Υπολογίζεται ότι πάνω από 1.500.000 άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες) έχασαν τη ζωή τους. Όταν κάνουμε λόγο για «Μάχη του Στάλινγκραντ», εννοούμε μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Γερμανών και Σοβιετικών, που έλαβαν χώρα από τις 23 Αυγούστου 1942 έως τις 2 Φεβρουαρίου 1943 στα περίχωρα και στο κέντρο της πόλης του Στάλινγκραντ (νυν ...Βόλγκογκραντ).
Μετά την καταστροφική επιχείρηση του 1941 για την κατάληψη της Μόσχας, οι Γερμανοί σταθεροποίησαν τις θέσεις τους στην Ουκρανία και την άνοιξη του 1942 ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν νέα επίθεση κατά της Νότιας Ρωσίας. Ο Χίτλερ, με την παρότρυνση των οικονομολόγων του Τρίτου Ράιχ, επιδίωκε να θέσει υπό τον έλεγχό του τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Καυκάσου, προκειμένου να εξασφαλίσει τις αναγκαίες ποσότητες πετρελαίου, που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει τον πόλεμο.
Το Στάλινγκραντ θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας περιοχή για πολλούς λόγους. Ήταν ένα μεγάλο βιομηχανικό κέντρο στις όχθες του ποταμού Βόλγα (ζωτικής σημασίας θαλάσσιου δρόμου μεταξύ Κασπίας Θάλασσας και της βόρειας ρωσικής ενδοχώρας), η κατοχή του οποίου θα εξασφάλιζε τα νώτα των γερμανικών δυνάμεων που θα εξορμούσαν στον Καύκασο.
Αλλά και σε συμβολικό επίπεδο ήταν σπουδαίο το Στάλινγκραντ.
Και μόνο το ότι έφερε το μισητό όνομα του αντιπάλου τους Στάλιν, ήταν αρκετό για τους ναζί.
Η ίδια διαπίστωση ίσχυε και για τον σοβιετικό ηγέτη, που ήθελε να μην αφήσει την πόλη στα χέρια του εχθρού. Γι' αυτό και οι εντολές και των δύο προς τους στρατηγούς τους ήταν: «κρατήστε τις θέσεις σας πάσει θυσία και με οποιοδήποτε κόστος».
Η επιθετική ενέργεια των Γερμανών κατά της Νότιας Ρωσίας είχε την κωδική ονομασία «Υπόθεση Μπλε» και θα την έφερναν σε πέρας η Ομάδα Στρατιών Α υπό τον στρατάρχη Πάουλ φον Κλάιστ, η οποία θα αναλάμβανε την επιχείρηση στον Καύκασο και η Ομάδα Στρατιών Β υπό τον στρατηγό Μαξιμίλιαν φον Βάιχς, που θα επιχειρούσε στο Στάλιγκραντ.
Την ομάδα Στρατιών Β αποτελούσαν η 6η Στρατιά, υπό τον στρατηγό Φρίντριχ φον Πάουλους και η 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων υπό τον στρατηγό Χέρμαν Χοτ.
Η επίθεση εκδηλώθηκε στις 28 Ιουνίου 1942 με τη γρήγορη προέλαση του γερμανικού στρατού (850.000 άνδρες) και ιδιαίτερα της 6ης Στρατιάς του Πάουλους, που απώθησε τους Σοβιετικούς στις όχθες του ποταμού Δον, στο τέλος του Ιουλίου. Η σχετικά εύκολη προέλαση των δυνάμεών του έκανε τον Χίτλερ να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια επιχείρηση περιπάτου. Έτσι, έλαβε την λανθασμένη απόφαση, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, να αποσύρει την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων από το μέτωπο του Στάλινγκραντ και να την ενσωματώσει στην Ομάδα Στρατιών Α, που επιχειρούσε στον Καύκασο.
Μετά την εξέλιξη αυτή, το βάρος της επίθεσης στο Στάλινγκραντ ανέλαβε η 6η Στρατιά του Φον Πάουλους.
