Πως μεθοδεύονται οι κρίσεις χρέους των κρατών και η παγκόσμια ύφεση

by Κωνσταντίνος Ζέρβας Αν κάποιος διαθέτει πολύ χρήμα μπορεί να ασκήσει εξουσία. Αυτό είναι κάτι που όλοι το γνωρίζουμε και δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία για να αποδειχτεί. Αν κάποιος διαθέτει όμως ασύλληπτο ποσόχρημάτων, τότε μπορεί να ασκήσει παγκόσμιο έλεγχο, ιδιαίτερα αν η συσσώρευση του πλούτου και ο δανεισμός γίνεται εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια! Ας δούμε πως λειτουργεί όλη αυτή η απάτη. Όλο αυτό το κόλπο βασίζεται στη δημιουργία ανύπαρκτου χρήματος καιστο δανεισμό του σε άτομα, επιχειρήσεις και κράτη, με αντάλλαγμα τον τόκο. Αυτό δημιουργεί τεράστια χρέη για τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις, και τονπληθυσμό και συνεπώς μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο. Για να δουλέψει όμως σωστά το σύστημα, θα πρέπει οι τραπεζίτες να δανείζουν χρήματα που δεν έχουν. Αν εσείς ή εγώ έχουμε ένα εκατομμύριο ευρώ, μπορούμε να δανείσουμε ένα εκατομμύριο ευρώ. Αν όμως είσαι τράπεζα και έχεις ένα εκατομμύριο ευρώ, μπορείς να δανείσεις όσες φορές θέλεις αυτό το ποσό και μάλιστα έντοκο! Σκεφθείτε πως αν ένα μικρό πλήθος καταθετών πήγαινε να αποσύρει τα χρήματά του από μια συγκεκριμένη τράπεζα, η τράπεζα αυτή θα κατέρρεε μέσα σε λίγη ώρα, αφού δεν θα είχαν να δώσουν πίσω τα χρήματα, επειδή πολύ απλά δεν τα διαθέτουν! Τα χρήματα στην τράπεζα είναι απάτη! Όταν πάτε σε μια τράπεζα να πάρετε δάνειο, η τράπεζα δεν τυπώνει, ούτε κόβει κάποιο νόμισμα. Απλώς περνά το ποσό του δανείου στο λογαριασμό σας. Από εκείνη τη στιγμή πληρώνετε τόκο για κάτι που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αριθμοί που εμφανίζονται σε μια οθόνη. Φυσικά αν δεν μπορέσετε να ξεπληρώσετε το ανύπαρκτο δάνειο, η τράπεζα μπορεί να έρθει και απολύτως νόμιμα, να σας κατασχέσει την περιουσία την υπαρκτή πλέον περιουσία, το σπίτι σας, το οικόπεδο σας, το αυτοκίνητο ή πάσης φύσεωςαγαθό σας, μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός που εμφανίζεται στην οθόνη. Ως συνήθως θα πρέπει να πληρώσετε και κάτι παραπάνω, αφού θα σας «πεθάνουν» και στα έξοδα. Βέβαια έχουμε φάει μεγάλη πλύση εγκεφάλου για να εμπιστευτούμε το «πλαστικό χρήμα», αφού έτσι διασφαλίζουμε τις συναλλαγές μέσω αριθμών και περιορίζουμε στο ελάχιστο τη διακίνηση πραγματικού χρήματος. Επιπλέον, επειδή τα χρήματα δεν μπαίνουν σε κυκλοφορία από τις κυβερνήσεις, αλλά από ιδιωτικές τράπεζες που δίνουν δάνεια στους πελάτες τους, οι τράπεζες ελέγχουν επακριβώς πόσο χρήμα κυκλοφορεί. Όσα περισσότερα δάνεια αποφασίζουν να δώσουν, τόσο περισσότερο χρήμα κυκλοφορεί. Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μια οικονομική ανάπτυξη και σε μια οικονομική ύφεση είναι το πόσο χρήμα βρίσκεται σε κυκλοφορία. Τόσο απλά. Μέσα απ' αυτό το σύστημα, οι ιδιωτικές τράπεζÎ �ς, οι οποίες ελέγχονται παγκόσμια από τα ίδια άτομα, αποφασίζουν πόσα χρήματα θα βρίσκονται στην κυκλοφορία. Μπορούν έτσι να δημιουργήσουν οικονομικές ανόδους και υφέσεις, κατά βούληση. Το ίδιο φυσικά ισχύει για τα χρηματιστήρια, μέσα από τα οποία οι ίδιοι αυτοί τύποι διακινούν καθημερινά τρισεκατομμύρια ευρώ, γύρω από τις οικονομικές και τραπεζικές αγορές και αποφασίζοντας αν οι τιμές των μετοχών θα ανεβούν, θα κατεβούν, θα εκτιναχθούν στα ύψη ή θα καταρρεύσουν. Οι καταρρεύσεις των χρηματιστηρίων δεν συμβαίνουν ποτέ τυχαία, αλλά πάντα εσκεμμένα. Όσο περισσότερο χρήμα, πλαστικό ή μη, βρίσκεται σε κυκλοφορία, τόσο μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα υπάρχει, άρα περισσότερα πρoϊόντα αγοράζονται και πουλιούνται, αυξάνει το εισόδημα του πληθυσμού και φυσικά αυξάνουν και οι θέσεις εργασίας. Υπάρχει όμως ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που χρησιμοποιούν «αυτοί» και δεν είναι άλλο από το να δημιουργούν ανάπτυξη, προσφέροντας πολλά δάνεια και ύστερα μας παίρνουν τη μπουκιά απ’ το στόμα. Αν ρωτήσετε κάποιον μεγαλόσχημο οικονομολόγο, θα σας πει υπάρχει ένας φυσιολογικός οικονομικός κύκλος που δημιουργεί αυτές τις αυξομειώσεις… Ναι… κι εγώ τώρα κοίταξα έξω από το παράθυρό μου και είδα ένα γάιδαρο να πετάει! (Και τώρα η συνταγή...) Ποιός είναι φυσικά ο ρόλος των περιόδων ανάπτυξης; Να βυθιστεί ακόμα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στα χρέη! Η έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα, σημαίνει πως οι περισσότερες επιχειρήσεις δανείζονται μεγάλα χρηματικά ποσά για να αγοράσουν π.χ. καλύτερο εξοπλισμό, για να αυξήσουν την παραγωγή τους προκειμένου να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση. Ο υπόλοιπος πληθυσμός, οι απλοί εργαζόμενοι, δανείζονται για να αγοράσουν ένα σπίτι ή ένα καλύτερο, ένα καινούριο και πιο ακριβό αυτοκίνητο, επειδή είναι σίγουροι για το μέλλον της οικονομίας, που συνήθως συνοδεύεται και από ψηφοθηρικούς διθυράμβους της όποιας κυβέρνησης για την ικανότητά της. Ύστερα, την κατάλληλη στιγμή, οι μεγάλοι τραπεζίτες, συντονίζονται και αυξάνουν τους τόκους για να μειώσουν τη ζήτηση των δανείων. Ταυτόχρονα αρχίζουν να απαιτούν τα ήδη οφειλόμενα δάνεια, που σύμφωνα με τη νέα «μόδα» του κυμαινόμενου επιτοκίου, ήδη έχουν αυξηθεί ως συνήθως, κάτι τοις. Έτσι εξασφαλίζουν πως θα δώσουν πολύ λιγότερα δάνεια από όσα έδιναν. Τελικά, με την όποια μορφή έχει το χρήμα, πλαστικό ή μη, αρχίζει να αποσύρεται, άρα αρχίζει η μείωση ζήτησης προϊόντων και οδηγούμαστε στη μείωση των θέσεων εργασίας, αφού δεν κυκλοφορεί πια αρκετό χρήμα για να υποστηρίξει την απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα. Έτσι, άνθρωποι και επιχειρήσεις δεν κερδίζουν πια αρκετά για να εξοφλήσουν ή να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους και οδηγούνται αναπόφευκτα στην πτώχευση. Στη συνέχεια, οι τράπεζες τούς κατάσχουν τις πραγματικές περιουσίες, τις επιχειρήσεις, τα ακίνητα, τα αυτοκίνητα και τα άλλα αποκτήματά τους, για ένα δάνειο, το οποίο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την εμφάνιση μερικών αριθμών σε μια οθόνη... Αυτό συμβαίνει χιλιάδες χρόνια, ειδικά όμως τους τελευταίους αιώνες, ο πραγματικός πλούτος των πολλών ξεζουμίζεται και καταλήγει στις τσέπες «εκείνων» που ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τα κράτη. Αντί να κόβουν και να εκτυπώνουν το δικό τους άτοκο χρήμα, οι κυβερνήσεις υποχρεωτικά το δανείζονται, από την «κομόρα» των ιδιωτικών τραπεζών και επιστρέφουν εκτός από το κεφάλαιο και τον τόκο, μέσω της φορολόγησης των πολιτών. Το μεγαλύτερο μέρος από τα ποσά που μαζεύει το κράτος μέσω της φορολογίας, πηγαίνουν στην πληρωμή δανείων τα οποία οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να μην έχουν πάρει, αφού θα μπορούσαν να έχο υν το δικό τους χρήμα άτοκα! Γιατί όμως γίνεται αυτό; Μα, επειδή «αυτοί» ελέγχουν τις κυβερνήσεις όπως ελέγχουν και τις τράπεζες. Έχουν φτιάξει πλήθος από οργανισμούς και ελεγκτικές επιτροπές και συμβούλια και άλλα βαρύγδουπα που ελέγχουν για τυχούσες κρατικές παρασπονδίες… Είναι εύκολο να διαπιστώσετε, ποιά κράτη παρεκτράπησαν τα τελευταία χρόνια και ποιά ήταν η κατάληξή τους… Ακούμε για «ιδιωτικοποίηση», αλλά δεν μας λένε τον πραγματικό λόγο που πρέπει να γίνει. Μας λένε πως πρέπει να περιοριστούν τα κρατικά έξοδα, πως χρειάζεται καλύτερο management και άλλα άσχετα. Ιδιωτικοποίηση, είναι το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, δηλαδή της περιουσίας όλων μας, για να αποφευχθεί, για λίγο, η πτώχευση του κράτους που δημιούργησαν τα χρέη στις τράπεζες. Όποια άλλη καραμέλα πιπιλάνε, είναι εκ του πονηρού. Οι «αναπτυσσόμενες» χώρες (αυτές που λέγαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια Τρίτος Κόσμος) παραχωρούν τον έλεγχο της γης, των πρώτων υλών και του υπεδάφους τους, στις διεθνείς τράπεζες, επειδή δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα αβάστακτα δάνεια που οι τράπεζες με δόλιο τρόπο, τις παρότρυναν να δημιουργήσουν, ώστε να τις παγιδέψουν σε αυτή ακριβώς την κατάσταση. (Είχα έναν φίλο και πελάτη από το Ζαΐρ, υπάλληλο τότε στη Γαλλική πρεσβεία, που μου έφερνε τεράστιο πλήθος στοιχείων για το τι υπέδαφος έχει αυτή χώρα! Θα μπορούσε να έχει μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, αλλά ο κόσμος εκεί λιμοκτονεί… Εγκυκλοπαιδικά και μόνο σας λέω πως τα ορυχεία που υπάρχουν εκεί, χρονολογούνται σε… πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια εξορύξεων!) Ο κόσμος σε καμία περίπτωση δεν θα ζούσε στη φτώχεια και τη στέρηση αν δεν υπήρχαν αυτές οι μεθοδεύσεις, αυτών των τύπων. Η οικονομική καταπίεση του κόσμου συντονίζεται σήμερα από τις «κεντρικές τράπεζες» κάθε χώρας που ναι μεν φαίνεται να λειτουργούν ανεξάρτητα, αλλά στην πραγματικότητα συνεργάζονται για τον κοινό σκοπό τους. Η Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία δημιουργήθηκε από το Γουλιέλμο της Οράγγης, υπήρξε η αράχνη που δημιούργησε τον παγκόσμιο τραπεζικό ιστό και σε άλλο επίπεδο, από το 1930, το ίδιο ισχύει και για την Τράπεζα Διεθνών Διαφορών της Ελβετίας. Όλες όμως οι τράπεζες δημιουργήθηκαν από τους απογόνους «αυτών» που υπήρξαν οι τραπεζίτες της Γένοβα και της Βενετίας, και των Ναϊτών Ιπποτών που όλοι τους την ίδια περίοδο, χρησιμοποιώντας το σύστημα που περιέγραψα παραπάνω, δημιούργησαν τα θεμέλια του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος ήδη από τον 12ο αιώνα. Απ΄το βιβλίο του Μ.Καλογερά 2012 - ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕΙΣ