Ποιητών σπαράγματα

«Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γ. Ρίτσος)

Ποιητών σπαράγματα

 

Αχ, φίλοι μου, δεν ξέρετε, δεν ξέρετε/ τι είναι η ζωή που κρατάτε στα χέρια σας…
Αφήνεται να σας γλιστρά, να σας γλιστρά/ κι η νιότη είναι σκληρή, δεν έχει μεταμέλεια
Και σε καταστάσεις που δε βλέπει θα χαμογελά.
Τ. Έλιοτ

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι/ είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
(Τ. Έλιοτ)

Σκέψεις στεγνές σε μια στεγνή εποχή (και το μέλλον άνυδρο)
(Τ. Έλιοτ)

…Και οι άνθρωποι λησμόνησαν όλους τους θεούς/ εκτός από

τοκογλυφία, λαγνεία, εξουσία

(Τ. Έλιοτ)

Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
Μεταξύ ουσίας και πτώσης
Τ. Έλιοτ

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Όχι μ’ έναν πάταγο αλλά με έναν λυγμό
Τ. Έλιοτ

Απ’ την απόλυτη λάμψη, στην αμείλικτη πραγματικότητα
Που καταλήγει στην απόλυτη σιωπή
Α. Ρεμπώ

Η ηθική είναι η αναπηρία του εγκεφάλου (Α. Ρεμπώ)

Η ζωή είναι μια φάρσα απ’ την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς
(Α. Ρεμπώ)

Ποιος είναι ο δάσκαλος του ωραίου σ΄ αυτόν τον κόσμο; Μόνο τα μάτια μιας γυναίκας! (Σεξπιρ)

Είμαστε φτιαγμένοι από υλικό ονείρων και τη μικρή μας τη ζωή ύπνος την περιζώνει

(Σεξπιρ)

Λυπούμαι που άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι/ ανάμεσα από τα δάχτυλά μου
Χωρίς να πιω μια στάλα

(Γ. Σεφέρης)

Δε θέλω τιποτ’ άλλο παρά να μιλήσω απλά
Να μου δοθεί τούτη η χάρη
Γιατί και τη γλώσσα τη φορτώσαμε τόσο πολύ
Που φαγώθηκε απ’ τα μαλάματα το πρόσωπό της…
Ξκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια
Γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά
Γ. Σεφέρης

Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε να αντικρύσετε τον ήλιο
Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε να αντικρύσετε τον άνθρωπο
Γ. Σεφέρης

Δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
Μαντατοφόρους που ‘ρχονται να πούνε
Πως τόσος πόνος στη ζωή πήγαν στην άβυσσο
Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη
Γ. Σεφέρης

Κύριε, βοήθα να θυμόμαστε πως έγινε τούτο το φονικό/ την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια
Το στέγνωμα της αγάπης…Κύριε, βοήθα να τα ξεριζώσουμε
(Γ. Σεφέρης)

Παράξενο πως χαμηλώνουν όλα τριγύρω κάθε τόσο
Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
Χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.

(Γ. Σεφέρης)

Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει
(Γ. Ρίτσος)

Μετρημένη στα δάχτυλα, απλά όπως πεινάω/ όπως λες σ’ αγαπώ, έτσι απλά
Ανασαίνοντας μπροστά στο παράθυρο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

(Γ. Ρίτσος)

Ανεβαίνει ψηλά να πιάσει χώμα.

Γ. Ρίτσος

Άνεμε, που με γύμνωσες, μου ‘γινες το μοναδικό μου ρούχο.

Γ. Ρίτσος

Έτσι περάσανε τα χρόνια – λύκοι, λέξεις και φεγγάρια

Γ. Ρίτσος

Με πέτρες λιθοβολισμών το ‘στησα ετούτο το μνημείο.

Γ. Ρίτσος

Άλλα του πήραν, άλλα τα ‘δωσε. Απ’ τις απώλειες

Θησαυρίζει τώρα.

Γ. Ρίτσος

Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις

Το άλλο νόημά ους

Γ. Ρίτσος

Πέταλο γιασεμιού, σ’ ένα ποτήρι με νερό, μακριά που μ’ αρμενίζεις.

Γ. Ρίτσος

Η νύχτα πάντα πίσω απ΄τις σελίδες μου. Γι αυτό

Και λάμπουνε τόσο πολύ τα γράμματά μου.

Γ. Ρίτσος

Με παρελάσεις, με ηρώα, με στεφάνια –

Τι πένθος: να θυμόμαστε πάλι

Πόσο οι νεκροί είναι ξεχασμένοι

Γ. Ρίτσος

Ω μα το Δία! Τι χρειάζονται οι λέξεις στην αγάπη;
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

«Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, που να μη ματώνει η ευλάβεια»

(Ελύτης, «Εκ του πλησίον»)

«Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο και μετά σβήσου με γεναιοδωρία» (Ελύτης, «Μαρία Νεφέλη)

«Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ»

(Ελύτης, «Το φωτόδεντρο και η 14η ομορφιά»)

«Θαυμάσια τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις από τα σύννεφα» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Από παιδιά και μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Λυπηρά τα εγκόσμια. Και τα εκτός επίσης…» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Ο καλύτερος αγωγός θερμότητας είναι η λύπη. Γι αυτό βλέπεις να καίνε κάθε μέρα οι καμινάδες, χωρίς να φαίνεται πουθενά καμιά φωτιά»

«Πιο κοντός από τη λύπη του ο άνθρωπος» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα, περνάς ανάμεσά τους κι αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Τις κλοτσάς, κι εκείνες δε σαλεύουν! Εάν δεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Η ελευθερία έχει δυο κοφτερές όψεις, όπως τα παλιά ξυραφάκια»

(Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Κάποτε νιώθω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν γνώρισα ποτέ»

(Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Ω δύσβατη, δύσβατη ζωή, από πιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περάσει»!

(Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οι μέτριοι από τα αισθήματα, και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτα σε κάτι. Το εκ μη όντος ον λογαριάζει»

(Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Της ευτυχίας ισχύουν όλα τα κρατούμενα μείον. Που είναι αδύνατον να προσθαφαιρέσεις»

(Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Η σκέψη ξεθάβει, ο νους ποτέ» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι εκείνη ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Έχε το νου σου μη σου χαθεί το δοχείο της φαντασίας σου. Δε θα σου μείνει μήτε Αϊνστάιν μήτε Άγιος Χαράλαμπος» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Το πείσμα είναι υγεία. Είναι μια καθημερινή γυμναστική που πρέπει να την κάνουμε κάθε μέρα εάν θέλουμε να κρατήσουμε την επαφή μας με το ζωντανό μέρος των πραγμάτων» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)

«Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα/ ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα» (Ο. Ελύτης)

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδερφοί
Όπου και να θολώνει ο νους σας
Μνημονεύεται Διονύσιο Σολωμό
Και μνημονεύεται Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη
Ο.Ελύτης

«Γεια σου θλίψη, καλημέρα θλίψη/ έντομο που φωλιάζεις μέσα μου/ κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι…/ Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει/ κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού/ άξαφνα πατείς και μπαίνεις/ στη συνείδηση…Γειά σου θλίψη, καλημέρα θλίψη»

Ο. Ελύτης

Όπου ακούς αέρα είναι η γαλήνη που βρυκολάκιασε.

(Ο.Ελύτης)

Και αιεν ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας

(Ο. Ελύτης)

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη
Ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της

(Ο. Ελύτης)

Την αλήθεια την φτιάχνει κανείς, ακριβώς όπως και το ψέμα.
(Ο. Ελύτης)

Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.

(Ο. Ελύτης)

Κάνε άλμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά.

(Ο. Ελύτης)

Ο πιο ανερυθρίαστα ειλικρινής γίνεται και ο πιο αποτελεσματικά καινοτόμος. (Ο. Ελύτης)

Κλωσάμε όλοι μας μια μικρούλα ιδιαιτερότητα
Που αν δεν κάνουμε το παν ώστε ο υποψήφιος νεοσσός
Να σπάσει το τσόφλι του και να πεταχτεί έξω πάμε χαμένοι.
(Ο. Ελύτης)

Κάνε άλμα πιο γρήγορο απ΄ τη φθορά. (Ο. Ελύτης)

Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες

Ο. Ελύτης

Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται (Ο. Ελύτης)

Το κενό υπάρχει όσο δε πέφτεις μέσα του (Ο. Ελύτης)

Κι απ΄ την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σ’ όλα τα μεγέθη της
(Ο. Ελύτης)

Όταν ακούς αέρα είναι η γαλήνη που βρυκολάκιασε (Ο. Ελύτης)

Δυστυχώς και η γη με δικά μας έξοδα γυρίζει (Ο. Ελύτης)

Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο και μετά σβήσου με γενναιδωρία

(Ο. Ελύτης)

Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα (Ο. Ελύτης)

Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες (Ο. Ελύτης)

Όποιος μπορεί να φροντίζει την ερημία του έχει ακόμα ανθρώπους μέσα του (Ο. Ελύτης)

Αν είναι να πεθάνεις πέθανε, μα κοίτα να γίνεις ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη

(Ο. Ελύτης)

Με τις ξώβεργες μπορείς να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ τον κελαηδισμό τους (Ο. Ελύτης)

Τις μέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα ποτέ πουθενά, να μου κρατάς το χέρι στη βουή των γκρεμνών και στων άστρων τους λειμώνες
(Ο. Ελύτης)

Καμιά ζωή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ όπως την είχε κανείς σχεδιάσει. Η τύχη δεν κατασκευάζεται, αν και η οργάνωσή της σε κάποιο χώρο εν αγνοία μας συντελείται. (Ο. Ελύτης)

Λύπη λύπη μου που δε μιλιέσαι αλλά σκάφος βρεμένο στην πανσέληνο είσαι και αστείρευτη παραμυθία
Μες στον ύπνο μου να ρυμουλκείς μοσχονήσια με αναμμένο το μισό στερέωμα…
Ένας αχ ερωτευμένος είμαι και το μόνο που ζητώ αχ αυτό δεν
έχω. (Ο. Ελύτης)

“Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας”, (Ο. Ελύτης)!!!!

«Κι έχε στο νου σου πάντοτε, μ’ ακούς;

το αχ που βγάνει ο σκοτωμός, το αχ που βγάνει η ΑΓΑΠΗ»!

Ο. Ελύτης

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν πανσέληνος.
Ο. Ελύτης

Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι

(Ο. Ελύτης)

«Ε, τι! Συμπληγάδες όλοι μας περνούμε

Άλλες του κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρες

Στηθήτω μια Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος»

(Ελύτης)

Η τέχνη και η ποίηση δε μας βοηθούν να ζήσουμε
Η τέχνη και η ποίηση μας βοηθάνε να πεθάνουμε.
Ν. Εγγονόπουλος

Μα επιτέλους! Ο καθείς πια γνωρίζει πως από καιρό τώρα
– και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται να δολοφονούν τους ποιητές.
Ν. Εγγονόπουλος

«Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου.

Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τα’ άνθη μιλούν.

Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.

Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.»

Α. Εμπειρίκος

Κανένας πια δεν έμεινε ποιητής, έτσι μονάχος ανοίγω το δρόμο.
(Μ. Κατσαρός)

Μην αμελήσετε, πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.
(Μ. Κατσαρός)

Ξαφνιάζονται οι άνθρωποι σαν ακουστεί το Εμπρός επαναστάτες

Ξαφνιάζονται σαν ακουστεί Ελευθερία

Πάψε τους ύμνους σου αστέ ποιητή Έλληνα Λειβαδίτη

για έρωτες σπίτια και ηρεμία

όσο ανθρώπινα κι αν είναι.

Αύριο θ’ αναγκαστείς να φωνάξεις όπως άλλοτε μαζί μου

θάνατος στους τυράννους. (…)

Εγώ με τη φωτιά του 17 προχωράω αντίθετα

από τα συνέδρια τις συσκέψεις. (…)

Κανένας πια δεν έμεινε ποιητής.

Έτσι μονάχος ανοίγω το δρόμο.

Μιχάλης Κατσαρός

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

(Μ. Κατσαρός)

Μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου
Για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση μαζεύω.

(Μ. Κατσαρός)

Άγνωστη μέρα δείξε μας το πρόσωπό σου. (Μ. Κατσαρός)

Υπάρχουν προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη (Μ. Κατσαρός)

Γι αυτό είναι που σκάβω με τα νύχια μου
Αυτές τις ξηρές ημερομηνίες
Μήπως αστράψει κάποτες μια λύση
(Μ. Κατσαρός)

Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας (Μ. Κατσαρός)

Πώς να ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, σοβιέτ, εξουσία;
(Μ. Κατσαρός)

Πάντα στην πόλη αυτή θα φτάνεις/ για τα’ αλλού μην ελπίζεις…
Δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό
Κ. Καβάφης

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος
Αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις
Κ. Καβάφης

Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
Όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις
Μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου
Μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες…
Ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική
(Κ. Καβάφης)

Κ. Π. Καβάφης, «Επέστρεφε»

«Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….»

…και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει (Κ. Καβάφης)

Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη
Το φτάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου…
Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα
Ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
(Κ. Καβάφης)

Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες

(Κ. Καβάφης)

Εμπρός κοιτάζω τα αναμμένα μου κεριά/ δε θέλω να γυρίσω να μη δω καιν φρίξω
Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει/ τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά
πληθαίνουν. Κ. Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ/ μεγάλα και αψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη…
Α. όταν έχτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω/ αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον
έξω. ( Κ. Καβάφης)

Και τώρα τι θα γεννούμε χωρίς βαρβάρους
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις
Κ. Καβάφης

Κι ας χαρίσουμε στη λογική αλήτικες φτερούγες

(Π. Ελυάρ)

Το παρελθόν είναι ένα σπασμένο αυγό/ το μέλλον ένα αυγό που επωάζεται
Το παρόν είναι η καρδιά σου/ ο ρυθμός της καρδιάς σου είναι ένας ρυθμός αιώνιος
Π. Ελυάρ

Ευλογημένη ας είναι η αμφιβολία! Σας συμβουλεύω να χαιρετάτε με χαρά και σεβασμό κείνον που που τα λόγια σας σαν κάλπικη δεκάρα εξετάζει.
Μπ. Μπρεχτ

Η μεγάλη Καρχηδόνα έκανε τρεις πολέμους. Μετά τον πρώτο ήταν ακόμα δυνατή. Μετά το δεύτερο ήταν ακόμα κατοικήσιμη. Μετά τον τρίτο όμως χάθηκε ολότελα χωρίς ν’ αφήσει ίχνη.

Μπ. Μπρεχτ

Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες.
Μπ. Μπρεχτ

Πάντα λοιπόν

ο νικητής του νικημένου γράφει την ιστορία

το πρόσωπο του χτυπημένου παραλλάζει

εκείνος που τον χτύπησε. Απ’ τον κόσμο

φεύγει ο αδύναμος, και πίσω μένει το ψέμα.

Μπρεχτ

(Σα δε μας αρέσει ο λαός)…

Δε θα ‘ταν τότε πιο απλό

η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό

και να εκλέξει έναν άλλον;

Μπρεχτ

Γλύτωσα από τις τίγρεις

Και τάισα τους κοριούς

Αυτοί οι μικροί και ασήμαντοι

Με καταβρόχθισαν.

Μπρεχτ

Να ξεθάβεις την αλήθεια

κάτω απ’ τα ερείπια του αυτονόητου

να δένεις πετυχημένα το μεμονωμένο με το γενικό

Μέσα στη ροή της μεγάλης εξέλιξης

να ακινητοποιείς το ξεχωριστό.

Να ποια είναι η τέχνη των ρεαλιστών.

Μπρεχτ

…έρημος σαν τη βροχή
διαβαίνω αγιάτρευτος μέσα στο όνειρό μου
έχοντας το σακούλι του αναστεναγμού
κι όλο πηγαίνω
πηγαίνω στις πηγές.
Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.

Νίκος Καρούζος

Είναι μεγάλο κουμάσι η ιστορία/πονηρότερη από κάθε νομοτέλεια.
Ν. Καρούζος

Η σιωπή είναι ντελάλης από στάχτη/ κάθε ρυάκι της κραυγάζει πως αυτή μιλιέται/όλα τα κλάματα δικά της κι όλα τα ξεφαντώματα/είναι ένα καναρίνι στο μικρόφωνο.

Ν. Καρούζος

Να σιωπάς. Να δραπετεύεις και να πληθύνεσαι στη μοναξιά σου/ σε μια ερημιά φανταχτερή με στίλβοντα μαχαίρια

Ν. Καρούζος

Και ο βαθύς τριγμός να μας θυμίζει ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε, για να μην αναρωτηθούμε αν είχαμε ζωή πριν το θάνατο.

Ν. Καρούζος

Η κατασίγαση (σιωπή) μυχός της αγιοσύνης

Ν. Καρούζος

Το μπόλι της αγάπης δεν το δέχτηκε ο κόσμος/ υστέρημα η άνοιξη, ανύπαρκτο πουγκί/ μπλόφα χοντρή η άνοιξη στις μέρες μας.

Ν. Καρούζος

Θηλάζουμε από την άρρωστη καθημερινότητα/ ζωή τσαλακωμένη/ βρομοτράπουλα κι ο κόσμος ξεροτράχαλο.

Ν. Καρούζος

«..Θα σας κάνω εγώ να μάθετε ζωή»!

Νίκος Καρούζος

«Ζούμε θα πει αλητεύουμε στους αμέτρητους ίμερους (πόθους)

αλητεύουμε στα σώματα των απέραντων γυναικών

αλητεύουμε στη μιλιά μας/αλητεύουμε στην πείνα

και την ακάλεστη δίψα»!

Νίκος Καρούζος

«Ο καύσωνας της Εύας είναι ευτυχία/ο καύσωνας της φύσης είναι απελπισία»!

Νίκος Καρούζος

«…έρημος σαν τη βροχή /διαβαίνω αγιάτρευτος μέσα στο όνειρό μου
έχοντας το σακούλι του αναστεναγμού
κι όλο πηγαίνω/πηγαίνω στις πηγές. /Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.»!

Νίκος Καρούζος

«- Ο χώρος ειν’ αγκάλιασμα κι ο χρόνος λεφτοκάρυ

κι «…ο έρωτας γλυκό φιλί σε κρεμμυδένιο χείλι.-

σαρανταβέργινο κλουβί ο κόσμος που με ζώνει—σχεδόν Τα Τείχη.»!

Νίκος Καρούζος

«Ο κόσμος ειν’ αθάνατος γιατί πολύ πεθαίνει»!

Νίκος Καρούζος

«Οι αναστενάρηδες φωνάζουν πατώντας/απάνω στη φωτιά:

Σταχτ’ να γέν’./Εμείς απ’ αλλού με άλλους όρους φωνάζουμε:

Να μεγαλώνει, η φωτιά να μεγαλώνει/να γίνεται ολοένα ψηλότερη

εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»!

Νίκος Καρούζος

«Το μπόλι της αγάπης δεν το δέχτηκε ο κόσμος/ υστέρημα η άνοιξη,

ανύπαρκτο πουγκί/ μπλόφα χοντρή η άνοιξη στις μέρες μας.»!

Νίκος Καρούζος

«Θηλάζουμε από την άρρωστη καθημερινότητα/ ζωή τσαλακωμένη/

βρομοτράπουλα κι ο κόσμος ξεροτράχαλο.»!

Νίκος Καρούζος

«Το θέμα δεν είναι η ανάπτυξις σοσιαλιστικής ιδεολογίας (αυτό είναι εύκολο)

το θέμα είναι η ανάπτυξις σοσιαλιστικής ψυχολογίας (αλλ’ αυτό είναι δύσκολο)»!

Νίκος Καρούζος

«Με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς εφέτος/προς την Ανάσταση…

παραμερίζει πανέρια τεράστια/γιομάτα βιολέτες/σπρώχνει τους αέναους παπάδες

τινάζει νευρικά προς τα πίσω τη μαλλούρα του

το γεγονός είναι ολοφάνερο: βαρέθηκε»!

Νίκος Καρούζος

«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς (κανείς)»!

Νίκος Καρούζος

«..Το αποτέλεσμα ήταν να τον πάνε στο πλησιέστερο

αστυνομικό τημά: την εκκλησία»!

Νίκος Καρούζος

«Η ιστορία φυσικά δε μας περιμένει στη στάση του τρόλεϊ»!

Νίκος Καρούζος

«Δε βαριέσαι; Τι Επίκτητος να σεργιανάς

τι σωστά ντυμένος Αλ Καπόνε/με τη φαρδιά κορδέλα στο καπέλο σου

με ρόδινες χοντρές γραβάτες…Το γεγονός είναι ένα-: θα πεθάνεις.

Χάσμα ο Σούμπερτ ανεξιχνίστο.»!

Νίκος Καρούζος

«Όποιος λέει είναι νικητής/διαπράττει ένα ανιαρό λάθος

όποιος λέει πως είναι νικημένος/διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος»!

Νίκος Καρούζος

«Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα/απολαμβάνουν την πραγματικότητα»!

Νίκος Καρούζος

«Τέχνη είν’ η συγκίνηση που σε τινάζει πάντα στον αέρα»!

Νίκος Καρούζος

«Δεν καταδέχομαι να μην πεθάνω»!

Νίκος Καρούζος

«Την καλησπέρα μου στα ιδανικά σας»!

Νίκος Καρούζος

Η αλήθεια ως ενικός είναι άλεχτη/ η αλήθεια λέγεται πληθυντικός/ υπάρχουν αλήθειες.

Ν. Καρούζος

Στην αλήθεια δεν υπάρχει ωράριο, δεν κατεβάζεις τα ρολά της.

Ν. Καρούζος

Να καταλύομαι ώριμος από καθοσίωση λύπης και να πράττω μες στην ομορφιά της δυστυχίας μου.

Ν. Καρούζος

-Είσαι στεναχωρημένος; – Όχι, γεννήθηκα στεναχωρημένος.

Ν. Καρούζος

Πεθαίνουμε γεννιόμαστε μπαινοβγαίνουμε στο κοσμικό κλάμα, γι αυτό να πεθαίνουμε κάθε μέρα από ζωή κι όχι από θνητότητα.

Νίκος Καρούζος

«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε…

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο»

Ν. Καρούζος

Από το «Ρομαντικός επίλογος»:

«…Μη με διαβάζεται…Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα/καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα ὁπουδήποτε.
Μὴ μὲ διαβάζετε/ὅταν ἔχετε δίκιο. Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν

δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα…/Ὥρα νὰ πηγαίνω/δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος…»!

Νίκος Καρούζος

«Απελπίσου τέλος πάντων ως άνθρωπος, ορθώσου στα νύχια της αγωνίας, γίνου διάττορος», (Ν. Καρούζος)

«Πραγματική μας εθνικότητα: θνήσκουμε», (Ν. Καρούζος)

«Η ύπαρξη ζοφώδης αοριστία, μα ο θάνατος κυριολεξία», (Ν. Καρούζος)

«Ιδού λοιπόν ο κοσμήσας μ’ ένα υπόλογο μηδενικό», (Ν. Καρούζος)

«Εμείς ολοένα φεύγουμε μα οι μήνες ολοένα ξαναέρχονται στο παράθυρο, μα ο χρόνος είναι βράχος αμετακίνητος. Ο χρόνος είναι ο διάβολος, η ακόρεστη κοκκινίλα»

(Ν. Καρούζος)

«Μετά πάντων των αγίων κι ο Κάρολος Μαρξ/ αν κι έχασε στο καζίνο/ δεν πειράζει/ ήξερε ο μαύρος την ευτυχία του παίχτη/ και τα ‘δωσε όλα/ ασαβάνωτος στο κόκκινο»

(Ν. Καρούζος)

«Εσύ ποιος είσαι; Εγώ δεν είμαι», (Ν. Καρούζος)

«Ζήτω το μυαλό- ανεμόμυλος», (Ν. Καρούζος)

«Δρώμενα συνουσίας, λατρείες αστραπιαίες στα μάτια μου/ δεν έχει κι άλλα προτερήματα ο έρωτας», (Ν. Καρούζος)

Μέσα μας τα ερείπια όσων μέλλουν να συμβούν
Τα ερείπια αυτών που μέλλομε να γράψουμε
Βύρων Λεοντάρης

Δάκρυσες- κι έβρεχε όλη μέρα….

Μακριά, η ζωή…Κι εδώ ραγισματιά πάνω στη θλίψη

Βύρων Λεοντάρης

Πάντα να ρίχνεις στις πληγές σου νέο κουράγιο

Να ανάβει η μάχη, να νικήσεις…

Βύρων Λεοντάρης

Τι παγερή βραδιά πέρασα γυρεύοντας σε…

Χτύπησα όλες τις πόρτες ρωτώντας τους ανθρώπους

– μα δε σε ήξεραν.

Κι όμως σ’ αυτών των ανθρώπων τα μάτια

Εγώ σε γνώρισα

Κι όμως σ’ αυτών των ανθρώπων τα μάτια

Σ’ αγάπησα δίχως όνομα και δίχως δόξα.

Βύρων Λεοντάρης

Ζωή καμίνι

Ζωή σκόνη

Ζωή ορθοστασία

Ζωή, πότε θ’ αλλάξεις πρόσωπο;

Βύρων Λεοντάρης

Ετούτη η άνοιξη έχασε πολύ αίμα

Άνοιξη όλο καρδιά

Άνοιξη όλο ξεκίνημα

Ετούτη η άνοιξη πληγώθηκε βαριά

– νιότη μας έχασες πολύ αίμα.

Βύρων Λεοντάρης

Σφιχτά κρατάμε όσα αγαπάμε

Μα έρχεται αυτός με τ’ άσπρα μάτια

«Τέλειωσε η ώρα, φτάνει πια»

Έρχεται αυτός με τ’ άσπρα μάτια και μας κόβει

Από ένα ατέλειωτο φιλί

Βύρων Λεοντάρης

Εγώ που είχα πει θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Μα όσο περνούν τα χρόνια το για πάντα

Όλο και τρέμει πιο πολύ σαν αναφιλητό

Κι η αγάπη είναι μια λέξη που αποφεύγουμε

Όπως τα μάτια αυτών που γύρισαν από εξορία

– και που θα ξαναπάν…

Βύρων Λεοντάρης

Βέβαια, «κανένας με το ζόρι τους ανθρώπους

Δεν μπορεί να τους κάνει να αγαπήσουν»

Όμως κοιτώ με φρίκη με τι τρόπους

Τα καταφέραν και τους κάναν να μισήσουν.

Βύρων Λεοντάρης

«…γιατί φοβάμαι

Ανάμεσα στους στίχους μου

Μονάχος μου

Χωρίς εσένα…»

Βύρων Λεοντάρης

Μη ελπίσεις παρ’ εμού ούτε στίχους ούτε άλλο τι

Μόνον δια της λύπης είμαι εισέτι ποιητής.

Βύρων Λεοντάρης

Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…
Βύρων Λεοντάρης

Ντροπή ξέρεις τι είναι κι ένιωσες ποτέ σου;
Ντροπή ν’ ανοίγει να σε καταπιεί η γή
ντροπή που έζησες
στον κόσμο ετούτον.

Βύρων Λεοντάρης

Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….”
Βύρων Λεοντάρης

Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο/ βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά/ πήρε μαζί του για εικονίσματα, φωτογραφίες δημίων/ όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά/ μιλάει μόνο με σήματα/ μες στη οχλαγωγία της ερημιάς/ στις φαντασμογορίες του τίποτε

Μας ψέκασαν με αναισθητικό/ έτσι που αποξενωθήκαμε από τον πόνο/ και η ποίηση έγινε κραυγή έξω από τον πόνο.

Βύρων Λεοντάρης

Ζήτα το δάκρυ να ελεήσει τα ξερά σου μάτια/ κλάψε να πλύνεις το κορμί σου από τις λάσπες και τα εγκώμια

Βύρων Λεοντάρης

Ημέρα ανθρώπου ημέρα θλίψεως… και στο ξωκκλήσι του Αγίου Λύπιου να λειτουργούμε

Βύρων Λεοντάρης

«Μπροστά μας έχουμε σφαγές, έχουμε θανάτους/ πέσαμε σε κακούς καιρούς και μέρες οργισμένες/ τρικυμισμένο μας αρπάει το χωματένιο πέλαγος/.

Β. Λεοντάρης

Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που «περίλυπο το σύμπαν και οι λαοί ηττημένοι», οι ποιητές πενθούν τις μέρες και τις μέρες που έρχονται, δεν είναι οι μέρες, οι ψυχές τους είναι…λοιπόν, μπροστά μας έχουμε θανάτους/ πέσαμε σε κακούς καιρούς και μέρες οργισμένες/ τρικυμισμένο μας αρπάει το χωματένιο πέλαγος.

Β. Λεοντάρης

Κλαίμε λέξεις και δεν κλαίμε δάκρυα, λυτρωτικά δάκρυα: «Α δάκρυα, πού είστε δάκρυά μου/ διαπεράστε…αναβλύστε…σαρώστε…και κάντε μου ξανά το κλάμα κλάμα».

Βύρων Λεοντάρης

«Πάλι πικρά μιλώ για την αγάπη, πάλι/ψάχνω τυφλά το ανθρώπινο το χάσμα

ζητώ απ’ τα σπλάχνα μας μια απάντηση άλλη/ ψάχνω τη ρίζα της σκλαβιάς μας…

ο έρωτας πώς να μας σώσει;» (Β. Λεοντάρης)!

«…Για σκέψου, αν παρατούσε κάποτε την ποίηση

κι ερχόταν να ψυχαναλυθεί ένα ποίημα…

το μέσα του έξω να γυρίσει

να δεις τι μακελειό είναι η γραφή μας»

Βύρων Λεοντάρης

«Το κορμί σου εύξεινος λόγος του νερού

κι η γλώσα μου καρίνα να μελετά τα ρεύματα/ να μιλάει με υφάλους

το κορμί σου όργανο του αγέρα/ κιθάρα του Θεού…» (Κακναβάτος)

Να κριθεί κάθε άνοιξη από τη χαρά της/ από το χώμα το κάθε λουλούδι
Από το χάδι του το κάθε χέρι/ απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί

Μ. Σαχτούρης

Τα παράπονά σου στη φαντασία./ Αυτή εφευρίσκει λάλημα/ όταν δεν ξημερώνει./ Να την ευγνωμονείς./ Αν η φαντασία δε σκηνοθετούσε/ υπαρκτόν, θηριώδη τον έρωτα/ ποτέ καμιά πραγματικότης/ δε θα μας είχε αγαπήσει.
Κική Δημουλά

Περπατώ σε μια έρημο απόλυτη. Εάν μου φανεί ότι άκουσα κελαηδισμό πουλιού, ας μου λέει η λογική ότι παραφέρομαι, εγώ νιώθω υποχρεωμένη να ετοιμάσω σ΄ αυτό το πουλί ένα δέντρο.
Κική Δημουλά

Η ποίηση ωφελεί όσο το κερί σ’ ένα σκοτεινό ξωκλήσι με φευγάτους όλους τους αγίους…, τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.
Κική Δημουλά

Ο Απρίλης φημισμένος κηπουρός/ πήδηξε το πρωί στο χέρσο κήπο μου/ κι ένα εξαίσιο έμπηξε τριαντάφυλλο./ Η άνοιξη κρυμμένη πίσω από το τριαντάφυλλο/ βλέπει την έκπληξή μου και γελάει/ ενώ με την απέραντη χαρά μου παρασημοφορεί το μάγο κηπουρό.
Κική Δημουλά

« Στην ψυχή σου δε φτάνει κανείς/ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης…

Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας της απουσίας μας είναι ότι ζήσαμε»

Κική Δημουλά

«Ασεβής ευθυμία πουλιών/ με ξύπνησε τόσο νωρίς/ ενώ ονειρευόμουν λύπες…Αυτή τη μέρα/ άφησε να σου εμπιστευτώ την ιστορία μου: Μελαγχολικός της ζωής άνεμος είμαι/ που νυχτώθηκα κι απόμεινα σ’ ένα χθες ανάλγητο/ Έλα λοιπόν, και με τα μάτια σου/ που ‘ναι κατάχνιά και ενάστρωση/ σύθαμπο και το πρωί/ σε μιαν αλλόκοτη σύγκλιση/ ανάστειλε τη νύχτα μου»!

Κική Δημουλά

Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν
Πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού
Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
Γένους ανυπεράσπιστου
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες

Κική Δημουλά

“Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω.”
Κική Δημουλά

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους
Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
Και στη σκόνη του καιρού
Σημαίνει πως φοβούμαστε
Και η ζωή μας έγινε ξένη
ο θάνατος βραχνάς

Γιώργος Σαραντάρης

Όταν το θείο γέλιο σου στα χείλη σου ανθίζει

κι αστράφτει μες στα μάτια σου η κάθε ηδονή

όταν την ώρια σου μορφή τρελή χαρά γεμίζει

και ξεφωνίζεις εύθυμα, γλυκιά μου καστανή

τότε εγώ ο δύστυχος, του έρωτος ρημάδι

σε δάκρυα τον πόνο μου αφήνω να ξεσπά

το κάθε τι μου φαίνεται μαύρο σαν το σκοτάδι

και λέω με παράπονο: «Άλλον αγαπάει».

Κ. Καριωτάκης

Και μ’ άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω

ένας χρυσός παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια

της βελουδένιας σάρκας σου μου μέθυσε το μύρο

και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια

Κ. Καριωτάκης

Τα δροσερά σου χείλη τα κεράσινα

π’ ανοίγουνε χαμόγελο

τι ηδονή όταν κολλούν στα χείλη μου

σ’ ένα φιλί ατέλειωτο

Κ. Καριωτάκης

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα

οπτασία, όνειρο, ελεύθερο και ωραίο

Κ. Καριωτάκης

Με είδαν με προσπέρασαν όσοι αγαπάω

μόνος απόμεινα και έρημος πάω

Κ. Καριωτάκης

Κι ήμουν στο σκοτάδι…κι ήμουν στο σκοτάδι

και ήρθε μιαν αχτίδα…ήρθες εσύ

Κ. Καριωτάκης

Μέσα απ’ το βάθος των καλών καιρών

οι αγάπες μας πικρά γλυκά μας χαιρετάνε

Κ. Καριωτάκης

Σου ζήτησα ο0 άμοιρος ένα φιλί μονάχα

εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκιά φωνή σου

κι έγειρες το κεφάλι σου- να το θυμάσαι τάχα;-

μα εγώ το «ναι» εδιάβασα στα μάτια, στη μορφή σου

σ’ αγκάλιασα σε φίλησα χωρίς να σε ρωτήσω

εσύ φαινόσουν πονηρή πως ήσουν θυμωμένη

και να ξεφύγεις ήθελες, μα όχι να σ’ αφήσω

εγλίστρησες και μου φυγες, είσαι όμως φιλημένη

Κ. Καριωτάκης

Όσοι τα χάλκεον χέρι

Βαρύ του φόβου αισθάνονται

Ζυγόν δουλείας ας έχωσι

Θέλει αρετή και τόλμη

Η ελευθερία

Α. Κάλβος, Ωδή: Εις Σάμον

Ήτανε ήρωας πραγματικός

κράτησε αλύγιστος στις πιο σκληρές δοκιμασίες

Κι. απόμεινε σαν την πέτρα. Γερός κι αδιαπέραστος

στα πιο κοινά, τα πιο ανθρώπινα αισθήματα

Τίτος Πατρίκιος

Στο μεταξύ όλο επαναλαμβάνουμε σχεδόν μηχανικά λέξεις

Ελευθερία, Ανθρωπότητα, Αδελφότητα, Επανάσταση

που πια κοντεύουνε να καταντήσουν

σαν αποτσίγαρα πεταμένα μετά την όποια γενετήσια

πράξη.

Τίτος Πατρίκιος

Γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες

Τίτος Πατρίκιος

Δεν έχεις πια τίποτε σου πήραν τα όπλα

Σου πήραν τους φίλους τη φωνή σου πήραν

Τα μεγάλα όνειρα έχασες και το μονοπάτι

Που πνίγεται στις πικροδάφνες και τ’ αηδόνια

Φαρμάκι παντού σκύβεις καρτερικά το κεφάλι

Μελετώντας τον τρόπο του ποιητή

Κλείτος Κύρου

Σας προσφωνώ και πάλι με τα ίδια όπως τότε ψευδώνυμα

Τα ’χετε ως κι αυτά λησμονήσει, πάνε τόσα χρόνια (…)

Πιστεύατε με φανατισμό θέσει και πράξει επιδοκιμάζατε

Υστερικά τον κάθε ομιλητή …

…τώρα έχετε απομακρυνθεί απ’ το πεδίο βολής

Επαναπαύεστε μακάρια πάνω στα τρόπαια των αστικών μαχών

Γυμνάζοντας αρνητικά τις αισθήσεις σας αποταμιεύοντας όνειρα

Κάθε μέρα γίνεσθε και πιο εκλεκτικοί αλλάζετε

τις μάρκες των τσιγάρων αλλάζετε τα ρούχα σας αλλάζετε

Συνήθειες διασκεδάσεις κλίμα σπίτια και γυναίκες αλλάζετε

Τα δόντια σας και την καρδιά σας και τους λυγμούς

Ακόμη της καρδιάς σας τους αλλάζετε…..

Κλείτος Κύρου

…να σου πω για κάποιον που δεν αγάπησε κανείς
Και πέρασε όλη τη ζωή μέσα στη καταφρόνια
Και τη μοναξιά- μέχρι που σώθηκε
Και να σου πω για κείνον που έζησε
Μες στις επευφημίες και γέλασε και τραγούδησε
Κι απόλαψε και χάθηκε- από τις επιτυχίες του νικημένος.
Τ. Λειβαδίτης

Η μητέρα μου πέθανε

η αγαπημένη μου έφυγε

οι σύντροφοι με προδώσανε

τα χρόνια περάσανε

τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος

Όλα έγιναν.

Τάσος Λειβαδίτης

Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψατε κοντά κοντά

Για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

Τάσος Λειβαδίτης
Η σιωπή που κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.

Τ. Λειβαδίτης

“…Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις. Αγαπώ άλλον!, έγραφε.

«Αγαπώ άλλον;»,. Πού είσαι; Πού να πάω;

Φυσάει, κρυώνω.

Οι δρόμοι λασπωμένοι,, κίτρινα φώτα, έβρεχε.

Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω από τις ομπρέλες τους

σε λίγο θ’ ανάβουνε το φως και θα πετάν από πάνω τους όλη τη μοναξιά.

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους

όλα στην εποχή μας διαφημίζονται, γιατί όχι κι αυτό…

«Αγαπώ άλλον!», με κόκκινα πελώρια γράμματα θα ‘ταν υπέροχη διαφήμιση

γιατί όχι κι αυτό: «Αγαπώ άλλον!»…

Πού είσαι; Πού να πάω; Φυσάει, κρυώνω. Πού είσαι;”.

Τ. Λειβαδίτης

Κι αυτός που δεν αγάπησε ακόμα θα αγαπήσει αύριο

Θωμάς Γκόρπας

Ερωτεύεσθε! Ο έρως δε βλάπτει τη σεμνότητα

Θωμάς Γκόρπας

Οι μισοί έλληνες γράφουν ποιήματα

οι άλλοι μισοί δε διαβάζουν τίποτα

Θωμάς Γκόρπας

Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη

και θ’ αφήσω μόνο ουζερί

για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό

κ’ εσύ να περνάς απ’ έξω

Θωμάς Γκόρπας

«Τι έγιναν τα παιδιά του Κάρολου Ντίκενς; Το χιόνι σφυρίζει και συνεχίζει να τα χτυπά αλύπητα…Χλομά και πεινασμένα μας περιμένουν/ στη γωνιά, με τους ώμους τους να διψούν για χάδι.»

Γ. Κοντός

Τον ήλιο πίνει ο άνθρωπος κι είναι νερό και γη…οι θεοί πίνουν αίμα και τρων’ ανθρώπους.

Οκτάβιο Παζ

«…Τη χαράν ή την λύπην/ την χαράν/ την λύπην ή την ανίαν/ την λύπη/ τον άνθρωπον ή τον πόθο/ τον πόθο»

Ν. Εγγονόπουλος

Μόνο από το θάνατο μαθαίνεις..τι; / πάρε μαζί σου το μακάριο πένθος.

Και είναι παράξενο να πεθαίνω ακόμη έχοντας πεθάνει χιλιάδες θανάτους.

Γ. Μπλάνας

Ο άνθρωπος αρχίζει εκεί που πεθαίνει…Πηγαίνω στη γέννησή μου.

Οκτάβιο Παζ

Ποιος είσαι συ που με κοιτάζεις μέσα από τον καθρέφτη/ ω πανάθλια συντροφιά/ ω ανεξιχνίαστο πρόσωπο;

Λ. Πούλιος

Τι είναι λοιπόν η ποίηση

και πώς γράφεται ο ποταμός αυτός της ψυχής μας

στις στεγνές, φονικές και σκοτεινές μας μέρες

πώς να μιλήσω για να με καταλάβετε…

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
Τίποτα δε χάνεται κι όλα κάποτε

αθροίζονται στην ψυχή μας

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου

Ο έρωτας δεν είναι ένα σχήμα στον τοίχο

Αίμα είναι που απλώνει πάνω στις γάζες

Όχημα μοναδικό σώζει την ψυχή μας απ’ τη φθορά

Αρδεύει βαθιά τα ατίθασα δέντρα

Του ύπνου μας.

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου

-Τα δικά μου σπαράγματα

-Μακρύς, μακρύς ο δρόμος…
Και πολλοί οι λαβύρινθοι από τη φυλακή του νου
Ως την ελευθερία του ονείρου

-Για δες το ερημοπούλι που ‘χει αίμα στο φτερό
Πετά τ’ αψήλου- κι ας είναι λαβωμένο- κόντρα στον καιρό
Έχει τιμή το πέταγμα με κόντρα τον καιρό, κι ας μένεις μόνος

-Άνοιξες πνοές τα μάγουλά σου ψηλαφίζουν
Και πλανευτής ο ήλιος το νου σου συνεπαίρνει
Κι αρχίζεις το τραγούδι…είναι οι νότες σου γλυκές
Και την αγάπη μου για σένα τη θεριεύουν

-Είναι μάταιο να μάχεσαι τον έρωτα/ γι αυτό παραδώσου αμαχητί.

-Γράφω ποιήματα. Πόλεμο κάνω με τις λέξεις.
Πολλές οι νίκες και πολλές οι ήττες.
Μα περισσότερα τα θύματα
Γιατί και στις νίκες και στις ήττες
Πάντα τα θύματα περισσεύουν.

-Τα κρυμμένα δάκρυα, αυτά είναι που πονάνε περισσότερο.
Και δεν το ξέρατε; Να σας το πω…

Από έρωτες ηττημένους πάσχουμε

Εσαεί και…

ανιάτως

-Οι καλύτερες μουσικές κρυμμένες είναι

Μα η πιο καλή η πιο γλυκιά μουσική

Πίσω απ’ τα μάτια σου κρυμμένη

Τα κοιτάζω επίμονα διεισδυτικά

Και λαίμαργα ρουφώ

Νότες του έρωτα και μουσικές του πάθους

-Σφάγια της ύπαρξης μας, σπαράγματα ψυχής είναι οι στίχοι . Και για να γεννήσεις θα πονέσεις. Και η ποίηση γέννα είναι, όχι στο μαιευτήριο αλλά στο κρεματόριο της/ κρεμασμένοι οι στίχοι στο τσιγκέλι της «από λύπην» υπάρξεως μας/…και να τρέχει ζωντανό το αίμα.