-Την πόλη και την γύρω περιοχή υπερασπιζόταν η 62η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού υπό τον στρατηγό Βασίλι Τσούικοφ. Ήταν σαφώς χαμηλότερων προδιαγραφών από την αντίστοιχη γερμανική, αλλά αντιστάθμιζε τις αδυναμίες της από το γεγονός ότι μάχες θα διεξάγονταν σε κατοικημένες περιοχές και όχι σε ανοικτό πεδίο. Γρήγορα ήλθε σε βοήθειά της η 64η Στρατιά. Συνολικά, οι στρατιωτικές δυνάμεις των Σοβιετικών καθ' όλο το διάστημα των μαχών ανήλθαν γύρω στους 1.700.000 άνδρες.
Βομβαρδισμός του Στάλινγκραντ, Αύγ. 1942
Στα μέσα Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί είχαν συμπιέσει τους Σοβιετικούς σε μια ζώνη μήκους 14 χιλιομέτρων και πλάτους 5 χιλιομέτρων. Οι σοβιετικοί επέλεξαν να αμυνθούν μέσα στην πόλη και τους επόμενους τρεις μήνες το κατεστραμμένο Στάλινγκραντ έγινε θέατρο σκληρών συγκρούσεων, πρωτοφανούς αγριότητας, αλλά και ανείπωτου ηρωισμού. Δρόμοι, οικοδομικά τετράγωνα, ακόμη και μεμονωμένα κτίρια διεκδικούνταν πόντο με πόντο και με το μεγαλύτερο πείσμα από τους εμπόλεμους, σε μάχες εκ του συστάδην. Όσο και να φαίνεται παράξενο, η κατάληψη μιας κουζίνας σε ένα από τα λιγοστά άθικτα κτίρια του Στάλινγκραντ κόστιζε δεκάδες νεκρούς.
Στα μέσα Οκτωβρίου η κατάσταση για αμυνομένους ήταν απελπιστική, καθώς δυσκόλεψε ο ανεφοδιασμός από τον Βόλγα, αφού γινόταν κάτω από τα πυρά των γερμανικών όπλων. Όμως, και το ηθικό των επιτιθεμένων είχε καταπέσει, εξαιτίας της κόπωσης, του επερχόμενου χειμώνα, αλλά και των βαρύτατων απωλειών. Θραύση έκαναν οι ελεύθεροι σκοπευτές του Κόκκινου Στρατού, που υπό την κάλυψη των ερειπίων, προκαλούσαν ανυπολόγιστη φθορά στους γερμανούς στρατιώτες. Πρωταθλητής στον μακάβριο κατάλογο, ο στρατιώτης Ιβάν Σιντορένκο* του 1122ου Συντάγματος Τυφεκιοφόρων, ο οποίος σκότωσε πάνω από 500 γερμανούς στρατιώτες. Ακολούθησε ο Βασίλι Ζάιτσεφ** από την ίδια μονάδα με 242 σκοτωμούς. Αυτός είναι πιο γνωστός στις μέρες μας, λόγω της ταινίας του Ζαν Ζακ Ανό «Ο εχθρός προ των πυλών» (2001), που εξιστορεί το κατόρθωμά του..
-Τον Νοέμβριο του 1942, το 90% του Στάλινγκραντ ήταν ένας σωρός ερειπίων και βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Τα μόνα κτίρια που απέμεναν όρθια ήταν κάποια εργοστάσια που τα κρατούσαν με νύχια και δόντια οι αμυνόμενοι για τις ανάγκες του ανεφοδιασμού τους. -Ο Στάλιν, όμως, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη...
Στις 19 Νοεμβρίου 1942, οι Σοβιετικοί εκδήλωσαν αντεπίθεση με την κωδική ονομασία «Ουρανός».
Το σχέδιο είχε εκπονηθεί από τους στρατηγούς Γκιόργκι Ζούκοφ και Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι και προέβλεπε την προσβολή των εφεδρικών δυνάμεων της 6ης Στρατιάς, που τη συγκροτούσαν κακοεκπαιδευμένοι στρατιώτες των συμμαχικών χωρών των Άξονα (Ιταλοί, Κροάτες, Ρουμάνοι, Ούγγροι, αλλά και ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών).
Σοβιετική αντεπίθεση, Νοέμβριος 1942
Μια αερογέφυρα που στήθηκε για τον ανεφοδιασμό των εγκλωβισμένων γερμανικών δυνάμεων κατέληξε σε οικτρά αποτυχία. Η σοβιετική αντιαεροπορική άμυνα κατέρριψε 490 αεροπλάνα της «Λουφτβάφε»...
