Κι όμως... (απόπειρες ποίησης Κ.Ντ.)

Εφήμερης πεταλούδας  χαμοφτερούγισμ΄ ανέμελο,

μπρος   στ΄ αψήλου το πέταγμ΄ αετού αιωνόβιου,

τι να΄ναι; 

Αστραπής φωτιά, λάμψη, βροντή, αστροπελέκι΄ αμέτρητα,

μπρος στων σπλάχνων της γης την πύρινη κόλαση
 τι να ΄ναι;

Οι γνώσεις ενός, του σοφότερου όλων,

μπρος σ΄εκείνες των ανθρώπων όλων των εποχών

τι νά ΄ναι;

Όλες οι επιστημονικές αλήθειες,

κάθε λογής υπερφυσικές θρησκειών δοξασίες,

μεταφυσικές ερμηνείες, αισθήσεις και  ψευδαισθήσεις πλάνες, 
υποκειμενικές αλήθειες ή δεισιδαιμονίες,

μπροστά στις απόρθητες, ασύλληπτες στον αιώνα τον άπαντα,

του σύμπαντος τις  μεγάλες αλήθειες,

μπροστά στον απέραντο χώρο, τον άπειρο χρόνο,

τις  ανεξιχνίαστες,αέναες δυνάμεις, που αγνοώντας

του μυαλού μας τ΄ασήμαντα σύνορα συνυπάρχουν,

συγκρούονται, καταστρέφουν, δημιουργούν,

κινούν μέσα  κι έξω μας, μικρόκοσμους και μεγάκοσμους,

των οποίων την ύπαρξη ψυχανεμιζόμαστε 
ιχνηλατώντας για λίγο στην ελάχιστη ζήση μας,

 με το φτωχό μυαλό μας,

ελάχιστα πέρ΄ από σύνορα πλάνων αισθήσεων...

  τι να ΄ναι;

-Κι όμως!

 Όχι, δεν είναι μακάριοι οι «πτωχοί τω πνεύματι»!

Η  άγνοια δεν κάνει τον άνθρωπο ευτυχέστερο

απ΄ όσο  η  βασανιστική, λειψή, 
πάντα γεμάτη νέα αναπάντητα ερωτηματικά,  
επιμέρους γνώση κι επίγνωση...

-Το σκοτάδι δεν είναι προτιμότερο

από το πιο αμυδρό έστω λυκόφως!

-Όπως κι από τον  έρωτα, όση κι αν πικρή μετάγευση μείνει,

προτιμότερος δεν είν΄ ένας βίος ανέραστος!…

(Κώστας Ντουντουλάκης, 17/3/2013)

Στην Πανσέληνο του Ιούνη (2017)

και σ΄ όσα μάτια αναντρανίζοντας πάνω απ΄τη μιζέρια της χαμοζωής,

 αξιώνονται να χαρούν , ν΄αφεθούν για λίγο σ΄ αυτό το φεγγάρι,
να ονειροδρομήσουν μαζί του στο πέλαγος των αστεριών,
στην γαλήνη του ουράνιου χάους,
βυθοσκοπώντας την άβυσο στα σώψυχά μας...

Κ.Ντ.