Τρίτη 11 Απριλίου 2017
Τα συνέδρια του ΚΚΕ: Από τον Ζαχαριάδη στον Κουτσούμπα
Τα συνέδρια του ΚΚΕ: Από τον Ζαχαριάδη στον Κουτσούμπα: O Βαγγέλης Δεληπέτρος κάνει μια αναδρομή στα συνέδρια του ΚΚΕ, ξεκινώντας από το πρώτο ιδρυτικό του ΣΕΚΕ. Οι πρωταγωνιστές, οι αποφάσεις και οι συγκρούσεις (Pics)
Δευτέρα 10 Απριλίου 2017
Οι Εβραίοι που μισούν το σιωνιστικό κράτος (άρθρο-ομολογία σιωνιστή κατά ομοεθνών του αντισιωνιστών...)
Σημ."Αντίλογου": Το παρακάτω κείμενο και το αναφερόμενο σε αυτό βιβλίο Εβραίων αδίστακτων ρατσιστών-σιωνιστών, συνιστά ένα πολύτιμο ντοκουμέντο παγκόσμιας ιστορικής και γεωπολιτικής σημασίας.
Αφενός για την κατανόηση του εγκληματικού μα και συκοφαντικού μέσω όλων σχεδόν των ΜΜΕ ρόλου του σιωνισμού (για τον οποίο έγραψε και ο Εβραίος Μαρξ το ένοχα αποσιωπούμενο από "μαρξιστές" όσο και αντιμαρξιστές βιβλίο "Το εβραϊκό ζήτημα").
Αφετέρου για να πληροφορηθούν τόσο οι πραγματικοί μαρξιστές όσο και οι πραγματικοί (με την παλιότερη καπιταλιστική έννοια) φιλελεύθεροι την κατά τους σιωνιστές "αντιεβραϊκή", ακριβώς σαν του Μαρξ (βλ το βιβλίο του "Εβραϊκό Ζήτημα", εκδ,. Σύγχρονη Εποχή) στάση μιας έντιμης μειοψηφίας Εβραίων, τόσο μαρξιστών όσο και φιλελεύθερων αστών, μεταξύ αυτών, μεγάλων συγγραφέων και διανοούμενων!
"Αντιεβραϊκή"! Όχι απλά αντισιωνιστική, κατά τους σιωνιστές και τα κυρίαρχα στα ελληνικά κόμματα και παρακρατικές συμμορίες, αναρχο-αριστερο-νεοφιλελεύθερα φερέφωνά τους...
Οι Εβραίοι που Μισούν το Εβραϊκό Κράτος
του Paul Bogdanor
30/09/2006
«Εάν συγκεντρωθούν(οι Εβραίοι) στο Ισραήλ θα μας γλυτώσουν από τον κόπο να τους κυνηγήσουμε σε όλο τον Κόσμο.» - Σεΐχης Χασάν Νασράλλα, Αρχηγός της Χεζμπολάχ
«Το λέω αυτό χωρίς φόβο: Για εκείνους που πιστεύουν στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια, είμαστε τώρα όλοι μέλη της Χεζμπολάχ.» Νόρμαν Φίνκελσταϊν, αντισιωνιστής Εβραίος.
Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μπορεί να διακηρύσσει την υποστήριξή του για ένα κίνημα, που έχει ως στόχο να εξολοθρέψει όλους τους Εβραίους στον κόσμο πρέπει να σοκάρει τον μέσο παρατηρητή. Το γεγονός ότι ένας Εβραίος μπορεί να υιοθετήσει μία τέτοια θέση είναι ακόμα πιο απίστευτο.
Όμως ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν, καθηγήτης πανεπιστημίου και συγγραφέας βιβλίων μπέστ σέλερ, δεν είναι μοναδικός μεταξύ των Εβραίων στα πολιτικά του πιστεύω.
Ο μέντοράς του, ο Νόαμ Τσόμσκι, έχει ασπαστεί δημόσια τον δολοφονικό Σεΐχη Νασράλλα. Μάλιστα στον πρόσφατο πόλεμο, ήταν μεταξύ αρκετών Εβραίων που υπέγραψαν ανοικτή επιστολή εκφράζοντας την «αλληλεγγύη» τους για την «αντίσταση» στο Λίβανο και την Παλαιστίνη – εννοώντας την Χεζμπολάχ και την Χαμάς. Και αυτοί οι όρκοι πίστης σε φανατικούς που στοχεύουν στην γενοκτονία έχουν γίνει αρκετά συνηθισμένοι μεταξύ των Εβραίων που διακρίνονται από μίσος για το Ισραήλ.
Ο μέντοράς του, ο Νόαμ Τσόμσκι, έχει ασπαστεί δημόσια τον δολοφονικό Σεΐχη Νασράλλα. Μάλιστα στον πρόσφατο πόλεμο, ήταν μεταξύ αρκετών Εβραίων που υπέγραψαν ανοικτή επιστολή εκφράζοντας την «αλληλεγγύη» τους για την «αντίσταση» στο Λίβανο και την Παλαιστίνη – εννοώντας την Χεζμπολάχ και την Χαμάς. Και αυτοί οι όρκοι πίστης σε φανατικούς που στοχεύουν στην γενοκτονία έχουν γίνει αρκετά συνηθισμένοι μεταξύ των Εβραίων που διακρίνονται από μίσος για το Ισραήλ.
Πως είναι δυνατόν για οποιονδήποτε Εβραίο να υποστηρίζει εκείνους που επιδιώκουν την καταστροφή των αδελφών τους Εβραίων; Αυτό είναι το ερώτημα που προκάλεσε την δική μου περιέργεια και του Εντουαρντ Αλεξάντερ, όταν γράφαμε το βιβλίο μας «Ο Διχασμός των Εβραίων για το Ισραήλ» (The Jewish Divide Over Israel.)
Οι συνεργάτες μας συντελεστές– μεταξύ των οποίων η Σύνθια Όζικ, Άλβιν Ρόζενφελντ, Μεναχέμ Κέλνερ, Τζέικομπ Νιούσνερ και Εφραίμ Κάρς – όλοι γνώριζαν πολύ καλά την τραγική ιστορία του εβραϊκού αντισημιτισμού.
Γνωρίζαμε π.χ. ότι το πρόγραμμα τρομοκρατίας των Εβραίων από τον Λούθηρο, ξεκίνησε με έναν Εβραίο που άλλαξε πίστη, τον Γιοχάνες Πφέφερκορν, και ότι ο μύθος της παγκόσμιας εβραϊκής συνομωσίας, που κατέληξε να γίνει τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» προωθήθηκε εντατικά από έναν Ρωσοεβραίο συγγραφέα, τον Γιακώβ Μπράφμαν. Είχαμε την υποψία ότι καθώς θα έφευγαν από το προσκήνιο οι Πφέρφερκορν και οι Μπράφμαν, οι Φίνκελστάϊν και οι Τσόμσκηδες θα έκαναν την εμφάνισή τους.
Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, η συμπεριφορά την Εβραίων που μισούν τον λαό τους χαρακτηρίζεται από όλο το φάσμα της πολιτικής αθλιότητας. Υπάρχουν οι αντισιωνιστές Εβραίοι που συγκρίνουν το εβραϊκό κράτος με την Ναζιστική Γερμανία. Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν την ΟΑΠ, την Χαμάς ή την Χεζμπολάχ.
Γνωρίζαμε π.χ. ότι το πρόγραμμα τρομοκρατίας των Εβραίων από τον Λούθηρο, ξεκίνησε με έναν Εβραίο που άλλαξε πίστη, τον Γιοχάνες Πφέφερκορν, και ότι ο μύθος της παγκόσμιας εβραϊκής συνομωσίας, που κατέληξε να γίνει τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» προωθήθηκε εντατικά από έναν Ρωσοεβραίο συγγραφέα, τον Γιακώβ Μπράφμαν. Είχαμε την υποψία ότι καθώς θα έφευγαν από το προσκήνιο οι Πφέρφερκορν και οι Μπράφμαν, οι Φίνκελστάϊν και οι Τσόμσκηδες θα έκαναν την εμφάνισή τους.
Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, η συμπεριφορά την Εβραίων που μισούν τον λαό τους χαρακτηρίζεται από όλο το φάσμα της πολιτικής αθλιότητας. Υπάρχουν οι αντισιωνιστές Εβραίοι που συγκρίνουν το εβραϊκό κράτος με την Ναζιστική Γερμανία. Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν την ΟΑΠ, την Χαμάς ή την Χεζμπολάχ.
Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που συνεργάζονται με αντισημίτες και αρνητές του Ολοκαυτώματος.
Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα, αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν την καταστροφή του Ισραήλ και ακόμα και αντισιωνιστές Εβραίοι που με αδιανόητο τρόπο υποστηρίζουν μέτρα κατά άλλων Εβραίων που θα μπορούσαν όντως να ερμηνευθούν ως πράξεις γενοκτονίας.
Υπάρχουν αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα, αντισιωνιστές Εβραίοι που υποστηρίζουν την καταστροφή του Ισραήλ και ακόμα και αντισιωνιστές Εβραίοι που με αδιανόητο τρόπο υποστηρίζουν μέτρα κατά άλλων Εβραίων που θα μπορούσαν όντως να ερμηνευθούν ως πράξεις γενοκτονίας.
Θα ήταν δελεαστικό να αγνοήσει κανείς αυτές τις απόψεις ως ένα περιθωριακό φαινόμενο. Αλλά όλοι οι στόχοι μας δεν ταυτίζονται με την ριζοσπαστική Αριστερά. Η φιλελεύθερη εβραϊκή κριτική κατά του Σιωνισμού εκφράζεται από τον ιστορικό Τόνι Τζάντ. Σύμφωνα με το ξέσπασμα του Τζάντ στην «Επιθεώρηση Βιβλίων της Νέα Υόρκης» (New York Review of Books), η κυβερνητική ελίτ στο Ισραήλ είναι «φασιστική» διότι κάποτε είχε σκεφτεί να σκοτώσει τον τρομοκράτη δολοφόνο, Γιασέρ Αραφάτ, και ο φράχτης ασφαλείας (που στόχο έχει να εμποδίσει την διείσδυση τρομοκρατών σε μία ελεύθερη χώρα) συγκρίνεται με το Τείχος του Βερολίνου (το οποίο είχε σχεδιαστεί να εμποδίσει την διαφυγή άοπλων αμάχων από την κομμουνιστική δικτατορία).
Ακόμη χειρότερα, υποστηρίζει ο Τζάντ, οι αχρείοι Σιωνιστές έχουν πείσει την Αμερική να αποσταθεροποιήσει την Μέση Ανατολή μόνο προς όφελος του Ισραήλ, «απομονώνοντας» με αυτόν τον τρόπο τους μέχρι τώρα πιστούς συμμάχους της στην Συρία και το Ιράν.
Είναι τέτοιος ο εβραϊκός ασφυκτικός κλοιός στην κοινή γνώμη λέει ο Τζάντ, που οι Αμερικανοί επιπλήττουν με λογοκριτική διάθεση, οποιονδήποτε υψώνει την φωνή του κατηγορώντας χωρίς αιδώ τους αντιφρονούντες για αντισημιτισμό.
Ευτυχώς για τον Τζάντ, η παγκόσμια εβραϊκή συνομωσία δεν μπόρεσε να εμποδίσει την δημοσίευση της στοχαστικής μελέτης του για τον ρόλο τον Ισραηλινών «φασιστών» στο να ωθήσουν την Αμερική να εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίον όλης της Μέσης Ανατολής προκειμένου να υπερασπιστεί ένα κράτος τύπου Κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας στο οποίο μιλούν εβραϊκά.
Είναι τέτοιος ο εβραϊκός ασφυκτικός κλοιός στην κοινή γνώμη λέει ο Τζάντ, που οι Αμερικανοί επιπλήττουν με λογοκριτική διάθεση, οποιονδήποτε υψώνει την φωνή του κατηγορώντας χωρίς αιδώ τους αντιφρονούντες για αντισημιτισμό.
Ευτυχώς για τον Τζάντ, η παγκόσμια εβραϊκή συνομωσία δεν μπόρεσε να εμποδίσει την δημοσίευση της στοχαστικής μελέτης του για τον ρόλο τον Ισραηλινών «φασιστών» στο να ωθήσουν την Αμερική να εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίον όλης της Μέσης Ανατολής προκειμένου να υπερασπιστεί ένα κράτος τύπου Κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας στο οποίο μιλούν εβραϊκά.
Ίσως το πιο αποκαλυπτικό κομμάτι της εργασίας του Τζάντ είναι το σκεπτικό του για την κατάργηση της πιο ελεύθερης χώρας στη Μέση Ανατολή. «Σήμερα,» έγραψε, «οι μη Ισραηλινοί Εβραίοι νιώθουν και πάλι εκτεθειμένοι σε κριτική και σε επιθέσεις για πράγματα τα οποία δεν έκαναν» και επομένως πρέπει να εξαφανιστεί το Ισραήλ.
Επομένως, η νομιμότητα του εβραϊκού κράτους καθορίζεται από τις απόψεις των αντισημιτών. «Το Ισραήλ σήμερα είναι κακό για τους Εβραίους», έγραψε ο Τζάντ. Οι κριτικοί δεν άργησαν να υπογραμμίσουν ότι η εξαφάνιση του Εβραϊκού Κράτους, μαζί με τον στρατό του ίσως καταλήξουν σε κάτι «κακό για τους Εβραίους.» με την έννοια ότι θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή αρκετών εκατομμυρίων Ισραηλινών. Σε αυτήν την σχετικά σημαντική παρατήρηση, ο Τζάντ απάντησε με δύο λόγια: “Τα πράγματα αλλάζουν.»
Όπως υπονοεί αυτό το παράδειγμα, ένα από τα πιο κεντρικά χαρακτηριστικά των σημερινών αντισιωνιστών – ιδιαίτερα για τους ακαδημαϊκούς μεταξύ αυτών – είναι η κατάφορή ακαδημαϊκή τους ανεντιμότητα.
Η Βρετανίδα καθηγήτρια, Ζακλίν Ρόουζ στο βιβλίο της όπου εξηγεί γιατί το Ισραήλ πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη και επινοεί τον ισχυρισμό ότι ο Χέρτσλ και ο Χίτλερ είχαν εμπνευστεί από την ίδια συναυλία στο Παρίσι με την μουσική του Βάγκνερ. Ο Ιλάν Παππέ, ο κομμουνιστής ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Χάιφας, γράφει επιστημονικές εργασίες που καταγράφουν μία φανταστική σφαγή που διέπραξαν οι Ισραηλινοί στο χωριό Ταντούρα το 1948. Ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν, έχει αναγεννήσει τον παλιό μύθο των Σοβιετικών ότι δήθεν το Ισραήλ είχε προετοιμάσει μία εισβολή στη Συρία πριν τον Πόλεμο του 1967.
Η Βρετανίδα καθηγήτρια, Ζακλίν Ρόουζ στο βιβλίο της όπου εξηγεί γιατί το Ισραήλ πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη και επινοεί τον ισχυρισμό ότι ο Χέρτσλ και ο Χίτλερ είχαν εμπνευστεί από την ίδια συναυλία στο Παρίσι με την μουσική του Βάγκνερ. Ο Ιλάν Παππέ, ο κομμουνιστής ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Χάιφας, γράφει επιστημονικές εργασίες που καταγράφουν μία φανταστική σφαγή που διέπραξαν οι Ισραηλινοί στο χωριό Ταντούρα το 1948. Ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν, έχει αναγεννήσει τον παλιό μύθο των Σοβιετικών ότι δήθεν το Ισραήλ είχε προετοιμάσει μία εισβολή στη Συρία πριν τον Πόλεμο του 1967.
Σε αυτές και αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις οι αντισιωνιστές είναι μαθητές του Καναδού φιλόσοφου, Μάικλ Νιούμαν, συγγραφέα του βιβλίου «Το επιχείρημα κατά του Ισραήλ» (The Case Against Israel), ο οποίος με ειλικρίνεια πληροφόρησε μια ιστοσελίδα ότι «δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια ή η δικαιοσύνη ή η κατανόηση» εκτός αν εξυπηρετεί τον παλαιστινιακό αγώνα.
Η περιφρόνηση της αλήθειας σίγουρα χαρακτηρίζει και μία άλλη γνωστή σύγκριση των αντισιωνιστών, δηλαδή την ιδέα ότι το Ισραήλ είναι η μετενσάρκωση του Τρίτου Ράιχ.
Η περιφρόνηση της αλήθειας σίγουρα χαρακτηρίζει και μία άλλη γνωστή σύγκριση των αντισιωνιστών, δηλαδή την ιδέα ότι το Ισραήλ είναι η μετενσάρκωση του Τρίτου Ράιχ.
Από τότε που ο Ισραηλινός θεολόγος, Γεσαγιάχου Λάιμποβιτς, χαρακτήρισε την χώρα του ως «ιουδαιο – ναζιστική», η ταύτιση των θυμάτων και των θυτών του Ολοκαυτώματος έχει εξελιχθεί σε μία κακοήθη συνήθεια, σε σχόλια, γελοιογραφίες, παρακμασμένες συζητήσεις σε γεύματα, και ιστοσελίδες που καταφέρονται εναντίον των Εβραίων. Ο λόγος που έχει τόση απήχηση το επιχείρημα και είναι τόσο δημοφιλές για τους αποξενωμένους Εβραίους που το υποστηρίζουν είναι προφανής. Οποιοσδήποτε μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι η φρίκη του Ναζισμού έχει αναγεννηθεί στα θύματα του, μπορεί να επικαλεστεί την μοίρα των νεκρών Εβραίων για να δικαιολογήσει το μίσος του για εκείνους που βρίσκονται εν ζωή. Οι αντισιωνιστές, που πάντοτε παρέχουν γρήγορα άλλοθι στους αντισημίτες, το γνωρίζουν καλά αυτό.
Έτσι μπορεί ο Εβραίος Νόαμ Τσόμσκι να συγκρίνει τους πολέμους του Ισραήλ σε αυτοάμυνα με «τις κινήσεις του Χίτλερ να αποκρούσει το τσέχικο σπαθί που σημαδεύει την καρδιά της Γερμανίας» και να λέει ότι «οι θεωρίες του Χίτλερ έχουν βρει ανταπόκριση στον σημερινό σιωνιστικό διάλογο.»
Έτσι μπορεί ο Εβραίος Νόρμαν Φίνκελστάϊν να διακηρύσσει ότι οι Εβραίοι υποστηρικτές του Ισραήλ είναι στην πραγματικότητα χειρότεροι από του θύτες του Ολοκαυτώματος λέγοντας ότι «Οι Γερμανοί μπορούν να επικαλεστούν την αυστηρότητα των ποινών όταν ύψωναν την φωνή τους εναντίον των εγκλημάτων του κράτους. Εμείς τι δικαιολογία έχουμε;»
Ίσως ο Φίνκελστάϊν έχει την φιλοδοξία να ανταγωνιστεί με τον αποθανόντα Εβραίο Ισραέλ Σαχάκ, ο οποίος για χρόνια ήταν τακτικός ομιλητής σε διαλέξεις της ΟΑΠ, και ο οποίος αποκάλυψε στον κόσμο ότι «υπάρχουν ναζιστικές τάσεις στον Ιουδαϊσμό.»
Αλλά ακόμα και αυτά τα αξιόλογα άτομα δύσκολα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον Εβραίο Γκιλάντ Ατσμόν, που έχει την βάση του στο Λονδίνο, ο οποίος πρόσφατα διακήρυξε αυτό τον στοχασμό: «Το να θεωρεί κάποιος τον Χίτλερ το ύστατο κακό δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να ενδίδει στον σιωνιστοκεντρικό διάλογο.
Η άθλια βιβλική βαρβαρότητα (του Ισραήλ) που φτάνει στα πρόθυρα του κανιβαλισμού αποτελεί ένα κακό χωρίς σύγκριση.» Ο Ατσμόν προωθείται από την ριζοσπαστική Αριστερά και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Η άθλια βιβλική βαρβαρότητα (του Ισραήλ) που φτάνει στα πρόθυρα του κανιβαλισμού αποτελεί ένα κακό χωρίς σύγκριση.» Ο Ατσμόν προωθείται από την ριζοσπαστική Αριστερά και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Αν και δεν χάνουν ευκαιρία να συγκρίνουν τους αδερφούς τους Εβραίους με τους Ναζί, οι αντισιωνιστές παρέχουν πρόθυμα την υποστήριξη στους πραγματικούς Ναζί. Παλιά, ο περιβόητος Άλφρεντ Λίλιενταλ, ο οποίος επέμενε ότι το Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ ήταν πλαστό, ήταν το ύστατο παράδειγμα της συνεργασίας Εβραίων με αντισημίτες. Μετά πήρε την σκυτάλη ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος επαίνεσε ανοικτά τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, τους επέτρεψε να δημοσιεύσουν τα βιβλία και τις εργασίες του, συνεργάστηκε με τις εκστρατείες της προπαγάνδας τους και υποστήριξε την δράση τους με την αλησμόνητη παρατήρηση του ότι «δεν βλέπει αντισημιτικούς υπαινιγμούς με το να αρνείται κανείς την ύπαρξη των θαλάμων αερίων».
Σήμερα οι ένθερμοι νεοναζί βρίσκουν αντισιωνιστές Εβραίους που κάνουν κωλοτούμπες για τους βοηθήσουν. Ο Πόλ Άιζεν, από την ομάδα βιτρίνα της ΟΑΠ, «Μνήμη του Ντέιρ Γιασίν» (Deir Yassin Remembered) έχει υποστηρίξει ανοικτά τoν Έρνστ Ζούντελ, ο οποίος δικάζεται τώρα στην Γερμανία για τις νεοναζιστικές του δραστηριότητες. Ο Νεβ Γκόρντον, ο Ισραηλινός καθηγητής που έκανε μήνυση εναντίον του επικριτή του, Στήβεν Πλάουτ σε μία κατάφορη προσπάθεια να τον φιμώσει, δεν έχει όμως καλέσει τους δικηγόρους του να πάρουν μέτρα για να σβηστούν τα δικά του άρθρα από την ιστοσελίδα του Ζούντελ. Και ο αντισιωνιστής δημοσιογράφος, Σράγκα Ελάμ, έγραψε στον Ντέιβιντ Ίρβινγκ για να του πει ότι συμμερίζεται την άποψή του ότι ο «Χίτλερ δεν είχε καμία σχέση με το έργο στο Άουσβιτς.»
Δεν χρειάζεται κάποιος την σοφία του Σολωμόντα για να διαπιστώσει μία έλλειψη αγάπης για τους Εβραίους μεταξύ των πιο πάνω αναφερόμενων ατόμων. Παρά ταύτα, είναι απίστευτο όταν ανακαλύπτει κανείς το άκρατο μένος που έχουν απόψεις τους για τους αδερφούς τους Εβραίους.
Δεν χρειάζεται κάποιος την σοφία του Σολωμόντα για να διαπιστώσει μία έλλειψη αγάπης για τους Εβραίους μεταξύ των πιο πάνω αναφερόμενων ατόμων. Παρά ταύτα, είναι απίστευτο όταν ανακαλύπτει κανείς το άκρατο μένος που έχουν απόψεις τους για τους αδερφούς τους Εβραίους.
Ο Νόαμ Τσόμσκι λέει σε γεμάτες αίθουσες ότι «οι Εβραίοι στις ΗΠΑ είναι το πιο προνομιούχο τμήμα του πληθυσμού που ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή,» προσθέτοντας ότι «οι προνομιούχοι θέλουν να είναι σίγουροι ότι έχουν τον πλήρη έλεγχο, όχι μόνο το 98%».
Στο περιοδικό του Μάικλ Λέρνερ, «Τικούν», το οποίο διαφημίζεται ως ο προστάτης της πραγματικής εβραϊκής συνείδησης, διαβάζουμε για Εβραίους «συνωμότες» που κυβερνούν την Αμερική εκ μέρους των «εβραϊκών συμφερόντων» κάτι που αποδεικνύει «την τεράστια κουκίδα αλήθειας» που βρίσκεται στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών.
Αλλά ακόμα και αυτό δεν αρκεί για τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν, που ισχυρίζεται ότι τα προγράμματα για την αποζημίωση των θυμάτων του Ολοκαυτώματος ευθύνονται για το γεγονός ότι «οι ηγέτες των Εβραίων συμπεριφέρονται ακριβώς σαν καρικατούρες από τις σελίδες του Der Stuermer». Πρέπει τότε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα βιβλία και εργασίες του Φίνκελσταϊν αναπαράγονται σε νεοναζιστικές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο ή ότι η αρνητές του Ολοκαυτώματος τον εξυμνούν χαρακτηρίζοντας τον ως τον «Εβραίο Ντέϊβιντ Ιρβινγκ;»
Από την στιγμή που συνεργάζεσαι με αντισημίτες και προωθείς των αντισημιτισμό, αποτελεί είναι μικρό βήμα μετά να αρχίσει κανείς να δοξάζει την δολοφονία Εβραίων. Πολλοί αντισιωνιστές κάνουν πρόθυμα το βήμα. Για την Ζακλίν Ρόουζ, η βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας αποτελούν «πράξεις παθιασμένου προσδιορισμού ταυτότητας» που δημιουργούν «μία ανυπόφορη οικειότητα που μοιράζονται ο βομβιστής αυτοκτονίας και τα θύματα του τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους».
Ασφαλής στην αίθουσα διαλέξεών της στο Λονδίνο, η Ρόουζ δεν μας λέει εάν η «οικειότητα» θα αυξανόταν εάν οι τζιχαντιστές πετύχαιναν σε μία από τις σποραδικές προσπάθειες τους να ανατινάξουν έναν ισραηλινό ουρανοξύστη.
Ένας άλλος αριστερός Βρετανός Εβραίος, ο Μάρκ Έλφ, κάνει μία λεπτή διάκριση. «Το να απαλλαχθεί κάποιος από την παρουσία των Αράβων είναι να προβαίνει σε εθνοκάθαρση.
Το να απαλλαχθεί από την σιωνιστική παρουσία είναι να απαλλάσσεται από αυτούς που συμμετέχουν ή δικαιολογούν την εθνοκάθαρση. Οι σύντροφοι του κάνουν πράξη αυτές τις αρχές.
Τα Εβραϊκά μέλη του Διεθνούς Κινήματος Αλλυλεγεής. (Ιnternational Solidarity Movement) ταξιδεύουν στο Ισραήλ για να διευκολύνουν τον «ένοπλο αγώνα» για την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης» - ενός αγώνα η πραγματικότητα του οποίου φαίνεται στα καμένα και διαμελισμένα κορμιά των ομόθρησκών τους.
Το να απαλλαχθεί από την σιωνιστική παρουσία είναι να απαλλάσσεται από αυτούς που συμμετέχουν ή δικαιολογούν την εθνοκάθαρση. Οι σύντροφοι του κάνουν πράξη αυτές τις αρχές.
Τα Εβραϊκά μέλη του Διεθνούς Κινήματος Αλλυλεγεής. (Ιnternational Solidarity Movement) ταξιδεύουν στο Ισραήλ για να διευκολύνουν τον «ένοπλο αγώνα» για την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης» - ενός αγώνα η πραγματικότητα του οποίου φαίνεται στα καμένα και διαμελισμένα κορμιά των ομόθρησκών τους.
Καμιά φορά η δίψα για αίμα των Εβραίων που μισούν το Ισραήλ κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα: Ο Εβραίος Γκιλάντ Ατσμόν προκάλεσε αίσθηση όταν υπονόησε ότι το κάψιμο συναγωγών είναι «λογική πράξη.» Αλλά η αίσθηση δεν κρατά πολύ.
Δεν θυμάμαι κάποιες αντιδράσεις όταν ο διακεκριμένος Ισραηλινός φιλόσοφος, Άντι Οφίρ, σκέφτηκε τον βομβαρδισμό των συμπατριωτών του από το ΝΑΤΟ.
Δεν θυμάμαι κάποιες αντιδράσεις όταν ο διακεκριμένος Ισραηλινός φιλόσοφος, Άντι Οφίρ, σκέφτηκε τον βομβαρδισμό των συμπατριωτών του από το ΝΑΤΟ.
Πρέπει να σημειωθεί με κάθε επιφύλαξη, ότι μερικοί αντισιωνιστές φαίνεται να έχουν προθέσεις γενοκτονίας κατά των αδερφών τους Εβραίων. Πριν κάποιες δεκαετίες, ο Άριε Μπόμπερ, ηγέτης του Ισραηλινού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ματσπέν, διακήρυττε την υποστήριξή του για μία αραβική επανάσταση που θα διαχώριζε τους Εβραίους εργάτες από τον Σιωνισμό ή θα έσφαζε τρία εκατομμύρια Ισραηλινούς σε ένα «άλλο Ολοκαύτωμα.»
Σήμερα μπορούμε να εντοπίσουμε παρόμοιες ιδέες στα κείμενα του Νόρμαν Φίνκελσταϊν, ο οποίος επικαλείται την καταστροφή ιαπωνικών πόλεων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ιστορικό προηγούμενο για να «λογοδοτήσει ο ισραηλινός λαός για τα εγκλήματα του Ισραηλινού Κράτους.» Θεωρεί επίσης τους εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς εποίκους, στους οποίος συγκαταλέγονται έγκυες γυναίκες και ανήμποροι ανάπηροι άνθρωποι «νόμιμους στόχους για την ένοπλη αντίσταση.»
Σήμερα μπορούμε να εντοπίσουμε παρόμοιες ιδέες στα κείμενα του Νόρμαν Φίνκελσταϊν, ο οποίος επικαλείται την καταστροφή ιαπωνικών πόλεων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ιστορικό προηγούμενο για να «λογοδοτήσει ο ισραηλινός λαός για τα εγκλήματα του Ισραηλινού Κράτους.» Θεωρεί επίσης τους εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς εποίκους, στους οποίος συγκαταλέγονται έγκυες γυναίκες και ανήμποροι ανάπηροι άνθρωποι «νόμιμους στόχους για την ένοπλη αντίσταση.»
Σε μία συζήτηση με μία ιστοσελίδα, ο Εβραίος Μάικλ Νιούμαν ήταν εξίσου ειλικρινής: «Εάν μία αποτελεσματική στρατηγική (για την καταπολέμηση του Ισραήλ) σημαίνει ότι κάποιες αλήθειες για τους Εβραίους δεν έρχονται στο φως, δεν με νοιάζει. Εάν μία αποτελεσματική στρατηγική σημαίνει ότι πρέπει να ενθαρρύνει κανείς τον αντισημιτισμό ή την εχθρότητα εναντίον των Εβραίων σε λογικά πλαίσια, πάλι δεν με νοιάζει. Εάν σημαίνει ότι πρέπει κανείς να ενθαρρύνει έναν άγριο, ρατσιστικό αντισημιτισμό ή την καταστροφή του Ισραήλ, πάλι δεν με νοιάζει.»
Σας υπενθυμίζουμε ότι αυτά δεν είναι τα παραληρήματα μεθυσμένων σκίνχεντ στην Γερμανία ή κηρύκων της Τζιχάντ στη Σαουδική Αραβία, αλλά έμμισθων Εβραίων καθηγητών που διδάσκουν σε πανεπιστήμια της Βορείου Αμερικής.
Καμιά φορά οι δολοφονικές παρορμήσεις των ριζοσπαστικών Εβραίων δεν σχετίζονται με την Αραβο-Ισραηλινή διένεξη, όσο ευρέως και να την προσδιορίζουμε. Σύμφωνα με τον Ισραέλ Σάχαν, ακόμα και οι πρωτο – χιτλερικές σφαγές στο Χμιελνίτσκι της Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να δικαιολογηθούν. Όπως είπε: Τελικά, είναι πραγματικά άδικο «εάν ένας σκλαβωμένος αγρότης μετατρέπεται σε ένα ρατσιστικό τέρας, εάν Εβραίοι επωφελήθηκαν από την σκλαβιά και την εκμετάλλευσή του;»
Ο Ισραηλινός αριστερός Γιγκάλ Τουμάρκιν, ένας ιδρυτής της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα» ανταγωνίζεται αυτό το παραλήρημα υπέρ της γενοκτονίας, με την δήλωση όπου είπε: «Όταν βλέπω τους Χαρεντίμ (υπερ-ορθόδοξους Εβραίους) με τα μαύρα παλτά τους μαζί με τα παιδιά που σπέρνουν, καταλαβαίνω το Ολοκαύτωμα».
Και αν αυτά τα ξεσπάσματα φαίνεται να μοιάζουν με προϊόντα παράλογων μυαλών, ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ο άψογος φιλελεύθερος Εβραίος καθηγητής Τόνι Τζάντ, επιδεικνύει μία απίστευτη απάθεια για τις πρακτικές συνέπειες που θα είχαν οι προτάσεις του για τον λαό του Ισραήλ. Για τον καθηγητή Τζάντ και τους άλλους συνηγόρους της «λύσης ενός κράτος,» είναι τελείως λογικό να αφεθούν εκατομμύρια Εβραίοι στην μοίρα τους ανήμποροι μπροστά στους στρατούς και τους βομβιστές αυτοκτονίας στη Μέση Ανατολή («Τα πράγματα αλλάζουν»), αρκεί να μην αμαυρώνονται τα γεύματα των καθηγητών και οι δεξιώσεις από την τελευταία αντιπαράθεση σχετικά με την στρατιωτική τακτική των Ισραηλινών.
Αυτές είναι οι ιδέες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στο βιβλίο «Ο Διχασμός των Εβραίων για το Ισραήλ.» (The Jewish Divide Over Israel). Οι συντελεστές του βιβλίου μας – οι οποίοι προέρχονται από αριστερούς υποστηρικτές της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα» μέχρι και δεξιών που υποστηρίζουν την ειρήνη μέσω της ισχύος είναι ενωμένοι σε ένα θέμα: Οποιεσδήποτε απόψεις και να έχουν για το μέλλον του Ισραήλ, υποστηρίζουν ότι η πατρίδα των Εβραίων δεν πρέπει πλέον να θεωρείται μία μεταβατική χώρα, το «δικαίωμα ύπαρξης» της οποίας αποτελεί νόμιμο θέμα προς συζήτηση, όπως δεν πρέπει ο Εβραϊκός λαός να θεωρείται ένα έθνος παρίας, η επιβίωση του οποίου θα εξαρτάται από την έγκριση των αντισημιτών.
Αποκηρύσσοντας εκείνους που μισούν τους Εβραίους στους κόλπους μας, επιβεβαιώνουμε όχι μόνο την αλληλεγγύη μας με τους οχυρωμένους Ισραηλινούς Εβραίους αλλά και την αυτοεκτίμησή μας.
- Πληροφοριακά Στοιχεία
Ντέιβιντ Ίρβινγκ:Το 1992, γερμανικό δικαστήριο τον υποχρέωσε να καταβάλει πρόστιμο 5.000 ευρώ, καθώς ανέφερε ότι δεν έχει δει ούτε μία απόδειξη για την ύπαρξη της ονομαζόμενης Τελικής Λύσεως, άποψη που βρίσκει σύμφωνο και τον Εβραίο αλλά αντισιωνιστή δημοσιογράφο, Σράγκα Ελάμ...
Ντέιβιντ Ίρβινγκ
Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ, [David Irving], Βρετανός αναθεωρητής αυτοδίδακτος ερευνητής-ιστορικός, γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1938 στο Hutton, περιοχή κοντά στο Brentwood της κομητείας του Έσεξ, [Essex], στην Αγγλία. Είναι παντρεμένος από το 1982, με την Bente Hogh και πατέρας πέντε κοριτσιών.
Πίνακας περιεχομένων[απόκρυψη] |
Βιογραφία
Ο πατέρας του John James Cawdell Irving, ήταν αντιπλοίαρχος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, ενώ η μητέρα του Beryl Irene Newington-Irving, ήταν εικονογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Ο Ντέιβιντ είχε τρία αδέλφια, ένα μεγαλύτερο αδελφό, τον John, ένα δίδυμο αδελφό, το Nicholas και μια αδελφή, τη Jennifer. Αποφοίτησε με άριστα από το Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε Φυσική στο Imperial College of Science & Technology και στο University College του Λονδίνου, όμως δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσκολιών. Μετά τη διακοπή των σπουδών του εργάστηκε επί έναν χρόνο σε Γερμανική χαλυβουργία, ώστε να τελειοποιήσει τη γνώση της Γερμανικής γλώσσας.
Το 1992, γερμανικό δικαστήριο τον υποχρέωσε να καταβάλει πρόστιμο 5.000 ευρώ, καθώς ανέφερε ότι, «δεν έχει δει ούτε μία απόδειξη για την ύπαρξη της ονομαζόμενης Τελικής Λύσεως", άποψη που βρίσκει σύμφωνο και τον Εβραίο αντισιωνιστή δημοσιογράφο, Σράγκα Ελάμ, ο οποίος έγραψε στον Ντέιβιντ Ίρβινγκ ότι, «...ο Χίτλερ δεν είχε καμία σχέση με το έργο στο Άουσβιτς....». Το 1993, δικαστήριο του Μονάχου του επέβαλε απαγόρευση εισόδου στη Γερμανία, διότι αμφισβήτησε την ύπαρξη θαλάμων αερίων στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, γεγονός που θεωρήθηκε «προσβολή νεκρών». Η απαγόρευση ήρθη είκοσι χρόνια αργότερα και το Σεπτέμβριο του 2013, ο Ίρβινγκ επισκέφθηκε τη Γερμανία και την Πολωνία. Το Βασιλικό δικαστήριο του Λονδίνου στις 11 Απριλίου 2000, απέρριψε τη μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση που είχε υποβάλλει κατά της Αμερικανίδας συγγραφέως Ντέμπορα Λίπσταντ και αποφάνθηκε ότι ο Ίρβινγκ είναι, «...ρατσιστής, αντισημίτης, αρνητής του Ολοκαυτώματος και επιδίδεται σε συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας...».
Η φυλάκιση του στην Αυστρία
Στις 11 Νοεμβρίου 2005 συνελήφθη, στη διάρκεια μιας επισκέψεως του στην Νότια Αυστρία, βάσει ενός εντάλματος που είχε εκδοθεί για διαλέξεις, στις οποίες είχε χαρακτηρίσει τους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς και τον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων «...παραμύθια...» κι επίσης για μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το 1989, καθώς στην Αυστρία [1], με το νόμο του 1947, περί «...επαναδραστηριοποίησης της ναζιστικής πολιτικής...», ο οποίος περιλαμβάνει παράγραφο σχετικά με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ο παραβάτης της τιμωρείται με κάθειρξη έως 10 χρόνια. Στο δικαστήριο όπου παραπέμφθηκε δήλωσε ένοχος, ελπίζοντας να του επιβληθεί ποινή φυλακίσεως με αναστολή, όμως το δικαστήριο έκρινε ότι προσποιείται πως αναγνωρίζει την Εβραϊκή γενοκτονία για να αποφύγει το ενδεχόμενο να φυλακιστεί και τον καταδίκασε σε τριετή φυλάκιση για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ο Ίρβινγκ αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για προσβολή νεκρών και οδηγήθηκε στη φυλακή, όμως ο προϊστάμενος της εισαγγελίας υπέβαλε έφεση με αίτημα ν' αυξηθεί ποινή του, ενώ έφεση υπέβαλλε και ο ίδιος, την οποία κέρδισε την τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2006, όταν το Εφετείο της Βιέννης αποφάνθηκε ότι η καταδίκη του πρέπει να μετατραπεί από φυλάκιση σε επιτήρηση και πως, «...Είναι ελεύθερος, και μπορεί να φύγει, και θα φύγει», όπως δήλωσε ο Χέρμπερτ Σάλερ, που είχε την ευθύνη της υπερασπίσεως του. Λίγες ημέρες αργότερα, ύστερα από παραμονή τετρακοσίων ημερών στην απομόνωση της παλαιότερης φυλακής της Αυστρίας, απελάθηκε από τη χώρα και παράλληλα του απαγορεύθηκε η είσοδος στο μέλλον, σε Αυστριακό έδαφος...
Οι επισκέψεις του στην Ελλάδα
Τον Απρίλιο του 2003 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα, για να παραβρεθεί στην παρουσίαση του δίτομου βιβλίου ο «Πόλεμος του Χίτλερ», η οποία έγινε στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών. Παρόντες ήταν οι πολιτικοί του κόμματος «Νέα Δημοκρατία», ο βουλευτής που έχει διατελέσει πολλές φορές υπουργός, Βύρων Πολύδωρας, ο οποίος παρουσιάζοντας τον συγγραφέα τον αποκάλεσε «...μύστη της αλήθειας...», καθώς και ο Τίμος Χριστοδούλου, που είχε διατελέσει Ευρωβουλευτής και επικεφαλής των Ευρωβουλευτών του κόμματος. Στην εκδήλωση συμμετείχαν επίσης ο επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού Νικόλαος Λαζαρίδης και ο αντιστράτηγος ε.α. Νικόλαος Α. Κολόμβας. Ο Βύρωνας Πολύδωρας απαντώντας, χρόνια αργότερα, στην κριτική που του ασκήθηκε είπε ότι, «...Τότε πήγα ως ιστοριοδίφης, αλλά τώρα που έμαθα ποιος είναι...». Ο Ίρβινγκ στην ομιλία του, υποστήριξε ότι έγραψε το βιβλίο, «...για τους πολίτες του 23ου αιώνα, καθώς δεν θα θέλουν να έχουν μόνο την κυρίαρχη προπαγανδιστική άποψη για τον Χίτλερ...». Επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 2005, καλεσμένος των εκδόσεων «Ιωλκός» με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ο πόλεμος των στρατηγών. Στα ενδότερα των συμμαχικών δυνάμεων 1944-1945». Η παρουσία του συνοδεύτηκε από έντονες αντιδράσεις βουλευτών της κεντροαριστεράς που ζήτησαν με επιστολή τους την απαγόρευση εισόδου του στην Ελλάδα, ενώ η Ε.Σ.Η.Ε.Α. [2], που στα γραφεία της είχε προγραμματιστεί η συνέντευξη τύπου, αρνήθηκε τελικά να την παραχωρήσει...
Εργογραφία
Είναι αυτοδίδακτος ιστορικός του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, άριστος γνώστης των σημαντικότερων εγγράφων της εθνικοσοσιαλιστικής ηγεσίας και πρόκειται για τον αρνητή του Ολοκαυτώματος με την πληρέστερη ιστορική ενημέρωση. Τα επιχειρήματα και οι πηγές στις οποίες καταφεύγει προκειμένου να συγγράψει, άλλαξαν την οπτική για την ιστορική προσέγγιση του Τρίτου Ράιχ, καθώς οι Γερμανοί αξιωματούχοι του επέτρεψαν να αποκτήσει πρόσβαση σε αποκλειστικές μαρτυρίες -όπως οι πέντε γιατροί του Αδόλφου Χίτλερ που βρίσκονταν εν ζωή, την εποχή που ερευνούσε– αλλά και σε στοιχεία ή αρχεία προσώπων που κανείς πριν απ' αυτόν δεν είχε πλησιάσει. Στο πρόσωπο του ιστορικού Έρικ Χόμπσμπαουμ, συνάντησε έναν απρόσμενο υποστηρικτή, ο οποίος τάχθηκε στο πλευρό του στη διαμάχη του με τους επικριτές του λέγοντας ότι, «...ο επαγγελματίας ιστορικός οφείλει να ερευνά με ακρίβεια τα γεγονότα και να μην αποδέχεται τη γενικώς αποδεκτή εκδοχή της αλήθειας». Το 1994 σε συνέντευξη του είπε, «...Βρίσκομαι σε έναν αγώνα επιβίωσης. Στόχος μου είναι να σταθώ όρθιος πέντε λεπτά μετά τη μεγάλη απόβαση και όχι να πέσω ηρωικά πέντε λεπτά πριν τελικά υψωθεί η σημαία. Είμαι πεπεισμένος πως είναι μια μάχη που την κερδίζουμε...».
Σύμφωνα με την άποψη του Γρηγόρη Ψαλλίδα [3], καθηγητή Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, «....Εξήντα πέντε χρόνια μετά, μπορούμε να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα και να διαχωρίσουμε τη δουλειά του ιστορικού από την πολιτική απήχηση που προκαλεί...{...}... αυτά που γράφει, τα τεκμηριώνει μεθοδολογικά και μεθοδικά, αν και οι απόψεις του γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πολιτικούς και των δύο πλευρών. Τόσο από τους νεοναζί για να στηρίξουν και ιστορικά τις πεποιθήσεις τους, όσο και από τους νικητές της Ιστορίας που στοχεύουν στο να μεγαλοποιήσουν το κατόρθωμα της νίκης τους....» [4].
Έχει συγγράψει 30 βιβλία μεταξύ των οποίων τα γνωστότερα είναι:
- «Η καταστροφή της Δρέσδης», [«The Destructon of Dresden», το 1963]. Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 1995 με τον τίτλο «Αποκάλυψη».
Όπως αναφέρει στο βιβλίο οι απώλειες σε αμάχους ανέρχονταν στις 135.000 νεκρούς και «...για πρώτη φορά στην Ιστορία ένας βομβαρδισμός ήταν τόσο καταστροφικός που δεν βρέθηκαν αρκετοί ζωντανοί για να θάψουν τους νεκρούς....». Για την ολική καταστροφή της πόλεως θεωρεί βασικό υπεύθυνο τον Άγγλο πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ, τον οποίο αποκαλεί «...μέθυσο και κομπλεξικό εγκληματία πολέμου...».
- «Η γερμανική ατομική βόμβα», [«The German Atom Bomb», το 1967],
- «Ο πόλεμος του Τσώρτσιλ», [«Churchll’s War», το 1987],
- «Ο Πόλεμος του Χίτλερ», [«Hitler’s War», το 1977], δίτομο έργο, ελληνική έκδοση τον Απρίλιο του 2003, εκδόσεις «Γκοβόστης»,
- «Τα ίχνη της Αλεπούς: Η ζωή του Στρατάρχη Ρόμελ», [«The Tral of the Fox», το 1977],
- «Γκαίρινγκ: Μία βιογραφία», [«Görng», το 1989],
- «Η δίκη της Νυρεμβέργης, η τελευταία μάχη»,
- «O πόλεμος των στρατηγών. Στα ενδότερα των συμμαχικών δυνάμεων 1944-45», εκδόσεις «Ιωλκός».
Στο βιβλίο αναφέρεται στις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των Μοντγκ Σπαίτς, Βάντενμπεργκ, Χάρις και Λι-Μάλορι, της ομάδας των αρχηγών του Συμμαχικού Στρατού που συμμετείχαν στην απόβαση της Νορμανδίας.
- «Γκαίμπελς: Ο κορυφαίος εγκέφαλος του Γ΄ Ράιχ», [«Göbbels: Mastermnd of the Thrd Rech», το 1996].
Ο Γερμανός εκδότης του, αρνήθηκε να εκδώσει το βιβλίο, παρά το συμβόλαιο που είχαν υπογράψει κι επιδίωξε να πετύχει την επιστροφή της προκαταβολής που του είχε δώσει. Το βιβλίο εκδόθηκε στο Λονδίνο από τον εκδοτικό οίκο «Focal Point», ο οποίος εκδίδει τα βιβλία του στην Αγγλία.
- «Πίσω από τα σίδερα», Μάιος 2008, εκδόσεις «Γκοβόστης».
Στο βιβλίο περιγράφει τις τετρακόσιες ημέρες που πέρασε από την καταδίκη του το Νοέμβριο του 2005 έως την απελευθέρωση του το Δεκέμβριο του 2006, στην απομόνωση φυλακής της Αυστρίας όταν καταδικάστηκε σε πρωτόδικη ποινή τριετούς φυλακίσεως.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- David Irving's Website Ο επίσημος ιστότοπος του David Irving
- «Εγώ, ο Χίτλερ και οι Εβραίοι» Συνέντευξη του Ίρβινγκ στο Γιάννη Πρετεντέρη, εφημερίδα «Το Βήμα», 13 Απριλίου 2003
- Ντέιβιντ Ίρβινγκ Συνέντευξη στο περιοδικό «Αντίδοτο»
Παραπομπές
- ↑ [Η Αυστρία είναι το 2014, μία από τις 11 χώρες -από τις οποίες 8 είναι μέλη της E.E.- στην οποία υπάρχει νόμος που απαγορεύει κάθε συζήτηση για την εξόντωση των Εβραίων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]
- ↑ Η «δημοκρατική» υποκρισία της ΕΣΗΕΑ Ηλεκτρονική εφημερίδα «Ελληνικές Γραμμές», 16 Οκτωβρίου 2005
- ↑ Ψαλλίδας Γρηγόριος Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Ιστορίας, Διδάσκοντες
- ↑ [Αδόλφος Χίτλερ: Ο «ηγέτης» και η εποχή του] Αμαλία Κ. Ηλιάδη, Ιστορικός-φιλόλογος, σελίδα 61
Δευτέρα 3 Απριλίου 2017
Η μαγεία των φυτικών βαμμάτων και ο ρόλος τους στην υγεία: Π και Ρ
Η μαγεία των φυτικών βαμμάτων και ο ρόλος τους στην υγεία: Π και Ρ: Η μαγεία των φυτικών βαμμάτων και ο ρόλος τους στην υγεία: Π και Ρ Τα βάμματα είναι υγρά εκχυλίσματα φτιαγμένα από βότανα και η λήψη τους είναι εσωτερική
Κυριακή 2 Απριλίου 2017
Homo Universalis: ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ " Ελεγεία ......."
Homo Universalis: ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ " Ελεγεία .......": Φωτογραφία - Μαρία Μπούχλη Αλαφροπάτητη κι ωραία χορεύοντας ακλούθησες τον Ζέφυρο. Άλλοτε σείστηκες από της Τραμουντάνας το θυμό κι...
ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΕΠΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α΄ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟ 1964 ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟ, ΓΕΩΡΓΙΟ Β΄ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ;
Οι Χρεοκοπίες της Ελλάδας
Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων “δανείων ανεξαρτησίας” που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ’ αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο…
του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, “παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα”. “Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο”. Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως “εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου”. Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι’ αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι’ αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον “θεσμό επιφανείας”. Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον.
Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή.
Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά.
Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα.
Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι’ αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το “οικονομικόν θαύμα” όπως το ονομάσανε, η “ισχυρή Ελλάς” αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ.
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν “εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ”. Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, “εξαναγκάσανε” τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι’ αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν “τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα”.
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σεψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι “εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα”. Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και ‘δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
Πρώτον: Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
Δεύτερον: Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
Τρίτον: Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι’ αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας “υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα”.
Τέταρτον και το χειρότερο: Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο “ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές”. Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι’ αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ’ αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 “Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία”, θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; “Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας”. Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει “Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει”. Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια… Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια… Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ’ αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
Πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com
Τρίτη 28 Μαρτίου 2017
Η αλήθεια για το Μελιγαλά
 |
Αντάρτισσες σε διαδήλωση. «Κάτω η τρομοκρατία του Σκόμπι» γράφει το πλακάτ
|
Για τη μάχη του Μελιγαλά έχουν γραφτεί και γράφονται από τους αντιπάλους του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ πάρα πολλά, παραποιώντας τα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής και αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής τάξης και σε εκείνα τα χρόνια. Κανενός Ελληνα εργαζόμενου δεν μπορεί να πονάει η καρδιά του για τους ταγματασφαλίτες. Πληρώθηκαν όπως τους άξιζε.
Τα «Τάγματα Ασφαλείας», που είχαν συγκροτηθεί προς το τέλος του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση Ι. Ράλλη για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και την «προστασίαν του κοινωνικού καθεστώτος», είχαν συγκεκριμένη αποστολή κατά τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών, να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή και πλαγιοφυλακή τους, ώστε να κρατήσουν τις θέσεις τους και να απασχολήσουν και φθείρουν τον ΕΛΑΣ. Ετσι, όχι μόνο θα στερούσαν τον ΕΛΑΣ από τα ηθικά και υλικά οφέλη που θα αποκόμιζε από το χτύπημα των Γερμανών, αλλά θα του προξενούσαν και απώλειες.
Κυρίως, όμως, τα «Τάγματα Ασφαλείας», όπως προαναφέρθηκε, συγκροτήθηκαν ως ένα ένοπλο χέρι της αστικής τάξης, ενταγμένο στους σχεδιασμούς της για τη μεταπολεμική εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης. Γι' αυτό και στη συγκρότηση των «Ταγμάτων Ασφαλείας» συμμετείχαν οι Βενιζελικοί Θ. Πάγκαλος και Στυλ. Γονατάς, καθώς και άλλοι.
 |
Στον απελευθερωτικό αγώνα
|
Εξάλλου πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι Γερμανοί είχαν εγκαταλείψει την Πελοπόννησο όταν διαδραματίστηκαν τα γεγονότα στο Μελιγαλά.
Η απόφαση της κυβέρνησης της λεγόμενης «Εθνικής Ενότητας», που ενώ κατάγγειλε τα «Τάγματα Ασφαλείας» στην πράξη τα προστάτευε, δεν ήταν παρά μια καταδολίευση του ΕΑΜ. Οι μυστικές οδηγίες των Αγγλων και των παλαιοκομματικών προς τα «Τάγματα Ασφαλείας» ήταν να μην παραδοθούν και να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ. Ο ΕΛΑΣ δεν είχε άλλη διέξοδο από το βίαιο αφοπλισμό και τη διάλυση των «Ταγμάτων Ασφαλείας», τα οποία, όμως, προσπαθούσαν να κρατηθούν ως τον ερχομό των Αγγλων, που όπως αποδείχτηκε αργότερα, θα τα μετατρέπανε σε «συμμαχικό» στρατό.
Επομένως η βίαιη διάλυση των «Ταγμάτων Ασφαλείας», ήταν βέβαιο ότι θα προσέκρουε στις επιδιώξεις των Αγγλων και της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας». Ο Γ. Παπανδρέου άλλωστε είχε αρχίσει από παλιά (και οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές το ίδιο), να κάνει λόγο ευθέως για τρομοκρατία του ΕΑΜ ή της «ΕΑΜικής μειοψηφίας κατά της πλειοψηφίας», και το επισημοποίησε στο Λίβανο.
Στις 8/9/1944, ο ΕΛΑΣ έδωσε τη μάχη για την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους ταγματασφαλίτες. Αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος, ένα τμήμα όμως, με επικεφαλής τον κατοχικό Νομάρχη Μεσσηνίας Περωτή, διέφυγε προς Μελιγαλά. Στο δρόμο προς το χωριό Ασπρόχωμα, οι ταγματασφαλίτες έσφαξαν 30 πολίτες και 4 ΕΛΑΣίτες, οι οποίοι εκτελούσαν τηλεφωνική υπηρεσία σ' αυτό το χωριό.
Η μάχη του Μελιγαλά
 |
Αντάρτες του ΕΛΑΣ
|
Για την τριήμερη σκληρή μάχη που έδωσε ο ΕΛΑΣ στο Μελιγαλά, όπου είχαν συγκεντρωθεί γύρω στους 1.000 ταγματασφαλίτες, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το «Ματωμένο και ένδοξο χρονικό» του γιατρού Στάθη Κανναβού, Επάρχου διοικητικού αντιπροσώπου της ΠΕΕΑ, εκείνη την εποχή. Το χρονικό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» (τεύχος 21, 1979).
«11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ' όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών. Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού. Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό. Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες. Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης. Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό. Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ' αυτιά σου και ν' απαντάς με μία. Μονάχα που διαθέτει κανόνι! Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ' απομεινάρια κάποιου ναυαγίου. Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ' έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω - κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!
 |
Νεολαίοι τηλεβοϊστες στα βουνά του αγώνα
|
- Οι Εγγλέζοι μας πίεσαν να συνεχίσουμε...
Για το Μεσσηνιακό λαό για μια ακόμη τώρα φορά ενισχύονταν οι ανησυχίες του για το αύριο, ενώ οι ταγματαλήτες με τις ευλογίες τώρα γερμανών, εγγλέζων, της κυβέρνησης συνέχιζαν με πιο πολλή λύσσα, και αναισθησία το αιματοκύλισμα του λαού. Ο ΕΛΑΣ έχασε όσα σε καμιά μάχη του με τους Γερμανούς, κάπου 200 διαλεχτά παλικάρια. Οι ταγματαλήτες ως την τελευταία στιγμή, έβγαλαν από το Μπεζεστένι ομήρους τους και τους εκτελούσαν.
15 Σεπτέμβρη. Λίγο μετά το ηλιβάρεμα, οι δολοφόνοι του Μελιγαλά, σηκώνουν από παντού λευκές σημαίες. Πετούν στα φυλάκια τα άτιμα όπλα τους και μπουλούκια - μπουλούκια, τρέχουν να κλειστούν στο Μπεζεστένι. Λίγες στιγμές πριν την παράδοσή τους, στις ανατολικές παρυφές της κωμόπολης είχε φτάσει χωρίς να προλάβει να πάρει μέρος στη μάχη το 11ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ μαζί με το θρυλικό καπετάνιο του Λαϊκού μας στρατού - τον Αρη Βελουχιώτη. Ο πόνος, η οργή και το αίσθημα της πιο άγριας εκδίκησης των χιλιάδων μαυροφορεμένων από τα γύρω χωριά που πλημμύρισαν την κωμόπολη ήταν ολόκληρο βουνό. Και μ' όλα αυτά, ο πατριωτισμός και η ανθρωπιά του εθνικολαϊκού μας κινήματος δεν υστέρησε. Από την πρώτη ημέρα με τη βοήθεια του ΕΛΑΣ διώχτηκαν στα χωριά τους εκατοντάδες ανοργάνωτοι, που περιφέρονταν στην πόλη, λεηλατούσαν και προκαλούσαν ανεύθυνα. Από τις πρώτες στιγμές οι κατά τόπους οργανώσεις ξεκαθάρισαν από το Μπεζεστένι πάνω ίσως κι από χίλιους Γερμανοντυμένους που υποτίθονταν ότι δε βαρύνονταν μ' εγκλήματα και τους έστειλαν στα σπίτια τους. Από την ίδια ημέρα το Λαϊκό Συμβούλιο Αυτοδιοίκησης συνέρχονταν και με εισήγηση του υποφαινόμενου αποφάσιζε την οργάνωση συσσιτίου για τις οικογένειες των ταγματαλητών!
Και μέσα σ' ένα τέτοιο αιμοσταγές περιβάλλον το ανθρώπινο πρόσωπο του Λαϊκού μας αγώνα, εύρισκε και πάλι την αντοχή του να εκδηλωθεί.
16 Σεπτέμβρη. Ενα μετά το άλλο τα 3 Συντάγματα του Λαϊκού Στρατού αποσύρονται από το Μελιγαλά και προχωρούν από την απάνω Τριφυλία, την Ιθώμη, την Εύα, τη Βουφράδα, σ' ένα μέτωπο που πιάνει όλο το μάκρος του Νομού. Ολες οι δυνάμεις θα συγκλίνουν στους Γαργαλιάνους, τη μεγάλη αντάρτισσα πόλη του Μωρηά, με τους 600 αντάρτες της και τους χιλιάδες κυνηγημένους της. Εδώ έχει φωλιάσει ο αρχιδολοφόνος Στούπας και με τις ορδές του συνεχίζει και μετά την αποχώρηση των Γερμανών τις επιδρομές και τη σφαγή στα χωριά της Κάτω Τριφυλίας και της Πυλίας.
Στη σύρραξή του αυτή με τα τελευταία υπολείμματα της εθνοπροδοσίας, ο ΕΛΑΣ πληρώνει και πάλι μ' ακριβές απώλειες. Οι δολοφόνοι του Στούπα, ηττημένοι, σκορπίζονται στις σταφίδες και στην πορεία τους προς την Πύλο αιματοκύλησαν την περιοχή, σκοτώνοντας άνανδρα, κάθε χωριάτη που δούλευε ανύποπτος στα χτήματά του. Ο αρχιπροδότης Στούπας κλείνεται στο Κάστρο της Πύλου να γλιτώσει. Μα κάποτε αποκάνει από την αντιλαϊκή λύσσα του και αυτοκτονεί.
Ετσι, στις 20 Σεπτέμβρη η Μεσσηνία είναι λεύτερη. Ο ηρωικός καπετάνιος του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρης Βελουχιώτης προχωρεί σ' όλο το μάκρος, από Πύλο - Μεσσήνη, Αρκαδικά σύνορα, αποχαιρετάει το λαό και με τα 3 Συντάγματα του ΕΛΑΣ τραβάει για το κέντρο του Μωρηά.
Εκεί, στα τέλη του Σεπτέμβρη, έφτανε στην Καλαμάτα και ο αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» κ. Παναγ. Κανελλόπουλος. Από την πρώτη κι όλας στιγμή φάνηκε ότι μοναδική έγνοια και αγωνία της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν το πώς θα περιμαζέψει, θα διατηρήσει οπλισμένους και θα μεταφέρει στην Αθήνα τους ταγματαλήτες, για τη νέα αιματοχυσία που ετοίμαζε με τους Αγγλους πάτρωνές της. Λαϊκές επιτροπές από όλα τα στρώματα ανεβοκατεβαίνουν κάθε μέρα στο ξενοδοχείο που στάθμευε ο Αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, χωρίς να παίρνουν έστω μια αόριστη απάντηση για τα προβλήματα ζωής ή θανάτου, που τους πίεζαν. Κι ήταν πάλι και τότε η πρωτοβουλία και πίεση των λαϊκών οργανώσεων, που έδινε μια άμεση και σωστική λύση σε πολλά αδιέξοδα. Με την υπογραφή του κ. Κανελλόπουλου του Διοικητ. Αντιπροσώπου Επαρχίας Καλαμάτας και του υποφαινόμενου σαν Διοικητικού αντιπροσώπου της Επαρχίας Μεσσήνης, εκδίδονταν για το Νομό και κυκλοφορούσαν ειδικά χαρτονομίσματα, εγγυημένα από το κράτος που θα δημιουργούνταν. Μ' αυτά πληρώθηκαν χιλιάδες υπάλληλοι που ένα δυο μήνες έμειναν απλήρωτοι και νηστικοί. Μ' αυτά άνοιξε και κινήθηκε η αγορά κι ο λαός ένιωσε ξανά ότι μπορεί μόνος του να κουμαντάρει κάθε πλευρά της ζωής του».
«Προσοχή νάρκες»
Η μάχη του Μελιγαλά Δεν τελείωσε με τη νικηφόρα έκβαση που είχε η μάχη για τον ΕΛΑΣ. Δημιουργήθηκε ένα φοβερό κλίμα που μύριζε θανατικό. Ο λαός της περιοχής ζητούσε με κάθε τρόπο να εκδικηθεί, ξεπαστρεύοντας τις εγκληματικές αυτές μορφές των ταγματασφαλιτών που είχαν διαπράξει ανήκουστα κακουργήματα σε βάρος του.
Η κατάληψη της μισητής εχθρικής εστίας από τον ΕΛΑΣ και μετά μάλιστα από τέτοιο φοβερό κόστος σε αίμα, είχε εξαγριώσει τα πράγματα. Κάποιοι αντάρτες είχαν αρχίσει να καίνε σπίτια απ' τα οποία τους χτυπούσαν και χρειάστηκε να επέμβει ο καπετάνιος Φώτης Αποστολόπουλος, για να συγκρατήσει την εκδικητική τους ορμή (1).
Για την εκδικητική μανία του κόσμου, ο Αρίστος Καμαρινός λέει σχετικά: «Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Επρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους, βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: "Προσοχή Νάρκες!"» (2).
«Τους αιχμαλώτους», διηγείται ο Βαγγέλης Μαχαίρας, «σε πρώτη φάση τους μεταφέραμε στις αρχικές μας θέσεις. Συγκεντρώθηκαν εκεί εκατοντάδες αγανακτισμένοι Μεσσήνιοι, που φώναζαν: "Δολοφόνοι, προδότες, σκοτώσατε τους δικούς μας". Και απειλούσαν λιντσαρίσματα. Με το πιστόλι στ' αριστερό μου χέρι (το δεξί το είχα στο γύψο), τους είπα: "Δεν θα επιτρέψω να θιγεί ούτε ένας αιχμάλωτος" και τους εξήγησα: "1. Δεν ξέρουμε ποιοι κάνανε εγκλήματα. Χρειάζεται ανάκριση και 2. Αν θέλατε να εκδικηθείτε ας ερχόσαστε να λάβετε μέρος στη μάχη. Τρεις μέρες κράτησε"». (3)
Συνεχίζει ο Στάθης Κανναβός: «Οπως και στη Μεσσηνία, η ιστορία στην ένδοξη για το λαό εκείνη περίοδο περπάτησε με βήματα βαριά και απαραχάρακτα. Σπιθαμή με σπιθαμή το χώμα της έχει ποτιστεί με το αίμα χιλιάδων αγνών πατριωτών και ηρώων. Στη μνήμη του Κώστα Ξυδέα, του Νικήτα Σούμπλη, του Αντώνη Δημόπουλου, του Γιώργη Ζερμπίνου, της Ελένης Πιερράκου, του Τάκη Μουντζουρέα, του Κώστα Μπασακίδη, του Κώστα Κανελλόπουλου, του Μήτσου Κανελλόπουλου, του Γιάννη Δρυνέα, του Θόδωρου Κορμά, του Τάκη Αλεβιζάτου, του Μήτσου Οικονομόπουλου, του Πούλου Πουλόπουλου, του Τάκη Κουλαμπά, του Νίκου Μητρόπουλου, του Κώστα Σταθόπουλου, του Κλέαρχου Συρράκου, του Χρίστου Αντωνόπουλου, του Κώστα Νέζη, του Αντώνη Νέζη, του Βασίλη Μπράβου, του Νίκου Ανδριανόπουλου, του Παναγιώτη Κατσώλη, του Παναγιώτη Μπάρτζιου, του γιατρού Ματζή, του Μήτσου Κούκλινου, του Θόδωρου Μπουμπού, του Κούτρη, του Παναγιωτακάκη και των άλλων δεκάδων νεκρών κι αθάνατων στελεχών του»(4).
Η μάχη του Μελιγαλά ήταν μια μάχη ταξική μεταξύ των δυνάμεων της λευτεριάς και κοινωνικής προόδου και της πιο μαύρης αντίδρασης.
Συμπεράσματα
Είναι θεμελιακής σημασίας το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει, τόσο από τα γεγονότα στο Μελιγαλά όσο και από τα ανάλογα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, που αφορούσαν σε συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τα «Τάγματα Ασφαλείας», με τον ΕΔΕΣ, με την ΕΚΚΑ και άλλες οργανώσεις: Εχθρός όλων των αστικών δυνάμεων (και των Γερμανόφιλων και Αγγλόφιλων) ήταν το λαϊκό κίνημα (ΕΑΜ) και φυσικά το ΚΚΕ, παρά τις οξύτατες αντιθέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις, αντιθέσεις που τις έφεραν να μάχονται μεταξύ τους και με τα όπλα.
Ωστόσο, κι ενώ συγκρούονταν μεταξύ τους, ταυτόχρονα συνεργάζονταν για την αντιμετώπιση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Το γεγονός εξηγείται: «... η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιέχονταν στον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου» (5). Και εκδηλώθηκε με ακόμη πιο ανοιχτό και οξύτατο τρόπο μετά την άνοιξη του 1943, όταν είχε επέλθει η στροφή στον πόλεμο σε βάρος της Γερμανίας και υπέρ της Σοβιετικής Ενωσης. Από τότε ακριβώς αναπροσαρμόστηκε πιο συγκροτημένα η στρατηγική των αστικών δυνάμεων (Εγγλέζων - ντόπιων) κατά του ΕΑΜ (όχι όμως και η στρατηγική του ΕΑΜικού κινήματος), με τις γνωστές εξελίξεις που ακολούθησαν.
Πηγές:
- Κωνσταντίνος Μπρούσαλης: «Η Πελοπόννησος στο Πρώτο Αντάρτικο 1941-1945», εκδόσεις «Επικαιρότητα», σελ. 469.
- Γρηγόρη Κριμπά: «Η Εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς», σελ. 334.
- Στο ίδιο, σελ. 333.
- Περιοδικό «Εθνική Αντίσταση», τεύχος 21, 1979.
- «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών», σελ. 12.
Tου
Χρήστου ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗ*
*Ο Χρήστος Τσιντζιλώνης είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Χρήστου ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗ*
*Ο Χρήστος Τσιντζιλώνης είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)