Γ. Παπανδρέου, 1947: «Η Διατήρησις των παρακρατικών Οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί Εθνικήν Ανάγκην»…

Μετά τη δολοφονία των κρατουμένων στις φυλακές Γυθείου στις 21/3/1947 από τους συμμορίτες του Μπαθρέλου, επισκέφτηκε το Γύθειο ο Γεώργιος Παπανδρέου και δήλωσε τα εξής, για να καθησυχάσει προφανώς τους συμμορίτες του παρακράτους της Δεξιάς, που είχαν ανησυχήσει από την παραπλανητική δήλωση της Κυβέρνησης της Αθήνας ότι θα διαλύσει τις παρακρατικές οργανώσεις:

«Εφόσον δεν έχει αποκατασταθεί η έννοια του Κράτους, η διατήρησις των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί εθνικήν ανάγκην. Οταν αργότερα επιτευχθεί η δημιουργία ισχυρού κράτους, αι παρακρατικαί οργανώσεις δεν θα έχουν λόγον υπάρξεως» (Ριζοσπάστης 21/3/1947) Άθελά μας, το μυαλό πηγαίνει σε άλλες, πιο σύγχρονες δηλώσεις. Άλλες οι εποχές, άλλες οι συνθήκες, αναλογίες ωστόσο υπάρχουν.

Ο πρώην υπουργός ταγματασφαλείας Δένδιας είχε δηλώσει ανενδοίαστα πως αν η αστυνομία έκανε «το έργο της», δεν θα χρειαζόταν η Χρυσή Αυγή!

Βρίσκουμε την ευκαιρία να παραθέσουμε ένα τμήμα της Εισαγωγής του σημαντικού αυτού έργου του Αρίστου Καμαρινού :

Για το Δεύτερο Στάδιο της τακτικής των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών -οι στρατιωτικές επεμβάσεις τους, στη Μάχη της Αθήνας και στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, κατά το Μονόπλευρο Εμφύλιο– θα μπορούσα πολλά να αφηγηθώ, γιατί το Τάγμα του ΕΛΑΣ στο οποίο υπηρετούσα πήρε μέρος στη «Μάχη της Αθήνας», μέχρι την ημέρα που υποχωρήσαμε. Δεν είναι όμως μέσα στο θέμα μου και γι’ αυτό θα περιοριστώ να παραθέσω μόνο όσα μας είπε ο Ταξίαρχος του ΕΛΑΣ Σπύρος Τσικλητήρας, μόνιμος αντισυνταγματάρχης του στρατού προπολεμικά, όταν το Τάγμα μας έφτασε στα υψώματα του Χαϊδαρίου, για να πάρει μέρος στη Μάχη της Αθήνας.

Νομίζω ότι, μόνο απ’ αυτά που μας είπε ο Τσικλητήρας, στον Τάσο Αναστόπουλο, στρατιωτικό διοικητή του Τάγματος μας, και σε μένα, ο αναγνώστης θα σχηματίσει μια, μικρή έστω, ιδέα για το δεύτερο αυτό στάδιο της τακτικής των ιμπεριαλιστών στη χώρα μας, αμέσως μετά την απελευθέρωση, το Σεπτέμβρη του 1944.

Είχαμε, οι τρεις μας, ανέβει σ’ ένα ύψωμα, για να μας κατατοπίσει ο Ταξίαρχος για την αποστολή μας (ήταν γενικός διοικητής των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ στο μεγαλύτερο τμήμα της Δυτικής Αθήνας και Πειραιά) και, αφού μας έδειξε την περιοχή των Σφαγείων, απ’ όπου θα άρχιζε τη δράση του το Τάγμα μας, συνέχισε:

«…Είναι πολύ σκληρός και εξαιρετικά δύσκολος ο αγώνας που διεξάγουμε κατά των σαράντα περίπου χιλιάδων Άγγλων στρατιωτών που εισέβαλαν στη χώρα μας -νέοι κατακτητές… …

Πολύ δύσκολα αντιμετωπίζουμε το πυροβολικό τους, την αεροπορία τους και ιδιαίτερα τα 200 τανκς τους, με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουμε. …Χρησιμοποιούμε μπουκάλια με βενζίνη για να κάψουμε όσα μπορέσουμε άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματά τους. …

Δεν θα συναντήσετε, πιθανότατα, παρά μονάχα Άγγλους στρατιώτες να σας πολεμάνε… Ρίξτε μια ματιά σ’ όλη την Αθήνα και τον Πειραιά. …

Οι πυρκαγιές που έχουν ανάψει είναι από τις βόμβες των κανονιών των αγγλικών πολεμικών πλοίων που βλέπετε στο Φάληρο και των αεροπλάνων που βομβαρδίζουν συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα, διάφορα στρατηγικά σημεία στην πόλη της Αθήνας και στον περίγυρο της… Κοιτάξτε και την Ακρόπολη. …Τη βεβήλωσαν οι «πολιτισμένοι» Άγγλοι και τα τσιράκια τους, οι συνεργάτες τους Έλληνες, που πριν από λίγο συνεργάζονταν, οι περισσότεροι από αυτούς, με τους Γερμανούς, οι Ταγματασφαλίτες!… Εγκατέστησαν στον Ιερό βράχο βαρείς όλμους και πολυβόλα και μας σφυροκοπάνε από εκεί μέρα-νύχτα, χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε με τα δικά μας όπλα, ή να επιτεθούμε και να τους συντρίψουμε, από το φόβο μήπως χαλάσουμε το αθάνατο μνημείο. …

Να φανταστείτε ότι στους κάθετους προς την Ακρόπολη δρόμους δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε, γιατί μας βάζουν συνεχώς με τα πολυβόλα τους, και αναγκαζόμαστε να «ανοίγουμε δρόμο», με τρύπες που φτιάχνουμε σε μάντρες και σε κτίρια!… Αυτός είναι ο λόγος που δεν πιάσαμε πρώτοι εμείς την Ακρόπολη, όπως μπορούσαμε να το είχαμε κάνει, πριν την καταλάβουν οι Άγγλοι επιδρομείς…».

Το Δεύτερο Στάδιο της τακτικής των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών έληξε στα τέλη Δεκέμβρη, του 1944, όταν η πλάστιγγα στην αναμέτρηση μας με τα αγγλικά στρατεύματα έκλινε υπέρ του αντιπάλου.

Ο ΕΛΑΣ άρχισε να υποχωρεί από την Αθήνα στις αρχές του Γενάρη 1945.

Στις 11/01/1945 υπογράφτηκε ανακωχή.

Στις 20/01/1945 έγινε ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Στις 12/02/1945 υπογράφτηκε η «Συμφωνία της Βάρκιζας» και στις 28/02/1945 ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα (που είχαμε πάρει από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές) στην κυβέρνηση της Αθήνας, που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η υποτέλεια στους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Η «Συμφωνία της Βάρκιζας» δεν ανταποκρινόταν στο συσχετισμό των  πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων και γι’ αυτό δεν έπρεπε να υπογραφεί!

Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μπορούσε τότε, παρά την ήττα μας στη Μάχη της Αθήνας, να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους νέους κατακτητές, ξαναπιάνοντας τα παλιά μετερίζια στα βουνά της χώρας μας, για να επιβάλει την πραγματική δημοκρατική εξέλιξη. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε και πληρώσαμε ακριβά το λάθος αυτό της ηγεσίας μας. Όπως ήταν επόμενο, μετά την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ -όπως προβλεπόταν από τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», άρχισε ο Μονόπλευρος Εμφύλιος και συνέχισε ο Εμφύλιος Πόλεμος, τον Ιούλη του 1946-

Τρίτο Στάδιο της τακτικής των ιμπεριαλιστών και της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, που είναι το θέμα τούτου του βιβλίου.

Πριν κλείσω το εισαγωγικό αυτό σημείωμα, θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το αποκαλυπτικό έγγραφο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, για να πάρει ο αναγνώστης μια ιδέα για το ρόλο της λεγόμενης «Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής» στην περίοδο της Κατοχής, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Ταξίαρχος Έντι:

«Χ. -12 Αυγούστου 1943. Αυστηρά εμπιστευτικό. 85-4 Α.Σ.   «Όλες οι αναφορές που πήρα από τους πράκτορες που έχω κάτω από τις διαταγές μου, βεβαιώνουν ότι και οι δύο πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ   εμπνέονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία από ρωσόφιλα αισθήματα και ακολουθούν τις κατευθύνσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σύμφωνα με την τελευταία σας   εμπιστευτική διαταγή, έδωσα οδηγίες στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες, που εργάζονται κάτω από τις διαταγές μου, να υπονομεύσουν το έργο του   ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν, ώστε οι οργανώσεις αυτές να επιτύχουν να εδραιώσουν τη θέση τους και ν’ αποκτήσουν δεσπόζουσα επιρροή στην Ελλάδα. Αυτό   όμως είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι βασιλόφρονες κι οι υποστηρικτές της 4ης Αυγούστου δεν έχουν καμιά πολιτική δύναμη στη χώρα κι οι αρχηγοί τους   μισούνται από τον Ελληνικό λαό.

Ο στρατηγός Παπάγος δεν έχει καμιά επιρροή στον Ελληνικό στρατό και θεωρείται γελοίο υποκείμενο.

Η οργάνωσή του, δεν αξίζει   να γίνεται λόγος γι’ αυτή.

Σημαντική πρόοδο σημείωσε η πολιτική και στρατιωτική οργάνωση ΕΔΕΣ, ιδίως στην Ήπειρο.

Εχει όμως ανάγκη να εφοδιασθεί με πολεμικό   υλικό και να υποστηριχθεί ηθικά. Κατά τη γνώμη μου, η ομάδα αυτή θα μας είναι χρήσιμη σαν αντίρροπο εναντίον του ΕΛΑΣ και είναι ενδεχόμενο να την   χρησιμοποιήσουμε εναντίον του ΕΛΑΣ όταν θα έχει δυναμώσει. 

Μια μέρα θα χρειασθεί να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ…  

Θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο για τους πράκτορές μας να έχουν επαφή με αντιπροσώπους της Κυβερνήσεως (Σημ. Α.Κ.: Εννοεί την κυβέρνηση των Κούϊσλινγκ στην περίοδο   της Κατοχής), δηλαδή με ανώτερους αξιωματικούς, αστυνομικούς, κλπ. με σκοπό να τους ενσφηνώνουν την ιδέα, ότι έχουν καθήκον και το δικαίωμα να   καταγγέλλουν τους Αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις αρχές της Κατοχής και να βοηθούν στη σύλληψη των πρακτόρων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ώστε να   έρθει η στιγμή οι οργανώσεις αυτές να μην μπορούν να βλάψουν τα αγγλικά συμφέροντα…».      

 Υπογραφή, Ταξίαρχος Έντυ.

Βαθύ κόκκινο