Στις 16 Δεκεμβρίου 1942 οι σοβιετικοί εξαπέλυσαν και νέα επίθεση με την κωδική ονομασία «Κρόνος», με στόχο να εγκλωβίσουν αυτή τη φορά την Ομάδα Στρατιών Α, που είχε σταθεροποιήσει τις θέσεις της στον Καύκασο. Δεν τα κατάφεραν, αφού η αντίσταση της εγκλωβισμένης 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ έδωσε την ευκαιρία στον Φον Κλάιστ σε μια συντεταγμένη υποχώρηση. Μάλιστα, ο Χίτλερ προβίβασε τον φον Πάουλους στον βαθμό του στρατάρχη για τον ηρωισμό και την αυταπάρνησή του.
Όμως, τρεις μέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 2 Φεβρουαρίου1943 ο στρατάρχης πλέον Φον Πάουλους αναγκάστηκε να παραδοθεί, όταν οι Σοβιετικοί πολιόρκησαν το αρχηγείο του και κάθε αντίσταση ήταν μάταιη. Ήταν ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός που αναγκάστηκε να παραδοθεί στην ιστορία του γερμανικού στρατού. Μαζί του παραδόθηκαν 22 στρατηγοί και οι εναπομείναντες 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Τελικά και από αυτούς μόνο οι 5.000 επέζησαν από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας και επέστρεψαν στη Γερμανία αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνολικά, οι απώλειες για τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους ανήλθαν σε 800.000 νεκρούς και τραυματίες. Οι Σοβιετικοί από την πλευρά τους είχαν, μαζί με τους πολίτες τους, μεγαλύτερες απώλειες: 478.741 νεκρούς και 650.000 τραυματίες, στρατιώτες και πολίτες.
H Μάχη του Στάλινγκραντ αποτέλεσε σημείο καμπής στην πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Ήταν η καθοριστική για την έκβαση του 2ου Παγκ. Πολέμου μάχη.
Εξολόθρευσε πολύτιμες στρατιωτικές δυνάμεις για τον Χίτλερ και ταπείνωσε τη γερμανική πολεμική μηχανή.
*Η ιστορία του καλύτερου σοβιετικού ελεύθερου σκοπευτή
Ιβάν Σιντορένκο:
Ivan Sidorenko
From Wikipedia, the free encyclopedia
| Ivan Sidorenko | |
|---|---|
| Born | 12 September 1919 Chantsovo, Russian SFSR |
| Died | February 19, 1994 (aged 74) |
| Allegiance | Soviet Union |
| Years of service | 1939–1945 |
| Rank | Major |
| Unit | 1st Baltic Front, 1122nd Rifle Regiment |
| Battles/wars | World War II • Eastern Front |
| Awards |  Hero of the Soviet Union |
Ivan Mikhaylovich Sidorenko (Russian: Ива́н Миха́йлович Сидоре́нко) (born 12 September 1919) was a Red Army officer who served during World War II.[1] He was one of the top Soviet snipers in the war, with over five hundred confirmed kills.[2][3] Though a number of other Red Army snipers recorded nearly as many kills, Sidorenko was particularly prized by his superiors for his skill in training others in marksmanship.[4][5] Like many Soviet snipers of the war, Sidorenko's weapon of choice was the Mosin-Nagant rifle equipped with atelescopic sight.[4]
Early years[edit]
Born a peasant in Chantsovo, Russia, Sidorenko attended ten grades of school and later studied at the Penza Art College. In 1939, he dropped out of college and was conscripted into the Red Army, receiving training at the Simferopol Military Infantry School in the Crimea.[1]
World War II service[edit]
In 1941, Sidorenko participated at the Battle of Moscow as a Junior Lieutenant of a mortar company. During the battle, he spent a considerable amount of time teaching himself to snipe. His hunts for enemy soldiers were highly successful, prompting Sidorenko's commanders to assign him to train others, who were chosen for their eyesight, weapons knowledge, and endurance. Sidorenko first taught them tactical theory, and then slowly took his pupils on combat missions with him. The Germans, threatened by their consistent losses, soon began fielding snipers of their own in Sidorenko's area of operation to counter the threat posed by him and his men.[1]
Sidorenko became assistant commander of the Headquarters of the 1122nd Rifle Regiment, fighting as part of the 1st Baltic Front. Though his primary role remained one of instruction, he occasionally fought in battles to provide his trainees with additional combat experience. In one of these excursions, he destroyed a tank and three tractors using incendiary bullets. These scouting missions also placed him in the line of fire, however, and he was wounded several times, most seriously in Estonia in 1944. This injury kept Sidorenko hospitalized until the end of the war. On 4 June 1944, while still recuperating, he was awarded the title of Hero of the Soviet Union. After this, Sidorenko was prohibited from directly engaging the enemy in combat by his superiors due to his value as a sniper trainer.[1]
By the end of the war, Sidorenko was credited with about five hundred confirmed kills,[6][7] and had additionally trained over two hundred and fifty snipers.[1] He achieved the rank of Major and was otherwise highly decorated in recognition of his having been the most successful Soviet sniper of the war.[8]
Post-war life[edit]
After the war ended, Sidorenko retired from the Red Army and settled in Chelyabinsk Oblast in the Ural Mountains, where he worked as the foreman of a coal mine. In 1974, he moved to the Republic of Dagestan in the Caucasus.[1]
** Η ιστορία του Βασίλι Ζάιτσεφ:
1942-1943. Γερμανοί και Σοβιετικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με αδυσώπητες συνθήκες, αντιμέτωποι σε μια από τις πιο σκληρές συγκρούσεις του περασμένου αιώνα, στην μάχη του Στάλιγκραντ.
Τα ερείπια της άλλοτε κραταιάς πόλης, αποτέλεσαν εξαιρετικό πεδίο δράσης των ελεύθερων σκοπευτών του Ερυθρού στρατού, καθώς οι Σοβιετικοί ανακάλυψαν ότι η δράση τους έφερνε σημαντικά προβλήματα στην διοίκηση των αντίπαλων γερμανικών στρατευμάτων.
4505_99729687243_622902243_2576156_4946547_n.jpg 42.18K 0 Αριθμός λήψεων Konigsberg_snipers.jpg 50.27K 0 Αριθμός λήψεων n532002611_294619_3388.jpg 52.57K 1 Αριθμός λήψεωνΕίδωλο των Σοβιετικών ελεύθερων σκοπευτών ήταν ο αρχιλοχίας Βασίλι Ζάιτσεφ (που σημαίνει «λαγός») της284 Μεραρχίας Πεζικού, κυνηγός στο επάγγελμα πριν καταταγεί στον στρατό.
Ο Ζάιτσεφ, δεν ήταν ο δεινότερος Σοβιετικός σκοπευτής. Τα πρωτεία κατείχε ένας άλλος συνάδελφός του που αποκαλείτο απλώς «Ζικάν».
Αυτό που έκανε τον Ζάιτσεφ να ξεχωρίζει, ήταν η δημοσιότητα που έλαβαν οι σκοπευτικές του ικανότητες από τους πολιτικούς κομισάριους, καθώς και το σχολείο ελεύθερων σκοπευτών που του ανατέθηκε από τον στρατηγό Βασίλι Τσούνκοφ.
Οι «λαγοί» του Ζάιτσεφ κατόρθωσαν αν επιφέρουν πλήγματα τόσο στο γερμανικό ηθικο όσο και στο ανθρώπινο δυναμικό ανώτερων αξιωματικών, θέτοντας κύριο στόχο τους την εξόντωση του περιβόητου ελεύθερου σκοπευτή.
Με επείγον σήμα ζητήθηκε από το Βερολίνο να αποσταλεί στο Στάλιγκραντ ο ικανότερος σκοπευτής του Γ Ράιχ. Έτσι έφτασε στην βομβαρδισμένη πόλη ο συνταγματάρχης των SS Χάιντς φον Κρούπ Θόρβαλντ, που θεωρείτο σκοπευτής φαινόμενο.
Mosin_Nagant_series_of_rifles.jpg 80.29K 1 Αριθμός λήψεων M91.JPmn 1891.JPG 12.1K 3 Αριθμός λήψεων to tyfekio toy zaitsev.jpg 34.8K 5 Αριθμός λήψεωνΓια τον Ζάιτσεφ ο Θόρβαλντ αντιπροσώπευε μια μεγάλη πρόκληση και
πέρασε πολλές νύχτες με τους βοηθούς του, ψάχνοντας να βρει τρόπο να ανακαλύψουν το σημείο που θα καραδοκούσε ο Γερμανός ελεύθερος σκοπευτής. Αυτό κράτησε αρκετές μέρες, μέχρι που ανακαλύφθηκε το πτώμα του Γεωργιανού σκοπευτή Μπαουγκτέρις με μια σφαίρα στην δεξιά οφθαλμική κόχη. Τρεις μέρες αργότερα ο Σιβηριανός σκοπευτής Μορόζοφ σκοτώθηκε με πανομοιότυπο τρόπο και εξ ίσου ο παρατηρητήςΣάιχιν, τραυματίστηκε σοβαρά στον λαιμό.
Ο Θόρβαλντ είχε ρίξει το γάντι, προκαλώντας σε αναμέτρηση τον Ζάιτσεφ, κοντά στην πλατεία της «9ης Ιανουαρίου», όπου είχε κρυφτεί αριστοτεχνικά.
Ο Ζάιτσεφ που είχε μαζί του ως παρατηρητή τον Νικολάι Κουλίκοφ και τον κομισάριο Ντανίλοφ επέλεξε μια θέση ανατολικά της πλατείας που του έδινε την δυνατότητα για εκτενή θέα και προσπάθησε να καταγράψει και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Την Τρίτη μέρα, αντιλήφθηκαν την κίνηση ενός γερμανικού κράνους πίσω από έναν τοίχο. Ο Ντανίλοφπετάχτηκε για ένα δευτερόλεπτο πάνω φωνάζοντας «Τον είδα! Θα σας δείξω που είναι!», όταν μια βολίδα τον χτύπησε στο στήθος.
Από τη φορά του τραύματος ο Ζάιτσεφ αντιλήφθηκε ότι ο Θόρβαλντ βρισκόταν ευθεία μπροστά κι όχι μακρύτερα από δέκα μέτρα από τον τοίχο που είχε εμφανιστεί το κράνος πίσω από ένα κομμάτι στρεβλωμένης χαλύβδινης πλάκας.
Αλλά έτσι είχε παραβιάσει τον υπ αριθμόν ένα κανόνα του ελεύθερου σκοπευτή: να μη βάλει ποτέ πολλές φορές από την ίδια θέση.
Την επόμενη μέρα, κρυμμένος πίσω από ένα κενό βλήμα όλμου είπε στον Κουλίκοφ να σηκώσει το κράνος του λίγο πάνω απ το χαράκωμα. Ακούστηκε ένας υπόκωφος πυροβολισμός, το κράνος τρυπήθηκε και ο Ζάιτσεφπρόλαβε να δει μια φευγαλέα λάμψη μέσα απ την κρυψώνα που είχε υποπτευθεί. Σκοπεύοντας λίγο ψηλότερα πυροβόλησε και ο ίδιος έπειτα από τέσσερα δευτερόλεπτα, τον χρόνο που κάνει ένας επιδέξιος σκοπευτής να οπλίσει το Kar 98k και να φέρει την διόπτρα στο μάτι του.
n641236370_1589287_4540.jpg 28.46K 5 Αριθμός λήψεων n728591155_631424_472.jpg 16.83K 5 Αριθμός λήψεων n728591155_631425_685.jpg 60.36K 5 Αριθμός λήψεωνΟ Ζάιτσεφ και ο Κουλίκοφ περίμεναν την νύχτα μέχρι να τολμήσουν να κινηθούν προς την κρυψώνα τουΘόρβαλντ. Εκεί, βρήκαν τον συνταγματάρχη νεκρό, με το κεφάλι διαλυμένο.
Ο Ζάιτσεφ ερωτεύτηκε τη σκοπεύτρια Τάνια Τσέρνοβα. Ο έρωτάς τους είχε άδοξο τέλος καθώς η Τσέρνοβα έπειτα από ατύχημα κατά την αποτυχημένη της προσπάθεια να σκοτώσει τον στρατάρχη Πάουλους, πήρε ασαφείς πληροφορίες για τον θάνατο του Ζάιτσεφ και οδηγήθηκε σε κατάθλιψη ενόσω νοσηλευόταν.
Ο Ζάιτσεφ πίστεψε το ίδιο για την σύντροφό του.
Η Τσέρνοβα ανακάλυψε την αλήθεια το 1969!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου