Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. 

Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. 

Μόνον έτσι όμως έμαθα ναξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, 

ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.

Μια γλώσσα όπως η ελληνική, 

όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας,

 άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα, 

άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι,

 άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. 

Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που-αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται

 ολοένα λιγότερο  αυτοί που ολοένα περισσότερο 

απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος 

που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, 

έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα

όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε - δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το

όργανο μιας αέναης ανταλλαγής 

ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί 

και σ' αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: 

το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, 

το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης

 την πιθανή ευτυχία μας.

Οδυσσέας  Ελύτης