημικά κέντρα και δήθεν αντισυστημικά κάθε είδους φερέφωνά του, κλίμα εξαιρετικά επικίνδυνης για το λαό μας αποπροσανατολιστικής πόλωσης μεταξύ του κατά Βενιζέλον "συνταγματικού-δημοκρατικού τόξου"(που έχει κάνει κουρελόχαρτο το Σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατίας...)  και του "αντισυνταγματικού-αντιδημοκρατικού τόξου"...

Κλίμα εκφυλιστικό της πραγματικής, της κρίσιμης για την ύπαρξη του λαού και της πατρίδας μας αντίθεσης: 

Των  κάθε είδους αντιμνημονιακών δημοκρατικών πατριωτικών λαϊκών δυνάμεων  που είναι επιτακτικά αναγκαίο να ενωθούν πέρα από ιδεοληψίες και κομματικά μαντριά, 
εναντίον των μνημονιακών κυβερνητικών δωσιλόγων, της μαφίας τραπεζών,πολυεθνικών εταιρειών, τρόικας και της υπέρ των ισχυρότερων χωρών και κοινωνικών ομάδων,εξοντωτικής για την ανάπτυξη της χώρας μας, πολιτικής της ΕΕ.  
  
 Όσο αργεί να συγκροτηθεί η παραπάνω αντιμνημονιακή εθνικοανεξαρτησιακή πλατιά,πλειοψηφική λαϊκή ενότητα, θα έρχονται ακόμα χειρότερα, παντοειδή αντιλαϊκά και αντισυνταγματικά πραξικοπήματα, λαϊκή εξαθλίωση, ξεπουλήματα λαού και  πατρίδας.
Σύντομα θ΄αρχίσουν ύπουλες  διώξεις πραγματικά αντιμνημονιακών και αντισυστημικών δυνάμεων και προσώπων...

Καθένας και καθεμιά, άτομο,συλλογικότητα,πολιτική δύναμη, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, διαλέγει έμπρακτα σήμερα πού θα στοιχηθεί: 
Με το επιτακτικά αναγκαίο παραπάνω αντιμνημονιακό εθνικοανεξαρτησιακό λαϊκό μέτωπο ή με τις δυνάμεις των μνημονίων,των πριν από αυτά υπεύθυνων για τις πολιτικές που οδήγησαν σε αυτά, της εξάρτησης, της λαϊκής εξαθλίωσης και του ξεπουλήμτος της Ελλάδας; 
Όσοι, έχοντας αντιμνημονιακές διαθέσεις επιμένουν σε ιδεοληψίες ή κομματικά μαντριά που πάνω από αυτή την λαϊκή ενότητα,πάνω από την κρίσιμη ανάγκη ο λαός μας να αποφασίσει ο ίδιος για την οικονομική, νομισματική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική της πατρίδας του, αρνούνται αυτή την ενότητα ή βάζουν ως ταμπού και όριο "αντιμνημονιακής πολιτικής" τους εκβιασμούς, τις αποφάσεις μιας ελεγχόμενης απόλυτα από τους εμπόρους των λαών ευρωζώνης και της ΕΕ, όσοι δίνουν συνεχώς διαβεβαιώσεις πως θέλουν πάσει θυσία παραμονή στο ευρώ και στην ΕΕ, οδηγούν τον ελληνικό λαό σε νέες, αυτοκτονικές αυταπάτες. 
Απλά, εξαπατούν συνειδητά, αδίστακτα τον ελληνικό λαό ποντάροντας στις φοβίες που του καλλιέργησαν και καλλιεργούν ο Γιωργάκης,ο Παπακωσταντίνου, ο Σαμαράς, η ΕΕ, οι τοκογλύφοι, τα ΜΜΕ των εθνικών νταβατζήδων,το ΠΑΣΟΚ,η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ της Ρεπούση...

ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΥΔΟΚΙΜΟΥΝ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΑΛΛΗΛΟΦΑΓΩΜΑΤΟΣ:

1.Αλλοίμονο αν δεν αντιληφθούν τι ανέμους σπέρνουν, τι θύελλες θα θερίσουν, όσοι ανεγκέφαλοι ουρλιάζουν χωρίς να σκέφτονται, εμφυλιοπολεμικά συνθήματα τύπου "θάνατος στους...χ,ψ,ω..." 

(Άλλοι στους κομμουνιστές, άλλοι στους φασίστες, άλλοι στους όντως δωσίλογους κυβερνώντες,κλπ) 
 Οι κακές ιδέες και πολιτικές, καταπολεμούνται με καλές ιδέες και πολιτικές μαζικής συνειδητοποίησης και δράσεων. ΠΟΤΕ με δολοφονίες είτε (τι ...αντεξουσιαστικό!) με ποινικοποίηση από το ...αστικό κράτος, των σημερινών μάλιστα δωσιλόγων!!!... ακόμα και της πιο αντιπαθούς σε εμάς ή σε άλλους ιδεολογίας και πολιτικής! 

Είναι γνωστή η σοφή ρήση πως οι ιδέες μοιάζουν με τα καρφιά: όσο περισσότερο τις βαράς τόσο βαθύτερα μπήγονται... Όχι μόνο οι καλές, αλλά και οι κακές ιδέες φυσικά. 
Το "σκεπάρνι" που μπορεί να τις ξεκαρφώσει είναι μόνο η πειστική, με κατανοητά και σωστά ορθολογικά επιχειρήματα αντιπαράθεση.

2.Όλοι κατανοούμε πολύ καλά πως η Χ.Α. δεν θα είχε ξεπεράσει το επί σειρά ετών 0,5-1,5% των ψηφοφόρων που είχε αν δεν είχαν υπάρξει τα εθνικά και κοινωνικά εξοντωτικά μνημόνια! 

Άρα μόνο ένας βλάκας δεν κατανοεί πως (με το ίδιο ή άλλο όνομα) θα συνεχίσει η Χ.Α. να έχει την ίδια ή και πολύ παραπάνω απήχηση όσο υπάρχει αυτή η εξοντωτική πολιτική και όσο επίσης η αριστερά εμφανίζεται επιρρεπής σε εθνοαποδομητικές πολιτικές ή ένα μεγάλο μέρος της, αντί να κάνει σημαία της έναν λαϊκό πατριωτισμό και τη συγκρότηση νέου ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, όπως του ΕΑΜ, ξινίζει τα μούτρα της όταν ακούει για πατρίδα...

Αντιλήψεις τύπου Χ.Α. θα πάψουν να ευδοκιμούν μόνο με μια τέτοια πολιτική σήμερα, μόνο με απαλλαγή από πολιτικές εθνικού εξευτελισμού και λαϊκής εξαθλίωσης.

ΜΙΑ "ΑΓΝΩΣΤΗ" ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΤΥΧΗ: Το "ΟΧΙ" που είπε το 1937 ο δικτάτορας Μεταξάς στους δανειστές και δεν τολμούν να το πουν οι "δημοκράτες"!..

Σημ. Αντίλογου: 
Είναι πασίγνωστη η αυθεντικά  δημοκρατική και μάλιστα αντικαπιταλιστική, ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση του "Αντίλογου", πιο συγκεκριμένα, του υπεύθυνου διαχείρισής του. Αυτό κάθε άλλο παρά εμποδίζει,επιβάλλει τουναντίον, την παράθεση αληθινών αλλά αποσιωπούμενων πολιτικών ενεργειών και μέτρων προερχομένων από ιδεολογικοπολιτικά αντίπαλα πρόσωπα ή πολιτικούς φορείς. "Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική" διακήρυξε ο Λένιν. (Άλλο πώς την διαχειρίστηκαν οι επίγονοί του...) Ο δε Ρήγας Φεραίος μας παράγγειλε: " Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθινόν". Καθόλου αυτονόητο δυστυχώς το εξαιρετικά αναγκαίο για χάραξη σωστής εθνικής/λαϊκής πορείας, διαρκώς καταστρατηγούμενο από όλους τους εξουσιαστές (και όχι μόνο...) παράγγελμά του.
Τολμούμε λοιπόν, παρά την ριζική αντίθεσή μας στην δικτατορία Μεταξά(που την επέβαλαν ουσιαστικά, τα 2 μεγάλα "δημοκρατικά'"κόμματα-πρόγονοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ)  να παραθέσουμε τα παρακάτω άγνωστα σε μη ιστορικούς στοιχεία για σύγκριση και εξαγωγή συμπερασμάτων ως προς το τι μπορεί μια πραγματικά δημοκρατική εξουσία να πράξει, όταν ακόμα και μια δικτατορία τόλμησε μερικά αδιανόητα για δωσίλογους που παριστάνουν τους δημοκράτες ενώ ασκούν με (εντελώς διάτρητο πια) κοινοβουλευτικό μανδύα στυγνή τραπεζιτοχρηματιστηριακή δικτατορία υπέρ των ξένων και ντόπιων δισεκατομμυριούχων,ληστοδανειστών και πολυεθνικών...

Ο Ι.Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός στις 29 Απριλίου του 1936. Αρχικά εντελώς νόμιμα, μέσα από την ίδια τη Βουλή (τον ψήφισε και η βενιζελική παράταξη...)  η οποία του έδωσε μάλιστα πρωτοφανή πλειοψηφία 241 ψήφων, επικυρώνοντας τον διορισμό του ως πρωθυπουργού από τον βασιλέα Γεώργιο Β’ μετά τον ξαφνικό θάνατο του πρωθυπουργού Δεμερτζή.

Τον Απρίλιο του 1932  η Ελλάδα είχε κηρύξει ανεξέλεγκτη πτώχευση με την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Μαρή, για να περιδινηθεί έκτοτε στην εναλλαγή σειράς κυβερνήσεων, που, τελικά, δεν κατάφεραν να βρουν βιώσιμη λύση στο ζήτημα του χρέους.

Το 1932 το συνάλλαγμα από τις εξαγωγές της χώρας πήγαινε σε ποσοστό 81% για την εξυπηρέτηση του χρέους, τη στιγμή που στη Βουλγαρία το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 16% και στην Ουγγαρία, όπου ήταν και το μεγαλύτερο όλων των άλλων χωρών πλην της Ελλάδας, στο 48%.

Δυο εβδομάδες μετά την κήρυξη της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, στις 20 Αυγούστου 1936, ο Μεταξάς επιβάλλει να καταβάλει η χώρα τα εξουθενωτικά ποσά 40% για το έτος '35-'36 και το 40% για το έτος '36-'37.

Ανακοίνωσε τη συμφωνία στον βασιλιά Γεώργιο, παρόντος του βασιλιά της Αγγλίας ΕδουάρδουH'.

Λίγους μήνες αργότερα, όμως, την άνοιξη του 1937, το Συμβούλιο των ομολογιούχων, μέσω της βρετανικής κυβέρνησης, ζητεί εκ νέου από την ελληνική το ποσοστό αυτό να ανέλθει στο 50% και ο Ι.Μεταξάς απλά "τους έστειλε στο διάολο"!Ο Ι. Μεταξάς δηλαδή, παρά το ότι αρχικά αποδέχθηκε επαχθέστατη ρύθμιση εξόφλησης των ελληνικών χρεών,  ήταν ο πρωθυπουργός που βλέποντας πως ο συμβιβασμός του οδήγησε τους δανειστές να απαιτούν χειρότερη ρύθμιση, αρνήθηκε να πληρώσει το δάνειο με τους εξοντωτικούς όρους που είχαν επιβληθεί στην Ελλάδα από την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Κατήγγειλε την δανειακή σύμβαση και κήρυξε χρεοστάσιο μέχρις ότου πειστούν να συζητήσουν τους όρους του.

Το βασικό επιχείρημα ήταν: 

 "Δεν μπορεί να συνεχίσει η χώρα να πληρώνει το δάνειό της γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα τεθεί εν κινδύνω η ύπαρξη και η κατάσταση της υγείας του ελληνικού λαού που κινδυνεύει με λιμοκτονία"!

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η Ελλάδα τότε δικαιώθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο δημιουργώντας νομικό προηγούμενο στο οποίο βασίστηκαν εν συνεχεία και άλλα κράτη για να κηρύξουν αδυναμία καταβολής πληρωμών!

Άρα,σήμερα, αν είχε την πολιτική βούληση, θα μπορούσε να πράξει (τουλάχιστον!) το ίδιο μια πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση,ως ασύγκριτα πιο αποδεκτή και νομιμοποιούμενη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό από όσο μια δικτατορική όπως του Μεταξά!...  

Να και κάποια σημαντικά μέτρα,βασικά αιτήματα του αριστερού συνδικαλιστικούν κινήματος  που αντί να υλοποιήσουν οι "δημοκράτες" πολιτικοί, τα πήρε η δικτατορία  Μεταξά (μπροστά και στον φόβο ενός μαχητικότατου ως τότε εργατικού/λαϊκού κινήματος ο φόβος του οποίου οδήγησε σε σύμπραξη ψήφου εμπιστοσύνης στον Μεταξά τα διεφθαρμένα 2 μεγάλα κόμματα της εποχής) σε μια Ελλάδα που είχε κηρύξει χρεοστάσιο, δηλαδή είχε "πτωχεύσει" με τα σημερινά δεδομένα.
Τα καταργούν σήμερα με την τρόικα και τα μνημόνια οι "δημοκράτες" πολιτικοί επίγονοι των τότε ξενόδουλων "δημοκρατών"...

Οι χώρες δεν πτωχεύουν!  Πτωχεύει η ξενοδουλεία κυβερνήσεων...

1. Χαρίζονται τα αγροτικά δάνεια.

2. Ιδρύονται κρατικοί παιδικοί σταθμοί.

3. Η ανεργία μειώνεται από το 12% στο 2%. Πρακτικά, δηλαδή, εξαφανίζεται.

4. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ο προϋπολογισμός γίνεται πλεονασματικός.

5. Γίνεται ευρεία διανομή της γης, πλήθος αποξηράνσεων και αρδευτικών έργων, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της γεωργικής παραγωγής και του εισοδήματος των αγροτών.

6. Ξεκινούν, οι πρώτες γεωτρήσεις για άντληση πετρελαίου στο Κατάκωλο Ηλείας.

7. Ιδρύεται το ΙΚΑ.

8. Ιδρύεται η Εργατική Εστία.

9. Καθιερώνεται η υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων.

10. Καθιερώνεται το 8ωρο και η πληρωμή των υπερωριών.

11. Καθιερώνεται η υποχρεωτική αργία της Κυριακής.

12. Απαγορεύεται αυστηρά η παιδική εργασία.

13. Καθορίζονται κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων – το λεγόμενο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και υπογράφονται οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

14. Καθιερώνεται η Πρωτομαγιά ως επίσημη εθνική εργατική εορτή.(Αυτό  βέβαια για να χάσει το ως τότε ταξικό της νόημα...)

15. Καθιερώνεται η άδεια μετ’ αποδοχών.

16. Υλοποιείται το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα όλων των εποχών με τον επανεξοπλισμό, ουσιαστικά, των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

       Dura veritas sed veritas!   Σκληρή αλήθεια αλλά αλήθεια! Θλιβερότατη!... 

Μερικά από τα σημαντικότερα αποφθέγματα του Ελύτη

Ο βραβευμένος με Νόμπελ Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911.     Από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του. Σημαντικότερη το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. 

 Έγινε γνωστός για τα ποιητικά του έργα  Άξιον Εστί,  Ήλιος ο πρώτος, Το Μονόγραμμα,     Ο μικρός ναυτίλος, Τα Ρω του Έρωτα και Προσανατολισμοί.

Επιπλέον πολύ γνωστά είναι και τα αποφθέγματά του από φράσεις του και από ποιήματά του. Διαβάστε 21 από τα πιο γνωστά:

Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ τόσο μεγάλος ή τόσο μικρός όσο
οι έννοιες που συλλαμβάνει, από τον Άγγελο αρχινώντας ίσα
με το Δαίμονα. Είναι όσο το μέρος που απομένει όταν οι
δύο αυτές αντίπαλες δυνάμεις αυτοεξουδετερωθούνε.

Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.

Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.

Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.

Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.

Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα. 

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.

Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.

Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία.

Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα 'τανε αληθινή σωτηρία.

Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία, όπως ένας είναι ο ουρανός.Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.

Φτασμένες οι προλήψεις σε μια καθαρότητα μαθηματική, μας οδηγούν στη βαθύτερη γνώση του κόσμου.

Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.

Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.

Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.

Με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του 'χει από μιας αρχής δοθεί;

Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα,μόνο μέσ' από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες...

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. 

Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. 

Μόνον έτσι όμως έμαθα ναξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, 

ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.

Μια γλώσσα όπως η ελληνική, 

όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας,

 άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα, 

άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι,

 άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. 

Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που-αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται

 ολοένα λιγότερο  αυτοί που ολοένα περισσότερο 

απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος 

που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, 

έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα

όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε - δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το

όργανο μιας αέναης ανταλλαγής 

ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί 

και σ' αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: 

το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, 

το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης

 την πιθανή ευτυχία μας.

Οδυσσέας  Ελύτης

Κυρία Ρεπούση... αυτό δεν θα το πιστέψεις ούτε εσύ !

Στην Ιαπωνία έκαναν ένα μνημείο για τα θύματα της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα, το οποίο επισκέπτονται εκατομμύρια άνθρωποι από όλον το κόσμο, ενώ ... κάθε χρόνο στην επέτειο πήγαινε εκεί ο Ιάπωνας αυτοκράτορας και όλη η κυβέρνηση. Στη μέση του μνημείου υπάρχει η περίφημη "καμπάνα της Ειρήνης". Η οποία έχει μια φράση, σε τρείς (3) γλώσσες. Η μία είναι τα σανσκριτικά, η δεύτερη τα Ιαπωνικά και η τρίτη ....μάντεψε! Πήγαν και έγραψαν στην καμπάνα "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ" !!! Ακόμη και στη μακρινή Ιαπωνία, ένα πολύ σημαντικό μνημείο, με ένα κορυφαίο για την ανθρωπότητα μήνυμα, έχει επιγραφή στα αρχαία Ελληνικά! Δες και την ιστορία, γιατί στην ιστορία: http://en.wikipedia.org/wiki/Hiroshima_Peace_Memorial_Park Την καμπάνα τη δώρισε η ελληνική πρεσβεία και οι Γιαπωνέζοι με υπερηφάνεια την τοποθέτησαν. The Peace Bell stands near the memorial to the A-Bomb Children and consists of a large Japanese bell hanging inside a small open-sided structure. Visitors are encouraged to ring the bell for world peace and the loud and melodious tolling of this bell rings out regularly throughout the Peace Park. The inscriptions on the bell are in Greek, Japanese, and Sanskrit. It is translated as "Know yourself"... Δες τι λένε αυτοί στο Yale; Οι Έλληνες θέλουν να διατηρηθεί η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Αλλά αυτή η "ράτσα", "εμβολίασε"  όλο τον πλανήτη! Δες τι γράφει η είσοδος στο Yale, Πανεπιστήμιο με ιστορία 310 ετών, που βρίσκεται στις "λατρεμένες" μας ΗΠΑ. Δες κι αυτό: Πανεπιστήμιο Βαλέττας, Μάλτα: Δες και αυτό ! Αυτή η φωτογραφία απεικονίζει την είσοδο στο κτίριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου Εδιμβούργου : Κυρία Ρεπούση δες κι αυτό ! Κι' αυτή κοσμεί την αψίδα σε κεντρική γέφυρα επί του ποταμού Μάϊν, στην πόλη της Φρανκφούρτης, στη Γερμανία, με μετάφραση στη γερμανική γλώσσα, στο πλαϊνό της αψίδας: «Πλέων επί οίνοπα πόντον επ' αλλόθροους ανθρώπους» ('Ομηρος, Οδύσσεια, Α.183) (Ταξιδεύοντας σε ξένες θάλασσες με ανθρώπους που μιλούν άλλες γλώσσες) ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!!!   H NANA ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΡΑΜΜΑΤΗ ΚΥΡΑ ΡΕΠΟΥΣΗ ΜΟΥ !!! Κοίτα κυρά Μαρία μου, όταν τολμάς να ονομάζεις τα αρχαία ελληνικά «νεκρή γλώσσα» είσαι  άσχετη με τον πολιτισμό, τις επιστήμες και τα γράμματα. Σου συστήνω να δεις τον γιατρό σου, οποιοδήποτε από οδοντίατρο έως τον κτηνίατρο για τα τετράποδα αν έχεις, για να μάθεις ότι οοοοοοολη η ιατρική επιστήμη και η ορολογία της παγκοσμίως βασίζεται σε αρχαίες ελληνικές λέξεις. Ο Ιπποκράτης ,gουγκλαρε να δεις ποιος ήταν, έκανε την πρώτη εγχείριση εγκεφάλου, καθώς ανακάλυψε ότι το κρανίο μπορεί να διαπεραστεί χωρίς να πονέσει ο ασθενής καθώς δεν υπάρχουν πολλά νεύρα στην περιοχή. Να σου πω και δυο λέξεις για τον Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης λοιπόν ήταν δάσκαλος του Μεγάλου Αλέξανδρου. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς στον κόσμο, Μακεδόνας στην καταγωγή , ο οποίος κατέκτησε τον κόσμο και η στρατηγική που ανέπτυξε διδάσκεται στις ανώτατες σχολές πολέμου του πολιτισμένου κόσμου (το πρώτο τάγμα λοκατζήδων ήταν έμπνευση του Μέγα Αλέξανδρου για να καταλάβει το Αφγανιστάν). ΞΕΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΔΙΔΑΞΕ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ; Όταν τον ρώτησε ο Μέγας Αλέξανδρος, ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ του είπε. «ΤΥΧΗ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΤΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ» Ο Αριστοτέλης διδάσκεται στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ως ο «πατέρας » της ηγεσίας και του management . Ένα κείμενο σώζεται το «περι ηγεσίας» και με αυτό ο Αλέξανδρος έγινε ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Κυρία Μαρία μου, Έλληνας ανακάλυψε παρατηρώντας τον κορμό μιας ελιάς του τι ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΤΟΜΟ!!!! Ξέρεις τι σημαίνει άτομο; ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΜΝΕΤΑΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ.. Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΓΛΩΣΣΑ είναι φιλοσοφία, είναι μαθηματικά, είναι ποίηση, είναι μελωδία. Στην Δήλο κυρία Μαρία μου, λειτούργησε το πρώτο θέατρο του κόσμου στο οποίο υπήρχε δεξαμενή νερού για να πλένονται τα σκηνικά θεάτρου!!!! ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, στην αρχαία ελληνική μυθολογία , οι ΕΛΛΗΝΕΣ ήταν οι μόνοι στον κόσμο που είχαν δημιουργήσει θεό με ειδικές ανάγκες, τον ΗΦΑΙΣΤΟ, ο οποίος διεκδίκησε την ωραιότερη ''γκόμενα'' που ήταν η Αφροδίτη...Την σημειολογία της ιστορίας πες σε κάποιον που δεν θέλει το κακό σου να σου την εξηγήσει.. Και να σου πω κάτι, επειδή είμαι Ελληνίδα και μάνα, όταν ο γιός μου αποφοίτησε από το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ο πρύτανης ο Γερμανός ξεκινώντας την ομιλία του, στην σχολή καλών τεχνών του Μονάχου, ζήτησε από τους πτυχιούχους να σηκωθούν όρθιοι και να τιμήσουν τον λαό που διέδωσε την γνώση και την επιστήμη στον κόσμο ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!! Αν εσύ έτυχε να είχες ζαβή δασκάλα δεν σου φταίμε εμείς που αρκετά τα νεύρα μας τα έχετε κάνει χορδές με τις βλακείες που αναγκαζόμαστε να ακούμε γιατί δυστυχώς δεν έμαθες ποτέ ότι ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ. ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΕΠΕΛΕΞΑΝ.

O Όμηρος και η ονομασία “Ελλάς” – “Έλληνες”

Αναρτήθηκε από τον/την ancientweb

1. Οι Μύθοι.

Οι  αρχαίοι  ανέφεραν  ένα  φυλετικό  μύθο, με  τον οποίο  “ερμήνευαν”  την εθνική  τους  ονομασία  “Έλληνες” συνδέοντάς  τη  με  το όνομα   του  μυθικού  βασιλιά  και  γενάρχη “Έλληνα” (θεωρία  του  κοινού  προγόνου – γενάρχη)απ’  τον  οποίο  προήλθαν  όλα  τα  ελληνικά  φύλα .

Την   ύπαρξη του  Έλληνα  δέχονταν  ακόμη  και  οι  μεγάλοι  ιστορικοί  της αρχαιότητος  όπως ο  Ηρόδοτος  ή ο  Θουκυδίδης  οι οποίοι  με  την  σειρά  τους  επανέλαβαν, χωρίς  συστηματικό  έλεγχο, το “μυθικό αξίωμα” και  στις  επίσημες  πλέον  ιστορίες  των  Ελλήνων, έτσι  συνδέθηκε  άμεσα  η εθνική  ονομασία  με  τον  γενάρχη, βασιλιά  της  Φθίας, (τον “Έλληνα”), ο  οποίος  είχε  γιούς  τους  υπολοίπους  “γενάρχες”  των  ελληνικών  φύλων : τον  Αίολο, τον  Δώρο  και  τον  Ξούθο.

Ο μύθος, εάν  τον  παρακολουθήσουμε  στην αφήγηση του Απολλοδώρου1 αναφέρεται  στο  πανάρχαιο  γεωλογικό  φαινόμενο  του  κατακλυσμού  το  οποίο, ως  γεγονός,  είναι   καταγεγραμμένο  σε  πολλές  μυθολογίες   αρχαίων λαών  και  η σύνδεσή  του  με  την  καταγωγή των Ελλήνων  αποδεικνύει  ότι  οι  Έλληνες  συντηρούσαν  στην  παράδοσή  τους,  παλαιές  μνήμες  και  εμπειρίες  κοινές  με  πολλούς   άλλους  λαούς .

Κατά  τον  ελληνικό  μύθο, ο  τιτάνας  Προμηθέας  συμβουλεύει  τον  γιό  του, τον βασιλιά  της  Φθίας, που  ονομάζεται  “Δευκαλίων“  και  έχει  γυναίκα  την  κόρη  του  άλλου  τιτάνα  του Επιμηθέα,  την  “Πύρρα“,  να  φτιάξει  μια  κιβωτό  για  να  σωθεί  από  τον  επερχόμενο  κατακλυσμό.

Ο Δευκαλίων  κατασκεύασε  την κιβωτό  και  σ’  αυτή  κατέφυγε  μαζί  με  την Πύρρα  στις  εννέα  μέρες  που  ο Δίας, με  ασταμάτητη  βροχή,  πλημμύρισε  τον  κόσμο.  Πνίγηκαν  λοιπόν  οι  άνθρωποι  και άλλαξε  οριστικά  η γεωλογική  όψη  της  Ελλάδας, όμως, όταν  υποχώρησαν  τα  νερά, και  η  κιβωτός  σταμάτησε  στον  Παρνασσό, ο  Δίας   συμβούλευσε  τους  διασωθέντες  να  δημιουργήσουν  και  πάλι  τους ανθρώπους, ρίχνοντας  πίσω  τους  πέτρες, έτσι  από  την  Πύρρα  προήλθαν  οι  γυναίκες  και  από  τον Δευκαλίωνα  οι  άνδρες ….

Το  ζευγάρι  απέκτησε  όμως  και  τα  δικά  του  παιδιά :  τον  Έλληνα, τον Αμφικτύονα  και  την Πρωτογένεια, (ενώ αναφέρονται  και  άλλα  όπως  η Θυία, η Μελανθώ…) .

Αυτοί  οι  μετα-κατακλυσμιαίοι  απόγονοι  του Δευκαλίωνα  απλώνονται  στις  κοντινές  περιοχές  και  συνδέονται  επιγαμικά  με  άλλους  βασιλικούς  οίκους(;).

Ο Αμφικτύονας βασίλεψε  για  λίγο  κοντά  στις  Θερμοπύλες, (στην   Ανθήλη), όπου  ίδρυσε  την  Πυλαία  Αμφικτυονία,  κατόπιν  πήγε  στην  Αττική, παντρεύτηκε την κόρη  του  Κραναού, τον  εκθρόνισε  και  βασίλεψε  για  δέκα  χρόνια , για  να  εκθρονιστεί  και αυτός  με  την σειρά  του  από  τον Εριχθόνιο .

Ο Έλληνας,  παντρεύτηκε την  νύμφη Ορσηίδα2 απέκτησε  γιους  τον  Αίολο (Αιολείς), τον  Δώρο (Δωριείς)  και  τον  Ξούθο, ο  οποίος  ήρθε  στην  Αττική, παντρεύτηκε  την  κόρη  του Ερεχθέα, την  Κρέουσα  και  απέκτησε  μαζί  της  δύο  γιούς  που  αποτέλεσαν  τους  άλλους  δύο  γενάρχες :  τον  Αχαιό  και  τον  Ίωνα.

Από  τον Αίολο  και την  Εναρέτη λοιπόν  γενήθηκαν  πέντε  κορίτσια  και  εφτά  αγόρια  οι : Κριθέας, Αθάμας, Σίσυφος, Σαλμονέας, Διηόνας, Μάγνητας και Περιήρης(Αιολίδες),  Κρανάη, Αλκυόνη,Πεισιδίκη, Καλύκη  και Περιμήδη.

Από  τον  Δώρο,  προήλθαν  οι  Δωριείς, ο  Αιγιμιός3 (ο γιος  του  Δώρου) τους  έδωσε  τους  νόμους, όσο  ζούσαν  στην  κοιλάδα  του  Πηνειού, κάλεσε  μάλιστα  σε  βοήθεια  τον  Ηρακλή  εναντίον των Λαπιθών  και  υιοθέτησε  τον  Ύλο, επίσης  ως  γιός  του  Δώρου  θεωρούνταν  και  ο  Τέκταμος4  που  επέδραμε  στην  Κρήτη .

Ο Ίων  κατά  τον  Παυσανία  πρώτα  έγινε  βασιλιάς  στους  Αιγιαλείς  και  κατόπιν  στους  Αθηναίους, ενώ  ο  Στράβων υποστηρίζει  πως  επειδή  νίκησε  τους  Θράκες  για  την δόξα  του  οι  Αθηναίοι  τον  έκαναν  βασιλιά5.

Ο Αχαιός γύρισε  στην Θεσσαλία και  από  εκεί  οι  γιοι  του Άρχανδρος  και  Αρχιτέλης ήρθαν στο  Άργος  όπου  κατέκτησαν την Πελοπόννησον(Αχαιοί) .

Βέβαια  είναι αδύνατο να  προσδιορίσουμε  χρονικά  αυτά  τα  πρόσωπα, την  ύπαρξή τους   ή  την  δράση  τους, όμως  η αναφορά  του κατακλυσμού (παρ’ ότι αναφέρονται και άλλοι  κατακλυσμοί  στους  αρχαίους  ελληνικούς μύθους π.χ. επί  Ινάχου, ή  επί  Ωγύγου)  είναι  ένα  στοιχείο  που  μπορεί  να  διασταυρωθεί  με  τις  αναφορές  της  Μεσοποταμίας, (για  τον  εκεί  κατακλυσμό), τον  οποίο  οι  επιστήμονες  χρονολογούν (εκεί) κοντά  στο 3000 π.Χ.

Συμπερασματικά  θα  λέγαμε  ότι  ο μύθος  εμφανίζει  τις  πρώτες  ελληνικές  φυλές ως  βιολογικούς  απογόνους  του Έλληνα, οι οποίες  αναπτύσσονται  στον  χώρο  της  κεντρικής  Ελλάδας, μάλιστα  στην  ευρύτερη  περιοχή της Φθίας, (και της Αττικής) σε  κάποιο  χρόνο  ακαθόριστο.

 Φυσικά, μόνο  τα  παιδιά  του  Έλληνα  φέρουν αυτό  το  όνομα,(Έλληνες) ενώ  η  γενιά  του  αδελφού τουΑμφικτύονα, μένει  ανώνυμη  μέχρι  που  ο  εγγονός  του  (ο  γιος  του Ιτωνού), ο Βοιωτός  μετέδωσε  εκείνος  τ’  όνομά  του  στους  Βοιωτούς, το  ίδιο  και  η  γενιά  της Πρωτογένειας  που με  τον Δία  γέννησε τον Αέθλιοκαι τον Οπούντα (κατ’ αλλους  με  τον Λοκρό) ονομάζει  το  φύλο των  Λοκρών (από  την  Θυία, ο Μάγνητας  και  ο Μακεδόνας  και από  την Μελανθώ  ο  Δελφός).

Αυτή  την  παράδοση  όπου  δεν  ονομάζονται  όλοι  Έλληνες, αλλά  μόνο  το  ένα  τρίτο  των  επίσημων απογόνων του Δευκαλίωνα, ενώ οι άλλοι φέρουν τοπικές ονομασίες, την  συναντάμε  υπαρκτή στον  Όμηρο,  όταν  ο  ποιητής, συντηρεί  την  τοπική  φυλετική διαίρεση και μνημονεύει  τις  ονομασίες.  Άμεσα, όμως  στο  όνομα  Έλληνες, συνδέει  μόνο  τους  Μυρμιδόνες, οι οποίοι (κατά  μία  άποψη) ξεκάθαρα  στην  Β της Ιλιάδας  ονομάζονται  και  Έλληνες, ενώ κατά  άλλη  εκτίμηση οι Έλληνες  είναι  ένα  μικρό  φύλο, πολεμικό,  που συμβιώνει μαζί  τους  στην Φθία  και  έχει  βασιλιά  τον  γενναιότερο  από  τους  ήρωες,  τον Αχιλλέα.

Η  πρώτη λοιπόν  πιστοποιημένη σχέση  του συγκεκριμένου λαού, των Ελλήνων, με  ένα  πρόσωπο της  εξουσίας και με  ένα  γεωγραφικό  χώρο, ζωής  και  δράσης τους  (λαός – βασιλιάς- περιοχή)  είναι  αυτή  που  κατατίθεται  στην  Ιλιάδα  στο  σχήμα :  Έλληνες – Αχιλλέας(βασιλιάς)- Ελλάς – Φθία (πατρίδα).

Ο προσδιορισμός  του  λαού με  βάση  τον  μύθο, γίνεται δεκτός  από  τον Όμηρο  αφού  οργανώνει τα  γεγονότα  με  βάση τις  γενεαλογίες. Αυτές  αποτελούν   την ταυτότητα  του απογόνου, το  πιο  περιληπτικό σχήμα  καταγωγής  και  ιστορίας  ενός  γένους  ή  ενός  φύλου.

Η  γενεαλογία  λοιπόν  του βασιλιά  των  Ελλήνων(- Μυρμιδόνων) διότι αυτή  σημαίνει  πολλά  για  την  κοινή  πορεία  τόσο  του  βασιλικού  οίκου, όσο  και  του  λαού, είναι  γνωστή  στον  ποιητή, γι’ αυτό  και  εκείνος  φωτίζει  το  παρελθόν  με  το  στόμα  του   ιδίου  του  Αχιλλέα:

“όμως  εγώ περηφανεύομαι πως  είμαι  γενιά  του  Δία, του  μεγάλου,

με  γέννησε ο  Πηλεύς, ο  γιος  του Αιακού, άνδρας  που  στους  πολλούς

βασιλεύει  Μυρμιδόνες  και  ο  Αιακός  ήτανε  γιος  του Δία…”

                                                                                                        Φ 187-189

Άραγε  οι  Αιακίδες  βασιλείς  είχαν  την  τιμή  της άμεσης  σχέσης με  τους  Μυρμιδόνες  και  αυτοί  ήταν  οι  αμιγείς  απόγονοι της  πρώτης  βασιλικής  αρχής (Αιακός), συνεπώς  μόνο ο δικός  τους  βασιλικός οίκος(Αιακίδες) διοικεί  νόμιμα (με κληρονομική  διαδοχή) τους  φερόμενους  Μυρμιδόνες -Έλληνες της  Ιλιάδος, ή  έστω ανάμεσά  τους  το  μικρό  φύλο  που  μένει  στο  βασίλειό  τους  στην  Φθία  και  ονομάζεταιΈλληνες .

Αυτή  η μυθική  αντίληψη  ότι  : Αιακίδες – Μυρμιδόνες- Φθία, έχουν  στενή και σταθερή σχέση, την  πιστοποιούσαν  ποικιλοτρόπως  και  πολλοί  άλλοι  μύθοι (αναφερθήκαμε) οι  οποίοι συνέδεαν  στενά  τον  γενάρχη Μυρμιδόνα με τους  Αιολείς, αφού  τον  ανέφεραν ως εγγονό  του Αιόλου  από  την κόρη  του, την  Πεισιδίκη, ή τον Φθίο με τους  Αχαιούς  αφού  τον  ανέφεραν  ως  γιο  του Αχαιού, μάλιστα  (ο Φθίος) είχε  ένα  γιο  που  ονομαζόταν  Έλληνας (κατά  μια  παράδοση ίδρυσε  την  πόλη Ελλάς), ο Απολλόδωρος  αναφέρει  τον  Φθίο  ως  γιο  του  βασιλιά  της  Αρκαδίας  Λυκάονα6, (απηχείται  η σχέση Δαναών – Μυρμιδόνων).

Πρέπει  λοιπόν   να   δεχθούμε  ότι  αυτή, η  διασύνδεση  των  προσώπων  (βεβαιωμένη  από  την  παράδοση),σημαίνει  φυλετική  σχέση, διότι  Αιολείς – Αχαιοί – Μυρμιδόνες  συνδέονται  αναμεταξύ  τους  μ’ ένα  πλέγμα   σχέσεων (καταγωγή-επιγαμίες…) ενώ  επίσης  μοιράζονται  και  ένα  μικρό  γεωγραφικά  χώρο  με  τον  οποίο  συντηρούν  μια  μακρά  παράδοση .

Συμφωνα  με  την  μυθολογική  θεώρηση, το όνομα “Έλλην” υπήρξε όνομα  αρχαιοτάτου τοπικού  βασιλέα, σ’  ένα  φυλετικό  κορμό  μετά  τον  κατακλυσμό, γι’ αυτό  και  επανέρχεται στον  ίδιο  χώρο, σε πολλές  και  διαφορετικές  γενιές, μέσα  σε  συγγενικά  φύλα.

Ο Αχιλλέας λοιπόν  αποτελεί  την  προέκταση  του  μύθου αφού  έχει  στο  βασίλειό του τους απογόνους  του  Έλληνα  και  τους  ίδιους  μαζί  του, ως  στρατιώτες   στην  Τροία,  μάλιστα  όταν  θα  σκοτωθεί  δεν αναλαμβάνει  στους  Μυρμιδόνες  βασιλιάς  ο ανιψιός  του, ο  Μενέσθιος,  που  βρίκσεται  εκεί, αλλά  τηρείται  το  τυπικό  της  διαδοχής  και καλείται  στον  πόλεμο  ο  διάδοχος, (Νεοπτόλεμος) που  στρατολογείται  ξανά  από  τον  ίδιο  άνθρωπο, τον Οδυσσέα  και  στο  ίδιο  νησί  (όπως  και ο  πατέρας  του), την Σκύρο7 !

Εντυπωσιακό  είναι  και  το  μεγαλειώδες  τυπικό  της  ταφής  του  Πατρόκλου με  τις  ανθρωποθυσίες, την  πυρά, την  πομπή, τους  αγώνες, δηλώνοντας  εκεί  μια  φυλετική  διαδικασία, με  απαράβατους  εθιμικούς  κανόνες .

Υπάρχει όμως  εδώ  μια  δυσαρμονία, διότι  το  γενεαλογικό δένδρο  του  Αχιλλέα τον  μετάγει  έξω  από  την  Φθία,  στην  Αίγινα, από  όπου  ο  Πηλεύς  έρχεται  φυγάς  και  συνεπώς  έξω  από  τον  κύκλο  της  μυθικής  διαδοχής  του  Έλληνα  και  των  κατά  παράδοση  Ελλήνων .

Παρακολουθώντας  τους  μύθους δημιουργείται  η  αίσθηση  ότι ο Πηλέας “εγγράφεται”  επιγαμικά ”Έλληνας”(;), είτε από τον γάμο του με την  κόρη του Ευρυτίωνα (Αντιγόνη) του  γιου  του  Άκτορα (είναι  γιος  του Μυρμιδόνα) που  και  εκείνος  έχει  παντρευτεί  απόγονο του  Έλληνα,  την κόρη  του  Αιόλου  την  Πεισιδίκη (Αιολείς, γενιά  του  Έλληνα),  είτε  από  τον  γάμο  του  με  την  Θέτιδα, αν  τελικά  αυτή  ήταν  μια  ντόπια  πριγκίπισσα  και  μόνο, ως  προς  το  όνομα  θεά ( είτε  συνωνυμία, είτε  μυθοπλαστική  αυθαιρεσία).

Βέβαια  ακόμη  και  ο  λαός  του  Πηλέα, που  ήταν  κατά  την  μυθολογική  παράδοση  οι  Μυρμιδόνες, και  αυτοί  πλάστηκαν αλλού, έξω  από  την  κατά  παράδοση  Ελλάδα (τη Φθιωτικό -Βοιωτία).

Δηλαδή  εάν  εξαιρέσουμε  τις  επιγαμίες,  μόνο ο  Πηλέας, στην  περιοχή  της Φθίας  “συγγενεύει” με  τους  θεόπλαστους (από τα  μυρμήγκια ) Μυρμιδόνες  της  Αιγίνης  και   αυτός  μόνο  μπορεί  να  “συγγενέψει”, ως  βασιλιάς  τους, και  τους  υπόλοιπους  Μυρμιδόνες  με  τους  Έλληνες  της  Φθίας, απογόνους  του  βασιλιά   Έλληνα …

Είναι  η  επιγαμία   του  λοιπόν  και  μόνον  που  προσδίδει  στους  Μυρμιδόνες  την  ονομασία  Έλληνες, την  οποία  όμως  δεν  φέρουν  οι  υπόλοιποι  ντόπιοι  Φθίοι :  Λαπίθες, Βοιωτοί, Μάγνητες … που κατοικούσαν  μόνιμα  εκεί, πολλά  δείχνουν  πως  όχι (κάτι  άλλο  υπάρχει).

Ίσως  κάποια  κατάκτηση (που υπαινίσσεται  και ο  Ησίοδος  διότι  ο Πηλέας  είναι αρχηγός  στρατού με μεγάλη δύναμη), ή  κάποια  μετοίκηση (και κατόπιν οι επιγαμίες)  να  μεταβίβασε  το  τοπικό  φυλετικό  όνομα “Έλληνας” στον  Πηλέα, κατάσταση  που  μπορεί  να  παντρέψει  τυπικά  τους  Μυρμιδόνες  με  τους  Έλληνες, εκτός  αν  οι  Μυρμιδόνες  έφεραν  εκείνοι,  πάντα   το  όνομα  Έλληνες .

2.  Τα  Ελληνικά  Κείμενα  -  Οι  Ετυμολογήσεις.

Εάν  εξαιρέσουμε  τον   φυλετικό  μύθο  του  μετα-κατακλυσμιαίου  βασιλιά – γενάρχη  που ονομαζόταν  Έλληνας  και δάνεισε  το  όνομα  στους  απογόνους  του (και  όχι  μόνο) του  οποίου  η  παρουσία  ερμηνεύει  την  σχεση  ονόματος  και  λαού (“Έλλην-Έλληνες“) τότε  θα  πρέπει  να  αναζητήσουμε κάποιο  άλλο  δρόμο για  να  ερμηνεύσουμε   την  ονομασία  και  την  σχεση  που  έχει  με  τον  Αχιλλέα .

Η διερεύνηση  της  σχέσης   εθνωνυμίου  και  λαού, όταν ο διάλογος  με  τους  μύθους  καθίσταται  αδιέξοδος, πρέπει  να   επιχειρηθεί  μέσω  άλλων δρόμων : είτε  αναζητώντας   ιστορικές  πληροφορίες  μέσα  στην  μεταγενέστερη  γραμματεία (εάν υπάρχουν), είτε  μέσω  της   ετυμολόγησης  του  ονόματος (της  λέξης Έλλην) για  να  εντοπίσουμε  το  ειδικό  νοηματικό  φορτίο  της  λέξης, και  κατόπιν  γλωσσικά  να  διαπιστώσουμε  κάτω  από  ποια  γλωσσική  διαδικασία, το  νόημά  της  μεταβιβάστηκε  σε ευρύτερα  σύνολα .

(π.χ. μια  λέξη  που  περιέγραφε  τόπο, μεταφέρεται  και  στον  κάτοικο, και συνεπώς  σ’  ένα  ευρύτερο σύνολο, τον  λαό,  δηλ. το  “Έλληνες”, πιθανόν  ν’  αποτελεί  παράγωγο  του  τοπωνυμίου “Ελλάς” ή του  υδρωνυμίου  “Ελλάς”  το  οποίο  θα  προϋπήρξε ).

Βέβαια  καμιά  ετυμολόγηση  δεν  μπορεί να  εξηγήσει  αξιόπιστα  ή  να  αιτιολογήσει  την  επιλογή  ενός  εθωνυμίου (π.χ. Σκύθες), πως  δηλαδή  από  μια  ομάδα  ανθρώπων  επιλέγεται  μια  εθνωνυμία, σε μια  τόσο πρώιμη  εποχή  ή πως  μεταβιβάζεται σ’ άλλους  ομοφύλους . Ο εντοπισμός  ενός  βασικού  νοήματος  είναι  πολύ  χρήσιμος, γιατί  μπορεί  να  φωτίσει  αυτόν  τον  δρόμο  της  επιλογής  ή  την  σημασία  που  είχε  το  όνομα  για  την  ομάδα .

Α) Τα  ελληνικά  κείμενα .

Σ’ αυτές  τις  ερευνητικές  προσπάθειες, όπου  ο  έλεγχος   αφορά  όχι  μόνο τον  όρο  “Έλληνες” αλλά  και  το τοπωνύμιο ” Ελλάς”, χρειάζεται  να  επιστρέψουμε  στην  πηγή  της   επίσημης  καταγραφής  τους,  δηλαδή  στα  ομηρικά  κείμενα   που  αποτελούν  την  παλαιότερη  λογοτεχνική  πηγή  των Ελλήνων.

Ο  Όμηρος, όπως  ήδη  αναφέραμε, καταγράφει αυτή  την  σχέση “Ελλάς – Έλληνες” για  τον  λαό  του Αχιλλέα  που  εξεστράτευσε  στην  Ασία, δηλαδή για  τους  “Μυκηναίους” της  Φθίας, χωρίς   να  χρησιμοποεί  ποτέ  τον  όρο  Έλληνες, ως  εθνικό  τους  όνομα .

Τους  ονομάζει  συστηματικά  μόνο “Αχαιούς”, “Παναχαιούς”, “Δαναούς”, “Αργείους” και  την  λέξη  “Έλληνες”  που την  γνωρίζει  και  ως  ονομασία  τόπου(Ελλάς), και  ως  ονομασία  λαού, την αποδίδει  αποκλειστικάστους  στρατιώτες  του  Αχιλλέα 8 .

Οι  δύο  όροι  “Ελλάς” – “Έλληνες” συνδέονται   στενά  και  ο  ένας  παραπέμπει  στον  άλλο,  διότι  ο  λαός  του  Αχιλλέα, πιστοποιημένα  έχει  τριπλή  ονομασία  Ελληνες – Μυρμιδόνες – Αχαιοί και  ο  Αχιλλέας, στη Ι -395, δεχόμενος  την αντιπροσωπεία  των βασιλέων για  να  πάψει  την  οργή  του, θ’  αναφέρει ότι “Αχαιίδες  έχει  πολλές  η Ελλάς  και η Φθία, κόρες  ισχυρών  ανδρών…” και στην  ίδια  ραψωδία,  ο  παιδαγωγός  του Αχιλλέα, ο Φοίνικας, θ’ αναφέρει (Ι 448) μια  ευρύτερη  περιοχή που όπως  υπονοεί ο Όμηρος  την  έλεγαν και  αυτή “Ελλάδα”, η οποία  μάλιστα, όπως  δείχνει  το  κείμενο,  δεν  ανήκε  όλη  μόνο  στην  επικράτεια  του Αχιλλέα (και  του  Πηλέα) .

Ως δεδομένο  πρέπει  να  δεχθούμε  ότι  στο βασίλειο  του Αχιλλέα  υπάρχει μια  περιοχή  που  τεκμηριωμένα  ονομάζεται  “Ελλάς” και  ένας  λαός  που  ονομάζεται “Έλληνες” αν  ο  κατάλογος  νεών,  είναι  μυκηναϊκός  και  αποτυπώνει  τα  τοπωνύμια  εκείνης  της  εποχής  και  αυτές  οι  ονομασίες  (τοπωνύμια  και  λαοί)  έχουν  πράγματι  ένα  πολύ  μακρινό  παρελθόν.

Αυτό  που  κάνει  ιδιαίτερη εντύπωση  είναι  ότι  το  τοπωνύμιο  “Ελλάς”  δεν  δείχνει  να  είναι  προσφιλές στις   ονομασίες  του  καταλόγου, διότι  δεν  μνημονεύεται  ξανά  στον κατάλογο  για  άλλη  περιοχή  ή  για  πόλη  παρ’  ότι  κάτι  τέτοιο  συμβαίνει  με  άλλα  τοπωνύμια  όπως  π.χ. το  Άργος … ενώ  συνηθίζεται  γενικότερα  (κάτι  τέτοιο), ως  πρακτική  ονοματοθεσίας, δηλαδή  κατά   την  Μυκηναϊκή  περίοδο  πολλές ονομασίες  επαναλαμβάνονται  π.χ. ποταμών  ή  ορέων  ( Ίναχος, Ασωπός…).

Βέβαια  ακόμη  και  η  ονομασία  “Έλληνες”  στο  Όμηρο  έχει  αινιγματική  καταγραφή διότι  δεν  αποτελεί  μόνο μια  περιορισμένη  ή μόνο μια  τοπική  ονομασία (ενός  μικρού  φύλου).

 Υπάρχει  ο αινιγματικός  στίχος  στην Β (-530) που  αναφέρεται  στον  Αίαντα  τον  Λοκρό, γειτονικό  βασιλιά του Αχιλλέα, ο  οποίος  ως  στίχος  μαρτυράει  εύγλωττα  για  το  αντίθετο :

“Λοκρών  δε  ηγεμόνευε  Οϊλήος  ταχύς  Αίας

…………………ολίγος  μεν  έην, λινοθώραξ,

εγχείη  δ’  εκέκαστο  Πανέλληνας  και  Αχαιούς”

Μετάφραση :

” στους  Λοκρούς  ήταν  αρχηγός  ο  Αίας, ο γιος  του Οιλέα

…….κοντόσωμος  ήταν  και  φορούσε  λινό  θώρακα

όμως  στο  κοντάρι  ξεπερνούσε  τους  Πανέλληνες  και  τους  Αχαιούς…”

                                                                                                         Β 530

Είναι ο μοναδικός στιχος  που  μπορεί  να  δημιουργήσει πολλές απορίες  για  την  λέξη “Πανέλληνες” διότι  γενικεύει  την  ονομασία,  χωρίς  να  διευκρινίζει  ποιους  εννοεί, σε  ποιους  αναφέρεται : στους  Λοκρούς,  στους  Μυρμιδόνες, και στους  δύο, στους  Λοκρούς  και  τους  Βοιωτούς,  ή  μήπως  σε  όλους  τους  Αχαιούς ;

 Όλα  είναι  πιθανά  !

Ο  ποιητής  πράγματι  χρησιμοποιεί  147 φορές το όνομα “Δαναοί”, ενώ δεν χρησιμοποεί  δεύτερη  φορά  το  “Πανέλληνες”, παντού  επιλέγει  ονομασίες  από το σχήμα  “Αχαιοί, Δαναοί, Παναχαιοί, Αργείοι”, ενώ  πουθενά  δεν προσθέτει  την  ονομασία  “Έλληνες” ή “Πανέλληνες “, άραγε  ο  συγκεκριμένος  στίχος  αποδεικνύει  περίτανα  ότι  ενώ  υπήρχε  λέξη με  φυλετική σημασία, που ήδη λειτουργούσε ως  συλλογική  επωνυμία, εντούτοις   δεν  χρησιμοποιείται  συνειδητά  δεύτερη φορά..

Ίσως  οι  “Πανέλληνες”  να  ήταν  οι  λαοί  νοτιοανατολικά  της κοιλάδας  του  Σπερχειού στους  οποίους  ανήκε  ο  Αίας  ( Λοκροί) γειτονική  περιοχή  της  Φθίας, ίσως  είναι  η περιοχή  που  υπονοεί   στο  δρομολόγιό  του  ο Φοίνικας (η Ελλάς) (Αμφικτύονες 

Ας  εξετάσουμε  όμως  για  λίγο  σε  βάθος  χρόνου τις  ονομασίες  (τοπωνύμια – φυλετικά  ονόματα)

Εάν  ο  ποιητής  χρησιμοποίησε  κείμενα  παλαιότερα, κάτι  που θεωρείται  σίγουρο, λόγω  των  συχνών  στερεοτύπων, που  έχουν  εντοπισθεί  και  μελετηθεί  στο  έπος, αυτό  σημαίνει με  βεβαιότητα, ότι  όχι  μόνο  οι  λέξεις  “Ελλάς – Έλληνες” αλλά  και  πολλές  άλλες  ονομασίες  είναι  γνωστές  στη  παλαιότερη  ποίηση  του  έπους, κατά  συνέπεια   ήδη  χρησιμοποιούνταν, είτε  ως  τοπωνύμια,  είτε  ως  ονομασίες – επωνυμίες  πριν  τον 12ο αι.

Συνεπώς  οι  όροι  “Ελλάς” και “Έλληνες”  υπήρξαν  πριν τον 12ο αι  ενώ ο  υπόλοιπος  φυλετικός  κορμός  (οι  ελληνόγλωσσοι)  έφερε  κάποιο  άλλο  εθνωνύμιο (Δαναοί ; Αργείοι  .

Βέβαια  είναι  όντως  παράδοξο  πως  συμβαίνει   τα  ελληνόγλωσσα  φύλα, ενώ  άκμασαν  πολιτιστικά,  δημιούργησαν σταθερές  εγκαταστάσεις, οικονομία, διοίκηση  και  πνευματικά  προϊόντα (τέχνη-γραφή- μύθους-λογοτεχνία), η  επική  τους  παράδοση  που  ψάλλει  τα  θέματα, πριν  τα  τρωικά,  να  μην  προκρίνει  γι’ όλα  αυτά  τα  φύλα   ένα  και  μόνο  κοινό  όνομα, αλλά  διατήρησε  τα  τοπικά  ονόματα, παρ’  ότι   άσκησαν  ενιαία  δράση  στο  Αιγαίο  και  στην  Μεσόγειο, με  στρατηγικούς  στόχους  εκτός  συνόρων;

Μάλιστα  αυτή  η  πρακτική  στην  ποίηση  δεν  σταμάτησε  ούτε  με  την  παρέλευση  των μυκηναϊκών  χρόνων, αφού  η  ονομασία  “Έλληνες”  που  καταγράφεται  πριν  τα  τρωικά  υπαρκτή, αλλά  ανίσχυρη,(Κατάλογος  νεών) κατά   τον  9ο  ή  τον  8ο αι π.Χ.. που  ζει  ο  Όμηρος,  ακόμη  δεν  έχει  επικρατήσει  σε  όλους  τους  Έλληνες,  αντίθετα φαίνεται  ακόμη  το  ίδιο  ανίσχυρη  και  περιορισμένη  γεωγραφικά (και η  ονομασία Ελλάς).

Τι  συνέβη  άραγε  ώστε  ν’ αδρανοποιήσει  την δυναμική  της  ή  να  παγώσει   την διαπιστωμένη  έξοδό  της  από  την  κοιλάδα  του  Αχιλλέα (Πανέλληνες);

Ίσως  η  “Κάθοδος  των  Δωριέων”, ίσως  οι  μεγάλες  αναστατώσεις  των  λαών, η εκδίωξη  των αιολικών  πληθυσμών, ίσως  ο πνευματικός  μεσαίωνας που θεωρητικά  ακολούθησε  με  την  άγνοια  της  γραφής….. Πιστεύω  όμως  ότι  κανείς  δεν  μπορεί  να  δώσει  μια  πειστική  απάντηση  διότι  δεν  υπάρχει  μια  απάντηση  πειστική, παρά  μόνο  υποθέσεις ….

Περιγράψαμε  λοιπόν  μια   χρονική  πορεία  του  ονόματος, μέχρι  τον  8ο αι π.Χ. αποδεχόμενοι  έμμεσα  μια  χρονική  αφετηρία  του,  κατά  την  μυκηναϊκή  εποχή εστιάζοντας  κυρίως  στον  Όμηρο, διότι  οι  δύο ονομασίες (Ελλάς- Έλληνες) δεν  διαπιστώνονται  πουθενά  αλλού, για  παράδειγμα  στις  μυκηναϊκές πινακίδες, παρ’ ότι εκεί καταγράφονται  τοπωνύμια – ανθρωπωνύμια  και  εθνικά  ονόματα  ( π.χ. Κνίδιαι, Ζεφύραι , Μιλάτιαι, Άσιαι …) .

Ενδιαφέρον  όμως  έχει  να  δούμε  πως  τελικά  το  τοπωνύμιο  μιας  μικρής  περιοχής  γενικεύτηκε  και  κάλυψε  την  νότιο  Βαλκανική  και  το  όνομα  ενός  μικρού  φύλου  κάλυψε  όλα  τα  υπόλοιπα   και  επικράτησε;

Από  τον  Όμηρο  τεκμαίρεται  ότι  κατά  τον   9ο και  τον 8ο αι  η  χώρα  δεν  λέγονταν  ακόμη  Ελλάδα,  ούτε  ο λαός  ακόμη ” Έλληνες”  και  αυτή  η διαπίστωση  δεν  είναι  μόνο η  “άποψη”  του  ποιητή  Ομήρου  (όποτε  και  αν  έζησε  αυτός).

Την ορθότητα  της  μαρτυρίας  αποδεικνύει  και  το  έργο  του  Ησιόδου, ενός  άλλου  αρχαίου ποιητή  ο  οποίος  δεν  επιλέγει  να  μιλήσει  για  την  μυκηναϊκή  εποχή, αλλά κυρίως  για  την εποχή  του, μια  χρονική  περίοδο  αρκετά  κοντινή  στον  Όμηρο.

Ο  Ησίοδος,  έζησε  το 750 π. Χ  στην Βοιωτία  μια  περιοχή  “κοντινή”  της  κοιλάδας  του Σπερχειού, με μεγάλη  μυκηναϊκή παράδοση. Αυτός  γνωρίζει  λοιπόν  τους  όρους  “Ελλάς” και “Πανέλληνες” εντούτοις  αναφέρει  τους  Μυκηναίους ως Αχαιούς  και  ο  τρόπος  που  χρησιμοποιεί  τις  λέξεις  αποδεικνύει   μια  περιορισμένη  τους  εξάπλωση .

Στο   ποίημά  του “Έργα και  Ημέραι“, όταν  αναφέρεται  στην  περιοχή  της  Αυλίδας  και  στην  στρατιωτική  σύναξη  για   τον  Τρωικό  πόλεμο  λέγει :

” εκεί  που  οι  Αχαιοί  περίμεναν να  πάψει  η  θύελλα  τότε  που  είχαν  μαζέψει απέραντο  στρατό  απ’  την  “Ελλάδα” …9“

επίσης  στο  ίδιο  ποίημα, χρησιμοποιεί με  καθολικότερη  έννοια τον όρο “Πανέλληνες” όταν   αναφέρεται  στον  μήνα  Ληναιώνα, στον  οποίο   θα  κάνει  λόγο  για  τον  ήλιο  που :

” γυρίζει  πάνω  από  τον  λαό  και  την πολιτεία  των  μελαμψών ανθρώπων  και  αργεί  να  φέξει  στους Πανέλληνες 10“

(…..βράδιον  δε  Πανελλήνεσσι  φαείνει…)

Ακόμη, στα  “αποσπάσματα” του  ιδίου  ποιητή  παρατηρούμε  ότι  γίνεται  λόγος  για  την  γενιά  του “Έλληνα“, δείχνοντας  ότι  γνωρίζει  τον  γνωστό μύθο .

“από τον  Έλληνα, τον  φιλοπόλεμο  βασιλιά

γεννήθηκε ο Δώρος, ο Ξούθος  και  ο  Αίολος ……11“

Άραγε  η  ονομασία  Ελλάς, Έλληνες  και  Πανέλληνες επαναλαμβάνεται  με  τρόπο  που  αποδεικνύει  ότι ο  ποιητής  την  γνωρίζει  πολύ  καλά  και μάλιστα  ότι  αναγνωρίζει  την  έξοδό της από την Φθία, χωρίς  όμως να  την  αποδίδει συλλήβδην  στους  Μυκηναίους (Αχαιοί) ούτε την  επικαλείται  και  με  άνεση,  διότι  ακόμη  δεν  έχει  επικρατήσει παντού .

Όμως  το ζήτημα  της  χρονικής  εμφάνισης  του  ονόματος (Ελλάς – Έλληνες ) και  της  επέκτασης  του  συγκεκριμένου  ονόματος  σ’  όλα  τα  φύλα,  προβλημάτισε  τους  πεπαιδευμένους  ανθρώπους   της  αρχαιότητας .

Ο   Θουκυδίδης  αναφέρεται  στο  συγκεκριμένο  ζήτημα  και  η  γνώμη  του  μεγάλου  ιστορικού  της  αρχαιότητας  έχει  μεγάλη  σημασία 12 :

 ”δοκεί  δε  μοι  ουδέ  τούνομα  τούτο  ξύμπασα  η  Ελλάς  πω  είχεν, αλλά  τα μεν  προ  του  Έλληνος του  Δευκαλίωνος  και  πάνυ  ουδέ  είναι  η  επίκλησις  αύτη….”

Μετάφραση :

” πιστεύω  δε  ότι   ούτε  το  όνομα  αυτό  είχε  ολόκληρη  η  Ελλάδα, αλλά  στην  εποχή  προ  του  Έλληνα,  του  γιου  του  Δευκαλίωνα, δεν  υπήρχε  καθόλου  η  ονομασία  αυτή….”.

Ο  μεγάλος  ιστορικός  δέχεται  ότι  η ονομασία “Έλληνες” όπως  άλλωστε  πιστοποιεί  και  το  Ομηρικό  κείμενο  εμφανίζεται  στην  Φθία, και  από  εκεί  κατόπιν  εξαπλώθηκε στην  υπόλοιπη  Ελλάδα :

“  ….όταν  ο  Έλληνας  και  οι  γιοι  του  έγιναν  ισχυροί  στην  Φθιώτιδα  και  τους  καλούσαν   στις άλλες  πόλεις  για  βοήθεια, τότε  ο  καθένας  ξεχωριστά  από  τους  άλλους  λαούς  άρχισαν να  ονομάζονται  “Έλληνες” λόγω  της  συχνής  συναναστροφής  μαζί  τους, αλλά  το  όνομα  αυτό   για  μεγάλο  διάστημα  δεν  είχε  την  δύναμη  να  επικρατήσει  σε  όλους..13“

 Συνεπώς  αιτία  της  εξάπλωσης  της  ονομασίας,  ήταν  η  αύξηση  της  στρατιωτικής  δύναμης  του ομώνυμου ελληνόγλωσσου  φύλου, με  συνέπεια  την  στρατιωτική  του παρέμβαση  και  τις  στενές  σχέσεις  με  τα  υπόλοιπα  αδύναμα  φύλα  της  περιοχής,   που  τα  υποστήριζε  ενεργά .

Αυτή  η  λογική  θεώρηση  που  υπερκαλύπτει  τον  μύθο  χωρίς  να  τον αποσιωπά  πλήρως, δείχνει  να  έχει  ερείσματα   ιστορικά  στον θεσμό  των Αμφικτυονιών.

Όμως  στο  ίδιο  ζήτημα, της  ονομασίας των  Ελλήνων, αναφέρθηκε  και  ο Αριστοτέλης  διατυπώνοντας  την  άποψη  πως  υπήρξε  και  ένα  άλλο, αρχαιότερο  όνομα  (το  οποίο  όμως  δεν  διατηρεί  κανένα  ίχνος  στον  Όμηρο) .

Ο Αριστοτέλης 14 λοιπόν  αναφέρει  ότι  οι  Έλληνες  ονομάζονταν “Γραικοί” πριν  από τον  κατακλυσμό  του Δευκαλίωνα,  ο  οποίος  συνέβη :

” περί  την  Ελλάδα  την  αρχαίαν,  αύτη δ’  εστίν  η  περί  την  Δωδώνη  και  τον Αχελώο…Ώκουν  γαρ  οι Σελλοί  ενταύθα  και οι  καλούμενοι  τότε  μεν  Γραικοί  νυν   δε  Έλληνες…”

Η  συγκεκριμένη  άποψη  η οποία   συνδέεται  με  το  λατινικό  Graecus δεν  φαίνεται  να  εκφέρεται  μόνο  από  τον Αριστοτέλη εντελώς  αβασάνιστα  αφού ακόμη και  ο Ησίοδος  στις  “Ηοίαι” αναφέρει  ότι :

“Η  κόρη  του  λαμπρού Δευκαλίωνα, η Πανδώρα, μέσα

στα  παλάτια με  τον  πατέρα   Δία   που  στους  θεούς  ηγεμονεύει

σμίγοντας  εγέννησε  τον  Γραικό  τον  πολεμοχαρή 15“

Ο  Ησίοδος  μεταθέτει  τον  Γραικό  μετά  τον κατακλυσμό  και  τον  θεωρεί  “ανιψιό”  του  Έλληνα,  αναγνωρίζοντας  ότι  έχει  κάποια   θέση  στον φυλετικό  μύθο, όμως  και  ο Απολλόδωρος  θεωρεί  πως  πρώτο  όνομα  των Ελλήνων  ήταν  το “Γραικοί” και  επί  βασιλείας Έλληνα  άλλαξε ” Ο  Έλλην  έδωσε  το  όνομά  του  στους  Έλληνες  που  ως  τότε  λεγόντουσαν   Γραικοί… 16“.

Η  πληροφορία  του  Απολλοδώρου  και  του  Αριστοτέλη  δεν  βρίσκει  βέβαια, απήχηση  στον  Όμηρο, ο  οποίος  δεν  γνωρίζει τους  Γραικούς, μνημονεύει  όμως  στον  κατάλογο νεών  την  πόλη  Γραία, στην  επικράτεια  των  Βοιωτών17.

Ο Χατζής  και  ο  Miller  απορρίπτουν  την  ύπαρξη  ενός  τέτοιου φύλου, όμως  αυτοί που  θεωρούν το  όνομα  “Γραικός”  αρχαιότερο  του “Έλλην” βρίσκουν  σημαντικούς μάρτυρες  των  απόψεών τους, όπως  είναι  για  παράδειγμα η  αρχαία  επιγραφή σε  μάρμαρο, που  βρέθηκε  το  1627 στην  Πάρο, το “Πάριο  Χρονικό“, το οποίο  αναφέρει  γεγονότα  από  το  1581 π.Χ (όταν βασίλεψε ο  Κέκροπας), εκεί αναφέρεται  πράγματι  οΓραικός, ως γιός  του  Θεσσαλού, κάτι  που   αναφέρει  και  ο  Στέφανος  ο  Βυζάντιος (στη  λέξη  Γραικός) .

Η  σύντομη  ανάλυση  που  κάναμε αποδεικνύει  πως  η  ονομασία  Έλληνες  έχει  χρονική  αφετηρία, δηλαδή εμφανίζεται  από  ένα   χρονικό  σημείο  και  μετά  στον λαό  των Ελλήνων, μάλιστα  εδραιώνεται  σε   χώρο   που  σχετίζεται  με  τους  Μυρμιδόνες  και  γενικότερα   με  το  βασίλειο του  Αχιλλέα .

Πολλοί  λοιπόν  θεωρούν ως  τόπο εμφάνισης  του  ονόματος “Έλλην”, την Δωδώνη, και το  φύλο που  μετέδωσε  την ονομασία  είναι ένα  μικρό  φύλο  που  ζούσε  εκεί, το  οποίο  ονομαζόταν “Ελλοί“  ή Σελλοί. Όταν  αυτοί(οι  Σελλοί) σταδιακά  χάνονται, απέμεινε  εκεί, στον  χώρο  της  Δωδώνης, μια  μικρή  ιερατική ομάδα, που  ζούσε  με  ασκητικούς  κανόνες  και  λάτρευε  όπως  αναφέρει  ο  Όμηρος (Π – 233) τον  Δία :

” Δία  θεέ  Πελασγικέ, προστάτη  της  Δωδώνης, της  κακοχείμωνης, που από  σένα  οι  ανιφτόποδες και  χαμόκοιτοι  “Σελλοί”  προφέρουν  τα  θεία  λόγια…”

Αυτός  ο  χώρος  που ονομαζόταν  Ελλοπία  και  οι  Ελλοί,  μετέδωσαν  το  όνομα  σ’ όλους  τους  υπολοίπους  με  μια  διαδικασία  σταδιακή (;).

Η  συγκεκριμένη  άποψη  ενώ  φαίνεται πειστική   δέχεται  πολλές  ενστάσεις  ανάμεσα  στις  οποίες   ότι  ο  Όμηρος, που αναφέρει  τους  Σελλούς, δεν χρησιμοποιεί  τίποτε  το  προσδιοριστικό  γι’ αυτούς, που να  τους  συνδέει  με την  ονομασία  “Έλληνες”, όπως  στους Μυρμιδόνες(ως δεύτερη ονομασία), αλλά  τους  αναφέρει  “Σελλούς” ως  διαφορετική  επώνυμη  ομάδα, χωρίς  να  κάνει  κάποιο  σχόλιο. Δείχνει  λοιπόν  να   τηρεί  κάποια  απόσταση, παρ’  ότι  τη  μνεία  γι’ αυτούς   την  κάνει (μόνο) ο  βασιλιάς  των Ελλήνων,  ο  Αχιλλέας !!

Άλλοι  υποστήριξαν  ότι  η  ονομασία “Ελλάς” προήλθε  από  τον  “Έλλοπα“  τον  γιό  του  Ίωνα, απ’ τον  οποίο  ονομάσθηκε “Ελλοπία” η χώρα  της  Δωδώνης, όπως  κάτι  αντίστοιχο  συνέβαινε  και  με  ένα  μέρος  της  Εύβοιας .

(κατ’  άλλους  ο  Έλλοπας  και  ο  Πελασγός  είναι  αδέλφια  του  Αχαιού).

Η  άποψη  αυτή  που  συνδέει  τους  Έλληνες  με  την  Ήπειρο  βρίσκει  σύμφωνους  πολλούς  επιστήμονες  που  θεωρούν  ότι, “Έλληνες”  ονομάστηκαν  μια   ομάδα, ένα  φύλο  ελληνικό  αιολόφωνο, το  οποίο  ζούσε  στην  Ήπειρο  και  μετανάστευσε  στην  Φθία,  πριν  τον  Τρωϊκό  πόλεμο (άλλοι  το  θεωρούν  γλωσσικά  συγγενικό  των Δωριέων, δυτική Διαλεκτο).

Στο  όλο  ζήτημα  της  εμφάνισης  του  ονόματος  των  Ελλήνων  και  της  επικράτησής  του  πάνω  στα  υπόλοιπα  ελληνόγλωσσα  φύλα, σημαντική  είναι  η άποψη  εκείνων  που  παρατήρησαν, πολύ  σωστά,  ότι το όνομα  συνδέεται  με  την “Αμφικτυονία  των Δελφων“, δηλαδή  την  ένωση  των  ελληνικών  πόλεων  γύρω  από  το  Δελφικό  ιερό.

Είναι  γεγονός ότι  οι  συνασπισμένοι  λαοί σε  μια  πολιτικό- θρησκευτική  ένωση, μόνο  αυτοί  ονομάζονταν “Έλληνες”  και  πραγματικά  μόνο  αυτοί  είχαν  το δικαίωμα  να  συμμετάσχουν  στους  Ολυμπιακούς  Αγώνες  και  να  δέχονται  την  διαιτησία  των Ελλανοδικών (δωρικά)  ή  των  Ελληνοδικών (Ιωνικά).

Όσοι  λοιπόν  συμμετείχαν  στους  Ολυμπιακούς  αγώνες, ονομάζονταν  “Έλληνες”  όπως π.χ. οι  Σπαρτιάτες, ενώ  οι  Αθηναίοι  που  δεν  συμμετείχαν   αρχικά  δεν  ονομάζονται Έλληνες,  ούτε  στα   χρόνια  του  Σόλωνα, αλλά  θα  ονομαστούν Έλληνες  μετέπειτα.

Η συγκεκριμένη άποψη  η οποία  αποτελεί  μια  ιστορική θεώρηση, επιβεβαιώνεται  από την  περίπτωση  των Μακεδόνων, οι οποίοι  όταν  επί  βασιλείας  του Φιλίππου του Β΄ έγιναν  μέλη  της  Δελφικής  Αμφικτυονίας, τότε  ονομάστηκαν  “Έλληνες”, ενώ  παλαιότερα  ήταν  απλά “Φιλλέλληνες”.

Η  πρώτη  καταγεγραμμένη  χρήση  του  ονόματος, “Έλληνες” ως  εθνωνύμιο, που καλύπτει  όλους, βρίσκεται  στο  επίγραμμα  του  Αρκάδα  αυλωδού  Εχέμβροτου, όταν  αυτός  νίκησε  το  έτος   584 π.Χ  ( 48/3  Ολυμπιάδα) στους  αγώνες  ” των  Αμφικτυόνων”  με  τα  “μέλη” (μουσική)  και  “τα  προς  τους  Έλληνας  Ελεγεία ” .

Η  άποψη  ότι  η  ονομασία  προήλθε  από  τις  πολιτικό  – θρησκευτικές  ενώσεις, που  ονομαζόντουσαν  αμφικτυονίες  και  αναπτύχθηκαν  αργότερα  στην  περιοχή, μπορεί πράγματι  να  δώσει  μια  λογική  ερμηνεία, τόσο  στην  παρουσία, όσο και στην  επικράτηση  του  ονόματος, εάν   πράγματι  μνημονεύεται  και στους μύθους  μια  πρώτη  έννοια  ονόματος  που  να  τεκμηριώνει  κάτι  τέτοιο .

Αν  λάβουμε  υπόψη  την  αναφορά  του  μύθου  για τον  Αμφικτύονα, τον αδελφό  του  Έλληνα, που  βασίλεψε  στις  Θερμοπύλες  και στην  Αθήνα, διαπιστώνουμε  ότι  η  συγκεκριμένη  ονομασία   μας  αποτυπώνει, “λεκτικά”  τον  θεσμό, ή  πιθανόν  τον εισηγητή,  ενώ  η  θέση  του  προσώπου  στον  μύθο, ο  οποίος  είναι ο  αδελφός  του  Έλληνα, συνδέει ( χρονικά) και  έμμεσα   αναμεταξύ τους  (φυλετικά)  τους  συμμετέχοντες  στον θεσμό ( είναι συγγενείς) .

Η  Πυλαία  αμφικτυονία, γύρω  από  το  ιερό  της  Δήμητρας  και η  Δελφική (που  έγινε  αιτία  σημαντικών πολέμων) αποτελούν  μια  περίτρανη απόδειξη  για  την  σημασία  που  είχε  ο  θεσμός  για  τους Έλληνες, επίσης  ιδιαίτερη  εντύπωση  προκαλεί  η  διαπίστωση  ότι  το  όνομα  των  Δελφών  προέρχεται  από  κοινή  ρίζα  με  τις  λέξεις  : δελφύς, δελφίς, αδελφός (αφού  δελφύς  σημαίνει  μήτρα), και  η  χρήση  στον  πληθυντικό Δελφοί  ίσως σημαίνει “αδελφότητα” την  ένωση “αδελφικών” (συγγενικών) φύλων.

Τι  μπορεί  να  τους  ένωσε  λοιπόν ;  Μόνο  η συγγένεια, ο χώρος, το  ιερό, κάποια  κοινή  λατρεία, ή  ο  τρόπος  λατρείας ;

Μήπως  η  λέξη  “Δελφοί”  τα  λέει  όλα, διότι  σημαίνει  τον  “ιερό  χώρο“,  την  κοινή  μήτρα (περιοχή) ανάπτυξης  των  Ελλήνων;

Ο  μύθος αναφέρει  ότι  η κιβωτός  σταμάτησε  στον Παρνασσό  και  εκεί αναπτύχθηκαν  ξανά  οι άνθρωποι (φυλές ) και  σίγουρα  εκεί κοντά  οργανώθηκαν  και οι  λατρείες  που  αφορούσαν  κάποιους  θεούς  ή κάποια ζωογόνο δύναμη .

Την  υπόθεση  αυτή  ενισχύει  ο  επώνυμος  ήρωας  των Δελφών, ο  Δελφός που φέρεται  να  είναι  γιος  της κόρης  του Δευκαλίωνα, Μελανθώς, η οποία  τον απέκτησε  με  τον Ποσειδώνα, που  ενώθηκε  μαζί  της  με  την  μορφή  δελφινιού (κατά  άλλη  παράδοση  γιός  της Θυίας, της  άλλης  κόρης  του  Δευκαλίωνα).

Αυτό  που  δυσκολεύει  μια  τέτοια  θεώρηση  άμεσης  σύνδεσης  των  γηγενών  γύρω  από  το  ιερό, είναι  ο ομηρικός  Ύμνος στον  Απόλλωνα17  ο οποίος  μας  πληροφορεί  πως οι  πρώτοι  υπηρέτες – ιερείς  του ναού ήταν Κρήτες, το πλήρωμα  ενός  πλοίου  που  ο  ίδιος  ο Απόλλωνας  το  έφερε  στην  Κρίσσα   καθοδηγώντας  το  μ’ ένα  δελφίνι, (όμως  δελφίς < δελφίνι) σκοπεύοντας  έτσι  να  τους  παραδώσει  το  πλούσιο  ιερό  του  να  το  υπηρετούν.

Στην  συγκεκριμένη  θεώρηση  αναγκαστικά  μπλέκεται  και  ο  Όμηρος  ο  οποίος στην  Ιλιάδα  δεν  μνημονεύει  τις  αμφικτυονίες (κατάλογος  νεών) ούτε  τους Δελφούς, εκτός  αν  οι “Πανέλληνές” του  είναι  οι αμφικτύονες,  κάτι  που  πιθανόν  να  το  εννοεί  ακριβώς  έτσι  και  ο  μεταγενέστερος  Ησίοδος  στους  δικούς  του “Πανέλληνες”.

Για  τον  Όμηρο  υπάρχει  περιοχή  Ελλάδα, που  πιθανόν  να  την  επεκτείνει  μέχρι  την  Βοιωτία  και  λαός  “Έλληνες”  που  μένει  κοντά  στον  Σπερχειό με  βασιλιά  τον Αχιλλέα..

Η  άποψη βέβαια ότι  υπήρξε  περικέντρωση  των  γειτονικών  φυλετικών ομάδων γύρω από  ένα  ιερό  είναι αρκετά  λογική  εκτίμηση, έχει ιστορικές  ρίζες  στην περιοχή  και  απήχηση  στους  μύθους, το  ερώτημα  που  μπορεί  να  τεθεί  είναι :  αμφικτυονία  ναι, αλλά γύρω  από  ποιο  ιερό  και  ποια  λατρεία;

Β) Η ετυμολογία .

Οι λέξεις  “Ελλάς”  και  “Έλλην”  βρέθηκαν  συχνά  στο  επίκεντρο  της  έρευνας  και  η προσπάθεια  ετυμολόγησής  τους, δημιούργησε  γύρω  τους  μια   αρκετά   μεγάλη “φιλολογία  εικασιών”  είτε  για  την  προέλευση  των  λέξεων  είτε  για  το  νόημά  τους .

Η  σύγχυση  είναι  αναπόφευκτη  διότι πολλές  ελληνικές  λέξεις, δημιουργούν  αυτήν την  αίσθηση,  ότι  πράγματι  βρίσκονται  κοντά  στην  σημασία  των  ονομάτων  “Ελλάς – Έλλην” :

Ελλός  – Έλλοψ = ο  άφωνος, ο άλαλος .

Ελλοί (κατά  τον Πίνδαρο), Σελλοί (κατά  τον  Όμηρο) = οι  ιερείς  της  Δωδώνης.

Ελλοπία – Έλλοπες  =  η  χώρα  και  οι  κάτοικοι  της  Δωδώνης .

Σελήνη – Σέλας = το  φως, ο φωτεινός, η Σελήνη (έχουν κοινή  ρίζα  με την  είλη, ήλιος)

Ελάνη-Ελήνη,Ελένη = η λαμπάδα, φως (το  κύριο  όνομα  Ελένη- Έλενος εκ  του  αιρώ).

Έλλη =  η  κόρη  του  Αθάμαντα, (ενδεχομένως  και  σεληνιακή  θεότητα ).

Ελλά  (Δωρικά) =  ο  θείος  θρόνος, η  ιερή  πέτρα…..

Ο μεγάλος  φιλόλογος Wilamowitz  εισηγείται  ότι   ρίζα  του  ονόματος  “Έλλην”  είναι  το ” σάλ”  και  κατ’  επέκταση το  ρήμα  “σελλίζω” (ψελλίζω) που σημαίνει  προσεύχομαι (Σελλοί  οι  ιερείς στην Δωδώνη) είναι  όμως  αστήρικτο .

Το  ίδιο  αστήρικτη  είναι  και  η  ετυμολόγηση  κοντά  στην  ρίζα  “σελ” απ’  όπου  προέρχονται  οι  λέξεις  Σέλας, Σελήνη, Ελάνη (Ελήνη) με  την  έννοια  “φωτεινός”  ετυμολογία  που  εισηγείται  και  ο  Κούρτιος,  η  λέξη  Ελλάς  όμως  έχει  δύο  “λ” .

Η  ετυμολόγηση  με  βάση  το  επίθετο  ελλός (- έλλοψ – Ελλοπία), αποδεικνύεται  και  αυτή  αστήρικτη  διότι  το  ελλός  παίρνει  ψιλή, ενώ  το  ίδιο αστήρικτη  είναι  και  η ετυμολόγηση  από  το  την  λέξη  έλος = βάλτος (ένα “λ”).

Άλλοι  ετυμολογούν  την λέξη  Ελλάς  κοντά  στην  ρίζα  “σελ”  που  σημαίνει  “ξερός”, “ξεραίνω” π.χ. Σελινούς  και  άλλοι  κοντά  στην  ρίζα  “ελλ” που  σημαίνει  ορεινός, χωρίς  να  μπορούν να  στηρίξουν  τις  απόψεις  τους.

Όπως  έχει  ήδη  επεσημανθεί  είναι  δύσκολο  να  εντοπίσουμε  αν  προηγήθηκε  χρονικά  η  λέξη “Ελλάς”, (το  τοπωνύμιο) και  συνεπώς  η  ονομασία  του  τόπου, από  την  οποία  κατόπιν   προέκυψε  το  όνομα  των κατοίκων  της (που ονομάστηκαν “Έλληνες”) .

Είναι  γεγονός  ότι ο  κάτοικος  της  Ελλάδος (η “Ελλάς”  στην  γενική  της  Ελλάδος)  θα  έπρεπε  να  ονομαστεί “Ελλαδικός” σύμφωνα  με  την  κλίση  του  ονόματος  και  όχι “Έλλην”, ενώ  το  αντίθετο  εντοπίζεται σε  ελληνικά  κείμενα, από  το  όνομα “Έλλην” προέκυψε  τοπωνύμιο, η  λέξη  Ελλανία(= η Ελλάς18)  που  σημαίνει  Ελλάς.

Αυτή  η  γραμματική  ασυμφωνία  μας  υποδεικνύει  ότι  δεν  πρέπει  τόσο  εύκολα  ν’ απορρίπτουμε τους  μύθους  (τον  γνωστό  φυλετικό  μύθο), στους  οποίους  προηγείται χρονικά, ο  μετα- κατακλυσμιαίος   βασιλιάς  Έλλην  και  ακολουθούν  οι  απόγονοι  του, (οι γιοι  του)  που  από  αυτόν  ονομάστηκαν  Έλληνες  και  πιθανόν  η περιοχή  που  έζησαν “Ελλάς”, εκδοχή  που  συνάδει  και  με  άλλους  θεσσαλικούς  μύθους  αφού ο  γιος  του  Φθίου, ο  Έλληνας, φέρεται  να  είναι  αυτός  που  ίδρυσε  μια  πόλη  που  την  ονόμασε  “Ελλάς“.

Εάν δεχτούμε  λοιπόν  ότι  το  κύριο  όνομα  “Έλλην” προηγείται χρονικά, διότι  δόθηκε σε  κάποιους  πανάρχαιους  χρόνους, τότε  είναι  πολύ  λογικό  να  δεχτούμε  ότι  στις  επόμενες  γενιές  υπήρξε  επανάληψή  του, όπως  συνέβη  για  παράδειγμα  με  τον  γιο  του Φθίου  (Έλλην), ενώ  το  ίδιο όνομα  δόθηκε  και  στις  πριγκίπισσες  των  βασιλικών  οίκων,  αφού  σύμφωνα  με  τους  μύθους  ο  εγγονός  του  Έλληνα, ο  Αθάμας  ονομάζει  την  κόρη  του  Έλλη !!

Όσον αφορά  την  συνήθεια  να  δίνεται  το  όνομα  του  οικιστή, παρεφθαρμένο, σε  μια  νέα  πόλη, όπως   συχνά  αναφέρουν  και  οι  μύθοι, αυτό  δεν  αποτελεί  κάποιο μυθικό  παράδοξο, αν  σκεφτούμε  ότι  στην Κύπρο  κατά  τους  ιστορικούς  χρόνους, ο γνωστός  Αθηναίος  νομοθέτης, ο  Σόλωνας,  έδωσε  το  όνομά  του  στην  πόλη  Σόλους19 .

Με  διαπιστωμένη  την  ηρωολατρεία  κατά  τους  ιστορικούς  χρόνους (π.χ Οδυσσέας, Αχιλλέας, Ελένη … λατρεύτηκαν ) δεν  αποκλείεται  η συνήθεια  αυτή  ν’  απηχεί  παλαιότερους  πρακτικές  λατρείας  και  να  προέρχεται  από τους  μυκηναϊκούς  χρόνους Συνεπώς  εάν οι  παλαιότερες  μυθολογικές  μορφές  – πρόγονοι  λατρεύτηκαν, είναι  πολύ  πιθανό ότι  υπήρξε  κάποιο “ιερό” ή “τέμενος” και  γι’ αυτά  τα  πρόσωπα, τον  Έλληνα  (Έλλην)  ή  την Έλλη.

Σ’ αυτή  την  περίπτωση  η  μεταφορά  του  ονόματος  είναι  δεδομένη, δηλαδή το κύριο όνομα (Έλλην – Έλλη) μεταφέρθηκε  διαδοχικά  στο  κτίσμα, στο  ιερό  του (Ελλήνιον – Ελλάνιον  ) και  από  το  κτίσμα   η  ονομασία  να  μεταφέρθηκε  στον  γύρω  χώρο (  ονομάστηκε με  την  ίδια  ονομασία  ο  γύρω  χώρος, από  το Έλλη/α – Ελλάς).

Συγγενική είναι  η  προσπάθεια  ερμηνείας  του  ονόματος  “Ελλάς”   από  τον  Αντώνιο Χατζή20 ο οποίος  αναφέρει  ότι  το  όνομα  προήλθε  από  την  πόλη  “Έλλα” ή  “Έλλη”, ή  έστω  το  ιερό  της  θεάς  Έλλης, που υπήρχε κοντά  στον  ποταμό  Σπερχειό, που  και  εκείνος   (ή  ένα  μέρος  της  ροής  του)  έφερε  όνομα  Ελλάς. Συνεπώς  από  την  λέξη “Έλλη” (ή  Έλλα) παράγεται  η  λέξη  “Έλλην”  που  δηλώνει  τον  κάτοικο  της  πόλεως “Έλλης” και  από  την  ίδια  λέξη, την “Έλλη” παράγεται  η  λέξη  “Ελλάς”  που  ήταν  επίθετο  το οποίο  συνόδευε το  ουσιαστικό “ροή” που  σημαίνει   τον  ρου, τον  ποταμό (ελλάς  ροή).

Πολλοί  αρνούνται την  ύπαρξη  πόλης ή  ιερού  της  Έλλης, το  οποίο  άλλωστε ούτε  καταμαρτυρείται ούτε  βρέθηκε ποτέ, όμως  το  ότι  δεν  βρέθηκε  ακόμη  κάποιο  ιερό  κοντά  στον Σπερχειό αυτό  δεν  σημαίνει  ότι  ποτέ  δεν  υπήρξε .

Ο  Χατζής  μάλιστα  υποστηρίζει  εύστοχα  ότι  και  τα  “Δαρδανέλια”  στην  Μικρά  Ασία,  πήραν  την  ονομασία  τους  από  την  πόλη “Έλλη“  που  υπήρχε  εκεί  στην Μικρασιατική  ακτή  και  την  πόλη  “Δάρδανο”  που  υπήρχε  στην  απέναντι  πλευρά της  Θράκης (Δάρδανος +Έλλη). Η  δε  πόλη  “Έλλη”  ονομάστηκε  έτσι  από  τον  ναό  της  μυθολογικής  Έλλης,  που  υπήρχε  εκεί .

Πιστεύω  λοιπόν  ότι  για  να  γίνει  σωστή  προσέγγιση  στο  ζήτημα (και  ετυμολόγηση) επιβάλλεται να  μην  αγνοηθούν  κάποια  δεδομένα  που  συντηρούνται  μεγαλοφώνως  στους  μύθους, όπως : η ονομασία  της Έλλης, η  σχέση  της  με  το  γενεαλογικό  δένδρο  των  Ελλήνων (δισεγγονή του  Έλληνα), η  περιοχή  που  έζησε, η  Βοιωτία (η  οποία   άλλωστε  μνημονεύεται  έμμεσα, ως  Ελλάδα  και  από  τον  Όμηρο) και  το  γεγονός  ότι ως  πρόσωπο  συνδέεται  με  τελετουργίες ( την  θυσία) για  την ευφορία  στην  περιοχή .

Η  δισεγγονή  του  Έλληνα, η ” Έλλη” κατά  τους  μύθους, είναι  η  κόρη  του  Αθάμα, (Βοιωτία) από  τον  πρώτο  γάμο  του  με  την  Νεφέλη. Όταν  όμως  ο  Αθάμας παντρεύτηκε την Ινώ, την  κόρη του Κάδμου, εκείνη παγίδεψε τα  δύο αδέλφια  τον Φρίξο  και  την Έλλη και με  πρόσχημα  μια  ψεύτικη  αφορία, αφού  δωροδόκησε  το  μαντείο  των  Δελφών  για  να  εκδώσει  χρησμό, ο θεός  προφήτευσε  την  θυσία  του Φρίξου.  Η  μητέρα  τους, για  να  σώσει  τα  δύο  παιδιά, έστειλε  ένα  φτερωτό κριάρι  και κατά  την  πορεία  της  διαφυγής  η  Έλλη  έπεσε  στην  θάλασσα  και  πνίγηκε20.

Ο  μύθος  λοιπόν δεν  πιστοποιεί  απλά  την  θέση της  Έλλης  στο  γενεαλογικό  δένδρο  το  Ελλήνων,  αλλά   καταγράφει και  κάποιες  αιματηρές  τελετουργίες  προς  χάρη  της  ευφορίας  και  της  γονιμότητας, τις  οποίες  μάλιστα  προωθούν  κάποια  μέλη  επιφανών  βασιλικών οίκων(π.χ.η Ινώ, του Κάδμου), εξαναγκάζοντας  τα  υποψήφια  θύματα  έντρομα  να  εγκαταλείπουν  την  χώρα .

Η  Ινώ  πράγματι  αποτελεί  μια  αινιγματική  μορφή, όχι  μόνο  διότι  συνδέεται  με  την  ακραία  τελετουργία  της ανθρωποθυσίας, αλλά   διότι  η  δράση  της  συνδέεται   με  θεότητες  που επεβληθηκαν αιματηρά(Διόνυσος), αφού  αυτή  διέσωσε τον θεό  Διόνυσο (από  την νεκρή  αδελφή  της) μάλιστα   η  ίδια  διαπράττει  αποτρόπαιο φόνο, όταν  ο Αθάμας, τρελός,  σκότωσε  τον  γιό  τους  Λέαρχο, αυτή  σκοτώνει  τον  άλλο  τους  γιο  τον  Μελικέρτη  (σ’  ένα  λέβητα  με  ζεστό  νερό) και  τελικά  ρίχνεται  στη  θάλασσα όπου  μεταμορφώνεται  σε  θεά Νηρηίδα , Λευκοθέα  και  ο γιος  της  γίνεται  ο Παλαίμων 21 (άναλογη  περίπτωση  Θέτιδας 

 Αυτές  οι  σκοτεινές  παραδόσεις  που  αναφέρονται σε  τελετουργίες  με  στόχο  την γονιμότητα   και  έχουν  ως  υποψήφια  θύματα   πρίγκιπες, δεν  φαίνεται  ν’ αποτελούν   ασήμαντες παραδόσεις, που  συνδέονται  με  τα  πρώτα  ελληνικά  φύλα  στην περιοχή, ούτε  είναι  αποκυήματα  της αχαλίνωτης φαντασίας  των  αρχαίων  μυθοπλαστών διότι  μια  αναφορά  του  Ηροδότου  για  την  πόλη  Άλο, κατά  τους  ιστορικούς  χρόνους  προκαλεί  έκπληξη .

Γράφει  λοιπόν  ο  μεγάλος  ιστορικός :

“όταν ο  Ξέρξης  έφτασε  στην  Άλο της  Αχαϊας (Θεσσαλία) οι οδηγοί του  αφηγούνταν  μια  παράδοση  που  αναφέρεται  στο  ναό  του Λαφυστίου  Διος, πως  ο Αθάμας, ο  γιος  του  Αιόλου, σχεδίασε  με  δόλο  τον  φόνο  του  Φρίξου  σε  συνενόηση  με  την Ινώ  και  πως  οι  Αχαιοί  αργότερα  ύστερα  από  χρησμό υποβάλλουν  τους  απογόνους  του  σε  δοκιμασίες  σαν κι  αυτές :  απαγορεύουν  στον  πιο  ηλικιωμένο  της  οικογένειας αυτής  την  είσοδο  στο  οίκημα  που  οι  Έλληνες  λένε  πρυτανείο (και οι  Αχαιοί  λήιτον)  κι  επιτηρούν  την είσοδο  και  αν εκείνος  μπει  μέσα, δεν  του  επιτρέπουν  να  βγει  παρά  μόνο  όταν έρθει  η  ώρα  να  τον  σφάξουν  για  θυσία . Λένε  επίσης  πως  μετά  από  αυτά  πολλοί  από  εκείνους που  ζούσαν  με  την  αγωνία  να  θυσιαστούν  φοβισμένοι  απέδρασαν σ’  άλλη  χώρα, κι  αφού  περάσει  καιρός, όταν  γυρίζουν  πίσω  στην  πόλη  τους, αν  συλληφθούν να  μπαίνουν στο πρυτανείο, περιέγραφαν οι  οδηγοί, θυσιάζονται με  τον ακόλουθο  τρόπο,  έχοντας  το  σώμα ολόκληρο  σκεπασμένο  με  στεφάνια  και  με  συνοδεία  επίσημης  πομπής.

“Τα  παθαίνουν  αυτά  οι  απόγονοι  του  Κυτισσώρου, γιου  Φρίξου για  τον εξής  λόγο :

Οι Αχαιοί  παρακινημένοι  από  χρησμό  κρατούσαν  σαν  εξιλαστήριο  θύμα  τον Αθάμαντα, τον  γιο  του  Αιόλου  και  ήταν έτοιμοι  να  τον θυσιάσουν  όταν ήρθε  από  την Αία, της  Κολχίδας  ο Κυτισσώρος(ο γιος  του Φρίξου)  και  τον  έσωσε, όμως  μ’ αυτή  του  την  πράξη  έριξε  τους  απογόνους  του(Φρίξου)  στην  οργή  του  θεού….22“

Η  Άλος  βέβαια  που  αναφέρεται  εδώ  είναι  η  θεσσαλική, όμως  η  ομώνυμη  πολιτεία  αποδίδεται  από  τον  Όμηρο  σταθερά  στον Αχιλλέα  και  στους Μυρμιδόνες – Έλληνες  (Άλος  και Αλόπη) και  ο  ποιητής  δεν  μνημονεύει καμιά  άλλη  Άλο εκεί  κοντά, ούτε  στους  Λοκρούς  ούτε  στους  Φθίους.

Το  όνομα  της  πόλης  είναι  ικανό  να  δημιουργήσει  συνειρμούς,  διότι  μέσω  του  ιδρυτή (Αθάμα) μεταφέρει  την  παράδοση  σε  κάποιες  άλλες  ομώνυμες  περιοχές  ή  πόλεις(Άλους), που πιθανόν  να  συνδέθηκαν  στενά  με  την συγκεκριμένη  παράδοση, ίσως  οι  κάτοικοι της  θεσσαλικής  Άλου να  προέρχονται  από  την κατ’ εξοχή  Άλο  του Ομήρου, από  την  οποία  λόγω  μετεγκαταστάσης  προήλθαν  πιθανόν οι  κάτοικοι  της  θεσσαλικής  Άλου .

 Μπορεί  επίσης  οι  αρχικοί  μύθοι  για  την Έλλη  να  είναι  βοιωτικοί, όμως  τα  πρωταγωνιστικά  πρόσωπα  είναι  οι  γνωστοί  απόγονοι  των  Ελλήνων  γεναρχών, των  βασιλικών  οίκων  που  έχουν άμεση καταγωγή  στον Έλληνα, έτσι  συνδέονται  πολλές  τοποθεσίες  αναμεταξύ  τους  από  την  Ιωλκό  έως  την  Βοιωτία  σε  μια  κοινή  παράδοση.

Εντύπωση  μας  κάνει  το  πόσο  ισχυρή  είναι  η παράδοση  που αναφέρει  ο  Ηρόδοτος στα  χρόνια  του, διότι  όπως  ξεκάθαρα  υποστηρίζει  ο ιστορικός  η παράδοση  της ανθρωποθυσίας  έχει  μακρινή  χρονική  αφετηρία, προτρωική, αφού  ως  αιτιολογία  μνημονεύεται  ο  Φρίξος και  η  παγίδευσή του,  συνεπώς   οι  τελετουργίες  που  αφορούσαν  αρχέγονες  πρακτικές  ανθρωποθυσιών  προς  χάρη  της  ευφορίας  και  της  ευυδρίας  .

Είναι περίπου  βέβαιο  ότι  οι  πληθυσμοί σ’  όλη αυτή  την γεωγραφική  ζώνη μέχρι  την Βοιωτία,  έχουν  κοινά  σημεία  αναφοράς, γενάρχες,  λατρείες,  κοινή  παράδοση, πρόσωπα  διοίκησης   και  όπως  είναι  πιθανόν  τα  ονόματα  και  τα  τοπωνύμια   εκεί  αποκτούν  μια  συχνότητα  εμφάνισης  και  η  χρήση  τους  ένα  κοινό  νόημα .

Εκείνο  όμως  που  δεν πρέπει  να  μας  διαφύγει  διότι  αποτελεί  στοιχείο  εντυπωσικό (και  μια  παράμετρος  που  μπορεί να  βοηθήσει  στην  ετυμολογία)  είναι  το  “νόημα”  που  έχουν  τα  κύρια  ελληνικά  ονόματα  των  γεναρχών .

Οι   πρώτες συλλογικές ονομασίες  των  ελληνόγλωσσων  φύλων “Αχαιοί  ή  Δαναοί”  που  χρησιμοποιεί  ο  Όμηρος  και  οι  οποίες,  όπως  όλα  βεβαιώνουν, αποτελούν  παράλληλες  στον  όρο “Έλληνες”,  προέρχονται,  ως   ελληνικές  λέξεις, από  ρίζες   που  σημαίνουν  “νερό” .

Έτσι :

Ο  γενάρχης  Δευκαλίων,  από  το  δευ, του  ρήματος  δεύω  που σημαίνει  βρέχω .

Ο Αχαιός, ο  εγγονός  του, από  το  akw=νερό, ενώ  το  ίδιο  το  όνομα  δινόταν  και  σε  ποταμούς,  υπήρχε  ο “Αχαιούς”  ποταμός  και  μια  πηγή  “Αχαϊα” .

Ο  Δαναός (Δαναοί), από  την  ινδοευρωπαϊκή  ρίζα  “danu” που  σημαίνει  νερό, μάλιστα   συναντάται  στα  ονόματα  πολλών  ποταμών π.χ. Απιδανός,  Δάνουβις (=Δούναβης), Ιάρδανος, Δάναστρης, Ροδανός, …..

Ο Ίωνας, από  την  ινδοευρωπαϊκή  ρίζα  is  που σημαίνει θεραπεία, ορμή, όμως με  την  ίδια  λέξη “Ίων ” ονομάστηκε  και  ο  ποταμός  Αλφειός,  στην  Πελοπόννησο, αλλά   και  στην Θεσσαλία  ένας  παραπόταμος  του  Πηνειού(ο  Ίων) .

Σχέση  όμως  με  το  νερό  έχει  και  το  όνομα  του  επίσημου  βασιλιά  των Ελλήνων  που  συναντάμε  στον  Όμηρο, του Αχιλλέα  το  οποίο  παράγεται  από  την  ίδια  ρίζα  με  την λέξη  Αχαιός  το  akw= νερό, ενώ  και  ο  ίδιος  λατρεύτηκε  και   ως  “Ποντάρχης” θεότητα  των  υδάτων.

Πέραν αυτού, εντυπωσιακή  είναι  η  σχέση  της  βασιλικής  γενιάς  των  Ελλήνων / Μυρμιδόνων  της  Ιλιάδας   με  το  νερό  και  τις  Νηρηίδες, αφού ο  Αιακός  είναι  ο γιός  του  ποταμού Ασωπού, παντρεύεται  την  Ψαμάνθη (Νηρηίδα) και  ο γιος  του  Πηλέας  την  Θέτιδα (Νηρηίδα) !(και ο Αχιλλέας  θεότητα  των υδάτων)

Θα  μπορούσε  λοιπόν  με  την ονομασία  “Έλλην / Ελλάς”  πράγματι  να  ονομασθεί  κάποιος  ποταμός  και  αυτός  όπως  όλα  δείχνουν  ήταν  ο  Σπερχειός ο  οποίος  φέρει αυτό  το  όνομα  διαπιστωμένα  μετά  την αρχαιότητα…

Πολλά, λοιπόν,  από  τα  ελληνικά  μυθικά  ονόματα  των γεναρχών  έχουν  νοηματική σύνδεση  με  το  νερό, η  οποία  δεν  χάνεται  από  γενιά  σε  γενιά :  Δευκαλίων – Έλλην- Αχαιός, (Δαναοί), Ίωνες…..

Μια  άλλη  παρατήρηση  αφορά   ονόματα  από  τον  μύθο  του  κατακλυσμού, τα  οποία  ενώ  απηχούν  κάποιο  χρόνο  πανάρχαιο, εντούροις  παράγονται με  έναν  τρόπο  αρκετά  “ελληνικό”.

Τα   ονόματα  αυτά, κατά  περίεργο  τρόπο  είναι  νοηματικά  και  σύνθετα  όπως  συνήθως συμβαίνει  με  τα  μεταγενέστερα  ελληνικά  ονόματα (π.χ. Δημοσθένης, Αριστογείτων….)κάτι  που  σημαίνει  ότι  δηλώνουν  ξεκάθαρα  ένα  νόημα .

(είτε  αποτελούν  την μετάφραση  ξενόγλωσσων  ονομάτων στην  ελληνική)

 Ο  Δευκαλίων, προέρχεται  από  το  ρήμα  δεύω= βρέχω, μουσκεύω, υγραίνω, έτσι  από το  θέμα  “δευ” 23 (ή  την λέξη  δευκός= ο γλυκής + την λέξη άλιος<αλς).

Η  Πύρρα  σημαίνει  η “κοκκινόξανθη”, ενώ  Πύρρα   ονομάστηκε  και ο Αχιλλέας  στην Σκύρο, και  με  την ίδια  ονομασία  “Πύρρος” ο  γιος  του  ο  Νεοπτόλεμος .

Ο Αμφικτύων, προέρχεται από το “αμφί” και το ρήμα “κτίζω” που σημαίνει  συνοικίζω  χώρα, ιδρύω πόλη, όμως  εκ του  κτίζω  προέρχεται  και η λέξη κτοίνη = ο δήμος , άραγε  ο  Αμφικτύων  είναι αυτός  που  ιδρύει  δήμους  κάνοντας  συνοίκιση γύρω  από  κάποιο  μέρος, (ιερό 

Η  Πρωτογένεια, προέρχεται  από  το  αριθμητικό  “πρώτος”  και  την  λέξη  “γένος”  και  σημαίνει  η πρωτογεννημένη.

Ο  Έλλην  έχει  πιθανόν σύνθετο  όνομα  και  το  νόημά  της  λέξης  προέκυψε  από  την  ιαπετική  ρίζα «fελ», ρίζα  του  ρήματος «είλω» και  «ειλέω»,  που  δηλώνει ανάμεσα στ’ άλλα (συμπίεση, συσσώρευση,  περιστροφή <έλιξ…) και συγκέντρωση. Από  το  ίδιο ρήμα  προέρχεται  η  λέξη «ελλεδανός» που  σημαίνει  «δεσμός»  και  στην  συγκεκριμένη  περίπτωση  ως  συνθετικό  θα  μπορούσε  να  παραπέμπει σε  κάθε  κοινό  δεσμό αδελφών  πόλεων, της  μητρικής  γης («δελφίς», εθνικής μήτρας), συνεπώς  από  το «ελ» (= συσσώρευση) και τη λέξη «λάας/λας(= λίθος – λαός)»  προήλθε  αρχικά  λέξη  «έλλα»  για  να  δηλώσει  μια  περιοχή, κοντά  στον  Σπερχειό, που  ήταν  «χώρος  συγκέντρωσης  των  ομομήτριων  λαών».

Ο χώρος  αυτός  απετέλεσε πιθανόν   λατρευτικό  και  διοικητικό κέντρο παραποτάμιο, αλλά  όχι  παρόχθιο, που  σταδιακά  εξελίχτηκε  σε  πόλισμα  και  έδρα  του  βασιλιά(ή  της  αμφικτιονικής  αρχής) . Αυτή η  πόλη  ονομάστηκε  «Έλλα» και  η  ονομασία  αποτύπωνε  το  κέντρο  της  πρώτης  αρχέγονης  «αμφικτιονίας»   των  Ελλήνων, όπου  η  κοινή  λατρεία  αφορούσε  ιεροπραξίες για  την  γονιμότητα  και  την  ευυδρία  των  παροικούντων  κοντά  στον  ποταμό.

Σταδιακά  όλη  η  περιοχή  ονομάστηκε  «Ελλάς»  και οι  συμμετέχοντες  στις  κοινές  λατρείες  Έλληνες, ενώ  ο  βασιλιάς  – τελεστής  που  σύναζε τους  ομοφύλους  ήταν ο «Έλλην» …

Η  λέξη  εμπλουτίστηκε  και  μ’  άλλες  σημασίες  γι’  αυτό  και  ο ποταμός  Σπερχειός  ή  ένα  μέρος  της  ροής, ονομάστηκε  αργότερα  Ελλάς.

Εάν  λοιπόν  οργανώσουμε  τα  σημεία  που  εντοπίσαμε  στον  μακρύ  δρόμο  της  έρευνας διαπιστώνουμε  ότι :

1.Υπήρξε  προκατακλυσμιαίο  όνομα  ή  έστω  προμυκηναϊκό  των  Ελλήνων  που  ίσως  ήταν “Γραικοί”, διότι  ο  Γραικός  ήταν  ο  γιός  της  Πανδώρας  αδελφής  του  Έλληνα κατά  τον  Ησίοδο, και πιθανόν  στην αρχή  επικράτησαν  ως  ισχυρότεροι  αυτοί, (όμως  η  γνωστή  Πανδώρα  , αλλάζει  όμως  κατά  την  περίοδο  αημαντικών γεωλογικών μεταβολών  και   της  σημαντικής  ελάττωσης  του  πληθυσμού.

2.Ο  Δευκαλίων  δεν  έδωσε  το  όνομά  του  στους  απογόνους  λαούς(Δευκαλίωνες), αν και  υπήρξε  “δημιουργός” τους  και  ο πατριάρχης, αλλά  ούτε  ο  Αμφικτύων, ούτε  η Πρωτογένεια, αλλά  μόνο  ο Έλλην, που  σημαίνει  ότι  μόνο  το  1/3 (ή  το  1/4) των απογόνων  του  υπήρξαν  οι  Έλληνες, οι  άλλοι  ήταν  Λοκροί και Βοιωτοί(Γραικοί),  γι’ αυτό  το  όνομα  άργησε  να  εξαπλωθεί.

3.Υπήρξαν  όμως  όλοι  Αμφικτύονες, γείτονες  και  συγκάτοικοι  της  μήτρας  γης  κατά  τον  μύθο  με  τις  πέτρες (λαας) του  Δευκαλίωνα  ή μια  πόλης  συνάθροισης  και  ενός    ιερού, της  γονιμότητας, και  της  ευυδρίας  κοντά  στον  Σπερχειό που  λεγόταν Ελλάς .

4. Η  πόλη  Έλλα, που  δημιουργήθηκε  ήταν  διοικητικό  κέντρο  μια  περιοχή  όπου  υπήρχε  χώρος  αρχέγονων  τελετουργιών .Οι  τελετές  ίσως  συνδέονται  με  τις  αναφερόμενες  στη  Άλο  αιματηρές  θυσίες  και  είχαν  χαρακτήρα  γονιμότητας  και  φυλετικό για  (δεσμοί  συγγένειας  και  ευφορίας, ίσως  αφορούσαν  την  Έλλη…).

Συνεπώς  ο  μόνος  βασιλιάς  που  σχετίζεται άμεσα  (καταγωγή) με  περιοχή  που  αποδεδειγμένα  ονομάζεται “Ελλάς”  και  λαό  που  αποδεδειγμένα  ονομάζεται “Έλληνες”  είναι  ο Αχιλλέας, αυτός  εκπροσωπεί  το συγκεκριμένο  φύλο  πολιτικά- στρατιωτικά  και  γεωγραφικά .

Η  σύνδεσή  τους με  τους  Δαναούς -Αχαιούς που  την  μνημονεύει  έμμεσα  ο  Όμηρος, προβάλλεται  και  από  τοπικούς  μύθους, π.χ  τον  Φθίο, τον επώνυμο  ήρωα  της  περιοχής.

---

1 Απολλόδωρος Βιβλιοθήκη 1.7.2,3,4…

2 Ησίοδος Ηοίαι 4 – Απολλόδωρος  1.7.2

3 Παυσανίας 2.28.6 / Πίνδαρος Πυθ.1,120

4 Διόδωρος Σικ.4, 60 . 5,80

5 Παυσανίας 1,31,3 . 2, 14, 2.2,26,1.7,1,2 …./ Στράβων 8.7.1 και9.1.18

6 Απολλόδωρος Βιβλιοθ. 3.8.1

7 Βέβαια  ο  τρωικός  μύθος  αναφέρει  ότι  ο   τρώας  μάντης  Έλενος   επιβάλλει  με  προφητεία  την  έλευσή  του.

8 Στην  Ιλιάδα  Β 681-5 λέγει :

” τώρα  όσοι  κατοικούσαν  το  Πελασγικό  Άργος

και  όσοι  ζούσαν  στην  Άλο, στην  Αλόπη  και  στην Τριχίνα

και  όσοι  είχαν  την Φθία  και  την  Ελλάδα με  τις  όμορφες  γυναίκες

 ονομάζονταν  Μυρμιδόνες και  Έλληνες και  Αχαιοί….”

9 Ησίοδος “Έργα  και Ημέραι” 653 στχ

10 Ησίοδος “Έργα  και  Ημέραι” 528στχ

11 Ησίοδος  Αποσπάσματα 4

12 Θουκυδίδης Ιστορία  Α 3

13 Θουκυδίδης Α.3

14 Αριστοτέλης Μετεωρολογικά  Α.352

15 Ησιόδου Ηοίαι 1

16 Απολλόδωρος 1.7.3.

17 Όμηρος  Ιλιάς Β – 497

17 Ομηρικός  Ύμνος  στον Απόλλωνα  514-526

18 Ευριπίδης Ελένη 1147στχ

19  Πλούταρχος, Σόλων 26, 2-3  ο  Πλούταρχος  αναφέρει  ότι  ο  βασιλιάς  της  Κύπρου, Φιλόκυπρος άκουσε  την  συμβουλή  του  Σόλωνα  ν’  αλλάξει  την θέση  της  πόλης  Αιπείας  και  να  την  μεταφέρει χαμηλότερα  και  εκείνος  τμητικά  ονόμασε  κατόπιν  την  πόλη  Σόλους .

20 Χατζής “Επιστημονική  Επετηρίδα Φιλοσοφικής  Αθηνών” 1935 1936

20 Υγίνου. Μυθ. 3 / Ηρόδοτος 8.58

21 Υγίνου. Μυθ.2,4,5, 224 / Οβίδιος Μεταμ.4,539  / Διόδ. Σικ 4, 2

22 Ηρόδοτος  7.197

23 δεύμα = το  υγρόν, ενώ  ως  αποθετικό  το δεύομαι  σημαίνει  “έχω  έλλειψη”, “είμαι  άνευ” και  το  επίθετο  “καλός”, που  σημαίνει  ο  ωραίος, ο δίκαιος, ο  λαμπρός στον  συγκριτικό  βαθμό ο “καλλίων” αποκτά  νόημα  ως  ο “δίκαιος  της  βροχής”